Γυναίκες που ταξιδεύουν

[Travelstoryteller]

Τα ταξίδια, πέρα από πολιτισμικές, εκπαιδευτικές, ψυχαγωγικές εμπειρίες, αποτελούν μέσα προσωπικής ενδυνάμωσης, ενίσχυσης της αυτοεκτιμήσης και της αυτοπεποίθησης. Και όχι μόνο. Το solo female travelling συνδέεται άμεσα με τη γυναικεία χειραφέτηση και την απομυθοποίηση (στην πράξη) στερεοτύπων ριζομένων στα βάθη της πατριαρχίας.

Σηκώνεται τότε ο κύριος που καθόταν με τα της συζύγου του, λίγο πιο δίπλα ( περίπου στα 50 με 55 ετών τον έκανα ), πάει σε ένα κενό τραπέζι, παίρνει μία καρέκλα και την φέρνει στο τραπέζι μου, τοποθετώντας την απέναντι απο εμένα και μου λέει:
- Μία κυρία δεν πρέπει να κάθεται ποτέ σε ένα τραπέζι, χωρίς θέση για συντροφιά.
Τον κοιτώ, μετά κοιτώ τη κυρία που συνόδευε, η οποία με κοιτούσε και χαμογελούσε, και μετά τον νεαρό που μου πήρε τη τελευταία καρέκλα του τραπεζιού που καθόμουν...Του χαμογελώ και του απαντώ:
- Σας ευχαριστώ πολύ για την ευγένεια σας, η κυρία που συνοδεύετε είναι πολύ τυχερή!
- Σε κοιτάμε που κάθεσαι παρέα με το βιβλίο σου και σε θαυμάζουμε! Δεν το κάνουν πολλοί αυτό....
Μου χαμογέλασε και με χαιρέτησε φεύγοντας προς το τραπέζι του .

Το ξέρω κι εγώ καλά αυτό το χαμόγελο . Το είχα πρώτο αντικρίσει σε μια καφετέρια στο Ελσινκι πριν έξι χρόνια. Με συνόδεψε στα υπόλοιπα -αρκετά - μοναχικά ταξίδια που ακολούθησαν. Το αντίκρισα πολλές φορές στον καθρέφτη ή στη φωτογραφία (σελφι) στο Κιργισταν. Κι όταν δε μπορούσα να το αντικρίσω, το μάντευα στο πετάρισμα της καρδιάς ή στις αντανακλάσεις άλλων χαμογελων γύρω μου.

.ας ειναι αυτο το χαμογελο της ατοφιας χαρας να ανθιζει συχνα!μου εχει συμβει να κλαψω οταν πια το ονειρο εγινε αληθεια,εκει,μπροστα μου..για οσες δεν με ξερουν,ειμαι γιαγια,72 χρονων,ζω μονη,αγαπω τον κοσμο,τους ανθρωπους μου,τη μουσικη,τη ζωγραφικη και φυσικα τα ταξιδια!

Έχω ειλικρινά συγκινηθεί με τα τόσο ωραία λόγια και εικόνες εδώ μέσα!

Ωστοσο,εδω μιλαμε για γυναικες που ταξιδευουν μονες,κι οχι για την πολυταραχη ζωη μου.Θελω μονο να ευχαριστησω για τα ομορφα λογια και να υποσχεθω μια ιστορια για το παρισι σε δευτερη και τριτη αναγνωση και μερκες γαλλικες ομορφιες.Να ειμαστε καλα ,να ειμαστε καλοι με τους αλλους και με μας,να αγαπαμε..και να ταξιδευουμε,οσο πιο πολυ,πιο μακρυα μπορουμε!

@coco είναι γυναικεία κουβέντα και η δύναμη σου, η ομορφιά των λόγων σου και το μεράκι σου για την ζωή αποτελεί έμπνευση για όλες μας!!!

 

[coco]

Να,κατι τετοια συμβαινουν και σε πειθουν για μια φορα ακομα πως αξιζει να ανοιγεσαι,να δινεις και να προσπαθεις..Χαιρομαι που υπαρχουν νεες γυναικες σαν τις κορες μου,σαν κι εσας εδω,που κανουν τον κοσμο μας καλυτερο μονο με την υπαρξη τους.

 

[Travelstoryteller]

Να,κατι τετοια συμβαινουν και σε πειθουν για μια φορα ακομα πως αξιζει να ανοιγεσαι,να δινεις και να προσπαθεις..Χαιρομαι που υπαρχουν νεες γυναικες σαν τις κορες μου,σαν κι εσας εδω,που κανουν τον κοσμο μας καλυτερο μονο με την υπαρξη τους.

@coco δεν έχω λόγια, ειλικρινά σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου!
@Defkalion βάλε ένα love κουμπί, θα το χρειαστούμε εδώ μέσα!!!

 

[fenia42]

Πέρασα ένα τριήμερο στη θάλασσα με τη μητέρα μου. Τη θυμάμαι πάντα να μου λέει «να είστε ανεξάρτητες» . Δε καταλάβαινα τότε τις δικές της ανάγκες. Όταν παντρεύεσαι μικρός καμιά φορά τα θέλω σου πάνε πίσω και τα ενδιαφέροντα σου περιορίζονται στις ανάγκες της οικογένειας. Η μητέρα μου στα πενήντα της πήγε στο πανεπιστήμιο και κατάφερε να πάρει πτυχίο. Μου έμαθε να διαβάζω και να αγαπώ το διάβασμα και μου δίδαξε με το παραδειγμα της την εξέλιξη. Πάντα εξελίσσεται και μαθαίνει τον εαυτό της, αντιλαμβάνεται τη ζωή της συνθέτοντας τα κομματια της.
Όπως είπε κι ο Ελυτης, δεύτερη ζωή δεν έχει. Είτε ο δρόμος της ανεξαρτησίας είτε της αφοσίωσης στην οικογένεια απαιτούν θυσίες.
Βέβαια ποτε δεν είναι αργά για μια νέα αρχή η ένα νέο τέλος
Σκέφτομαι να παρω τη μητέρα μου και να πάμε ένα ταξίδι οι δυο μας. Κάπου μακριά από πόλεις. Καππαδοκία πχ. Επίσης της αρέσει πολύ η φύση.
Ένα κομμάτι μου ακόμα δε το έχει αποδεχτεί και είναι αυτό των ταξιδιών. Θέλω να της δείξω τι κάνω στα μοναχικά μου ταξίδια, πώς βιώνω τη μοναχικότητα, πώς περιφέρομαι στο χώρο και στη σιωπή μου. Ίσως έτσι καταλάβει καλύτερα την πιο περίπλοκη από τις κόρες της.
Γιατί πιστεύει πως τα ταξίδια είναι ένα είδος εθισμού για μένα, μια φυγή, ένα υγιές ναρκωτικό που έχω ανάγκη να πάρω μια στο τόσο για να ανταπεξέλθω στη σκληρή καθημερινότητα.

 

[paefstra]

Βίωσα πολλές ακραίες αντιδράσεις από τον περίγυρο μου, "καλά τώρα το θυμήθηκες να ταξιδέψεις μόνη σου", "αυτά ας τα έκανες πριν παντρευτείς", "δεν κρατιέται έτσι ένα σπιτικό", "ακόμα δεν τακτοποιήθηκες και πας να γκομενίσεις"

Θα γίνω κάπως αιρετική.
Τον περίγυρό μας τον επιλέγουμε και αν δεν μπορούμε, του βάζουμε όρια. Επίσης αν εχουν δειγματα ακραιων αντιδρασεων, δεν χρειαζεται να τους ενημερωνουμε για το που παμε. Η στην τελικη αλλαζουμε και περιγυρο. Το λέω μετά γνώσιν, καθώς μετά απο 4 μετοικήσεις από πόλη σε πόλη για επαγγελματικούς λόγους πηρα τεράστια μαθήματα επιβιωσης σε νεα περιβαλλοντα.
Με αυτή την εμπειρία λοιπόν πιστεύω ότι ένα ταξίδι είναι ένα βημα προς κάποια χειραφέτηση, αλλά πάντα με κάποια ασφάλεια ότι αν κάτι δεν πάει καλά, βγάζεις εισιτήριο για την επόμενη μερα- όσο κι αν κοστίζει- και επιστρέφεις στην ασφάλεια του σπιτιού σου. Μετά απο 4 μετοικήσεις χωρίς εισιτήριο επιστροφής, έχω μάθει καλά τι θα πει χειραφέτηση και επιλογή περίγυρου. Και εννοείται ότι έμεινα μόνη σε ξενοδοχεία μέχρι να βρω σπίτι και έφαγα σε εστιατόρια μόνη μέχρι να γνωρίσω εναν συνανθρωπο σε καθε νεα πόλη και ήπια καφέδες και δεν ένιωσα ποτέ περίεργα γιατί απλώς δεν υπήρχε άλλη επιλογη ούτε εισιτήριο επιστροφής - το να μείνω άνεργη και να μην κάνω τη δουλειά μου, που για μένα ήταν το "σπίτι" μου, δεν έπαιζε ως πιθανότητα. Μου κάνει μάλιστα εντύπωση ότι θεωρείται κάποιο είδος ¨κατάκτησης" αυτό το σκηνικό όταν η ανάγκη σε οδηγεί να τα κάνεις όλα αυτά αυτόματα.

Κατάλαβα από την συζήτηση ότι ο θεμα εχει περιοριστεί στις γυναίκες που ταξιδεύουν μόνες. Θα δυσκολέψω λίγο την πίστα βάζοντας και τις γυναίκες που ταξιδεύουν μόνες με παιδί/παιδιά. Γυναίκες είναι/ είμαστε κι αυτές και το 1/3 των ταξιδιών μου γίνεται έτσι. Προσωπικά δεν νιώθω καποιο αισθημα χειραφέτησης και ελευθερίας όταν το κάνω αυτό. Όταν κουβαλάς 8 κιλά στην πλάτη συν τη δική σου βαλίτσα, όταν πρέπει να φροντίσεις για την ασφάλεια και υγεία 2 ατόμων αντί για ένα, όταν η πιθανοτητα να στραβωσει κατι αγριως και να εισαι ολομοναχη σημαινει 2 εισιτηρια επιστροφης την ιδια μερα οσο κι αν κοστιζουν, πιστεύω ότι η έννοια της χειραφέτησης και της ελευθερίας δεν με απασχολεί εκείνη τη στιγμή. Με απασχολεί πως θα βρω λύση μόνη και αμεσα σε κάθε στραβή που θα τύχει - και έχω μαλιστα καταλήξει κανοντας το αρκετες φορες ότι όλα τα προβλήματα έχουν λύση, η οποία και αγοράζεται: είτε ακριβά και ξεκούραστα είτε φτηνά και κουραστικά. Με απασχολεί να μη νιώσει το παιδί μου το άγχος μου και αναρωτηθεί που το σέρνω.

Αν κάποτε ένιωσα κάποια χειραφέτηση πάντως δεν είναι τώρα αλλά στα 20 που πρωτοάρχισα να δουλεύω και αυτοσυντηρούμουν , οπότε και επαψα να δίνω λογαριασμό για το τι κανω σε κάθε "περίγυρο" ειδικα αν ειναι χαλαρη η σχεση. Και για να πω την αλήθεια, δεν μπλεκονται στα πόδια μου είτε εγω δεν δίνω τοση σημασια για να το δω. Ειδικα ανθρωπος που λεει το ρημα "τακτοποιηθηκες" μου ειναι σχεδον αορατος.

 

[Travelstoryteller]

Θα γίνω κάπως αιρετική.

Αγαπητή μου @paefstra συμφωνώ μαζί σου. Χρησιμοποιείς όμως την λέξη “αιρετική”, και όλες και όλοι καταλαβαίνουμε τι εννοείς, καθώς δυστυχώς εκεί έγκειται το πρόβλημα, και την πυρά τις περισσότερες φορές την κρατούν οι γυναίκες σε σχέση με τους άνδρες. Είναι απόλυτα αποδεκτό μια γυναίκα να “θυσιάζεται” εργαζόμενη από πόλη σε πόλη, χώρα σε χώρα, να διασχίζει τα βουνά της Αλβανίας έγκυος και με ένα παιδί στο χέρι, όταν δεν υπάρχει άλλη επιλογή και ταύτιση με την κοινή γνώμη. Όταν όμως είναι κάτι που επιλέγει η ίδια έναντι σε άλλες πιο συμβατικές και εύκολες επιλογές, τότε γίνεται αιρετική. Είναι πολύ πιο αποδεκτό μια γυναίκα να ξοδέψει 1000 ευρώ σε ένα φόρεμα για να εντυπωσιάσει τον περίγυρο και το σύντροφο της παρά να ξοδέψει ένα πολύ μικρότερο ποσό για ένα ταξίδι ή σε κάτι το οποίο θα αφιερωθεί αποκλειστικά στον εαυτό της, καθώς η νόρμα είναι η γυναίκα να “θυσιάζεται” για τους άλλους, την οικογένεια, τον σύντροφο και τα παιδιά της και ουσιαστικά να ζει για τους άλλους και όχι για τον εαυτό της (με συγχωρείτε για την ανάλυση στερεότυπων, αλλά δεν άντεξα). Έχω απεριόριστο θαυμασμό για γυναίκες όπως εσύ, που μοιράζεσαι την ιστορία σου με τόση αμεσότητα και ειλικρίνεια, και χαίρομαι ιδιαίτερα που ανεβάζουμε τον πήχη στην συζήτηση.

 

[coco]

Γυναικες που ταξιδευουν,μεγαλωνουν παιδια,ζουν μονες τους,ειναι εξ ορισμου αιρετικες..Χρειαζεται δυναμη,πεποιθηση,κουραγιο,αυτοσεβασμος..Κι επειτα για μενα ,το μοναχικο ταξιδι ειναι καταλυτης..σε φερνει απεναντι στον εαυτο σου,δοκιμαζει αντοχες,διαλυει αυταπατες.Αν γινει μ ενα παιδι,το εχω κανει,βαθαινει το δεσιμο και μοιραζει τις ευθυνες,μαθαινοντας στο παιδι να συμμετεχει ενεργα.Μαθηματα ζωης πολυτιμα.Ωστοσο,οσο μπορειτε , καντε ταξιδια με τους γονεις σας..ισως ανακαλυψετε ο ενας τον αλλο σε αλλη διασταση..τα παιδια μου λενε στους φιλους τους ιστοριες απο τα ταξιδια μας τοσο αστειες..Εγω παλι εμαθα πτυχες του χαρακτηρα των παιδιων μου που δεν ειχα υποψιαστει.Οι γυναικες που ταξιδευουν μονες τους,εχουν συνηθως το τιμονι της ζωης τους στα χερια τους.Ειναι τοσο παρηγορο αυτο..Κοριτσια μου,οσες ταξιδευουν μονες,στη ζωη η στα ταξιδια,δεν γινεται με τιποτα να ειναι γυναικουλες..

 

[paefstra]

Αγαπητή μου @paefstra Όταν όμως είναι κάτι που επιλέγει η ίδια έναντι σε άλλες πιο συμβατικές και εύκολες επιλογές, τότε γίνεται αιρετική. Είναι πολύ πιο αποδεκτό μια γυναίκα να ξοδέψει 1000 ευρώ σε ένα φόρεμα για να εντυπωσιάσει τον περίγυρο και το σύντροφο της παρά να ξοδέψει ένα πολύ μικρότερο ποσό για ένα ταξίδι ή σε κάτι το οποίο θα αφιερωθεί αποκλειστικά στον εαυτό της, καθώς η νόρμα είναι η γυναίκα να “θυσιάζεται” για τους άλλους, την οικογένεια, τον σύντροφο και τα παιδιά της και ουσιαστικά να ζει για τους άλλους και όχι για τον εαυτό της (με συγχωρείτε για την ανάλυση στερεότυπων, αλλά δεν άντεξα).

Γι αυτο λεω οτι θα γίνω αιρετικη...
Ειναι προφανες οτι μιλαμε για μικροαστικα κοινωνικα περιβάλλοντα. Γιατί σε μη μικροαστικά οι "ηθικοί κανόνες' δεν είναι ίδιοι και εξαφαλίζουν μεγαλύτερη ελευθερία στις γυναίκες όσο και στους άντρες. Επίσης νομίζω ότι στα μικροαστικά περιβάλλοντα ισχύουν οι ίδιοι κανόνες και για τους άντρες, δηλαδή γιατί ένας άντρας θα ήταν αποδεκτό να παρει 500 η 1000 ευρώ για να κανει το κέφι του κάνοντας ενα ταξίδι και στερώντας την οικογένειά του για να κάνει "κάτι για τον εαυτό του"; Κι εκεί η ηθική πίεση να θυσιάζεται για τους άλλους είναι εξίσου επιτακτική και θα προξενούσε θυμό στα μέλη της οικογένειας και στον "περίγυρο" θεωρώντας τον εγωιστή.

Το ενδιαφέρον με τα μικροαστικά κοινωνικά περιβάλλοντα είναι πόσο εύκολα αλλοιώνουν τους αυστηρούς τους ηθικούς κανόνες όταν κουνήσεις μπροστά στα μούτρα τους αρκετά φράγκα. Και τι εννοω : σε ένα υποθετικό σενάριο η γυνάικα φέρνει διπλάσια ή τριπλάσια λεφτά στο σπίτι από τον άντρα. Σε βεβαιώνω ότι αν πει "φεύγω τριήμερο με τις φίλες μου" τότε μεχρι και τα παιδιά θα της κρατήσει η πεθερά για να "ξεσκάσει' και "να κάνει κάτι για τον εαυτό της η κοπέλα". Οπότε επειδή οι κοινωνικοί κανόνες των μικροαστών είναι ιδιαίτερα σαθροί και ξεπουλιούνται εύκολα, δεν θα έπρεπε να τους δίνει κάποιος και πολλή σημασία, σε προσωπικό επίπεδο. Σε κοινωνικό, ναι, καταπιέζουν πολλές γυναίκες όσο και αντρες.

 

[giannoula]

@coco μου με συγκίνησες!! Δεν είσαι γιαγιά είσαι σούπερ γιαγιά!! Και πιο νέα από πολλούς νεοτερους σου στη ψυχή

 

[sinefoula]

ωραιο θεμα για συζητηση.......ναι εχω νιωσει πολλες φορες αβολα ακομα κι εδω στο φορουμ......ειχα ανεβασει ενα θεμα μ ενα ταξιδι στην μικρα ασια,για ενα ταξιδι που ηθελα χρονια να παω......πολλοι εγραψαν οτι τρολαρω,αν το γραφω σωστα........βασικα δεν ξερω ακριβως τι σημαινει τρολαρω..........αλλοι εγραψαν οτι αν δεν ειχα βαλει φωτογραφιες θα πιστευαν οτι κανω πλακα,ή κατι τετοιο......γιατι απλα εγραψα οτι πηγα διακοπες μ ενα φιλικο μου γκει ζευγαρι,δυο αντρες δλδ.......ειχαμε κλεισει τρικληνο γιατι ηταν φτηνοτερο στα συν οτι ο ενας ηταν τουρκος και μιλουσε τη γλωσσα..........τες πα δεν ειναι εκει το θεμα.........το θεμα ειναι οτι ξενερωσα......δλδ τι;ειμαι γυναικα,εχω παιδια,ειμαι διαζευγμενη και παρολα αυτα ζω,ταξιδευω,εχω φιλους.......τι;ειλικρινα εκεινη τη φορα δεν καταλαβα σε τι τρολαρα ή που εγραψα λαθος.......μενω σε νησι........μεγαλωσα πειραια......επελεξα να ζω στο νησι........εχω δυο παιδια,και 5 γατες,ειμαι μονογονεας,εχω φιλους γκει γιατι κυριως αυτοι δεν εχουν θεμα αν εγω χωρισα αλλα ζω παραλληλα........φιλες ειχα και εχω και αντρογυνα και οικογενειες αλλα πολυ σπανια πλεον........γιατι στο ελλαντα δεν γουσταρουν παρεα με χωρισμενες.......δεν εχω χωρισει ομως........ειμαι ενας ολοκληρος ανθρωπος κι η λεξη χωρισε με ενοχλει.....δε θα συζητησω το γεγονος οτι το να ταξιδευω μονη στα 47 ειναι θεμα.......μονη απο επιλογη κι απο αναγκη γιατι θελω να ταξιδευω αλλα κανεις δεν με ακολουθει.........αλλος εχει τη ζωη του,τη δουλεια του,τα πρεπει και τα θελω του.....και ειναι σεβαστο..........αλλα αν δεν ημουν γυναικα θα ακουγα ενα ρημαδι μπραβο που οτι εχω το εχω φτιαξει μονη μου..........αλλα μπραβο δεν εχω ακουσει ακομα.......και δεν με νοιαζει......με ενοχλει ομως οταν δεν καταλαβαινουν γενικα μια γυναικα,ρατσισμος και σεξισμος παντου......δεν θελω να μου ανοιγουν την πορτα,ουτε να μου φερθουν διαφορετικα,απλα να με καταλαβουν θελω.....να καταλαβουν το γεγονος οτι στα 47 μια γυναικα ειναι νεοτατη και ζωντανη και δεν θελει πλεον να αραξει,να βρει το κατι τι της,να νιωσει θελει ανθρωπος.....ουτε λιγοτερο,ουτε περισσοτερο απ αυτο.μεγαλη συζητηση....

 

[Travelstoryteller]

Λοιπόν έχουμε και λέμε:
Έχουμε στην παρέα γυναίκες κάθε ηλικίας οι οποίες είναι ελεύθερες, διαζευγμένες, με σύντροφο, παντρεμένες, μανάδες, γιαγιάδες, που ταξιδεύουν μόνες, με φίλες, με τα παιδιά αλλά και με τις μητέρες τους!
Για να προχωρήσουμε την συζήτηση στα πρακτικά ζητήματα, σπάω λιγάκι τα ταμπού και σας παραθέτω 2 ιστορίες περιόδου, για ένα θέμα που σίγουρα αντιμετωπίζουμε όλες μας στα ταξίδια. Επίσης περιμένω κάποια στιγμή να εμφανιστεί και η @mikrh tsopana στην παρέα μας!

 

[Travelstoryteller]

Ιστορίες περιόδου Ι

Location: Σταθμός υπεραστικών λεωφορείων Μαδρίτης

Κατάσταση: αναμονή δρομολογίου

Προορισμός: Γρανάδα



“Σκατά!”

“Ε ναι σκατά τα κάναμε, Πασχαλιάτικα χωρίς κράτηση, πάρε τώρα πέντε ώρες αναμονής να έχεις. Και πάλι καλά που βρήκαμε θέσεις δηλαδή να φύγουμε από εδώ πέρα” δεν έχασε ευκαιρία ο σύντροφος, αραχτός όπως ήταν με τη πλάτη γερμένη στα μπακπακ μας, στο βρώμικο πάτωμα του σταθμού

“Σκατά, μόλις αδιαθέτησα”

“Είσαι σίγουρη;”

“Νομίζω ναι”, ο πόνος στη μέση σε συνδυασμό με μια ενοχλητική αίσθηση εκεί που αντιλαμβάνεστε δεν μου άφησε πολλά περιθώρια για αμφιβολίες.

“Έχεις πυρομαχικά;”

“Όχι ρε γαμώτο, μπέρδεψα τις μέρες” κοίταξα το ημερολόγιο στο κινητό μου, “μόνο τα χάπια έχω, νόμιζα ότι θα μου έρθει αφού επιστρέψουμε... Πάω πρώτα τουαλέτα να σιγουρευτώ και μετά να βρω φαρμακείο”

“Στο φαρμακείο πάρε μου κάτι για τον πονοκέφαλο, το κεφάλι μου πάει να σπάσει”

“Δεν θες τα δικά μου;”

Του κουνάω το πακέτο με τα μπλε χαπάκια, τα οποία είναι φτιαγμένα για μετεγχειρητικές καταστάσεις, το μόνο που με πιάνει όταν ξεκινήσουν οι κράμπες - οι οποίες συγκρίνονται με τον πόνο της καρδιακής προσβολής και έχει αποδειχτεί και επιστημονικά.

“Αυτά είναι γυναικεία, δεν κάνουν για τον πονοκέφαλο”, απορρίπτει την προσφορά μου.

Δεν είναι, και του το έχω πει πεντακόσιες φορές, βοηθάνε στον πονοκέφαλο, και κλοτσιά να του δώσω μετά στο κεφάλι, δεν θα νιώσει τίποτα, αλλά δεν μένω να το συζητήσω.

Αφού η επίσκεψη στην τουαλέτα επιβεβαίωσε τους φόβους μου, ανακαλύπτω το φαρμακείο ανάμεσα σε άλλα μικρομάγαζα του σταθμού και μπαίνω μέσα. Κοιτάζω τα ράφια αλλά δεν εντοπίζω τίποτα που να θυμίζει σερβιέτες και καταλήγω στο ταμείο.

“Μιλάτε αγγλικά;”

“Πολύ λίγο”, απαντάει η φαρμακοποιός.

Μάλιστα, σκέφτομαι, και αρχίζω να σπάω το κεφάλι μου πως λέγεται η σερβιέτα στα αγγλικά. Δεν το βρίσκω οπότε το πιάνω αλλιώς

“Always?”

“Siempre” μου απαντάει (το “Πάντα” στα Ισπανικά)

Ωχ, δεν θα συνεννοηθούμε σήμερα.

“Period”

“Δεν καταλαβαίνω”, μου λέει στα ισπανικά.

“Γυναίκα. Κάθε μήνα...” Της δείχνω το σημείο που πιστεύω ότι βρίσκονται οι ωοθήκες μου (ωοθήκες σάλπιγγες, αυτά που έχουμε εκεί κάτω τέλος πάντων).

“No entiedo”, επιμένει.

“Tabon?”

Με κοιτάει χωρίς βεβαιότητα και αρχίζει να ψάχνει τα κουτάκια γύρω της.

“No no no, τι ζητάς ταμπόν, αφού σερβιέτα χρειάζεσαι” μονολογώ μεγαλόφωνα

“Servieta? ΑΑΑΑ si compresa sanitaria!” αναφωνεί με ενθουσιασμό.

Και μου δίνει .... ένα πακέτο “Siempre”!

Τώρα το πως πήρα και τα παυσίπονα για τον σύντροφο είναι μια άλλη ιστορία!