Παπούα Νέα Γουινέα Γη των Παπούα

[St.Adamantidou]

ΣτελλΑννα, να μάς ζήσεις!...Τώρα, θα σού είναι διπλά δυσκολο να με ξεχάσεις! Αν τολμάς, δηλαδή,,,,Μήν ξεχνάς και τα διδακτικά σου καθήκοντα,,, Εχεις ακόμα πολλά να μου μάθεις για το ...ωραίο μου τέρας! ΚΑΛΑ ΤΑΞΙΔΙΑ λοιπον, όπου του κόσμου, Στ.2

 

[StellAnna]

Θα κάνω πάρτυ επ΄ ευκαιρία των βαπτίσεων.
Να είστε καλά που το αποφασίσατε

 

[ΕΡΣΗ]

Άντε καλοφώτιστη!

 

[mary_a]

Τώρα απομένει να μετονομαστεί και επίσημα η St.Adamantidou σε Stella για να έχουμε διπλά βαφτίσια στο forum!!!

 

[St.Adamantidou]

Τώρα απομένει να μετονομαστεί και επίσημα η St.Adamantidou σε Stella για να έχουμε διπλά βαφτίσια στο forum!!!

Ετοιμάστε την κολυμπήθρα. Για μένα δεν χρειάζεται νονά. Αναγνωρίζω και.... επισήμως, ότι το μικρό μου όνομα είναι Στέλλα, και σάς παρακαλώ να μού απευθύνεστε με αυτό.......
Στο επίσημο κιτάπι, ας μείνω Στ.Αδαμαντίδου. Δεν πειράζει υποθέτω. ΄Ετσι, Η ΣτελλΑννα κι εγώ θα μοιραστούμε τά...εξοδα τού μυστηρίου και τής δεξιώσεως! Είστε όλοι καλεσμένοι...
Στέλλα.

 

[St.Adamantidou]

Μια νύχτα στο Καραγουάρι

Ο ήλιος έχει πια χαθεί, κι ένα μελαγχολικό μούχρωμα, τυλιγμένο μέσα σ΄ ένα τουλπάνι υγρασίας, πέφτει γρήγορα τριγύρω, καθώς αποβιβαζόμαστε στην ξύλινη προβλήτα του καταυλισμού. Ο Μπεν μας περιμένει χαμογελαστός στην αποβάθρα, μπροστά στο ανεκδιήγητο ημιφορτηγό σαραβαλάκι. Θα μας ανεβάσει στις καλύβες μας, αρκετά ψηλότερα από τις όχθες, σε δύο δόσεις. Βλέπει τα εκστασιασμένα μας πρόσωπα και χαμογελάει με κατανόηση. Σίγουρα έχει ξαναδεί τέτοια αλαφιασμένα βλέμματα.
«Σας άρεσε?»
«Μας μάγεψε!!!»
Η Μπέττυ, η σύζυγος του Μπερν μας προϋπαντεί μ΄ ένα πλατύ χαμόγελο και τα κοκτέιλ έτοιμα. Μας προτείνει να βγούμε στον εξώστη της τραπεζαρίας για να πιούμε το ποτό μας.
«Έχει φεγγάρι απόψε» μας είπε «Έχετε αλήθεια ξαναχαρεί τη ζούγκλα στο φεγγαρόφωτο?»
Η βεράντα κρέμμεται πάνω από τη μαλακή πλαγιά που κατεβαίνει μέχρι την κοίτη. Το νερό γυαλίζει σαν ασημένια πλάτη φιδιού. Η ζούγκλα μοιάζει με παράξενον ωκεανό, γεμάτο μυστήριο και σκοτεινές προθέσεις. Τα πάντα ευωδιάζουν τούτη τη βραδυνή ώρα.Οι ήχοι λιγοστεύουν, χάνονται, κι η ατμόσφαιρα βρίσκεται θαρρείς σ΄ αναμονή. Μια μεγάλη αρχόντισσα έρχεται. Η Τροπική Νύκτα. Και ανεπάντεχα ξεσπούν χιλιάδες φωνές, εκατομμύρια ήχοι, η δροσιά φωλιάζει στα φύλλα, τα λογής ερπετά κάνουν ανατριχιαστικούς θορύβους, τα ζώα της ζούγκλας χαλούν τον κόσμο καθώς βγαίνουν στο σεργιάνι για τροφή και νερό. Μια νυκτερινή τροπική συναυλία, που κρατά μέχρι το πρωί…
Απίστευτα όμορφη αλλά και παράξενη περιοχή.
Ο ποταμός Σέπικ, μαζί με τον παραπόταμό του τον Καραγουάρι αποτελούν ένα μαγευτικό δίδυμο. Κοιλάδες, έλη, νησιά, λιμνοθάλασσες, ζούγκλες πυκνές, βλάστηση όλων των λογιών, ερπετά, κροκόδειλοι, πουλιά, είναι δικά τους δημιουργήματα. Και είναι, αληθινά σας το λέω, απερίγραπτα!
Αυτός ο χώρος έχει παράδοση στα ξυλόγλυπτα και γενικά σε ό,τι έχει σχέση με το σκάλισμα του ξύλου. ΄Ετσι, εκτός από τα διάφορα χειροτεχνήματα εδώ μπορεί κανείς να δει ένα περίεργο είδος πιρόγας, που κατασκευάζεται από γουφιασμένο κορμό δέντρου και σκαλίζεται εξωτερικά με πάρα πολύ μεράκι, με ό,τι βάλει η φαντασία του καλλιτέχνη.΄Ολα αυτά τα μυστηριώδη πλεούμενα, μοιάζουν με το σώμα του κροκοδείλου, που αφθονεί σε τούτα τα νερά. Τα κατασκευάσματα αυτά κινούνται αργά, σχεδόν γλιστρούν πάνω στην επιφάνεια, με τη βοήθεια ενός κουπιού σε σχήμα ποδιού πάπιας. Οι Παπουανοί είναι πολύ περήφανοι για τούτα τα έργα τους και μα την αλήθεια, έχουν δίκιο, είναι γραφικότατα.

Το Καραγουάρι Λοτζ είναι ένα συγκρότημα χορταρένιων καλυβιών των δύο διαμερισμάτων με κοινή βεράντα και θέα πάνω στο ποτάμι και την αντικρυνή ζούγκλα. Το σαλόνι και η τραπεζαρία του είναι σκέτο λαογραφικό μουσείο. Και τι δεν έχει μέσα! Δεκάδες ξυλόγλυπτα όλων των μεγεθών κρέμονται στους τοίχους και τα ταβάνια, δίνοντας στο χώρο όψη πολιτιστικού κέντρου και όχι ξενοδοχείου. Μέχρι και στολές που φορούν στις θρησκευτικές τελετές τους οι ιθαγενείς υπάρχουν εδώ μέσα. Τα τεράστια τραπέζια της τραπεζαρίας, που θυμίζουν μοναστηριακά κοινόβια, είναι έργο ντόπιων ξυλουργών. Οι καρέκλες του μπαρ είναι σαν θρόνοι πατριαρχικοί από μαύρο ξύλο μασίφ, ασήκωτες.
Το δείπνο μας είναι σερβιρισμένο. Πάνω στις κάτασπρες πετσέτες αναπαύονται περήφανοι τεράστιοι ολοπόρφυροι ιβίσκοι. Κάτω από τα δοκάρια της υψηλής οροφής «στάζουν» σαν χαρούμενη χρωματιστή βροχή τα λουλούδια της «πυρκαγιάς του δάσους», περασμένα σε μακρυές, λεπτές κλωστές. Τον εξωτισμό του παράξενου περιβάλλοντος συμπληρώνουν οι ντόπιοι σερβιτόροι, που γυμνοί από τη μέση και πάνω, μ΄ ένα σαρόνγκ και ξυπόλητοι, κυκλοφορούν αθόρυβα και χαμογελαστά ανάμεσά μας. Η μεριά του σαλονιού που βλέπει στο ποτάμι είναι όλη παράθυρα. Η θέα είναι συγκλονιστική αυτήν τη μυστηριακή ώρα του δειλινού.
Στεκόμαστε αμίλητοι, όρθιοι στη μέση του μεγάλου χώρου. Σχεδόν δεν πιστεύουμε τα μάτια μας.
Το ίδιο νοιώσαμε όταν είδαμε τις χορταρένιες βιλλίτσες μας.
Κούκλες, σχέτα μπιζουδάκια, πραγματικά υπέροχες.
Ο απαραίτητος ανεμιστήρας στο ταβάνι, με 6 ταχύτητες, σας παρακαλώ, και φυσικά η κουνουπιέρα, δίνουν μια αλλόκοτη όψη στο δωμάτιο. Στους τοίχους είναι κρεμασμένα θαυμάσια ξυλόγλυπτα ιθαγενών καλλιτεχνών και η μια πλευρά που «δίνει» στο ποτάμι, είναι όλο γυαλί με σίτα. Το μπάνιο τεράστιο και πεντακάθαρο. Περιττό να πω πως πετσέτες και σεντόνια αλλάζονταν κάθε μέρα.. Όλα ήταν διακριτικά και νοικοκυρεμένα.
Τούτη την ώρα όλα είναι δροσερά. Η άγρια κάψα της ημέρας υποχωρεί δίνοντας τη θέση της σε μια γλυκειά ψυχρίτσα, καλοδεχούμενη πάνω στους φρυγανισμένους από τον ήλιο ώμους μας.
Η βραδυνή συνάντηση της ομάδες μας για το δείπνο είναι πολύ όμορφη. Δυο μακρυά, λουλουδοστόλιστα τραπέζια φιλοξενούν τα είκοσι μέλη της συντροφιάς. Στα πιάτα μάς περιμένει ένα σουβλάκι από κάτασπρο, σφιχτό κρέας, του οποίου την προέλευση αδύνατο να εντοπίσουμε.
Σε άλλους θύμιζε ψαρικό, σε άλλους γαλοπούλα. Πάντως κρεατινό σουβλάκι σίγουρα δεν είναι. Μόνο κρέας δεν θυμίζει η γεύση του.
Δοκίμασα ένα δυο κομμάτια και παράτησα το υπόλοιπο.
«Δεν σ΄ αρέσει?» ρώτησε με ύφος πονηρό ο Μπεν
«Ε, δεν λέει και πολλά πράγματα…»
«Δεν κατάλαβες τι έφαγες?»
«Όχι!!»
«Μαντεύεις ίσως?» επέμενε
«Ούτε»
«Κροκόδειλο έφαγες» δηλώνει και με κοιτάζει κατάματα.
«Ψέμματα!!!» του λέω σοκαρισμένη. «Με κοροιδεύεις, έτσι δεν είναι?»
Η μεγαλειώδης κοιλιά του αυσταλού τραντάζεται από τα γέλια.
«Μην το πεις στους άλλους» άρχισε τις συνωμοσίες.
Οι άλλοι συνέχιζαν να ερίζουν για την καταγωγή του εδέσματος. Κάποιοι το βάλανε στην άκρη, άλλοι συνεχίζουν και ο Τζούλιο ζητά και δεύτερη μερίδα.
Τελικά ο Μπεν ξεφούρνισε το μυστικό και τα σχόλια κράτησαν μέχρι τα μεσάνυχτα.
Διότι στο σουβλάκι, προσετέθη –όσο και να φαίνεται απίθανο- και γλύκισμα…. κροκοδείλου. Η βάση ήταν μια νόστιμη πηχτή κρέμα. Μέσα της ψιλοκομμένο κολυμπούσε το ποταμίσιο τέρας. Γευστικότατο το όντι, το κατασκεύασμα, όμως και μόνο η γνώση του τι στο καλό τρώγαμε, μας κράταγε τα σαγόνια ακίνητα.
Κατέβασα δυο κουταλίτσες και τέρμα. Άλλο δεν μπόρεσα
΄Ηθελε πολύ κουράγιο κι εγώ δεν το ΄χα.
Απορούσαμε πώς τρώνε το κρέας του κροκοδείλου, αφού θεωρείται σαν κάτι ιερό και παίζει σπουδαίο ρόλο στην μυθολογία τους. Πιστεύουν ότι οι κροκόδειλοι ήταν τα πρώτα πλάσματα της δημιουργίας, κι ότι ο άνθρωπος γεννήθηκε μέσα από το... στόμα τους, γι΄ αυτό και θεωρούν ότι αντιπροσωπεύει το πνεύμα του Καλού.

΄Υπνο δεν είχα και είπα να ρίξω μια ματιά στις σημειώσεις μου, γιατί από αύριο θ΄ αρχίσουν οι… εξετάσεις ανθρωπολογίας.

 

[St.Adamantidou]

Παπουασία
Εκεί που οι άνθρωποι μαγειρεύουν ανθρώπους.

Οι κάτοικοι της Παπουασίας, όπως λεγόταν παλιότερα, είναι ένα συνονθύλευμα φυλετικών ομάδων, κάτι παραπάνω από επτακόσιες, οι οποίες σήμερα αγωνίζονται να πλησιάσουν τον πολιτισμό από την μια μεριά, αλλά από την άλλη πασχίζουν να διατηρήσουν ανέπαφη την κληρονομιά τους. Αυτό λένε τα βιβλία.
Το σίγουρο είναι ότι εδώ ο επισκέπτης ξεχνάει τον 20ό αιώνα και γυρίζει πίσω στη λίθινη εποχή. Σκεφθείτε ότι ακόμα και σήμερα, στο εσωτερικό της περιοχής του ποταμού Σέπικ, όπου βρεθήκαμε κι εμείς, υπάρχουν φυλές που δεν έχουν ιδέα τι γίνεται στην πλαϊνή κοιλάδα, μιας και η επικοινωνία, λόγω πυκνής και δύσβατης ζούγκλας είναι αδύνατη. Δεν ξέρουν ότι υπάρχει κι άλλος κόσμος εκτός από το χωριό τους. Στα 1973 «βρέθηκαν» για πρώτη φορά χαμένοι μέσα στο ανεξερεύνητο δάσος, άνθρωποι που ανήκαν στη φυλή Hewa. Δεν είχαν ποτέ ξανάρθει σε επαφή με άλλους ανθρώπους, λευκούς ή μέλη της ίδιας της φυλής τους!!!!
Το 1977, μια περίπολος έφερε από κάποια απομεμακρυσμένη περιοχή, μέλος μιας φυλής, να δικαστεί για θρησκευτικό…. καννιβαλισμό!!!
Το νησί είναι μωσαϊκό αντιθέσεων. ΄Ενας γονιός, που ακόμα πολεμάει τρεις φορές την εβδομάδα με τόξα και με βέλη τον γειτονικό καταυλισμό, που παίρνει μέρος σε ανιμιστικές –και καμμιά φορά και καννιβαλιστικές- τελετές, που τρέμει τη φονική εκδίκηση των πνευμάτων –αλλά όχι της αστυνομίας- μπορεί να έχει γιο οικονομολόγο, δικηγόρο, γιατρό....

Η γλώσσα ήταν ανέκαθεν ένα σοβαρό πρόβλημα για το νησί. Επειδή η προσέγγιση των φυλών ήταν πάντα πολύ δύσκολη και συχνά αδύνατη λόγω του δύσβατου του εδάφους, κατάντησε η κάθε φυλετική ομάδα να μιλά τη δική της διάλεκτο, η οποία, φυσικά, δεν ήταν κατανοητή από τις άλλες φυλές. Κι αυτή η ασυνεννοησία ίσως είναι και ο λόγος που οι Παπούα πολεμούν συνεχώς μεταξύ τους σαν λυσσασμένοι.
Το πρόβλημα το έλυσαν (!!!) οι ευρωπαίοι άποικοι.
΄Εφτιαξαν μια γλώσσα με βάση την αγγλική και με στοιχεία από τις πιο κοινές διαλέκτους του τόπου. Αυτό το μείγμα το βάφτισαν «πίτζιν» (Pidgin) και ακούγεται φοβερά παράξενα.
Ξέρετε πώς λένε στα πίτζιν το δικό μας «εις το επανειδείν»?
Ακούστε το.
«Λούκουλουμ γιούπλα μπιάιντ».....

Οι ανιμιστικές τελετές των Παπούα γίνονται μέσα στο Χάους Ταμπαράν, το «Σπίτι των Πνευμάτων». Είναι μια μεγάλη χορταρένια καλύβα που διαθέτει μονάχα μια πόρτα και κανένα παράθυρο. Το πάτωμα είναι από σκέτο χώμα και σύριζα στους τοίχους υπάρχουν μερικοί χαμηλοί κορμοί δέντρων που χρησιμοποιούνται αντί καθισμάτων. Στο Χάους Ταμπαράν έχουν δικαίωμα εισόδου μονάχα οι άντρες. Οι γυναίκες αποκλείονται με την απειλή θανάτου, που φέρνουν πάντα στους βέβηλους τα ....προσβεβλημένα πνεύματα.!!!

Οι γυναίκες έστω κι αν είναι παντρεμένες, μένουν σε ξεχωριστές από τους άντρες τους καλύβες –τα Σπίτια των Γυναικών- και δεν συναντιούνται μαζί τους παρά κάθε 2-3 χρόνια, όταν αποφασίζουν να αυγατίσουν τη φυλή, προσθέτοντάς της και ένα καινούριο μέλος. Και μόλις η διαδικασία της... προσθέσεως ή του πολλαπλασιασμού, όπως το προτιμάτε, συντελεστεί, ο σύζυγος ξαναγυρίζει στο Χάους Ταμπαράν και περιμένει εννέα μήνες να δει το αποτέλεσμα του... κόπου του!

Το παιδί μένει μαζί με τη μάνα στο «Σπίτι των Γυναικών» μέχρι τα δέκα του χρόνια, και κατόπιν το αναλαμβάνει ο πατέρας, να το κάνει άντρα.

Οι Παπούα είναι πολύγαμοι. Κάθε αρσενικός δικαιούται απεριορίστου αριθμού συζύγων. Ακούσαμε ακόμα και το νούμερο... σαράντα. ΄Ομως ένας άντρας για να γίνει πολύγαμος πρέπει να είναι πλούσιος, γιατί δίνει... προίκα.
Ο πολύγαμος δεν στεγάζει τις γυναίκες του όλες μαζί. Χτίζει για την κάθε μια ένα χωριστό καλύβι και τις προμηθεύει καθημερινά τα ... ξύλα για τη φωτιά της. Και ξεμπερδεύει!!! Ο ίδιος ζει στο Χάους Ταμπαράν ή στο Σπίτι των Αντρών, πάντα χώρια και μακρυά από θηλυκό.
Στα υψίπεδα του νησιού γεννιούνται, περιέργως, περισσότερα αγόρια παρά κορίτσια. Σ΄ αυτές τις περιοχές η προίκα που δίνουν οι άντρες για να παντρευτούν είναι περίπου 1.000 Κίνα. Αντίθετα, στις περιοχές που περισσεύουν τα κορίτσια, η τιμή τους πέφτει στα 500 Κίνα. ΄Αρα εδώ εύκολα φτιάχνει ο Παπουανός χαρέμι και το φχαριστιέται...
Αλλά, για να πάρεις μια σύζυγο, πρέπει να την ακριβοπληρώσεις. Διάβασα ότι «στην Παπούα τα ακριβότερα πράγματα για τους ιθαγενείς είναι οι γυναίκες και τα γουρούνια».....
΄Ετσι, όταν κανείς αποφασίζει να παντρευτεί, ανάγκη πάσα να ψαχτεί για να βρει πόσα..... γουρούνια μπορεί να προσφέρει στον πεθερό, μια και το γουρούνι είναι ακόμα και σήμερα το σημαντικότερο μέσο συναλλαγής, εκτός από το Κίνα, το ντόπο νόμισμα. Οφείλω επίσης να πω, ότι εδώ δεν υπάρχουν άλογα, αγελάδες, ταύροι, πρόβατα, κατσίκες. Κατσίκες ωστόσο υπήρχαν παλιότερα, αλλά, επειδή αυτές έδιναν πολύ λίγο κρέας, τις ξεπαράτησαν και προτίμησαν τα γουρούνια, εφόσον, όταν αυτά τραφούν καλά και παχύνουν, εξασφαλίζουν για πολλές μέρες φαγητό στη φυλή.

Οι Παπούες έχουν παρατηρήσει ότι τα μικρά γουρουνάκια αναπτύσσονται γρηγορότερα και καλύτερα τρώγοντας γάλα, τροφή σπάνια ακόμα και για τους ίδιους. ΄Ελυσαν το πρόβλημα βάζοντας την κάθε μωρομάνα να θηλάζει, παράλληλα με το παιδί της, και ένα.... μωρό – γουρουνάκι. Γι΄ αυτό είναι πού συνηθισμένη η εικόνα μιας γυναίκας να γαλουχεί από τον ένα μαστό το μικρό της και από τον άλλο ένα χαριτωμένο γουρουνάκι...
Αυτή την εικόνα είχα την τύχη να την αντικρίσω. Προσπάθησα να φωτογραφήσω την παπουανή, αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσα...

Πολύτιμος, λοιπόν, ο χοίρος προσφέρεται για την απόκτηση της πολύτιμης γυναίκας. Και, όσο καλύτερη η φήμη του κοριτσιού, τόσο μεγαλύτερη και η τιμή του. Γι΄ αυτό οι μανάδες, γενικώς, είναι Κέρβεροι, όσον αφορά τη διαφύλαξη του «πολυτιμότερου» της πολύτιμης κόρης τους. Και το μαντεύετε? Τα εξώγαμα στους Παπούα είναι, λέει, σπάνια...

Τα νεκροταφεία των φυλών είναι σαν εκείνα των Τοράγιας, δηλαδή μέσα σε βράχους, σε σπήλαια, σε κρύπτες πέτρινες εν γένει. Η κηδεία –αν δηλαδή περισσέψει νεκρός να ταφεί- είναι κι αυτή περίεργη. Από τις άκρες ενός οριζόντιου δοκαριού, που το φέρουν στους ώμους τους δυο άνθρωποι, κρέμεται το πτώμα, δεμένο με σκοινιά πάνω σε πλατφόρμα, καμωμένη από ενωμένους μεταξύ τους κορμούς μπαμπού. Για να μη πιάνει πολύ κόπο ο μεταστάς, του έχουν λυγίσει τα ποδάρια. Τέσσερα, λοιπόν, σκοινιά είναι αρκετά να τον συγκρατήσουν πάνω στην πλατφόρμα, κι έτσι κρεμασμένον τον μεταφέρουν στο νεκροταφείο. Αλλά ούτε κι εκεί μπορεί κανείς σίγουρα να πει πως ο νεκρός θα... φτουρίσει. Συνήθως γίνεται της... αναλήψεως και όλοι, την άλλη μέρα ψάχνονται να ανακαλύψουν πού τάχατες να πήγε ο πεθαμένος!! Οι υποκριτές!!!
Και μην νομίσετε ότι είναι υπερβολή
΄Ενας ταξιδευτής, ο Dmytro Chub, μιλώντας για τον καννιβαλισμό στη χώρα, αναφέρει το εξής περιστατικό, στο τέλος της δεκαετίας του ’70, να σας χαρώ.
Σ΄ ένα χωριό, κοντά στο Πορτ Μόρεσμπι την πρωτεύουσα της Παπούα, πέθανε κάποιος. Πριν οι δικοί του προφτάσουν να κανονίσουν τα της κηδείας του, ιθαγενείς γειτονικού χωριού, -πάλι κοντά στην πρωτεύουσα- έκλεψαν τη νύχτα το πτώμα και το κατεβρόχθισαν....

Βεβαίως οι Παπούα είναι και Κυνηγοί Κεφαλών, αφού ένας άντρας, για να έχει το δικαίωμα να μπει άξια στην κοινωνία των ομοφύλων του, πρέπει να αποκεφαλίσει έναν τουλάχιστον εχθρό, και το κεφάλι του να το κρεμάσει στην πόρτα του Χάους Ταμπαράν του χωριού του.....

Πω πω τι διαβάζω νυχτιάτικα!!!!
Πάω για ύπνο, γιατί αύριο αρχίζουν τα δύσκολα
Λούκουλουμ γιούπλα μπιάιντ.....

 

[St.Adamantidou]

Πρωινό με Μάγους και μαυροπίπερα

Ξύπνησα χαράματα.
Βγήκα μαχμουρλού στη βεράντα και...κοκκάλωσα! ΄Ολη η περιοχή, μαζί με το ποτάμι, ήταν μέσα σε πυκνό, γκριζογάλανο πούσι. Σε απόσταση είκοσι μέτρων τα πάντα ήταν κουκουλωμένα με ένα αδιαφανές τουλπάνι. Ούτε ποτάμι έβλεπα, ούτε δέντρα. Μονάχα ένα πουλουλένιο σύννεφο, που άγγιζε απαλά το χώμα.
Το μάτι μου πήρε κάμποσους από τους συνταξιδιώτες μου –με νυχτικά και με πυζάμες- να στέκουν άλαλοι στις βεράντες ή να περπατούν μέσα στον κήπο, ως εκεί που κατάφερναν να δουν.
Το φως ερχόταν σιγά σιγά. Και το ίδιο αργά άρχισαν να αχνοφαίνονται πρώτα οι κορφές των ψηλότερων δέντρων. Για μια στιγμή η ονειρική εικόνα χάθηκε καθώς το πούσι ξαφνικά ξαναπύκνωσε. ΄Ολα ξανατυλίχθηκαν στην πουπουλένια καταχνιά, σαν να τα κατάπιε δύναμη μαγική. Προλάβαμε να φωτογραφήσουμε τις πρώτες εικόνες.
Πριν περάσει μια ώρα, ο ουρανός πήρε να βάφεται ροδακινής. Η αυλαία της πρωινής παράστασης της φύσης είχε μόλις σηκωθεί και μας απεκάλυψε μιαν εικόνα συναρπαστική. Οι μηχανές μας αποτύπωσαν όλες τις φάσεις ενός μοναδικού θεατρικού έργου.
Απομείναμε μαγεμένοι να χαιρόμαστε το αναπάντεχο θέαμα.
Η ώρα μόλις 7 και εμείς, με τα νυχτικά ακόμα, χαζεύαμε τη χαραυγή της ζούγκλας.
Μας πήρε το άρωμα του καφέ και των ζεστών κρουασάν.
«Αμάν, παιδιά!!! είναι αληθινές οι μυρωδιές?!! » αναρωτηθήκαμε, με λαχτάρα, το ομολογώ.
Δυο ζευγάρια νεαρών Παπούα γυρίζουν ανάμεσα στα μπαγκαλόους και σερβίρουν φρεσκοψημένο καφέ, αχνιστά κρουασάν και μπριος!!!
Σαστίζουμε. Τι σόι φιλοξενία είναι αυτή στην καρδιά του άγριου νησιού?
Στρώνομαι στις άνετες πολυθρόνες του ξύλινου εξώστη και πίνω τον ωραιότερο καφέ της ζωής μου.
Στις 8 ξανασυναντηθήκαμε στην όμορφη τραπεζαρία για το τροπικό πρωινό μας. ΄Ενα πρωινό με όλων των λογιών τα δροσερά φρούτα της περιοχής. Τρώμε γρήγορα, γιατί ο Μπερν είναι κι όλας στο τιμόνι του σαραβαλακιού του και περιμένει την πρώτη ομάδα να την κατεβάσει στην προβλήτα. Σήμερα θα επισκεφθούμε τους μακρινότερους παράχθιους καταυλισμούς των ιθαγενών. Θα πάρουμε σβάρνα όλα τα χωριουδάκια, και όπου βρεθούμε το μεσημέρι θα κάνουμε πικ νικ μέσα στα πεζοναυτικά μας σκάφη, κάτω από την παχειά σκια των δέντρων του ποταμού.
Πρώτη μας στάση σ΄ ένα χωριό, Εγώ συνηθίζω να λέω «χωριά» τους μικρούς καταυλισμούς των ιθαγενών, με τα 10-20 σπίτια όλα κι όλα. Οι άντρες «ντυμένοι» με τα φύλα της συκής, στολισμένοι με κατακόκκινα λουλούδια και χρωματιστά φτερά, κάθονται πάνω σ΄ ένα μακρύ κορμό δέντρου. Ακουμπούν περήφανα πάνω στα ξύλινα κοντάρια τους, και περιμένουν να μας υποδεχθούν. Ο αρχηγός της πατριάς, ο γεροντότερος όλων των αρσενικών, φορεί περισσότερα πούπουλα στην κεφαλή του, κι έχει ύφος επίσημο, σχεδόν άγριο. Οι τριγυρινοί του προσπαθούν να τον μιμηθούν. Κι εμείς αρχίζουμε να νοιώθουμε άβολα...
Παρά τους φόβους μας οι άνθρωποι του χωριού μας αποδεικνύονται ήμεροι και ευγενικοί. Πολλοί μας χαιρετούν ακόμα και δια χειραψίας. Οι γυναίκες είναι μπογιατισμένες στο πρόσωπο και σ΄ όλο τους το σώμα. Είναι το αγαπημένο τους «μακιγιάζ», επίσημο και γιορταστικό, όταν πρόκειται να δεχθούν ξένους στον καταυλισμό. ΄Αλλες πλέκουν καλάθια, άλλες σαρώνουν τα καλύβια τους, άλλες θηλάζουν τα μικρά τους, ενώ συγχρόνως μαγειρεύουν πάνω από έναν λάκκο με φωτιά, κι άλλες πλένουν τα παιδιά τους στο ποτάμι...
Μας καλούν να μπούμε στα αχυροκάλυβά τους. Είναι μακρόστενες κατασκευές, στηριγμένες πάνω σε ψηλούς πασσάλους, ώστε να μην τους ενοχλεί η υγρασία και να αποφεύγουν τα φίδια, είδος που αφθονεί στο νησί. Κατά τα άλλα είναι σχεδόν άδεια, χωρίς παράθυρα, χωρίς έπιπλα, χωρίς κανένα στολίδι. Κάποια ξερά χόρτα σε μια γωνιά για στρώμα, μια πυροστιά στη μέση του χώρου για το μαγείρεμα, όταν έξω ρίχνει καλαπόδια, αλλά και για θαλπωρή τις ψυχρές νύχτες, και πλέον ου!!!
Κάποια στιγμή διαπιστώνουμε αναταραχή στον καταυλισμό. ΄Εφτασε ο Μάγος της φυλής. Θα διώξει τα κακά πνεύματα από έναν ιθαγενή που είναι άρρωστος. Ο ασθενής καταφθάνει, γονατίζει με την πλάτη γυρισμένη στο Μάγο και περιμένει. Γύρω μαζεύεται όλο το χωριό. Περιμένει κι αυτό. Μαζί τους, φυσικά, περιμένουμε κι εμείς. Ο Μάγος είναι μεγαλόπρεπος. Φορεί, βεβαίως, τις δυο χορταρένιες φούντες μπρος και πίσω, και στο κεφάλι έχει... περικεφαλαία, από χρωματιστά φτερά. Μασάει κάτι, προφανώς φύλλα ή σπόρους. Σκύβει τελετουργικά πάνω από από τη σκυμμένη πλάτη του αρρώστου, μουρμουρίζει κάτι ακατάληπτο, απλώνει τα χέρια σαν φτερούγες πουλιού πάνω από τον «πελάτη» και συχνά πυκνά φτύνει στα δεξιά του. Η θεραπεία κρατάει λίγο. Ο άρρωστος σηκώνεται, ευχαριστεί το θεραπευτή και το πλήθος διαλύεται.
«Από τι έπασχε ο άνθρωπος?» ρωτάμε τον ξεναγό
«Από πονοκεφάλους»
«Και γιατί ο Μάγος του πιλάτευε την πλάτη?»
«Μυστικό του Μάγου!! Εγώ ξεναγός είμαι...»

Ο ήλιος έχει ανέβει ψηλά, κι η ζέστη μας κόβει τα πόδια. Πάμε σε έναν καταυλισμό που έχει και σχολείο.
«Αν έχετε στυλό μαζί σας ή μπλόκ, μπορείτε άνετα να τα χαρίσετε στα παιδιά. Ο,τιδήποτε άλλο –φαγώσιμο, λιχουδιά, καραμέλλα- απαγορεύεται. Δεν χρειάζεται να γευόμαστε πράγματα που είναι εύκολο να ξαναβρούμε....» μας έδωσε οδηγίες ο ξεναγός.
Είμαστε όλοι βαθύτατα θλιμμένοι που κανείς δεν μας είπε ν΄ αγοράσουμε στο Πορτ Μόρεσμπι μερικά σχολικά είδη, για να τα δώσουμε στα πιτσιρίκια. Κρίμα!!!
Τα βαρκάκια σταματούν μπροστά σε μιαν απότομη όχθη. Με ζόρι σκαρφαλώνουμε την υγρή ανηφορική επιφάνεια.
Στο πλάτωμα μας υποδέχονται ο δάσκαλος κι ένα σμάρι παιδόπουλα, που μας τριγυρίζουν με γέλια και ξεφωνητά
«Pen please, pen!!!!”
Η ψυχή μου μάτωσε όταν τους δήλωνα πως δεν είχα
΄Ομως, περιέργως, το χαμόγελο δεν εγκατέλειψε τα προσωπάκια τους.
Ξαφνικά έκανα μια γκριμάτσα πόνου.
Χιλιάδες βελόνες τρυπούσαν τις γάμπες μου. Μου φάνηκε περίεργο, γιατί φορούσα παντελόνια. Σκύβω και τι να δω!!! Και τα δυο μπατζάκια είχαν γεμίσει εκατοντάδες σουβλερά αγκάθια που με ρήμαζαν. ΄Αρχισα να... μαδιέμαι αλλά τι να πρωτοβγάλω? Ο ιδρώτας σε λίγο κατέβαινε σε ρυάκια από τα μαλλιά μου και με τύφλωνε. Τα αγκάθια αμετακίνητα!!! Σαν άλογο που το τσιμπάει μυίγα, κόντευα να αφηνιάσω. Κι εκεί όπου μου ΄ρχόταν να μπήξω τα κλάματα, ορμούν πάνω μου όλα τα μαυράκια. Ως εκείνη την ώρα μ΄ έβλεπαν να παλεύω και ξεκαρδίζονταν στα γέλια. Μου κόπηκε η χολή από το φόβο. ΄Αρπαξα την τσάντα μου που είχα κάπου σαβουρνήξει και την κράτησα σφυχτά στην αγκαλιά μου. Τι ήθελαν από μένα? Δεν πρόλαβα καν να ρωτήσω. Πέσαν στα γόνατα μπροστά μου, άπλωσαν αποφασιστικά τα μπρατσάκια τους και δεκάδες μαύρα σβέλτα δαχτυλάκια άρχισαν να «τσιμπολογούν» τις ενοχλητικές βελόνες. Μέσα σ΄ ένα λεπτό στο παντελόνι μου δεν είχε μείνει ούτε δείγμα ξερού χόρτου!!!
«No more! No more!!” κελάηδησαν καθώς σηκώνονταν όρθια και με κοίταζαν ενθουσιασμένα. Μου ‘ρθε να τα αγκαλιάσω και να τα πνίξω στα φιλιά.
«Ελάτε για μια φωτογραφία» είπα, θέλοντας να τα ευχαριστήσω.
Στήθηκαν όλα γελαστά. Η μηχανή έκανε το γνωστό κλικ, κι αυτά αμέσως ξαναόρμησαν επάνω μου.
«Foto!!! Foto!!!” ξανακελάηδασαν, απλώνοντας τα χεράκια τους προς τη μηχανή.
Τα κοίταξα χαζά. Πού να τη βρω εκείνη την ώρα τη φωτογραφία?
Ο δάσκαλος μου έλυσε το άινιγμα. Η Πολαρόιντ ήταν το μυστικό.
«Οι αμερικάνοι τις συνηθίζουν πολύ και τα παιδιά περιμένουν τη φωτογραφία αμέσως...»
Για δεύτερη φορά, την ίδια μέρα, ήθελα να κλάψω. Δεν είχα τίποτε να τους δώσω. Μήτε στυλό, μήτε φωτογραφία.
«Ξέρετε, εγώ...» άρχισα
«Μη στεναχωριέστε», με διέκοψε, «θα τους εξηγήσω και θα καταλάβουν. Είναι πολύ έξυπνα παιδιά».
Το παπουανό σχολείο έχει ένα μονάχα τοίχο και μια μακρυά σκεπή. Ουσιαστικά είναι στο ύπαιθρο για να ‘χει δροσιά. Θρανία, πίνακας, ένας χάρτης και παιδικές ζωγραφιές. Διδάσκονται πίτζιν, αγγλικά, γραφή, ανάγνωση, αριθμητική, γεωγραφία και τις παραδόσεις του τόπου τους. ΄Ισως από αυτά τα σχολειά να βγουν αύριο διαφορετικοί Παπούα, από αυτούς που εμείς γνωρίσαμε σήμερα.
Είναι πια προχωρημένο μεσημέρι, όταν με φωνές και γέλια αποχαιρετάμε τα αξιολάτρευτα μαυροπίπερα. Παρακολουθούν τα σκαφάκια μας ως την πρώτη κούρμπα του ποταμού, φωνάζοντας
«Γιούκουλουμ, γιουπλα μπιάιντ»!!!

 

[St.Adamantidou]

«Πούνκτους», το χάραγμα του κροκόδειλου

Σε μια σκιερή εσοχή της όχθης σταματάμε και ανοίγουμε τα «πικ νικ μπάσκετς» που μας ετοίμασε από το πρωί η Μπέτυ. Το περιεχόμενο δεν λέει πολλά πράγματα. Κρύα όρνιθα, μακαρόνια σαλάτα, κάποιο είδος πρασινάδας άγνωσης στη γεύση και στην όρασή μας. ΄Εχουμε όμως παγωμένες κόκες και τις ζητάει σαν τρελλός ο οργανισμός μας.
Ξαποσταίνουμε κομματάκι στον παχύ ίσκιο. Καλά που τα φαγιά, ήταν αυτά που ήταν και δεν καλοφάγαμε. Αλλοιώτικα θα ήταν αδύνατο να αντέξουμε τη συνέχιση της διαδρομής με γεμάτο στομάχι και τέτοια αποπνικτική ζέστη. Το απομεσήμερο στη ζουγκλα είναι πραγματικός φονιάς, κι αυτό δεν είναι καθόλου σχήμα λόγου, πιστέψτε με.
«Και τώρα δρόμο για το Χάους Ταμπαράν να παρακολουθήσουμε την εκδορά της πλάτης εφήβου που γίνεται άντρα» μας πληροφορεί ο ξεναγός και ξεσπούν έντονες διαμαρτυρίες.
Κανείς μας δεν ήθελε να δει να χαρακώνεται άνθρωπος στα καλά καθούμενα.
«Μα μονάχα αναπαράσταση θα παρακολουθήσετε» λέει σαστισμένος ο άνθρωπος. «Την ίδια την τελετή μονάχα οι στενοί συγγενείς έχουν το δικαίωμα, και την υποχρέωση να παρακολουθήσουν, κι αυτό για πρακτικούς λόγους. Πρέπει να κρατούν ακίνητο το νέο που σφαδάζει κάτω από το μαχαίρι του Μάγου».
Ανατριχιάζουμε σύγκορμοι
«Είναι τόσο επώδυνο?»
«Πάρα πολύ. Αντέχετε να σας παραστήσω, με λόγια τουλάχιστον, τη διαδικασία?» ρώτησε λίγο ειρωνικά.
Ξεροκατάπιαμε, αλληλοκοιταχτήκαμε και κουνήσαμε καταφατικά το κεφάλι.
«΄Οταν τα παιδιά μας πλησιάσουν τα 18, πρέπει να γίνουν επί τέλους άντρες. Αυτό σημαίνει ότι θα μπορούν να μπουν στο Χάους Ταμπαράν, να κυνηγούν, να βρουν γυναίκα, να κάνουν οικογένεια. Παλιότερα η τελετή της μύησης ήταν υποχρεωτική. Σήμερα είναι προαιρετική. ΄Ομως, όποιος την τολμήσει αποκτά αυτόματα κύρος στη φυλή, μπορεί να ζητήσει την ομορφότερη γυναίκα και οι γεροντότεροι τον λογαριάζουν πλέον ως ισότιμό τους. Γι΄ αυτό και είναι μεγάλο το ποσοστό των νέων που αποφασίζουν να υποστούν την «εκδορά».
«Με τη μόλυνση τι γίνεται?»
«Σωστή ερώτηση. Η χάραξη του δέρματος γίνεται με μαχαίρι από πέτρα. Μη διανοείστε βέβαια, απολύμανση και αποστείρωση. Στο νεανικό οργανισμό εναπόκειται να τα βγάλει πέρα ή όχι. Πολλοί μολύνονται και πεθαίνουν. ΄Ετσι δεν προλαβαίνουν να κάνουν και τη δεύτερη εκδορά».
«Δεύτερη? Δεν φτάνει η πρώτη?»
«Την πρώτη χαράζεται διάστικτα το κεφάλι του κροκοδείλου στη μια πλευρά. ΄Ομως το κόψιμο πιάνει μεγάλο μέρος της πλάτης και ο πόνος είναι πολύ δυνατός. Κανείς δεν αντέχει τη σύγχρονη χάραξη και της άλλης του πλευράς. ΄Οταν λοιπόν γιατρευτούν αυτές οι πληγές, τότε είναι έτοιμος και για τη δεύτερη τελετή.»
«Χριστέ μου!!! Τι μαρτύριο κι αυτό! Τρελλά είναι τα παιδιά σας?» τολμώ
«Περήφανα! Θέλουν να κρατήσουν την παράδοση και το γόητρο της φυλής τους» αρπάζεται ο ξεναγός
Τώρα, ότι και να μου πει, δεν με πείθει. Αλλά θέλω να τα ακούσω όλα. Όλα και με τη σειρά
«Πώς ακριβώς ξεκινάει η διαδικασία της μύησης?»
«Ξέρετε ήδη ότι τα αγόρια μένουν με τη μητέρα τους μέχρι την ηλικία των πέντε, έξι χρόνων και μετά θεωρούνται ήδη έτοιμα να μπουν στο Σπίτι των Αντρών, σαν μαθητές και να κάνουν τη γνωριμία των «θείων». Και πράγματι οι θείοι είναι αυτοί που αναλαμβάνουν να ασχοληθούν με το παιδί, μια και είναι τα αδέλφια της μητέρας τους. Η διαδικασία της μύησης κρατάει κάμποσα χρόνια. Και τότε ο νεαρός θεωρείται έτοιμος για την τελική δοκιμασία. Είπαμε ήδη ότι ο κροκόδειλος παίζει έναν σημαντικό ρόλο στη ζωή μας. Στον κροκόδειλο, λοιπόν, αφιερώνεται και η πιο σημαντική για τη ζωή της κοινότητας τελετή, που κλείνει τον κύκλο μύησης του νεαρού Παπούα, αφού έχει πάρει πια όλα τα προπαρασκευαστικά μαθήματα τόσα χρόνια. Στο σπίτι του νέου συναθροίζεται όλο το χωριό. Εκείνος είναι τελείως γυμνός, με το σώμα του ζωγραφισμένο με άσπρο χώμα. Οι δάσκαλοι του εφήβου, βαμμένοι κάτασπροι κι αυτοί, του επιδεικνύουν όλα τα ιερά μυστικά αντικείμενα, μεταξύ των οποίων μάσκες, αγαλματίδια και διάφορα τοτέμ, που αντιπροσωπεύουν τα ισχυρά πνεύματα προστασία. Ο έφηβος τα αναγνωρίζει και κατόποιν, όπως είναι γυμνός, βγαίνει έξω από το καλύβι και χορεύει τον πατροπαράδοτο χορό, με τον εκκωφαντικό ήχο των τυμπάνων. Μαζί του σε λίγο αρχίζει να χορεύει όλος ο κόσμος. Κι έτσι, με τραγούδια και χορούς μπάζουν τον υπόψήφιο άντρα στο Χάους Ταμπαράν, όπου τον περιμένει, στολισμένος εντυπωσιακά, ο γερο-Μάγος. Τον ξαπλώνουν μπρούμυτα στη γη και, ενώ έξω τα τραγούδια και οι χοροί έχουν φτάσει σε πραγματικό παροξυσμό, μέσα αρχίζει η εκδορά, που πρέπει να συντελεστεί σε απόλυτη σιωπή. ΄Οταν η τελετή τελειώσει, ο νέος, άντρας πια, βγαίνει γεμάτος πληγές και κλείνεται σ΄ ένα καλύβι μαζί με τους στενότερους συγγενείς του, που θα τον βοηθήσουν να αντιμετωπίσει το μαρτύριό του, ενώ στο χωριό κορυφώνεται η γιορτή για να καταλήξει σε τρικούβερτο γλέντι...»

Μας έχει σηκωθεί η τρίχα κάγκελο!! Ευτυχώς που μονάχα αναπαράσταση θα δούνε τα μάτια μας. Ποιος αντέχει τέτοια θεάματα?
«Και καλέ μας κύριε, πόσον καιρό κάνει να συνέλθει ο νέος σας από αυτό το μακέλεμα?»
«Γύρω στον ένα μήνα» απαντάει γελαστά ο Παπουανός.

Το χωριό που αποβιβαζόμαστε ετοιμάζεται για την εικονική γιορτή. Ντύνοναι οι άντρες με φτερά και πούπουλα, στολίζονται με λουλούδια οι γυναίκες και οι κοπελούδες και, αρσενικοί και θηλυκοί, βάφονται με τον υπόλευκο πηλό, τον τόσο προσφιλή τους. ΄Οταν όλο το χωριό έχει σημαιοστολιστεί, όπως το απαιτεί η παράδοση, βάζει μπροστά τα όργανα και κινάει για το Χάους Ταμπαράν. Ξωπίσω τους κι εμείς οι άσχετοι, φρικτή παραφωνία μέσα σε τούτο το γραφικότατο θέαμα.
Στο ξέφωτο, έξω από το Σπίτι των Πνευμάτων, ανοίγουν όλοι έναν μεγάλο κύκλο, βάζουν ανάμεσά τους τον νέο που σε λίγο θα μυηθεί, και το ρίχνουν στο χορό. Μετά, οι γέροι παίρνουν τον νέο και, με ύφος τελετουργικό, τον οδηγούν μέσα στον ιερό χώρο. Κατόπι του κι εμείς. Εδώ μέσα επικρατεί δροσερό σκοτάδι. Η στενόμακρη χορταρένια καλύβα δεν έχει κανένα παράθυρο. Μοναδικό της άνοιγμα η πόρτα απ΄ όπου μπήκαμε. Σιγά σιγά διακρίνουμε μερικά ξυλόγλυπτα αγάλματα, και μερικά σκαμνιά από κορμούς δέντρων. Η γνώση του τι πρόκειται να συμβεί –έστω και εικονικά- μαζί με την άγρια μουσική που έρχεται απ΄ έξω και τη δυσοίωνη σκοτεινιά που επικρατεί μέσα, μας υποβάλλουν τρομερά. Σχεδόν μετέχουμε.
Ο έφηβος, ένα όμορφο ψηλόλιγνο αγόρι, έρχεται στη μέση του κύκλου όπου τον καλεί ο Μάγος και , με μια συγκινητική σεμνότητα αλλά και με μια εκπληκτική επιδεξιότητα, λύνει από τη μέση τις δυο χορταρένιες φούντες που τον καλύπτουν και, χωρίς να αποκαλύψει σε μας το παραμικρό –παρά τις επίκαιρες θέσεις που έχουμε από ώρα καταλάβει εμείς οι ιερόσυλες!- ξαπλώνει μπρούμυτα.
΄Ενα παράξενο νυστέρι εμφανίζεται στο χέρι του γέροντα που, σκυμμένος πάνω από τη νεανική πλάτη, καμώνεται πως χαράζει, αόρατες γραμμές. Ο μικρός Παπούα σηκώνεται με τον ίδιο σεμνό και επιδέξιο, φευ! τρόπο, «ντύνεται» και βγαίνει να συναντήσει τους φίλους του, που όλη αυτή την ώρα χοροπηδούν και κοπανούν δαιμονισμένα τα τύμπανα.
Αυτή την ώρα όλοι πρέπει να είναι χαρούμενοι. Αν ο νιος επιζήσει, θα είναι ένας ακόμα ευτυχισμένος Παπούα, σεβαστός στη φυλή του, κι αποδεκτός από τον καινούριο κόσμο. ΄Ενα έθιμο τηρήθηκε, ένα Κακό εξευμενίστηκε.

Φεύγουμε απογευματάκι από το χωριό, που μας ξεπροβαδίζει μαζί με τα κας-κας, τα παπουανά ζωάκια με φάτσα ποντικίσια και σώμα αλεπούς. Οι βάρκες μας κάνουν έναν γύρο στο ποτάμι, για να δούμε για τελευταία φορά το ηλιοβασίλεμα.
΄Οταν φτάνουμε στο Καραγουάρι Λοτζ, έχει πια νυχτώσει.
Όπως ήμασταν ακόμα εντυπωσιασμένοι από όσα είδαμε, πέσαμε πάνω σ’ έναν σερβιτόρο ντόπιο. Είναι δεν είναι 18 ετών. Φοράει «σαρόνγκ», το πανωκόρμι του είναι γυμνό και περπατά ξυπόλητος. Στο αριστερό μέρος της πλάτης του διακρίνουμε τα φοβερά σημάδια του «πούνκτους» -όπως λένε το σχήμα των εκδορών της μύησης, και σημαίνει «δέντρο - κροκόδειλος» διότι μοιάζει και με τα δυο. Να λοιπόν μια ευκαιρία να μάθουμε από πρώτο χέρι τι ακριβώς σημαίνει αυτή η δοκιμασία, για κάποιον που την έχει ήδη υποστεί.
«Γιατί το αποφάσισες, αφού δεν είναι υποχρεωτικό?» ρωτάμε όλο περιέργεια.
Χαμογελάει ευγενικά και απαντά
«Μα, όσοι κρατάμε το έθιμο παίρνουμε μια ιδιαίτερη θέση στη φυλή»
«Και έχει τόση σημασία αυτό για σένα?»
«Πολύ μεγάλη. Δεν είναι θαρρείτε σπουδαίο να ‘χεις κύρος στην Κοινότητα, να ακούγεται ο λόγος σου, να σε σέβονται και να σε υπολογίζουν ακόμα και οι γεροντότεροι? Δεν είναι για σας σημαντικό να είστε μια προσωπικότητα?»
Αναγκαζόμαστε να συμφωνήσουμε, αλλά συνεχίζουμε τις ερωτήσεις, σχετικά με τους κινδύνους.
Ο νέος μας κοιτάζει θλιμμένα
«Ο φίλος μου, με τον οποίο περάσαμε τη διαδικασία, πέθανε. Φαίνεται πως αυτό ήταν το θέλημα των προγόνων. Εγώ έζησα. ΄Ισως αυτό να σημαίνει ότι άλλη τύχη φυλάνε για μένα τα πνεύματα...»
Με την ίδια ηρεμία απάντησε και για τον πόνο
«Ο πόνος είναι για τους δυνατός. ΄Αλλωστε δεν κρατάει αιώνια, ενώ εγώ ως το θάνατό μου, θα είμαι μεταξύ των εκλεκτών της φυλής μου...»
Θαυμάζουμε τη φιλοσοφία τους και του ευχόμαστε από καρδιάς να έχει καλή τύχη.
«Σας ευχαριστώ», απαντά σεμνά. «Μου χρειάζεται η τύχη. Αυτή κανονίζει, τελικά, τη ζωή μας....»
Τραβώ κουρασμένη κατά το καλύβι μου, κι από το μυαλό μου δε φεύγει το παλικάρι με το βέβαιο κουράγιο και την αβέβαιη μοίρα.

 

[St.Adamantidou]

Παπουανές πεοθήκες

Στο δεύτερο και το τελευταίο στην περιοχή, δείπνο, μας περιμένουν λογιών εκπλήξεις.
Οι νεαροί ταλαντούχοι μουσικοί των γειτονικών καταυλισμών πήραν τα μουσικά τους όργανα, ντύθηκαν στα γιορτινά τους... χόρτα και ήρθαν να μας αποχαιρετήσουν. Συνθέτουν τώρα πια και τραγούδια σε μοντέρνους ρυθμούς, εκτελεσμένα όμως με όργανα παραδοσιακά αλλά και καινούρια, δικής τους επινοήσεως. ΄Ενα από αυτά είναι πολύ εντυπωσιακό. Αποτελείται από μια στοίβα κορμών μπαμπού διαφορετικού διαμετρήματος και παίζεται με το πέλμα μια παλιάς... σαγιονάρας!!! Απίθανο...
Φορούν όλοι λουλουδένα στεφάνια, κι όταν η παράστασή τους τελειώνει τα εναποθέτουν ευγενικά στα δικά μας κεφάλια.
Με τα στεφάνια στις κεφαλές μας σηκωνόμαστε να χορέψουμε όπως όπως με τους επισκέπτες μας. Καθώς ιδρωκοπάμε, προσπαθώντας να ακολουθήσουμε κακήν κακώς το ρυθμό τους, το μάτι μας παίρνει τα γκαρσόνια –που περιέργως απόψε δεν φορούν σαρόνγκ, αλλά παντελόνια και πουκάμισα- να χώνονται στην κουζίνα ξελιγωμένα στα γέλια και να μας κοιτάζουν πονηρά.
«Κάτι σκαρώνουν τούτοι εκεί...» λέει η πλαινή μου
«Μπα... Δεν νομίζω. Διασκεδάζουν με τον τρόπο τους» λέω εγώ, η αγαθιάρα.
Και ξαφνικά γίνεται το έλα να δεις. Τέσσερις ιθαγενείς έχουν πολύ περίεργη εμφάνιση από τη μέση και κάτω. Φορούν ξυλόγλυπτες... πεοθήκες –πώς αλήθεια, να τις χαρακτηρίσω αλλοιώτικα?- και τις επιδεικνύουν τουρλώνοντας τις κοιλιές τους....!!!!
«Αν είναι δυνατόν!!!» ξεφωνίζουν οι γυναίκες
«΄Αλλο και τούτο» θαυμάζουν οι άντρες.
«Καλέ, αλλοιώς τα φανταζόμουνα αυτά τα... εξαρτήματα. Θαρρούσα πως ήταν σκέτα μπαμπού, ενώ τούτα εδώ είναι μικρά έργα τέχνης» είπα, αναλογιζόμενη όσα είχα διαβάσει περί τούτων των εξαρτημάτων.
«Χρυσό μου, μονάχα «μικρά» δεν είναι», μου σφυρίζει κάποιος στ΄ αυτί, καταφανώς εντυπωσιασμένος!!!
Ξαφνιάζεστε? Με το δίκιο σας. Πώς θα μ πορούσατε ποτέ να φανταστείτε πως οι άνθρωποι ήταν δυνατόν να κρύβουν την τέτοιου είδους γύμνια τους, μέσα σ΄ ένα σωλήνα μπαμπού? Κι όμως, αυτό κάνουν πολλές φυλές των Παπούα. Διαλέγουν ένα κορμούλι μπαμπού στο μέγεθος που εξυπηρετεί τις ανατομικές τους ανάγκες, το σκαλίζουν μερακλίδικα, το βάφουν, του προσθέτουν στο μπροστικό μέρος κι ένα... κοτσάνι –άλλοτε ίσιο κι άλλοτε ελικοειδές- κι εκεί μέσα καταφέρνουν και... βολεύουν το «προικιό» τους, το αρσενικό «έχει» τους, τέλος πάντων... Τι να πω πια!!! Πράματα ήταν αυτά που έβλεπαν τα μάτια μας?
Γι αυτό το λόγο απόψε τα παιδιά του ξενοδοχείου δεν ήταν γυμνά. Φόρεσαν επίτηδες παντελόνια, για να μπορούν να στηρίξουν στο άνοιγμα τους τη... βάση της περίεργης αυτής «θήκης» που είναι πεπλατυσμένη έτσι, ώστε να μη γίνεται... ενοχλητική ή να πληγώνει!!!....
Το τι επακολούθησε την απρόσμενη αυτή εμφάνιση, μπορείτε σίγουρα να το φανταστείτε. ΄Αναψαν κυριολεκτικά οι μηχανές και πόνεσε το στομάχι μας από τα γέλια. Οι πονηροί Παπουανοί χορεύουν μπροστά μας με προτεταμένες τις θεόρατες και πολύ ενδιαφέρουσες –οφείλω να ομολογήσω- πεοθήκες τους, κι εμείς δεν πιστεύουμε στα μάτια μας. Ο Μπερν και η Μπέτυ κάνουν χάζι από μια γωνιά του μπαρ. Διασκεδάζουν με την έκπληξή μας πρώτα, και το προφανέστατο σοκάρισμά μας ύστερα, που όμως –συγχωρείστε μας- δεν κράτησε πολύ. Γρήγορα αφήσαμε κατά μέρος τις πολλές σεμνοτυφίες και σκύψαμε εντελώς ξεδιάντροπα μπροστά, να περιεργαστούμε τα... «έργα τέχνης».
«Εμ, αυτά πια, είναι απ΄ τ΄ άγραφα!!!»
«Μα ποιος διεστραμμένος νους το σοφίστηκε?»
«Πάντως δεν πρέπει να είναι και πολύ... πρακτικό!!! Πιθανότατα να το φορούν μονάχα στις τελετές τους!»
Το χάζι και τα γέλια, τα πειράγματα και τα αστεία κράτησαν πολύ.
Η ηρεμία που ακολούθησε μας θύμησε πως ήταν πια αργά.
Η νύχτα προχωρούσε. Η κούραση μιας γεμάτης μέρας και μιας παλαβής νύχτας, κόντευαν να μας εξοντώσουν.
Ζητήσαμε λίγο καθαρό αέρα στον εξώστη. Δρασκέλισα αμέριμνη το κατώφλι και μαρμάρωσα.. ΄Εξω μαινόταν καταιγίδα.
Στεκόμαστε στον εξώστη του Καραγουάρι Λοτζ, πάνω από το ομώνυμο ποτάμι, καταμεσής στης ζούγκλα, εκεί γύρω στα μεσάνυχτα και προσπαθούμε να δούμε μέσα από τον πυκνό μπερντέ του νερού, που ξέφρενο κατεβαίνει από ψηλά.
Σκοτάδι.
Μια τρομακτική βροντή. Καταπόδι της μια εκτυφλωτική αστραπή
Και μπροστά στα μάτια μας ένα τρελλό θέαμα. ΄Ενα αστραφτερό βέλος τσακίζεται σε δεκάδες λαμπερά κομμάτια. Η μουντάδα της σιωπηλής και δυσοίωνης ζούγκλας φωτίζεται από ένα γκριζογάλανο φως και το ποτάμι γυαλοκοπά για κλάσματα του δευτερολέπτου, σαν τη φωσφορίζουζα πλάτη τεράστιου φιδιού.
Μένω άφωνη.Τα μάτια μου αντικρύζουν εικόνα, πραγματικά βιβλική...
«Αν σου ζητούσαν να περιγράψεις αυτό που βλέπεις, τώρα, πώς θα το έκανες?» ρωτάει κάποιος....
«Δεν θα μπορούσα» απάντησα περιδεής.
Πώς περιγράφονται τα θαυμαστά της φύσης?

 

[αθηνα123]

πραγματικα ανεκτιμητη εμπειρια.ειστε πολυ τυχερος ανθρωπος.

 

[panta45]

Η ωραιοτερη ταξιδιωτικη αφηγηση που συναντησα μεχρι τωρα!!
Γλαφυρη, με αφθονο χιουμορ,λογοτεχνικες πινελιες και το σπουδαιοτερο, σωστα Ελληνικα !!..
Στελλα μου εκανες το πρωινο της Κυριακης πραγματικα "Αδαμαντινο".
Χαιρομαι ιδιαιτερα που μας ανακαλυψες και σε ανακαλυψαμε. Να εισαι καλα,να συνεχισεις να ταξιδευεις με το ιδιο παθος και να μας μεταφερεις τις ομορφιες και τις παραξενιες του κοσμου με τον μοναδικο σου τροπο.
ΜΠΡΑΒΟΟΟΟΟΟ.......