varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.154
- Likes
- 10.986
Συμφωνώ μαζί σου Δωροθέα μου αλλά μιλάς περισσότερο για την τελετή... στο τόπικ αυτό πολύς κόσμος εναντιώνεται κατά του θεσμού εν γένει!Ψες βράδυ ακριβώς μάλλον η Λυών μας ενέπνευσε και είχαμε με τους φίλους μου ακριβώς αυτή την κουβέντα (για τις μουλτι-κουλτι αποψεις θα τα πούμε σε άλλο τόπικ..) οπότε έχω έμπνευση να πω κι εγώ τη γνώμη μου.
Ούτε στα 18 ούτε στα 22 ούτε τώρα ήμουν εναντίον του γάμου εν γένει. Ωστόσο, βαριέμαι πολύ τη διαδικασία. Και πάντα αναρωτιόμουν, γιατί ονειρεύονται τόσες και τόσες γυναίκες από μικρές τη μέρα του γάμου τους, ενώ είναι μαθηματικώς βέβαιον ότι, 8 στις 10 περιπτώσεις, ο γάμος τους θα γίνει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που γίνονται όλοι οι γάμοι. Και για την ακρίβεια, τον τρόπο που θέλουν οι γονείς του ζευγαριού…
Εδώ μέσα φαίνεται ότι έχουμε πέσει στις εξαιρέσεις..από τη δική μου μικρή εμπειρία όμως (πριν σταματήσω δλδ να πηγαίνω) οι περισσότεροι γάμοι σήμερα δεν έχουν δυστυχώς καμία σχέση με τα άτομα που παντρεύονται. Γίνονται για το θεαθήναι, για το μπαμπά και τη μαμά, το σόι, και φυσικά την εκκλησία. Υπάρχουν βέβαια και οι λαμπρές εξαιρέσεις, έχω παρευρεθεί σε γάμο που πραγματικά τον ζήλεψα, η συντριπτική πλειοψηφία όμως δεν μπορεί ή δεν θέλει να πρωτοτυπήσει. Ε, λοιπόν, εγώ βαριέμαι. Βαριέμαι! ΒΑΡΙΕΜΑΙ!
Βαριέμαι τα λόγια του παπά, που τα τρέχει να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα διότι στις 6 περιμένει και άλλος γάμος, και μετά και άλλος στις 8 –πολύ κερδοφόρα μπίζνα αποδεικνύεται το ιερό μυστήριο…
Βαριέμαι το κους κους και το κουτσομπολιό, τι φοράει αυτή, αν ήρθε αυτός με τη νέα του γκόμενα, τι κάνει η κωλόγρια με τον πιτσιρικά? Καλέ αυτή είναι κούκλα, τι του βρίσκει! Κλπ κλπ –και ειδικά με ανθρώπους που έχω δει μια δυο φορές στη ζωή μου. Και μετά να σε λένε και ακοινώνητη!
Βαριέμαι τις χαιρετούρες στην εκκλησία, που πρέπει να έχεις το χαμόγελο της κολγκέιτ και να περιμένεις στην ουρά, λες και πας να πληρώσεις τον ΟΤΕ στο ταχυδρομείο.
Βαριέμαι τη φάση με την ανθοδέσμη, που οι γκόμενες δεν ξέρουν τι να κάνουν: να συμμετάσχουν η θα τις πουν παλιομοδίτισσες ? να μην συμμετάσχουν και να προσβάλλουν τη νύφη?
Βαριέμαι τις φωτογραφήσεις, τόσο πανομοιότυπες μεταξύ τους, τόσο ανέμπνευστες, που λες ότι ο φωτογράφος τράβηξε μια φορά και από τότε απλώς αλλάζει τα πρόσωπα στο photoshop. (εκτός αν τραβάει ο Δευκαλίωνας
Βαριέμαι τα ψεύτικα χαμόγελα στο τραπέζι. Και άντε να με ρωτάνε οι θείτσες και οι διάφοροι καλοθελητές «καλέ εσύ συνήθως είσαι τόσο χαμογελαστή, σήμερα γιατί?» Γιατί κυρά μου, όταν χαμογελάω, χαμογελάω αληθινά, όχι για να βγω καλή στις φωτογραφίες! Άιντε και παράτα με, μην τα ακούσεις μέρα που ‘ναι!
Βαριέμαι τα ατελείωτα σόγια, τη θεια Χρυσούλα από το χωριό και τη Γιώτα, τη δευτεροξαδέρφη, που κι αυτή μας κάλεσε στο κρεβάτι είναι και μόνη της η κακομοίρα.. σόγια που, σημειωτέον, καμιά φορά το ζευγάρι δεν τα γνωρίζει ΚΑΝ.
Βαριέμαι το κόψιμο της ΨΕΥΤΙΚΗΣ τούρτας, το τάισμα με το κουτάλι του ενός και μοναδικού κομματιού αληθινής πάστας ανάμεσα στα χαρτόνια, τη σαμπάνια του σουπερμάρκετ, το τυπικό φιλί όπου όλοι κάνουμε ουουουουουυου!, το χορό των νεόνυμφων, την πιο ρομαντική υποτίθεται στιγμή του ζευγαριού, που έχει δύο τουλάχιστον φωτογράφους γύρω τους με ένα μπαζούκας κολλημένο στα μούτρα τους.
Βαριέμαι το κρασί-ξύδι, το πλαστικό κεφτεδάκι που το πετάς στον τοίχο και γυρίζει πίσω, την πατάτα που αν πας να την καρφώσεις φεύγει από το πιάτο, το παστάκι που σου σερβίρουν για γαμήλια τούρτα (γιατί η κανονική γαμήλια τούρτα είναι και πανάκριβη και θα φορολογείται σε λίγο..)
Η μόνη στιγμή είναι όταν έρχεται το ζευγάρι στο τραπέζι να τσουγκρίσει, και γλυκαίνεσαι που βλέπεις λίγο τους φίλους σου, όμως αυτοί είναι τόσο αγχωμένοι ώστε να πάνε όλα καλά και βιάζονται να φύγουν, γιατί πρέπει να πάνε και στα άλλα τραπέζια, και τελικά λες, άντε φευγάτε γιατί δεν το φχαριστιέστε…
Ευτυχώς ρίχνουμε κανα νησιώτικο και ξεδίνουμε λίγο –όσες μπορούν να κουμαντάρουν τις τακουνάρες. Κι εδώ βέβαια, η Γιώτα η δευτεροξαδέρφη μας βάζει τα γυαλιά στο συρτό στα τρία. Όχι παίζουμε!
Αν αυτή θα είναι η πιο σημαντική μέρα της ζωής μου, ευχαριστώ δεν θα πάρω…
Στο δικό μου, παιδικό και αθεράπευτα ρομαντικό μυαλό, ο γάμος είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
είναι η ισότιμη σχέση με έναν άνθρωπο που αγαπάς, σέβεσαι και εκτιμάς, και αντίστοιχα κι αυτός σε εκτιμά, σε αγαπά και σε σέβεται.
Είναι η αίσθηση ότι δεν χρειάζεται να προσποιηθείς τίποτε, διότι ο άλλος σε έχει αποδεχτεί έτσι, στραβό κι ανάποδο, για αυτά τα χάλια που είσαι. Το να μη χρειάζεται να μιλήσεις και να είσαι ενδιαφέρουσα κάθε ώρα και στιγμή, γιατί η σιωπή δεν βαραίνει σαν αμηχανία αλλά σαν ανάπαυλα και ξεκούραση.
Η αίσθηση ότι έχεις δίπλα σου έναν ερωτικό σύντροφο αλλά και ένα φίλο.
Το να μην πειράζει που ξέχασες την επέτειο (το λεω ως παράδειγμα, διοτι προσωπικά ξεχνάω πολλές επετείους) γιατί ο άλλος ξέρει να ξεχωρίζει ποια είναι τα σημαντικά.
Το αν μπορείς να τα βρεις αυτά είναι που σηκώνει κουβέντα.. όχι τι θα τα κάμεις ύστερα…
ΥΓ. Όπως καταλάβατε δεν πατάω το πόδι μου σε γάμους, οπότε αν παντρευτείτε παρακαλώ μην με καλέσετε. Μόνο στης Ρενάτας τον γάμο θα παω
