Τουρκία Εις την Πόλιν...

[kalove]

Συνέχεια...

Πρώτες εντυπώσεις ... Καί φαντασιώσεις

...Το πρόγραμμά μου ήταν να κατέβω πρώτα - πού αλλού- στην Αγία Σοφία. Αυτό δεν έπαιρνε συζήτηση ούτε σκέψη. Καί πήγα.

Τι ήταν εκείνο πού ένοιωσα μόλις κατέβηκα? Η περιοχή δεν μού ήταν καθόλου άγνωστη. Τα πόδια μου πήγαιναν μόνα τους. Η καρδιά μου σφιγγόταν καί οι κρόταφοί μου χτυπούσαν. Οχι, δεν μού ήταν καθόλου άγνωστη. Ενοιωσα σαν να επέστρεφα, μετά από πολύ καιρό, σε μία πόλη πού την ήξερα πολύ καλά. Σ εμία πόλη πού μπορεί να άλλαξε με τον χρόνο, μα ήταν η ίδια γνώριμη πόλη. Τίποτα δεν με ξένιζε, όλα με συγκινησούσαν. Είχα τέτοια συναισθηματική φόρτιση πού δεν μπορούσα να την ελέγξω.
- Βρε, δε θές νάχουνε δίκιο αυτοί πού πιστεύουν πώς έχουμε προηγούμενες ζωές?
Δεν ήταν από βιβλία, δεν ήταν από φωτογραφίες, δεν ήταν από περισγραφές. Νάταν οί ρίζες? Απάντηση ακόμα δεν βρήκα. Μυστήριο πράμα ο άνθρωπος.

Προχώρησα καί στάθηκα στην πλατεία, στην αρχή τού Βυζαντινού Ιπποδρόμου.
Κοιτάζω αριστερά: η Αγία Σοφία. Κοιτάζω δεξιά: το Σουλτάν Αχμέτ τζαμί.
Είναι κάποια μνημεία πού σε μαγεύουν με την πρώτη ματιά. Οχι γιατί είναι αριστουργήματα, όχι γιατί είναι μάρτυρες της ιστορίας, όχι γιά την μοναδικότητά καί το μεγαλείο ή τον πλούτο τους, αλλά γιατί κάτι εκπέμπουν. Κάτι μαγικό σού ψιθυρίζουν με την σιωπή τους καί σε αιχμαλωτίζουν.

Κάθισα στα παγκάκια της πλατείας καί το βλέμμα μου πήγαινε από το ένα στο άλλο. Ζαλίστηκα. Νισάφι. Να κοιτάξω καί λίγο ουρανό. Και τι βλέπω? Τον Χριστό μαζί με τον Αλλάχ, να κάθονται ανακούρκουδα στα μιντέρια τους, με όλα τα μπερκέτια μπροστά τους, να καπνίζουν αργιλέ.
- Ορέ μπίρομ -λέει ο Αλλάχ - τι μπουνταλάδες είναι αυτοί εκεί κάτω! Εμείς εδώ τρώμε, πίνουμε, καλοπερνάμε κιʼαυτοί τρώγονται καί σκοτώνονται γιά λόγου μας. Βάϊ, βάϊ, βάϊ.
- Αφες αυτοίς, ού γάρ οίδασι τι ποιούσιν , απαντά ο Χριστός.
- Αφερημ, συμφωνεί και ο Προφήτης από δίπλα.
Καί όλοι μαζί το ρίχνουνε στον αμανέ, να μερώσουν τον καϋμό γιά τα χαϊβάνια πού έφτιαξαν.

- Μαρία, Μαρία, χίλιες δραχμές.
Κάνω έτσι, τι να δώ. Κάτι τουρκάκια πουλούσαν τουριστικούς οδηγούς στα ελληνικά.
Πώς με πήραν χαμπάρι ότι ήμουν ελληνίδα? Ούτε μίλησα, νʼακούσουν την γλώσσα ούτε το σταυρό μου έκαμα. Αφερήμ!!

Η Αγία Σοφία

Πήρα τα πόδια μου καί πήγα πρός την Αγία Σοφία. Εβγαλα εισιτήριο καί στην είσοδο με περίμενε άλλη έκπληξη. Επρεπε να περάσω από έλεγχο. Ηλεκτρονικό παρακαλώ. Οπως στα αεροδρόμια. Μπράβο εξελίξεις.
Τι να πώ για την Αγία Σοφία? Τι θα είχε να προσθέση η ταπεινή μου γνώμη καί ο φτωχός μου λόγος στα χιλιάδες πού γράφτηκαν καί ειπώθηκαν? Τούτο δεν είναι εκκλησία, δεν είναι μηνμείο, είναι ο ουρανός στο κεφάλι σου καί γροθιά στο στομάχι. Είναι σαν να περνάς την Πύλη τού Χρόνου καί ακού; Ποδοβολητά αλόγων, ιαχές τού λαού, ζητωκραυγές, καμπάνες. Μπερδεύτηκα μες στον κόσμο, πατάω κατά λάθος την πορφύρα της Θεοδώρας, γυρνά καί μʼ αγριοκοιτάζει καί πέτρωσα.
Εγινα ένα με τις θεόρατες κολώνες, ένα με τα φαγωμένα σκαλοπάτια, πού πάνω τους πέρασαν κάν καί κάν αυτοκράτορες καί πατριάρχες, πέρασαν κάν καί κάν κατακτητές, «πιστοί» καί άπιστοι.
Εκατοντάδες χρόνια τώρα καί τα πνεύματα δεν λέν να φύγουν, οί σκιές δεν λέν να εγκαταλείψουν το θρόνο τους. Κι΄ʼεχεις καί τα βλέμματα από τα ψηφιδωτά, να σε καρφώνουν, να σε ρωτούν :-Κατακτητής ή προσκυνητής?
Αργό το βήμα, αργό το βλέμμα σηκώνεται στον Θόλο. Στο Θόλο πού λένε πώς φτιάχτηκε γιά να σού δίνει την αίσθηση πως αιωρείται απʼ τον ουρανό. Στον Θόλο, πού τώρα κρέμονται κυκλικές επιγραφές με αραβικά γράμματα -ονόματα αγίων τού ισλαμισμού, όπως έμαθα.
Οσο κιʼ άν δεν είμαι «φανατική», όσο κιʼ άν πιστεύω πως ο Θεός -αν υπάρχει- είναι Ενας γιά όλο τον κόσμο, ένας κόμπος μού στάθηκε στο λαιμό.
Πρίν ξεκινήσω το ταξίδι, είχψα δασκαλέψει τον εαυτό μου : Θα πάς στην Πόλη σαν ταξιδιώτισσα, όχι σαν Ελληνίδα.
Μα δεν κράτησα τον λόγο μου καί βούρκωσα. Ας είναι. Η ζωή προχωράει. Κιʼόπως λέει ο φίλος μου ο Ν. «Συγχωράμε, αλλά δεν ξεχνάμε»...
Κάπου τρείς ώρες πέρασα εκεί μέσα. Κάπου τρείς ώρες μετάγγιζα το παρελθόν στο παρόν. Κάπου τρείς ώρες ήμουν έξω από τʼ ανθρώπινα...

Βασιλική Δεξαμενή - Ιππόδρομος

Το αεράκι πού με φύσηξε βγαίνοντας, με προσγείωσε κάπως ανώμαλα.
Ασε τα λολά καί τρέχα. Τι έχουμε τώρα? Βασιλική Δεξαμενή (Γιερεμπαντάν Σαρνιτζί).
Απέναντι είναι, δύο βήματα. Δύο βήματα καί μία σκάλα. Καί μετά άλλος κόσμος.. Εν αδάσος. Ενα δάσος από κολώνες, κάθε λογής, κάθε ρυθμού, κάθε εποχής. Πού τις μάζεψαν όλες αυτές? Πόσος καιρός χρειάστηκε να τις βρούν, να τις συλλέξουν, να τις μεταφέρουν? Ή έπαιρναν ότι έβρισκαν? Η αυτοκρατορία ήταν γεμάτη από αυτές. Καλά όλα αυτά, την Μέδουσα γιατί την τούμπαραν?
Οπως καί νάναι, δεν έχει καμμία σημασία. Σημασία έχει ότι τέτοιο υποβλητικό καί μυστηριακό χώρο, δύσκολα συναντάς. Βέβαια, αυτή δεν ήταν η μόνη δεξαμενή της Πόλης -αλήθεια, τι έγινε το «μπίν μπίρ ντερέκ»? Αλλά η μόνη αξιοποιημ΄΄ενη. Υποβλητικός φωτισμός, πού αλλάζει σε χίλια χρώματα, κλασσική μουσική καί το καφενεδάκι στην έξοδο πού μπορείς να πιείς τον «καϊβέ» σου καί να βλέπεις κόκκινες κολώνες, πορτοκαλί, πράσινες , μπλέ, νʼ ακούς Μόζαρτ καί να λές αλλού βρέχει. Εμ, δεν βρέχει αλλού. Στο κεφάλι σου βρέχει. Σούρχονται κάτι σταγόνες απʼτην υγρασία, σαν κεράσια. Πετροκέρασα παρακαλώ.
Αλλοτε το γυρνούσες με βάρκα, τώρα έχουν κάνει διαδρόμους. Τούς περιδιαβαίνεις καί μετράς κολώνες όσο να χάσεις τον λογαριασμό...
Βγήκα στον Ιππόδρομο. Τρόπος τού λέγειν δηλαδή, γιατί τώρα είναι μιά στενόμακρη πλατεία με ελάχιστα απομεινάρια των περασμένων μεγαλείων καί καιρών. Κουτσουρεμένη η στήλη των όφεων, κάτω από την επιφάνεια της γής, κατά το ένα τρίτο σχεδόν, ο γρανιτένιος αιγυπτιακός οβελίσκος. Αδύνατον να φανταστώ εδώ, την Θεοδώρα να χορεύει. Αδύνατον να φανταδτώ τον όχλο να επευφημεί (γιατί άραγε?). Αδύνατον να εντοπίσω τούς στασιαστές τού Νίκα.

Μεσημέριασε. Καλή η πνευματική τροφή αλλά το στομάχι μου έχει καί αυτό τις απαιτήσεις του.
Κατέβηκα στο Εμίνονου γιά φαγητό...

Συνεχίζεται...

 

[Pandora]

Tρυφερή, συναισθηματική και χρηστική ταυτόχρονα ! Μπράβο

 

[pattyyy]

Υπέροχη αφήγηση! Μ'έχεις μαγνητίσει! Είμαι συντονισμένη και περιμένω τη συνέχεια!

 

[kalove]

Συνέχεια...

Εμίνονου

Εδώ, πού λέτε, βρίσκονται οί μυρωδιές της Πόλης.
Με το πού μπαίνεις στο Μισιρί Τσαρσί (Αιγυπτιακή Αγορά) σε παίρνουν απ’την μύτη.
Αχ αυτά τα μπαχαρικά. Τσουβάλια ολόκληρα. Χρώματα. Χρώματα κι αρώματα.
Τι θέλεις καί δεν τόχει. Κίμινο, κανέλλα, σαφράν, τσουένι, μοσχοκάρφια, πιπέρια λογιώ λογιώ, μαύρα, άσπρα, πράσινα, κόκκινα, πάπρικες καυτερές, γλυκιές, μίγματα διάφορα γιά κάθε φαγητό... Ο παράδεισος της όσφρησης, της γεύσης...
Η αγορά αυτή έγινε από τα πιό αγαπημένα μου μέρη, στην Πόλη.
Από το Εμίνονου ξεκινάνε τα πλοία για τον Βόσπορο καί τα Πριγκιπόνησα .
Μα τι ουρά είναι αυτή πού περιμένει? Πάω κοντά. Ενα αλιευτικό, μόλις είχε γυρίσει από την ψαριά στο Βόσπορο καί έψηνε φέτες φέτες τα ψάρια, τα έβαζε σε ψωμάκια καί σύ πρόσθετες ότι άλλο ήθελες, ντομάτα, κρεμμύδια, αλάτι κτλ . Πιό εκεί, μία καντίνα, έστυβε φρέσκο χυμό από λεμόνια, από πορτοκάλια. Κάθησα καί γώ στην προβλήτα, με το πεντανόστιμο πραγματικά «σάντουιτς», μαζί με τούς εργάτες, τις μαντηλοφορούσες καί τα παιδιά.
Μ’ αρέσει να ανακατεύομαι με τον ντόπιο κόσμο καί να μοιράζομαι τις συνήθειες του.
Κεί πού κατέβαζα την τελευταία μπουκιά, βλέπω ένα καράβι να πλησιάζει. Εφερα το χέρι αντήλιο. Μαύριζε το κατάστρωμά του, μα δεν μπορούσα να ξεδιαλύνω τι ήταν. Οταν έριξε άγκυρα, κατάλαβα.
Αρχισαν να κατεβαίνουν στρατιές αφρικανοί, αλυσοδεμένοι, σχεδόν γυμνοί.
Από πού ξεφύτρωσαν όλοι αυτοί οί καβαλάρηδες με τις κελεμπίες?
Κάναν ένα γύρω τούς δυστυχείς ανθρώπους καί τούς δώσανε πορεία.
- Πού τούς πάτε καλέ? Ανθρωποι είναι, όχι ζωντανά γιά πούλημα. Πώς τούς ξεριζώσατε από τον τόπο τους, πώς τούς πήρατε από τις οικογένειές τους? Ανθρωποι είναι. Αμα τούς βαρέσεις, πονάνε όπως σείς. Αμα τούς κόψεις, ίδιο αίμα σαν καί το δικό σου θα τρέξει. Πού τούς πάτε τούς ανθρώπους, καλέ?
Μπά τίποτα. Δεν ακούν την φωνή μου. Κανένα ήχο δεν ακούν. Μόνο αυτόν πού κάνουν οί λίρες στο κεμέρι τους...

Ο παστουρμάς

- Αν δεν βρώ καί δώ καλό παστουρμά, θα σκάσω.
Τάδε έφη η φίλη μου Β καί βγήκαμε προς αναζήτηση τού παστουρμά.
Στο Μισιρί Τσαρσί καί γύρω, έχει πολλά μαγαζιά. Κρέμονται τα μπαστούνια από το ταβάνι, διαλέγεις, σού κόβουν, δοκιμάζεις.
- Να δώ πρώτα πώς τον κόβουν , διευκρίνησε η Β.
Ειδήμων στον παστουρμά η Β, έπαιρνε την φέτα, την έφερνε κόντρα στο φώς κι αν δεν ήταν τσιγαρόχαρτο, φεύγαμε γιά άλλο μαγαζί.
Θάχαμε γυρίσει πέντε έξι μαγαζιά όσο να βρούμε τον μάστορα πού κόβει διάφανο τον παστουρμά.
Ενα ντερέκι ίσαμε εκεί πάνω, έκανε τον μπαλτά του καί κελαηδούσε.
- Α, εδώ είμαστε, είπε η Β.
- Δόξα τώ Θεώ, είπα εγώ από μέσα μου.
Αμ δε. Βιάστηκα να δοξάσω.
Δοκιμάζει, δεν της άρεσε. Κατεβάζει άλλο μπαστούνι, δοκιμάζει, τίποτα.
Θάχε κατεβάσει καμμιά δεκαριά μπαστούνια, αφρούς έβγαζε ο μάστορας.
- Αμα ο παστουρμάς δεν έχει καί το λιπάκι του, δεν αξίζει. Πώς τα ψευτίσαν έτσι. Εμένα η γιαγιά μου, Θεός σχωρέστην, έπαιρνε τον καλύτερο παστουρμά, από τον Αρμένη, στον Πειραιά...
Κι ενώ συνεχιζόταν το σεμινάριο, βλέπω τον μάστορα να έχει σηκώσει τον μπαλτά του απειλητικά πίσω από την πλάτη της.
Γυάλιζε το μάτι του, γυάλιζε καί ό μπαλντάς.
- Ελα να πάρουμε καί να φύγουμε, γιατί καθώς βλέπω, πολύ σύντομα θα συναντήσεις την γιαγιά σου.
Χαμπάρι δεν είχε πάρει τι γινόταν. Πήραμε από μισό κιλό, την τραβολογώ και όπου φύγει φύγει.
Ακόμα με μουρμουράει.
- Καλέ γιατί δε με άφησες να ψάξω? Τέτοιο βρίσκω καί στού Σκλαβενίτη. Βέβαια δεν είναι έτσι κομμένο, με το χέρι, ψιλό ψιλό...
Χριστιανή μου, δεν λές πού σού έσωσα την ζωή!!

Στο χαμάμ

- Να εξηγούμεθα, εγώ τσιπλάχα (γυμνή) στο χαμάμ δεν μπαίνω, λέω στην Β.
- Βρέ πάμε, να δούμε έστω.
- Μιλημένα, ξηγημένα. Θα μπούμε, θα δούμε, θα φύγουμε, διευκρίνησα ως άλλος Καίσαρας.
- Ναί ναί, συμφώνησε καί ο Ν. Πού τον τραβολογούσαμε τον χριστιανό κι εκείνος καρτερικά μας ακολουθούσε στην κάθε ζούρλα μας.
- Καϋμό τόχω βρε παιδιά, να πάω στο χαμάμ, απολογήθηκε η Β. Από τα μικράτα μου, πού μέ πήγαινε η γιαγιά μου στα λουτρά τού Μπαλατζιάν..
- Θα τρίζουν τα κόκκαλα της συχωρεμένης. Αστην πιά την γιαγιά σου.
Ολοι μαζι: Θεός σχωρέστην.
Απέναντι από το Σουλεϊμάνιγε τζαμί, είναι το ομώνυμο χαμάμ. Παλιό καί ιστορικό, όσο καί το τζαμί.
Κάτι κουβεντιάζει η Β, στα τούρκικα, με τον χαμαμτζή, γελάκια, ξανά τούρκικα.
- Ελάτε, μας λέει, μας αφήνει να μπούμε να δούμε τις αίθουσες.
Μπαίνουμε στην πρώτη αίθουσα. Αχ, ζεστάθηκε το κοκκαλάκι μας (διότι Χριστούγεννα είχαμε έρθει αυτή τη δόση, με μείον τέσσερις βαθμούς).
Μπαίνουμε στην δεύτερη, βγάλαμε τα παλτά μας. Στήν τρίτη, παρολίγο να πατήσω τον λόγο μου καί να τα πετάξω όλα. Εβραζε ο τόπος.
- Πού είσαι, καλέ? Δεν σε βλέπω.
Ντουμάνι ο ατμός.
Καί μπήκαμε στην αίθουσα τού μασάζ. Μία πολύ μεγάλη αίθουσα, με χαμηλό φωτισμό πού έμπαινε από τα μικρά παράθυρα στην οροφή, στην μέση ολομάρμαρη πλατφόρμα, πού ξάπλωνες καί σού κάνανε μασάζ.
- My God, my God, ακούσαμε μιά φωνή.
Κάνουμε έτσι, τι να δούμε: Ενας δυστυχής τουρίστας- Αγγλος προφανώς- ξαπλωμένος μπρούμητα κι από πάνω του ένας κρεμανταλάς ίσαμε δύο μέτρα - ο μασέρ- ημίγυμνος, μόνο με το σώβρακο, με κάτι μπράτσα τσιμέντο και μιά ξυρισμένη καράφλα σαν οικόπεδο, τον ζούπαγε τον δόλιο από δώ, τον τραβούσε από κεί, κρακ κρακ κάνανε τα κοκαλάκια του, τον είχε διαλύσει τον άνθρωπο.
- Ελα να μπούμε καί μείς, μού ψιθυρίζει η Β παρακαλετά στο αυτί.
- Είσαι καλά? Θα μας βγάλει τα τζιέρια αυτός. Ζωντανές απ τα χέρια του δεν βγαίνουμε.
Αχ, αχ...
Πάλι με τον τον καϋμό έμεινε η Β...

Συνεχίζεται...

 

[Dafni]

αχ.....,τι ωραιο σεργιάνι....αγαπάμε Κωνσταντινουπολη και συ τα λες και ωραια!!!

 

[kalove]

Συνέχεια...

Ο Σινάν

Ετοιμοι να ανοίξουμε την πόρτα καί να αποχωρήσουμε από το χαμάμ, βλέπω την Β να κοιτάζει κάποιον πού ερχόταν προς το μέρος μας καί να μένει στήλη άλατος.
- Αυτός είναι, ψιθύρισε.
- Ποιός καλέ?
Μηχανικά τράβηξε το χερούλι της πόρτας καί τον άφησε να περάσει από μπροστά μας.
- Ναί, αυτός είναι, δεν κάνω λάθος.
- Ποιός, καλέ?
- Ο Ιωσήφ Δογάνογλου. Ελάτε μαζί μου.
Πήραμε το κατόπι τον ξένο άνθρωπο. Μπρός αυτός, πίσω εμείς, φτάσαμε στην Πλατεία Μπεγιαζήτ (Μπεγιαζίτ Μεϊντάνι).
Σταματάει απότομα, γυρίζει προς το μέρος μας καί μας αγριοκοιτάζει. Μας πήρε χαμπάρι.
- Εσύ είσαι? Ναί, εσύ είσαι, ψέλισε σαν να μονολογούσε η Β.
- Ρωμιοί είστε?
- Κι εσύ?
- Εγώ, τί?
- Ρωμιός γιά Τούρκος? Ιωσήφ γιά Μιμάρ?
Εβγαλε από τα φαρδομάνικα ένα κεχριμπαρένιο κομπολόϊ καί άρχισε να μετράει τις χάντρες του.
- Θα σού απαντήσω, άμα μού πείς καί σύ ποιά πατρίδα έχει η τέχνη.
Η Β δεν απάντησε. Εβγαλε μόνο απ΄την τσέπη τού παλτού της, μία σβούρα τού Γιωργάκη. Την έστριψε στην ανοιχτή παλάμη της, σαν υδρόγειο.
Εσκασε χαμόγελο, κάτω απ τα μουστάκια του, ο Σινάν.
- Σεϊτάν Ρωμιοί, μουρμούρισε καί γύρισε την πλάτη.
- Να πάτε στην Αδριανούπολη, να δείτε το Σελίμιγιε, φώναξε καθώς απομακρυνόταν.
Χάθηκε, μέσα στα δρομάκια με τα παλαιά βιβλία, εκεί, πίσω από το Μπεγιαζίτ Μεϊντάνι.

Μπεγιαζίτ Μεϊντάνι

Το χιόνι πού έπεφτε, μας επανέφερε στην πραγματικότητα.
Αγοράσαμε σαλέπι, από έναν πλανόδιο πωλητή. Τυλίξαμε το ποτήρι με τις χούφτες μας, γιά να ζεσταθούν τα χέρια μας.
Κοιτάξαμε ένα γύρω την πλατεία. Πανέμορφη. Από την μιά το Μπεγιαζίτ τζαμί, από τα παλαιότερα της Πόλης, από την άλλη το Πανεπιστήμιο, με την υπέροχη Μαροκινή πρόσοψη. Πιό εκεί, ένα υπαίθριο παζάρι με τέντες.
Βγάλαμε παπούτσια καί φορέσαμε μαντήλες, γιά να επισκεφθούμε το τζαμί.
Στο Πανεπιστήμιο, δεν μας άφησαν να μπούμε. Κάτσαμε καί το χαζεύαμε απ έξω. Πολλοί φοιτητές καί φοιτήτριες, οι περισσότερες με μαντήλες.
- Ωρα είναι -σκέφτηκα- να την πιάσει το φεμινιστικό της την Β καί να πάει να τραβήξει καμμιά μαντήλα -είχε απειλήσει πολλές φορές γι αυτό.
- Ξύπνα, βρε τούβλοοοοοο!!! Την άκουσα να μουρμουρίζει μέσα απ τα σφιγμένα της δόντια. Ξύπνααααα!!
Δεν ξέρω τι θα είχε επακολουθήσει, αν δεν της τραβούσε την προσοχή ο Ν.
Στο κέντρο της πλατείας, με ανοιχτά χέρια, να γυρίζει πότε από δώ πότε από κεί. Το χιόνι, τού είχε ασπρίσει το ακάλυπτο κεφάλι.
- Τι κάνει?, την ρώτησα
- Τί κάνεις? Τού φώναξε.
- Μα δεν βλέπετε? Δεν βλέπετε πώς βρισκόμαστε ανάμεσα στις μεγαλύτερες δυνάμεις? Δεν νοιώθετε να σας συνθλίβουν? Προς τα πού να πάμε?
Αλληλοκοιταχτήκαμε με την Β. Καί ξαφνικά, καταλάβαμε τι ήθελε να πεί.
Από την μία, το τζαμί : Η Θρησκεία
Από την άλλη το παζάρι : Το Χρήμα
Στην Τρίτη πλευρά το Πανεπιστήμιο : Η Γνώση
Μηχανικά, σαν συνεννοημένοι, κατευθυνθήκαμε προς το Πανεπιστήμιο...

Συνεχίζεται...

 

[dim kyr]

Αχ βρε Kalove. .... θα με κάνεις να μην ξαναγράψω ποτέ πια ιστοριά.... Πως να σε φτάσω? Ρομαντική, χρηστική, μελαγχολική και φυσικά νοσταλγική.....οι χαμένες πατρίδες πάντα συγκινούν, όπως η ιστορία σου...

 

[Panagiota^]

Τι όμορφη ιστορία! Ευχαριστούμε, ευχαριστούμε...

 

[marydim]

Μου θυμίζουν κάτι από λογοτεχνικό βιβλίο οι αφηγήσεις σου από την Πόλη και μ' αρέσει πολύ αυτό. Σ' ευχαριστώ γιατί με ταξίδεψες και πάλι στην Πόλη.

 

[kalove]

dim kyr, αν είναι να κάνω τέτοιο κακό στο φόρουμ, σπάω τώρα την πένα μου. Εγώ περιμένω πως καί πως τις ιστορίες σου καί σίγουρα δεν είμαι η μόνη. Θέλεις να με διαγράψουν?

 

[Lianos Leonidas]

Πού τελειώνει η αλήθεια καί πού αρχίζει το παραμύθι? Καμμιά φορά μπλέκει το ένα με το άλλο, όπως το στημόνι με το υφάδι, δεν τα ξεχωρίζεις, βλέπεις μόνο ένα πολύχρωμο χαλί.
Αποσπάσματα από τις σημειώσεις πού κράτησα, από τα ταξίδια μου στην Πόλη.
Η απόφαση

Οσο θυμάμαι τον εαυτό μου, αγαπούσα τα ταξίδια. Το παιδικό μου όνειρο ήταν -καί εξακολουθεί να είναι- ένα καί μοναδικό ταξίδι: Ο γύρος τού κόσμου.
Καί επειδή όνειρο ήταν καί όνειρο θα μείνει, άρχισα να κάνω δειλά δειλά κάποιες επιλογές. Ταξίδεψα σε μερικές χώρες με την κλασσική μέθοδο τού οργανωμένου τουρισμού. Ταξίδια fast food. Μπροστά ο ξεναγός καί μείς από πίσω σαν κοπάδι πού ακολουθεί τον αρχηγό, τον ακούγαμε να τα «ψέλνει» γρήγορα γρήγορα, όπως ο παπάς το τρισάγιο, ίσα πού προλάβαινες να «φωτογραφίσεις» κάποιες εικόνες καί νά’σου στον δρόμο της επιστροφής.

Επειδή από χαρακτήρα, η τακτική της αγέλης δεν με εκφράζει, καλοσκέφτηκα το θέμα καί αποφάσισα να ταξιδέψω μόνη. Το θέμα ήταν το πού. Το ζύγιασα από δώ, το ζύγιασα από κεί, κάτι μού γνέφανε οι΄ρίζες -Καππαδοκικές γάρ καί Ποντιακές- κάτι τα οικονομικά μου δεν ήταν ανθηρά, ο κύβος έρρίφθει : Κωνσταντινούπολη, Ισταμπούλ, εις την Πόλιν...

Τι ήταν να το ανακοινώσω? Ολοι πέσαν πάνω μου.
“Πού θα πάς μες την τουρκιά, πού είναι μες στην βρώμα (βρώμα καί λυσσωδία κατά την μάνα μου) θα πάθεις, θα ράνεις, θα... Θα...
Δείλιασα γιά μιά στιγμή. «Βρε δε θές νάχουν δίκιο, δε θες να με φάνε λάχανο οι γείτονες? Για το χαρέμι δεν είχα φόβο, στην ηλικία πού είμαι, αλλά ...
Τελικά επικράτησε μέσα μου το πνεύμα τού Κολόμβου, έκλεισα ξενοδοχείο, ‘εβγαλα εισιτήριο με το λεωφορείο -φτώχια κατηραμένη- ετοίμασα την βαλίτσα μου -λίγα πράματα ως συνήθως- ανακάλεσα στην μνήμη μου όσα τούρκικα ήξερα -ντουβάρι, χαϊβάνι, τέτοια- καί ήμουν έτοιμη γιά την μεγάλη περιπέτεια.

Οι φίλες μου με αποχαιρέτησαν με δισταγμό, η μάνα μου με κλάματα, σαν να πήγαινα όχι ταξίδι αλλά στρατιώτης στο μέτωπο. Μόνο «με την νίκη» πού δεν μού είπε.
- Ταξίδι πάω καλέ μάνα, όχι στα «αμελέ ταμπουρού»

Η διαδρομή

Να μην τα πολυλογώ, επιβιβάστηκα στο λεωφορείο των τούρκικων γραμμών καί προς μεγάλη μου έκπληξη είδα πως ήταν ένα ολοκαίνουργιο, πεντακάθαρο διώροφο λεωφορείο.
-Μέχρι εδώ πάμε καλά- σκέφτηκα. Είχε καί λίγο κόσμο, το διπλανό μου κάθισμα ήταν άδειο καί με προκαλούσε να κλέψω κάναν υπνάκο στην διαδρομή, να μην φτάσω στην Πόλη σαν πεθαμένος Δεσπότης. Ωσπου νάσου καί ξεφυτρώνει δίπλα μου μία Ιεχωβίτισσα. Αρχίζει τον εξάψαλμο, να λέει, να λέει, αρχίζει καί μένα το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι μου καί επιστρατεύοντας όση ψυχραιμία καί ευγένεια μού είχε απομείνει, την έστειλα να πονοκεφαλιάσει κανέναν άλλον. Την πλήρωσε ένας φαντάρος, πού επέστρεφε στην μονάδα του. Καϋμένο φανταράκι, ξινή σού βγήκε η άδεια.
Με το πού ξεκινήσαμε, άρχισαν τα κεράσματα, να κάτι καραμέλες, να χυμοί, να σάντουϊτς, να νερά εμφιαλωμένα, να αρωματικά χαρτομάντηλα. Κάθε τρείς καί λίγο περνούσε ο συνοδηγός τού λεωφορείου καί μας τρατάριζε. Πέρναγε καί με μιά σακούλα, μάζευε τα σκουπίδια μας. Κι’όλο μας ρώταγε άν χρειαζόμαστε κάτι.

Βράδυ ξεκινήσαμε, επτά η ώρα. Ξημερώματα φτάσαμε στην Θεσσαλονίκη. Λαγοκοιμήθηκα και στον δρόμο, κάναμε καί ενδιάμεσες στάσεις καί όλα έβαιναν καλώς. Τι ήταν όμως μετά την Θεσσαλονίκη? Το σώσον ελέησον. Σε κάθε χωριό να παίρνουμε επιβάτες, να φορτώνουμε μπαγκάζια, τσάντες, βαλίτσες, γιούκους, κούτες. Το τι τουρκομάνι ανέβηκε, δεν λέγεται. -Αμέτ- να φωνάζει μιά τουρκάλα. Ανίστεμ, να τσιρίζει ο Αμέτ, κι’άλλα πού δεν καταλάβαινα. Πού πήγαιναν με όλα αυτά τα πράματα? Μετακόμιση κάνανε? Ή πήγα πίσω στον χρόνο, στην εποχή της ανταλλαγής των πληθυσμών? Η απορία μου λύθηκε στα σύνορα. Εμπόριο κάνανε οί άνθρωποι. Μπαινοβγαίναν καί εμπορεύονταν από Ελλάδα σε Τουρκία καί απόΤουρκία σε Ελλάδα. Οι τελωνοφύλακες, έμπειροι στο θέμα, τα κατέβασαν όλα κάτω γιά έλεγχο. Να τσιρίζουνε οί Τούρκου, να φωνάζουν οι τελωνοφύλακες, χαμός. Τρείς ώρες φάγαμε στα σύνορα. Με τα πολλά, αξιωθήκαμε να ξεκινήσουμε πάλι. Να περάσουμε τη γέφυρα τού Εβρου. Μας χαιρετούσαν τα Ελληνάκια από δώ, γιά καλό κατευόδιο, μας χαιρετούσαν τα Τουρκάκια από κεί, γιά καλώς όρισες.

Ξέχασα καθυστερήσεις και ταλαιπωρία καί με υψηλό φρόνημα καί ορθάνοιχτα μάτια κοιτούσα από το παράθυρο τούς κάμπους της Ανατολικής Θράκης.
Χαίρωσουν να βλέπεις: λιβάδια, χαμηλοί λόφοι, καταπράσινες γραμμές, μαλακές εικόνες, ξεκούραζαν ψυχή καί μάτια. Αριστερά η Αδριανούπολη (Εδίρνες), δεξιά η Σηλυβρία -νάχα λίγο γιαούρτι- μπήκαμε γιά τα καλά στην Τουρκία.

Τι είναι αυτά μπροστά μου? Βλέπουν καλά τα μάτια μου? Κάτι πολυκατοικίες στενόμακρες, πανομοιότυπες, με κάτι μπαλκονάκια -όσες είχαν- πού μόλις χώραγες να βγείς να τινάξεις τα σεντόνια σου. Αν πείς γιά τα χρώματά τους, αυτά δεν περιγράφονται. Τέτοι παρδαλό «κίτς» ούτε ο πιό τρελλός «καλλιτέχνης» δεν θα μπορούσε να το επινοήσει.
Την πιθανή εξήγηση μού την έδωση η φίλη μου, η Β.... , παιδική μου φίλη -εξ’απαλών ονύχων, όπως λέει η ίδια- ομόριζη καί ομόλοξη, την δεύτερη φορά πού ήρθα στην Πόλη μαζί της.
-Καί πώς να ξεχωρίσουν καλέ, έτσι ίδια πού είναι, αυτά τα κατασκευάσματα? Να δείς πού καί οί διευθύνσεις τους έτσι θα είναι «Μένω στην τάδε πόλη, στην βεραμάν πολυκατοικία ή στην καναρινί ή στην λιλά. Κύργιε ελέησον...

Η άφιξη

Ελέησε ο Κύριος καί φτάσαμε στην Πόλη. Αποβιβάστηκα στο otogarß στο σταθμό λεωφορείων- όπου με περίμενε άνθρωπος τού ξενοδοχείου. Με αρκετούς ενδιασμούς γιά το κατάλυμα μου, τον ακολούθησα. Ευτυχώς δεν βγήκα αληθινή. Ηταν ένα απλό ξενοδοχείο μεν αλλά καθαρότατο, ήσυχο, με όλες τις ανέσεις καί με ευγενέστατο προσωπικό -πού πολύ με εξυπηρέτησε στις ατέλειωτες απορίες καί ερωτήσεις μου.
Καί να πείς πώς διάλεξα κανένα ακριβό? Μπά! Τίναξα τις τσέπες μου γιά να κάνω αυτό το ταξίδι.
Αλλαξα λίγο συνάλλαγμα στην ρεσεψιόν κι’ανέβηκα στο δωμάτιο. Καλέ τι μηδενικά είναι αυτά? Πού βγάζουν άκρη με τόσα εκατομμύρια? (εν έτι 2000 ) Το εισιτήριο τού τράμ -άχ, αυτό το τράμ- είχε 350.000 λίρες. Αντε τώρα να εξοικειωθώ στις προσθαφαιρέσεις.

Αχ, αυτό το τράμ. Κάθε λεπτό περνούσε κι’άλλο. Κεί πού έβγαζες εισιτήριο καί τόβλεπες να φεύγει -πάει το έχασα- ίσαμε να κατεβείς κάτω να ρίξεις το κέρμα στη σχισμή -σε κέρματα είναι τα εισιτήρια- έρχονταν άλλο. Αχ, αυτό το τράμ. Πού διασχίζει όλο το ιστορικό κέντρο καί σε όποια στάση καί να κατέβεις, βλέπεις πράματα καί θάματα.

Συνεχίζεται...

Πολύ καλή περιγραφή.Περιμένουμε συνέχεια

 

[dim kyr]

Εχω να παρατηρήσω ως αναγνώστης δυο πράγματα. Το πρώτο είναι η υπέροχη επιλογή λεξιλογίου, που σε παραπέμπει -χωρίς να το καταλάβεις- σε άλλες εποχές, αλλά και συνιστά παράλληλα πλήρη ανασύσταση του περιβάλλοντος, που αν μη τι άλλο είναι το ζητούμενο σε μια ιστορία που σέβεται τον εαυτό της. Το δεύτερο είναι, ότι απλά θέλω 565 συνέχειες και αν είναι δυνατόν και παραπάνω..... Σε ευχαριστώ Kalove, απλά ότι αρτιότερο έχω διαβάσει ....