(Δυτική) Ουκρανία, καλοκαίρι 2024

[MarieAries]

Και οι Ρώσοι έχουν πάει οπού μπόρεσαν. Και αρκετοί άλλοι σε μικρότερη ίσως κλίμακα και με διαφορετικούς κατακτητικούς τρόπους.
Δεν χρειάζεται πλέον να πολεμήσεις για να επεκταθείς.
Παράδειγμα η οργανωμένη (υποστηρίζετε από κάποιους) ισλαμική εισβολή στην Ευρώπη μέσω της μετανάστευσης.
Ακούγεται ακραίο. Είναι; Ο Χρόνος θα δείξει.
Οποίος έχει επεκτατική πολιτική και οράματα δεν είναι για καλό.

μιλάμε για στρατό και πόλεμο και έχεις απόλυτο δίκιο και για του Ρώσους, απλά ανέφερα τους Αμερικάνους επειδή υπήρχε ήδη στο κείμενο

 

[silversurfer]

Το ζήτημα με τα ιδιωτικά νοσοκομεία ειναι παγκόσμιο φαινόμενο κ δεν φανερώνει την πρόοδο κάποιου κράτους. Τα απανταχού καθάρματα - φαταούλες μυρίστηκαν χρήμα κ με το γνωστό σύστημα "κόβουμε την επιχορήγηση της δημόσιας υγείας" , που θ πάνε, σε μας θα έρθουν.
Οσονούπω κ με την ιδιωτική εκπαίδευση ..

 

[el de abajo]

Εγώ προσωπικά δεν ξέρω ποιος κρύβετε πίσω από το ουκρανικό ζήτημα. Μπορείς σε παρακαλώ να με διαφωτίσεις;

όχι...

 

[el de abajo]

Μη εκβιαστικές, διερευνητικές ερωτήσεις, για χάρη της συζήτησης, ανάπτυξης απόψεων και κατανόησης του τρόπου σκέψης δέχεσαι;

Αν ναι, υπάρχει κάτι για το οποίο θα πολεμούσες ή δε θα το έκανες σε καμία περίπτωση ποτέ;

είπα την γενικότερη άποψη μου, περαιτέρω αναλύσεις στο πλαίσιο ενός site νομιζω δεν είναι απαραίτητες και δεν ενδιαφέρουν και κανένα σε τελική ανάλυση.

 

[poised]

είπα την γενικότερη άποψη μου, περαιτέρω αναλύσεις στο πλαίσιο ενός site νομιζω δεν είναι απαραίτητες και δεν ενδιαφέρουν και κανένα σε τελική ανάλυση.

Είναι ενδιαφέρον ότι θεωρείς ότι για κάποιο λόγο ενδιαφερόμαστε στο "πλαίσιο ενός site" για την γενικότερη άποψή σου χωρίς να σου ζητηθεί και έκανες το αρχικό σχόλιο, αλλά δεν ενδιαφερόμαστε για την ειδικότερη άποψή σου όταν σε ρωτάμε ποια είναι αυτή.

 

[Yorgos]

Εδω θα το λυσουμε το ουκρανικο, στην ιστορια του ανθρωπου; Μην του τη βγαλουμε απο τη μύτη.

 

[el de abajo]

Είναι ενδιαφέρον ότι θεωρείς ότι για κάποιο λόγο ενδιαφερόμαστε στο "πλαίσιο ενός site" για την γενικότερη άποψή σου χωρίς να σου ζητηθεί και έκανες το αρχικό σχόλιο, αλλά δεν ενδιαφερόμαστε για την ειδικότερη άποψή σου όταν σε ρωτάμε ποια είναι αυτή.

είπες την εξυπνάδα σου..πάμε παρακάτω...

 

[10900km]

Έγραψα τις προάλλες ότι το Λβιβ, στα δικά μου μάτια, είναι πέντε – τουλάχιστον – πόλεις σε μία. Να το “πω”... αρχιτεκτονικά; Οικιστικά; "Ατμοσφαιρικά"; Λίγο απ’ όλα. Εξηγούμαι…

Αν είσαι στην Πλατεία τής Αγοράς, στο κέντρο-κέντρο τού παλιότερου κομματιού τής πόλης, στην καρδιά τής περιοχής που είναι γεμάτη πλακόστρωτους δρόμους με ελάχιστα αυτοκίνητα και πάμπολλα στιλάτα μαγαζιά, νομίζεις ότι είσαι στην… Κρακοβία, εννοώ στο κέντρο τής Παλιάς Πόλης τής Κρακοβίας, στο πιο “γραφικό” κομμάτι τής πόλης, εκεί που οι 101 στους 100 τουρίστες περνάνε το 99% τού χρόνου τους στην πόλη.

Γύρω από αυτό το πολύ μικρό “γραφικό κέντρο”, υπάρχει μία “ζώνη” μερικών εκατοντάδων μέτρων, χονδρικά μέχρι τον σιδηροδρομικό σταθμό, επίσης με πλακόστρωτους δρόμους, αλλά με πολλή κίνηση, και με κτήρια που προσωπικά μού θυμίζουν Βουδαπέστη, χωρίς… τρεις στρώσεις μπογιάς. Εννοώ ότι τα ίδια ακριβώς κτήρια στη Βουδαπέστη θα είχαν βαφτεί ξανά και ξανά από τότε που χτίστηκαν, ενώ στο Λβιβ έχουν μία κάπως… decadent γοητεία, δεν είναι… ερείπια, παρατηρείς όμως εύκολα ότι ένα χεράκι μπογιάς, δεν θα τους έκανε κακό (για να το θέσω διπλωματικά).

Απομακρυνόμενος λίγο, πολύ λίγο, από το κέντρο, σε απόσταση όχι μεγαλύτερη από χίλια μέτρα από την Πλατεία τής Αγοράς, αρχίζεις να βλέπεις την κατ’ εμέ πιο ενδιαφέρουσα (από άποψη παρατήρησης, αν έχεις έρθει στο Λβιβ ξανά και ξανά) εικόνα τής πόλης, μία μεγάλη έκταση στην οποία δίπλα-δίπλα, στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο, ή “φάτσα”, το ένα απέναντι από το άλλο, υπάρχει ένα κτήριο-ορισμός τής σοβιετικής εργατικής κατοικίας, κι ένα μοντέρνο κτήριο με πολύ γυαλί γύρω-γύρω, που θα μπορούσε άνετα να είναι σε οποιαδήποτε μοντέρνα πόλη τής δυτικής Ευρώπης.

Τέλος – όχι πραγματικά, αφού υπάρχουν περισσότερες από πέντε αρχιτεκτονικές “ταυτότητες” του Λβιβ – βλέπεις μονοκατοικίες που εμένα μού θυμίζουν Κωνσταντινουπολίτικα, δεκαετία ‘80. Κωνσταντινουπολίτικα είναι μία περιοχή στην ανατολική Θεσσαλονίκη, χονδρικά μεταξύ Τούμπας και Πυλαίας. Όταν ήμουν πιτσιρικάς, η μάνα μου με πήγαινε επίσκεψη σε μία θεία της που είχε κάτι που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω… αγροτόσπιτο, στη μέση των Κωνσταντινουπολίτικων. Όλη εκείνη η περιοχή ήταν… σκόρπια ταπεινά σπίτια, με προχειροπεριφραγμένες αυλές, με κοτούλες, μπαχτσέδες, κι εννοείται ούτε ίχνος ασφάλτου. Χωματόδρομος κι άγιος ο Θεός…

Τέτοια σπίτια (αλλά ομολογουμένως πιο περιποιημένα, όχι… χαμόσπιτα), βλέπεις στο Λβιβ ακόμα και… δύο χιλιόμετρα από το κέντρο. Όλα όσα έχω δει έχουν μπαχτσέδες, που φαίνονται τόσο περιποιημένοι λες και οι ιδιοκτήτες τους το κάνουν… επαγγελματικά. Γενικά, οι Ουκρανοί τούς μπαχτσέδες τους τους παίρνουν πολύ σοβαρά, τόσο στις πόλεις (αν έχουν τον απαιτούμενο χώρο), όσο πολύ περισσότερο στις ντάτσες τους (ενικός, ντάτσα. Συγγραφική αδεία, πληθυντικός, ντάτσες), τις δευτερεύουσες κατοικίες τους στην εξοχή, κατά κανόνα στα χωριά των παππούδων τους.

Αυτές είναι πέντε διαφορετικές βερσιόν τού Λβιβ που βλέπεις αν αφιερώσεις λίγες ώρες για να ξεμακραίνεις από το γραφικό-κουκλίστικο κέντρο. Υπάρχουν όμως περισσότερες. Για παράδειγμα, το χόστελ μου είναι σε ένα… οικιστικό πρότζεκτ που περιλαμβάνει αρκετές πολυκατοικίες, ένα από τα πολλά παρόμοια που ξεφύτρωσαν στο Λβιβ μεταξύ 2016 και 2021. Αυτό το γράφω επειδή την τρίτη φορά που ήρθα στο Λβιβ, τέλη χειμώνα 2016, ήταν η πρώτη φορά που είδα τόσο μεγάλα εργοτάξια, σε περιοχές που είχα συνηθίσει στις δύο πρώτες επισκέψεις μου εδώ (2011 και 2012) να βλέπω παλιά κτήρια. Την τέταρτη φορά που ήρθα (καλοκαίρι 2021), είχε... γεμίσει ο τόπος condos.

Η οικοδομική έκρηξη μάλιστα συνεχίζεται, το βλέπω με τα μάτια μου. Το πλησιέστερο АТБ (μεγαλύτερη αλυσίδα “οικονομικών” σούπερ μάρκετ στην Ουκρανία) στο χόστελ μου, είναι δέκα λεπτά περπάτημα. Πήγα αρκετές φορές και τον περασμένο Δεκέμβριο-Ιανουάριο. Γύρω από το συγκεκριμένο σούπερ μάρκετ, τότε, χτίζονταν πολυώροφα κτήρια με διαμερίσματα. Πριν από 20 μέρες που επέστρεψα στο Λβιβ, τα ίδια ακριβώς τα βρήκα έτοιμα.

Πολύ ενδιαφέρον δε, βρήκα το ότι ο δρόμος στο συγκεκριμένο σημείο παραμένει υπό κατασκευή. Αυτό το βλέπεις κι αλλού, χωματόδρομους που φτιάχνονται σιγάααα-σιγά, μπροστά από ολόκληρους καινούργιους… οικισμούς (όχι μεμονωμένες πολυκατοικίες), κάτι που μου “λέει” ότι οι τοπικές Αρχές δεν προλαβαίνουν να “ματσάρουν” την ταχύτητα με την οποία ξεφυτρώνουν τέτοιοι οικισμοί (άρα και η ανάγκη να “εξυπηρετηθούν” με “αξιοπρεπείς” οδούς πρόσβασης).

Αν αναρωτιέται κανείς (μαντεύω… κανένας, αλλά εγώ θα το γράψω ούτως ή άλλως), “πόσο να κοστίζουν τα διαμερίσματα σε αυτές τις πολυκατοικίες”, ο Ντανίλο, το παιδί που μου έλεγε τις προάλλες για το πώς φορολογούνται στην Ουκρανία οι IT people, ψάχνει διαμέρισμα εδώ τριγύρω, έχει δει ήδη τρία, όλα γύρω στα 50-60 τετραγωνικά μέτρα, όλα με αρχική τιμή στα 700-750 ευρώ, και τελική (επειδή είναι πρόθυμος να δεσμευθεί για εξάμηνο, κι όχι να κάνει συμφωνία για μήνα-μήνα) στα 600-650.

Σε παλιό κτήριο έχει βρει ανακαινισμένα διαμερίσματα στα 500-550 ευρώ, όχι όμως πιο κάτω.

Άλλο παιδί δε, που ζει στο Λβιβ εδώ και τέσσερα-πέντε χρόνια, μου έλεγε χθες ότι προ Φλεβάρη 2022 μπορούσες εύκολα να βρεις στο Λβιβ 50άρι σε καινούργιο κτήριο με 350-400 ευρώ, ή 250-300 σε παλιότερο κτήριο, όμως με την αθρόα άφιξη κόσμου μετά τη ρωσική εισβολή, τα ενοίκια εκτινάχθηκαν στα 1000 και πάνω ευρώ. Οι τιμές πλέον έχουν πέσει, σε σύγκριση με το 2022, όχι όμως, ούτε κατά διάνοια, στα επίπεδα προ 2022.

Επειδή σας έχω βομβαρδίσει με κείμενο-κείμενο-κείμενο, σήμερα ποστάρω και λίγες φωτογραφίες, με… επεξηγηματικές λεζάντες. Όλες αυτές οι φωτογραφίες είναι δικές μου, τραβηγμένες τις 20 τελευταίες ημέρες.

Οι περισσότερες φωτογραφίες μου πλέον είναι… ταμπέλες, τοιχογραφίες, λακκούβες, περίτεχνα παγκάκια, σκυλάκια να λιάζονται, γενικά τις “τουριστικές” φωτογραφίες δεν τις πολυέχω πλέον, αλλά ιδού ο Καθεδρικός τού Αγία Γεωργίου, το ψηλότερο σημείο τής πόλης, σε έναν λόφο “δύο βήματα” από το κέντρο. Τις προάλλες που περνούσα είδα τον ουρανό γαλανό-γαλανό, και σκέφτηκα… “γιατί όχι;” (κλικ)

Αυτό είναι το πρώτο μοντέρνο κτήριο που είδα στο Λβιβ, χειμώνα τού ‘16. Όλα τα υπόλοιπα ήταν υπό κατασκευή, εργοτάξια. Παρατηρεί κανείς το… “μέρα με τη νύχτα” μεταξύ τού δεξιά και του αριστερά, βλέπει κανείς πώς ήταν το δεξιά προ 2016

Αυτή είναι – τουλάχιστον στα δικά μου μάτια – η Βουδαπεστιακή πλευρά τού Λβιβ. Ομολογώ ότι διάλεξα επίτηδες μία φωτογραφία με “περιποιημένα” κτήρια, όχι τον… κανόνα που ανέφερα νωρίτερα, εκείνα που χρειάζονται μία καλή στρώση μπογιάς

“Σένγκεν, συγκρότημα κατοικιών. Η προσωπική μου Ευρώπη”. Τη λατρεύω αυτήν την ταμπέλα. Συνήθως τέτοια “συγκροτήματα κατοικιών” έχουν… βαρετά ονόματα, το συγκεκριμένο όμως λέγεται Σένγκεν! Σένγκεν! Ενθουσιάστηκα όταν το είδα, επειδή βρήκα επιτέλους ένα όνομα που ξεφεύγει από τα τετριμμένα, κάνοντας ταυτόχρονα και… κοινωνικό σχόλιο, για το πού βλέπουν τον εαυτό τους οι περισσότεροι Ουκρανοί στο άμεσο μέλλον, στην Ευρώπη, σαν κομμάτι τής Ευρώπης, όχι μόνο γεωγραφικά, αλλά και κοινωνικά/πολιτικά

Ένα από τα αμέτρητα μοντέρνα κτήρια που ξεφύτρωσαν μετά το 2016, το συγκεκριμένο με “Lviv Croissants” στο ισόγειο. Μόλις μπήκα στο σάιτ τους να δω το μενού τους, και το πρώτο που είδα ήταν “Taste the Flavors of Greece” , με μία κυκλαδίτικη εικόνα θαμπή στο background. Είναι αλυσίδα που – προφανώς – ιδρύθηκε στο Λβιβ, όμως σήμερα αυτοπρομοτάρονται ως “National Bakery Chain”. Ωραία είναι, ωραία κρουασάν, καφέδες, σάντουιτς, ωραία ατμόσφαιρα στα μαγαζιά τους, ευχάριστα περνάς μία ώρα διαβάζοντας βιβλίο ή χαζεύοντας τον κόσμο να περνάει

Παρά την οικοδομική έκρηξη των τελευταίων 10 ετών, τριγυρνώντας με τραμ από άκρη σ’ άκρη τού Λβιβ, έχω την αίσθηση ότι στην πλειοψηφία τους οι κάτοικοι της πόλης εξακολουθούν να ζουν σε τέτοια “σοβιετικά” κτήρια. Νομίζω ότι τα συγκεκριμένα “αντέχουν” πολύ περισσότερο στην… επέλαση των εργολάβων, απ’ ότι μικρότερα κτήρια (όχι σοβιετικού στιλ) που φαίνονται σε δύο άλλες φωτογραφίες, επειδή φαντάζομαι ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να φθάσεις σε συμφωνία με δεκάδες οικογένειες (που ζουν σε τόσο μεγάλα κτήρια), παρά με 5-10 που μπορεί να ζουν σε – σχεδόν – μονοκατοικίες, οι οποίες μαζί με τους κήπους τους καταλήγουν να καταλαμβάνουν αρκετά τετραγωνικά μέτρα για να αξίζει εργολάβος να “παζαρέψει” τιμή απόκτησης γης. Εικασία κάνω, δεν το κατέχω πραγματικά το θέμα

Μια ακόμα “δεξιά χθες – τι χθες δηλαδή… Προχθές και πιο παλιά – αριστερά σήμερα και αύριο” φωτογραφία. Στο βάθος δεξιά δε, φαίνεται γερανός, σε ένα ακόμα εργοτάξιο, στην πλευρά που υπάρχουν ακόμα – όχι για πολύ – παλιά κτήρια

​

Στον πρώτο όροφο ενός τέτοιου κτηρίου βρίσκεται το χόστελ μου, σε τέτοια κτήρια (όλα μετά 2016) κοστίζουν μίνιμουμ 600 ευρώ 50άρια διαμερίσματα

 

[10900km]

Βουλωμένο γράμμα διαβάζω(…). Έγραψα τις προάλλες ότι αν κάποιος κρύβεται από τον στρατό, δεν θα ερχόταν να μείνει στο χόστελ, επειδή στη ρεσεψιόν, στο τσεκ-ιν, πάντα ζητάνε ταυτότητα. Για κάποιον λόγο, λόγω τής… κατάστασης, ήμουν με την εντύπωση ότι όλα τα καταλύματα είναι υποχρεωμένα να μεταβιβάζουν στις Αρχές τα στοιχεία των επισκεπτών τους. Δεν ισχύει. Πώς το… διαπίστωσα; Μιλώντας χθες το βράδυ με έναν 40άρη (όπως αποδείχθηκε), από το Χάρκοβο, τον οποίο βρήκα στο χόστελ πριν από τρεις εβδομάδες, αλλά μέχρι χθες δεν είχαμε κάτι περισσότερο από ένα απλό “добрий день”.

Με είδε με τη φανέλα τής Ουκρανίας (από το Euro τού 2012), με αφορμή το ποδόσφαιρο πιάσαμε κατά τις 9 και μισή κουβέντα, τα Αγγλικά του ήταν rusty αλλά more than good enough για να συνεννοούμαστε χωρίς πρόβλημα, και η κουβέντα ήταν ΤΟΣΟ ενδιαφέρουσα – για μένα – που “θυσίασα” το πρώτο ημίχρονο του Ολλανδία – Γαλλία (άρχισε στις 10).

Είναι 42, μέχρι την εισβολή τού ‘22 είχε δική του μικρή επιχείρηση στο Χάρκοβο, έφυγε με τη σύζυγό και τα δυο παιδιά τους τις πρώτες ημέρες τής ρωσικής εισβολής, πήγαν πρώτα στη Βίνιτσια (κεντρο-δυτική Ουκρανία, σχετικά κοντά στη Μολδαβία), πριν από έξι μήνες “έστειλε” την οικογένειά του στην Ιταλία (η σύζυγός του έχει αδερφή εκεί), αλλά εκείνος προφανώς δεν μπορούσε να βγει – νόμιμα – από τη χώρα (θα μπορούσε, αν είχε τρία παιδιά), κι από τότε ουσιαστικά… βολοδέρνει από πόλη σε πόλη.

Έφυγε σήμερα το μεσημέρι (ίσως γι’ αυτό μού ανοίχτηκε χθες το βράδυ, επειδή ούτως ή άλλως ήταν να φύγει σήμερα), δεν ρώτησα πού θα πήγαινε, δεν αισθάνθηκα άνετα να τον ρωτήσω.

Μου είπε ότι ναι μεν στη ρεσεψιόν, στο τσεκ-ιν, έδειξε ταυτότητα, όμως ούτε επιπλέον χαρτί τού ζήτησαν (που να αποδεικνύει ότι εξαιρείται από τη στράτευση), ούτε φοβήθηκε ότι το χόστελ θα μεταβίβαζε τα στοιχεία του στις Αρχές. “Εφ’ όσον δεν δημιουργείς πρόβλημα, δεν ασχολούνται μαζί σου”, μου είπε, εννοώντας το χόστελ.

Ειλικρινά, τον λυπήθηκε η ψυχή μου… Ναι μεν έχω τη γενική άποψή μου για τους Ουκρανούς που κρύβονται από τον στρατό, αλλά όπως έχω γράψει και σε προηγούμενα κείμενα, τους βρίσκω βάσιμες δικαιολογίες. Ο συγκεκριμένος δεν έχει καμία σχέση με τον στρατό, δεν έχει πιάσει όπλο ποτέ, και μου είπε ότι όσο ήταν άνετος οικονομικά, έκανε δωρεές στον στρατό, κάτι που κάνουν πάμπολλοι απλοί Ουκρανοί.

Σαραντάρης, ανήμπορος να βγει από τη χώρα, με τη σύζυγό του και τα δυο παιδιά τους στην οθόνη τού κινητού του, να μιλάνε δυο φορές τη μέρα, και να λένε… τι; Ο άνθρωπος με το ζόρι έβγαινε από το χόστελ, πήγαινε στο πλησιέστερο σούπερ μάρκετ αργά το απόγευμα, έχοντας τα μάτια του 14 για να σταμπάρει περιπολίες. Δεν το λες και ζωή αυτό… Επιβίωση, ναι. Ζωή-ζωή, όχι.

Μου είπε ότι για την ώρα, ο στρατός εξακολουθεί να στέλνει “κλήσεις” σε όσους είναι eligible για στράτευση, στην τελευταία δηλωθείσα διεύθυνσή τους. Η δική του είναι στο Χάρκοβο, σε ένα σπίτι που άφησε πριν από 28 μήνες, άρα ποτέ δεν έπιασε στα χέρια του τον φάκελο που ίσως του εστάλη με την “κλήση” να εμφανιστεί σε στρατολογικό γραφείο.

Μου είπε όμως και κάτι που δεν ήξερα, ότι “λέγεται” πως σε έναν-δύο μήνες από τώρα, το ότι “κλήθηκες”, θα θεωρείται δεδομένο ακόμα κι αν δεν σου έχει παραδοθεί χέρι-χέρι ο σχετικός φάκελος.

Αν για παράδειγμα σήμερα τον πιάσουν, δεν θα πάει φυλακή, αλλά θα τον οδηγήσουν στο πλησιέστερο στρατολογικό κέντρο, επειδή τυπικά δεν θεωρείται ότι έχει αρνηθεί να παρουσιαστεί (αφού δεν έχει λάβει τη σχετική κλήση). Αν όμως αλλάξει ο νόμος, σε έναν-δύο μήνες, σε περίπτωση που κάποιος πιαστεί χωρίς χαρτί που να αποδεικνύει ότι δικαιούται εξαίρεση από τη στράτευση, θα οδηγείται αμέσως στη φυλακή.

Θα πει κανείς, “καλύτερα στη φυλακή, παρά νεκρός”…

Μου είπε ότι οι περισσότεροι διοικητές στον ουκρανικό στρατό είναι “τρελοί”, κι ότι όσοι είναι ήδη στο μέτωπο, σε μηνύματα που γράφουν σε συγγενείς, φίλους και γνωστούς, τους λένε να κάνουν ό,τι μπορούν για να αποφύγουν τον στρατό.

Μου είπε επίσης ότι σκέφτηκε να βγει από τη χώρα παράνομα, αλλά αφενός είναι – πλέον – πολύ δύσκολο, αφετέρου, όταν το μισο-αποφάσισε, η “ταρίφα” που του είπαν ήταν 10 χιλιάρικα (ευρώ), χρήματα τα οποία πλέον δεν είχε.

Δράμα…

Το καλύτερο – για μένα – podcast για το τι συμβαίνει στην Ουκρανία, είναι το “Ukraine: The Latest”, από τη βρετανική εφημερίδα The Telegraph. Είναι καθημερινό, λίγο πάνω-λίγο κάτω από ώρα, έχουν τα τελευταία νέα, έχουν και συνεντεύξεις με πολύ ενδιαφέροντες καλεσμένους.

Στο χθεσινό επεισόδιο, όπως πήγα βόλτα προς το παλιό στάδιο της Καρπάτι (μεγαλύτερη ομάδα τού Λβιβ), άκουσα ότι αυξάνονται οι ανώνυμες καταγγελίες από στρατιώτες για το πόσο ακατάλληλοι είναι κάποιοι διοικητές. Η βασική καταγγελία είναι ότι “έχουν σοβιετική νοοτροπία”, κάτι που χρησιμοποιείται στην Ουκρανία (αυτό το “σοβιετική νοοτροπία”), για να περιγράψει τις χειρότερες δυνατές συμπεριφορές. Για όποιον κάνει κάτι με αυταρχικό, εγωιστικό, “τρελό”, αναποτελεσματικό τρόπο, λένε ότι “έχει σοβιετική νοοτροπία”.

Κάτι άλλο που έμαθα χθες είναι ότι ελάχιστες ταξιαρχίες τού ουκρανικού στρατού έχουν καλή φήμη ως προς το πόσο καλά είναι εκπαιδευμένα τα μέλη τους και πόσο καλή είναι η συνολική οργάνωσή τους, από τη συμπεριφορά των διοικητών, μέχρι την… ποιότητα των συσσιτίων, ταξιαρχίες που Άγγλοι στρατιωτικοί έχουν χαρακτηρίσει “επιπέδου μοντέρνου δυτικού στρατού”. Αυτές οι ταξιαρχίες, όχι μόνο δεν έχουν έλλειψη ανδρών, αλλά έχουν και λίστες αναμονής(!!!).

Όποιος Ουκρανός εμφανίζεται σήμερα σε στρατολογικό κέντρο, μπορεί να ζητήσει να ενταχθεί σε συγκεκριμένη ταξιαρχία. Δεν ξέρω με ποια κριτήρια το αίτημα κάποιου γίνεται δεκτό, ενώ κάποιου άλλου απορρίπτεται, όπως technically, μπορούν να δηλώσουν προτίμηση. Οι λίστες αναμονής υπάρχουν επειδή οι συγκεκριμένες ταξιαρχίες δέχονται “πλήρη” μέλη μόνο μετά από πολύ καλή εκπαίδευση, όμως αυτήν τη στιγμή δεν έχουν τη δυνατότητα να εκπαιδεύουν – όπως θέλουν – μεγάλο αριθμό νεοσύλλεκτων, η διαδικασία είναι αργή, γι’ αυτό και ένα από τα αιτήματα των Ουκρανών προς τη Δύση είναι εκτός από στρατιωτικό υλικό, να τους στείλουν και “σοβαρούς” εκπαιδευτές. Ανεπίσημα, ΕΧΟΥΝ έρθει τέτοιοι στην Ουκρανία, οι περισσότερες φήμες έχουν να κάνουν με Άγγλους και Γάλλους, αλλά… ανεπίσημα.

Για να επιστρέψω στον χθεσινοβραδινό συνομιλητή μου και να το κλείσω για σήμερα, απ’ όσα μου είπε, απ’ όσα πρόσθεσαν δύο πιτσιρικάδες (στα 24, και οι δύο) που κάθονταν κοντά μας και άκουγαν την κουβέντα (24άρηδες που σε λιγότερο από 12 μήνες θα είναι στρατεύσιμοι, αφού το όριο έχει πέσει από τα 27 στα 25), η αίσθηση που μου δημιουργήθηκε, επαναλαμβάνω και τονίζω, η αίσθηση, είναι ότι προτιμούν ένα σύντομο τέλος τού πολέμου με έστω και πολύ... επώδυνο συμβιβασμό (δηλαδή de jure απώλεια εδαφών που de facto είναι ήδη υπό ρωσικό έλεγχο), παρά έναν παρατεταμένο πόλεμο που μπορεί να τραβήξει… χρόνια.

Μπορεί να κάνω λάθος, όμως με αυτήν τη δυνατή αίσθηση έμεινα, κατά τις 11 παρά κάτι που το διαλύσαμε, και κάθισα να δω το δεύτερο ημίχρονο του Ολλανδία – Γαλλία (το οποίο παρεμπιπτόντως στο παιχνίδι προβλέψεων του Sombrero – όσοι δεν τους παρακολουθείται στα social τους, χάνετε – το είχα 0-0! Μέχρι προχθές δεν είχα σταυρώσει ακριβές αποτέλεσμα, και σε δύο μέρες πέτυχα τρία, το 1-0 τής Ισπανίας με την Ιταλία, το 2-1 τής Ουκρανίας με τη Σλοβακία, κι αυτά τα “κουλούρια” χθες βράδυ. Ελαφρώς άκομψο να μπλέκω δύο εκ διαμέτρου – από άποψη σοβαρότητας, βαρύτητας – αντίθετα πράγματα στην ίδια παράγραφο, αλλά… μέχρι και οι Ουκρανοί στο χόστελ παρακολουθούν το Euro, οπότε…).

 

[10900km]

Μεγάλες στιγμές… “Έπιασα” και το 1-1 στο Γεωργία – Τσεχία, οπότε αυτήν τη στιγμή είμαι 122ος ανάμεσα σε περίπου 6300. Το έκανα και print-screen για να το… θυμάμαι, επειδή κάτι μού λέει ότι έπιασα ταβάνι. Στο δε αντίστοιχο παιχνίδι τού Transfermarkt (εκεί οι βαθμοί υπολογίζονται διαφορετικά, αλλά βάζω πάντα τα ίδια σκορ), είμαι 201ος ανάμεσα σε δεν ξέρω πόσες χιλιάδες. Με τι χαίρεται ο άνθρωπος…

Παραθέτω και τα… αποδεικτικά στοιχεία, για να μην νομίζει κανείς… κακεντρεχής ότι πουλάω παπά.

 

[Marios_Gr]

εν έτει 2024 όπου λίγο πολύ όλοι έχουμε μία στοιχειώδη πληροφόρηση για το ποιους εξυπηρετούν οι περισσότεροι πόλεμοι, το πιο λογικό είναι απλοί πολίτες να μην θέλουν να πολεμήσουν για αλλότρια συμφέροντα...

Στις περιπτώσεις εισβολών σε ανεξάρτητες χώρες, η εισβολή εξυπηρετεί τα συμφέροντα του εισβολέα. Τόσο απλά. Τα υπόλοιπα είναι στρεβλώσεις της πραγματικότητας για να δικαιώνονται σώνει και καλά ιδεοληψίες στα κεφάλια κάποιων.

 

[apodrasi]

Αυτές είναι πέντε διαφορετικές βερσιόν τού Λβιβ

Η Κρακοβία, η Βουδαπέστη, η μίξη, οι μπαχτσέδες. Η πέμπτη βασική εκδοχή είναι οι μοντέρνες γειτονιές που περιγράφεις παρακάτω; Ή μας ξεφεύγει κάποια;

Στα "πουφ" νομίζω ότι συγκαταλέγονται οι πολυθρόνες που αλλάζουν σχήμα.
Άλλα λόγια...

Όπως πάντα, σε διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον