10900km
Member
- Μηνύματα
- 410
- Likes
- 4.484
Πράγματα που μου έχουν κάνει εντύπωση στο χόστελ, τρεις (και κάτι) βδομάδες τώρα, συμπεριφορές στις οποίες καθρεφτίζονται γενικότερα (κι εκτός χόστελ) ουκρανικά χαρακτηριστικά…
Ο χώρος στον οποίο περνάω τον περισσότερο χρόνο είναι “πάνω”, σε ημιώροφο, στον οποίο υπάρχουν δύο μεγάλοι πάγκοι με χώρο για 12 άτομα να καθίσουν με υπολογιστή και να δουλέψουν, ή να καθίσουν για φαγητό. Ακριβώς δίπλα μας έχουμε μία κουζίνα με “νησίδα”, ενώ σε απόσταση περίπου 10 μέτρων υπάρχει ένας ακόμα χώρος για να αράξει κανείς, με 7-8 “πουφ”.
Στο δωμάτιο δεν υπάρχει χώρος για να πάρεις πολλά πράγματα μαζί σου, το δωμάτιο είναι με κάψουλες, στις οποίες μπορείς να πάρεις κάποια πράγματα, όμως για δική σου άνεση έχεις στη διάθεσή σου ντουλάπι δίπλα στη ρεσεψιόν/είσοδο (αν χρειάζεσαι δεύτερο, αν υπάρχει διαθέσιμο, σου δίνουν).
Για να πάω στο ντουλάπι μου και να βγάλω/βάλω το λάπτοπ ή να πάρω τα ρούχα που χρειάζομαι για να ντυθώ και να βγω, πρέπει να περάσω από τη ρεσεψιόν.
Όοολα αυτά τα έγραψα για να καταλήξω στο ότι από τη ρεσεψιόν περνάω τουλάχιστον 10 φορές τη μέρα, και πολλές φορές έχω “πέσει” σε τσεκ-ιν. Εκείνο που καθημερινά μού κάνει εντύπωση είναι το πόσο πληθυντικός ευγενείας “παίζει”, κάτι που μου κάνει ΤΟΣΗ εντύπωση επειδή στη συντριπτική πλειοψηφία τους οι επισκέπτες τού χόστελ είναι λίγο πάνω, ακόμα και λίγο κάτω από τα 20.
Όταν είμαι στη Θεσσαλονίκη, ψευτοπουλάω κάποια πράγματα μέσω Facebook Marketplace, και η δική μου εμπειρία λέει ότι οι 20άρηδες εκεί, ακόμα κι όταν ξέρουν ότι συναντάνε κάποιον (εμένα) που θα μπορούσε να είναι… μπαμπάς τους, ή θείος τους, το “bro” το έχουν τόσο εύκολο όσο έχει ο μέσος Έλληνας το “μαλάκα”. Την πρώτη φορά που πιτσιρικάς στη Θεσσαλονίκη με είπε “μπρο”, πρώτα κόλλησα, μετά… ίσα που μου άρεσε, επειδή αισθάνθηκα ότι δεν φαίνομαι όσο είμαι. Ομολογώ όμως ότι από ένα σημείο και μετά άρχισε να με ενοχλεί. Δεν είμαι και… υπόδειγμα όσον αφορά τους τρόπους μου, αλλά ακόμα και σήμερα, γείτονες που τους γνωρίζω από… μωρό, γυναίκες και άνδρες στα 60 και στα 70 τους, στον πληθυντικό τούς μιλάω.
Ίσως γι’ αυτό μού κάνει τόση εντύπωση το να ακούω εδώ τόσο πληθυντικό ευγενείας, και μετά να γυρνάω το κεφάλι και να βλέπω με “βι” (δεν είναι “ι”, είναι κάτι μεταξύ “ου” και “ι”, αλλά τέλος πάντων), κι όχι με “τι”, δηλαδή με “εσείς”, και όχι “εσύ”, να έχει απευθυνθεί ένας νεαρός που είναι δεν είναι 20 ετών, σε κάποιον από τους τρεις ρεσεψιονίστ μας, που όλοι τους είναι (βαριά-βαριά) μέχρι 22-23.
Ακόμα και 40άρηδες φαντάρους έχω ακούσει να απευθύνονται στους ρεσεψιονίστ σε πληθυντικό ευγενείας. Σχεδόν κάθε βράδυ, κατά τις 10-11, σκάνε μύτη αρκετοί φαντάροι, οι οποίοι για τον έναν ή τον άλλον λόγο έπρεπε να έρθουν στο Λβιβ, και χρειάζονται ένα μέρος για να περάσουν το βράδυ.
Γενικά τους Ουκρανούς τούς θεωρώ εξαιρετικά well-mannered (δεν μου έρχεται η λέξη στα Ελληνικά). Το βλέπεις πώς συμπεριφέρονται στην κουζίνα, την οποία αφήνουν το ίδιο καθαρή όσο τη βρήκαν. Δεν έχει τύχει ούτε μία φορά να πάω στην κουζίνα και να βρω κάτι αφημένο σε έναν από τους δύο νιπτήρες, βρώμικο πιάτο, ποτήρι, τίποτα…
Δεν ακούς… κραυγές, δεν ακούς κάποιον να απευθύνεται δυνατά σε άλλον από τη μία άκρη τού χόστελ στην άλλη, ακόμα κι όταν έχουμε γκρουπάκια 10 πιτσιρικάδων που συνοδεύονται από ενήλικα. Δεν ακούς ομιλίες ή ήχο από βίντεο σε κινητό μέσα στο δωμάτιο, καλά-καλά ούτε καν στους κοινόχρηστους χώρους, αφού σχεδόν όλοι είναι με ακουστικά στα αυτιά, και δεν εννοώ μόνο εκείνους που δουλεύουν κι έχουν ανάγκη να μένουν συγκεντρωμένοι, εννοώ και την… ξέμπαρκη κοπελίτσα που ετοίμασε πρωινό και κάθισε να φάει, χαζεύοντας κάτι στην οθόνη τού κινητού της.
Δεν βλέπεις… μπάχαλο, δεν βλέπεις ακαταστασία, κάτι που πάντα μού έκανε εντύπωση στην Ουκρανία (στα καταλύματα που έμενα), κι ακόμα περισσότερο τώρα που όλοι (πλην δύο, εμού κι ενός ακόμα) στο χόστελ είναι Ουκρανοί, κι όχι ξένοι τουρίστες.
Άλλο που μου έχει κάνει τεράστια εντύπωση είναι ότι μέχρι και σήμερα, κανείς δεν έχει αγγίξει τη σακούλα που έχω στο ψυγείο με προμήθειες, και μία ακόμα που έχω σε ένα ντουλάπι, με πράγματα που δεν χρειάζονται ψυγείο. Τόσα χρόνια budget ταξιδιώτης, έχω μείνει κι έχω μείνει σε χόστελ, και μου έχουν τσιμπήσει από ψυγεία τόσα πράγματα που θα μπορούσα να γράψω… ξεχωριστό κείμενο μόνο για αυτό.
Όχι μόνο δεν έχω βρει το παραμικρό να λείπει, αλλά δεν έχει υπάρξει ούτε μία φορά που να βρήκα σακούλα μου σε διαφορετικό σημείο από εκεί που την είχα αφήσει, κανείς δεν την έχει μετακινήσει επειδή… ήθελε να στριμώξει δικά του πράγματα.
Οποιαδήποτε στιγμή τής ημέρας δε, βλέπεις κινητά, λάπτοπ, τάμπλετ, τσάντες, χωρίς τον κάτοχό τους τριγύρω. Αφήνει ο άλλος το λάπτοπ του πάνω στο τραπέζι για να πάει στο κοντινό σούπερ μάρκετ 10-15 λεπτά, και ξέρει ότι θα βρει τα πάντα στη θέση τους όταν επιστρέψει.
Ομολογώ ότι καλώς ή κακώς το κάνω κι εγώ, αισθάνομαι ΤΟΣΟ σίγουρος ότι κανείς δεν θα αγγίξει τα πράγματά μου, που… ναι, ντύνομαι, βγαίνω, κάνω τα ψώνια μου, επιστρέφω στο μισάωρο, και δεν περνάει καν από το μυαλό μου ότι κάτι μπορεί να λείπει.
Γενικά την Ουκρανία, από την πρώτη φορά που ήρθα, το 2011, την αισθάνθηκα πολύ ασφαλή χώρα, χώρα στην οποία χωρίς δεύτερη σκέψη θα έβγαζα χρήματα από ΑΤΜ αργά το βράδυ, χώρα στην οποία ποτέ μα ποτέ δεν έχω μπει στην παραμικρή σκέψη να γυρίσω να κοιτάξω ποιος περπατάει πίσω μου στις… 11 και μισή το βράδυ, σε σχεδόν ερημικό δρόμο.
Κάτι που με κάνει να χαμογελάω κάθε μέρα είναι το να βλέπω παιδιά που δεν περνάνε απλά ένα βράδυ εδώ, αλλά ουσιαστικά… ζουν εδώ, να έρχονται “πάνω”, στον ημιώροφο, με λουλούδια (κατά κανόνα κοπέλες, αλλά κι ένας νεαρός), να τα βάζουν σε πλαστικά μπουκάλια ή μικρά γυάλινα βάζα, και να “στολίζουν” τους δύο μεγάλους πάγκους που ανέφερα νωρίτερα.
Δεν μπορώ να σκεφτώ καμία, καμία, ΚΑΜΙΑ άλλη χώρα, μεταξύ εκείνων στις οποίες έχω πάει, που ο κόσμος να είναι ΤΟΣΟ… “κολλημένος” με τα λουλούδια. Προφανώς σε κάθε χώρα υπάρχουν ανθοπωλεία, η συχνότητα όμως με την οποία τα βλέπεις στην Ουκρανία, ειδικά τα “ανοιχτά 24/7”(!), ειλικρινά με εντυπωσιάζει, ακόμα και τώρα, μετά από τόσες επισκέψεις και τόσους – αθροιστικά – μήνες εδώ.
Στην πρώτη βόλτα που κάνεις σε ουκρανική πόλη, παρατηρείς πολύ κόσμο να περπατάει με λουλούδια στα χέρια. Χωρίς να έχω… ατράνταχτα στατιστικά στα χέρια μου, έχω την πεποίθηση ότι τις περισσότερες φορές πρόκειται για κόσμο που απλά αγόρασε λουλούδια για το σπίτι του, κι όχι για κάτι που αγοράστηκε για να προσφερθεί σε κάποιον/κάποια.
Επιπλέον, μία από τις πλέον… τυπικές/χαρακτηριστικές εικόνες που συνοδεύουν την Ουκρανία, είναι γυναίκες με παραδοσιακές φορεσιές και “στέμματα” φτιαγμένα από λουλούδια, σε εορταστικές περιπτώσεις.
Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, έχω γύρω μου ένα μπουκάλι λίτρου, ένα μπουκάλι μισού λίτρου, κι ένα βάζο, με λουλούδια που έφεραν τις τελευταίες ημέρες κοπέλες που μένουν εδώ. Χαμογελάω δε όταν τις βλέπω να βγάζουν φωτογραφία τα… αυτοσχέδια μπουκέτα.
Αν έπρεπε να με… πιέσω να βρω κάτι αρνητικό στο χόστελ που μένω, και γενικά στους Ουκρανούς, αυτό θα ήταν ότι ακόμα και σήμερα, μέσα 2024, τα Αγγλικά δεν είναι και… δυνατό χαρτί τους(…). Έχει βελτιωθεί η κατάσταση σε σύγκριση με το 2011 που ήρθα πρώτη φορά; Ναι. Θεαματικά; Όχι. Σαν τουρίστας, για μια βδομάδα, βλέπεις το κινητό σου να παίρνει φωτιά από την αδιάκοπη χρήση τού Google Translate για να συνεννοείσαι σε μαγαζιά; Όχι. Ξεχνάς τελείως το Google Translate επειδή δεν έχεις λόγο να το χρησιμοποιήσεις καθόλου; Όχι.
Προφανώς, κανείς Ουκρανός δεν περιμένει από ξένο τουρίστα να… μπορεί να παραγγείλει φαγητό στα Ουκρανικά, όμως μια που προσωπικά δεν είμαι τουρίστας τής εβδομάδας, αυτήν τη φορά είπα επιτέλους να ασχοληθώ πρώτη φορά με το να “μάθω” λίγα Ουκρανικά (τα εισαγωγικά υπερ-απαραίτητα, επειδή λόγω ιδιοσυγκρασίας ΠΟΤΕ δεν θα μάθω Ουκρανικά, όμως μεταξύ τού “δεν μπορώ να πω ούτε καλημέρα”, και του “μπορώ να γράψω βιβλίο”, υπάρχει μπόλικος χώρος για όλους, και για μένα).
Λίγο πριν φύγω από την Ουκρανία τον Σεπτέμβριο του 2021 (ήταν η πρώτη χώρα που επισκέφτηκα αφού έκανα τη δεύτερη δόση τού εμβολίου και μπορούσα να ταξιδέψω “άνετα”), στο τέλος διμήνου τότε, αγόρασα ένα πακέτο διακοσίων επεισοδίων ενός ουκρανικού podcast, audios που συνοδεύονταν από PDFs, πολύ χρήσιμα, με transcriptions των audios, με πίνακες, με επεξηγήσεις, με ασκήσεις, με cultural facts, με, με, με. Το σχέδιο ήταν να “καταπιαστώ” σοβαρά 1η Ιανουαρίου (2022), έτσι ώστε τον Μάρτιο-Απρίλιο που θα επέστρεφα (κούνια που με κούναγε), να είχα μία… βάση, και να έχτιζα πάνω της όσο καιρό θα έμενα εδώ (ένα τρίμηνο είχα υπολογίσει).
Είχα εισιτήρια Wizz, Θεσσαλονίκη – Χάρκοβο, και επιστροφή από Κίεβο. Πετούσαν σε αρκετές πόλεις από Θεσσαλονίκη τότε, με εισιτήρια σε μούρλια τιμές. Φυσικά, το σχέδιό μου κατέληξε στον πάτο ενός κουβά στις 24 Φεβρουαρίου (2022), όταν οι Ρώσοι εισέβαλαν. Από τότε, μια στο τόσο όλο και ασχολούμουν, όμως τη μία ταξίδευα δεξιά, την άλλη αριστερά, κι όπως πάντα, έδινα προτεραιότητα στα του αμέσως επόμενου ταξιδιού, όχι σε εκείνα ενός ταξιδιού που… ποιος ξέρει πότε θα μπορούσα να κάνω στο – προσεχές; Απώτερο; - μέλλον.
Εδώ και 20-25 μέρες αφιερώνω δύο ώρες τη μέρα, ξέροντας μέχρι πού μπορώ να απλώσω τα πόδια μου, ξέροντας μέχρι πού φθάνει το πάπλωμα των δυνατοτήτων μου. Όπως έγραψα και νωρίτερα, ως αιώνιος εσωστρεφής, δεν πρόκειται ποτέ να μάθω να μιλάω Ουκρανικά, όμως καθημερινά μού δίνω νοερά επιδοκιμαστικά χτυπηματάκια στην πλάτη όταν με πιάνω να καταλαβαίνω (όταν ακούω, και κυρίως όταν διαβάζω) κάτι, έστω μικρό, περισσότερο από την προηγούμενη μέρα.
Το podcast βοηθάει ΠΟΛΥ, κι άλλο τόσο βοηθάει – όχι μόνο στα Ουκρανικά, αλλά κατ’ εμέ στην ενασχόληση με οποιαδήποτε γλώσσα – το ότι για λεξιλόγιο κι εξάσκηση με τη γραμματική αφιερώνω καθημερινά χρόνο στο να διαβάζω ειδήσεις για θέματα που με ενδιαφέρουν (ποδόσφαιρο, νέα τού Λβιβ, και εξελίξεις στον πόλεμο). Αν το υλικό που διαβάζεις, που ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ να διαβάσεις και να καταλάβεις, σε ενδιαφέρει πραγματικά, και δεν σε αφήνει αδιάφορο, δεν το κάνεις… αγγαρεία, οι πιθανότητες οι λέξεις, οι φράσεις, τα γραμματικά patterns, οι καταλήξεις των πτώσεων κι άλλα τέτοια, να σου “μείνουν”, είναι ΠΟΛΥ περισσότερες. Φρονώ.
Κατά τα άλλα, χθες και τις τρεις προηγούμενες ημέρες είχαμε σειρήνες μεσημεριάτικα και απογευματιάτικα, όμως μόνο μία από τις τέσσερις ημέρες δέχθηκε επίθεση η Περιφέρεια του Λβιβ (όχι η ίδια η πόλη). Οι Ρώσοι χτύπησαν έναν σταθμό μεταφοράς ενέργειας. Τις άλλες τρεις φορές, οι σειρήνες ήχησαν επειδή ρωσικά MIG απογειώθηκαν από βάση κοντά στον εναέριο χώρο τής Ουκρανίας. Στα τοπικά σάιτ, όχι μόνο ποστάρουν αμέσως σαν είδηση το ότι ήχησαν οι σειρήνες (λες και δεν το έχεις ακούσει με τ' αυτιά σου), αλλά όταν οι σειρήνες παύουν να ηχούν, ακολουθούν με… follow-up posts, εξηγώντας γιατί ακριβώς είχαν ηχήσει. Στη συντριπτική πλειοψηφία των φορών που αυτό συμβαίνει στο Λβιβ, ο λόγος είναι η απογείωση ρωσικών MIG, και το σκεπτικό είναι ότι μπορεί να εισέλθουν στον ουκρανικό εναέριο χώρο και να “χτυπήσουν”. Ουσιαστικά πρόκειται για… γενική/τυπική προειδοποίηση, κι όχι για επιτακτική οδηγία να πας σε καταφύγιο. Επαναλαμβάνω, αυτό συμβαίνει στη συντριπτική πλειοψηφία των φορών που ηχούν οι σειρήνες (υπάρχουν κι εξαιρέσεις).
--- Apodrasi, έτσι όπως τα έγραψα, λογική η σύγχυσή σου. Με το “πέντε” εννοούσα την “Κρακοβία”, τη “Βουδαπέστη”, τα μοντέρνα κτήρια, τα “σοβιετικά”, και τους “μπαχτσέδες”. Τα συγκροτήματα κατοικιών ήταν το μπόνους.
Ο χώρος στον οποίο περνάω τον περισσότερο χρόνο είναι “πάνω”, σε ημιώροφο, στον οποίο υπάρχουν δύο μεγάλοι πάγκοι με χώρο για 12 άτομα να καθίσουν με υπολογιστή και να δουλέψουν, ή να καθίσουν για φαγητό. Ακριβώς δίπλα μας έχουμε μία κουζίνα με “νησίδα”, ενώ σε απόσταση περίπου 10 μέτρων υπάρχει ένας ακόμα χώρος για να αράξει κανείς, με 7-8 “πουφ”.
Στο δωμάτιο δεν υπάρχει χώρος για να πάρεις πολλά πράγματα μαζί σου, το δωμάτιο είναι με κάψουλες, στις οποίες μπορείς να πάρεις κάποια πράγματα, όμως για δική σου άνεση έχεις στη διάθεσή σου ντουλάπι δίπλα στη ρεσεψιόν/είσοδο (αν χρειάζεσαι δεύτερο, αν υπάρχει διαθέσιμο, σου δίνουν).
Για να πάω στο ντουλάπι μου και να βγάλω/βάλω το λάπτοπ ή να πάρω τα ρούχα που χρειάζομαι για να ντυθώ και να βγω, πρέπει να περάσω από τη ρεσεψιόν.
Όοολα αυτά τα έγραψα για να καταλήξω στο ότι από τη ρεσεψιόν περνάω τουλάχιστον 10 φορές τη μέρα, και πολλές φορές έχω “πέσει” σε τσεκ-ιν. Εκείνο που καθημερινά μού κάνει εντύπωση είναι το πόσο πληθυντικός ευγενείας “παίζει”, κάτι που μου κάνει ΤΟΣΗ εντύπωση επειδή στη συντριπτική πλειοψηφία τους οι επισκέπτες τού χόστελ είναι λίγο πάνω, ακόμα και λίγο κάτω από τα 20.
Όταν είμαι στη Θεσσαλονίκη, ψευτοπουλάω κάποια πράγματα μέσω Facebook Marketplace, και η δική μου εμπειρία λέει ότι οι 20άρηδες εκεί, ακόμα κι όταν ξέρουν ότι συναντάνε κάποιον (εμένα) που θα μπορούσε να είναι… μπαμπάς τους, ή θείος τους, το “bro” το έχουν τόσο εύκολο όσο έχει ο μέσος Έλληνας το “μαλάκα”. Την πρώτη φορά που πιτσιρικάς στη Θεσσαλονίκη με είπε “μπρο”, πρώτα κόλλησα, μετά… ίσα που μου άρεσε, επειδή αισθάνθηκα ότι δεν φαίνομαι όσο είμαι. Ομολογώ όμως ότι από ένα σημείο και μετά άρχισε να με ενοχλεί. Δεν είμαι και… υπόδειγμα όσον αφορά τους τρόπους μου, αλλά ακόμα και σήμερα, γείτονες που τους γνωρίζω από… μωρό, γυναίκες και άνδρες στα 60 και στα 70 τους, στον πληθυντικό τούς μιλάω.
Ίσως γι’ αυτό μού κάνει τόση εντύπωση το να ακούω εδώ τόσο πληθυντικό ευγενείας, και μετά να γυρνάω το κεφάλι και να βλέπω με “βι” (δεν είναι “ι”, είναι κάτι μεταξύ “ου” και “ι”, αλλά τέλος πάντων), κι όχι με “τι”, δηλαδή με “εσείς”, και όχι “εσύ”, να έχει απευθυνθεί ένας νεαρός που είναι δεν είναι 20 ετών, σε κάποιον από τους τρεις ρεσεψιονίστ μας, που όλοι τους είναι (βαριά-βαριά) μέχρι 22-23.
Ακόμα και 40άρηδες φαντάρους έχω ακούσει να απευθύνονται στους ρεσεψιονίστ σε πληθυντικό ευγενείας. Σχεδόν κάθε βράδυ, κατά τις 10-11, σκάνε μύτη αρκετοί φαντάροι, οι οποίοι για τον έναν ή τον άλλον λόγο έπρεπε να έρθουν στο Λβιβ, και χρειάζονται ένα μέρος για να περάσουν το βράδυ.
Γενικά τους Ουκρανούς τούς θεωρώ εξαιρετικά well-mannered (δεν μου έρχεται η λέξη στα Ελληνικά). Το βλέπεις πώς συμπεριφέρονται στην κουζίνα, την οποία αφήνουν το ίδιο καθαρή όσο τη βρήκαν. Δεν έχει τύχει ούτε μία φορά να πάω στην κουζίνα και να βρω κάτι αφημένο σε έναν από τους δύο νιπτήρες, βρώμικο πιάτο, ποτήρι, τίποτα…
Δεν ακούς… κραυγές, δεν ακούς κάποιον να απευθύνεται δυνατά σε άλλον από τη μία άκρη τού χόστελ στην άλλη, ακόμα κι όταν έχουμε γκρουπάκια 10 πιτσιρικάδων που συνοδεύονται από ενήλικα. Δεν ακούς ομιλίες ή ήχο από βίντεο σε κινητό μέσα στο δωμάτιο, καλά-καλά ούτε καν στους κοινόχρηστους χώρους, αφού σχεδόν όλοι είναι με ακουστικά στα αυτιά, και δεν εννοώ μόνο εκείνους που δουλεύουν κι έχουν ανάγκη να μένουν συγκεντρωμένοι, εννοώ και την… ξέμπαρκη κοπελίτσα που ετοίμασε πρωινό και κάθισε να φάει, χαζεύοντας κάτι στην οθόνη τού κινητού της.
Δεν βλέπεις… μπάχαλο, δεν βλέπεις ακαταστασία, κάτι που πάντα μού έκανε εντύπωση στην Ουκρανία (στα καταλύματα που έμενα), κι ακόμα περισσότερο τώρα που όλοι (πλην δύο, εμού κι ενός ακόμα) στο χόστελ είναι Ουκρανοί, κι όχι ξένοι τουρίστες.
Άλλο που μου έχει κάνει τεράστια εντύπωση είναι ότι μέχρι και σήμερα, κανείς δεν έχει αγγίξει τη σακούλα που έχω στο ψυγείο με προμήθειες, και μία ακόμα που έχω σε ένα ντουλάπι, με πράγματα που δεν χρειάζονται ψυγείο. Τόσα χρόνια budget ταξιδιώτης, έχω μείνει κι έχω μείνει σε χόστελ, και μου έχουν τσιμπήσει από ψυγεία τόσα πράγματα που θα μπορούσα να γράψω… ξεχωριστό κείμενο μόνο για αυτό.
Όχι μόνο δεν έχω βρει το παραμικρό να λείπει, αλλά δεν έχει υπάρξει ούτε μία φορά που να βρήκα σακούλα μου σε διαφορετικό σημείο από εκεί που την είχα αφήσει, κανείς δεν την έχει μετακινήσει επειδή… ήθελε να στριμώξει δικά του πράγματα.
Οποιαδήποτε στιγμή τής ημέρας δε, βλέπεις κινητά, λάπτοπ, τάμπλετ, τσάντες, χωρίς τον κάτοχό τους τριγύρω. Αφήνει ο άλλος το λάπτοπ του πάνω στο τραπέζι για να πάει στο κοντινό σούπερ μάρκετ 10-15 λεπτά, και ξέρει ότι θα βρει τα πάντα στη θέση τους όταν επιστρέψει.
Ομολογώ ότι καλώς ή κακώς το κάνω κι εγώ, αισθάνομαι ΤΟΣΟ σίγουρος ότι κανείς δεν θα αγγίξει τα πράγματά μου, που… ναι, ντύνομαι, βγαίνω, κάνω τα ψώνια μου, επιστρέφω στο μισάωρο, και δεν περνάει καν από το μυαλό μου ότι κάτι μπορεί να λείπει.
Γενικά την Ουκρανία, από την πρώτη φορά που ήρθα, το 2011, την αισθάνθηκα πολύ ασφαλή χώρα, χώρα στην οποία χωρίς δεύτερη σκέψη θα έβγαζα χρήματα από ΑΤΜ αργά το βράδυ, χώρα στην οποία ποτέ μα ποτέ δεν έχω μπει στην παραμικρή σκέψη να γυρίσω να κοιτάξω ποιος περπατάει πίσω μου στις… 11 και μισή το βράδυ, σε σχεδόν ερημικό δρόμο.
Κάτι που με κάνει να χαμογελάω κάθε μέρα είναι το να βλέπω παιδιά που δεν περνάνε απλά ένα βράδυ εδώ, αλλά ουσιαστικά… ζουν εδώ, να έρχονται “πάνω”, στον ημιώροφο, με λουλούδια (κατά κανόνα κοπέλες, αλλά κι ένας νεαρός), να τα βάζουν σε πλαστικά μπουκάλια ή μικρά γυάλινα βάζα, και να “στολίζουν” τους δύο μεγάλους πάγκους που ανέφερα νωρίτερα.
Δεν μπορώ να σκεφτώ καμία, καμία, ΚΑΜΙΑ άλλη χώρα, μεταξύ εκείνων στις οποίες έχω πάει, που ο κόσμος να είναι ΤΟΣΟ… “κολλημένος” με τα λουλούδια. Προφανώς σε κάθε χώρα υπάρχουν ανθοπωλεία, η συχνότητα όμως με την οποία τα βλέπεις στην Ουκρανία, ειδικά τα “ανοιχτά 24/7”(!), ειλικρινά με εντυπωσιάζει, ακόμα και τώρα, μετά από τόσες επισκέψεις και τόσους – αθροιστικά – μήνες εδώ.
Στην πρώτη βόλτα που κάνεις σε ουκρανική πόλη, παρατηρείς πολύ κόσμο να περπατάει με λουλούδια στα χέρια. Χωρίς να έχω… ατράνταχτα στατιστικά στα χέρια μου, έχω την πεποίθηση ότι τις περισσότερες φορές πρόκειται για κόσμο που απλά αγόρασε λουλούδια για το σπίτι του, κι όχι για κάτι που αγοράστηκε για να προσφερθεί σε κάποιον/κάποια.
Επιπλέον, μία από τις πλέον… τυπικές/χαρακτηριστικές εικόνες που συνοδεύουν την Ουκρανία, είναι γυναίκες με παραδοσιακές φορεσιές και “στέμματα” φτιαγμένα από λουλούδια, σε εορταστικές περιπτώσεις.
Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, έχω γύρω μου ένα μπουκάλι λίτρου, ένα μπουκάλι μισού λίτρου, κι ένα βάζο, με λουλούδια που έφεραν τις τελευταίες ημέρες κοπέλες που μένουν εδώ. Χαμογελάω δε όταν τις βλέπω να βγάζουν φωτογραφία τα… αυτοσχέδια μπουκέτα.
Αν έπρεπε να με… πιέσω να βρω κάτι αρνητικό στο χόστελ που μένω, και γενικά στους Ουκρανούς, αυτό θα ήταν ότι ακόμα και σήμερα, μέσα 2024, τα Αγγλικά δεν είναι και… δυνατό χαρτί τους(…). Έχει βελτιωθεί η κατάσταση σε σύγκριση με το 2011 που ήρθα πρώτη φορά; Ναι. Θεαματικά; Όχι. Σαν τουρίστας, για μια βδομάδα, βλέπεις το κινητό σου να παίρνει φωτιά από την αδιάκοπη χρήση τού Google Translate για να συνεννοείσαι σε μαγαζιά; Όχι. Ξεχνάς τελείως το Google Translate επειδή δεν έχεις λόγο να το χρησιμοποιήσεις καθόλου; Όχι.
Προφανώς, κανείς Ουκρανός δεν περιμένει από ξένο τουρίστα να… μπορεί να παραγγείλει φαγητό στα Ουκρανικά, όμως μια που προσωπικά δεν είμαι τουρίστας τής εβδομάδας, αυτήν τη φορά είπα επιτέλους να ασχοληθώ πρώτη φορά με το να “μάθω” λίγα Ουκρανικά (τα εισαγωγικά υπερ-απαραίτητα, επειδή λόγω ιδιοσυγκρασίας ΠΟΤΕ δεν θα μάθω Ουκρανικά, όμως μεταξύ τού “δεν μπορώ να πω ούτε καλημέρα”, και του “μπορώ να γράψω βιβλίο”, υπάρχει μπόλικος χώρος για όλους, και για μένα).
Λίγο πριν φύγω από την Ουκρανία τον Σεπτέμβριο του 2021 (ήταν η πρώτη χώρα που επισκέφτηκα αφού έκανα τη δεύτερη δόση τού εμβολίου και μπορούσα να ταξιδέψω “άνετα”), στο τέλος διμήνου τότε, αγόρασα ένα πακέτο διακοσίων επεισοδίων ενός ουκρανικού podcast, audios που συνοδεύονταν από PDFs, πολύ χρήσιμα, με transcriptions των audios, με πίνακες, με επεξηγήσεις, με ασκήσεις, με cultural facts, με, με, με. Το σχέδιο ήταν να “καταπιαστώ” σοβαρά 1η Ιανουαρίου (2022), έτσι ώστε τον Μάρτιο-Απρίλιο που θα επέστρεφα (κούνια που με κούναγε), να είχα μία… βάση, και να έχτιζα πάνω της όσο καιρό θα έμενα εδώ (ένα τρίμηνο είχα υπολογίσει).
Είχα εισιτήρια Wizz, Θεσσαλονίκη – Χάρκοβο, και επιστροφή από Κίεβο. Πετούσαν σε αρκετές πόλεις από Θεσσαλονίκη τότε, με εισιτήρια σε μούρλια τιμές. Φυσικά, το σχέδιό μου κατέληξε στον πάτο ενός κουβά στις 24 Φεβρουαρίου (2022), όταν οι Ρώσοι εισέβαλαν. Από τότε, μια στο τόσο όλο και ασχολούμουν, όμως τη μία ταξίδευα δεξιά, την άλλη αριστερά, κι όπως πάντα, έδινα προτεραιότητα στα του αμέσως επόμενου ταξιδιού, όχι σε εκείνα ενός ταξιδιού που… ποιος ξέρει πότε θα μπορούσα να κάνω στο – προσεχές; Απώτερο; - μέλλον.
Εδώ και 20-25 μέρες αφιερώνω δύο ώρες τη μέρα, ξέροντας μέχρι πού μπορώ να απλώσω τα πόδια μου, ξέροντας μέχρι πού φθάνει το πάπλωμα των δυνατοτήτων μου. Όπως έγραψα και νωρίτερα, ως αιώνιος εσωστρεφής, δεν πρόκειται ποτέ να μάθω να μιλάω Ουκρανικά, όμως καθημερινά μού δίνω νοερά επιδοκιμαστικά χτυπηματάκια στην πλάτη όταν με πιάνω να καταλαβαίνω (όταν ακούω, και κυρίως όταν διαβάζω) κάτι, έστω μικρό, περισσότερο από την προηγούμενη μέρα.
Το podcast βοηθάει ΠΟΛΥ, κι άλλο τόσο βοηθάει – όχι μόνο στα Ουκρανικά, αλλά κατ’ εμέ στην ενασχόληση με οποιαδήποτε γλώσσα – το ότι για λεξιλόγιο κι εξάσκηση με τη γραμματική αφιερώνω καθημερινά χρόνο στο να διαβάζω ειδήσεις για θέματα που με ενδιαφέρουν (ποδόσφαιρο, νέα τού Λβιβ, και εξελίξεις στον πόλεμο). Αν το υλικό που διαβάζεις, που ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ να διαβάσεις και να καταλάβεις, σε ενδιαφέρει πραγματικά, και δεν σε αφήνει αδιάφορο, δεν το κάνεις… αγγαρεία, οι πιθανότητες οι λέξεις, οι φράσεις, τα γραμματικά patterns, οι καταλήξεις των πτώσεων κι άλλα τέτοια, να σου “μείνουν”, είναι ΠΟΛΥ περισσότερες. Φρονώ.
Κατά τα άλλα, χθες και τις τρεις προηγούμενες ημέρες είχαμε σειρήνες μεσημεριάτικα και απογευματιάτικα, όμως μόνο μία από τις τέσσερις ημέρες δέχθηκε επίθεση η Περιφέρεια του Λβιβ (όχι η ίδια η πόλη). Οι Ρώσοι χτύπησαν έναν σταθμό μεταφοράς ενέργειας. Τις άλλες τρεις φορές, οι σειρήνες ήχησαν επειδή ρωσικά MIG απογειώθηκαν από βάση κοντά στον εναέριο χώρο τής Ουκρανίας. Στα τοπικά σάιτ, όχι μόνο ποστάρουν αμέσως σαν είδηση το ότι ήχησαν οι σειρήνες (λες και δεν το έχεις ακούσει με τ' αυτιά σου), αλλά όταν οι σειρήνες παύουν να ηχούν, ακολουθούν με… follow-up posts, εξηγώντας γιατί ακριβώς είχαν ηχήσει. Στη συντριπτική πλειοψηφία των φορών που αυτό συμβαίνει στο Λβιβ, ο λόγος είναι η απογείωση ρωσικών MIG, και το σκεπτικό είναι ότι μπορεί να εισέλθουν στον ουκρανικό εναέριο χώρο και να “χτυπήσουν”. Ουσιαστικά πρόκειται για… γενική/τυπική προειδοποίηση, κι όχι για επιτακτική οδηγία να πας σε καταφύγιο. Επαναλαμβάνω, αυτό συμβαίνει στη συντριπτική πλειοψηφία των φορών που ηχούν οι σειρήνες (υπάρχουν κι εξαιρέσεις).
--- Apodrasi, έτσι όπως τα έγραψα, λογική η σύγχυσή σου. Με το “πέντε” εννοούσα την “Κρακοβία”, τη “Βουδαπέστη”, τα μοντέρνα κτήρια, τα “σοβιετικά”, και τους “μπαχτσέδες”. Τα συγκροτήματα κατοικιών ήταν το μπόνους.
