Βέλγιο Ολλανδία Γιατί κάποιοι έρωτες δεν είναι εφήμεροι αλλά παντοτινοί!

[Elena2508]

@Klair πως μου ξέφυγε η προηγούμενη ιστορία σου!!! Δεν την έχω διαβάσει ακόμη....
Μου βάζεις ύλη και δεν σε προλαβαίνω!!

 

[Klair]

ΑΜΒΕΡΣΑ
1-1-2019

Πρωτοχρονιά στην Αμβέρσα, την πόλη των διαμαντιών.
Μέρος 1ο

Πρωτοχρονιά, λοιπόν, στην πόλη που διακινείται ο μεγαλύτερος αριθμός διαμαντιών στον κόσμο, στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Βελγίου και τρίτο μεγαλύτερο λιμάνι στην Ευρώπη-μετά το Αμβούργο και το Ρότερνταμ-στην πόλη των διαμαντιών και του Rubens.

Ο σύζυγος και εγώ φύγαμε νωρίτερα από τα παιδιά και φτάσαμε με τα πόδια στον σταθμό Sint Pieters της Γάνδης. Πήραμε το τρένο για Αμβέρσα και μετά από 1 ώρα και 11 λεπτά μπήκαμε στον Antwerpen Centraal, τον κεντρικό σταθμό της πόλης.

Κατεβαίνοντας από το τρένο είδαμε έναν πολύ εντυπωσιακό σταθμό. Στην πλατφόρμα που αποβιβαστήκαμε ήταν ανοιχτό ένα σαντουιτσάδικο της αλυσίδας Panos και καθίσαμε να φάμε ένα σάντουιτς και να πιούμε έναν καφέ και ένα τσάι γιατί δεν είχαμε φάει τίποτα ξεκινώντας από τη Γάνδη.

Συνεχώς παρατηρούσα τον σταθμό, αυτό το υπέροχο κτίριο, που σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα L. Delacenserie της Μπριζ και χτίστηκε μεταξύ του 1895 και του 1905 για να αντικαταστήσει έναν ξύλινο σιδηροδρομικό σταθμό.

Μου έκανε εντύπωση το μέγεθός του και ακόμη δεν είχαμε δει καν το εσωτερικό του, αφού καθόμασταν στα σκαμπό του σαντουιτσάδικου. Οι πλατφόρμες καλύπτονται από τεράστια θολωτή οροφή από γυαλί.

Παρατήρησα ότι υπάρχουν τρία επίπεδα με πολλά καταστήματα, μεταξύ των οποίων, και καταστήματα με κοσμήματα.

Μπήκαμε στο εσωτερικό του κεντρικού κτιρίου το οποίο είναι ένα τεράστιο, μνημειώδες και πολύ ψηλό οικοδόμημα. Είναι πλούσια διακοσμημένο με μάρμαρο και πέτρα. Υπήρχε και λιτή χριστουγεννιάτικη διακόσμηση με φωτεινές γιρλάντες και χριστουγεννιάτικα δέντρα.

Το ιστορικό κτίριο είναι χτισμένο στην Πλατεία Astrid και ένα σύγχρονο αίθριο στην Πλατεία Kievit. Ο σταθμός έχει δύο εισόδους. Η μια είσοδος βρίσκεται στην οδό De Keyserlei.

Εμείς βγήκαμε από την έξοδο της Πλατείας Astrid για να διαπιστώσουμε ότι η πόλη μας υποδέχτηκε με αρκετά δυνατή βροχή. Πρώτη φορά στο ταξίδι συναντήσαμε βροχή και μάλιστα όχι ένα απλό ψιλόβροχο, αλλά κανονική, στρωτή βροχούλα. Την προηγούμενη μέρα είχα δει το δελτίο καιρού το οποίο δεν έδινε βροχές. Παρόλα αυτά εγώ είχα προνοήσει και είχα πάρει αδιάβροχα μαζί μας για παν ενδεχόμενο και να τώρα που χρειάστηκαν.

Σταθήκαμε στην άκρη της Πλατείας για να θαυμάσουμε, και εξωτερικά, το 400 μέτρων συγκρότημα του κεντρικού σταθμού της Αμβέρσας. Στην κορυφή δεσπόζει ο τεράστιος θόλος και γύρω του μικρότεροι πύργοι ανακατασκευασμένοι το 2009 και στολισμένοι με διάφορα διακοσμητικά αντικείμενα.

Ακριβώς απέναντι από τον σταθμό και την Πλατεία Astrid βρίσκεται το Radisson Blu Hotel

και δίπλα του είδαμε την Πύλη η οποία σηματοδοτεί την είσοδο στην Κινεζική συνοικία της πόλης. Η Πύλη τοποθετήθηκε στο σημείο αυτό το 2010, μετά από τέσσερα χρόνια σχεδιασμού.

Το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει για τη διανυκτέρευση στην πόλη ήταν το The ASH-Antwerp Student Hostel, στην οδό Italielei 237, πολύ κοντά στον κεντρικό σταθμό. Στην περιοχή, αλλά και στον δρόμο του ξενοδοχείου γίνονταν εκτεταμένα έργα με κάποια "κλειστά σημεία" τα οποία λίγο μας μπέρδεψαν, αλλά τελικά το βρήκαμε. Ήταν μάλιστα ακριβώς δίπλα στην αφετηρία πολλών γραμμών λεωφορείων της Rooseveltplaats.

Είδα στους χάρτες ότι εδώ σταθμεύουν διάφορες γραμμές λεωφορείων όπως:

Perron 31: 600-601-602
Perron 33: 641-642
Perron 34: 640

αλλά και
Perron 21: 730-760-761-771-776
Perron 22: 720-775
Perron 23: 763-764-770-772

Εμείς λεωφορεία δεν χρησιμοποιήσαμε. Απλώς το αναφέρω για όποιον ενδιαφέρεται και θέλει να το ψάξει περισσότερο.

Λίγα λόγια για το ξενοδοχείο: είναι ένα κτίριο πολύ κοντά στον κεντρικό σταθμό των τρένων-όπως προείπα-αλλά και σχετικά κοντά με τα πόδια στο κέντρο της πόλης (20 περίπου λεπτά). Oι κοινόχρηστοι χώροι είναι πολύ προσεγμένοι και καθαροί, ενώ διαθέτει και έναν υπαίθριο κήπο-αυλή με καθίσματα για καπνιστές. Εμείς είχαμε κλείσει ιδιωτικά, δίκλινα δωμάτια με μπάνιο. Τα δωμάτια ήταν πεντακάθαρα και πάρα πολύ ζεστά, με διακόπτη που μπορούσες να ρυθμίσεις μόνος σου τη θέρμανση. Κατά τη διάρκεια του ύπνου την κλείσαμε εντελώς γιατί το δωμάτιο είχε μετατραπεί σε σάουνα. Περιελάμβανε και ένα μικρό πρωινό στην τιμή (γάλα με δημητριακά ή τοστ). Όταν φτάσαμε το δωμάτιο δεν ήταν έτοιμο οπότε αφήσαμε τα σακίδια στον χώρο φύλαξης και φύγαμε κατευθείαν για το κέντρο με τα πόδια και υπό βροχή.

Στη διαδρομή μας πέσαμε πάνω στην εκκλησία του Αγίου Ιακώβου (Sint Jacobskerk), μια από τις μεγαλύτερες εκκλησίες της Αμβέρσας. Είναι γνωστή για τα αξιόλογα έργα τέχνης από το χέρι του Peter Paul Rubens και όχι μόνο. Ένα, επίσης, αξιοσημείωτο έργο τέχνης σε αυτήν την εκκλησία βρίσκεται στη βορειοδυτική γωνία και είναι ο τάφος του Don Francisco Marcos Velasco. O Don Francisco ήταν, τον 17ο αιώνα, διοικητής της Αμβέρσας.

Το πιο διάσημο παρεκκλήσι είναι το ανατολικό-η Παναγία των Θλίψεων-με την Κρύπτη με τον τάφο του Rubens. Η ιστορία της εκκλησίας ξεκινάει γύρω στο 1413, σε ένα παρεκκλήσι της αδελφότητας των προσκυνητών της Αμβέρσας στο χωριό Σαντιάγο ντε Κομποστέλα της Ισπανίας. Σήμερα η εκκλησία εξακολουθεί να αποτελεί σημείο εκκίνησης ή ενδιάμεσο σταθμό για τους προσκυνητές στον δρόμο προς το Σαντιάγο ντε Κομποστέλα. Η εκκλησία παραμένει, εν μέρει, προσβάσιμη λόγω έργων αποκατάστασης.

Συνεχίσαμε να περπατάμε κάτω από τη βροχή με κατεύθυνση το κέντρο της Αμβέρσας. Σε μια πολύ όμορφη κλειστή πλατεία, την Hendrik Conscienceplein, βρίσκεται η καθολική εκκλησία Saint Carolus Borromeus Church. Mετά την εισβολή στην Αμβέρσα του Alexander Farnese, το 1584, οι Ισπανοί ανάγκασαν όλους τους Προτεστάντες να εγκαταλείψουν την πόλη ή να γίνουν Καθολικοί. Αυτό οδήγησε σε μετανάστευση του μισού, περίπου, πληθυσμού της πόλης σε μόλις δύο χρόνια. Ξεκίνησε, επίσης, ένα κίνημα που οδήγησε τους Ιησουίτες στην αναμόρφωση των Προτεσταντών.

Το πιο ορατό έργο αυτού του κινήματος ήταν η κατασκευή της μπαρόκ εκκλησίας του Αγίου Charles Borromeo, αρχικά γνωστή ως εκκλησία του Ιγνάτιου που ονομάστηκε έτσι από τον ιδρυτή των Ιησουιτών Ιγνάτιο του Loyola.

H κατασκευή ξεκίνησε το 1614 από έναν Iησουίτη, γιατρό και μαθηματικό, τον François d΄Aguilon. Μετά τον θάνατό του αποκαταστάθηκε από τον τοπικό αρχιτέκτονα Pieter Huyssens. Κατασκευάστηκε σύμφωνα με την εκκλησία των Ιησουιτών στη Ρώμη, την Chiesa del Gesu. Μέρος των διακοσμήσεων, συμπεριλαμβανομένης της ζωγραφισμένης οροφής, αποδίδεται στον Rubens.

Mια αστραπή που χτύπησε την εκκλησία, το 1718, ξεκίνησε την πυρκαγιά που κατέστρεψε μεγάλο μέρος του εσωτερικού. Αποκαταστάθηκε, αλλά ένα μεγάλο μέρος του αρχικού μαρμάρου και τμήματα της οροφής με τη ζωγραφική του Rubens χάθηκαν. H εκκλησία πουλήθηκε από τους Ιησουίτες, το 1733. Έκλεισε για λίγο μέχρι να γίνει ενοριακή εκκλησία και μετονομάστηκε σε Άγιο Charles Borromeo. Tο εσωτερικό περιλαμβάνει μνημειώδη άμβωνα που βρίσκεται στη μέση του ναού. Η μπαρόκ εκκλησία περιλαμβάνει, επίσης, πολλά γλυπτά έργα.

Στη μικρή κλειστή πλατεία υπάρχει και το άγαλμα του Φλαμανδού συγγραφέα Hendrik από τον οποίο η πλατεία πήρε το όνομά της, όταν το άγαλμα εγκαταστάθηκε το 1880.

Πλησιάζοντας στο κέντρο της πόλης.

Ο Πύργος του Καθεδρικού, των 123 μέτρων, έκανε την εμφάνισή του πίσω από τα κτίρια. Το Καμπαναριό συμπεριλαμβάνεται στη λίστα της UNESCO και εξακολουθεί μέσα στους αιώνες να κυριαρχεί στον ορίζοντα της πόλης. Ο Πύργος ολοκληρώθηκε το 1518. Από τους δύο προγραμματισμένους Πύργους, μόνον ο Βόρειος τελείωσε. Μέσα υπάρχουν 47 καμπάνες.

Λίγο πριν φτάσουμε έξω από τον Καθεδρικό Ναό, ακριβώς στη σκιά του Πύργου στο ιστορικό κέντρο, είδαμε ένα από τα παλαιότερα μαγαζιά της πόλης, το Elfe Gebot. Άνοιξε πριν, περίπου, 40 χρόνια και έχει διατηρήσει την αυθεντικότητα και την εμφάνισή του μέχρι τις μέρες μας. Το κτίριο των 400 ετών, που χρησίμευε ως χώρος γραφείων για τους ανθρώπους που εργάζονταν στον Καθεδρικό, έγινε αυτό το ιστορικό μαγαζί το οποίο έχει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα λόγω των αγαλμάτων που διακοσμούν τον χώρο. Αυτά τα αγάλματα των Αγίων ανήκαν στη συλλογή του πρώτου ιδιοκτήτη. Το μαγαζί έχει δική του μπίρα αλλά και νόστιμα πιάτα.

Η βροχή εξακολουθούσε να είναι δυνατή και εκνευριστική, με δυσκόλευε δε αφάνταστα στις φωτογραφίες, αφού συνεχώς έπρεπε να βγάζω μια φωτογραφία και αμέσως να κρύβω τη μηχανή κάτω από το αδιάβροχο μέχρι να τραβήξω την επόμενη. Ήταν, επίσης, η πιο κρύα μέρα όλου του ταξιδιού. Η υγρασία, παρέα με το κρύο, διαπερνούσαν όλα τα ζεστά ρούχα που φορούσαμε φτάνοντας μέχρι τα κόκαλά μας.

Έξω από τον Καθεδρικό Ναό Onze-Lieve-Vrouwekathedraal Antwerpen ήταν στημένο ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τριγύρω ορθώνονται τα γνωστά, τυπικά, βαθμιδωτά κτίρια στα οποία στεγάζονται πολλά μαγαζιά με φαγητό και σουβενίρ.

Ο Ναός, σε γοτθικό στιλ, αποτελούσε για αιώνες το μεγαλύτερο κτίριο στις Κάτω Χώρες και περιέχει μια σειρά σημαντικών έργων του Peter Paul Rubens όπως: Η Σταύρωση, Η Κάθοδος εκ του Σταυρού, Η Ανάσταση του Χριστού και Η Κοίμηση της Θεοτόκου.

O Ναός, με μήκος 117 μέτρα και πλάτος 65 μέτρα, υπέστη σοβαρές ζημιές από τους Καλβινιστές κατά τη διάρκεια των Εικονομαχιών. Φυσικά σήμερα, 1η Ιανουαρίου, ήταν κλειστός και έτσι δεν υπήρξε η δυνατότητα να επισκεφθούμε το εσωτερικό του.

Φέραμε γύρω-γύρω όλη την περιοχή, χαζέψαμε λίγο στα σουβενιράδικα, και βρήκαμε για λίγη ώρα καταφύγιο κάτω από τις τέντες των μαγαζιών μέχρι να πάρουμε μια ανάσα από τη συνεχόμενη βροχή. Μετά από λίγα βήματα βρεθήκαμε στην καρδιά της Groenplaats.

Σε αυτήν την Πλατεία βρίσκεται το άγαλμα του Rubens και πολύ θα ήθελα να το είχα δει, αλλά δυστυχώς το είχε "καταπιεί" το μεγάλο παγοδρόμιο που είχε στηθεί εκεί και δεν είδα τίποτα, αφού τεράστιες πλαστικές τέντες το προστάτευαν χαλώντας όλη την ομορφιά της Groenplaats. Δεν είχες καλά-καλά ορατότητα ούτε στα γύρω ιστορικά κτίρια, όπως για παράδειγμα το πρώην σούπερ μάρκετ Grand Bazar du Bon Marché του 1885 το οποίο έχει μετατραπεί στο ξενοδοχείο Hilton.

Στη βόρεια πλευρά της Πλατείας υπάρχουν πολλά μαγαζιά για φαγητό τα οποία, λόγω βροχής, ήταν κατάμεστα από κόσμο. Είδαμε και ένα τουριστικό τραμ που κάνει βόλτα κατά μήκος μερικών από τα πιο ενδιαφέροντα αξιοθέατα της πόλης.

Διάβασα ότι η Groenplaats μέχρι τον 18ο αιώνα ήταν το κύριο νεκροταφείο της Αμβέρσας. Κατά τη διάρκεια της Αυστριακής Κατοχής ο αυτοκράτορας Ιωσήφ Β΄ κατάργησε τα νεκροταφεία μέσα στα τείχη της πόλης και έτσι έγινε η Πλατεία. Αφήσαμε πίσω μας την Groenplaats και τον Καθεδρικό Ναό της Παναγίας και κατευθυνθήκαμε προς την Grote Markt, τον πυρήνα του ιστορικού κέντρου της Αμβέρσας.

 

[Klair]

ΑΜΒΕΡΣΑ
1-1-2019

Πρωτοχρονιά στην Αμβέρσα, την πόλη των διαμαντιών.
Μέρος 2ο

Η χριστουγεννιάτικη αγορά της πόλης ήταν στημένη σε ολόκληρη την Πλατεία Grote Markt. Τα γνωστά ξύλινα σπιτάκια με τα φαγητά, τα ρούχα, τα ζεστά κρασιά, τα τυριά και τα διάφορα παιχνίδια και αξεσουάρ είχαν και στην Αμβέρσα την τιμητική τους. Όμως, και εδώ, όλη αυτή η χριστουγεννιάτικη υπερπαραγωγή είχε "καταπιεί" όλα τα πανέμορφα ιστορικά κτίρια που πλαισιώνουν την Πλατεία.

H μνημειώδης Κρήνη Brabo, μπροστά από το Δημαρχείο, ήταν σχεδόν κρυμμένη από τα ξύλινα σπιτάκια. Tρύπωσα από ένα πολύ στενό πέρασμα, ανάμεσα από δύο ξύλινα κιόσκια, καταφέρνοντας να χωθώ πίσω από αυτά και πατώντας πάνω σε καλώδια και άλλον εξοπλισμό, μπόρεσα να πάρω μια φωτογραφία της Κρήνης. Ήταν κρίμα γνωρίζοντας την πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία του θρυλικού ήρωα Brabo να μην έχω μια όμορφη φωτογραφία του μνημείου.

Ένας θρύλος, που κατά πάσα πιθανότητα δημιουργήθηκε στον Μεσαίωνα, μιλάει για την ιστορία του ήρωα Brabo και για το πώς σκότωσε τον γιγαντιαίο Antigoon. Πάνω από 2.000 χρόνια πριν, όταν η Αμβέρσα ήταν απλά ένας μικρός οικισμός στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ο Druon Antigoon-ένας Γίγαντας-έχτισε ένα μεγάλο κάστρο κατά μήκος του ποταμού Scheldt. Ο ίδιος επέβαλε διόδια σε κάθε πλοίο που έπλεε στο ποτάμι.

Ο Γίγαντας έκοβε τα χέρια των ναυτικών που ήταν απρόθυμοι να παραδώσουν το ήμισυ του φορτίου τους και έριχνε τα χέρια στο ποτάμι. Μια μέρα ο Ρωμαίος στρατιώτης Silvius Brabo ταξίδεψε κατά μήκος του κάστρου του Γίγαντα. Αρνήθηκε να πληρώσει τα διόδια και προκάλεσε τον Γίγαντα σε μονομαχία. Ο Brabo κατόρθωσε να νικήσει τον Γίγαντα και έκοψε το κεφάλι και το χέρι του. Έριξε μάλιστα το χέρι στο ποτάμι, όπως έκανε και ο Γίγαντας με τα χέρια των ναυτικών.

Σύμφωνα με δημοφιλή ετυμολογία το όνομα της πόλης προέρχεται από την πράξη του Brabo που ρίχνει το χέρι-"handwerpen" στη φλαμανδική γλώσσα-στο ποτάμι. Tο χέρι συμβολίζει την ελεύθερη ναυσιπλοΐα η οποία ήταν ζωτικής σημασίας για την επιβίωση της πόλης. Tο χέρι έγινε, επίσης, σύμβολο της Αμβέρσας και εμφανίστηκε στις σφραγίδες της πόλης, ήδη, από τον 13ο αιώνα. Ακόμη και σήμερα είναι εμφανώς ορατό στην πόλη: το χέρι εμφανίζεται στο οικόσημο της πόλης και μια τοπική λιχουδιά γνωστή ως "handje" είναι διαμορφωμένη σαν χέρι.

Τον 19ο αιώνα ξεκίνησε η ιδέα να δημιουργηθεί μια μνημειακή Κρήνη που να απεικονίζει την ηρωική πράξη του Brabo. Ο θρύλος είχε γίνει πιο συμβολικός από ποτέ, αφού οι Ολλανδοί έκλεισαν τον ποταμό Scheldt, το 1585, απαιτώντας διόδια από οποιοδήποτε πλοίο και αυτό το γεγονός οδήγησε στην πτώση της πόλης από την κορυφή, σε μια μεσαίου μεγέθους πόλη.

Το 1863 οι Ολλανδοί, τελικά, σταμάτησαν να απαιτούν διόδια από τα πλοία και η πόλη άρχισε να μεγαλώνει πάλι. Ο γλύπτης Jef Lambeaux παρουσίασε σχέδιο για ένα νέο σιντριβάνι που θα γιορτάζει την απελευθέρωση του ποταμού. Τέσσερα χρόνια αργότερα εγκαταστάθηκε στην Grote Markt μπροστά στο Δημαρχείο.

Η Κρήνη απεικονίζει τον Brabo να ρίχνει το χέρι του Γίγαντα στον ποταμό. Ο Brabo στέκεται πάνω σε ψηλό βάθρο διακοσμημένο με νερό που εκτοξεύεται από θαλάσσια ζώα (ένα ψάρι, ένα λιοντάρι της θάλασσας, μια χελώνα και έναν δράκο). Οι γοργόνες υποστηρίζουν ένα κάστρο που συμβολίζει την πόλη, πράγματα τα οποία δεν είδαμε αφού το σιντριβάνι δε βρισκόταν σε λειτουργία. Το κεφάλι του Γίγαντα κρέμεται ακριβώς κάτω από τα πόδια του Brabo.

Στη δυτική πλευρά της Πλατείας Grote Markt ορθώνεται το αναγεννησιακό κτίριο του Δημαρχείου το οποίο ενσωματώνει στην αρχιτεκτονική του, τόσο φλαμανδικές, όσο και ιταλικές επιρροές. Αναγράφεται στη λίστα της UNESCO, μαζί με τα Καμπαναριά του Βελγίου.

Όταν τον 16ο αιώνα η Αμβέρσα έγινε ένα από τα πιο πολυσύχναστα εμπορικά λιμάνια και μια από τις πιο ευημερούσες πόλεις της Βόρειας Ευρώπης, οι δημοτικές αρχές θέλησαν να αντικαταστήσουν το μικρό μεσαιωνικό Δημαρχείο με μια επιβλητικότερη δομή η οποία θα ταίριαζε στην ευημερία της μεγάλης πόλης. Αλλά, η απειλή του πολέμου εμπόδισε την οποιαδήποτε πρόοδο στο έργο, αφού τα δομικά υλικά που προορίζονταν για το Δημαρχείο χρησιμοποιήθηκαν για την άμυνα της πόλης. Το κτίριο ολοκληρώθηκε το 1565 και στη συνέχεια κάηκε στον Ισπανικό πόλεμο. Αναστηλώθηκε τρία χρόνια αργότερα.

Πάντως, και την 1η Ιανουαρίου του 2019, το κτίριο που βρισκόταν μπροστά μας ήταν σκεπασμένο με ύφασμα και εκτελούνταν εργασίες ανακατασκευής. Πολύ κρίμα που δεν μπορέσαμε να θαυμάσουμε την ομορφιά του. Χριστουγεννιάτικο δέντρο ήταν, φυσικά, στολισμένο απέξω για να μην έχουμε παράπονο.

Γύρω από την Πλατεία τα κτίρια των συντεχνιών είναι υπέροχα και σχετικά νέα, αφού τα αρχικά καταστράφηκαν στην πυρκαγιά του 1576. Ανασχηματίστηκαν και διακοσμήθηκαν, πάλι, τον 19ο αιώνα και σήμερα προσφέρουν μοναδική ομορφιά στον πυρήνα της πόλης.

Στο κέντρο της Grote Markt είχε στηθεί ένα μεγάλο στρογγυλό στέγαστρο διακοσμημένο με πρασινάδα και κάτω από αυτό υπήρχαν παγκάκια και τραπέζια για αυτούς που επιθυμούσαν να καθίσουν, να απολαύσουν το φαγητό τους, ή απλώς να ξεκουραστούν και να προστατευτούν από τη βροχή η οποία συνέχιζε να πέφτει κανονικά.

Κάτω από το στέγαστρο υπήρχε ένα πολύ μεγάλο καζάνι με ζεστό νερό στο οποίο, κατά διαστήματα, έριχναν μπαχαρικά και ο μυρωδάτος καπνός που έβγαινε σκόρπιζε ευωδιές σε ολόκληρη τη χριστουγεννιάτικη αγορά.

Βρήκαμε ελεύθερες θέσεις και καθίσαμε. Τηλεφωνηθήκαμε με τα παιδιά και μάθαμε ότι είχαν φτάσει στο ξενοδοχείο, είχαν αφήσει τα πράγματά τους, και μόλις είχαν ξεκινήσει να έρχονται προς την Πλατεία. Ήταν ευκαιρία να ξεκουραστούμε λίγο μέχρι να έρθουν οπότε μείναμε δίπλα στο ζεστό καζάνι και περιμέναμε. Ελπίζαμε να σταματήσει πια και η βροχή για να είμαστε πιο άνετοι στη συνέχεια της βόλτας μας.

Το θαύμα έγινε, η βροχή σταμάτησε και όλοι μαζί, πλέον, περπατώντας στον πολύ κεντρικό δρόμο Suikerrui στον οποίο, επίσης, υπήρχαν ξύλινα χριστουγεννιάτικα κιόσκια, φτάσαμε στην Steenplein.

Αριστερά μας ορθωνόταν η τεράστια ρόδα.

Ανεβήκαμε τη μικρή ανηφόρα και βρεθήκαμε πάνω από τον Scheldt ποταμό.

Στο βάθος, δεξιά μας, είδαμε ένα αιολικό πάρκο,

στα αριστερά μας μια παραποτάμια διαδρομή περιπάτου,

και μπροστά μας απλωνόταν η απέναντι πλευρά της πόλης.

Κοιτάζοντας προς το κέντρο ξεχώριζε ο τεράστιος όγκος του Καθεδρικού με το πανύψηλο Καμπαναριό.

Μπροστά μας το άγαλμα της Godin Minerva, του Marcello Macherini.

Άλλη μια χριστουγεννιάτικη αγορά ήταν στημένη κατά μήκος του ποταμού, στη Steenplein.

Και εδώ τα παιδιά ανακάλυψαν ηλεκτρικά πατίνια και έριξαν τις βόλτες τους στην αγορά φτάνοντας μέχρι το Κάστρο Het Steen. Tο Het Steen, το παλαιότερο διατηρητέο κτίριο στην Αμβέρσα, χτίστηκε μεταξύ του 1200 και του 1225 ως Πύλη του τότε Κάστρου της πόλης. Κάποτε, ήταν το κέντρο της παλαιότερης γειτονιάς της Αμβέρσας-της Oude Werf-με στενά δρομάκια, πύλες, πύργους και αγορά ψαριών. Το "Steen" δηλώνει κατασκευή από πέτρα. Tο συγκρότημα του Κάστρου περιβαλλόταν από μεγάλο αμυντικό τοίχο. Άλλαξε αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της ιστορίας. Χρησίμευσε ως φυλακή αλλά, το 1862, έγινε Αρχαιολογικό Μουσείο. Όταν, τον 19ο αιώνα, η πολιτεία αποφάσισε να διευρύνει το ποτάμι και να κατασκευάσει νέους τοίχους αποβάθρας κατεδαφίστηκαν περισσότερα από 500 κτίρια, ακόμα και το μεγαλύτερο μέρος του Κάστρου. Μέχρι το τέλος του 2008 το Het Steen φιλοξενούσε το Εθνικό Ναυτικό Μουσείο.

Εμείς το πετύχαμε σε ανακαίνιση. Ήταν κλειστό από παντού και γεμάτο με σκαλωσιές. Οπότε αντί να δούμε αυτό:

Φωτογραφία από το Internet​

Είδαμε αυτό:

Θα ξαναλειτουργήσει το 2020 και θα είναι η Πύλη προς την Αμβέρσα εξοικειώνοντας τους επισκέπτες με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της πόλης. Για να πάρω μια φωτογραφία του διάσημου αγάλματος του Γίγαντα τρύπωσα τον φακό της μηχανής ανάμεσα στο συρματόπλεγμα. Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση της Αμβέρσας, οι Γίγαντες Druon Antigoon και Lange Wapper ζούσαν στο Het Steen.

Βόρεια του Het Steen και σε απόσταση ενός, περίπου, χιλιομέτρου από αυτό γνώριζα ότι βρίσκεται το ΜΑΣ (Μουσείο στο Ποτάμι) το οποίο στεγάζεται σε έναν σύγχρονο Πύργο ανάμεσα σε δύο αποβάθρες. Το Μουσείο επικεντρώνεται στην ιστορία της πόλης από τον Μεσαίωνα μέχρι σήμερα. Γνώριζα, επίσης, ότι η ταράτσα του Μουσείου, η οποία προσφέρει ωραία θέα στην πόλη, είναι ελεύθερη για επίσκεψη μέχρι αργά το βράδυ. Όμως, την Πρωτοχρονιά το Μουσείο ήταν κλειστό οπότε το αφήσαμε για την ώρα και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στην Groenplaats, σε κάποιο από τα πολλά bistro, για να τσιμπήσουμε κάτι πριν συνεχίσουμε να εξερευνούμε την πόλη.

Επιστρέφοντας προς το κέντρο.....

 

[giannismits]

Είσαι άψογη, δεν έχω λόγια! Ήθελα να στο πω εδώ και μέρες Πάντως καλά χρυσά τα Χριστούγεννα και οι αγορές αλλά θα συμφωνήσω ότι πραγματικά οι πλατείες μεταλλάσσονται και χάνουν μεγάλο μέρος της ομορφιάς τους με όλα αυτά τα ξύλινα σπίτια, τα δέντρα, τις κατασκευές.

 

[Klair]

Είσαι άψογη, δεν έχω λόγια! Ήθελα να στο πω εδώ και μέρες

Σε ευχαριστώ πολύ Γιάννη.

Πάντως καλά χρυσά τα Χριστούγεννα και οι αγορές αλλά θα συμφωνήσω ότι πραγματικά οι πλατείες μεταλλάσσονται και χάνουν μεγάλο μέρος της ομορφιάς τους με όλα αυτά τα ξύλινα σπίτια, τα δέντρα, τις κατασκευές.

Στη Γάνδη και στην Μπριζ επειδή τις είχα ζήσει πολύ έντονα στο προηγούμενο ταξίδι δεν με ενόχλησαν τόσο πολύ οι χριστουγεννιάτικες αγορές. Ίσα-ίσα στην Μπριζ μπορώ να ομολογήσω πως μου άρεσε πολύ ο γιορτινός διάκοσμος ( τον εκθειάζω και στο ανάλογο κεφάλαιο για την πόλη).

Όμως στην Αμβέρσα παράγινε το πράγμα.
Τεράστια και πολύ εκτεταμένη χριστουγεννιάτικη αγορά, η οποία στα δικά μου μάτια αλλοίωνε κυριολεκτικά τον ιστορικό πυρήνα της πόλης.
Στα μελλοντικά μου ταξίδια αυτός ο παράγοντας νομίζω θα αποτελεί σημαντικό κριτήριο για την επιλογή προορισμού.

Μακάρι να είχαμε την οικονομική δυνατότητα αλλά και την πολυτέλεια του ελεύθερου χρόνου, να βλέπαμε τις πόλεις που μας γοητεύουν και έτσι κι αλλιώς.
Οπότε κάπου συμβιβαζόμαστε, κάνουμε υποχωρήσεις και προσπαθούμε να απολαύσουμε αυτά που μπορούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

 

[Klair]

ΑΜΒΕΡΣΑ
1-1-2019

Πρωτοχρονιά στην Αμβέρσα, την πόλη των διαμαντιών.
Μέρος 3ο

Λίγα μόλις μέτρα από τον Καθεδρικό Ναό υπάρχει ένα καλά κρυμμένο "μυστικό" μικρό δρομάκι, το Vlaaikensgang.

Το σοκάκι δημιουργήθηκε το 1591 και αρχικά κατοικήθηκε από υποδηματοποιούς. Στα τέλη του 19ου αιώνα υπήρχαν πολλά τέτοια σοκάκια στο κέντρο της πόλης. Μπορεί τώρα να φαίνεται ειδυλλιακό, αλλά εκείνη την εποχή μόνο οι φτωχότεροι στεγάζονταν εδώ. Οι συνθήκες διαβίωσης ήταν δύσκολες, με πολλές και μεγάλες οικογένειες να ζουν σε μικρούς χώρους. Οι συνθήκες υγιεινής ήταν κακές και συχνά μόνο μια αντλία νερού παρείχε αυτό το αγαθό σε ολόκληρο το δρομάκι.

Σήμερα είναι ένα ήσυχο καταφύγιο από το κέντρο της πόλης. Μπορώ κάλλιστα να φανταστώ πόσο όμορφα θα είναι εδώ την άνοιξη ή το καλοκαίρι, με τα τραπεζάκια των καταστημάτων απλωμένα στη σειρά, να κάθεσαι έξω και να απολαμβάνεις το φαγητό σου ή το ποτό σου σε ένα τόσο στενό, αλλά και τόσο ιστορικό σοκάκι.

Όπως η Γάνδη έτσι και η Αμβέρσα δε γινόταν να μην έχει μια ιστορική πλατεία η οποία να αποτέλεσε, κάποτε, χώρο για δημοπρασίες μεταχειρισμένων ειδών.

Η Vrijgagmarkt, λοιπόν, αγοράστηκε το 1547 από τον Gilbert van Schoonbeke jr. ως ένα μεγάλο κτήμα κοντά στο κέντρο της πόλης. Εδώ δημιουργήθηκε μια αγορά για πωλητές μεταχειρισμένων ρούχων που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαν σταθερό σημείο. Εννοείται ότι και εδώ η Πλατεία ονομάζεται και Friday Market, αφού οι δημοπρασίες γίνονταν Παρασκευή. Ακόμα και τα ρούχα του Rubens δημοπρατήθηκαν εδώ, μετά τον θάνατό του.

Στο κέντρο είναι το άγαλμα της St.Catherine, προστάτιδας των αγοραστών παλαιών ρούχων.

Μουσείο Plantin Moretus στην Vrijdagmark.

Ο Christophe Plantin μετανάστευσε από τη Γαλλία για να εγκατασταθεί στην ανερχόμενη Αμβέρσα. Ξεκίνησε ως βιβλιοδέτης και τεχνίτης δέρματος και το 1555 έγινε εκτυπωτής δημιουργώντας το δικό του κατάστημα. Είκοσι χρόνια αργότερα μετακόμισε σε νέο κτίριο στην Vrijdagmarkt όπου δημιούργησε έναν από τους κορυφαίους εκδοτικούς οίκους στον κόσμο, με περισσότερους από 70 εργαζόμενους.

Μετά τον θάνατό του η επιχείρηση επεκτάθηκε και εκσυγχρονίστηκε από τους απογόνους του. Τα γραφεία εκτύπωσης, το εργαστήρι, η βιβλιοθήκη και η αίθουσα εκτύπωσης έχουν όλα διατηρηθεί στην αρχική τους κατάσταση. Συνολικά είναι επισκέψιμα 30 δωμάτια. Διαθέτει, επίσης, συλλογή από σημαντικά έργα τέχνης όπως, των Rubens και Van Dyck. Περιλαμβάνεται στον κατάλογο της UNESCO. Στους τοίχους υπάρχει μια σειρά από πορτρέτα που είχε παραγγείλει η οικογένεια Moretus στον Rubens. Το τυπογραφείο περιέχει εκτυπώσεις και σχέδια των πλοιάρχων της Αμβέρσας από τον 16ο αιώνα μέχρι σήμερα. Στον πρώτο όροφο επικεντρώνεται ο εκδοτικός οίκος με τον οποίο ο Plantin και οι απόγονοί του έβαλαν την πόλη στον χάρτη.

Κάναμε και μια μικρή εξερεύνηση στα γύρω πλακόστρωτα δρομάκια της Πλατείας όπου συναντήσαμε πολλά βαθμιδωτά κτίρια σε όμορφα κεραμίδι χρώματα και μικρές ήσυχες γειτονίτσες.

Είχε έρθει η ώρα να βολτάρουμε στον πιο διάσημο δρόμο της πόλης με τα αρχοντικά του 16ου αιώνα, τον Meir.

H παλαιότερη αναφορά χρονολογείται από το 1257, όταν ο δρόμος δεν ήταν παρά μια περιοχή με μια βαλτώδη λίμνη, λίγο έξω από τα σύνορα της πόλης. Με την ταχεία ανάπτυξη και την επέκταση της πόλης κατά τη διάρκεια των αιώνων, ο Meir, γίνεται αστική περιοχή και στις αρχές του 15ου αιώνα είναι ένας πλακόστρωτος δρόμος με κανάλι στο κέντρο του. Μεγάλο μέρος του δρόμου ήταν, ήδη, γεμάτο με σπίτια. Στη συνέχεια ο Meir, και οι γύρω δρόμοι, γίνονται ο τόπος όπου οι πλούσιοι άνθρωποι έχτιζαν πολυτελή αρχοντικά και εγκαθίσταντο. Ταυτόχρονα δημιουργήθηκε ένα νέο μεγάλο Χρηματιστήριο κοντά στον Meir.

Το κανάλι σκεπάστηκε και ο δρόμος έγινε ακόμα πιο ελκυστικός. Με την κατασκευή του κεντρικού σταθμού, στις αρχές του 20ου αιώνα, η λειτουργία του Meir ως κύρια οδός είναι πλέον πιο εμφανής από ποτέ, καθώς οδηγεί από το ιστορικό κέντρο προς τον νέο σιδηροδρομικό κόμβο. Όλες οι γνωστές αλυσίδες αλλά και πολλά άλλα καταστήματα βρίσκονται εδώ. Φυσικά την προσοχή μας τράβηξε και ένας ουρανοξύστης, ο KBC Tower ή Boerentoren.

Ο Πύργος του αγρότη, όπως είναι γνωστός, είναι χτισμένος σε art deco αρχιτεκτονική μεταξύ του 1929 και του 1932. Κατά την προετοιμασία της Παγκόσμιας Έκθεσης της Αμβέρσας του 1930, ο πρώτος ευρωπαϊκός ουρανοξύστης χτίστηκε στο κέντρο της πόλης. Ο Πύργος, που κατασκευάστηκε σε χώρο που καθαρίστηκε από τους βομβαρδισμούς του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν ένα μνημειώδες κτίριο, αλλά μια από τις απαιτήσεις που έθεσε το δημοτικό συμβούλιο ήταν ότι το κτίριο δεν έπρεπε να ανταγωνίζεται τον Καθεδρικό Ναό. Ο ουρανοξύστης χτίστηκε ακολουθώντας τα παραδείγματα των σύγχρονων ουρανοξυστών της Νέας Υόρκης ή του Σικάγο.

Αρχικά, χτίστηκε ως πολυλειτουργικός χώρος με γραφεία και διαμερίσματα. Με την αποκατάσταση τα διαμερίσματα καταργήθηκαν και τώρα χρησιμοποιείται μόνο ως κτίριο γραφείων. Ο Πύργος αποκαλείται Boerentoren (του αγρότη) καθώς ο σημαντικότερος μέτοχος της τράπεζας, κατά τη στιγμή της κατασκευής, ήταν η συνεργασία των αγροτών. Tο επίσημο όνομα του Πύργου σήμερα είναι Πύργος της KBC, γιατί ο σημερινός κύριος μισθωτής είναι η KBC, η μεγαλύτερη τράπεζα της Φλάνδρας.

Όταν φτάσαμε έξω από το Paleis op de Meir-το πρώην βασιλικό παλάτι-στρίψαμε με προορισμό την Πλατεία Wapper. Η Πλατεία είναι φημισμένη χάρη στην παρουσία του σπιτιού του Rubens.

Το έργο με τα τέσσερα μεταλλικά τρίγωνα, της παρακάτω φωτογραφίας, είναι του Hilde van Sumere στη μνήμη των θυμάτων από τις βόμβες του 1944 και 1945 και φόρος τιμής στους εθελοντές για την ανιδιοτελή αφοσίωση προς τον άνθρωπο.

H ανακτορική κατοικία και το στούντιο όπου ο Rubens εργάστηκε και έζησε, από το 1616 μέχρι τον θάνατό του το 1640, είναι σήμερα ένα από τα πιο επισκέψιμα μουσεία της Αμβέρσας.

Σχεδόν όλα τα έργα που δημιούργησε ο Rubens και οι μαθητές του έχουν διασκορπιστεί σε σημαντικά μουσεία σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει μια εντυπωσιακή συλλογή που αξίζει την επίσκεψη. Εκτός από έργα ζωγραφικής υπάρχουν και άλλα έργα τέχνης και έπιπλα από τον 17ο αιώνα καθώς και έργα ζωγραφικής από τους μαθητές του, συμπεριλαμβανομένων των έργων του Jacob Jordaens και του Van Dyck.

Το Rubens House είναι ένα μεγάλο αξιοθέατο, κυρίως, επειδή δίνει μια ιδέα για το πώς έζησε και δούλεψε ο Rubens. Το Σπίτι του δεν ήταν μόνο στούντιο. Ήταν τόπος συνάντησης για τους πλούσιους και τους διάσημους. Οι πελάτες του ήταν πλούσιοι έμποροι, διπλωμάτες και αριστοκράτες που επισκέπτονταν συχνά το στούντιό του για να δουν πώς προχώρησε η εργασία. Υπήρχε ακόμη και μια ειδική περιοχή προβολής που επέτρεπε στους επισκέπτες να δουν τους καλλιτέχνες εν ώρα εργασίας.

Πολύ κοντά στο Σπίτι του Rubens βρίσκεται και το Toneelhuis ή Bourla Theater, το πιο αγαπημένο Θέατρο της πόλης.

Είναι ένα νεοκλασικό κτίριο, με ημικυκλικό μέτωπο στη μια του πλευρά, ενώ η κορυφή του είναι διακοσμημένη με αγάλματα του Απόλλωνα με τις 9 Μούσες.

Αφήσαμε πίσω μας το Θέατρο και ακολουθώντας τη Leopoldstraat πέσαμε πάνω στον Βοτανικό Κήπο της πόλης.

Ο Den Botaniek δημιουργήθηκε, αρχικά, το 1804 για τους μαθητές της Σχολής Χειρουργικής, Χημείας και Βοτανικής. Το σχολείο στεγαζόταν στο νοσοκομείο της Αγίας Ελισάβετ, κοντά στον Κήπο. Αργότερα, ο Κήπος έγινε ένας επίσημος επιστημονικός Βοτανικός Κήπος. Σήμερα είναι προστατευμένο τοπίο με, περίπου, 2.000 βότανα. Ο Den Botaniek είναι δημοφιλής στους ντόπιους που τους αρέσει να χαλαρώνουν στα παγκάκια.

Μια μικρή λίμνη με μεγάλα χρυσά ψάρια διακοσμεί τον Βοτανικό Κήπο.

Στο βόρειο άκρο υπάρχει θερμοκήπιο που είναι κλειστό στο κοινό. Στο άλλο άκρο υπάρχει ένα γραφικό κτίριο που μοιάζει με ελβετικό αλπικό καταφύγιο το οποίο είναι δημοφιλής μπρασερί.

Μερικά κεφάλια ξεπετάγονται από το γκαζόν δημιουργία του γλύπτη Monique Donckers.

Για να νικήσει κανείς χρειάζεται τόλμη. Όποιος παίρνει την απόφαση να "επαναστατήσει" μπορεί να αλλάξει τη μονοτονία και το σκυθρωπό πρόσωπο της ζωής. Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτηκαν και οι παράτολμες αμυγδαλιές, στην άκρη της μάντρας του Βοτανικού Κήπου, και αψηφώντας τον παγωμένο καιρό της Αμβέρσας-πρώτες αυτές-θέλησαν να ζωντανέψουν τις πρώιμες ανοιξιάτικες εικόνες σπάζοντας τα δεσμά του χειμώνα.

Πολύ μου άρεσε αυτή η εικόνα με τις ανθισμένες αμυγδαλιές, μέσα στη σκοτεινιά και τη μουντάδα της μέρας, και σκέφτηκα πόσο κουράγιο χρειάζεται για να σηκώσεις ψηλά το κεφάλι, να παλέψεις και τελικά να νικήσεις, φέρνοντας πρώτη το μήνυμα της ζωής και της χαράς, δίνοντας την ελπίδα ότι η άνοιξη είναι κοντά.

Ελάχιστα πιο κάτω από τον Βοτανικό Κήπο συναντήσαμε την Πλατεία Leopoldplaats με το έφιππο άγαλμα του Leopold I, του πρώτου βασιλιά του Βελγίου. Ούτε 300 μέτρα δε χωρίζουν την Πλατεία Leopoldplaats από την Πλατεία Mechelseplein.

Πολύ όμορφα κτίρια, σε ζεστά παστέλ χρώματα, περιβάλλουν αυτήν την Πλατεία στα οποία στεγάζονται καφετέριες και εστιατόρια. Φαντάζομαι πόσο όμορφα θα είναι εδώ την άνοιξη ή το καλοκαίρι, να κάθεσαι σε κάποιο μαγαζί πάνω στην Πλατεία και να απολαμβάνεις τη θέα προς τον γοτθικό ναό του Αγίου Γεωργίου (Sint Joriskerk).

Στη Mechelseplein βρίσκεται και το GASTHUIS St. ELISABETH, το παλαιότερο νοσοκομείο της πόλης, το οποίο σήμερα ειδικεύεται στη γηριατρική και την αποκατάσταση και αποτελεί μέρος του νοσοκομειακού δικτύου της Αμβέρσας.

Την Πλατεία διατρέχει το τραμ,

με το οποίο επιστρέψαμε στο ιστορικό κέντρο της πόλης την ώρα που ο ήλιος είχε πια δύσει και η πόλη είχε αρχίσει να λούζεται με τον νυχτερινό φωτισμό της.

 

[Klair]

ΑΜΒΕΡΣΑ
1-1-2019

Πρωτοχρονιά στην Αμβέρσα, την πόλη των διαμαντιών.
Μέρος 4ο

Αφού ξεκουραστήκαμε δυό-τρεις ώρες στο ξενοδοχείο μας, βγήκαμε για τη νυχτερινή μας περιπλάνηση στην πόλη αλλά και για φαγητό. Στην Grote Markt η κίνηση είχε αραιώσει πολύ. Η Πλατεία ήταν πολύ όμορφα φωτισμένη και τα σπίτια που την περιβάλλουν ήταν φωτισμένα με εντυπωσιακά χρώματα.

Ακόμη και το "κουκουλωμένο" Δημαρχείο ήταν εντυπωσιακά φωτισμένο.

Φυσικά ο υπέρλαμπρος Καθεδρικός έκλεβε την παράσταση με το επιβλητικό του ύψος.

Η νυχτερινή Αμβέρσα, πάντως, δεν μας έδωσε την αύρα της ζωντανής πόλης. Κάναμε βόλτα σε όλους τους δρόμους του ιστορικού κέντρου και είδαμε κάποια μπαράκια να είναι γεμάτα με κόσμο, αλλά έξω στους δρόμους η κίνηση ήταν υποτονική.

Ίσως, να έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι ήταν Πρωτοχρονιά και πάρα πολλά μαγαζιά, κυρίως εστιατόρια, ήταν κλειστά. Ίσως, ο κόσμος προτίμησε να περάσει οικογενειακά και δεν βγήκε έξω να διασκεδάσει. Η αλήθεια είναι ότι και εμείς δυσκολευτήκαμε να καταλήξουμε σε ποιο εστιατόριο θα φάμε, αφού πάντα η αναζήτηση για ένα καλό μαγαζί μας οδηγούσε σε κλειστές πόρτες. Τέσσερις φορές συνέβη αυτό. Ήταν κάτι που το περιμέναμε, λόγω ημέρας, οπότε ήμασταν προετοιμασμένοι ότι στο τέλος η μόνη μας επιλογή θα ήταν κανένα τουριστικό εστιατόριο γύρω από την εκκλησία.

Το Del Sud Classico, απέναντι από τον Καθεδρικό Ναό, είχε τον περισσότερο κόσμο οπότε με αυτό το κριτήριο το επιλέξαμε-μεταξύ κάποιων άλλων-για να δειπνήσουμε. Και όταν λέω κόσμο δεν εννοώ τουρίστες, αλλά ντόπιους οι οποίοι δειπνούσαν στο συγκεκριμένο μαγαζί. Μέσα στη μετριότητά του αποτέλεσε μια λύση για την ημέρα και την ώρα που το επισκεφθήκαμε. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Όταν γύρω στις 23:00 ξαναβγήκαμε στους δρόμους επικρατούσε η απόλυτη ερημιά.

Κάποια μπαράκια εξακολουθούσαν να είναι γεμάτα, αλλά στους δρόμους δε συναντούσες ψυχή.

Εκείνο που μας έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν ο τεράστιος όγκος από σακούλες με σκουπίδια που είχαν συγκεντρωθεί σε πάρα πολλά σημεία του ιστορικού κέντρου. Λόφοι ολόκληροι από λευκές, κυρίως, σακούλες στοιβάζονταν ακόμα και έξω από τον Καθεδρικό Ναό περιμένοντας την ώρα της αποκομιδής.

Μάλλον, είχε έρθει η ώρα της επιστροφής στο ξενοδοχείο. Αναζητήσαμε στάση τραμ για να αποφύγουμε τον ποδαρόδρομο σε μια έρημη πόλη τόσο αργά το βράδυ. Μετά από λίγο μια παρέα τεσσάρων ατόμων προστέθηκε, για αναμονή του τραμ, στη δική μας παρέα και έτσι γίναμε οκτώ άνθρωποι στην έρημη πόλη της Αμβέρσας, γύρω στα μεσάνυχτα της πρώτης μέρας του χρόνου.

 

[Klair]

ΑΜΒΕΡΣΑ
2-1-2019

Εξερευνώντας το Zuid, μια από τις πιο ενδιαφέρουσες γειτονιές.

Μετά από αρκετές δεκαετίες στασιμότητας η περιοχή του Zuid γνώρισε αναβίωση από τα μέσα της δεκαετίας του ΄80. Είναι, πλέον, από τις πιο μοντέρνες γειτονιές της πόλης. Κατά τον 16ο αιώνα οι Ισπανοί κατέλαβαν την Αμβέρσα και έχτισαν μια Ακρόπολη, νότια του κέντρου κοντά στον ποταμό Scheld. Η Ακρόπολη χρησιμοποιήθηκε για να ελέγξει την πόλη. Στον χώρο της Ακρόπολης, η Αμβέρσα, ήταν υπεύθυνη για την ανάπτυξη της νέας γειτονιάς, ενώ η κυβέρνηση κατασκεύασε νέες αποβάθρες.

Η πόλη πλήρωσε το 50% του κόστους αγοράς και δημιούργησε μια εταιρεία για την ανάπτυξη της νέας γειτονιάς, με το όνομα: SA Sud d΄Anvers. Το τελικό σχέδιο, που εγκρίθηκε τον Σεπτέμβριο του 1875, θύμιζε το Παρίσι: μεγάλοι δρόμοι σε σχήμα αστεριού, που στο κέντρο πάντα υπάρχει πλατεία, προσφέρουν όμορφη θέα στα πολλά μνημεία. Άλλα βασικά χαρακτηριστικά του σχεδίου ανάπτυξης του Νότου ήταν οι αποβάθρες. Η κατασκευή ορισμένων κτιρίων ορόσημων βοήθησε ώστε να έρθει η ζωή στη νέα γειτονιά. Όλες αυτές οι πληροφορίες κίνησαν και το δικό μας ενδιαφέρον και σκεφτήκαμε ότι έπρεπε να αφιερώσουμε τις ώρες που μας απέμεναν στην Αμβέρσα εξερευνώντας αυτήν τη γειτονιά.

Από τον υπόγειο σταθμό Astrid πήραμε το τραμ και κατεβήκαμε στην Kasteelpleinstraat.

Περπατώντας περίπου 400 μέτρα φτάσαμε στη Marnixplaats.

Πρώτος στόχος της ημέρας ήταν να δούμε το Μνημείο Schelde Vrij που εγκαινιάστηκε το 1873 και είναι αφιερωμένο στην απελευθέρωση του ποταμού η οποία επέτρεψε την ελεύθερη διέλευση των πλοίων στην Αμβέρσα, γεγονός ζωτικής σημασίας για το εμπόριο της πόλης. Το 1585, με την πτώση της Αμβέρσας και μετά την κατοχή των Ισπανών, οι Ολλανδοί διέκοψαν την πρόσβαση στην πόλη εμποδίζοντας την κυκλοφορία στον ποταμό Scheldt.

Ακόμη και μετά την ειρήνη του Munster, το 1648, η οποία τερμάτισε τον 80χρονο πόλεμο μεταξύ Ισπανίας και Κάτω Χωρών, οι Ολλανδοί επέβαλαν μεγάλη επιβάρυνση στα πλοία που έπλεαν στην Αμβέρσα περιορίζοντας την ανάπτυξή της. Τελικά, μια λύση, το 1863, μεταξύ Βελγίου και Κάτω Χωρών έθεσε τέλος στην πρακτική αυτή. Για να τιμήσει αυτό το σημαντικό γεγονός το δημοτικό συμβούλιο αποφάσισε να χτίσει ένα μεγάλο Μνημείο. Το πέτρινο Μνημείο το οποίο εύστοχα ονομάζεται Schelde Vrij (Scheldt Free) εγκαταστάθηκε, το 1873, στη νέα γειτονιά Zuid.

Στην κορυφή είναι ο Ποσειδώνας που κρατάει την τρίαινα, στο δεξί του χέρι. Επίσης, απεικονίζεται ο Ερμής, ο Θεός του Εμπορίου, και μια γονατιστή γυναίκα εκπροσωπεί την πόλη της Αμβέρσας. Η Πλατεία Marnix, που βρίσκεται το Μνημείο, είναι μια κυκλική πλατεία από την οποία ξεκινούν οκτώ δρόμοι. Είναι, δηλαδή, ακριβώς η εφαρμογή του σχεδίου (δρόμοι-αστέρι) που περιέγραψα λίγο πιο πριν.

Το Βασιλικό Μουσείο Καλών Τεχνών είναι το πιο σημαντικό κτίριο και βρίσκεται στην κεντρική Leopold de Waelplaats, της συνοικίας Zuid. Αυτός ο νεοκλασικός "ναός" για τις τέχνες χτίστηκε μεταξύ του 1884 και του 1890. Περιέχει συλλογές από πολυάριθμους Φλαμανδούς καλλιτέχνες και μια από τις μεγαλύτερες συλλογές έργων τέχνης του Rubens.

Το Μουσείο που χτίστηκε ως "ναός" για τις τέχνες (παρόμοιο με μουσεία στο Μόναχο και τη Δρέσδη) αντικατέστησε ένα παλιό Ισπανικό κάστρο. Ήταν ένα από τα κύρια αξιοθέατα της Παγκόσμιας Έκθεσης του 1894 στην Αμβέρσα. Το κτίριο είναι διακοσμημένο με Κορινθιακούς κίονες και κοσμείται από δύο μεγάλα αγάλματα του Άγγελου και της Ειρήνης που οδηγούν ένα άρμα. Ο καθένας που θα διάβαζε όλες αυτές τις περιγραφές για ένα Μουσείο Τέχνης θα περίμενε, πως και πως, να βρεθεί μπροστά από αυτό το αριστούργημα και να θαμπωθεί από την ομορφιά του.

Να μείνει με το στόμα ανοιχτό….Ε!! αυτό πάθαμε και εμείς, μείναμε με το στόμα ανοιχτό… από την απογοήτευση.

Το Μουσείο ήταν κλειστό λόγω ανακαίνισης και αναμένεται να ανοίξει το 2020. Τελικά, ολόκληρη η Αμβέρσα βρισκόταν υπό ανακαίνιση. Ευτυχώς, η περιοχή ήταν ενδιαφέρουσα, με ωραία κτίρια και με πλακοστρωμένο τον κεντρικό της δρόμο.

Φάγαμε μεγάλη ήττα αντικρίζοντας το Μουσείο σε αυτήν την κατάσταση και μπήκαμε σε ένα σούπερ μάρκετ να αγοράσουμε σάντουιτς και γλυκά για να ξεχάσουμε τον πόνο μας.

Το 1987, στο Zuid άνοιξε το νέο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (M HKA) σε ένα πρώην σιλό σιτηρών. Διατηρεί μόνιμη συλλογή από Βέλγους και διεθνείς καλλιτέχνες, έναν κινηματογράφο, και μια εκτενή Βιβλιοθήκη για τη Σύγχρονη Τέχνη.

Μια άλλη αξιοσημείωτη δομή στην περιοχή, λίγα μέτρα δίπλα από το M HKA, στην οδό Waalsekaai,

είναι ο Zuiderperhuis, ένας υδραυλικός σταθμός παραγωγής ενέργειας που χτίστηκε με σκοπό να λειτουργήσουν οι γέφυρες και οι γερανοί στις νέες αποβάθρες της συνοικίας εκείνης της εποχής. Από το 1979 το κτίριο προστατεύτηκε ως βιομηχανική κληρονομιά.

Το μόνο που με χάλασε εδώ ήταν το τεράστιο υπαίθριο parking αυτοκινήτων που καταλαμβάνει έναν πολύ μεγάλο χώρο, απέναντι από το M HKA και τον Zuiderperhuis, και χαλάει την αισθητική της γειτονιάς.

Όμως, στη συνέχεια της βόλτας μας είδαμε κάποιες μεγάλες ταμπέλες με μακέτες σύμφωνα με τις οποίες ο Δήμος έχει εκπονήσει σχέδιο για την κατασκευή υπόγειου parking και την αξιοποίηση του χώρου κατασκευάζοντας δομές αναψυχής. Yπήρχαν δε, σε αυτές τις ταμπέλες και φωτογραφίες της περιοχής οι οποίες έδειχναν ότι εκεί που εκτείνεται τώρα το υπαίθριο parking των αυτοκινήτων κάποτε υπήρχε λίμνη ή κανάλι με νερό. Άρα, τα όμορφα σπίτια-που τώρα βλέπουν παρκαρισμένα αυτοκίνητα-ήταν χτισμένα σε προνομιακή θέση έχοντας θέα στο νερό.

Περάσαμε κάτω από την Πύλη Waterpoort με προορισμό τη Lambermontplaats.

Η Πύλη αυτή, αρχικά, ήταν μέρος του αμυντικού τείχους που περιέβαλε την πόλη από τον 14ο μέχρι τον 19ο αιώνα. Η Πύλη βρισκόταν κοντά στο κέντρο της πόλης και έδινε πρόσβαση στην όχθη του ποταμού, εξ ου και το όνομα Water Gate. Αρχικά, ήταν γνωστή ως Porta Regia, προς τιμήν του Ισπανού βασιλιά Φιλίππου IV. Ο Rubens λέγεται ότι σχεδίασε την Πύλη. Οι ντόπιοι τη γνωρίζουν και ως "Πύλη πεζοπορίας", καθώς η θέση της άλλαξε δύο φορές μέχρι που εγκαταστάθηκε στην Gillisplaats στο Zuid.

Ένα άλλο αξιοσημείωτο μνημείο, σχήματος σκάφους, βρίσκεται στη Lambermontplaats. Η Πλατεία κατέχει περίοπτη θέση σύμφωνα με το πρόγραμμα ανάπτυξης του Νότου. Είναι πολύ κοντά στο Μουσείο Καλών Τεχνών και αποτελεί ένα κύριο σημείο μέσα στη γειτονιά.

Η σπουδαιότητα της Lambermontplaats αντανακλάται και στην αρχιτεκτονική με ωραία, μεγάλα νεοκλασικά σπίτια στους γύρω δρόμους αλλά και απέναντι από αυτήν. Προσφέρει θέα προς την Gillisplaats και την άλλη πλευρά της Porta Regia (πρώτη φωτογραφία του κεφαλαίου).

Δύο Παγκόσμιες Εκθέσεις-το 1885 και το 1894-πραγματοποιήθηκαν στο Zuid. Μετά το τέλος της έκθεσης του 1894 χτίστηκε στη γειτονιά ένας νέος σιδηροδρομικός σταθμός γνωστός ως Zuidstation.
Όμως, το 1965, ο σταθμός κατεδαφίστηκε για να ανοίξει ο χώρος για την κατασκευή ενός νέου εθνικού δρόμου. Για τέσσερις ολόκληρες δεκαετίες ο χώρος παρέμενε έρημος. Το 1968 εγκαταλείφθηκαν και οι αποβάθρες. Με την απώλεια της δραστηριότητας του λιμανιού, πολλοί άνθρωποι εγκατέλειψαν την περιοχή. Το 1990, μόνο 23.000 άνθρωποι ζούσαν στο Zuid, έναντι των 50.000 που ζούσαν το 1920.

Mέσα σε περίπου 80 χρόνια, μετά την έναρξη της ανάπτυξης της Nότιας γειτονιάς, η πτώση άρχισε σταδιακά να επεκτείνεται σε όλους τους τομείς, αρχής γενομένης με το κλείσιμο του Ιπποδρόμου το 1958. Ακολούθησε το κλείσιμο του σιδηροδρομικού σταθμού και η εγκατάλειψη των αποβαθρών, όπως έχει ήδη αναφερθεί λίγο πιο πριν. Η αναβίωση ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ΄80. Οι τιμές των διαμερισμάτων είχαν μειωθεί σημαντικά γεγονός που προσέλκυσε νέους ανθρώπους. Καλλιτέχνες ανακάλυψαν την περιοχή οπότε πολλά κτίρια άρχισαν να αποκαθίστανται. Αρκετές γκαλερί Τέχνης, ένα νέο Μουσείο Φωτογραφίας και το άνοιγμα ενός νέου Πολιτιστικού Κέντρου στο Zuiderpershuis κατέστησαν τον Νότο ολοένα και πιο ελκυστικό.

Το αποκορύφωμα της αναγέννησης του Zuid ήταν η κατασκευή του νέου Δικαστηρίου το οποίο χτίστηκε στη θέση του πρώην σιδηροδρομικού σταθμού.

Τον New Palace of Justice είναι μια σύγχρονη δομή που χτίστηκε το 2006 για να στεγάσει τα Δικαστήρια της πόλης. Το εντυπωσιακό κτίριο με τις ιδιαίτερες στέγες σχεδιάστηκε από τον Richard Rogers. Παρόλο που η δομή είναι μόλις 5 ορόφων έχει μεγάλη οπτική επίδραση χάρη στις κλιμακωτές στέγες της.

Το νέο Παλάτι της Δικαιοσύνης τιμολογήθηκε ως ένα από τα πρώτα κτίρια φιλικά προς το περιβάλλον χάρη στον φυσικό φωτισμό. Τα βρόχινα ύδατα συλλέγονται και χρησιμοποιούνται για να ποτιστούν οι κήποι μεταξύ των πτερυγίων.

Κάπου εδώ όμως ο χρόνος μας άρχισε να μετράει αντίστροφα. Έπρεπε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο, να πάρουμε τα πράγματά μας, να αποχαιρετήσουμε την Αμβέρσα και να φύγουμε για τον επόμενο προορισμό μας, το Άμστερνταμ.

Με το τραμ από την Bolivarplaats

επιστρέψαμε στο κατάλυμα και στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε γρήγορα στον κεντρικό σταθμό των τρένων κατεβαίνοντας με τις κυλιόμενες σκάλες στα "έγκατα" της γης όπου βρισκόταν η αποβάθρα μας.

Συμπέρασμα: Mου έλειψαν μερικές ώρες ακόμη στην Αμβέρσα. Δεν μπόρεσα να επισκεφθώ 4 αξιοθέατα τα οποία είχα στη λίστα μου και με ενδιέφεραν πολύ.

1. Red Star Line Museum: το Μουσείο εστιάζει στην ιστορία πίσω από τους ανθρώπους που ξεκίνησαν το μακρύ ταξίδι στον Ατλαντικό. H Red Line ήταν μια διατλαντική θαλάσσια γραμμή και τα πλοία της ήταν αναγνωρίσιμα από τα τεράστια κόκκινα αστέρια στις χοάνες των ατμόπλοιων.
   
   
2. Μουσείο στο Ποτάμι: για τη θέα που προσφέρει στην πόλη από την ταράτσα του κτιρίου.
   
   
3. Eκκλησία του Αγίου Παύλου: γνωστή για τον εντυπωσιακό Γολγοθά. Σε μικρή αυλή δίπλα στην εκκλησία, 60 αγάλματα απεικονίζουν τον τόπο της Σταύρωσης του Ιησού.
   
   
4. St. Anna΄s Tunnel: Tο μεγάλο τούνελ κάτω από τον ποταμό Scheldt που οδηγεί στο Linkeroever, απ΄ όπου υπάρχει εκπληκτική θέα προς όλα τα αξιοθέατα της πόλης.

Το γεγονός ότι δεν πρόλαβα να πάω στο St. Anna΄s Tunnel ήταν αυτό που με στεναχώρησε περισσότερο. Σίγουρα στο μέλλον θα προσπαθήσω να επιστρέψω στην Αμβέρσα για μια επανάληψη, άνοιξη ή καλοκαίρι αυτήν τη φορά.

Αυτή η εκτεταμένη χριστουγεννιάτικη αγορά-κατά τα γούστα μου-αφαίρεσε πολλούς πόντους από την ομορφιά του ιστορικού κέντρου της πόλης. Ιδίως το παγοδρόμιο στην Groenplaats, με τις πλαστικές τέντες, ήταν το χειρότερο αποτέλεσμα αυτού του χριστουγεννιάτικου πανηγυριού. Στη Γάνδη και στη Μπριζ οι χριστουγεννιάτικες αγορές δεν με ενόχλησαν τόσο γιατί και τις δύο πόλεις τις είχα ρουφήξει και τις είχα χαρεί στο προηγούμενο ταξίδι μου.

Επίσης, η Αμβέρσα βρισκόταν εκείνη την περίοδο σε πλήρη ανακαίνιση, με όλα της τα στολίδια (Δημαρχείο, Μουσείο Καλών Τεχνών, Het Steen) να είναι παντελώς κρυμμένα πίσω από υφάσματα και σκαλωσιές, ενώ τεράστιοι γερανοί φιγουράριζαν στον ορίζοντα της πόλης. Oπότε, η επιστροφή θα πρέπει να γίνει σίγουρα μετά το 2020 που θα έχουν ολοκληρωθεί τα έργα και η πόλη θα μπορεί να προβάλλει πανηγυρικά, ξανά, τα κάλλη της.

 

[Klair]

ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ
2-1-2019

Στο Άμστερνταμ για το Light Festival.

Πριν από 400 χρόνια ένα χωριό με το όνομα Άμστερνταμ επιχειρεί να κατακτήσει τον κόσμο, εφευρίσκει τον σύγχρονο καπιταλισμό και γίνεται η πλουσιότερη πόλη της Ευρώπης. Σήμερα, μπορεί να θαυμάζουμε την ομορφιά και τη γοητεία των κατοικιών και των καναλιών του, ωστόσο, το Άμστερνταμ είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Είναι η αφετηρία μιας μεγάλης περιπέτειας, εκείνης της ανόδου του φιλελεύθερου καπιταλισμού, της επέκτασης του διεθνούς εμπορίου και της ανάδειξής του σε παγκόσμια πόλη. Μια συγκυρία που σπάνια συμβαίνει στην ιστορία της ανθρωπότητας και η οποία άλλαξε την όψη του κόσμου.

Το έτος 1602 είναι η ημερομηνία κλειδί στην ιστορία του καπιταλισμού, αλλά και του Άμστερνταμ. Ένα πρωί, τον Απρίλιο του 1602, ο Dirck Van Os μετέτρεψε ένα δωμάτιο του σπιτιού του σε προσωρινό γραφείο της Ολλανδικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών της οποίας μόλις είχε διοριστεί διευθυντής. Όποιος ήθελε μπορούσε να αγοράσει μετοχές της νέας εταιρείας. 1.143 άτομα άρπαξαν την ευκαιρία αυτή, όχι μόνο έμποροι, αλλά και μαραγκοί, τεχνίτες κάθε ειδικότητας, καθώς και 7 άτομα που εργάζονταν ως υπηρέτες. Συνολικά 3.680.000 φιορίνια επενδύθηκαν στη νέα ναυτική εταιρεία.

Μέχρι τότε οι επενδυτές συνήθιζαν να επενδύουν σε ένα μόνο ταξίδι. Όταν τα πλοία επέστρεφαν έπαιρναν πίσω τα χρήματά τους και αποφάσιζαν αν θα συνέχιζαν ή όχι. Όμως, το 1602 στην Ολλανδική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών είπαν: "Θα το κάνουμε για 10 χρόνια και τα χρήματα θα είναι μπλοκαρισμένα". Στις αρχές του 17ου αιώνα, στο λιμάνι της πόλης με τα δεκάδες πλοία μετέβαιναν καθημερινά όσοι ήθελαν να πουλήσουν ή να αγοράσουν μετοχές. Ωστόσο, ο καιρός στο Άμστερνταμ δεν ήταν πάντα καλός. Όταν είχε κακοκαιρία οι συναντήσεις γίνονταν στο εσωτερικό της καθολικής εκκλησίας Sint Olaf. Αυτός ο χώρος είναι, κατά κάποιον τρόπο, το πρώτο Χρηματιστήριο με μετοχές στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Το Άμστερνταμ απαλλαγμένο, πλέον, από το βάρος των πολεμικών εξόδων και έχοντας τα οικονομικά μέσα, θα επεκταθεί. Μέσα σε 30 χρόνια κατασκευάστηκαν κανάλια μήκους 10 χιλιομέτρων, 100 γέφυρες και 3.000 σπίτια. Η πόλη είχε πληθυσμό πάνω από 30.000 κατοίκους και αποτελούσε, πλέον, την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ευρώπης. Και δεν είναι μόνον η οικονομική ανάπτυξη που συντελείται στο Άμστερνταμ.

Όταν η πόλη έγινε προτεσταντική, οι καθολικές εκκλησίες μετατράπηκαν σε προτεσταντικές. Εν τούτοις, υπήρχαν πολλοί καθολικοί στην πόλη που αντιπροσώπευαν το 1/3 του πληθυσμού και ασκούσαν ελεύθερα την πίστη τους. Μόνο που δεν φαίνονταν γιατί βρίσκονταν μέσα σε ιδιωτικές κατοικίες. Υπήρχαν 66 τέτοιες εκκλησίες στο Άμστερνταμ κατά τη διάρκεια του Χρυσού Αιώνα της Ολλανδίας. Είναι γνωστό πως διεξάγονταν λειτουργίες κάθε Κυριακή. Σε έναν αιώνα που στην Ευρώπη αλληλοσκοτώνονταν για θρησκευτικούς λόγους είναι η απόδειξη ενός μεγάλου βήματος προς την ανεξιθρησκεία. Είναι μια κληρονομιά που το Άμστερνταμ θα μεταδώσει σε όλο τον κόσμο κατά τη διάρκεια του Χρυσού Αιώνα.

Αυτήν, λοιπόν, την πολυεθνική και πολύγλωσση πόλη αποφασίσαμε να επισκεφθούμε σε αυτό το ταξίδι μας. Φυσικά δεν είχαμε ουδεμία ψευδαίσθηση ότι στη μιάμιση μέρα που είχαμε μπροστά μας θα μπορούσαμε να εξερευνήσουμε όλα τα αξιοθέατα και τα μουσεία που διαθέτει η πόλη. Άλλος ήταν ο λόγος που την εντάξαμε στο πρόγραμμά μας. Το Amsterdam Light Festival θέλαμε, κυρίως, να δούμε και ό,τι άλλο προλαβαίναμε χωρίς όμως άγχος και τρελό τρεχαλητό.

Στο Άμστερνταμ βρεθήκαμε για πρώτη φορά, με το τότε αγόρι μου και νυν σύζυγό μου, το 1988. Το τωρινό ταξίδι υπήρξε η αιτία να ανασυρθούν αραχνιασμένες μνήμες και ξεθωριασμένες αναμνήσεις από μια τρυφερή, σχεδόν αθώα ηλικία. Αναμνήσεις μιας εποχής που η ορμή της νιότης μας παράσερνε σαν χείμαρρος και μας έσπρωχνε να ανακαλύψουμε "άλλους κόσμους" θεωρώντας εκείνο το ευρωπαϊκό τουρ "ταξίδι στο μέλλον" για τα δεδομένα της τότε ελληνικής πραγματικότητας.

Aπλώς, αυτήν τη φορά σκεφτήκαμε ότι αφού φτάσαμε μέχρι την Αμβέρσα δεν ήταν τίποτα οι δύο ώρες δρόμος για να πάμε στο Άμστερνταμ και να δούμε αυτό το ιδιαίτερο γεγονός που λάμβανε χώρα στην πόλη, από τις 29 Νοεμβρίου του 2018 έως τις 20 Ιανουαρίου του 2019. Μέσα, λοιπόν, στην εορταστική περίοδο είναι ένα χειμερινό γεγονός που συνδυάζει την τέχνη, το φως και φυσικά το νερό. Το φεστιβάλ προσπαθεί να φέρει περισσότερο φως στην πόλη κατά την ψυχρή περίοδο που οι μέρες είναι μικρές και κρύες.

Αναχωρήσαμε από την Αμβέρσα στις 12:45 από τον κεντρικό σταθμό και φτάσαμε στον Amsterdam Centraal στις 14:45, κάνοντας και μια ολιγόλεπτη στάση στη Breda. Τα εισιτήρια κόστισαν 21 ευρώ/άτομο και τα είχαμε κλείσει αρκετά νωρίς από το internet.

O κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός του Άμστερνταμ είναι η πραγματική καρδιά της πόλης και εξυπηρετεί, όχι μόνο τους επισκέπτες, αλλά και τους κατοίκους των πόλεων. Κάθε μέρα 250.000 άνθρωποι μετακινούνται από τον κεντρικό σταθμό της πόλης. Είναι, επίσης, ένα πολύ ενεργό εμπορικό κέντρο με καταστήματα ρούχων και αξεσουάρ, πολλά καφέ και εστιατόρια.

Οι στάσεις πολλών αστικών λεωφορείων βρίσκονται στον σταθμό, καθώς και γραμμές πορθμείων που μεταφέρουν επιβάτες και οχήματα στο βόρειο Άμστερνταμ.

Amsterdam Central Station

Βγήκαμε στο πίσω μέρος του σταθμού και βρεθήκαμε κάτω από τη νέα γυάλινη οροφή που φέρει τη λέξη AMSTERDAM με τεράστια κόκκινα γράμματα.

Μπροστά μας απλωνόταν ο Ij ποταμός ο οποίος χωρίζει το βόρειο Άμστερνταμ από την υπόλοιπη πόλη. Στην απέναντι πλευρά φιγουράριζαν τα ογκώδη κτίρια A΄ DAM Lookout και το Eye Film Museum.

Εδώ υπάρχει σταθμός ferry απ΄ όπου γίνεται 24ωρη, δωρεάν, μεταφορά επιβατών και οχημάτων (ποδήλατα και μηχανάκια) στην απέναντι πλευρά. Μπήκαμε στο ferry

και κατά τη σύντομη διαδρομή αποτυπώσαμε τις πρώτες υδάτινες εικόνες που ξετυλίγονταν μπροστά μας.

Το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει βρίσκεται σε αυτό το κομμάτι της πόλης και ονομάζεται Clink NOORD στην οδό Badhuiskade 3, παράλληλη με το κανάλι Buiksloterkanaal. Tο Clink NOORD είναι ένα youth hostel το οποίο λειτουργεί στο πρώην μεγάλο εργοστάσιο πετρελαίου και φυσικού αερίου της Shell.

Εμείς το επιλέξαμε για δύο πολύ βασικούς λόγους: Ο πρώτος ήταν ότι βρήκαμε το τετράκλινο δωμάτιο με ιδιωτικό μπάνιο στα 93 ευρώ τη βραδιά μέσα στην εορταστική περίοδο και ο δεύτερος και βασικότερος ότι η περιοχή έχει 24ωρη δωρεάν σύνδεση με το ferry γεγονός που μας βόλεψε αφάνταστα διότι δεν χρησιμοποιήσαμε καμία άλλη συγκοινωνία για τις όποιες μετακινήσεις μας στην πόλη. Όλες τις διαδρομές τις κάναμε με τα πόδια χωρίς να έχουμε κανένα άγχος για τη μεταμεσονύκτια επιστροφή μας στο κατάλυμα, αφού γνωρίζαμε ότι το ferry θα είναι εκεί και θα περιμένει.

Tο δωμάτιο ήταν μικρό, με ένα δίκλινο κρεβάτι και δύο κουκέτες, αλλά καθαρό. Tο κατάλυμα διαθέτει και εστιατόριο, αλλά δεν φάγαμε για να έχω άποψη για το φαγητό του. WARNING: Έξω από το κατάλυμα, στο πεζοδρόμιο και στα σκαλιά, οι θαμώνες βγαίνουν για να καπνίσουν τα τσιγαριλίκια τους. Αν αυτό είναι κάτι που νομίζετε ότι μπορεί να σας "χαλάσει" μην επιλέξετε για τη διαμονή σας αυτό το hostel. Αν και επιμένω ότι η τοποθεσία είναι-κατά τα δικά μου πάντα κριτήρια-άριστη.

Αποβιβαστήκαμε και το πρώτο κτίριο που συναντήσαμε στη διαδρομή μας για το ξενοδοχείο ήταν το A΄ DAM Lookout, ένας Πύργος 22 ορόφων, που φιλοξενεί ξενοδοχείο, μπαρ, εστιατόρια-συμπεριλαμβανομένου ενός περιστρεφόμενου στον 19ο όροφο-και ένα κατάστρωμα παρατήρησης στον τελευταίο όροφο με εκπληκτική θέα στο Άμστερνταμ. Μπορεί να φαίνεται σύγχρονος και μοντέρνος, αλλά αυτός ο Πύργος-ορόσημο άνοιξε το 1971. Είναι γνωστός και ως Shell Toren, αφού φιλοξένησε την πολυεθνική πετρελαϊκή εταιρεία μέχρι το 2009.

Η Swing Over the Edge είναι η κούνια που ταλαντεύεται 100 μέτρα πάνω από το έδαφος στο κατάστρωμα του Πύργου.

Πίσω από το A΄ DAM ορθώνεται το Eye Film Museum, ένα μοντέρνο οικοδόμημα στο οποίο στεγάζονται τόσο Ολλανδικές όσο και ξένες ταινίες που προβάλλονται στην Ολλανδία. Αυτό το κομψό, μοντέρνο κτίριο περιλαμβάνει κινηματογραφικές εκθέσεις, αίθουσες κινηματογράφου, αίθουσα συνεδριάσεων και καφέ-εστιατόριο.

Προχωρώντας, δίπλα ακριβώς στο A΄ DAM, συναντήσαμε το κυκλικό κτίριο This is Holland. Άνοιξε τις πόρτες του το 2017 και είναι ένα συναρπαστικό νέο αξιοθέατο. Σε αυτό το κτίριο οι επισκέπτες μπορούν να ζήσουν μια προσομοίωση πτήσης πάνω από τη χώρα και να μάθουν τον τρόπο με τον οποίο δημιουργήθηκαν οι Κάτω Χώρες, ενώ "πετούν" πάνω από πανέμορφα τοπία. Οι εκπληκτικά όμορφες λήψεις δίνουν μια ξεχωριστή εναέρια προοπτική. Επίσης, ειδικά εφέ όπως: ο ήχος, ο άνεμος, το νερό κάνουν αυτό το εικονικό ταξίδι πιο αληθοφανές. Σε επόμενο ταξίδι μας στο Άμστερνταμ είναι μια εμπειρία που σίγουρα θα επιδιώξω να ζήσουμε.

Φτάσαμε στο Clink, κάναμε το check-in, αφήσαμε τα πράγματά μας και γρήγορα ξεχυθήκαμε να απολαύσουμε την πόλη. Έκανε κρύο, αλλά δεν υπήρχε καμία πιθανότητα βροχής οπότε για εμάς αυτό σήμαινε ότι ο καιρός μπορούσε να χαρακτηριστεί θαυμάσιος.

Εσείς που θα επιλέγατε να αφήσετε το αναμμένο τσιγάρο σας πριν επιβιβαστείτε στο ferry? (αν είσαστε καπνιστές)

Να ΄μαστε, λοιπόν, πάνω στη Melkmarktsbrug έχοντας θέα στο κανάλι απ΄ όπου ξεκινούν οι κρουαζιέρες της LOVERS Canal Cruises.

Ο υπέροχος κεντρικός σταθμός είναι ένα έργο τέχνης. Χτίστηκε, το 1880, σε αναγεννησιακό στιλ πάνω σε τρία τεχνητά νησιά και στηριζόταν σε 8.687 ξύλινα στηρίγματα που καρφώθηκαν 30 μέτρα μέσα στο αμμώδες έδαφος.

Φτάσαμε στον Nieuwendijk, τον σημαντικό εμπορικό δρόμο της πόλης. Αμέτρητα τα καταστήματα κατά μήκος και των δύο πλευρών και απίστευτος ο κόσμος που βόλταρε πάνω-κάτω ασταμάτητα.

Ο δρόμος, που χρονολογείται από την πρώιμη μεσαιωνική ιστορία του Άμστερνταμ, σήμερα κατακλύζεται από πλήθος μαγαζιών τα οποία στην πλειοψηφία τους πωλούν είδη που σχετίζονται με τα μαλακά ναρκωτικά και το σεξ. Η μυρωδιά του χόρτου ήταν διάχυτη στην ατμόσφαιρα.

Ο δρόμος καταλήγει στην Πλατεία Dam, αλλά εμείς για την ώρα επιλέξαμε να τον ακολουθήσουμε προς την αντίθετη κατεύθυνση και να καταλήξουμε στο κανάλι Singel.

 

[Klair]

ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ
2-1-2019

Στα κανάλια του Άμστερνταμ!

Το 1610 είναι η χρονιά μεταμόρφωσης του Άμστερνταμ. Μέχρι τότε το Άμστερνταμ ήταν μια μικρή μεσαιωνική πόλη. Λίγα χρόνια πιο πριν μια νέα συνοικία είχε δημιουργηθεί στα βορειοανατολικά της μεσαιωνικής πόλης. Πολλοί πρόσφυγες από την Αμβέρσα εγκαταστάθηκαν εκεί. Όσοι δεν ασπάστηκαν τον καθολικισμό είχαν περιθώριο τρία χρόνια να ρευστοποιήσουν την περιουσία τους και να την πάρουν μαζί τους. Οι μισοί κάτοικοι της Αμβέρσας προτίμησαν να μεταναστεύσουν και να εγκατασταθούν 200 χιλιόμετρα μακριά από τη γενέτειρά τους, στο Άμστερνταμ. Οι πιο εύποροι αγόρασαν σπίτια στη μικρή μεσαιωνική πόλη. Όμως, όσοι δεν είχαν τα οικονομικά μέσα κατασκεύασαν την κατοικία τους έξω από τα τείχη, σε αγροτικές εκτάσεις. Πάρα πολλοί άνθρωποι έκαναν υπομονή περιμένοντας μια λύση.

Τελικά, καταστρώθηκε ένα σχέδιο για μια ζώνη καναλιών-ένα ημικύκλιο από κανάλια-τα οποία θα περιέβαλαν το μεσαιωνικό κέντρο της πόλης. Τα κανάλια θα χρησιμοποιούνταν για να μετατρέψουν το πρόβλημα του νερού σε πλεονέκτημα. Συγκροτήθηκε ομάδα για να υλοποιήσει αυτό το φιλόδοξο σχέδιο. Ειδικοί τεχνίτες, διαφορετικών επαγγελμάτων, όπως χτίστες, ξυλουργοί και γλύπτες θα έδιναν τη μάχη για ένα δύσκολο έργο, αφού το έδαφος στο Άμστερνταμ ήταν ελώδες και κάθε κατασκευή θα χρειαζόταν γερή θεμελίωση.

Εκατοντάδες πλοία πηγαινοέρχονταν στα σουηδικά λιμάνια μεταφέροντας δεκάδες χιλιάδες κορμούς δέντρων στο Άμστερνταμ. Η πόλη μεταμορφώθηκε σε τεράστιο εργοτάξιο γεμάτο ξύλινα τρίγωνα στην κορυφή των οποίων υψώνονταν βαριές μάζες. Έμπηγαν στο έδαφος τους πασσάλους που ήταν απαραίτητοι για τη θεμελίωση των κατασκευών. Ένας πάσσαλος ανά μέτρο, σε όλη την επιφάνεια της πόλης. Αν κάποιος από εμάς μπορούσε να ταξιδέψει πίσω στον χρόνο και να περπατήσει στο Άμστερνταμ εκείνη τη Χρυσή Εποχή, θα εντυπωσιαζόταν από τον ήχο των σφυριών και των πασσάλων που μπήγονταν στο έδαφος επειδή αυτό συνέβαινε συνέχεια, για πολλά χρόνια, κατασκευάζοντας κανάλια, δρόμους, γέφυρες και σπίτια. Αυτό είναι το πρώτο πολεοδομικό σχέδιο στην ιστορία των ευρωπαϊκών πόλεων.

Περάσαμε έξω από το The Bulldog Rock Shop,

το οποίο άνοιξε στις 30 Απριλίου του 1993 και βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο κανάλι Singel, στην άκρη της διάσημης γειτονιάς Jordaan, σε μια περιοχή ιστορικών, αλληλοσυνδεόμενων καναλιών η οποία είναι γεμάτη με σπίτια του 17ου αιώνα.

Ακολουθήσαμε τη διαδρομή δίπλα στο κανάλι Brouwersgracht,

το οποίο οφείλει το όνομά του στα πολλά ζυθοποιεία που βρίσκονταν σε αυτήν τη γειτονιά τον 16ο και 17ο αιώνα. Οι περισσότερες αποθήκες εκείνης της εποχής, σήμερα έχουν μετατραπεί σε όμορφες κατοικίες.

Το κανάλι Brouwersgracht είναι ένα πολύ καλό σημείο εκκίνησης για εξερεύνηση της όμορφης συνοικίας Jordaan του Άμστερνταμ. Αμέτρητα ποδήλατα και γέφυρες συνθέτουν ένα σκηνικό μιας ιδιαίτερης ομορφιάς που μόνο στα κανάλια του Άμστερνταμ μπορεί να συναντήσει κανείς.

Φτάνοντας στο κανάλι Herengracht ήρθαμε σε μια πρώτη επαφή με το Light Festival για το οποίο είχαμε, ουσιαστικά, έρθει στην πόλη.

Tο Herengracht θεωρείται το πιο σημαντικό κανάλι της πόλης. Τον 17ο αιώνα οι πλουσιότεροι έμποροι και δήμαρχοι ζούσαν σε αυτό το κανάλι. Εδώ βρίσκεται και το παλαιότερο σπίτι του Άμστερνταμ, από το 1590.

Διασχίσαμε στη συνέχεια τη γέφυρα Blauwburgwal

και ακολουθήσαμε τον κεντρικό δρόμο Nieuwezijds με σκοπό να φτάσουμε στην Πλατεία Dam.

Tο Magna Plaza Shopping Centre έλαμπε από τα χιλιάδες λαμπιόνια που κάλυπταν ολόκληρη την πρόσοψη του κτιρίου. Χτισμένο στα τέλη του 19ου αιώνα, αυτό το νεογοτθικό πρώην Ταχυδρομείο, είναι, πλέον, ένας αποκλειστικός προορισμός για ψώνια με πολλά καταστήματα τα οποία εκτείνονται σε τέσσερις ορόφους.

Είχαμε φτάσει πια στην Πλατεία Dam.

 

[Klair]

ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ
2-1-2019

Στις πλατείες του Άμστερνταμ!

Φτάσαμε, πλέον, στο ιστορικό κέντρο του Άμστερνταμ. Kόσμος και κοσμάκης απλωνόταν σε όλη την τεράστια επιφάνεια της Πλατείας.

Εδώ νιώσαμε, για πρώτη φορά στην πόλη, τον έντονο χριστουγεννιάτικο διάκοσμο αφού στη μέση της Πλατείας υπήρχε ένα πολύ ψηλό φωταγωγημένο χριστουγεννιάτικο δέντρο, αλλά και γιρλάντες με λαμπιόνια που στόλιζαν τις προσόψεις των ιστορικών κτιρίων της Dam Square.

Η μυρωδιά του χόρτου ήταν διάχυτη στην ατμόσφαιρα και εδώ. Βασικά, παντού στην πόλη, ήταν η μυρωδιά που κυριαρχούσε σε τόσο έντονο βαθμό που την "άκουγες" από τα ντουμάνια των άλλων, χωρίς να χρειαστεί να κάνεις ο ίδιος κάποιο τσιγάρο.

Στο δυτικό άκρο της Πλατείας βρίσκεται το Βασιλικό Παλάτι το οποίο χρησίμευσε ως Δημαρχείο από το 1655 μέχρι τη μετατροπή του σε Βασιλική κατοικία, το 1808. Είναι χτισμένο πάνω σε 13.659 πασσάλους για να σταθεροποιηθεί πάνω στο ελώδες έδαφος της περιοχής.

Απέναντι από το Βασιλικό Παλάτι είδαμε το Hotel Krasnapolsky

αλλά και το εμπορικό κέντρο Bijenkorf.

Στη νότια πλευρά της Πλατείας βρίσκεται το παράρτημα του διάσημου μουσείου κέρινων ομοιωμάτων του Λονδίνου και είναι μάλιστα το δεύτερο Madame Tussaud που δημιουργήθηκε, το 1970.

H Nieuwe Kerk είναι του 15ου αιώνα και βρίσκεται δίπλα στο Βασιλικό Παλάτι. Δεν χρησιμοποιείται, πλέον, για εκκλησιαστικές τελετές, αλλά ως εκθεσιακός χώρος.

Το Εθνικό Μνημείο είναι ένα μνημείο του 1956 για να τιμηθούν τα θύματα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η Πλατεία Dam είναι, αναμφίβολα, μια πολύ ιστορική πλατεία η οποία δημιουργήθηκε τον 13ο αιώνα, όταν χτίστηκε ένα φράγμα γύρω από τον Amstel για να αποφευχθεί η πλημμύρα της θάλασσας του Zuiderzee στην πόλη. Σήμερα, μπορεί να είναι ένα από τα κύρια τουριστικά αξιοθέατα της πόλης και να μυρίζει μπάφο απ΄ άκρη σ΄ άκρη, όμως εδώ ένα ανοιξιάτικο πρωινό του 1594 είχαν συνάντηση 10 άνδρες.

Η συνάντηση έγινε στο σπίτι ενός από τους συμμετέχοντες-ζυθοποιού-στο επάγγελμα. Οι υπόλοιποι άνδρες που κάθονταν γύρω από το τραπέζι έκαναν εμπόριο ξυλείας, αλατιού και ρέγγας. Αυτά τα προϊόντα αποτελούσαν ειδικότητα του Άμστερνταμ, ωστόσο, τα πλοία τους αποκλείονταν από το εμπόριο πιπεριού και μπαχαρικών με τη νότια Ασία. Επρόκειτο για τα πιο κερδοφόρα προϊόντα και ήταν ένα εμπόριο που ήλεγχε η Πορτογαλία.

Αυτοί οι άνδρες, λοιπόν, συζητούσαν για το μονοπώλιο της Πορτογαλίας και είχαν την ιδέα να σπάσουν αυτό το μονοπώλιο με την Άπω Ανατολή. Είχαν τα χρήματα και τα πλοία, επομένως ήταν όλα έτοιμα. Ίδρυσαν, λοιπόν, μια εταιρεία που την ονόμασαν Van Verre. Έστειλαν και κατάσκοπο στη Λισαβόνα, τον Houtman, και τον διόρισαν αρχηγό αυτής της αποστολής. Επενδύθηκε το τεράστιο για την εποχή ποσό των 300.000 φιορινιών. Δεκάδες έμποροι συμμετείχαν ως επενδυτές σε αυτήν την εταιρεία. Τρία πλοία και 249 μέλη πληρώματος επιχείρησαν αυτό το τόσο μακρινό ταξίδι. Ο Houtman έπρεπε να κάνει στάση για πολλούς μήνες στη Μαδαγασκάρη, πριν βάλει πλώρη για την Ασία.

Ωστόσο, όταν τελικά έφτασε στον προορισμό του, ο σουλτάνος του Aceh στη βόρεια Σουμάτρα, που αρχικά τον υποδέχθηκε εγκάρδια, στη συνέχεια τον φυλάκισε. Ο Houtman δραπέτευσε και έπειτα από πολλές περιπέτειες επέστρεψε στο Άμστερνταμ με λίγα σακιά πιπέρι και μπαχαρικά στην κατοχή του. Ουσιαστικά, το ταξίδι κατέληξε σε καταστροφή, όμως είχαν την μικρή ικανοποίηση ότι νίκησαν τους Πορτογάλους σπάζοντας το μονοπώλιο.

Αυτό το εγχείρημα έθεσε τις βάσεις, ώστε το Άμστερνταμ να κατασκευάσει πολύ περισσότερα πλοία τα επόμενα χρόνια και να ξεκινήσει αποστολές με 75 πλοία τα οποία επέστρεφαν φορτωμένα με αυτά τα υπέροχα μπαχαρικά. Έτσι, ξεκίνησε η Χρυσή Εποχή της Ολλανδίας. Οι αποστολές αυτές απέφεραν το ποσό των 9.000.000 φιορινιών, ποσό αντίστοιχο με ολόκληρο το δημόσιο χρέος της Ολλανδίας, το οποίο είχε συσσωρευτεί κατά τη διάρκεια του πολέμου κατά της Ισπανίας.

Στη συνέχεια, για να σταματήσει ο ανταγωνισμός όλων αυτών των Ολλανδικών εταιρειών που έφταναν ταυτόχρονα στην Ασία και ήθελαν να αγοράσουν μπαχαρικά ανεβάζοντας την τιμή των προϊόντων, σκέφτηκαν ότι χρειάζονταν μια καλά οργανωμένη κεντρική εταιρεία, η οποία θα είχε το μονοπώλιο και η οποία θα μπορούσε να αμυνθεί ενάντια στους Πορτογάλους, οι οποίοι δεν ήθελαν φυσικά καθόλου τους Ολλανδούς μέσα στα πόδια τους. Έτσι, ιδρύθηκε η γνωστή σε όλους, Ολλανδική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών.

Ακολουθήσαμε την οδό Rokin, έναν επίσης μεγάλο, κεντρικό δρόμο του Άμστερνταμ που ενώνει τη Muntplein με την Πλατεία Dam.

Μια ενδιαφέρουσα σύνθεση δύο προσώπων έξω από το HUDSON΄S BAY, στην αρχή της οδού Rokin:

Γραφικές εικόνες μας συνόδευαν μέχρι να φτάσουμε στη Muntplein.

Φτάσαμε στη Muntplein τη γλυκιά μπλε ώρα του σούρουπου. Τα φώτα είχαν αρχίσει να ανάβουν.

Πάνω από την Πλατεία-στην πραγματικότητα μια γέφυρα είναι-ένα απειλητικό μαύρο σύννεφο είχε κυριεύσει τον γκρι-μπλε ουρανό. Tο ρολόι του Πύργου έδειχνε 17:10. O Πύργος Munttoren ή απλά Munt ήταν τμήμα μιας από τις τρεις κύριες μεσαιωνικές Πύλες της πόλης. Τον 17ο αιώνα, προσωρινά, χρησίμευσε και ως Νομισματοκοπείο.

Στη Muntplein διασταυρώνονται έξι δρόμοι και αυτό το γεγονός την κάνει πολυσύχναστη και πολύβουη. Το κανάλι Singel ρέει στην Πλατεία και εδώ εισχωρεί στον ποταμό Αmstel. Η περίφημη πλωτή αγορά λουλουδιών στο κανάλι Singel βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τη γέφυρα. Όλη η πόλη αριθμεί συνολικά 1.281 γέφυρες. Ε!! αυτή η γέφυρα της Muntplein έχει τον αριθμό 1.

Πολυτελή ξενοδοχεία περιβάλλουν την Πλατεία. Το Hotel de l΄Europe ήταν ένα δώρο από τον μεγιστάνα μπίρας Freddy Heineken στη σύζυγό του.

Το ξενοδοχείο και το άγαλμα της Lady Fortune​

Ο κινηματογράφος Pathé καθώς και το θέατρο Pathé Tuschinski βρίσκονται στη Muntplein.

Ακολουθήσαμε τη διαδρομή κατά μήκος του Amstel ποταμού,

με επόμενο προορισμό τη μεγάλη Rembrandtplein, στο κέντρο της πόλης, που ξεκίνησε ως μια ήσυχη γαλακτοκομική αγορά. Όμως, η Πλατεία σήμερα είναι μια από τις πιο πολυσύχναστες πλατείες του Άμστερνταμ και εδώ συγκεντρώνεται η νυχτερινή ζωή της πόλης. Έχει γίνει ένα κέντρο νυχτερινών δραστηριοτήτων, τόσο για τους ντόπιους, όσο και για τους τουρίστες. Γύρω από την Πλατεία στεγάζονται μπαρ, κλαμπ, εστιατόρια, καφέ, κέντρα με ζωντανή μουσική και άλλα.

Όταν φτάσαμε στη Rembrandtplein είχε νυχτώσει για τα καλά. Στην άκρη της Πλατείας είχε στηθεί το παγοδρόμιο της πόλης, αλλά εδώ, ευτυχώς, το άγαλμα του διάσημου ζωγράφου-στο μέσον της Πλατείας-έστεκε αγέρωχο προς τέρψιν οφθαλμών των, ουκ ολίγων, επισκεπτών που πάσχιζαν για μια φωτογραφία της Νυχτερινής Φρουράς χωρίς κάποιον να ανακατεύεται ανάμεσα στα γλυπτά. Δύσκολο εγχείρημα η φωτογράφηση, αφού δεν υπήρχε ούτε δευτερόλεπτο νεκρός χρόνος μεταξύ των, συνεχώς εναλλασσόμενων, επισκεπτών που επιθυμούσαν διακαώς μια φωτογραφία ανάμεσα στα αγάλματα παίρνοντας ευφάσταστες πόζες.

Το Night Watch είναι ένα από τα πιο γνωστά έργα ζωγραφικής στον κόσμο. Στο πλαίσιο του εορτασμού των 400 χρόνων του καλλιτέχνη-το 2006-δημιουργήθηκαν τα χάλκινα αγάλματα εκπροσωπώντας τη διάσημη ζωγραφική του Rembrandt, από Ρώσους καλλιτέχνες. Τα χάλκινα γλυπτά λειτουργούν ως μαγνήτης για τους επισκέπτες του Άμστερνταμ.

Είχε έρθει, πλέον, η κατάλληλη ώρα!!
Ποια ήταν αυτή?
Μα, φυσικά, η ώρα να “Κυνηγήσουμε το Φως”!!

 

[Klair]

ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ
2-1-2019

Κυνηγώντας το Φως!

Ο λόγος που ήρθαμε στο Άμστερνταμ, για αυτό το μίνι τουρ, δεν ήταν άλλος από το Amsterdam Light Festival. Κάθε χρόνο το κέντρο της πόλης "φωτίζεται" από δεκάδες καινοτόμες και υψηλής ποιότητας εγκαταστάσεις "ελαφριάς τέχνης" από διεθνείς καλλιτέχνες. Aπό το 2012 το φεστιβάλ έχει πραγματοποιήσει περισσότερα από 200 έργα τέχνης και κάθε χρόνο εξελίσσεται σε ένα από τα κύρια φεστιβάλ της Ευρώπης.

Τα έργα μπορούν να θαυμάζονται με τρεις διαφορετικούς τρόπους: από βάρκα, με τα πόδια ή με ποδήλατο. O μεγαλύτερος όγκος των έργων "τρέχει" κατά μήκος του καναλιού Herengracht, αλλά υπάρχουν έργα διασκορπισμένα και σε διάφορα άλλα σημεία ολόκληρης της πόλης.

Eμείς επιλέξαμε να ξεκινήσουμε από τη γέφυρα της οδού Reguliersgracht, με τα πόδια φυσικά, συναντώντας το έργο SPIDER ON THE BRIDGE.

Συνεχίσαμε να "Κυνηγάμε το Φως", κατά μήκος του καναλιού Herengracht, ώσπου φτάσαμε στο πιο εντυπωσιακό έργο LIGHT A WISH.

Για το Άμστερνταμ Light Festival έχω κάνει ένα ειδικό αφιέρωμα με φωτογραφίες όλων των έργων που συναντήσαμε στη διαδρομή μας, καθώς και πολύ αναλυτικές περιγραφές όλων των εκθεμάτων. Για να μην επαναλαμβάνομαι, λοιπόν, όποιος επιθυμεί μπορεί να διαβάσει σε πλήρη ανάλυση όλο το event εδώ:

https://www.travelstories.gr/community/threads/Κυνηγώντας-το-Φως-Αφιέρωμα-στο-amsterdam-light-festival-mini-φωτο-ιστορία.60667/

Η πολυσύχναστη Red Light District δεν απείχε και πολύ από το σημείο που βρισκόμασταν τελειώνοντας τη βόλτα μας, κατά την οποία είδαμε πολλά από τα έργα "ελαφριάς τέχνης" του Light Festival. Η περιοχή De Wallen είναι η γνωστή περιοχή κόκκινων φαναριών στο Άμστερνταμ και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα τουριστικά αξιοθέατα της πόλης. Τώρα, γιατί μια τέτοια περιοχή είναι τουριστικό αξιοθέατο είναι μια μεγάλη συζήτηση. Γράφοντας αυτές τις αράδες της ιστορίας μου "έπεσα" στο ακόλουθο άρθρο:

Τέλος οι “περατζάδες” στα Κόκκινα Φανάρια του Άμστερνταμ.

Παρελθόν θα αποτελέσουν σε λίγο καιρό, όπως όλα δείχνουν, οι διαβόητες βόλτες στα «Κόκκινα Φανάρια του Άμστερνταμ», γνωστή και ως «Red Light District» μετά από απόφαση της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Όπως δημοσιεύει το CNN, οι Αρχές της πόλης φαίνεται πως αποφάσισαν να δώσουν τέλος στο καθεστώς της «περατζάδας» από τον διάσημο «δρόμο της αμαρτίας», όπου οι ιερόδουλες παρουσιάζονται σαν εκθέματα βιτρίνας στους επίδοξους πελάτες, εκφράζοντας πλέον ανοικτά την έντονη ανησυχία τους αναφορικά με τις συνθήκες εργασίας τους και τονίζοντας πως πρόκειται για ανθρώπους και όχι για τουριστικές ατραξιόν.

Συνέχεια: Τέλος οι «περατζάδες» στα Κόκκινα Φανάρια του Άμστερνταμ | in.gr

Πάντως, φτάνοντας εκεί γινόταν το αδιαχώρητο. Ούτε σε διαδήλωση να βρισκόμασταν.

Παρόλο που μπροστά στα μάτια των χιλιάδων περαστικών ξεδιπλώνονταν εικόνες με σχεδόν γυμνά κορίτσια να λικνίζονται νωχελικά, προσκαλώντας με ένα και μόνο βλέμμα υποψήφιους πελάτες, η περιοχή μόνο επικίνδυνο μέρος δε θύμιζε. Το De Wallen είναι γεμάτο από ξενοδοχεία, coffee shops, οίκους ανοχής, sex shops, μουσείο με θέμα το σεξ, ακόμη και live sex shop, χωρίς όμως να αποπνέει παρακμή και να σου δίνει την αίσθηση του υποκόσμου και της παρανομίας που συναντά κανείς σε άλλες τέτοιου χαρακτήρα περιοχές.

Όταν αυτή η συνοικία, κάποτε, αποτελούσε λιμάνι εμφανίστηκαν για πρώτη φορά τα κόκκινα φανάρια και εδώ άρχισαν να συνωστίζονται πελάτες κάθε εθνικότητας. Κατά την περίοδο του Ναπολέοντα, οι Γάλλοι στρατιώτες ήταν οι κύριοι πελάτες στο De Wallen.

Στις αρχές του 20ου αιώνα διάφορες θρησκευτικές οργανώσεις "έτρεξαν" εκστρατείες προσπαθώντας να σταματήσουν την πορνεία. Οι αρχές έχουν περιορίσει το φαινόμενο κλείνοντας πολλούς οίκους ανοχής. Οι βιτρίνες με τα κορίτσια δεν περιορίζονται μόνο κατά μήκος του καναλιού, αλλά και σε πολλά κάθετα στενά δρομάκια όπου εκεί επικρατούσε και ο μεγαλύτερος συνωστισμός. Πάντως, ήταν ελάχιστες οι περιπτώσεις που είδαμε πελάτες να εισέρχονται στα μικροσκοπικά δωματιάκια και να κλείνουν πίσω τους οι κουρτίνες.

Ο κύριος όγκος του κόσμου έκανε τη βόλτα του χαζεύοντας τις βιτρίνες από περιέργεια. Οφείλω, πάντως, να ομολογήσω ότι τα κορίτσια-στην πλειοψηφία τους-ήταν όμορφα, με ωραία σώματα και πλατιά χαμόγελα. Πολλές έπαιζαν με τα κινητά τους, αλλά υπήρχαν και οι πιο"δραστήριες" που έκαναν παιχνίδι με τους υποψήφιους πελάτες, στέλνοντας φιλιά ή χαιρετώντας, κουνώντας χαριτωμένα τα δάχτυλα των χεριών τους, ανεξαρτήτως αν τα μάτια που τις παρατηρούσαν ήταν αντρικά ή γυναικεία.

Η πορνεία στις Κάτω Χώρες νομιμοποιήθηκε σε εθνικό επίπεδο τον Οκτώβριο του 2000. Ωστόσο, το Άμστερνταμ έχει από καιρό μια ανεκτική στάση απέναντι στην πορνεία σε συνδυασμό με σαφείς κανονισμούς που ισχύουν εδώ και πολλές δεκαετίες. Αν και η πορνεία είναι νόμιμη στο Άμστερνταμ εξακολουθεί να υπάρχει σημαντική παρανόηση για αυτό. Ο στόχος της PIC (Prostitutie Informatie Centrum) είναι να αποσαφηνίσει ορισμένες από αυτές τις παρανοήσεις παρέχοντας στους επισκέπτες ακριβείς πληροφορίες σχετικά με την πορνεία. Το PIC ιδρύθηκε τον Αύγουστο του 1994 από την πρώην ιερόδουλη Mariska Majoor.

Συνέχεια: Prostitution Information Center - Wikipedia

Στο De Wallen βρίσκεται, όμως, και το αρχαιότερο κτίριο του Άμστερνταμ. Είναι η Oude Kerk, η παλαιότερη ενοριακή εκκλησία, που ιδρύθηκε γύρω στο 1213. Μετά την αναμόρφωση του 1578 έγινε Καλβινιστική εκκλησία. Ο Rembrandt ήταν συχνός επισκέπτης της και τα παιδιά του βαφτίστηκαν εδώ. Είναι το μοναδικό κτίριο στο Άμστερνταμ που παραμένει στην αρχική του κατάσταση από τότε που ο Rembrandt περπατούσε στο εσωτερικό του.

Aφού περιπλανηθήκαμε αρκετή ώρα στα σοκάκια της κόκκινης περιοχής βγήκαμε στην Πλατεία Nieuwmarkt με το Waag. H Πλατεία θεωρείται τμήμα της Chinatown του Άμστερνταμ. Είδαμε πολλές καφετέριες απέναντι από το Waag. Tο Waag ήταν αρχικά μια Πύλη στα μεσαιωνικά τείχη της πόλης, αλλά στη συνέχεια μετατράπηκε σε κτίριο ζύγισης. Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Πλατεία χρησιμοποιήθηκε από τους Ναζί ως σημείο συλλογής για τους Εβραίους που είχαν επιλεγεί για να σταλούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Ήταν, πλέον, περασμένα μεσάνυχτα. Η κούραση είχε αρχίσει να μας καταβάλει. Ήμασταν από πολύ νωρίς το πρωί στο πόδι και μόνο κατά τη διάρκεια του δίωρου ταξιδιού μας, από την Αμβέρσα στο Άμστερνταμ, είχαμε την πολυτέλεια της ξεκούρασης μέσα στο τρένο. Τα σώματά μας φώναζαν για ξεκούραση, αλλά οι καρδιές μας αρνούνταν να αφήσουν τα κανάλια με τις βάρκες, τις γέφυρες, τα αμέτρητα ποδήλατα και τα πανέμορφα σπίτια δίπλα στο νερό.

Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής προς το κατάλυμα συνεχίζοντας να κάνουμε μικρές παρακάμψεις, πότε ανεβαίνοντας σε κάποια γέφυρα, πότε τρυπώνοντας σε κάποιο στενό σοκάκι, πότε χαζεύοντας κάποιο πλεούμενο να χάνεται στο βάθος των καναλιών, πότε φέρνοντας γύρω-γύρω κάποια εκκλησία

μέχρι που φτάσαμε στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό, δίπλα στην αποβάθρα. Το ferry ήταν εκεί και περίμενε. Έχοντας αυτήν την εικόνα στα μάτια μας

καληνυχτίσαμε το Άμστερνταμ και δώσαμε ραντεβού μαζί του την επόμενη μέρα. Θα ήταν η τελευταία μέρα αυτού του όμορφου ταξιδιού.