Βολιβία Περού Διασχίζοντας τη γη του κόνδορα και αποφεύγοντας τις κακοτοπιές

[Yorgos]

Πιθανόν να έχει καλύτερες δε λέω. Απλά η τιμή που παίζει για το συγκεκριμένο κάπου εκεί πρέπει να είναι.
Πάντως γενικά οι τιμές που παίζουν είναι τραγικές. Ακόμα και το 1000€ για τις 7 ημέρες. Γιατί έτσι; Είναι απλα καθαρά θέμα προσφοράς ζήτησης;

Πόσο ήθελες να κανει; Βάλε μέσα εισόδους και τραίνο για Ματσου Πιτσου, μάγειρα, οδηγό, εξοπλισμό, λαμας και άλογο που αντέχει 2-3 ταξίδια το πολύ και φυσικά την αμοιβή και τα έξοδα του γραφείου (ενοικια, φόροι, προσωπικό, έξοδα διαφήμισης κλπ).

Αυτό με την έξαλλη νυχτερινή ζωή του Κούσκο το συζήταγα πρόσφατα. Μου λέγανε ότι έχει κλαμπς και γίνεται χαμός. Δεν το περίμενα! Ευτυχώς το έχω αφήσει ανοιχτό πόσο θα μείνω στην πόλη

Πάντα είχε ζωή το Κουσκο, τουλάχιστον από την εποχή των χιπηδων. Κι επειδή είναι βουνά έχει και ωραία ροκαδικα εκτός από τα γνωστά με μπαράκια,.κουμπιες, σαλσες κλπ. Τπ κλου βέβαια είναι κάτι απίθανα με πλαστικές καρέκλες που πάνε οι ντοπιοι και μεθανε με τσιτσα και είναι μοναδικό θέαμα.

 

[Delmem38110]

Πιθανόν να έχει καλύτερες δε λέω. Απλά η τιμή που παίζει για το συγκεκριμένο κάπου εκεί πρέπει να είναι.
Πάντως γενικά οι τιμές που παίζουν είναι τραγικές. Ακόμα και το 1000€ για τις 7 ημέρες. Γιατί έτσι; Είναι απλα καθαρά θέμα προσφοράς ζήτησης;

είναι μονοπώλιο η καλύτερα θα έλεγα καρτέλ.
φέρνει χρήμα στην χώρα.
πάρε παράδειγμα πόσες πτήσεις έχει καθημερινά από λίμα για κουσκο..... ούτε αστικά λεωφορεία να ήτανε.
και το κρατάνε έτσι...

 

[Yorgos]

είναι μονοπώλιο η καλύτερα θα έλεγα καρτέλ.

Kαθολου καρτέλ, ποικίλλουν πολύ οι τιμές.

Ξαναλέω εμείς πληρώσαμε 4000 για 4 άτομα (και φίλος που πάει τώρα παρόμοια τιμή πηρε). Υπολόγισε οτι ξενοδοχείο(πολύ καλό κιόλας, με τζακούζι κλπ) , εισιτήρια Ματσου Πιτσου , τραίνο, βαν προς το ξεκίνημα και στο τελείωμα των τρεκ κόστισαν περίπου 1400, μας μένουν 2600. Βάλε τις αμοιβές 5 ατόμων (οδηγός, μάγειρας, λαμαδες), τα έξοδα των ζώων, όλα τα γεύματα, τον εξοπλισμό, πρόσθεσε την ασφάλεια, μικτό κέρδος πρέπει να βγαίνει το κλασικό 20-30% και από αυτά πρέπει να αφαιρέσεις όλα τα έξοδα που έχει ένα γραφείο. Λογικότατη τιμή είναι, για expedition σε περιοχή με καμία απολύτως επαφή με τον έξω κόσμο, δε μιλάμε για το Inca Trail. Επειδή δουλειά μου είναι (και κάποτε ήταν και στο Περού, έχω κάνει και τη σχολή ξεναγων εκει) στα ορια του καθαρού κέρδους 10-12%% δουλευουν και μάλιστα με πολύ ανταγωνισμό.

Τιμές βρήκαμε και 20% φτηνότερα, έως και 260% ακριβότερα, διαλέγεις και παίρνεις ανάλογα με τις παροχες, καμία σχέση με καρτέλ.

 

[Delmem38110]

Kαθολου καρτέλ, ποικίλλουν πολύ οι τιμές.

Ξαναλέω εμείς πληρώσαμε 4000 για 4 άτομα (και φίλος που πάει τώρα παρόμοια τιμή πηρε). Υπολόγισε οτι ξενοδοχείο(πολύ καλό κιόλας, με τζακούζι κλπ) , εισιτήρια Ματσου Πιτσου , τραίνο, βαν προς το ξεκίνημα και στο τελείωμα των τρεκ κόστισαν περίπου 1400, μας μένουν 2600. Βάλε τις αμοιβές 5 ατόμων (οδηγός, μάγειρας, λαμαδες), τα έξοδα των ζώων, όλα τα γεύματα, τον εξοπλισμό, πρόσθεσε την ασφάλεια, μικτό κέρδος πρέπει να βγαίνει το κλασικό 20-30% και από αυτά πρέπει να αφαιρέσεις όλα τα έξοδα που έχει ένα γραφείο. Λογικότατη τιμή είναι, για expedition σε περιοχή με καμία απολύτως επαφή με τον έξω κόσμο, δε μιλάμε για το Inca Trail. Επειδή δουλειά μου είναι (και κάποτε ήταν και στο Περού, έχω κάνει και τη σχολή ξεναγων εκει) στα ορια του καθαρού κέρδους 10-12%% δουλευουν και μάλιστα με πολύ ανταγωνισμό.

Τιμές βρήκαμε και 20% φτηνότερα, έως και 260% ακριβότερα, διαλέγεις και παίρνεις ανάλογα με τις παροχες, καμία σχέση με καρτέλ.

το κατά κεφαλή εισόδημα δεν δικαιολογεί με τίποτε αυτές τις τιμές. όταν παίρνουν σύμφωνα με το ίντερνετ 400 ευρώ το μήνα κατά μέσω όρο, δεν μπορούν να ζητούν από τουρίστα 2000 ευρώ για ένα τρεκ.
φαντάζομαι ότι και τα κόστη μιας επιχείρησης είναι ανάλογα με αυτά που πληρώνουν τους υπαλλήλους τους.
είναι μια σκέψη δικιά μου χωρίς να τη βασίζω κάπου. απλά μια λογική σκέψη.
γενικά είναι ένα πολύ πάρα ακριβό ταξίδι.
όχι ότι δεν αξίζει.

 

[Yorgos]

το κατά κεφαλή εισόδημα δεν δικαιολογεί με τίποτε αυτές τις τιμές. όταν παίρνουν σύμφωνα με το ίντερνετ 400 ευρώ το μήνα κατά μέσω όρο, δεν μπορούν να ζητούν από τουρίστα 2000 ευρώ για ένα τρεκ.
φαντάζομαι ότι και τα κόστη μιας επιχείρησης είναι ανάλογα με αυτά που πληρώνουν τους υπαλλήλους τους.
είναι μια σκέψη δικιά μου χωρίς να τη βασίζω κάπου. απλά μια λογική σκέψη.
γενικά είναι ένα πολύ πάρα ακριβό ταξίδι.
όχι ότι δεν αξίζει.

Μα το κόστος των εργαζομένων είναι κλάσμα του συνολικού κόστους. Ο εξοπλισμός είναι συγκεκριμένος, τα ζωντανά το ίδιο, η ασφάλεια που καλύπτει εξαγωγή με ελικόπτερο σε περίπτωση μη έγκυος επιστροφής το ίδιο κλπ. Αν ο μόνος παράγοντας ήταν τα εργατικά, τότε μια ημερήσια εκδρομή στην Κούβα θα έπρεπε να κοστίζει 0,40 ευρώ που παίρνει ο ξεναγός και στην Ινδονησία 1-2 ευρώ. Με πάνω από 200 εταιρείες τρεκ στην περιοχή του Λουσκο και τις τιμές να κυμαίνονται είναι άτοπο να μιλάμε για καρτέλ. Ίσα ίσα τρομερά ανταγωνιστικος είναι ο χώρος εξ ου και κλείνουν συνεχώς εταιρείες.

Καρτέλ υπάρχει στο τραίνο προς Ματσου Πιτσου που είναι σκάνδαλο το πρακτικά μονοπώλιο που έγινε με προεδρική απόφαση. Τα πρακτορεία δουλεύουν σε πολύ ανταγωνιστικο περιβάλλον, το έχω ζήσει, εδώ έχουμε ημερήσιες εκδρομές με βαν από το Αγιακουτσο για... 5 ευρώ.

 

[Delmem38110]

Καρτέλ υπάρχει στο τραίνο προς Ματσου Πιτσου που είναι σκάνδαλο το πρακτικά μονοπώλιο που έγινε με προεδρική απόφαση. Τα πρακτορεία δουλεύουν σε πολύ ανταγωνιστικο περιβάλλον, το έχω ζήσει, εδώ έχουμε ημερήσιες εκδρομές με βαν από το Αγιακουτσο για... 5 ευρώ.

το πλήρωσα το τρένο......
πρότεινε μου κάτι για το ουράνιο τόξο (ένα γραφείο) και ένα ακόμα μέρος εκεί πάνω και μια καλή ασφάλεια ζωής. για Περού και λατινική Αμερική γενικά. μερσί.

 

[patsman]

Κεφάλαιο 3: Η εκτός προγράμματος περιπλάνηση στις Άνδεις
Ένα από τα πράγματα που μας ανησυχούσε ιδιαίτερα πριν το ταξίδι ήταν η εξαγγελία και η πραγματοποίηση διάφορων απεργιακών κινητοποιήσεων σε πολλές περιοχές μέσα στο Περού. Λίγες μέρες πριν την αναχώρησή μας μάθαμε ότι προκηρύχθηκε απεργία από τους αγρότες στην περιφέρεια του Κούσκο για τη Δευτέρα 18-Τρίτη 19 Απριλίου, δηλαδή ακριβώς πάνω στις ημέρες που είχαμε προγραμματίσει το trek στο Inka Trail. Η αρχική ενημέρωση από τους Alpaca Expeditions ήταν ότι δεν θα επηρεαστεί ο προγραμματισμός μας, οπότε προσωρινά είχαμε εφησυχάσει. Ωστόσο, κυριολεκτικά μόλις πατήσαμε το πόδι μας στο αεροδρόμιο του Κούσκο το Σάββατο 17 Απριλίου και ενεργοποιήσαμε τα δεδομένα στο κινητό, λάβαμε το e-mail με το οποίο μας ενημερώναν για την αλλαγή προγράμματος: Αντί να φύγουμε χαράματα το πρωί της Δευτέρας από το Κούσκο, έπρεπε να φύγουμε την Κυριακή το βράδυ για το Ollantaytambo, ώστε να μπορέσουμε τη Δευτέρα το πρωί να είμαστε στον σιδηροδρομικό σταθμό για να πάρουμε το πρώτο τρένο με προορισμό το km 104 (σημείο έναρξης της πεζοπορίας μας).

Έτσι, ενώ πιστεύαμε ότι θα διαθέταμε όλη την Κυριακή στο Κούσκο, έπρεπε εν τέλει να είμαστε στις 18.00 στα γραφεία των Alpaca Expeditions για το σχετικό μπρίφινγκ και γύρω στις 20.00 να αναχωρήσουμε με λεωφορείο για το Ollantaytambo. Γι' αυτό και ξυπνήσαμε νωρίς-νωρίς για να αδράξουμε τη μέρα, που ήταν και το Πάσχα των Καθολικών. Ανεβήκαμε μέχρι τη San Blas, όπου διαπιστώσαμε ότι γίνονταν κάποια έργα αποκατάστασης και ήταν κλειστή. Τα περισσότερα από τα μουσεία ήταν επίσης κλειστά λόγω της ημέρας (θα τα βλέπαμε μετά την επιστροφή μας από το Μάτσου Πίτσου). Πετύχαμε ανοιχτό το μουσείο του μοναστηριού της Santa Catalina, το οποίο παρά τις σχετικά χαμηλές αξιώσεις μας είχε ένα κάποιο ενδιαφέρον.

Αφού ήπιαμε ένα σύντομο καφέ κοντά στην Plaza de Armas και βγάλαμε φωτογραφίες με φόντο τα υπέροχα μπαλκόνια της πλατείας και τον καθεδρικό ναό που είχε τεράστια ουρά, πετύχαμε ένα φολκλόρ δρώμενο που περιλάμβανε μια μικρή, εύθυμη και φασαριόζικη λιτανεία, την οποία και ακολουθήσαμε.

Στη συνέχεια, πήγαμε σε μια αγορά που μας πρότεινε ο Alex (από το Katari Apart Hotel), τη Mercado San Pedro. Από την πρώτη στιγμή που μπαίνεις στη συγκεκριμένη σκεπαστή αγορά, καταλαβαίνεις ότι πολλοί ντόπιοι έρχονται εδώ για να αγοράσουν λογιών-λογιών πράγματα, αλλά και για να φάνε και να πιουν. Είχε, βεβαίως, και τουρίστες σαν εμάς, που περιδιάβαιναν εντυπωσιασμένοι τους διαδρόμους. Πήραμε κι εμείς τα ενθύμιά μας σε πολύ καλές τιμές για Περού. Οι φωτογραφίες μπορούν μόνο κατ' ελάχιστο να αποτυπώσουν την πολυχρωμία:

Κατόπιν περιήγησης στη γειτονιά γύρω από την αγορά, περπατήσαμε προς την Plaza San Francisco με την ομώνυμη εκκλησία, όπου διεξαγόταν ένα φεστιβάλ βιβλίου, ενώ μια μπάντα έπαιζε μουσική μέρα-μεσημέρι. Ωραία φάση! Το Κούσκο έσφιζε από ζωή, ο καιρός ήταν υπέροχος και η περιπλάνηση στα στενά μάς έσπρωξε στο να κινηθούμε αυθόρμητα και να καθίσουμε για φαγητό στο Republica del Pisco πλησίον της Plaza de Armas. Το φαγητό μάς απογοήτευσε ως επί το πλείστον, μια και το μόνο που είχε πάει καλά ήταν τα τσιπς από διάφορα είδη πατάτας των Άνδεων. Δεν το συστήνω.

Η ώρα του μπρίφινγκ είχε φτάσει. Τα γραφεία της Alpaca Expeditions είχαν γεμίσει με πεζοπόρους που θα ξεκινούσαν τα trek τους. Εκεί, διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι ότι το σύνολο των ξεναγών και των λοιπών εργαζομένων στην εν λόγω επιχείρηση είναι ντόπιοι (κάτι που το τονίζουν και οι ίδιοι). Οι υπεύθυνοι της επιχείρησης μάς ενημέρωσαν ότι η αλλαγή του προγράμματος έγινε αφενός για να μην αποκλειστούμε στο Κούσκο και να κατορθώσουμε να φύγουμε (δεδομένου ότι η απεργία θα ξεκινούσε χαράματα Δευτέρας), αφετέρου δε διότι υπήρχε η διαβεβαίωση ότι τα τρένα από το Ollantaytambo θα λειτουργούσαν κανονικά. Γνωριστήκαμε, επίσης, με τα υπόλοιπα πέντε μέλη του γκρουπ μας (ένα ζευγάρι από ΗΠΑ, ένα ζευγάρι από Αυστραλία και ένας αμερικανοκροάτης), πήραμε τα duffel bags και κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο για να ετοιμαστούμε. Το λεωφορείο άργησε αρκετά να περιμαζέψει όλα τα γκρουπ, καθώς στο κέντρο του Κούσκο υπήρχε τρομερή κίνηση. Εκεί ήρθαμε σε μια πρώτη επαφή και με τον ξεναγό μας, τον Walter, ο οποίος μόλις είχε επιστρέψει από κάποιο trek. Εξαιρετικός τύπος, ευγενικός, με καλά αγγλικά και, όπως αποδείχθηκε, "λίρα εκατό" (spoiler alert). Μ' αυτά και μ' αυτά, φτάσαμε στο no-name ξενώνα που θα μέναμε στο Ollantaytambo γύρω στις 12 το βράδυ. Αν και είχε αρκετό κρύο (χρειάστηκε να σκεπαστούμε με κουβέρτες χοντρές), το δωμάτιο ήταν καθαρό και μάς κόστισε 100 soles (25 ευρω), που πληρώσαμε από την τσέπη μας, ενώ ήδη είχαμε οι περισσότεροι από μας πληρώσει ξενοδοχείο για την συγκεκριμένη βραδιά και στο Κούσκο.

Το εγερτήριο ήταν για τις 5 το πρωί, οπότε και θα μας περίμεναν tuc tuc για να μας μεταφέρουν στον σταθμό των τρένων. Ακόμα δεν είχε ξημερώσει όταν φτάσαμε και είδαμε αρκετό κόσμο να περιμένει. Η αναμονή αυτή κράτησε αρκετά. Κάτσαμε σε ένα από τα μαγαζάκια που βρίσκονται στον σταθμό, μαζί με τα υπόλοιπα άτομα του γκρουπ, για να φάμε πρωινό, να πιούμε έναν καφέ και να γνωριστούμε καλύτερα. Γύρω στις 10 το πρωί μάς ενημέρωσε ο Walter ότι κατά 99% δεν θα φύγει κανένα τρένο, επειδή οι απεργοί είχαν ρίξει πέτρες και ξύλα στις σιδηροδρομικές γραμμές. Είχαμε μια τελευταία ελπίδα τόσο εμείς όσο και οι εκατοντάδες του πλήθους που περίμεναν υπομονετικά, μήπως άλλαζε κάτι. Εντωμεταξύ, ο Walter ήδη έψαχνε plan b για το πώς θα συνεχιστεί η εκδρομή μας. Έτσι, εντός μιας ώρας λήφθηκε η απόφαση να ξεκινήσουμε με λεωφορείο της aplpaca για να προσεγγίσουμε το Hidroelectrica. Από εκεί πεζοπορώντας θα προσεγγίζαμε το camping για διανυκτέρευση. Fingers crossed ξεκινήσαμε το δρομολόγιο από το Ollantaytambo μέσω των χωριών Santa Maria και Santa Teresa. Η διαδρομή ήταν αρκετά εντυπωσιακή: καταπράσινα τοπία, τρεχούμενα νερά, μια λαμπερή μέρα και σε κάθε δεύτερη στροφή στο βάθος του πλάνου η εμβληματική κορυφή "Βερόνικα".

Έχουμε απορροφηθεί από το τοπίο και ξαφνιαζόμαστε όταν ο χαμογελαστός νεαρός porter στο πίσω κάθισμα μάς σκουντάει και φωνασκεί "el condor, el condor"! Ουδέν κακόν αμιγές καλού σκεφτόμαστε, αλλά η "τύχη" μας δεν θα κρατούσε για πολύ. Περίπου στο μέσον της κανονικά 4ωρης διαδρομής, κάναμε μια στάση σε ένα μαγαζί της κακιάς ώρας για τουαλέτα και λίγες προμήθειες.

Η πορεία μας συνεχίστηκε ομαλά μέχρι που έγινε αυτό που φοβόμασταν: πέσαμε σε ένα μπλόκο απεργών, οι οποίοι είχαν κλείσει τον δρόμο προς Santa Maria. Κατεβήκαμε από το λεωφορείο και περιμέναμε να δούμε τι θα γίνει. Οι διαπραγματεύσεις με τους απεργούς έδιναν κι έπαιρναν, ενώ η αστυνομία είχε ξεκάθαρα διακριτικό ρόλο.

Ενώ είχε μεσημεριάσει και ο ήλιος μας είχε κάψει για τα καλά, περιμέναμε ένα ευχάριστο νέο από τις διαπραγματεύσεις, το οποίο δεν ήρθε ποτέ. Ο "πολυμήχανος" Walter μαζί με τον οδηγό του λεωφορείου έπρεπε να σκαρφιστούν ένα ακόμα εναλλακτικό πλάνο, προκειμένου να πετύχουμε τον απώτερο στόχο μας: να βρεθούμε την επόμενη μέρα στο Μάτσου Πίτσου. Αφού συμβουλεύτηκαν κάποιους ντόπιους, μας ανακοίνωσαν ότι θ' ακολουθήσουμε έναν δασικό δρόμο για να παρακάμψουμε τα μπλόκα που βρίσκονταν στον επαρχιακό δρόμο και να κατορθώσουμε να φτάσουμε σε Santa Maria και Santa Tereza. Έτσι κι έγινε! Ο χωματόδρομος που πήραμε προφανώς δεν είχε φτιαχτεί για λεωφορεία σαν το δικό μας, είχε αρκετές κλειστές στροφές (αρκετές φορές ο οδηγός χρειάστηκε να κάνει όπισθεν για να μπορέσει να στρίψει), αλλά τουλάχιστον ήταν καλά στρωμένος. Η διαδρομή διέσχιζε δάση και κατάφυτες περιοχές με μπανανιές. Επίσης, περάσαμε από κάποιους οικισμούς ξεχασμένους από τον θεό, σε έναν δε από αυτούς κάναμε στάση για τουαλέτα, που ήταν μια αξέχαστη εμπειρία για την Ε. Παρατίθεται το σχετικό τεκμήριο των εγκαταστάσεων, για τη χρήση των οποίων καταβάλαμε 2 soles έναντι 2 κομματιών χαρτιού υγείας:

Μετά από πολλή ταλαιπωρία και αφού είχαμε πλημμυριστεί από αισθήματα απαισιοδοξίας για το αν τελικά θα τα καταφέρναμε να φτασουμε οπουδήποτε, φτάσαμε στη Santa Tereza γύρω στις 17.00 το απόγευμα. Εκεί ξαναμπλοκαριστήκαμε στο πέρασμα μιας γέφυρας που οδηγούσε προς το Hidroelectrica, λόγω των εργασιών που γίνονταν εκεί. Αυτές οι εργασίες είχαν ως αποτέλεσμα να κλείνουν οι εργάτες σε διάφορα σημεία τον στενό μα στρωμένο με χαλίκι δρόμο, ενώ εκείνη την ώρα επέστρεφε και πολύς κόσμος με αυτοκίνητα από το Μάτσου Πίτσου (δεδομένου ότι κανένα τρένο δεν κινήθηκε εκείνη την ημέρα λόγω της απεργίας).

Μετά από 2 ώρες οδήγησης με πολλά "σταμάτα-ξεκίνα" φτάσαμε επιτέλους στο τέρμα του δρόμου που ήταν το Hidroelectrica! Ήταν 19.00, είχε αρχίσει ήδη να βραδιάζει κι εμείς είχαμε μπροστά μας μια πεζοπορία 2.30-3 ωρών για να φτάσουμε στο κάμπινγκ των Alpaca Expeditions που βρίσκεται σε απόσταση 20 λεπτών από το Aguas Calientes. Πήραμε δυνάμεις εμψυχώνοντας ο ένας τον άλλον (η δύναμη της ομάδας), φορτωθήκαμε και τα duffel bags και τα προσωπικά μας αντικείμενα ελλείψει αρκετών για όλα τα γκρουπ porters σε εκείνο το σημείο, φορέσαμε τους φακούς κεφαλής και ξεκινήσαμε τη διαδρομή που ακολουθεί στο μεγαλύτερο της κομμάτι τη σιδηροδρομική γραμμή.

Μετά από ένα περπάτημα τριών ωρών και αφού περάσαμε αρκετές φορές πάνω από τον ποταμό Urubamba, καταλήξαμε κατάκοποι, πεινασμένοι και απελπισμένοι στον προορισμό μας γύρω στις 22.00 το βράδυ. Η σκηνή μάς περίμενε, ο φωτισμός ήταν ανύπαρκτος, αλλά τέτοια ώρα-τέτοια λόγια. Η προσμονή της αυριανής μας επίσκεψης στο Μάτσου Πίτσου επισκίαζε τα πάντα, ακόμα και το γεγονός ότι δεν είχαμε δει έστω ένα μέρος του Inca Trail. Ο Walter ευτυχώς μέσα σε όλα, είχε μεριμνήσει να μας περιμένουν οι μάγειρες με ζεστό φαγητό και δροσερή Cusquena. Είχαμε διαβάσει διθυραμβικά σχόλια για το επίπεδο του φαγητού των μαγείρων, όχι μόνο των Αlpaca αλλά και όλων των γκρουπ που οργανώνουν τέτοιες εκδρομές (συνδυασμός trek με Μάτσου Πίτσου) και ήμασταν προετοιμασμένοι για τα καλύτερα, τα οποία ας είμαστε ειλικρινείς τα είχαμε απόλυτη ανάγκη μέσα στην όλη ατυχία μας. Φάγαμε μεν αλλά δεν εντυπωσιαστήκαμε δε, τουλάχιστον όχι τόσο όσο είχαμε εντυπωσιαστεί σε αντίστοιχη εμπειρία που είχαμε για παράδειγμα στην έρημο της Ιορδανίας, όπου οι άνθρωποι έστησαν τσιμπούσι άλλου γαστρονομικού επιπέδου. Αλλά αυτά θα πούμε σε μια άλλη ταξιδιωτική ιστορία.

 

[patsman]

Κεφάλαιο 4: Το Μάτσου Πίτσου, μια πρόταση γάμου και η ταλαιπωρία της επιστροφής
Το πρωινό ξυπνητήρι χτύπησε στις 05.00 π.μ. Όχι ότι μπορέσαμε να ευχαριστηθούμε και πολύ τον ύπνο μας στη σκηνή (τουλάχιστον είχαμε απομακρύνει βιαίως τα έντομα πριν κοιμηθούμε), αλλά ας όψεται η περιπέτεια που αναζητούσαμε. Φάγαμε το λιτό πρωινό μας στις 05.30 π.μ. μαζί με τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ και τον Walter, ετοιμάσαμε τα πράγματά μας, αποχαιρετήσαμε τον ντόπιο μάγειρα και το λοιπό προσωπικό ασημώνοντάς τους και ξεκινήσαμε το περπάτημα για το Aguas Calientes, όπου φτάσαμε ένα μισάωρο αργότερα. Η πρωινή ατμόσφαιρα ήταν άκρως μυστηριακή λόγω της υγρασίας που έφτανε το 100% και της ομίχλης που δημιουργούνταν πάνω από τον ποταμό Urubamba.

Βγάλαμε τις απαραίτητες τουριστικές φωτογραφίες στο Aguas Calientes, ήπιαμε ένα καφεδάκι στο χέρι και περιμέναμε τον Walter να μας φωνάξει για την επιβίβαση στο λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο Μάτσου Πίτσου. Ναι! Μετά τη χθεσινή ταλαιπωρία, σε πολλές στιγμές της οποίας μας είχαν πλημμυρίσει κύματα απαισιοδοξίας, πλέον είχαμε πειστεί ότι θα φτάναμε στον τελικό στόχο μας! Όπερ και εγένετο! Συναντήσαμε μια μικρή ουρά στην είσοδο, ενώ άρχισε να ψιλοβρέχει. Φυσικά ήμασταν προετοιμασμένοι για ένα τέτοιο ενδεχόμενο και φορέσαμε άμεσα τα πόντσο μας (τα οποία τελικά δεν χρειάστηκαν παρά για 5-10 λεπτά).

Οι πρώτες εικόνες στον αρχαιολογικό χώρο περιλάμβαναν πολλή ομίχλη και συννεφιά. Είχαμε μπει αρκετά νωρίς, γύρω στις 7.30 το πρωί, με συνέπεια να μην προλάβει καλά-καλά να βγει ο ήλιος και ν' απομακρύνει την υγρασία και τα σύννεφα. Ο κόσμος είχε αρχίσει να μαζεύεται, χωρίς όμως να επικρατεί το αδιαχώρητο. Μέχρι να φύγουν τα σύννεφα και ν' απολαύσουμε το μεγαλείο ενός από τα επτά θαύματα του σύγχρονου κόσμου στην ολότητά του, στρώσαμε τα πόντσο μας στο γκαζόν και αφεθήκαμε στις όμορφες εξιστορήσεις του ξεναγού μας, ο οποίος μας ανέλυσε με γλαφυρό τρόπο την ιστορία του Μάτσου Πίτσου και κατ΄ επέκταση των Ίνκας. Βέβαια, όσο μας μιλούσε ο Walter, το βλέμμα μας ήταν καρφωμένο προς την πλευρά τής κυρίως πόλης: αναμέναμε να φύγουν τα σύννεφα για να μπορέσουμε να δούμε και να φωτογραφηθούμε με φόντο το Μάτσου Πίτσου.

Αυτό συνέβη περίπου ένα δίωρο μετά, δηλαδή γύρω στις 09.30 π.μ. Ευτυχώς το πρόγραμμα των Alpaca Expeditions επέτρεπε αυτού του είδους την... καθυστέρηση, καθώς την ίδια ώρα πολλά γκρουπ έφευγαν από το σημείο θέασης για να προχωρήσουν τη διαδρομή τους, έχοντας χάσει την ευκαιρία να βγάλουν τις "κλασικές" φωτογραφίες. Όταν όντως άρχισαν να απομακρύνονται τα σύννεφα, οι εικόνες μάς αποζημίωσαν για την αναμονή μας. Αν και όλοι έχουμε δει αντίστοιχες εικόνες σε βιβλία, περιοδικά, ντοκιμαντέρ κ.λπ., το να εμφανίζεται μπροστά σου αυτό το επιβλητικό υπερθέαμα και ιδίως τα συναισθήματα που σου δημιουργεί δεν μπορεί να αποτυπωθεί ούτε με λέξεις ούτε σε φωτογραφίες.

Σε εκείνο το σημείο, μάλιστα, γίναμε αυτόπτες μάρτυρες ενός πολύ όμορφου στιγμιοτύπου. Ένας εκ των αμερικανών συνταξιδιωτών μας μάς είχε ήδη από το προηγούμενο βράδυ εκμυστηρευτεί ότι θα πετάξει την ερώτηση του ενός εκατομμυρίου (κυριολεκτικά μάλλον, μια και το μονόπετρο που κουβαλούσε τρεμάμενος στην τσέπη όλη την ώρα θα μπορούσε να το προσεγγίσει άνετα σε αξία) στη σύντροφό του και επίσης συνταξιδιώτισσα. Πράγματι, τη στιγμή που διαλύθηκε η ομίχλη, το φως του ηλίου έπεσε πάνω στο θαύμα του σύγχρονου κόσμου, έπεσε και ο Ash στο γόνατο και πέταξε την ερώτηση. Χαμός από ινσταγκραμικές βιντεολήψεις, χειροκροτήματα και τα λοιπά γλυκανάλατα. Ομολογουμένως ωραία στιγμή. Να ζήσουν τα παιδιά!

Με το πέρας των ευχών και των αγκαλιών ο Walter σήμανε την έναρξη της περιήγησης εντός του κυρίως χώρου του μνημείου. Ξεκινήσαμε την κάθοδο προς την κεντρική πύλη και επιγραμματικά, μέχρι το τέλος της περιήγησης το μεσημέρι είδαμε τα εξής (όχι απαραίτητα με τη σειρά που αναγράφονται): την κεντρική πλατεία, το ναό με τα τρία παράθυρα, κτίσματα που προορίζονταν για οικίες, τον ιερό βράχο, το intiwatana, το ναό του κόνδορα και το ναό του ήλιου, τον κήπο και τις αναβαθμίδες προς την έξοδο. Το Waynapicchu το βλέπαμε, το θέλαμε, αλλά ήταν αδύνατο να βρούμε το σωματικό κουράγιο εκείνη τη στιγμή (λόγω και της χθεσινής ταλαιπωρίας) και το αφήσαμε.

Η ξενάγηση του Walter ενδιαφέρουσα, καθόλου βιαστική και διεκπεραιωτική, καθώς ακόμα και όταν η Ε. τον βομβάρδιζε με ό,τι πληροφορία είχε αποθηκεύσει όλα αυτά τα χρόνια, ο ίδιος υπομονετικά απαντούσε επιβεβαιώνοντας ή διαψεύδοντας τα hoaxes. Κόσμος πολύς δεν υπήρχε και είχαμε μια σχετική ησυχία και ιδιωτικότητα κατά τη διάρκεια της ξενάγησης, χωρίς να γνωρίζω αν ήταν επίπτωση της πανδημίας ή της συγκυρίας των απεργιών που πρακτικά καθήλωσε πολλούς ταξιδιώτες στο Κούσκο και το Ollantaytambo εκείνες τις δυο μέρες. Στην επιστροφή στο Aguas Calientes καθίσαμε όλοι μαζί για φαγητό, μπυρίτσα, κουβέντα και φόρτιση των κινητών στο Tupana Wasi. Το φαγητό ήταν καλό, όλα τα πιάτα μάς άφησαν ικανοποιημένους, μόνο οι τιμές αρκετά τσιμπημένες. Σε μια βόλτα που κάναμε κατόπιν του φαγητού στο χωριουδάκι διαπιστώσαμε ότι σχεδόν παντού οι τιμές ήταν τσιμπημένες, όπως αναμέναμε άλλωστε σε έναν τόπο που το "τουριστόμετρο" χτυπάει κόκκινο. Με τα πολλά η ώρα πέρασε, για τις ζωές μας με τα παιδιά τα είπαμε σχεδόν όλα και ήρθε το ερώτημα του τι κάνουμε, πού πάμε, πού είναι το τρένο, τι ώρα φεύγει; Τρένο για ακόμα μια ημέρα δεν ξεκίνησε από τον σταθμό και τον δρόμο πλέον προς το Hidroelectrica, αν και τον είχαμε περπατήσει νύχτα, θεωρητικά τον ξέραμε. Αφού τριπλοτσεκάραμε με τον Walter ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική (ελπίζοντας μέχρι τελευταία στιγμή ότι θα φύγει το ρημαδοτρένο), πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, γύρω στις 5 το απόγευμα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που φτάσαμε. Σημειωτέον ότι την αντίστροφη διαδρομή από το Hidroelectrica έκαναν εκείνη την ημέρα πολλοί περισσότεροι τουρίστες. Επίσης, πρέπει να αναφέρω ότι ορισμένα περάσματα από γεφύρια δεν ενδείκνυνται για άτομα με υψοφοβία, όπως εγώ.

Φτάνουμε στο σταθμό μετά από 2,5 ώρες περίπου, όπου επικρατεί το απόλυτο χάος. Άπειρα λεωφορεία, φορτηγά, μπουλντόζες, κόσμος και ένας γενικός χαμός. Είχε αρχίσει να βραδιάζει όταν μπήκαμε στο λεωφορείο των Alpaca Expeditions με άλλα πενήντα τουλάχιστον άτομα, σε συνθήκες προφανώς υγειονομικά δύσκολες και ξεκινήσαμε τον μακρύ δρόμο της επιστροφής προς το Κούσκο. Ώρα άφιξης στο Κούσκο 03:30 πρωινή και δόξα τον κόνδορα, τον ήλιο και την Πάτσα Μάμα μαζί, ο Alex είχε μείνει ξύπνιος και μας περίμενε για να ξανακάνουμε check-in. Η αυριανή μέρα, ωστόσο, είχε πάλι πρωινό εγερτήριο...

 

[Delmem38110]

κάνα αξιόλογο εστιατόριο τώρα στο κουσκο;
από πληρωμή με κάρτες πως είναι τα πράγματα. δέχονται παντού (δεν μιλάω για πλανόδιους αλλα για καταστήματα) η πρέπει να έχεις ρευστό;
σκοπεύω να περιορίσω το ρευστό όσο γίνετε περισσότερο. αν είναι δυνατόν και καθόλου.
είναι εφικτό σε Λίμα και κουσκο;

 

[patsman]

κάνα αξιόλογο εστιατόριο τώρα στο κουσκο;
από πληρωμή με κάρτες πως είναι τα πράγματα. δέχονται παντού (δεν μιλάω για πλανόδιους αλλα για καταστήματα) η πρέπει να έχεις ρευστό;
σκοπεύω να περιορίσω το ρευστό όσο γίνετε περισσότερο. αν είναι δυνατόν και καθόλου.
είναι εφικτό σε Λίμα και κουσκο;

Μας άρεσε πολύ το Green Point για εξαιρετικές plant-based επιλογές. Βρίσκεται κοντά στη San Blas. Για κατι πιο πρόχειρο, προτείνω το Valeriana απέναντι απο την Qorikancha.

Δεν αντιμετωπίσαμε κανένα πρόβλημα όπου πήγαμε να πληρώσουμε με καρτα.

 

[Delmem38110]

Μας άρεσε πολύ το Green Point για εξαιρετικές plant-based επιλογές. Βρίσκεται κοντά στη San Blas. Για κατι πιο πρόχειρο, προτείνω το Valeriana απέναντι απο την Qorikancha.

Δεν αντιμετωπίσαμε κανένα πρόβλημα όπου πήγαμε να πληρώσουμε με καρτα.

είσαι ο μόνος που απάντησε καθαρά στη χρήση καρτών. ευχαριστώ.
όσο για το εστιατόριο φαίνετε καλό. στις 4 μέρες που θα μείνουμε ελπίζω μια φορά να καταφέρουμε να φάμε έξω. ίσως την πρώτη μέρα. γιατί τις άλλες έχει τρέξιμο από το πρωί μέχρι το βράδυ. ούτε σωστό πρωινό δεν θα τρώμε.

 

[vasο]

κάνα αξιόλογο εστιατόριο τώρα στο κουσκο;
από πληρωμή με κάρτες πως είναι τα πράγματα. δέχονται παντού (δεν μιλάω για πλανόδιους αλλα για καταστήματα) η πρέπει να έχεις ρευστό;
σκοπεύω να περιορίσω το ρευστό όσο γίνετε περισσότερο. αν είναι δυνατόν και καθόλου.
είναι εφικτό σε Λίμα και κουσκο;

Εμείς φάγαμε στο “LIMO” στην Plaza del armas, πολύ ωραία κουζίνα nikkei, στο “UCHU” με κρεατικά κυρίως δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα, και στο “CHICHA” το οποίο μας άρεσε πάρα πολύ. Τιμές περίπου 20-25€/άτομο.