Ιρλανδία Βόρειος Ιρλανδία

[Dorotija]

Συγκρούσεις Προτεσταντών και Καθολικών στη Β. Ιρλανδία

Συγκρούσεις ομάδων ξέσπασαν στους δρόμους του Μπέλφαστ καθώς καλυμμένοι με κουκούλες και κασκόλ εξεγερμένοι προτεστάντες επιτέθηκαν σε σπίτια καθολικών χτες Δευτέρα, ανακοίνωσαν οι αρχές της Β. Ιρλανδίας.

Περισσότεροι από 100 νέοι και έφηβοι προτεστάντες βομβάρδισαν σπίτια καθολικών με πέτρες, τούβλα και μπουκάλια. Οι συγκρούσεις στους δρόμους εμφανίστηκαν στα όρια των συνοικιών των δύο θρησκευτικών κοινοτήτων στο ανατολικό Μπέλφαστ.

Πηγή: Συγκρούσεις Προτεσταντών και Καθολικών στη Β. Ιρλανδία | Άρθρα | Ελευθεροτυπία


Ήμουν εκεί. Λίγο νωρίτερα, θα ήταν το γλυκό απογευματάκι της Δευτέρας, έπινα τη μπίρα μου και έτρωγα steak and guiness pie σε pub της περιοχής, διαβόητο στέκι καθολικών, απόλυτα ανυποψίαστη για το ξέσπασμα της βίας που θα ακολουθούσε λίγο αργότερα. Ο landlord ήταν παραδόξως που μου έπιασε πρώτος κουβέντα για το παρελθόν. Το παρελθόν όμως κάποιες φορές είναι ακόμη παρόν και σε στοιχειώνει.

Οι λόγοι που με οδήγησαν στη Βόρειο Ιρλανδία είναι δύο: η Φύση και η Ιστορία. Και είναι οξύμωρο που ξεκίνησα να γράφω, μιας που δεν μπορώ να μιλήσω για τίποτε απ τα δυο. Για τη Φύση θα μιλήσουν οι εικόνες καλύτερα από μένα. Όσο για την Ιστορία, αισθάνομαι πολύ μικρή για να πιάσω ένα θέμα τόσο μεγάλο, με πληγές που ακόμα αιμορραγούν.. Τι να πω εγώ για τις Ταραχές, 30 χρόνια βίαιων συγκρούσεων σε πολιτικό, κοινωνικό, στρατιωτικό επίπεδο, όταν δεν έχω καταφέρει να βρω δυο ιστορικούς να συμφωνούν στο πιο απλό: πότε και πως άρχισαν. Τι να πω για μια περίοδο τόσο οδυνηρή που οδήγησε όλες τις επιχειρήσεις στη Β.Ι. να απαγορεύουν σήμερα καταστατικά κάθε πολιτική και θρησκευτική κουβέντα μεταξύ των υπαλλήλων? Δεν θα πω τίποτα. Το μπόι μου δεν είναι αρκετό για να αναμετρηθώ με κάτι τέτοιο. Άλλωστε, η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας και όποιος μιλάει χωρίς να γνωρίζει σωστά, ξεφτιλίζεται. Κι εγώ όσο πιο πολύ διαβάζω, τόσο λιγότερα νομίζω ότι ξέρω.

Θα γράψω, όμως. Θα γράψω γιατί οι λέξεις συνωστίζονται στο κεφάλι μου και ανυπομονούν να βγουν προς τα έξω. Γιατί ήταν λίγο ταξίδι και λίγο προσκύνημα. Γιατί γέμισε τα μάτια μου με εικόνες, την καρδιά μου συναισθήματα και το μυαλό μου σκέψεις. Γιατί, τέλος, ήταν το καλύτερο ταξίδι που έχω κάνει εδώ και καιρό. Belfast και Derry, Giant’s Causeway και Bushmills, murals και pubs, διαδρομές και απρόοπτα, κουβέντες και γνωριμίες. Η δεύτερη επίσκεψη στο νησί με άφησε με πολύ δυνατές εντυπώσεις, κι αν έστω κι ένας φτάσει ως εκεί με αφορμή την ιστορία μου, κέρδος θα ναι. Κι αν καμιά φορά ξεχαστώ και ξεφύγω σε πολιτικά σχόλια, διορθώστε με ή συγχωρέστε με: το μέρος είναι φορτισμένο κι εγώ είμαι biased. Όπως και όλη η Βόρεια Ιρλανδία άλλωστε.

 

• 1
• 2

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 2

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[pattyyy]

Ανυπομονώ πραγματικά να διαβάσω την εμπειρία, τις σκέψεις και τις εντυπώσεις σου...

 

[maltakias]

Go raibh maith agat

 

[Glosoli]

Και εγώ ανυπομονώ...πάντως μέχρι να ενωθεί το κατεχόμενο από τον Αγγλικό στρατό τμήμα του Βορρά εγώ δεν θα πάω σε αυτά τα χώματα.
Πείτε με γραφικό, αλλά έτσι νοιώθω!

 

[ευαγγελια]

Ελπιζω να μην περιμενουμε πολυ για την συνεχεια ....

 

[maltakias]

Γράψε μας κάτι.Έστω βάλε μια φωτογραφία για τη λιγούρα.

 

[vagantos]

Μας άφησες με το ορεκτικό και μας ξέχασες...

 

[Dorotija]

You are now entering free Derry

Το πανηγύρι άρχισε από τον σιδηροδρομικό σταθμό του Μπέλφαστ.

-Two return tickets to Derry please.

Ο βαριεστημένος νεαρός πίσω από το γκισέ μας ενημερώνει ότι τα Σάββατα στη ΒΙ παίζουν μειωμένες τιμές -ένα μόνο, όπως θα μάθω σύντομα, από τα προνόμια που έδωσε το Westminster στους βορειοϊρλανδούς μπας και… κάτσουν επιτέλους ήσυχοι. Μαζί τους επωφελούμαστε κι εμείς, μιας που θα πάμε και θα έρθουμε μόνο με 10,70. Με το εισιτήριο στο χέρι, ψαχνόμαστε στις αποβάθρες μέχρι που πέφτουμε πάνω σε έναν μεσήλικα τύπο που στέκει στη γωνιά με τον αέρα του ντόπιου.

-Excuse me sir, where is the train to Derry leaving from?
-Trains to LONDONderry leave from platform 2, μας απαντάει ξερά και μας γυρίζει την πλάτη!

Και να πεις πως δεν φαινόμασταν για τουρίστες..

Στα επίσημα έγγραφα και χαρτιά, Londonderry. Στις ταμπέλες, στις πινακίδες και στους ταξιδιωτικούς οδηγούς, Londonderry/Derry. Στα στόματα των καθολικών, αλλά και γενικώς των νεότερων γενεών, Derry. Δύο ώρες με το τρένο από το Belfast προς τα βόρεια, μας περίμενε η πόλη που στοιχειώνει την ιστορία της ΒΙ. Δυο λέξεις μας έφεραν ως εδώ: Bloody Sunday.

Δράττομαι της ευκαιρίας να κάνω μια σημείωση: κατά την ταπεινή, προσωπική μου άποψη, στη Βόρεια Ιρλανδία, αν και δεν κινδυνεύεις, καλό είναι να είσαι με τα λόγια σου μετρημένος και προσεκτικός. Μην ανοίγεις πολιτικές κουβέντες, αν δεν ξέρεις τι είναι αυτός που μιλάς. Η φωτιά δεν έχει σβήσει καλά και τα κάρβουνα ακόμα σιγοκαίνε. Όταν με ρωτούσαν για πού τραβάω, μη θέλοντας από τη μια να προξενήσω προβλήματα, αλλά και βρίσκοντας γελοίο από την άλλη να λέω δυο ονόματα, απαντούσα: to the walled city. Η απόλυτη διπλωματική απάντηση, μιας και το Derry είναι η μοναδική πλήρως περιτοιχισμένη πόλη της Ιρλανδίας, με εξαιρετικά καλοδιατηρημένα τείχη.

Κατεβαίνοντας από το σιδηροδρομικό σταθμό ο καιρός έχει χαλάσει και υπό συνεχόμενο ψιλόβροχο διασχίζουμε τον ποταμό Foyle με στόχο το οχυρωμένο τμήμα της πόλης, ενώ δίπλα μας ένας παππούς, θα ήταν και ογδόντα χρονών, με σορτσάκι και αμάνικο, άνετος κάνει τζόκινγκ. Στην απέναντι πλευρά του ποταμού μας υποδέχεται το μνημείο Hands Αcross the Divide, δύο άνθρωποι που δίνουν τα χέρια πάνω σε ένα βράχο, μνημείο συμφιλίωσης των δύο πλευρών. Μάλιστα.






Πρώτη στάση στο γραφείο τουρισμού, το οποίο είναι φουλ εξοπλισμένο με μπροσούρες χάρτες κλπ και οι υπάλληλοι είναι ιδιαίτερα λαλίστατοι: Derry was nominated City of Culture 2013, τίτλο που σηκώνει για δεύτερη φορά στην ιστορία του. Ψάχνοντας για ένα καλό χάρτη, με μεγάλη μου χαρά ανακαλύπτω πως το τουριστικό τους περίπτερο διαθέτει υλικό για ολόκληρο το νησί της Ιρλανδίας! Και φυσικά, δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα βιβλία και τα λευκώματα για τα troubles. Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό, και οι κάτοικοι του Derry αποφάσισαν φαίνεται ότι είναι καιρός να επωφεληθούν της ιστορίας τους, «πουλώντας» την, και ταυτόχρονα ξορκίζοντας την. Άλλωστε, οι περισσότεροι για αυτό ερχόμαστε. Αυτές είναι βέβαια απλά οι πρώτες σκέψεις, ανάμεσα στα πολύχρωμα ράφια του τουριστικού κέντρου, και με αυτές τις σκέψεις το εγκαταλείπουμε. Τα τείχη υψώνονται μεγαλόπρεπα πέντε λεπτά πιο πέρα. Βολτάρουμε πάνω τους, ανάμεσα από δεκάδες κανόνια, ανταλλάσσοντας τα νέα μας, σχολιάζοντας και χαζεύοντας την πόλη από ψηλά.















Μερικές εικόνες είναι αστείες



..άλλες πάλι κουβαλάνε διάφορα σημαίνοντα και σημαινόμενα..




Ο καιρός είναι πάντα άχαρος αλλά ο ουρανός ξάστερος και το ψιλόβροχο έχει σταματήσει, ώσπου σε μια στροφή τα είδαμε:





Αφηνιασμένη κάθοδος. Bogside, η «φωλιά» των καθολικών. Αν και συνολικά το Derryήταν κατεξοχήν καθολική πόλη, το τμήμα αυτό υπήρξε κάποτε κανονικότατα απροσπέλαστο από λογής loyalists, κλεισμένο γύρω γύρω με οχυρώματα (μία από τις λεγόμενες no go areas που ανθούσαν σε όλη τη βόρειο Ιρλανδία). Την τρελή μας πορεία προς τα murals του Bogside, τόσο εντυπωσιακά και τόσο διάσημα, θα ανακόψει μια άλλη εικόνα, ίσως όχι τόσο διάσημη, που μας ενημερώνει ότι κάποια πράγματα δεν τελείωσαν με το Good Friday Agreement.



Είπαμε, τριγύρισα σε όλα τα μυστήρια και τα δύσκολα μέρη του Μπέλφαστ, και παρότι καμπόσοι με στραβοκοιτάξανε, να κινδυνεύω δεν ένιωσα. Μπροστά σε αυτό το mural όμως, σε λίγα λόγια γραμμένα σε ένα τοίχο, ένιωσα ένα ρίγος στη ραχοκοκαλιά μου.

Ας είναι. Φτάνουμε στο Bogside. Κατά μήκος της Rosvillestreet, το ένα μετά το άλλο, βρίσκονται τα murals, δώδεκα τον αριθμό. Και όλη η ιστορία της πόλης βέβαια. Και κάπου εδώ τα λόγια τελειώνουν. Αφήνω να μιλήσουν οι τοίχοι. Τόσα έχουν δει. Τόσα έχουν ακούσει. Ξέρουν.


Peace mural



Hunger Strike Mural



Προς τιμή των απεργιών πείνας των φυλακισμένων καθολικών που συγκλόνισαν τη Βόρειο Ιρλανδία τη δεκαετία του ογδόντα. Απεικονίζει έναν hungerstriker, έπειτα από δυο μήνες χωρίς φαγητό. Φοράει μια κουβέρτα, καθώς οι απεργοί αρνούνταν να φορέσουν τα ρούχα της φυλακής, ίδια με των κοινών εγκληματιών.


A tribute to John Hume mural

Για μένα, το λιγότερο δυνατό από τα murals. Απεικονίζει το John Hume, τη μητέρα Τερέζα, το Μάρτιν Λούθερ Κινγκ (στις ιδέες και τις πρακτικές του οποίου στηρίχτηκε σε μεγάλο βαθμό το Civil Rights Movement που αναπτύχθηκε στο Ντέρυ) και το Νέλσον Μαντέλα.


The Rioter mural

Απεικόνιση στιγμιότυπου από τις οδομαχίες που λάμβαναν χώρα στο Bogside στα σέβεντις.


The Civil Rights mural


Προς τιμήν του κινήματος για τα Πολιτικά Δικαιώματα στο Derry.


The Runner mural

Απεικονίζει μια μάλλον τυπική σκηνή από τα Troubles: νεαροί τρέχουν να σωθούν και να προστατευτούν από το δακρυγόνο. (Αναφέρεται στα 70s- 80s, δεν ξέρω αν σε κάποιους θυμίζει κάτι πιο πρόσφατο..)


Operation Motorman mural

Είπαμε το Bogside ήταν η φωλιά των καθολικών. Και είπαμε επίσης ότι είχαν ανεγερθεί οχυρώματα που δυσκόλευαν την είσοδο προτεσταντών και.. άλλων. Οι βρετανοί μπήκαν μέσα το 1972 και κατεδάφισαν όλα τα οδοφράγματα, στην περίφημη επιχείρηση Motorman.


Bloody Sunday mural.

Τι να συμπληρώσω εδώ. Όσοι διαβάζετε, μάλλον τα ξέρετε, όσοι δεν τα ξέρετε να πάτε να διαβάσετε. Ματωμένη Κυριακή, 1972, σε μια ειρηνική πορεία του Civil Rights Movement οι Βρετανοί ανοίγουν πυρ έναντι αμάχων. 14 νεκροί και άλλοι τόσοι τραυματίες, για ένα αδειανό πουκάμισο, για μια Ελένη. Το μούραλ απεικονίζει τη γνωστότερη φωτογραφία της ημέρας: ο επίσκοπος Daly, κραδαίνοντας ένα ματωμένο μαντήλι, ανοίγει το δρόμο για να μεταφερθεί ο τραυματισμένος πιτσιρικάς Jackie Duddy, 17 ετών, σε ασφαλές μέρος. Ανατριχίλα.


The petrol bomber mural

Φόρος τιμής στη Battle of the Bogside, 1969, μεταξύ των κατοίκων του Bogside και του Royal Ulster Constabulary (RUC) απεικονίζει ένα πιτσιρικά που κρατάει μια μολότωφ από μπουκάλι γάλα. Οι καλλιτέχνες στη σχετική πινακιδούλα κάτω από το μουραλ γράφουν πως μόλις το ολοκλήρωσαν, πρώτη φορά ένιωσαν ότι έχουν «πιάσει» κάτι, κάτι από τις μνήμες του Bogside.



Bernadette mural

H Bernadette ήταν ηγέτιδα μορφή των καθολικών, εξέτισε μάλιστα και ποινή φυλάκισης για τη συμμετοχή της στα Troubles. Το μοτίβο με τα καπάκια αναφέρεται στη μάχη του Bogside–χτυπούσαν οι γυναίκες τα καπάκια από τους σκουπιδοτενεκέδες για να ειδοποιήσουν ότι έρχονται οι Βρετανοί.



Death of Innocence –Annette McGavin mural

Ανατριχίλα x2. Η πιτσιρίκα Annette σκοτώθηκε κατά λάθος από τα πυρά ενός βρετανού στρατιώτη, σε μία από τις οδομαχίες. Ήταν 14 ετών.



Bloody Sunday Commemoration


Τα 14 θύματα της Ματωμένης Κυριακής.


Μιας που τα αναφέραμε, ας περπατήσουμε λίγο το δρόμο προς τα πίσω: Glenfada park


όσοι έχουν δει την ταινία ίσως το αναγνωρίσουν. Αρκετοί έπεσαν νεκροί και τραυματίες στα επεισόδια της Ματωμένης Κυριακής, ερχόμενοι εδώ για να προστατευτούν από τις βρετανικές σφαίρες.
Εδώ βρίσκεται και το μικρό σχετικό μουσείο (που δυστυχώς δεν προλάβαμε ανοικτό).

Εδώ και το HungerStrikeMonument.
Εδώ φυσικά θα βρίσκεται και το μνημείο της Ματωμένης Κυριακής.


Για την ιστορία, το καλοκαίρι του 2010, έπειτα από μια μακρά και πολύκροτη δίκη, που κόστισε άπειρα λεφτά και αμφισβητήθηκε πάρα πολύ, το βρετανικό δικαστήριο αποφάνθηκε, σε αντίθεση με την αντίστοιχη απόφαση του 1972, ότι πράγματι οι βρετανοί στρατιώτες είχαν ανοίξει πυρ έναντι αμάχων. Η μνήμη των νεκρών και ολόκληρου του Civil Rights Movement αποκαταστάθηκε πλήρως, έστω και με 30 χρόνια καθυστέρηση.


Είχαμε αποφασίσει να τιμήσουμε το Bogside μένοντας εδώ για δείπνο. Τα murals όμως ορθώνονται απειλητικά από πάνω μας. Νιώθω τον Petrol Bomber να με κοιτάει περίεργα πίσω από τη μάσκα του. Δεν θέλω να μείνω άλλο εδώ, η ατμόσφαιρα είναι βαριά, με πνίγει. Κινήσαμε προς τα τείχη. Δυο πιτσιρίκια κλωτσάνε μια μπάλα μπροστά στην AnetteMcGavigan. Αναρωτιέμαι πως γίνεται ένας λαός να ξεχάσει, πως γίνεται να κλείσουν οι πληγές, πως γίνεται να έρθει η συμφιλίωση όταν ανοίγεις το πρωί το παράθυρο και βλέπεις τα πρόσωπα των νεκρών στον απέναντι τοίχο. «Με τα χρόνια συνηθίζεις, είναι σαν να μην τα βλέπεις» μου λέει η Κάτια, μα η φωνή της δεν ακούγεται σίγουρη..

Πήγε οκτώ, το τελευταίο τρένο για Μπέλφαστ είναι στις εννιά, βιάσου. Για τελευταία εικόνα από το Bogsideθα κουβαλήσουμε ένα σουβενίρ. Το κτήριο έπεσε, το μήνυμα μένει: σας το χαρίζω αντί επιλόγου.

 

[KLEOPATRA]

Σουπερ φωτο και σουπερ τα murals.

 

[ευαγγελια]

Αυτες ειναι ταξιδιωτικες ιστοριες.... Επιτελους και κατι off the beaten track
Merci mon cheri

 

[NTINA]

Και επειδή οι τοίχοι μίλησαν..
πάω για διάβασμα.
Ντόροθυ έχεις την ικανότητα να βλέπεις,
εύχομαι να μην τη χάσεις ποτέ.

 

[maltakias]

"You are now entering Free Derry",σκέτη ανατριχίλα.