Βοσνία-Ερζεγοβίνη Κροατία Μαυροβούνιο Δυτικά Βαλκάνια. Καλοκαιρινό Road Trip με πρόγραμμα αυτή τη φορά.

[giannoula]

αυτό το μέρος έχει κάτι που με τραβάει! Το σκέφτομαι ιδιαιτέρως για το καλοκαίρι που μας έρχεται.. Αφού άρεσε και στον άρχοντα @gelf είμαι πλέον σίγουρη!

 

[gelf]

@giannoula. Σε ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σου. Για να αποκτήσεις σφαιρική εικόνα της πόλης, ρίξε μια ματιά στο παρακάτω κεφάλαιο με τις ημερήσιες φωτογραφίες.

@Sassenach77. Σε ευχαριστώ και πάλι. Πράγματι άξιζε η μπυραρία του ζυθοποιείου Sarajevsko, όπως και όλη η πόλη του Sarajevo. Αλλά και το Μόσταρ είναι πολύ όμορφη πόλη. Ιδιαίτερα το βράδυ το κέντρο της πόλης είναι μαγικό. Βέβαια ήταν το πρώτο βράδυ της εκδρομής. Και η πρώτη ημέρα και κυρίως η πρώτη νύχτα ενός ταξιδιού, είναι ότι καλύτερο.




Κεφάλαιο 6. Μόσταρ. Ημερήσια περιπλάνηση.

Ξυπνώντας το πρωί, ανέβηκα πάλι στην ταράτσα του ξενοδοχείου και έβγαλα πρωινές φωτογραφίες του Μόσταρ από ψηλά.

Στη συνέχεια κατέβηκα και αφού έριξα μια ματιά προς το ξενοδοχείο,

η ταράτσα του οποίου ήταν ένα βασικό κριτήριο για την επιλογή του, έκανα μια δίωρη πρωινή βόλτα στην πόλη, εκμεταλλευόμενος το χρόνο όπου οι άλλοι σταμάτησαν σε κάποιο καφέ για πρωινό. Με ακολούθησαν μόνο στην αρχή της βόλτας, όπου κατεβήκαμε στον κεντρικό πεζόδρομο του ανατολικού τομέα τον πεζόδρομο Kujundziluk,

όπου στο τέλος αυτού και στην αρχή της οδού Mala Tepa βρίσκεται το τζαμί Koski Mehmed pasha's mosque.

Μπήκαμε μέσα στο τζαμί να παρατηρήσουμε το εσωτερικό του,

αλλά για μένα, είχε περισσότερο ενδιαφέρον ο εξωτερικός του χώρος με υπέροχη θέα προς την παλιά γέφυρα και προφανώς προς τον ποταμό Νερέτβα. Φωτογραφίσαμε την παλιά γέφυρα και τους περιβάλλοντες αυτή χώρους,

φωτογραφίσαμε τον ποταμό Νερέτβα προς βορρά,

φωτογραφίσαμε την όμορφη περιοχή με τα πέτρινα κτίσματα στον δυτικό τομέα της παλιάς πόλης

και φωτογραφίσαμετον λόφο με το σταυρό (προφανώς στη δυτική πλευρά), σταυρός ο οποίος δεσπόζει πάνω από την πόλη.

Όταν βγήκαμε από το τζαμί, όπου καθίσαμε λίγα λεπτά και από τον περιβάλλοντα χώρο, όπου σταματήσαμε για αρκετή ώρα προκειμένου να απολαύσουμε τη θέα, οι υπόλοιποι της παρέας κάθισαν σε ένα καφέ στη συμβολή των οδών Kujundziluk και Mala Tepa, για πρωινό.
Εγώ εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία για να περπατήσω στο Μόσταρ πρωινή ώρα. Βέβαια όχι και τόσο πρωινή, αφού η θερμοκρασία είχε ανέβει ήδη αρκετά.
Περπάτησα, λίγο κατά μήκος της οδού Kujundziluk, έκανα μια παράκαμψη και ανακάλυψα ένα καταπληκτικό μπαρ το οποίο ονομάζεται Cave. Όνομα και πράγμα, αφού ήταν πραγματική σπηλιά μέσα στο κέντρο του Μόσταρ και ως εκ τούτου πολύ δροσερή.

Μέσα στον καύσωνα, ο οποίος είχε αρχίσει να επελαύνει, το μπαρ αυτό μου φάνηκε σαν όαση μέσα στην έρημο. Σκέφτηκα προς στιγμή, να καθίσω να πιω ένα ποτό μέσα στη δροσιά, ή έστω ακόμα και μια μπίρα. Όμως η λογική επικράτησε. Θα είχαμε πολλά χιλιόμετρα να διανύσουμε μέσα στην ημέρα και στο δρόμο, τον οποίο είχα σχεδιάσει με παρακάμψεις θα βλέπαμε όμορφες τοποθεσίες. Έτσι παράτησα την ιδέα του ποτού στο μπαρ Cave και συνέχισα να περπατώ κατά μήκος του πεζόδρομου Kujundziluk. Έφτασα στην παλιά γέφυρα

και πέρασα απέναντι στον δυτικό τομέα της παλιάς πόλης.

Έκανα μια μικρή βόλτα,

πέρασα από την όμορφη μονότοξη γέφυρα διάβασης του παραπόταμου Radobolja, την Kriva Ćuprija,

επέστρεψα στην παλιά γέφυρα

και όταν έφτασα στη συμβολή της οδού (πεζόδρομου Kujundziluk) με το σοκάκι προς το ξενοδοχείο μας, ανέβηκα τα σκαλάκια, έστριψα δεξιά (νότια) και περπάτησα κατά μήκος της λεωφόρου Maršala Tita, μέχρι τη γέφυρα Lucki most, που βρίσκεται νότια, σε απόσταση 100 περίπου μέτρων από την παλιά γέφυρα και η οποία κατασκευάστηκε επί αυστροουγγρικής κατοχής. Επειδή είναι νότια της παλιάς γέφυρας, στις ηλιόλουστες ημέρες, όπως ήταν εκείνο το πρωινό της έκτης Ιουλίου του έτους 2017, βρίσκεται στη κατάλληλη θέση για φωτογράφιση της παλιάς γέφυρας. Έτσι συμβαίνει στο βόρειο ημισφαίριο, όταν η ημέρα είναι ηλιόλουστη από νότο προς βορρά έχεις τον ήλιο πίσω και τον εκμεταλλεύεσαι για την ποιότητα και φωτισμό των φωτογραφιών. Προφανώς το αντίθετο συμβαίνει στο νότιο ημισφαίριο.
Τότε θυμήθηκα και τους Κινέζους, οι οποίοι τα υπολογίζουν όλα. Όταν είχα επισκεφτεί την Απαγορευμένη Πόλη, η είσοδος κάτω από το βαρύτατο (1,50 τόνου) πορτρέτο του συντρόφου (κατά τους Μαοϊκούς προέδρου) Μάο ήταν στη νότια πύλη. Όπως προχωρούσες είχες υπέροχη θέα προς τα χρωματιστά κτίρια και τα στολίσματα. Έτσι προχωρώντας προς βορρά έβγαζες άριστες φωτογραφίες.
Είχα φτάσει στη γέφυρα Lucki most, οπότε άφησα τις παραπάνω σκέψεις μου και επικεντρώθηκα στη θέα και στη φωτογράφιση της παλιάς γέφυρας και της παλιάς πόλης του Μόσταρ.

Το Μόσταρ είναι πολύ όμορφο, τόσο την ημέρα, όσο κυρίως τη νύχτα. Στο Mostar, άξιζε η διανυκτέρευση, η πόλη είναι όμορφα φωτισμένη και αισθάνθηκα ότι βρισκόμουν σε μαγικό μέρος. Όμως είχαμε ξεφύγει από το πρόγραμμα. Το Μόσταρ είναι πολύ όμορφο και επιτρέπεται να ξεφύγεις από το πρόγραμμα. Κι εγώ είχα ξεφύγει παραπάνω. Η ώρα ήταν έντεκα το πρωί, όταν με βήμα ταχύ έφτασα στο ξενοδοχείο.

Και οι άλλοι τότε είχαν συγκεντρωθεί. Ήδη είχαμε παρέκκλιση δύο ωρών από το πρόγραμμα. Έκανα ένα σύντομο ντους, γιατί όπως προανέφερα ο καύσωνας είχε αρχίσει να επελαύνει, άλλαξα ρούχα και ολόφρεσκος έβαλα κι εγώ την αποσκευή μου στο Ford Focus της Hertz. Η ώρα προσέγγιζε δώδεκα το μεσημέρι. Το πρόγραμμα είχε καταπατηθεί για τα καλά. Είμαστε τρεις ώρες πίσω, αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία. Είδαμε καλά το κέντρο της παλιάς πόλης του Μόσταρ. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και μετά την απότομη κατηφόρα, στρίψαμε δεξιά (βόρεια) και κατευθυνθήκαμε μέσω της λεωφόρου Maršala Tita προς τη νέα πόλη.

Όπως αναφέρθηκε στο προηγούμενο κεφάλαιο, στο ιστορικό κέντρο της πόλης έγινε αποκατάσταση των ζημιών. Όμως, στη νέα πόλη του Μόσταρ, τα σημάδια του πολέμου είναι ακόμη πολύ ορατά, όπως φαίνεται και στην παραπάνω, αλλά και στις δύο παρακάτω φωτογραφίες.

Με το αυτοκίνητο προχωρήσαμε λίγο ακόμα βόρεια μέχρι το σημείο συμβολής της λεωφόρου Maršala Tita, με την οδό Brace Brkica, όπου στρίψαμε αριστερά, υπήρχε ένα μποτιλιάρισμα λόγω των εκτεταμένων έργων υποδομής στην πόλη, συνεχίσαμε κατά μήκος της λεωφόρου Mostarskog bataljona (προέκτασης της οδού Brace Brkica), περάσαμε τη γέφυρα, οπότε βρεθήκαμε από τον ανατολικό τομέα στον δυτικό τομέα. Φτάσαμε στο τέλος της λεωφόρου Mostarskog bataljona. Εκεί βρίσκεται η πλατεία Španski trg και το Mostar Gymnasium, ενώ δίπλα είναι το κεντρικό πάρκο της πόλης το Park Zrinjevac.
Το Mostar Gymnasium είναι ένα αρχιτεκτονικό διαμάντι της αυστροουγγρικής περιόδου

και άνοιξε στις 26 Οκτωβρίου του έτους 1893, ενώ κατά τη διάρκεια της Γιουγκοσλαβικής περιόδου θεωρείτο από τα πιο αναγνωρισμένα εκπαιδευτικά ιδρύματα στην τότε ενιαία Γιουγκοσλαβία. Παρκάραμε το αυτοκίνητο και κάναμε μια βόλτα στο γειτονικό πάρκο το Park Zrinjevac. Όμως δυστυχώς ο χρόνος είναι αμείλικτος και έπρεπε να φύγουμε από το Μόσταρ.

Μου άρεσε πολύ το Μόσταρ και φεύγοντας από το ξενοδοχείο, είχα κάνει μια ανάρτηση στο facebook. Όταν ύστερα από μερικές ώρες είχα περάσει τα σύνορα και είχα βρεθεί από τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη στην Κροατία και (ως χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης) είχα ενεργοποιήσει το internet, έλαβα ένα συγκινητικό μήνυμα, από φίλο και μεγαλύτερο συνάδελφο, ο οποίος είχε εξοριστεί αρκετά χρόνια επί χούντας.
Το μήνυμα το οποίο μου είχε σταλεί, ως σχόλιο στην ανάρτησή μου, ανέφερε τα εξής:
«Αχ βρε Γιώργο, τι μου θύμισες. Πριν 14 χρόνια, αρχές Αυγούστου 1993, ο εμφύλιος στη Βοσνία στο αποκορύφωμά του. Ήμουν ένας από τους 20 Έλληνες που μετείχαμε στη διεθνή (1.500 συμμετοχές) φιλειρηνική πορεία με τίτλο MIR SADA (στα Σέρβικα ΕΙΡΗΝΗ ΤΩΡΑ). Μέσα από τις εμπόλεμες περιοχές διασχίζαμε τις πόλεις μοιράζοντας την έκκλησή μας για κατάπαυση των εχθροπραξιών. Έτσι βρεθήκαμε και στο Μόσταρ – που είχαν ανατινάξει την ιστορική γέφυρα. Σταματήσαμε σε μια πλατεία που στο κέντρο είχε μια καθολική εκκλησία με οξύκορφο (μυτερό) καμπαναριό. Εδώ μια φωτογραφία με δυο οπλισμένους χριστιανούς Κροάτες πολιτοφύλακες μαζί με τον γείτονα και φίλο τους μουσουλμάνο (με το σορτσάκι) που τον προστάτευαν από τους συμμαχητές τους. Αν ανακαλύψεις αυτή την πλατεία, θα μου έκανες μεγάλη χάρη να την φωτογραφίσεις για μένα.».
Προφανώς το μήνυμα συνοδευόταν από μια φωτογραφία του φίλου μου με τους Κροάτες πολιτοφύλακες και τον μουσουλμάνο γείτονά τους και φίλο τους.
Δυστυχώς όμως, είχα φύγει από το Μόσταρ και δεν κατάφερα να κάνω το χατίρι του αγαπημένου μου φίλου. Ήταν κάτι το οποίο με είχε στενοχωρήσει.

Φύγαμε εντυπωσιασμένοι από το Μόσταρ, με τελικό στόχο το Zadar, όπου είχα κάνει την επόμενη κράτηση για διανυκτέρευση. Πάλι θα αλλάζαμε χώρα. Αλλά πριν φτάσουμε στο Zadar, είχαμε ενδιάμεσους σταθμούς. Από τους κορυφαίους του ταξιδιού. Και ο πρώτος ήταν το Blagaj με τις πηγές του ποταμού Μπούνα, παραπόταμου του Νερέτβα. Βγήκαμε από το Μόσταρ

και κατευθυνθήκαμε προς το Blagaj.

 

[giannismits]

Αγαπημένο Μόσταρ. Πόσο φωτογενής αυτή η πόλη. Και ηλιόλουστη με τις περισσότερες ημέρες ηλιοφάνειας το χρόνο στην Ευρώπη. Σίγουρα είναι στο top5! Πάντα προτείνω διανυκτέρευση στο Μόσταρ γιατί όσο όμορφο κι αν είναι, είναι πάρα πολύ τουριστικό και κατακλύζεται από γκρουπ που πηγαίνουν ημερήσια. Οπότε όταν φεύγουν προς το απόγευμα, τότε μπορείς να αισθανθείς τη γοητεία και την ατμόσφαιρα της πόλης. Και να φωτογραφίσεις με την άνεση σου!

Καλή χρονιά φίλε @gelf .

 

[Elena2508]

Δηλώνω γοητευμένη με το Μόσταρ και εντυπωσιασμένη από το αναλυτικό πρόγραμμα της εκδρομής σας! Τέτοιο πρόγραμμα με ώρες άφιξης, αναχώρησης, γεύματος και θέασης ηλιοβασιλέματος δεν έχω ξαναδεί!!!
Τι να πω μετά από αυτό! Λέω και εγώ ότι κάνω πρόγραμμα εκδρομής... Μόνο τις χιλιομετρικές αποστάσεις μεταξύ των πόλεων και τους απαιτούμενους χρόνους μετάβασης γνωρίζω από πριν... Και φυσικά πάντα πέφτω εκτός προγράμματος και δεν βλέπω ποτέ αυτά που είχα προγραμματίσει να δω...
Νομίζω ότι πρέπει να αναθεωρήσω την έννοια του ταξιδιωτικού προγράμματος μετά από αυτό!
Περιμένω με ενδιαφέρον τη συνέχεια της ιστορίας σου, γιατί τα Βαλκάνια είναι ένας ανεξερεύνητος προορισμός για μένα.
Καλή ταξιδιωτική χρονιά να έχεις, πλούσια σε όμορφες εμπειρίες!!

 

[gelf]

@giannismits. Σ' ευχαριστώ πολύ, ακόμα μια φορά. Καλή χρονιά. Πάντα με υγεία και πολλά ταξίδια. Πράγματι το Μόσταρ, τη νύχτα είναι μαγικό.


@Elena2508. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα σχόλιά σου. Πράγματι το Μόσταρ, είναι πανέμορφο. Όσον αφορά στο πρόγραμμα, μην ανησυχείς, ούτε εγώ το τηρώ. Άσε που συνήθως ταξιδεύω χωρίς πρόγραμμα. Ο τίτλος της παρούσας ιστορίας είναι σε αντιπαράθεση με την ιστορία με τίτλο «Έτσι χωρίς πρόγραμμα Road Trip από το πρωί των Χριστουγέννων έως το βράδυ της Πρωτοχρονιάς.» όπου έκανα ένα τελείως ανοργάνωτο Road Trip (Μπριζ, Χαϊδελβέργη, Στρασβούργο, Κολμάρ, Eguisheim, Αμβέρσα, Λιλ κλπ). Τότε το ανοργάνωτο ταξίδι μου είχε προκύψει υπερπαραγωγή (βλ. σχετική ιστορία). Τα Βαλκάνια πράγματι είναι ενδιαφέροντα. Στο παρελθόν είχα κάνει πολλά ταξίδια σ' όλες τις ηπείρους αλλά στα Βαλκάνια δεν είχα ταξιδέψει ιδιαίτερα. Στο επόμενο κεφάλαιο παρουσιάζονται κάποια ενδιαφέροντα σημεία των Βαλκανίων. Όπως και στα επόμενα κεφάλαια. Ελπίζω να μην σε απογοητεύσω. Καλή χρονιά, με υγεία και πολλά ταξίδια.





Κεφάλαιο 7. Το ταξίδι Μόσταρ - Ζαντάρ (Blagaj, Pocitelj, Kravica).

Ύστερα από 13 χιλιόμετρα και αφού περάσαμε δίπλα από το αεροδρόμιο του Mostar, φτάσαμε στο Blagaj. Έκανε ζέστη οπότε προχωρήσαμε με το αυτοκίνητο, πληρώσαμε ένα πολύ μικρό εισιτήριο της τάξης του ενός μάρκου και παρκάραμε το αυτοκίνητο κοντά στα ενδιαφέροντα της περιοχής, ώστε να αποφύγουμε, όσο είναι δυνατό, το μεσημεριανό περπάτημα στον καύσωνα. Θυμήθηκα ότι πριν από έξι μήνες ήμουν πάλι στη Βοσνία, το χιόνι στο Sarajevo, ξεπερνούσε σε πολλά σημεία τους 20 πόντους και θυμήθηκα πόσο ευτυχής ήμουν τότε. Τη ζέστη δεν την αντέχω. Με το κρύο τα πάω πάρα πολύ καλά. Αυτός είναι άλλωστε και ο βασικός λόγος που αποκεντρώθηκα από την πόλη και διαμένω μόνιμα σε ερημική παραλία με κρύα νερά, τα οποία και αξιοποιώ, κολυμπώντας, δώδεκα μήνες το χρόνο. Βγήκαμε από το αυτοκίνητο και βλέπω τον ποταμό Μπούνα με πεντακάθαρα γαλαζοπράσινα νερά.

Σκέφτηκα τη θάλασσα, σκέφτηκα και πόσο ευτυχής θα γινόμουν εκείνη την ώρα εάν ήμουν μέσα στα δροσερά νερά της και σκέφτηκα επίσης ότι ήταν αδύνατο να βουτήξω στον ποταμό, λόγω των ρηχών νερών.

Πάντως το τοπίο είναι πανέμορφο.
Το Blagaj, το οποίο βρίσκεται λίγο έξω από το Mostar, σε απόσταση 13 περίπου χιλιομέτρων όπως αναφέρθηκε παραπάνω, είναι ένα το χωριό, όπου εκεί βρίσκεται το Blagaj Tekke,

ένα μοναστήρι-χάνι του 16ου αιώνα, κατασκευασμένο από δερβίσηδες και πρόκειται για ένα σύμπλεγμα τζαμιού, ξενοδοχείου και φαγάδικου, κατάντη του οποίου είναι οι πηγές του ποταμού Μπούνα, παραπόταμου του Νερέτβα.

Το Blagaj Tekke, το οποίο βρίσκεται ανάντη των πηγών του ποταμού Μπούνα,

είναι στη βάση ενός βράχου ύψους, περίπου, διακοσίων μέτρων.

Αυτός είναι ο κύριος λόγος, όπου, κυρίως, τα τελευταία χρόνια έχει γίνει γνωστό το Blagaj. Είναι η μοναδικότητα του τοπίου.
Οι φυσικές ομορφιές του είναι πολλές και οι οποίες το καθιστούν ένα από τα ωραιότερα χωριά της Ερζεγοβίνης.

Δύο από την παρέα επισκέφτηκαν το Blagaj Tekke,

εγώ πάντως προτίμησα να απολαύσω τη θέα από τη γέφυρα

και στη συνέχεια από ένα bar - restaurant.

Στην περιοχή κάτω και δίπλα από το Blagaj Tekke και από τις πηγές του ποταμού Μπούνα, λειτουργούν πολλά καφέ, bar, restaurant.

Καθίσαμε σε ένα από αυτά και παραγγείλαμε μπίρες Sarajevsko, για να δροσιστούμε. Δίπλα μας πολλοί έτρωγαν. Είχε μεγάλη ποικιλία φαγητών, αλλά γύρω μου παρατήρησα ότι οι περισσότεροι προτιμούσαν ψαρόσουπες και ψητές πέστροφες. Εμείς δεν θέλαμε να φάμε, λόγω των πολλών χιλιομέτρων που θα είχαμε μπροστά μας. Άλλωστε ο καύσωνας δεν ενδείκνυται για φαγητό.
Μετά τις μπίρες Sarajevsko, τις οποίες πίνοντας, απολαμβάνοντας τη θέα του μοναδικού αυτού τοπίου,

αποφασίσαμε να φύγουμε. Άλλωστε είχαμε να περάσουμε και από άλλα όμορφα μέρη, πριν καταλήξουμε στην πόλη, όπου ο μεγάλος σκηνοθέτης Άλφρεντ Χίτσκοκ θεωρούσε ότι είχε ανακαλύψει το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα του κόσμου. Επόμενη στάση του οδικού ταξιδιού μας ήταν το χωριό Pocitelj, σε απόσταση 24 km, από το Blagaj. Ακολουθήσαμε τον οδικό άξονα Ε73/Μ17, μια πολύ όμορφη διαδρομή δίπλα στον ποταμό Νερέτβα

και ύστερα από είκοσι λεπτά, περίπου παρκάραμε το αυτοκίνητο σε ένα μικρό πλάτωμα,

δίπλα στον οδικό άξονα, ρίξαμε μια πρώτη ματιά στον περιτοιχισμένο οικισμό, στον οποίο δέσποζε ένας πύργος και ένα τζαμί

και ξεκινήσαμε βόλτα προς το χωριό.

Το Pocitelj, είναι ένα ιστορικό χωριό, δίπλα στον ποταμό Νερέτβα, που έχει ανακηρυχθεί χώρος παγκόσμιας κληρονομιάς από την Unesco. Είναι πολύ όμορφο και γραφικό χωριό, περιτοιχισμένο, με έντονο το οθωμανικό στοιχείο, χτισμένο από τον 15 αιώνα. Το χωριό διαθέτει το φρούριο (Kula Počitelj),

ένα μεσαιωνικό κάστρο, με θέα στα πέτρινα σπιτάκια, στα πέτρινα δρομάκια και στον ποταμό Νερέτβα, το τζαμί Šišman Ibrahim immersed Mosque του 16ου αιώνα,

παραδοσιακά πέτρινα στενά και μερικές επιλογές για καφέ και σουβενίρ.

Ένας μεγάλος αριθμός καλλιτεχνών, έχει αγοράσει και αναπαλαιώσει αρκετά σπίτια.

Ο μόνιμος πληθυσμός του χωριού ανάρχεται σε 900 περίπου κατοίκους.
Μετά το περπάτημα στα πέτρινα σοκάκια διψάσαμε και κοντά στην έξοδο είδαμε δυο τρεις γιαγιάδες που πωλούσαν φρεσκοστυμμένους χυμούς. Ήπιαμε από ένα χυμό ρόδι, είδαμε μια μεγάλη διαφημιστική αφίσα για τους καταρράκτες Kravica,

βγήκαμε από το περιτοιχισμένο χωριό και προχωρήσαμε προς το αυτοκίνητο προκειμένου να πάμε στους καταρράκτες Kravica, σε απόσταση 22km, περίπου, από το χωριό Pocitelj. Συνεχίσαμε, ακολουθώντας κατ αρχή πάλι τον οδικό άξονα Μ17, παράλληλα στον ποταμό Νερέτβα, έως τη γέφυρα διάβασης αυτού στην πόλη Čapljina, μια πόλη της Ερζεγοβίνης με πληθυσμό 28.000 περίπου κατοίκων,

κοντά στα σύνορα με την Κροατία, σύνορα από τα οποία η πόλη απέχει 20km. Από την πόλη Čapljina, ακολουθήσαμε τον οδικό άξονα Μ6, ο οποίος στη θέση αυτή είναι δίπλα στον ποταμό Trebizat, παραπόταμο του ποταμού Νερέτβα, περάσαμε με κάτω διάβαση από τον αυτοκινητόδρομο Α1, ο οποίος στη θέση αυτή είναι σχεδιασμένος σε χαραδρογέφυρα μεγάλου ύψους,

προχωρήσαμε κατά μήκος του οδικού άξονα Μ6, μέχρι το τέλος της περιοχής Studenci, όπου με στροφή 180 μοιρών, περίπου, προχωρήσαμε σε έναν ανηφορικό ασφαλτόδρομο και ύστερα από 3km, φτάσαμε στο parking των καταρρακτών Kravica. Έτσι ύστερα από είκοσι πέντε λεπτά, περίπου, φτάσαμε από το χωριό Pocitelj στους καταρράκτες Kravica. Ήμουν περίεργος να δω τους καταρράκτες Kravica, γιατί κάποιοι ταξιδιωτικοί οδηγοί τους θεωρούν ως μίνι έκδοση των καταρρακτών του Iguazu.
Φτάσαμε στο πάρκινγκ, το οποίο κόστιζε 2 ευρώ, η είσοδος στον χώρο κόστιζε 1 ευρώ το άτομο, ενώ υπήρχε και η εναλλακτική επιλογή να ανεβοκατέβεις με τρενάκι, το οποίο δεν το προτιμήσαμε, ζήτημα που εκ των υστέρων αποδείχθηκε λάθος, λόγω απότομων κλίσεων σε συνδυασμό με τη μεσημεριανή ώρα και τον καύσωνα της ημέρας εκείνης. Αν θυμάμαι καλά το τρενάκι κόστιζε 3 ευρώ το άτομο.
Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε προς τους καταρράκτες

περπατώντας, κάποια τμήματα είχαν μεγάλες κατά μήκος κλίσεις, οπότε απαιτείτο και η ανάλογη προσοχή. Ύστερα από λίγη ώρα και πάντως όχι σε τέσσερα λεπτά που είχα διαβάσει, φτάσαμε στους καταρράκτες.

Οι καταρράκτες Kravica σχηματίζονται από τον ποταμό Trebizat, παραπόταμο του Νερέτβα, έχουν ύψος που φτάνει τα 28 μέτρα

και κατάντη αυτών σχηματίζεται μια φυσική λίμνη, ανάμεσα σε πυκνή βλάστηση, στη λίμνη αυτή τα νερά είναι ήσυχα,

ως εκ τούτου η λίμνη είναι προσβάσιμη για μπάνιο,

ενώ μέχρι και νερόφιδα κυκλοφορούσαν.

Παρ' όλο τον καύσωνα, δεν έβαλα ούτε την πατούσα μου στα δροσερά νερά της λίμνης. Προφανώς, όχι γιατί ήταν κρύα τα νερά. Κάνω μπάνιο στη θάλασσα και τους δώδεκα μήνες του χρόνου. Και η θάλασσα που κάνω μπάνιο, θεωρείται ότι είναι από τις πιο κρύες στην Ελλάδα. Απλώς λόγω μικροβιοφοβίας, θεώρησα ότι υπήρχε πολύς κόσμος που βρισκόταν στη λίμνη και παρ' όλο του ότι υπάρχει κίνηση του νερού, άρα και αερισμός, γιατί το όλο σύστημα παραπέμπει σε συνθήκες ποταμού παρά σε λίμνης, απέφυγα λόγω πολυκοσμίας να βουτήξω. Άλλωστε έχω συνηθίσει να κολυμπώ μόνος μου σε βαθιά νερά. Αποφεύγω τα ρηχά νερά, τα οποία ήταν σε μεγάλο ποσοστό στην έκταση της φυσικής λίμνης η οποία σχηματίζεται λόγω των καταρρακτών και της γεωμορφολογίας της περιοχής στη θέση αυτή του ποταμού Trebizat.
Υπάρχουν και τρία - τέσσερα καφέ, περιμετρικά της λίμνης, σκέφτηκα να καθίσουμε σε ένα από αυτά

για μια μπίρα να απολαύσουμε τις εξαιρετικές εικόνες, μετά όμως σκέφτηκα τον γολγοθά, δηλαδή την ανηφόρα που μας περίμενε, σε συνδυασμό με τον καύσωνα, τον ιδρώτα που δεν αντέχω και αποφασίσαμε να αποφύγουμε τη διαδικασία της μπιροποσίας. Αφού καθίσαμε λίγη ώρα σε ένα παγκάκι, για να στεγνώσει ένας από την παρέα που βούτηξε για λίγο στη λίμνη, αποχαιρετήσαμε το εξαιρετικό θέαμα των καταρρακτών Kravica.

Τότε ξεκίνησε ο γολγοθάς.

Ανηφορίσαμε μέσα στον καύσωνα και ύστερα από λίγη ώρα φτάσαμε στο parking των καταρρακτών. Αισθάνθηκα πολύ μεγάλη ευτυχία, όταν μπήκαμε στο νοικιασμένο ολοκαίνουργιο αυτοκίνητο Ford Focus της Hertz.
Η ώρα είχε φτάσει 16.00, όταν φύγαμε από τους καταρράκτες Kravica. Προφανώς είχε εγκαταλειφθεί η εναλλακτική επιλογή διέλευσης από Lozovac για τον εθνικό δρυμό Krka. Είχε εγκαταλειφθεί, γιατί θα χάναμε το κατά τον Άλφρεντ Χίτσκοκ, το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα του κόσμου. Και ήμουν περίεργος. Θα είχε δίκιο ο μεγάλος σκηνοθέτης; Προφανώς είχα τις αμφιβολίες μου. Ξεκινήσαμε από τους καταρράκτες Kravica, ακολουθήσαμε τον οδικό άξονα Μ6 (μάλλον συνεχίσαμε να τον ακολουθούμε) με βορειοδυτική κατεύθυνση για 14km, στρίψαμε δυτικά στον επαρχιακό δρόμο R422, περάσαμε χωρίς καθυστέρηση τα σύνορα, βρεθήκαμε στην Κροατία και ύστερα από 15km περίπου, βγήκαμε στον αυτοκινητόδρομο Ε65,

κατευθυνόμενοι προς Zadar.
Πριν περάσουμε στην Κροατία και μετά από το χωριό Pocitelj μου είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ότι αν και είμαστε στα εδάφη της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης, ήταν σαν να είμαστε σε Κροατική επικράτεια. Κυκλοφορούσαν τρία νομίσματα. Το ευρώ, το μάρκο και η κούνα. Οι αναλογίες στην αγορά ήταν 1ευρώ=2μάρκα=8 κούνες.
Εμείς όμως είμαστε πλέον στην Κροατία κατευθυνόμενοι προς Zadar, από τον αυτοκινητόδρομο Ε65.
Μπήκαμε λοιπόν στην Κροατία. Κάτι η πλούσια πολιτιστική κληρονομιά της, κυρίως από τη ρωμαϊκή εποχή, κάτι τα αμέτρητα νησιά της, λίγο ο ήλιος, το απέραντο γαλάζιο και πράσινο μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου, η Κροατία, κυρίως στο νότιο παραλιακό τμήμα της, έχει αρκετά κοινά με την Ελλάδα. Το βασικότερο τουριστικό ατού της χώρας είναι προφανώς οι Δαλματικές ακτές, με τα 1.178km ακτογραμμής και τα περισσότερα από 1.000 νησιά.
Όλο το μήκος των Δαλματικών ακτών, από τη χερσόνησο Cavtat στον Νότο μέχρι τη χερσόνησο Istria στο βορρά, τη δαντελωτή ακτογραμμή της Κροατίας και τις πόλεις (από νότο προς βορρά) Dubrovnik, Split, Trogir, Sibenik, Zadar και Rijeka, που καθρεπτίζονται στα νερά της Αδριατικής, ήταν τα βασικά στοιχεία στο πρόγραμμα και το κίνητρο του παρόντος ταξιδιού.
Αυτά σκεφτόμουν μπαίνοντας στον αυτοκινητόδρομο Ε65 με κατεύθυνση προς Zadar.
Ύστερα από δύο ώρες και τριάντα λεπτά, αφήσαμε τον αυτοκινητόδρομο Ε65 και μπήκαμε στο Zadar. Μας έκανε μεγάλη εντύπωση η πολύ υψηλή τιμή των διοδίων στους αυτοκινητόδρομους της Κροατίας. Σε λίγα λεπτά είχαμε φτάσει έξω από το διαμέρισμα, στο οποίο είχα κάνει κράτηση.

 

[gelf]

@giannismits. Χρόνια πολλά για τη γιορτή σου. Να έχεις υγεία και να κάνεις πολλά ταξίδια. Ελπίζω να έχεις βρει τη μπάλα που είχες χάσει στην αρχή της ιστορίας σχετικά με το πρόγραμμα του ταξιδιού. Αν και το ταξίδι έχει πολύ δρόμο ακόμα.



Κεφάλαιο 8. Ζαντάρ

Στο Zadar, είχα κάνει κράτηση στο Apartman Petra (Trg kneza Višeslava 6b), μέσω booking. Όπως προανέφερα αφήσαμε τον αυτοκινητόδρομο Ε65, περάσαμε έξω από το αεροδρόμιο του Zadar και κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο της πόλης. Το διαμέρισμά μας ήταν στα όρια της παλιάς πόλης και συγκεκριμένα στη ανατολική γωνία του κόλπου που χωρίζει το κέντρο της πόλης με την περιτοιχισμένη παλιά πόλη.
Στο Zadar, προφανώς, δεν είχαμε φτάσει στις 15.30, αλλά στις 18.30, δηλαδή το τρίωρο της καθυστέρησης το οποίο κουβαλούσαμε από το Μόσταρ. Προφανώς κόψαμε την ξεκούραση και κάποια ώρα από τη βόλτα στην παλιά πόλη. Είχαμε όμως επαρκή χρόνο, για να υλοποιήσουμε τα υπόλοιπα σχέδιά μας, απλώς μεταθέσαμε το φαγητό για μετά το περίφημο ηλιοβασίλεμα του Zadar.
Με τις διαδικασίες τακτοποίησης τελειώσαμε γρήγορα. Το αυτοκίνητο το αφήσαμε σε κλειδωμένο ανοιχτό parking, έξω από την πολυκατοικία, όπου ήταν το διαμέρισμα. Ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος, ήταν ένας πολύ συμπαθητικός άνθρωπος, τον οποίο εκτίμησα πολύ περισσότερο, όταν δείχνοντάς μας το διαμέρισμα άνοιξε το ψυγείο και εκτός από τους χυμούς είχε και εξάμπιρες συσκευασίες Ožujsko, λέγοντάς μας "ότι αυτά είναι για σας". Μου άρεσε πολύ η συμπεριφορά του και από τότε σε όλο το ταξίδι, φρόντιζα να υπάρχουν αποθέματα μπίρας στα ψυγεία των διαμερισμάτων.
Το Apartman Petra, ήταν πολύ άνετο με δύο υπνοδωμάτια και αρκετά μεγάλο καθιστικό. Η επίπλωσή του ήταν παλιομοδίτικη, δεν μας ενδιέφερε όμως ιδιαίτερα, αφού η διαμονή μας θα ήταν μόνο για ένα βράδυ. Έτσι πριν από τις 19.30, βγήκαμε και προχωρήσαμε προς την παλιά πόλη. Όταν βρεθήκαμε στη χερσόνησο, όπου είναι η περιτοιχισμένη παλιά πόλη και συγκεκριμένα όταν βρεθήκαμε στην παραθαλάσσια λεωφόρο Liburnska obala, έριξα μια ματιά προς βορρά για να παρατηρήσω τμήμα του κέντρου της πόλης Ζαντάρ.

Το Ζαντάρ (προφορά στα κροατικά: Ζάνταρ), είναι παραλιακή πόλη και λιμάνι της Κροατίας, θεωρείται η αρχαιότερη κατοικημένη πόλη της Κροατίας και η οποία βρίσκεται βόρεια του Σπλιτ και νότια της Ριέκα. Η πόλη κατοικείται από τον 7ο αιώνα π.Χ. με το όνομα Ζαντέρ (Jader). Αργότερα αναφέρεται με το ελληνικό όνομα Ιδάσσα, ενώ στα ρωμαϊκά χρόνια είχε το όνομα Ζαντέρα (Jadera) και αργότερα Ντιαντόρα (Diadora).
Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, η πόλη ονομαζόταν Ζάρα και ήταν η πόλη στην οποία επιτέθηκαν οι Σταυροφόροι της Δ Σταυροφορίας το έτος 1202 μετά από αίτημα των Βενετών, όταν οι Σταυροφόροι εμφανίστηκαν στη Βενετία χωρίς τα συμφωνηθέντα με τους Βενετούς χρήματα για τη μεταφορά τους στη Αίγυπτο.
Ο πληθυσμός του Zadar, ανέρχεται σε 75.000 περίπου κατοίκους, σύμφωνα με την τελευταία απογραφή του έτους 2011.
Η παλιά πόλη με τα βασικά αξιοθέατα, με όμορφα μεσαιωνικά κτίρια, ναούς και σοκάκια, βρίσκεται σε ακρωτήριο, το οποίο στο παρελθόν διαχωριζόταν από την ηπειρωτική χώρα με τάφρο, η οποία τώρα έχει επιχωθεί με
αποτέλεσμα, σήμερα να φαίνεται ότι η παλιά πόλη είναι χτισμένη σε μια χερσόνησο, ευρισκόμενη στο ανατολικό τμήμα της πόλης. Η χερσόνησος στην οποία βρίσκεται η παλιά πόλη περιβάλλεται από τείχος και είναι πλήρως οικοδομημένη με μικρά δρομάκια και τριώροφα-τετραώροφα κτίρια, με τυπική αρχιτεκτονική μεσαιωνικών πόλεων. Τα μεγαλοπρεπή τείχη,

οριοθετούν τον μεσαιωνικό τομέα της πόλης, που καταλαμβάνει τη διαμορφωθείσα χερσόνησο η οποία είναι μια μικρή λωρίδα γης μήκους 4.000 μέτρων και πλάτους 500 μέτρων.

Από τη λεωφόρο Liburnska obala, μπήκαμε μέσα στην περιτοιχισμένη παλιά πόλη. Όταν μπήκαμε, βρεθήκαμε στην πλατεία Five Wells Square.

Η πλατεία Five Wells Square, κατασκευάστηκε το έτος 1574 και πήρε τ' όνομά της από τα πέντε πηγάδια που τροφοδοτούσαν την περίοδο εκείνη το Ζαντάρ με νερό. Ένα από αυτά τα πηγάδια φαίνεται στην παραπάνω φωτογραφία, όπου όταν κάτσεις βλέπεις προς τα κάτω λόγω των διαφανών πλακιδίων, τα οποία περιβάλλουν το παλιό πηγάδι. Δίπλα στην πλατεία βρίσκεται το πάρκο Queen Jelena Madijevka, ένα πολύ όμορφο πάρκο με σκιερά μονοπάτια, για όλες σχεδόν τις ώρες του 24ωρου, δίπλα στα επιβλητικά τείχη, στο οποίο την ώρα εκείνη λειτουργούσαν καφέ και τη νύχτα λειτουργούσαν αρκετά μπαρ-κλαμπ, όπως διαπιστώσαμε αργότερα. Το πάρκο αυτό, είναι το πρώτο δημόσιο πάρκο το οποίο άνοιξε στη Δαλματία, δημιουργήθηκε το έτος 1829 και οφείλεται στον αυστριακό διοικητή της πόλης Baron Franz Ludwig von Welden, ερασιτέχνη βοτανολόγο και θαυμαστή της δαλματικής χλωρίδας. Τη βόλτα στο πάρκο την αφήσαμε για αργότερα και χωθήκαμε στους στενούς πεζόδρομους της παλιάς πόλης με τελικό στόχο να φτάσουμε στο δυτικότερο (μάλλον βορειοδυτικότερο) σημείο της χερσονήσου ώστε να απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα και να αποφασίσουμε για το αν ο μεγάλος σκηνοθέτης Άλφρεντ Χίτσκοκ θα είχε δίκιο, ότι στο Zadar είναι το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα του κόσμου. Ξεκινήσαμε προχωρώντας με βορειοδυτική κατεύθυνση και παρατηρώντας προς τα πίσω, είδα ότι το σχεδόν ολόγιομο φεγγάρι είχε ανατείλει.

Οι υπόλοιποι της παρέας έκοψαν δρόμο να φτάσουν προς το σημείο που συγκεντρώνονται, χιλιάδες ντόπιοι και ξένοι να απολαύσουν το ηλιοβασίλεμα. Εγώ προχώρησα πιο αργά προκειμένου να γνωρίσω το ιστορικό κέντρο της πόλης το οποίο από τις πρώτες εικόνες μου άρεσε πολύ. Το ιστορικό κέντρο του Zadar, μου θύμιζε έντονα όμορφη ιταλική πόλη. Προχώρησα κατά μήκος του πεζόδρομου Poljana Šime Budinića, περνώντας μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Συμεών, εκκλησία του έτους 1377,

παρατηρώντας και τους παράδρομους και τα αδιέξοδα που δημιουργούσαν όμορφες μικρές πλατείες.

Ο πεζόδρομος Poljana Šime Budinića, άλλαζε συνεχώς ονόματα και συγκεκριμένα στη συνέχεια ονομάζεται οδός Elizabete Kotromanić,

ενώ μετά την πλατεία Narodni trg, η οποία είναι το κέντρο της παλιάς πόλης του Zadar, από την Αναγέννηση έως σήμερα με τη μικρή εκκλησία του Αγίου Λαυρεντίου (Sveti Lovre - χρονολογούμενη από τον ενδέκατο αιώνα), το εθνογραφικό τμήμα του εθνικού μουσείου, το Δημαρχείο και τη Loggia (από τον 13ο αιώνα), με τις αναγεννησιακές προσόψεις,

ο πεζόδρομος ονομάζεται οδός Široka ul. μέχρι τον καθεδρικό ναό του Zadar.

Προχωρήσαμε κατά μήκος του πεζόδρομου Široka ul. μέχρι την πλακόστρωτη πλατεία Ζελένι, όπου εκεί υπάρχει ένα σύμπλεγμα κτιρίων όπως ο καθεδρικός ναός του Zadar, η εντυπωσιακή εκκλησία του Αγίου Δονάτου (St. Donat), λόγω της οχταγωνικής μορφής, ενώ απέναντι δεσπόζει το Αρχαιολογικό Μουσείο του Zadar, καθώς και το Forum η Ρωμαϊκή αγορά, από την οποία έχουν απομείνει οι ρωμαϊκές στήλες και κολόνες μεταξύ της εκκλησίας του Αγίου Δονάτου και της θάλασσας.

Ο καθεδρικός ναός (Katedral Svete Stosije) της Αγίας Αναστασίας, είναι ο ρωμαιοκαθολικός καθεδρικός ναός του Zadar, έδρα της αρχιεπισκοπής του Zadar, και η μεγαλύτερη εκκλησία σε ολόκληρη τη Δαλματία. Η προέλευση της εκκλησίας χρονολογείται από μια βασιλική του τέταρτου αιώνα, ενώ στη σημερινή του μορφή διαμορφώθηκε τον δωδέκατο αιώνα και είναι σχεδιασμένος σε ρυθμό τρίκλιτης βασιλικής, γοτθικού - ρωμανικού αρχιτεκτονικού στυλ. Μπήκα για λίγο μέσα, δεν είχα πολύ χρόνο μέχρι το ηλιοβασίλεμα, παρατήρησα δύο τεράστια κυκλικά βιτρό. Βγήκα γρήγορα έξω και παρατήρησα την εκκλησία. του Αγίου Δονάτου (St. Donat).
Η εκκλησία. του Αγίου Δονάτου (St. Donat), με την πρωτοποριακή οχταγωνική και κατ' ουσία κυλινδρική μορφή

και το εντυπωσιακό καμπαναριό του, κατασκευάστηκε στα μέσα του όγδοου αιώνα. Η κατασκευή του ολοκληρώθηκε στις αρχές του ένατου αιώνα. Αρχικά ο ναός ήταν αφιερωμένος στην Αγία Τριάδα, αλλά από το 15ο αιώνα, αφιερώθηκε στον Άγιο Δονάτο, ο οποίος ήταν εν ζωή αρχιεπίσκοπος του Ζαντάρ και ο επικεφαλής των αντιπροσωπειών των πόλεων της Δαλματίας στην Κωνσταντινούπολη και στον αυτοκράτορα Καρλομάγνο. Η εκκλησία, ύψους 25 μέτρων, είναι χτισμένη πάνω στα ερείπια της αρχαίας (ρωμαϊκής) Ζάρα όπως και πολλές άλλες εκκλησίες του κέντρου της παλιάς πόλης. Από την αρχαία ρωμαϊκή Ζάρα, χρησιμοποιήθηκαν πολλά υλικά για την κατασκευή της εκκλησίας.

Αφήνοντας την ενδιαφέρουσα παλιά πόλη του Ζαντάρ,

προχώρησα προς τον παραλιακό πεζόδρομο, Obala kralja Petra Krešimira IV, όπου ήδη συνωστιζόταν πλήθος κόσμου

για να απολαύσει το κατά τον Άλφρεντ Χίτσκοκ το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα του κόσμου.
Πίσω στο νοτιοανατολικό άκρο της παλιάς πόλης, διακρινόταν το πρώτο πανεπιστήμιο του Ζαντάρ, το οποίο ιδρύθηκε το έτος 1396, ως μέρος μοναστηριού Βενεδικτίνων μοναχών.

Όμως εγώ προχώρησα προς την αντίθετη κατεύθυνση, του παραλιακού πεζόδρομου, Obala kralja Petra Krešimira IV, προς το δυτικό άκρο της χερσονήσου, το οποίο διαθέτει την καλύτερη θέα προς το ηλιοβασίλεμα.
Κάποια στιγμή συναντήθηκα και με τους άλλους της παρέας και βρήκαμε ένα σημείο από όπου παρακολουθήσαμε το ηλιοβασίλεμα.

Ηλιοβασίλεμα στην πόλη Zadar. Σύμφωνα με τον Άλφρεντ Χίτσκοκ είναι το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα του κόσμου (προφανώς ο μεγάλος σκηνοθέτης δεν ήταν ιδιαίτερα ταξιδιωτικός τύπος).
Άσχετα αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε, αφού προφανώς έχουμε στο μυαλό μας τα ηλιοβασιλέματα στην Ελλάδα ή και σε άλλα μαγικά μέρη του κόσμου, στο Zadar, έχουν κάνει άριστη αξιοποίηση των λεγομένων του μεγάλου σκηνοθέτη. Πάντως όπως προανέφερα ο μεγάλος σκηνοθέτης δεν ήταν ιδιαίτερα ταξιδιωτικός τύπος, για να έχει πλήρη γνώση.

Όμως για να αξιοποιήσουν τα παραπάνω και τη φήμη του ηλιοβασιλέματος του Zadar που έκανε το γύρο του κόσμου, οι Κροάτες κατασκεύασαν, το έτος 2005, στην προκυμαία της παλιάς πόλης, ένα μεγάλο θαλάσσιο μουσικό όργανο (Sea Organ) που παίζει μουσική με τους ήχους της θάλασσας, αφού τοποθέτησαν 35 υποθαλάσσιους σωλήνες με σφυρίχτρα σε ακτίνα 70 μέτρων, ενώ κατά μήκος των 70 μέτρων, υπάρχουν μεγάλα πλατύσκαλα προκειμένου να κάθεσαι και να απολαμβάνεις τη μουσική της φύσης. Το αποτέλεσμα φαίνεται στις παρακάτω φωτογραφίες. Μέγα πλήθος που παρακολουθεί το ηλιοβασίλεμα και τους ήχους της φύσης.

Δίπλα ακριβώς βρίσκεται το Greeting to the Sun, το οποίο κατά τη διάρκεια της ημέρας συγκεντρώνει την ηλιακή ενέργεια την οποία τη νύχτα την απελευθερώνει.

Κατά τη διάρκεια του ηλιοβασιλέματος τα δύο αυτά όργανα συνδέονται, με αποτέλεσμα να παρουσιάζεται ένα δρώμενο "ήχος και φως".

Όταν ολοκληρώθηκε η διαδικασία του ηλιοβασιλέματος

και των λοιπών δρώμενων, αρχίσαμε να περπατάμε, επιστρέφοντας προς την παλιά πόλη.

Το φεγγάρι, σχεδόν ολόγιομο σχημάτιζε ασημένια λωρίδα στη θάλασσα

κι εμείς φτάσαμε πάλι στο Forum,

με τη μνημειακή στήλη,

όπου απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Δονάτου,

στο ανατολικό τμήμα του Forum, βρίσκεται η εκκλησία St. Mary's Church, εκκλησία των βενεδικτίνων, κατασκευασμένη το έτος 1066 και αυτή από υλικά από την αρχαία ρωμαϊκή Ζάρα.

Αφού ρίξαμε μια ματιά στο εντυπωσιακό καμπαναριό,

στη συνέχεια κάναμε μια βόλτα σε όλη την παλιά πόλη μέσα από τα τείχη,

περάσαμε και από το ναυπηγείο (Arsenal) και τελικά αποφασίσαμε να σταματήσουμε κάπου για φαγητό. Είχα καταγράψει μερικά εστιατόρια στο κέντρο της πόλης από το Trip Advisor. Γυρίζοντας την παλιά πόλη, περάσαμε και από τα εστιατόρια τα οποία είχα προεπιλέξει. Το restaurant που επιλέξαμε, τελικά, ήταν το Restaurant Zadar - Jadera,

επί της οδού Ulica Brne Karnarutića 4 (πλησίον της εκκλησίας του Αγ. Δονάτου).

Τα φαγητά ήταν πολύ καλά

και ακόμα καλύτερο το μπουκάλι Cabernet Sauvignon του 2013,

με το οποίο συνοδεύαμε τα φαγητά. Η ζέστη είχε μειωθεί και η θερμοκρασία ήταν τέτοια που μπορούσες να απολαύσεις κόκκινο κρασί.

Μετά το φαγητό κάναμε μια μικρή βόλτα στο κέντρο της παλιάς πόλης, το οποίο είχε αρχίσει να αδειάζει, άλλωστε ήταν αρκετά μετά τα μεσάνυχτα,

Αρχίσαμε να επιστρέφουμε και περάσαμε από την πλατεία Narodni trg,

την εκκλησία Αγίου Συμεών

και φτάσαμε στην πλατεία Five Wells Square.

Στην πλατεία Five Wells Square, τα διασωθέντα πηγάδια είχαν γύρω διάφανη επιφάνεια και ήταν φωτισμένα κάτω από την επιφάνεια του εδάφους.

Δίπλα στην πλατεία Five Wells Square, προς το πάρκο Queen Jelena Madijevka, λειτουργούσαν δυο - τρία κλαμπ

με πολύ δυνατή μουσική, μουσική που ακουγόταν και έξω από τα τείχη της παλιάς πόλης. Αποφασίσαμε να καθίσουμεσ' ένα από αυτά να πιούμε από ένα ποτό. Επιλέξαμε ένα μπαρ στο πάρκο δίπλα στα τείχη. Ήταν όμορφα και δροσερά. Πίνοντας τα ποτά μας ανακεφαλαιώσαμε την ημέρα. Ημέρα με πολλές εικόνες. Ημέρα που ξεκινήσαμε από το Μόσταρ, περάσαμε από το το Blagaj, περάσαμε από το χωριό Pocitel, περάσαμε από τους καταρράκτες Kravica και καταλήξαμε στο Zadar.
Ήταν μια υπέροχη ημέρα και ήταν υπέροχα που την ανακεφαλαιώναμε πίνοντας τα ποτά μας.
Ήταν αργά, πάρα πολύ αργά, όταν ξεκινήσαμε για το διαμέρισμά μας, το οποίο απείχε ελάχιστα λεπτά της ώρας από τα τείχη.

Όταν φτάσαμε, καθίσαμε στη βεράντα του διαμερίσματος, απολαμβάνοντας τις μπίρες που μας είχε προσφέρει ο ιδιοκτήτης και τη θέα του σχεδόν( ολόγιομου φεγγαριού.
Σιγά - σιγά κάθε ένας από την παρέα πήγαινε για ύπνο στο δωμάτιό του. Τελευταίος πήγα εγώ αφού απόλαυσα και την τελευταία σταγόνα από τη μπίρα μου.
Την άλλη ημέρα το πρωί, έπρεπε να ξεκινήσουμε νωρίς. Όμως τόσο εγώ, τόσο και οι άλλοι θέλαμε να δούμε το Zadar ή μάλλον το ιστορικό του κέντρο και πρωί.
Οπότε αναβάλαμε την αναχώρησή μας και μετά από πολύ λίγες ώρες ύπνου, ξεκινήσαμε μια πρωινή εξερεύνηση της παλιάς πόλης του Zadar. Βγήκαμε από το διαμέρισμα, περάσαμε από το πανέμορφο πάρκο Queen Jelena Madijevka, πάρκο το οποίο όπως είχα προαναφέρει είναι ένα πολύ όμορφο πάρκο με σκιερά μονοπάτια, για όλες σχεδόν τις ώρες του 24ωρου, δίπλα στα επιβλητικά τείχη,

περπατήσαμε στην παλιά πόλη

και καθίσαμε στην πλατεία Narodni trg,

για υποτυπώδες πρωινό.

Επιστρέψαμε από τη βόλτα, μαζέψαμε τις αποσκευές τις φορτώσαμε στο αυτοκίνητο, δώσαμε τα κλειδιά του διαμερίσματος και του parking στον ευγενέστατο ιδιοκτήτη, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε.

Τελικός στόχος το Ζάγκρεμπ, όπου θα διανυκτερεύαμε για τις επόμενες τέσσερις νύχτες. Ενδιάμεσος σταθμός οι λίμνες Plitvice. Βγήκαμε έξω από την πόλη,

ώστε να ακολουθήσουμε τον αυτοκινητόδρομο Ε71.

 

[giannismits]

Ευχαριστώ πολύ φίλε @gelf για τις ευχές

Εξαιρετική η εξόρμηση στο Pocitelj και τους καταρράχτες. Το είχαμε κάνει με ταξί και δεν το μετανιώσαμε. Πανέμορφα μέρη και τα είδαμε χωρίς πολυκοσμία. Θέλαμε να πάμε και στο Blagaj αλλά δεν προλαβαίναμε.

Η Κροατία πάντα είναι ψηλά στην ταξιδιωτική μου λίστα και ίσως φέτος πραγματοποιηθεί το trip που θέλω. Εννοείται θέλω να δω και το Zadar για το Sea Organ και το Greeting to the Sun Είχα δει μάλιστα πριν καιρό και ένα ντοκιμαντέρ για την παραλία του Zadar για το ηλιοβασίλεμα του και για αυτές τις κατασκευές που περιγράφεις.

Αναμένω τη συνέχεια.

 

[gelf]

Το επόμενο κεφάλαιο της ιστορίας θα αναρτηθεί μετά από 15 ημέρες περίπου. Ένα ταξίδι που ξεκίνησε για γευσιγνωσία στην Πορτογαλία, φαίνεται ότι καταλήγει αλλού.



Κεφάλαιο 9. Το ταξίδι Ζαντάρ - Ζάγκρεμπ. Rastoke. Karlovac.

Το πρωί, σύμφωνα με το πρόγραμμα, το οποίο ήμουν σίγουρος ότι δεν θα τηρηθεί, έπρεπε να ξεκινήσουμε στις 10 πμ από το Ζαντάρ, ώστε γύρω στις 12 το μεσημέρι να έχουμε φτάσει στις λίμνες Plitvice.
Ξεκινήσαμε από το Ζαντάρ με αρκετή καθυστέρηση. Όπως προανέφερα χρειαζόταν και μια πρωινή βόλτα στην πόλη. Η απόσταση Ζαντάρ - λίμνες Plitvice είναι 133km και το google maps, υπολόγιζε το χρόνο σε μία ώρα και πενήντα λεπτά. Είχαμε προγραμματίσει να ξεκινήσουμε στις 10.00 πμ. Αλλά τα προγράμματα είναι για να καταπατούνται. Θυμήθηκα τα 5ετή προγράμματα της ΕΣΣΔ, που άκουγα μικρός και χαμογέλασα. Όπως προανέφερα βγήκαμε από την πόλη και μπήκαμε στον αυτοκινητόδρομο Ε71. Όταν μπήκαμε στον αυτοκινητόδρομο Ε71 η ώρα προσέγγιζε 12 το μεσημέρι. Ακολουθήσαμε τον αυτοκινητόδρομο Ε71, περάσαμε από τη λίμνη, μάλλον λιμνοθάλασσα Novigradsko more,

συνεχίσαμε στον αυτοκινητόδρομο Ε71 για 50km, περίπου, μέχρι τη διασταύρωση για λίμνες Plitvice (έξοδος Gornja Ploča),

όπου ακολουθήσαμε την επαρχιακή οδό D522

για 65km, περίπου, με προορισμό τις λίμνες Plitvice. Ο δρόμος είναι καλός και περάσαμε από όμορφα χωριά.

Είχα διαβάσει ότι οι λίμνες Plitvice θεωρούνται από τις ομορφότερες τοποθεσίες της Κροατίας, είναι ένα εθνικό πάρκο, από τα ομορφότερα παγκοσμίως, προστατευόμενο από την UNESKO από το έτος 1979, πάρκο το οποίο περιλαμβάνει 16 λίμνες, σε διαφορετικά επίπεδα οι οποίες συγκοινωνούν μεταξύ τους με καταρράκτες μέσα σε ένα μαγευτικό φαράγγι. Υπάρχουν στην περιοχή σκοτεινές σπηλιές, μονοπάτια, χείμαρροι κλπ. Τα νερά έχουν ένα εκθαμβωτικό τιρκουάζ χρώμα που οφείλεται στο ασβεστολιθικό πέτρωμα του βυθού, ενώ διαφορετικά είδη ψαριών και υδρόβιων φυτών συμπληρώνουν την εικόνα. Κατατάσσεται από τα πρώτα τουριστικά αξιοθέατα της Κροατίας, βάσει των στοιχείων της επισκεψιμότητας της περιοχής. Επίσης είχα διαβάσει, ότι μπορεί να πάρεις καραβάκι για βόλτα ή να ακολουθήσεις κάποιο παραλίμνιο ξύλινο μονοπάτι. Υπάρχει λεωφορείο που σε πάει στην αρχή της διαδρομής. Από το σπήλαιο με το μεγάλο καταρράκτη, απαιτείται περίπου πεζοπορία μιας ώρας. Επίσης είχα διαβάσει ότι υπάρχει κίνδυνος αναμονής για αρκετή ώρα σε εποχή αιχμής και ότι δεν υπάρχει ανθρωπογενής παρέμβαση, εκτός από τα ξύλινα μονοπάτια και τις πινακίδες.
Φτάσαμε στην περιοχή των λιμνών Plitvice.

Περάσαμε, με το αυτοκίνητο προφανώς, και από τις δύο εισόδους. Και από την είσοδο Α και από την είσοδο Β. Η θερμοκρασία ήταν πάνω από 35 βαθμούς Κελσίου. Η ώρα ήταν περασμένες δύο το μεσημέρι. Δεν μου άρεσε καθόλου η ιδέα να κυκλοφορώ στις δύο το μεσημέρι σε τέτοια θερμοκρασία. Πήρα φυλλάδια και ρώτησα. Κάποιες από τις υπαλλήλους δεν ήταν ιδιαίτερα εξυπηρετικές. Στην είσοδο Α όμως, ένας υπάλληλος στο γραφείο πληροφοριών ήταν σαφέστατος και ειλικρινέστατος. Μας έδωσε όλες τις πληροφορίες που χρειαζόμασταν. Στην ερώτησή μου, σε τι ποσοστό η κάθε διαδρομή θα ήταν κάτω από ήλιο και μάλιστα κάτω από τον καυτό ήλιο, η απάντησή του ήταν σαφέστατη. Σχεδόν 50%, ίσως και παραπάνω. Κατόπιν αυτού έφυγα τρέχοντας. Έταξα στους συνταξιδιώτες ότι θα ερχόμασταν άλλη ημέρα νωρίς από Ζάγκρεμπ. Έταξα ότι θα έρθουμε άλλη εποχή με καλύτερες καιρικές συνθήκες. Έγινα κατ' ανάγκη πολιτικός, προκειμένου να αποφύγω το περπάτημα κάτω από τον ήλιο, μέσα στο καταμεσήμερο. Έταζα τα πάντα. Αυτό το περπάτημα δεν θα το άντεχα αν δεν έπεφτα στο νερό. Άλλωστε την προηγούμενη ημέρα είχαμε περπατήσει μέσα στον ήλιο και είχαμε φτάσει στους καταρράκτες Kravica. Και η κατηφόρα ήταν εύκολη. Και η ανηφόρα είχε κάποιους ίσκιους. Τελικά, στην παρέα επικράτησε η ισχυρή μειοψηφία. Αποφύγαμε τις λίμνες Plitvice, με την υπόσχεση ότι θα επιστρέψουμε σε καλύτερες καιρικές συνθήκες. Και καλύτερες καιρικές συνθήκες, τις οποίες εγώ θεωρώ και το κρύο και τα χιόνια και οτιδήποτε απέχει μακριά, πολύ μακριά, από τον καύσωνα. Και οι ημέρες που ήμασταν στην περιοχή ήταν ημέρες καύσωνα. Και εκτός από τα παραπάνω, επειδή η θερινή περίοδος θεωρείται - και είναι - εποχή αιχμής, η είσοδος κόστιζε περί τα 28 ευρώ το άτομο. Αυτό το θεώρησα κοροϊδία. Βέβαια το ποσό είναι μικρό αν συνυπολογιστούν τα συνολικά έξοδα για να φτάσεις σε ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Κροατίας. Όμως δεν μου άρεσε το ότι η τιμή εισόδου ήταν ανάλογη των εποχών. Δε μου άρεσε να θεωρώ ότι βρίσκομαι σε χρηματιστήριο. Αλλά κυρίως δεν μου άρεσε και δεν άντεχα το περπάτημα κάτω από τον καυτό ήλιο. Συνεχώς σκεφτόμουν το παραλιακό μου σπίτι και τις συνεχείς βουτιές στη δροσερή θάλασσα.
Εκείνη τη στιγμή, θυμήθηκα τον φίλο μου και συνταξιδιώτη σε πολλά ταξίδια. Μου είχε πει σαφώς ότι: "επειδή είσαι του αστικού τοπίου είμαι σίγουρος ότι θα αποφύγεις τις λίμνες Plitvice".
Και όπως είχα αναφέρει στην αρχή της παρούσας ιστορίας, πως να μην είμαι του αστικού τοπίου στα ταξίδια μου, όταν εδώ και χρόνια έχω αποκεντρωθεί και ζω σε παραλία, που τους έντεκα μήνες του χρόνου δεν πατάει άνθρωπος.
Έτσι, αφού χάσαμε καμιά ώρα σε διερευνήσεις και διαβουλεύσεις μπήκαμε στο αυτοκίνητο και αποχωρήσαμε από τις λίμνες Plitvice, με κατεύθυνση προς το Ζάγκρεμπ. Η απόσταση λίμνες Plitvice - Ζάγκρεμπ είναι 138km και το google maps, υπολόγιζε το χρόνο σε δύο ώρες και δέκα λεπτά.
Ακολουθήσαμε την επαρχιακή οδό D1 και ύστερα από λίγα χιλιόμετρα και συγκεκριμένα ύστερα από 33km αποζημιωθήκαμε. Διακρίναμε ένα μικρό οικισμό με καταρράκτες. Ο οικισμός αυτός είναι το Rastoke.

Φτάσαμε στο Rastoke, αφήσαμε το αυτοκίνητο και ρίξαμε μια ματιά ψηλά στη γέφυρα διάβασης της επαρχιακής οδού D1

από τη συμβολή των ποταμών Korana και Slunjcica, γέφυρα από την οποία πριν από λίγα λεπτά είχαμε περάσει.
To Rastoke είναι το ιστορικό κέντρο του Δήμου Slunj, στο σημείο όπου ο ποταμός Slunjcica εκβάλλει στον ποταμό Korana. Ο πληθυσμός του Δήμου Slunj, ανέρχεται σε 5.000 κατοίκους, περίπου, σύμφωνα με την απογραφή του έτους 2011. Το Rastoke είναι ένας πανέμορφος μικρός οικισμός, με πληθυσμό μόνο 65 μόνιμους κατοίκους. Στο Rastoke δημιουργούνται φυσικά φαινόμενα, παρόμοια με των λιμνών Plitvice, προφανώς σε μικροραφία, γι' αυτό και είναι γνωστό ως "οι μικρές λίμνες Plitvice". Το Rastoke, το κρατούσα ως κρυφό χαρτί (μάλλον άσο στο μανίκι θα έλεγα), ώστε να κατευνάσω πλήρως τη δυσφορία που είχε δημιουργηθεί από τη μη επίσκεψη στις λίμνες Plitvice. Επίσκεψη, η οποία λόγω του πρωτοφανούς καύσωνα στην περιοχή, την θεωρούσα αυτοκτονική. Είχα σκεφτεί πολλές φορές, ότι έχω γεννηθεί σε λάθος χώρα. Τη ζέστη δεν την αντέχω. Το κρύο μου αρέσει πολύ. Είχα σκεφτεί πόσο πιο όμορφη θα ήταν η ζωή μου να είχα γεννηθεί στη Σουηδία. Όμως αυτά δεν αλλάζουν. Μπορούν όμως να βελτιωθούν. Γι αυτό και επέλεξα να κατοικώ σε παραλία, με κρύα θάλασσα, την οποία οι περισσότεροι αποφεύγουν και το καλοκαίρι λόγω της χαμηλής θερμοκρασίας του νερού. Στην κρύα θάλασσα κολυμπάω και τον χειμώνα, όμως αποφεύγω να περπατώ κάτω από τον ήλιο σε θερμοκρασία μεγαλύτερη των 35 βαθμών Κελσίου.
Το Rastoke είναι οικισμός μεγάλης οικολογικής και εθνογραφικής σημασίας λόγω των φυσικών και πολιτισμικών χαρακτηριστικών. Οι νερόμυλοι που κατασκευάστηκαν στο Rastoke, συνέβαλαν στην ανάπτυξη του Slunj, ως το κέντρο μιας ευρύτατης περιοχής, της περιοχής Kordun, στα όρια με τη Βοσνία. Από το έτος 1969 το Rastoke, έχει ανακηρυχθεί μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς.
Στο Rastoke, άφησα το αυτοκίνητο δίπλα στην πεζογέφυρα διάβασης του ποταμού Korana. Από την πεζογέφυρα παρατήρησα προς τη συμβολή των ποταμών Korana και Slunjcica, ή μάλλον πιο σωστά στην εκβολή του ποταμού Slunjcica, στον ποταμό Korana, στη θέση όπου τα νερά ήταν ήσυχα, υπήρχαν αρκετά αυτοκίνητα παρκαρισμένα

και κόσμος κολυμπούσε η ασχολείτο με διάφορες παρόμοιες δραστηριότητες, ώστε να αποφύγει την πολλή ζέστη που επικρατούσε ακόμα και δίπλα στα ποτάμια. Παρατηρώνας από την άλλη πλευρά της πεζογέφυρας, το τοπίο ήταν πολύ πιο άγριο,

αλλά αυτό δεν δυσκόλευε κάποιον να κολυμπάει.

Περάσαμε την πεζογέφυρα και κάναμε μια μεγάλη βόλτα στο χωριό με το έντονο υδάτινο στοιχείο. Το Rastoke είναι πανέμορφο χωριό.

Επιστρέφοντας προς την πεζογέφυρα, ώστε να πάρουμε το αυτοκίνητο, συναντήσαμε ένα μικρό και πάρα πολύ σκιερό καφέ, δίπλα στο ποτάμι.

Η πρόκληση για μια ξεδιψαστική μπίρα ήταν μεγάλη. Καθίσαμε στο καφέ και απολαύσαμε τις μπίρες μας, ακούγοντας τον ήχο των νερών. Ήταν από τις εξαιρετικές στιγμές του ταξιδιού. Όμως ο χρόνος είναι αμείλικτος. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε. Η απόσταση από το Rastoke έως το Ζάγκρεμπ, είναι 104km και το google maps, υπολόγιζε το χρόνο σε μία ώρα και σαράντα πέντε λεπτά. Ακολουθήσαμε (ή μάλλον συνεχίσαμε να ακολουθούμε) την επαρχιακή οδό D1 για 51km, έως το Karlovac, από όπου θα συνεχίζαμε το υπόλοιπο της διαδρομής στον αυτοκινητόδομο Ε65, ο οποίος συνδέει το Ζάγκρεμπ με τη Ριέκα. Εμείς προφανώς θα παίρναμε την κατεύθυνση για Ζάγκρεμπ. Στην επαρχιακή οδό D1, συναντήσαμε κίνηση.

Όμως σε λιγότερο από πενήντα λεπτά είχαμε φτάσει έξω από την πόλη Karlovac. Σκέφτηκα ότι σε κάτι περισσότερο από 48 ώρες είχαμε φτάσει από τη νοτιότερη θέση του ταξιδιού (Ποντγκόριτσα) στη βορειότερη (Καρλόβατς) και θα είχαμε δέκα ημέρες να απολαύσουμε το ταξίδι από βορρά προς νότο, με πολλά ζικ-ζακ (δηλαδή συνεχείς τεθλασμένες γραμμές), αυτή τη φορά.
Το Karlovac (Καρλόβατς, όπως προφέρεται στα κροατικά) είναι διοικητικό κέντρο και απέχει 56km, νοτιοδυτικά από το Ζάγκρεμπ και 130km ανατολικά από τη Ριέκα. Ο πληθυσμός της πόλης ανέρχεται σε 55.000 κατοίκους, περίπου, από τους οποίους το 88% είναι Κροάτες, το 8% είναι Σέρβοι, ενώ σε πολύ μικρό ποπσοστό υπάρχουν Βόσνιοι και άλλες πολύ μικρές μειονότητες.
Η πόλη, η οποία είναι χτισμένη σε μέσο υψόμετρο 112 μέτρων, οφείλει το όνομά της στον ιδρυτή της Κάρολο Β, αρχιεπίσκοπο της Αυστρίας. Οι Αυστριακοί έχτισαν την πόλη το έτος 1579, στη συμβολή των ποταμών Κούπα και Κοράνα, για να ενισχύσουν την άμυνά τους απέναντι στους Οθωμανούς, οι οποίοι πολιόρκησαν την πόλη επτά φορές, αλλά δεν κατάφεραν να την κατακτήσουν.
Αποφασίσαμε να μπούμε μέσα στο Karlovac, αξιοποιώντας τον χρόνο που γλυτώσαμε από την ταλαιπωρία στις λίμνες Plitvice. Μπαίνοντας στην πόλη, περάσαμε από τη γέφυρα του ποταμού Κοράνα, όπου εκεί παρατηρήσαμε αρκετό κόσμο να κολυμπάει και να ασχολείται και με λοιπά ναυταθλητικά σπορ, ακόμα και τέρματα του water polo είδαμε στον ποταμό.

Συνεχίσαμε να προχωράμε προς το κέντρο της πόλης και ενώ είμαστε ακόμα στο αυτοκίνητο, συνειδητοποιήσαμε ότι στην πόλη έχουν μείνει τα σημάδια του πολέμου.

Το επόμενο που συνειδητοποιήσαμε, κάνοντας τα πρώτα βήματα, ήταν ότι είχαμε βρεθεί σε μια έρημη πόλη. Το σκηνικό θύμιζε κάτι από τα κόμικς, όπου ο ήρωας έμπαινε σε μια έρημη πόλη του west, το μεσημέρι.

Και αφού γυρίζαμε για πολύ ώρα, χωρίς να δούμε 'ψυχή ζώσα", ξαφνικά είδαμε έναν ποδηλάτη και δυο τύπους που έπιναν αμέριμνοι τις μπίρες τους σε θερμοκρασία σαράντα βαθμών Κελσίου, υπό σκιά.

Αφού περπατήσαμε λίγο, βρεθήκαμε σε μια κεντρική πλατεία της πόλης του Karlovac, την πλατεία Trg bana Josipa Jelačića,

όπου σε μια πλευρά αυτής, βρίσκεται ο ορθόδοξος ναός του Αγίου Νικολάου.

Συνεχίσαμε να περπατάμε στην έρημη πόλη,

πηγαίνοντας προς το αυτοκίνητο και μας προξένησε εντύπωση ένα βιβλιοπωλείο, κλειστό βέβαια, το οποίο στη βιτρίνα του είχε αποκλειστικά βιβλία αρχαίων πολιτισμών, μεταξύ αυτών (κυρίως) και του δικού μας.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και κατευθυνθήκαμε προς βορρά. Η πόλη ήταν γεμάτη πάρκα,

αλλά μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση το έρημο κέντρο της πόλης. Βέβαια μπαίνοντας στην πόλη, από το νότο, είχαμε δει αρκετό κόσμο στις όχθες του ποταμού Κοράνα. Αυτή τη φορά, αφού είχαμε κάνει αρκετή βόλτα στο κέντρο της πόλης περπατώντας, προχωρήσαμε με το αυτοκίνητο προς βορρά. Δεν συναντήσαμε άνθρωπο. Σκεφτήκαμε ότι είναι αδύνατο να έχει εγκαταλείψει την πόλη και ο τελευταίος κάτοικος. Μας δημιουργήθηκε η περιέργεια που ήταν ο κόσμος της πόλης. Ήταν αδύνατο από Παρασκευή μεσημέρι να είχαν φύγει όλοι για τις παραλίες της Ίστριας ή της Δαλματίας. Στη νότια είσοδο της πόλης, στο ποτάμι είχαμε δει σχετικά λίγους, να ασχολούνται με κολύμπι και λοιπές ναυταθλητικές δραστηριότητες.. Βγήκαμε, με το αυτοκίνητο, λίγο έξω από το κέντρο της πόλης και συναντήσαμε πάλι τον ποταμό Κοράνα.

Εκεί λύθηκε η απορία μας. Κατάντη μιας όμορφης ξύλινης πεζογέφυρας,

υπήρχε πάρα πολύς κόσμος ασχολούμενος με τον ναυταθλητισμό.

Αφού σταματήσαμε για λίγο εκεί και περπατήσαμε στην όμορφη παραποτάμια περιοχή, μπήκαμε πάλι στο αυτοκίνητο και βγήκαμε στον αυτοκινητόδομο Ε65 με κατεύθυνση προς Ζάγκρεμπ.

Ύστερα από σαράντα πέντε λεπτά και αφού περάσαμε τη γέφυρα διάβασης του ποταμού Σάβου (παραπόταμου του Δούναβη - όπως είναι γνωστό, ο ποταμός Σάβος εκβάλλει στο Δούναβη στο Βελιγράδι), μπήκαμε στο κέντρο του Ζάγκρεμπ.

και φτάσαμε εύκολα έξω από το διαμέρισμα, το Apartment Zagreb Schone στο οποίο είχα κάνει κράτηση.

 

[jimp]

Άρχοντας ο @gelf !

 

[gelf]

Επέστρεψα από ένα ταξίδι, το οποίο ξεκίνησε για γευσιγνωσία στα οινοποιεία της Πορτογαλίας, αλλά κατέληξε αλλού. Αφού επέστρεψα, μπορώ τώρα να συνεχίσω την καλοκαιρινή μου ιστορία. Άλλωστε το καλοκαίρι φτάνει και είναι καιρός για προγραμματισμό των καλοκαιρινών ταξιδιών.

@jimp. Σ' ευχαριστώ για το σχόλιό σου. Λες να γίνω άρχοντας; Να ετοιμάσω και θυρεό;



Κεφάλαιο 10. Ζάγκρεμπ Ι. Νυχτερινή περιπλάνηση στο κέντρο της πόλης.

Το πρόγραμμα, το οποίο είχα καταστρώσει, προέβλεπε σύντομη τακτοποίηση στο δωμάτιο στο Apartment Zagreb Schone, ντους και ολιγόωρη ξεκούραση, καθώς και βόλτα στο κέντρο της πόλης του Ζάγκρεμπ και φαγητό και ποτό.
Βέβαια είχα παραλείψει να αναφέρω, ότι ένα μέλος από την τετραμελή παρέα ήταν κατά το ήμισυ Ελληνίδα και κατά το ήμισυ Κροάτισσα, οπότε είχε συγγενείς στο Ζάγκρεμπ. Τους ανθρώπους δεν τους γνώριζα, αλλά αποδείχτηκαν πάρα πολύ φιλόξενοι. Γνώριζα ότι δύο από την παρέα θα φιλοξενούνταν στο Ζάγκρεμπ, οπότε εγώ είχα κλείσει διαμέρισμα κοντά σε αυτούς, γι αυτό και η επιλογή του Apartment Zagreb Schone, το οποίο ήταν κοντά στο σημείο στο οποίο θα φιλοξενούνταν τα άλλα δύο μέλη της ταξιδιωτικής ομάδας. Είναι γνωστό ότι κλείνω κατάλυμα στο κέντρο της πόλης, όμως αυτή τη φορά έκανα εξαίρεση, για να βρίσκομαι κοντά στους συνταξιδιώτες μας. Και όπως αποδείχτηκε σωστά έπραξα. Και αυτό γιατί αμέσως μετά την εγκατάστασή μας στο Apartment Zagreb Schone και αφού ο ευγενέστατος ιδιοκτήτης μας έδειξε το σπίτι, βγήκαμε από το διαμέρισμα και κατευθυνθήκαμε προς το σπίτι των συγγενών της φίλης μας. Εκεί οι συγγενείς της φίλης μας, μας είχαν προετοιμάσει πλουσιοπάροχο τραπέζι. Η φιλοξενία ήταν άριστη, τόσο άριστη που βρέθηκα σε δύσκολη θέση. Προφανώς το πρόγραμμα, το οποίο είχα υπολογίσει δεν τηρήθηκε. Δεν τηρήθηκε, βέβαια, εν μέρει. Μετά το φαγητό και τις μπίρες Staropramen, που ήπιαμε, αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στο κέντρο της πόλης του Ζάγκρεμπ.
Στο σημείο αυτό πρέπει να γίνει μια αναφορά στις μπίρες της Κροατίας. Οι πιο γνωστές μπίρες της Κροατίας είναι η Ožujsko και η Karlovačko. Άλλωστε την Ožujsko την συναντούσαμε παντού, ενώ μόλις είχαμε περάσει από το Karlovac, πόλη στην οποία παράγεται η εξαιρετική μπίρα Karlovačko. Ως γνωστό η μπίρα Staropramen, είναι η μπίρα που παράγεται στην Πράγα. Στην Τσεχία παράγονται εξαιρετικές μπίρες. Μάλιστα μια ταξιδιωτική ιστορία, την έχω αφιερώσει αποκλειστικά στις τσέχικες μπίρες. Και μάλιστα στις τσέχικες μπίρες από δεξαμενή. Έχω αναφερθεί αναλυτικά στην Pilsner Urquell, στη Budweiser, στην Krusovice κλπ, αλλά από όλες τις παραπάνω μπίρες καμία δεν παράγεται στην Πράγα Η μπίρα που παράγεται στην Πράγα είναι η Staropramen. Και η Staropramen, που βρήκαμε στην Κροατία είναι φθηνότερη από τις Κροατικές μπίρες. Πολύ ελαφρά φθηνότερη (1 Kuna, διαφορά στο supermarket), αλλά φθηνότερη. Το πρόβλημα μου λύθηκε όταν παρατηρώντας το μπουκάλι της μπίρας, κατάλαβα ότι η μπίρα Staropramen παράγεται και στην Κροατία. Γι' αυτό το λόγο είναι πιο φτηνή στα supermarket ή/και ακόμα και στα μπαρ από τις Κροατικές μπίρες.
Όπως προανέφερα, μετά το εξαιρετικό δείπνο που μας παρέθεσαν οι φίλοι μας στο Ζάγκρεμπ, βγήκαμε για μια πρώτη εξερεύνηση της πόλης. Στο Ζάγκρεμπ δεν είχα ξαναβρεθεί και όταν είμαι σε νέα πόλη θα βγω οποιαδήποτε ώρα και όσο κουρασμένος και αν είμαι. Για παράδειγμα στη Νέα Υόρκη την πρώτη φορά που πήγα βγήκα στις δύο μετά τα μεσάνυχτα. Στη βόλτα στο κέντρο του Ζάγκρεμπ, ακολούθησε μόνο άλλος ένας από την παρέα. Οι υπόλοιποι κουρασμένοι, από το πολύωρο ταξίδι δεν ακολούθησαν. Λόγω κατανάλωσης μπίρας δεν πήραμε αυτοκίνητο. Η απόσταση από τη θέση που είμαστε, ως το κέντρο της πόλης ήταν περίπου 3,5km. Για να μην χάσουμε χρόνο αποφασίσαμε να πάρουμε ταξί. Καλέσαμε ταξί και ζήτησα να μας πάει στον Καθεδρικό ναό του Ζάγκρεμπ. Κατεβήκαμε από το ταξί μπροστά στον Καθεδρικό ναό.

Όταν φάσαμε στο κέντρο του Ζάγκρεμπ, η ώρα ήταν μετά τις 11μμ. Παρατηρήσαμε τον Καθεδρικό ναό και την περιβάλλουσα αυτόν περιοχή.

Ήταν όμορφα. Οι πρώτες εικόνες από το κέντρο του Ζάγκρεμπ, ήταν πολύ όμορφες.

Το Ζάγκρεμπ είναι η πρωτεύουσα και η μεγαλύτερη πόλη της Κροατίας, με πληθυσμό ενός εκατομμυρίου, περίπου, κατοίκων. Το Ζάγκρεμπ είναι μια υπέροχη μπαρόκ πόλη, η οποία είναι χτισμένη ανάμεσα στις νότιες πλαγιές του όρους Medvenica και στις όχθες του ποταμού Σάβου, σε μέσο υψόμετρο 150m περίπου, ενώ η ιστορία της πόλης ξεκινά από τα ρωμαϊκά χρόνια, όταν ήταν κέντρο εμπορίου για την περιοχή των Βαλκανίων. Το όνομα Ζάγκρεμπ αναφέρεται για πρώτη φορά το 1094 και ανακηρύχθηκε ανεξάρτητη το 1242.
Η ιστορία του Ζάγκρεμπ ξεκινά από δύο λόφους, τον Gradec και τον Kaptol. Κατά τη διάρκεια του 14ου και 15ου αιώνα, οι κοινότητες που είχαν αναπτυχθεί στους δύο λόφους έβαζαν στην άκρη τις διαφορές τους, μόνο όταν τα εμπορικά τους συμφέροντα τους ένωναν. Αργότερα, όταν ξεκίνησαν οι επιδρομές των Τούρκων, οι δύο κοινότητες ενώθηκαν κι έγιναν γνωστές με την ονομασία Ζάγκρεμπ.
Σήμερα το Ζάγκρεμπ είναι μία σύγχρονη πόλη, με πολλά αξιοθέατα, πανεπιστήμια, πάρκα, θέατρα και όλα τα κυβερνητικά κτίρια.
Στεκόμουν μπροστά στον Καθεδρικό ναό του Ζάγκρεμπ και σκεφτόμουν.
Ο Καθεδρικός Ναός του Ζάγκρεμπ (Cathedral of Zagreb) είναι μια ρωμαιοκαθολική εκκλησία στην περιοχή Κάπτολ, της πρωτεύουσας της Κροατίας. Το ύψος των πύργων των καμπαναριών του ανέρχεται σε 108 μέτρα, είναι το υψηλότερο εκκλησιαστικό κτίριο στην Κροατία, διακρινόμενο από όλη σχεδόν την πόλη, αλλά και το σημαντικότερο ιερό κτίριο της καθολικής εκκλησίας, γοτθικού ρυθμού, νοτιοανατολικά των Άλπεων. Ο ναός είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου και στους Αγίους Στέφανο και Λαδισλάβο. Το έτος 1093, όταν ο βασιλιάς Λαδισλάβος μετακίνησε την επισκοπική έδρα από το Σίσακ στο Ζάγκρεμπ, μετονόμασε την υπάρχουσα τότε εκκλησία σε καθεδρικό ναό. Η κατασκευή του νέου καθεδρικού ξεκίνησε λίγα χρόνια αργότερα και ολοκληρώθηκε το έτος 1217. Κατά τη διάρκεια των αιώνων ο ναός υπέστη καταστροφές, από διάφορες αιτίες, όπως από τους Μογγόλους το έτος 1242, με τελευταία καταστροφή από μεγάλο σεισμό του έτους 1880. Ο ναός, μετά από αυτή την καταστροφή ανακατασκευάστηκε στη σημερινή του μορφή.
Μπροστά από τον καθεδρικό ναό, είναι η στήλη της Θεοτόκου.

Αφού παρατηρήσαμε για αρκετή ώρα τον καθεδρικό με τους πολύ υψηλούς πύργους και την γύρω περιοχή,

προχωρήσαμε από τον Καθεδρικό ναό προς ανάντη, κατά μήκος της οδού Kaptol. Είμαστε ελάχιστες ώρες στο Ζάγκρεμπ αλλά η πόλη είχε αρχίσει να μου αρέσει πάρα πολύ.
Είχα διαβάσει ότι τα σημαντικότερα αξιοθέατα του Ζάγκρεμπ, βρίσκονται στη άνω πόλη (Gornji grad - όπου και οι λόφοι Kaptol και Gradec), η οποία διαθέτει κτίρια - ορόσημα, καθώς και στην κάτω πόλη (Donji grad) στο τμήμα μεταξύ του σιδηροδρομικού σταθμού και της άνω πόλης, η οποία διαθέτει τα πιο ενδιαφέροντα μουσεία τέχνης και υπέροχα δείγματα αρχιτεκτονικής του 19ου και 20ου αιώνα.
Προχωρήσαμε λίγο κατά μήκος της οδού Kaptol, προς την άνω πόλη, μέχρι τη διασταύρωση αυτής με την οδό Opatovina. Πριν στρίψουμε στην οδό Opatovina, ρίξαμε μια τελευταία ματιά προς τον Καθεδρικό Ναό του Ζάγκρεμπ.

Το φεγγάρι, ολόγιομο, δέσποζε πάνω από τον Καθεδρικό ναό.

Στρίψαμε αριστερά και προχωρήσαμε κατά μήκος της οδού Opatovina, μέχρι που βρήκαμε το μπαράκι Tolkien's House, επί της οδού Opatovina 49.

Εκεί καθίσαμε και ήπιαμε μια μπίρα, για να ξεκουραστούμε, αλλά και για να καταλάβω και τους πολυάριθμους θαυμαστές του Τόλκιν. Στο σκέλος αυτό, δεν βοηθήθηκα ιδιαίτερα. Αμέσως μετά και επειδή στο μπαράκι Tolkien's House, έκανε ζέστη και στον εσωτερικό και στον εξωτερικό χώρο, προχωρήσαμε προς το διπλανό πάρκο, το Park Opatovina,

μια όαση δροσιάς μέσα στο κέντρο του Ζάγκρεμπ. Παρά την προχωρημένη ώρα στο πάρκο υπήρχε πάρα πολύς κόσμος, προφανώς νεολαία στην πλειοψηφία. Αφού καθίσαμε λίγο στο πάρκο, δροσιστήκαμε και είδαμε αρκετά στοιχεία της παλιάς πόλης, έστω και αν ήταν νύχτα, προχωρήσαμε προς την οδό Tkalčićeva ulica, μια οδό γεμάτη από μπαράκια και νεανικό κόσμο που κυκλοφορούσε μια φεγγαρόφωτη βραδιά.

Δεν αντέξαμε στον πειρασμό και αφού περπατήσαμε μέχρι το βόρειο άκρο του πεζόδρομου,

καθίσαμε σε ένα μπαράκι, το οποίο είχε ακόμα live, παρά την προχωρημένη ώρα. Το μπαράκι ήταν το Booze and Blues επί της Ul. Ivana Tkalčića 84.

Όταν ήπιαμε το ποτό μας, κατηφορίσαμε την οδό Ivana Tkalčića και στρίψαμε δεξιά στο πρώτο σοκάκι, το Felbingerove stube και φτάσαμε στην πρώτη παράλληλο της οδού Ivana Tkalčića, την οδό Kožarska. Και εκεί είδαμε κίνηση στα μπαράκια, όμως εμείς συνεχίσαμε κατά μήκος της Felbingerove stube, όπου από σοκάκι μετατρεπόταν σε σκάλα. Στα Κροάτικα stube σημαίνει σκάλα και δυστυχώς ήταν η πρώτη λέξη που έμαθα. Έτσι αρχίσαμε να ανεβαίνουμε σκαλιά. Σκαλιά - Γολγοθάς, λόγω ζέστης. Η ώρα ήταν περίπου μεσάνυχτα, αλλά η ζέστη δεν είχε υποχωρήσει ιδιαίτερα. Ανεβαίνοντας τον Γολγοθά (συγγνώμη τα σκαλάκια) χωρίς σταυρό και χωρίς τις μεγάλες φωτογραφικές μηχανές τις DSLR, αλλά μόνο με την mirrorless Sony a 6000, σκεφτόμουν τη θάλασσα μπροστά στο σπίτι μου και την ηδονή του νυχτερινού μπάνιου. Όμως, τελικά, το ανέβασμα μας αποζημίωσε. Όταν ανεβήκαμε στη Radićeva ulica,

είδαμε από ψηλά ένα μεγάλο μέρος της παλιάς πόλης του Ζάγκρεμπ. Συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε το σοκάκι με τα σκαλοπάτια, όπου ανάντη της Radićeva ulica, ονομάζεται Ul. Dvoranski prečac, τα σκαλοπάτια τελειώνουν και η οδός Dvoranski prečac μετατρέπεται σε ανηφορικό δρόμο, μέχρι τη διασταύρωση με την οδό Opatička. Εκεί και συγκεκριμένα επί της Opatička ul. 20, υπάρχει το Zagreb City Museum.

Zagreb City Museum. Το μουσείο αυτό, βρίσκεται στην άνω πόλη και στεγάζεται στο μοναστήρι της Αγίας Φωτεινής του 17ου αιώνα, το οποίο κατασκευάστηκε κατά μήκος του ανατολικού τείχους. Από το έτος 1907, στεγάζει ένα μουσείο το οποίο παρουσιάζει την ιστορία του Ζάγκρεμπ, μέσα από κείμενα, έργα τέχνης και χειροτεχνήματα, με μεγαλύτερο ενδιαφέρον μια μικρογραφία του παλιού Gradec. Την ώρα εκείνη, προφανώς το μουσείο ήταν κλειστό και σκεφτήκαμε, ότι αν βρίσκαμε χρόνο κάποια από τις άλλες ημέρες που θα είμαστε στο Ζάγκρεμπ, καλό θα ήταν να το επισκεπτόμαστε.

Είχαμε πλέον ανέβει στο υψηλότερο σημείο της παλιάς πόλης και του λόφου Gradec. Περπατήσαμε προς νότο και φτάσαμε στη St. Mark's Church. Η εκκλησία του Αγίου Μάρκου είναι μια ρωμαιοκαθολική εκκλησία του 13ου αιώνα, η οποία ανακατασκευάστηκε ριζικά, το δεύτερο μισό του 14ου αιώνα.

Στην υπέροχη οροφή του ναού, στα κεραμίδια στην αριστερή πλευρά απεικονίζεται το μεσαιωνικό έμβλημα Κροατίας-Δαλματίας-Σλαβονίας και στη δεξιά πλευρά απεικονίζεται το οικόσημο της πόλης.

Γύρω από την εκκλησία του Αγίου Μάρκου, στην ομώνυμη πλατεία, είναι μια σειρά από κυβερνητικά κτίρια, όπως το κτίριο του Κοινοβουλίου, το Προεδρικό Μέγαρο, το Δικαστήριο, το Δημαρχείο και άλλα κυβερνητικά κτίρια.

Ειδικότερα το κοινοβούλιο Croatian parliament (Sabor), κατασκευάστηκε το έτος 1910, στη θέση κατοικιών, σε ρυθμό μπαρόκ, δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Μάρκου. Ο νεοκλασικός ρυθμός του κτιρίου μοιάζει κάπως αταίριαστος με την περιοχή, αποτελεί όμως ορόσημο, αφού από το μπαλκόνι του κτιρίου, αναγγέλθηκε η αποχώρηση της Κροατίας από την αυστροουγγρική μοναρχία, το έτος 1918.

Κάνοντας βόλτες στην περιοχή βρήκαμε ένα πολύ ατμοσφαιρικό μπαρ το επί της Basaričekova ul. 9, Pod starim krovovima.

Ύστερα από το ανέβασμα τόσων σκαλοπατιών και μετά από την περιήγηση στην παλιά άνω πόλη (Gornji grad), θεωρήσαμε ότι μας άξιζε ένα ποτό στο ατμοσφαιρικό αυτό μπαρ. Μετά το ποτό συνεχίσαμε την περιήγηση, κατευθυνόμενοι νότια, ξαναπεράσαμε από την εκκλησία του Αγίου Μάρκου και από τα κυβερνητικά κτίρια, που ανέφερα παραπάνω, περάσαμε και από το Croatian Museum of Naïve Art

και καταλήξαμε στη μπαρόκ καθολική εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης,

η οποία κατασκευάστηκε από το έτος 1620, έως το έτος 1632 από τους Ιησουίτες.
Δίπλα στην εκκλησία αυτή, υπάρχει ένα πλάτωμα με ένα πολύ όμορφο μπαρ,

το οποίο αποφασίσαμε να επισκεφτούμε την επόμενη ημέρα, αλλά και ένα πλάτωμα, που στη νότια πλευρά του οποίου υπάρχει απεριόριστη θέα της κάτω πόλης του Ζάγκρεμπ (Donji grad), με τον καθεδρικό ναό να δεσπόζει.

Φύγαμε από το σημείο με την πανοραμική θέα και κατευθυνθήκαμε προς τον περίπατο του Strossmayer (Strossmayerovo šetalište).

Πριν μπούμε στον πεζόδρομο Strossmayerovo, απολαύσαμε ακόμα μια φορά τη θέα της κάτω πόλης του Ζάγκρεμπ (Donji grad), από άλλη οπτική γωνιά και με τον φωτισμό του φεγγαριού.

Κατευθυνθήκαμε προς τον πεζόδρομο Strossmayerovo.

Προχωρήσαμε λίγο στον πεζόδρομο. Ήταν υπέροχα. Πολλά μπαράκια με θέα στην κάτω πόλη, υπέροχοι φωτισμοί, πολύς κόσμος παρ' όλο ότι το live είχε τελειώσει.

Αφού ήπιαμε μια μπίρα και απολαύσαμε τον όμορφο πεζόδρομο, αρχίσαμε να κατεβαίνουμε σκαλάκια, δίπλα στον πεζόδρομο Strossmayerovo, προκειμένου να κατέβουμε στην κάτω πόλη.
Έχοντας περπατήσει το μεγάλο τμήμα της παλιάς πόλης του Ζάγκρεμπ, αρχίσαμε να συμπεραίνουμε τα εξής:
Η Παλιά Πόλη του Ζάγκρεμπ είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα περιοχή με πολλά μέρη που μπορεί κανείς να δει και να επισκεφθεί. Υπάρχουν μουσεία, τα μεσαιωνικά τείχη της πόλης, τελεφερίκ που μεταφέρει στο επάνω τμήμα της πόλης αλλά και γλυπτά, εκκλησίες, πέτρινοι δρόμοι και ο πεζόδρομος Στροσμάγιερ (Strossmayer) όπου υπάρχει η δυνατότητα περιπάτου σε ένα μονοπάτι κάτω από τον ίσκιο των καστανιών (την ημέρα) θαυμάζοντας τη θέα της πόλης του Ζάγκρεμπ. Το καλοκαίρι συγκεντρώνεται κόσμος όλων των ηλικιών, περπατά ή κάθεται στα παγκάκια, ενώ η περιοχή είναι γεμάτη από ζωγράφους, μουσικούς και άλλους καλλιτέχνες οι οποίοι προβάλλουν την τέχνη τους.

Κατεβήκαμε από τα σκαλάκια στην κάτω πόλη και βρεθήκαμε στη Radićeva ulica, κατ' ουσία πρώτη παράλληλο της οδού Tkalčićeva ulica. Και στην οδό Radićeva υπήρχαν και θα υπάρχουν μπαράκια με πολύ κόσμο, όπως εκείνο το φεγγαρόφωτο καλοκαιρινό βράδυ.

Από την οδό Radićeva, κατηφορίσαμε και ύστερα από λίγα μέτρα, βρεθήκαμε στην Κεντρική πλατεία του Ζάγκρεμπ και σημείο αναφοράς της πόλης.

Βρεθήκαμε στην Trg bana Josip Jelačića, η οποία είναι η μεγαλοπρεπής κεντρική πλατεία της κάτω πόλης, είναι κόμβος για τις περισσότερες γραμμές του τραμ. Δυτικά της πλατείας βρίσκεται η οδός Ilica, ο κεντρικός εμπορικός δρόμος της πόλης, ενώ βόρεια βρίσκεται ο καθεδρικός ναός και οι συνοικίες Gradec και Kaptol, περιοχές τις οποίες είχαμε μόλις περπατήσει. Στο κέντρο της πλατείας βρίσκεται το Josip Jelačić Statue.

Ο Josip Jelačić (Γιόσιπ Γιέλασιτς), ο οποίος είχε γεννηθεί στο Πετροβαραντίν της Σερβίας, τις 16-10-1801, δηλαδή στην περιοχή του κάστρου του Νόβισαντ (βλ. σχετικές ιστορίες που έχω γράψει) και πέθανε στο Ζάγκρεμπ τις 20-05-1859, ήταν ο σημαντικότερος ηγέτης των Κροατών κατά τον δέκατο ένατο αιώνα. Ως ο πρώτος ηγέτης των Κροατών επέβαλε τις πρώτες εκλογές για το κροατικό κοινοβούλιο, ενώ κέρδισε και τις μάχες κατά της εξέγερσης στη Μοναρχία των Αψβούργων. Το άγαλμα του Γιόσιπ Γιέλασιτς, όταν είχε τοποθετηθεί είχε κατεύθυνση προς βορρά, αφού οι Αυστροούγγροι επιβουλεύονταν τα εδάφη της Κροατίας και αυτοί ήταν οι εχθροί. Μετά το Β παγκόσμιο πόλεμο και επί ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, το άγαλμα του Γιόσιπ Γιέλασιτς, είχε απομακρυνθεί επί Τίτο, ώστε να μην δημιουργείτο κροατικό εθνικό φρόνημα. Όταν μετά τον εμφύλιο πόλεμο, τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και την ίδρυση του κράτους της Κροατίας, το άγαλμα του Γιόσιπ Γιέλασιτς, επανατοποθετήθηκε στην κεντρική πλατεία του Ζάγκρεμπ, η οποία φέρει το όνομά του, το άγαλμα στράφηκε προς νότο, ώστε να επισημαίνεται ότι δεν υπάρχουν εδαφικές διεκδικήσεις της Κροατίας προς βορρά και συγκεκριμένα προς Αυστρία. Υπάρχουν ανοιχτές διεκδικήσεις προς νότο, όπου τώρα είναι στραμμένο το άγαλμα; Ελπίζω πως όχι. Αρκετά πολύπαθα είναι τα Βαλκάνια.

Μετά από αυτές τις σκέψεις καλέσαμε ταξί και επιστρέψαμε στα καταλύματά μας. Άλλωστε ήταν αργά, πολύ αργά. Ήταν πολύ αργά, ακόμη και για βαλκανική πόλη. Και το Ζάγκρεμπ, μου είχε κινήσει την περιέργεια. Το κέντρο της πόλης το είχαμε δει βράδυ. Θα ήθελα να το δω και πρωί.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 11. Ζάγκρεμπ ΙΙ. Πρωινή περιπλάνηση στο κέντρο της κάτω πόλης.

Το επόμενο πρωινό, Σάββατο 08-07-2017, ξυπνήσαμε πολύ φρέσκοι.Το ταξίδι είναι αυτό που σου φτιάχνει τη ψυχολογία. Το ταξίδι σου δίνει ενέργεια. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο, προχωρήσαμε και φτάσαμε κέντρο. Παρκάραμε σε στεγασμένο parking, δίπλα και νοτιοανατολικά στην κεντρική πλατεία του Ζάγκρεμπ και συγκεκριμένα στην Trg bana Josip Jelačića. Βγήκαμε από το parking και ξεκινήσαμε τη βόλτα στο κέντρο της πόλης του Ζάγκρεμπ.
Κατευθυνθήκαμε μέσω της Boškovićeva ul.

προς το Park Zrinjevac. Το Park Zrinjevac, είναι το κεντρικό πάρκο της πόλης, ανάντη του Park Josipa Jurja Strossmayera.
Φτάνοντας στη διασταύρωση των Boškovićeva ul. και Trg Nikole Šubića Zrinskog, όπου ανάντη βρίσκεται το Park Zrinjevac

και κατάντη το Park Josipa Jurja Strossmayera,

αποφασίσαμε να προχωρήσουμε κατάντη προς το Park Josipa Jurja Strossmayera. Εκεί η Trg Nikole Šubića Zrinskog μετατρέπεται σε Trg Josipa Jurja Strossmayera. Προχωρήσαμε κατάντη διανύοντας το Park Josipa Jurja Strossmayera,

δίπλα στην Trg Josipa Jurja Strossmayera, μέχρι που σε επόμενο τετράγωνο στη διασταύρωση της ως άνω Trg Josipa Jurja Strossmayera με την Ul. Pavla Hatza, συναντήσαμε τη Strossmayerova galerija.

Η Strossmayerova galerija (Περίπτερο τέχνης του Ζάγκρεμπ) είναι η γκαλερί των παλαιών μεγάλων ζωγράφων βρίσκεται στο Park Josipa Jurja Strossmayera και περιλαμβάνει έργα μεγάλων ζωγράφων κυρίως Ιταλών (Bellini, Veronese κλπ), αλλά και Ολλανδών και Φλαμανδών ζωγράφων. Αποφασίσαμε να μην την επισκεφτούμε εκείνη τη στιγμή, αφού ήταν οι πρώτες μας ώρες στο Ζάγκρεμπ.
Στο βάθος, πίσω και νότια από τη Strossmayerova galerija, διακρίναμε τον Σιδηροδρομικό σταθμό,

ο οποίος βρίσκεται νότια της πόλης, μερικά τετράγωνα βόρεια του ποταμού Sava. Το τμήμα της πόλης, νότια του σιδηροδρομικού σταθμού και του ποταμού, ονομάζεται Νέο Ζάγκρεμπ.
Στη συνέχεια συνεχίσαμε προς βορρά. Περάσαμε, πάλι, από το βόρειο τμήμα του Park Josipa Jurja Strossmayera, εκεί που βρίσκεται το Strossmayer Gallery of Old Masters (πινακοθήκη Στροσμάγιερ).

Η Strossmayer Gallery of Old Masters είναι ένα μουσείο στο οποίο παρουσιάζεται η συλλογή που δώρισε στην πόλη του Ζάγκρεμπ, ο επίσκοπος του Dakovo, Josip Juraj Strossmayer, ο οποίος είχε επιβλέψει την κατασκευή του νεοαναγεννησιακού ανακτόρου Βιεννέζικου στυλ, σχεδιασμένο από τον αρχιτέκτονα Friedrich von Schmidt, στο οποίο στεγάζεται τώρα το μουσείο. Βρίσκεται στην πλατεία Nikola Šubić Zrinski, στο βόρειο άκρο του Park Josipa Jurja Strossmayera. Η γκαλερί Strossmayer Old Masters άνοιξε το Νοέμβριο του 1884.
Συνεχίσαμε να προχωράμε προς βορρά, κάτω από τις σκιές του Park Zrinjevac,

έως το βόρειο τμήμα αυτού, όπου προχωρήσαμε κατά μήκος της Praška ul.,

μέχρι που φτάσαμε στη μεγαλοπρεπή κεντρική πλατεία της κάτω πόλης του Ζάγκρεμπ και σημείο αναφοράς της πόλης και συγκεκριμένα στην Trg bana Josip Jelačića

για την οποία είχε γίνει πληρέστερη αναφορά στο προηγούμενο κεφάλαιο, κατά τη νυχτερινή εξερεύνηση.
Στο κέντρο της πλατείας βρίσκεται το Josip Jelačić Statue

και για το οποίο είχε γίνει πληρέστερη αναφορά στο προηγούμενο κεφάλαιο, κατά τη νυχτερινή εξερεύνηση.

Από την πλατεία Trg bana Josip Jelačića, ανεβαίνουμε στη Dolac Market.

Η πολύχρωμη αγορά φρούτων και λαχανικών του Ζάγκρεμπ Dolac Market, βρίσκεται βόρεια και ανάντη της κεντρικής πλατείας Trg Bana Josip Jelačića μεταξύ αυτής και του καθεδρικού ναού και θεωρείται από τα αξιοθέατα της πόλης του Ζάγκρεμπ.

Η αγορά Dolac Market χρονολογείται από τη δεκαετία του 1930, όταν οι αρχές της πόλης δημιούργησαν ένα χώρο αγοράς στα σύνορα μεταξύ Άνω και Κάτω Χωριών.
Από την αγορά, προχωρήσαμε προς τον καθεδρικό ναό του Ζάγκρεμπ.

Παρατηρήσαμε, αυτή τη φορά με το φως της ημέρας, τη στήλη της Θεοτόκου, μπροστά από τον καθεδρικό ναό.

Μπήκαμε για λίγο, από περιέργεια, μέσα στον καθεδρικό ναό του Ζάγκρεμπ.

Όταν βγήκαμε έξω, παρατηρούσαμε την όμορφη περιοχή, γύρω από τον καθεδρικό ναό,

αλλά και τα υπέροχα δρώμενα έξω από τον καθεδρικό ναό του Ζάγκρεμπ

Στη συνέχεια, αφού αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς την άνω πόλη, αναζητήσαμε - πρώτα - ένα χώρο δροσερό, για μια επίσης δροσιστική μπίρα.
Αφού περάσαμε πάλι από τη Dolac Market,

κατευθυνθήκαμε στον στενό πεζόδρομο Skalinska ulica. Εκεί ανακαλύψαμε ένα δροσερό σημείο. Και αυτό ήταν ο κήπος του μπαρ-restaurant, La Štruk.

Αφού δροσιστήκαμε, με τις μπίρες, κάναμε μια σύντομη βόλτα στην οδό Tkalčićeva ulica,

την οδό η οποία, όπως προαναφέρθηκε στο προηγούμενο κεφάλαιο είναι γεμάτη από μπαράκια, όμως ηταν μεσημέρι και ο κόσμος ήταν λιγοστός, σχετικά με την προηγούμενη νύχτα. Στη συνέχεια, προχωρήσαμε προς την πρώτη παράλληλο, δυτικά της Tkalčićeva ulica και συγκεκριμένα φτάσαμε στη Radićeva ulica, κατά μήκος της οποίας προχωρήσαμε προς βορρά.

Στόχος μας ήταν, να δούμε την άνω παλιά πόλη και ημέρα.

 

[gelf]

Αφιερώνω στο Ζάγκρεμπ μερικά κεφάλαια, γιατί βρήκα λίγες πληροφορίες για την πόλη. Βέβαια αυτό ίσως να είναι κουραστικό. Για να μη μεγαλώσει το κείμενο, αφαιρώ λεπτομέρειες από τις επισκέψεις στα μουσεία, για τα οποία, άλλωστε, υπάρχουν πληροφορίες στο διαδίκτυο.


Κεφάλαιο 12. Ζάγκρεμπ ΙΙΙ. Μεσημεριανή περιπλάνηση στο κέντρο της άνω πόλης.

Προχωρώντας κατά μήκος της Radićeva ulica, σκεφτόμουν ότι η ανηφόρα προς βορρά θα ήταν πολύ ήπια, αν δεν υπήρχε ο καύσωνας των ημερών εκείνων στο Ζάγκρεμπ. Όμως δεν χρειάστηκε να ανεβούμε πολύ. Ύστερα από λίγο, συναντήσαμε τον ανηφορικό πεζόδρομο Kamenita ulica, οπότε στρίψαμε αριστερά, σε στροφή σχεδόν 180 μοιρών

και συνεχίσαμε την ανηφόρα.
Έτσι βρεθήκαμε σε ένα από τα κύρια αξιοθέατα του Ζάγκρεμπ, στην Stone Gate επί της Kamenita ulica.
Η Stone Gate είναι η ανατολική πύλη στο μεσαιωνικό τμήμα της πόλης Gradec.

Επειδή τον 18ο αιώνα κυκλοφόρησε η φήμη ότι η εικόνα της Παναγίας δεν καταστράφηκε από φωτιά, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα στοιχεία της πύλης, από τότε η εικόνα της Παναγίας θεωρείται ιερή. Συγκεκριμένα σύμφωνα με τον μύθο, μια μεγάλη φωτιά το 1731 κατέστρεψε κάθε τμήμα της ξύλινης πύλης εκτός από τη ζωγραφική της Παναγίας και του Παιδιού (δημιουργία από έναν άγνωστο καλλιτέχνη του 17ου αιώνα). Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι η εικόνα διαθέτει μαγικές δυνάμεις και έρχονται τακτικά, για να προσεύχονται, να ανάβουν κεριά και να αφήνουν λουλούδια.

Οι τετράγωνες πέτρινες πλάκες είναι χαραγμένες με ευχαριστίες και επαίνους στην Παναγία.
Αφού σταματήσαμε για λίγη ώρα στην πύλη, συνεχίσαμε να ανηφορίζουμε την Kamenita ulica, όπου μετά την πύλη έχει μεγαλύτερο πλάτος. Έτσι προχωρήσαμε κατά μήκος της Kamenita ulica και φτάσαμε στην πλατεία του Αγίου Μάρκου με την ομώνυμη ενοριακή εκκλησία και τα κυβερνητικά κτίρια.

Λεπτομέρειες έχουν αναφερθεί στο Κεφάλαιο 10, κατά τη νυχτερινή περιπλάνηση της παλιάς πόλης.
Αφού περπατήσαμε και σταθήκαμε αρκετά στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, θαυμάζοντας την υπέροχη στέγη,

την όμορφη εκκλησία

στην οποία γινόταν φωτογράφιση ενός γάμου

και τα κυβερνητικά κτίρια,

προοχωρήσαμε κατά μήκος της Ćirilometodska ulica,

όπου βρίσκεται το Croatian Museum of Naïve Art,

στο οποίο και μπήκαμε. Το Croatian Museum of Naïve Art (Κροατικό Μουσείο Ναΐφ Τέχνης) είναι ένα μουσείο καλών τεχνών στο Ζάγκρεμπ της Κροατίας, αφιερωμένο στο έργο ναΐφ καλλιτεχνών του 20ου αιώνα. Το μουσείο βρίσκεται σε ένα κτίριο του 18ου αιώνα, έκτασης 350 τετραγωνικών μέτρων περίπου και ονομάστηκε έτσι το έτος 1994, με απόφαση του Κοινοβουλίου της Κροατίας. Παλαιότερα το μουσείο ονομαζόταν πινακοθήκη πρωτόγονης τέχνης. Όταν βγήκαμε από το μουσείο, συνεχίσαμε να κατηφορίζουμε προς νότο κατά μήκος της Ćirilometodska ulica, μέχρι που λίγο πιο κάτω είδαμε το Museum of Broken Relationships,

δηλαδή το Μουσείο αποτυχημένων σχέσεων το οποίο είναι ένα μουσείο, αφιερωμένο στις αποτυχημένες ερωτικές σχέσεις, τα εκθέματά του οποίου περιλαμβάνουν προσωπικά αντικείμενα που απέμειναν από πρώην εραστές, συνοδευόμενα από σύντομη περιγραφή τους. Το μουσείο άνοιξε τον Οκτώβριο του 2010, στη μορφή που είναι σήμερα. Μπήκαμε μέσα, παρατηρήσαμε κάποια εκθέματα και γελάσαμε, αφού το μουσείο έχει και το κωμικό στοιχείο.

Βγαίνοντας από το Μουσείο αποτυχημένων σχέσεων το οποίο βρίσκεται στη γωνία των Ćirilometodska ulica και Katarinin trg, σκεφτήκαμε εάν θα συνεχίζαμε να προχωρούμε ευθεία προς νότο κατά μήκος της οδού Dverce, ώστε να φτάναμε στον Lotrščak Tower και στον πεζόδρομο Strossmayerovo šetalište, επί του οποίου είναι ο Lotrščak Tower ή να στρίβαμε αριστερά προς την εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης. Αποφασίσαμε τη δεύτερη λύση και προχωρήσαμε προς τη μπαρόκ καθολική εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης, η οποία, όπως έχει αναφερθεί στο Κεφάλαιο 10, κατασκευάστηκε στις αρχές του 17ου αιώνα, από τους Ιησουίτες.

Στη συνέχεια προχωρήσαμε νότια του ναού, όπου υπάρχει ένα πλάτωμα στη νότια άκρη του οποίου υπάρχει εξαιρετική θέα της πόλης του Ζάγκρεμπ. Οι χάρτες google maps, αναφέρουν το σημείο αυτό ως Panoramic View-Point of Zagreb City. Και έτσι είναι.

Το σημείο αυτό το είχαμε εντοπίσει και την προηγούμενη νύχτα, όπου είχαμε βγάλει τις νυχτερινές φωτογραφίες. Επίσης δίπλα από το σημείο αυτό είχαμε εντοπίσει ένα πολύ όμορφο μπαρ, το οποίο τη νύχτα είχε κόσμο, αλλά το μεσημέρι είχε ελάχιστες παρέες.

Την προηγούμενη νύχτα είχαμε αποφασίσει να το επισκεφτούμε. Τηρήσαμε το λόγο μας, μπήκαμε μέσα

και καθίσαμε στο μπαρ το οποίο είχε πολλούς ίσκιους και σχετική δροσιά. Επίσης το μπαρ είχε βαρελίσια μπίρα Ožujsko την οποία και τιμήσαμε αρκετά. Αφού ξεκουραστήκαμε και δροσιστήκαμε, φύγαμε από το μπαρ και προχωρήσαμε προς τον πεζόδρομο Strossmayerovo. Απέναντι από τον επί του πεζόδρομου Strossmayer šetalište πύργο Lotrščak, υπάρχει επίσης θέα προς την κάτω πόλη του Ζάγκρεμπ,

ενώ επίσης απέναντι από τον πύργο Lotrščak, είναι η κατάληξη του τελεφερίκ, το οποίο χρησιμοποιείται για τη σύνδεση της άνω πόλης και κάτω πόλης.

Το τελεφερίκ, αυτό, είναι από τα μικρότερα στον κόσμο, ίσως και το μικρότερο, αφού η υψομετρική διαφορά είναι μόνο 60 μέτρα.
Επίσης παρατηρήσαμε προς την κάτω πόλη του Ζάγκρεμπ, το Zagreb 360 Cafe

και σκεφτήκαμε ότι με μια βόλτα στο καφέ την επόμενη ημέρα θα μπορούσαμε να βγάλουμε ωραίες φωτογραφίες προς την πόλη.
Είδαμε για αρκετή ώρα τη θέα και από τη θέση απέναντι από τον πύργο Lotrščak, αποφασίσαμε να τον επισκεφτούμε την επόμενη ημέρα και συνεχίσαμε να προχωρούμε κατά μήκος του πεζόδρομου Strossmayerovo,

παρατηρώντας παράλληλα τη θέα προς την κάτω πόλη.

Σε αντίθεση με την προηγούμενη νύχτα, ο κόσμος ήταν πολύ λίγος. Ήταν Σάββατο μεσημέρι και οι περισσότεροι είχαν μετακινηθεί εκτός κέντρου πόλης. Συνεχίσαμε να περπατάμε κατά μήκος του πεζόδρομου Strossmayerovo, ο οποίος από ένα σημείο και πέρα γίνεται κατηφορικός, αφού συνδέει την άνω πόλη με την κάτω πόλη. Άρχισα να κατηφορίζω ρίχνοντας μερικές ματιές προς τα πίσω.

Η κατά μήκος κλίση του πεζόδρομου στην αρχή ήταν ήπια. Στη συνέχεια η κατά μήκος κλίση του πεζόδρομου αυξανόταν.

Φτάσαμε στην κάτω πόλη.

Στο χαμηλότερο υψόμετρο, δηλαδή στο τέλος του πεζόδρομου Strossmayerovo, παρατηρήσαμε ότι ήταν η είσοδος ενός τούνελ. Του Tunel Grič. Μπήκαμε μέσα στο τούνελ.

Η σήραγγα Grič είναι ένα τούνελ πεζών, που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης του Ζάγκρεμπ, κάτω από την ιστορική γειτονιά του Gradec (Grič ή Gornji Grad), η οποία έδωσε το όνομα της σήραγγας. Το τούνελ αποτελείται από μια κεντρική σήραγγα, η οποία συνδέεται από δυο διάδρομους προς την οδό Mesnička στα δυτικά και την οδό Stjepan Radić στα ανατολικά, και τέσσερα περάσματα τα οποία εκτείνονται προς τα νότια. Το τούνελ κατασκευάστηκε κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου από τη φασιστική κυβέρνηση Ustaše ως καταφύγιο, αλλά μετά τον πόλεμο γρήγορα έπεσε σε αχρησία και εγκατάλειψη. Η σήραγγα χρησιμοποιήθηκε ξανά μόνο στη δεκαετία του 1990, λειτουργώντας ως καταφύγιο κατά τη διάρκεια του πολέμου. Το 2016, η σήραγγα ανακαινίστηκε και άνοιξε για το κοινό, χρησιμεύοντας ως τουριστικό αξιοθέατο και φιλοξενώντας πολιτιστικές εκδηλώσεις. Περπατήσαμε αρκετά μέσα στη σήραγγα, άλλωστε ήταν πολύ πιο δροσερά από το εξωτερικό περιβάλλον και παρατηρήσαμε ότι υπήρχε σε διάφορα σημεία η δυνατότητα τροφοδοσίας νερού.

Κάποια στιγμή βγήκαμε έξω από το τούνελ, προχωρήσαμε σε όμορφα δρομάκια

και κατεβήκαμε στον κεντρικό εμπορικό δρόμο του Ζάγκρεμπ την οδό Ilica,

όπου διέρχονται και γραμμές του τραμ, σε σημείο κοντά στην κεντρική πλατεία και δυτικότερα αυτής.

Η οδός Ilica καταλήγει στην κεντρική πλατεία Trg Bana Jelačića. Κάποιοι από την παρέα άρχιζαν να μπαίνουν σε εμπορικά καταστήματα για πιθανά ψώνια. Ότι χειρότερο για μένα. Εγώ όμως βρήκα τη λύση. Στη γωνία των οδών Ilica και Tomićeva,

ο οποίος είναι ο δρόμος που ξεκινάει το τελεφερίκ, υπάρχει μια οινοθήκη. Ότι καλύτερο για μένα. Τους είπα, ότι όταν τελειώσουν με τα καταστήματα να έρθουν να με βρουν στην οινοθήκη. Η οινοθήκη ονομάζεται Basement.

Μπήκα μέσα, είχε κλιματισμό και πολύ ενημερωμένη κάβα με κροάτικα κρασιά.

Άνοιξα ένα μπουκάλι με λευκό Κροάτικο κρασί. Ηταν εξαιρετικό. Κάποια στιγμή επέστρεψαν και οι άλλοι. Συγχρονιστήκαμε απόλυτα. Επέστρεψαν την ώρα που τελείωνε το μπουκάλι με το λευκό κρασί. Ήταν πλέον απόγευμα. Πολύ νωρίς το απόγευμα. Αποφασίσαμε να πάρουμε το αυτοκίνητο και να βγούμε έξω από το κέντρο της πόλης. Αρχίσαμε να εξετάζουμε τις επιλογές.