Ινδία Επιστροφή απο Βόρεια Ινδία (Σίμλα, Νταραμσάλα, Μανάλι & Λαντάκ)

[fenia42]

το πες και το κανες λοιπόν

 

[varioAthens]

Aααχχχ!!! Ινδία!!! Έστω και βουδιστική! Γράψε σύντομα το επόμενο κεφάλαιο πλιζ!!!

 

[mikros oyranos]

SHIMLA

Λένε πως η πρώτη μέρα του ταξιδιού είναι κι η μεγαλύτερη. Τόσα καινούργια πράγματα και διαφορετικά όσο νάναι θες λίγο χρόνο να τα χωνέψεις.
Η πρώτη πόλη που συναντάμε είναι η Chandigarh, στα 300μ και στους πρόποδες των Ιμαλαϊων. Μια πόλη με αρκετά όμορφα κτίρια και αρκετά καθαρή, θεωρείται η πιο καθαρή πόλη της Ινδίας. Θεωρητικά βέβαια όλα αυτά μια που στην Ινδία βρισκόμαστε. Εδώ έχει και αεροδρόμιο και οδικώς μετά πας στη Σίμλα. Η ζέστη μπόλικη και η υγρασία μας έκανε να ιδρώνουμε συνεχώς. Κάναμε στάση στο αεροδρόμιο για να ρωτήσουμε για εισιτήρια για μια εσωτερική πτήση (πάντως το καλύτερο είναι να κλείνεις εισιτήρια από Ελλάδα για εσωτερικές πτήσεις). Το τσιγάρο απαγορευμένο παντού κι άντε να συγκρατηθεί η θεριακλού της παρέας. Σε προηγούμενο ταξίδι παραλίγο να μας πάνε μέσα γιατί άναψε τσιγάρο σε στάση τραίνου στο δρόμο για το Βαρανάσι.
Ανυπομονούμε να φύγουμε, η Σίμλα είναι 2 ώρες από δω κι περιμένουμε να μπούμε στη περιοχή των Ιμαλαϊων. Ανεβαίνουμε σιγά σιγά και το τοπίο αλλάζει, πιο πράσινο και σε λίγο αρχίζει μια ξεγυρισμένη μπόρα, όχι μουσώνες, αλλά λόγω υψομέτρου. Παιδιά να γυρνάνε από το σχολείο μούσκεμα, υπαίθριοι πωλητές να ψήνουν καλαμπόκια με αυτοσχέδια σκέπαστρα και όλοι οι δρόμοι όλο και πιο στενοί. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο, ρουφάω εικόνες και παρατηρώ με την περιέργεια του 5χρονου παιδιού στο φορτηγό του πατέρα μου στο δρόμο για τη Λάρισα, 4 η ώρα το πρωϊ και μου φαινόντουσαν τα πιο μακρινά ταξίδια στη ζωή μου…ακόμα μου φαίνονται. Στο πρώτο μου ταξίδι στην Ινδία κάποια στιγμή έμεινα ακίνητος, σε μια μικρή άγνωστη πόλη, κι είπα στον εαυτό μου ότι εκείνο το 5χρονο παιδάκι έφτασε πολύ μακριά όπως ονειρευόταν τότε, δεν το ξαναθυμήθηκα από τότε. Η βροχή κάποτε σταματάει, με τις στάσεις που κάνουμε φθάνουμε τελικά βράδυ. Δεν πολυκαταλαβαίνουμε που είμαστε, μόνο ότι είμαστε ψηλά. Κάποιες πληροφορίες από το lonely planet φαίνονται αστείες. Βλέπουμε μερικά ξενοδοχεία και πάμε σ’ ένα από αυτά. Το πρώτο που είδαμε μας ζητήσανε 3.500 ρουπίες το δίκλινο. Ευτυχώς που λίγο θυμόμασταν τιμές και φύγαμε τρέχοντας. Βρήκαμε με 550 ρουπίες το δίκλινο κι όλα καλά.
Η Shimla στα 1800μ τελικά είναι μια περιοχή με πολλά βουνά στη σειρά και με πολλούς οικισμούς στη ΄΄μαλακή΄΄ σειρά των Ιμαλαϊων. Υπάρχει μια πόλη, ένα Πήλιο χτισμένο φανταστείτε, σε ένα κεντρικό σημείο και εκεί γίνεται το νταβαντούρι. Η πόλη ήταν η καλοκαιρινή πρωτεύουσα των Βρετανών που την φτιάξαν το 1864, πιο πριν ήταν ένα ασήμαντο χωριουδάκι. Φρόντισαν οι αποικιοκράτες να οργανώσουν το μέρος με μια κεντρική οδό που εμπορικά συνδέει την περιοχή και λέγεται Mall.
Υπάρχουν πολλοί Ινδουϊστικοί ναοί και λιγότεροι Βουδιστικοί. Όμως στους περισσότερους ναούς ανακατεύουν και τις 2 θρησκείες.
Η επόμενη μέρα έχει πρωινό ξύπνημα και αφού οι άλλοι ήταν στα κρεβάτια τους τι καλύτερο από μια μικρή βόλτα. Άλλωστε ένα μέρος το ζεις καλύτερα το πρωί την ώρα που ξεκινάει η μέρα για τους ντόπιους.
Μια ολόκληρη πολιτεία πιο κάτω από κει που νόμιζα ότι δεν υπάρχει τίποτα. Σχολεία με μαθητές στις αυλές. Κόσμος που εργαζόταν. Τα μάτια μου ανοιχτά. Μύριζα, ένοιωθα, περπάταγα.
Πίθηκοι λίγο μεγαλόσωμοι να κυκλοφορούν και οι ντόπιοι να φυλάγονται . Μετά είδα ότι είναι κάπως επιθετικοί ειδικά άμα κρατάς καμιά τσάντα. Η περιοχή εκεί είχε αρκετά σχολεία, κάθε σχολείο και διαφορετική στολή. Ξεκινάγανε τη μέρα με τύμπανα και παράταξη. Οι φάτσες οι πιο πολλές ήταν θιβετιανές και πολλά μικρά μαγαζάκια είχαν πρωϊνό, φυσικά καυτερό
Ξεκινήσαμε τη μέρα μας με επίσκεψη σε 2 ναούς. Το Bhimakali έναν ινδουϊστικό-βουδιστικό ναό ονομαστός για τη αρχιτεκτονική του, από ξύλο φτιαγμένος .
Ο 2ος Jakhu στα 2500μ, μέσα σε δάση από κέδρους με φοβερή θέα, αφιερωμένος στο θεό Χάνουμαν. Γενικά η Σίμλα έχει 1000 ναούς και οι κάτοικοι ανακατεύουν εύκολα βουδισμό και Ινδουϊσμό.
Η συνέχεια στα καλοκαιρινά Βρετανικά ανάκτορα.​

Σκέψεις για τους αποικιοκράτες του κόσμου, τότε και τώρα και φυσικά την κατάληξη τους. Οι Ινδοί σέβονται πολύ αυτά που άφησαν πίσω τους οι Βρετανοί, ίσως είναι και ευγνώμονες για τους δρόμους και τα τραίνα που αφήσαν πίσω τους, είναι όμως ή οι αποικιοκράτες είναι παντού ίδιοι. Η Σίμλα έχει πολύ τουρισμό από την Ινδία και ελάχιστους ξένους και οι τιμές σε διατροφή και ύπνο ήταν η πιο ακριβή από τα άλλα μέρη. Για μας δεν κόστιζε τίποτα αλλά για τους Ινδούς φαινόταν. Στην επιστροφή περάσαμε από ένα χωριό με ένα ουρανό γεμάτο σημαιάκια, σε 2 μέρες γιορτάζουν τη γέννηση του Κρίσνα(21 Αυγούστου). Στάση στο χωριό, ξύρισμα επιτόπου-να πω την αμαρτία μου, είμαι ‘’συλλέκτης’’ ξυρισμάτων, έχω ξυριστεί στα πιο απίθανα μέρη-μέτριο ήταν, γλυκά, φωτογραφίες στο σούρουπο και επιστροφή. Γυρνώντας βράδυ ψάχνοντας τη Mailroant ανακαλύψαμε τη πραγματική πόλη της Σίμλα.

Ένα Πήλιο χτισμένο, δυό τεράστια βουνά γεμάτα φωτάκια. Μείναμε άφωνοι όλοι για λίγο και σιωπηλοί, μπροστά στα δημιουργήματα του ανθρώπου που είναι τα καθημερινά μνημεία, τα μνημεία της ζωής.​

Την άλλη μέρα ξεχάσαμε τα πάντα, βουρ για αυτό που είδαμε το βράδυ, πραγματικά στο φως της μέρας ήταν διαφορετικό μα εξίσου καταπληκτικό. Μια πολιτεία στη πλαγιά ενός βουνού χαμένη στα σύννεφα, ήμασταν κυριολεκτικά στα σύννεφα και όχι στην ομίχλη, μόνο που πήγαμε 9 το πρωί και τα μαγαζιά άνοιγαν στις 11 το πρωί. Ανεβήκαμε στη τοπ πλατεία με τα βρετανικά κτίρια στολίδια, το καθεδρικό ναό του Αγίου Μιχαήλ και τα αγάλματα των Γκάντι που οι Ινδοί τα λατρεύουν.
Ξεχυθήκαμε στην αγορά, ένα μεγάλο Μοναστηράκι και ταυτόχρονα τα σχολεία της περιοχής με αφορμή την ημέρα της γιορτής των γενεθλίων του Κρίσνα κάναν διαδήλωση με θέμα τη προστασία του περιβάλοντος.
Και κει που χαζεύαμε να και η κυρία βροχή. Μουσκίδι όλοι, ομπρέλες να ξεφυτρώνουν για τους τυχερούς και γέλια για το ΄΄ξαφνικό΄΄ γεγονός στη βροχερή Σίμλα.
Γυρίσαμε κουρασμένοι μα χορτασμένοι απ’ ότι είδαμε.
Εδώ πάνω είναι μια ‘άλλη Ινδία, καθαρή όμορφη με δάση και ΄΄δροσερή΄΄ πώς να μην την προτιμάνε οι Βρετανοί πρώτα και οι Ινδοί τώρα μέσα στις ζέστες της άλλης Ινδίας. Την επόμενη μέρα ετοιμαζόμαστε για ένα μέρος που το λέγανε KUFRI.Για όνομα δεν μου πολυγέμιζε το μάτι και την διαίσθηση ΑΛΛΑ όπως πάντα στην Ινδία ΠΑΝΤΑ πέφτεις έξω στις προβλέψεις σου… η συνέχεια αργότερα, υπόσχομαι.​

 

[varioAthens]

Με μιαν ανασα διαβασα το κομματι! Ελπίζω να μην αργησει η συνεχεια!

 

[mikros oyranos]

Ελπίζω να μην αργήσω, προσπάθησα να ανεβάσω και φωτογραφίες με το κείμενο αλλά δεν τα κατάφερα, τις ανεβάζω στη σελίδα μου. Αν κανείς μπορεί να βοηθήσει, περιμένω συμβουλές.

 

[mikros oyranos]

Ελπίζω να μην αργήσω, προσπάθησα να ανεβάσω και φωτογραφίες με το κείμενο αλλά δεν τα κατάφερα, τις ανεβάζω στη σελίδα μου. Αν κανείς μπορεί να βοηθήσει, περιμένω συμβουλές.

Τελικά με τη βοήθεια του varioAthens κάτι κατάφερα.

 

[giannoula]

καταπληκτική περιγραφή σε μια Ινδία που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή..... Πόσο ζηλεύω μιας και η Ινδία είναι ο πιο wanted προορισμός για μένα αλλά μετά από μια σειρά συγκυριών και ιδιαιτέρως λόγω των τελευταίων μέτρων δεν βλέπω να την επισκεφτώ σύντομα... Περιμένω την συνέχεια!!!!!

 

[ΕΡΣΗ]

Τελικά με τη βοήθεια του varioAthens κάτι κατάφερα.

Καταρχήν είναι η Vario Athens! Μη σε μπερδεύει το avatar!
Εξαιρετική αφήγηση!
Περιμέμνω τη συνέχεια: Είναι από τα μέρη της Ινδίας που το έχω απωθημένο!

 

[mikros oyranos]

KUFRI

Σάββατο και ξεκινήσαμε για το δρόμο Mallrow, τον δρόμο που συχνά πυκνά διαβάζαμε στους οδηγούς και την αγορά Lakalpazar, το δικό μας Μοναστηράκι που έλεγα πιο πριν. Μαθημένοι να βρίσκουμε σ’ όλη την Ινδία αλλακτήρια χρημάτων, πήγαμε για ‘’καύσιμα΄΄. Έλα όμως που εδώ δεν είναι όλη η Ινδία, Σαββατοκύριακο χρήματα δεν αλλάζονται. Οι τράπεζες είναι ανοιχτές αλλά όχι για άλλαγμα χρημάτων. Και ξαφνικά χωρίς χρήματα διαπιστώνουμε ότι πρέπει να μείνουμε σ’ ένα μέρος άλλες 3 μέρες χωρίς λόγο. Θα πεις και τι έγινε, απλώς όταν οι μέρες είναι μετρημένες τη κάθε μέρα τη θεωρείς πολύτιμη, αν και δεν νομίζω ότι έχω δίκιο, για λίγες ώρες ήμασταν σε αμηχανία. Αλήθεια πως θα περνάγαμε αν δεν είχαμε χρήματα να κινούμαστε σε τέτοια μέρη. Αλλά μια και ό έλληνας δεν το βάζει κάτω αρχίσαμε να ρωτάμε μήπως …και. Φυσικά οι Ινδοί είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν και σε στέλνουν κάπου σίγουρα και μετά διαπιστώνεις ότι δεν ήταν και τόσο σίγουρα, δεν πειράζει αρκεί η πρόθεση. Μετά από 2 ώρες ψάξιμο τα καταφέραμε. Και τώρα τι κάνουμε, να τι μας κάνει η μιξ προετοιμασία. Αλλά τι στην οργή δεν θα μας βοηθήσει το καλό πνεύμα των ταξιδευτών; Μας προτείνει ο οδηγός να μας πάει σ’ ένα μέρος που το προτιμάνε οι Ινδοί που έρχονται για τουρισμό. Έχει ένα ναό στα 3.500 μέτρα. Καλό ακουγόταν, αυτοκίνητο είχαμε οπότε βασιλιάδες. Ξεκινήσαμε για το μέρος με το εξωτικό όνομα Kufri. Σε 25’ φθάνουμε, άρχισα να ψυλλιάζομαι, τα 3.500 μ. είναι 14 χιλ. μόνο από τη Shimlaπου είναι στα 2.000 μ. Ο έλληνας μέσα μου άρχισε να υποψιάζεται τα πάντα. Κατεβαίνουμε και βλέπουμε ένα απίστευτο θέμα. Καμιά 50ρια άλογα, λίγο κακομοιριασμένα, με Ινδούς μαζί με τα παιδιά- μωρά- οι πιο πολλοί να κατεβαίνουν από μια πλαγιά με μισό μέτρο λάσπη μες τη καλή χαρά. Αρπαχτή είπα μέσα μου, την κάτσαμε για σήμερα. Ο Bairaz, ο οδηγός μας, άρχισε την κουβέντα με έναν οδηγό μουλαριών και μας είπε μια ακριβούτσικη τιμή για τη μικρή και τη μεγάλη διαδρομή. 600 ρουπίες η μεγάλη για μια ώρα και αφού ήμασταν οι ‘’πλούσιοι’’ ανεβήκαμε στα άλογα και ξεκινήσαμε.
Ο δρόμος μες τη πέτρα, στη λάσπη και την ανηφόρα. Μόνο που έβλεπα τόσο κόσμο να ανεβαίνει και όλοι να είναι άνετοι,σιγουρεύτηκα πως δεν θα γκρεμοτσακιστώ και γω και το φουκαριάρικο άλογο που με κουβάλαγε. Μετά από κάνα 20’ μέσα από δύσβατα μονοπάτια με χαρούμενους Ινδούς φθάσαμε σε ένα ανοιχτό μέρος που όλοι σταματάγανε, κάποιο λόγο θάχανε. Ένας ναός σε μια κορυφή και κόσμος να τριγυρνάει. Φωτογραφίες με παραδοσιακές στολές σε ανθισμένους κήπους, αεροβόλα για σκοποβολή, υπαίθρια καφενεία και μαγαζάκια, γιακ για μια φωτογραφία που θα την έχεις τρόπαιο απο την εξωτική Ινδία, για γέλια η ιστορία, για πραγματικά γέλια χωρίς ειρωνεία. Αφού περάσαμε από όλα άντε να πάμε και στο ναό με μια αγωνία. Ανέβηκα από να μονοπάτι και να 2 μικροί ναοί σαν τα δικά μας ξωκλήσια με ένα νεαρό , μάλλον ο ιερέας. Κοκκινάδι στο μέτωπο, λίγα λόγια προσευχής από τον Ιερέα, σχοινάκι στο χέρι λίγα χρήματα για προσφορά και αφού ήμουν και μοναχός αντί να τραβάω φωτογραφίες, μ’ έβαλε ο τύπος μέσα στους ναούς και με τράβαγε φωτογραφίες, να πω όχι; ντράπηκα. Ε όταν ικανοποιήθηκε τον τράβηξα και γώ και μούδωσε την διεύθυνση να τις στείλω.
Κατέβηκα λίγο απογοητευμένος και άντε να μαζευτούμε όλοι να γυρίσουμε. Ο πιτσιρικάς που είχαμε για οδηγό, ποδαράτος αυτός αντί να γυρίσει πίσω συνέχισε τη διαδρομή. Σε λίγο αρχίσαμε να ανεβαίνουμε σε μια κορυφή που η φύση μας έκοβε την ανάσα . Αραιά δέντρα, τοπίο επιβλητικό και πολλά χωράφια σε πεζούλες μα λάχανα στα 3.500 μέτρα.Σιωπή και πορεία. 2-3 αγροτόσπιτα και ολομόναχοι να περνάμε σε απίστευτα όμορφα τοπία. Ένας άλλος κόσμος. Μαγεμένοι ακούγαμε τους ήχους του δάσους, τις φωνές των πουλιών, νοιώθαμε την αύρα του βουνού, ένας αετός μας συντρόφευε και αμίλητοι προχωράγαμε σαν σε όνειρο. Κάποτε φθάσαμε κατεβαίνοντας στη άκρη ενός μονοπατιού. Ένας ναός χαμένος και χωμένος στη κορυφή ενός λόφου. Εδώ οι επισκέπτες πολλοί λίγοι. Μετρήσαμε 700 σκαλοπάτια, φθάσαμε στο ναό LordShivaTempleDesshu. Εδώ υπήρχε κανονικός γκουρού που έδειχναν να τον σέβονται πολύ. Σχεδόν όλοι είχαν μήλα για προσφορά μαζί με λίγα χρήματα. Πανύψηλα δέντρα με μεγάλα χρωματιστά μαντήλια, αλλά και μέχρι να ανέβουμε πολλά δέντρα είχαν μικρές κόκκινες κορδέλες. Μια οικογένεια νεαρών Ινδών με κοίταζε επίμονα. Σκέφθηκα ότι δεν τους τράβηξα φωτογραφίες να παρεξηγηθούν, τελικά ο νεαρός πήρε θάρρος κι ήρθε να μου μιλήσει. Ήμουν το αξιοθέατο κι ήθελε να με φωτογραφίσει, μόνο μου - με τη γυναίκα και το μωρό τους,… το θεωρούσε γούρι. Ο γκουρού μας πρόσφερε τσάϊ και μούδωσε ένα μήλο, ένοιωσα φιλόξενα κι ανάλαφρα σε κείνο το μέρος. Κατεβαίνοντας μάζευα πεταμένα μπουκάλια, σαν ένα ευχαριστώ στο βουνό που μας φιλοξένησε. Φθάνοντας στο τέρμα, έδωσα τα σκουπίδια σε 2 νεαρούς που είχαν ένα μικρό καφέ, δηλ. έναν μπάγκο με λίγα νερά και λίγα ληγμένα πατατάκια. Έκπληκτοι μ’ ευχαρίστησαν και πολύ φυσικά τα έριξαν σ’ ένα κάδο και τα έκαψαν, άρε αθάνατη Ινδία.
Είχε σχεδόν σκοτεινιάσει,είχαμε σχεδόν 5-6 ώρες στο δρόμο, ο οδηγός μας είπε ότι θέλαμε 10 χιλ. για να γυρίσουμε, αλλά εμείς είπαμε να συνεχίσουμε. Ευτυχώς σε λίγο καταλάβαμε ότι το παρακάναμε και ειδοποιήσαμε τον οδηγό νάρθει να μας πάρει και τον πιτσιρικά τον ‘’απελευθερώσαμε’’ τουλάχιστον με ένα καλό μπαχτσίσι. Περιμένοντας έκανα ίσως την πιο ατμοσφαιρική μου εικόνα σ’ αυτό το ταξίδι.Μια μέρα με πολλά απρόβλεπτα. Γυρίζοντας στη Σίμλα πέσαμε σε διακοπή ρεύματος και καταλήξαμε σ΄ ένα εστιατόριο με κεριά να τρώμε ινδικά φαγητά. Το καλύτερο κλείσιμο μιας συνηθισμένης μέρας δυτικών τουριστών διψασμένων για εξωτικές light περιπέτειες –για να μην νομίζουμε ότι ζούμε και καμιά απίστευτη περιπέτεια. Στη πορεία ίσως μας προέκυψε αλλά μέχρι εδώ κάπως έτσι ήτανε. Ετοιμαζόμαστε για Dharamsala…​

 

[pattyyy]

Μόλις ανακάλυψα αυτό το ξεχωριστό οδοιπορικό και το διάβασα μονορούφι! Σε παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον!

 

[mikros oyranos]

Συνφορουμίτες χίλια συγνώμη για την καθυστέρηση, ετοιμάζομαι για την συνέχεια και δεσμεύομαι να μην αργήσω.

 

[deka]

Θα περιμένουμε τη συνέχεια!