Ο προορισμός μας (εγώ και το έτερον ήμισυ) μέσα Μαϊου 2008 ήταν το Λονδίνο αλλά είδα πτήσεις της Air Lingus και αποφάσισα μια παράκαμψη.
Η πτήση διήρκεσε 4 ώρες και φθάσαμε μεσάνυχτα. Τα ταξί περίμεναν σειρά και σε μισή ώρα ήμαστε στο ξενοδοχείο (Abbey middle). Το ιρλανδέζικο πρωινό ήταν βαρύτατο : λουκάνικα, κορν μπήφ, μπέικον, αυγά, πατάτες, μανιτάρια, κρεμμυδόπιττα όλα τηγανιτά. Το τίμησα δεόντως ενώ η σύζυγος ούτε που το άγγιξε.
Με την βοήθεια πολύ κατατοπιστικών εντύπων, χαρτών κ.λ.π. που υπήρχαν στη ρεσεψιόν, επισκεφθήκαμε μια δεκάδα αξιοθέατα όλα με τα πόδια λόγω πολύ μικρών αποστάσεων.
Το πιο σημαντικό, το "Βιβλίο των Κελτών" βρίσκεται στην βιβλιοθήκη του Trinity College, όπου μεταξύ άλλων βλέπεις μια παλιά άρπα 1000 ετών -έμβλημα της Ιρλανδίας-η οποία απεικονίζεται και στα κέρματά της.
Το Εθνικό Μουσείο, η Εθνική Πινακοθήκη με άγνωστα όμως σε μας έργα, η Εκκλησία του Αγ. Πατρικίου, η Εκκλησία του Χριστού με την κλειστοφοβική κρύπτη, το Κάστρο του Δουβλίνου, το ταχυδρομείο με ίχνη σφαιρών από τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας και ο μεταλλικός οβελίσκος του millenium -έμβλημα του Δουβλίνου, όλα βρίσκονται σε ακτίνα 500 μέτρων αν πάρεις σαν κέντρο την περιοχή Temple Bar.
Περπατάς λίγο περισσότερο και φθάνεις στο μουσείο της μπύρας GUINESS. Με 14 ευρώ εισιτήριο βλέπεις στο διαμορφωμένο εσωτερικό ενός παλιού τμήματος του εργοστασίου την διαδικασία παραγωγής της μπύρας με μηχανήματα, σλάιτς κ.λ.π. ανεβαίνεις σιγά σιγά τους ορόφους και στον τελευταίο υπάρχει ένα πανοραμικό μπαρ όπου σε κερνάνε μια μπύρα. Όχι τίποτα το φοβερό δηλαδή αλλά η μπύρα πραγματικά αξίζει.
Μεταξύ των επισκέψεων αυτών υπήρχε άφθονος χρόνος για βόλτες, φαγητό και καφεδάκια στα στενά γύρω από την Grafton str. τον κεντρικό πεζόδρομο. Ξένοι τουρίστες υπήρχαν πάρα πολλοί και ιδίως Ισπανοί. Η νυχτερινή διασκέδαση είναι μαζεμένη στην περιοχή Temple Bar. Kάτι σαν τα Λαδάδικα στη Θεσσαλονίκη. Οι περισσότεροι νέοι κάτω των 25. Καθημερινά υπάρχει κίνηση. Παρασκευή και Σάββατο όμως είναι το κάτι άλλο. Γι' αυτό και τα ξενοδοχεία ανεβάζουν κατακόρυφα τις τιμές αυτές τις μέρες.
Μείναμε δύο μέρες-τρία βράδια. Με λεωφορείο που περνά κάθε λίγο από την κεντρική λεωφόρο O'CONNEL πήγαμε στο αεροδρόμιο για την πτήση προς Λονδίνο.
Σαν συμπέρασμα το Δουβλίνο με την παραπάνω αεροπορική σύνδεση έγινε μια προσιτή πόλη που μπορεις να την εξερευνήσεις σε ένα διήμερο και μάλιστα με χαλαρούς ρυθμούς. Δεν τη συνιστώ όμως για αποκλειστικό προορισμό εκτός αν σχεδιάζεις να επισκεφθείς την ενδοχώρα κάστρα κ.λ.π. ή και άλλες πόλεις της Ιρλανδίας. Η πάλι αν ο προορισμός σου είναι το Λονδίνο και έχεις περιθώριο μια δυο μέρες. Σαν ένα μεζεδάκι δηλαδή που το τσιμπάς πριν το κυρίως φαγητό !!!
Η πτήση διήρκεσε 4 ώρες και φθάσαμε μεσάνυχτα. Τα ταξί περίμεναν σειρά και σε μισή ώρα ήμαστε στο ξενοδοχείο (Abbey middle). Το ιρλανδέζικο πρωινό ήταν βαρύτατο : λουκάνικα, κορν μπήφ, μπέικον, αυγά, πατάτες, μανιτάρια, κρεμμυδόπιττα όλα τηγανιτά. Το τίμησα δεόντως ενώ η σύζυγος ούτε που το άγγιξε.
Με την βοήθεια πολύ κατατοπιστικών εντύπων, χαρτών κ.λ.π. που υπήρχαν στη ρεσεψιόν, επισκεφθήκαμε μια δεκάδα αξιοθέατα όλα με τα πόδια λόγω πολύ μικρών αποστάσεων.
Το πιο σημαντικό, το "Βιβλίο των Κελτών" βρίσκεται στην βιβλιοθήκη του Trinity College, όπου μεταξύ άλλων βλέπεις μια παλιά άρπα 1000 ετών -έμβλημα της Ιρλανδίας-η οποία απεικονίζεται και στα κέρματά της.
Το Εθνικό Μουσείο, η Εθνική Πινακοθήκη με άγνωστα όμως σε μας έργα, η Εκκλησία του Αγ. Πατρικίου, η Εκκλησία του Χριστού με την κλειστοφοβική κρύπτη, το Κάστρο του Δουβλίνου, το ταχυδρομείο με ίχνη σφαιρών από τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας και ο μεταλλικός οβελίσκος του millenium -έμβλημα του Δουβλίνου, όλα βρίσκονται σε ακτίνα 500 μέτρων αν πάρεις σαν κέντρο την περιοχή Temple Bar.
Περπατάς λίγο περισσότερο και φθάνεις στο μουσείο της μπύρας GUINESS. Με 14 ευρώ εισιτήριο βλέπεις στο διαμορφωμένο εσωτερικό ενός παλιού τμήματος του εργοστασίου την διαδικασία παραγωγής της μπύρας με μηχανήματα, σλάιτς κ.λ.π. ανεβαίνεις σιγά σιγά τους ορόφους και στον τελευταίο υπάρχει ένα πανοραμικό μπαρ όπου σε κερνάνε μια μπύρα. Όχι τίποτα το φοβερό δηλαδή αλλά η μπύρα πραγματικά αξίζει.
Μεταξύ των επισκέψεων αυτών υπήρχε άφθονος χρόνος για βόλτες, φαγητό και καφεδάκια στα στενά γύρω από την Grafton str. τον κεντρικό πεζόδρομο. Ξένοι τουρίστες υπήρχαν πάρα πολλοί και ιδίως Ισπανοί. Η νυχτερινή διασκέδαση είναι μαζεμένη στην περιοχή Temple Bar. Kάτι σαν τα Λαδάδικα στη Θεσσαλονίκη. Οι περισσότεροι νέοι κάτω των 25. Καθημερινά υπάρχει κίνηση. Παρασκευή και Σάββατο όμως είναι το κάτι άλλο. Γι' αυτό και τα ξενοδοχεία ανεβάζουν κατακόρυφα τις τιμές αυτές τις μέρες.
Μείναμε δύο μέρες-τρία βράδια. Με λεωφορείο που περνά κάθε λίγο από την κεντρική λεωφόρο O'CONNEL πήγαμε στο αεροδρόμιο για την πτήση προς Λονδίνο.
Σαν συμπέρασμα το Δουβλίνο με την παραπάνω αεροπορική σύνδεση έγινε μια προσιτή πόλη που μπορεις να την εξερευνήσεις σε ένα διήμερο και μάλιστα με χαλαρούς ρυθμούς. Δεν τη συνιστώ όμως για αποκλειστικό προορισμό εκτός αν σχεδιάζεις να επισκεφθείς την ενδοχώρα κάστρα κ.λ.π. ή και άλλες πόλεις της Ιρλανδίας. Η πάλι αν ο προορισμός σου είναι το Λονδίνο και έχεις περιθώριο μια δυο μέρες. Σαν ένα μεζεδάκι δηλαδή που το τσιμπάς πριν το κυρίως φαγητό !!!
Last edited:
Μου άνοιξες την όρεξη για κανένα διήμερο. Ίσως του χρόνου βρεθώ στην Ουαλία, καμιά 70 χμ. από το λιμάνι που φεύγουν τα πλοία για απέναντι, για μερικές μέρες και μπορεί να το συνδυάσω. Νάσαι καλά!
