Ινδία Εμπόλεμο Κασμίρ σε συνέχειες

[ioanna karagianni]

Α ωραία σε ευχαριστώ εκ των προτέρων μου αρέσει ιδιαίτερα να διαβάζω τις ιστορίες σου με τον πρωινό μου καφέ, μου φτιάχνουν την μέρα. Αφού αναλαμβάνεις να τους διασκεδάσεις εσύ εγώ λέω να την κάνω shanti shanti, ας απολαύσουμε τώρα το δικό σου κομμάτι και εγώ θα αναλάβω την αυριανή βάρδια, εντάξει;

 

[christos71]

τι, εχουμε και βαρδιες? πολλη στρατιωτικοποιηση διαπιστωνω...
δηλ παλι το γερμανικο νουμερο εγω κυρ επιλοχια? (η μαλλον το ινδικο?)

 

[alexandrak]

παιδια, μη μιλατε τωρα!
γραψτε!γραψτε και οι δυο σας!

 

[maιra1]

alexandrak ++++

 

[vagantos]

Την Βούλα την είδαμε για τελευταία φορά στο αεροδρόμιο τη επιστροφής

AΠOKAΛΥΨΗ ΤΩΡΑ:
Η Βούλα δεν εξαφανίστηκε. Επέστρεψε στο Κασμίρ όπου συζεί με τον βαρκάρη ονόματι noproblem...
Ζητάει δε απ τους επόμενους Ελληνες που θα επισκεφτουν την περιοχή να της πάνε αρωματικά μαντηλάκια.

 

[ioanna karagianni]

Το πρωί έκανα ένα καυτό μπάνιο με αφρόλουτρο και έλουσα τα μαλλιά μου, μετά καθαρή και περιποιημένη κατέβηκα στην μεγάλη σάλα του ξενοδοχείου όπου σερβιριζόταν το πρωινό, τη στιγμή που είχα φορτώσει το πιάτο μου με χωριάτικη σαλάτα και μελιτζάνες παπουτσάκι, η Ιωάννα έκανε μια απότομη κίνηση και με ξύπνησε.
Το πρωί λοιπόν μας βρήκε τσαλακωμένους αλλά ξεκούραστους. Στο πρόσωπο μου υπήρχε το σχήμα από τον αγκώνα της Ιωάννας, ενώ εγώ είχα αφήσει το σχήμα του γόνατου μου στο στομάχι της. Πρωινό κτλ κομμένα από ένα δύο κρακεράκια ο καθένας μας με νερό και γραμμή για το βανάκι.
Συνεχίσαμε ως κομβόι για λίγα χιλιόμετρα όλοι μαζί, ο δρόμος έμπαινε εσωτερικά στο Κασμίρ και αποκρινόμασταν από την εμπόλεμη ζώνη. Φτάσαμε στο Shergol ένα χαρακτηριστικό χωριό του Ladakh, δεν ξέρω πιο κληρονομικό καπρίτσιο έχει κάνει τους άντρες εκεί να έχουν γαλανά μάτια και κόκκινα μαλλιά, οι γυναίκες πιστές στην φυλή τους είναι μαυροτσούκαλες (σαν εμένα ένα πράγμα, από τα ρούχα με ξεχώριζαν), όμως όλοι τους είχαν μεγάλα υγρά μάτια. Τα μάτια ήταν τόσο χαρακτηριστικά σε όλη αυτήν την διαδρομή, δεν θυμάμαι τόσο τα πρόσωπα και την θωριά των ανθρώπων όσο τα μάτια τους, ιδίως τα μάτια των Σιχ, τους θυμάμαι όλους ψηλούς και επιβλητικούς, με φόβιζαν λίγο, εξέπεμπαν μια αίσθηση βίας. Παρόλο το γελοιωδέστατο κούρεμα τους, όλα τα μαλλιά κοντά και μπροστά μια μακριά τούφα που την κουλούριαζαν σαν κεφτέ πάνω από το μέτωπο, είχαν κάτι το απειλητικό. Άσπρα σαρίκια κάλυπταν το κεφάλι τους και πάνω στο μελαψό τους πρόσωπο δέσποζαν αυτά τα ζευγάρια ματιών, μεγάλα μαύρα και υγρά. Βγήκαμε για λίγο από το αυτοκίνητο για να ξεμουδιάσουμε και να αγοράσουμε νερά, με τον Γιώργο, τον Σταύρο κάτσαμε σε μια πεζούλα παρακολουθώντας την καθημερινότητα αυτών των χωρικών που ζούσαν στην κορυφή του πουθενά, σε λίγο ήρθε και η Ιωάννα με το τσιγάρο της και τον καφέ της, είχε καθυστερήσει στο αυτοκίνητο να τυλίξει ένα σαρόνγκ γύρω από την μέση της γιατί αποφασίσαμε ότι το μακρύ σορτς της ήταν τολμηρό για την περιοχή, άνθρωποι πηγαινοέρχονταν κουβαλώντας ζαρζαβατικά, ρούχα, ζώα, ή κάθονταν στις φτέρνες τους και κουβέντιαζαν μεταξύ τους (πως το κάνουν αυτό. Πετύχαμε και το σχόλασμα του γυμνασίου θηλαίων, κοριτσάκια καλοντυμένα και με την μαντίλα τους επιμελώς φορεμένη πέρασαν από μπροστά μας, στην όψη των ξανθών ανοιχτόχρωμων και νοστιμούληδων συνοδών μας, άρχισαν τα γέλια και κρυφά βλέμματα, τα κοριτσάκια σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου είναι ίδια, όταν έφτασαν στο ύψος μας κάποιες έσπρωξαν την ακριανή που βρέθηκε στην αγκαλιά του Γιώργου για δύο ατελείωτα αμήχανα δευτερόλεπτα, μέχρι ο Γιώργος με όλη την ιπποσύνη ενός τζέντλεμαν την επαναφέρει στην όρθια στάση. Ο Νίκος ήρθε να μας συναντήσει με ένα τεράστιο καρπούζι κάτω από την μασχάλη του. «Να μας δροσίσει αργότερα», ως τότε μόνο μπανάνες τρώγαμε, φοβόμασταν να φάμε άλλα φρούτα με λεπτό φλούδι όπως μάνγκο κτλ. Ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες με το εκπληκτικό ζευγάρι Ισπανών και χαιρετηθήκαμε γιατί σε λίγο οι δρόμοι μας θα χωρίζανε, αλλά θα συναντιόμασταν πάλι, οι πορείες μας ήταν αρκετά παρόμοιες. Εμείς είχαμε διαλέξει να κάνουμε παράκαμψη για να δούμε δύο μοναστήρια. Οι οδηγοί μας περιγράφανε το Κασμίρ «ως πιο Θιβέτ από το Θιβέτ». Με την κατοχή των Κινέζων πολλοί μοναχοί είχαν καταφύγει στα μοναστήρια της περιοχής.

Όταν λοιπόν μπήκαμε στη Wakkha Valley χωριστήκαμε από τους άλλους. Α ναι, σας παρακαλώ σε όλη την διαδρομή να θεωρήσετε αυτονόητο ότι παντού συναντούσαμε νομάδες, σε μικρές ομάδες ή μόνοι τους, ήταν πολύ χαρακτηριστικό κομμάτι της περιοχής, δεν ξέρω γιατί μου έκαναν τόση εντύπωση, αυτοί οι άνθρωποι με γοήτευαν.
Το αυτοκίνητο μας άφησε σε ένα σκιερό πλάτωμα, αφήσαμε το καρπούζι μέσα σε μια γούρνα νερού για να είναι δροσερό και φύγαμε περπατώντας για το μοναστήρι. Η διαδρομή ήταν μικρή περίπου μισή ώρα ( και ομαλά ανηφορική, όμως μας ξεθέωσε, το υψόμετρο ήταν πολύ μεγάλο για τις αντοχές μας, όμως η διαδρομή ήταν γεμάτη μικρά «φιλοδωρήματα» που μας αποζημίωναν, πέτρες με ευχές σκαλισμένες πάνω τους υπήρχαν παντού, για να τις πάρει ο άνεμος, αν ξεχνούσες για λίγο τον λογικό εαυτό σου τις έβλεπες να πεταρίζουν γύρω σου σαν πεταλούδες. Στο μοναστήρι οι μοναχοί μας καλοδέχτηκαν και μας ξενάγησαν, ήταν το πρώτο βουδιστικό μοναστήρι που επισκεπτόμουν στην ζωή μου και νομίζω ότι από εκείνη την στιγμή το ταξίδι μας άλλαξε όψη. Ήταν σαν ένα ιερό πρόσωπο να είχε στραφεί και με κοίταξε καταπρόσωπο. Μικρά πορτοκαλί μοναχάκια, και ενήλικοι μοναχοί είχαν στο πρόσωπο τους έναν σεβασμό όλο ηρεμία. Μας οδήγησαν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο για να μας δείξουν μια πήλινη μαντάλα, νομίζω ότι δεν έχω ξαναδεί πήλινη μαντάλα από τότε. Μας εξήγησαν ότι στην θρησκεία τους τιμούν και αποδέχονται όλες τις όψεις της ζωής ακόμα και τις πιο άσκημες, και η μαντάλα τους, την άσκημη όψη της ζωής αναπαρίστανε, φρικιαστικές σκηνές, δολοφονίες, απαγχονισμούς, κτλ. Τους αποχαιρετήσαμε και γυρίσαμε στο βαν μας. Αφού καταφέραμε να σύρουμε τα αδύναμα από το υψόμετρο σαρκία μας μέχρι τον ίσκιο του οχήματος μας, είπαμε να απολαύσουμε το καρπούζι. Ένας από τους ρεψιματίες συνοδούς, μας έδωσε ένα μεγάλο σαν χατζάρα μαχαίρι και ο Νίκος εκτέλεσε το καρπούζι. Δώσαμε το μισό στους οδηγούς μας και μοιραστήκαμε το υπόλοιπο. Ήταν σκούρο κόκκινο και παραγινομένο, το εγκαταλείψαμε προς μεγάλη ευχαρίστηση των οδηγών που έφαγαν διπλή μερίδα.

Περνώντας μέσα από παγετώνες, ακροβατώντας στην άκρη των γκρεμών, και με την απαραίτητη παρουσία των νομάδων, φτάσαμε στο Fatu La Pass (4094 μέτρα υψόμετρο). Είχε πια νυχτώσει για καλά και ο αέρας έξω από το βαν ήταν παγερός, παρόλα αυτά βγήκαμε τρέμοντας από το κρύο για να φωτογραφίσουμε την πινακίδα που δήλωνε ότι ήμαστε στο υψηλότερο σημείο αυτής της διαδρομής. Συνεχίσαμε για το Lamayuru, ήμουν κουρασμένη, βρόμικη, πεινασμένη και κρύωνα, η διαδρομή ήταν ότι πιο εξωφρενικό και επικίνδυνο είχα δει στην ζωή μου, και οδηγός μου ήταν ένας άγνωστος Ινδός που δεν είχα δει ποτέ το δίπλωμα οδήγησης του. Φοβόμουν. Όλοι φοβόμασταν, η Βούλα το επαναλάμβανε κάθε πεντάλεπτο, «φοβάμαι πολύ, φοβάμαι πολύ». Όμως ακόμα και ο φόβος έχει ένα τέλος και κάποτε φτάσαμε σε αυτό το ευλογημένο χωριό που ήταν κτισμένο γύρω από αυτό το θαυμαστό μοναστήρι. Θα μέναμε σε έναν ξενώνα ( που το φρόντιζαν οι μοναχοί. Μας καλωσόρισαν σαν να υποδέχονταν καλεσμένους, μας έφεραν αυγά και κάτι άλλο για φαγητό που δεν το θυμάμαι, και μπύρες μέσα σε ένα κουβά με κρύο νερό. Τα καθαρά πρόσωπα τους με τα φιλικά χαμόγελα ήταν σαν φεγγάρια μέσα σε μια σκοτεινή νύχτα. Μας έκαναν και μάθημα γλώσσας, μάθαμε να λέμε το «ευχαριστώ, παρακαλώ, καλημέρα, καλησπέρα, γεια σας» στην γλώσσα τους, θέλετε να σας τα μάθω είστε έτοιμοι για ένα γρήγορο μάθημα; Οκ αρχίζω «Τζούλε», … τι περιμένετε δεν έχει άλλο, όλοι οι χαιρετισμοί και οι ευχαριστίες έχουν μια λέξη, την προφέρουμε τραγουδιστά και χαμογελαστά, «τζούλε»
Μετά από το φαγητό μας, με πλησίασε η Ιωάννα, «μας δίνουν 3 δωμάτια» με πληροφόρησε, «ε ωραία 7 είμαστε μια χαρά θα βολευτούμε», «πως θα βολευτούμε είναι το θέμα, ο Νίκος και η Λίτσα θα πάρουν το ένα, αν οι δύο άντρες κοιμηθούν μαζί όπως είναι το πιο φυσικό εμείς θα κοιμηθούμε με την Βούλα». Ωχχχχ γύρισα απεγνωσμένα προς τον Σταύρο, «Σταύρο θέλω να κοιμηθώ μαζί σου» κραύγασα (ευτυχώς μόνο 6 άτομα εκεί μέσα καταλάβαιναν ελληνικά), «κι εγώ» συμπλήρωσε η Ιωάννα, (ωραία δύο λυσσάρες στο ίδιο γκρουπ). Ανεβαίνοντας από όροφο σε όροφο, ακολουθώντας την ξύλινη τριζάτη σκάλα φορτωμένοι με τους σάκους μας, φτάσαμε σε ένα γυμνό δωμάτιο με στενό παράθυρο και τρεις χοντρές σανίδες. Πάνω σε αυτές στρώσαμε τους υπνόσακους μας, η Ιωάννα άναψε κεριά για να βλέπουμε, και ξαπλώσαμε. Από το μοναστήρι ακουγόταν ο γλυκός μονότονος απόηχος μιας προσευχής, στο φως των κεριών τρεμόπαιζαν οι ακίνητες σκιές των συντρόφων μου. Έκλεισα τα μάτια μου, ήμουν ευτυχισμένη.

 

[soudianos]

μπανιέρα και αφρόλουτρα......κι ήμουν έτοιμος να σου γράψω

η λίμνη σε τι υψόμετρο βρισκόταν; θερμοκρασία περιβάλλοντος;

να εδώ και τα φλερτ!!!!

 

[ioanna karagianni]

μπανιέρα και αφρόλουτρα......κι ήμουν έτοιμος να σου γράψω

η λίμνη σε τι υψόμετρο βρισκόταν; θερμοκρασία περιβάλλοντος;

να εδώ και τα φλερτ!!!!

Μπανιέρα, αφρόλουτρα , φλερτ, άγνωστες λέξεις.

 

[meli]

Νομιζω οτι εισαι πολυ τυχερη που εζησες ενα τετοιο ταξιδι!!!
Και η περιγραφη σου απολαυστικη!!

 

[christos71]

μπραβο ιωαννα, εξαιρετικο.

 

[dmdoc]

Παρότι αποτέλεσε την 3η ιστορία σε εξέλιξη αυτό τον μήνα για Ινδία κ πέριξ,σε διαβάζω με αμείωτο ενδιαφέρον κ ορθάνοιχτα μάτια για το τι μπορεί ακόμα να σας συμβεί.
Σπουδαία διαδρομή..

 

[vagantos]

Εχω ήδη ανοιξει τα άπαντα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και αναζητώ ότι γραπτό υπάρχει από Ioanna Karagianni...