Ισημερινός Εκουαδορ/ Γκαλαπαγκος νησια της εξελιξης..

[LULLU]

Η διαδρομή μεγάλη και το μικρό καραβάκι μας μοιάζε ι σαν καρυδότσουφλο στα κύματα και εγώ να είμαι τα πάνω κάτω από τη ναυτία. Ότι διαθέτει η επιστήμη το κατανάλωσα ακόμη και ο Νίκος με γέμισε βελόνες σαν να μου έκανε βουντού αλλά τίποτα.. απέτυχε και η κινέζικη ιατρική ..Είμαι περιστατικό που δεν θα πρέπει καμιά φαρμακευτική εταιρεία να συμπεριλαμβάνει στη έρευνα και τα στατιστικά της.. Οι άλλοι δεν ξέρω αν κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου, εγώ πάντως με το δίκιο μου προσεύχομαι να βουλιάξω και να τελειώνω με αυτό το μαρτύριο..κάλιο στη θάλασσα με τους καρχαρίες παρά πάνω στο νιπτήρα να μου βγαίνει η ψυχή…. Αλλά τελικά ούτε η ψυχή ήθελε να βγει ακόμη ούτε το καταμαράν να γίνει ναυάγιο… και εγώ μέσα στο μαύρο σκοτάδι στο κατάστρωμα να κάνω βάρδια …..Δένουμε στο PuntaCormorant στο βόρειο τμήμα του νησιού.. .Αν και δεμένο το καταμαράν εγώ συνέχιζα το ατελείωτο σλάλομ …
Η κάτασπρη παραλία

με το καθαρό νερό δεν ήταν και η καλύτερη επιλογή για βουτιά ,μιας και δεκάδες δηλητηριώδη σαλάχια έπαιζαν κρυφτούλι στα ρηχά νερά ενώ λίγο πιο μακριά μαύρα πτερύγια έκοβαν περιπολίες… . Τα μόνα φιλικά ζώα αυτής της παραλίας, μας φάνηκαν οι θαλάσσιοι λέοντες που ήταν απασχολημένοι σε παιχνίδια με τα μικρά τους..

Ο Χαβιε μας εξήγησε πώς να περπατάμε στη άμμο συρτά, χωρίς να σηκώνουμε το πέλμα μειώνοντας τον κίνδυνο να μας σουβλίσει το δηλητηριώδες κεντρί των σαλαχιών με αποτέλεσμα τον βέβαιο θάνατο ..400 μέτρα πιο κεί ένα μονοπάτι σε βγάζει σε ένα ισθμό κάτασπρης λαμπιρίζουσας άμμου, όπου οι χελώνες έχουν μετατρέψει σε εκκολαπτήριο αυγών και οι θαλάσσιοι λέοντες σε παιχνιδότοπο..
.Οι βάρκες μας μεταφέρουν στο περίφημο και πιο διάσημο μέρος των Galapagos το DevilsCrow. Είναι μια κυκλική περιοχή περικυκλωμένη από πολλούς βραχώδες σχηματισμούς που δημιουργούν μικρές πισίνες , λιμνούλες προφυλαγμένες αρκετά από τα ισχυρά παγωμένα ρεύματα και μέσα ζουν εκκ τροπικά ψάρια, χελώνες, σαλάχια, θαλάσσιοι λέοντες, φώκιες, υφαλοκαρχαρίες.. Μας είχαν ενημερώσει για τα παγωμένα νερά και εφοδιασμένοι με στολές κατάδυσης αρκετών εκκ πάχους, βουτήξαμε και παρασυρμένοι από το ρεύμα οδηγηθήκαμε σε ένα υπέροχο πολύχρωμο κόσμο.. Όπου και να κοιτάξεις ψάρια, ψάρια να κολυμπούν ήρεμα,, ψάρια να περνούν σφαίρα δίπλα μας κυνηγώντας άλλα μικρότερα, , φώκιες να κυνηγούν ψάρια, φώκιες να μας πλησιάζουν με περιέργεια, σαλάχια χρυσοκίτρινου χρώματος που δεν είναι δηλητηριώδη να μας συνοδεύουν στο κολύμπι μας, νερό και καρχαρίες που αυτή τη ώρα παίρνουν ένα υπνάκο στο βυθό..
Ο Mike ,που δεν θα βουτούσε, μας έδωσε μια μηχανή υποβρύχιας λήψης και με το Νώντα προσπαθούσαμε να αποθανατίσουμε το βυθό και τους κατοίκους του μην δίνοντας σημασία στους άλλους και στις βάρκες…( οι φωτογραφιες δεν ειναι και απο τις καλυτερες....)

Δυνατές φωνές απέσπασαν τη προσοχή μας και βγάζοντας το κεφάλι από το νερό, ακούμε το Χαβιε να μας καλεί να επιστρέψουμε γρήγορα στη βάρκα….
Ωχχ τι βλέπουν αυτοί τώρα? Κανένα πτερύγιο να μας πλησιάζει? Πάει γίναμε τροφή για τους καρχαρίες!!!!!!! ΕΙΜΑΙ ΑΥΓΟ! ΕΙΜΑΙ ΑΥΓΟ! άρχισα να σκέφτομαι…
Πόδια μου βοηθάτε με.. αμ πως..είχαμε παγώσει από το φόβο ή θεωρούσαμε πως δεν κολυμπούσαμε αρκετά γρήγορα.. Η βάρκα μας πλησιάζει την ώρα που ένας παφλασμός δυνατός ακούγεται δίπλα μου και ένα πίδακας νερού πέφτει στα μούτρα μου…
-Αστόχησε φαίνεται.. και με τραβούν στη βάρκα.. Εντύπωση μου κάνουν τα εκστασιασμένα άφοβα πρόσωπα των άλλων…
-Κοίτα ..κοίτα ένα κοπάδι δελφίνια… .
Παίρνοντας μια ανάσα και καταλαγιάζοντας το φόβο μου στρέφω το βλέμμα γύρω μου ..
Κοπάδι????? στόλος ολόκληρος , να επιδεικνύει γυμναστικές ασκήσεις, άλματα και βουτιές , να μας περικυκλωνουν,να κάνουν κόντρες με τη βάρκα …Ένα υπέροχο θέαμα που δυστυχώς δεν μπορέσαμε να καταγράψουμε αφού δεν είχαμε μαζί μας μηχανές .. Από το καταμαράν είδαν το γεγονός πήραν την άλλη βάρκα και πλησιάζουν να δουν και αυτοί τη μοναδική συνάντηση με τα δελφίνια αλλά πάνω στο ζόρι και ενθουσιασμό τους ξέχασαν τις μηχανές.. Αρκεστήκαμε λοιπόν στα μάτια μας … Πιασμένοι δυνατά από τα πλαϊνά τη βάρκας μπήκαμε στο παιχνίδι με όση ταχύτητα επέτρεπαν οι ίπποι της μηχανής, σε ένα άνισο αγώνα δεξιοτεχνίας και ταχύτητας… Δίπλα μου ένα μικρό σκανταλιάρικο δελφίνι επιδεικνύει τις ικανότητες στο άλμα.. Βγάζοντας μικρές κραυγές το βλέπω να σηκώνεται ψηλά να γέρνει το σώμα του προς τη βάρκα και κατά πάνω μου και πλαφφφφφφ προσγειώνει το πτερύγιο του στο μάγουλο μου με δύναμη που με ρίχνει μέσα στη βάρκα… Τέτοια σφαλιάρα έχω να φάω από τα μαθητικά χρόνια …Με καταπληγωμένο το εγώ και με ένα μάγουλο πορφυρό προσπαθώ να ελέγξω αν τα δόντια μου είναι στη θέση τους…
-- Πάντως τέτοια τύχη να φας σκαμπίλι από δελφίνι!!!!!!!!!!! Λένε οι άλλοι.
-Για ρωτήστε και τα σαγόνια μου για τη τύχη τους…

Αφήσαμε το παιχνίδι , δηλαδή τα δελφίνια μόλις βαρέθηκαν τη συντροφιά μας εξαφανίστηκαν και γυρίσαμε για μια ακόμη υποβρύχια βόλτα ..Μείναμε ως που η πείνα δεν επέτρεπε άλλο την παραμονή μας στο θαυμάσιο αυτό κόσμο και γυρίσαμε στο καταμαράν για φαγητό…

.
Δεν θα μπορούσαμε να φύγουμε από τη Floreana αν δεν επισκεπτόμαστε το διάσημο ταχυδρομείο …. Ε λοιπόν από το 19 αιώνα που ναυτικοί, καραβοκύρηδες πειρατές, φαλαινοθήρες έδωσαν ζωή στο νησί, καθιέρωσαν και ένα μέσο επικοινωνίας με τους συναδέλφους, συγγενείς και αφεντικά, ιδρύοντας ένα περίεργο τρόπο αλληλογραφίας., ΕΛΤΑ GALAPAGOSδηλαδή..

Έστησαν λοιπόν ένα μεγάλο ξύλινο γραμματοκιβώτιο στην πιο επισκέψιμη και εύκολη σε πρόσβαση παραλία, έριχναν τα δέματα και τα γράμμα μέσα ώστε ο επόμενος επισκέπτης διαβάζοντας το τόπο προορισμού και αν ο δρόμος του ήταν κατά κει, τα έπαιρνε και τα παρέδιδε ο ίδιος.... Δεν γνωρίζω πόσος χρόνος περνούσε εως να φτάσει το γράμμα στο παραλήπτη και να έλθει η απάντηση αλλά ήταν ο μοναδικός τρόπος επικοινωνίας εκείνη την εποχή… Αν και σήμερα εμείς με τα κινητά και το διαδίκτυο αφήνουμε το στίγμα μας παντού και δεν αγοράζουμε πια κάρτες και επιστολόχαρτα , ακολουθήσαμε τη παράδοση που επικρατεί εδώ.. Κάθε επισκέπτης αφήνει μια κάρτα με όνομα /διεύθυνση με την ελπίδα ότι ένας επόμενος επισκέπτης θα τη βρει και θα την ταχυδρομήσει ….
Περίμενα στη ουρά να μελετήσω όλα τα γράμματα και κάρτες μπας και βρω αυτή της τραβελστορικης φίλης Rosa που είχε αφήσει όταν επισκέφτηκε το νησί και το είχα διαβάσει στην ιστορία της αλλά μάταια ….

Όλα τα γράμματα ανήκουν ημερολογιακά στους τελευταίους μήνες , φαίνεται πως ΄η αδειάζουν το κουτί ή υπάρχουν τόσοι τουρίστες που εφαρμόζουν πιστά τη παράδοση.. Πάντως με την επιστροφή στη πατρίδα μας, μόνο σε ένα συνταξιδιώτη ήλθε η κάρτα και αυτή σχεδόν πριν καλά καλά προσγειωθούμε στα Χανιά..οι υπόλοιποι στην αναμονή….
Ο Χαβιε μας είχε πεί να κρατάμε φακούς γιατί θα μπαίναμε σε κάτι υπόγειες στοές και σπήλαια..

Είχαμε φορέσει και τα μαγιό μας , αφήσαμε τα πράγματα μας στο δρομάκι να τα φυλαει ο θεός του νησιού ή της καλοτυχία μας και αρχίζουμε τη κατάβαση στα έγκατα της Γής. Πιασμένοι από τα σχοινιά μπαίνουμε ένας –ένας σε ένα στενό χώρο -λίμνη με καταπαγωμένα νερά και με αναμμένους φακούς προχωράμε ..Νιώθεις τα δάχτυλα σου να μουδιάζουν από το κρύο, αλλά περισσότερο μουδιάζεις στη σκέψη του τι θα πατήσεις, αλλά ευτυχώς δεν υπάρχει ψυχή ζώσα εδώ κάτω, μόνο εμείς ως εισβολείς παραβιάζουμε το χώρο… Με τα χέρια ψηλά κρατώντας τη μηχανή καποιος προσπαθεί να αποθανατίσει τη απόκοσμη εμπειρία μας…. , ( φωτογραφίες που οσο και αν εψαξα δεν βρηκα) προσεύχοντας να μην ξυπνήσει από το λήθαργο το ηφαίστειο τούτο και γίνουμε κομμάτι της ηφαιστειακής έκρηξης….
Επιστρέφουμε στο καταμαράν …απόψε θα είναι η τελευταία μας βραδιά στο ArcipellI, η θαλάσσια εξερεύνηση του χθες θα τελειώσει με τη επίσκεψη στη islaSantaCruz..

 

[Rosa]

Lullu μου, μία ελπίδα είχα να βρεις την καρτούλα μου αλλά πάει...
Συνέχισε όμως την ιστορία σου, την περιμένω με λαχτάρα! Με γυρίζεις πολλά χρόνια πίσω...

 

[LULLU]

..Καμπανάκι στις 7 και το δείπνο τελειώνει με ένα κοκτέιλ πάρτι, ανταλλαγή εμαιλ και διευθύνσεων με τους συνταξιδιώτες ενώ άλλο ένα μαρτυρικό βράδυ αρχίζει για εμένα…. .Όταν είμαι σε κίνηση εγρήγορση δεν αφήνω περιθώρια στις στομαχικές διαμαρτυρίες, όσο η βαθιά νύχτα επιβάλει κατάκλιση και απομόνωση τόσο οι διαταραχές γίνονται εντονότερες..
H islaSantaCruzή αλλιώς Indefatigable, έχει έκταση 986 km2 με το πιο ψηλό σημείο να φτάνει τα 864 μέτρα κατατάσσεται στο πιο τουριστικά ανεπτυγμένο νησί με πρωτεύουσα το PuertoAyora. Στο νησί βρίσκεται ο ερευνητικός σταθμός του Δαρβίνου (TheCharlesDarwinResearchStation) και τα κεντρικά γραφεία του Εθνικού πάρκου των Galapagos.. Στο εθνικό πάρκο έζησε τα τελευταία από τα 150 χρόνια, του η διάσημη σε όλους αρσενική χελώνα LonesomeGeorge. Ο αγαπητός Γιώργος λοιπόν αποτελεί το μοναδικό απόγονο ενός είδους χελώνας που έχει εξαφανιστεί. Με το που τον ανακάλυψε το 1971 στο νησί Πίντα ο Ούγγρος βιολόγος ερευνητής JózsefVágvölgyi, ο άτυχος μοναχικός Γιώργος ανέλαβε τα βαριά καθήκοντα διαιώνισης του είδους με πολλές παρτενέρ αλλά δυστυχώς το πείραμα που διήρκησε αρκετά χρόνια δεν χαροποίησε τους υπεύθυνους του πάρκου που είχε γίνει πια το σπίτι του Γιώργου…. Μην αντέχοντας τα πειράματα με τις νεωτέρες απαιτητικές συντρόφους αλλά μάλλον μην αντέχοντας τα βαθιά γερατειά ο Γιώργος άφησε τούτο τον κόσμο το 2012 και μαζί του χάθηκε κάθε πιθανότητα διατήρησης του είδους του..
Δέσαμε στο PuertoAyora που με τους 18.000 κατοίκους παίρνει τη πρωτιά της πιό κατοικημένης πόλης του αρχιπελάγους. Εδώ είναι εμφανής ο πολιτισμός, ξενοδοχεία, καφέ, μαγαζάκια, εστιατόρια πρόσβαση σε ιντερνετ είναι τα ατού που καθηλώνουν κάθε επισκέπτη που προτιμά σταθερή διαμονή και καθημερινές βαρκοβολτες…
Η παρέα ετοιμάστηκε για μια bynight εξερεύνηση της πόλης, αλλά εγώ που έπλεα ταχύτατα προς το κάτω κόσμο προτίμησα τη κουκέτα μου..Ακόμη και δεμένο το καταμαράν επιδεικνύεται σε ένα διαρκείας χορό και η επιλογή του να μείνω σε ένα χορευτικό ντουέτο με το Arcipel δεν ήταν και η καλύτερη ..Εξουθενωμένη και πεινασμένη κατευθύνθηκα στο μπισκοτοκουτο αλλά ο Νίκος με ειχε προλάβει και είχε ταΐσει τα ψάρια.. Γύρισα στη κουκέτα μου ανήμπορη και μπήκα σε λήθαργο τόσο που δεν κατάλαβα πως και η Ιωάννα ήταν στη δίπλα καμπίνα παλεύοντας με τους δικούς της δαίμονες.. ..
Το πρωί με φορτωμένα τα μπογαλάκια μας σε ένα λεωφορείο ανηφορίσαμε για τα HighLands. Μια πανέμορφη διαδρομή με ανηφορικούς στενούς δρόμους ανάμεσα σε εκτάσεις λάβας , σε χωράφια σπαρμένα και φυτεμένα με λαχανικά και μια βλάστηση που αλλάζει συνεχώς χρώματα και μέγεθος..

Φτάσαμε στο ράντζο Permisso, μια τεράστια ιδιωτική έκταση που φιλοξενεί εκατοντάδες άγριες γιγάντιες χελώνες που περιφέρονται στα βοσκοτόπια , παίρνουν το μπάνιο τους στις λιμνούλες και βόσκουν αμέριμνες .

Μπήκαμε προσεκτικά στο χώρο αναζητώντας τις χελώνες στη πολύωρη πεζοπορία μας.
Το μάτι μας κάποια στιγμή διακρίνει όγκους μαυρογκρι να κινούνται πίσω από δένδρα και ερχόμαστε φάτσα με τα αρχαιότερα πλάσματα του πλανήτη που κινδύνεψαν να αφανιστούν.

.Στα ισπανικά η λέξη Galapagosσημαίνει χελώνα και το σύμπλεγμα των νησιών πήραν το όνομα τους από τους γιγάντιους κατοίκους των..Το είδος αυτό της γιγάντιας χελώνας ζυγίζει τα 400 κιλά έως μισό τόνο και το 1,8 με 2 μέτρα . Γιγάντια λοιπόν αλλά αργή… κινείται με μόλις 0,21 χιλιόμετρα την ώρα και όπως λέμε εμείς..’ ’τα ζα μου αργά’’ Θα τη βρούμε πάντα σκυμμένη να μασουλάει πρασινάδα καθότι φυτοφάγο ζώο , να τσαλαβουτά στα βουρκόνερα και να μην ενοχλείται από τη θορυβώδη παρουσία μας .. Πλησιάζουμε να περιεργαστούμε και να φωτογραφηθούμε με αυτούς τους άσχημους γίγαντες..
- Προσοχή φωνάζει ο Χαβιε..μπορεί να προτιμούν τη πρασινάδα από το κρέας, αλλά είναι άγρια ζώα και αν θεωρηθούν ότι απειλούνται δαγκώνουν και δαγκώνουν δυνατά με αυτά τα σκληρά σαγόνια γεμάτα με μικρόβια που προκαλούν ακόμη και το θάνατο..

-Εδώ γλυτώσαμε από τα σαγόνια του καρχαρία θα πάμε από τα σαγόνια χελώνας?..
Φάγαμε όλο σχεδόν το πρωινό παρατηρώντας τις χελώνες και ξοδεύοντας αρκετή χρήματα στο μαγαζάκι αγοράζοντας μπλούζες ,τσάντες και καπέλα για τη διάσωση του μοναχικού Γιώργου….
Ο δρόμος μας βγάζει στους δίδυμους κρατήρες ‘’ LosGemelos‘’ που στην ουσία είναι δύο σημεία που έχουν υποστεί καθίζηση καλυμμένα από τα δένδρα scalesiaγνωστά και μοναδικά του νησιού

. Είναι δένδρα με μαλακό κορμό χρειάζονται 15 χρόνια για να ωριμάσουν και δεν επιτρέπουν σε άλλα είδη φυτών να μοιράζονται το έδαφος.. Η ξηρασία , οι βροχές και οι καταιγίδες μπορούν να καταστρέψουν δάση αυτού του είδους αλλά αμέσως τα σπορυφυτα που πέφτουν στο έδαφος βλαστάνουν και ένας καινούργιος κύκλος των Scalesiaαρχίζει….
Μεσημεράκι… ο χρόνος μας πάνω στα νησιά της εξέλιξης τελειώνει.. Όσα κατέγραψε η μνήμη μας, όσα μάθαμε όσα ζήσαμε είναι μοναδικές εμπειρίες και εμείς τυχεροί που είχαμε αυτή τη ευκαιρία γνωριμίας με τη γνώση, τη εξέλιξη, τη άγρια ομορφιά την απομόνωση , τη δύναμη της φύσης..
Αποχαιρετάμε το Χαβιε και παίρνουμε τη πτήση που θα μας φέρει στο πολιτισμό στου ανθρώπου τα έργα κόσμο… Η μεγάλη καθυστέρηση του αεροπλάνου( αν και πολύ συχνό και ενοχλητικό φαινόμενο σε αυτή τη χώρα) είναι σαν να μαρτυρεί πως η σύνδεση μας με το σήμερα δεν είναι εναρμονισμένη ούτε επιθυμητή… Μετά από ώρες καθυστέρηση το Κίτο μας υποδέχεται με πολλή βροχή …. Από αύριο η παρέα θα εξερευνήσει τη ζωή στον Αμαζόνιο ξεκινώντας από το LagoAgrio...

 

[demie]

Τι ομορφη ιστορια κ τι προορισμος! Σ'ευχαριστουμε που τα μοιραζεσαι μαζι μας!

 

[LULLU]

Η βροχερή βραδιά μας χάρισε μια η βρεγμένη δηλαδή λούτσα βόλτα στη Mariscal..

Ο προφυλαγμένος με πλαστικά έξω χώρος μιας καφετερίας( πάνω στη πλατεία, που δεν θυμάμαι το όνομα της) μπορεί να μας προστάτεψε λίγο από τη βροχή και η ζεστή σόμπα να μας ζέστανε λίγο αλλά μας βγήκε η πίστη για να παραγγειλουμε κάτι να βάλουμε στο στόμα μας.

Αγανακτισμένοι και κυρίως πεινασμένοι γυρίσαμε στο ξενοδοχείο με τη προοπτική να αλλάξουμε τα βρεγμένα ρούχα και να επισκεφτούμε το φημισμένο Hunter's Bar & Restaurant, που βρίσκεται απέναντι από το ξενοδοχείο μας HotelQuito επί της οδού 12 de Octubre 2517 | La Floresta,..
Ένας όμορφος χώρος ,αλλά κυρίως με μια πολύ γερή σε ποσότητα και ποιότητα κουζίνα.. Φάγαμε του σκασμού κάτι υπέροχα στέικ , ήπιαμε σαν μισό Αμαζόνιο και ευτυχώς που το τραπέζι μας ήταν σε χώρο με λίγα τραπέζια και έτσι αποφύγαμε την εκδίωξη από τα γέλια και τη φασαρία ….

Επιστροφή με τα πόδια στο ξενοδοχείο ελπίζοντας να κάψουμε καμιά θερμίδα διανύοντας τα 400 μέτρα ανηφορικού δρόμου αλλά μας βγήκε η ψυχή από το υψόμετρο και τη κρασοκατάνυξη….
..Η πτήση μας για LagoAgrioέγινε με μια καθυστέρηση 4,1/2 ωρών… Τέσσερις ήμισυ ώρες εγώ πάνω κάτω βρίζοντας και γυαλίζοντας τα δάπεδα στο πήγαινε –έλα εκτός από κάποια διαλλείματα στα μαγαζάκια..
Το LagoAgrioμια νέα σχετικά πόλη , γεννήθηκε το 1960 ως βάση της εταιρείας πετρελαίου Texaco, που έβαλε τη αρχή για τη μεγαλύτερη περιβαλλοντική καταστροφή της χώρας , με τεράστιες συνέπειες για τους κατοίκους της περιοχής Sucumbiosπου κρύβει στα σπλάχνα της το μαύρο χρυσό που τόσο αγαπούν οι λεφτάδες επενδυτές …
Το Lago Agrio έγινε η πρωτεύουσα της επαρχίας Sucumbios με 55 χιλιάδες περίπου κατοίκους και έχει τη άχαρη και κακή φήμη μιας πετρελαιούπολης. Στενοί σκονισμένοι δρόμοι, γκριζόμαυρα κτήρια, σκοτεινά βρώμικα μπαρ και άφθονες πόρνες έτοιμες να υποδεχτούν τους κουρασμένους εργάτες… Η κακή φήμη είναι ένα βασικό αίτιο που τουρίστας δύσκολα πατά ποδάρι εδώ..
… Και η γύρω περιοχή με το πλούσιο έδαφος και υπέδαφος είδε να αλλάζει πορεία και τύχη… Τα rainforestτης περιοχής εξαφανιστήκαν , τα εδάφη δηλητηριάστηκαν και μολύνθηκαν από τα απόβλητα και τις εξορύξεις , οι άνθρωποι είδαν τα καλλιεργήσιμα εδάφη τους να καταστρέφονται, να αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις περιουσίες τους και να γεμίζει ο τόπος πηγάδια γεωτρήσεων, γερανούς , φορτηγά, αντλίες και η γη να γίνεται μαύρη από λάδια και πετρέλαια… Τη θέση της Texacoπήρε η Chevron,που τα δικαστήρια του Εκουαδόρ της έχουν επιβάλει μια αποζημίωση των 9 δις δολαρίων( μετά από γενναία έκπτωση και πολλά παρατράγουδα πολιτικοδικαστικα) για τις καταστροφές και μη αναστρέψιμες βλάβες που έχει επιφέρει στο περιβάλλον και κατοίκους, αλλά που οι δικηγόροι της εταιρείας όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούν όχι μόνο να μειώσουν το ποσόν, αλλά να αθωώσουν την εταιρεία στα δικαστήρια των ΗΠΑ.. οι κάτοικοι της περιοχής έχουν ενημερωθεί από τους δικηγόρους τους στις ΗΠΑ πως μάλλον δεν θα μπορέσουν να εκπροσωπηθούν στα αμερικανικά δικαστήρια για να διεκδικήσουν τις αποζημιώσεις τους από τη εταιρεία..και ο πόλεμος του μαύρου χρυσού συνεχίζεται μέσα και έξω από τις αίθουσες των δικαστηρίων…..
Σε εμάς τώρα..
Από ψηλά βλέπεις να ορθώνονται δεκάδες γεωτρήσεις σε όλη τη περιοχή και σκόνη με λάσπη να απλώνεται παντού..Φτάνοντας στο αεροδρόμιο η μύτη σου εντοπίζει αυτή την χαρακτηριστική μυρωδιά πετρελαίου … Ευτυχώς, μας περιμένει το αυτοκίνητο για άμεση μεταφορά στο πάρκο Cuyabeno..
O οδηγός μας ένας Lauda σε ανώμαλο στενό βρεγμένο δρόμο χρειάστηκε δυό ώρες για να μας μεταφέρει ως τη είσοδο του πάρκου.. Δυο ώρες κάτω από δυνατή βροχή, απότομα φρεναρίσματα, γλιστρήματα και φλερτάροντας συγχνα το χείλος γκρεμού , επιτέλους πάτησα πόδι σε στέρεο έδαφος αλλά με στομάχι χάλια...

Η είσοδος μας στα άδυτα του Αμαζόνιου ξεκινά εδώ ..με 10 δολάρια το εισιτήριο μπαίνουμε στις ανάβαθες βάρκες που μας περιμένουν …Η δίωρη διαδρομή πάνω στα κατάμαυρα νερά του rio Cuyabenoμας οδηγούν στη ζούγκλα και στα βάθη του Αμαζονίου μέχρι το Tapir lodge..

 

[_antonis_]

Ευχαριστούμε πάρα πολύ... Ζηλεύω επίσης πολύ

 

[isabelle]

Ένα μεγάλο ευχαριστώ που ομορφαίνεις με τις ιστορίες σου αυτήν την Άνοιξη που δεν λέει να ξεκινήσει!

 

[LULLU]

Έχει πια νυχτώσει για τα καλά όταν φτάνουμε στο TapirLodge που θα μας κοιμίσει και ταΐσει για τις επόμενες μέρες.. Στη όχθη λοιπόν του ποταμού πάνω σε παραπήγματα ορθώνoνται τρεις τετραώροφοι ξυλινομπαμπουδένοι πυργίσκοι .

Ξύλινες σκάλες οδηγούν σε κάθε όροφο που βρίσκονται τα δωμάτια, ευάερα δεν λέω μιας και τα παραθυρα μισα με με σιτα και τα λλα χωρίς, δεν εμποδίζουν τον αέρα και τη ελεύθερη είσοδο σε κάθε είδος ιπταμένης ζωής, γιατί για ευήλια δεν τα κόβω έτσι που κρύβονται από τα φυλλώματα των πανύψηλων δένδρων . Ευτυχώς οι κουνουπιέρες πάνω από το κρεβάτια είναι μια ασπίδα άμυνας στα κουνούπια μεγέθους περιστεριού.. Από τη όχθη του ποταμού μια ξύλινη προβλήτα οδηγεί προς τις σκάλες των δωματίων και μια άλλη οδηγεί στη ανοικτή τραπεζαρία και στο χώρο υποδοχής και συγκέντρωσης με ένα τεράστιο τραπέζι στη μέση και με πάρα πολλά βιβλία και χάρτες...

Σε μια γωνία 4 κρεμασμένες αιώρες περιμένουν να ξεκουράσουν τα πονεμένα κορμιά των επισκεπτών σε ένα ρυθμικό περα δώσε, μια άλλη γωνιά με ξύλινους στρογγυλούς καναπέδες και κατάλληλο τραπεζάκι για μπιριμπα, ενώ στη απέναντι γωνιά ένας ξύλινος ψηλός πάγκος εκτελεί χρέη μπαρ με το όνομα ‘’ταραντούλα’’ που αναβοσβήνει με νέον, και στο τοίχο κρεμασμένα ράφια φιλοξενούν τα αλκοολούχα ..Πίσω ένας κήπος που καλλιεργούνται τα κηπευτικά του lodgeκαι ένας χώρος με σχοινιά για να απλώνεται η μπουγάδα…
Ιδιοκτήτης του tapirένας κατάξανθος γαλανομάτης και αχώνευτος Γερμανός που ακούει στο όνομα Κουρτ..
Μαζευόμαστε όλοι οι επισκέπτες στη μεγάλη τραπεζαρία για συστάσεις..Συνδυασμός που σκοτώνει, εμείς οι 8 φωνακλάδες άλλοι 4 Ισπανοί ίδιας κατηγορίας , ένα ζευγάρι γερμανών και ένα ζευγάρι αμερικανών.. Κολλήσαμε με τους γερμανούς λόγω των γερμανοσπουδαγμένων της παρέας και αλήθεια είναι τους συμπαθήσαμε αμέσως.
Όλοι μαζί στρωθήκαμε στα τραπέζια για το δείπνο. Το πρόσχαρο και ευγενικό προσωπικό μας σερβίρει μια πολύ νόστιμη σούπα και κοτόπουλο με ρύζι. Του σκασμού δε λες πως είναι οι ποσότητες ούτε το ψωμί εν αφθονία, αλλά η γεύση ήταν πολύ καλή…
Στα παράπονα της Αγγελικής για το λίγο ψωμί απαντούμε πως είναι βράδυ και πρέπει να φάμε ελαφρά…
Τα κουτάλια σίγησαν , τα χαμηλά φώτα έσβησαν και τη νύχτα υποδέχτηκαν οι ήχοι της ζούγκλας και ο παφλασμός του νερού..
Με τη βοήθεια φακού έφτασα στο τρίτο όροφο που είναι το δικό μου τσαντίρι, στο ισόγειο κατασκηνώνει η Αγγελική με τη Ιωάννα στο δεύτερο η Κική με τη Μπέλλα και στον τέταρτο ο Νωντας με το Νίκο.. Για ανταλλαγή απόψεων απλά υψώναμε τη φωνή ενοχλώντας τους πάντες ευτυχώς για λίγο, ώσπου ο ύπνος μας κατέβαλλε.. Η ησυχία της νύχτας πέρα από τους ήχους των πίθηκων, το ενοχλητικό βούισμα των κουνουπιών διακόπτονταν από ροχαλητά που ο εντοπισμός προέλευσης ήταν αρκετά δύσκολος αν και αρκετές φορές ξύπνησα από το δικό μου ροχαλητό… ναι το δικό μου… σας έχει συμβεί ποτέ να ξυπνήσετε από το ροχαλητό σας? Αν ναι ..είστε από τους λίγους που γνωρίζετε από πρώτο χέρι πως ροχαλίζετε και πόσο ενοχλητικό είναι για τους άλλους..αλλά από την άλλη δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα για να το αποτρέψετε παρά τα διάφορα σκευάσματα και ταινίες που κυκλοφορούν…. το μόνο που κάνουμε είναι απλά να παραδεχτούμε και να ενημερώσουμε τους συγκάτοικους μας πως ο ύπνος μας παράγει ήχους μη μελωδικούς…
Στους ήχους αυτούς ήλθε να προστεθεί και η δυνατή νεροποντή που κράτησε ως το ξημέρωμα…
Πρωί στις 8 και νομίζεις πως είναι απόγευμα αφού το φως του ήλιου δεν φτάνει ως εδώ, μαζευτήκαμε πάλι όλοι μαζί στη τραπεζαρία για πρωινό με πολύ καφέ αλλά λιγοστό και πάλι ψωμί…..
Μοιραστήκαμε σε βάρκες , βάλαμε τα σωσίβια και φύγαμε για τη LagunaGrande..

 

[isabelle]

Ό,τι χρειαζόταν για να κλείσει καλά η μέρα μας!

 

[ggonholidays]

Καταπληκτικό ταξίδι! Το ζηλεύω Υπέροχη η περιγραφή σου όπως πάντα Lullu

 

[LULLU]

..πέρασαν μήνες απο την τελευταία ανάρτηση της ιστορίας , μιας ιστορίας που η αρχη της ειχε πολύ πόνο και το τέλος της μετα απο 4 χρόνια επίσης...σκέφτηκα να την αφησω ατελειωτη αν και χωρίς να είμαι προληπτικη ενας κόμπος που λέει και η μανα μου με εμπόδιζε να ξεφυλλίσω το ταξιδιωτικο μου ημερολόγιο ..
Κάνω και πάλι μια προσπάθεια....

Hlagunagrande αποτελεί μια από τις 2 λίμνες του πάρκου Guyabeno ,που πήρε το όνομα του από το ποτάμι που του δίνει ζωή και καταλαμβάνει 6034 sqKm τροπικής γής.
Το πάρκο λοιπόν που αποτελεί προστατευόμενη περιοχή, επεκτάθηκε κατά πολύ και σήμερα φτάνει μέχρι τα σύνορα του Περού , ενώνεται με τα πάρκα στη Κολομβία δημιουργώντας έτσι ένα από τα μεγαλύτερα προστατευμένα πάρκα στη περιοχή του Αμαζονίου. Εκατοντάδες είδη πουλιών και ζώων φωλιάζουν στα πανύψηλα δέντρα, εκατοντάδες είδη ψαριών και άσπρα δελφίνια κολυμπούν στα θολά νερά του ποταμού και οι φυλές Siona, Sequoya και Cofan είναι οι αιώνιοι κάτοικοι και φύλακες του Cuyabeno .Για τη διατήρηση του τρόπου ζωής των αυτοχθόνων του Αμαζονίου και τη διαφύλαξη των εθίμων και της διαφορετικότητας των , έχουν αναπτυχτεί εναλλακτικές μορφές τουρισμού γνωστές σε όλους μας ως ‘’ecoturism’’ που τα έσοδα τους ενισχύουν τις κοινότητες αυτές . Έχουν δημιουργηθεί μικρά όμορφα, αλλά πλήρως προσαρμοσμένα και με σεβασμό στο περιβάλλον, lodge που φιλοξενούν τους περιηγητές της φύσης, τους λάτρεις της περιπέτειας και δίνουν τη δυνατότητα να γίνουμε ένα με τη φύση να βιώσουμε τη απομόνωση και να μάθουμε για ένα τρόπο ζωής εντελώς διαφορετικό από το δικό μας από τους μοναδικούς κατοίκους ..
HLagunaGrande λοιπόν είναι η μια εκ των 2 λιμνών του πάρκου και απέχει από το Ταπιρ lodge καμιά 45 λεπτά βαρκάδας. Έχει βάθος 9 μέτρα και σε περίοδο ξηρασίας τα νερά εξαφανίζονται πλήρως εγκλωβίζοντας πολλά ψάρια που δεν είχαν προνοήσει να μεταναστεύσουν σε πιο βαθιά νερά. Στα σκοτεινά νερα η λίμνη φιλοξενεί 350 είδη ψαριών, δελφίνια, κροκόδειλους, ανακόντα και το περίεργο Μανατες ..
Η 45 λέπτη βαρκάδα μας έφερε στο κέντρο της λίμνης να παρακολουθούμε ένα ζευγάρι δελφινια να αναδύονται κοντά και γύρω από τη βάρκα μας, υστερούν φυσικά στη σύγκριση με αυτά της θάλασσας λόγω ανικανότητας αλμάτων εκτός νερού, λόγω χρώματος, λογω μειωμένης τσαχπινιάς αλλα είναι και αυτά χαριτωμένα.. Αφήσαμε τα δελφίνια στην ησυχία τους προσαράξαμε σε μια νησίδα γής και αρχίσαμε τη πεζοπορία μέσα στη ζούγκλα..
Ο Ντιεγκο μας εξηγούσε κάθε δένδρο, κάθε κλαδάκι, κάθε πρασινάδα, κάθε πουλί κάθε ήχο..Μας μαθαίνει για την επιβίωση στη ζούγκλα, πώς να ζεσταθείς, πώς να βρεις φαγητό, πώς να προστατευτείς από τη βροχή πώς να αυτοθεραπευτεις χρησιμοποιώντας ότι σου δίνει απλόχερα το δάσος.. Φτιάξαμε καλάθια από τα γιγάντια φύλα δένδρων, φτιάξαμε σχοινιά μαζέψαμε φρούτα , ότι κάνουν δηλαδή οι ιθαγενείς Siona εδώ και αιώνες ως μόνιμοι κάτοικοι τούτου εδώ του δάσους..Η δίωρη πεζοπορία μας έβγαλε στη άλλη πλευρά όπου τα ερείπια μια εγκαταλελειμμένης κατασκήνωσης μας δηλώνουν πως κάποτε εδώ έσφυζε από ζωή. Επιβιβαστήκαμε στα κανό και βάλαμε πλώρη για το TapirLodgeόπου μας περίμενε στρωμένο το μεσημεριανό τραπέζι..
Η μεσημεριανή σιεστα άλλους βρήκε στο κρεβάτι , άλλους στην αιώρα σε ένα κούνημα πέρα-δωθε, και άλλους στρωμένους στο μπιριμποτραπέζι για μια παρτίδα πριν τη απογευματικη βαρκάδα..
Το απόγευμα η διαδρομή ως τη λαγκούνα δεν ήταν ιδια. Το ηλιοβασίλεμα δίνει στο ουρανό φανταστικά χρώματα και οι κορυφές των δένδρων ζωγραφίζουν στο ορίζοντα και πάνω στο νερό φιγούρες και παραστάσεις.. Από τι διπλανές βάρκες αρκετοί τολμηροί βουτούν στα κατάμαυρα νερά , κολυμπούν ,χορεύουν διασκεδάζουν …εμείς νιώθουμε ασφαλείς με τις κάμερες στα χέρια καταγράφοντας όλη αυτή τη σκηνη..Η νύχτα βούτηξε για τα καλά , μας αγκάλιασε με το μαύρο πέπλο και τη υγρασία της και το καμπανάκι του γυρισμού ήχησε..

 

[LULLU]

Μεσάνυχτα και κάτι μπήκαμε κάτω από τις κουνουπιέρες και παραδοθήκαμε σε ένα υπνο που διακόπτονταν μόνο από τις φωνές των πιθήκων σε νυχτερινά ερωτικά η άλλα καλέσματα …
Στις 8 το πρωί μας περίμενε το πρωινό με φρουτα, χυμό ομελέτα, καφέ αλλα και με τις μετρημένες καλοψημένες και πεντανοστιμες φέτες ψωμι..
Σήμερα θα πορευτούμε νότια προς Κολομπια ,καμμια 30 χιλιόμετρα για να επισκεφτούμε ένα χωριό των siona. Oι Σιονα είναι ενα από τα εθνικά γκρουπ ιθαγενων που ζουν εδώ και μοιράζονται το Cuyabeno παρκο με τους ιθαγενείς Secoya μάλλον αρμονικά, μιας και δεν υπάρχουν εχθροτητες μεταξυ τους και σχεδον τους θεωρούνται ότι αποτελούν ενιαίο πληθυσμό. Η Tucanoanείναι η γλώσσα τους και αν και ασχολουνται με τις παραδοσιακές δραστηριότητες για τη επιβιωση τους, δεν απέκλεισαν τη μεταρρύθμιση, δεν έκλεισαν τη πόρτα στον τουρισμό αλλα συμμετέχουν σε τουριστικές δραστηριότητες από το 1990 γεγονός που έχει επιφέρει αλλαγές τόσο στη κοινωνική συμπεριφορά όσο και στη οικονομικη επιφάνεια. Τώρα αφήνουν εύκολα τις καλύβες τους στη ζούγκλα μεταναστεύοντας στις πόλεις για να εκπαιδευτούν, να σπουδάσουν να μορφωθούν..

Φτάνοντας στο χωριό που αποτελείται από 4-5 σπίτια και ένα σχολειό το πρώτο που αντικρίσαμε είναι τα ηλιακά πάνελ που γυαλίζουν κάτω από τις ακτίνες του ήλιου..,, ο πολιτισμός έφτασε εδώ.. η λάμπα κηροζίνης η πετρελαίου παραμένει σβηστή κρεμασμένη στο τοίχο ως αναμνηση μιας άλλης εποχής..

Μας υποδέχεται μια οικογένεια με τα μικρά που παίζουν ξυπόλυτα και αμέριμνα στη αλάνα έξω από το σπίτι. Η οικοδέσποινα μας ξεναγεί στα χωράφια πίσω από το σπίτι και ως καλή οδηγός αγροτουρισμού μας μαθαινει πώς να ξεχωρίζουμε τα φυτά, να μαζεύομαι ταπιόκα η μανιοκα( ρίζες σαν πατάτα που καθαρίζονται και τρίβονται μέχρι να γίνει σκόνη) και να παρασκευάζομαι τη πίτα-κρεπα που σιγοψήνεται στο μαντεμένιο υπαίθριο τηγάνι..

Τι πιο καταλληλο συνοδευτικό για τη κρεπα εκτος από τη μπανανα? Και εμεις λοιπόν στρογγυλοκαθίσαμε και πριν να ανοίξουμε τα ταπεράκια με το μεσημεριανό μας φαγητό ωμών φασολιών, ρύζι και κοτόπουλο τίγκα στο κύμινο, γευτήκαμε τη ταπιοκρεπα με τηγανητή μπανάνα άνευ σοκολάτας όμως…

Ένα από τα σπίτια του χωριού είναι η κατοικία του ποιό διασήμου σαμάνου της χώρας. Μπαίνουμε μέσα στη σκοτεινή αλλά δροσερή κάμερα και πολλά βραβεία , φωτογραφίες, αναφορές κοσμούν τους τοίχους.. Στη μέση του δωματίου σε μια καρέκλα κάθεται ένας γεροντάκος γυρω στα 70, με τα δικα μου κριτήρια, ντυμένος και βαμμένος υπερπαραγωγή, φτερά, πούπουλα, καπέλα, χιτώνες χάντρες, βραχιόλια είναι τα χαρακτηριστικά στο ντύσιμο ενός θεραπευτή.. .Ο σαμάνος λοιπόν, ο γιατρος της φυλής, γνωρίζει κάθε χλωρό φύλλο που υπάρχει, ξέρει τις θεραπευτικές ιδιότητες και θεραπεύει κάθε νόσο.. συμπληρωματικά βοηθήματα στη διάγνωση και σωστή , στοχευόμενη θεραπεία είναι και η χρήση παραισθησιογόνων ουσιών που ευκολα βρίσκονται στη φυση. . ο γνωστός σε όλους μπαφος …..Οι πλέον ευέλικτοι εναλλακτικών θεραπειών δέχτηκαν τις ευλογίες και τα ξορκια του Σαμάνου με το αζημίωτο φυσικά, μιας και δεν μπορούσες να ξεφύγεις από το άγρυπνο αετίσιο βλέμμα της συζύγου-managerώσπου να πέσει το χρήμα ..

Ευλογημένοι , όχι όλοι γυρνάμε στη βάση μας. Ένα χλιαρό ντους και στρωνόμαστε στο μπιριμποτράπεζο μέχρι να φάμε..

Ο Ντιεγκο στη πρωινή ενημέρωση μας εξηγεί πως θα πάμε για ψάρεμα και μας αναλύει κάθε λεπτομέρεια.

Κάτω από το καυτό ήλιο που μας έψησε στη κυριολεξία και τα κουνούπια να κάνουν εφόδους κατά εκατοντάδες το ψάρεμα δεν ήταν και από τα πιο ευχαρίστα αθλήματα.. Τα πιράνχας μου έφαγαν όλα τα δολώματα και οι μόνοι τυχεροί ψαράδες ήταν ο Ντιέγκο που έπιασε 4 μεγάλα ψάρια που πριν τα πετάξει πάλι στη θάλασσα μας εξήγησε το είδος και τις συνήθειες τους και ο Γιάννης που αναγκάστηκε και αυτός να πετάξει στο νερό το ψάρι που έπιασε.. πεισμένοι πως το βραδινό δεν θα είναι ψαρικό, αποφασίσαμε να γυρίσουμε.. Η μια βάρκα έμεινε σχεδόν ακινητοποιημένη αλλά με κλίση επικίνδυνη και λίγο πριν βρεθούν στα νερά οι επιβαίνοντες μια άλλη βάρκα τους μάζεψε μεταφέροντας τους σε μια ξέρα οπου όλοι μαζί περιμέναμε τη εφεδρική βάρκα του lodge να τους μαζέψει και όλοι μαζί να γυρίσουμε πίσω.. Απολαυσαμε το τελευταίο φαγητό του σεφ και είμαστε έτοιμοι για να αναχωρήσουμε. Είναι οι τελευταίες μας στιγμές στη καρδιά του Αμαζόνιου . Αφήσαμε πίσω τη ζούγκλα, τα πουλιά, το Κουρτ το Ντιεγκο τους ιθαγενείς και επιστρέψαμε στη εισοδο του πάρκου . Η στάθμη του νερού χαμηλή και είδαμε και πάθαμε να βγούμε από τις βάρκες αφού η αποβάθρες ήταν πολύ πιο ψηλά ….

Επιστρέψαμε στο Κίτο βραδάκι στο ίδιο ξενοδοχείο το Κίτο. Τελευταία βραδιά μιας πολυπόθητης εκδρομής και ο κάθε ένας κλείνεται στις σκέψεις του..Το βράδυ βρήκε τους μισούς να κόβουν βόλτες στο κέντρο της πόλης , ένα κέντρο ζωηρό, ζωντανό, με μουσική με χορούς παντού μια εικόνα που εμένα μου λείπει αφού έμεινα πίσω παρέα με το Νίκο και την Αγγελική να γευτούμε το γκουρμε φαγητό στο εστιατόριο δίπλα από το ξενοδοχείο και κουρασμένη από τη πτήση, το υψόμετρο πήγα ενωρίς για ύπνο βυθισμένη σε σκέψεις , νοσταλγίες εικόνες και πρόσωπα…, κυρίως πρόσωπα που λείπουν και θα λείπουν για πάντα..

Η πτήση για Αθήνα είναι τα μεσάνυχτα και εμείς αποφασίζομαι να νοικιάσουμε το βαν του γραφείου και να πάμε Otavalo μια μικρή πόλη με το πιο ζωηρό και ενδιαφέρον παζάρι στη περιοχή των Άνδεων. Περάσαμε μέσα από τις τεράστιες εκτάσεις τριανταφυλοκαλλιεργειας ..Το καλύτερο τριαντάφυλλο στο κόσμο παράγεται εδώ και εξάγεται σχεδόν όλη η ποσότητα στη Ρωσία, στη δε Ελλάδα ότι φτάνει είναι πολύ ακριβό, έτσι τουλάχιστον με πληροφορεί η αδελφή μου η ανθοπωλενα..

Στο παζάρι δεν αφιέρωσα πολύ ώρα, ισα για να βρω δυο παντελόνια για ένα τραβελστοριτη (που αλήθεια δεν έμαθα ποτέ αν τα παρέλαβε,) βρήκα ένα roofgardenμε καταπληκτική θέα προς τη πλατεία του παζαριού και με θεσπέσιους φρουτοχυμούς..

Στα στενά της πόλης βρήκαμε ένα εστιατόριο που εξειδικεύεται στο ψήσιμο του ΚΟΥΙ ( ποντικι) που τόλμησε η ανδρική παρέα να δοκιμάσει…

Στην επιστροφή μας για αεροδρόμιο περάσαμε από ενα χωριό και βρήκαμε ένα μαγαζί με τα πιο ωραία από ζύμη χειροποίητα χριστουγεννιάτικα στολίδια που έχω δει ποτέ και που από τότε προσπαθώ κάθε χρόνο να πετυχω κάτι ανάλογο για το παζάρι των ΓΤΚ στη πόλη μας..δεν το πετυχα ακόμη αν και κατι καλύτερο βγήκε φέτος, αλλά προσπαθώ …

Στο αεροδρόμιο αποχαιρετήσαμε το ξεναγό και πήραμε τη δρόμο του γυρισμού.

Αυτό το ταξίδι τα είχε όλα. Βουνά, θάλασσα, ζούγκλα, ηφαίστεια πολλές εμπειρίες και εικόνες. Δεν βρήκαμε όμως χρόνο για να προγραμματίσουμε το ταξίδι του επόμενου χρόνου όπως κάνουμε κάθε φορά..δεν είχαμε χρόνο να καταναλώσουμε για άλλα όνειρα και προσγειωθήκαμε στα Χανιά κλείνοντας ραντεβού μια για βραδιά επανένταξης, φαγητού, εξιστορήσεων και ανταλλαγής φωτογραφιών…


Τα Χανιά για πρώτη φορά δεν μου φάνηκαν αρκετά λαμπερά ενώ το αεροπλάνο ετοιμάζονταν για προσγείωση….

ΤΕΛΟΣ