Ελληνικό Πάσχα - Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες (μια παρεΐστικη ιστορία).

[gkalla]

τη μικρότερη προσοχή αν δεν είσαι ντόπιος

Αυτό είναι το «κλειδί»! Να τονίσω δε ότι στο Αργοστόλι είναι καλύτερα τα πράγματα από άλλες περιοχές του νησιού.

«Ληξούρι; Τι να πάτε να κάνετε εκεί;» (Η απάντηση όσων ρωτήσαμε στο Αργοστόλι ).

Σοβαρά τώρα, ξέρω Ληξουργιώτες που αν χρειαστεί να πάνε Αργοστόλι δεν αγοράζουν ούτε ένα μπουκάλι νερό από εκεί. Μιλάμε για πολύ τρέλα.

 

[evaT]

Επόμενη στάση λίγα χιλιόμετρα μετά, στην Αγία Ευφημία, ένα ωραίο τυπικό ψαροχώρι

Εκεί "δέσαμε" πρόπερσι στη γύρα με το ιστιοπλοικό όταν μας έπιασε καιρός...Δύσκολα να το γνωρίσω το σημείο έτσι άδειο, ήταν γεμάτο σκάφη παντού! Κάναμε μπάνιο σε μια μικρή παραλία με βότσαλα αλλά κρυστάλλινα νερά.

 

[psilos3]

2024 – Αίγινα & Πόρος



Παράξενο για κάποιους; Ίσως, με τους δύο αυτούς προορισμούς για κάποιον κάτοικο της πρωτεύουσας να φαντάζουν απλά και μόνο οι εκδρομές του ΣΚ, όχι όμως για εμάς, που εκτός των άλλων οι επιλογές μας είναι συγκεκριμένες.

Μετά από τόσα χρόνια Πασχαλινών εκδρομών βλέπετε, οι επιλογές έχουν αρχίσει και λιγοστεύουν απειλητικά, εκτός άμα το πιάσουμε από την αρχή... Συνεπώς το κριτήριο δεν είναι μόνο τα έθιμα που μπορεί να υπάρχουν ή όχι, αλλά και σημεία ανά την Ελλάδα που δεν έχουμε δει και πέφτουν στο τραπέζι των συζητήσεων.

Δύο τέτοια ήταν και τα συγκεκριμένα νησιά του Αργοσαρωνικού, εκ των οποίων στο ένα δεν είχα βρεθεί ποτέ έως τότε, στο άλλο θα επέστρεφα 23 ολόκληρα χρόνια μετά υπό άλλες εντελώς συνθήκες, γεγονός που είχε κι αυτό την αξία του. Όλα αυτά σε Πασχαλινό βεβαίως πλαίσιο, με ότι αυτό σημαίνει, ειδικότερα όταν μιλάμε για το «αργοπορημένο» Πάσχα του 2024 που το λες σχεδόν καλοκαίρι!



Μεγάλη Παρασκευή


Ωραίος καιρός για εκδρομή και παραδόξως χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση για τέτοια μέρα, 12 η ώρα ήμασταν ήδη στο πλοίο της γραμμής στο λιμάνι του Πειραιά με παρέα τα θαλασσοπούλια:

Η κοντινή έτσι κι αλλιώς διαδρομή διήρκησε λίγο περισσότερο της μιας ώρας, ή αν προτιμάτε καλύτερα όσο κρατάει ένας καφές που λέει και το άσμα, προσεγγίζοντας απ’ το πλάι τις ακτές της Αίγινας:

Με συνοπτικές διαδικασίες κατεβήκαμε στο λιμάνι αρχίζοντας την αναζήτηση του καταλύματος που είχαμε επιλέξει για τις επόμενες δύο νύχτες στην πόλη, σε αρκετά κεντρικό και σαφώς περπατήσιμο σημείο:

Αφού γίναμε για λίγο άνθρωποι χωρίς να αφήσουμε την κούραση να μας καταβάλει από το πολύ πρωινό ξύπνημα, ξεχυθήκαμε στους δρόμους αντικρύζοντας μια ωραία εικόνα τολμώ να πω με παλιά αρχοντικά:

Αφού περιηγηθήκαμε λίγο παραλιακά, είδαμε και τις δύο εκκλησίες από τις πολλές πραγματικά που διαθέτει η Αίγινα, τη μητρόπολη και των Εισόδιων της Θεοτόκου:

Η αναζήτηση και η ώρα όμως απαιτούσε κάτι άλλο, μιας και τα έθιμα της Μ.Παρασκευής είναι για να τηρούνται, στήνοντας ένα πολύ ωραίο τραπέζι με τσίπουρο μάλιστα που μου το διαφήμισαν για την ποιότητα του, κι εγώ σε κάτι τέτοια δε λέω όχι, με αποτέλεσμα να σηκωθούμε εν τέλει βαθύ απόγευμα για μια χωνευτική βόλτα στα στενά:

Όχι μόνο τα στενά, αλλά και την τοπική αγορά άνωθεν της παραλιακής που εκείνη την ώρα ερήμωνε όπως είναι λογικό μιας και πλησίαζε αυτή του επιταφίου:

Έτσι συμμαζευτήκαμε κι εμείς για την ώρα ξεκούρασης που ήταν αναγκαία, πριν ξαναβγούμε βραδάκι πλέον για τα υπόλοιπα, καταλήγοντας για τα ποτάκια μας σ’ ένα πολύ ωραίο μπαρ του νησιού που λέγεται «Περδικιώτικα» κι απ’ ότι είδα μάζευε όλο τον κόσμο!

Μεγάλο Σάββατο


Η μέρα ξεκίνησε νωρίς, η παρέα μεγάλωσε κατά ένα άτομο και μετά από μια μικρή αναζήτηση κι εύρεση αυτοκινήτου ξεκίνησε η περιήγηση, παρκάροντας απέναντι από τον αρχαιολογικό Χώρο Παλαιοχώρας, γνωστό κι ως Μυστρά της Αίγινας στον οποίο ίσως πηγαίναμε πιο αργά. Αυτό που προείχε ήταν η επίσκεψη στο μοναστήρι Αγίας Τριάδος σε πρώτη φάση:

Και στον πασίγνωστο πολύ μεγάλο ναό του Αγίου Νεκταρίου που βρίσκεται λίγο πιο κάτω και βρισκόταν σε φάση ανακατασκευής εξωτερικά:

Η συνέχεια μετά από δέκα λεπτά δρόμου περιλάμβανε ένα αξιοθέατο που ήθελα πάρα πολύ να δω. Παρκάραμε το αυτοκίνητο σ’ ένα σκιερό μέρος και ξεκινήσαμε ν’ ανεβαίνουμε προς τον «Ναό της (Αθηνάς) Αφαίας» που ξεδιπλώνονταν ήδη εντυπωσιακός στα μάτια μας:

Το σημείο βέβαια που βρίσκεται ο ναός κατασκευής 500 π.Χ. μόνο τυχαίο δε μπορεί να θεωρηθεί, μιας και υπό κατάλληλες καιρικές συνθήκες προσφέρει περιμετρική θέα προς το νησί, τη Σαλαμίνα και την υπόλοιπη Αττική:

Αφού διαβάσαμε όλες τις πολύ διευκρινιστικές πινακίδες με τις επεξηγήσεις τους κάναμε το γύρο του ναού παρατηρώντας και βγήκαμε προκειμένου να πάρουμε λίγη δροσιά -μιας και η μέρα μέχρι την ώρα εκείνη του μεσημεριού ήταν ιδιαίτερα ζεστή- στο πολύ ωραίο καφέ που βρίσκεται απέναντι:

Μια γρήγορη στάση στην παραλία της Αγίας Μαρίνας την ξεχάσαμε όπως έγινε, μιας και το μέρος ίσως είχε να δώσει κάτι για καλοκαίρι, όχι όμως για την περίοδο αυτή:

Έτσι δίχως να χάσουμε άλλο χρόνο μεταβήκαμε προς τον επόμενο στόχο μας που εκτός των άλλων απαιτούσε μια μικρή πεζοπορία περίπου του χιλιομέτρου σε μονοπάτι και χωματόδρομο:

Ο «Ναός τους Ελλάνιου Διός» είναι ο αρχαιότερος ναός στην Ευρώπη με τον τοίχο του και κάποια κομμάτια από τη σκάλα του να σώζονται αυτούσια, πριν μετατραπεί κατά τη βυζαντινή εποχή:

Με τον καιρό να μας έχει κάνει πλέον ιδιαίτερο γύρισμα κατευθυνθήκαμε προς την Πέρδικα, αποφασίζοντας να πιούμε ένα καφεδάκι (άντε και καμιά μπύρα) μιας και δε θέλαμε να μας βρει η βροχή στο δρόμο με ημιξεσκέπαστο αμάξι, κίνηση σοφή:

Δυστυχώς όμως η ώρα είχε περάσει και δε μας έπαιρνε να στρωθούμε σε κάποιο τσιπουράδικο όπως θέλαμε, καταλήγοντας στη λύση του γρήγορου φαγητού προς το παρόν, αλλά κι ενός παραδοσιακού παγωτού φιστίκι που είχα τάξει όχι μόνο στον εαυτό μου αλλά και σ’ έναν απ’ τους φίλους που δε μ’ άφησε σε ησυχία:

Παραδόξως για μας βγήκαμε εγκαίρως στην κατάμεστη μητρόπολη για ανάσταση, που από κατάμεστη έγινε έρημη μέσα σε δύο λεπτά, ευτυχώς χωρίς πολλά μπαμ-μπουμ κι όλα αυτά τα τραγελαφικά που βλέπουμε κάθε Πάσχα.

Φυσικό κι επόμενο ήταν να ξημερωθούμε στα μπαράκια, τι περιμένατε;



Κυριακή του Πάσχα


Δύσκολο το ξύπνημα άμα η νύχτα κρατάει πολύ, ήμασταν αναγκασμένοι όμως να βρισκόμαστε στο λιμάνι πριν τις έντεκα για το μοναδικό δρομολόγιο της ημέρας. Ελάχιστη ώρα μετά και αφού μεσολάβησε μια στάση στα Μέθανα θα πιάναμε τα θαλάσσια στενά του Πόρου:

Κάπου εκεί άρχισε να φρεσκάρει η μνήμη μου, ιδιαίτερα βλέποντας το κτήριο της Ναυτικής Διοίκησης. Ένα μήνα είχα περάσει στο νησί και παρόλο που το είδα λίγο θυμόμουν ότι είναι κατά βάση όμορφο:

Μια αναποδιά με τη booking μας ανάλωσε κανένα δίωρο, μαζί με τα πήγαινε έλα και τα τηλέφωνα, αναγκάζοντας μας τελικά να βρούμε άλλο κατάλυμα. Τι να κάνουμε, συμβαίνουν σε όλους αυτά, όταν όμως ετοιμαστήκαμε και βγήκαμε προς τα έξω τελικά η ώρα πλησίαζε τις τέσσερις:

Ξεκινήσαμε ν’ ανηφορίζουμε τα πολύ όμορφα παραδοσιακά στενάκια του χωριού του Πόρου με απώτερο σκοπό την αναζήτηση Πασχαλινής ταβέρνας:

Ευτυχώς όσο οι δύο ψάχναμε νέο δωμάτιο οι άλλοι έκαναν έρευνα αγοράς, καταλήγοντας σε μια νορμάλ πλην όμως τουριστικής ταβέρνας, απ’ την οποία το μόνο αξιομνημόνευτο ίσως είναι το ροζέ που ήπιαμε:

Ένα σημείο που θέλαμε να δούμε ήταν ο πολύ γνωστός «Πύργος Ρολογιού» όπου φτάσαμε μετά από μια μικρή χωνευτική βόλτα:

Η απεριόριστη θέα προς τις απέναντι ακτές της Πελοποννήσου και του Γαλατά είναι το ατού του σημείου. Δε το θυμόμουν τόσο μα τόσο κοντά, παρόλο που είχα κάνει το δρομολόγιο, εκείνα τα παλιά ωραία χρόνια ακόμη με δραχμές… Λίγο πιο κάτω υπάρχει ακόμη ένα σημείο θέασης προς το υπόλοιπο χωριό:

Με τον ήλιο να πέφτει κατεβήκαμε παραλιακά όπου συγκεντρωνόταν η περισσότερη ζωή και η κοσμοσυρροή την ώρα εκείνη. Ξεκινώντας από ένα καφεδάκι μαζί με χαρτοπαιξία σ’ ένα ωραίο μοντέρνο καφενείο, για πότε πέρασε η ώρα, βγήκαν τα ποτά, οι μπύρες, οι μεζέδες, για πότε καταλήξαμε στα μπαράκια του Πόρου για σβήσιμο ούτε που καταλάβαμε…

Δευτέρα του Πάσχα


Η τελευταία μέρα είχε έρθει, σίγουρα η καλύτερη από πλευράς καιρού μιας και ο αέρας είχε κόψει, αλλά και ο ήλιος έλουζε απ’ άκρη σ’ άκρη την παραλιακή την ώρα που κατεβήκαμε για καφεδάκι:

Τα θαλάσσια ταξί μπορεί να είχαν έρθει κι απ’ τη Τζαμάικα, δε παίρνω όρκο, πάντως επί του παρόντος δούλευαν στο Δρομολόγιο Πόρος – Γαλατάς:

Δεν υπήρχε πολύς χρόνος στη διάθεση μας, μιας και οι δύο έπρεπε να επιστρέψουμε λόγω δουλειάς, εν αντιθέσει με τους άλλους δύο που θα συνέχιζαν εκμεταλλευόμενοι την επέκταση της αργίας.

Ίσα που προλάβαμε να πιούμε ένα καφεδάκι, κάτι να φάμε, άντε και μια αποχαιρετιστήρια μπύρα ως οφείλαμε ενόσω περιμέναμε να έρθει το ταχύπλοο που θα μας οδηγούσε στον Πειραιά:

Κάπως έτσι δόθηκε τέλος σε ακόμα μία –σύντομη μεν, ωραία δε- Πασχαλινή εκδρομή. Δέκατη όγδοη στη συγκεκριμένη λίστα που αν δε τη διέκοπτε άγαρμπα η πανδημία θα ήταν συνεχόμενη. Μια φορά εμείς, έτσι τη λογίζουμε…



Βαθμολογία εκδρομής


Έθιμα: 6 (Όχι κάτι ιδιαίτερο, τα τυπικά πασχαλινά χωρίς σημείο αναφοράς)

Τιμή/παροχές: 8 (Παραδόξως για νησιά κοντά στην Αττική, η εκδρομή βγήκε αρκετά φθηνή σε όλα της, χωρίς να υπολογίζω φυσικά τις αεροπορικές μετακινήσεις)

Γαστρονομία: 6 (Απλή τιμιότητα σε ότι κι αν δοκιμάσαμε χωρίς να πετάμε τη σκούφια μας αλλά ούτε και να ‘χουμε παράπονο)

Φιλοξενία-Συμπεριφορά: 6 (Άχρωμη και άοσμη, πήγαμε – ήρθαμε λες και δε μιλήσαμε με άνθρωπο νιώθαμε. Τίποτα το αξιομνημόνευτο)

Αυθεντικότητα/Ομορφιά: 7 (Με το πρόσημο να είναι θετικό δίχως να λησμονούμε και πάλι πως αυτά τα νησιά είναι για άλλου τύπου εκδρομές, οπότε η βαθμολογία πάει μ’ αυτό το κριτήριο)

Νυχτερινή ζωή: 7 (Επίσης τίμια για τις Πασχαλινές ημέρες σε νησί. Έχω δει πολύ καλύτερα, έχω δει και πολύ χειρότερα, βρίσκεις μια χαρά να κάνεις πραγματάκια και να πιες τα ποτά σου πάντως και στα δυο νησιά, αυτό είναι γεγονός)

Αξιοθέατα - κοντινά σημεία ενδιαφέροντος: 7 (Με την Αίγινα να φέρνει τους βαθμούς εδώ όπως είδατε και μπορείτε να καταλάβετε. Ο Πόρος βέβαια είναι ένα τσιγάρο δρόμος από τις ακτές της Πελοποννήσου, οπότε ευνοεί τους συνδυασμούς)

Μέσος όρος: 6,7 Με την εκδρομή να σκοράρει σχετικά προς τα κάτω και αυτή σε σχέση με τις υπόλοιπες βαθμολογίες μου για Πασχαλινούς προορισμούς χωρίς αυτό να είναι αρνητικό βέβαια, σε μια λίστα που πρέπει να παραθέσω ανανεωμένη σε επόμενο ποστ.

 

[varioAthens]

Γενναιοδωρος ησουν με την βαθμολογια σου… οταν υπαρχουν στον Αργοσαρωνικο η Υδρα και οι Σπετσες πώς να σταθούν τα υπόλοιπα νησια; Αν και την Αιγινα την αγαπω ιδιαιτερως γιατι πηγαινα μικρη με την γιαγια μου ημερησια εκδρομη (τα καλα των Αθηναιων) για επισκεψη στον Αγιο Νεκταριο, στην Αφαια και απαραιτητως σε ταβερνα για θαλασσινα.

 

[psilos3]

Γενναιοδωρος ησουν με την βαθμολογια σου… οταν υπαρχουν στον Αργοσαρωνικο η Υδρα και οι Σπετσες πώς να σταθούν τα υπόλοιπα νησια;

Ναι βέβαια, καταλαβαίνω πως το λες και δε τίθεται θέμα σύγκρισης μεταξύ των δύο. Μπορεί να ναι στην ίδια κατηγορία αλλά απέχουν αρκετά μεταξύ τους, είναι γεγονός.

 

[ΚΑΤΤΣΕΒ]

Mπράβο Γιάννη!! Είμαι φανατική αναγνώστρια σου γι αυτό σε παρακαλώ μη σταματάς να γράφεις

 

[psilos3]

Mπράβο Γιάννη!! Είμαι φανατική αναγνώστρια σου γι αυτό σε παρακαλώ μη σταματάς να γράφεις

Σ' ευχαριστώ πολύ για άλλη μια φορά.
Έπονται τα καλύτερα!

 

[Smaragda53]

Μαύρα μάτια κάναμε να σε διαβάσουμε!

 

[taxidiara]

Κοίτα να δεις.. Είχα κ γω την επιφοίτηση να πάω Αργοσαρωνικό εκείνες τις μέρες... Αλλά πήγα όλη τη Μεγάλη βδομάδα, Σπέτσες, Ύδρα και τελευταία στο Πόρο που μου άρεσε αρκετά, με εξέπληξε ευχάριστα και θα ξαναπήγαινα... Μόλις έφυγα εγώ ήρθατε εσείς

Σου εύχομαι να εμπλουτίζεις non stop αυτή την ιστορία

 

[psilos3]

Κοίτα να δεις.. Είχα κ γω την επιφοίτηση να πάω Αργοσαρωνικό εκείνες τις μέρες... Αλλά πήγα όλη τη Μεγάλη βδομάδα, Σπέτσες, Ύδρα και τελευταία στο Πόρο που μου άρεσε αρκετά, με εξέπληξε ευχάριστα και θα ξαναπήγαινα... Μόλις έφυγα εγώ ήρθατε εσείς

Εεεε κρίμα, μια μπύρα δεν ήπιαμε!
Είναι πολύ ωραίος ο Αργοσαρωνικός, καταλαβαίνω τους κατοικους της Αττικής που τον έχουν δίπλα να τον βλέπουν με άλλο μάτι, για μας όμως είναι ξεχωριστά αυτά τα νησιά με τη δική τους σημασία και με πολύ ωραίες αναμνήσεις.

Σου εύχομαι να εμπλουτίζεις non stop αυτή την ιστορία

Ευχαριστώ πολύ, το μόνο «κακό» μετά από τόσες Πασχαλινές εκδρομές είναι ότι στερεύουν οι ιδέες όπως και τα επισκέψιμα μέρη. Για να δούμε το '25 με το καλό...

 

[psilos3]

2025 – Φολέγανδρος & Σαντορίνη



Όσοι με διαβάζουν πιθανολογώ πως δε θα το βρουν και τόσο παράξενο. Πάσχα σε νησιά, με το ένα εξ’ αυτών από τα πολύ αγαπημένα μου, επιλογή που σίγουρα περιμένατε οι περισσότεροι. Δεν είναι όμως καθόλου έτσι…

Αυτή τη φορά έπαιξε μεγαλύτερο ρόλο η θέληση των άλλων δύο φίλων και συνταξιδιωτών παρά η δική μου, που έριχνε κλεφτές ματιές προς Πελοπόννησο μεριά όπως πάντα. Όχι ότι με χάλασε βέβαια, κάθε άλλο και καθώς μας είχαν παινέψει τόσο πολύ το Πάσχα της Φολεγάνδρου -για άλλη μια φορά- το τελευταίο καλοκαίρι είπαμε να κάνουμε επιτέλους το βήμα, προσθέτοντας βέβαια και τη Σαντορίνη για τα πήγαινε – έλα αλλά και τις εκκρεμότητες που είχαμε αφήσει σε αυτήν προ 19 ετών παρακαλώ, σε μια σίγουρα όχι καλή συγκυρία λόγω των πρόσφατων σεισμών.

Εξάλλου μπορεί να το λέω συχνά τα τελευταία χρόνια πως οι διαθέσιμοι προορισμοί όλο και λιγοστεύουν, όμως τελικά μόνο κανόνα δεν αποτελεί αυτό μιας και όποιος ψάχνει κι εξελίσσεται, βρίσκει τελικά πολύ ωραία Πασχαλινά ταξίδια σαν αυτό που ετοιμάζομαι να σας περιγράψω που μας δικαίωσε απόλυτα.

Τον πρώτο ρόλο βέβαια πάντα τον παίζουν οι άνθρωποι, όχι μόνο που είναι μαζί μας αλλά κυριότερα όσους βρίσκουμε εκεί που πηγαίνουμε. Αυτοί είναι που σε «δένουν» μ’ ένα μέρος, πόσο μάλλον αν και μετά από τόσες φορές πρόκειται για φίλους. Ας δούμε πως.





Αναχώρηση - Μεγάλη Παρασκευή


Μια ωραιότατη βραδινή πτήση της Aegean μας έφερε στο νησί της Θήρας σχεδόν 11 το βράδυ της μεγάλης Πέμπτης, όπου εκείνη την ώρα αφού παρκάραμε το και μπήκαμε στο ξενοδοχείο, αρκεστήκαμε σε μια σύντομη βόλτα στα Φηρά και στην ανακάλυψη της νυχτερινής ζωής του νησιού με την οποία ξανασυστηνόμασταν τέτοια περίοδο.
Κάτι βρήκαμε, γυρνώντας με τα ψέματα γύρω στις τέσσερις τελικά για ύπνο…

Η επόμενη μέρα μας βρήκε μετά από ένα σύντομο πρωινό στο δρόμο, χρησιμοποιώντας όμως τα πόδια μας μιας και είχαμε συγκεκριμένο και πολύ ωραίο στόχο ως αρχή:

Προορισμός; Ένα από τα πιο γνωστά χωριά των Κυκλάδων, ένα μέρος που είχα να δω με ημερήσιο φως από το μακρινό 2006 και ήθελα πολύ, κάνοντας το μάλιστα όπως τότε, διαμέσου της εκπληκτικής αυτής σε εικόνες διαδρομής:

Δεν υπάρχει κανένας λόγος τέτοια εποχή να χρησιμοποιήσει κάποιος το αμάξι του, όταν μεταξύ των δύο αυτών οικισμών υφίσταται το πασίγνωστο σε όλους «μονοπάτι» ,άλλοτε μεγαλύτερο κι άλλοτε μικρότερο σε πλάτος.

Πίσω μας τα Φηρά, στο πλάι η Καλντέρα με τη νέα Καμένη, απέναντι η Θηρασιά και μπροστά μας βεβαίως το Ημεροβίγλι (ξημερώματα τ’ Απρίλη, ήρθε στο μυαλό μου κτλ, κτλ):

Το έλεγα από καιρό, μας αξίζει μια καφεδάρα σ’ αυτή τη θέα Παρασκευή πρωί, σχεδόν μεσημέρι. Λόγω της ιδιαίτερης συνθήκης βέβαια προ διμήνου με τους σεισμούς τα περισσότερα καταστήματα ήταν κλειστά, με τη σεζόν να μην έχει ξεκινήσει επίσημα και να είναι άγνωστο πως θα εξελιχθεί, μάλλον άσχημα για τα δεδομένα του νησιού:

Τουλάχιστον έτσι πληροφορηθήκαμε από τον Θ, ιδιοκτήτη του καφέ ο οποίος και όρεξη για κουβέντα είχε και συστάσεις μας έδωσε, αλλά κι έκπτωση μας έκανε στον φραπέ λόγω εντοπιότητας!

Ωραία ήταν, όμως ακόμα καλύτερη η μπύρα που ήπιαμε στο δρόμο της επιστροφής, εξασκώντας αρχικά το χόμπι της φωτογραφίας,

βγαίνοντας όμως παράλληλα και μια αναμνηστική με φόντο το Ημεροβίγλι από δύο τύπους που είχαν καταγωγή από το Χονγκ Κονγκ και στραβομουτσούνιασαν επειδή τους νόμισα για Κινέζους:

Ήταν ένα σημείο της περιοχής που είχε να δώσει πάρα πολλά και παραδόξως δεν είχα περάσει ποτέ στις έως τώρα επισκέψεις μου στο νησί και μας άρεσε πολύ, όπως μας άρεσε συνολικά η βόλτα που κάναμε όλη αυτή την ημέρα.

Άλλη Σαντορίνη το Πάσχα, κακά τα ψέματα…

Χαρήκαμε τόσο που είπαμε να το γιορτάσουμε και λίγο βρε αδερφέ σε μια ωραία σκοτεινή παμπ των Φηρών, πριν πάμε για να τσιμπήσουμε κάτι και να ετοιμαστούμε καθώς ο χρόνος πίεζε:

Ευτυχώς λόγω έλλειψης κόσμου δε χρειάστηκε να κινητοποιηθούμε νωρίτερα, αν και σχεδόν αμέσως καταλάβαμε ότι στο χωριό που θα βρισκόμασταν τελικά γύρω στις επτά θα συγκέντρωνε τα φώτα και τον τουριστικό κι όχι μόνο πληθυσμό του νησιού. Αφήσαμε το αυτοκίνητο αρκετά έξω για να μη μπλέξουμε κι αρχίσαμε ν’ ανεβαίνουμε την ωραία διαδρομή ποδαράτοι:

Δε νομίζω ότι χρειάζονται συστάσεις για τον Πύργο Καλλίστης και το έθιμο που λαμβάνει χώρα κάθε μεγάλη Παρασκευή εκεί. Τα τενεκεδάκια γεμάτα πριονίδι κι ενός εύφλεκτου υλικού τύπου βαζελίνης με πετρέλαιο ήταν έτοιμα από ώρα, στη θέση τους περιμένοντας το κάψιμο τους, σ’ ένα έθιμο που ασφαλώς βοηθάει όλο το χωριό. Ένα μέρος που εικάζω πως βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο του νησιού μιας και η περιμετρική θέα είναι σπουδαία. Βρισκόμασταν βέβαια και σχεδόν στο ανώτερο του σημείο:

Όλοι μα όλοι ήταν εκεί, ακόμα και οι τουρίστες από την άλλη άκρη του κόσμου, προσπαθώντας να βρουν την καλύτερη θέση, με τον Απριλιάτικο αέρα (και το ελαφρύ κρύο) να μη χαρίζεται, ευτυχώς όμως όχι σε απαγορευτικό βαθμό:

Ο περισσότερος κόσμος βέβαια είχε «περικυκλώσει» θα έλεγε κανείς τον Ι.Ν. Αγίου Γεωργίου, απ’ όπου θα δινόταν και το έναυσμα της πυρπόλησης, κάτι που συνέβη μερικά λεπτά αφ’ ότου έπεσε το σκοτάδι. Οι νέοι του χωριού ήταν ήδη στα πόστα τους με τα φλόγιστρα στο χέρι:

Δίνοντας λίγο χρόνο αρχίσαμε να κατεβαίνουμε κι εμείς προς τα κάτω προκειμένου να παρακολουθήσουμε το έθιμο. Ο συνωστισμός ήταν απερίγραπτος (που να είχε και κόσμο, δε ξέρω τι θα γινόταν) με τις τοπικές χορωδίες να έχουν πάρει θέση στις Κυκλαδίτικες στοές περιμένοντας τον επιτάφιο:

Ορίστε ένα μικρό δείγμα αυτού που συνέβαινε στον Πύργο την ώρα εκείνη και είχαμε την τύχη να βλέπουμε από κοντά:

Μέσα σε περισσότερη πολυκοσμία φτάσαμε στην πλατεία του χωριού όπου μετά από κανένα μισάωρο και με τις φωτιές πλέον αναμμένες παντού ήρθε κι ο επιτάφιος, σ’ ένα σκηνικό που δε μου άρεσε, καθώς πιο πολύ μου θύμισε την υποδοχή του Loco Abreu το 2009 με τόσους πυρσούς, παρά θρησκευτικό έθιμο:

Ήταν ώρα να κατέβουμε προς τα κάτω βλέποντας συνολικά το λόφο του χωριού, με εικόνες που θα θυμόμαστε από τον «φλεγόμενο» Πύργο:

Η κίνηση των αυτοκινήτων ήταν εξαιρετικά πυκνήμ ε αποτέλεσμα να ξεμπλέξουμε κανένα μισάωρο μετά στο δρόμο προς τα Φηρά, όπου βρήκα ένα άνοιγμα όπου μπορούσα να κάνω στάση σε μια απέλπιδα προσπάθεια νυχτερινής φωτογραφίας του χωριού. Δύσκολο το σπορ:

Όπως και να ‘χει το γεγονός είναι αυτό που μένει, μαζί με την ευκαιρία που μας δόθηκε (ήμασταν παρόντες οι δύο εκ των τεσσάρων του 2006) να δούμε το εκπληκτικό αυτό έθιμο δεκαεννέα χρόνια μετά!

Τι έλειπε για να κλείσει μια τέτοια βραδιά; Μα η επιβράβευση μας στην παμπ που μας είχαν κιόλας μάθει (τι πιο σύνηθες να συμβεί θα πει κανείς), παίρνοντας και τα ανάλογα μπλουζάκια – λάφυρα μετά από σφηνοποσία, η οποία έγινε κατ’ απαίτηση με τιμές ντόπιων και όχι επισκεπτών.

Αυτό μας έλειπε, ένατη φορά στη Σαντορίνη να θεωρούμαι ακόμα τουρίστας…



Μεγάλο Σάββατο


Χαράματα Σαββάτου πίναμε κιόλας τον καφέ μας παρέα με τον πολύ φιλόξενο ξενοδόχο. Στις επτά και λίγο ήμασταν κιόλας μέσα στο πλοίο της γραμμής, αφήνοντας πίσω μας το λιμάνι του Αθηνιού:

Η κλασσική Ελληνική οικογένεια έκανε πάλι το θαύμα της, σ’ ένα αρκετά άδειο σαλόνι που όλοι προσπαθούσαν να ησυχάσουν, αφήνοντας τα παιδάκια της να τρέχουν και να φωνάζουν ωσάν σε παιδότοπο, λαμβάνοντας τις πασχαλινές ευχές μας πρόωρα… Αφού έφυγε ο ύπνος ήταν ευκαιρία για φωτογραφία. Σίκινος αγαπημένη, τελευταία στάση πριν το λιμάνι του Καραβοστάση όπου δέναμε 40 λεπτά μετά:

Στο λιμάνι μας περίμενε ο κ.Νίκος που ήταν οδηγός στα λεωφορεία μέχρι πρότινος και τον θυμόμασταν από το δρομολόγιο της Άνω Μεριάς. Τώρα μετέφερε κόσμο απλά στα δωμάτια τα οποία θα μέναμε, από τα λίγα ανοικτά την περίοδο αυτή. Μιας και δεν ήταν ακόμη έτοιμα, πετάξαμε όπως – όπως τα πράγματα μας, ήπιαμε μια γρήγορη μπυρίτσα στον Χρήστο για να τον χαιρετήσουμε, το καφενείο στην αρχή της χώρας, και κατευθυνθήκαμε προς την Πούντα και την κεντρική πλατεία:

Είναι πολύ περίεργο το συναίσθημα να βλέπεις ένα νησί σε τέτοια εποχή, πόσο μάλλον όταν αυτό είναι τόσο ιδιαίτερο και μικρό, αλλά κι ακόμα παραπάνω όταν έχουν μεσολαβήσει μόνο λίγοι μήνες από την τελευταία σου επίσκεψη:

Θυμάμαι πάντα τον φίλο μου τον Κωστάκη να λέει ότι «Ένα νησί είναι πολύ διαφορετικό το Πάσχα σε σχέση με το καλοκαίρι» ,γεγονός που επιβεβαίωναν και οι εικόνες που βλέπαμε, ενθυμούμενοι τη ρήση -πέρα από την ταξιδιωτική απουσία- του φίλου μας:

Βέβαια η Φολέγανδρος δεν είναι τέτοια περίπτωση. Ότι και να το κάνεις αυτό το νησί, αυτή τη Χώρα, ότι περίοδο κι αν πας έχει την ομορφιά της:

Μη σας πω ακόμη καλύτερα τώρα, που η εκτυφλωτική κατά τα άλλα λιακάδα του Απρίλη και η σχεδόν άδεια από τουρίστες και τραπεζοκαθίσματα Χώρα συνθέτουν ένα μοναδικό σκηνικό:

Αυτά συζητούσαμε όσο πίναμε το μπυράκι μας μόνοι στο Κάστρο, «πατώντας» το νησί με τον δικό μας πατροπαράδοτο τρόπο και σχεδιάζοντας το πολύ χαλαρό πλάνο της υπόλοιπης ημέρας, πριν συνεχίσουμε:

Το υπέροχο καφενεδάκι της Λότζιας ήταν εξάλλου ανοικτό, ότι πρέπει για μεσημεριανή κατάνυξη Μεγάλου Σαββάτου, με τις μπύρες να δίνουν και να παίρνουν όπως και τις συζητήσεις μας.

Τα έχω ξαναπεί πολλές φορές άλλωστε: Ο,τι μας δένει στα παλιά είναι οι κακές συνήθειες…

Κάπως έτσι ήρεμα κύλησε το μεσημεράκι -όχι ότι προσδοκούσαμε κάτι άλλο- όπου ολοκληρώθηκε με σύντομο φαγητό σε ένα εκ των ανοικτών καταστημάτων της Χώρας. Επιστρέψαμε για την απαραίτητη ξεκούραση μιας και ήμασταν έξω απ’ το χάραμα κι ακολουθούσε απαιτητικό βράδυ. Βλέποντας αντίκρυ μου την Παναγία σκέφτηκα προς στιγμήν ν’ ανέβω, αλλά δεν είχα τα κουράγια που απαιτούνταν εκείνη την ώρα:

Ανανεωμένοι και αποφασισμένοι κατεβήκαμε γύρω στις εννιά και μισή και πάλι προς την πλατεία και τη Λότζια αρχικά για ένα καφεδάκι, πριν πιάσουμε τα δικά μας:

Όταν λέω δικά μας τα ξέρετε, τι Πάσχα τι καλοκαίρι το ένα και το αυτό:

Ήδη ο κόσμος του νησιού άρχισε να κάνει σιγά σιγά την εμφάνιση του περιμένοντας την ανάσταση, γεμίζοντας τις πλατείες αλλά και το μπαράκι που έκλεισε προσωρινά γύρω στις έντεκα και μισή:

Κάπως έτσι είναι λοιπόν η Ανάσταση στην ωραιότερη πλατεία του κόσμου, στη Χώρα της Φολεγάνδρου. Ήταν η στιγμή επίσης που πρωτοσυναντήθηκα με τους αγαπημένους φίλους στο νησί, με τους οποίους θα συνεχίζαμε το υπόλοιπο της βραδιάς.

Η σύντομη λειτουργία έλαβε τέλος στις 11:55 (!) με την αθάνατη Ελληνική καφρίλα να μη λείπει ούτε στο υπέροχο αυτό μέρος όπου «γιορτάσαμε» άλλη μια φορά βρίζοντας, πεσμένοι στα γόνατα κρατώντας τ’ αυτιά μας:

Ευτυχώς που δε κράτησε για πολύ όλο αυτό με τη συντριπτική πλειοψηφία να τρέχει στο σπίτι για φαγητό, κι εμάς να αποκτούμε προτεραιότητα επιτέλους για το μπαρ, όπως συμβαίνει κάθε χρόνο τέτοια μέρα δηλαδή. Μόνο που τώρα ήμασταν στο «δικό μας», το αγαπημένο μας μπαρ, του φίλου μας:

Περάσαμε μια υπέροχη βραδιά με μουσικές, συζητήσεις και ποτάκια, ωστόσο είχαμε συνέχεια. Αν κάτι μου έκανε εντύπωση φεύγοντας ήταν το πλήθος εντός κι εκτός του μαγαζιού, λες και ήταν καλοκαίρι απλά με περισσότερα ρούχα ένα πράμα.

Εμείς από την άλλη ήμασταν καλεσμένοι στο αφτεράδικο της Χώρας, οπότε καταλαβαίνετε...



Κυριακή του Πάσχα


Τα ξυπνητήρια δούλεψαν ευτυχώς όπως έπρεπε, μιας και η μέρα ήταν πολύ σημαντική.

Ήπιαμε τον παγωμένο καφέ μας στο χέρι, θέλοντας να βολτάρουμε και να μας φυσήξει λίγο ο αέρας στη χώρα, προτού γίνουμε κι εμείς μέρος του σπουδαίου εθίμου που λαμβάνει χώρα στη Φολέγανδρο το Πάσχα:

Κάπως έτσι πετύχαμε τον κόσμο στην περιφορά τις εικόνας αρχικά σ’ ένα φούρνο κάμποσα μέτρα πιο έξω, ξεκινώντας κι εμείς τα κεράσματα και τις ευχές:

Ποιο είναι όμως το έθιμο; Απλώς η περιφορά της εικόνας που κατεβαίνει από την εκκλησία της Παναγίας στα χέρια σε όλο το νησί. Κι επειδή ίσως να μη με καταλάβατε, ΟΛΟ τον νησί, σε ΚΑΘΕ σπίτι και μαγαζί το οποίο είναι ανοικτό για τον κόσμο και για το καλό προσφέρει τα ανάλογα κεράσματα:

Ένα εντυπωσιακό πραγματικά έθιμο που χάνεται πίσω στα χρόνια και την παράδοση του νησιού. Κυριακή του Πάσχα στη Χώρα, Δευτέρα στην Άνω Μεριά, Τρίτη στο λιμάνι και μετά στα καΐκια καιρού επιτρέποντος. Καλεσμένοι; Άπαντες, ντόπιοι και φυσικά επισκέπτες.

Γίναμε ένα με τον κόσμο και κατεβήκαμε προς την Πούντα και την πλατεία. Εντάξει, σε μερικά σπίτια δεν έλειπαν τα ευτράπελα, διότι αν δε πάρεις την ευλογία της εικόνας με τις καραμπίνες τότε πως;

Οι καμπάνες στις εκκλησίες τις Χώρας ηχούσαν ασταμάτητα, με όλο και μεγαλύτερο πλήθος να συγκεντρώνεται και να ακολουθεί την πομπή, και την εικόνα να αλλάζει χέρια συχνά:

Θεωρούσα υπερβολή αυτό που είχα ακούσει πως μπαίνει σε κάθε σπίτι, μέχρι που το είδα να συμβαίνει με τα μάτια μου. Φυσικά όποιος από τους παρευρισκόμενους θέλει μπορεί να ακολουθήσει και να κεραστεί:

Κάτι τέτοιο κάναμε κι εμείς για λίγη ώρα ακόμη, μέχρι που καταλάβαμε ότι δε πρέπει να συνεχίσουμε γιατί θα χάναμε τη μέρα. Πάμε για φαΐ είπα αποφασιστικά, μεσημέριασε κιόλας, εξάλλου δε θα συνεχίσει για πολύ, σε τέσσερα σπίτια μπήκα, τέσσερα τσίπουρα ήπια, δε βγαίνει…

Έτσι αφήσαμε προς ώρας την περιφορά και ξεκινήσαμε να κατηφορίζουμε στο ανοιξιάτικο πανέμορφο τοπίο της Φολεγάνδρου:

Όχι τίποτε άλλο, τα πάντα ήταν ήδη στη θέση τους, τα κατσίκια και τα υπόλοιπα εδέσματα σχεδόν έτοιμα, το τραπέζι στρωμένο κι εννοείται μια παρέα όλοι γιορτάζοντας το Πάσχα όπως πρέπει:

Δε χρειάζεται να πω για το γλέντι που δεν άργησε ν’ ανάψει ούτε για όλα όσα ακολούθησαν, νομίζω είναι ευκόλως εννοούμενα (μπορεί και όχι, προχωράμε), τα οποία γέμισαν γι’ ακόμα ένα Πάσχα τις καρδιές μας. Ένα Πάσχα αμιγώς παρεΐστικο, μόνο που αυτή τη φορά η παρέα ήταν διευρυμένη!

Καταλήξαμε για τα τελευταία σχεδόν αποδεκατισμένοι στο γνωστό μπαρ, περνώντας τις τελευταίες μας κιόλας ώρες στη Φολέγανδρο…



Δευτέρα του Πάσχα – επιστροφή


Καημό το ‘χω να φύγω μια φορά απ’ το νησί αυτό νηφάλιος. Δε βαριέσαι, αυτά δεν είναι προβλήματα.

Κατεβήκαμε μέχρι την Πούντα για μερικές τελευταίες φωτογραφίες κι ακολούθως για καφεδάκι στο λιμάνι του Καραβοστάση με τα παιδιά προκειμένου να περάσει πιο ευχάριστα η μικρή αναμονή:

Το πιο αναξιόπιστο/άχρηστο/πανάκριβο πλοίο της χειρότερης μακράν ελληνικής ακτοπλοϊκής εταιρείας (μακάρι κλείσιμο, μακάρι όλα τα μακάρι) ήρθε παραδόξως στην ώρα του, έτσι ώστε μία ώρα μετά να είμαστε κιόλας στο λεωφορείο και να απομακρυνόμαστε από το λιμάνι του Αθηνιού με προορισμό τα Φηρά:

Μια βόλτα στην υπέροχη ανοιξιάτικη θέα, μερικές μπυρίτσες στην παμπ, ένα σύντομο φαγητό και οι ώρες κύλησαν νεράκι μέχρι την επιβίβαση μας στο ελικοφόρο αεροσκάφος:

Λες να ξαναβρεθούμε για Πάσχα στα νησιά, σκεφτόμουν παρατηρώντας απ’ το παράθυρο μου το Δεσποτικό, Αντίπαρο και Πάρο.

Γιατί όχι, αφού περάσαμε τόσο μα τόσο καλά!




Βαθμολογία εκδρομής

Έθιμα: 9 (Από τη μία ο Πύργος στη Σαντορίνη, από την άλλη η εικόνα στη Φολέγανδρο, δε θα μπορούσα να βάλω τίποτα λιγότερο, μόνο παραπάνω)

Τιμή/παροχές: 7 (Εν έτει 2025 δεδομένων όμως συνθηκών η Σαντορίνη ρίχνει τις τιμές, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται κάτι τέτοιο. 65€ τρίκλινο και μάλιστα καλό στο κέντρο των Φηρών δε βρίσκεις ούτε Γενάρη μήνα. Τσιμπημένα τα καταλύματα στη Φολέγανδρο μιας και ήταν λίγα για το Πάσχα. Σε όλα τα υπόλοιπα οι τιμές ήταν φυσιολογικές)

Γαστρονομία: 6 (Μόνο και μόνο επειδή δεν επεκταθήκαμε πολύ σ’ αυτόν τον τομέα, απλά σταθήκαμε στα απολύτως βασικά)

Φιλοξενία-Συμπεριφορά: 8 (Θέλω να είμαι δίκαιος καθώς δε μπορώ έτσι ελαφρά την καρδία να δώσω απλά ένα δεκάρι στους φίλους μου στη Φολέγανδρο. Ωστόσο το γεγονός πως είναι γενικά φιλόξενοι στο νησί δεν αμφισβητείται, ειδικά τέτοιες μέρες που ο κόσμος είναι λίγος. Παραδόξως κάτι ανάλογο ισχύει και στη Σαντορίνη, άλλες μέρες αυτές του Πάσχα το ξαναλέω)

Αυθεντικότητα/Ομορφιά: 10 (Άμα δε το βάλεις κι εδώ το δεκάρι που θα το βάλεις; Σας έπεισαν οι φωτογραφίες ή χρειάζεται ν’ ανεβάσω περισσότερες

Νυχτερινή ζωή: 8 (Τουλάχιστον εδώ σε ότι αφορά τη Σαντορίνη ήταν όλα ανοικτά, προτάσεις για τα περισσότερα γούστα. Το ίδιο ίσχυε σε αναλογικό πάντα βαθμό και στη Φολέγανδρο που καλοκαίρι μπορεί να βαρεθείς -λέμε τώρα- Πάσχα όμως με τίποτα)

Αξιοθέατα - κοντινά σημεία ενδιαφέροντος: 7 (Περίεργος τομέας βαθμολόγησης όταν μιλάμε για νησιά, με τη Σαντορίνη βέβαια να διαθέτει πλούσια γκάμα όπως αρχαιολογικούς χώρους, εκκλησίες, χωριά και να κυριαρχεί στη βαθμολογία αυτή. Η Φολέγανδρος από την άλλη χωρίς το κεφάλαιο παραλίες διαθέτει όλα τα καλά που τη διακρίνουν εκτός καλοκαιριού. Τίμια πρόταση)

Μέσος όρος: 7,8 Και η συγκεκριμένη εκδρομή σκοράρει πάρα πολύ ψηλά σε σχέση με την υπόλοιπη αυστηρή βαθμολογία μου που ήρθε ο καιρός να αναρτήσω και πάλι συγκεντρωτικά. Δικαιότατα μιας και το συγκεκριμένο «σετάκι» νησιών αποτελεί όπως ίσως να καταλάβατε μια εξαιρετική πρόταση για το Πάσχα, τα έχει όλα και συμφέρει!

 

[Sassenach77]

Αυτό μας έλειπε, ένατη φορά στη Σαντορίνη να θεωρούμαι ακόμα τουρίστας…

Έχεις πάει και για μένα δλδ!