Βοσνία-Ερζεγοβίνη Κροατία Μαυροβούνιο Δυτικά Βαλκάνια. Καλοκαιρινό Road Trip με πρόγραμμα αυτή τη φορά.

[gelf]

Κεφάλαιο 18. Ζάγκρεμπ VΙ. Επιστροφή και τελευταίες ώρες στο Ζάγκρεμπ.

Η ώρα είχε φτάσει σχεδόν 19.30, όταν επιστρέψαμε στο Ζάγκρεμπ. Αφού είμαστε σε κίνηση, αποφασίσαμε να αξιοποιήσουμε τον λίγο χρόνο που είχαμε και να ανέβουμε στο Medvedgrad. Κατευθυνθήκαμε στη βόρεια περιοχή του Ζάγκρεμπ.

Όταν βγήκαμε από την κατοικημένη περιοχή. ο ανηφορικός δρόμος ο οποίος οδηγούσε στο λόφο Μάλι Πλάζουρ, όπου είναι το Medvedgrad, όλο και στένευε, σε σημείο όπου αισθάνθηκα ακροβάτης οδηγός. Μάλιστα η αίσθηση αυτή μεγεθυνόταν, αφού προερχόμουν από οδήγηση στον αυτοκινητόδρομο. Ευτυχώς από μια θέση και ανάντη ο δρόμος διπλής κατεύθυνσης γινόταν μονόδρομος. Πάντως τόσο η ανάβαση, όσο και η κατάβαση που ακολούθησε απαιτούσε ιδιαίτερη προσοχή με δεδομένο ότι στην περιοχή ήταν η έδρα ποδηλατικού ομίλου, προφανώς mountain bike. Έτσι εκτός από το μικρό πλάτος του δρόμου απαιτείτο και μεγάλη προσοχή για την προφύλαξη των ποδηλατών που ανεβοκατέβαιναν.
Πάντως εκτός από τους λίγους ποδηλάτες που συναντήσαμε στο δρόμο, από την ώρα που βγήκαμε από την κατοικημένη περιοχή προχωρώντας βόρεια, δεν συναντήσαμε "ψυχή ζώσα".
Το Medvedgrad είναι φρούριο, το οποίο βρίσκεται στις νότιες πλαγιές του όρους Medvenica, φρούριο το οποίο κατασκευάστηκε μεταξύ των ετών 1249 και 1254, με την καθοδήγηση της καθολικής εκκλησίας, μετά την ολική καταστροφή της πόλης από τους Μογγόλους το έτος 1242.
Φτάσαμε στο Medvedgrad.

Δυστυχώς η ώρα επίσκεψης στο φρούριο είχε λήξει. Βρήκα την πόρτα κλειστή, το μόνο που κατάφερα ήταν να βάλω τη φωτογραφική μηχανή ανάμεσα στα κάγκελα της κλειστής πόρτας και να βγάλω μερικές φωτογραφίες του εσωτερικού του κάστρου,

ενώ κάθε προσπάθεια εισβολής και κατάληψης του κάστρου ήταν ανεπιτυχής.

Το μόνο που κατάφερα περιπλανώμενος γύρω από το φρούριο Medvedgrad, προκειμένου να δω το Ζάγκρεμπ από ψηλά, ήταν να δω το Oltar Domovine, μνημείο αφιερωμένο στους στρατιώτες που έχασαν τη ζωή τους στον πόλεμο για την ανεξαρτησία της Κροατίας.
Όμως ο βασικός λόγος, για τον οποίο είχα πείσει και τους υπόλοιπους της παρέας να ανέβουμε στο Medvedgrad, δηλαδή για να δούμε το Ζάγκρεμπ από υψόμετρο 500 μέτρων δεν επετεύχθη.
Δεν επετεύχθη εν μέρει. Γιατί στο κατέβασμα, σταματήσαμε σε κάποια σημεία, εκεί όπου βρίσκαμε ένα μικρό πλάτωμα για τη θέα του Ζάγκρεμπ.

Μάλιστα σε ένα σημείο με πολύ καλή θέα υπάρχει ένα reastaurant, το Šestinski Lagvić, το οποίο μου φάνηκε καλόγουστο αλλά δεν είχαμε το χρόνο να σταματήσουμε, αφού μας περίμεναν. Όταν είχαμε, σχεδόν, ολοκληρώσει το κατέβασμα από τον λόφο και είχαμε μπει σε κατοικημένη περιοχή μας έκανε εντύπωση ένας ναός, ο Sveti Mirko και κυρίως τα χρώματα και σχήματα της στέγης του.

Είμαστε καλεσμένοι για φαγητό. Μετά το φαγητό, επειδή είχαμε πιεί και τις μπίρες μας, πήραμε ταξί και πήγαμε στο κέντρο της πόλης για ένα ποτό στο γνώριμό μας πλέον Bar 45, επί της Ulica Ivana Tkalčića 45. Με ταξί από τον καθεδρικό ναό του Ζάγκρεμπ, επιστρέψαμε στα καταλύματά μας. Την άλλη ημέρα θα αποχαιρετούσαμε το Ζάγκρεμπ. Θα το αποχαιρετούσαμε με θλίψη, γιατί είχαμε γνωρίσει εξαιρετικούς και φιλόξενους ανθρώπους. Βέβαια είχαμε αποφασίσει να μην φύγουμε πολύ πρωί. Άλλωστε ο άνθρωπος από το διαμέρισμα δεν μας είχε θέσει προθεσμία όσον αφορά στην ώρα αναχώρησης. Μάλιστα μας είχε πει να φύγουμε ότι ώρα θέλουμε. Ακόμα και στις εννιά το βράδυ. Όμως εμείς έπρεπε να φύγουμε κάποια λογική ώρα. Την επόμενη νύχτα θα διανυκτερεύαμε στο Σπλιτ. Και όχι μόνο. Στο Σπλιτ θα κάναμε τρεις διανυκτερεύσεις. Όταν σχεδίαζα το πρόγραμμα, είχα σκεφτεί ότι ο Διοκλητιανός ήταν πολύ έξυπνος άνθρωπος, αφού ήταν ο μόνος Ρωμαίος αυτοκράτορας που πέθανε από φυσικά αίτια. Και ο Διοκλητιανός είχε επιλέξει το Σπλιτ, για να δημιουργήσει το περίφημο παλάτι, για την κατασκευή του οποίου απαιτήθηκαν 10 χρόνια. Έτσι σκέφτηκα κι εγώ να μείνουμε στο Σπλιτ αρκετά, ώστε να το γνωρίσουμε όσο μπορούμε καλύτερα, στα πλαίσια ενός ταξιδιού, που σε δώδεκα ημέρες, θα είχαμε πολλές εικόνες. Άλλες γνωστές, άλλες άγνωστες εικόνες.

Όμως, ένα ήταν το δεδομένο. Δεν θα ξεκινούσαμε πολύ πρωί. Θα ξεκινούσαμε γύρω στις 10 έως 11 το πρωί.
Οπότε όταν ξύπνησα νωρίς, πήρα το αυτοκίνητο και πήγα στο κέντρο της πόλης και συγκεκριμένα στο κέντρο της νέας κάτω πόλης, με τα μουσεία και το Εθνικό Θέατρο, περιοχή από την οποία περνούσαμε κάθε φορά που πηγαίναμε προς την παλιά πόλη, αλλά μέχρι τότε, δεν είχαμε τον χρόνο να σταματήσουμε. Βέβαια η απόσταση από την κεντρική πλατεία του Ζάγκρεμπ, ήταν ελάχιστη. Αλλά δυστυχώς το τετραήμερο το οποίο μείναμε στο Ζάγκρεμπ, ήταν σε συνθήκες καύσωνα, οπότε μετρούσες κάθε βήμα υπό σκιά και πολύ περισσότερο υπό ήλιο. Όμως εκείνο το πρωινό είχε επί τέλους δροσιά. Επίσης η πόλη ήταν άδεια,

λόγω πρωινής ώρας. Κάτι που με διευκόλυνε στην κίνηση με το αυτοκίνητο. Πήγαινα γρήγορα και πάρκαρα εύκολα. Δεν έχασα καθόλου χρόνο στην πρωινή μου βόλτα με το αυτοκίνητο. Και χάρηκα πάρα πολύ τη βόλτα στην περιοχή αυτή.
Κι αυτό γιατί στην περιοχή αυτή συνυπάρχουν εξαιρετικά κτίρια, θεάτρων, μουσείων και άλλων αξιοθεάτων, όπως το Croatian National Theatre in Zagreb,

το οποίο βρίσκεται επί της Trg maršala Tita, στην κάτω πόλη, είναι ένα κτίριο στιλ μπαρόκ

και το οποίο λειτούργησε, για πρώτη φορά, τις 14-10-1895.
Έκανα μια βόλτα γύρω από το κτίριο παρατηρώντας διάφορα ενδιαφέροντα στοιχεία του.

Μπροστά από το Κροατικό Εθνικό Θέατρο του Ζάγκρεμπ, σε ένα χώρο σαν ρηχό πηγάδι βρίσκεται ένα γλυπτό το οποίο ονομάζεται The Well of Life by Ivan Meštrović (Το πηγάδι της ζωής) έργο το οποίο κατασκευάστηκε το έτος 1950 από τον γλύπτη Ιβάν Μεστρόβιτς (1883-1962), τον πιο σημαντικό σύγχρονο γλύπτη της Κροατίας.

Για την ιστορία ο Ιβάν Μεστρόβιτς, εκτός από διάσημος γλύπτης, ήταν αρχιτέκτονας και συγγραφέας.
Συνέχισα τη βόλτα στο πάρκο δίπλα και γύρω από το Κροατικό Εθνικό Θέατρο του Ζάγκρεμπ,

απέναντι του οποίου είναι το Πανεπιστήμιο του Ζάγκρεμπ,

το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της Κροατίας και το αρχαιότερο σε συνεχή λειτουργία πανεπιστήμιο της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Η λειτουργία του πανεπιστημίου ξεκίνησε το έτος 1669.
Πέρασα από το Museum of Arts and Crafts, Zagreb (Μουσείο Τεχνών και Χειροτεχνίας του Ζάγκρεμπ), το οποίο ιδρύθηκε το έτος 1880 και μεταφέρθηκε στο κτίριο που βρίσκεται σήμερα, το έτος 1888, όταν ολοκληρώθηκε η κατασκευή του οικοδομήματος γερμανικού αναγεννησιακού στιλ.

Το Μουσείο Τεχνών και Χειροτεχνίας του Ζάγκρεμπ, στεγάζει πάνω από 160.000 αντικείμενα από τον 4ο μέχρι τον 20ο αιώνα. Πέρασα μπροστά και από το Mimara Museum. Το Mimara Museum, φιλοξενεί μια πλούσια αρχαιολογική συλλογή από Αίγυπτο Μεσοποταμία, Περσία, Ελλάδα, Ρώμη, αλλά και έργα ζωγραφικής. Είναι από τα πιο ενδιαφέροντα, ίσως το πιο ενδιαφέρον μουσείο του Ζάγκρεμπ. Αφού έκανα βόλτα σε όλη την όμορφη και ενδιαφέρουσα περιοχή και πέρασα από το Museum Franjo Schneider, το εθνογραφικό μουσείο, το Croatian Museum of School, κατέληξα στον Βοτανικό κήπο,

στο νότιο τμήμα της περιοχής.
Αφού έκανα μια μικρή βόλτα στον Βοτανικό κήπο, ο οποίος μόλις είχε ανοίξει, επέστρεψα προς το βόρειο μέρος της περιοχής με τα πανέμορφα κτίρια του Κροατικού Εθνικού Θεάτρου και των μουσείων του Ζάγκρεμπ,

κάθισα στο Hemingway Lounge Bar & Bistrot,

για σύντομο πρωινό και προκειμένου να απολαύσω τη θέα της όμορφης αυτής περιοχής. Θα ήθελα να επισκεφτώ κάποια από τα μουσεία και κυρίως το Mimara Museum και το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Ζάγκρεμπ, αλλά ο χρόνος είναι αμείλικτος. Το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Ζάγκρεμπ, στη σημερινή του μορφή, λειτούργησε το έτος 2009. Το μουσείο ιδρύθηκε κατ' αρχήν το έτος 1954, με στόχο την προώθηση της σύγχρονης τέχνης. Στο πρώτο μουσείο, εκτός από τη σύγχρονη γκαλερί τέχνης υπάρχει κέντρο φωτογραφίας, κινηματογράφου, τηλεόρασης, και βιβλιοθήκη. Έως το έτος 2009 το μουσείο στεγαζόταν στο παλάτι Kulmer της Άνω Πόλης. Το σημερινό μουσείο σύγχρονης τέχνης, έχει συνολικό εμβαδόν 14.609 τετραγωνικά μέτρα, εκ των οποίων τα 3.500 τετραγωνικά μέτρα αφορούν μόνιμες εκθέσεις, ενώ τα 1.500 τετραγωνικά μέτρα, αφορούν προσωρινές εκθέσεις. Όμως το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης βρίσκεται νότια του ποταμού Σάβου και όπως προανέφερα ο χρόνος είναι αμείλικτος. Έπρεπε να φύγουμε από το Ζάγκρεμπ. Την επόμενη νύχτα θα διανυκτερεύαμε στο Σπλιτ. Τα χιλιόμετρα που είχαμε μπροστά μας, ήταν πολλά και θέλαμε να δούμε και τμήμα των Δαλματικών ακτών. Θέλαμε να κάνουμε όσο το δυνατόν περισσότερα χιλιόμετρα στον επαρχιακό παραλιακό δρόμο. Από ποια θέση; Άγνωστο. Αυτό θα το αποφασίζαμε στη διαδρομή, ανάλογα με τον χρόνο που θα είχαμε στη διάθεσή μας. Παντού και πάντα παρεμβαίνει ο παράγοντας χρόνος. Έτσι αφού απόλαυσα τη θέα προς το μεγαλοπρεπές τμήμα της πόλης, σηκώθηκα από το Hemingway Lounge Bar & Bistrot, μπήκα στο αυτοκίνητο και πήγα να μαζέψω τους υπόλοιπους της παρέας. Έπρεπε να ξεκινήσουμε προς Νότο το γρηγορότερο δυνατό.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 19. Το ταξίδι Ζάγκρεμπ - Τρογκίρ. Εκβολές Κρκα. Σιμπένικ.

Μόλις επέστρεψα από την πρωινή βόλτα μου, ευτυχώς οι υπόλοιποι της παρέας ήταν έτοιμοι, ο ιδιοκτήτης είχε παραλάβει το διαμέρισμα και ξεκινήσαμε άμεσα για το Σπλιτ. Βγήκαμε γρήγορα από την πόλη και μπήκαμε στον αυτοκινητόδρομο Ε71. Σύμφωνα με τους χάρτες του google, το Σπλιτ απέχει 409km από το Ζάγκρεμπ και ο χρόνος που δίνεται για την κάλυψη της παραπάνω απόστασης είναι τέσσερις ώρες και τέσσερα λεπτά με αυτοκίνητο μέσω του οδικού άξονα Ε71. Όμως όπως ανέφερα και στο προηγούμενο κεφάλαιο, θέλαμε να κάνουμε όσο το δυνατόν λιγότερα χιλιόμετρα στον αυτοκινητόδρομο Ε71 και όσο το δυνατόν περισσότερα χιλιόμετρα στον επαρχιακό παραλιακό δρόμο, ώστε να απολαύσουμε τις Δαλματικές ακτές. Με δεδομένο ότι την προηγούμενη ημέρα είχαμε βρεθεί στη χερσόνησο της Istria, οπότε είχαμε δει το βόρειο μέρος των Δαλματικών ακτών το ρεαλιστικότερο σημείο να βγούμε από τον αυτοκινητόδρομο Ε71, ήταν ο κόμβος του Ζαντάρ. Όπως με είχε πληροφορήσει φίλος, άριστος γνώστης της περιοχής, οι ακτές μεταξύ Ριέκας και Ζαντάρ, δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Έτσι ύστερα από τέσσερις ημέρες, βγήκαμε πάλι από τον αυτοκινητόδρομο Ε71, στον κόμβο του Ζαντάρ, με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά αντί για κατεύθυνση προς το κέντρο της πόλης, προχωρήσαμε προς την παραλία, συναντήσαμε τον παραλιακό επαρχιακό δρόμο Jadranska Magistrala και στρίψαμε αριστερά προς νότια-νοτιοανατολική κατεύθυνση.

Μέχρι την στιγμή που στρίψαμε στον παραλιακό επαρχιακό δρόμο προς Σιμπένικ, είχαμε διανύσει 290km, περίπου, από το Ζάγκρεμπ, σε δύο ώρες και τριάντα λεπτά.
Προχωρήσαμε κατά μήκος του παραλιακού επαρχιακού δρόμου Jadranska Magistrala,

δίπλα στο δρόμο συναντούσαμε κόσμο να δροσίζεται, κάτω από τα δέντρα, ή και σε προβλήτες οικισμών δίπλα στη θάλασσα,

θάλασσα πάντα προστατευμένη από τα απέναντι νησιά.

Συνεχίσαμε να προχωρούμε κατά μήκος του παραλιακού επαρχιακού δρόμου Jadranska Magistrala, παρατηρώντας τα απέναντι νησάκια

περάσαμε κόμβους προς παραλιακούς οικισμούς όπως προς τον οικισμό Sukošan, προς τον οικισμό Sveti Petar na Moru και στον τέταρτο οικισμό που συναντήσαμε, στον παραλιακό επαρχιακό δρόμο, τον οικισμό Sveti Filip i Jakov,

βγήκαμε στον κόμβο από την επαρχιακή οδό και μπήκαμε στον οικισμό για να ανεφοδιαστούμε σε super market, σε νερά τρόφιμα και μπίρες. Το μήκος της διαδρομής που είχαμε κάνει στον παραλιακό επαρχιακό δρόμο Jadranska Magistrala, από τη θέση που μπήκαμε σ' αυτόν έξω από το Ζαντάρ, έως τον κόμβο του Sveti Filip i Jakov ήταν 14 km και ο χρόνος ήταν δέκα πέντε λεπτά περίπου. Μπήκαμε στον οικισμό και παρκάραμε στην παραλία, ή μάλλον δίπλα στον αλιευτικό λιμενίσκο, ο οποίος έχει μετατραπεί σε λιμενικό καταφύγιο για πολυτελή σκάφη.

Όσο οι άλλοι ήταν στο super market, εγώ αφού είχα παρκάρει το αυτοκίνητο, έκανα μερικές βόλτες ώστε να πάρω μια πρώτη ιδέα από τους μικρούς παραλιακούς οικισμούς των Δαλματικών ακτών.

Μόλις βγήκαν οι υπόλοιποι της παρέας από το super market (Konzum-που συναντούσαμε σε όλη την Κροατία), μπήκαμε στο αυτοκίνητο, βγήκαμε στον επαρχιακό δρόμο

και προχωρήσαμε γρήγορα. Είχαμε να καλύψουμε αρκετά χιλιόμετρα επαρχιακού δρόμου. Ως το Σιμπένικ είχαμε να καλύψουμε 51km και ο απαιτούμενος χρόνος, σύμωνα με google maps, ήταν σαράντα πέντε λεπτά, μέσω του επαρχιακού δρόμου Jadranska Magistrala. Λίγα χιλιόμετρα μετά το Sveti Filip i Jakov, ο επαρχιακός δρόμος διασχίζει μια πολύ όμορφη διαδρομή, όπου δεξιά (δυτικά) είναι η θάλασσα και αριστερά (ανατολικά) είναι η λίμνη Vrana.

Προσεγγίζοντας το Σιμπένικ, βρεθήκαμε σε μια περιοχή, η οποία μας έκοψε την ανάσα με την ομορφιά της.

Ήταν ο χώρος κοντά στις εκβολές του ποταμού Κρκα και ήταν από τους ομορφότερους χώρους της διαδρομής στα Δυτικά Βαλκάνια.

Αφού βγάλαμε φωτογραφίες από το αυτοκίνητο, περάσαμε τη γέφυρα

απολαμβάνοντας τις ομορφιές του τοπίου, σταματήσαμε, κάναμε αναστροφή ξαναπεράσαμε τη γέφυρα από την αντίθετη κατεύθυνση, μπήκαμε σε έναν αγροτικό χωματόδρομο, παράλληλο του Κρκα, σταματήσαμε πάλι για να απολαύσουμε το τοπίο,

στη συνέχεια βγήκαμε πάλι στον επαρχιακό δρόμο, σταματήσαμε στο parking, απολαύσαμε το τοπίο και από αυτή την οπτική γωνία, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες,

υπήρχαν κάποιοι που πηδούσαν από τη γέφυρα με σχοινιά,

στο βάθος διακρινόταν το Σιμπένικ

και τελικά καθίσαμε σε ένα bar-restaurant, προκειμένου να απολαύσουμε τη θέα προς το ανάλυφο που δημιουργούσε ο Κρκα πριν από την εκβολή του και προς το Σιμπένικ.
Το Σιμπένικ είναι μια ιστορική πόλη στην Κροατία, στις κεντρικές Δαλματικές ακτές, στη θέση όπου ο ποταμός Krka εκβάλλει στην Αδριατική θάλασσα. Το Šibenik βρίσκεται στην κροατική ακτή περίπου 80km βόρεια του Σπλιτ. Καθώς βρίσκεται στον βαθύ κόλπο, τον οποίο σχηματίζει ο ποταμός Κρκα, είναι ένα από τα πιο προστατευμένα φυσικά λιμάνια της ακτής της Αδριατικής. Είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη στην περιοχή της Δαλματίας και πρωτεύουσα της κομητείας Σίμπενικ-Κνιν. Η πόλη, σύμφωνα με την απογραφή του έτους 2011 είχε πληθυσμό 34.302 κατοίκους, ενώ εντός των διοικητικών ορίων της ευρύτερης περιοχής της πόλης κατοικούν 46.332 άνθρωποι. Η πόλη του Σιμπένικ και η ευρύτερη περιοχή, διαθέτει κλασικό μεσογειακό κλίμα.
Σε αντίθεση με τις άλλες πόλεις κατά μήκος της ακτής της Αδριατικής, που ιδρύθηκαν από Έλληνες, Ιλλύριους και Ρωμαίους, το Σιμπένικ ιδρύθηκε από Κροάτες.
Τον 11ο και το 12ο αιώνα, το Σιμπένικ άλλαζε συνεχώς κατοχή μεταξύ Βενετίας και Βυζαντίου, ενώ από το 13ο αιώνα έως το έτος 1797 ήταν υπό τη Βενετική Δημοκρατία, μετά την πτώση της οποίας περιήλθε στην κατοχή της αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας.
Στις 28-08-1895 το Σιμπένικ, έγινε η πρώτη πόλη στον κόσμο, με εφαρμογή του εναλλασσόμενου ρεύματος.
Μετά τον Α παγκόσμιο πόλεμο, το Σιμπένικ πέρασε στην κατοχή της Ιταλίας, έως το έτος 1921, οπότε σύμφωνα με τη συνθήκη του Rapallo, πέρασε στα χέρια του Βασιλείου Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων. Κατά τη διάρκεια του Β παγκοσμίου πολέμου είχε καταληφθεί από τις δυνάμεις της φασιστικής Ιταλίας και στη συνέχεια της ναζιστικής Γερμανίας, αλλά στις 11-03-1944, οι παρτιζάνοι απελευθέρωσαν το Σιμπένικ. Κατά τη διάρκεια του πολέμου 1991-1995, το Σιμπένικ δέχτηκε επιθέσεις, όμως τώρα πλέον δεν έχουν μείνει στοιχεία που να θυμίζουν τις καταστροφές. Οι βομβιστικές επιθέσεις είχαν καταστρέψει πολυάριθμα κτίρια και μνημεία, όπως το θόλο του καθεδρικού ναού του Saint James και το από το έτος 1870, κατασκευασμένο, κτίριο του θεάτρου. Πάντως από τότε, οι κατεστραμμένες περιοχές της πόλης έχουν αποκατασταθεί πλήρως.
Το Σιμπένικ είναι πόλη λιγότερο γνωστή στον τουριστικό τομέα από το Ντουμπρόβνικ και το Σπλιτ. Είναι όμως μια πόλη που έχει τη δική της προσωπικότητα. Εμείς σταματήσαμε για λίγο στο Σίμπενικ, αφού είχαμε καθυστερήσει αρκετά στον Κρκα, στην είσοδο της πόλης. Επίσης είχαμε αποφασίσει να δούμε και το Τρογκίρ εκείνη την ημέρα ώστε να αποφύγουμε να χάσουμε άλλη ημέρα για να επιστρέψουμε στο Τρογκίρ από το Σπλιτ. Έτσι ο χρόνος για το Σίμπενικ, είχε περιορισθεί αισθητά. Πάντως προφτάσαμε και είδαμε μερικά όμορφα πράγματα, ενώ η ατμόσφαιρα στο Σιμπένικ φαίνεται να είναι νεανική και ζωντανή. Δρόμοι που οδηγούν σε ελκυστικές πλατείες όπου τα σύγχρονα κτίρια εντάσσονται στην ωραία και κομψή αρχιτεκτονική των προηγούμενων αιώνων.
Τα κύρια αξιοθέατα της πόλης είναι ο καθεδρικός ναός του Αγίου Ιακώβου, καθώς και ο καθεδρικός ναός του Saint James (Sveti Jakov), κατασκευασμένος το έτος 1434, ο οποίος έχει ανακηρυχτεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την Unesco. Ο καθεδρικός ναός, είναι ένα σημαντικό αρχιτεκτονικό αναγεννησιακό κτίριο και βρίσκεται ακριβώς κατάντη των φρουρίων της πόλης στην παλιά περιοχή του Sibenik. Ο καθεδρικός ναός χτίστηκε από ασβεστολιθική πέτρα και μάρμαρο από το νησί Brac της Κροατίας, όπως έχουν κατασκευαστεί και άλλα έργα στις πόλεις των δαλματικών ακτών, όπως στο Ζαντάρ και στο Σπλιτ.
Στην πόλη υπάρχουν τέσσερα φρούρια, του Αγίου Νικολάου, του Αγίου Μιχαήλ, του Αγίου Ιωάννη και της Βαρώνης, κάθε ένα από τα οποία διαθέτει εκπληκτική θέα προς την πόλη, προς τη θάλασσα και προς τα κοντινά νησιά. Δυστυχώς δεν προλάβαμε να ανέβουμε σε κάποιο από τα φρούρια, λόγω έλλειψης χρόνου. Απλώς, περάσαμε κοντά με το αυτοκίνητο.

Από τον χάρτη της πόλης είχα παρατηρήσει ότι θα έχει ενδιαφέρον η διέλευση του ποταμού Krka από την πόλη. Κατεβήκαμε με το αυτοκίνητο προς το ποτάμι. Όμως το πιο όμορφο σημείο ήταν αυτό που είχαμε σταματήσει προηγουμένως, στην είσοδο της πόλης.
Επισημαίνεται ότι σε απόσταση 18km, περίπου από την πόλη βρίσκεται ο εθνικός δρυμός Krka, ο οποίος καλύπτει έκταση 142 τετραγωνικών χιλιομέτρων, με καταρράκτες, χλωρίδα, πανίδα και ιστορικά και αρχαιολογικά ευρήματα. Ανακηρύχτηκε ως εθνικός δρυμός το έτος 1985, για την προστασία του μεσαίου και κατώτερου τμήματος του ποταμού Krka. Με το καραβάκι, ο απαιτούμενος χρόνος διάβασης, είναι μισή ώρα, όπως μας είπαν, αλλά δυστυχώς δεν είχαμε τον απαιτούμενο χρόνο να πάμε, να δούμε στοιχειωδώς το πάρκο και να επιστρέψουμε. Έτσι μπήκαμε στο αυτοκίνητο, περάσαμε μέσα από το Σιμπένικ

και προχωρήσαμε, κατά μήκος του οδικού άξονα D8, προς το Τρογκίρ.
Όταν βγήκαμε από το Σιμπένικ και περάσαμε από τον επόμενο παραλιακό οικισμό τον Brodarica,

μετά το τέλος αυτού, βρεθήκαμε στο στόμιο λίμνης - λιμνοθάλασσας ή ακριβέστερα κόλπου με την ονομασία Μorinj. Ο κόλπος Μorinj, είναι πολύ βαθύς, ενώ το στόμιό του είναι πολύ στενό. Η γέφυρα διάβασης του κόλπου,

ήταν ίδιας τεχνοτροπίας με τη γέφυρα διάβασης του ποταμού Κρκα, την οποία είχαμε δει προηγουμένως πριν περάσουμε από το Σιμπένικ. Σταματήσαμε σε ένα parking δίπλα στη γέφυρα και βγήκαμε έξω να παρατηρήσουμε το όμορφο τοπίο.

Στο βάθος του κόλπου, πολύ καλά προστατευμένο από τη φύση, υπάρχει ένα λιμενικό καταφύγιο.

Αφού παρατηρήσαμε την περιοχή, ξεκουραστήκαμε και ξεμουδιάσαμε κάτω από τα δέντρα, οι καπνίζοντες κάπνισαν, ξαναμπήκαμε στο αυτοκίνητο, για τη συνέχεια της διαδρομής.

Προχωρώντας κατά μήκος του οδικού άξονα D8, το πρώτο χωριό που συναντήσαμε, μετά τη γέφυρα και τη σύντομη στάση μας ήταν το Žaborić,

ευρισκόμενο μεταξύ των οικισμών Brodarica και Grebaštica, με σημαντικότερη οικονομική δραστηριότητα τον τουρισμό, όπως άλλωστε συμβαίνει με τους περισσότερους παραλιακούς οικισμούς των Δαλματικών ακτών.
Συνεχίσαμε να προχωρούμε κατά μήκος του οδικού άξονα D8, και μετά τον οικισμό Grebaštica, περνούσαμε από παραλιακούς οικισμούς ο οποίος διαδεχόταν ο ένας τον άλλο,

διακρίνοντας, πάντα, τα απέναντι νησάκια.

Αυτό το έντονο ανάγλυφο, είναι αυτό που δίνει την ομορφιά στις Δαλματικές ακτές. Επίσης παρατηρούσαμε, ότι όσο προχωρούσαμε προς νότο τόσο το τοπίο προσομοίαζε με το Ελληνικό.

Συνεχίσαμε να προχωράμε, απολαμβάνοντας τους παραλιακούς οικισμούς,

μπήκαμε για λίγο μέσα στον οικισμό Primošten,

ο οποίος διαθέτει ένα περιτοιχισμένο τμήμα σε μία χερσόνησο, βγήκαμε πάλι γρήγορα στον επαρχιακό δρόμο, για να μη χάσουμε χρόνο, συνεχίσαμε να προχωράμε, ο παραλιακός οδικός άξονας D8, είναι πολύ ενδιαφέρων, συναντήσαμε τη μαρίνα της Rogoznica,

για ένα πολύ μικρό τμήμα της διαδρομής, απομακρυνθήκαμε λίγο από την παραλία, αλλά γρήγορα ξαναβρεθήκαμε δίπλα στη θάλασσα, στον όμορφο μικρό οικισμό Marina,

όπου δημιουργείται φυσικός προστατευμένος λιμενίσκος, συνεχίσαμε παραλιακά,

και κάποια στιγμή αρχίσαμε να διακρίνουμε το Trogir, πρώτα από μακριά

και ύστερα από κοντά.

 

[Sassenach77]

Έρχεται και καλοκαίρι....έχει αρχίσει να κάνει και ζέστη....και στο τέλος εσύ θα φταίς αν αλλάξω τα καλοκαιρινά μου σχέδια

 

[gelf]

@Sassenach77. Σ' ευχαριστώ πολύ. Μου δίνεις κουράγιο να συνεχίσω, αν και η ιστορία αυτή έχει γίνει serial. Έχω σκεφτεί πολλές φορές να τη σταματήσω, έχω κάνει και αρκετά ταξίδια από τότε, αλλά συνεχίζω. Ελπίζω να την ολοκληρώσω σύντομα, αν και μένουν ακόμα αρκετά.


Κεφάλαιο 20. Τρογκίρ

Φτάσαμε στο Trogir. Περάσαμε την πέτρινη γέφυρα Trogiski most, βρεθήκαμε στο νησάκι που είναι η μεσαιωνική πόλη και παρκάραμε το αυτοκίνητο επί της βόρειας οδού Hrvatskih mučenika, η οποία αποτελεί τμήμα της περιμετρικής οδού, της μόνης οδού που επιτρέπονται αυτοκίνητα, πολύ κοντά στην πύλη εισόδου της περιτοιχισμένης, μεσαιωνικής πόλη Trogir και συγκεκριμένα στη βόρεια πύλη (North Gate),

κεντρική πύλη της πόλης, η οποία χρονολογείται από το 17ο αιώνα.
Μπήκαμε στην περιτοιχισμένη, μεσαιωνική πόλη Trogir από τη North Gate, η οποία βρίσκεται επί της οδού Gradska vrata 6

και προχωρήσαμε κατ' αρχή κατά μήκος της ως άνω οδού (μάλλον σοκάκι), στο εσωτερικό της παλιάς πόλης, μέχρι που από το σοκάκι Gradska,

βρεθήκαμε στην πλατεία

μπροστά από τον Καθεδρικό Ναό του San Lorenzo.

Η άριστα διατηρημένη περιτοιχισμένη, μεσαιωνική πόλη Trogir,

όπως προαναφέρθηκε, είναι χτισμένη πάνω σ’ ένα μικρό νησάκι. Η πόλη ιδρύθηκε στις αρχές του 3ου π.Χ. αιώνα από Έλληνες αποίκους από τις Συρακούσες (ονομαζόταν Τραγκούριον) και έχει αναφερθεί από τους γεωγράφους Στράβωνα και Πτολεμαίο. Το Τρογκίρ σήμερα έχει πληθυσμό 13.322 κατοίκων και βρίσκεται 27km δυτικά της πόλης του Σπλιτ.
Το Τρογκίρ έχει συνεχή ιστορία 2.300 ετών, η οποία επηρεάστηκε πολιτισμικά από τους αρχαίους Έλληνες, τους Ρωμαίους, και τους Ενετούς. Το Τρογκίρ είναι το καλύτερα σωζόμενο ρωμανο-γοτθικό συγκρότημα στην Αδριατική και σε ολόκληρη την κεντρική Ευρώπη. Για το λόγο αυτό το ιστορικό κέντρο της πόλης,

το έτος 1997, ανακηρύχτηκε από την UNESCO, Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, καθώς διασώζει εξαιρετικά τη ρωμανο-γοτθική της αρχιτεκτονική.
Επισημαίνεται ότι τα τείχη της πόλης έχουν κατασκευαστεί από τον 15ο αιώνα.

Το ιστορικό κέντρο της πόλης με 10 εκκλησίες, τα κτίρια του 13ου αιώνα και τα σοκάκια είναι το πιο σημαντικά μνημεία και αξιοθέατα του Trogir.

Σταματήσαμε για αρκετή ώρα στην πλατεία του καθεδρικού (Trg Ivana Pavla II). Στη θέση αυτή υπάρχουν πολλά αξιοθέατα της περιτοιχισμένης μεσαιωνική πόλη Trogir.
Συγκεκριμένα, στη θέση αυτή υπάρχει ο Καθεδρικός Ναός του San Lorenzo,

ο οποίος κατασκευάστηκε πάνω στα θεμέλια παλαιοχριστιανικού ναού, ο οποίος είχε καταστραφεί από τους Σαρακηνούς το έτος 1123. Από το καμπαναριό της εκκλησίας, είναι απρόσκοπτη η θέα προς την πόλη και προς τη θάλασσα. Σκεφτήκαμε να ανέβουμε στο καμπαναριό, αλλά εκείνη την ώρα ήταν κλειστό.
Επίσης, στη θέση αυτή, δηλαδή στην πλατεία Ivana Pavla II υπάρχει η στοά με τις κολόνες (Λότζια) η Loggia di Trogir του 15ου αιώνα και αίθουσα του δικαστηρίου.

Ανέβηκα τα τρία - τέσσερα σκαλάκια και μπήκα στο εσωτερικό. Είδα τα διακοσμητικά της αίθουσας.

Δίπλα είναι ο πύργος του ωρολογίου (Torre dell'orologio di Trogir)

Επίσης στην πλατεία Ivana Pavla II υπάρχει και το επιβλητικό κτίριο του Δημαρχείου.

Αφού κάναμε μερικές βόλτες στην πλατεία Ivana Pavla II, παρατηρώντας τα αξιοθέατα,

προχωρήσαμε προς νότο, κατά μήκος των οδών (μάλλον σοκακιών) Gradska και Obala bana Berislavića και βγήκαμε στο νότιο παραλιακό πεζόδρομο της νησίδας, ο οποίος λέγεται επίσης Obala bana Berislavića. Παρατηρήσαμε προς τη γέφυρα

που συνδέει τη μεσαιωνική πόλη με το νησί Ciovo, το οποίο ανήκει και αυτό στο Trogir. Καθίσαμε λίγη ώρα, παρατηρώντας το απέναντι νησί Ciovo

και τα καραβάκια που κυκλοφορούσαν στο κανάλι.

Περπατήσαμε στον παραλιακό πεζόδρομο Obala bana Berislavića και συναντήσαμε ένα επιβλητικό κτίριο το οποίο είναι το Δημοτικό σχολείο Peter Berislavic.

Στη συνέχεια στρίψαμε βόρεια και περπατήσαμε κατά μήκος της οδού Obrov μπαίνοντας μέσα στην παλιά πόλη την οποία γυρίσαμε όλη, σοκάκι - σοκάκι.

Άλλωστε είναι πολύ μικρή η μεσαιωνική πόλη. Και η μικρότερη διάσταση είναι η απόσταση βορράς - νότος. Έτσι αφού περιπλανηθήκαμε στα σοκάκια της μεσαιωνικής πόλης φτάσαμε στο βόρειο παραλιακό τμήμα,

στην οδό Hrvatskih mučenika, όπου είχαμε παρκάρει και το αυτοκίνητο. Προχωρήσαμε δίπλα στο κανάλι προς το βορειοδυτικό τμήμα της νησίδας, όπου υπάρχει ο πύργος (Kula) Sv.Marka Trogir.

Ξαναμπήκαμε στα σοκάκια της μεσαιωνικής πόλης και φτάσαμε με τεθλασμένη γραμμή διαδρομής στο φρούριο Καμερλένγκο,

στο νοτιοδυτικό τμήμα της νησίδας.
Το φρούριο Καμερλένγκο, που βρίσκεται στη νοτιοδυτική άκρη της πόλης, κατασκευάστηκε από τον Marin Radoj, τον 15ο αιώνα, ως τμήμα οχυρωματικών έργων τα οποία είχαν ξεκινήσει από τον 14ο αιώνα. Σήμερα ο χώρος χρησιμοποιείται ως θέση για παραστάσεις κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών.
Μπήκαμε μέσα στο φρούριο και ανεβήκαμε.

Η θέα από το φρούριο Καμερλένγκο, ήταν εξαιρετική και προς τα ανατολικά, δηλαδή προς τη μεσαιωνική πόλη,

προς τη γέφυρα σύνδεσης με το νησί Ciovo,

ενω στο βάθος διακρινόταν αχνά και το Σπλιτ.

Στη συνέχεια παρατηρήσαμε προς τα νότια, δηλαδή προς το απέναντι νησί Ciovo,

προς τα δυτικά,

προς τα βορειοδυτικά

και προς τα βόρεια, δηλαδή προς τον Kula Sv.Marka Trogir.

Αφού για αρκετή ώρα απολαύσαμε την εξαιρετική θέα από το φρούριο Καμερλένγκο, κατεβήκαμε, βγήκαμε από το φρούριο, κάναμε μια μικρή βόλτα στον παραλιακό πεζόδρομο Obala bana Berislavića,

μπήκαμε στα σοκάκια της μεσαιωνικής πόλης

και τελικά κατευθυνθήκαμε στην πλατεία Ivana Pavla II με τον Καθεδρικό Ναό του San Lorenzo, τη Loggia di Trogir

και τα λοιπά αξιοθέατα. Εκεί σταματήσαμε σε ένα καφέ στην πλατεία,

ήμουν πολύ διψασμένος και σε λίγη ώρα μέσα από το αδειανό, πλέον, ποτήρι της μπίρας, έβλεπα τον Καθεδρικό Ναό του San Lorenzo.

Αφού απολαύσαμε τις μπίρες (Karlovačko) και τα αξιοθέατα γύρω από την πλατεία και επειδή, όπως πολλές φορές έχω γράψει, δυστυχώς ο χρόνος είναι αμείλικτος, σηκωθήκαμε από το καφέ και βγήκαμε από τη βόρεια πύλη έξω από τη μεσαιωνική πόλη. Παρατηρήσαμε ακόμα μια φορά την πέτρινη γέφυρα Trogiski most,

η οποία συνδέει τη νησίδα της μεσαιωνικής πόλης με την ηπειρωτική χώρα, προχωρήσαμε προς το αυτοκίνητο, μπήκαμε και ξεκινήσαμε για τον τελικό μας προορισμό για εκείνη την ημέρα. Για το Σπλιτ. Βγήκαμε έξω από το Trogir, μπήκαμε στο δρόμο

για το Σπλιτ, το οποίο αρχίσαμε να διακρίνουμε πρώτα από μακριά

και ύστερα από πιο κοντά.

 

[chris7]

η ιστορία αυτή έχει γίνει serial. Έχω σκεφτεί πολλές φορές να τη σταματήσω

Α, δεν θέλω τέτοια.

 

[gelf]

Συγγνώμη για την καθυστέρηση της ιστορίας, αλλά τις τελευταίες τέσσερις εβδομάδες ήμουν σε συνεχόμενα ταξίδια στο εξωτερικό, με πολύ μικρές στάσεις στην έδρα μου. Από αυτά, δυστυχώς, μόνο το ένα ήταν για αναψυχή.
@chris7, σε ευχαριστώ πολύ.


Κεφάλαιο 21. Σπλιτ Ι. Η πρώτη νύχτα.

Φτάσαμε γρήγορα στο Σπλιτ και βρήκαμε άμεσα το διαμέρισμα που είχαμε κλείσει από το airbnb και το οποίο βρισκόταν επί της συμβολής των οδών Osječka και Radnička, σε απόσταση 1700 περίπου μέτρων από το κέντρο της πόλης, το οποίο όπως είναι προφανές ταυτίζεται με το παλάτι του Διοκλητιανού.
Το διαμέρισμα που είχαμε κλείσει από το airbnb, ήταν εξαιρετικό, με τεράστιο καθιστικό, δύο μεγάλα υπνοδωμάτια, ένα μεγάλο μπάνιο, εφοδιασμένο με πλυντήριο και στεγνωτήριο και ένα μικρό WC. Επίσης το διαμέρισμα διέθετε και σύγχρονη επίπλωση. Μείναμε ευχαριστημένοι από το διαμέρισμα, η γυναίκα που μας το έδειξε ήταν ευγενική και κατατοπιστική, μας είχε φέρει και χάρτες της πόλης και έτσι είμαστε πανέτοιμοι για την πρώτη εξόρμηση στο Σπλιτ, η οποία κατ' ανάγκη θα ήταν νυχτερινή, αφού είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει.
Βγήκαμε έξω και το πρώτο που παρατηρήσαμε ήταν το κλειστό γυμναστήριο.

Σκεφτήκαμε όλοι αυτόματα τις χρυσές εποχές της Γιουγκοπλάστικα του Σπλιτ. Από την οδό Osječka στρίψαμε αριστερά στην οδό Matice hrvatske, περιμετρικά του κλειστού γυμναστηρίου και κατηφορίσαμε προς το κέντρο της πόλης. Προχωρήσαμε για λίγα μέτρα ακόμη κατά μήκος της οδού Matice hrvatske, μέχρι που βρεθήκαμε στη διασταύρωση αυτής με την κεντρική λεωφόρο Slobode, η προέκταση της οποίας φτάνει στην παραλία Bačvice, η οποία είναι μια παραλία μέσα στο Σπλιτ, νοτιοανατολικά του ιστορικού κέντρου. Όπως είχα διαβάσει, η παραλία είναι αμμώδης και σε μερικά σημεία έχει πλάκες για την πρόσβαση ατόμων με κινητικά προβλήματα. Είχα σκοπό να επισκεφτώ την παραλία. αλλά άλλη στιγμή. Εκείνη την ώρα ήταν πρωτεύον να φτάσουμε στο κέντρο της παλιάς πόλης, το οποίο όπως προανέφερα ταυτίζεται με το παλάτι του Διοκλητιανού. Για να φτάσουμε στο κέντρο της παλιάς πόλης, είχαμε δύο επιλογές. Η πρώτη επιλογή ήταν να κατηφορίσουμε την κεντρική λεωφόρο Slobode και να στρίψουμε δεξιά στην πρώτη κάθετη λεωφόρο την kralja Zvonimira, οπότε θα φτάναμε στο λιμάνι, στη Riva, δηλαδή στον δεντροφυτεμένο παραλιακό δρόμο του Σπλιτ, από όπου θα μπαίναμε στο παλάτι από την κεντρική παραλιακή (νότια) πύλη. Η δεύτερη επιλογή ήταν να διασχίσουμε την κεντρική λεωφόρο Slobode, να μπούμε στα σοκάκια της παλιάς πόλης και προσεγγίσουμε το παλάτι από την ανατολική πύλη.
Αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τη δεύτερη επιλογή. Έτσι αφού διασχίσαμε την κεντρική λεωφόρο Slobode, ακολουθήσαμε την οδό Vrzov Dolac, οδό η οποία είναι κατάντη ενός πάρκου, στη συνέχεια ακολουθήσαμε την οδό Rokova,

και κατηφορίζοντας από σοκάκια της παλιάς πόλης, φτάσαμε στην οδό Hrvoja Vukčića Hrvatinića όπου βρίσκεται η ανατολική πύλη. Μπήκαμε από την ανατολική πύλη στον ευρύτερο χώρο του παλατιού του Διοκλητιανού και αρχίσαμε να περπατάμε κατά μήκος της οδού Poljana kraljice Jelene όπου τόσο έξω από την πύλη, αλλά και εσωτερικά αυτής λειτουργούσε παζάρι.

Βρεθήκαμε στον χώρο του παλατιού του Διοκλητιανού, σκεπτόμενος ότι αναφερόμενος στο Σπλιτ, έρχεται αμέσως στο μυαλό σου το παλάτι του Διοκλητιανού. Όμως αρχαιότερα, η πόλη είχε ιδρυθεί από Έλληνες, με την ονομασία Ασπάλαθος (ιταλικά: Spalato).
Το Σπλιτ με πληθυσμό 190.000 περίπου κατοίκους, είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Κροατίας μετά το Ζάγκρεμπ, ενώ είναι και βιομηχανικό και ναυπηγικό κέντρο, καθώς και πολυσύχναστο τουριστικό θέρετρο. Το κλίμα της πόλης είναι μεσογειακό.
Το Σπλιτ μπήκε δυναμικά στο προσκήνιο της ιστορίας, αφού ήταν η πόλη, την οποία επέλεξε ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Διοκλητιανός (293-305), μεγάλος μεταρρυθμιστής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, για να χτίσει το ανάκτορό του, ώστε να περάσει άνετα και ωραία τα γεράματά του. Και μάλλον είχε ένστικτο, γιατί αυτός ο σκληρός τύπος, που γεννήθηκε στη γειτονική Solona, ήταν ο μόνος Ρωμαίος αυτοκράτορας που πέθανε από φυσικά αίτια!
Για να κατασκευαστεί το παλάτι του Διοκλητιανού, χρειάστηκαν 10 χρόνια και οι διαστάσεις του είναι εντυπωσιακές:
Το μήκος της κατασκευής ανέρχεται σε 215 μέτρα, το πλάτος σε 181 μέτρα, το ψηλότερο σημείο προσεγγίζει τα 26 μέτρα, ενώ το συνολικό εμβαδόν είναι περίπου 31.000 τετραγωνικά μέτρα.
Προχωρήσαμε προς το κέντρο της περιοχής του παλατιού ώστε να βρεθούμε στην περίφημη πλατεία Peristil, όπου είναι το κέντρο του κέντρου.
Προχωρώντας, λίγα μέτρα από την ανατολικά πύλη, διακρίναμε τον καθολικό καθεδρικό ναό St. Duje (catedrale di San Domino).

Ο καθολικός καθεδρικός ναός St. Duje (catedrale di San Domino) κατασκευασμένος πάνω στο μαυσωλείο του Διοκλητιανού. Γέλασα γιατί σκέφτηκα πως η ιστορία εκδικείται και τους πιο έξυπνους ανθρώπους. Πως εκδικήθηκε τον μοναδικό Ρωμαίο αυτοκράτορα που πέθανε από φυσικά αίτια. Πάνω στο μαυσωλείο του Διοκλητιανού, του διώκτη των χριστανών, υψώνεται σήμερα ο ναός του San Domino, ο οποίος όπως έχω διαβάσει, θεωρείται ο παλαιότερος, εν λειτουργία, καθεδρικός ναός στον κόσμο. Σίγουρα θα τρίζουν τα οστά του μακαρίτη Διοκλητιανού. Όλα τα είχε υπολογίσει, ευρισκόμενος εν ζωή, δεν υπολόγισε όμως το μετά.

Προχωρήσαμε λίγα μέτρα ακόμα και βρεθήκαμε στην πλατεία Peristil.

Η Trg Peristil, είναι η πλατεία στο Περιστύλιο του παλατιού του Διοκλητιανού. Ο χώρος χρησιμοποιείται για τα πιο σημαντικά γεγονότα, λόγω της εξαιρετικής ακουστικής. Στον χώρο αυτό, λειτουργεί το Luxor wine bar,

με live μουσική εκμεταλλευόμενο την ηχητική αλλά και την όλη αισθητική του τοπίου. Καθίσαμε για ένα ποτό στο Luxor wine bar, προκειμένου να θαυμάσουμε το δημιούργημα του Διοκλητιανού, ή μάλλον ότι έχει απομείνει από αυτό μετά από τις παρεμβάσεις των χριστιανών.

Κοίταξα προς το καμπαναριό του καθεδρικού ναού.

Σκέφτηκα ότι αυτό θα διέθετε όμορφη θέα προς την πόλη. Το σημείωσα για μία από τις επόμενες ημέρες που θα βρισκόμασταν στο Σπλιτ.
Επίσης μου έκανε μεγάλη εντύπωση ότι όλος ο χώρος δεν προστατεύεται, με αποτέλεσμα να αναρωτηθώ εάν και πόσες φθορές, μπορεί να δημιουργούνται από τα πλήθη των τουριστών.

Οι εργασίες για το ανάκτορο ξεκίνησαν από το έτος 293 ενόψει της απόσυρσης του αυτοκράτορα Διοκλητιανού από την πολιτική. Το ανάκτορο χτίστηκε ως συμπαγής κατασκευή, περισσότερο ως Ρωμαϊκό στρατιωτικό φρούριο, παρά ως παλάτι. Ουσιαστικό στοιχείο για τη λειτουργία του χώρου, ήταν η υδροδότηση του ανακτόρου από ένα υδραγωγείο από τις πηγές Γιάντρο καθώς και τα πάρκα και οι χώροι αναψυχής, τα οποία ίδρυσε ο Διοκλητιανός στο λόφο Μάριαν. Το ανάκτορο ολοκληρώθηκε το έτος 305, τον προγραμματισμένο χρόνο για να δεχθεί τον ιδιοκτήτη του, ο οποίος αποσύρθηκε ακριβώς σύμφωνα με το χρονοπρόγραμμα που ο ίδιος ο Διοκλητιανός είχε σχεδιάσει. Ήταν ο πρώτος (και τελευταίος) Ρωμαίος Αυτοκράτορας που οικειοθελώς εγκατέλειψε το αξίωμά του. Λίγα χρόνια αργότερα, όταν ύστερα από πολιτική κρίση στη Ρώμη, μια ομάδα Ρωμαίων Συγκλητικών ήρθε στο ανάκτορο του Διοκλητιανού στο Σπλιτ, ζητώντας από τον πρώην αυτοκράτορα να επιστρέψει στη Ρώμη και να βοηθήσει την Αυτοκρατορία να ξεπεράσει τα αυξανόμενα πολιτικά προβλήματα, ο Διοκλητιανός αρνήθηκε σαφέστατα και ενώ τους έδειχνε τον κήπο του, τους εξήγησε με ένταση, ότι δεν μπορούσε να αφήσει τον όμορφο κήπο του, που είχε δημιουργήσει με τα ίδια του τα χέρια. Αυτή του η χειρονομία έδειχνε ότι έμενε σταθερός στο λόγο του να αφήσει την πολιτική ζωή, ύστερα από 21 χρόνια διοίκησης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Αυτό το πλουσιότατο ανάκτορο και τα περίχωρά του κατοικήθηκαν συνεχώς, από την κατασκευή του μέχρι σήμερα, με αποτέλεσμα τη μίξη διάφορων αρχιτεκτονικών ρυθμών. Μια από τις διαχρονικές περιπτώσεις, ήταν όταν στο ανάκτορο του Διοκλητιανού, το έτος 693 εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες από τα γειτονικά Σάλωνα, για να γλιτώσουν από τις επιδρομές των Αβάρων. Έτσι το παλάτι αποτελεί σήμερα τον πυρήνα της πόλης και δίκαια ονομάζεται «η πόλη μέσα στο Παλάτι», αφού μέσα σε αυτό βρίσκονται πλήθος καταστημάτων, τραπεζών, εστιατορίων, καφέ, μπαρ, το μουσείο καθώς και ο Καθεδρικός Ναός του Αγίου Δόμνου (πρώην μαυσωλείο του Διοκλητιανού, όπως προαναφέρθηκε).

Αφού ήπιαμε τα ποτά μας στο Luxor wine bar, κάναμε μια βόλτα στον χώρο. Δεκάδες τουρίστες κυκλοφορούσαν από όλο τον κόσμο παρατηρώντας τα μεγαλοπρεπή κτίρια, φωτογραφίζοντας τους δύο φρουρούς που είναι ντυμένοι Ρωμαίοι στρατιώτες,

παρατηρώντας τους κορινθιακούς κίονες και τη μόνη Σφίγγα, που διατηρεί ακόμη το κεφάλι της, αφού τις υπόλοιπες τις αποκεφάλισαν οι χριστιανοί όταν πήραν την εξουσία.
Ρίξαμε μια τελευταία ματιά προς την πλατεία Peristil

και χωθήκαμε στα στενά της παλιάς πόλης του Σπλιτ. Της πόλης μέσα στο παλάτι.
Η Παλιά Πόλη του Σπλιτ είναι γεμάτη γοητευτικές γωνιές. Μικροσκοπικά στενάκια,

στοές, μικρές πλατείες

και σκαλάκια συνθέτουν ένα πολύ ρομαντικό σκηνικό.
Βγήκαμε και για λίγο έξω από την παλιά πόλη από τη χρυσή (βόρεια) πύλη και κάναμε μια μικρή βόλτα στα όρια της παλιάς πόλης.

Στη συνέχεια ξαναμπήκαμε στην παλιά πόλη και αναζητήσαμε κάποιο restaurant, για φαγητό. Άλλωστε η ώρα ήταν προχωρημένη και εμείς είμαστε στο πόδι από το πρωί.
Κάποια από τα restaurant ή wine bar, που είχα σταμπάρει σε κεντρικά σημεία με θέα στις μικρές πλατείες ή στα σοκάκια της παλιάς πόλης ήταν γεμάτα. Ο τουρισμός στο Σπλιτ ήταν στο άνω όριο, εκείνη την εποχή. Οπότε για να λυθεί το πρόβλημα του φαγητού κατέφυγα στη δοκιμασμένη λύση του trip advisor, το οποίο ως πρώτη επιλογή είχε το restaurant Apetit.

Το restaurant Apetit, είχε αρκετά πλεονεκτήματα όπως μεγάλη λίστα κρασιών από την οποία επέλεξα ένα κροατικό Sauvignon Blanc,

πολύ καλά φαγητά

και όμορφο περιβάλλον.

Είχε βέβαια και ένα μειονέκτημα. Ήταν κλειστό, σε όροφο με μικρά παράθυρα και λιγοστή θέα στην πόλη. Πάντως ο στόχος επετεύχθη αφού όπως προανέφερα και τα φαγητά ήταν πολύ καλά και κυρίως το κρασί ήταν εξαιρετικό.
Όταν βγήκαμε από το restaurant Apetit, ο κόσμος στους δρόμους και στις πλατείες, είχε λιγοστέψει.

Περπατήσαμε αρκετά στην ήσυχη, πλέον, παλιά πόλη,

σταματήσαμε σε ένα μπαρ για ένα ποτό και στη συνέχεια βγήκαμε από την παλιά πόλη, οι περισσότεροι δεν ήθελαν να περπατήσουν στην ανηφόρα, οπότε καλέσαμε Uber και επιστρέψαμε στο διαμέρισμά μας.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 22. Σπλιτ ΙΙ. Μια ημερήσια βόλτα.

Μετά από ένα σύντομο και κυρίως ελαφρύ - λόγω θερμοκρασίας - πρωινό στο διαμέρισμά μας, βγήκαμε έξω για να δούμε το Σπλιτ και με το φως της ημέρας. Βγήκαμε στην οδό Osječka, από την οποία στρίψαμε αριστερά στην οδό Matice hrvatske, περιμετρικά του κλειστού γυμναστηρίου και κατηφορίσαμε προς το κέντρο της πόλης. Προχωρήσαμε για λίγα μέτρα ακόμη κατά μήκος της οδού Matice hrvatske, μέχρι που βρεθήκαμε στη διασταύρωση αυτής με την κεντρική λεωφόρο Slobode και αντί να προχωρήσουμε ευθεία,

όπως το προηγούμενο βράδυ, στρίψαμε αριστερά και προχωρήσαμε κατηφορίζοντας κατά μήκος της κεντρικής λεωφόρου Slobode και στρίψαμε δεξιά στην πρώτη κάθετη λεωφόρο την kralja Zvonimira.

Στόχος μας ήταν να φτάσουμε στο παλάτι του Διοκλητιανού, προσεγγίζοντάς το, από την κεντρική παραλιακή (νότια) πύλη, την ονομαζόμενη και μπρούτζινη πύλη. Όμως πριν φτάσουμε στο παλάτι θέλαμε να περάσουμε από το λιμάνι, μήπως προγραμματίζαμε την επόμενη ημέρα ένα ημερήσιο ταξίδι σε ένα από τα απέναντι νησιά. Σκεφτόμαστε να πάμε στο Μπρατς. Έτσι προχωρώντας κατά μήκος της λεωφόρου kralja Zvonimira,

φτάσαμε στο λιμάνι.

Οι άλλοι πήγαν να αναζητήσουν πληροφορίες στους σταθμούς των ferry, εγώ όμως προτίμησα να καθίσω σε ένα σκιερό μπαρ,

πίνοντας μια μπίρα και απολαμβάνοντας τη θέα του λιμανιού, την παραλιακή οδό Riva και τμήμα των εξωτερικών τοιχείων του παλατιού.

Όταν επέστρεψαν οι υπόλοιποι της παρέας από την αναζήτηση των δρομολογίων των ferry, αφού έριξα μια γρήγορη ματιά στα προγράμματα και στα ωράρια των δρομολογίων των ferry, σηκωθήκαμε από το μπαρ και προχωρήσαμε προς το παλάτι. Στο μυαλό μου είχε αρχίσει να σχηματοποιείται η ιδέα της αποφυγής της εξόρμησης σε νησί. Ήθελα να μείνω και να ζήσω το Σπλιτ, όσο μπορούσα περισσότερο. Με αυτές τις σκέψεις ξεκινήσαμε προς το παλάτι, κατά μήκος του παραλιακού δρόμου της Riva και δίπλα στα τείχη του παλατιού. Μπήκαμε στο παλάτι από την παραλιακή (νότια) μπρούτζινη πύλη.

Η νότια (μπρούτζινη) πύλη, ήταν η μικρότερη, συνδεόταν με τις θαλάσσιες υποδομές και είχε την ονομασία secure, γιατί προσέφερε την ασφάλεια διαφυγής από τη θάλασσα σε περιπτώσεις επίθεσης από την ηπειρωτική χώρα.
Προχωρήσαμε από νότο προς βορρά κατά μήκος του κεντρικού υπόγειου διαδρόμου

προς την πλατεία Peristil, παρατηρώντας δεξιά και αριστερά τα υπόγεια του παλατιού.

Στον κεντρικό διάδρομο, Iza Vestibula, στον οποίο κινούμαστε, υπήρχαν εκατέρωθεν μαγαζάκια με αναμνηστικά.

Προχωρήσαμε, ανεβαίνοντας τις σκάλες, έριξα μια ματιά πίσω προς τον κεντρικό διάδρομο,

ανεβήκαμε και τα υπόλοιπα σκαλιά και αντικρίσαμε με το φως της ημέρας την πλατεία Peristil.

Θυμήθηκα αυτά που είχα διαβάσει για το μικρό αυτό οδοιπορικό:
"Στο παλάτι, Μνημείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, μπαίνεις από την Μπρούτζινη Πύλη πάνω στη Riva και ξαφνικά βρίσκεσαι στο ημίφως, σε έναν εντυπωσιακό δροσερό λαβύρινθο από στοές και μαγαζάκια που πουλάνε σουβενίρ και χειροτεχνήματα από το περίφημο κοράλλι της Αδριατικής. Ανεβαίνοντας τα σκαλάκια, βγαίνεις στο δυνατό φως και στο περιστύλιο, στη μεγαλοπρεπή αυτοκρατορική αυλή του παλατιού, όπου ο Διοκλητιανός δεχόταν τους προσκεκλημένους του".
Αφού καθίσαμε στα σκαλοπατάκια του Luxor και παραγγείλαμε μπίρες,

παρακολουθήσαμε ένα δρώμενο με εκατόνταρχους, Ρωμαίους στρατιώτες κλπ, κάτι σαν αλλαγή φρουράς και ανακοίνωση διατάγματος (τα λατινικά μου δεν είναι τόσο καλά). Το δρώμενο αν και στα όρια του κιτς, μας προκάλεσε αρκετό γέλιο.

Μετά την παράσταση και αφού είχαμε ξεκουραστεί και δροσιστεί με τις μπίρες, σηκωθήκαμε από το Luxor wine bar και μπήκαμε στον καθολικό καθεδρικό ναό St. Duje (catedrale di San Domino), για τον οποίο όπως είχα προαναφέρει στο προηγούμενο κεφάλαιο, είναι κατασκευασμένος πάνω στο μαυσωλείο του Διοκλητιανού και θεωρείται ο παλαιότερος, εν λειτουργία, καθεδρικός ναός στον κόσμο. Μπήκαμε στο εσωτερικό του μεγαλοπρεπούς καθεδρικού ναού, ο οποίος έχει βασική ύλη από πωρόλιθο, είδαμε μια πλούσια συλλογή από αγάλματα, πίνακες και ξυλόγλυπτα από τον 13ο έως τον 16ο αιώνα,

αλλά ο κύριος σκοπός μας δεν ήταν να δούμε έναν ακόμα καθεδρικό ναό, έστω και αν αυτός είναι ο παλαιότερος, εν λειτουργία, καθεδρικός ναός στον κόσμο. Ο βασικός μας στόχος ήταν να ανέβουμε στο καμπαναριό, προκειμένου να δούμε το Σπλιτ από ψηλά. Άλλωστε αυτή την ενέργεια την είχα σκεφτεί από την προηγούμενη νύχτα, μόλις είχα αντικρίσει το ψηλό καμπαναριό του καθεδρικού ναού.
Ανεβήκαμε στην κορυφή του καμπαναριού

για να δούμε το Σπλιτ από ψηλά.

Γέλασα πολύ. Θυμήθηκα τα γραπτά του αείμνηστου Τσιφόρου. "Έχεις δει σάβανο με τσέπες;". Εγώ πάντως δεν είχα δει, ούτε έχω δει σάβανο να κουβαλάει με νταλίκα παλάτι. Ο Διοκλητιανός κατασκεύασε το παλάτι. Όλα τα είχε υπολογίσει με τα δικά του μέτρα. Σε κάθε σκαλοπάτι, σκεφτόμουν εκτός από το ταλαίπωρο το κορμάκι μου που ανέβαινε τις σκάλες μέσα στον καύσωνα, το πόσο θα τρίζουν τα οστά του Διοκλητιανού, όταν πάνω στην καρδιά του δημιουργήματός του, είχε κατασκευαστεί χριστιανικός ναός. Και με τους χριστιανούς δεν είχε την καλύτερη των σχέσεων. Και πάνω στην καρδιά του δημιουργήματός του, το μαυσωλείο του, υπήρχε ένα καμπαναριό πολύ ψηλό. Πράγματι, αυτά που είχα διαβάσει ήταν σωστά. Η κορυφή του καμπαναριού, του καθεδρικού ναού, από ύψος 60 μέτρων, διαθέτει μια εξαιρετική θέα σε ολόκληρη τη πόλη, το λιμάνι και τη θάλασσα.

Όταν κατεβήκαμε από το καμπαναριό του καθεδρικού ναού κοίταζα ψηλά τη σκάλα που κατεβαίναμε, έβγαζα φωτογραφίες

και μετά από μια ακόμα βόλτα στην πλατεία Peristil,

αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς τη βόρεια πύλη, τη Zlatna vrata (Golden gate).

 

[gelf]

Κεφάλαιο 23. Σπλιτ ΙΙΙ. Η συνέχεια της ημερήσιας βόλτα.

Αφού απολαύσαμε τη θέα της πόλης από ύψος 60 μέτρων και συγκεκριμένα από την κορυφή του καμπαναριού του καθεδρικού ναού και αφού απολαύσαμε ακόμα μια φορά την πλατεία Peristil, κατευθυνθήκαμε προς βορρά κατά μήκος της Dioklecijanova ul. (μεσαιωνικό σοκάκι).

Αφού περάσαμε από ενδιαφέροντα σημεία μέσα στην παλιά πόλη, φτάσαμε στη βόρεια πύλη, τη Zlatna vrata (Golden gate).

Παρατηρήσαμε τη χρυσή πύλη, από το εσωτερικό των τειχών και στη συνέχεια, βγήκαμε έξω από τα τείχη, ρίχνοντας ματιές προς την πύλη, τη χρυσή πύλη,

όπου λίγο έξω από αυτή, βρίσκεται το άγαλμα του αρχιεπισκόπου Κροατίας Gregorius of Nin (Γρηγορίου της Νιν),

ο οποίος έζησε στο Σπλιτ, τον 10ο αιώνα και αγωνίστηκε για την υιοθέτηση της αρχαίας κροατικής γλώσσας στην εκκλησιαστική λειτουργία.
Έκανα μια μικρή βόλτα γύρω από το άγαλμα

και πλησίασα, όπου στη βάση του αγάλματος, είδα την πινακίδα η οποία αναφέρει ότι δημιουργός του είναι ο κορυφαίος σύγχρονος Κροάτης γλύπτης Ivan Mestrovic (1883-1962),

για τον οποίο έχω αναφερθεί στο τελευταίο κεφάλαιο για το Ζάγκρεμπ (κεφάλαιο 18).
Ο θρύλος αναφέρει, πως όποιος αγγίξει το δάκτυλο του αγάλματος (το τρίψει) θα του φέρει καλή τύχη.

Το άγαλμα κατασκευάστηκε το έτος 1929, μπροστά στο περιστύλιο του ανακτόρου του Διοκλητιανού, μεταφέρθηκε εκτός πόλης το έτος 1941, από τις κατοχικές δυνάμεις και τελικά το έτος 1954 τοποθετήθηκε στη σημερινή του θέση, βόρεια του παλατιού και λιγο έξω από τη χρυσή πύλη.

Κάναμε μια μικρή βόλτα έξω από τα τείχη,

συναντήσαμε το Museum of Fine Arts

και την Πινακοθήκη του κορυφαίου Κροάτη γλύπτη Ivan Mestrovic, έργα του οποίου είχαμε συναντήσει και στο Ζάγκρεμπ. Αφού δροσιστήκαμε σε κάτι βρύσες, δίπλα στο άγαλμα του Γρηγορίου της Νιν και ξεκουραστήκαμε σ' ένα πάρκο, το Park Josipa Jurja Strossmayera,

το οποίο βρίσκεται ανάντη (βόρεια) του αγάλματος του Γρηγορίου της Νιν, συνεχίσαμε τον περίπατο, για λίγο, έξω από τα τείχη και ξαναμπήκαμε στην παλιά πόλη. Εκεί τουλάχιστον είχε σκιές, λόγω των στενών σοκακιών.
Κάναμε μια μεγάλη βόλτα στην Παλιά Πόλη του Σπλιτ,

η οποία είναι γεμάτη γοητευτικές γωνιές και κάποια στιγμή προχωρήσαμε προς ένα ψαρομάγαζο, επί της οδού Kraj Svete Marije, το Buffet Zlatna Ribica.
Είχα διαβάσει ότι είχε πολύ καλό φαγητό σε ψάρια, που είναι η αδυναμία μου. Μάλιστα το φαγάδικο αυτό,

ήταν απέναντι από την ψαραγορά, η οποία μόλις είχε κλείσει.

Δεν μου άρεσε όμως το ότι είχαν βγάλει τα τραπέζια έξω και μάλιστα ότι τα χτύπαγε ο ήλιος. Κάποιους βόρειους δεν τους πείραζε καθόλου αυτό. Εμένα όμως με πείραζε πολύ. Οπότε προχωρήσαμε για να αναζητήσουμε εστιατόριο για φαγητό, γυρίζοντας και γνωρίζοντας παράλληλα το κέντρο της πόλης.

Κάποια στιγμή τα βήματά μας, μας οδήγησαν στην πανέμορφη πλατεία Republic. Η Republic Square είναι μια πολύ όμορφη και μεγάλη πλατεία, στο δυτικό όριο του ιστορικού κέντρου του Σπλιτ.

Η πλατεία Republic διαθέτει όμορφα και ομοιόχρωμα νεοαναγεννησιακά κτίρια στις τρεις πλευρές, σχεδιασμένα σύμφωνα με τα αρχιτεκτονικά πρότυπα εκείνης της περιόδου στη Βενετία, κατασκευασμένα το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα,

ενώ στην τέταρτη πλευρά, έχει διέξοδο προς τη θάλασσα, ή μάλλον σε μια πλατεία που είναι κατ' ουσία συνέχεια της πλατείας Republic, μετά το τέλος των κτιρίων και το κατέβασμα των σκαλοπατιών. Αυτή ονομάζεται Trg dr. Franje Tuđmana και οριοθετεί το τέλος της Riva.

Σκεφτήκαμε ότι σε αυτή την πανέμορφη πλατεία, την πλατεία Republic, αξίζει να πιούμε μερικές μπίρες, ώστε να απολαύσουμε τον χώρο και παράλληλα να δροσιστούμε. Καθίσαμε σε σημείο, όπου ήδη είχε πιάσει σκιά.
Μετά τις δροσιστικές μπίρες μας

στην πανέμορφη πλατεία Republic και συγκεκριμένα στο Bar - Restaurant Spalatin,

προχωρήσαμε κατ' αρχή στο νότιο τμήμα της πλατείας προς τη θάλασσα, όπου είδαμε μια όμορφη εκκλησία,

την εκκλησία του Αγίου Φραγκίσκου έργο του 13ου αιώνα. Δίπλα βρίσκεται και η Μονή του Αγίου Φραγκίσκου, με μια πλούσια βιβλιοθήκη με πάνω από 3000 βιβλία. Στην Εκκλησία και στη Μονή υπάρχουν τάφοι διακεκριμένων πολιτών του Σπλιτ, όπως του θεωρούμενου ως κορυφαίου της κροατικής λογοτεχνίας Marko Marulić, αλλά και ενός από τους μεγαλύτερους Κροάτες πολιτικούς του Ante Trumbić (1864-1938), του οποίου η σαρκοφάγος είναι έργο του Ιβάν Μεστρόβιτς. Την ώρα που πήγαμε και η εκκλησία και η μονή ήταν κλειστές.
Συνεχίσαμε προς τη θάλασσα, στη θέση στην οποία και οριοθετείται το τέλος της Riva. Η Riva είναι ο δεντροφυτεμένος παραλιακός δρόμος του Σπλιτ.

Από το σημείο εκείνο προχωρήσαμε δυτικά - βορειοδυτικά προς τη γραφική συνοικία Veli Varos, μια ήσυχη μεσαιωνική γειτονιά στο ΒΔ τμήμα της παλιάς πόλης. Περπατήσαμε αρκετά στην ήσυχη γραφική συνοικία Veli Varos

και όταν κουραστήκαμε, επιστρέψαμε στη αρχή της συνοικίας, στο νοτιοανατολικό τμήμα αυτής,

κοντά στην πλατεία Republic, όπου είχα εντοπίσει μερικά εστιατόρια. Από αυτά, προτιμήσαμε την επί της οδού Senjska ul. 2, Konoba Pizzeria Feral.

Καθίσαμε έξω στο πεζοδρόμιο,

στη σκιά, για να παρατηρούμε την κίνηση, ενώ στο βάθος διακρίνονταν στοιχεία της πόλης. Υπήρχε και η επιλογή του εσωτερικού χώρου και του κήπου, αλλά η παρέα αποφάσισε να καθίσουμε στα τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο για να έχουμε επαφή και με την πόλη.
Από την Konoba Feral μείναμε ικανοποιημένοι, αφού τόσο τα φαγητά

όσο και το χύμα λευκό κρασί

ήταν πολύ καλά. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε το κρασί, το οποίο δοκίμασα πρώτα, πριν παραγγείλω. Ήταν από τις περιπτώσεις όπου το χύμα κρασί ήταν εξαιρετικό.
Αφού καθίσαμε πολύ ώρα στην Konoba Feral, όπου μας ερχόταν ένα δροσερό αεράκι από τη θάλασσα, φάγαμε και ήπιαμε το κρασάκι μας, αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στη Riva και να επιστρέψουμε για ξεκούραση και αναζωογόνηση στο διαμέρισμά μας.
Κατεβήκαμε προς την παραλία,

με τον τηλεφακό φωτογραφίσαμε το δημόσιο κτίριο στην άλη πλευρά της Riva,την ανατολική,

ρίξαμε μια ματιά προς την πλατεία Republic

και περπατήσαμε κατά μήκος της Riva,

όπου δεξιά μας (προς νότο) ήταν η θάλασσα

και αριστερά μας (προς βορρά) ήταν τα τείχη του παλατιού του Διοκλητιανού.

Αφού χαζέψαμε αρκετά στη Riva, τη διασχίσαμε, φτάσαμε στο ανατολικό άκρο της, καλέσαμε Uber και επιστρέψαμε στο διαμέρισμά μας.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 24. Σπλιτ ΙV. Η δεύτερη νύχτα.

Επιστρέψαμε στο διαμέρισμά μας για ξεκούραση. Βάλαμε τον κλιματιστικό στο φουλ. Δύο από την παρέα κατέβηκαν στο διπλανό super market, για μπίρες και λοιπές προμήθειες, κυρίως για πρωινό. Η ώρα που είχαμε φτάσει στο διαμέρισμα ήταν περασμένες επτά το απόγευμα. Ήμασταν όλοι την ημέρα στους δρόμους και μάλιστα σε περιβάλλον υψηλής θερμοκρασίας. Επίσης είχαμε πιει και τα κρασάκια μας. Έκανα ένα σύντομο ντους και ξάπλωσα λίγο στο κρεβάτι, για να ξεκουραστώ. Όταν ξύπνησα, η ώρα προσέγγιζε δέκα τη νύχτα. Ύστερα από σχεδόν μια εβδομάδα ταξίδι, χαλάρωσα λίγο. Πήγα στο ψυγείο, άνοιξα μια μπίρα από αυτές που είχαμε προμηθευτεί από το super market και άρχισα να την πίνω. Ρώτησα αν θέλει κανείς να με ακολουθήσει στο κέντρο της πόλης. Απάντηση δεν πήρα. Άνοιξα και μια δεύτερη μπίρα.
Το διαμέρισμα που είχαμε κλείσει από το airbnb, ήταν εξαιρετικό, με τεράστιο καθιστικό,

καλαίσθητη διακόσμηση και δύο μεγάλα υπνοδωμάτια. Επίσης δύο μπάνια, το ένα με πλυντήριο και στεγνωτήριο (ότι έπρεπε για πολυήμερο ταξίδι), όλοι χαλάρωσαν, για τη νύχτα, στο υπέροχο διαμέρισμα, αλλά όχι εγώ.
Εγώ και η φωτογραφική μου μηχανή είχαμε δουλειά. Ήταν μεσάνυχτα όταν έφυγα από το διαμέρισμα και κατηφόρισα προς το ιστορικό κέντρο της πόλης.
Διανύοντας, γρήγορα, τα 1700 μέτρα έως το κέντρο, παρατήρησα ότι το παραλιακό καφέ, όπου το πρωί είχα πιει την πρώτη μπίρα της ημέρας, είχε μετατραπεί σε κλαμπ.

Εγώ όμως συνέχισα, προς το ιστορικό κέντρο και το παλάτι του Διοκλητιανού.

Μπήκα μέσα στο χώρο, ελπίζοντας ότι οι ορδές των τουριστών θα είχαν μειωθεί.

Και πράγματι η κατάσταση μέσα στο ιστορικό κέντρο του Σπλιτ ήταν πλέον ανεκτή.
Βέβαια στην πλατεία Peristil και στο Luxor wine bar, και κόσμος υπήρχε

και η μουσική ήταν εξαιρετική.

Αφού ήπια ένα ποτό στο Luxor wine bar, συνέχισα την περιήγηση στο ιστορικό κέντρο του Σπλιτ, το οποίο ταυτίζεται με το παλάτι του Διοκλητιανού. Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση και το οποίο, το έχω ξαναγράψει, αλλά το γράφω και πάλι γιατί νομίζω, ότι δεν έχω συναντήσει ξανά αυτό το φαινόμενο, ήταν η πρόσβαση την οποία είχε ο κάθε τουρίστας-επισκέπτης με τα αρχαία. Δεν υπήρχε καμία προστασία των αρχαίων. Αυτό μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση. Και η ώρα ήταν πολύ προχωρημένη.
Σηκώθηκα λοιπόν από το Luxor wine bar, κοίταξα ανατολικά, τα τραπέζια του bar ήταν δίπλα στους κίονες

και προχώρησα βόρεια, φτάνοντας στη χρυσή πύλη, από την οποία βγήκα στον εξωτερικό χώρο, παρατηρώντας τη χρυσή πύλη, έξω από τα τείχη.

Έκανα μια σύντομη βόλτα έξω από τα τείχη παρατηρώντας το φεγγάρι, το οποίο είχε αρχίσει να μικραίνει, πάνω από τα τείχη,

αλλά και από το φωτισμένο Museum of Fine Arts.

Στη συνέχεια μπήκα πάλι μέσα από τα τείχη και σταμάτησα σε ένα μπαρ να πιω ένα ποτό,

απολαμβάνοντας το εξαιρετικό περιβάλλον. Το εξαιρετικό περιβάλλον συνέχισα να το απολαμβάνω, όταν μετά το ποτό συνέχισα το περπάτημα στα σοκάκια και τις μικρές πλατείες της παλιάς πόλης, η οποία είναι γεμάτη γοητευτικές γωνιές.

Πολλές φορές στη βόλτα μου, με συντρόφευε το φεγγάρι,

ενώ όπως περπατούσα, σε μια πλατεία συνάντησα ένα δρώμενο.

Συνέχισα το περπάτημα στην παλιά πόλη παρατηρώντας το όμορφο περιβάλλον και φωτογραφίζοντας, ενώ είχε αραιώσει η κίνηση στο κέντρο της πόλης, όταν έφτασα στην πλατεία Republic.

Ήθελα να δω την πλατεία και νύχτα.

Από την πλατεία Republic, παρατήρησα και νύχτα την εκκλησία και τη Μονή του Αγίου Φραγκίσκου.

Αφού έκανα μια μικρή βόλτα στη γραφική μεσαιωνική συνοικία Veli Varos, επέστρεψα στην πλατεία Republic και στη συνέχεια προχώρησα προς την παραλία, όπου και το τέλος της Riva.

Το φεγγάρι φώτιζε η θάλασσα, ενώ από το βάθος φαίνονταν πυροτεχνήματα.

Ξεκουράστηκα λίγο στη Riva, πίνοντας ένα ποτό, σ' ένα παραλιακό μπαρ

παρατηρώντας τα τείχη του παλατιού του Διοκλητιανού

και στη συνέχεια πήρα τα πόδια μου στον ώμο, πέρασα από τα πρωινά ήσυχα καφέ, που την ώρα αυτή είχαν μετατραπεί σε θορυβώδη κλαμπ

και ανέβηκα έως το διαμέρισμα για ξεκούραση. Έκανα πολύ γρήγορα τα 1700 μέτρα της ανηφορικής απόστασης. Ήταν αργά, πολύ αργά, όταν έφτασα στο διαμέρισμα.

Είχα, όμως περάσει πολύ όμορφα! Μου άρεσε το Σπλιτ.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 25. Omiš. Επιτέλους μπάνιο.

Όταν ξύπνησα ήταν Πέμπτη πρωί και το ταξίδι το είχαμε ξεκινήσει από την προηγούμενη Τετάρτη το πρωί. Και εκεί που κάνω καθημερινά μπάνιο στην παγωμένη θάλασσα και το χειμώνα, τότε συνειδητοποίησα ότι είχε περάσει πάνω από μια εβδομάδα χωρίς να πέσω στη θάλασσα. Και μάλιστα, χωρίς να πέσω στη θάλασσα, ευρισκόμενος σε συνθήκες καύσωνα. Βέβαια την αυτοκριτική μου την είχα κάνει στα πρώτα κεφάλαια της παρούσας ιστορίας. Τώρα είχε έρθει η ώρα να κάνω κάτι. Να πάω για μπάνιο. Από την παρέα ένας με ακολούθησε. Οι άλλοι δύο ήταν σε φάση αναδιοργάνωσης. Έτσι κατεβήκαμε από το διαμέρισμα, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και κατευθυνθήκαμε νότια, για να βρούμε μια καθαρή παραλία, όταν θα βγαίναμε από την πόλη.
Βγήκαμε έξω από την πόλη και ακολουθήσαμε τον παραλιακό δρόμο προς Ντουμπρόβνικ και Όμις.

Ο παραλιακός δρόμος χαρακτηρισμένος επαρχιακός, ήταν διαχωρισμένης κυκλοφορίας στο μεγάλο μήκος του. Περάσαμε από όμορφους παραλιακούς οικισμούς με παραλίες και μαρίνες

και τελικά, ύστερα από απόσταση 30 χιλιομέτρων φτάσαμε στο Όμις. Ο χρόνος που κάναμε ήταν περίπου σαράντα πέντε λεπτά. Το Omiš είναι μια μικρή πόλη στην εκβολή του ποταμού Cetina με πληθυσμό 15.000 περίπου κατοίκους. Στρίψαμε και προχωρήσαμε κατά μήκος του παραποτάμιου δρόμου. Ο ποταμός Cetina, μερικές εκατοντάδες μέτρα πριν την εκβολή του, δημιουργούσε ένα πανέμορφο φαράγγι.

Το Omiš μας άρεσε πολύ. Αποφασίσαμε να σταματήσουμε στη μικρή αυτή πόλη, μετά την επιστροφή μας από το μπάνιο στη θάλασσα, ώστε να κάνουμε μερικές βόλτες. Βέβαια γνωρίζαμε ότι θα περνούσαμε και την επόμενη ημέρα από το Omiš, αλλά σκεφτήκαμε ότι τα χιλιόμετρα που θα έπρεπε να κάνουμε ήταν πολλά, είχαμε και διελεύσεις συνόρων και ο χρόνος θα ήταν πολύ πιεσμένος.
Βγήκαμε πάλι στον επαρχιακό παραλιακό δρόμο και προχωρήσαμε νοτιοανατολικά. Μετά το Omiš, συναντήσαμε καϊκάκια που μετέφεραν εκδρομείς σε απέναντι παραλία του νησιού Μπρατς.

Συνεχίσαμε να προχωρούμε κατά μήκος του επαρχιακού παραλιακού δρόμου και σε λιγότερο από 10 λεπτά και αφού είχαμε διασχίσει απόσταση 6 χιλιομέτρων περίπου φτάσαμε σε ένα παραθαλάσσιο χωριό τη Čelina, με όμορφη παραλία

και ελεύθερο parking δίπλα και ανάντη της παραλίας. Αφήσαμε το αυτοκίνητο και κοιτάξαμε προς την παραλία. Και η παραλία ήταν καλή

και ο γύρω χώρος ήταν όμορφος.

Κατεβήκαμε στην παραλία. Κάναμε, επιτέλους, ένα μπάνιο στα στα κρυστάλλινα νερά της Αδριατικής.

Απόλαυση. Απέναντι διακρινόταν το νησί Μπρατς.

Αφού καθίσαμε αρκετή ώρα στη θάλασσα και δροσιστήκαμε, βγήκαμε έξω ντυθήκαμε, ανεβήκαμε στο αυτοκίνητο και επιστρέψαμε στο Omiš. Παρατηρήσαμε τη θέα δίπλα στον ποταμό, την εκκλησία του St. Petra - Priko

και το φαράγγι που δημιουργείται ανάντη και το οποίο μας άρεσε πολύ.

Στη συνέχεια, μπήκαμε και περπατήσαμε στο κέντρο της πόλης,

όπου και βρήκαμε ένα καφέ

για να απολαύσουμε την πρώτη μπίρα της ημέρας στο κέντρο της παλιάς πόλης του Omiš, δίπλα σε ένα ναό του 17ου αιώνα, τον Sv. Mihovila Arkadella

Αφού ξεκουραστήκαμε, ανεβήκαμε με τα πόδια σε ένα ύψωμα, πάνω από τη μικρή πόλη, προκειμένου να απολαύσουμε από το ύψος αυτό την πόλη. Δυστυχώς από το σημείο αυτό δεν είχαμε θέα προς το φαράγγι, αλλά προς τα λοιπά σημεία της μικρής πόλης η θέα ήταν εξαιρετική.

Στις περισσότερες φωτογραφίες (εκτός από την πρώτη), απέναντι διακρίνεται το νησί Μπρατς. Αφού απολαύσαμε τη θέα και βγάλαμε φωτογραφίες, αρχίσαμε να κατεβαίνουμε, ρίχνοντας ματιές προς τα πίσω προς την ανηφόρα,

πήγαμε προς το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε το μικρό ταξίδι της επιστροφής μας προς το Σπλιτ.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 26. Σπλιτ V. Στο λόφο Μάριαν. Θέα προς το Σπλιτ.

Επιστρέψαμε στο Σπλιτ και πήραμε από το διαμέρισμα και τους άλλους, που είχαν μείνει για ξεκούραση και πήγαμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο προς το λόφο Μάριαν, εκεί που ο Διοκλητιανός δημιούργησε πάρκα και χώρους αναψυχής. Όπως μας είχε πει η ιδιοκτήτρια του διαμερίσματος, την πρώτη ημέρα που μας είχε παραδώσει τα κλειδιά, από ένα σημείο του λόφου Μάριαν υπάρχει πολύ όμορφη θέα προς την πόλη του Σπλιτ. Προχωρήσαμε με το αυτοκίνητο

και περάσαμε πρώτα από τη νότια πλευρά της χερσονήσου Μάριαν, θεωρώντας ότι ο περιμετρικός δρόμος θα είναι ανοιχτός. Φτάνοντας εκεί στην αρχή, στη νοτιοανατολική πλευρά της χερσονήσου, συναντήσαμε μια μεγάλη μαρίνα (Aci Marina) και στη συνέχεια προχωρήσαμε δυτικά, όπου υπήρχαν παραλίες με αρκετό κόσμο.

Προχωρήσαμε ο περιμετρικός δρόμος ήταν κλειστός, οπότε ανεβήκαμε στο λόφο Μάριαν, παρατηρώντας προς τα κάτω,

και ελπίζοντας ότι θα βρούμε το σημείο με τη θέα στο Σπλιτ, μέχρι που φτάσαμε σε αδιέξοδο. Η εξερεύνηση του λόφου έπρεπε να συνεχιστεί με τα πόδια στο σημείο εκείνο. Χρόνο δεν είχαμε, κάναμε αναστροφή και προχωρήσαμε με στόχο να φτάσουμε στη βόρεια πλευρά της χερσονήσου.
Βάλαμε πλοηγό, ο οποίος μας οδήγησε προς βορρά μέσω του Marjanski tunel, ενός τούνελ κάτω από τον λόφο Μάριαν. Όταν βγήκαμε από το τούνελ, ύστερα από λίγο, συναντήσαμε το Στάδιο Πόλιουντ,

το ανακαινισμένο στάδιο του Σπλιτ, το οποίο χρησιμοποιεί ως έδρα η Χάιντουκ. Μου άρεσε η αρχιτεκτονική του, αλλά επειδή δεν προλαβαίναμε, δεν βγήκαμε από το αυτοκίνητο και προχωρήσαμε στη βόρεια παραλιακή πλευρά της χερσονήσου Μάριαν, όπου κι εκεί υπάρχει μαρίνα,

αλλά και καφέ, μπαρ και εστιατόρια. Κάναμε αναστροφή και στον πρώτο δρόμο στρίψαμε και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε,

μέχρι που φτάσαμε στον τελικό μας στόχο. Φτάσαμε στο Split viewpoint (belvedere).

Παρκάραμε εύκολα το αυτοκίνητο, βγήκαμε έξω και αρχίσαμε να απολαμβάνουμε τη θέα.

Εκεί υπήρχε ένας όμορφος εξώστης με πανοραμική θέα στο Σπλιτ, γι αυτό και το όνομα Split viewpoint (belvedere). Υπάρχει θέα προς τη Riva,

θέα προς την παλιά πόλη, θέα προς τα τείχη του παλατιού του Διοκλητιανού και θέα προς τον καθολικό καθεδρικό ναό St. Duje (catedrale di San Domino) ή μάλλον προς το καμπαναριό του,

απρόσκοπτη θέα προς όλη την πόλη,

απρόσκοπτη θέα προς το λιμάνι και προς τη θάλασσα.

Δίπλα υπήρχαν σκαλάκια που ανεβοκατεβαίνεις με τα πόδια στην πόλη και έφτανες δυτικά της Riva. Προφανώς σε άλλες θερμοκρασιακές συνθήκες. Παραδίπλα υπήρχε ένα όμορφο bar-restauant που ονομάζεται "Vidilica". Προφανώς δεν αντέχαμε στην πρόκληση και αφού απολαύσαμε τη θέα βγάζοντας φωτογραφίες,

προχωρήσαμε προς το bar-restauant "Vidilica",

το οποίο διαθέτει παρόμοια θέα. Εκεί απολαύσαμε και τη θέα,

απολαύσαμε και τις δροσερές μπίρες Ožujsko.

Αφού δροσιστήκαμε, απολαμβάνοντας τη θέα,

κάναμε μια βόλτα στο δάσος,

επιστρέψαμε, είδαμε για μια ακόμα φορά το Σπλιτ από ψηλά,

μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πήραμε το δρόμο της επιστροφής,

για το άνετο διαμέρισμά μας. Ήταν μια σχετικά χαλαρή ημέρα. Το βράδυ θα βγαίναμε στο νυχτερινό Σπλιτ.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 27. Σπλιτ VI. Η τελευταία νύχτα στο Σπλιτ.

Είχε σουρουπώσει όταν έριξα μια ματιά από ένα από τα παράθυρα του διαμερίσματος.

Ετοιμαστήκαμε γρήγορα, βγήκαμε από το διαμέρισμά μας και κατηφορίσαμε προς την Παλιά πόλη.
Περνώντας από ένα μπαρ, δίπλα στο αθλητικό κέντρο, κοντά στο διαμέρισμα, βλέπουμε ότι στην τηλεόραση είχε ποδοσφαιρικό παιχνίδι και μάλιστα έπαιζε η Χάιντουκ Σπλιτ.

Τα προκριματικά για τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα είχαν αρχίσει, παρ' όλο το ότι είμαστε στην αρχή του καλοκαιριού και μάλιστα με πολύ υψηλές θερμοκρασίες. Προχωρήσαμε προς την παλιά πόλη

και ύστερα από λίγη ώρα, μπήκαμε στο παλάτι - παλιά πόλη του Σπλιτ από την ανατολική πύλη (Silver gate), όπως την πρώτη νύχτα.

Τα βήματά μας, μας οδήγησαν αμέσως προς το Luxor wine bar και προς την πλατεία Peristil.

Μου έκανε για άλλη μια φορά εντύπωση, τα απροστάτευτα αρχαία μνημεία, τα οποία χρησιμοποιούνταν για καθιστικό αλλά και περίτεχνοι κίονες, δίπλα, και αυτοί απροστάτευτοι.

Καθίσαμε στο Luxor και ήπιαμε ένα ποτό ακούγοντας μουσική.

Ανεβήκαμε στο σημείο από όπου έβγαινε ο Διοκλητιανός στην πλατεία Peristil και ήταν μια ευκαιρία να δούμε την πλατεία από την αντίθετη πλευρά.

Στη συνέχεια προχωρήσαμε στα αίθρια του παλατιού, κοντά στα νότια τείχη, αυτά που είναι, δηλαδή, προς την πλευρά της θάλασσας. Εκείνη την ώρα η περιοχή ήταν έρημη.

Μετά την περιπλάνησή μας στο χώρο νοτιοανατολικά της πλατείας Peristil, προχωρήσαμε προς το γοητευτικό κέντρο της παλιάς πόλης, στα μικροσκοπικά σοκάκια, στις στοές, στις μικρές πλατείες,

μέχρι που συναντήσαμε το επί της οδού Marka Marulića 2, Food & Wine bar Zinandel, στο οποίο είχε live μουσική, το περιβάλλον μας άρεσε, είχε μεγάλη λίστα κρασιών

κι εκεί καθίσαμε να πιούμε ένα μπουκάλι λευκό κρασί.
Αφού ακούσαμε τη μουσική και ήπιαμε το κρασί μας, προτιμήσαμε να μην φάμε στην οινοθήκη Food & Wine bar Zinandel, η οποία άλλωστε είχε αδειάσει,

αλλά να καθίσουμε σε εξωτερικό χώρο, απολαμβάνοντας την παλιά πόλη του Σπλιτ. Κάναμε μερικές βόλτες

και καταλήξαμε στην πλατεία Narodni,

πολύ κοντά στο Wine bar Zinandel. Όμως εκεί είχαμε πολύ καλή επαφή με το κέντρο της παλιάς πόλης. Αφού φάγαμε πίνοντας τις μπίρες μας και τα κρασιά μας

και η πόλη είχε σχεδόν ερημώσει,

συνεχίσαμε τη νύχτα σε ένα πολύ όμορφο μπαρ. Το επί της οδού Dosud ulica 10, Academia Club Ghetto.

Όμορφο περιβάλλον, εξαιρετική μουσική από αφρικάνικα έως βαλκανικά κομμάτια (Shantel). Περάσαμε πολύ όμορφα.
Πολύ αργότερα διασχίσαμε την παλιά πόλη του Σπλιτ, ήταν πάρα πολύ αργά, ακόμα και η πλατεία Peristil ήταν αδειανή,

βγήκαμε από την παλιά πόλη, καλέσαμε Uber και επιστρέψαμε στο διαμέρισμά μας. Η επόμενη ημέρα θα ήταν η πιο κουραστική του ταξιδιού. Από το Σπλιτ θα φτάναμε στο Κότορ, παραλιακά, μέσω του Ντουμπρόβνικ. Διαδρομή όμορφη, ευχάριστη, πέρασμα από πολύ όμορφα τοπία, αλλά και διάβαση τριών συνόρων. Και θα ήταν Παρασκευή 14 Ιουλίου 2017. Στην αιχμή της σαιζόν, για την περιοχή.