Βοσνία-Ερζεγοβίνη Δεκαπενταύγουστος στο Сарајево

[jimp]

Ψηλέ μου δικό σου

Καταπληκτικό παραδοσιακό ηπειρώτικο τραγούδι, αρχοντικό.

 

[varioAthens]

Στο μεταξύ δεν είχα ιδέα τι είναι το Καπέσοβο, τώρα είδα οτι πρόκειται για Ηπειρώτικο χωριό.
Τι χωριό δηλαδή, χωριουδάρα έτσι όπως το βλέπω.

Σοβαρα δεν ηξερες την χωριουδαρα;
Λοιπον, μετα τα 90 νησια προτεινω να παρεις αμπαριζα ολα τα ορεινα χωρια

 

[evaT]

Magic de Spell διακοπές στο Σεράγεβο...τι άσμα! Το έβαλα κ γω στο αντίστοιχο κεφάλαιο στη Βαλκανιάδα μου.

Αντε γράφε να διαβάζουμε πως τα πέρασες

 

[psilos3]

Ψηλέ μου δικό σου

Είσαι ωραίος!

Σοβαρα δεν ηξερες την χωριουδαρα;

Δεν είχα ιδέα, έχω μεγάλες ελείψεις στην Ηπειρωτική Ελλάδα είναι η αλήθεια.

Λοιπον, μετα τα 90 νησια προτεινω να παρεις αμπαριζα ολα τα ορεινα χωρια

Αυτή είναι μια καλή πρόταση για επόμενο στόχο.

Αντε γράφε να διαβάζουμε πως τα πέρασες

Τώρα ξεκινάνε τα καλά, ανακάλυψα πολλές ομορφιές σ' αυτή τη χώρα έστω και σε τόσο μικρό διάστημα.

 

[apodrasi]

Αυτό όμως που πρέπει να γνωρίζετε είναι πως η πτήση από Θεσσαλονίκη για Σαράγιεβο που μας ήρθε ουρανοκατέβατη από τη Ryan βγαίνει έως τώρα αποκλειστικά σε πολύ χαμηλές -ίσως προωθητικές- τιμές, κάτι που συνέβη αντίστοιχα αν θυμάστε με το Ζάγκρεμπ. Αυτός είναι κι ο λόγος που γέμισε ξαφνικά το φόρουμ με φωτογραφίες απ’ το Σαράγιεβο από μας τους βόρειους, αλλά επίσης ο λόγος πως λίγες μέρες πριν την εκδρομή βρήκα εισιτήριο κάτω των 60€ μετ’ επιστροφής. Αρκετά, αν αναλογιστεί κανείς πως το ίδιο δρομολόγιο κάποιες μέρες προσφέρεται και με τα μισά χρήματα…

Αντίστοιχα εύκολη ήταν και η αναζήτηση καταλύματος, καταλήγοντας δίχως περιττές σκέψεις στο «Hotel Lula» μέσω της πλατφόρμας booking, σε ιδιαιτέρως κεντρικό σημείο της παλιάς πόλης το οποίο και συνιστώ, με τιμή 82€ τα δύο βράδια με πρωινό, άσχετα που δε πρόλαβα να το τιμήσω. Δίπλα ο πεζόδρομος, δυο βήματα η στάση του λεωφορείου για το αεροδρόμιο, όλα κοντά:

Ευτυχώς που με ξύπνησες για το δρομολόγιο της Ryanair και πάνω στην ώρα που το χρειαζόμουν!

Έμεινα κι εγώ στο Hotel Lula, το 2017. Σε εξαιρετική θέση, συμφωνώ, και με χαρακτήρα. Αρκεί να μη σου τύχει δωμάτιο που μυρίζει το μπάνιο... οπότε, απλώς, κρατάς μονίμως ανοιχτόν τον φεγγίτη της οροφής.
Εντελώς διαφορετικό, εκτός κέντρου, πολύ καλό ωστόσο είναι και το Colors Inn. Βολεύει για τον κεντρικό σταθμό των λεωφορείων και έχεις θέα στον Avaz.

Χαίρομαι που αγάπησες κι εσύ το Σαράγεβο!
Είμαστε "όλο αυτιά".

 

[psilos3]

Ευτυχώς που με ξύπνησες για το δρομολόγιο της Ryanair και πάνω στην ώρα που το χρειαζόμουν!

Ελπίζω να ήρθε για να μείνει και να μην είναι περιστασιακό, γιατί βολεύει για πολλούς λόγους. Μέχρι και Ντουμπρόβνικ μπορείς να φτάσεις με χαμηλή τιμή, συνδυάζοντας πτήση και λεωφορείο. Προς το παρόν βέβαια τη βλέπω σαν εποχική, μέχρι τέλη Σεπτέμβρη και ξανά το Μάρτιο.

Χαίρομαι που αγάπησες κι εσύ το Σαράγεβο!
Είμαστε "όλο αυτιά".

Μ' αρέσουν τέτοιες ιδιαίτερες πόλεις όπως μ' αρέσουν και τα Βαλκάνια. Προχωράω

 

[psilos3]

Солун – Сарајево, ένα τσιγάρο δρόμος



Πρωί, πολύ πρωί, αχάραγο μιας και η πτήση αναχωρούσε λίγο μετά τις έξι, αλλά ας μη γκρινιάζω, δε πήγαινα και για δουλειά.

(κλασσική αεροπλανική φωτογραφία για το καλό)

Ο χρόνος πέρασε νεράκι, μιας και ούτε εξήντα πτητικά λεπτά δε χωρίζουν τις δύο πόλεις, συντομότερα δηλαδή απ’ το να πετάξει κάποιος για Ρόδο ή για Ηράκλειο.

Αφού πέρασα εν τάχει τον έλεγχο των διαβατηρίων κι έκανα ανάληψη μετρητών από ένα ΑΤΜ της Unibank με τη Revolut χωρίς προμήθεια (προσοχή στις άλλες τράπεζες, κρατάνε αδιανόητα ποσά), κάθισα για ένα καφεδάκι στα γρήγορα μιας και το χρειαζόμουν. Αποτέλεσμα όλου αυτού βέβαια ήταν να χάσω το λεωφορείο του αεροδρομίου, περπατώντας έτσι γύρω στα 800 μέτρα προκειμένου να χρησιμοποιήσω το τρόλεϊ 103, τη δημόσια συγκοινωνία δηλαδή της πόλης, με εισιτήριο από το περίπτερο κόστους ούτε ενός ευρώ. Ήταν ακόμη αρκετά νωρίς και δεν υπήρχε άγχος:

Βρήκα το ξενοδοχείο κι αφού άφησα τα πράγματα χωρίς να μπορέσω να πάρω το δωμάτιο νωρίς, πήρα τη φωτογραφική μηχανή και βγήκα έξω για τις πρώτες αναγνωριστικές βόλτες. Λίγα μέτρα από κει ήταν η ιστορική αγορά «Baščaršija», σημείο συνάντησης της πόλης εδώ κι αιώνες, με το χαρακτηριστικό ξύλινο σιντριβάνι «Sebilj», σύμβολο της πόλης του Σαράγιεβο:

Ξεκίνησα μια βόλτα περιμετρικά νιώθοντας για κάποιο λόγο μια περίεργη οικειότητα, όπως νομίζω ότι είναι λογικό να συμβαίνει στις Βαλκανικές πόλεις που πολλές φορές έχουν κοινό ιστορικό παρονομαστή. Εξάλλου κι εγώ σε μια τέτοια κινούμαι:

Άλλοτε έβλεπα όμορφα, άλλοτε απεριποίητα στενάκια που είχαν όμως κι αυτά τη γοητεία τους. Το ισλαμικό στοιχείο έντονο παντού, όπως είναι λογικό να συμβαίνει σε μια χώρα σαν τη Βοσνία, με το νερό του Miljacka να είναι ελάχιστο λόγω της περιόδου:

Βρισκόμουν κιόλας στο σημείο πέρα απ’ το κλασσικό δημαρχείο Vijećnica – ορόσημο της πόλης, πλήρως ανακατασκευασμένο μετά τους βομβαρδισμούς και τις καταστροφές που υπέστη κατά τον εμφύλιο. Λίγα μέτρα μόνο πιο πάνω βρίσκεται η καθολική εκκλησία του Αγίου Αντωνίου, κάνοντας με να συνειδητοποιήσω από κοντά πως επρόκειτο για μια πόλη με πολλά γνωρίσματα που συνυπάρχουν, όπως τόσα και τόσα χρόνια:

Επιστρέφοντας προς το κέντρο συνάντησα και τη γέφυρα «Latinska Ćuprija», υψίστης ιστορικής σημασίας αν και δε της φαίνεται, μιας κι εκεί στις 28 Ιουνίου του 1914 δόθηκε η αφορμή (σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς) για την έναρξη του Α’ παγκοσμίου πολέμου, με τη δολοφονία του αρχιδούκα της Αυστρουγγαρίας Franz Ferdinard. Στο σήμερα βέβαια τίποτα δε θυμίζει αυτό το γεγονός, βλέποντας εν αντιθέσει τις βαλκανικές εικόνες που προσωπικά μου έχουν λείψει, με τη πώληση οπωροκηπευτικών και χύμα τσιγάρων:

Αυτό όμως που είναι εκεί για να θυμίζει το πρόσφατο σκληρό παρελθόν της πόλης, είναι οι τρύπες από τις οβίδες και τις σφαίρες στα παρακείμενα κτήρια, που αντίκρυσα με ανάμεικτα συναισθήματα είναι η αλήθεια:

Κινούμενος πλέον στο κεντρικότερο σημείο της πόλης έφτασα κι ως το «Tašlihan», ένα μικρό πέτρινο πανδοχείο –ή καραβανσεράι αν προτιμάτε με την ορθότερη ορολογία του- ,κτίσμα του 16ου αιώνα που για κάποιο λόγο μου θύμισε πολύ Θεσσαλονίκη:

Από εκείνο το σημείο και μετά τα πράγματα αρχίζουν και δυτικοποιούνται περισσότερο, φέρνοντας αν θέλετε και το Ζάγκρεμπ στο μυαλό μου, σ’ έναν ακόμα παραλληλισμό. Το ομοίωμα του τεράστιου εφευρέτη που ακούει στο όνομα Nikola Tesla δε θα μπορούσε να λείπει ούτε απ’ αυτή τη πόλη, έστω κι έξω από μπαρ:

Το Χριστιανικό στοιχείο άρχισε να γίνεται εντονότερο, πρώτα συναντώντας τον ορθόδοξο ναό της γέννησης της Θεοτόκου «Saborna Crkva Rođenja Presvete Bogorodice» απέναντι από τα εξαίρετα έργα πλανόδιων καλλιτεχνών:

Ένα δρόμο παράλληλα μπορεί να βρει κάποιος το διάσημο εμπορικό πεζόδρομο του Σαράγιεβο με το όνομα «Ferhadija» που διασχίζει το κέντρο. Στάθηκα για μια στιγμή απέναντι από την αγορά «Gradska tržnica» αποφασίζοντας να μη μπω ακόμη:

Προείχε βλέπετε μια βόλτα στον πεζόδρομο, ίσως κάποιο μουσείο αλλά και η επίσκεψη στον καθεδρικό ναό «Srca Isusova», εντυπωσιακό αν μη τι άλλο:

Τίποτε από αυτά δε συνέβη μιας και κούραση μαζί με αυπνία κέρδιζαν προς ώρας. Ήθελα επειγόντως ακόμη έναν καφέ, κατά προτίμηση κρύο που με χαρά βρήκα σε μια παραδιπλανή καφετέρια. Μη φανταστείτε, Americano με παγάκια ήταν όχι φραπεδάρα, αλλά μη τα θέλουμε κι όλα δικά μας:

Ενώ έπινα το καφεδάκι μου αμέριμνος σχεδιάζοντας τη συνέχεια, έσκασε το μήνυμα που άλλαξε τα δεδομένα της εκδρομής. Ο φίλος πλέον @Konstantinb έκανε την εμφάνιση του, μιας που προφανώς ήμασταν στην ίδια πτήση και γνωριζόμασταν εξ’ αποστάσεως, έχοντας ανταλλάξει έως τώρα μόνο ταξιδιωτικά μηνύματα στο φόρουμ και τα social για αλληλοβοήθεια.
Σκυλί του πολέμου ο «ταξιδιώτης με το πονεμένο πόδι» που δε μάσησε πουθενά σε δυο μέρες εκδρομής, ακόμα και στα δύσκολα της επομένης, αλλά και πολύ ωραίος τύπος, αν και -μεταξύ μας- για να γράφει εδώ μέσα όλο και κάποια πετριά θα χει κι αυτός...
Το παρεάκι μια φορά δημιουργήθηκε κατευθείαν!

Έτσι αφού ήπιαμε το ξενέρωτο καφεδάκι μας, αναλάβαμε λίγο δυνάμεις και ξεκινήσαμε. Η αρχή έγινε από το τζαμί του 16ου αιώνα «Gazi Husrev» που αποτελεί και το μεγαλύτερο ιστορικό τζαμί στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη αλλά κι ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά οθωμανικά κτίσματα στα Βαλκάνια, απ’ όπου γεμίσαμε και τα μπουκαλάκια μας με κρύο νερό. Δίπλα του στον ίδιο χώρο στέκει και ο πύργος του ρολογιού «Sahat-kula» ,ύψους 30 μέτρων και ψηλότερος στη χώρα:

Το σημείο του πεζόδρομου όπου βρισκόμασταν δε ξέρω αν θυμίζει περισσότερο Σαράγιεβο ή Κωνσταντινούπολη όπως μπορείτε να δείτε, σ’ έναν ακόμα απ’ τους κουραστικούς παραλληλισμούς μου στο κεφάλαιο αυτό. Δεν είναι κρυφό βέβαια πως η Τουρκία έχει στηρίξει τη χώρα με πολλαπλούς τρόπους, αποτέλεσμα του οποίου (μαζί με το οθωμανικό στοιχείο) είναι ο πολυάριθμος τουρισμός:

Δεν αργήσαμε να φτάσουμε και στο γνωστό κεντρικό σημείο, αρχικά επισκεπτόμενοι ένα ακόμη τζαμί με το όνομα «Baščaršijska».

Είχαμε λίγο χρόνο ακόμη να σκοτώσουμε μέχρι να παραλάβουμε δωμάτια, αποφασίζοντας έτσι να βρούμε κάτι για να βρέξουμε το λαρύγγι μας. Ακολουθώντας τις υποδείξεις ενός ντόπιου κατεβήκαμε ως το «Caffe Divan» που βρίσκεται σ’ ένα υπέροχο αίθριο πλάι σ’ ένα μαγαζί με χειροποίητα χαλιά.

Το μόνο που δεν υπολόγισα ήταν πως τα μουσουλμανικά ήθη και έθιμα εφαρμόζονται σε τέτοια μέρη, αρκούμενος όχι σε μια λαχταριστή παγωμένη μπύρα όπως ονειρευόμουν αλλά σ’ έναν ακόμη καφέ παρόλο που είχα μπαϊλντήσει με τους καφέδες. Ας είναι, έπρεπε να δοκιμάσουμε άλλωστε και τον Βοσνιακό με τον παραδοσιακό τρόπο σερβιρίσματος σε μπακιρένιο μπρίκι μαζί με λουκούμια, συμβαίνουν κι αυτά:

Αποκαμωμένοι χωριστήκαμε με σκοπό μερικές ώρες ξεκούρασης στο ξενοδοχείο, μ’ εμένα όμως να υποκύπτω στον πειρασμό για μερικές ακόμα βόλτες στην υπέροχη αγορά της πόλης.

Κάτι είχα στο μυαλό μου…