Βοσνία-Ερζεγοβίνη Κροατία Μαυροβούνιο Δυτικά Βαλκάνια. Καλοκαιρινό Road Trip με πρόγραμμα αυτή τη φορά.

[giannismits]

Αχ..Μετά την οριστική αναβολή των διακοπών φέτος στην Κροατία και το Μαυροβούνιο, η ιστορία σου είναι μια παρηγοριά. Και ζηλεύω αλλά και την απολαμβάνω. Περιμένω το επόμενο πολλά υποσχόμενο κεφάλαιο!

 

[gelf]

Κεφάλαιο 28. Το ταξίδι Σπλιτ - Makarska

Σύμφωνα με τους χάρτες της google, το Ντουμπρόβνικ απέχει από το Σπλιτ 232km και ο απαιτούμενος χρόνο, προβλέπεται σε 3 ώρες και 6 λεπτά μέσω του αυτοκινητόδρομου Ε65, σε συνδυασμό με τον παραλιακό δρόμο D8, ο οποίος έπρεπε να ακολoυθηθεί μετά το Ploce. Όμως εμείς θέλαμε να ακολουθήσουμε τον παραλιακό επαρχιακό δρόμο D8, σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής, ώστε να απολαύσουμε τις δαλματικές ακτές. Ο δρόμος αυτός πάντα σύμφωνα με τους χάρτες της google, έδινε απόσταση Σπλιτ - Ντουμπρόβνικ 214 km και απαιτούμενο χρόνο 4 ώρες και 10 λεπτά. Βέβαια τα δεδομένα αυτά, ως προς το χρόνο, ήταν της πρωινής ώρας.
Επίσης σύμφωνα με τους χάρτες της google, η απόσταση Ντουμπρόβνικ - Κότορ, είναι 92km και ο απαιτούμενος χρόνος ήταν 2 ώρες, μέσω του παραλιακού επαρχιακού δρόμου D8. Δηλαδή ο συνολικός καθαρός χρόνος του ταξιδιού, ήταν πάνω από 6 ώρες. Για το λόγο αυτό είχα επισημάνει στην παρέα, ότι παρά το ξενύχτι, έπρεπε να ξεκινήσουμε σχετικά νωρίς.
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο, έχοντας αποφασίσει να ακολουθήσουμε τον παραλιακό επαρχιακό δρόμο D8, σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής, έστω και αν ήταν μια ώρα παραπάνω.
Από τα πρώτα χιλιόμετρα του ταξιδιού, αν και κάποια από αυτά τα είχα κάνει και την προηγούμενη ημέρα, επαλήθευσα αυτά που είχα διαβάσει, ότι δηλαδή η διαδρομή Split - Dubrovnik είναι η πιο συναρπαστική των Δαλματικών ακτών. Ο παραλιακός επαρχιακός δρόμος D8 διέρχεται μέσω μιας εκπληκτικής διαδρομής, όπου δεξιά σου είναι οι δαντελωτές παραλίες και αριστερά σου οι Δειναρικές Άλπεις οι οποίες αντανακλώνται στα κρυστάλλινα νερά της Αδριατικής, δημιουργώντας τοπία ανείπωτης ομορφιάς.
Στη διαδρομή απολαύσαμε το ομορφότερο κομμάτι των Δαλματικών ακτών με θέα τα νησιά Ελαφίτη, Korcula, Hvar και Brac. Οδηγώντας σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, η συγκεκριμένη διαδρομή αποτελεί αναμφίβολα μια μοναδική εμπειρία.

Στη διαδρομή περάσαμε μέσα από παραλικά χωριά και κωμοπόλεις και ύστερα από απόσταση 30 χιλιομέτρων φτάσαμε στο Omiš στην εκβολή του ποταμού Cetina, μια μικρή πόλη 15.000 περίπου κατοίκων, η οποία μας άρεσε πολύ την προηγούμενη ημέρα.

Μας άρεσε πολύ, αλλά δεν καθίσαμε, αφού είχαμε δει την πόλη την προηγούμενη ημέρα και ο χρόνος ήταν ασφυκτικός. Συνεχίσαμε να προχωρούμε κατά μήκος του οδικού άξονα D8, απολαμβάνοντας τα τοπία,

περάσαμε από τη μικρή κωμόπολη Brela (πληθυσμού 1.800 περίπου κατοίκων), αλλά και από άλλους παραλιακούς οικισμούς και σε λιγότερο από δύο ώρες, από την ώρα που είχαμε φύγει από το Σπλιτ και αφού είχαμε καλύψει σχεδόν 70km, φτάσαμε στη μικρή παραλιακή πόλη Makarska (πληθυσμού 14.000 περίπου κατοίκων) όπου και αποφασίσαμε να εγκαταλείψουμε τον οδικό άξονα D8 και να μπούμε στην πόλη,

για να δούμε άλλη μια μικρή πόλη στις Δαλματικές ακτές, εκτός από το Όμις το οποίο είχαμε δει την προηγούμενη ημέρα. Φτάσαμε στην παραλία της Makarska και παρκάραμε εύκολα το αυτοκίνητο στον κεντρικό παραλιακό δρόμο Marineta. Οι παραλίες κοντά στη Makarska, ονομάζονται ριβιέρα της Makarska. Είχα αρχίσει να χάνω το μέτρημα με τις ριβιέρες σε αυτό το ταξίδι. Εκτός από την original ριβιέρα, είχα γνωρίσει την αυστριακή ριβιέρα, τη ριβιέρα της Makarska, αλλά και πολλές άλλες. Το όνομα ριβιέρα πουλάει.
Πάντως η Makarska διαθέτει κάποια όμορφα κτίρια στην παραλία

κι ένα προστατευμένο φυσικό λιμάνι,

το οποίο έχει συνεχή σύνδεση (τουλάχιστον το καλοκαίρι) με τον ανατολικό - νοτιοανατολικό οικισμό - λιμενίσκο Sumartin, του νησιού Brac.

Βλέποντας το φέρι να πιάνει λιμάνι,

αποφασίσαμε να περπατήσουμε προς το κέντρο της πόλης.
Ανηφορίσαμε, σε ένα σοκάκι με πολύ μικρή κατά μήκος κλίση,

από τον παραλιακό δρόμο Marineta στον πεζόδρομο Kalalarga, ο οποίος μου φάνηκε ότι είναι ο κεντρικός πεζόδρομος της παλιάς πόλης της Makarska.

Περπατήσαμε λίγο, στον πεζόδρομο συναντούσαμε διάφορα μικρά μπαράκια,

σταματήσαμε και καθίσαμε, για λίγο, ώστε να πιούμε από ένα χυμό σε ένα μπαρ με ευρηματική είσοδο

και συνεχίσαμε να περπατάμε κατά μήκος του πεζόδρομου Kalalarga, παρατηρώντας από διάφορα στενάκια με τα οποία διασταυρωνόμαστε την παραλία,

έως την κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης της Makarska, την Trg fra Andrije Kačića Miošića,

στην οποία δεσπόζει η εκκλησία του Αγίου Μάρκου κάτω από τη σκιά των Δειναρικών Άλπεων.

Στη συνέχεια κατηφορίσαμε προς την παραλιακή οδό Marineta, παρατηρώντας τη μικρή παραλιακή πόλη,

φτάσαμε στον κεντρικό παραλιακό δρόμο Marineta,

περπατήσαμε προς τη θέση όπου είχαμε παρκάρει το αυτοκίνητο, μπήκαμε μέσα και συνεχίσαμε να προχωρούμε προς νότο ή για την ακρίβεια προς νότιο - νοτιοανατολικά, αφήνοντας τη ριβιέρα της Makarska

και κατευθυνόμενοι προς Ντουμπρόβνικ.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 29. Το ταξίδι Makarska - Ντουμπρόβνικ

Συνεχίσαμε να προχωράμε κατά μήκος του παραλιακού επαρχιακού δρόμου D8, κατευθυνόμενοι προς Ντουμπρόβνικ. Στο δρόμο μας συναντήσαμε καμένα δάση

και σκεφτήκαμε, ότι δεν γίνονται αυτά μόνο στην Ελλάδα. Περάσαμε από παραλιακούς οικισμούς,

μεταξύ αυτών και από τον οικισμό Drvenik, ο οποίος συνδέεται με το ανατολικό λιμάνι του νησιού Χβαρ, το Sućuraj.
Συνεχίσαμε να περνάμε από παραλιακούς οικισμούς που βρισκόταν ο ένας δίπλα στον άλλο,

λίγο μετά τον οικισμό Drvenik, περάσαμε από την παραλιακή κωμόπολη Gradac (πληθυσμού 1.300 περίπου κατοίκων), όπου μετά από αυτή τη μικρή κωμόπολη, ο οδικός άξονας D8, απομακρύνεται για ένα μικρό διάστημα από την παραλία, χωρίς όμως τα τοπία από τα οποία διέρχεται να χάνουν κάτι από την ομορφιά τους. Πράγματι, ύστερα από λίγα χιλιόμετρα από την παραλιακή κωμόπολη Gradac, ο οδικός άξονας D8 διέρχεται δυτικά από ένα σύστημα λιμνών, τις λίμνες Baćina.

Παρκάραμε και βγήκαμε έξω από το αυτοκίνητο. Η ομορφιά του τοπίου, σου έκοβε την ανάσα.

Αφού ξεμουδιάσαμε απολαμβάνοντας το θέαμα των λιμνών, μπήκαμε πάλι στο αυτοκίνητο και συνεχίσαμε την πορεία μας προς το Ντουμπρόβνικ. Η πρώτη πόλη που συναντήσαμε, προχωρώντας κατά μήκος του οδικού άξονα
D8 μετά τις λίμνες Baćina, ήταν η πόλη του Ploče, με πληθυσμό 10.135 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του έτους 2011, πόλη η οποία διαθέτει ένα πολύ προστατευμένο λιμάνι.

Η περιοχή διαθέτει πολλά νερά και έχουν κατασκευαστεί σειρά εγγειοβελτιωτικών έργων, γι' αυτό συναντούσαμε συνεχώς κανάλια,

πολλά από τα οποία προέρχονται από τον ποταμό Νερέτβα, στην εκβολή του οποίου πλησιάζαμε. Προχωρώντας κατά μήκος του οδικού άξονα D8 απολαμβάνοντας το τοπίο,

περάσαμε από τη μικρή πόλη Rogotin, η οποία διαθέτει ένα κανάλι το οποίο είχε και χρήση αλιευτικού λιμενίσκου

και αμέσως μετά περάσαμε από τη γέφυρα διάβασης του ποταμού Νερέτβα.

Στη συνέχεια ο οδικός άξονας D8, για ένα διάστημα, διέρχεται παραποτάμια, δίπλα στον ποταμό Νερέτβα,

ενώ κατόπιν ο οδικός άξονας D8, ακολουθεί νότια χάραξη, διερχόμενος από τον μικρό οικισμό Vlaka, όπου βρίσκεται ένας κλάδος του ποταμού Νερέτβα, πριν εκβάλλει κι αυτός στη θάλασσα.

Στη συνέχεια της διαδρομής, ο οδικός άξονας D8 κατηφορίζει προς την παραλία,

όπου γίνεται και πάλι παραλιακός δρόμος διερχόμενος από πολύ μικρούς παραλιακούς οικισμούς,

για λίγα χιλιόμετρα ακόμα στη Κροατία, ενώ στη συνέχεια, μετά από διέλευση συνόρων,

για 9km, περίπου, ο οδικός άξονας (ονομαζόμενος στο τμήμα αυτό Ε65) διέρχεται από το μοναδικό παραθαλάσσιο τμήμα της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης

και το μοναδικό λιμάνι της χώρας το Neum (πληθυσμού 4.300 περίπου κατοίκων).

Διερχόμενοι από το Neum, μου έκανε εντύπωση ήταν ο μεγάλος αριθμός ξενοδοχειακών συγκροτημάτων, μερικά από τα οποία ήταν μεγάλα σε μέγεθος.

Αυτό όμως είναι φυσικό, αφού πολλοί επισκέπτες του Ντουμπρόβνικ διαμένουν πιο οικονομικά στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, όπως είχα αναφέρει και στο κεφάλαιο 4 κατά τη διέλευσή μας από το Τρέμπινιε.
Επίσης μου έκανε εντύπωση και ο ναός svetog Ivana, ο οποίος δέσποζε.

Στη συνέχεια ο οδικός άξονας Ε65 εισέρχεται εκ νέου στο έδαφος της Κροατίας.
Για τη νέα είσοδο στην Κροατία ξαναπεράσαμε, προφανώς σύνορα.
Όμως και στις δύο διελεύσεις συνόρων και από την Κροατία στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και από τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη στην Κροατία δεν καθυστερήσαμε ιδιαίτερα, σε σχέση με την ημέρα η οποία ήταν Παρασκευή σε περίοδο αιχμής. Ο χρόνος διέλευσης ήταν γύρω στα δέκα πέντε λεπτά για τη διέλευση από την Κροατία στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και γύρω στα είκοσι πέντε λεπτά για τη διέλευση από τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη στην Κροατία.
Μετά τη νέα διέλευση συνόρων και την είσοδο στην Κροατία, ο οδικός άξονας μετονομάζεται πάλι σε D8, ανάντη συναντούσαμε όμορφα τοπία,

ενώ ο οδικός άξονας D8 συνεχίζει σε παραλιακή χάραξη, διερχόμενος από παραλιακούς οικισμούς όπως Slano (πληθυσμού 580 περίπου κατοίκων) Brsečine, Trsteno,

Zaton και από λοιπά παραλιακά μικρά χωριά,

περνάει πάνω από το Ντουμπρόβνικ

και συνεχίζει νοτιοανατολικά προς Μαυροβούνιο.
Αμέσως μετά τα σύνορα της Βοσνίας και πριν φτάσουμε στο Ντουμπρόβνικ, ήθελα να περάσουμε από τον οικισμό Ston, λίγο πριν το Ντουμπρόβνικ και το Slano, όπου όπως είχα διαβάσει, υπάρχει το μεγαλύτερο τείχος μετά το Σινικό(!!!?). Όμως κάτι ο χρόνος και κυρίως κάτι το ότι έχω περπατήσει αρκετά στο original σινικό τείχος,

παρακάμψαμε την είσοδο στον οικισμό Ston και αφού περάσαμε από τους προαναφερθέντες οικισμούς (Slano Brsečine, Trsteno, Zaton κλπ), φτάσαμε στη γέφυρα Franjo Tudjman,

όπου αποφασίσαμε να εγκαταλείψουμε τον οδικό άξονα D8 και να μπούμε στο Ντουμπρόβνικ.

Προφανώς όχι στην περιτοιχισμένη παλιά πόλη, αλλά έξω από αυτήν.

 

[apodrasi]

Στη Βαλτική σε ψάχνουμε, στα Βαλκάνια σε πετυχαίνουμε. Πολυπράγμων!

 

[gelf]

Κεφάλαιο 30. Ντουμπρόβνικ.

Παρ' όλο το ότι είχαμε ξεκινήσει αρκετά πρωί, παρά το ξενύχτι στο Σπλιτ, όταν φτάσαμε στο Ντουμπρόβνικ, η ώρα προσέγγιζε τέσσερις το απόγευμα.
Το Ντουμπρόβνικ είναι μια υπέροχη καστροπολιτεία,

με πληθυσμό 43.770 κατοίκων, περίπου, ευρισκόμενη στο νοτιότερο τμήμα της Κροατίας. Μια πόλη παραθαλάσσια στην Αδριατική θάλασσα, το Ντουμπρόβνικ είναι ένας από τους πιο εξελίξιμους τουριστικούς προορισμούς στην Ευρώπη. Η ευημερία της πόλης του Ντουμπρόβνικ βασιζόταν πάντα στο θαλάσσιο εμπόριο. Κατά την εποχή του μεσαίωνα ήταν η μόνη πόλη-κράτος της Αδριατικής που συναγωνιζόταν τη Βενετία. Μέσω της διπλωματίας και του πλούτου της, κατάφερε να πετύχει εξαιρετικά επίπεδα ανάπτυξης κατά των 15ο και 16ο αιώνα.
Όσον αφορά στο κλίμα, αυτό είναι τυπικά Μεσογειακό, με ήπιους αλλά βροχερούς χειμώνες και ζεστά και ξηρά καλοκαίρια.
Το ιστορικό τμήμα του Ντουμπρόβνικ (προστατευόμενο από την Unesco) είναι μια οχυρωμένη πόλη με τείχος, μήκους άνω των δύο χιλιομέτρων. Αρχικά τα τείχη ξεκίνησαν ως ένα απλό Βυζαντινό κάστρο σε ένα βραχώδες νησί και μετά από πολλά χρόνια και αμέτρητες προσθέσεις κατέληξαν να θεωρούνται, ένα από τα καλύτερα αμυντικά συστήματα κατά την μεσαιωνική εποχή καθώς πολύ δύσκολα κατακτητής μπορούσε να τα διαπεράσει.
Το Ντουμπρόβνικ, αρχικά, ήταν ένα νησί το οποίο διαχωριζόταν από την ηπειρωτική χώρα από ένα κανάλι μικρού πλάτους. Κατά των 11ο αιώνα το κανάλι αυτό επιχωματώθηκε και δημιουργήθηκε η κεντρική οδός Stradun, η οποία είναι στρωμένη με μάρμαρο από τα νησιά (κυρίως από το Μπρατς). Η κεντρική οδός Stradun βρίσκεται μεταξύ των πυλών Pile και Ploèe.
Το έτος 1970 η πόλη αποστρατιωτικοποιήθηκε με σκοπό να προστατευτεί από πολεμικές συρράξεις, όμως μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας το έτος 1991, δεν μπόρεσε να αποφύγει την πολιορκία και τις καταστροφές αφού χτυπήθηκε ανηλεώς από Σέρβους και Μαυροβούνιους. Σήμερα δεν είναι ορατό, εύκολα, ότι αυτό το σύμπλεγμα από ρωμαϊκά, μεσαιωνικά και αναγεννησιακά στοιχεία, ηλικίας 1300 ετών, είχε υποστεί ζημιές σε ποσοστό άνω του 80% των κτιρίων του. Υπό την επίβλεψη της UNESCO η πόλη ανοικοδομήθηκε και πλέον θεωρείται ένα από τα πιο δημοφιλή τουριστικά κέντρα της Ευρώπης και αποτελεί τον σημαντικότερο τουριστικό προορισμό σε ολόκληρη την Αδριατική μετά τη Βενετία.
Η παλιά πόλη, δηλαδή η καστροπολιτεία, είναι ένα σπάνιο αρχιτεκτονικό σύνολο, με αναγεννησιακά και μπαρόκ κτίσματα, ανάμεσα στα πέτρινα κτίρια με παράθυρα-πολεμίστρες, με την κεντρική οδό Stradum, τη μεγάλη πηγή του Onofrio η οποία είναι το τελευταίο τμήμα ενός υδραγωγείου συνολικού μήκους 12km κατασκευασμένο από το έτος 1438 και το οποίο εκτείνεται σε έναν ανοιχτό χώρο δίπλα στην πύλη Pile της κεντρικής οδού Stradum, το Παλάτι του κυβερνήτη της Δημοκρατίας της Ραγκούσα, στην κεντρική πλατεία Lonza, το κτίριο του τελωνείου, το Δημαρχείο, το μοναστήρι των Φραγκισκανών, το οποίο κατασκευάστηκε αρχικά κατά το έτος 1337, εκκλησιές, παλάτια, κρήνες, αλλά και τον καθεδρικό ναό της ανάληψης της Παρθένας Μαρίας ένα επιβλητικό μπαρόκ καθεδρικό που κατασκευάστηκε μετά τον σεισμό του 1667. Στη μέση βρίσκεται η κεντρική πλατεία με το άγαλμα του μεσαιωνικού Ιππότη Ορλάντο, το οποίο κατασκευάστηκε το έτος 1418 και έγινε το σύμβολο της ελεύθερης πόλης-κράτους, το ναό του Αγ. Βλάσιου προστάτη της πόλης, ναός ο οποίος κατασκευάστηκε στις αρχές του 18ου αιώνα και τον πύργο του ρολογιού. Η πιο γνωστή είσοδος στην παλιά πόλη, είναι η Pile Gate.
Γύρω, αλλά κυρίως δυτικά και βορειοδυτικά της καστροπολιτείας, απλώνεται η νέα πόλη του Ντουμπρόβνικ.
Από σημείο μετά τη γέφυρα Franjo Tudjman και πριν εγκαταλείψουμε τον οδικό άξονα D8 για να μπούμε στο Ντουμπρόβνικ, σταματήσαμε και παρατηρήσαμε τη χερσόνησο Babin Kuk,

ευρύτερες περιοχές της νέας πόλης δυτικά και βορειοδυτικά της καστροπολιτείας καθώς και το λιμάνι του Ντουμπρόβνικ.

Εγκαταλείποντας τον οδικό άξονα D8, ακολούθησα την παραθαλάσσια λεωφόρο Sustjepanska obala, για να κάνουμε μια μικρή εξερεύνηση στην περιοχή του κόλπου στην είσοδο της πόλης του Ντουμπρόβνικ που εκτείνεται σε αρκετό μήκος, αλλά διαθέτει πολύ μικρό πλάτος. Αφού φτάσαμε έως ένα σημείο κάναμε αναστροφή και προχωρήσαμε προς το κέντρο της πόλης, ενώ παρατηρούσαμε ψηλά τη γέφυρα Franjo Tudjman,

η οποία γεφύρωνε τον προαναφερόμενο στενόμακρο κόλπο. Προχωρήσαμε προς το κέντρο της πόλης. Είχα σχεδιάσει να αφήσουμε το αυτοκίνητο σε ένα parking κοντά στη βασική πύλη εισόδου στην πόλη. στην πύλη Pile.
Προσεγγίζοντας το parking,

άρχισα να σκέφτομαι ότι θα ήταν πολύ όμορφα να περπατήσω ακόμα μια φορά στα τείχη και στο κέντρο της καστροπολιτείας του Ντουμπρόβνικ.
Βέβαια το να περπατήσεις τα τείχη της πόλης, το μήκος των οποίων είναι περίπου δύο χιλιόμετρα, θα απαιτούσε χρόνο, αφού θα έπρεπε να συνυπολογίσουμε και το χρόνο σταματήματος για παρατηρήσεις και φωτογραφίες.
Το να περπατήσεις στην κεντρική οδό Stradun, απαιτείται χρόνος. Η μπύρα που θα ήθελες οπωσδήποτε, να πιεις απαιτεί επίσης χρόνο.
Και χρόνο δυστυχώς δεν είχαμε.
Η πρότασή μου ήταν να φύγουμε και να δούμε την πόλη από ψηλά. Άλλωστε ένα επιχείρημα είναι οι απ' ευθείας πτήσεις Αθήνα-Ντουμπρόβνικ. Οποιαδήποτε εποχή μη αιχμής μπορείς να απολαύσεις το Ντουμπρόβνικ.
Το Ντουμπρόβνικ είναι μαγικό χωρίς τους άπειρους τουρίστες που κυκλοφορούσαν εκείνη την Παρασκευή στα μέσα Ιουλίου.
Συμφώνησαν όλοι με την πρότασή μου. Οπότε κάναμε αναστροφή και βγήκαμε από την πόλη, πάλι στον οδικό άξονα D8. Στο πρώτο σημείο που μπορούσαμε να σταματήσουμε, σταματήσαμε. Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο, έδειξα στους υπόλοιπους το Ντουμπρόβνικ από ψηλά και βγάλαμε φωτογραφίες.

Αφού απολαύσαμε τη θέα από τον οδικό άξονα D8, ο οποίος στο πέρασμά του ανάντη του Ντουμπρόβνικ ονομάζεται Jadranska cesta, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και κατευθυνθήκαμε προς την κορυφή του λόφου Srđ,

Η κορυφή του λόφου Srđ, βρίσκεται σε υψόμετρο 413 μέτρων. Εμείς αφού φτάσαμε στην κορυφή, κάναμε αναστροφή και σταματήσαμε σε ένα πλάτωμα,

λίγο πιο κάτω από την κορυφή, γιατί θεωρήσαμε ότι από εκεί η θέα προς την καστροπολιτεία είναι καλύτερη. Η ώρα, ήδη, είχε φτάσει πέντε το απόγευμα. Βγήκαμε από το αυτοκίνητο, απολαύσαμε τη θέα και βγάλαμε φωτογραφίες.

Ήταν υπέροχα,

εκτός από κάτι παραλίες με άπειρο κόσμο. Έχω συνηθίσει στην ερημική μου παραλία και οι παραλίες με ομπρέλες, ξαπλώστρες κλπ με απωθούν. Όμως ο χρόνος είναι αμείλικτος. Έπρεπε να προχωρήσουμε προς το Κότορ, όπου θα κάναμε τις δύο τελευταίες διανυκτερεύσεις του ταξιδιού. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο, κατεβήκαμε τον με πολλούς ελιγμούς δρόμο

και μπήκαμε στον οδικό άξονα D8, με κατεύθυνση το Κότορ.
Στο επόμενο κεφάλαιο έχει ενδιαφέρον, το πως περάσαμε τα σύνορα Κροατίας - Μαυροβουνίου.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 31. Το ταξίδι Ντουμπρόβνικ - Κότορ. Το μεγάλο κόλπο.

Είδαμε το Ντουμπρόβνικ και φύγαμε. Σύμφωνα με τους χάρτες της google, η απόσταση Ντουμπρόβνικ - Κότορ, είναι 92km και ο απαιτούμενος χρόνος υπολογιζόταν σε 2 ώρες.
Έπρεπε να φτάσουμε σε λογική ώρα στο Κότορ. Προχωρήσαμε κατά μήκος του οδικού άξονα D8. Ρίξαμε μια ματιά στους πλοηγούς. Το here και το maps.me, με κατεύθυναν να προχωρήσω κατά μήκος του οδικού άξονα D8. Αντίθετα οι χάρτες της google, πρότειναν μια διαδρομή μέσα από κάτι κατσικόδρομους όπως τους έβλεπα στον χάρτη. Μάλιστα σύμφωνα με τους χάρτες της google, η διαδρομή από τους κατσικόδρομους θα ήταν συντομότερη από αυτή του κεντρικού δρόμου κατά μία ώρα και τριάντα λεπτά. Όσο προχωρούσα η διαφορά αυτή αυξανόταν. Όταν έφτασα στη διασταύρωση, αγνόησα τους χάρτες της google και προχώρησα κατά μήκος του οδικού άξονα D8, σύμφωνα με το here και το maps.me. Όμως έκανα ελάχιστα χιλιόμετρα κατά μήκος του οδικού άξονα D8. Ύστερα από πολύ λίγα λεπτά της ώρας πέφτουμε σε ένα μεγάλο μποτιλιάρισμα. Ήταν και Παρασκευή απόγευμα, θυμήθηκα και το Week End του μεγάλου Γκοντάρ (ταινία του έτους 1967 για τους μη σινεφίλ). Σκέφτηκα αστραπιαία. Δύο μπορούσαν να είναι οι λόγοι του μποτιλιαρίσματος. Ο ένας να έχει γίνει κάποιο ατύχημα μπροστά μας και ο άλλος λόγω των συνοριακών ελέγχων Κροατίας - Μαυροβουνίου. Όποιος και να ήταν ο λόγος δεν το σκέφτηκα καθόλου. Έκανα άμεσα αναστροφή, πριν με κλείσουν άλλα αυτοκίνητα που θα ερχόντουσαν πίσω από το δικό μας. Έκανα αναστροφή και ακολούθησα τους χάρτες της google. Ήταν σαφώς πολύ πιο ενημερωμένοι για τα δεδομένα της κυκλοφορίας.
Έκανα αναστροφή και στη διασταύρωση που μου υποδείκνυαν οι χάρτες της google, έστριψα δεξιά (ανάντη). Πέρασα από κοινοτικούς και αγροτικούς δρόμους, πάρα πολύ στενούς,

πέρασα δίπλα από αγροτόσπιτα, δίπλα από κοτέτσια, ανηφόρισα, κατηφόρισα και βγήκα πάλι στον οδικό άξονα D8 και ήμασταν το τέταρτο αυτοκίνητο από τα σύνορα.

Τα αυτοκίνητα πίσω είχαν βαρεθεί να περιμένουν το ένα πίσω από το άλλο και το τρίτο αυτοκίνητο είχε απόσταση τουλάχιστον 30 μέτρων από το τέταρτο. Οπότε τέταρτο αυτοκίνητο έγινε το δικό μας. Οι χάρτες της google μας έσωσαν. Και εκείνη τη στιγμή που ήταν πάλι ενημερωμένοι, υποδείκνυαν τον κατσικόδρομο, ως ταχύτερο κατά τρεις ώρες, ίσως και παραπάνω. Εμείς όμως είμαστε ευτυχείς που αποφύγαμε όλη αυτή την ταλαιπωρία. Πάντως το αίτιο το κατάλαβα. Ήταν η γραφειοκρατία των συνόρων και όχι κάποιο ατύχημα. Και εμείς που βρεθήκαμε τέταρτοι κάναμε είκοσι λεπτά να περάσουμε τα σύνορα. Γι αυτό και το μποτιλιάρισμα. Σκέφτηκα ότι αν δεν έκανα άμεσα την αναστροφή και μας έκλειναν άλλα αυτοκίνητα, θα ξεμπερδεύαμε από εκεί μετά τις 10 τη νύχτα.
Επί τέλους ύστερα από είκοσι λεπτά περάσαμε τα σύνορα. Ύστερα από δέκα ημέρες είχαμε βρεθεί πάλι στο Μαυροβούνιο, το οποίο ήταν η αρχή και το τέλος του ταξιδιού μας. Όχι τέλος αφού είχαμε ακόμα δυο ημέρες, για την ολοκλήρωση του ταξιδιού.
Επί τέλους είμαστε στους δρόμους του Μαυροβουνίου,

αποφεύγοντας την τεράστια ταλαιπωρία στα σύνορα, κατευθυνόμενοι προς Κότορ και φτάνοντας εκεί μια λογική ώρα.
Από τα σύνορα το Κότορ απείχε περίπου 54 km.
Ύστερα από λίγη ώρα είχαμε φτάσει στον κόλπο του Κότορ.
Το Κότορ θεωρείται ότι διαθέτει το νοτιότερο φιόρδ στην Ευρώπη. Κατά την άποψή μου ο κόλπος του Κότορ δεν είναι φιόρδ, αφού τα φιόρδ είναι αποτέλεσμα της διάβρωσης των ακτών λόγω τήξης των παγετώνων και συναντώνται στη Νορβηγία και στη Νότια Χιλή.
Προχωρώντας συναντήσαμε την πινακίδα για το Χέρτσεγκ Νόβι.

Σκεφτήκαμε να στρίψουμε και μπούμε στο Χέρτσεγκ Νόβι, πληθυσμού 11.000 περίπου κατοίκων από τους οποίους ποσοστό άνω του 45% είναι εθνικότητας Σέρβοι, άνω του 36% είναι εθνικότητας Μαυροβούνιοι, ενώ λιγότερο από το 3% είναι εθνικότητας Κροάτες και το οποίο διαθέτει μια όμορφη και μικρή παλιά πόλη.
Όμως σκεφτήκαμε πάλι τον χρόνο. Τον χρόνο που είναι αμείλικτος. Ιδίως στα ταξίδια. Αν κατεβαίναμε στο Χέρτσεγκ Νόβι, ο χρόνος εισόδου - εξόδου, ο χρόνος για parking και η βόλτα στη μικρή παλιά πόλη, θα ήταν σε βάρος του χρόνου μας στο Κότορ. Το αφήσαμε, μήπως προλάβουμε την επόμενη ημέρα να το επισκεφτούμε. Οπότε προχωρήσαμε προς Κότορ.

Ακολουθήσαμε τον παραθαλάσσιο δρόμο δίπλα στον κόλπο του Κότορ, περάσαμε από σειρά παραλιακών οικισμών,

στο στενό σημείο του κόλπου δεν πήραμε το ferry, αλλά συνεχίσαμε να κινούμαστε στον παραθαλάσσιο δρόμο, παρατηρώντας το κλειστό τμήμα του κόλπου το οποίο προσομοίαζε με λίμνη.

Συνεχίσαμε στον παραθαλάσσιο δρόμο, παρατηρώντας τους μικρούς οικισμούς του περίκλειστου κόλπου, το έντονο ανάγλυφο και τους απότομους ορεινούς όγκους ανάντη των οικισμών,

μέχρι που φτάσαμε στον οικισμό της Ντόμπροτα, οικισμό όμορο του Κότορ, οπότε σε ένα σημείο εγκαταλείψαμε τον κεντρικό δρόμο και ακολουθήσαμε έναν πολύ ανηφορικό δρόμο, όπου ήταν και το διαμέρισμά μας στο Sole Apartments, στο οποίο είχα κάνει κράτηση.
Το διαμέρισμα δύο δωματίων είχε στοιχειώδεις ανέσεις, αλλά μια πολύ όμορφη θέα στον κόλπο του Κότορ. Τακτοποιήσαμε τις αποσκευές μας και ανοίξαμε μπύρες απολαμβάνοντας τη θέα.

Στη συνέχεια προετοιμαστήκαμε για την έξοδο.
Μέχρι να φρεσκαριστούμε, από το πολύωρο ταξίδι, με ντους και αλλαγή ρούχων, τα φώτα στο Κότορ είχαν αρχίσει να ανάβουν

ενώ παράλληλα είχε δροσίσει. Είχε φτάσει η ώρα για την πρώτη βόλτα προς το Κότορ.

 

[gelf]

Επειδή η παρούσα ιστορία ξέφυγε, τόσο από άποψη μεγέθους, όσο και από άποψη χρόνου, υπόσχομαι ότι αν ξαναγράψω ιστορία, αυτή θα είναι περίληψη των σημειώσεων που θα έχω κρατήσει, καθώς και λίγες φωτογραφίες. Το είχα σκεφτεί και στην αρχή της παρούσας ιστορίας ότι το μέγεθος είναι απαγορευτικό και είχα σκεφτεί να τη χωρίσω σε επί μέρους ιστορίες.
Οι φωτογραφίες του road trip, ήταν χωρητικότητας πάνω από 95 GB.
Η επιλογή τους ήταν δύσκολη.
Ελπίζω ότι με βάση τις επικεφαλίδες των κεφαλαίων, ο (πιθανώς) ενδιαφερόμενος να επικεντρώνεται σε συγκεκριμένα κεφάλαια. Διαφορετικά η ιστορία θα είναι χρήσιμη μόνο σε μένα και στους φίλους μου.

Κατόπιν της παραπάνω αυτοκριτικής, προχωρώ στο επόμενο κεφάλαιο.





Κεφάλαιο 32. Η πρώτη βόλτα στο Κότορ.

Παρατηρώντας προς το Κότορ και προς τις φωτισμένες οχυρώσεις στο βουνό Σαν Τζιοβάνι,

βγήκαμε από το διαμέρισμά μας και προχωρήσαμε με τα πόδια προς την παλιά πόλη του Κότορ. Διασχίσαμε τον κεντρικό δρόμο και κατεβήκαμε από ένα μονοπάτι προς τον παραλιακό δρόμο, που εκείνη την εποχή ήταν κατ' ουσία πεζόδρομος. Όπως κατεβήκαμε στον παραλιακό δρόμο το πρώτο που συναντήσαμε ήταν ένα ελληνικό εστιατόριο.

Προχωρήσαμε παραλιακά,

χαζεύοντας τα φωτισμένα καράβια, τα απέναντι φώτα και τις φιδογυριστές οχυρώσεις στο βουνό Σαν Τζιοβάνι, η οποία είναι και η πρώτη εικόνα, προχωρώντας προς την παλιά πόλη του Κότορ

Το Κότορ είναι μια πανέμορφη παραθαλάσσια πόλη του Μαυροβουνίου. Η πόλη έχει πληθυσμό 13.176 κατοίκους, σύμφωνα με την τελευταία απογραφή και είναι το διοικητικό κέντρο του Δήμου Κότορ. Είναι η διασημότερη πόλη του Μαυροβουνίου, αποκαλούμενη "νύμφη της Αδριατικής", όνομα λόγω της ομορφιάς της, με τη γαλάζια θάλασσα, το πράσινο βουνό και την παλέτα των διαφορετικών έντονων χρωμάτων στην ευρεία περιοχή.
Πλησιάζοντας προς την παλιά πόλη του Κότορ, καταλάβαμε γιατί το Μαυροβούνιο, παρά τον μικρό του πληθυσμό, είναι μία από τις μεγάλες δυνάμεις του water polo.

Παρά το ότι η ώρα ήταν δέκα τη νύχτα, δεκάχρονα παιδιά προπονούνταν στις πισίνες μπροστά από το λιμάνι.
Φτάσαμε στην παλιά πόλη και συγκεκριμένα στον Kampana Tower, πύργος ο οποίος είναι τμήμα των οχυρωματικών έργων κοντά στην εκβολή του ποταμού Scurda στη θάλασσα.

Τα ογκώδη και εντυπωσιακά τείχη τα οποία περιβάλλουν την παλιά πόλη, έχουν μήκος 5 km, ύψος 20 μέτρα και πλάτος 10 μέτρα.
Τα τείχη είναι πολύ καλά συντηρημένα και αποτελούν από τα εξαιρετικά δείγματα φρουριακής αρχιτεκτονικής στην Ευρώπη. Τα τείχη έχουν ανακηρυχθεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς. Τα αρχικά τείχη είχαν κατασκευαστεί επί αυτοκρατορίας Ιουστινιανού, όταν η πόλη ονομαζόταν Ακρούβιουμ, για την άμυνα της πόλης ενάντια στους Γότθους.
Τα τείχη διαθέτουν τρεις πύλες από τις οποίες μπαίνεις στην παλιά πόλη.
Την κεντρική πύλη της θάλασσας, όπου περνώντας απ' αυτή συναντάται ο πύργος του ρολογιού του έτους 1602, ένα μικρότερο οικοδόμημα πυραμιδοειδούς μορφής για χρήση τιμωρίας αδιάντροπων πολιτών και στη συνέχεια συναντάται η μεγαλύτερη και κεντρικότερη πλατεία του Κότορ, η πλατεία των όπλων (τρογκ οντ ορούτζγια). Είναι το σημείο εκκίνησης της περιήγησης στα στενά δρομάκια, τα σκαλάκια, σπίτια, ξενοδοχεία, γκαλερί, μπαρ, εστιατόρια και αρχιτεκτονικά στοιχεία πολλών εποχών.
Τη βόρεια πύλη του ποταμού, που κατασκευάστηκε το έτος 1540.
Τη νότια πύλη.
Μπήκαμε στην παλιά πόλη από την κεντρική πύλη της θάλασσας.

Το μεσαιωνικό τμήμα της πόλης είναι τριγωνικού σχήματος που περιβάλλεται από τον κόλπο του Κότορ στη ΝΔ πλευρά, από τον ποταμό Scurda στη βόρεια πλευρά και από το βουνό Σαν Τζιοβάνι στην ανατολική πλευρά.
Μπαίνοντας από την πύλη της θάλασσας, το πρώτο που συναντήσαμε ήταν ο Clock Tower

και η πλατεία των όπλων.

Ο πύργος του ρολογιού κατασκευάστηκε το έτος 1602 και επισκευάστηκε μετά το σεισμό του έτους 1979.
Μετά την είσοδο στην παλιά πόλη και το περπάτημα στα στενά δρομάκια, αισθάνεσαι ότι γυρνάς πίσω στο χρόνο. Γυρνάς πίσω στο Μεσαίωνα και στα Βυζαντινά και Ενετικά χρόνια αφού μεσαιωνικά κτίρια δεσπόζουν σε όλη την έκταση της παλιάς πόλης. Το Κότορ διαθέτει πολλά παλάτια, με διάφορες χρήσεις, ενώ λόγω της οικονομικής ευμάρειας κατά το Μεσαίωνα υπήρξε ιδιαίτερη ανάπτυξη των γραμμάτων και των τεχνών.
Περπατήσαμε αρκετά στην παλιά πόλη,

αλλά επειδή η ώρα ήταν περασμένη σταματήσαμε σε μια μικρή πλατεία για φαγητό. Επιλέξαμε το εστιατόριο Konoba Kantun
Μείναμε ευχαριστημένοι και από τα φαγητά,

αλλά κυρίως από τη βαρελίσια μπύρα Nikšićko, την οποία και θεωρώ την καλύτερη μπύρα του ταξιδιού.

Μετά το φαγητό, περασμένα μεσάνυχτα, συνεχίσαμε το περπάτημα στην ατμοσφαιρική μεσαιωνική πόλη

και περάσαμε από τη St. Nicholas Orthodox Church, τη σημαντικότερη ορθόδοξη εκκλησία στην πόλη.

Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου, κατασκευάστηκε το έτος 1902, στα θεμέλια παλιότερου κτιρίου που καταστράφηκε από φωτιά, τον 19ο αιώνα.
Η ώρα ήταν περασμένες δύο τη νύχτα, συνεχίσαμε το περπάτημα και κάποια στιγμή κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία των όπλων,

βγήκαμε από την παλιά πόλη από την πύλη της θάλασσας,

προχωρήσαμε λίγο

καλέσαμε ταξί και επιστρέψαμε στο διαμέρισμά μας.

 

[KostasLia]

Επειδή η παρούσα ιστορία ξέφυγε, τόσο από άποψη μεγέθους, όσο και από άποψη χρόνου, υπόσχομαι ότι αν ξαναγράψω ιστορία, αυτή θα είναι περίληψη των σημειώσεων που θα έχω κρατήσει, καθώς και λίγες φωτογραφίες. Το είχα σκεφτεί και στην αρχή της παρούσας ιστορίας ότι το μέγεθος είναι απαγορευτικό και είχα σκεφτεί να τη χωρίσω σε επί μέρους ιστορίες.
Οι φωτογραφίες του road trip, ήταν χωρητικότητας πάνω από 95 GB.
Η επιλογή τους ήταν δύσκολη.
Ελπίζω ότι με βάση τις επικεφαλίδες των κεφαλαίων, ο (πιθανώς) ενδιαφερόμενος να επικεντρώνεται σε συγκεκριμένα κεφάλαια. Διαφορετικά η ιστορία θα είναι χρήσιμη μόνο σε μένα και στους φίλους μου.

Γράφε εσύ και μην αγχώνεσαι...κανένας μας δεν διαβάζει την ιστορία αυτή με το ζόρι...

 

[gelf]

@KostasLia, σε ευχαριστώ για το κουράγιο που μου δίνεις. Πάντως επαναλαμβάνω την αυτοκριτική μου, ότι η ιστορία ξέφυγε. Την συνεχίζω τώρα που επέστρεψα από σειρά επαγγελματικών (κυρίως) ταξιδιών από Αιθιοπία και Λίβανο έως Σαν Φρανσίσκο, Σακραμέντο, Λος Άντζελες κλπ.
Ελπίζω στη σύντομη ολοκλήρωσή της ιστορίας.




Κεφάλαιο 33. Το πρωινό Κότορ.

Το επόμενο πρωινό, όταν ξυπνήσαμε είδαμε μεγάλα κρουαζιερόπλοια στο λιμάνι.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο, το οποίο αφήσαμε σε ένα parking, δίπλα στην παλιά πόλη. Περπατήσαμε λίγο,

παρατηρήσαμε τον Kampana Tower

και μπήκαμε στην παλιά πόλη από την πύλη της θάλασσας.

Όπως μπήκαμε στην παλιά πόλη, το πρώτο που συναντήσαμε και πάλι, ήταν ο Clock Tower,

κάτω από τον οποίο βρίσκεται ένα μικρότερο οικοδόμημα πυραμιδοειδούς μορφής για χρήση τιμωρίας αδιάντροπων πολιτών.

Ήδη βρισκόμασταν στη μεγαλύτερη και κεντρικότερη πλατεία του Κότορ, την πλατεία των όπλων (τρογκ οντ ορούτζγια),

όπου, όπως και σε όλη την παλιά πόλη του Κότορ, συνεχώς συναντούσαμε δρώμενα.

Προχωρήσαμε σε μια μικρή πλατεία, όπου βρίσκεται το Cats Museum.

Μας έκανε εντύπωση ότι τα παιδιά είχαν διάφορες δημιουργικές ενασχολήσεις, μουσική, ζωγραφική κλπ.

Προχωρήσαμε προς την είσοδο

και μπήκαμε για λίγο στο Cats Museum. Βγήκαμε και συνεχίσαμε τον περίπατο στα στενά δρομάκια της παλιάς πόλης του Κότορ. Πολύ κοντά στο στο Cats Museum, δυο γατάκια την είχαν αράξει στην άκρη του δρόμου.

Περπατώντας περάσαμε από την ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Νικολάου,

από την οποία είχαμε περάσει και την προηγούμενη νύχτα, αλλά αυτή τη φορά μπήκαμε για πολύ λίγο και στο εσωτερικό της.

Σχεδόν απέναντι από την ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Νικολάου, βρίσκεται η καθολική εκκλησία του Αγίου Λουκά.

Η εκκλησία αυτή κατασκευάστηκε το έτος 1166, και είναι το μόνο κτίριο το οποίο έμεινε άθικτο κατά τον σεισμό του 1979. Μπήκαμε και σ'αυτήν για πολύ λίγο στο εσωτερικό της.

Βγήκαμε από την εκκλησία και συνεχίσαμε τις βόλτες στο μεσαιωνικό Κότορ.

Η παλιά πόλη είναι ιδιαίτερα γοητευτική με τα σοκάκια και τις μικρές πλατείες.

Περπατώντας βρεθήκαμε έξω από τη βόρεια πύλη του ποταμού. Από τις εικόνες της μεσαιωνικής πόλης βρεθήκαμε σe εικόνες φυσικής ομορφιάς.

Στον ποταμό Scurda, υπήρχαν και πολλά ψάρια.

Επιστρέψαμε στην παλιά πόλη και ανεβήκαμε στα τείχη, στην περιοχή δίπλα στον Kampana Tower.
Κάναμε μια βόλτα στα τείχη, παρατηρώντας το Κότορ και εκτός και εντός των τειχών. Στην αρχή περπατήσαμε κατά μήκος των τειχών από την πλευρά του ποταμού

και στη συνέχεια περπατήσαμε κατά μήκος των τειχών από την πλευρά της θάλασσας.

Επιστρέψαμε στα τείχη στο αρχικό σημείο εισόδου, δίπλα στον Kampana Tower. Εκεί είχε ένα καφέ - μπαρ,

όπου αποφασίσαμε να πιούμε την πρώτη μπύρα Nikšićko της ημέρας.
Αφού απολαύσαμε τη μπύρα μας, αποφασίσαμε να φύγουμε από την παλιά πόλη του Κότορ και να κάνουμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο στα περίχωρα. Κατεβήκαμε από το καφέ - μπαρ, περπατήσαμε λίγο στην παλιά πόλη,

σταμπάραμε ένα jazz bar

για το βράδυ και προχωρήσαμε προς την πύλη της θάλασσας για την έξοδο από την παλιά πόλη.
Όταν επιστρέψαμε στην πλατεία των όπλων, η ώρα στον Clock Tower, έδειχνε ότι ήταν περασμένες 12 το μεσημέρι.

Βγήκαμε από την πύλη της θάλασσας και κατευθυνθήκαμε προς το parking, για να πάρουμε το αυτοκίνητο. Μια δοκιμασία με περίμενε. Και η δοκιμασία αυτή είχε ονοματεπώνυμο. Kotor Serpentine.

 

[KostasLia]

@KostasLia, σε ευχαριστώ για το κουράγιο που μου δίνεις. Πάντως επαναλαμβάνω την αυτοκριτική μου, ότι η ιστορία ξέφυγε. Την συνεχίζω τώρα που επέστρεψα από σειρά επαγγελματικών (κυρίως) ταξιδιών από Αιθιοπία και Λίβανο έως Σαν Φρανσίσκο, Σακραμέντο, Λος Άντζελες κλπ.
Ελπίζω στη σύντομη ολοκλήρωσή της ιστορίας.

Τέλεια!!!σκάσε μας και αλλο...!!!

Μια δοκιμασία με περίμενε. Και η δοκιμασία αυτή είχε ονοματεπώνυμο. Kotor Serpentine.

Φοράμε τα κράνη μας και φύγαμε!!!
Πάντα σκεφτόμουν ότι αυτόν τον δρόμο θα τον διασχίζαμε με την μηχανή μας..αλλά επειδή δεν το κόβω να αργώ και τόσο να πάω στο Κοτορ (μέχρι να μεγαλώσουν τα νέα μέλη της οικογένειας μας αργούμε ακόμα..και τετρακάβαλο έχω να κάνω από το σχολείο )με βλέπω με το αμαξάκι!!!περιμένω εντυπώσεις...

 

[gelf]

@KostasLia, σε ευχαριστώ και πάλι για το κουράγιο που μου δίνεις. Και τώρα Kotor Serpentine.



Κεφάλαιο 34. Kotor Serpentine.

Φτάσαμε στο parking και μπήκαμε στο αυτοκίνητο. Κάθισα στη θέση του συνοδηγού. Αυτός που κάθισε στη θέση του οδηγού, το είχε θέσει ως όρο από την αρχή του ταξιδιού. Ήθελε να οδηγήσει στο Kotor Serpentine. Εγώ ένα φόβο, τον είχα. Από τη μία έβλεπα στις αεροφωτογραφίες το Kotor Serpentine, με τον πολύ στενό δρόμο και τους απότομους ελιγμούς, αφού σε λιγότερο από 10km, ο δρόμος ανέρχεται σε υψόμετρο 1000m. Δηλαδή κλίση σε μηκοτομή 10% και αυτό παρά τους ελιγμούς οι οποίοι προσδίδουν μήκος στο δρόμο, για τη μείωση της κατά μήκος κλίσης. Επίσης γνώριζα ότι αυτός που κρατούσε το τιμόνι, από πολύ μικρή ηλικία θεωρούσε ότι είναι ο Φιτιπάλντι, ο Λάουντα ή ο Σουμάχερ. Αλλά κύριο ίνδαλμά του είναι ο Σένα. Κι εγώ με τίποτα δεν θα ήθελα να έχω την τύχη του Σένα. Βγήκαμε από το Κότορ και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε

προς το Kotor Serpentine. Το Kotor Serpentine, είναι ο δρόμος από το Κότορ προς το όρος Λοβτσέν, όπου και το Λοβτσέν National Park. Το Kotor Serpentine είναι από τις ομορφότερες οδικές διαδρομές στην Ευρώπη, με εκπληκτική θέα προς τον κόλπο του Κότορ, αφού όπως προαναφέρθηκε, σε λιγότερο από 10km, ο δρόμος ανέρχεται σε υψόμετρο 1000m. Στην αρχή προχωρούσαμε θαυμάζοντας τον κόλπο του Κότορ, το Κότορ και τα περίχωρα.

Ύστερα από λίγο αρχίσαμε να μπαίνουμε στους ελιγμούς. Η θέα, όσο ανεβαίναμε, γινόταν πανοραμικότερη.

Το πλάτος της διατομής του δρόμου είχε μειωθεί. Συναντηθήκαμε με ένα ΙΧ που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση. Κάναμε λίγο όπισθεν και βρήκαμε ένα σημείο που κατάφερε το αυτοκίνητο να περάσει. Για πρώτη φορά αισθάνθηκα κρύο ιδρώτα. Σε τέτοιες περιπτώσεις, θες να οδηγείς ο ίδιος. Όμως η θέα ήταν καταπληκτική. Διακρίναμε από κάτω μας το αεροδρόμιο του Κότορ, στο Τίβατ.

Η θέα προς τον κόλπο του Κότορ ήταν εξαιρετική.

Αλλά δυστυχώς, εγώ δεν μπορούσα να την απολαύσω όσο έπρεπε. Ο κρύος ιδρώτας με είχε λούσει. Από την αντίθετη κατεύθυνση τα λεωφορεία να έρχονται το ένα μετά το άλλο.

Απαιτείτο ψύχραιμη διαχείριση. Ο δρόμος είναι πολύ μικρής διατομής. Σύμφωνα με τις προδιαγραφές είναι δρόμος πλάτους μικρότερου της μιας λωρίδας κυκλοφορίας. Και να μας τύχουν όλα τα λεωφορεία να κατεβαίνουν. Ακόμα και το λεωφορείο της Bayern Μονάχου.

Για μια ακόμα φορά, κάνοντας όπισθεν στο στενό δρόμο, έχοντας αριστερά μας τον αβυσσαλέο γκρεμό και δεξιά μας το βουνό, κατέβαζα όσα καντήλια έχω κατεβάσει στη ζωή μου, για τις δύο λανθασμένες επιλογές. Η πρώτη το ταξίδι αυτό στην περιοχή αυτή και μάλιστα την εποχή αιχμής. Η δεύτερη να κάνουμε τον Τζέιμς Μποντ, με βόλτες στο Kotor Serpentine. Με την όπισθεν φτάσαμε στον προηγούμενο ελιγμό, σταματήσαμε αριστερά δίπλα στον γκρεμό και τα λεωφορεία πέρασαν τον ελιγμό από την πλευρά του βουνού, δηλαδή από τα δεξιά μας. Συνεχίσαμε να προχωράμε. Όσο ανεβαίναμε η κίνηση μειωνόταν. Αισθάνθηκα καλύτερα. Άρχισα να απολαμβάνω τη θέα.

Προς τα κάτω παρατηρούσαμε τμήμα του Kotor Serpentine.

Όταν φτάσαμε στον ελιγμό 25,

αισθάνθηκα ανακούφιση. Αλλά τα βάσανα δεν είχαν τελειώσει. Είχαν ολοκληρωθεί οι συνεχείς 25 ελιγμοί, αλλά όχι όλοι οι ελιγμοί, ενώ ο δρόμος συνέχιζε να είναι μικρής διατομής. Υπέροχη θέα, εξαιρετικό θέαμα, αλλά όχι η ανάβαση του Kotor Serpentine να γίνεται σε εποχή αιχμής.
Πάντως είχα ηρεμήσει και απολάμβανα τη θέα.

Όταν ολοκληρώθηκε η ανάβαση, σκέφτηκα ότι, κατά καιρούς, είχα ταξιδέψει σε θεωρούμενες ως επικίνδυνες περιοχές, αλλά ποτέ δεν είχα φοβηθεί. Θα ταξιδέψω και πάλι, σε επικίνδυνες περιοχές, αλλά τον Τζέιμς Μποντ, δεν θα τον ξανακάνω, μάλλον δεν θα αφήσω κάποιον να τον κάνει και να είμαι μέσα στο αυτοκίνητο και μάλιστα σε εποχή αιχμής και μάλιστα στο Kotor Serpentine. Και δεν είχαμε και μια Aston Martin, ένα Ford Focus είχαμε.

Ολοκληρώνοντας την ανάβαση του Kotor Serpentine, φτάσαμε στον ορεινό όγκο του Λοβτσέν. Αποφασίσαμε να συνεχίσουμε το δρόμο για Τσέτινιε και να επιστρέψουμε στο Κότορ περιμετρικά μέσω Μπούντβας. Δεν είχα διάθεση να ξαναπεράσω το Kotor Serpentine. Άλλωστε ήθελα να δω το Λοβτσέν National Park, να περάσω από χωριά, να δοκιμάσω ρακί, το οποίο χρειαζόμουν επειγόντως, λόγω της δοκιμασίας που πέρασα, να αγοράσω ρακί και να δω την πρώην πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου.

 

[Sassenach77]

Kotor Serpentine

Αυτοί είναι οι καλύτεροι δρόμοι!!!
Μπήκε στα υπ όψιν