Χιλή Δακρύζοντας στη γη των Rapa Nui - Tapati στο Ν. του Πάσχα

[astral]

Υπέροχες εικόνες Γιώργο, πραγματικά! Και δεν αναφέρομαι μόνο στις φωτογραφίες σου. Μιλάω κυρίως για τις εικόνες που μας μεταφέρεις εσύ μέσα από τις διηγήσεις σου.. Σ' ευχαριστώ!!

 

[ioanna karagianni]

Γιώργο μου επειδή δεν έχω λόγια ή ίσως θάρρος για να περιγράψω πόσο έντονα αισθάνθηκα διαβάζοντας μονοκοπανιά τα τελευταία κομμάτια της ιστορίας σου, θα το ρίξω στην κριτική και στην πλάκα.
Η φωτογραφία για χάρη της Έρσης είναι εξαιρετική, νομίζω ότι απεικονίζει καθαρά όλη σου την περιγραφή. Όσο για τις ερωτοδουλειές σου στο νησί, δεν ξέρω πια να διαλέξω, την ξανθιά καλλονή ή την ντόπια βασίλισσα;

 

[Yorgos]

Γιωργο εισαι η μεθαδονη μας, αλλα δυστηχως ο εθισμος της Κουβας δυσκολα ξεπερνιεται. Σημερα εχει συνεχια;

Θενκς. Αύριο βράδυ πάλι, σήμερα ντεν προλαβαίνει.

 

[Yorgos]

Όσο για τις ερωτοδουλειές σου στο νησί, δεν ξέρω πια να διαλέξω, την ξανθιά καλλονή ή την ντόπια βασίλισσα;
Καμία, είμαι δεσμευμένος άνθρωπος (μέχρι να με σχολάσουν), άσε που η ντόπια βασίλισσα είναι γιαγιά με 21 εγγόνια, είναι εκτός του target group μου...

Στη συγκεκριμένη ελάχιστα αναφέρεις πχ για οργανωτικά θέματα
Μάλλον επειδή...δεν υπήρχαν οργανωτικά θέματα! Πήγα τελείως ανοργάνωτος, ούτε χάρτη, ούτε οδηγό είχα, το εισιτήριο το έκλεισα τρεις μέρες πριν και απάντηση από το guesthouse της βασίλισσας πήρα την ημέρα της πτήσης. Από οργάνωση σκίσαμε...

Βέβαια σε τόσο μικρό νησί δε μου κάνει εντύπωση που έπεσες
στην απόγονο της τελευταίας βασίλισσας των Rapa Nui.
Έτσι ακριβώς είναι, οι μισοί Ραπανούηδες είναι συγγενείς της...

 

[pan]

μπραβο ρε Γιωργο.... περιμενουμε και τη συνεχεια
(και πιο πολλες φωτο αν γινεται {κρατα τις καλες για το βιβλιο!} αν εχεις και την απόγονο της τελευταίας βασίλισσας των Rapa Nui)

 

[panpan]

πολυ ωραια ιστορια ,περιμενουμε την συνεχεια
ο προορισμος αυτος ειναι μεσα στον μυαλο μου
εισαι πολυ ευλογημενος που εχεις την ευκαιρια
να δεις τοσα πραγματα και σε ευχαριστουμε
γιατι τα μοιραζεσαι μαζι μας

 

[panpan]

εχω την εντυπωση οτι θα σου αρεση

 

[eva kas]

πως με κανεις και γελα σε καθε αποσπασμα σου.....απορω......
σε φανταζομαι να σερνεις το στρωμα και η γιαγια απογονος να σου μουρμουρα.........χαχχα!παντως περιμενω να δω τον "ερωτα" πως θα εξεληχθει.....

 

[vagantos]

«Το Μάτσου Πίτσου; Έλα μωρέ, πέτρες είναι. Πανέμορφο τοπίο, αλλά είχαμε κάνει ήδη τρεις μήνες στην Κεντρική Αμερική και είδαμε πολλούς ναούς στην Ονδούρα, τη Γουατεμάλα το Μεξικό, από πυραμίδες άλλο τίποτε. Αν το αναλύσεις, όλοι οι ναοί ίδιοι είναι», λένε και μένω άφωνος.
Αν όχι για τίποτε άλλο, επειδή το Μάτσου Πίτσου απλά δεν είναι καν ναός. Εκεί βλέπει κανείς ολόκληρη τη δομή της κοινωνίας των Ίνκα, την πειραματική μελέτη των φυτειών ανά υψόμετρο, 18 διαφορετικά στιλ αρχιτεκτονικής, τη συμβίωση φύσης-οργανικής αρχιτεκτονικής (που δεν τη βλέπεις πουθενά στην Κεντρική Αμερική) και κυρίως την όλη φιλοσοφία των Ίνκας ανέγγιχτη από τους Ισπανούς, που καμία σχέση δεν έχει με την κοσμοθεωρία των Μάγιας και των Αζτέκων.
Το άλλο σοκ είναι πως αφιέρωσαν μόλις μια εβδομάδα στο Περού διότι «σε σχέση με τις άλλες χώρες είναι μάλλον βαρετό»…
Εγώ πάλι σε όσες χώρες κι αν πάω δε βρίσκω σύγκριση για το Περού που έχει απολύτως τα πάντα.
Ούτε καν η αγαπημένη Ινδία, το μυστικιστικό Θιβέτ, η πολύμορφη Ινδονησία και η μαγική Αιθιοπία δεν μπορούν να το εκθρονίσουν από το την αφρόκρεμα στο ταξιδιωτικό μου πάνθεον.

Eυχαριστώ και για το σημερινό κομμάτι, προσωπικά κρατάω το απόσπασμα για το Περού ( συγγνώμη για τις επεμβάσεις στην παραγραφοποίηση).
Θέλω να το βλέπω και να θυμάμαι....
Είναι ακριβώς αυτό που νοιώθω όταν σκέφτομαι αυτή την μαγική χώρα.

ΥΓ 1 . Θα ξαναπάω και θα μεινω τουλάχιστο ένα εξάμηνο.
ΥΓ2. Νευριάζω Γιώργο όταν θυμάμαι πόσο ανεπαρκής - μην πω μαλάκας- ήταν ο ξεναγός στο Μάτσου Πίτσου.

 

[getxowoman]

Yorgo, σε ευχαριστω πολυ, δεν ηξερα τιποτα για τη γιορτη, ελαχιστα για αυτο το τοπο γενικως, και πραγματικα gracias por tu espectacular historia! Και ξερεις τι μου αρεσει; Εισαι ακομα στην πρωτη μερα!!!! Εχουμε μαλλον αρκετες δοσεις!!!!

 

[Yorgos]

Μπαίνει στο σαλόνι, την ακολουθώ στο διάδρομο, ανοίγει μια πόρτα και βλέπω ένα δωμάτιο δύο επί δυόμιση μέτρα χωρίς έπιπλα, με ένα παράθυρο κι ένα κρεβάτι. Πετάει πάνω το στρώμα, το στρώνει πρόχειρα με τα πεντακάθαρα πάντως σεντόνια, που ρίχνει ένα γκεσταπίτικο βλέμμα και λέει «Αυτό είναι το δωμάτιό σου. Δε θέλω μουρμούρες». Πηγαίνουμε στην τραπεζαρία και οι οδηγίες έχουν τον ίδιο στρατιωτικό τόνο: «Το πρωινό είναι 8:30-9:30. Αν έρθεις 9:31 δε θα φας τίποτε, κατάλαβες; Όχι να μου ξυπνάτε ό,τι ώρα σας καπνίσει και μετά να έχετε κι απαιτήσεις!». Κάθομαι προσοχή, της λέω ένα «Μάλιστα στρατηγέ μου», μου ρίχνει άλλο ένα βλέμμα αποδοκιμασίας/αηδίας και προχωρά στην κουζίνα. «Εδώ είναι τα ποτήρια, εκεί τα πιάτα, μαγειρεύεις ό,τι θες αλλά αν δεν τα πλένεις θα σου κόψω τα πόδια. Δεν είναι χοιροστάσιο εδώ μέσα, κατάλαβες;». Η γυναίκα ή με μισεί ή προσπαθεί να με διώξει, αλλιώς δεν εξηγείται τέτοιο καλωσόρισμα. Εγώ πάλι διασκεδάζω πολύ με τις ατάκες της, το όλο σύνολο εμφάνισης/προφοράς/κινήσεων δημιουργεί ένα φολκλορικό θέαμα που μου κοστίζει μόλις 16 ευρώ την ημέρα, με πρωινό αλλά χωρίς λουλουδένια γιρλάντα. Το πολύχρωμο παρεό, η μύτη Παπούα, το γυαλί χαρλεά Rayban και το καπέλο με τα φρούτα την κάνουν πιο γραφική απ’ όσο μπορώ να περιγράψω. «Κατέβαινε το χρήμα τώρα, διότι σε βλέπω τι απατεώνας είσαι, θα φύγεις χωρίς να πληρώσεις», λέει με τον καλό λόγο στο στόμα.

Βγαίνω στον κηπάκο και βλέπω πάλι τους δύο Βέλγους που νομίζουν πως το Μάτσου Πίτσου είναι «απλές πέτρες», σκέτος ναός και πως το Περού «δεν έχει και πολλά να πει» και μου λένε πως η μαντάμ Ελβίρα τους πρότεινε να πάνε αύριο εκδρομή με έναν Αυστραλό ανεπίσημο ξεναγό που μένει στο νησί για να δουν το νοτιοανατολικό κομμάτι. Η τιμή είναι 60$ το άτομο! Πανάκριβο μου φαίνεται και το άκουσμα του Αυστραλού δε μου κάνει κλικ, ειδικά από την ώρα που τον πρότεινε η κυρα-Ελβίρα. Τους λέω πως θα το σκεφτώ κι αν θέλουν να πάνε, ας πάνε και μόνοι τους αν δεν τους έχω απαντήσει.

Πηγαίνω μια βόλτα στη Hanga Roa, καθώς δύει ο ήλιος. Το κέντρο της πόλης είναι λιγότερο από 500 μέτρα από το σπίτι της κυρα-Ελβίρας, αλλά το τι είναι κέντρο και τι όχι είναι ασαφές: δεν υπάρχει κεντρική πλατεία, κάποιο μνημείο, δημαρχείο ή κάτι που να στοιχειοθετεί πως τα σκόρπια σπίτια και τα μικρά εστιατόρια είναι κάτι παραπάνω από ένα ξεχασμένο σημείο πάνω σε ένα απομονωμένο νησί στη μέση του Ειρηνικού. Νεαροί Rapa Nui κάθονται έξω από ένα ίντερνετ καφέ και μιλάνε ζωηρά. Από τις κινήσεις τους συμπεραίνω πως μιλάνε για το Tapati, προφανώς για το διαγωνισμό ψαρέματος με παραδοσιακά κανώ της επόμενης ημέρας. Η παραλιακή της πόλης περιλαμβάνει και μια μίνι παραλία, ένα moai (που με backdrop δυο τουριστικά εστιατόρια πάντως χάνει όλη την ατμοσφαιρικότητά του), μπόλικα κύματα που χτυπούν αλύπητα τους ηφαιστειογενείς βράχους κι ένα μελαγχολικό ηλιοβασίλεμα, ανάλογο της θλιβερής ιστορίας του νησιού.

Βρίσκω ένα καταπληκτικό μινιμαλιστικό φούρνο που πουλάει empanadas. Ο ιδιοκτήτης είναι ευγενέστατος… αλλά ούτε αυτός είναι Rapa Nui, είναι Καταλανός. Σε γενικές γραμμές οι Rapa Nui είναι από αδιάφοροι προς τους τουρίστες, αλλά όχι εχθρικοί (η μαντάμ Ελβίρα δεν είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα). Το πρόβλημά τους είναι η εποίκηση των continentals κι όχι οι τουρίστες, που στο κάτω-κάτω συντηρούν και την οικονομία του νησιού.

Βγαίνοντας το βράδυ κάνω μια βόλτα στους πίσω δρόμους. Τα σπίτια είναι όλα απλά αλλά μεγάλα, δε βλέπω καθόλου φτώχεια, αλλά και καμία επίδειξη πλούτου. Είναι εμφανές πως το νησί ζει κυρίως από τον τουρισμό, αφού υπάρχουν γραφεία ενοικίασης αυτοκινήτων, μαγαζάκια με σουβενίρ, σόου με παραδοσιακούς χορούς και μπόλικα πανδοχεία, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι φορτική η ατμόσφαιρα και σε κανένα στενάκι ή κατάστημα δε βλέπεις πολύ κόσμο συγκεντρωμένο. Οι βραδινές δραστηριότητες του Tapati (διαγωνισμός νοσταλγικού τραγουδιού σήμερα!) φιλοξενούνται σε μια εξέδρα στην παραλία, όπου δεν υπάρχει εισιτήριο και συγκεντρώνεται όλο το νησί, ενώ continentales πωλούν σουβλάκια, μπύρες και empanadas σε αυτοσχέδια περίπτερα. Αυτόχθονες κάνουν καμάκι σε ανοιχτόχρωμες τουρίστριες, οικογένειες continentales παρίστανται με τα παιδιά τους και μια χούφτα backpackers τα λέει σε ένα τραπέζι.

Είμαι πολύ κουρασμένος και αποφασίζω να γυρίσω πίσω, όπου δεν υπάρχει ίχνος της κυρα-Ελβίρας. Προσπαθώ να κάνω ντους στη χαλασμένη μπανιέρα της κυρα-Ελβίρας (μεγάλη αποτυχία, θες τρία χέρια για να συγκρατάς το λαστιχάκι του ντους με όλες τις τρύπες που έχει) και πέφτω ξερός στο κρεβάτι κοιτώντας το ταβάνι. Μόλις πριν 17 ώρες βρισκόμουν στον κεντρικό δρόμο της πρωτεύουσας της Χιλής και τώρα είμαι ανάμεσα σε τέσσερεις τοίχους, έχοντας δει το Haka Pei και το απίστευτο θέαμα των ερημικών moai, ακούω τα κύματα και αύριο θα πάω να εξερευνήσω τα κυριότερα αξιοθέατα του νησιού με την ησυχία μου. Σηκώνομαι απ’ το κρεβάτι για να δω τα κύματα από τη βεράντα της κυρα-Ελβίρας μια τελευταία φορά πριν πέσω για ύπνο. Στο βάθος του κήπου, μπροστά από τα κύματα, δύο ξυλόγλυπτα moai ξεχωρίζουν στο σκοτάδι, με τον αφρό των κυμάτων να είναι το μόνο πράγμα που φαίνεται πίσω τους. Δεν μπορώ να περιμένω για αύριο.



Το πρωινό είναι μινιμαλιστικό, αλλά να πω την αλήθεια δεν περίμενα και τίποτε διαφορετικό από το guesthouse της Ελβίρας. Το ψωμάκι είναι τρυφερό (αλλά μόνο ένα), η μαρμελάδα σπιτική (αλλά λίγη) ο χυμός συσκευασμένος και φρούτα δεν τρώω. Ψάχνω να βρω την Ελβίρα αλλά δεν είναι πουθενά, άρα δεν ξέρω αν μας βρήκε τον Αυστραλό για τον οποίο μας είχε μιλήσει, μάλλον καλύτερα έτσι. Γνωρίζω τον Ιγνάσιο, ξανθότατο Περουβιανό –καταλανικής καταγωγής- μηχανικό της LAN (τσάμπα αεροπορικά εισιτήρια!) που ζει στο Σαντιάγο και τον Τέρο, Φινλανδό που κάνει RTW. Δυστυχώς έχουν νοικιάσει μαζί μια «γουρούνα»» στην οποία δε χωράω, είναι μόνο για δύο άτομα. Πάω στην πόλη να δω αν μπορώ να νοικιάσω μηχανή, ή έστω μηχανάκι. Η ελπίδα μου ήταν πως, ως νησί, θα είναι πολύ χαλαροί με τους όρους ενοικίασης. Πριτς! Την πατήσαμε. Ακόμη και για μηχανάκι ζητάνε διεθνές δίπλωμα (εγώ έχω ελληνικό για πενηντάρι κι αυτό το έχασα πριν δυο χρόνια…) τύπου Α, ό,τι σημαίνει αυτό. Αυτοκίνητο δεν ξέρω να οδηγώ, τα οργανωμένα τουρ έφυγαν ήδη όλα κι έμεινα μόνος μου στη Hanga Roa.

Με πλησιάζει μια θεϊκή μορφή, ένας τύπος που αυτοσυστήνεται ως ariki, το οποίο μέχρι κι εγώ –από την ανάγνωση της ιστορίας του νησιού- ξέρω πως σημαίνει φύλαρχος. Ο τύπος κυκλοφορεί ξιπόλητος, έχει καμιά δεκαριά τατουάζ, κατάλευκη κοτσίδα μέχρι τη μέση, είναι γύρω στα πενήντα και προτείνει να μου δείξει αυτός το νησί με αυτοκίνητο που θα νοικιάσω αλλά θα οδηγεί αυτός. Η ιδέα του να κάνω τουρ με ένα μισότρελο Rapa Nui που μπλέκει τη Δευτέρα Παρουσία με το Hotu Motua (μυθικός πιονέρος της εποίκησης του νησιού) και τα moai με το «σάπιο καθεστώς της Χιλιάνικης Αυτοκρατορίας που μας καταδυναστεύει» είναι ελκυστική αλλά φοβάμαι πως από ξενάγηση δε θα λέει πολλά και δε μου περισσεύουν οι μέρες, το κόστος είναι ολίγον too much και προτιμώ να κάνω κάτι DIY. Περνάω πάντως από ένα πρακτορείο όπου μου εξηγούν τι περιλαμβάνει το ολοήμερο τουρ τους στο νοτιοανατολικό κομμάτι του νησιού (εκεί που βρίσκεται ο κυρίως όγκος από τα αξιοθέατα), παίρνω εγγυήσεις πως η ξεναγός είναι «καλύτερη κι από όσο φαντάζομαι» και πως θα πάμε σε όλα τα σημεία ενδιαφέροντος και το κλείνω για την επόμενη με 25 ευρουδάκια (ο ιδιοκτήτης του πρακτορείου είναι Ισπανός και δέχεται ευρώ σε καταπληκτικό rate,αλλά εξακολουθώ να αναρωτιέμαι αν υπάρχει και καμιά επιχείρηση που να ανήκει σε αυτόχθονα). Άρα αύριο τουρ …σήμερα τι; Ας αυτοσχεδιάσουμε λοιπόν…

Μπρος στον κίνδυνο να μείνω στη Hanga Roa χωρίς να κάνω τίποτε, βρίσκω ένα ταξιτζή (continental, φυσικά…). Η τιμή που μου δίνει για την επίσκεψη του βόρειου νησιού δε με συναρπάζει, όπως και η ιδέα του να το κάνω για ταξί. Για trekking παραείναι μεγάλη η απόσταση, οπότε προκύπτει (σε στιλ «έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;») πως ο τύπος έχει και δυο άλογα. Πάμε σπίτι του, τα σελώνουμε και φεύγουμε καβάλα για τα ΒΔ παράλια. Εκεί που θα πήγαινα με έναν Αυστραλό της κυρα-Ελβίρας για 60$, ξαφνικά βρίσκομαι καβάλα στο Φρέντυ να κάνω galloping σε ένα τοπίο μαγικό, στο οποίο ακούγονται μόνο ο καλπασμός, ο αέρας και τα κύματα. Τελικά είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος, σκέφτομαι καθώς κατευθυνόμαστε βόρεια της Hanga Roa…

 

[NTINA]

'Οντως είσαι πάρα πολύ τυχερός!
Με το Φρέντυ στα νησιά του Πάσχα.