Συνέχεια...
Ο Κεμάλ
Ξημέρωσε. Ο πρωϊνός ήλιος μπήκε πραξικοπηματικά από το μπαλκόνι τού ξενοδοχείου καί με σκούντησε επίμονα.
Τέντωσα τα ταλαίπωρα κόκκαλα μου΄καί άνοιξα το ένα μάτι . .
- Καλημέρα, . Ωραία μέρα θα έχουμε σήμερα, είπα χαμηλόφωνα στην Λ καί ξανατράβηξα το σεντόνι πάνω απ το κεφάλι μου.
- Πού την είδες? Εχει πολλή συννεφιά, μάλλον θα ρίξει καρεκλοπόδαρα, την άκουσα σε λίγο.
Γυρίζω απορημένη καί διαπιστώνω ότι είχε σκοτεινιάσει το σύμπαν.
- Δεν μπορεί. Κάτι γίνεται!
Βγήκαμε στο μπαλκόνι. Καλέ αυτό μέχρι χτές δεν είχε τέντες. Τι είναι αυτό πού κρεμάσανε?
Ενα τεράστιο πάνινο πορτραίτο τού Κεμάλ, πού κάλυπτε όλη την πρόσοψη τού οκταώροφου ξενοδοχείου!!!
- Μη χειρότερα! Αγρίεψε η Λ. Δεν φτάνει πού βλέπω την κεφάλα του σε όλα τα πάρκα καί τούς δρόμους, θα τον έχω καί στο μπαλκόνι μου τώρα?
Ο Κεμάλ...
Πού στο παιδικό μου μυαλό ήταν ταυτόσημος με τον μπαμπούλα.
- Φάε το φαί σου γιατι θα το δώσω στον Κεμάλ.
- Κάτσε φρόνημα γιατί θα φωνάξω τον Κεμάλ.
Εφιάλτης μού είχε γίνει ο Κεμάλ καί η φαντασία μου τον είχε φτιάξει σαν το τέρας της Αποκάλυψης. Επρεπε να ξεδιαλύνω το μυστήριο, να τον βγάλω από τον μύθο καί να δώ το αναστημά του. Επρεπε να αντιμετωπίσω τούς φόβους μου. Ποιός θα μού έλυνε τον γρίφο?
Ενα απόγευμα, βρήκα την γιαγιά μου Δ στο μπαλκόνι, να προσπαθεί να περάσει την κλωστή στην βελόνα. Σάλιωνε την άκρη της, έφερνε βελόνα καί κλωστή μπροστά στά γυαλιά της, μάταιη προσπάθεια. Ξανά καί ξανά.
Γνήσια Σμυρνιά, καπάτσα καί καταφερτζού, με είδε σαν από μηχανής Θεό.
- Ελα κοκκώνα μου, βόηθαμε κομματάκι.
Πήρε θριαμβευτικά την βελόνα με την περασμένη κλωστή, έβαλε ένα ξύλινο αυγό μέσα σε μία κάλτσα καί άρχισε να μπαλώνει. Τράβηξε καί μιά άκρως ηχηρή ρουφηξιά από τον καϊβέ της, σεκερλί καί καϊμακλί όπως τον έπινε.
- Ελα, ‘ελα να σε νταχντιρντήσω.
Σκαρφάλωσα στα γόνατά της καί άρχισε το τραγούδι:
«Η θειά μου η Αμερσούδα
Τρία βρακιά φορεί..»
- Γιαγιά, τόλμησα να ρωτήσω, παίζοντας με το κουμπί της ρόμπας της. Ποιός είναι ο Κεμάλ?
Ούτε πού την ένοιαξε πώς μ έφερε κουτρουβάλα, έτσι απότομα πού σηκώθηκε.
- Πού τον θυμήθηκες παιδάκι μου, αυτόν τον τρισκατάρατο?
Εκανε τον σταυρό της, έφτυσε τον κόρφο της καί γύρισε τρείς φορές γύρω από τον άξονά της .
Επεσε στην πολυθρόνα με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.
- Ψεύτη ντουνιά, γιαλατζί ντουνιά, ψιθύρισε.
Δαγκώθηκα. Κατάλαβα πως άθελά μου, είχα ξύσει βαθιά πληγή.
Είχε αφήσει άντρα καί παιδί αβάπτιστο πίσω.
Ποτέ δεν έμαθε τι απέγιναν...
- Τί είναι γιά σας ο Κεμάλ? Ρώτησα ένα Τούρκο δερματέμπορο, στο πρώτο μου ταξίδι στην Πόλη.
Με είχε βάλει στο μαγαζί του, με κέρασε τσάι καί μετά άλλο τσάϊ, είχε αραδιάσει όλη την πραμάτεια του στο πάτωμα καί κάθησε δίπλα μου περιμένοντας να δείξω την προτίμησή μου καί να αρχίσω τα παζάρια.
Η ερώτηση ήρθε εντελώς αναπάντεχη.
Πετάχτηκε επάνω.
Φαίνεται πως αυτό το όνομα, λειτουργεί σαν ένα είδος ελατηρίου, γιά διαφορετικούς λόγους κάθε φορά.
- Μετα τον Αλλάχ καί τον Προφήτη, είναι ο Κεμάλ!!
Ο Κεμάλ.
Τον καταριούνται οί Ελληνες, τον δοξάζουν οί Τούρκοι...
Έσφιξα το μπράτσο της Λ.
- Τι πάς να κάνεις? Ρώτησα έντρομη.
Είχε αδράξει το ένα άκρο τού «πορτραίτου» καί το βλέμμα της έδειχνε απειλητικές διαθέσεις.
- Θα το κατεβάσω.
- Ελα στα σύγκαλά σου! Στην Τουρκία είμαστε. Θα μας μπουζουριάσουν.
Βρε καλή μου, βρέ χρυσή μου, με τα πολλά την πήρα γιά πρωϊνό.
Εκεί μάθαμε ότι ήταν γιορτή -η μέρα τού παιδιού - εξ ού καί το πανηγυρικό της σημαιοστόλισης. Το βράδυ θα το κατέβαζαν.
Ετσι γλυτώσαμε το μπουντρούμι...
Η γηραιά κυρία
Αχ, το Σίρκετσι!! Τι νοσταλγικό κομμάτι της Πόλης! Τί γλυκόπικρη γεύση πού σού αφήνει!
Οσο να πείς, είδε μεγάλες δόξες. Καί τώρα το βλέπεις να φθίνει, να ξεθωριάζει.
Τώρα, από τις πλατφόρμες του, αναχωρούν τα σύγχρονα τρένα, πού σε τίποτα δεν έχουν την αίγλη καί τη φινέτσα τού Οριεντ Εξπρες.
Εκανα ένα γύρω καί μπήκα στην αίθουσα αναμονής, με τα βιτρώ.
Μού έδωσε την αίσθηση της εγκατάλειψης.
Προχώρησα προς τις πλατφόρμες. Κόσμος πολύς, να σπρώχνονται, να ανεβαίνουν, να κατεβαίνουν, να ψάχνουν τα βαγόνια τους, να φωνάζουν τα μεγάφωνα. Οπως καί οπουδήποτε αλλού.
Ημουν έτοιμη να φύγω, όταν παίρνει το μάτι μου, κάπου στο βάθος, ένα παράξενο βαγόνι.
Μη μπορώντας να αντισταθώ στην αδυναμία πού έχω για τα παλιά τρένα, τράβηξα προς τα κεί.
Ομορφο βαγόνι, ξύλινο, καλογυαλισμένο, ωραίες κουρτίνες. Μπά, δεν θα τόχουν γιά δρομολόγιο. Μάλλον μουσειακό θα είναι. Νάναι ανοιχτό? Γυρίζω το πόμολο, η πόρτα ανοίγει καί σκαρφαλώνω. Δεν είμαι σίγουρη ότι επιτρέπεται η επίσκεψη καί έτσι τραβώ πίσω μου την πόρτα. Α, τι όμορφο βαγόνι!! Πραγματικά όπως στις ταινίες. Βελούδα, δερμάτινα καθίσματα, τραπεζαρία, κρύσταλλα, πορσελάνες, λουλούδια.. Αρχισα να χαζεύω, να αγγίζω τα όμορφα αντικείμενα και ξαφνικά ήρθε στ’αυτιά μου αυτός ο πολύ γνωστός συριγμός, αυτός πού κάνει το τρένο όταν βάζει μπρός τις μηχανές καί αρχίζουν τα βαγόνια να κυλούν στις ράγες.
Οχι, λάθος θα κάνω, δεν μπορεί. Δεν μπορεί να είναι το δικό μου βαγόνι αυτό πού βγάζει ντουμάνι καπνό καί κάνει ντούπου ντούπου.
- Εϊ, σταματήστε να κατέβω. Δεν ταξιδεύω εγώ. Να το δώ μόνο ήθελα. Δεν ταξιδεύω εγώ. Μ’ακούει κανείς?
Κανείς. Ψυχή ζώσα. Με ζώσαν τα φίδια. Τώρα?
Α, έχει καί δεύτερο βαγόνι. Ισως εκεί είναι κόσμος. Μπαίνω, δεν βλέπω κανέναν. Μαύρη απελπισία. Αρχισα πάλι να φωνάζω.
- Πολύ θόρυβο κάνετε, μαντάμ.
Φωνή ήταν αυτή?
Με γοργό βήμα διασχίζω τον διάδρομο. Πίσω από ένα καναπέ με ψηλή πλάτη, διακρίνω ένα γκρίζο κεφάλι. Μία ηλικιωμένη κυρία, σκυμμένη, κάτι έγραφε.
- Κυρία, να κατέβω θέλω. Δεν ταξιδεύω εγώ.
- Μμμμ.
Συνέχιζε να γράφει. Ούτε το κεφάλι της δεν σήκωσε. Μάλλον καί δεν με άκουσε.
- Πού πάει το τρένο? Ηλίθια ερώτηση. Οπου καί να πήγαινε, εγώ δεν ήμουνα γιά κεί.
Επιτέλους, καταδέχτηκε να μού ρίξει μιά ματιά πάνω απ τα γυαλιά της.
- Δεν ξέρετε γιά πού ταξιδεύετε? Τι γράφει το εισιτήριό σας?
- Δεν έχω εισιτήριο.
- Ααααα!!
Καί ξαναβυθίστηκε στο γράψιμό της.
Εμεινα εκεί, όρθια, από πάνω της, μη ξέροντας τι να κάνω. Πόση ώρα? Μού φάνηκε αιώνας.
Ξαφνικά σηκώθηκε. Με περιεργάστηκε από πάνω έως κάτω. Διέκρινα ένα αμυδρό χαμόγελο.
- Μού λείπει μία γκουβερνάντα, την άκουσα να λέει, σε τόνο πού δεν σήκωνε αντιρρήσεις.
- Ετσι λοιπόν θα πληρώσω το εισιτήριό μου? Σκέφτηκα. Δουλεύοντας ως γκουβερνάντα, σε ένα τρένο με άγνωστο προορισμό?
- Μα, κυρία...
- Ναί, ναί, είσαι ακριβώς αυτό πού μού λείπει.
Δε βαριέσαι. Ολα στην ζωή εμπειρίες είναι. Γκουβερνάντα, γκουβερνάντα.
- Γιά τα εγγονάκια σας?
- Οχι, αγαπητή μου. Δεν σάς θέλω γιά παιδιά!
- Αλλά?
- Γιά φόνο!!
Δεν πρόλαβα να συνειδητοποιήσω τι μού είπε. Χτύπησε ένα ασημένιο κουδουνάκι πάνω στο τραπέζι
Πού ήταν όλο αυτό το πλήθος πού μπήκε μέσα? Πού ήταν όταν εγώ φώναζα?
Τι παράξενοι άνθρωποι. Γυναίκες ντυμένες με δαντέλλες καί καπέλα, άντρες με σμόκιν καί επίσημα κοστούμια. Τι μασκαράτα είναι αυτή? Κι αυτός πού έρχεται πάρα πίσω, αυτός με το τσιγκελωτό μουστάκι, τι μού θυμίζει, τι μού θυμίζει..
- Αγαπητοί μου, έχω να σας ανακοινώσω, πως η γκουβερνάντα βρέθηκε. Εχουμε πλήρη απαρτία. Μπορείτε να αρχίσετε το έργο σας. Εσείς, φυσικά, Ηρακλή, θα μείνετε μαζί μου, έτσι δεν είναι?
...Τι μού θυμίζει, τι μού θυμίζει..
Με βάλανε στην μέση καί με έπαιρναν μαζί τους, πρός την έξοδο τού βαγονιού.
- Οχι, σας παρακαλώ! Τι κάνετε? Εγώ δεν είμαι γιά τέτοια. Εγώ ούτε μύγα δεν έχω σκοτώσει.. Τι με βάζετε να κάνω? Οχιιιιι....
- Ψάχνετε κάτι?
Γύρισα το κεφάλι μου. Δίπλα μου, στην πλατφόρμα, βρισκόταν ένας σιδηροδρομικός υπάλληλος.
- Ορίστε?
- Ψάχνετε το βαγόνι σας? Μπορώ να βοηθήσω? Να δώ το εισιτήριο σας?
- Οχι, ευχαριστώ, δεν ταξιδεύω.
- Είστε καλά? Επειδή σας βλέπω πολλή ώρα εδώ, ακίνητη.
Τι να πώ στον άνθρωπο. Πως να τού εξηγήσω πως μόλις είχα βάψει τα χέρια μου στο αίμα....
Ο Κεμάλ
Ξημέρωσε. Ο πρωϊνός ήλιος μπήκε πραξικοπηματικά από το μπαλκόνι τού ξενοδοχείου καί με σκούντησε επίμονα.
Τέντωσα τα ταλαίπωρα κόκκαλα μου΄καί άνοιξα το ένα μάτι . .
- Καλημέρα, . Ωραία μέρα θα έχουμε σήμερα, είπα χαμηλόφωνα στην Λ καί ξανατράβηξα το σεντόνι πάνω απ το κεφάλι μου.
- Πού την είδες? Εχει πολλή συννεφιά, μάλλον θα ρίξει καρεκλοπόδαρα, την άκουσα σε λίγο.
Γυρίζω απορημένη καί διαπιστώνω ότι είχε σκοτεινιάσει το σύμπαν.
- Δεν μπορεί. Κάτι γίνεται!
Βγήκαμε στο μπαλκόνι. Καλέ αυτό μέχρι χτές δεν είχε τέντες. Τι είναι αυτό πού κρεμάσανε?
Ενα τεράστιο πάνινο πορτραίτο τού Κεμάλ, πού κάλυπτε όλη την πρόσοψη τού οκταώροφου ξενοδοχείου!!!
- Μη χειρότερα! Αγρίεψε η Λ. Δεν φτάνει πού βλέπω την κεφάλα του σε όλα τα πάρκα καί τούς δρόμους, θα τον έχω καί στο μπαλκόνι μου τώρα?
Ο Κεμάλ...
Πού στο παιδικό μου μυαλό ήταν ταυτόσημος με τον μπαμπούλα.
- Φάε το φαί σου γιατι θα το δώσω στον Κεμάλ.
- Κάτσε φρόνημα γιατί θα φωνάξω τον Κεμάλ.
Εφιάλτης μού είχε γίνει ο Κεμάλ καί η φαντασία μου τον είχε φτιάξει σαν το τέρας της Αποκάλυψης. Επρεπε να ξεδιαλύνω το μυστήριο, να τον βγάλω από τον μύθο καί να δώ το αναστημά του. Επρεπε να αντιμετωπίσω τούς φόβους μου. Ποιός θα μού έλυνε τον γρίφο?
Ενα απόγευμα, βρήκα την γιαγιά μου Δ στο μπαλκόνι, να προσπαθεί να περάσει την κλωστή στην βελόνα. Σάλιωνε την άκρη της, έφερνε βελόνα καί κλωστή μπροστά στά γυαλιά της, μάταιη προσπάθεια. Ξανά καί ξανά.
Γνήσια Σμυρνιά, καπάτσα καί καταφερτζού, με είδε σαν από μηχανής Θεό.
- Ελα κοκκώνα μου, βόηθαμε κομματάκι.
Πήρε θριαμβευτικά την βελόνα με την περασμένη κλωστή, έβαλε ένα ξύλινο αυγό μέσα σε μία κάλτσα καί άρχισε να μπαλώνει. Τράβηξε καί μιά άκρως ηχηρή ρουφηξιά από τον καϊβέ της, σεκερλί καί καϊμακλί όπως τον έπινε.
- Ελα, ‘ελα να σε νταχντιρντήσω.
Σκαρφάλωσα στα γόνατά της καί άρχισε το τραγούδι:
«Η θειά μου η Αμερσούδα
Τρία βρακιά φορεί..»
- Γιαγιά, τόλμησα να ρωτήσω, παίζοντας με το κουμπί της ρόμπας της. Ποιός είναι ο Κεμάλ?
Ούτε πού την ένοιαξε πώς μ έφερε κουτρουβάλα, έτσι απότομα πού σηκώθηκε.
- Πού τον θυμήθηκες παιδάκι μου, αυτόν τον τρισκατάρατο?
Εκανε τον σταυρό της, έφτυσε τον κόρφο της καί γύρισε τρείς φορές γύρω από τον άξονά της .
Επεσε στην πολυθρόνα με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.
- Ψεύτη ντουνιά, γιαλατζί ντουνιά, ψιθύρισε.
Δαγκώθηκα. Κατάλαβα πως άθελά μου, είχα ξύσει βαθιά πληγή.
Είχε αφήσει άντρα καί παιδί αβάπτιστο πίσω.
Ποτέ δεν έμαθε τι απέγιναν...
- Τί είναι γιά σας ο Κεμάλ? Ρώτησα ένα Τούρκο δερματέμπορο, στο πρώτο μου ταξίδι στην Πόλη.
Με είχε βάλει στο μαγαζί του, με κέρασε τσάι καί μετά άλλο τσάϊ, είχε αραδιάσει όλη την πραμάτεια του στο πάτωμα καί κάθησε δίπλα μου περιμένοντας να δείξω την προτίμησή μου καί να αρχίσω τα παζάρια.
Η ερώτηση ήρθε εντελώς αναπάντεχη.
Πετάχτηκε επάνω.
Φαίνεται πως αυτό το όνομα, λειτουργεί σαν ένα είδος ελατηρίου, γιά διαφορετικούς λόγους κάθε φορά.
- Μετα τον Αλλάχ καί τον Προφήτη, είναι ο Κεμάλ!!
Ο Κεμάλ.
Τον καταριούνται οί Ελληνες, τον δοξάζουν οί Τούρκοι...
Έσφιξα το μπράτσο της Λ.
- Τι πάς να κάνεις? Ρώτησα έντρομη.
Είχε αδράξει το ένα άκρο τού «πορτραίτου» καί το βλέμμα της έδειχνε απειλητικές διαθέσεις.
- Θα το κατεβάσω.
- Ελα στα σύγκαλά σου! Στην Τουρκία είμαστε. Θα μας μπουζουριάσουν.
Βρε καλή μου, βρέ χρυσή μου, με τα πολλά την πήρα γιά πρωϊνό.
Εκεί μάθαμε ότι ήταν γιορτή -η μέρα τού παιδιού - εξ ού καί το πανηγυρικό της σημαιοστόλισης. Το βράδυ θα το κατέβαζαν.
Ετσι γλυτώσαμε το μπουντρούμι...
Η γηραιά κυρία
Αχ, το Σίρκετσι!! Τι νοσταλγικό κομμάτι της Πόλης! Τί γλυκόπικρη γεύση πού σού αφήνει!
Οσο να πείς, είδε μεγάλες δόξες. Καί τώρα το βλέπεις να φθίνει, να ξεθωριάζει.
Τώρα, από τις πλατφόρμες του, αναχωρούν τα σύγχρονα τρένα, πού σε τίποτα δεν έχουν την αίγλη καί τη φινέτσα τού Οριεντ Εξπρες.
Εκανα ένα γύρω καί μπήκα στην αίθουσα αναμονής, με τα βιτρώ.
Μού έδωσε την αίσθηση της εγκατάλειψης.
Προχώρησα προς τις πλατφόρμες. Κόσμος πολύς, να σπρώχνονται, να ανεβαίνουν, να κατεβαίνουν, να ψάχνουν τα βαγόνια τους, να φωνάζουν τα μεγάφωνα. Οπως καί οπουδήποτε αλλού.
Ημουν έτοιμη να φύγω, όταν παίρνει το μάτι μου, κάπου στο βάθος, ένα παράξενο βαγόνι.
Μη μπορώντας να αντισταθώ στην αδυναμία πού έχω για τα παλιά τρένα, τράβηξα προς τα κεί.
Ομορφο βαγόνι, ξύλινο, καλογυαλισμένο, ωραίες κουρτίνες. Μπά, δεν θα τόχουν γιά δρομολόγιο. Μάλλον μουσειακό θα είναι. Νάναι ανοιχτό? Γυρίζω το πόμολο, η πόρτα ανοίγει καί σκαρφαλώνω. Δεν είμαι σίγουρη ότι επιτρέπεται η επίσκεψη καί έτσι τραβώ πίσω μου την πόρτα. Α, τι όμορφο βαγόνι!! Πραγματικά όπως στις ταινίες. Βελούδα, δερμάτινα καθίσματα, τραπεζαρία, κρύσταλλα, πορσελάνες, λουλούδια.. Αρχισα να χαζεύω, να αγγίζω τα όμορφα αντικείμενα και ξαφνικά ήρθε στ’αυτιά μου αυτός ο πολύ γνωστός συριγμός, αυτός πού κάνει το τρένο όταν βάζει μπρός τις μηχανές καί αρχίζουν τα βαγόνια να κυλούν στις ράγες.
Οχι, λάθος θα κάνω, δεν μπορεί. Δεν μπορεί να είναι το δικό μου βαγόνι αυτό πού βγάζει ντουμάνι καπνό καί κάνει ντούπου ντούπου.
- Εϊ, σταματήστε να κατέβω. Δεν ταξιδεύω εγώ. Να το δώ μόνο ήθελα. Δεν ταξιδεύω εγώ. Μ’ακούει κανείς?
Κανείς. Ψυχή ζώσα. Με ζώσαν τα φίδια. Τώρα?
Α, έχει καί δεύτερο βαγόνι. Ισως εκεί είναι κόσμος. Μπαίνω, δεν βλέπω κανέναν. Μαύρη απελπισία. Αρχισα πάλι να φωνάζω.
- Πολύ θόρυβο κάνετε, μαντάμ.
Φωνή ήταν αυτή?
Με γοργό βήμα διασχίζω τον διάδρομο. Πίσω από ένα καναπέ με ψηλή πλάτη, διακρίνω ένα γκρίζο κεφάλι. Μία ηλικιωμένη κυρία, σκυμμένη, κάτι έγραφε.
- Κυρία, να κατέβω θέλω. Δεν ταξιδεύω εγώ.
- Μμμμ.
Συνέχιζε να γράφει. Ούτε το κεφάλι της δεν σήκωσε. Μάλλον καί δεν με άκουσε.
- Πού πάει το τρένο? Ηλίθια ερώτηση. Οπου καί να πήγαινε, εγώ δεν ήμουνα γιά κεί.
Επιτέλους, καταδέχτηκε να μού ρίξει μιά ματιά πάνω απ τα γυαλιά της.
- Δεν ξέρετε γιά πού ταξιδεύετε? Τι γράφει το εισιτήριό σας?
- Δεν έχω εισιτήριο.
- Ααααα!!
Καί ξαναβυθίστηκε στο γράψιμό της.
Εμεινα εκεί, όρθια, από πάνω της, μη ξέροντας τι να κάνω. Πόση ώρα? Μού φάνηκε αιώνας.
Ξαφνικά σηκώθηκε. Με περιεργάστηκε από πάνω έως κάτω. Διέκρινα ένα αμυδρό χαμόγελο.
- Μού λείπει μία γκουβερνάντα, την άκουσα να λέει, σε τόνο πού δεν σήκωνε αντιρρήσεις.
- Ετσι λοιπόν θα πληρώσω το εισιτήριό μου? Σκέφτηκα. Δουλεύοντας ως γκουβερνάντα, σε ένα τρένο με άγνωστο προορισμό?
- Μα, κυρία...
- Ναί, ναί, είσαι ακριβώς αυτό πού μού λείπει.
Δε βαριέσαι. Ολα στην ζωή εμπειρίες είναι. Γκουβερνάντα, γκουβερνάντα.
- Γιά τα εγγονάκια σας?
- Οχι, αγαπητή μου. Δεν σάς θέλω γιά παιδιά!
- Αλλά?
- Γιά φόνο!!
Δεν πρόλαβα να συνειδητοποιήσω τι μού είπε. Χτύπησε ένα ασημένιο κουδουνάκι πάνω στο τραπέζι
Πού ήταν όλο αυτό το πλήθος πού μπήκε μέσα? Πού ήταν όταν εγώ φώναζα?
Τι παράξενοι άνθρωποι. Γυναίκες ντυμένες με δαντέλλες καί καπέλα, άντρες με σμόκιν καί επίσημα κοστούμια. Τι μασκαράτα είναι αυτή? Κι αυτός πού έρχεται πάρα πίσω, αυτός με το τσιγκελωτό μουστάκι, τι μού θυμίζει, τι μού θυμίζει..
- Αγαπητοί μου, έχω να σας ανακοινώσω, πως η γκουβερνάντα βρέθηκε. Εχουμε πλήρη απαρτία. Μπορείτε να αρχίσετε το έργο σας. Εσείς, φυσικά, Ηρακλή, θα μείνετε μαζί μου, έτσι δεν είναι?
...Τι μού θυμίζει, τι μού θυμίζει..
Με βάλανε στην μέση καί με έπαιρναν μαζί τους, πρός την έξοδο τού βαγονιού.
- Οχι, σας παρακαλώ! Τι κάνετε? Εγώ δεν είμαι γιά τέτοια. Εγώ ούτε μύγα δεν έχω σκοτώσει.. Τι με βάζετε να κάνω? Οχιιιιι....
- Ψάχνετε κάτι?
Γύρισα το κεφάλι μου. Δίπλα μου, στην πλατφόρμα, βρισκόταν ένας σιδηροδρομικός υπάλληλος.
- Ορίστε?
- Ψάχνετε το βαγόνι σας? Μπορώ να βοηθήσω? Να δώ το εισιτήριο σας?
- Οχι, ευχαριστώ, δεν ταξιδεύω.
- Είστε καλά? Επειδή σας βλέπω πολλή ώρα εδώ, ακίνητη.
Τι να πώ στον άνθρωπο. Πως να τού εξηγήσω πως μόλις είχα βάψει τα χέρια μου στο αίμα....
