Ισημερινός Εκουαδόρ: Αμαζόνιος - Άνδεις - Γκαλάπαγκος

[Rosa]

ορίστε ιδέα για γκρουπάκι!

"η ρόζα και τα ταξίδια της"...

αλλά θα το κάνουμε κλειστό να γράφουν μόνο τα μέλη...

Πώς λέμε 'ο Γκιούλιβερ και τα ταξίδια του'......; Έτσι!!!! Μαζί με τον βαρόνο Μυνχάουζεν και τον Σεβάχ τον Θαλασσινό!!!!!!

Να 'στε καλά, κορίτσια!!!! Σας ευχαριστώ πολύ!!!!!

 

[go2dbeach]

Ελα Rosa , ασε τα ευχαριστω (πατα μας το κουμπακι αν θελεις για συντομια ) θελω να διαβασω ενα ακομα επεισοδιο πριν χαθω στις ζουγκλες της Ζακυνθου τσουγκριζοντας αυγα!
Ποσες φορες εχω φαει αυτον τον ανανα που η ετικετα του γραφει Εκουαδορ , διερωτωμενη πως να ειναι ακριβως αυτος ο τοπος! Χαιρομαι που τωρα εχω εικονα και μαλιστα τοσο ζωντανη

 

[ΕΡΣΗ]

Αχ αχ! Τι μαγεια και αυτη! Ζηλευωωωωω! (Τωρα μολις ειπα μια κοινοτυπια......)

 

[vagantos]

'Μπιστάρι-μπιστάρι', που θα 'λεγε κι ο σέρπα μας, 'αγάλι-αγάλι' (αλλιώς κινδυνεύει με βαρυστομαχιά ο φίλος μας ο vagantos...)

I am back, full of ears
(και με το στομάχι αποτοξινωμένο, ελειψα δυο μέρες ντε)

 

[Rosa]

Στη φαντασία των Δυτικών, τα στερεότυπα στήνουν χορό όποτε ακούγεται η φράση 'φυλές της ζούγκλας'. Στο νου μας έρχονται τσίτσιδοι ιθαγενείς που σέρνονται ύπουλα μέσα απ' τη βλάστηση, που κραδαίνουν εργαλεία από τη Λίθινη Εποχή, κυνηγούν μονίμως το φαΐ τους, μπλέκονται σε ατελεύτητους, αιμοσταγείς πολέμους, συρρικνώνουν τα κρανία των εχθρών τους κι ενίοτε, τρέφονται από τις σάρκες τους. Η αλήθεια, όπως το φαντάζεστε, απέχει κάμποσο από τη φαντασία.

Ο εκουαδοριανός Αμαζόνιος είναι ελάχιστος, σε σύγκριση με τις αχανείς ζούγκλες της Βραζιλίας, μα κατοικείται από έξι βασικές εθνικές ομάδες. Πολυπληθέστεροι οι Κίτσουα, κι ύστερα οι Σουάρ, οι Ατσουάρ, οι Ουαρανί, οι Σιόνια-Σεκόγια κι οι Κοφάν. Παρά τις γερά ριζωμένες δυτικές πεποιθήσεις, οι περισσότερες φυλές του Αμαζονίου βασίζονται πιότερο στη γεωργία και τις καλλιέργειες, παρά στο άγριο κυνήγι. Οι Σιόνα-Σεκόγια και οι Κοφάν ζουν στις βόρειες περιοχές, εκεί που τώρα κάνει ανέμελο τα γαμήλια τσουλάτσα του το ζεύγος, κι είναι φυλές ημι-νομαδικές, πράγμα που σημαίνει πως κινούνται σε προκαθορισμένες περιοχές, εγκαταλείποντας τα παλιά εδάφη όταν εξαντλούνται, για να αναζητήσουν νέα και πιο πλούσια σε θηράματα. Η τακτική που ακολουθούν ονομάζεται 'slash and burn' στη γλώσσα των αγγλόφωνων ανθρωπολόγων, κι είναι η μέθοδος της αποχέρσωσης της γης για καλλιέργειες. Δυο τρία χρόνια αργότερα, όταν η γη εξαντλείται, εκείνοι την εγκαταλείπουν αφήνοντάς τη ανενόχλητη, να ξαναβρεί τη γονιμότητά της.

Οι Σιόνα-Σεκόγια δε γκρεμίζουν τα μεγάλα δέντρα, ιδιαίτερα τα καρποφόρα, ούτε και καίνε όση βλάστηση έχουν κόψει, παρά την αφήνουν να σαπίσει και να σκεπάσει την εκτεθειμένη γη. Παλιότερα οι ανθρωπολόγοι πίστευαν πως το κυνήγι και το ψάρεμα είναι οι βασικές συνήθειες, μα η αλήθεια είναι πως το μεγαλύτερο κομμάτι του διαιτολογίου τους βασίζεται σε άγριους καρπούς, μέλι, ρίζες και έντομα, κι είναι δουλειά των γυναικών να τα συλλέξουν. Όσο για την περιβόητη γύμνια τους, η αλήθεια είναι πως εκτός από τους ξετσίπωτους Ουαρανί, που το είχαν συνήθειο να κυκλοφοράνε ολόγυμνοι, στερεώνοντας τα πέη τους σε σπάγκους που περνούσανε γύρω απ' τη μέση τους, όλες οι υπόλοιπες φυλές ύφαιναν τα ρούχα τους, που αργότερα χρωμάτιζαν με φυτικές βαφές. Οι Σιόνα-Σεκόγια και οι Κοφάν, που μας ενδιαφέρουν επί του παρόντος, ύφαιναν μπλε και κόκκινα ελαφριά, μονοκόμματα φορέματα, τα cushmas, που έμοιαζαν με καμιζόλες και τους έφταναν μέχρι το γόνατο.

Τη μέρα που αποβιβαζόμαστε απ' τις πιρόγες μας στο Σάμπαλο, έτσι ντυμένοι είναι που μας υποδέχονται. Μπλε cushmas για τους άντρες, κόκκινα για τις γυναίκες, ολοκίτρινα για τα παιδιά. Μαλλιά κοντοκομμένα, κορακάτα, μύτες έντονες και γαμψές, τραχιά χαρακτηριστικά, σμιλεμένα πρόσωπα. Βαριά, απανωτά περιδέραια από καρπούς και κουκούτσια στολίζουν τους λαιμούς των γυναικών, αρμαθιές ολάκερες από καμπύλα, κιτρινωπά δόντια κρέμονται στο λαιμό των αντρών, που το δίχως άλλο έχουν αφήσει κάμποσους τάπιρους ή και τζάγκουαρ να τριγυρνάνε φαφούτικα στη ζούγκλα. Οι περισσότεροι φορούν πλεχτά, κίτρινα στεφάνια στο μέτωπο, και κάνα δυο, αναμφίβολα οι πιο σεβάσμιοι, έχουν περάσει ένα μακρύ κόκκινο φτερό παπαγάλου στη μύτη. Οι Κοφάν που θα γνωρίσουμε εμείς, ζουν στο Σάμπαλο, ένα μικρό νησί του Αγουαρίκο, που χωρίζεται από την όχθη από ένα μικρό κανάλι, όπου αφθονούν τα σαλάχια. Στο μικρό, πράσινο ξέφωτο ορθώνονται καμιά δεκαριά καλύβες που πατάνε σε πασσάλους. Θέλεις δε θέλεις δυο λεπτά να το διασχίσεις από τη μια άκρη ως την άλλη, μόλο που θα σου πάρει κοντά τρεις ώρες να κάνεις το γύρο του νησιού.

Την ολιγομελή ομάδα μας αναλαμβάνει ο Μπασίλιο, κι αυτός με φτερό κόκκινο στη μύτη, και μας ξεναγεί στα μυστικά του δάσους. Κοντά ένα χιλιόμετρο είναι η διαδρομή. Στη διάρκειά της, ο Μπασίλιο μας δείχνει φυτά και θάμνους και δέντρα ένα προς ένα, και μας εξηγεί τη χρησιμότητα του καθενός. Αυτή εδώ η κληματσίδα λέγεται 'σκορδόδεντρο', κι οι μύτες μας επιβεβαιώνουν το γιατί. Αν βράσεις το φλοιό του, λέει, κι ύστερα πιεις το νερό ή χώσεις κατευθείαν τα κομμάτια στα ρουθούνια σου, θα γιατρευτείς απ' τα κρυώματα, τον πυρετό και τα ρευματικά πονάκια. Αυτό εδώ, προσέξτε μην πέσετε πάνω του, έχει φλοιό κατάφορτο από μυτερά και ύπουλα αγκάθια. Και τα μυρμήγκια που θα δείτε καταγής, μην τυχόν και τα αγγίξετε, τσιμπάνε δυνατά και καίνε, κι ύστερα ορμάνε όλα μαζί, συνεχίζει ο Μπασίλιο, και προσέχει μην πατήσει με τις γυμνές πατούσες του τα ανελέητα, μικροσκοπικά όντα. Στο τέλος της φυσιολατρικής ξενάγησης ακολουθεί επίσκεψη στις αχυροκαλύβες, κι ύστερα επίδειξη με φυσοκάλαμα, που μας αφήνει με ανοιχτό το στόμα. Οι γυναίκες επιδεικνύουν την πραμάτεια τους, φλογέρες φτιαγμένες από καλάμι, κολιέ και βραχιόλια από καρπούς. 'Chietzafpiopoem, chieegaychu', ευχαριστούμε, γεια χαρά, προσπαθούμε να τραυλίσουμε στη γλώσσα τους, και επιστρέφουμε στο Φλοτέλ για γεύμα κι ύστερα για την τελευταία εξόρμηση στη ζούγκλα, όπου οι θεοί μας ευλογούν και έχουμε τη σπάνια ευκαιρία να αντικρίσουμε, έστω και φευγαλέα, τα ξακουστά ροδαλά δελφίνια του Αμαζονίου.

 

[LULLU]

....πρεπει να ηταν ενα ονειρο και ακομη να το ζεις ετσι??? νασε καλα ..

 

[ΕΡΣΗ]

Εγώ επαναλαμβάνω κοινοτυπίες: πρέπει να ήταν μοναδική εμπειρία, θέλω και εγώ, ζηλεύω . Ααααχχ! Και λοιπές κραυγές απόγνωσης.

 

[Rosa]

Κι εν τέλει…Για ποιο λόγο ο σενιόρ Φρανσίσκο ντε Ορεγιάνα δεν έφτασε ποτέ στο Ελ Ντοράντο; Έχοντας ζήσει έστω κι ελάχιστα στην αχανή, πράσινη ερημιά αυτού του τόπου, εύκολα κανείς καταλαβαίνει το γιατί. Σας παραθέτω το απόσπασμα πάνω κάτω όπως το διάβασα:

'Από τη στιγμή που κατακτήθηκε το Κίτο, οι κονκισταδόρες γύρεψαν νέες περιπέτειες. Οι μύθοι που μιλούσαν για το Ελ Ντοράντο και το Κανέλος (τη γη της Κανέλας, που υποτίθεται πως βρισκόταν ανατολικά), έκαναν τον Φρανσίσκο Πισάρο να διορίσει τον αδερφό του, Γκονσάλο, αρχηγό μιας αποστολής που είχε σκοπό να ανακαλύψει αυτούς τους πλούσιους και θρυλικούς τόπους. Τα Χριστούγεννα του 1539, η ομάδα αναχώρησε από το Κίτο αποτελούμενη από 340 στρατιώτες, 4000 ινδιάνους, 150 άλογα, ένα κοπάδι λάμα, 4000 γουρούνια, 900 σκυλιά και άφθονες προμήθειες.

Αφού βγήκαν ζωντανοί από ένα σεισμό και μια επίθεση που δέχτηκαν από εχθρικούς ιθαγενείς, κατηφόρισαν την Κορδιλιέρα. Στο Ρίο Κόκα συναντήθηκαν με τον Φρανσίσκο ντε Ορεγιάνα, που είχε σταλεί από το Γκουαγιακίλ για να υπηρετήσει τον Γκονσάλο με το βαθμό του υπολοχαγού. Ανοίγοντας δρόμο ανάμεσα από την πυκνή, ελώδη βλάστηση κατά μήκος της όχθης, συναντήθηκαν με ένα τσούρμο γυμνών ινδιάνων. Για να τους τιμωρήσει επειδή δεν είχαν ακουστά το Ελ Ντοράντο, ο Γκονσάλο έδωσε εντολή να τους κάψουν ζωντανούς και τους έριξε στα σκυλιά για να τους κομματιάσουν.

Κάτω από ασταμάτητη βροχή, κι ύστερα από λίγους μήνες όπου τρέφονταν μόνο με ρίζες, καρπούς, χορτάρια και βατράχους, βρήκαν στο δρόμο τους κι άλλους ινδιάνους, που μιλούσαν για μια κατοικημένη πόλη, πλούσια στα όλα της αλλά κυρίως πλούσια σε χρυσάφι, μόλις δέκα μέρες περπάτημα από τη συμβολή των ποταμών Κόκα και Νάπο. Ένα φαρδύ πλεούμενο κατασκευάστηκε, και πενήντα στρατιώτες, υπό τις διαταγές του Ορεγιάνα, έφυγαν να βρουν την πόλη και να επιστρέψουν άρον άρον με φαγώσιμα –ήδη είχαν πεθάνει απ' την πείνα κοντά 2000 ινδιάνοι και κάμποσοι από τους Ισπανούς.

Δυο μήνες αργότερα, και χωρίς να 'χει νέα της ομάδας, ο Γκονσάλο αποφάσισε να κατευθυνθεί κι αυτός προς τη συμβολή, μα πόλη δεν υπήρχε. Οι Ινδιάνοι είχαν πει ψέματα για να γλιτώσουν το τομάρι τους. Στις αρχές Ιουνίου του 1542, οι ογδόντα Ισπανοί που είχαν απομείνει από την ομάδα του Γκονσάλο, μπήκαν τρεκλίζοντας στο Κίτο, 'γυμνοί και ξυπόλητοι'.

Την ίδια στιγμή, ο Ορεγιάνα βρισκόταν ήδη μια ήπειρο μακριά. Οι προμήθειες είχαν ήδη τελειώσει σαν έφτασαν στον προορισμό τους, κι η πείνα είχε αρχινίσει. Να πλεύσουν κόντρα στο ρεύμα φάνταζε αδύνατο, και οι δυσκολίες που θα απαντούσαν έτσι και προσπαθούσαν να ανοίξουν δρόμο μέσα απ' τη ζούγκλα, εύκολα θα σκότωναν τους αδύναμους και εξαντλημένους άντρες. Έτσι, υπακούοντας στον ψίθυρο του πεπρωμένου, ο Ορεγιάνα συνέχισε να κατεβαίνει το ποτάμι.

Για εννέα μήνες η αποστολή παρασερνόταν απ' το ρεύμα, χωρίς ποτέ να ξέρει τι κρυβόταν πίσω από την επόμενη καμπή. Πρόχειροι, ξύλινοι σταυροί στήνονταν στο διάβα τους, τάχα διεκδικώντας στο όνομα του βασιλιά τους αυτά τα εδάφη που κανείς δεν είχε διάθεση να διεκδικήσει. Στο δρόμο τους συνάντησαν πολλές φυλές, άλλοι τους φίλευαν φαγώσιμα –γαλόπουλα, χελώνες, παπαγάλους, φρούτα –μαζί και χρυσαφένια ή ασημένια αντικείμενα, κι άλλοι τους ρίχνονταν με ακόντια και δηλητηριασμένα βέλη. Ο Ορεγιάνα δημιούργησε ένα αυτοσχέδιο λεξικό, κι από μια ινδιάνα αιχμάλωτη πληροφορήθηκε την παρουσία κι άλλων Ισπανών στην ενδοχώρα.

Τελικά, ο Ορεγιάνα κατόρθωσε να διαπλεύσει ολάκερο τον Αμαζόνιο στο μήκος του. Τον Αύγουστο του 1542, κι αφού έφερε εις πέρας και μ' επιτυχία ένα από τα πλέον αμφίβολα και ριψοκίνδυνα ταξίδια της γνωστής ιστορίας, έφτασε κατάκοπος στο δέλτα του. Από εκεί βγήκε στον Ατλαντικό κι έβαλε πλώρη για το Κουμπάγουα, σε μικρή απόσταση από τα παράλια της Βενεζουέλας'.

Κι όσο για μας, που διόλου δεν είχαμε βάλει κατά νου να διαπλεύσουμε με τρόπο περιπετειώδη το ποτάμι...θα 'πρεπε να τα είχαμε μυριστεί από νωρίς τα σπόρκα, είναι αλήθεια, τόσες και άλλες τόσες κακοτοπιές τις είχαμε αποφύγει ως τα τότε, μα εμείς περνούσαμε μακάρια το τελευταίο βράδυ μας, χαζεύοντας και ρομαντζάροντας μελιστάλαχτα στην κουπαστή, ως επίτασσε ο μήνας που διανύαμε…Όταν το νιώσαμε το Φλοτέλ να σταματάει και να ρίχνει κάβους στα ζερβά, διόλου δε νοιαστήκαμε, καλά, σταμάτησε, σκεφτήκαμε, και δώσ' του οι φιλοσοφικές οι συζητήσεις στην κουβέρτα. Όταν μας πληροφόρησαν πως λειτουργούσε μόνο η μία μηχανή, αιτία ο ζαβολιάρικος κορμός που πήγε και σφηνώθηκε σε μέρη του πλοίου που καλά θα έκανε να αφήσει ανέγγιχτα, καλά, ξανάπαμε, συμβαίνουνε κι αυτά, και γυρίσαμε το κεφάλι από την άλλη (εγώ το γύρισα, δηλαδή, για να 'μαι ακριβοδίκαιη στην πληροφόρηση, αφού τα μηχανικά γρανάζια στο κεφάλι του αγαπημένου μου 'τουκάν' μπήκανε παρευθύς σε κίνηση, προτρέποντάς τον να κατέβει ως το αμπάρι για να θαυμάσει με τα μάτια του τον κύριο Μπόλα στο έργο της επισκευής).

Όταν μας ξεσηκώσανε μες στα βαθιά μεσάνυχτα, τρεις και τέταρτο, για την ακρίβεια, για να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, καμία ανησυχία εμείς, ε, βέβαια, σκεφτήκαμε, τόσος δρόμος μέχρι την Τσιρίτσα και το λεωφορείο…Στο ίδιο πνεύμα ρίχνουμε από πάνω μας τις βαθυπράσινες νιτσεράδες που μας δίνουνε, αποχαιρετούμε με πρώιμη νοσταλγία το Φλοτέλ και επιβιβαζόμαστε στη βάρκα. Ουδεμία έγνοια επίσης όταν οι ουρανοί ανοίγουν πάνω από τα κεφάλια μας κατά τις 4 που ξεκινάει η επιστροφή, κρεμώντας τριγύρω μας θολές κουρτίνες που δε σ' αφήνουνε να δεις πέρα από τη βρεγμένη μύτη σου…Άντε, μια κάποια έγνοια όταν διαπιστώνουμε πως το πλεούμενο φώτα δε διαθέτει, ή, εν πάση περιπτώσει, τίποτα που να μοιάζει έστω κι αμυδρά με προβολέα…Ένας από το πλήρωμα σκαρφαλώνει στην πλώρη με ένα δυνατό φακό κι αυτό είναι όλο, κι η βάρκα αρχινάει να σκίζει τα νερά ανεβαίνοντας κόντρα στο ρεύμα.

Γύρω μας το σκοτάδι πήχτρα, το νερό σε απίστευτες ποσότητες να κατρακυλάει από τα ουράνια, εμείς να σουρώνουμε τις νιτσεράδες γύρω απ' τα μούτρα μας μπας και μείνει πόντος άβρεχτος, το παλικάρι με το φακό το χαβά του, η βάρκα το δικό της, η ζούγκλα, αυτή κι αν είναι, κάνα μισάωρο συνεχίζεται το τρελό ταξίδι στα νερά του Αγουαρίκο, μέχρι που…μια δυνατή σκουντιά, έτσι το αντιλαμβάνομαι, σαν κάποιος να 'χει σανιδώσει τα φρένα, κι όλοι βρισκόμαστε αγκαλιά και σε τρυφερά παρεδώσε με το κάθισμα του μπροστινού μας…

'Κε πάσα;' αναρωτιέται με τα λιγoστά, τσεβδά ισπανικά του ο Σ., 'ξέρω κι εγώ, ελ κόντορ;', απαντάει σε μια απόπειρα φτωχού χιούμορ η υποφαινόμενη, ατάραχη, μέχρι στιγμής, αν και εντάξει, οφείλει να παραδεχτεί πως τα ταξίδια της ξυπνούν το ακαταλόγιστο. Η απάντηση είναι προφανής: για πολλά μπορεί κανείς να επαινέσει τους ποταμούς της ζούγκλας, μα σίγουρα ένα από αυτά δεν είναι ο σταθερός τους χαρακτήρας. Βαθιοί σε σημεία, ρηχοί σε άλλα, με αμμώδεις κοίτες, το έχουνε συνήθειο να αλλάζουνε το βάθος τους καταπώς πάν' τα ρεύματα και οι αγέρηδες, και να που η βάρκα μας έχει κολλήσει με τη μούρη στο ρηχό, το αμμουδερό το πλάτωμα, και δεν εννοεί μήτε ρούπι να κουνήσει. Θαύμα, αυτό σημαίνει την εκάτσαμε τη βάρκα, άντε να δούμε πώς θα ξεκολλήσουμε. Αμάθητοι σε τέτοιες περιπέτειες, οι νεόκοποι Αγκίρε κοιταζόμαστε ανήσυχοι.

Για σηκωθείτε, προστάζει ο καπετάνιος, κι αρχινήστε να κουνιέστε. Ντερέτσα-εσκιέρδα, δεξιά-αριστερά, με όλο σας το βάρος και χωρίς τσιριμόνιες, να το κάνουμε, γιατί όχι, συμμορφωνόμαστε εμείς, κι ακολουθεί η πλέον σουρεάλ σκηνή που γνώρισε ποτέ του το ποτάμι: μες στο σκοτάδι πήχτρα που αναφέραμε πιο πριν, κι ενώ οι θεοί συνεχίζουν να μας λούζουν γενναιόδωρα με τα μπουγέλα, ένα τσούρμο γινωμένα και δυτικοθρεμμένα, βαθυπράσινα αβοκάντο λικνίζονται αυτιστικά και με δύναμη δεξιά αριστερά, στο ρυθμό που προστάζει στα ισπανικά ο καπιτάν τους. Το αυτοσχέδιο εκκρεμές διαρκεί κάνα μισάωρο, στη διάρκεια του οποίου το πλήρωμα δοκιμάζει όλες τις πιθανές και τις απίθανες λύσεις. Δυο τρεις από το πλήρωμα πηδάνε μέσα στα νερά κι αρχίζουνε να σπρώχνουνε και να τραβάνε, αψηφώντας βροχή, καϊμάνους, ηλεκτρικά χέλια και ανακόντες. Κι ενώ εγώ εξετάζω στα σοβαρά το ενδεχόμενο να τους τραβήξουμε στη βάρκα εσπευσμένα και καμιά δεκαριά κιλά ελαφρύτερους τον καθένα τους, το θαύμα γίνεται και το πλεούμενο αποσπάται από τη φορτική ξέρα.

Στο σύνολό του, το πλωτό σκέλος της επιστροφής διαρκεί ατόφιες πέντε ώρες. Φτάνουμε στην Τσιρίτσα, ανεβαίνουμε στο λεωφορείο κι αρχίζει ο αγώνας δρόμου για το Λάγο Άγριο και την πτήση μας, για να πληροφορηθούμε, άμα τη αφίξη μας στο αεροδρόμιο, πως το αεροπλάνο μας ακόμα να απογειωθεί από το Κίτο. Με ηρεμία οι διαδικασίες εφεξής, φωτογραφίζουμε και την πινακίδα με τη λοξή κόκκινη γραμμή που απαγορεύει κουμπούρες και χατζάρες στο αεροσκάφος, τι φυσικότερο άλλωστε, εδώ που βρισκόμαστε, η απογείωση κυλάει ομαλά, το ίδιο κι η προσγείωση, με πούλμαν ως το Alstonγια να απιθώσουμε τα μπαγκάζια μας, κι ύστερα βόλτα στην αβενίδα Αμαζόνας και γλυκιά κατάληξη στον παλιό μας γνώριμο, Λας Ρέδες κι απόψε, προτού ξημερώσει και πάρουμε το δρόμο για τις Άνδεις.

 

[ΕΡΣΗ]

Εγω ξανα και παλι θα πω: ααααχχχχχ! (ειμαι πολυ επαναλαμβανομενη το ξερω).

 

[vagantos]

Ρόζα, ευχαριστούμε για την ωραία οικογενειακή στιγμή που μας πρόσφερες.
Διαβαζοντας την περιγραφή του ξεκολλήματος της βάρκας, τα γελια μου προκάλεσαν το ενδιαφέρον της υπόλοιπης οικογένειας που μου ζήτησαν να κάνω τον αφηγητή...

 

[varioAthens]

Rosetta, το Πάσχα (και η αγρανάπαυση, βεβαίως) σου έκανε καλό! Επέστρεψες στις αφηγήσεις σου δριμύτερη!!!

 

[Rosa]

Έρση μου, δεν πειράζει καθόλου! Υπάρχει ωραιότερο από ένα τόσο γενναιόδωρο σχόλιο...???

Vagantos, για τις οικογενειακές στιγμές, εδώ είμαι εγώ!!! Καλά έλεγε ο alexstef, να το βγάλουμε σε σιντί για να το διαβάζουμε γύρω απ' το τζάκι!

Vario, (συγγνώμη δηλαδή, αλλά) ευχαριστώ πολύ!!!