Γιαννης Σαρτο
Member
- Μηνύματα
- 133
- Likes
- 1.116
- Επόμενο Ταξίδι
- Χαβάη
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μαγαδασκάρη
Γεωργία 2019
Μια πρώην σοβιετική έκπληξη
Μια πρώην σοβιετική έκπληξη
Υποσημείωση.
Γράφω αυτό το κείμενο κλεισμένος εδώ και εβδομάδες με τον συγκατοικό μου μέσα στο μικρό διαμέρισμα που νοικιάζουμε σε προάστιο του Λονδίνου όπου μένουμε και εργαζόμαστε. Η καραντίνα που έχει επιβληθει λόγω κορονοϊού δοκιμάζει τις αντοχές μας, το άγχος για τους δικούς μας πίσω στις χώρες μας τεράστιο, η αδυναμία μας να λειτουργήσουμε όπως πριν, να δούμε τους φίλους μας, να αθληθούμε, να βγούμε για μια βόλτα όταν έχει λιακάδα, μας έχει αποσυντονίσει εντελώς. Ξέρω ότι σχεδών κανένας δεν ασχολείται με ταξιδιωτικά σχέδια αυτή τη στιγμή και ότι, όταν με το καλό αυτή η πανδημία τεθεί υπό έλεγχο, ο κόσμος, οι χώρες, το ταξίδι ως διαδικασία και εμπειρία, θα είναι μάλλον πολυ διαφορετικά. Θέλω να ελπίζω πάντως πως αν είμαστε καλά, θα συνεχίσουμε όλοι μας να αγαπάμε και να επιδιώκουμε την γνωριμία με άλλα μέρη, άλλους ανθρώπους και κουλτούρες και ίσως και να εκτιμάμε ακόμα περισσότερο την ευκαιρία που μας δόθηκε για να το πραγματοποιήσουμε.
Οι πρώην σοβιετικές δημοκρατίες συχνά υποφέρουν απο προβλήματα φήμης στην Ελλάδα. Παρά τους μεγάλους αριθμούς γεωργιανών αλλά και μέρος του απόδημου ελληνισμού που γυρίσε και κατοικεί πλέον εδώ, λίγοι γνωρίζουν και ακόμα λιγότεροι μοιάζουν να ενδιαφέρονται για αυτή την καταπράσινη, πλούσια σε πολιτισμό χώρα στην ανατολική ακτή της Μαύρης Θάλασσας. Η Γεωργία δεν θα έπρεπε αποτελεί τέτοιο αίνιγμα για το μέσο έλληνα ταξιδιώτη. Πολλές σημαντικές προσωπικότητες του αθλητισμού (όπως ο ολυμπιονίκης Κάχι Καχιασβίλι για παράδειγμα ) έχουν ρίζες τους εκεί. Η χώρα είναι ορθόδοξη όποτε κάποιος θρησκευτικός τουρισμός λογικά αναμενόταν. Επιπρόσθετα παρόλες τις ομορφιές της και την τουριστική της ετοιμότητα, παραμένει ένας ιδιαίτερα οικονομικός προορισμός, κάτι σημαντικό για τον έλληνα ταξιδιώτη που έχει βιώσει απανωτές οικονομικές κρίσεις στο πετσί του τα τελευταία χρόνια. Παρόλα αυτά μοιάζει να μας συναρπάζει σαν προορισμός πολύ λιγότερο απο την πιθανότητα ενός ταξιδιού στη μαμά Ρωσσία για παράδειγμα.
Είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω στη χώρα του Νότιου Καύκασου τον Απρίλιο του 2019. Μείναμε εκεί μόλις πέντε ημέρες στη διάρκεια των οποίων όμως προλάβαμε να εξερευνήσουμε την πρωτεύουσα και κάποια από τα σημαντικότερα αξιοθέατα του ανατολικού τμηματός της. Επισκεφτήκαμε την πρωτεύουσα Τυφλίδα, την κοντινή κωμόπολη Μσχέτα, το γραφικό κάστρο του Ανανούρι, την αρχαία πόλη Ουπλιστσίχε και το μουσείο του Στάλιν στην πόλη Γκόρι. Στα σχέδια μας συμπεριλαμβανότανε και η Στεπασμίντα κοντά στα σύνορα με την Ρωσσία αλλά μία χιονοθύελλα καθ οδών μας ανάγκασε να αναθεωρήσουμε το πλάνο μας (περισσότερες λεπτομέρειες για αυτό παρακάτω). Εδω να αναφέρω ότι όλοι συγκεκριμένοι προορισμοί βρίσκονται σε απόσταση λίγων ωρών μεταξύ τους και αν νοικιάσει κανείς αμάξι είναι απολύτως εφικτό να τους επισκεφτεί όλους εντός λίγων ημερών.
Προσγειωθήκαμε στην Τυφλίδα στις 2 τα ξημερώματα με πτήση της κάπως μίζερης πολωνικής LOT air από το Λονδίνο και με ενδιάμεση στάση στη Βαρσοβία. To αεροδρόμιο της Τυφλίδας είναι μικρό μα σχετικά καινούργιο και μοντέρνο ( ανακαινίσθηκε το 2008 ). Ο οδηγός που το ξενοδοχείο είχε στείλει για να μας παραλάβει μας εξηγεί ότι η πλειοψήφία των πτήσεων τείνουν να προσγειώνονται μέσα στη μαύρη νύχτα. Η Turkish airways διαχειρίζεται το συγκεκριμένο αεροδρόμειο και σύμφωνα με τον συνομιλητή μας πάντα, διαλέγει να οργανώνει τις αφίξεις με αυτό τον τρόπο προκειμένου να μην προκύψει ανταγωνισμός σε κανένα επίπεδο με το αεροδρόμειο της Κωνσταντινούπολης.
Τυφλίδα
Πρώτη μέρα περίηγησης στην Τυφλίδα και ο καιρός είναι ζεστός και φιλικός. Προσπερνούμε τον σοβιετικής αρχιτεκτονικής ογκόλιθο που αποτελεί το κοινοβούλιο και περπατάμε προς της παλιά πόλη όπου και χανόμαστε στα δρομάκια της γειτονίας του Abanotubani όπου βρίσκονται και πολλά από τα σημεία τουριστικού ενδιαφέροντος της πρωτεύουσας. Βγάζουμε κάποιες φωτογραφίες από τον όμοφρο καθεδρικό ναό Sioni και εισερχόμαστε μέσα για να πάρουμε μία καλύτερη ιδέα για το ιερό. Στο εσωτερικό βλέπουμε κυρίως Γεωργιανούς να προσεύχονται και να κάνουν επανελλειμένα το σταυρό τους. Γρήγορα ένας νεαρός κληρικός καταλαβαίνει ότι έιμαστε τουρίστες και έρχεται προς το μέρος μου. Με ρωτάει αν έιμαι ορθόδοξος και παρόλο που αυτοχαρακτηρίζομαι ως άθεος, του λέω στα αγγλικά πως » ναι, από την Ελλάδα » και εισπράτω ένα συγκρατημένο χαμόγελο του. Το ίδιο χαμόγελο δεν εισέπραξε και ο φίλος και συνταξιδιώτης μου που είναι μορμόνος αμερικανής καταγωγής οπότε την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια από τον ναό χωρίς να μας το ζητήσει ρητά κανείς. Στη συνέχεια κατευθυνόμαστε στο κάστρο Ναρικάλα εντός των τοιχών του οποίου βρίσκεται ανακαινισμένος ο ναός του Αγίου Νικολάου. Το Ναρικάλα είναι πολύ προγενέστερό της εκκλησίας( χτίστηκε τον 4 αιώνα μ.Χ ενώ το ιερό τον 13 αιώνα μ.Χ ). Παρόλα αυτά οι δύο κατασκευές δένουν αρμονικά η μία μέ την άλλη. Τα μνημεία βρίσκονται σε λόφο ακριβώς πάνω από την παλιά πόλη και όταν υπάρχει ηλιοφάνεια, η θέα είναι πραγματικά το κάτι άλλο. Σας συνιστώ να χρησιμοποιήσετε το τελεφερίκ για να τα προσεγγίσετε. Μπορείτε να το πάρετε από το σταθμό ακριβώς δίπλα από την γέφυρα της Ειρήνης.
Η ίδια η γέφυρα φουτουριστικής αρχιτεκτονικης παραδόθηκε στο κοινό πριν από μία δεκαετία. Εδώ να ομολογήσω ότι στις φωτογραφίες της που είχα δει πριν έρθω εδώ, μου φάνταζε κάπως παράταιρη με τις ιστορικές γειτονιές που την πλαισιώνουν αλλα όταν την είδα από κοντά και την περπάτησα, κατάλαβα ότι πρόκειται για μία ενδιαφέρουσα και τολμηρή προσθήκη στην καρδιά της πρωτεύουσας.
Τέλος προλάβαμε εντός της ημέρας να επισκεφθούμε και τα βασιλικά λουτρά τα οποία βρίσκονται στην ίδια γειτονιά. Πρόκειται για κέντρα θειούχας λουτροθεραπείας, υπάρχουν δέκα διαφορετικά και όλα είναι χτισμένα πάνω σε ιαματικές πηγές. Εμείς διαλέξαμε τα Gulo’s Thermal Spa. Ο επισκέπτης μπορεί να νοικιάσει ιδιωτικό θάλαμο αν θέλει. Φυσιοθεραπεία/μασάζ περιλαμβάνεται στο αντίτοιμο και σε εμάς την εκτέλεσε ένας ελαφρά τρομακτικος σε εμφάνιση μεσήλικας γεωργιανός. Η όλη εμπειρία πάντως ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, παρόμοια μεν με τα αντίστοιχα χαμάμ που μπορεί να κάνει κανείς στην Τουρκία ή στο Μαρόκο αλλά και εμπλουτισμένη με κάποια τοπικά χαρακτηριστικά που την κάνουν ιδιαίτερη . Η ίδια η χώρα άλλωστε μοιάζει να έχει επιρροές σε ισοδύναμες δόσεις από Ρωσσία, Μέση Ανατολή και (σε μικρότερο βαθμό ) δυτική Ευρώπη. Ταμπέλες καθώς οδηγείς στους αυτοκινητόδρομους της σε πληρόφορούν για το πόσα χιλιόμετρα σου απομένουν προκειμένου να φτάσεις σε μέρη όπως η Τεχεράνη ή το Γιερεβάν και σε κάτι τέτοιες στιγμές είναι που κατανοείς που ακριβώς βρίσκεσαι στον παγκόσμιο χάρτη.
Βασιλικά λουτρά στην Τυφλίδα
Μετά από αυτήν την μονοήμερη εισαγωγή στην πρωτεύουσα, την δεύτερη μέρα νοικιάζουμε αμάξι και ταξιδεύουμε ως την κωμόπολη Μιχτσέτα, μόλις 20 χιλιόμετρα απόσταση από την Τυφλίδα. Εδώ να αναφέρω ένα ριψοκίνδυνο στοιχείο του όλου εγχειρήματος, το να μοιράζεσαι τον δρόμο με άλλους γεωργιανούς οδηγούς. Παρά τον φαρδύ αυτοκινητόδρομο που συνδέει τα δύο μέρη, απαιτείται η μέγιστη προσοχή μιας και οι ντόπιοι αγνοούν εξ ολοκλήρου τους όποιους κανόνες οδικής κυκλοφορίας και αλλάζουν ρεύμα χωρίς σχεδόν ποτέ να ανάβουν φλας παρότι βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής απο σένα.
Το ιστορικό κέντρο εντος του χωριού είναι εξολοκλήρου πεζοδρομημένο και τα αυτοκίνητα απαγορεύονται να εισέρθουν. Παρότι ο όλος οικισμός βρίσκεται πολύ κοντά στον κεντρικό αυτοκινητόδρομο, νιώθεις παντελώς απομονωμένος στη φύση και ήρεμος. Η εκκλησία Σβετισκοβέλι αποτελεί την καρδιά του χωριού και είναι πραγματικά μαγευτική. Η αρχιτεκτονική όλων των ναών στην Γεωργία είναι επηρεασμένη από την αντίστοιχη βυζαντινή και αρμένικη μα έχει στοιχεία εντελώς δικά της όπως ο τρούλος κωνικής έλικας. Αξίζει επίσης μία επίσκεψη στο μοναστήρι Jvari λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά, χτισμένο στο βουνό που δεσπόζει πάνω από την Μισκετα.
Θέα στον ποταμό Μκβάρι
Παραμείναμε στην κωμόπολη δύο βραδιές. Ως κατάλλειμα νοικιάσαμε airbnb/δωμάτιο εντός του εξοχικού μιας κυρίας, κατοίκου του χωριού, κάτι που με έκανε να νοιώσω σχεδών φιλοξενούμενος κάποιας θείας μου το καλοκαίρι, ειδικά κατά την διάρκεια του πρωινού όπου μας ετοίμασε καφέ, τοστ και κάτι εκλαιρ που γινόσουν διαβητικός και μόνο που τα κοίταζες.
‘Εχοντας ήδη εξερευνήσει επαρκώς την περιοχή, ξεκινάμε την επόμενη μέρα για τις αρχαίες σπηλιές του Ουπλίστικχε, οι οποίοι αποτελούν σύμφωνα με τους αρχαιολόγους τον παλαιότερο καταγεγραμμένο οικισμό ανθρώπων στην Γεωργία. Μετά από μία ευχάριστη βόλτα και καποιες φωτογραφίες του πλατώματος δίπλα από τον αρχαιολογικό χώρο συνεχίζουμε για την πόλη του Γκόρι που βρίσκεται δέκα χιλιόμετρα δυτικά.
Ουπλίστικχε
Το Γκόρι αποτελεί τον ορισμό τις μιζέριας : άχαρα κτίρια, βασικές επιχειρήσεις όπως παντοπωλεία, ψιλικατζίδικα και φούρνοι που πουλανε πίτες ή ψωμί Khachapuri, κακοφτιαγμένοι δρόμοι που ενίοτε μετατρέπονται σε χωματόδρομους. Δεν θα υπήρχε κανένας λόγος στον κόσμο να το επισκεφτείς αν δεν ήταν η γενέτειρα μιας από τις πιο αμφιλεγόμενες ιστορικές προσωπικότητες στην παγκόσμια ιστορία, του Ιωσήφ Στάλιν. Επισκεφτήκαμε λοιπόν το μουσείο αφιερωμένο στην ηγέτη της Ε.Σ.Σ.Δ το οποίο βρίσκεται στο κέντρο του Γκόρι, ακριβώς δίπλα από ένα ομώνυμο παρκάκι. Μπροστά από το κτίριο που στεγάζει τα εκθέματα βρίσκεται προσταυτευμένο κάτω από ένα μαρμάρινο υπόστεγο το πατρικό του Στάλιν, μια ταπεινή μονοκατοικία που γεννήθηκε και πέρασε τα πρώτα τέσσερα χρόνια της ζωής του.
Εντός του κτιρίου βρίσκουμε πίνακες, αγάλματα, γραπτά και κάποια από τα έπιπλα του παντοδυναμου ηγέτη της Ε.Σ.Σ.Δ. Ιδιαίτερα οι πίνακες σοσιαλιστικής προπαγάνδας μοιάζουν σχεδών χιουμοριστικοί μέσα στην κραυγαλέα προσπάθεια τους να παινέψουν το κεντρικό τους θέμα : o Στάλιν ηγέτης, ο Στάλιν πατρική φιγούρα , ο Στάλιν ρήτορας πάντοτε πλαισιωμένος από γυμνασμένους, υγιείς, χαμογελαστούς ρώσσους και ρωσσίδες να τον ακούνε προσεκτικά και να τον τρώνε με τα μάτια. Το μουσείο στην ολότητα του αποτελεί το ισοδύναμο ενός παθιασμένου ερωτικού γράμματος προς την σοβιετική ένωση και ειδικά προς τον ίδιο τον Στάλιν μα αυτο που έχει εν τέλει περισσότερο ενδιαφέρον είναι το πως επιχειρείται να εγκαθιδρυθεί μία παραμορφωμένη εκδοχή της πραγματικότητας στο θυμικό ενός ολόκληρου λαού μέσω της στρατευμένης τέχνης.
Μουσείο του Στάλιν
Ιδιαίτερα απαιτητική και δύσκολη θεωρώ ότι πρέπει να ήταν η ισορροπία που έπρεπε να κρατήσει η ξεναγός μας, η οποία μας εξήγησε τι υπάρχει σε κάθε αίθουσα δίχως στιγμή να προχωρήσει σε εκφορά ιστορικής γνώμης. Στο τέλος της ξενάγησης, μόλις έχει τελειώσει την παρουσίαση των χώρων του προσωπικού βαγονιού του Στάλιν για τις μετακινήσεις του, την ρωτάμε πως νιώθουν οι ντόπιοι για τον βίο και την πολιτεία μιας αδιαμφησβήτητα σημαντικής ιστορικής φιγουρας αλλά ταυτόχρονα και τόσο διάσημης για την αδίστακτη σκληρότητα που επέδειξε στα χρόνια ηγεμονίας του. Η κοπέλα μας απαντάει γρήγορα και κοφτά ότι «τον λατρεύουμε και τον ευγνωμονούμε για όσα πρόσφερε στην Ρωσσία και την Γεωργία». Είναι δύσκολο να σταθεί κανείς κριτικά στους δικούς του ηγέτες/ήρωες/σφαγείς. Δεν το έχω δεί να γίνεται σχεδών πουθενά. Ούτε σε μουσεία ιστορίας στις ΗΠΑ, ούτε στη Γαλλία, ούτε και στην Ελλάδα εδώ που τα λέμε. Μόνη εξαίρεση ίσως η Γερμανία και η ομόφωνη καταδίκη του ναζιστικού παρελθόντος της. Όποτε ίσως είναι άδικο να περιμένω από αυτή τη γυναίκα να κάνει κάτι αντίστοιχο, ειδικά την στιγμή που η ίδια εργάζεται για έναν πολιτιστικό φορέα αφιερωμένο στο πιθανό αντικείμενο κριτικής.
Την τέταρτη μέρα μας στην Γεωργία ο σκοπός μας ήταν να επισκεφτούμε to χωριό Γκεργκέτι και την Εκκλησία της Αγίας Τριάδας όμως δεν το ήθελε η μοίρα να φτάσουμε μέχρι εκεί. Η προσπάθεια από μόνης της μας αντάμειψε πάντως. Ξεκινάμε μετά το πρωινό μας το ταξίδι από την Μιχσέτα προς τα βόρεια κοντά στα σύνορα με την Ρωσσία. Σταματάμε καθοδών στο κάστρο Ανανούρι δίπλα από τον ποταμό Αράβγκι. Η θέα και φωτογένεια του τοπίου πραγματικά κόβει την ανάσα αν και την εμπειρία μετριάζει η ορδή από άλλους τουρίστες απο Ευρώπη, Ιράν, Αζερμπαιτζάν και Τουρκία καθώς και οι άπειροι μικροπωλητές έξω από το μνημείο. Θέλει πραγματικά πολύ προσπάθεια να καταφέρεις να πάρεις μία φωτογραφία ή selfie δίχως να συμπεριλάβεις και κάποιον άλλο περιπλανόμενο επισκέπτη.
Συνεχίζουμε την πορεία μας και καθώς ανεβαίνουμε υψόμετρο το τοπίο γίνεται αισθητά πιο άγριο, χιόνι αρχίζει να πέφτει και ονόματα όπως Σότσι και Γκρόζνι εμφανίζονται στο google maps στις κοντινές μας περιοχές. Φτάνουμε στο Γκουντάρι, μικρό τουριστικό θέρετρο, πολύ δημοφιλές με τους σκιέρ και σταματάμε για ελληνικό/τούρκικο/γεωργιανό καφέ σε μία καφετέρια στον πρώτο όροφο ενός κτιρίου. Εκεί βρίσκουμε έναν 80ρη γεωργιανό και μία κυρία κοντινής ηλικίας, υποθέτουμε γυναίκα του. Είμαστε οι μόνοι πελάτες, παραγγέλνουμε λοιπόν τους καφέδες και αφου μας τους σερβίρει, η κυρία του μαγαζιού πατάει ένα κουμπί σε μία συσκευή και βάζει στην διαπασών καλοκαιρινή τέκνο μουσική. Την ενημερώνουμε ότι κάτι τέτοιο είναι αχρείαστο και μένουμε να θαυμάζουμε τους μεγαλειώδεις ορεινούς όγκους έξω από το παράθυρο μας.
Λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά βρίσκουμε το μνημείο της Ρωσσο-γεωργιανής φιλίας,το οποίο χτίστηκε το 1983 και σήμερα πλέον αποτελεί απόδειξη του παράδοξου ρευστότητας των γεωπολιτικών συσχετισμών και μεγαλείο ειρωνείας παρά αρχιτεκτονικής. Πρόκειτα για ένα ημικυλινδρικό κτίσμα στην εσωτερική πλευρά του οποίου υπάρχουν διάφορα μωσαϊκά με θέμα τις σχέσεις των δύο λαών. Παρκάρουμε και αρχίζουμε να περπατάμε προς τα εκεί μα πριν καν προλάβουμε να διανύσουμε τα 300-400 μέτρα που μας απομένουν, ξεσπά σφοδρή χιονόπτωση και οι διάφοροι γεωργιανοί μικροπωλητές που βρίσκονται παρεταγμένοι τριγύρω αρχίζουν να φωνάζουν και να κάνουν νοήματα στους τουρίστες να απομακρυνθούν.
Επιβιβαζόμαστε βιαστικά στο αμάξι και συνεχίζουμε την οδήγηση μα γρήγορα συνειδητοποιούμε ότι έχει ξεσπάσει κανονική χιονοθύελα. Τέσσερα με πέντε χιλιόμετρα μακριά συναντάμε μία ουρά από σταματημένα αυτοκίνητα, άγνωστο γιατί. Υποθέτουμε κάποιο ατύχημα ή ότι απλώς έκλεισε ο δρόμος λόγο καιρού. Ανοίγουμε το παράθυρο, ρωτάμε στα αγγλικά τι συνέβει μα οι άνθρωποι που έχουν βγεί από τα σταμάτημένα αυτοκίνητα γύρω μας φωνάζουν ακατάληπτα πληροφορίες(?)/βρισιές(?)/παρεκλίσεις(?) στην γλώσσα τους. Το όλο σκηνικό μας αγχώνει και μας αγριεύει και μετά από μόλις δέκα λεπτα αναμονή αποφασίζουμε να κάνουμε αναστροφή και να κατευθυνθούμε προς την Τυφλίδα. Μόλις πιάνω σήμα, ακυρώνω το ξενοδοχείο που έιχαμε κλείσει μέσω booking και βρίσκω άλλο εναλλακτικό κατάλλειμα στην πρωτεύουσα. Όταν τελικά φτάνουμε στο γραφείο ενοικίασης αυτοκινήτων προκειμένου να γυρίσουμε το όχημα, αρχίζουμε να εξηγούμε στον υπεύθυνο τι συνέβει προκειμένου να ζητήσουμε επιστροφή χρημάτων για την τελευταία μέρα. Αυτός μοιάζει κατανοητικός και ότι μάλλον τα έχει ξανακούσει.
» Έχει συμβεί και πολλές άλλες φορές στο παρελθόν και τουρίστες φθάνουν στα Kazbegi μα μετά αποκλείονται εκεί και αδυνατούν να επιστρέψουν εγκαίρως για τις πτήσεις πίσω στην πατρίδα τους» μας λέει και ξαφνου νοιώθουμε πολύ λιγότερο loosers από ότι νομίζαμε ότι ήμασταν.
Την τελευταία επιπλέον μέρα μας στην Τυφλίδα κάνουμε κάποιες συμπληρωματικές βόλτες και βλέπουμε ένα δύο ακόμα αξιοθέατα. Το μόνο μουσείο που επισκεφτήκαμε καθαρά λόγω έλλειψης σωστής έρευνας και από τυχαία συγκυρία ήταν το μουσείο μοντέρνας τέχνης του Zubar Tsereteli κοντά στο μετρό Rustaveli. Πρόκειται για έναν εν ζωή, μάλλον μεγαλομάνη ρώσσο ζωγράφο/γλύπτη ο οποίος έχει αφιερώσει δύο από τους τρεις ορόφους του μουσείου του σε δικά του έργα καθώς και εν μέρει σε κορνιζαρισμένες φωτογραφίες του όπου κάνει παρέα με σταρ του Χολλυγούντ, πολιτικούς και τραγουδιστές. Βρήκα τα εκθέματα ενδιαφέροντα αλλα το παραφουσκωμένο «εγώ» του καλλιτέχνη κάπως με ενόχλησε.
» Όταν συναντάς τούρκους ταξιδιώτες, δεν μιλάς για όσα συμβαίνουν μεταξύ των δύο χωρών και όσα κάνει η Τουρκία εις βάρος της Ελλάδας? » με ρωτά.
«Δεν έχει να κάνει με αυτούς » του αποκρίνομαι αν και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, με όλη την προβληματική που τις χαρακτιρίζει, δεν έχουν φτάσει ακόμα στον πάτο που βρίσκονται οι ρωσσογεωργιανές.
Η ελλειπής και συχνά μονομερής πληροφόρηση που έχουμε στην Ελλάδα γύρω από αυτό το θέμα ( η ΕΡΤ αλλά και τα ελληνικά ιδιωτικά κανάλια είχαν κατηγορηθεί ότι είχαν παίξει το ρόλο του φερέφωνου του Πούτιν σε αυτόν τον πόλεμο, όπως και τον αντίστοιχο της Ουκρανίας λίγα χρόνια μετά ) κάνει τον μέσο έλληνα μη-ιδανικό συνομιλιτή για μία τέτοια αντιπαράθεση. Αυτό που συνιστώ σε όσους πατριώτες μας τύχει να συνδιαλλαγούν με γεωργιανούς πάνω σε αυτό είναι πάνω από όλα να ακούσει και να μάθει παρά να εκφρασθεί με όποια σιγουριά των γεγονότων και αν νομίζει ότι έχει.
Κλείνουμε την μέρα μας με βραδινή έξοδο, κάτι για το οποίο οι επιλογές στην πόλη είναι πολυάριθμες και άριστης ποιότητας. Ιδιαίτερα εντυπωσιασμένος έμεινα από την fabrika, ένα βιομηχανικό χώρο που μετατράπηκε σε συγκρότημα εστιατορίων, μπαρ και καφετεριών όπου η νεολαία της Γεωργίας χαλαρώνει όντας στυλάτη, πανέμορφη και διακατεχόμενη από μία τέτοια ανίδρωτη αυτοπεποίθηση που μπορείς να έχεις μόνο όταν είσαι 20κάτι χρονών. Επίσης ξεχωρίζω και το υπαίθριο εστιατόριο Sofia Melnikovas Fantastiuri Duqani, κρυμμένο πίσω από ένα πάρκο κοντά στο Ναό του Αγίου Γεωγίου Κασβέτι στο κέντρο, όπου απολαύσαμε τοπικούς μεζέδες και εξαιρετικό κρασί σε πολύ λογικές τιμές.
Fabrika
Το μήνυμα που θα ήθελα εν τέλει να στείλω σε όποιον τύχει και διαβάσει αυτό το κείμενο είναι ότι η Γεωργία αξίζει με το παραπάνω την επίσκεψη του. Πρόκειται για έναν προορισμό προσιτό ( η Aegean είχε απευθείας πτήση πριν την πανδημία, δρομολόγιο το οποίο ελπίζω ότι θα επανέρθει στο μέλλον), οικονομικό, με απίστευτες φυσικές ομορφιές, πλούσιο πολιτισμό και γευστικότατη παραδοσιακή κουζίνα. Δεν έχει καμία σχέση με το γκρίζο με το οποίο τουλάχιστον εγώ είχα συνδέσει στο μυαλό μου την συγκεκριμένη χώρα. Θα ήθελα στο μέλλον να καταφέρω να επιστρέψω σε αυτή και να εξερευνήσω και το δυτικό τμήμα της,την ακτή και το Μπατούμι όπου είμαι σίγουρος ότι με περιμένουν πολλές εκπλήξεις.
Επισκεφτείτε το blog μου
https://backpackinggr.travel.blog/
Last edited:
