Βοσνία-Ερζεγοβίνη Κροατία Μαυροβούνιο Δυτικά Βαλκάνια. Καλοκαιρινό Road Trip με πρόγραμμα αυτή τη φορά.

[gelf]

Κεφάλαιο 13. Ζάγκρεμπ ΙV. Απογευματινή βόλτα στη Λίμνη Γιάρουν και νυχτερινή εξόρμηση.

Αφού είχαμε ολοκληρώσει την περιήγηση στο κέντρο της πόλης, τόσο στην κάτω πόλη του Ζάγκρεμπ (Donji grad), όσο και στην παλιά άνω πόλη (Gornji grad), αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς το αυτοκίνητο, ώστε να πάμε σε μία από τις θέσεις έξω από την πόλη. Οι πιθανές επιλογές που εξετάσαμε ήταν τρεις:

Η πρώτη επιλογή ήταν το Park Maksimir. Το πάρκο Maksimir, είναι μια γαλήνια περιοχή δάσους, έκτασης 18 εκταρίων. Άνοιξε για το κοινό το έτος 1794 και είναι αξιοσημείωτο, ότι είναι ο πρώτος δημόσιος χώρος περιπάτου στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Η αρχιτεκτονική του πάρκου ακολουθεί την τεχνοτροπία των αγγλικών κήπων με δρομάκια, γρασίδι και τεχνητές λίμνες.

Η δεύτερη επιλογή ήταν το Κοιμητήριο Mirogoj. Το κοιμητήριο Μίρογκοτζ θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα στην πρωτεύουσα της Κροατίας. Πρόκειται για ένα ανοιχτό μουσείο γλυπτών έργων τέχνης, καθώς πολλοί τάφοι είναι στολισμένοι με γλυπτά διάσημων καλλιτεχνών, τα τμήματα του κοιμητηρίου χωρίζονται από τοίχους γεμάτους κισσούς και αίθρια με κολώνες που δημιουργούν διαδρόμους. Υπάρχουν τμήματα χριστιανικών, μουσουλμανικών, εβραϊκών και τάφων άλλων θρησκειών αλλά υπάρχει και τμήμα για άθεους. Στην Κροατία την 1η Νοεμβρίου γιορτάζεται η Ημέρα των Νεκρών. Την ημέρα αυτή, αλλά και κάποιες ημέρες πριν και μετά, το πλήθος των αναμμένων κεριών δημιουργούν, κάθε χρόνο, μία εξαιρετικά όμορφη εικόνα, αν και εξαιτίας της γιορτής ο κόσμος είναι πάρα πολύς, με αποτέλεσμα να μην είναι πολύ ήσυχα στο κοιμητήριο. Αυτό βέβαια δεν είχε σημασία την εποχή εκείνη, αφού ήταν καλοκαίρι.

(με υλικό από taxidologio.gr)

Η τρίτη επιλογή ήταν η Λίμνη Γιάρουν. Η λίμνη Γιάρουν βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα της πόλης του Ζάγκρεμπ και δημιουργείται από τον ποταμό Sava. Πρόκειται για ένα φυσικό αξιοθέατο που όμως έχει αξιοποιηθεί πλήρως, καθώς έχουν δημιουργηθεί υποδομές για κολύμβηση, σκι και κωπηλασία στο νερό, αλλά και ποδηλασία, τρέξιμο και σκέιτμπορντ. Υπάρχουν πολλές μικρές παραλίες σε όλη τη λίμνη και πολλά μπαρ, εστιατόρια και καφετέριες. Στην περιοχή των πάρκων της λίμνης πραγματοποιούνται πάρτι και εκδηλώσεις κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού

Από τις τρεις παραπάνω επιλογές, για βόλτα έξω από το κέντρο της πόλης, αποφασίσαμε ομόφωνα την τρίτη επιλογή. Άλλωστε και ο κόσμος που είχε κατ' ανάγκη μείνει στο Ζάγκρεμπ, εκείνο το ζεστό Σάββατο, προς εκεί θα κατευθύνονταν.

Έτσι βγήκαμε από την οινοθήκη, ακολουθήσαμε την οδό Ilica,

παρατηρώντας και τους παράδρομους,

περάσαμε από την Trg Bana Jelačića,

φτάσαμε στο parking, παραλάβαμε το αυτοκίνητο και κατευθυνθήκαμε προς τον προορισμό, τον οποίο πριν από λίγο είχαμε αποφασίσει. Προς τη λίμνη Γιάρουν.
Όπως προαναφέρθηκε η Λίμνη Γιάρουν βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα της πόλης του Ζάγκρεμπ, είναι τεχνητή λίμνη και δημιουργήθηκε με εκτροπή του ποταμού Sava.
Στην τεχνητή λίμνη, στις νησίδες της και στον περιβάλλοντα αυτής χώρο, αναπτύσσονται πάρα πολλές δράσεις, όπως κολύμβηση, ηλιοθεραπεία, κωπηλασία, κανό, τζόκινγκ, ποδηλασία, τένις, γκολφ (στο απέναντι, από τον ποταμό Sava, πάρκο) καθώς και πολλές άλλες αθλητικές δραστηριότητες.

Ο χώρος ήταν αρκετά πιο δροσερός από το κέντρο της πόλης, γι αυτό και πολλοί κάτοικοι από τους εναπομείναντες στο Ζάγκρεμπ είχαν κατευθυνθεί στο χώρο της λίμνης Γιάρουν.
Αφού κάναμε βόλτες περάσαμε τη γέφυρα σύνδεσης με τα νησάκια

και περπατήσαμε στα νησάκια της λίμνης.

Υπήρχαν και αρκετά μπαρ και στα νησάκια και περιμετρικά της λίμνης, σε ένα από τα οποία καθίσαμε και απολαύσαμε βαρελίσια μπίρα Ožujsko,

παρατηρώντας τις δραστηριότητες των πολιτών του Ζάγκρεμπ στη λίμνη Γιάρουν.

Κάποια στιγμή, έπρεπε να φύγουμε, γιατί είμαστε καλεσμένοι για φαγητό. Επιστρέψαμε στο parking, παραλάβαμε το αυτοκίνητο

και κάνοντας τον περιμετρικό δρόμο της λίμνης, παρατηρήσαμε ότι είχαν τοποθετήσει πινακίδες με γνωστούς Κροάτες αθλητές όλων των σπορ, με τις εθνικές τους ομάδες και πάνω απ' όλα του Ντράζεν Πέτροβιτς. Παρακάτω πινακίδες-αφίσες, δύο παλιών μας γνώριμων. Του Στόγιαν Βράνκοβιτς και του Ντίνο Ράτζα.

Αυτό μας έδωσε έμπνευση και περάσαμε από το μουσείο Ντράζεν Πέτροβιτς, το οποίο λόγω ώρας και πιθανώς καλοκαιρινού Σαββατιάτικου απογεύματος, ήταν κλειστό.
Προχωρήσαμε βόρεια, προς το σπίτι όπου μας είχαν καλέσει για φαγητό.
Όταν σταματήσαμε στο supermarket για να κάνουμε λίγα αναγκαία ψώνια και να προμηθευτούμε τις απαραίτητες μπίρες, μας έκανε εντύπωση ότι η τιμή της μπίρας είχε πολύ μικρή διαφορά στο μπαρ, σε σχέση με το supermarket. Για παράδειγμα το μισό λίτρο μπίρας Ožujsko, σε όλα τα μπαρ του Ζάγκρεμπ, κόστιζε 15 κούνες (κροάτικες), στη λίμνη Γιάρουν κόστιζε 20 κούνες, ενώ στις δαλματικές ακτές (όπως είχαμε διαπιστώσει και όπως θα διαπιστώναμε τις επόμενες ημέρες) κόστιζε από 20 έως 30 κούνες.
Αφού πήραμε και τα κατάλληλα ποτά, ως δώρο, για τους πολύ φιλόξενους ανθρώπους, οι οποίοι μας έκαναν πάλι το τραπέζι, αφήσαμε τις μπίρες και τα τυριά στο διαμέρισμα μας και πήγαμε προς το σπίτι, στο οποίο μας είχαν καλέσει για φαγητό.
Φάγαμε υπέροχα και ρωτήσαμε για το ταξίδι στην Ίστρια, το οποίο προγραμματίζαμε για την μεθεπόμενη ημέρα Δευτέρα, προκειμένου να αποφύγουμε την κίνηση του Σαββατοκύριακου. Μας εξήγησαν, ότι το πρόγραμμα που είχαμε στο μυαλό μας, ήταν μαξιμαλιστικό και ότι το ρεαλιστικό πρόγραμμα ήταν να φτάσουμε έως την Οπάτια. Όταν ολοκληρώσαμε το φαγητό, πήραμε το αυτοκίνητο, φτάσαμε στο κέντρο της πόλης και ήπιαμε τα ποτά μας σε μπαρ της Tkalčićeva ulica.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 14. Ζάγκρεμπ V. Κυριακάτικη ημερήσια βόλτα στο κέντρο του Ζάγκρεμπ.

Την επόμενη ημέρα, ξυπνήσαμε χαλαρά και μετά από το υποτυπώδες πρωινό στο διαμέρισμά μας, βγήκαμε έξω,

πήραμε το αυτοκίνητο και πήγαμε ακόμα μια φορά στο κέντρο της πόλης. Έρημης πόλης, αφού οι περισσότεροι είχαν μετακινηθεί εκτός πόλης. Μάλιστα όταν αργότερα συζητούσαμε για το φαινόμενο αυτό σε ένα μπαρ, στο κέντρο της πόλης, ο μπάρμαν μας είπε "ότι μόνο όσοι έχουν δουλειά βρίσκονται στην πόλη τα Σαββατοκύριακα του καλοκαιριού".
Φτάσαμε στο κέντρο, αφήσαμε το αυτοκίνητο στο γνωστό parking, νοτιοανατολικά της Trg Bana Jelačića και αρχίσαμε τις βόλτες στο κέντρο της έρημης πόλης.

Έρημη πόλη αλλά τα δρώμενα, δρώμενα παρά την έλλειψη των πολιτών του Ζάγκρεμπ και των τουριστών.

Αφού περπατήσαμε στο κέντρο της πόλης, φωτογραφίζοντας άνετα αφού δεν κυκλοφορούσε άνθρωπος εκείνη την ώρα, σκεφτήκαμε ότι ήταν κατάλληλη ώρα να ανέβουμε στο μπαρ Zagreb 360 Cafe, όπως είχαμε αποφασίσει την προηγούμενη ημέρα. Ο χώρος ήταν κλιματιζόμενος και διαθέτει μια εξαιρετική θέα στην πόλη του Ζάγκρεμπ.

Εξαιρετική θέα προς την κεντρική πλατεία Trg Bana Jelačića.

Εξαιρετική θέα προς την αγορά Dolac και προς τον καθεδρικό ναό.

Εξαιρετική θέα προς το Gradec και το ναό του Αγίου Μάρκου.

Εξαιρετική θέα προς όλη την πόλη.

Όταν κατεβήκαμε από το μπαρ Zagreb 360 Cafe, συνεχίσαμε τη βόλτα στο κέντρο της πόλης, περάσαμε από τον καθεδρικό ναό, προχωρήσαμε κατά μήκος της οδού Kaptol, μέχρι τη διασταύρωση αυτής με την οδό Opatovina. Πριν στρίψουμε στην οδό Opatovina, ρίξαμε μια ματιά προς τον Καθεδρικό Ναό του Ζάγκρεμπ και προς την έρημη πόλη.

Προχωρήσαμε κατά μήκος της οδού Opatovina, μέχρι το διπλανό πάρκο, το Park Opatovina.

Η θερμοκρασία είχε ανέβει και έτσι καθίσαμε λίγο στο πάρκο κάτω από την πυκνή σκιά των δέντρων,

αγναντεύοντας ψηλά την περιοχή Gradec.

Σε λίγη ώρα, φύγαμε από το πάρκο και προχωρήσαμε προς την Tkalčićeva ulica,

στην οποία αφού περπατήσαμε μέχρι το βόρειο άκρο της, εκεί που τελειώνει ο πεζόδρομος,

επιστρέψαμε προς νότο, περάσαμε από τον σκαλόδρομο Felbingerove stube,

τον οποίο είχαμε ανέβει την πρώτη νύχτα, προκειμένου να φτάσουμε στην άνω πόλη και περπατώντας πάντα κατά μήκος της Tkalčićeva ulica και καθίσαμε σε ένα bar-restaurant, για να δροσιστούμε με τον κλιματισμό και τις μπίρες. Το bar-restaurant, ήταν το History & Village, το είχα σταμπάρει από την πρώτη νύχτα, τότε που η οδός Tkalčićeva, ήταν γεμάτη κόσμο. Μου είχε κάνει εντύπωση αυτό το bar, γιατί ανατολικά ονομάζεται History, δυτικά ονομάζεται Village, αλλά πρόκειται για το ίδιο μαγαζί.

Εμείς καθίσαμε προφανώς δυτικά, για προστασία από τον ήλιο, δηλαδή στο Village

και παραγγείλαμε τις μπίρες για να δροσιστούμε. Εγώ στην αρχή ήπια μια αφιλτράριστη Ožujsko,

αλλά μετά λόγω ζέστης επανήλθα στην κλασική Ožujsko.

Τις μπίρες, που πίναμε, τις συνοδέψαμε με ένα πιάτο φαγητό και για τους τέσσερις,

αφού ήταν αδύνατο να φας παραπάνω με τη ζέστη που επικρατούσε εκείνη την Κυριακή το μεσημέρι.
Ενώ πίναμε τις μπίρες μας στο δροσερό περιβάλλον του Village, μας πλησίασε ένας από τους διαχειριστές του καταστήματος, μας είπε ότι μας άκουσε να μιλάμε και ευχαριστήθηκε γιατί γνωρίζει ελληνικά, επειδή ήταν ποδοσφαιριστής του Άρη για μερικά χρόνια από το έτος 2000 και μετά (εάν θυμάμαι καλά). Εγώ του είπα ότι συγκινήθηκα γιατί λόγω μπάσκετ και Γκάλη, κάθε Έλληνας είναι και Αρειανός. Του εξήγησα ότι πάντα για μένα ό Άρης θα είναι στην καρδιά μου και ότι θα είναι η ομάδα που θα υποστηρίζω μετά τον Απολλωνάρα. Βέβαια του εξήγησα ότι είμαι μπασκετικός φίλαθλος και ότι όλα αυτά αφορούν στην ομάδα μπάσκετ, αλλά τα συναισθήματα μεταφέρονται - εν μέρει - και στο ποδόσφαιρο. Με τη συζήτηση, χάρηκε αυτός, χαρήκαμε κι εμείς. Τώρα που γράφω, το όνομά του δεν το θυμάμαι. Φαντάζομαι ότι το γνωρίζουν οι Αρειανοί ποδοσφαιρόφιλοι.
Όταν φύγαμε από το History & Village bar-restaurant και προχωρήσαμε κατά μήκος της Tkalčićeva ulica,

συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν αδύνατο να συνεχίσουμε το περπάτημα. Η θερμοκρασία είχε χτυπήσει κόκκινο. Αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στα καταλύματά μας με τον ισχυρό κλιματισμό. Άλλωστε και σύμφωνα με το αρχικό πρόγραμμα αυτή η ημέρα είχε σχεδιαστεί ώστε να είναι χαλαρή, ύστερα από τέσσερις ημέρες τρέξιμο. Έτσι προχωρήσαμε προς το parking,

πήραμε το αυτοκίνητο, κάναμε ένα πέρασμα από την περιοχή Kaptol,

παρατηρώντας το Gradec,

επιστρέψαμε στο κέντρο και σε ελάχιστα λεπτά είμαστε στα καταλύματά μας, στην ασφάλεια των κλιματιστικών μας.
Βγήκαμε πάλι αργά το απόγευμα. Η κατάσταση από άποψη θερμοκρασίας είχε καλυτερέψει αισθητά. Καλέσαμε ταξί, το οποίο μας άφησε έξω από τη μπαρόκ καθολική εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης. Βγαίνοντας από το ταξί, προχωρήσαμε προς τον επί του πεζόδρομου Strossmayer šetalište Lotrščak Tower.

Ο πύργος Lotrščak, είναι ένας οχυρωμένος πύργος που βρίσκεται σε ένα παλιό τμήμα της περιοχής Gradec ή Gornji grad του Ζάγκρεμπ. Ο πύργος, που χρονολογείται από τον 13ο αιώνα, κατασκευάστηκε για τη φύλαξη της νότιας πύλης του τείχους, της τότε πόλης Gradec. Σκεφτήκαμε προς στιγμή να τον επισκεφτούμε, αλλά αλλάξαμε γνώμη, δεν θέλαμε να χάσουμε την ώρα εκείνη. Επιστρέψαμε στο ναό της Αγίας Αικατερίνης και προχωρήσαμε νότια του ναού, στο Panoramic View-Point of Zagreb City. Θέλαμε να δούμε πως είναι η θέα από εκεί, την ώρα του ηλιοβασιλέματος. Και ηλιοβασίλεμα, μπορεί να μην είδαμε, είδαμε όμως το ολόγιομο φεγγάρι να ανατέλλει στο Ζάγκρεμπ

Αφού καθίσαμε αρκετή ώρα στο σημείο εκείνο, απολαμβάνοντας τη θέα,

προχωρήσαμε για άλλη μια φορά προς τον πεζόδρομο Strossmayer šetalište.

Αυτή τη φορά προλάβαμε και μουσικές,

οπότε καθίσαμε και ήπιαμε τις μπίρες μας απολαμβάνοντας τη θέα και από αυτό το σημείο.
Ήταν η μοναδική ημέρα ή μάλλον νύχτα κατά την οποία στο Ζάγκρεμπ δεν είμαστε καλεσμένοι για φαγητό. Οπότε, ήμασταν χαλαροί, η νύχτα ήταν δική μας. Κατεβήκαμε στην κάτω πόλη από το σκαλομονομάτι Zakmardijeve stube (όπως έχω προαναφέρει stube σημαίνει σκάλα και δυστυχώς ήταν η πρώτη λέξη που έμαθα, όχι ότι έχω απέχθεια στις σκάλες, αλλά ο καύσωνας ήταν καύσωνας), κάναμε μια μικρή βόλτα στην οδό Tkalčićeva

και καθίσαμε στο επί της οδού Skalinska ul. 4, restaurant Nokturno, για φαγητό με θέα προς τον καθεδρικό ναό στο βάθος.

Τόσο στην άνω πόλη όσο και στην κάτω, κυκλοφορούσε πολύς κόσμος. Αυτό έδειχνε ότι ο κόσμος που είχε φύγει για Σαββατοκύριακο, είχε επιστρέψει και έκανε βόλτες στην περιοχή του κέντρου, γεμίζοντας και τα μπαρ. Εμείς όταν τελειώσαμε το φαγητό μας και ήπιαμε και τις μπίρες μας, παρ' όλο του ότι την άλλη ημέρα είχαμε σχεδιάσει να κάνουμε πολλά χιλιόμετρα, με δεδομένο ότι στο πρόγραμμα ήταν η χερσόνησος της Ίστρια, αργήσαμε να επιστρέψουμε. Άλλωστε ήμασταν ξεκούραστοι. Το μεσημέρι είχαμε ξεκουραστεί. Άρα την άλλη ημέρα τα 440+ χιλιόμετρα θα ήταν πάρα πολύ εύκολα. Αυτό σκεφτόμασταν και μετά το φαγητό προχωρήσαμε από την οδό Skalinska, στην οδό Tkalčićeva, αναζητώντας ένα bar. Τελικά επιλέξαμε το Bar 45, επί της Ulica Ivana Tkalčića 45.

Το bar αυτό είναι ατμοσφαιρικό στους εσωτερικούς του χώρους,

αλλά εμείς καθίσαμε έξω λόγω καιρού, απολαμβάνοντας τα ποτά και τις μπίρες μας.

Όμως όπως έχω αναφέρει πολλές φορές, ο χρόνος είναι αμείλικτος στα ταξίδια και όχι μόνο. Την άλλη ημέρα είχαμε ταξίδι προς την Ίστρια και τα χιλιόμετρα που θα έπρεπε να κάνουμε ήταν αρκετά. Άλλωστε ήταν Κυριακή, αρκετά μετά τα μεσάνυχτα και το κέντρο είχε ερημώσει.
Έτσι κατευθυνθήκαμε προς τον καθεδρικό ναό,

καλέσαμε ταξί (το νούμερο του τηλεφωνικού κέντρου του ράδιο-ταξί στο Ζάγκρεμπ είναι 1444), περιμέναμε για τρία λεπτά παρατηρώντας τον χώρο απέναντι από τον καθεδρικό ναό

και όταν μπήκαμε στο ταξί, αυτό μας πήγε γρήγορα στον προορισμό μας, αφού η πόλη ήταν άδεια.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 15. Rijeka

Η Ριέκα απέχει 170km περίπου από το Ζάγκρεμπ, εμείς ξεκινήσαμε νωρίς, όσο νωρίς μας επέτρεψε το ξενύχτι της προηγούμενης νύχτας. Ξεκινήσαμε κατά τις εννιά το πρωί και υπολογίζαμε ότι σε δύο ώρες θα είμαστε στη Ριέκα, πρώτο σταθμό του ταξιδιού μας στην Ίστρια και πρωτεύουσα της Ίστριας.
Η Ίστρια, είναι η μεγαλύτερη χερσόνησος στην Αδριατική θάλασσα. Βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της Αδριατικής ανάμεσα στον κόλπο της Τεργέστης και τον κόλπο του Κβάρνερ. Σήμερα το μεγαλύτερο μέρος της χερσονήσου ανήκει στην Κροατία, ενώ μικρότερα τμήματα στη Σλοβενία και στην Ιταλία.
Για τη Ριέκα, όπως και για την υπόλοιπη Ίστρια, υπήρξε μόνιμη διένεξη Ιταλίας Γιουγκοσλαβίας κατά το μισό του προηγούμενου αιώνα. Μετά τον Α παγκόσμιο πόλεμο, η Istria δόθηκε στην Ιταλία, όπου επί φασισμού ακολουθήθηκε ένα πρόγραμμα ιταλοποίησης του πληθυσμού. Μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο η Opatija και γενικά η Istria, δόθηκε στη Γιουγκοσλαβία και το μεγαλύτερο ποσοστό του ιταλικού πληθυσμού επέστρεψε ή μάλλον αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Ιταλία, αφού μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου πολέμου, ο νικητής στρατάρχης Τίτο κατέλαβε το πολύ μεγάλο τμήμα της χερσονήσου (σε ποσοστό άνω του 90%) και κυρίως κατέλαβε τις σημαντικές περιοχές που σήμερα είναι κατά πολύ μεγάλο ποσοστό στην Κροατία και ελάχιστο στη Σλοβενία. Έτσι κι αλλιώς στην Ιταλία είχε μείνει μια μικρή περιοχή γύρω από την Τεργέστη.
Λίγο μετά τις έντεκα το πρωί φτάσαμε στη Ριέκα, μέσω του αυτοκινητόδρομου Ε65, μπήκαμε μέσα στην πόλη και βρήκαμε με δυσκολία θέση να παρκάρουμε σε ένα ανοικτό parking, κοντά στον κεντρικό πεζόδρομο Korzo και στο λιμάνι.
Για ανταμοιβή μας, καθίσαμε σε ένα μπαρ, κοντά στο parking για ένα ποτό ή για μια μπίρα,

προκειμένου να δροσιστούμε και να πάρουμε δυνάμεις για τη βόλτα στη Ριέκα.
Η Ριέκα βρίσκεται στον κόλπο Kvarner της Αδριατικής, έχει πληθυσμό 144.000 περίπου κατοίκους (240.000 με την ευρύτερη περιοχή) και είναι η τρίτη, σε πληθυσμό, μεγαλύτερη πόλη της Κροατίας. Η πλειοψηφία των κατοίκων είναι Κροάτες (κατά 80,39% σύμφωνα με την απογραφή του 2001). Η οικονομία της πόλης εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις θαλάσσιες μεταφορές, τα ναυπηγεία και τον τουρισμό.
Ένας καταστροφικός σεισμός το έτος 1750, ισοπέδωσε μεγάλο μέρος της Rijeka, που ανοικοδομήθηκε στη συνέχεια σχεδόν στο σύνολό της. Ο Πύργος του Ρολογιού (City Tower), μια από τις πύλες εισόδου στην πόλη, ήταν από τα ελάχιστα μνημεία που έμειναν όρθια.

Σήμερα αποτελεί το σήμα κατατεθέν της Rijeka, εμείς το παρατηρήσαμε κατεβαίνοντας από το parking προς το λιμάνι, αλλά οι περισσότεροι το προσεγγίζουν από τον κεντρικό πεζόδρομο Korzo.
Παρατηρήσαμε το ρολόι από την πλατεία Ivana Koblera,

με το ομώνυμο συντριβάνι Kobler square fountain και μέσα από τη στοά κάτω από το ρολόι, βγήκαμε στον κεντρικό πεζόδρομο Korzo, εκεί όπου χτυπά η καρδιά της βορειότερης πόλης των Δαλματικών ακτών.

Αφού κάναμε μια μικρή βόλτα στον κεντρικό πεζόδρομο Korzo και παρατηρήσαμε τον Πύργο του Ρολογιού, από τη μπροστινή του όψη,

κατευθυνθήκαμε κατά μήκος της οδoύ Bazarigov και της πρoέκτασής της οδού Ignacija Henckea προς το λιμάνι της πόλης, ρίχνοντας ματιές προς τα πίσω, όπου διακρινόταν ο Πύργος του Ρολογιού και στο βάθος και ανάντη της παλιάς πόλης, η σύγχρονη πόλη με τα ψηλά κτίρια.

Περπατήσαμε λίγο στο λιμάνι της Rijeka, από το οποίο εξαρτάται πολύ η οικονομία της πόλης και είναι το μεγαλύτερο λιμάνι της Κροατίας

και στη συνέχεια βγήκαμε μέσω της οδού Zagrebačka, όπου γινόταν και λαϊκή αγορά,

στο πάρκο Kazališni park, το οποίο είναι μπροστά στο επιβλητικό Εθνικό Θέατρο της Κροατίας.

Συνεχίσαμε να προχωράμε δίπλα στο Εθνικό Θέατρο της Κροατίας, μέχρι που φτάσαμε σε ένα κανάλι, τμήμα του ποταμού Rječina, το οποίο έχει χρήση μικρού λιμενίσκου, δηλαδή αλιευτικού καταφυγίου.

Από εκεί παρατηρήσαμε το έντονο ανάγλυφο της πόλης.

Λίγα μέτρα ανατολικότερα εκβάλλει στην Αδριατική θάλασσα και συγκεκριμένα στον κόλπο του Kvarner το κεντρικό τμήμα του ποταμού Rječina, δημιουργώντας δέλτα με το κανάλι, το οποίο, όταν απομονώθηκε από τον ποταμό προκειμένου να δημιουργηθεί το αλιευτικό καταφύγιο, ονομάστηκε νεκρό κανάλι.

Ο ποταμός Rječina, ανάντη της πόλης διαθέτει έντονες κλίσεις σε μηκοτομή, τις οποίες το έτος 1968, το Γιουγκοσλαβικό κράτος εκμεταλεύτηκε για τη δημιουργία υδροηλεκτρικού σταθμού.
Αποφασίσαμε να επιστρέψουμε, προχωρήσαμε προς την πλατεία-πάρκο Kazališni park,

το οποίο είναι μπροστά στο Εθνικό Θέατρο της Κροατίας

και καθίσαμε σε ένα καφέ, για να πιούμε ένα χυμό να δροσιστούμε. Ήταν πλέον μετά το μεσημέρι και η θερμοκρασία είχε αρχίσει να χτυπάει κόκκινο.
Εκεί που καθόμαστε είχαμε θέα και προς το Εθνικό Θέατρο της Κροατίας το οποίο κατασκευάστηκε το έτος 1765

και προς το Kazališni park.

Όμως όπως έχω αναφέρει πολλές φορές ο χρόνος είναι αμείλικτος. Ιδίως στα ταξίδια. Αφού ήπιαμε τους χυμούς μας, περάσαμε μέσα από το πάρκο Kazališni, διασχίσαμε τη λεωφόρο Ivana Zajca

και ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στο θέατρο, φτάσαμε στην αρχή του κεντρικού πεζόδρομου Korzo.

Κάναμε άλλη μια βόλτα στον πεζόδρομο, περάσαμε πάλι από τον Πύργο του Ρολογιού,

φτάσαμε μπροστά στο Δημαρχείο της πόλης,

συνεχίσαμε να προχωρούμε κατά μήκος του πεζόδρομου έως το τέλος του και μετά επιστρέψαμε και περάσαμε από τη στοά κάτω από τον Πύργο του Ρολογιού.

Στη συνέχεια ανηφορίσαμε προς τον καθεδρικό ναό της Rijeka, τον Saint Vitus Cathedral.

Ο καθεδρικός ναός της Rijeka, η μπαρόκ αρχιτεκτονικού στιλ καθολική εκκλησία του Αγίου Βίτου ανακατασκευάστηκε στη μορφή που είναι σήμερα το έτος 1638. Δίπλα στον καθεδρικό υπάρχει ένα καταφύγιο, το οποίο χρησιμοποιήθηκε και στον τελευταίο πόλεμο.

Αφού κάναμε μερικές ακόμα βόλτες στην περιοχή,

φτάσαμε τελικά στο χαοτικό parking,

το οποίο ήταν πολύ κοντά στον καθεδρικό ναό, μπήκαμε στο αυτοκίνητο, βγήκαμε από το parking στους δρόμους της Rijeka

με προορισμό την Opatija και τον ανατολικό παραλιακό δρόμο της χερσονήσου της Istria.

 

[giannismits]

Μου φαίνεται καταπληκτική πόλη η Ριέκα φίλε @gelf , και η αλήθεια είναι πως ελάχιστα την έχω μελετήσει. Επειδή είναι αρκετά μακριά, οι περισσότεροι που επισκέπτονται την Κροατία την αφήνουν απ' έξω. Νομίζω είναι η ομορφότερη Κροατική πόλη? Εσύ θα μου πεις.

 

[gelf]

@giannismits. Σ' ευχαριστώ ακόμα μια φορά, για την ανάγνωση της ιστορίας για την Κροατία με ολίγον από Ερζεγοβίνη και περισσότερο από Μαυροβούνιο. Επίσης ευχαριστώ και όλους όσους διαβάζουν την ιστορία και οι οποίοι με κάνουν να ελπίζω ότι κάτι προσφέρω.
@giannismits, όταν προγραμματίσεις ταξίδι στην Κροατία, πιστεύω ότι πρέπει να αφιερώσεις τουλάχιστον δύο ημέρες στη χερσόνησο της Istria. Να φτάσεις οπωσδήποτε και στο Rovinj και στην Pula, πόλεις στις οποίες δεν πρόφτασα να βρεθώ στο παρόν ταξίδι.
Τώρα όσον αφορά στο αν η Ριέκα είναι η ομορφότερη πόλη της Κροατίας, δεν είμαι σε θέση να σου απαντήσω. Προφανώς είναι όμορφη πόλη, με ιταλικά χαρακτηριστικά. Αλλά και οι άλλες πόλεις της Κροατίας, ήταν όμορφες. Άλλωστε, όταν βρέθηκα στη Ριέκα, ήμουν στην αρχή του ταξιδιού. Από πόλεις είχα περάσει μόνο από Zadar και Zagreb.
Στη συνέχεια του ταξιδιού ακολουθεί μια μικρή βόλτα στη χερσόνησο της Istria,

στην Opatija, με τη Villa Angiolina, με τις γιγάντιες μανώλιες, όπου ο Φραγκίσκος Ιωσήφ έστελνε τη Σίσσυ στην Κέρκυρα και διοργάνωνε οργιώδη πάρτι,

στην εκβολή του Κρκα και στο Σιμπένικ,

στο Trogir,

στο Σπλιτ,

με το παλάτι του Διοκλητιανού, που κάτι ήξερε κι αυτός και το κατασκεύασε εκεί (ο μόνος αυτοκράτορας που πέθανε από φυσικό θάνατο), σε πολλές άλλες πόλεις και στο τέλος και νοτιότερα στο Ντουμπρόβνικ, για το οποίο έχουν γραφτεί πολλά.

Στο τέλος θα αποφασίσουμε για την ομορφότερη πόλη.

Δυστυχώς βρίσκομαι στην αρχή της ιστορίας και βρίσκομαι σε δίλημμα, μήπως πρέπει να την παρατήσω, γιατί γίνεται κουραστική, ή να την γράψω σε ξεχωριστές ιστορίες.
Στην απόφασή μου να γράψω την παρούσα ιστορία, έπαιξε ρόλο, ότι δεν βρήκα ιδιαίτερες πληροφορίες για το βόρειο τμήμα της Κροατίας και κυρίως για το Ζάγκρεμπ και για τη χερσόνησο της Istria. Επίσης δεν βρήκα ουσιώδεις πληροφορίες (πιθανώς να μην πρόφτασα να ψάξω) για Σπλιτ, για Ζαντάρ, για την εκβολή του Κρκα κλπ πλην Ντουμπρόβνικ και λιμνών Plitvice.
Επίσης αν ολοκληρωθεί η ιστορία, υπάρχουν πληροφορίες για Μαυροβούνιο, για Kotor Serpentine, για την παλιά πρωτεύουσα Τσέτινιε κλπ.

 

[Sassenach77]

Δυστυχώς βρίσκομαι στην αρχή της ιστορίας και βρίσκομαι σε δίλημμα, μήπως πρέπει να την παρατήσω

Τι είπες ;;;;;
Αν το κάνεις, δεν θα σου ξαναμιλησω ποτέ! Αυτό μπορείς να το εκλαβεις και ως απειλή...δεν με απασχολεί

 

[fotast]

Γνώμη μου να συνεχίσεις σε μια ιστορία και όχι ξεχωριστές.Δεν είναι κουραστική και η εναλλαγή φωτογραφιών με μικρά κείμενα βοηθάει.

 

[giannismits]

@gelf εννοείται και θέλουμε να συνεχίσεις. Αυτό δεν το διαπραγματεύομαι! Δεν σε βιάζει κανείς, με την ησυχία σου. Εδώ υπάρχουν ιστορίες τεράστιες που άρχισαν χρόνια πριν και συνεχίζουν μέχρι σήμερα. Το ταξίδι που περιγράφεις είναι στα αγαπημένα μου ταξίδια που δεν έχω κάνει! Το σκέφτομαι φέτος για καλοκαίρι ίσως αν και θα γίνεται χαμός. Οπότε η ιστορία σου θα είναι θησαυρός!

 

[mysteredgar]

Και εγώ σκοπεύω να κάνω ακριβώς το ίδιο ταξίδι τον Αύγουστο. Οπότε θα ήταν μεγάλη βοήθεια. Keep going!

 

[gelf]

Κεφάλαιο 16. Ένα μικρό road trip στη χερσόνησο της Ίστριας

Ξεκινήσαμε από τη Rijeka,

ακολουθώντας τον παραλιακό δρόμο, η φύση ήταν καταπράσινη,

είχαμε θέα προς τον μυχό του κόλπου του Kvarner,

περάσαμε από την Opatija,

χωρίς να σταματήσουμε, περάσαμε από τον οικισμό Lovran,

μια μικρή κωμόπολη 4.100 κατοίκων και συνεχίσαμε νότια. Σκεφτήκαμε ότι ήταν αδύνατο να τηρήσουμε τη μαξιμαλιστική επιλογή, δηλαδή να κάνουμε το γύρο της χερσονήσου της Ίστριας, αν και ήθελα να δω την Πούλα και το Ρόβινι.
Για το Ρόβινι ή Ρόβιν, είχα διαβάσει ότι είναι παραθαλάσσια πόλη στην χερσόνησο της Ίστριας, στις ανατολικές ακτές της βόρειας Αδριατικής, με πληθυσμό 14.294 κατοίκων, ενώ φέρει το ελκυστικό (παρ)όνομα «Τοσκάνη των Βαλκανίων» και είναι γεμάτη στενά πλακόστρωτα σοκάκια, παραδοσιακά καταστήματα, αυλές και παλιά αρχοντικά.
Επίσης στο Ζάγκρεμπ είχα ακούσει και πολύ όμορφα λόγια για την Πούλα με ιστορία 3000 ετών, στο νοτιότερο άκρο της χερσονήσου της Ίστριας με πληθυσμό 62.000 κατοίκους, με συνεχή ακτοπλοϊκή σύνδεση με Βενετία και με ένα καλοδιατηρημένο αρχαίο ρωμαϊκό αμφιθέατρο ή Αρένα, το οποίο είναι το ομορφότερο στολίδι της, ανήκει στα έξι μεγαλύτερα ρωμαϊκά αμφιθέατρα του κόσμου και στέκει επιβλητικό στην είσοδο της πόλης.

Όμως, λόγω χρόνου, ήταν αδύνατη η υλοποίηση του μαξιμαλιστικού προγράμματος, αφού θα απαιτούσε μια επί πλέον ημέρα και αρκεστήκαμε στο αρχικό πρόγραμμα, το οποίο προέβλεπε μια μικρή βόλτα στον ανατολικό παραλιακό δρόμο της χερσονήσου της Ίστριας έως τον οικισμό Brseč, ώστε να επιστρέψουμε και να απολαύσουμε την Οπάτια, έγκαιρα, για την οποία τόσα καλά είχαμε ακούσει.
Έτσι συνεχίσαμε να κατευθυνόμαστε νότια,

μέσα από οργιώδη βλάστηση,

και περάσαμε από τον οικισμό Medveja.

Όταν φτάσαμε στον οικισμό Brseč, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε λίγο ακόμα νότια έως το λιμανάκι Brestova, το οποίο συνδέεται ακτοπλοϊκά με το νησί Cres. Θα ήθελα να προχωρήσω λίγο ακόμα αλλά χρόνος είναι αμείλικτος. Έτσι πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Όταν φτάσαμε στη Mošćenička Draga, μια μικρή κωμόπολη 1535 κατοίκων, αποφασίσαμε να ανέβουμε ψηλά ώστε να παρατηρήσουμε τη θέα προς τον κόλπο Kvarner. Πράγματι προχωρήσαμε, με το αυτοκίνητο, σε κάποιους στενούς δρόμους του οικισμού έως ότου φτάσαμε ψηλά στο λόφο σε αδιέξοδο. Από εκεί η θέα προς τον κόλπο Kvarner και προς τον οικισμό ήταν ικανοποιητική.

Με δυσκολία κάναμε αναστροφή με το αυτοκίνητο, λόγω των στενών χωματόδρομων, στο λόφο που είχαμε βρεθεί και βγήκαμε πάλι στον παραλιακό δρόμο. Σταματήσαμε σε κάποια σημεία, απέναντι διακρινόταν το νησί Cres,

ενώ κατάντη υπήρχαν εξαιρετικές παραλίες. Βγήκαμε από το αυτοκίνητο, για να δούμε τις παραλίες.

Μου ήρθε αυθόρμητα να κατέβω και να βουτήξω στην (ήλπιζα ή πίστευα) παγωμένη θάλασσα. Όμως, όπως πάντα ο χρόνος είναι αμείλικτος. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και συνεχίσαμε.
Στο βάθος διακρινόταν η Ριέκα

Κατευθυνόμενοι προς την Οπάτια, ξαναπεράσαμε από τον οικισμό Medveja και την παραλία του

και επί τέλους φτάσαμε στην Οπάτια. Και έχω ακούσει τόσα πολλά γι αυτό το θέρετρο της αυστροουγγρικής Ριβιέρας. Ίντριγκες, Φραγκίσκος Ιωσήφ, Σίσσυ, βίλα Αντζιολίνα κλπ.
Παρκάραμε το αυτοκίνητο στον κεντρικό δρόμο,

όπου είχε παρκόμετρα, πολύ κοντά στην είσοδο του Park Angiolina.

 

[the plan]

Αγαπητοί μου,
ετοιμάζω ταξιδι δυτικά βαλκάνια (Σερβία-Μαυροβούνιο-Κροατία-Βοσνία&Ερζεγοβίνη) για το καλοκαίρι. Το πρόγραμμα ( μπορεί να γίνουν μικροαλλαγές) λέει Βελιγράδι-Μπαρ-Κοτορ-Ντουμπροβνικ-Μοσταρ-Σαραγεβο- και πάλι Βελιγράδι. Θα ήθελα πληροφορίες κυρίως για συγκοινωνία από το Κοτορ και μετά! Θα ήμουν υπόχρεος σε όποιον μπορεί να βοηθήσει

 

[gelf]

@the plan. Δυστυχώς δεν μπορώ να βοηθήσω σε θέματα Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, γιατί στα μέχρι τώρα ταξίδια μου στην περιοχή, έχω χρησιμοποιήσει ή αεροπλάνο (Βελιγράδι-Sarayevo-Βελιγράδι) ή αεροπλάνο σε συνδυασμό με νοικιασμένο αυτοκίνητο (όπως στο παρόν ταξίδι). Αν μας διαβάζει ο @giannismits, ο οποίος είναι ειδικός στα ΜΜΜ, ίσως (μάλλον θα) μπορέσει να βοηθήσει.



Κεφάλαιο 17. Opatija

Φτάνοντας στην Opatija, το πρώτο μέρος σε επισκεψιμότητα είναι η Villa Angiolina και το Park Angiolina, με τις γιγάντιες μανόλιες.

Για το λόγο αυτό φροντίσαμε να παρκάρουμε πολύ κοντά στην είσοδο του Park Angiolina, όπως αναφέρθηκε στο προηγούμενο κεφάλαιο.
Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφέρω, ότι οι μανόλιες είναι τα αγαπημένα μου δέντρα, έστω κι αν της μανόλιας ο ανθός ζει ελάχιστα, όμως μοσχομυρίζει υπέροχα. Είναι το πρώτο δέντρο που έβαλα στον κήπο μου.

Η Opatija (προφορά στα κροατικά: Οπάτια) με πληθυσμό 12.000 περίπου κατοίκους, βρίσκεται 18km νοτιοδυτικά της περιφερειακής πρωτεύουσας Ριέκα, περίπου 90km από την Τεργέστη και είναι τμήμα της χερσονήσου της Istria. Το παραδοσιακό παραθαλάσσιο αριστοκρατικό θέρετρο της Αυστροουγγαρίας στον κόλπο του Kvarner, είναι σε προστατευμένη θέση στους πρόποδες του όρους Ucka με την κορυφή του Vojak, να ανέρχεται σε υψόμετρο 1401 μέτρων. Το θέρετρο είναι γνωστό για το μεσογειακό του κλίμα, με μέση θερμοκρασία για το χειμώνα 10 βαθμούς Κελσίου και για το καλοκαίρι 32 βαθμούς Κελσίου, οπότε είναι δημοφιλής τόπος προορισμού και για τις τέσσερις εποχές του χρόνου. Έτσι σε συνδυασμό με τα ιστορικά της κτίρια, η περιοχή έχει ονομαστεί Αυστριακή Ριβιέρα. Είναι αλήθεια αυτό που μου είχε αναφέρει ένας φίλος που είχε ταξιδέψει αρκετές φορές στην Opatija, ότι δηλαδή βολτάροντας στην πόλη, γυρίζεις πίσω στον χρόνο, σε ρομαντικές εποχές, στον 19ο αιώνα και στην εποχή των Αυτοκρατόρων Φραγκίσκου Ιωσήφ και Σίσσυ. Άλλωστε είναι γνωστές οι ιστορίες όπου ο Φραγκίσκος Ιωσήφ έστελνε τη Σίσσυ στην Κέρκυρα (κοινώς την ξεφορτωνόταν) και διοργάνωνε οργιώδη πάρτι στην Οπάτια, στα οποία συμμετείχαν υψηλοί προσκεκλημένοι, ακόμα και ο Τσάρος.
Ύστερα από μακρά ιστορία, όπου η Opatija ιδρύθηκε από προρωμαϊκή ιλλυρική φυλή, ενώ κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους στην περιοχή υπήρχαν αρκετές βίλες πατρικίων της αυτοκρατορίας, κατά το έτος 700 εγκαταστάθηκαν στην περιοχή Κροάτες και ήταν για αρκετό χρόνο υπό την αυστροουγγρική κυριαρχία, από τα σημαντικά θέρετρα αυτής γι' αυτό το λόγο έλαβε το όνομα Αυστριακή Ριβιέρα. Η σύγχρονη ιστορία της πόλης ξεκίνησε το έτος 1844, όταν ένας πλούσιος έμπορος ο Iginio Scarpa κατασκεύασε τη villa Angiolina σε ένα υπέροχο κι εκτεταμένο πάρκο.

Στη villa Angiolina, φιλοξενήθηκαν εξέχοντες καλλιτέχνες και πολιτικοί.
Αν και τα παρακάτω γράφτηκαν και στο κεφάλαιο για τη Rijeka, συνοπτικά αναφέρω και στο παρόν κεφάλαιο ότι μετά τον Α παγκόσμιο πόλεμο, η Opatija δόθηκε στην Ιταλία, όπου επί φασισμού ακολουθήθηκε ένα πρόγραμμα ιταλοποίησης του πληθυσμού. Μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο και την κατάκτηση και της χερσονήσου της Istria, από τους παρτιζάνους του στρατάρχη Τίτο, η Opatija, δόθηκε στη Γιουγκοσλαβία και το μεγαλύτερο ποσοστό του ιταλικού πληθυσμού επέστρεψε στην Ιταλία. Το φαινόμενο αυτό, προφανώς αφορούσε και όλη τη χερσόνησο της Istria.
Με τα διάφορα ιστορικά στοιχεία που είχα διαβάσει, ήμουν περίεργος όταν διαβαίνοντας το δρόμο όπου είχαμε παρκάρει το αυτοκίνητο, πέρασα την πύλη εισόδου και μπήκα στο πάρκο και τη βίλα Angiolina. Στο πρώτο σημείο που σταμάτησα, ήταν δίπλα στην είσοδο, όπου ως συνήθως σε παρόμοια μέρη υπάρχει διάγραμμα του χώρου.

Το μελετήσαμε στοιχειωδώς και προχωρήσαμε κατάντη, κατά μήκος των διαδρόμων του πάρκου, μέχρι που είδαμε μέσα από εξωτικά δέντρα και φυτά την πίσω όψη της βίλας Angiolina.

Συνεχίσαμε να προχωράμε στους κήπους του πάρκου,

συναντήσαμε μια πινακίδα, η οποία επεξηγούσε το πως και από ποιόν μεταφέρθηκε η καμέλια

στους κήπους του πάρκου Angiolina και προχωρήσαμε,

προς τη μπροστινή όψη της βίλας

και προς τη θάλασσα.

Και το φυσικό και το τεχνητό τοπίο ήταν υπέροχα. Η Villa Angiolina και το Park Angiolina, με τις γιγάντιες μανόλιες, αλλά και με πολλά άλλα φυτά από την Άπω Ανατολή, τη Νότια Αμερική, την Αφρική, την Ωκεανία, από όλα τα μέρη του κόσμου, ακόμα και από την Ευρώπη, δημιουργούσαν ένα μοναδικό, ένα εξαιρετικό σύνολο.
Από τους κήπους προχωρήσαμε προς τη θάλασσα.

Ήταν αρκετοί, αυτοί που έκαναν ηλιοθεραπεία ή δροσιζόντουσαν βουτώντας για λίγο στη θάλασσα,

μπροστά στα παραλιακά μπαρ κατάντη του πάρκου Angiolina, ενώ στο βάθος, ανατολικά, διακρινόταν η Ριέκα.

Έριξα μια ματιά προς τα δυτικά και σε πρώτο πλάνο διακρινόταν το Hotel Kvarner

και το νοτιοδυτικό τμήμα της Opatija.

Φύγαμε από το πάρκο Angiolina, με τη βίλα του, τους όμορφους κήπους του με τις γιγάντιες μανόλιες, με τα γλυπτά τα οποία υπήρχαν διάσπαρτα στο χώρο,

και περάσαμε μπροστά από το Hotel Kvarner, παρατηρώντας και φωτογραφίζοντας,

προχωρήσαμε λίγα μέτρα νοτιοδυτικά και βρεθήκαμε στο επόμενο πάρκο, το Park Svetog Jakova,

κατ' ουσία συνέχεια του πάρκου Angiolina. Στο πάρκο Svetog Jakova, δέσποζε το παλιό βενετσιάνικο αβαείο του 14ου αιώνα Ιακάβα, δηλαδή η εκκλησία του Αγίου Ιακώβου,

κατασκευασμένη από το έτος 1420, όπως διαβάσαμε σε σχετική πινακίδα μπροστά από την εκκλησία. Κοντά στην εκκλησία του Αγίου Ιακώβου, βρίσκεται το άγαλμα Madonna del Mare Statue.

Το άγαλμα αυτό, είχα κατασκευαστεί το έτος 1891, στη θέση που είναι σήμερα το κορίτσι με το άγαλμα του γλάρου. Σήμερα το επιχρυσωμένο άγαλμα της Παναγίας βρίσκεται σε θέση κοντά στην εκκλησία του Αγίου Ιακώβου.
Προχωρήσαμε προς τη θάλασσα

και προς το μικρό ακρωτήρι που προαναφέρθηκε, όπου βρίσκεται το σύμβολο της Opatija, το Maiden with the Seagull Statue.

Το κορίτσι με το άγαλμα του γλάρου, κατασκευάστηκε το έτος 1956 και έγινε σύντομα σύμβολο της Opatija.

Από εκεί αφού ρίξαμε μια ματιά προς τις νοτιοδυτικές παραλίες της Opatija,

επιστρέψαμε στο όμορφο πάρκο δίπλα στην εκκλησία St Jacob και συγκεριμένα στη θέση όπου βρίσκεται ένα πολύ όμορφο άγαλμα το Helios & Selena fountain (κρήνη του ήλιου και της σελήνης).

Η κρήνη αντιπροσωπεύει τον Ήλιο και τη Σελήνη, την προσωποποίηση των μυθολογικών χαρακτήρων αδελφού και αδελφής, γι' αυτό και τα ονόματα είναι στα Ελληνικά.

Στη συνέχεια αποφασίσαμε να αφήσουμε τον κατάφυτο αυτό χώρο,

την όαση δροσιάς μέσα στον καύσωνα των Βαλκανίων, την εποχή εκείνη και να κάνουμε μια μικρή βόλτα στην πόλη.

Την εκτός παραλιακού μετώπου, έρημη πόλη.

Αφού περιπλανηθήκαμε αρκετά στην πόλη απολαμβάνοντας τους κήπους, τα δέντρα και τα κτίρια τα οποία φανέρωναν το μεγαλείο μιας άλλης εποχής

και αφού καθίσαμε στο επί της λεωφόρου Maršala Tita 114, Restaurant Roko, για πολύ ελαφρύ φαγητό και για να δροσιστούμε με μια μπίρα, αποφασίσαμε να φύγουμε από την όμορφη πόλη γιατί έπρεπε να επιστρέψουμε στο Ζάγκρεμπ, όπου μας περίμεναν. Όταν φύγαμε από το Restaurant Roko, κάναμε μια μικρή βόλτα στην πόλη και ως τελευταίες εικόνες μας έμειναν οι παραλίες

και μια ανθισμένη μανόλια, δέντρο-σήμα κατατεθέν της πόλης.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο, βγήκαμε από την Opatija,

η πινακίδα στην έξοδο της πόλης, είναι χαρακτηριστική, αφού εκτός από τις δύο κατευθύνσεις προς Ριέκα και προς Pula στην χερσόνησο της Istria, υπεδείκνυε και την κατεύθυνση προς Αυστρία, Ιταλία, Σλοβενία. Βλέποντας την πινακίδα αυτή, συνειδητοποιείς πόσο κοντά είναι η χερσόνησος της Istria, στις τρεις αυτές χώρες. Εμείς συνεχίσαμε, βγήκαμε στον αυτοκινητόδρομο και κατευθυνθήκαμε προς το Ζάγκρεμπ.