Εσθονία Λεττονία Λιθουανία Δάση, λίμνες και βατόμουρα

[Marios_Gr]

15 | η Εσθονία

Rändajad / Οι νομάδες

Στη ζέστη της ερήμου
Η άμμος φυσάει σαν παγωμένο χιόνι
Η νύχτα σύντομα απλώνει τα φτερά της
Τίποτα εκτός από τον άνεμο να συνοδεύει τους νομάδες

Έτσι περιπλανιούνται από τη μια μέρα στην άλλη
Έτσι περιπλανιούνται από τη μια ζωή στην άλλη
Έτσι υφαίνει ένα αόρατο μονοπάτι μπροστά τους
Περιμένει μέχρι να τολμήσεις να πάρεις το ρίσκο

Μεταφέρει μόνο παγωμένες ψυχές
Το φως του φεγγαριού ρίχνει σκιές πάνω τους
Ζεστασιά σε μια ακτίδα του ήλιου
Είναι αυτό που φέρνει για άλλη μια φορά το πρωί

Έτσι περιπλανιούνται από τη μια μέρα στην άλλη
Έτσι περιπλανιούνται από τη μια ζωή στην άλλη
Έτσι υφαίνει ένα αόρατο μονοπάτι μπροστά τους
Περιμένει μέχρι να τολμήσεις να πάρεις το ρίσκο

Μια φωνή αντηχεί από τα βουνά μέχρι τους ουρανούς...

​

Η Εσθονία είναι η βορειότερη από τις Βαλτικές δημοκρατίες, και αυτή που πιο νωρίς από τις τρεις αποτίναξε τη στάμπα της ανατολικής επαρχίας της Ευρώπης, σημειώνοντας πολύ γρήγορα μετά την ανεξαρτητοποίησή της τον Αύγουστο του 1991 υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και ισχυρή θέληση να προσαρτηθεί στο δυτικό άρμα. Σήμερα, με πληθυσμό μόλις 1,3 εκατομμύρια κατοίκους, είναι μικρότερη από τις δύο γειτόνισσές της, αλλά διαθέτει μακράν το υψηλότερο βιοτικό και τεχνολογικό επίπεδο (γνωρίζατε ότι το Skype είναι Εσθονικό?).

Την παραλιακή πόλη Pärnu θα είχαμε την τύχη να επιστεφτούμε ως πρώτη μας στάση επί εσθονικού εδάφους, λίγη μόλις ώρα αφότου αφήσαμε πίσω μας τη Λετονία και με τα δάση με τις λεύκες και τις σημύδες να μας συντροφεύουν πια σταθερά στο ταξίδι μας. Το Pärnu είναι μία λουτρόπολη με κάτι περισσότερο από 40 χιλιάδες κατοίκους, που αποτελεί γνωστό και δημοφιλή προορισμό διακοπών όχι μόνο για τον εγχώριο πληθυσμό, αλλά και για επισκέπτες από το εξωτερικό.

Για πρώτη φορά από την αρχή του ταξιδιού μας ο καιρός είχε αρχίσει να χαλάει. Από το πρωί εκείνης της ημέρας τα πρώτα σύννεφα είχαν κάνει την εμφάνισή τους και φτάνοντας στο Pärnu ήταν σχεδόν βέβαιο πια ότι η πρώτη μας καλοκαιρινή μπόρα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού θα ήταν σύντομα γεγονός. Με δεδομένο βέβαια ότι όλοι μας περιμέναμε οι βαλτικές μπόρες να μας είχαν συντροφέψει από πολύ νωρίτερα, όλοι μας είχαμε φέρει τον κατάλληλο εξοπλισμό (ομπρέλες, αδιάβροχα, μπουφάν), τον οποίο και πήραμε από τις αποσκευές μας πριν εγκαταλείψουμε το λεωφορείο για να περπατήσουμε στον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης.

Το Pärnu είναι μία πόλη με εμφανές υψηλό βιοτικό επίπεδο, καλαίσθητη, τακτοποιημένη, με μεγάλα πάρκα και πιο «ψαγμένα» καταστήματα από αυτά που συναντήσαμε στις δύο προηγούμενες χώρες (μαθαίνω εξάλλου ότι το εσθονικό design αποκτά όλο και μεγαλύτερο κοινό). Περπατώντας στον πεζόδρομο υπό τη βαριά συννεφιά, τη ψύχρα της νοτισμένης ατμόσφαιρας και τη μυρωδιά της επερχόμενης μπόρας, απέκτησα μία διαφορετική αίσθηση για τη Βαλτική, πιο σκανδιναβική και εν τέλει πιο αντιπροσωπευτική αυτού που πραγματικά είναι αυτή η περιοχή της Ευρώπης. Ήταν τελικά ευτύχημα που είδαμε και αυτή την πλευρά της Βαλτικής, μέσα στην καλοκαιρινή ηλιοφάνεια των υπόλοιπων ημερών.

Tο άγαλμα του εκδότη της πρώτης εφημερίδας στα εσθονικά, Johann Voldemar Jannsen (1819-1890)

Ο κόκκινος πύργος, το μόνο οχυρωματικό έργο που έχει διασωθεί στην πόλη

August Jakobson (1904-1963), εσθονός θεατρικός συγγραφέας και πολιτικός

Η βροχή μας πρόλαβε τελικά στα μέσα της βόλτας μας. Σχεδόν τρέχοντας ακολουθήσαμε τον Αντώνη στο εστιατόριο Trahter Postipoiss (www.trahterpostipoiss.ee/en/) όπου θα είχαμε το μεσημεριανό μας γεύμα. Πρόκειται για ένα ρωσικού στυλ εστιατόριο, που νομίζω ότι ήταν ότι καλύτερο είχαμε επισκεφτεί ως εκείνη τη στιγμή. Όμορφη ατμόσφαιρα, εξυπηρετικότατο προσωπικό (η κοπέλα που μας σερβίρισε ήταν υψηλότατων αισθητικών προδιαγραφών, άξιο τέκνο της Βαλτικής) και νοστιμότατο φαγητό, από το κουβέρ μέχρι το επιδόρπιο.

Βγαίνοντας από το εστιατόριο η βροχή είχε σταματήσει. Ευκαιρία για να ολοκληρώσω τη βόλτα μου που είχε αιφνιδιαστικά διακοπεί και να αγοράσω μερικά σουβενίρ από την παραλιακή πόλη, μέχρι να έρθει η ώρα της αναχώρησής μας για το Τάλιν.

 

[Marios_Gr]

16 | το Τάλιν

Όπως είπα στην αρχή, η κύρια αφορμή αυτού του ταξιδιού ήταν η Εσθονία, και συγκεκριμένα το Τάλιν. Το να γνωρίσω αυτή την πόλη, με το τόσο καλά διατηρημένο μεσαιωνικό κέντρο, ήταν ένα είδος ταξιδιωτικού απωθημένου. Άκουγα, διάβαζα, μάθαινα για αυτό, και όλες τις φορές φαινόταν όλο και πιο γοητευτικό, παραμυθένιο, ακόμα και μυστικιστικό.

Αυτή τη φορά εγκαταλείψαμε την αλυσίδα των Radisson Blu Ηotels και θα φιλοξενούμασταν στο Sokos Hotel Viru, ακριβώς απέναντι από την παλιά πόλη και με εντυπωσιακή θέα προς αυτή. Το συγκρότημα του ξενοδοχείου είναι ενοποιημένο με το μεγάλο εμπορικό κέντρο Viru Keskus, ενώ ακριβώς δίπλα υπάρχει το πολυσύχναστο πάρκο Tammsaare.

Στο Τάλιν φτάσαμε αργά το απόγευμα. Για να είμαι ειλικρινής η είσοδος της πόλης δεν με ενθουσίασε. Μου θύμισε τα προάστια μίας επαρχιακής πόλης, άχρωμα και αδιάφορα. Καθώς όμως το λεωφορείο προχωρούσε προς το κέντρο η πόλη άλλαζε, αποκτούσε τη μορφή ενός οργανωμένου και ενδιαφέροντος αστικού κέντρου, με το πράσινο πάντα παρόν και κυρίαρχο στο τοπίο. Η άφιξη στο ξενοδοχείο έγινε χωρίς ιδιαίτερες καθυστερήσεις. Παραλάβαμε τις κάρτες μας και ανεβήκαμε στο δωμάτιό μας το οποίο με ευχαρίστηση διαπιστώσαμε ότι ήταν το πιο ευρύχωρο που είχαμε ως τότε. Το ραντεβού μας με τον Αντώνη ήταν σε δύο ώρες για μία πρώτη βραδινή ποδαράτη βόλτα στην παλιά πόλη που απλωνόταν λίγα μετρά από την είσοδο του ξενοδοχείου. Όμως αυτός ήταν αρκετός χρόνος και το Τάλιν με περίμενε επιτέλους εκεί έξω. Αποφάσισα, λοιπόν, να αποκτήσω μόνος μου την πρώτη γνωριμία μου μαζί του.

Λίγα λεπτά αργότερα έμπαινα στη μεσαιωνική πόλη του Τάλιν περπατώντας στον κεντρικό πλακόστρωτο δρόμο. Όλοι οι δρόμοι της παλιάς πόλης είναι πλακόστρωτοι και φυσικά δεν επιτρέπεται η διέλευση οχημάτων. Η ατμόσφαιρα με συνεπήρε αμέσως. Αγόρασα ένα σακουλάκι ζαχαρωμένα αμύγδαλα με γεύση κεράσι (υπάρχουν και παραλλαγές με κανέλα, και άλλες γεύσεις) από μία πανέμορφη υπαίθρια πωλήτρια με παραδοσιακή Eσθονική φορεσιά και ακολούθησα τον ελαφρά ανηφορικό δρόμο. Απορροφημένος από την ατμόσφαιρα περνούσα ανάμεσα από παλιά κτήρια, εκκλησίες, πυργίσκους και μεσαιωνικά οχυρωματικά τείχη, προς τον λόφο Toompea, την καρδιά της παλιάς πόλης.

Στον κάστρο στην κορυφή του λόφου Toompea βρίσκεται το Κοινοβούλιο της χώρας, ο ναός του Alexandre Nevsky, πρεσβείες άλλων χωρών, αλλά κυρίως τα περίφημα "μπαλκόνια" του. Πρόκειται για ανοιχτές θέσεις στα τείχη με υπέροχη θέα προς την πόλη, σημεία συνάντησης και χαλάρωσης για τουρίστες και ντόπιους.

Σύντομα έφτασα σε μία από αυτές τις πλατφόρμες με θέα προς την περιοχή του ξενοδοχείου μας. Από πάνω υψώνονταν ψηλά τείχη με το ξύλινο μπαλκόνι που διατρέχει όλο το μήκος τους να έχει μετατραπεί σε εστιατόριο (είπαμε, έξω δεν αφήνουν τίποτα ανεκμετάλλευτο). Δίπλα μου κόσμος να περνά ή να κάθεται στο κράσπεδο των τειχών απολαμβάνοντας την πανοραμική θέα, με τα καμπαναριά, τις στέγες των πέτρινων σπιτιών με τους ανεμοδείκτες και στο βάθος την αντίθεση των σύγχρονων ουρανοξυστών. Καθησα και εγώ σε ένα παγκάκι μπροστά από ένα ανθισμένο παρτέρι και με τον ήλιο να χαμηλώνει σιγά-σιγά απορροφήθηκα από αυτό που έβλεπα, άκουγα, ένιωθα. Το Τάλιν με είχε ήδη κερδίσει.

 

[Marios_Gr]

17 | ο λόφος Toompea

Αισίως είχαμε φτάσει στην 6η ημέρα του ταξιδιού μας, ουσιαστικά όμως την προτελευταία καθώς την 8η θα αναχωρούσαμε νωρίς για την πτήση της επιστροφή. Το πρόγραμμα όμως ήταν τόσο γεμάτο που δεν προλάβαινα για μελαγχολικές σκέψεις. Πρώτα επίσκεψη στο παλάτι Kadriorg μέσα στο ομώνυμο πάρκο και κατόπιν επιστροφή στο κέντρο για ενδελεχή ξενάγηση στην παλιά πόλη.

Σηκώθηκα νωρίς, ετοιμάστηκα και πριν κατέβω για πρωινό βρήκα ευκαιρία να χαζέψω λίγο την όμορφη θέα προς την παλιά πόλη από το μπαλκόνι στο διάδρομο του ορόφου μας. Τo πρωινό στο ξενοδοχείο μας ήταν πάνω κάτω στα γνωστά καλά επίπεδα και των προηγούμενων ημερών. Έφαγα και εκείνη την ημέρα ότι μπορεί να φάει ένας άνθρωπος χωρίς να διέλθει πλήρως τα όρια της αξιοπρέπειας και κατεβήκαμε με τον συνάδελφό μου στο lobby του ξενοδοχείου για να συναντήσουμε τους υπόλοιπους προκειμένου να ξεκινήσουμε για την περιήγησή μας.

Θέα προς την παλιά πόλη από το ξενοδοχείο

Το παλάτι Kadriorg βρίσκεται μέσα σε ένα τεράστιο πάρκο στα περίχωρα του Τάλλιν το οποίο περιλαμβάνει ακόμα το Εσθονικό Μουσείο Τέχνης, υπαίθρια καφέ και τεράστιους χώρους πρασίνου. Πρόκειται για ένα μπαρόκ κτίσμα, ομολογώ όχι της έκτασης και της πολυτέλειας αυτού που επισκεφτήκαμε στη Λετονία, αλλά παρόλα αυτά εντυπωσιακό και διαφορετικό για τα δικά μας δεδομένα. Ξεκίνησε να χτίζεται το 1718 από τον Μεγάλο Πέτρο για τη Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας και το όνομά του σημαίνει η «κοιλάδα της Κατερίνας». Βολτάραμε και βγάλαμε φωτογραφίες μόνο στον κήπο του με τις ανθικές συνθέσεις και τα σιντριβάνια, και όχι στο εσωτερικό του, αλλά εγώ είχα ήδη διαπιστώσει ότι ο ευρύτερος χώρος του πάρκου ήταν πολύ ενδιαφέροντας για μία εκτενέστερη εξερεύνηση με την πρώτη ευκαιρία, που μοιραία δεν θα μπορούσε να είναι πιο αργά από την επόμενη μέρα. Κάνοντας λοιπόν ήδη στο μυαλό μου το πλάνο της επόμενης επίσκεψης μου, αναχωρήσαμε με το μικρό μας πούλμαν για την παλιά πόλη του Τάλιν.

Πίσω στο κέντρο, το πούλμαν μας άφησε στον λόφο Toompea και σε μία από τις εισόδους του ομώνυμου κάστρου που χρήστηκε εκεί τον 9ο αιώνα, από όπου και ξεκινήσαμε την περιήγησή μας. Πρώτος μας σταθμός για φωτογραφίες το κοινοβούλιο της Εσθονίας (Riigikogu) και ο ρώσικος ορθόδοξος καθεδρικός ναός του Alexander Nevsky.

Συνεχίσαμε περπατώντας στα πλακόστρωτα δρομάκια ανάμεσα σε πλήθος τουριστών για να βγούμε σε μία από τις θέσεις στα τείχη με πανοραμική θέα στην πόλη. Στη διαδρομή μας περάσαμε και από την πρεσβεία της Ολλανδίας (μέσα στα τείχη του κάστρου υπάρχουν οι πρεσβείες αρκετών χωρών) η είσοδος της οποίας ήταν γεμάτη με λουλούδια και φαναράκια που ο κόσμος είχε αφήσει ως φόρο τιμής για τους ολλανδούς πολίτες που είχαν βρει πριν 3 μέρες τραγικό θάνατο κατά την κατάρριψη του μαλαισιανού αεροπλάνου στην Ουκρανία.

Στην εξέδρα με τη θέα προς την πόλη συνωστιζόταν πολύς κόσμος. Όταν πλησίασα κατάλαβα το γιατί. Όλη η μεσαιωνική πόλη του Τάλιν απλωνόταν από κάτω. Τα παλιά σπίτια με τις κόκκινες στέγες, τα μυτερά καμπαναριά, τα τείχη της πόλης με τους στρογγυλούς πυργίσκους και στο βάθος η ψηλοί ουρανοξύστες της νέας πόλης και μετά η βαλτική θάλασσα να ξεχωρίζει αμυδρά. Παρών εκεί και ο κοκορίκος, ο χαρακτηριστικός ανεμοδείκτης-πετεινός που έχει γίνει για τους τουρίστες άτυπο σήμα κατατεθέν του Τάλιν και αποτελεί ένα από τα πιο πολυφωτογραφημένα σημεία του.

Χάζεψα λίγο δύο χαριτωμένα ξανθά κοριτσάκια που με τη φλογέρα και το βιολί τους επένδυαν μουσικά το εντυπωσιακό σκηνικό και κατηφόρισα μαζί με τους υπόλοιπους τον λόφο μέσα από τα στενά πέτρινα σκαλάκια, προς την κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης.

 

[chris7]

Πολύ ωραίες φωτογραφίες.

 

[Marios_Gr]

18 | ένα μεσημέρι, το Tallinn

Κατεβήκαμε από τα πλακόστρωτα δρομάκια που έσφυζαν από επισκέπτες και ντόπιους προς την πλατεία του Δημαρχείου για να δούμε ένα από τα παλαιότερα φαρμακεία της Ευρώπης, με συνεχή λειτουργία από τον 15ο αιώνα, κτήρια art nouveau και μεσαιωνικής τεχνοτροπίας, το δημαρχείο του Τάλιν, εκκλησίες και κατάμεστα καφέ, για να καταλήξουμε στα περιμετρικά τείχη με τους πάγκους των μικροπωλητών με τα μάλλινα και την είσοδο της παλιάς πόλης κοντά στο ξενοδοχείο μας.

Το παλαιότερο φαρμακείο της χώρας

Το δημαρχείο του Τάλιν

Με το πέρας της ξενάγησης το γκρουπ διασπάστηκε. Άλλοι αποφάσισαν να επιστρέψουν στο ξενοδοχείο για λίγη ξεκούραση και άλλοι να κατευθυνθούν προς το σύγχρονο κομμάτι του Τάλιν. Εγώ αποφάσισα να συνεχίσω την περιήγηση μου στην παλιά πόλη μόνος μου, με την ησυχία μου και την άνεση του δικού μου ρυθμού, προκειμένου να ξαναδώ ενδιαφέροντα σημεία που προσπεράσαμε γρήγορα και άλλα που είχα αφήσει ακόμα ανεξερεύνητα.

Ήταν πλέον μεσημέρι, οπότε ένα γρήγορο γεύμα θα ήταν ότι έπρεπε προκειμένου να πάρω δυνάμεις για τη συνέχεια. Κατέληξα σε ένα μοντέρνο μαγαζάκι με self service εξυπηρέτηση. Επέλεξα μία πλούσια σαλάτα με μαρούλι και αυγό και ένα αναψυκτικό και κάθισα δίπλα στο παράθυρο για να χαζέψω το διερχόμενο ετερογενές πλήθος που φαινόταν να προέρχεται από κάθε γωνιά του πλανήτη.

Μετά το γεύμα μου ξεκίνησα τη βόλτα μου. Αποφάσισα να περπατήσω πιο περιφερειακά, ακολουθώντας λιγότερο κεντρικά δρομάκια. Βρέθηκα σε γειτονιές με περιποιημένα κτήρια με μικρούς κήπους και μαγαζάκια για φαγητό και καφέ. Διέσχισα ένα πάρκο με καταρράκτες επιστρέφοντας στην κεντρική πλατεία για να περάσω από την άλλη πλευρά της και να συνεχίσω προς το κομμάτι που δεν είχα ακόμα δει, στα όρια της παλιάς πόλης με το νεότερο τμήμα του Τάλιν. Αφορμή ήταν η ανεύρεση ενός μαγαζιού με αντικείμενα εσθονικού design, για να αγοράσω ως ενθύμιο τη δημιουργία κάποιου νέου Εσθονού σχεδιαστή.

Έτσι, βρέθηκα στη μεγάλη πλατεία Ελευθερίας με σήμα κατατεθέν το μνημείο του Πολέμου της Ανεξαρτησίας, μία στήλη από 143 γυάλινες πλάκες στη μνήμη των πεσόντων για την ανεξαρτησία της Εσθονίας. Ο μοντέρνος σχεδιασμός της πλατείας συνδέει οπτικά πολύ επιδέξια το παλιό με το σύγχρονο Τάλιν. Εκεί βρήκα το κατάστημα Nu Nordik, με ενδιαφέροντα πραγματάκια σε μοντέρνα σχέδια από Εσθονούς δημιουργούς.

Βγαίνοντας από το κατάστημα μου τράβηξε την προσοχή ο λόφος που υψωνόταν στο τέλος της πλατείας. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα πάρκο σε ύψωμα που καταλήγει στο πίσω μέρος του κάστρου Toompea. Τον ανέβηκα από την πλατιά πέτρινη σκάλα και κατόπιν περπατώντας στα μονοπάτια που τον διέσχιζαν, για να δω μία όμορφη πανοραμική θέα της πλατείας από ψηλά. Εκεί είδα πολύ νέο κόσμο σε μικρές παρέες να κάθεται στο χορτάρι και να χαίρεται τον ήλιο και τον ζεστό καιρό, ακόμα και έχοντας πάρει το μεσημεριανό φαγητό μαζί τους κάποιοι από αυτούς, σαν πικ νικ, συνήθεια που δεν είναι καθόλου διαδεδομένη στη χώρα μας.

Η πλατεία Ελευθερίας με το μνημείο του Πολέμου της Ανεξαρτησίας

Με τα ψώνια μου ανά χείρας και αφού είχα ήδη περπατήσει αρκετά αποφάσισα ότι είχε έρθει η ώρα για ένα χαλαρωτικό καφέ, φυσικά συνοδευόμενο από το ανάλογο γλυκάκι, γιατί εν τω μεταξύ είχαν πέσει και τα σάκχαρα… Προτίμησα το Reval Cafe (www.revalcafe.ee), γνωστή εσθονική σειρά café, στην οδό Müürivahe, πίσω από την πλατεία Ανεξαρτησίας. Όμορφός χώρος, με κυρίαρχη την πέτρα και τα βαριά υφάσματα. Τα έργα αναδόμησης που γίνονταν στο εξωτερικό του με απέτρεψαν από να κάτσω στα έξω τραπεζάκια, έτσι βυθίστηκα σε έναν άνετο καναπέ στο εσωτερικό. Παρήγγειλα το cappuccino μου και μία πραγματικά δελεαστική τάρτα σοκολάτας και αφέθηκα στις σκέψεις μου και στο χαζολόγημα του χώρου και των υπόλοιπων θαμώνων του.

Φεύγοντας τράβηξα μερικές φωτογραφίες από την ευρύτερη γειτονιά και πήρα τον δρόμο για το ξενοδοχείο.

 

[Marios_Gr]

19 | ο τεχνολογικός γίγαντας τσέπης

Θα κάνω ένα μικρό διάλλειμα στην ταξιδιωτική μου ανασκόπηση για να αναρτήσω ένα άρθρο ενδεικτικό του τεχνολογικού θαύματος που συντελείται τα τελευταία χρόνια σε αυτή τη νεοφώτιστη χώρα της Βόρειας Ευρώπης.

Κάθε φορά που φίλοι, συγγενείς ή ζευγάρια επικοινωνούν μέσω Skype, λένε ένα σιωπηλό «ευχαριστώ» (δίχως να το καταλαβαίνουν) στους ανθρώπους που πριν από δέκα χρόνια «κατέβασαν» την ιδέα. Χάρη σε αυτή μπορούν να νιώθουν ότι είναι ακόμη κοντά στους αγαπημένους τους. Τα 663 εκατομμύρια ευχαριστήρια- όσοι και οι χρήστες της υπηρεσίες- θα πρέπει να απευθύνονται στην Εσθονία. Τη χώρα που εξελίσσεται στη νέα Silicon Valley.

Με πληθυσμό περίπου 1,3 εκατομμύρια κατοίκους, η Εσθονία παράγει τα περισσότερα κατά κεφαλή start-up από κάθε άλλη χώρα στην Ευρώπη. Ηταν ο λόγος που κίνησε την περιέργεια του BBC, που έκανε επιτόπια έρευνα, προκειμένου να συγκρίνει αυτό τον μικρό «γίγαντα» της τεχνολογίας, με τους μύθους της «Μέκκας» στην Καλιφόρνια.

Η «Μαφία της Εσθονίας», όπως είναι γνωστή η κοινότητα των start-up της χώρας, χάρη στο σχετικό hashtag στο Twitter, έχει αρχίσει να κερδίζει την παγκόσμια προσοχή. Τα παραδείγματα των τεχνολογικών εταιρειών που ξεκίνησαν από εκεί, είναι ατελείωτα. Από το Fitsme, το εικονικό δοκιμαστήριο για διαδικτυακές αγορές ρούχων που έχει ήδη κατακτήσει 16 χώρες, έως το Creative Mobile, που δημιουργεί δωρεάν παιχνίδια.

Ισως, όμως, το πιο χαρακτηριστικό να είναι το Playtech, ένας από τους μεγαλύτερους προμηθευτές παγκοσμίως, σε software για διαδικτυακό τζόγο που ιδρύθηκε στην Εσθονία, πριν από 15 χρόνια και τώρα η αξία του στο Χρηματιστήριο του Λονδίνου εκτιμάται στα 2 δισ. λίρες.

Οι ιδέες κάθε άλλο παρά στερεύουν, όμως, στο Ταλίν. Τώρα μία ομάδα επιχειρηματιών και μηχανικών δεν σηκώνει κεφάλι, από τα σχέδια στα εργαστήριά τους στην πρωτεύουσα. Σε μερικούς μήνες πιστεύουν ότι θα βγάλουν στην αγορά ένα προϊόν που θα προκαλέσει επανάσταση τις μετακινήσεις.

Είναι το Stigobike, ένα κομψό ηλεκτρικό αναδιπλούμενο σκούτερ σχεδιασμένο για μετακινήσεις στην πόλη, το οποίο χαρακτηρίζουν ως το ταχύτερο του είδους του στον κόσμο. Ζυγίζει μόλις 15 κιλά, μπορεί να καλύψει 40 χλμ. σε κάθε φόρτιση της μπαταρίας του ενώ «πιάνει» τα 27 χλμ. την ώρα. Και σύμφωνα με τον δημοσιογράφο του BBC που το δοκίμασε, είναι ιδιαίτερα απολαυστικό στην οδήγηση.

Βέβαια, όπως παραδέχονται οι μηχανικοί -το Ταλίν δεν έχει ιδιαίτερο πρόβλημα κυκλοφοριακού. Ωστόσο, οι σκέψεις και η φαντασία τους δεν «εγκλωβίζεται» ποτε στα σύνορα της μικρής τους χώρας. Αλλωστε, κάπως έτσι έχουν καταφέρει να κατακτήσουν τον κόσμο με τις ιδέες τους.

Πηγή: Γιατί η μικροσκοπική Εσθονία θεωρείται γίγαντας της τεχνολογίας | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/news/144502/h-μαφία-της-εσθονίας-με-τις-τρελές-ιδέες-γιατί-η-μικροσκοπική-χώρα-θεωρείται-γίγαντας-τη#ixzz3TparZb00

 

[done]

περιμένουμε τη συνέχεια...

 

[Marios_Gr]

20 | μια κοπέλα πριν τα μεσάνυχτα

Το βράδυ θα είχε φαγητό έξω. Δεν προβλεπόταν δείπνο στο ξενοδοχείο εκείνη την ημέρα, αλλά ούτως ή άλλως θέλαμε να δοκιμάσουμε και τις τοπικές σπεσιαλιτέ σε κάποιο εστιατόριο της παλιάς πόλης. Πάντα προετοιμάζομαι για τα ταξίδια μου ψάχνοντας ωραία μαγαζιά για φαγητό, καφέ και ψώνια. Στον κατάλογο του tripadvisor με τα καλύτερα φαγάδικα του Τάλιν είχε πολλά, ενδιαφέροντα μαγαζιά, τα περισσότερα σε μικρές αποστάσεις και βολικές τοποθεσίες μέσα στην πόλη. Επέλεξα 3-4 με βάση τις κριτικές και τις βαθμολογίες των πελατών τους, γνωρίζοντας ότι πιθανότατα δεν θα προλάβαινα να τα επισκεφτώ όλα.

Πρώτο στη λίστα ήταν το Rataskaevu 16 (Rataskaevu 16), στην ομώνυμη διεύθυνση στο παλιό Τάλιν. Φαινόταν, σύμφωνα με τα λεγόμενα, να έχει μία ιδανική αναλογία ποιότητας-τιμής, όμορφο περιβάλλον και καλό σέρβις. Το μαγαζί το είχα ήδη εντοπίσει από την προηγούμενη μέρα, έτσι αν και κάναμε την απαραίτητη περατζάδα μπας και ανακαλύψουμε κάτι πιο ενδιαφέρον, σύντομα καταλήξαμε εκεί.

Το εστιατόριο είχε όντως ένα καλαίσθητο εσωτερικό σε δύο χώρους, με την πέτρα και το ανοιχτόχρωμο ξύλο να κυριαρχούν, και έναν στενό κηπάκο στο πλάι με μία σειρά από τραπέζια. Το μαγαζί ήταν σχεδόν γεμάτο. Αν και βρήκαμε ένα τραπέζι μέσα ζητήσαμε να καθίσουμε στον κήπο. Μας είπαν ότι θα έπρεπε να περιμένουμε λίγο, αλλά όχι πολύ αργότερα μας οδήγησαν στο τραπέζι μας.

Το μαγαζί φαινόταν να επαληθεύει τις πολύ καλές κριτικές που είχε λάβει και παρά τους πολλούς πελάτες εξακολουθούσε να είναι ήσυχο και κατάλληλο για ένα χαλαρό δείπνο. Η πλέον όμως ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς μας δεν είχε έρθει ακόμα. Μία πολύ χαριτωμένη, φωτεινή και εκφραστική ξανθιά κοπέλα ήρθε να μας πάρει παραγγελία. Ίσως ήταν το πιο φιλικό (χωρίς να περνάει τα εσκαμμένα) και επικοινωνιακό πλάσμα που έχω δει. Μας υποδέχτηκε, μας έφερε τους καταλόγους και μας εξήγησε τα πιάτα ημέρας και ότι άλλη απορία είχαμε από τον κατάλογο με τα εσθονικά φαγητά, που περιελάμβανε και πράγματα μάλλον ασυνήθιστα για εμάς, όπως ελάφι και πάπια.

Το φαγητό ήταν πραγματικά νόστιμο, από το ψωμί και τα ντιπ μέχρι το σιγοψημένο για ώρες ελάφι, τα άγρια μανιτάρια και το σουφλέ λαχανικών. Ήπιαμε κρασάκι και χαλαρώσαμε στον μικρό κήπο καθώς το φως της μέρας έφευγε από τον ουρανό του Τάλιν. Η τσαχπίνα σερβιτόρα ήταν εκεί για να μας ρωτά αν χρειαζόμαστε κάτι και πως μας φαίνεται το φαγητό μας, διανθίζοντας τη συζήτησή μας με πληροφορίες για την πόλη και τα αξιοθέατα, καθώς και εμείς δεν χάναμε την ευκαιρία να παρατείνουμε την κουβέντα μαζί της κάθε φορά.

Τo βράδυ μας κύλησε πολύ ευχάριστα με συζήτηση, γέλια και κρασί, υπό το φως των μικρών φαναριών που είχαν ανάψει στα τραπέζια. Και κάπως έτσι φτάσαμε σχεδόν στα μεσάνυχτα. Ρώτησα την κοπέλα αν θα ήταν ασφαλές αυτή την ώρα να δω τη θέα της πόλης από τα τείχη του λόφου Toompea και μου απάντησε ότι το Τάλιν είναι πάντα ασφαλές. Και πραγματικά, όλες αυτές τις μέρες στη Βαλτική είδα κόσμο, και κοπέλες μόνες τους ακόμα, να κυκλοφορούν άνετα και με ασφάλεια μέχρι αργά, και μάλιστα χωρίς την παρουσία της Αστυνομίας μέσα στις πόλεις.

Έτσι λοιπόν ζητήσαμε τον λογαριασμό και ετοιμαστήκαμε να φύγουμε. Ο λογαριασμός έκρυβε και αυτός τη δική του έκπληξη. Όχι μόνο για τις πολύ καλές τιμές του, αλλά και γιατί μας ήρθε διακοσμημένος με μικρά σκίτσα με στυλό με ανθρωπάκια και καρδούλες. Ρωτήσαμε την κοπέλα αν μπορούμε να της δώσουμε ένα αποχαιρετιστήριο φιλί (ε, στο μάγουλο…), το οποίο δεν αρνήθηκε, πήραμε και εμείς το φιλάκι μας και αφήσαμε το εστιατόριο με τις καλύτερες εντυπώσεις. Σας το συνιστώ πραγματικά ανεπιφύλακτα!

Οι υπόλοιποι θα επέστρεφαν στο ξενοδοχείο για ύπνο. Εγώ όμως ήθελα μία νυχτερινή βόλτα στην παλιά πόλη που δεν είχε πια καμία σχέση με την πολύβουη πρωινή εικόνα της. Και κυρίως να δω από ψηλά τα φώτα του Τάλιν. Ανηφόρισα προς τη γνωστή πλατφόρμα και κάθισα σε ένα πεζούλι. Ο κόσμος πια λιγοστός και το Τάλιν να απλώνεται μπροστά, με τα χιλιάδες φωτάκια από τα μικρά σπίτια και πιο μετά από τους ψηλούς ουρανοξύστες των ξενοδοχείων και τον έναστρο βορειοευρωπαϊκό ουρανό από πάνω. Απορροφήθηκα πλήρως από το θέαμα και την όλη ατμόσφαιρα. Και τα ξέχασα όλα, σαν να βυθιζόμουνα σε μία γλυκιά λήθη κοιτώντας τα φώτα μέσα στο βαθύ μπλε. Αυτή η νύχτα είναι πια μία από αυτές που θα θυμάμαι στην υπόλοιπη ζωή μου.

 

[done]

Ωραία, θα φάμε στην Εσθονία!!! Το καλοκαίρι θα κάνω κι εγω το ταξίδι σου, αλλά με αντίστροφη φορά, από Εσθονία προς Λιθουανια!

 

[Marios_Gr]

Ωραία, θα φάμε στην Εσθονία!!! Το καλοκαίρι θα κάνω κι εγω το ταξίδι σου, αλλά με αντίστροφη φορά, από Εσθονία προς Λιθουανια!

Προς όποια φορά και να το κάνεις, η Βαλτική θα σε κερδίσει.

 

[Marios_Gr]

21 | τα μουσεία

Για την τελευταία μέρα στο Τάλιν είχα κάνει τις εξηγήσεις μου σε συγκάτοικο και συνταξιδιώτες. Ήθελα να δω την πόλη μόνος μου, σε χαλαρό ρυθμό και χωρίς την ανάγκη για συνεννοήσεις με άλλους για το που και πότε θα πάω. Το υπόλοιπο γκρουπ θα πήγαινε μία ημερήσια εκδρομή στο κοντινό Ελσίνκι παίρνοντας το φέριμποτ. Είμαι της γνώμης ότι είναι καλύτερα να βλέπεις λιγότερα και ενδελεχώς, παρά περισσότερα και αποσπασματικά, τουτέστιν όχι πασαλείμματα, οπότε το Ελσίνκι θα μπορούσε να περιμένει για μία επόμενη και πιο διεξοδική επίσκεψή μου στην Σκανδιναβία. Για εμένα, λοιπόν, θα ήταν η ημέρα των μουσείων του Τάλιν.

Η μέρα μου θα ήταν γεμάτη, οπότε ξεκίνησα νωρίς. Και θα ξεκίνούσα από το Μουσείο Ναυτικής Ιστορίας της χώρας, και μάλιστα από το παράρτημά του στην παλιά πόλη και όχι μακριά από το λιμάνι. Περπατώντας μέχρι εκεί είχα την ευκαιρία να βγάλω μερικές φωτογραφίες από την εκκλησία του Άγιου Όλαφ με το χαρακτηριστικό καμπαναριό με την πράσινη στέγη, ένα από τα σύμβολα του Τάλιν. Εκείνη η πολύ πρωινή βόλτα υπό την ηρεμία της μέρας που δεν έχει ξεκινήσει ακόμα τους έντονους ρυθμούς της, μου προσέφερε μία άλλη εικόνα από την τουριστική εκδοχή της πόλης που είχα ήδη γνωρίσει.

Στον δρόμο μου προς το μουσείο πέρασα έξω από το δεύτερο εστιατόριο που είχα στη λίστα μου για να επισκευτώ, το Leib Resto ja Aed (www.leibresto.ee/en), επίσης με πολλές καλές κριτικές και με έναν υπέροχο κήπο που σε κάνει να ξεχνάς ότι βρίσκεσαι μέσα σε πόλη. Εγώ δυστυχώς δεν πρόλαβα τελικά να το τιμήσω, αλλά νομίζω ότι εσείς αξίζει να το βάλετε στο πρόγράμμα σας, αν βρεθείτε προς εκείνα τα μέρη.

Το Μουσείο Ναυτικής Ιστορίας (www.meremuuseum.ee) βρίσκεται στον πύργο της «Χοντρής Μαργαρίτας», έναν από τους πύργους των οχυρωματικών τειχών της πόλης, με την ναυτική ιστορία της Εσθονίας να απλώνεται στους διαδοχικούς κυκλικούς ορόφους του, ένα μαγαζάκι με σουβενίρ στο ισόγειο και ένα καφέ στην ταράτσα του.

Επόμενη προορισμός, το Μουσείο Τέχνης της Εσθονίας, επί το εσθονικότερο και συντομότερο, KUMU, στο πάρκο Kadriorg. Η επίσκεψή μου σε αυτό είχε διττό σκοπό. Αφενός η γνωριμία μου με την εξέλιξη της εσθονικής τέχνης, αφετέρου η εξερεύνηση του όμορφου πάρκου που το περιλαμβάνει και το οποίο είχα δει μόνο αποσπασματικά την προηγούμενη μέρα. Παρόλο που το μουσείο δεν βρίσκεται κοντά στο ξενοδοχείο, αποφάσισα να διανύσω την απόσταση με τα πόδια και όχι με κάποιο μέσο μεταφοράς προκειμένου να πάρω μία καλύτερη γεύση και της σύγχρονης πλευράς του Τάλιν. Και έτσι διαπίστωσα ότι πρόκειται για μία ήσυχη πόλη, με χαλαρούς ρυθμούς για πρωτεύουσα, μεγάλους δρόμους, ίσως όχι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονικά, αλλά πάντως καθαρή και προσεγμένη.

Μετά από περίπου 40 λεπτά ποδαρόδρομου έφτασα στο πάρκο Kadriorg. Το πάρκο καλύπτει μία μεγάλη έκταση και εκτός από το ομώνυμο παλάτι και το προεδρικό μέγαρο της Εσθονίας, περιλαμβάνει εκτεταμένους χώρους πρασίνου, τεχνητές λιμνούλες, σιντριβάνια, κιόσκια, πάπιες, μαύρους κύκνους και μουσεία, ανάμεσα στα οποία και το KUMU, που ήταν ο δικός μου προορισμός.

Το KUMU, συντομογραφία του Kunstimuuseum, είναι το μεγαλύτερο μουσείο τέχνης της χώρας, και ένα από τα μεγαλύτερα της βόρειας Ευρώπης (www.kumu.ekm.ee). Έχει βραβευθεί ως το καλύτερο ευρωπαϊκό μουσείο για το 2008. Στους τέσσερις ορόφους του εξιστορεί την πορεία της εσθονικής τέχνης από τον 18 αιώνα, μέχρι την σοσιαλιστική περίοδο (1945-1991) και την σύγχρονη εποχή (1991 έως σήμερα). Το φουτουριστικό του σχέδιο είναι έργο του Φινλανδού αρχιτέκτονα Pekka Vapaavuori, ο οποίος ανέλαβε την σχεδίασή του κατόπιν διεθνούς διαγωνισμού το 1994. Δικαιολογημένα, αφού πραγματικά τόσο το εξωτερικό του όσο και το εσωτερικό του σε καθηλώνει με την λιτότητά του, την επιβλητικότητα των φορμών του και το παιχνίδι με το φως που προσφέρουν οι όγκοι του γυαλιού και του τσιμέντου. Έβγαλα το εισιτήριό μου, φόρεσα την κονκάρδα μου και περιπλανήθηκα μέσα σε τρεις αιώνες εσθονικής τέχνης…

 

[Marios_Gr]

22 | head ööd Tallinn ~ καληνύχτα Τάλιν

«Όλα τα ωραία πράγματα κάποια στιγμή τελειώνουν» λέει το γνωστό ρητό, και παρόλο που είναι ο πιο τετριμμένος τρόπος για να κλείσεις την περιγραφή μίας τόσο ωραίας ταξιδιωτικής περιήγησης, είναι και ο πλέον αντιπροσωπευτικός αυτού που ένιωθα στο τέλος της τελευταίας ημέρας στην Εσθονία, προσπαθώντας μάλλον να παρηγορήσω τον εαυτό μου που ένα ξεχωριστό 8ήμερο θα ήταν σε λίγο μία ανάμνηση.

Το απόγευμα ξεκίνησα για την τελευταία μου βόλτα στην παλιά πόλη. Δεν έχω να πω πολλά για αυτή. Γνωστοί πια οι δρόμοι και τα σοκάκια, τα κτήρια και οι γωνιές της. Η διαδρομή μου είχε περισσότερο έναν χαρακτήρα αποχαιρετισμού παρά ψυχαγωγίας. Αποφάσισα να μην καθίσω σε κάποιο εστιατόριο για το βραδινό μου, αλλά να πάρω κάτι στο χέρι και να κάτσω να το φάω στον λόφο πάνω από την πλατεία Ελευθερίας, κατά το εσθονικό στυλ. Συνέχισα για τον λόφο Toompea, με το σκοτάδι να πέφτει αργά, για να δω το ηλιοβασίλεμα από τις δύο πλατφόρμες με την ωραιότερη θέα. Και να καληνυχτίσω σιγά-σιγά το Tallinn, αποχαιρετώντας έτσι εν γένει και την περιήγησή μου στη γη της Βαλτικής.

Hea öö, Tallinn ~ Καληνύχτα, Τάλιν