Ισημερινός Εκουαδορ/ Γκαλαπαγκος νησια της εξελιξης..

[LULLU]

Μια λύση είναι όπως με διαφώτισαν οι συμφορουμίτες να βαζεις φωτογραφίες από την επιλογή ανέβασμα αρχείου. Θα κάνεις βέβια downsampling στις φωτό σου και πολύ εύκλολα τις βάζεις όπου θες εντός κειμένου όπως έκανα εγώ με την ιστορία που ανάρτησα σήμερα

.. τωρα να σου πω πως ειναι σαν να διαβαζω Κινεζικα θα το πιστεψεις? εγω και η τεχνολογια δυο πραγματα αντιθετα..θα περιμενω τη γκαλερυ....

 

[deka]

Μπράβο, Λουλού μας! Γράφε, γράφε!!! Σ' ακολουθώ!

 

[LULLU]

Με το στομάχι να μην διαμαρτύρεται πια είμαι έτοιμη για το secondroundξενάγησης της πόλης..
Η είσοδος μου στη εκκλησία CompaniadeJesusμε αφήνει με το το στόμα ανοικτό και ένα συνεχές ουαουυυ εκστασιασμού… Είναι η πιο πλούσια , λαμπερή, στολιστή (και όσα κοσμητικά επίθετα πλούτου , χλιδής, διακόσμησης κτλ μπορείτε να σκεφτείτε… είναι όλα εδώ ..ΟΛΑ…) της πόλης. Ξεκίνησε να χτίζεται το 1605 αλλα τέλειωσε ενάμισι αιώνα αργότερα..Χρειάστηκαν 160 χρόνια να ολοκληρωθεί η να μαζευτεί ο τόσος πολύς χρυσός που λάμπει εδώ μέσα, από κολώνες, σκάλες ,άμβωνες όλα από χρυσο….8 ολόκληροι τόνοι ναι 8 τόνοι χρυσού δίνουν μια απαστράπτουσα λαμπρότητα μέσα και έξω της εκκλησίας, τόσο που γίνεται ορατή ( και λόγω θέσης φυσικα) από την απέναντι πλευρά της πόλης… Δεν γνωρίζω, αν στις μέρες μας ακόμη συλλέγουν χρυσό για να δοξάσουν το Κύριο, ίσως έμαθαν πως εκείνος μάλλον ήταν ταπεινός και καλύτερα όλα αυτά τα αγαθά να διοχετευτούν κάπου αλλού , έχουν και αυτοί φτωχούς και ανήμπορους αλλά και πάλι σαν όλες τις εκκλησίες δεν είναι κάτι που την απασχολεί τόσο όσο η εξουσία και το κύρος της … Ένα παράδειγμα πρόσφατο που μουρχεται στο νου, είναι όταν ο Ποντίφικας δώρισε ομπρέλες στους άστεγους της Ρώμης για να προφυλαχτούν από τη έντονη βροχή του περασμένου μήνα που έπληξε τη πρωτεύουσα της Ιταλίας, η κάθε φορά που από το μπαλκόνι του Άγιου Πέτρου ομολογεί πως βρίσκεται στο πλευρό των αδύνατων, των σεισμόπληκτων, πλημμυροπαθών ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΣ..Τουλάχιστον προσεύχεται….
Προσπαθώ να ανασύρω από τη μνήμη μου αν έχω δει στα τόσα ταξίδια μου ναό με παρόμοια χλιδή και πλούτο αλλά μάταια…
Ανηφορίζοντας βγαίνω στο μουσείο του νερού η για την ακρίβεια museoYaku..Yakuείναι η λέξη που σημαίνει νερό στη αυτόχθονη προγονική γλώσσα Kichwa ( Κετσουα) Το πάρκο –μουσείο βρίσκεται στη πλαγιά του Pichincha και εκτός από τη δεδομένη πανοραμική θέα και είναι μια αναγνωρισμένη συνεχή προσπάθεια ευαισθητοποίησης εκπαίδευσης , διατήρησης, καλής χρίσης των φυσικών πόρων όπως το νερό , που είναι ένα θεμελιώδες στοιχείο της φύσης σημαντικό για όλη την ανθρωπότητα και του οποίου η κακοδιαχείριση θα φέρει την ανθρωπότητα πολύ φοβάμαι, αντιμέτωπη με ένα πόλεμο ..το πόλεμο του νερού…..
Το απόγευμα με βρήκε στο ένα πόδι στην κυριολεξία στο ένα πόδι προσπαθώντας να ισορροπώ με κλειστά μάτια στη Medaddelmundο 22 χιλιόμετρα μακριά από τη πρωτεύουσα, οπου ο Charles-MariedelaCondamineμε τις μετρήσεις του το 1736 έκανε γνωστό πως η γραμμή του ισημερινού ήταν ακριβώς σε αυτό εδω το σημείο που περνά από την περιοχή των ιθαγενών της Catequilla..αλλά και το ότι η γή δεν είναι ακριβώς τέλεια σφαιρική… .Τα τελευταία χρόνια με τη χρήση του γνωστού σε όλους GPSανακάλυψαν πως στη πραγματικότητα το’’ σημείο μηδέν΄΄ βρίσκεται στα 190 μέτρα πιο μακριά από αυτό που είχε διαπιστωθεί από τον Charles, λίγο το κακό θα μου πείτε..
Στη γραμμή του απόλυτου 0 (μηδέν, )δεν είναι εύκολο να ισορροπήσεις με χέρια σε έκταση και κλειστά μάτια πόσο μάλλον να ισορροπήσεις ένα αυγό στη μύτη μιας βελόνας..Δεν προσπάθησα καν μιας και θα χρειάζονταν κανα δυο ντουζίνες αυγά σε κάθε προσπάθεια μου , άσε τη αβγουλίλα και τα σημάδια ωμής ομελέτας πάνω μου.. ..άσε δεν είναι για μένα αυτά τα σπορ, μόνο για τους πολιτικούς σαν το Πάγκαλο..( αυτός δεν αυγουλονεται κάθε τόσο η κάνω λάθος?)..
Τα μαύρα σύννεφα έφεραν μια σιγανή ψηλή βροχή καθόλου ενοχλητική που δεν μας σταμάτησε από την ξενάγηση στο εκεί μουσείο όπου ο επισκέπτης μαθαίνει για τη ζωή και τέχνη των ιθαγενων ( για τις φυλές και γενικά για τη χώρα του Ισημερινού θα αναφερθώ αναλυτικότερα αργότερα)..
Επιστρέφω το βράδυ στο ξενοδοχείο γεμάτη εικόνες, συναισθήματα θαυμασμού για αυτό το λαό που γνωρίζω ελάχιστα ακόμη ,και στο εστιατόριο του 7ον ορόφου του ξενοδοχείου γεμίζω το στομάχι μου με υπέροχες γεύσεις και μάτι μου συλλαμβάνει τα τελευταία καρέ της πανοραμική θέας της πόλης …αύριο αφήνω τη terraferma( στερια) για να πετάξω στα πιο απομονωμένα ηφαιστειογενή νησιά-βράχους στο ειρηνικό… Galapagos….

 

[LULLU]

Μπράβο, Λουλού μας! Γράφε, γράφε!!! Σ' ακολουθώ!

ας ειναι καλα ο Αδωνις που με απελυσε και ετσι οι ωρες του μεσημεριανου ειναι αφιερωμενες σε αλλες δραστηριοτητες χαχαχαχα

 

[LULLU]

επιτελους κατι καταφερα..ευτυχως που διαβασα τα περι γκαλερυ στο φορουμ και ειδα τα μυνηματα...

 

[LULLU]

και μια φωτογραφια της εκκλησιας copmagnia del jesu απο το διαδυκτιο γιατι δεν επιτρεποταν η φωτογραφιση ..

 

[_antonis_]

Ω τι ωραία...και φωτογραφίες!
Εντάξει, ο ναός εντυπωσιακός και στις φωτογραφίες, απίστευτοι!

 

[LULLU]

.. Το βράδυ είχε ταραχές που με εμπόδισαν από το να κοιμηθώ χάριν σε μια κυρία που προφανώς μεθυσμένη η πάσχουσα βαρέως από Αλτσχαιμερ προσπαθούσε να μπει στο δωμάτιο μου. Μάταια εγώ ουρλιάζοντας, γιατί δεν άκουγε κιόλας αφού συνέχιζε να κοπαναει τη κλειδαριά και τη πόρτα ,της εξηγούσα ότι κάνει λάθος. Κάποια στιγμή σταμάτησαν οι προσπάθειες παραβίασης και ανακουφισμένη γυρνώ πλευρό, αμ δε….. Η κυρία ξαναγυρνά με ενισχύσεις αυτή τη φορά.. Φέρνει μαζί της τον καημένο νυχτερινό υπάλληλο που προσπαθεί να ανοίξει τη πόρτα ενώ η κυρία ουρλιάζει να ανοίξω…. Και για κακή της τύχη εγώ άνοιξα αλλά άνοιξα επίσης και το στόμα και όλα τα κοσμητικά του αγγλοιταλοισπανικου λεξιλογίου έπεσαν πάνω της.. κόκαλο η κυρία που ούτε συγνώμη δε ζήτηση ενώ ο υπάλληλος κατακόκκινος από ντροπή που παρασύρθηκε σε νυκτερινές τζειμποιστικες επιχειρήσεις ζητά συγνώμη και με ποιο τρόπο θα με αποζημιώσει… ΑΑΑΑΑ πάρα πολύ ωραία λοιπόν ..…

- πρωινό στο δωμάτιο τώρα.. λέω εγώ( αν και δεν το πολυπιστευω..)αφού με ξυπνήσατε και δεν μπορώ να κλείσω μάτι από τη σύγχυση , ποτιστεμε με καφέ και χορτάστεμε με κρουασάν και ανανά παρακαλώ…..

Ανοίγω το ημερολόγιο καταγράφοντας τις τελευταίες πράξεις ενός ταξιδιού, ρίχνοντας ματιές στη πανέμορφη νυχτερινή θέα της πόλης.. Η ώρα 5.30 και έτοιμη πια κατεβαίνω στη ρεσεψιόν που με περιμένει ο Πατριτσιο για να με μεταφέρει στο αεροδρόμιο. Η πτήση της LAN για Galapagos με φέρνει στο Guayacil αναγκαστική στάση όπου επιβιβάζεται και η υπόλοιπη παρέα που αλώνιζαν μέχρι τώρα σε Cotopaxi, Banos, Guenca, Devilnose καιRiobamba..

Εγώ, σε αυτό το πρώτο κομμάτι του ταξιδιού δεν ήμουν μέλος του γκρουπ και σκέψεις , απόψεις, κριτικές , τουριστικά ενδιαφέροντα όπως καταλαβαίνεται δεν μπορώ να γράψω , το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προσπαθήσω μπας και πείσω τους υπόλοιπους τραβελστοριτες Beba ‘η Tsok να γράψουν την ιστορία, αν και δύσκολο μου φαίνεται..

Καθισμένη στη θέση μου περίμενα την επιβίβαση για να ξαναδώ τους φίλους συνταξιδιώτες. .Μπήκαν στο αεροπλάνο μαυρισμένοι και φυσικά φασαριόζοι όπως πάντα…. Αγκαλιές φιλιά και οι εντυπώσεις που η διάρκεια της πτήσης δεν έφτασε για να καλύψει όλα τα κενά..

Το μικρό αεροδρόμιο της islaBaltraμας υποδέχεται..


Οι μικρές γκρι κουκίδες σκορπισμένες στα νερά του Ειρηνικού σιγά σιγά παίρνουν μορφή όσο το αεροπλάνο κατεβαίνει και να βλέπουμε τα 12 μεγαλούτσικα νησιά του Δαρβίνου για τον οποίο δεν θέλουν να ακούν το όνομα του εδώ.. Το ανακάλυψα ευτυχώς γρήγορα, με το που άρχισα τις ερωτήσεις μιας πολυδιαβασμένης ταξιδιώτισσας που ήθελε τάχα μου να κάνει το κομμάτι της στο ξεναγό για να μην μας περάσει χαζοταξιδιωτες…. Εισέπραξα ένα δολοφονικό βλέμμα και ένα βαρύ κοσμητικό επίθετο για τον εν λόγω κύριο του τύπου.. δολοφόνος/λωποδύτης/τυχοδιώκτης που θα μου εξηγήσει αργότερα ο Χαβιε..

..Τι τις θες τις ερωτήσεις από τώρα λένε οι άλλοι.. διαγώνισμα θα δώσεις? κάτσε να φτάσουμε στο καταμαράν …

 

[Travelstoryteller]

.. Το βράδυ είχε ταραχές που με εμπόδισαν από το να κοιμηθώ χάριν σε μια κυρία που προφανώς μεθυσμένη η πάσχουσα βαρέως από Αλτσχαιμερ προσπαθούσε να μπει στο δωμάτιο μου. Μάταια εγώ ουρλιάζοντας, γιατί δεν άκουγε κιόλας αφού συνέχιζε να κοπαναει τη κλειδαριά και τη πόρτα ,της εξηγούσα ότι κάνει λάθος. Κάποια στιγμή σταμάτησαν οι προσπάθειες παραβίασης και ανακουφισμένη γυρνώ πλευρό, αμ δε….. Η κυρία ξαναγυρνά με ενισχύσεις αυτή τη φορά.. Φέρνει μαζί της τον καημένο νυχτερινό υπάλληλο που προσπαθεί να ανοίξει τη πόρτα ενώ η κυρία ουρλιάζει να ανοίξω…. Και για κακή της τύχη εγώ άνοιξα αλλά άνοιξα επίσης και το στόμα και όλα τα κοσμητικά του αγγλοιταλοισπανικου λεξιλογίου έπεσαν πάνω της.. κόκαλο η κυρία που ούτε συγνώμη δε ζήτηση ενώ ο υπάλληλος κατακόκκινος από ντροπή που παρασύρθηκε σε νυκτερινές τζειμποιστικες επιχειρήσεις ζητά συγνώμη και με ποιο τρόπο θα με αποζημιώσει… ΑΑΑΑΑ πάρα πολύ ωραία λοιπόν ..…

- πρωινό στο δωμάτιο τώρα.. λέω εγώ( αν και δεν το πολυπιστευω..)αφού με ξυπνήσατε και δεν μπορώ να κλείσω μάτι από τη σύγχυση , ποτιστεμε με καφέ και χορτάστεμε με κρουασάν και ανανά παρακαλώ…..

Ανοίγω το ημερολόγιο καταγράφοντας τις τελευταίες πράξεις ενός ταξιδιού, ρίχνοντας ματιές στη πανέμορφη νυχτερινή θέα της πόλης.. Η ώρα 5.30 και έτοιμη πια κατεβαίνω στη ρεσεψιόν που με περιμένει ο Πατριτσιο για να με μεταφέρει στο αεροδρόμιο. Η πτήση της LAN για Galapagos με φέρνει στο Guayacil αναγκαστική στάση όπου επιβιβάζεται και η υπόλοιπη παρέα που αλώνιζαν μέχρι τώρα σε Cotopaxi, Banos, Guenca, Devilnose καιRiobamba..

Εγώ, σε αυτό το πρώτο κομμάτι του ταξιδιού δεν ήμουν μέλος του γκρουπ και σκέψεις , απόψεις, κριτικές , τουριστικά ενδιαφέροντα όπως καταλαβαίνεται δεν μπορώ να γράψω , το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προσπαθήσω μπας και πείσω τους υπόλοιπους τραβελστοριτες Beba ‘η Tsok να γράψουν την ιστορία, αν και δύσκολο μου φαίνεται..

Καθισμένη στη θέση μου περίμενα την επιβίβαση για να ξαναδώ τους φίλους συνταξιδιώτες. .Μπήκαν στο αεροπλάνο μαυρισμένοι και φυσικά φασαριόζοι όπως πάντα…. Αγκαλιές φιλιά και οι εντυπώσεις που η διάρκεια της πτήσης δεν έφτασε για να καλύψει όλα τα κενά..

Το μικρό αεροδρόμιο της islaBaltraμας υποδέχεται..


Οι μικρές γκρι κουκίδες σκορπισμένες στα νερά του Ειρηνικού σιγά σιγά παίρνουν μορφή όσο το αεροπλάνο κατεβαίνει και να βλέπουμε τα 12 μεγαλούτσικα νησιά του Δαρβίνου για τον οποίο δεν θέλουν να ακούν το όνομα του εδώ.. Το ανακάλυψα ευτυχώς γρήγορα, με το που άρχισα τις ερωτήσεις μιας πολυδιαβασμένης ταξιδιώτισσας που ήθελε τάχα μου να κάνει το κομμάτι της στο ξεναγό για να μην μας περάσει χαζοταξιδιωτες…. Εισέπραξα ένα δολοφονικό βλέμμα και ένα βαρύ κοσμητικό επίθετο για τον εν λόγω κύριο του τύπου.. δολοφόνος/λωποδύτης/τυχοδιώκτης που θα μου εξηγήσει αργότερα ο Χαβιε..

..Τι τις θες τις ερωτήσεις από τώρα λένε οι άλλοι.. διαγώνισμα θα δώσεις? κάτσε να φτάσουμε στο καταμαράν …

LULLU ευχαριστούμε!!!! Τι όμορφη αφήγηση, τι υπέροχες φωτογραφίες, τι απίστευτα εξωτικός προορισμός!!!

 

[LULLU]

 

[hydronetta]

Καλύτερα πάτα το κουμπάκι που λεει για φόρτωση της φωτογραφίας σε μεγάλο μέγεθος. Μπορείς τότε να εντάξεις τη φωτό και στο κείμενό σου κι όχι σαν επισυναπτόμενο αρχείο καλή ώρα όπως κάνω στη Μαυριτανία. Επίσης μην τις μικραίνεις τόσο. Τρόμαξα να καταλάβω ότι είναι χελώνα αυτή;;; Αυτή που μόλις ανάρτησες μόνη της είναι μια χαρά!

 

[LULLU]

Galapagos..η διαδρομη μας...