Γιάννης Τζ
New Member
- Μηνύματα
- 3
- Likes
- 5
Γύρισα από Μπάλο χτες (μέσα Αυγούστου, έχει σημασία) και πήγα με μηχανή BMW 1200GS.
Έχουμε και λέμε: Δίνεις ένα ευρώ εισιτήριο και μετά έχεις μπροστά σου καμιά δεκαριά χιλιόμετρα χωματόδρομο με φυτευτή πέτρα. Εγώ πήγαινα κάπως γρήγορα, αλλά ήταν σα να είχα καταπιεί κομπρεσερ, φοβήθηκα ότι θα φύγουν οι βαλίτσες αλλά όλα καλά. Τρία τέσσερα χιλιόμετρα πριν το πάρκινγκ ξεκινούσε η ατελείωτη ουρά των παρκαρισμένων αυτοκινήτων, στην αρχή από τη μέσα μεριά, στη συνέχεια και από τις δύο. Κάποια αυτοκίνητα ήταν σπορ, κάτι Mazda MX5, πραγματικά απορώ πως έφτασαν εκεί, θα πρέπει να έκαναν ώρες. Από τον ίδιο δρόμο έρχεται και το ΚΤΕΛ που δεν είναι καθόλου κακή ιδέα.
Λόγω μηχανής έφτασα μέχρι το παρκινγκ και πάρκαρα εύκολα, ήταν και απόγευμα. Μετά ξεκίνησε ο Γολγοθάς από την ανάποδη, 245 μέτρα υψομετρική διαφορά η κατάβαση. Πολύ ωραία η θέα αλλά, για μένα τουλάχιστον, ζόρικο, στο τέλος ήθελα ανταλλακτικά γόνατα και το τρέμουλο στα πόδια μου έκανε ώρα να σταματήσει. Από την άλλη, είδα ζευγάρι Ισπανών να ανεβαίνει με τρία βρέφη, ένα στην πλάτη του καθενός και ένα στα χέρια του μπαμπά, ο οποίος παράλληλα έβαζε και αντιηλιακό στη μαμά, άρα μάλλον εγώ έχω γεράσει. Τέλος, βρέθηκα κάτω, στη λευκή υπέροχη παραλία. Αν όμως θέλεις να κολυμπήσεις, πρέπει να ξέρεις και κάτι ακόμα. Το πρώτο τμήμα, η όμορφη λίμνη αριστερά, έχει τόσο βάθος που αν κάτσεις στα γόνατα, εξέχεις αρκετά, αν καθήσεις στον πυθμένα το ίδιο, όσο για τη θερμοκρασία του νερού, δεν βγάζει ατμούς σαν την μπανιέρα σου, αλλά κοντεύει. Αν πας πιο δεξιά, και βρεις χώρο να περάσεις ανάμεσα από τον κόσμο (που λόγω απογεύματος δεν ήταν εξωφρενικός) βρίσκεσαι στην άλλη παραλία. Αυτή είναι πιο κρύα, πιο βαθιά μεν αλλά ... εξακολουθείς να πατώνεις, έχει λίγο αφρό και ... μυρίζει κάπως. Υποθέτω επειδή έχει αρκετά ψόφια φύκια, το χώρο πάντως τον φροντίζουν. Αν περιμένεις μέχρι να φύγει το τελευταίο καράβι, κατά τις εφτά, ελαττώνεται και ο πληθυσμός και βελτιώνεται η κατάσταση. Μέχρι να αποφασίσεις να φύγεις. Βλέπεις από κάτω τη λιτανεία των ανθρώπων που ανεβαίνουν και δεν το πιστεύεις ότι μπορείς να φτάσεις εκεί πάνω, όμως ...μπορείς! και αυτό δίνει μεγάλη ικανοποίηση, τι σου είναι ο άνθρωπος και τα λοιπά. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά, αν έχεις αυτοκίνητο περπατάς μερικά χιλιόμετρα να το βρεις, εγώ με τη μηχανή δεν χρειαζόταν, μόνο άλλα δέκα χιλιόμετρα κομπρεσερ με ελιγμούς ανάμεσα στα σύννεφα της σκόνης που σήκωναν τα μπροστινά αυτοκίνητα και φτάσαμε. Πρέπει να ομολογήσω ότι επίσης μεγάλη ικανοποίηση ήταν να βλέπω το ύφος των οδηγών που καταλάβαινα οτι σκέφτονταν πόσο τυχεράκιας και κουλ τύπος είμαι εγώ με το κορίτσι και τη BMW που τους προσπέρναγε, γιαυτό και είχα πάρει άνετο ύφος και κρατούσα τα δόντια μου να μη χτυπάνε πολύ στις λακούβες.
Συμπέρασμα: Φοβερή θέα, δύσκολη προσέγγιση, χάλια νερό αλλά έχεις κάτι να διηγείσαι, έτσι;
Έχουμε και λέμε: Δίνεις ένα ευρώ εισιτήριο και μετά έχεις μπροστά σου καμιά δεκαριά χιλιόμετρα χωματόδρομο με φυτευτή πέτρα. Εγώ πήγαινα κάπως γρήγορα, αλλά ήταν σα να είχα καταπιεί κομπρεσερ, φοβήθηκα ότι θα φύγουν οι βαλίτσες αλλά όλα καλά. Τρία τέσσερα χιλιόμετρα πριν το πάρκινγκ ξεκινούσε η ατελείωτη ουρά των παρκαρισμένων αυτοκινήτων, στην αρχή από τη μέσα μεριά, στη συνέχεια και από τις δύο. Κάποια αυτοκίνητα ήταν σπορ, κάτι Mazda MX5, πραγματικά απορώ πως έφτασαν εκεί, θα πρέπει να έκαναν ώρες. Από τον ίδιο δρόμο έρχεται και το ΚΤΕΛ που δεν είναι καθόλου κακή ιδέα.
Λόγω μηχανής έφτασα μέχρι το παρκινγκ και πάρκαρα εύκολα, ήταν και απόγευμα. Μετά ξεκίνησε ο Γολγοθάς από την ανάποδη, 245 μέτρα υψομετρική διαφορά η κατάβαση. Πολύ ωραία η θέα αλλά, για μένα τουλάχιστον, ζόρικο, στο τέλος ήθελα ανταλλακτικά γόνατα και το τρέμουλο στα πόδια μου έκανε ώρα να σταματήσει. Από την άλλη, είδα ζευγάρι Ισπανών να ανεβαίνει με τρία βρέφη, ένα στην πλάτη του καθενός και ένα στα χέρια του μπαμπά, ο οποίος παράλληλα έβαζε και αντιηλιακό στη μαμά, άρα μάλλον εγώ έχω γεράσει. Τέλος, βρέθηκα κάτω, στη λευκή υπέροχη παραλία. Αν όμως θέλεις να κολυμπήσεις, πρέπει να ξέρεις και κάτι ακόμα. Το πρώτο τμήμα, η όμορφη λίμνη αριστερά, έχει τόσο βάθος που αν κάτσεις στα γόνατα, εξέχεις αρκετά, αν καθήσεις στον πυθμένα το ίδιο, όσο για τη θερμοκρασία του νερού, δεν βγάζει ατμούς σαν την μπανιέρα σου, αλλά κοντεύει. Αν πας πιο δεξιά, και βρεις χώρο να περάσεις ανάμεσα από τον κόσμο (που λόγω απογεύματος δεν ήταν εξωφρενικός) βρίσκεσαι στην άλλη παραλία. Αυτή είναι πιο κρύα, πιο βαθιά μεν αλλά ... εξακολουθείς να πατώνεις, έχει λίγο αφρό και ... μυρίζει κάπως. Υποθέτω επειδή έχει αρκετά ψόφια φύκια, το χώρο πάντως τον φροντίζουν. Αν περιμένεις μέχρι να φύγει το τελευταίο καράβι, κατά τις εφτά, ελαττώνεται και ο πληθυσμός και βελτιώνεται η κατάσταση. Μέχρι να αποφασίσεις να φύγεις. Βλέπεις από κάτω τη λιτανεία των ανθρώπων που ανεβαίνουν και δεν το πιστεύεις ότι μπορείς να φτάσεις εκεί πάνω, όμως ...μπορείς! και αυτό δίνει μεγάλη ικανοποίηση, τι σου είναι ο άνθρωπος και τα λοιπά. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά, αν έχεις αυτοκίνητο περπατάς μερικά χιλιόμετρα να το βρεις, εγώ με τη μηχανή δεν χρειαζόταν, μόνο άλλα δέκα χιλιόμετρα κομπρεσερ με ελιγμούς ανάμεσα στα σύννεφα της σκόνης που σήκωναν τα μπροστινά αυτοκίνητα και φτάσαμε. Πρέπει να ομολογήσω ότι επίσης μεγάλη ικανοποίηση ήταν να βλέπω το ύφος των οδηγών που καταλάβαινα οτι σκέφτονταν πόσο τυχεράκιας και κουλ τύπος είμαι εγώ με το κορίτσι και τη BMW που τους προσπέρναγε, γιαυτό και είχα πάρει άνετο ύφος και κρατούσα τα δόντια μου να μη χτυπάνε πολύ στις λακούβες.
Συμπέρασμα: Φοβερή θέα, δύσκολη προσέγγιση, χάλια νερό αλλά έχεις κάτι να διηγείσαι, έτσι;
