gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.798
Κεφάλαιο 18. Ζάγκρεμπ VΙ. Επιστροφή και τελευταίες ώρες στο Ζάγκρεμπ.
Η ώρα είχε φτάσει σχεδόν 19.30, όταν επιστρέψαμε στο Ζάγκρεμπ. Αφού είμαστε σε κίνηση, αποφασίσαμε να αξιοποιήσουμε τον λίγο χρόνο που είχαμε και να ανέβουμε στο Medvedgrad. Κατευθυνθήκαμε στη βόρεια περιοχή του Ζάγκρεμπ.
Όταν βγήκαμε από την κατοικημένη περιοχή. ο ανηφορικός δρόμος ο οποίος οδηγούσε στο λόφο Μάλι Πλάζουρ, όπου είναι το Medvedgrad, όλο και στένευε, σε σημείο όπου αισθάνθηκα ακροβάτης οδηγός. Μάλιστα η αίσθηση αυτή μεγεθυνόταν, αφού προερχόμουν από οδήγηση στον αυτοκινητόδρομο. Ευτυχώς από μια θέση και ανάντη ο δρόμος διπλής κατεύθυνσης γινόταν μονόδρομος. Πάντως τόσο η ανάβαση, όσο και η κατάβαση που ακολούθησε απαιτούσε ιδιαίτερη προσοχή με δεδομένο ότι στην περιοχή ήταν η έδρα ποδηλατικού ομίλου, προφανώς mountain bike. Έτσι εκτός από το μικρό πλάτος του δρόμου απαιτείτο και μεγάλη προσοχή για την προφύλαξη των ποδηλατών που ανεβοκατέβαιναν.
Πάντως εκτός από τους λίγους ποδηλάτες που συναντήσαμε στο δρόμο, από την ώρα που βγήκαμε από την κατοικημένη περιοχή προχωρώντας βόρεια, δεν συναντήσαμε "ψυχή ζώσα".
Το Medvedgrad είναι φρούριο, το οποίο βρίσκεται στις νότιες πλαγιές του όρους Medvenica, φρούριο το οποίο κατασκευάστηκε μεταξύ των ετών 1249 και 1254, με την καθοδήγηση της καθολικής εκκλησίας, μετά την ολική καταστροφή της πόλης από τους Μογγόλους το έτος 1242.
Φτάσαμε στο Medvedgrad.
Δυστυχώς η ώρα επίσκεψης στο φρούριο είχε λήξει. Βρήκα την πόρτα κλειστή, το μόνο που κατάφερα ήταν να βάλω τη φωτογραφική μηχανή ανάμεσα στα κάγκελα της κλειστής πόρτας και να βγάλω μερικές φωτογραφίες του εσωτερικού του κάστρου,
ενώ κάθε προσπάθεια εισβολής και κατάληψης του κάστρου ήταν ανεπιτυχής.
Το μόνο που κατάφερα περιπλανώμενος γύρω από το φρούριο Medvedgrad, προκειμένου να δω το Ζάγκρεμπ από ψηλά, ήταν να δω το Oltar Domovine, μνημείο αφιερωμένο στους στρατιώτες που έχασαν τη ζωή τους στον πόλεμο για την ανεξαρτησία της Κροατίας.
Όμως ο βασικός λόγος, για τον οποίο είχα πείσει και τους υπόλοιπους της παρέας να ανέβουμε στο Medvedgrad, δηλαδή για να δούμε το Ζάγκρεμπ από υψόμετρο 500 μέτρων δεν επετεύχθη.
Δεν επετεύχθη εν μέρει. Γιατί στο κατέβασμα, σταματήσαμε σε κάποια σημεία, εκεί όπου βρίσκαμε ένα μικρό πλάτωμα για τη θέα του Ζάγκρεμπ.
Μάλιστα σε ένα σημείο με πολύ καλή θέα υπάρχει ένα reastaurant, το Šestinski Lagvić, το οποίο μου φάνηκε καλόγουστο αλλά δεν είχαμε το χρόνο να σταματήσουμε, αφού μας περίμεναν. Όταν είχαμε, σχεδόν, ολοκληρώσει το κατέβασμα από τον λόφο και είχαμε μπει σε κατοικημένη περιοχή μας έκανε εντύπωση ένας ναός, ο Sveti Mirko και κυρίως τα χρώματα και σχήματα της στέγης του.
Είμαστε καλεσμένοι για φαγητό. Μετά το φαγητό, επειδή είχαμε πιεί και τις μπίρες μας, πήραμε ταξί και πήγαμε στο κέντρο της πόλης για ένα ποτό στο γνώριμό μας πλέον Bar 45, επί της Ulica Ivana Tkalčića 45. Με ταξί από τον καθεδρικό ναό του Ζάγκρεμπ, επιστρέψαμε στα καταλύματά μας. Την άλλη ημέρα θα αποχαιρετούσαμε το Ζάγκρεμπ. Θα το αποχαιρετούσαμε με θλίψη, γιατί είχαμε γνωρίσει εξαιρετικούς και φιλόξενους ανθρώπους. Βέβαια είχαμε αποφασίσει να μην φύγουμε πολύ πρωί. Άλλωστε ο άνθρωπος από το διαμέρισμα δεν μας είχε θέσει προθεσμία όσον αφορά στην ώρα αναχώρησης. Μάλιστα μας είχε πει να φύγουμε ότι ώρα θέλουμε. Ακόμα και στις εννιά το βράδυ. Όμως εμείς έπρεπε να φύγουμε κάποια λογική ώρα. Την επόμενη νύχτα θα διανυκτερεύαμε στο Σπλιτ. Και όχι μόνο. Στο Σπλιτ θα κάναμε τρεις διανυκτερεύσεις. Όταν σχεδίαζα το πρόγραμμα, είχα σκεφτεί ότι ο Διοκλητιανός ήταν πολύ έξυπνος άνθρωπος, αφού ήταν ο μόνος Ρωμαίος αυτοκράτορας που πέθανε από φυσικά αίτια. Και ο Διοκλητιανός είχε επιλέξει το Σπλιτ, για να δημιουργήσει το περίφημο παλάτι, για την κατασκευή του οποίου απαιτήθηκαν 10 χρόνια. Έτσι σκέφτηκα κι εγώ να μείνουμε στο Σπλιτ αρκετά, ώστε να το γνωρίσουμε όσο μπορούμε καλύτερα, στα πλαίσια ενός ταξιδιού, που σε δώδεκα ημέρες, θα είχαμε πολλές εικόνες. Άλλες γνωστές, άλλες άγνωστες εικόνες.
Όμως, ένα ήταν το δεδομένο. Δεν θα ξεκινούσαμε πολύ πρωί. Θα ξεκινούσαμε γύρω στις 10 έως 11 το πρωί.
Οπότε όταν ξύπνησα νωρίς, πήρα το αυτοκίνητο και πήγα στο κέντρο της πόλης και συγκεκριμένα στο κέντρο της νέας κάτω πόλης, με τα μουσεία και το Εθνικό Θέατρο, περιοχή από την οποία περνούσαμε κάθε φορά που πηγαίναμε προς την παλιά πόλη, αλλά μέχρι τότε, δεν είχαμε τον χρόνο να σταματήσουμε. Βέβαια η απόσταση από την κεντρική πλατεία του Ζάγκρεμπ, ήταν ελάχιστη. Αλλά δυστυχώς το τετραήμερο το οποίο μείναμε στο Ζάγκρεμπ, ήταν σε συνθήκες καύσωνα, οπότε μετρούσες κάθε βήμα υπό σκιά και πολύ περισσότερο υπό ήλιο. Όμως εκείνο το πρωινό είχε επί τέλους δροσιά. Επίσης η πόλη ήταν άδεια,
λόγω πρωινής ώρας. Κάτι που με διευκόλυνε στην κίνηση με το αυτοκίνητο. Πήγαινα γρήγορα και πάρκαρα εύκολα. Δεν έχασα καθόλου χρόνο στην πρωινή μου βόλτα με το αυτοκίνητο. Και χάρηκα πάρα πολύ τη βόλτα στην περιοχή αυτή.
Κι αυτό γιατί στην περιοχή αυτή συνυπάρχουν εξαιρετικά κτίρια, θεάτρων, μουσείων και άλλων αξιοθεάτων, όπως το Croatian National Theatre in Zagreb,
το οποίο βρίσκεται επί της Trg maršala Tita, στην κάτω πόλη, είναι ένα κτίριο στιλ μπαρόκ
και το οποίο λειτούργησε, για πρώτη φορά, τις 14-10-1895.
Έκανα μια βόλτα γύρω από το κτίριο παρατηρώντας διάφορα ενδιαφέροντα στοιχεία του.
Μπροστά από το Κροατικό Εθνικό Θέατρο του Ζάγκρεμπ, σε ένα χώρο σαν ρηχό πηγάδι βρίσκεται ένα γλυπτό το οποίο ονομάζεται The Well of Life by Ivan Meštrović (Το πηγάδι της ζωής) έργο το οποίο κατασκευάστηκε το έτος 1950 από τον γλύπτη Ιβάν Μεστρόβιτς (1883-1962), τον πιο σημαντικό σύγχρονο γλύπτη της Κροατίας.
Για την ιστορία ο Ιβάν Μεστρόβιτς, εκτός από διάσημος γλύπτης, ήταν αρχιτέκτονας και συγγραφέας.
Συνέχισα τη βόλτα στο πάρκο δίπλα και γύρω από το Κροατικό Εθνικό Θέατρο του Ζάγκρεμπ,
απέναντι του οποίου είναι το Πανεπιστήμιο του Ζάγκρεμπ,
το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της Κροατίας και το αρχαιότερο σε συνεχή λειτουργία πανεπιστήμιο της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Η λειτουργία του πανεπιστημίου ξεκίνησε το έτος 1669.
Πέρασα από το Museum of Arts and Crafts, Zagreb (Μουσείο Τεχνών και Χειροτεχνίας του Ζάγκρεμπ), το οποίο ιδρύθηκε το έτος 1880 και μεταφέρθηκε στο κτίριο που βρίσκεται σήμερα, το έτος 1888, όταν ολοκληρώθηκε η κατασκευή του οικοδομήματος γερμανικού αναγεννησιακού στιλ.
Το Μουσείο Τεχνών και Χειροτεχνίας του Ζάγκρεμπ, στεγάζει πάνω από 160.000 αντικείμενα από τον 4ο μέχρι τον 20ο αιώνα. Πέρασα μπροστά και από το Mimara Museum. Το Mimara Museum, φιλοξενεί μια πλούσια αρχαιολογική συλλογή από Αίγυπτο Μεσοποταμία, Περσία, Ελλάδα, Ρώμη, αλλά και έργα ζωγραφικής. Είναι από τα πιο ενδιαφέροντα, ίσως το πιο ενδιαφέρον μουσείο του Ζάγκρεμπ. Αφού έκανα βόλτα σε όλη την όμορφη και ενδιαφέρουσα περιοχή και πέρασα από το Museum Franjo Schneider, το εθνογραφικό μουσείο, το Croatian Museum of School, κατέληξα στον Βοτανικό κήπο,
στο νότιο τμήμα της περιοχής.
Αφού έκανα μια μικρή βόλτα στον Βοτανικό κήπο, ο οποίος μόλις είχε ανοίξει, επέστρεψα προς το βόρειο μέρος της περιοχής με τα πανέμορφα κτίρια του Κροατικού Εθνικού Θεάτρου και των μουσείων του Ζάγκρεμπ,
κάθισα στο Hemingway Lounge Bar & Bistrot,
για σύντομο πρωινό και προκειμένου να απολαύσω τη θέα της όμορφης αυτής περιοχής. Θα ήθελα να επισκεφτώ κάποια από τα μουσεία και κυρίως το Mimara Museum και το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Ζάγκρεμπ, αλλά ο χρόνος είναι αμείλικτος. Το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Ζάγκρεμπ, στη σημερινή του μορφή, λειτούργησε το έτος 2009. Το μουσείο ιδρύθηκε κατ' αρχήν το έτος 1954, με στόχο την προώθηση της σύγχρονης τέχνης. Στο πρώτο μουσείο, εκτός από τη σύγχρονη γκαλερί τέχνης υπάρχει κέντρο φωτογραφίας, κινηματογράφου, τηλεόρασης, και βιβλιοθήκη. Έως το έτος 2009 το μουσείο στεγαζόταν στο παλάτι Kulmer της Άνω Πόλης. Το σημερινό μουσείο σύγχρονης τέχνης, έχει συνολικό εμβαδόν 14.609 τετραγωνικά μέτρα, εκ των οποίων τα 3.500 τετραγωνικά μέτρα αφορούν μόνιμες εκθέσεις, ενώ τα 1.500 τετραγωνικά μέτρα, αφορούν προσωρινές εκθέσεις. Όμως το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης βρίσκεται νότια του ποταμού Σάβου και όπως προανέφερα ο χρόνος είναι αμείλικτος. Έπρεπε να φύγουμε από το Ζάγκρεμπ. Την επόμενη νύχτα θα διανυκτερεύαμε στο Σπλιτ. Τα χιλιόμετρα που είχαμε μπροστά μας, ήταν πολλά και θέλαμε να δούμε και τμήμα των Δαλματικών ακτών. Θέλαμε να κάνουμε όσο το δυνατόν περισσότερα χιλιόμετρα στον επαρχιακό παραλιακό δρόμο. Από ποια θέση; Άγνωστο. Αυτό θα το αποφασίζαμε στη διαδρομή, ανάλογα με τον χρόνο που θα είχαμε στη διάθεσή μας. Παντού και πάντα παρεμβαίνει ο παράγοντας χρόνος. Έτσι αφού απόλαυσα τη θέα προς το μεγαλοπρεπές τμήμα της πόλης, σηκώθηκα από το Hemingway Lounge Bar & Bistrot, μπήκα στο αυτοκίνητο και πήγα να μαζέψω τους υπόλοιπους της παρέας. Έπρεπε να ξεκινήσουμε προς Νότο το γρηγορότερο δυνατό.
Η ώρα είχε φτάσει σχεδόν 19.30, όταν επιστρέψαμε στο Ζάγκρεμπ. Αφού είμαστε σε κίνηση, αποφασίσαμε να αξιοποιήσουμε τον λίγο χρόνο που είχαμε και να ανέβουμε στο Medvedgrad. Κατευθυνθήκαμε στη βόρεια περιοχή του Ζάγκρεμπ.
Όταν βγήκαμε από την κατοικημένη περιοχή. ο ανηφορικός δρόμος ο οποίος οδηγούσε στο λόφο Μάλι Πλάζουρ, όπου είναι το Medvedgrad, όλο και στένευε, σε σημείο όπου αισθάνθηκα ακροβάτης οδηγός. Μάλιστα η αίσθηση αυτή μεγεθυνόταν, αφού προερχόμουν από οδήγηση στον αυτοκινητόδρομο. Ευτυχώς από μια θέση και ανάντη ο δρόμος διπλής κατεύθυνσης γινόταν μονόδρομος. Πάντως τόσο η ανάβαση, όσο και η κατάβαση που ακολούθησε απαιτούσε ιδιαίτερη προσοχή με δεδομένο ότι στην περιοχή ήταν η έδρα ποδηλατικού ομίλου, προφανώς mountain bike. Έτσι εκτός από το μικρό πλάτος του δρόμου απαιτείτο και μεγάλη προσοχή για την προφύλαξη των ποδηλατών που ανεβοκατέβαιναν.
Πάντως εκτός από τους λίγους ποδηλάτες που συναντήσαμε στο δρόμο, από την ώρα που βγήκαμε από την κατοικημένη περιοχή προχωρώντας βόρεια, δεν συναντήσαμε "ψυχή ζώσα".
Το Medvedgrad είναι φρούριο, το οποίο βρίσκεται στις νότιες πλαγιές του όρους Medvenica, φρούριο το οποίο κατασκευάστηκε μεταξύ των ετών 1249 και 1254, με την καθοδήγηση της καθολικής εκκλησίας, μετά την ολική καταστροφή της πόλης από τους Μογγόλους το έτος 1242.
Φτάσαμε στο Medvedgrad.
Δυστυχώς η ώρα επίσκεψης στο φρούριο είχε λήξει. Βρήκα την πόρτα κλειστή, το μόνο που κατάφερα ήταν να βάλω τη φωτογραφική μηχανή ανάμεσα στα κάγκελα της κλειστής πόρτας και να βγάλω μερικές φωτογραφίες του εσωτερικού του κάστρου,
ενώ κάθε προσπάθεια εισβολής και κατάληψης του κάστρου ήταν ανεπιτυχής.
Το μόνο που κατάφερα περιπλανώμενος γύρω από το φρούριο Medvedgrad, προκειμένου να δω το Ζάγκρεμπ από ψηλά, ήταν να δω το Oltar Domovine, μνημείο αφιερωμένο στους στρατιώτες που έχασαν τη ζωή τους στον πόλεμο για την ανεξαρτησία της Κροατίας.
Όμως ο βασικός λόγος, για τον οποίο είχα πείσει και τους υπόλοιπους της παρέας να ανέβουμε στο Medvedgrad, δηλαδή για να δούμε το Ζάγκρεμπ από υψόμετρο 500 μέτρων δεν επετεύχθη.
Δεν επετεύχθη εν μέρει. Γιατί στο κατέβασμα, σταματήσαμε σε κάποια σημεία, εκεί όπου βρίσκαμε ένα μικρό πλάτωμα για τη θέα του Ζάγκρεμπ.
Μάλιστα σε ένα σημείο με πολύ καλή θέα υπάρχει ένα reastaurant, το Šestinski Lagvić, το οποίο μου φάνηκε καλόγουστο αλλά δεν είχαμε το χρόνο να σταματήσουμε, αφού μας περίμεναν. Όταν είχαμε, σχεδόν, ολοκληρώσει το κατέβασμα από τον λόφο και είχαμε μπει σε κατοικημένη περιοχή μας έκανε εντύπωση ένας ναός, ο Sveti Mirko και κυρίως τα χρώματα και σχήματα της στέγης του.
Είμαστε καλεσμένοι για φαγητό. Μετά το φαγητό, επειδή είχαμε πιεί και τις μπίρες μας, πήραμε ταξί και πήγαμε στο κέντρο της πόλης για ένα ποτό στο γνώριμό μας πλέον Bar 45, επί της Ulica Ivana Tkalčića 45. Με ταξί από τον καθεδρικό ναό του Ζάγκρεμπ, επιστρέψαμε στα καταλύματά μας. Την άλλη ημέρα θα αποχαιρετούσαμε το Ζάγκρεμπ. Θα το αποχαιρετούσαμε με θλίψη, γιατί είχαμε γνωρίσει εξαιρετικούς και φιλόξενους ανθρώπους. Βέβαια είχαμε αποφασίσει να μην φύγουμε πολύ πρωί. Άλλωστε ο άνθρωπος από το διαμέρισμα δεν μας είχε θέσει προθεσμία όσον αφορά στην ώρα αναχώρησης. Μάλιστα μας είχε πει να φύγουμε ότι ώρα θέλουμε. Ακόμα και στις εννιά το βράδυ. Όμως εμείς έπρεπε να φύγουμε κάποια λογική ώρα. Την επόμενη νύχτα θα διανυκτερεύαμε στο Σπλιτ. Και όχι μόνο. Στο Σπλιτ θα κάναμε τρεις διανυκτερεύσεις. Όταν σχεδίαζα το πρόγραμμα, είχα σκεφτεί ότι ο Διοκλητιανός ήταν πολύ έξυπνος άνθρωπος, αφού ήταν ο μόνος Ρωμαίος αυτοκράτορας που πέθανε από φυσικά αίτια. Και ο Διοκλητιανός είχε επιλέξει το Σπλιτ, για να δημιουργήσει το περίφημο παλάτι, για την κατασκευή του οποίου απαιτήθηκαν 10 χρόνια. Έτσι σκέφτηκα κι εγώ να μείνουμε στο Σπλιτ αρκετά, ώστε να το γνωρίσουμε όσο μπορούμε καλύτερα, στα πλαίσια ενός ταξιδιού, που σε δώδεκα ημέρες, θα είχαμε πολλές εικόνες. Άλλες γνωστές, άλλες άγνωστες εικόνες.
Όμως, ένα ήταν το δεδομένο. Δεν θα ξεκινούσαμε πολύ πρωί. Θα ξεκινούσαμε γύρω στις 10 έως 11 το πρωί.
Οπότε όταν ξύπνησα νωρίς, πήρα το αυτοκίνητο και πήγα στο κέντρο της πόλης και συγκεκριμένα στο κέντρο της νέας κάτω πόλης, με τα μουσεία και το Εθνικό Θέατρο, περιοχή από την οποία περνούσαμε κάθε φορά που πηγαίναμε προς την παλιά πόλη, αλλά μέχρι τότε, δεν είχαμε τον χρόνο να σταματήσουμε. Βέβαια η απόσταση από την κεντρική πλατεία του Ζάγκρεμπ, ήταν ελάχιστη. Αλλά δυστυχώς το τετραήμερο το οποίο μείναμε στο Ζάγκρεμπ, ήταν σε συνθήκες καύσωνα, οπότε μετρούσες κάθε βήμα υπό σκιά και πολύ περισσότερο υπό ήλιο. Όμως εκείνο το πρωινό είχε επί τέλους δροσιά. Επίσης η πόλη ήταν άδεια,
λόγω πρωινής ώρας. Κάτι που με διευκόλυνε στην κίνηση με το αυτοκίνητο. Πήγαινα γρήγορα και πάρκαρα εύκολα. Δεν έχασα καθόλου χρόνο στην πρωινή μου βόλτα με το αυτοκίνητο. Και χάρηκα πάρα πολύ τη βόλτα στην περιοχή αυτή.
Κι αυτό γιατί στην περιοχή αυτή συνυπάρχουν εξαιρετικά κτίρια, θεάτρων, μουσείων και άλλων αξιοθεάτων, όπως το Croatian National Theatre in Zagreb,
το οποίο βρίσκεται επί της Trg maršala Tita, στην κάτω πόλη, είναι ένα κτίριο στιλ μπαρόκ
και το οποίο λειτούργησε, για πρώτη φορά, τις 14-10-1895.
Έκανα μια βόλτα γύρω από το κτίριο παρατηρώντας διάφορα ενδιαφέροντα στοιχεία του.
Μπροστά από το Κροατικό Εθνικό Θέατρο του Ζάγκρεμπ, σε ένα χώρο σαν ρηχό πηγάδι βρίσκεται ένα γλυπτό το οποίο ονομάζεται The Well of Life by Ivan Meštrović (Το πηγάδι της ζωής) έργο το οποίο κατασκευάστηκε το έτος 1950 από τον γλύπτη Ιβάν Μεστρόβιτς (1883-1962), τον πιο σημαντικό σύγχρονο γλύπτη της Κροατίας.
Για την ιστορία ο Ιβάν Μεστρόβιτς, εκτός από διάσημος γλύπτης, ήταν αρχιτέκτονας και συγγραφέας.
Συνέχισα τη βόλτα στο πάρκο δίπλα και γύρω από το Κροατικό Εθνικό Θέατρο του Ζάγκρεμπ,
απέναντι του οποίου είναι το Πανεπιστήμιο του Ζάγκρεμπ,
το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της Κροατίας και το αρχαιότερο σε συνεχή λειτουργία πανεπιστήμιο της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Η λειτουργία του πανεπιστημίου ξεκίνησε το έτος 1669.
Πέρασα από το Museum of Arts and Crafts, Zagreb (Μουσείο Τεχνών και Χειροτεχνίας του Ζάγκρεμπ), το οποίο ιδρύθηκε το έτος 1880 και μεταφέρθηκε στο κτίριο που βρίσκεται σήμερα, το έτος 1888, όταν ολοκληρώθηκε η κατασκευή του οικοδομήματος γερμανικού αναγεννησιακού στιλ.
Το Μουσείο Τεχνών και Χειροτεχνίας του Ζάγκρεμπ, στεγάζει πάνω από 160.000 αντικείμενα από τον 4ο μέχρι τον 20ο αιώνα. Πέρασα μπροστά και από το Mimara Museum. Το Mimara Museum, φιλοξενεί μια πλούσια αρχαιολογική συλλογή από Αίγυπτο Μεσοποταμία, Περσία, Ελλάδα, Ρώμη, αλλά και έργα ζωγραφικής. Είναι από τα πιο ενδιαφέροντα, ίσως το πιο ενδιαφέρον μουσείο του Ζάγκρεμπ. Αφού έκανα βόλτα σε όλη την όμορφη και ενδιαφέρουσα περιοχή και πέρασα από το Museum Franjo Schneider, το εθνογραφικό μουσείο, το Croatian Museum of School, κατέληξα στον Βοτανικό κήπο,
στο νότιο τμήμα της περιοχής.
Αφού έκανα μια μικρή βόλτα στον Βοτανικό κήπο, ο οποίος μόλις είχε ανοίξει, επέστρεψα προς το βόρειο μέρος της περιοχής με τα πανέμορφα κτίρια του Κροατικού Εθνικού Θεάτρου και των μουσείων του Ζάγκρεμπ,
κάθισα στο Hemingway Lounge Bar & Bistrot,
για σύντομο πρωινό και προκειμένου να απολαύσω τη θέα της όμορφης αυτής περιοχής. Θα ήθελα να επισκεφτώ κάποια από τα μουσεία και κυρίως το Mimara Museum και το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Ζάγκρεμπ, αλλά ο χρόνος είναι αμείλικτος. Το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Ζάγκρεμπ, στη σημερινή του μορφή, λειτούργησε το έτος 2009. Το μουσείο ιδρύθηκε κατ' αρχήν το έτος 1954, με στόχο την προώθηση της σύγχρονης τέχνης. Στο πρώτο μουσείο, εκτός από τη σύγχρονη γκαλερί τέχνης υπάρχει κέντρο φωτογραφίας, κινηματογράφου, τηλεόρασης, και βιβλιοθήκη. Έως το έτος 2009 το μουσείο στεγαζόταν στο παλάτι Kulmer της Άνω Πόλης. Το σημερινό μουσείο σύγχρονης τέχνης, έχει συνολικό εμβαδόν 14.609 τετραγωνικά μέτρα, εκ των οποίων τα 3.500 τετραγωνικά μέτρα αφορούν μόνιμες εκθέσεις, ενώ τα 1.500 τετραγωνικά μέτρα, αφορούν προσωρινές εκθέσεις. Όμως το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης βρίσκεται νότια του ποταμού Σάβου και όπως προανέφερα ο χρόνος είναι αμείλικτος. Έπρεπε να φύγουμε από το Ζάγκρεμπ. Την επόμενη νύχτα θα διανυκτερεύαμε στο Σπλιτ. Τα χιλιόμετρα που είχαμε μπροστά μας, ήταν πολλά και θέλαμε να δούμε και τμήμα των Δαλματικών ακτών. Θέλαμε να κάνουμε όσο το δυνατόν περισσότερα χιλιόμετρα στον επαρχιακό παραλιακό δρόμο. Από ποια θέση; Άγνωστο. Αυτό θα το αποφασίζαμε στη διαδρομή, ανάλογα με τον χρόνο που θα είχαμε στη διάθεσή μας. Παντού και πάντα παρεμβαίνει ο παράγοντας χρόνος. Έτσι αφού απόλαυσα τη θέα προς το μεγαλοπρεπές τμήμα της πόλης, σηκώθηκα από το Hemingway Lounge Bar & Bistrot, μπήκα στο αυτοκίνητο και πήγα να μαζέψω τους υπόλοιπους της παρέας. Έπρεπε να ξεκινήσουμε προς Νότο το γρηγορότερο δυνατό.
Last edited: