Γουατεμάλα και... βλέπουμε

[eva kas]

αχ,μια ακομα καταπληκτικη ιστορια..........

 

[Rosa]

Δημήτρη, ο λαός ψήφισε: Στη γύρα, στη γύρα!!!!

(μας έφυγε, πάντως, μια ανησυχία τώρα που σε ακούσαμε...Να είσαι καλά και να περνάς απίθανα, όπου κι αν είσαι...)

 

[LULLU]

Δημήτρη, ο λαός ψήφισε: Στη γύρα, στη γύρα!!!!

(μας έφυγε, πάντως, μια ανησυχία τώρα που σε ακούσαμε...Να είσαι καλά και να περνάς απίθανα, όπου κι αν είσαι...)

συμφωνω και εγω και υπογραφω!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

[chrikky]

η αλήθεια σε σκεφτόμασταν λίγο.. συμφωνώ με την getxo... ακόμη κι αν βαριέσαι τα κατεβατά στέλνε κανα "hola"

καλά να περνάς δημήτρη!

 

[go2dbeach]

Μας ελλειψες βρε Δημητρη με τα ωραια σου διλημματα Ναι , σε συμπονω!
Εγω ψηφιζω λιγα ακομη μαθηματα , να αποκτησεις θαρρος λιγο με τη γλωσσα και cuando tienes mas confianza κοπανα την για αλλου.
Επισης ψηφιζω αντι για αγγλικα να μας πετας κανενα ισπανικο στα κειμενα.

 

[delmem2233]

¡Que chilero! (Υπακούω, όπως βλέπετε...). “Damn awesome”, στα Αγγλικά. Στα Ελληνικά; Η δική μου, ελαφρώς (τι “ελαφρώς” δηλαδή...) αθυρόστομη εκδοχή, είναι “και γαμώ τις φάσεις”. Όπως για παράδειγμα, δύο και μισή μετά τα μεσάνυχτα, να κοιμάσαι ήσυχα και ωραία στο κρεβατάκι σου, ξαφνικά να ακούς τα ξύλα στο ταβάνι του δωματίου σου να κουτουλάνε μεταξύ τους, αμέσως μετά να αισθάνεσαι το κρεβάτι να πηγαίνει πέρα-δώθε, και να λες... “εντάξει μωρέ, σεισμός γίνεται, μέχρι να γυρίσω πλευρό θα έχει τελειώσει”. Αμ δε... Πέρασαν αρκετά δευτερόλεπτα, και το τράνταγμα αντί να υποχωρούσε, δυνάμωνε. Σηκώθηκα, κάθισα στο κρεβάτι, όχι ιδιαίτερα τρομαγμένος, όσο πολύ περισσότερο ενθουσιασμένος(!), και περίεργος να δω πόσο ακόμη θα κρατούσε. Πέρασαν ακόμη περισσότερα δευτερόλεπτα, και ο σεισμός... τον χαβά του. Σηκώθηκα, κι αισθάνθηκα το έδαφος να κάνει οκταράκια, όμως το δωμάτιο ήταν πολύ σκοτεινό, και η έλλειψη φωτός μού έκανε χαλάστρα. Ήθελα να... απολαύσω την όλη φάση με όλες τις αισθήσεις μου, ΚΑΙ με την όραση. Άνοιξα την πόρτα, κι άκουσα όλα τα σκυλιά της γειτονιάς να γαβγίζουν σαν λυσσασμένα. Το μάτι μου έπεσε αριστερά σε ένα σκοινί με απλωμένα ρούχα. Τα μπλουζάκια των πιτσιρικιών του σπιτιού που η κυρα-Νόρμα είχε απλώσει ώρες νωρίτερα, χόρευαν... Αλλά ΧΟΡΕΥΑΝ... Και το έδαφος το βιολί του, οκταράκια και... δώσ' του κι άλλα οκταράκια... Ήταν σαν να είχα πιει μια-δυο μπίρες και να πήγαινα δεξιά-αριστερά-πέρα-δώθε, μόνο που στην προκειμένη περίπτωση ήταν το έδαφος που... τα είχε τσούξει. Ειλικρινά, θυμήθηκα κάτι σκηνές από το “Big in Japan” όπου οι διαγωνιζόμενοι έπρεπε να ισορροπήσουν πάνω σε κινούμενες επιφάνειες. Ακούμπησα με το αριστερό χέρι τον τοίχο δίπλα στην πόρτα του δωματίου, και τότε κατάλαβα ακόμη καλύτερα πόσο κουνιόταν το έδαφος. Τη μία στιγμή ο αριστερός ώμος μου σχεδόν ακουμπούσε τον τοίχο, και την επόμενη έπρεπε να βάλω κόντρα το δεξί πόδι για να μη φύγω στην άλλη πλευρά... ¡Que chilero! πραγματικά... Συνολικά το “πανηγύρι” κράτησε πάνω από ένα λεπτό, όμως δεν θέλω να μείνει κανείς με την εντύπωση ότι ήταν κάτι... δεν ξέρω... “τρεχάτε στους δρόμους κι όποιος σωθεί σώθηκε...” Κατά έναν παράξενο τρόπο, επικρατούσε... γαλήνη (με εξαίρεση τις... “κότες” τα σκυλιά που ξελαρυγγιάζονταν στο γάβγισμα). Κανείς από τους “chapines” (χαϊδευτικό των Γουατεμαλτέκων) του σπιτιού δεν μπήκε στον κόπο να βγει στην αυλή, ούτε κάποιος από την άλλη οικογένεια, στην απέναντι πλευρά της αυλής. Μόνο εγώ βγήκα (μη χάσω...).
Το επόμενο πρωί μπήκα στο ίντερνετ και είδα τι ακριβώς είχε συμβεί. Συμπόνεσα τους τουρίστες σε ένα ξενοδοχείο στο San Pedro Sula, στις Ονδούρες, πόλη που βρίσκεται σχετικά κοντά στο επίκεντρο του σεισμού. Διάβασα ότι πανικοβλήθηκαν κι έτρεξαν έξω από το ξενοδοχείο. Σκέφτηκα ότι αν ΕΜΕΙΣ, ΕΔΩ, ΤΟΣΟ μακριά από το επίκεντρο του σεισμού, κουνηθήκαμε ΤΟΣΟ, τότε οι δύσμοιροι τουρίστες, και φυσικά οι ντόπιοι κάτοικοι της περιοχής, πρέπει να τα χρειάστηκαν για τα καλά... Μια και ο σεισμός έγινε κατά τις δύο και μισή μετά τα μεσάνυχτα, εδώ, οι εφημερίδες είχαν ήδη, εννοείται, κλείσει, και την επόμενη μέρα δεν είχαν τίποτα σχετικό. Στο φύλλο της Παρασκευής όμως, είχαν ένα μάτσο φωτογραφίες από καταστροφές που προκάλεσε ο σεισμός σε όλη σχεδόν τη Γουατεμάλα. Μέχρι και γέφυρες κατέρρευσαν... 7,1 ήταν αυτά...
Μαζί με το έδαφος όμως, μάλλον κουνήθηκε λίγο και το μυαλό μου, επειδή το πρωί, μετά τον σεισμό, ξύπνησα και πήρα κάποιες αποφάσεις που καιρός ήταν να πάρω, σχετικά με το πώς πάνω-κάτω θα κυλήσει το αμέσως επόμενο κομμάτι του ταξιδιού. Δευτέρα πρωί άρχισα μαθήματα σε νέα σχολή, encantado de la vida, (“μέσα στην τρελή χαρά”, σε ελεύθερη μετάφραση), όπως θα έλεγε και η ανεπίσημη δεύτερη δασκάλα μου, μια Βελγίδα που δουλεύει στην Γουάτε, την Πρωτεύουσα, και με βοηθάει καθημερινά ΠΟΛΥ με τα correos της στα Ισπανικά. Έλα μου όμως που η μάνα μου πρέπει να έπαιρνε ληγμένα όταν με είχε στην κοιλιά της, καταδικάζοντάς με σε εντυπωσιακές μεταπτώσεις στη διάθεσή μου! Μισή ώρα μετά την έναρξη του μαθήματος τη Δευτέρα, είχα ήδη αποφασίσει να μην επιστρέψω την επόμενη μέρα(!). Στράβωσα με τον δάσκαλο. Καλός, χρυσός και άγιος, όμως κατά τη διάρκεια του μαθήματος αισθανόμουν ότι... τον έσερνα, ότι τον κουβαλούσα στην πλάτη, ότι διαρκώς εγώ του έλεγα τι θα κάναμε μετά, κι εκείνος απλά... ήταν παρών. Κυρίως όμως με εκνεύρισε επειδή δεν με διόρθωνε. Από την πρώτη στιγμή του είχα πει ότι ήθελα να με διορθώνει, χωρίς να φοβάται ότι θα εκνευριζόμουν (απ' ότι έχω καταλάβει, επειδή τα μαθήματα στη Γουατεμάλα είναι one on one, ένας δάσκαλος με έναν μαθητή, πολλοί δάσκαλοι αποφεύγουν να... γίνονται κακοί διορθώνοντας διαρκώς τους μαθητές τους, με τον φόβο ότι οι μαθητές θα ζητήσουν από τον διευθυντή της σχολής τους άλλον δάσκαλο). Χρυσό τον έκανα τον αξιαγάπητο, κατά τα άλλα, Κάρλος, να με διορθώνει, εκείνος τίποτα... Για να μην τον κατσαδιάζω άδικα πάντως, η αλήθεια είναι ότι και δάσκαλο μπορούσα να είχα αλλάξει, και άλλα πράγματα μπορούσα να είχα κάνει, όμως βασικά αισθάνθηκα, ξαφνικά, κουρασμένος. Τις δύο προηγούμενες βδομάδες τελείωνε το τετράωρο μάθημα και ήμουν σαν θεατής συναυλίας που δεν αφήνει το συγκρότημα να φύγει από τη σκηνή, ζητώντας κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα τραγούδια... Τη Δευτέρα, μετά από μόλις μισή ώρα, δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσει το μάθημα και να φύγω... Το υπόλοιπο της ημέρας πέρασε με την αφεντιά μου να σκέφτεται πώς θα μπορούσα να περάσω τη βδομάδα στη Xela, κάνοντας καθημερινά εξορμήσεις στη γύρω περιοχή. Ομολογώ ότι αισθανόμουν... ανακουφισμένος που το υπόλοιπο της εβδομάδας δεν θα έκανα μαθήματα. Πέρασα αρκετή ώρα μιλώντας με την κυρα-Νόρμα, τον σύζυγό της, και τα τρία παιδιά τους, σκέφτηκα ότι καθημερινά μπορούσα να δουλεύω τα Ισπανικά μου μαζί τους, οπότε... όλα καλά.
Την Τρίτη πήγα στο κοντινό San Andres Xecul, για να δω μία “κουφή” εκκλησία (η πρόσοψή της τουλάχιστον είναι τέτοια), που είχα δει σε φωτογραφίες. Ένας ντόπιος μού επέστησε την προσοχή σε λεπτομέρειες που αν δεν τον είχα δίπλα μου, θα μου είχαν ξεφύγει, ή θα τις είχα προσέξει χωρίς όμως να ξέρω το νόημά τους, γιατί δηλαδή κάθε φιγούρα στην πρόσοψη βρίσκεται εκεί που βρίσκεται, γιατί όχι κάποια άλλη φιγούρα στη θέση της, γιατί όχι σε κάποιο άλλο σημείο της πρόσοψης. Άρχισε να βρέχει. Άρχισε να ρίχνει χαλάζι. Άρχισε να φυσάει και ταυτόχρονα να ρίχνει τρελό χαλάζι, όμως... άλλο που δεν ήθελα. Τρύπωσα στην εκκλησία, σκαρφίστηκα μία πρόχειρη πατέντα για να προστατέψω τον φακό της φωτογραφικής μηχανής που είχα μαζί μου, κι έβγαλα μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες φωτογραφίες που έχω βγάλει σε αυτό το ταξίδι. Όταν μετά από ένα μισάωρο σταμάτησε η βροχή/χαλαζόπτωση, οι δρόμοι ήταν σκέτοι χείμαρροι. Το San Andres Xecul είναι κτισμένο σε μία βουνοπλαγιά, σχετικά απότομη, και κατέβαινε ΤΟ νερό από την κορυφή του βουνού. Τσαλαβουτώντας στα νερά, πήγα στο σπίτι όπου “φιλοξενείται” ο “San Simón”. Άντε τώρα να εξηγήσω περί τίνος πρόκειται... Εεεε, ΕΙΝΑΙ “άγιος”, με την έννοια ότι πολλοί ντόπιοι πηγαίνουν και προσεύχονται μπροστά του, προσφέροντάς του -κυρίως- τσιγάρα και αλκοόλ. Στο σπίτι που πήγα (κανονικό σπίτι, κανονικής οικογένειας, ο “άγιος” δεν “φιλοξενείται” σε εκκλησία), υπήρχαν σε ένα δωμάτιο δύο... να τις πω “κούκλες”;, δύο ανθρώπινα ομοιώματα τέλος πάντων, σε φυσικό μέγεθος, καθιστές φιγούρες, με γυαλιά ηλίου, κουλ ντύσιμο, δερμάτινα γάντια, γενικά εμφάνιση νταβατζίκου, με “υποδοχή” στο στόμα για τοποθέτηση τσιγάρου, και τρύπα για να μπορούν οι πιστοί να χύνουν αλκοόλ στο “στόμα”. Αν έβλεπα στην Ελλάδα κάτι παρόμοιο, θα έπαιρνα ανάποδες (δεν είμαι που δεν είμαι της εκκλησίας, αν έβλεπα και κάτι τέτοιο...). Εδώ όμως μου φάνηκε α π ί σ τ ε υ τ α ενδιαφέρον, και δεν ήθελα να φύγω. Το San Andres Xecul είναι σχεδόν 100% Μάγια, οι ladinos είναι πολύ λίγοι, και στους δρόμους, αλλά και στο σπίτι του “αγίου”, ακούς μόνο Κιτσέ, μία από τις γλώσσες των Μάγιας. “Πιστοί” όχι απλά προσεύχονταν, αλλά ειλικρινά έπειθαν με την αφοσίωσή τους, με τον περίεργο Έλληνα να στέκεται σε μια γωνιά και να παρατηρεί με πόση ευλάβεια άναβαν τσιγάρα και τα έβαζαν στο στόμα του “αγίου”, με πόση αυτοσυγκέντρωση έχυναν αλκοόλ στο “στόμα” του, φροντίζοντας να μην στάξει ούτε σταγόνα... Εντυπωσιάστηκα... Και η επίσκεψη έκλεισε παίρνοντας αντί για λεωφορείο ένα “pick-up”, αυτά τα αγροτικά οχήματα με καρότσα, που εδώ χρησιμοποιούνται για μετακινήσεις, συμπληρωματικά των λεωφορείων. Απόλαυση σκέτη... Ξαφνικά αισθάνεσαι πιτσιρίκι ξανά, κι όταν φθάνεις στο τέλος της διαδρομής μένεις με το παράπονο ότι... σου στερούν το αγαπημένο σου παιχνίδι...
Μια και πέρασαν μέρες, αναφέρομαι μόνο στα χάι-λάιτ κάθε ημέρας, διαφορετικά θα μου έπαιρνε ώρες να τελειώσω αυτό το κείμενο. Σαν χάι-λάιτ της Τετάρτης μετράω τον σεισμό, άσχετα αν τυπικά συνέβη την Πέμπτη. Όσο για την Πέμπτη, ο αλλοπρόσαλλος και κυκλοθυμικός Δημήτρης κτύπησε ξανά! Ξύπνησα το πρωί, κι αισθάνθηκα ότι μου είχαν λείψει τα μαθήματα(!). Μου “θύμισα” ότι στη Γουατεμάλα ήρθα πρώτα για να βελτιώσω τα Ισπανικά μου, και μετά για να ταξιδέψω. Αισθάνθηκα ότι φεύγοντας από τη Xela στο τέλος της εβδομάδας θα αδικούσα τον εαυτό μου και τον βασικό σκοπό αυτού του ταξιδιού. Σκέφτηκα ότι... “είμαι εδώ, έχω τα λεφτά που χρειάζονται, και ξέρω με ποιον δάσκαλο σε ποια σχολή είχα τη μεγαλύτερη βελτίωση”. Επόμενη κίνηση, βόλτα μέχρι την σχολή όπου πέρασα τις δύο πρώτες βδομάδες. Pan comido, piece of cake... Μέσα σε δύο λεπτά είχα κανονίσει να κάνω μαθήματα την επόμενη βδομάδα, με συγκεκριμένο δάσκαλο, που μπορεί να έχει σχεδόν τα μισά χρόνια μου (είναι μόλις 21), όμως είναι ακριβώς εκείνος που χρειάζομαι. Δε μου χαϊδεύει τα αυτιά, είναι τελειομανής, και κατέχει τη γλώσσα άψογα. Δεν έχει την εμπειρία άλλων δασκάλων στην ίδια σχολή, ακριβώς όμως επειδή είναι σχετικά καινούργιος στη δουλειά, έχει ακόμη την... άντε, να μην χρησιμοποιήσω άλλη κακή λέξη, ας πω “δίψα”, να προσέχει μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, να μη λέει, “εντάξει μωρέ, δε βαριέσαι, είπε λάθος αυτό που ήθελε να πει, αλλά... άντε, μην τον διακόψω και ψάχνω για δουλειά την επόμενη βδομάδα”. Το ότι ήθελα να κάνω κι άλλα μαθήματα, ήταν ο μισός λόγος που με έκανε να κανονίσω να μείνω μία ακόμη βδομάδα στη Xela. Ο άλλος μισός ήταν απλά ότι... ήθελα να μείνω μία ακόμη βδομάδα στη Xela. Θέτοντάς το εξευτελιστικά απλά και χωρίς ίχνος φαντασίας, “μου αρέσει εδώ”. Ίσως επειδή δεν είναι φανταχτερή πόλη, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι της λείπει κάτι. Ίσως επειδή έχει πολλές cozy γωνιές, κάνοντάς την να μοιάζει με μία μεγάλη αγκαλιά. Ίσως επειδή ο κόσμος είναι πολύ-πολύ-πολύ γλυκός, και συνηθισμένος να βλέπει ξένους, τόσο όσο χρειάζεται, όχι δηλαδή τόσο πολύ που να έχουν φθάσει οι άνθρωποι να βλέπουν “γκρίνγκο” και να τον κοιτάνε σαν κινούμενη τσέπη, ούτε όμως και λίγο, τόσο λίγο που να κοιτούν κάθε “γκρίνγκο” με καχυποψία και μισό μάτι, απρόθυμοι να πιστέψουν ότι αυτοί οι ασπρουλιάρηδες είναι εδώ για να μάθουν Ισπανικά και όχι για να... δεν ξέρω... τους κλέψουν τα παιδιά... Στη Xela αισθάνομαι ότι έχω βρει μία πολύ ζεστή γωνιά, και τώρα που το σκέφτομαι μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε η “μετακόμισή” μου στο σπίτι της κυρα-Νόρμας την περασμένη Κυριακή... Μένω λοιπόν στη Xela μέχρι και το προσεχές Σάββατο, για μία ακόμη βδομάδα, τέταρτη.
Άλλο χάι-λάιτ της Πέμπτης, το βραδινό παιχνίδι της φοβερής και τρομερής Xelajú στο γήπεδό “μας” (πώς με κόβετε; Που ξαφνικά έγινα και φανατικός των “Super Chivos”, των “σούπερ κριαριών”, για τα πλέι-οφ του πρωταθλήματος. Αυτήν τη φορά δεν μπορούσα να βλέπω τις κορυφές των βουνών που περιέγραψα την περασμένη Κυριακή. Αυτήν τη φορά έπρεπε να... σκάσω και να καθίσω και να δω το παιχνίδι, ρίχνοντας φυσικά ματιές δεξιά-αριστερά στην κερκίδα. ΤΟ χάζι... Παστωμένες σαρδέλες όλοι μας στην κερκίδα, καρφίτσα δεν έπεφτε, εννοείται ότι μέχρι και οι διάδρομοι ήταν πήχτρα στον κόσμο, και haciendo una historia larga corta (making a long story short) ήταν το κλασικό “βάστα να μην χρειαστεί να πάω τουαλέτα, γιατί κάηκα. Μέχρι να φθάσω...” παιχνίδι. Παρεμπιπτόντως, έπρεπε να είχαμε χάσει 1-3, όμως επειδή το ποδόσφαιρο είναι από τα πιο άδικα, άρα και πιο “ανθρώπινα”, αν το σκεφτεί κανείς, αθλήματα, με δύο κουφά γκολ στις καθυστερήσεις νικήσαμε 3-1 (νικήΣΑΜΕ... Ή είσαι κολλημένος με τη Xela ή δεν είσαι...).
Τέλος, χθες, Παρασκευή, πήγα για δεύτερη φορά στο San Francisco El Alto, που φημίζεται για την παρασκευιάτικη αγορά του. Κόσμος και κοσμάκης... Έχεις την αίσθηση ότι ολόκληρη η πόλη (κτισμένη σε πλαγιά βουνού με σούπερ θέα στη γύρω περιοχή) είναι μία αγορά. Δεν υπάρχει δρόμος που να μην καταλαμβάνεται από πωλητές, στην πλειοψηφία τους indígenas γυναίκες, με τις πολύχρωμες φορεσιές τους και τους... “μπόγους” στην πλάτη. Αν προσέξεις, βλέπεις ότι η “κορυφή του μπόγου” μοιάζει με κεφαλάκι παιδιού. Κι αν προσέξεις πιο χαμηλά, μπορεί να δεις δύο μικροσκοπικά ποδαράκια να σκάνε μύτη. Είναι επειδή ο “μπόγος” είναι όντως παιδάκι. Στη Γουατεμάλα έχεις την εντύπωση ότι οι μισές indígenas κυκλοφορούν με έναν τέτοιο “μπόγο” μονίμως στην πλάτη, κάτι που πλάκα-πλάκα δεν αποτελεί υπερβολή, αν σκεφτεί κανείς πόσο μικρές οι κοπέλες Μάγια κάνουν οικογένεια, πόσο μικρές αρχίζουν τα γεννητούρια, και πόσα πιτσιρίκια γεννοβολούν. Κάποιο από τα πολλά παιδιά τους είναι πάντα σε ηλικία κατάλληλη να το κουβαλούν στην πλάτη τους. Μέχρι και στο γήπεδο(!) είδα indígena κοπελίτσα να πουλάει μαστίχες, καραμέλες, τσιγάρα, με έναν μικρό ξύλινο πάγκο μπροστά της, κι έναν “μπόγο” με δύο κιούτικα (εκ του cute) ποδαράκια να κρέμονται λίγο πάνω από τον πισινό της. ΤΟ χάι-λάιτ όμως ήταν όταν η συγκεκριμένη κοπελίτσα έκανε διάλειμμα σε μια γωνιά, έφερε τον μπόμπιρά της μπροστά, και τον θήλασε, εκεί, στην κερκίδα, την ώρα του αγώνα, με τόσο κόσμο τριγύρω! Παρόμοιες σκηνές έχω δει αμέτρητες στη Γουατεμάλα. Θα χρειαζόμουν ένα ξεχωριστό μεγάλο κείμενο για να αναφερθώ σε όλες τις περιπτώσεις θηλασμού που έχω γίνει μάρτυρας, στα πιο απίθανα σημεία, και πάντα με τις Γουατεμαλτέκες να μη δίνουν σημασία στο ποιοι βρίσκονται γύρω τους την ώρα που θηλάζουν τα μωρά τους...
Όσο για τη σημερινή μέρα, την πέρασα σαν κλασικός nurd, κάνοντας τις ασκήσεις των έντεκα εκ των 22 κεφαλαίων ενός βιβλίου που θα χρησιμοποιήσω την προσεχή βδομάδα. Διάλειμμα έκανα μόνο για φαγητό (σούπερ μαγείρισσα η μάνα μου, αλλά κι η κυρα-Νόρμα δεν πάει πίσω), για να τσεκάρω το μέιλ μου, και για μία σύντομη βόλτα το απόγευμα για να πάρω αέρα. Η είσαι party animal και το καις Σάββατο βράδυ, ή δεν είσαι...
Αυτάαααα... Βασικά, αισθάνομαι λίγο σαν τον Ντάστιν Χόφμαν στο Wag the Dog, που είναι μία από τις αγαπημένες μου ταινίες. Στο τέλος ήθελε να το φωνάξει σε όλο τον κόσμο, ήθελε να πει σε όλους τι αριστούργημα είχε σκηνοθετήσει, όμως δεν μπορούσε. Την καλύτερη “δουλειά” της καριέρας του, έπρεπε να προσποιηθεί ότι δεν την είχε σκαρώσει ποτέ... Παρομοίως, σε ένα σάιτ στο οποίο πρόσβαση έχει οποιοσδήποτε, δεν μπορώ να αναφερθώ ΣΤΟ χάι-λάιτ της εβδομάδας, και σίγουρα ένα από ΤΑ χάι-λάιτ του ταξιδιού μέχρι στιγμής, όμως... δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι είμαι ΠΟΛΥ καλά, κι αυτό είναι ό,τι χρειάζεται να ξέρετε εσείς οι λίγοι πιστοί αναγνώστες μου που κάθε φορά που γράφω κάτι αφιερώνεται χρόνο για να με διαβάστε...


Hasta la próxima...

 

[Dorotija]

Ααα μα που χαθηκες ωρε συ "γκρινγκο"? Απ'ολα επιζεις, μεχρι και απο σεισμους! Welcome back!

 

[getxowoman]

Que chilero!!

Ζωντας 5 χρονια στην Ισπανια και,ειδικα το πρωτο χρονο ειδα πολλες σαπουνοπερες κατ΄αναγκη για τα ισπανικα μου,πρωτη φορα ακουσα αυτη τη φραση!!

Καλη συνεχεια στο ταξιδι σου.....

 

[go2dbeach]

Δεν πειραζει που αργησες να μας γραψεις , αρκει που το εριξες στις βολτες (y las frases espanolas). Για το σεισμο τα μαθαμε κι εδω , δυστυχως υπηρξαν και θυματα , αλλα δε φανταστηκα οτι θα ηταν τοσο αισθητος και σε σενα εκει (θα μου πεις γιατι οχι..δεν ειναι και τεραστια η αποσταση).

Ωστε πηγες στο San Andres. Εχω διαβασει πολλα για τον..αγιο. Πιστευω οτι θα με επιαναν τα γελια βλεποντας τον με το καπελακι , τα γυαλια , τα ρουμια και τα cigarillos και τους πιστους να τον κερνανε τζουρες
Saludos

 

[StellAnna]

Que chilero!! amigos!!!!
Μια χαρά σε βρίσκω
Για προχώρα.... γιατί εδώ έχουμε πάθει μια στέρηση, να το ξέρεις...

 

[mary_a]

αντε επιτελους εγραψες!
ειχα σκασει!περιμενω συνεχεια !

 

[delmem2233]

Ένας από τους λόγους για τους οποίους είμαι περήφανος για τον πατέρα μου, είναι ότι μπορεί να μην τελείωσε ποτέ το Δημοτικό, όμως μιλάει πάνω από μισή ντουζίνα γλώσσες. Πιτσιρικάς μετανάστευσε στη Γερμανία, κι έμαθε Γερμανικά τόσο καλά που πολλές φορές οι Γερμανοί τον κοιτούσαν παράξενα, επειδή η άψογη χρήση της γλώσσας και η προφορά του δεν συμβάδιζαν με τα εντελώς μεσογειακά χαρακτηριστικά της εμφάνισής του (το έχω τσεκάρει με Έλληνες που πέρασαν χρόνο μαζί του στη Γερμανία). Μετά μετακόμισε στην Ολλανδία, όπου έμαθε Ολλανδικά(!). Το θαυμαστικό κολλάει στο πόσο δύσκολη γλώσσα θεωρώ τα Ολλανδικά. Μετά, Ιταλία. Εκεί είναι που... οργίασε. Τον έχω ακούσει αμέτρητες φορές να μιλάει στο τηλέφωνο με φίλους του στην Ιταλία, και... δεν έχω λόγια... Ο μπαρμπούλης μου δεν παίζεται... Χωρίς ίχνος υπερβολής, λέω ότι μιλάει τα Ιταλικά εξίσου καλά με τα Ελληνικά. Για να μην τα πολυλογώ, ζώντας και δουλεύοντας στο εξωτερικό, έμαθε ακόμη Βουλγαρικά, Ρουμανικά και Σερβοκροάτικα (τη γλώσσα που σήμερα στη Σερβία αποκαλούν “Σερβικά”, στην Κροατία “Κροατικά”, και στη Βοσνία “Βοσνιακά”, άσχετα αν ουσιαστικά πρόκειται για την ίδια -κατά βάση- γλώσσα). Μέχρι και στα Αγγλικά μπορεί να συνεννοηθεί, έχοντας μάθει ό,τι έχει μάθει παρακολουθώντας ταινίες. Όοοολη αυτή η εισαγωγή, για να καταλήξω στο ότι από πιτσιρικάς μού έλεγα ότι για να μάθει κανείς πραγματικά μία γλώσσα, πρέπει να περάσει χρόνο σε χώρα όπου ομιλείται αυτή η γλώσσα, ή να τη σπουδάσει και να τη δουλέψει ΠΟΛΥ, επί χρόνια, χωρίς απαραίτητα να πάει σε χώρα όπου μιλούν τη συγκεκριμένη γλώσσα (δική μου περίπτωση, με τα Αγγλικά). Ξυπνάω το πρωί στη Γουατεμάλα, και το πρώτο που κάνω είναι να έχω μία κουβεντούλα με τους chapines του σπιτιού κατά τη διάρκεια του πρωινού. Δεν υπάρχει περίπτωση να τελειώσει κουβέντα μου μαζί τους χωρίς να έχω μάθει κάποια νέα λέξη, κάποια νέα έκφραση (σήμερα μου έμαθαν το “aguevado”, που είναι αυτός που δεν έχει “huevos”, αυγά. Εν προκειμένω, όχι αυγά, αλλά... “αυγά” ). Τους έχω δε... βισματώσει, ακόμη και τους patojos του σπιτιού, τα πιτσιρίκια, να με διορθώνουν κάθε φορά που κάνω κάποιο λάθος. Ο Σέρχιο, ο μεγαλύτερος γιος, άλλο που δεν θέλει. Έχουμε κάνει συμφωνία. Κάθε φορά που με διορθώνει, του μαθαίνω κάτι στα Ελληνικά . Μετά πηγαίνω στο μάθημα (το Α Π Ο Λ Α Υ Σ Α σήμερα), και ακόμη και σε εκείνα τα πέντε λεπτά που περπατάω μέχρι τη σχολή, κάτι μαθαίνω, κάτι πιάνει το αυτί μου, κάτι πιάνει το μάτι μου. Για παράδειγμα, στη Xela έχει πολλούς τοίχους κτιρίων στους οποίους μπορείς να διαβάσεις “no seas coche”, με το “coche” γραμμένο στο... στομάχι ενός γουρουνιού, ζωγραφιά του οποίου συνοδεύει το γραμμένο μήνυμα. Getxowoman, να σε φανταστώ να κοιτάς την οθόνη του υπολογιστή σου με απορία αυτήν τη στιγμή; “Coche” στη Γουατεμάλα είναι το γουρούνι, κι όχι το αυτοκίνητο όπως είχα μάθει στην Ελλάδα. Εδώ αυτοκίνητο είναι το “carro”. Το δε “no seas coche”, έχει να κάνει με την κακιά συνήθεια των chapinitos να... εεεεμ, “ουρούν” όπου βρουν. Έχω βαρεθεί να παίρνω στροφές και ξαφνικά να βλέπω μπροστά μου νεαρούς, κυρίως, να την έχουν βγάλει και να... ποτίζουν κάποιον τοίχο, έναν στύλο της τοπικής “ΔΕΗ”, χορταράκι, και πάει λέγοντας... Προβλέπεται και “multa”, 50 κετσάλες, λιγότερο από πέντε ευρώ, όμως... αυτό να δω κι ας πεθάνω, αστυνομικό να δω να κόβει... ούρηση πιτσιρικά στη μέση, και να κόβει πρόστιμο...
“Έλεγα” λοιπόν ότι ανά πάσα στιγμή μπορείς να “πιάσεις” κάτι εδώ. Στο μάθημα είναι αυτονόητο ότι είμαι συγκεντρωμένος εκεί. Ακόμη και στο διάλειμμα όμως, μιλώντας με την Ίλσι, πιτσιρίκα που δουλεύει στη σχολή, τρελή και παλαβή για το ποδόσφαιρο(!), η οποία μάλιστα είναι γεννημένη την ίδια μέρα με μένα, 20 Νοεμβρίου, απλά... δώδεκα χρόνια αργότερα, το 1987, κάθε μέρα κάτι μαθαίνω. Γενικά αποφεύγω να μιλάω με άλλους μαθητές κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, επειδή οι περισσότεροι είναι native English speakers, και το γυρνάνε αμέσως στα Αγγλικά, τα οποία προσπαθώ να αποφύγω. Επιστροφή στο μάθημα, άλλες δύο ώρες βουτιάς στα βαθιά, και για να μην τα πολυλογώ, στη Γουατεμάλα περνάω 24 ώρες την ημέρα ακούγοντας Ισπανικά, διαβάζοντας (εφημερίδες, ταμπέλες στον δρόμο) Ισπανικά, ρουφώντας τα πάντα, ακόμη και ατάκες στο γήπεδο, παρακολουθώντας κάτι στην τηλεόραση, ακούγοντας τους διαλόγους των πιτσιρικιών στην αυλή του σπιτιού “μου” την ώρα που παίζουν, όπως τώρα... Αυτή είναι η τεράστια, αυτονόητη διαφορά μεταξύ του να μαθαίνεις Ισπανικά στην Ελλάδα, και του να μαθαίνεις Ισπανικά στη Γουατεμάλα, ή σε οποιαδήποτε ισπανόφωνη χώρα.
Προσωπικά αισθάνομαι ότι ΠΟΛΥ με έχει βοηθήσει η μουσική. Ο δάσκαλός σου μπορεί να σου πει κάτι, να σου διδάξει κάτι, και φυσικά μπορείς να το μάθεις, όμως είναι πολύ πιο εύκολο, κατά τη γνώμη μου, να μάθεις κάτι συνδέοντάς το με κάποιον στίχο τραγουδιού, ή ακόμη και με κάτι που διάβασες στην εφημερίδα, κάτι δηλαδή που το είδες να χρησιμοποιείται σε κείμενο (αν μπορεί να θεωρήσει κανείς “κείμενο” τους στίχους ενός τραγουδιού). Το νούμερο ένα χιτ στη Γουατεμάλα -και όχι μόνο- τις τελευταίες βδομάδες, το τραγουδάκι που κάνει τους chapines να κουνιούνται δεξιά-αριστερά, είναι το “No eres para mí”, “Δεν είσαι για μένα”, της Φάνι Λου, μίας κούκλας από την Κολομβία. Αν άκουγα στην Ελλάδα τραγούδι με παρόμοιους στίχους στα Ελληνικά, είτε θα έσκαγα στα γέλια, είτε θα έκλεινα τα αυτιά μου από τα νεύρα μου. Εδώ όμως, τους στίχους του συγκεκριμένου τραγουδιού τους έχω αντιμετωπίσει σαν... “ιερό κείμενο” . Κάθε στίχος είναι σαν ένας γλόμπος που ανάβει και φωτίζει το κουτορνίθικο μυαλό μου. “Quiero que tú sepas que tú no eres para mí”, “θέλω να ξέρεις ότι δεν είσαι για μένα”. Ντινγκ! Λαμπάκι αναμμένο. Quierer + que + subjuntivo. Sepas, και όχι sabes. “Siempre supe pero no hice caso”, “πάντα το ήξερα, όμως δεν είχα δώσει πραγματικά σημασία, προσοχή“. Άρπα τη φρασούλα σου... “Hacer caso”. “Que ni se te ocurra aparecer por aquí”, “ούτε να σου περάσει από το μυαλό να εμφανιστείς εδώ, να περάσεις από το σπίτι μου”. Πάλι subjuntivo. Και πάει λέγοντας... Κι αυτό είναι μόνο ένα από τα πολλά τραγούδια που πρωτοάκουσα εδώ, στη Γουατεμάλα, και με έχουν βοηθήσει πολύ να μάθω πράγματα, εύκολα κι ευχάριστα...
Το κόβω εδώ με τα Ισπανικά, για να μην ξενερώσω κάποιους ΤΕΛΕΙΩΣ...
Χθες πήγα εκδρομή στο κοντινό Totonicapán. Όπως πάντα, η διαδρομή ήταν... μία κατηγορία εμπειριών μόνη της. Αξίζει να πάρεις ένα “chicken bus” απλά και μόνο για το χάζι της διαδρομής, χωρίς απαραίτητα να πηγαίνεις σε κάποιον συγκεκριμένο προορισμό. Μου αρέσει να κάθομαι πίσω-πίσω, για να κόβω κίνηση με την άνεσή μου, και να βγάζω φωτογραφίες χωρίς να φέρνω κανέναν σε δύσκολη θέση. Αγαπημένοι μου “επιβάτες” είναι οι ψιλικατζήδες που πηδάνε στο λεωφορείο κάθε φορά που κάνει στάση, μέσα σε μισό λεπτό έχουν πάει πάνω-κάτω στο λεωφορείο, έχουν πουλήσει από... enchiladas μέχρι “θαυματουργά” χάπια που θεραπεύουν τα πάντα, από πονοκέφαλο μέχρι καρκίνο (λέμε τώρα...), και μετά πηδάνε έξω, την ώρα που ο οδηγός έχει ήδη ξεκινήσει. Από τους επιβάτες-επιβάτες, αγαπημένες μου είναι οι γιαγιακούλες Μάγια, με τις πολύχρωμες φορεσιές τους, και τα πιτσιρίκια. Τα πιτσιρίκια είναι κουκλάκια σκέτα. Και ΠΟΛΛΑ! Όσο για το “Toto”, μου φάνηκε πολύ “συμπαθητικό”, ίσως επειδή ήταν Κυριακή, είχε πολύ κόσμο που έκανε περατζάδα στο κεντρικό πάρκο, και ο καιρός ήταν καρα-καλοκαιρινός. Λάτρεψα ένα “κιόσκι” σε μία άκρη του πάρκου, στο οποίο ανέβηκα και είχα... πανοραμική θέα, βγάζοντας φωτογραφίες με την άνεσή μου, χρησιμοποιώντας το μεγάλο οπτικό ζουμ της μίας εκ των τριών καμερών που πάντα κουβαλάω μαζί μου (δε πάω καλά...).
Έχοντας κοιμηθεί πολύ λίγο τα τρία προηγούμενα βράδια, το απόγευμα χθες έπεσα για ύπνο μετά το μεσημεριανό γεύμα στο σπίτι, και με ξύπνησαν μετά από ώρες για το βραδινό . Ο οργανισμός μου με σιχτίριζε, κι αφού δεν του πρόσφερα τις ώρες ύπνου που χρειαζόταν, πήρε την κατάσταση στα... χέρια του. Το βράδυ πέρασε με τον Δημήτρη να κάνει αμέεεετρητες ασκήσεις, μια και σήμερα το πρωί με περίμενε τετράωρο μάθημα, με βιβλίο γραμματικής και ασκήσεων που έφερα από την Ελλάδα.
“Μιλώντας” για το μάθημα, όπως έγραψα και νωρίτερα, το Α Π Ο Λ Α Υ Σ Α. Το είχα φανταστεί “κάπως”, και συνήθως αυτό που τελικά συμβαίνει είναι να αναγκάζεσαι να συμβιβαστείς με κάτι λιγότερο από τις πολύ υψηλές προσδοκίες σου, όμως το σημερινό ήταν εξαίρεση στον κανόνα. Δεν ήταν τόσο σούπερ όσο το είχα φανταστεί (να έχω έναν συγκεκριμένο δάσκαλο να διορθώνει τα λάθη μου στις ασκήσεις που ήδη είχα ετοιμάσει, και να μου εξηγεί λεπτομέρειες που κανένα βιβλίο δεν μπορεί να σου εξηγήσει διεξοδικά). Ήταν ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ. Και για να είμαι ειλικρινής, “φτιάχτηκα” ακόμη-ακόμη περισσότερο διαπιστώνοντας ότι είχα κάνει ασύγκριτα λιγότερα λάθη απ' όσα νόμιζα ότι είχα κάνει (βλέπε “χαμηλή αυτοπεποίθηση”). Πέρασε το τετράωρο και ήμουν σαν... “OK, καλό ήταν το ορεκτικό, ας περάσουμε τώρα στο κυρίως γεύμα”, όμως το γεύμα είχε ολοκληρωθεί, και τώρα πρέπει να περιμένω μέχρι αύριο για να ικανοποιήσω ξανά την πείνα μου...
Επίσης, μου άρεσε ΠΟΛΥ το ότι ήμουν πάλι, μετά από δέκα μέρες, στο πολύ γνώριμο και φιλικό περιβάλλον της πρώτης σχολής μου στη Xela. Έχω την τάση να δένομαι με μέρη, πολύ περισσότερο απ' ότι με ανθρώπους. Τη δεύτερη φορά που πήγα στο Tallinn, στην Εσθονία, η Εσθονή φίλη μου είχε μετακομίσει, και στην πρώτη σόλο βόλτα μου στην πόλη, “τραβήχτηκα” σε μία γειτονιά μακριά από το κουκλίστικο κέντρο για να δω, έστω κι από κάτω, από τον δρόμο, το κτίριο, και το παράθυρο του δωματίου όπου είχα περάσει δέκα μέρες λίγους μήνες νωρίτερα. Πριν από έξι μήνες, στη Μελβούρνη, στο τρίτο ταξίδι μου εκεί, ένα από τα πρώτα “μέρη” που πήγα να δω ήταν το συγκρότημα διαμερισμάτων όπου το 2004, σε δύο διαφορετικά ταξίδια, πέρασα συνολικά πάνω από δύο μήνες. Μέχρι που συγκινήθηκα, φέρνοντας στο μυαλό μου όσα πέρασα εκεί, μερικές από τις καλύτερες αλλά και τις χειρότερες μέρες της ζωής μου... Εδώ, το ίδιο... Το έχω “κουβεντιάσει” με τον εαυτό μου, έχω καταλήξει στο γιατί έχω αυτήν την τάση να δένομαι τόσο με κάποια μέρη, όμως... χαλαρώστε, θα σας τη χαρίσω, θα κρατήσω τα μακροσκελή αποτελέσματα της αυτο-ψυχανάλυσής μου για τον εαυτό μου .
Κλείνω... Πριν από δύο περίπου βδομάδες, έγραψα ότι αισθανόμουν “πολύ χαρούμενος” που βρισκόμουν στη Xela κι έκανα αυτό το ταξίδι. Έγραψα επίσης ότι χρειαζόμουν μερικά ακόμη σκαλοπάτια να ανέβω μέχρι να μπορώ να πω ότι είμαι “ευτυχισμένος”. Σήμερα μπορώ να “πω” ότι έχω φθάσει τόσο κοντά στο ψηλότερο σκαλοπάτι, που αν σηκωθώ λίιιγο στις μύτες των ποδιών, μέχρι που μπορώ να δω αν υπάρχει κάτι πεσμένο στην επιφάνειά του... Το ταξίδι αυτό το κάνω όχι μόνο για να βελτιώσω τα Ισπανικά μου, όχι απλά για τη χαρά του ταξιδιού αυτή καθεαυτή, αλλά κι επειδή σαν άτομο έχω κάποια χαρακτηριστικά που δε μου αρέσουν, και θέλω να τα δω να αλλάζουν. Κάποια δεν περιμένω να αλλάξουν, μια και θεωρώ ότι στα 33-34 κάποιος δύσκολα αλλάζει τα... πολύ-πολύ βασικά τού χαρακτήρα του, εκτός κι αν του συμβεί κάτι πολύ “δυνατό”, μία near-death experience, για παράδειγμα (θα ρωτήσω αύριο τον δάσκαλό μου πώς λέγεται στα Ισπανικά το “near-death”). Κάποια επιμέρους όμως, πιστεύω ότι μπορούν να αλλάξουν, βλέπω ότι υπάρχουν τα περιθώρια να αλλάξουν, αλλάζουν, κι αυτό με κάνει να αισθάνομαι ότι άξιζε/αξίζει η απόφαση που πήρα να μαζέψω τις οικονομίες μου και να κάνω αυτό το ταξίδι μετά την απώλεια της δουλειάς μου, αντί να μείνω στη Θεσσαλονίκη και να ψάξω αμέσως για άλλη δουλειά, όπως νομίζω ότι θα έκανε κάθε... λογικό και... υπεύθυνο (απέναντι στους γονείς του που περιμένουν οικογένεια και παιδιά ) άτομο στα 33-34 του...
Αυτά (τα όχι και τόσο ολίγα).
Περιμένω από την επόμενη βδομάδα να έχω πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα να μοιραστώ, μια και ρίχνομαι -οριστικά- στο traveling. Περιμένω τη Βελγίδα κοπελιά στην οποία αναφέρθηκα μία-δύο φορές να έρθει στη Xela την Παρασκευή, και την Κυριακή θα πάμε μαζί στη λίμνη Atitlán. Μετά από δύο μέρες θα μείνω μόνος, και ήδη έχω καταστρώσει σχέδιο πού θα πάω και για πόσο καιρό. Έτσι όπως είχα μπροστά μου τον Lonely Planet για την Κεντρική Αμερική και έκανα “ξεκαθάρισμα”, ποια μέρη στη Γουατεμάλα θα πάω να δω και ποια όχι, σκέφτηκα κάποια στιγμή, “και γιατί πρέπει να κάνω ξεκαθάρισμα; Έχω χρόνο, με παίρνει οικονομικά, θα πάω σε όλα!” Θα περάσω μια βδομάδα στη λίμνη χρησιμοποιώντας δύο διαφορετικές πόλεις σαν βάση για ημερήσιες εκδρομές, από εκεί βόρεια, μέχρι μία περιοχή που είναι αποκλειστικά Μάγια, μετά ανατολικά και βόρεια, μέχρι το... θρυλικό Tikal (αν η ΝΕΤ βάλει επανάληψη το επεισόδιο του “Ταξιδεύοντας”, με την Τσόκλη, από Γουατεμάλα, θυμηθείτε με ), και μετά νοτιοανατολικά, μέχρι το Livingston και το Puerto Barrios, στις ακτές της Καραϊβικής. Περιμένω να μου πάρει τρεις με τέσσερις εβδομάδες, ανάλογα με το πόσο θα θελήσω να μείνω σε κάθε μέρος, και πόσα off the beaten track μέρη θα με βάλουν σε πειρασμό να ξεφύγω από το πλάνο μου για να τα συμπεριλάβω στο itinerary μου. Μετά από αυτές τις τρεις-τέσσερις εβδομάδες; Ό,τι ξέρετε, ξέρω... Εξαρτάται από το πώς θα ξυπνήσει ο αλλοπρόσαλλος Δημήτρης το τελευταίο πρωινό...


Hasta pronto! (λέω να ξετεμπελιάσω και να γράφω κάθε μέρα, εκεί κολλάει το “pronto”, το “σύντομα”).