_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.243
Υπομονή...όλα θα έρθουν!..Αντωνη εγω μια αλλη φωτογραφια περιμενω σε αλλα νερα και με αλλα ζωακια!!!!!!!!
Ααααα....μακάρι να το κατάφερα! Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια (μου καλάρεσε
)!!!Ζιμπάμπουε Νότια Αφρική Βουτιά στο…αφρικάνικο όνειρο (Ζιμπάμπουε & Ν.Αφρική)
- Thread starter _antonis_
- Ημερομηνία δημιουργίας
)!!!
_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.243
Οι καταρράκτες ‘‘Victoria Falls’’ (ημέρα 11η)
Είχαμε προγραμματίσει αυτή τη μέρα να επισκεφθούμε το πάρκο που βλέπεις τους καταρράκτες, το VictoriaFallsNationalPark. Θα μου πεις, πόσο να τους δεις πια. Τους είδαμε από το ελικόπτερο, τους είδαμε και από τη κορυφή της χαράδρας. Ακόμη κολυμπήσαμε και εκεί. Δεν είναι το ίδιο όμως. Οι καλές φωτογραφίες βγαίνουν από αυτή την πλευρά και δεν γίνεται να μην πάμε.
Τα δολάρια μας είχαν αρχίσει να ελαττώνονται σημαντικά, αλλά ευτυχώς στην είσοδο μπορούσαμε να πληρώσουμε σε ευρώ. Είκοσι πέντε ευρώ το άτομο, παρακαλώ.
Λίγα λόγια για τους καταρράκτες τώρα: Πιστεύεται ότι πρώτος τους ανακάλυψε ο Σκωτσέζος εξερευνητής DavidLivingstone, στις 16 Νοεμβρίου 1855. Από εκεί πήρε το όνομά του το μοναδικό προσβάσιμο μέρος στη μέση των καταρρακτών, το LivingstoneIsland. Ο D.Livingstone, ονόμασε τους καταρράκτες Βικτώρια, προς τιμήν της βασίλισσας του, αν και οι ντόπιοι τους ονόμασαν ‘‘Mosi-oa-Tunya’’, που σημαίνει ‘‘καπνός που βροντά’’. Φυσικά, είναι μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Παρόλο που δεν είναι ούτε οι ψηλότεροι καταρράκτες στον κόσμο, ούτε αυτοί που έχουν το μεγαλύτερο πλάτος, υπολογίζεται ότι είναι οι μεγαλύτεροι στον συνδυασμό αυτών των δύο στοιχείων. Το πλάτος τους φτάνει τα 1708 μέτρα και το ύψος τα 108. Ας μην αναφέρω περισσότερα στοιχεία, αυτά είναι τα βασικά.
Η βόλτα μας στους καταρράκτες διήρκησε περίπου τρείς ώρες. Περπατήσαμε απέναντι, κατά μήκος, βγάλαμε φωτογραφίες, βραχήκαμε από το σπρέι παρόλο που βρισκόμασταν σε περίοδο με χαμηλή στάθμη νερού (όταν έχει υψηλή στάθμη, το σπρέι μπορεί να φτάσει 400 μέτρα ύψος). Καθ’ όλο το μήκος της διαδρομής γινόταν πανικός από μπαμπουίνους. Μικροί, μεγάλοι, άλλοι σε κλαδιά, άλλοι στα παγκάκια, άλλοι έπιναν νερό, άλλοι τσακώνονταν, πραγματικός χαμός.
Οικογενειακές στιγμές...
Η ορμή του Devil's cataract
Ελπίζω να μη βαρεθήκατε...
Σταματήσαμε περισσότερη ώρα στο σημείο που μόλις χθες, βρίσκονταν κάποιοι άλλοι και μας χαιρετούσαν, όταν εμείς ήμασταν απέναντι, στην πισίνα του διαβόλου. Τώρα, είχαμε πάρει εμείς την ίδια θέση και βλέπαμε άλλους να βουτάνε στην πισίνα.
Μία γυναίκα δίπλα μας σχολιάζει πώς βουτάνε εκεί. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ και της είπα ότι είχαμε πάει χθες. Μας αποκάλεσε τρελούς (άκου τρελούς) και συνέχιζε να βγάζει φωτογραφίες.
Εκεί που είσαι ήμουνα κι εκεί που είμαι θα' ρθεις...
Περπατήσαμε ως το τέλος, είδαμε όλους τους καταρράκτες, του διαβόλου, του ουράνιου τόξου, τον κύριο καταρράκτη και καταλήξαμε στο σημείο κινδύνου, που είναι το μοναδικό μη προστατευμένο με φράκτη σημείο, που μπορούσαμε να πάμε κοντά στο χείλος του γκρεμού. Αν και ο χώρος είναι άνετος, όσο πηγαίνω προς την άκρη, νιώθω τους παλμούς μου να αυξάνονται. Έμεινα εκεί ίσα ίσα για μία-δύο φωτογραφίες και δρόμο!
Περισσότερο ανατολικά
Έπρεπε να πάμε στο ξενοδοχείο να αλλάξουμε ρούχα, είχαμε βραχεί λίγο και περπατήσαμε ως εκεί. Η ζέστη ήταν και πάλι πολύ. Έστειλα μήνυμα στον φίλο μας τον Elajah, αν θα ήταν στο μαγαζί του, να περάσουμε να τον δούμε λίγο. Μ’ αρέσει πολύ να κάθομαι και να συζητώ με ντόπιους, να ρωτάω για τη ζωή τους και τις συνήθειές τους. Ειδικά ο Elajah, ήταν πολύ συμπαθητικός και φαινόταν πολύ συνεσταλμένος.
Μας βεβαίωσε ότι θα είναι εκεί ότι ώρα και αν πηγαίναμε και αυτό κάναμε μόλις αλλάξαμε ρούχα. Γνωρίσαμε καλύτερα τον ίδιο και τον χρωματιστό αδερφό του. Μας ζήτησαν αν θέλουμε και αν έχουμε πράγματα άχρηστα για μας στην Ελλάδα, να τους τα στείλουμε. Οτιδήποτε μπορεί να είναι αυτό.
Τους χαιρετήσαμε και φύγαμε, προτού σκοτεινιάσει. Ήταν η τελευταία μας μέρα. Στην επιστροφή για το ξενοδοχείο, ρωτήσαμε ένα ταξί πόσο ήθελε για να μας πάρει το πρωί από το ξενοδοχείο ως το αεροδρόμιο και κλείσαμε στα 20$ με τις αποσκευές (το ξενοδοχείο ζητούσε την ευρωπαϊκή τιμή των 30$ έκαστος). Ανταλλάξαμε αριθμούς τηλεφώνου, να είμαστε και οι δύο σίγουροι.
Στο δωμάτιό μας γίνεται ένας μικρός χαμός. Υπάρχουν τα ρούχα μας, που πρέπει να ξεχωρίσουμε τα λερωμένα από τα σαφάρι από τα καθαρά, διάφορα σουβενίρ, δωράκια για συγγενείς και φίλους και εκείνα τα βαριά ξύλινα σκαμπό που είχαμε αγοράσει στο δρόμο. Τελικά τα σκαμπό μπήκαν στις τσάντες πλάτης, σα χειραποσκευή. Αυτά, τα 9 κιλών καθισματάκια το καθένα, είχαν μεγάλο ταξίδι να κάνουν. Τι περίμενε τις πλάτες μας…
Είχαμε προγραμματίσει αυτή τη μέρα να επισκεφθούμε το πάρκο που βλέπεις τους καταρράκτες, το VictoriaFallsNationalPark. Θα μου πεις, πόσο να τους δεις πια. Τους είδαμε από το ελικόπτερο, τους είδαμε και από τη κορυφή της χαράδρας. Ακόμη κολυμπήσαμε και εκεί. Δεν είναι το ίδιο όμως. Οι καλές φωτογραφίες βγαίνουν από αυτή την πλευρά και δεν γίνεται να μην πάμε.
Τα δολάρια μας είχαν αρχίσει να ελαττώνονται σημαντικά, αλλά ευτυχώς στην είσοδο μπορούσαμε να πληρώσουμε σε ευρώ. Είκοσι πέντε ευρώ το άτομο, παρακαλώ.
Λίγα λόγια για τους καταρράκτες τώρα: Πιστεύεται ότι πρώτος τους ανακάλυψε ο Σκωτσέζος εξερευνητής DavidLivingstone, στις 16 Νοεμβρίου 1855. Από εκεί πήρε το όνομά του το μοναδικό προσβάσιμο μέρος στη μέση των καταρρακτών, το LivingstoneIsland. Ο D.Livingstone, ονόμασε τους καταρράκτες Βικτώρια, προς τιμήν της βασίλισσας του, αν και οι ντόπιοι τους ονόμασαν ‘‘Mosi-oa-Tunya’’, που σημαίνει ‘‘καπνός που βροντά’’. Φυσικά, είναι μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Παρόλο που δεν είναι ούτε οι ψηλότεροι καταρράκτες στον κόσμο, ούτε αυτοί που έχουν το μεγαλύτερο πλάτος, υπολογίζεται ότι είναι οι μεγαλύτεροι στον συνδυασμό αυτών των δύο στοιχείων. Το πλάτος τους φτάνει τα 1708 μέτρα και το ύψος τα 108. Ας μην αναφέρω περισσότερα στοιχεία, αυτά είναι τα βασικά.
Η βόλτα μας στους καταρράκτες διήρκησε περίπου τρείς ώρες. Περπατήσαμε απέναντι, κατά μήκος, βγάλαμε φωτογραφίες, βραχήκαμε από το σπρέι παρόλο που βρισκόμασταν σε περίοδο με χαμηλή στάθμη νερού (όταν έχει υψηλή στάθμη, το σπρέι μπορεί να φτάσει 400 μέτρα ύψος). Καθ’ όλο το μήκος της διαδρομής γινόταν πανικός από μπαμπουίνους. Μικροί, μεγάλοι, άλλοι σε κλαδιά, άλλοι στα παγκάκια, άλλοι έπιναν νερό, άλλοι τσακώνονταν, πραγματικός χαμός.
Οικογενειακές στιγμές...
Η ορμή του Devil's cataract
Ελπίζω να μη βαρεθήκατε...
Σταματήσαμε περισσότερη ώρα στο σημείο που μόλις χθες, βρίσκονταν κάποιοι άλλοι και μας χαιρετούσαν, όταν εμείς ήμασταν απέναντι, στην πισίνα του διαβόλου. Τώρα, είχαμε πάρει εμείς την ίδια θέση και βλέπαμε άλλους να βουτάνε στην πισίνα.
Μία γυναίκα δίπλα μας σχολιάζει πώς βουτάνε εκεί. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ και της είπα ότι είχαμε πάει χθες. Μας αποκάλεσε τρελούς (άκου τρελούς) και συνέχιζε να βγάζει φωτογραφίες.
Εκεί που είσαι ήμουνα κι εκεί που είμαι θα' ρθεις...
Περπατήσαμε ως το τέλος, είδαμε όλους τους καταρράκτες, του διαβόλου, του ουράνιου τόξου, τον κύριο καταρράκτη και καταλήξαμε στο σημείο κινδύνου, που είναι το μοναδικό μη προστατευμένο με φράκτη σημείο, που μπορούσαμε να πάμε κοντά στο χείλος του γκρεμού. Αν και ο χώρος είναι άνετος, όσο πηγαίνω προς την άκρη, νιώθω τους παλμούς μου να αυξάνονται. Έμεινα εκεί ίσα ίσα για μία-δύο φωτογραφίες και δρόμο!
Περισσότερο ανατολικά
Έπρεπε να πάμε στο ξενοδοχείο να αλλάξουμε ρούχα, είχαμε βραχεί λίγο και περπατήσαμε ως εκεί. Η ζέστη ήταν και πάλι πολύ. Έστειλα μήνυμα στον φίλο μας τον Elajah, αν θα ήταν στο μαγαζί του, να περάσουμε να τον δούμε λίγο. Μ’ αρέσει πολύ να κάθομαι και να συζητώ με ντόπιους, να ρωτάω για τη ζωή τους και τις συνήθειές τους. Ειδικά ο Elajah, ήταν πολύ συμπαθητικός και φαινόταν πολύ συνεσταλμένος.
Μας βεβαίωσε ότι θα είναι εκεί ότι ώρα και αν πηγαίναμε και αυτό κάναμε μόλις αλλάξαμε ρούχα. Γνωρίσαμε καλύτερα τον ίδιο και τον χρωματιστό αδερφό του. Μας ζήτησαν αν θέλουμε και αν έχουμε πράγματα άχρηστα για μας στην Ελλάδα, να τους τα στείλουμε. Οτιδήποτε μπορεί να είναι αυτό.
Τους χαιρετήσαμε και φύγαμε, προτού σκοτεινιάσει. Ήταν η τελευταία μας μέρα. Στην επιστροφή για το ξενοδοχείο, ρωτήσαμε ένα ταξί πόσο ήθελε για να μας πάρει το πρωί από το ξενοδοχείο ως το αεροδρόμιο και κλείσαμε στα 20$ με τις αποσκευές (το ξενοδοχείο ζητούσε την ευρωπαϊκή τιμή των 30$ έκαστος). Ανταλλάξαμε αριθμούς τηλεφώνου, να είμαστε και οι δύο σίγουροι.
Στο δωμάτιό μας γίνεται ένας μικρός χαμός. Υπάρχουν τα ρούχα μας, που πρέπει να ξεχωρίσουμε τα λερωμένα από τα σαφάρι από τα καθαρά, διάφορα σουβενίρ, δωράκια για συγγενείς και φίλους και εκείνα τα βαριά ξύλινα σκαμπό που είχαμε αγοράσει στο δρόμο. Τελικά τα σκαμπό μπήκαν στις τσάντες πλάτης, σα χειραποσκευή. Αυτά, τα 9 κιλών καθισματάκια το καθένα, είχαν μεγάλο ταξίδι να κάνουν. Τι περίμενε τις πλάτες μας…
Last edited by a moderator:
KLEOPATRA
Member
- Μηνύματα
- 5.870
- Likes
- 2.265
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ειρηνικος ..παντου
Ωχ "συζυγε":xmas_lol:..τελειωνει σιγα σιγα η ιστορια?
Κλαψ!
Κλαψ!
_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.243
Ναι μοναδική μου Κλεοπάτρα!
Έχουμε λίγες μέρες ακόμη, αλλά και τη μέρα με τη βουτιά σε αυτές... Χριστουγεννιάτικο δώρο θα ναι για μένα το τέλος της ιστορίας!! :xmas_lol:
KLEOPATRA
Member
- Μηνύματα
- 5.870
- Likes
- 2.265
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ειρηνικος ..παντου
Οχι Χριστουγεννιατικο δωρο για σενα θα ειναι τα εισιτηρια για Λατιν Αμερικα που θα κλεισεις σε λιγες μερες εεεε?:xmas_wink:
_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.243
Απαπαπαπα :xmas_redface:
Νομίζω είναι λίγο νωρίς... Μάλλον θα είναι ετεροχρονισμένο το δώρο... :xmas_lol:
_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.243
Τέλος πρώτου μέρους του ταξιδιού – αρχή δευτέρου [Cape Town] (ημέρα 12η)
Ήμασταν έτοιμοι από πλευρά αποσκευών και πήγαμε για πρωινό. Η πτήση μας ήταν μετά τη μία το μεσημέρι, δεν υπήρχε λόγος βιασύνης, απλά το τσεκ άουτ ήταν ως τις 11:00.
Κανονίσαμε τους όποιους λογαριασμούς μας στη ρεσεψιόν, πληρώνοντας και ένα τέλος ενός δολαρίου για κάθε μέρα, προαιρετικό, για κάποιους περιβαλλοντικούς σκοπούς. Γενικά, παντού υπήρχαν φυλλάδια και διαφημιστικά που είχαν να κάνουν με αυτό το θέμα.
Ο οδηγός του ταξί ήρθε λίγο νωρίτερα. Στη διαδρομή μας είπε πως έχει μόνο ένα παιδί, γιατί τα πράγματα είναι δύσκολα και θέλει να το μεγαλώσει όσο καλύτερα μπορεί. Το ταξί ήταν δικό του, δούλευε για τον εαυτό του και ήταν σε σχετικά καλή οικονομική κατάσταση σε σύγκριση με το μεγαλύτερο ποσοστό. Από διάφορες συζητήσεις που είχαμε και με άλλους κατοίκους, μάθαμε ότι οι περισσότεροι κάνουν πάνω από τέσσερα-πέντε παιδιά, πρώτον επειδή θεωρούν ότι ανεβαίνει το στάτους τους και δεύτερον, λόγω άγνοιας και ελλιπούς μόρφωσης. Όσοι μορφώνονται πράττουν διαφορετικά, προσπαθώντας να δώσουν μια καλύτερης ποιότητας ζωή από αυτή που οι ίδιοι έχουν.
Η τελευταία κλήση στο κινητό μου με τον αριθμό της Ζιμπάμπουε ήταν από τον Elajah. Αν και είχαμε χαιρετιστεί το προηγούμενο απόγευμα, πήρε τηλέφωνο να μας ευχηθεί ξανά. Είπε ότι χάρηκε πολύ που μας γνώρισε, μας ευχήθηκε καλό ταξίδι και καλή τύχη. Είναι πολύ συγκινητικό που έλαβα την κλήση αυτή από ένα άτομο που είχαμε γνωρίσει πριν ελάχιστες ημέρες και γνωρίσαμε λίγο. Εκτίμησα πολύ αυτήν την κίνησή του και δείχνει ότι είναι διαφορετικό πράγμα η φτώχεια και διαφορετικό η παιδεία και ο πολιτισμός και ότι δεν είναι υποχρεωτικά αλληλένδετα.
Ο τομέας αναχωρήσεων του αεροδρομίου είναι σκάλες ανώτερος από τις αφίξεις. Είναι σχεδόν ευρωπαϊκός. Ο τρόπος έκδοσης των καρτών επιβίβασης όμως, παραμένει πεπαλαιωμένος, διατηρώντας το χειρόγραφο στυλ.
Πήραμε τις κάρτες και μετά τον έλεγχο που περιελάμβανε βγάλσιμο παπουτσιών, περάσαμε στην αίθουσα αναμονής. Ήμασταν από τους πρώτους που φτάσαμε και ευτυχώς, γιατί μετά από λίγο δεν υπήρχε χώρος ούτε για καρφίτσα, όχι για να βρουν και κάθισμα όλοι. Δεν πειράζει όμως, πάλι οι περισσότεροι Κινέζοι ήταν. Ο χώρος αναμονής ήταν γεμάτος τεράστια κάδρα που απεικόνιζαν άγρια ζώα της χώρας (λες και δεν τα βλέπαμε τόσες μέρες). Να όμως που ένα ζευγάρι Κινέζων πήγαινε μπροστά από κάθε κάδρο και έβγαζε φωτογραφία με το κάθε ζώο. Πολύ γελοίο θέαμα.
Η πτήση αναχώρησε στην ώρα της, για καλή μας τύχη καθίσαμε στα καθίσματα της πρώτης θέσης, αλλά δυστυχώς αυτή η πτήση ήταν σχετικά μικρή για να το ευχαριστηθούμε. Φτάσαμε στο Γιοχάνεσμπουργκ, περάσαμε από τον έλεγχο διαβατηρίων, μπήκε μια σφραγίδα και αλλάξαμε αεροσκάφος για το Κέιπ Τάουν. Κατά την αναμονή, τοποθετώ στο κινητό μου την κάρτα με τον αριθμό της Νότιας Αφρικής, που είχα αγοράσει στην στάση στο αεροδρόμιο, όταν πηγαίναμε προς Ζιμπάμπουε. Τηλεφωνώ στο γραφείο που είχαμε κλείσει την εκδρομή για το whitesharkcagedive(βουτιά στο κλουβί που απ’ έξω έχει καρχαρίες), δεν απαντούν και αφήνω μήνυμα στον τηλεφωνητή.
Μετά από ακόμα περίπου δύο ώρες πτήσης, βρεθήκαμε πάνω από την πόλη. Το τελευταίο που θυμάμαι είναι το πόσες πολλές πισίνες υπήρχαν, μου έκανε τεράστια εντύπωση. Αποβιβαστήκαμε, φορτωμένοι με τα εννιά κιλά σακίδια πλάτης, σηκώσαμε χρήματα από το πρώτο μηχάνημα αναλήψεων που βρήκαμε και πήραμε ένα ταξί για το ξενοδοχείο (ενοικιαζόμενο δωμάτιο), στην τιμή των 250 ZAR. Δεν κάναμε παζάρια, μόλις είχαμε φτάσει, δεν είχαμε όρεξη για τέτοια τώρα. Λαμβάνω γραπτό μήνυμα στο κινητό μου, από το γραφείο για την αυριανή εκδρομή και έγραφε πως θα με ενημέρωναν για την ώρα που θα περνούσαν να μας πάρουν από το δωμάτιο.
Η διαδρομή κρατάει κανένα τέταρτο, ευτυχώς γνωρίζει την οδό ο ταξιτζής και φτάνουμε τόσο γρήγορα στο διαμέρισμα, που ο ιδιοκτήτης ακόμη δεν είχε φτάσει. Μετά από δέκα λεπτά αναμονής, ήρθε ένας ευγενέστατος νέος με ένα κλασάτο αμάξι, μας έδωσε το κλειδί, μας έδειξε το διαμέρισμα, μας έδωσε μερικές γενικές πληροφορίες και έφυγε. Τον είχα ρωτήσει μόνο για το Σαββάτο, αν και είχαμε ενημερωθεί ότι πρέπει να κάνουμε τσεκ άουτ στις 11:00, αν μπορούσαμε να αφήσουμε τα πράγματα περισσότερο, αν δεν περίμενε άλλους πελάτες.
Κάναμε ένα μπανάκι, το δωμάτιο ήταν παραπάνω από πολύ καλό και βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο. Σταματήσαμε ένα ταξί κάνοντας σήμα με το χέρι, είπα στον οδηγό να ανάψει το ταξίμετρο γιατί ήταν σβηστό και μας άφησε στο Waterfront, πληρώνοντας το ασήμαντο ποσό των δύο ευρώ (20 ZAR).
Το V & AWaterfront (VictoriaandAlfredWaterfront), είναι το παλιό ιστορικό εργατικό λιμάνι. Εκεί βρίσκονται πολλές επιλογές αγορών και διασκέδασης γενικότερα. Είναι το πιο επισκέψιμο τουριστικό σημείο ολόκληρης της χώρας.
Το πρώτο που είδαμε ανοίγοντας την πόρτα του ταξί, είναι ένας τροχός (αυτός που έχουν στα λούνα παρκ) με μονόχρωμο ωραίο φωτισμό. Προχωρώντας, υπάρχουν διάφορα μουσικά συγκροτήματα που παίζουν μουσική στον πεζόδρομο και ένα γκρουπ ζογκλέρ που κάνουν διάφορα κόλπα με φωτιές, καρέκλες, σχοινιά κ.α. Ο κόσμος μου φάνηκε πολύ ήρεμος, χαλαρός και κομψός. Καθίσαμε σε ένα εστιατόριο που είχαμε δει σε διαφήμιση στο περιοδικό του αεροπλάνου, αναφερόταν ψηφισμένο ως το καλύτερο εστιατόριο για μπριζόλες στο Κέιπ και καθίσαμε, αφού δεν είχαμε χρόνο για ψάξιμο.
Ο καλόγουστα φωτισμένος τροχός στο V&A Waterfront
Τα πιάτα ήταν όντως αντίστοιχα των κριτικών που είχαμε διαβάσει, το σέρβις πολύ καλό και στον λογαριασμό είχε γίνει ένα λάθος. Μας είχαν χρεώσει κάποιους καφέδες που πήραν οι δύο κυρίες που κάθονταν στο διπλανό τραπέζι. Πάνω στην ακύρωση των λογαριασμών, μας ρώτησαν από πού ήμασταν, μας έπρηξαν με πολλές πληροφορίες και μας ενημέρωσε η μία ότι είχε πάει παλιότερα –μαντέψτε που- στην Μύκονο, λες και το’ ξερα. Όσο τρώγαμε, ήρθε μήνυμα και μας ενημέρωναν ότι θα περνούσαν στις 4 τα ξημερώματα να μας πάρουν για τους καρχαρίες. Ήταν γροθιά στο στομάχι...
Το ταξί μας άφησε στο δωμάτιο, πληρώνοντας λίγο περισσότερα (3 ευρώ=30 ZAR), λόγω της ώρας. Απ’ ότι κατάλαβα, μετά τις 20:00 αλλάζει η τιμή. Ετοιμάσαμε την υποβρύχια φωτογραφική και τα ρούχα για το πρωί και πέσαμε για ύπνο.
Περί Ζιμπάμπουε:
Θέλω να σπαταλήσω λίγο χώρο, για να γράψω μερικά πράγματα για τη χώρα αυτή.
Η απόφαση να κάνει κάποιος το ταξίδι αυτό, είναι μεγάλη. Ιδίως όταν όλοι τον πυροβολούν με αρνητικές πληροφορίες, όπως γινόταν σε μας. Τα πράγματα όμως είναι εντελώς διαφορετικά. Φυσικά, δεν είναι ο παράδεισος από θέμα ασφάλειας. Όχι ότι νιώσαμε οποιαδήποτε στιγμή απειλούμενοι από κάτι ή κάποιον (εκτός του μεθυσμένου), αλλά δεν μπορώ να προτρέψω κάποιον να πάει, νομίζοντας πως είναι ο ιδανικός προορισμός από θέμα ασφάλειας. Φυσικά, αν κανείς διαβάσει τη λίστα με τις πιο επικίνδυνες χώρες στον κόσμο, δε θα δει γραμμένη τη Ζιμπάμπουε μέσα και πολύ σωστά συμβαίνει.
Με όσους συναναστραφήκαμε, μείναμε απολύτως ικανοποιημένοι. Από ιδιοκτήτες ξενοδοχείων, εστιατορίων, καταστημάτων, υπαλλήλους, απλούς ανθρώπους. Είναι άνθρωποι ιδιαίτερα ευγενικοί, φιλικοί, αγνοί και πάντα περισσεύει ένα χαμόγελο να σου δώσουν. Ακόμη κι αν δεν γίνεις πελάτης τους, ακόμη κι αν τους μιλήσεις άσχημα. Είναι άνθρωποι που μας χρειάζονται, χρειάζονται τον τουρισμό.
Μου έκανε τεράστια εντύπωση το πόσο εκπαιδευμένοι είναι στο θέμα ‘‘τουρισμός’’. Όλοι οι υπάλληλοι είναι άψογοι, ευγενέστατοι. Συστήνονται οι πάντες μόλις συναντήσουν τον πελάτη/τουρίστα, τον χαιρετούν, τον ρωτάνε αν είναι καλά, αν χρειάζεται κάτι άλλο, αν, αν, χίλια αν.
Ήταν ένας τόπος που με κέρδισε 100%. Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του ποσοστού πηγαίνει στους ανθρώπους και το μικρότερο στο μέρος καθαυτό. Ένα ταξίδι που με κάνει περήφανο που το πραγματοποίησα, γιατί βγήκα –πάντα στον εαυτό μου- απόλυτα δικαιωμένος.
Ήμασταν έτοιμοι από πλευρά αποσκευών και πήγαμε για πρωινό. Η πτήση μας ήταν μετά τη μία το μεσημέρι, δεν υπήρχε λόγος βιασύνης, απλά το τσεκ άουτ ήταν ως τις 11:00.
Κανονίσαμε τους όποιους λογαριασμούς μας στη ρεσεψιόν, πληρώνοντας και ένα τέλος ενός δολαρίου για κάθε μέρα, προαιρετικό, για κάποιους περιβαλλοντικούς σκοπούς. Γενικά, παντού υπήρχαν φυλλάδια και διαφημιστικά που είχαν να κάνουν με αυτό το θέμα.
Ο οδηγός του ταξί ήρθε λίγο νωρίτερα. Στη διαδρομή μας είπε πως έχει μόνο ένα παιδί, γιατί τα πράγματα είναι δύσκολα και θέλει να το μεγαλώσει όσο καλύτερα μπορεί. Το ταξί ήταν δικό του, δούλευε για τον εαυτό του και ήταν σε σχετικά καλή οικονομική κατάσταση σε σύγκριση με το μεγαλύτερο ποσοστό. Από διάφορες συζητήσεις που είχαμε και με άλλους κατοίκους, μάθαμε ότι οι περισσότεροι κάνουν πάνω από τέσσερα-πέντε παιδιά, πρώτον επειδή θεωρούν ότι ανεβαίνει το στάτους τους και δεύτερον, λόγω άγνοιας και ελλιπούς μόρφωσης. Όσοι μορφώνονται πράττουν διαφορετικά, προσπαθώντας να δώσουν μια καλύτερης ποιότητας ζωή από αυτή που οι ίδιοι έχουν.
Η τελευταία κλήση στο κινητό μου με τον αριθμό της Ζιμπάμπουε ήταν από τον Elajah. Αν και είχαμε χαιρετιστεί το προηγούμενο απόγευμα, πήρε τηλέφωνο να μας ευχηθεί ξανά. Είπε ότι χάρηκε πολύ που μας γνώρισε, μας ευχήθηκε καλό ταξίδι και καλή τύχη. Είναι πολύ συγκινητικό που έλαβα την κλήση αυτή από ένα άτομο που είχαμε γνωρίσει πριν ελάχιστες ημέρες και γνωρίσαμε λίγο. Εκτίμησα πολύ αυτήν την κίνησή του και δείχνει ότι είναι διαφορετικό πράγμα η φτώχεια και διαφορετικό η παιδεία και ο πολιτισμός και ότι δεν είναι υποχρεωτικά αλληλένδετα.
Ο τομέας αναχωρήσεων του αεροδρομίου είναι σκάλες ανώτερος από τις αφίξεις. Είναι σχεδόν ευρωπαϊκός. Ο τρόπος έκδοσης των καρτών επιβίβασης όμως, παραμένει πεπαλαιωμένος, διατηρώντας το χειρόγραφο στυλ.
Πήραμε τις κάρτες και μετά τον έλεγχο που περιελάμβανε βγάλσιμο παπουτσιών, περάσαμε στην αίθουσα αναμονής. Ήμασταν από τους πρώτους που φτάσαμε και ευτυχώς, γιατί μετά από λίγο δεν υπήρχε χώρος ούτε για καρφίτσα, όχι για να βρουν και κάθισμα όλοι. Δεν πειράζει όμως, πάλι οι περισσότεροι Κινέζοι ήταν. Ο χώρος αναμονής ήταν γεμάτος τεράστια κάδρα που απεικόνιζαν άγρια ζώα της χώρας (λες και δεν τα βλέπαμε τόσες μέρες). Να όμως που ένα ζευγάρι Κινέζων πήγαινε μπροστά από κάθε κάδρο και έβγαζε φωτογραφία με το κάθε ζώο. Πολύ γελοίο θέαμα.
Η πτήση αναχώρησε στην ώρα της, για καλή μας τύχη καθίσαμε στα καθίσματα της πρώτης θέσης, αλλά δυστυχώς αυτή η πτήση ήταν σχετικά μικρή για να το ευχαριστηθούμε. Φτάσαμε στο Γιοχάνεσμπουργκ, περάσαμε από τον έλεγχο διαβατηρίων, μπήκε μια σφραγίδα και αλλάξαμε αεροσκάφος για το Κέιπ Τάουν. Κατά την αναμονή, τοποθετώ στο κινητό μου την κάρτα με τον αριθμό της Νότιας Αφρικής, που είχα αγοράσει στην στάση στο αεροδρόμιο, όταν πηγαίναμε προς Ζιμπάμπουε. Τηλεφωνώ στο γραφείο που είχαμε κλείσει την εκδρομή για το whitesharkcagedive(βουτιά στο κλουβί που απ’ έξω έχει καρχαρίες), δεν απαντούν και αφήνω μήνυμα στον τηλεφωνητή.
Μετά από ακόμα περίπου δύο ώρες πτήσης, βρεθήκαμε πάνω από την πόλη. Το τελευταίο που θυμάμαι είναι το πόσες πολλές πισίνες υπήρχαν, μου έκανε τεράστια εντύπωση. Αποβιβαστήκαμε, φορτωμένοι με τα εννιά κιλά σακίδια πλάτης, σηκώσαμε χρήματα από το πρώτο μηχάνημα αναλήψεων που βρήκαμε και πήραμε ένα ταξί για το ξενοδοχείο (ενοικιαζόμενο δωμάτιο), στην τιμή των 250 ZAR. Δεν κάναμε παζάρια, μόλις είχαμε φτάσει, δεν είχαμε όρεξη για τέτοια τώρα. Λαμβάνω γραπτό μήνυμα στο κινητό μου, από το γραφείο για την αυριανή εκδρομή και έγραφε πως θα με ενημέρωναν για την ώρα που θα περνούσαν να μας πάρουν από το δωμάτιο.
Η διαδρομή κρατάει κανένα τέταρτο, ευτυχώς γνωρίζει την οδό ο ταξιτζής και φτάνουμε τόσο γρήγορα στο διαμέρισμα, που ο ιδιοκτήτης ακόμη δεν είχε φτάσει. Μετά από δέκα λεπτά αναμονής, ήρθε ένας ευγενέστατος νέος με ένα κλασάτο αμάξι, μας έδωσε το κλειδί, μας έδειξε το διαμέρισμα, μας έδωσε μερικές γενικές πληροφορίες και έφυγε. Τον είχα ρωτήσει μόνο για το Σαββάτο, αν και είχαμε ενημερωθεί ότι πρέπει να κάνουμε τσεκ άουτ στις 11:00, αν μπορούσαμε να αφήσουμε τα πράγματα περισσότερο, αν δεν περίμενε άλλους πελάτες.
Κάναμε ένα μπανάκι, το δωμάτιο ήταν παραπάνω από πολύ καλό και βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο. Σταματήσαμε ένα ταξί κάνοντας σήμα με το χέρι, είπα στον οδηγό να ανάψει το ταξίμετρο γιατί ήταν σβηστό και μας άφησε στο Waterfront, πληρώνοντας το ασήμαντο ποσό των δύο ευρώ (20 ZAR).
Το V & AWaterfront (VictoriaandAlfredWaterfront), είναι το παλιό ιστορικό εργατικό λιμάνι. Εκεί βρίσκονται πολλές επιλογές αγορών και διασκέδασης γενικότερα. Είναι το πιο επισκέψιμο τουριστικό σημείο ολόκληρης της χώρας.
Το πρώτο που είδαμε ανοίγοντας την πόρτα του ταξί, είναι ένας τροχός (αυτός που έχουν στα λούνα παρκ) με μονόχρωμο ωραίο φωτισμό. Προχωρώντας, υπάρχουν διάφορα μουσικά συγκροτήματα που παίζουν μουσική στον πεζόδρομο και ένα γκρουπ ζογκλέρ που κάνουν διάφορα κόλπα με φωτιές, καρέκλες, σχοινιά κ.α. Ο κόσμος μου φάνηκε πολύ ήρεμος, χαλαρός και κομψός. Καθίσαμε σε ένα εστιατόριο που είχαμε δει σε διαφήμιση στο περιοδικό του αεροπλάνου, αναφερόταν ψηφισμένο ως το καλύτερο εστιατόριο για μπριζόλες στο Κέιπ και καθίσαμε, αφού δεν είχαμε χρόνο για ψάξιμο.
Ο καλόγουστα φωτισμένος τροχός στο V&A Waterfront
Τα πιάτα ήταν όντως αντίστοιχα των κριτικών που είχαμε διαβάσει, το σέρβις πολύ καλό και στον λογαριασμό είχε γίνει ένα λάθος. Μας είχαν χρεώσει κάποιους καφέδες που πήραν οι δύο κυρίες που κάθονταν στο διπλανό τραπέζι. Πάνω στην ακύρωση των λογαριασμών, μας ρώτησαν από πού ήμασταν, μας έπρηξαν με πολλές πληροφορίες και μας ενημέρωσε η μία ότι είχε πάει παλιότερα –μαντέψτε που- στην Μύκονο, λες και το’ ξερα. Όσο τρώγαμε, ήρθε μήνυμα και μας ενημέρωναν ότι θα περνούσαν στις 4 τα ξημερώματα να μας πάρουν για τους καρχαρίες. Ήταν γροθιά στο στομάχι...
Το ταξί μας άφησε στο δωμάτιο, πληρώνοντας λίγο περισσότερα (3 ευρώ=30 ZAR), λόγω της ώρας. Απ’ ότι κατάλαβα, μετά τις 20:00 αλλάζει η τιμή. Ετοιμάσαμε την υποβρύχια φωτογραφική και τα ρούχα για το πρωί και πέσαμε για ύπνο.
Περί Ζιμπάμπουε:
Θέλω να σπαταλήσω λίγο χώρο, για να γράψω μερικά πράγματα για τη χώρα αυτή.
Η απόφαση να κάνει κάποιος το ταξίδι αυτό, είναι μεγάλη. Ιδίως όταν όλοι τον πυροβολούν με αρνητικές πληροφορίες, όπως γινόταν σε μας. Τα πράγματα όμως είναι εντελώς διαφορετικά. Φυσικά, δεν είναι ο παράδεισος από θέμα ασφάλειας. Όχι ότι νιώσαμε οποιαδήποτε στιγμή απειλούμενοι από κάτι ή κάποιον (εκτός του μεθυσμένου), αλλά δεν μπορώ να προτρέψω κάποιον να πάει, νομίζοντας πως είναι ο ιδανικός προορισμός από θέμα ασφάλειας. Φυσικά, αν κανείς διαβάσει τη λίστα με τις πιο επικίνδυνες χώρες στον κόσμο, δε θα δει γραμμένη τη Ζιμπάμπουε μέσα και πολύ σωστά συμβαίνει.
Με όσους συναναστραφήκαμε, μείναμε απολύτως ικανοποιημένοι. Από ιδιοκτήτες ξενοδοχείων, εστιατορίων, καταστημάτων, υπαλλήλους, απλούς ανθρώπους. Είναι άνθρωποι ιδιαίτερα ευγενικοί, φιλικοί, αγνοί και πάντα περισσεύει ένα χαμόγελο να σου δώσουν. Ακόμη κι αν δεν γίνεις πελάτης τους, ακόμη κι αν τους μιλήσεις άσχημα. Είναι άνθρωποι που μας χρειάζονται, χρειάζονται τον τουρισμό.
Μου έκανε τεράστια εντύπωση το πόσο εκπαιδευμένοι είναι στο θέμα ‘‘τουρισμός’’. Όλοι οι υπάλληλοι είναι άψογοι, ευγενέστατοι. Συστήνονται οι πάντες μόλις συναντήσουν τον πελάτη/τουρίστα, τον χαιρετούν, τον ρωτάνε αν είναι καλά, αν χρειάζεται κάτι άλλο, αν, αν, χίλια αν.
Ήταν ένας τόπος που με κέρδισε 100%. Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του ποσοστού πηγαίνει στους ανθρώπους και το μικρότερο στο μέρος καθαυτό. Ένα ταξίδι που με κάνει περήφανο που το πραγματοποίησα, γιατί βγήκα –πάντα στον εαυτό μου- απόλυτα δικαιωμένος.
Last edited by a moderator:
underwater
Member
- Μηνύματα
- 2.896
- Likes
- 13.422
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ανταρκτική
Μόλις διάβασα, με πολύ καθυστέρηση, το κομμάτι που αναφέρεσαι στο Devil's Pool! Ανατρίχιασα! Φαίνεται απίστευτη εμπειρία και πραγματικά ζήλεψα (με την καλή έννοια)! Κρίμα που η περίοδος που το συγκεκριμένο μέρος είναι προσβάσιμο είναι τόσο περιορισμένη (μήνες που φοβάμαι ότι είναι απαγορευτικοί για μένα:xmas_sad
. Αλλά at least κατάφερα να ταξιδέψω νοερά με την ιστορία σου! Πάντα τέτοια!:xmas_biggrin:
. Αλλά at least κατάφερα να ταξιδέψω νοερά με την ιστορία σου! Πάντα τέτοια!:xmas_biggrin:
_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.243
Ευχαριστώ πολύ.Μόλις διάβασα, με πολύ καθυστέρηση, το κομμάτι που αναφέρεσαι στο Devil's Pool! Ανατρίχιασα! Φαίνεται απίστευτη εμπειρία και πραγματικά ζήλεψα (με την καλή έννοια)! Κρίμα που η περίοδος που το συγκεκριμένο μέρος είναι προσβάσιμο είναι τόσο περιορισμένη (μήνες που φοβάμαι ότι είναι απαγορευτικοί για μένα:xmas_sad
Μην το αποδεχτείς, πρέπει να σκέφτεσαι ότι θα πάς κάποτε. Ίσως είσαι εκπαιδευτικός. Μπορείς να πας προς Δεκέμβρη, προλαβαίνεις κάποια στιγμή. Υπάρχουν λύσεις. Είναι τόσο τέλεια... :xmas_lol:
underwater
Member
- Μηνύματα
- 2.896
- Likes
- 13.422
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ανταρκτική
Δεν είμαι εκπαιδευτικός, αλλά ακολουθώ το σχολικό πρόγραμμα.:xmas_smile:
Ναι, υπάρχει πάντα το τέλος Δεκέμβρη που πάνε όλοι παντού και είναι οι τιμές στον Θεό!:xmas_biggrin:
Ευχαριστώ πάντως για την ενθάρρυνση και πάλι πάντα τέτοια εύχομαι!
_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.243
Η Βουτιά ΙΙ [Βουτιά με τους λευκούς] (ημέρα 13η)
Στις τέσσερις το πρωί, είχαμε κατέβει στο ισόγειο. Το βανάκι περίμενε απ’ έξω, μέσα ήταν ήδη ξαπλωμένο ένα ζευγάρι, που το ξυπνήσαμε κατά την είσοδό μας. Σε ελάχιστα λεπτά είχαμε κοιμηθεί και εμείς, με το νανούρισμα που μας πρόσφερε το ελαφρύ κούνημα του βαν στο δρόμο, σε συνδυασμό με την σιγανή καλή μουσική που έπαιζε το ράδιο.
Δύο ώρες αργότερα, φτάσαμε στο Gansbaai. Είναι το γνωστότερο μέρος απ’ όπου φεύγουν τα σκάφη για τις βουτιές με καρχαρίες. Αγουροξυπνημένοι, μπήκαμε σε ένα μονώροφο κτίριο που στον χώρο υπήρχε σκορπισμένη η μυρωδιά ζεστού καφέ, muffin, τοστ και άλλων λιχουδιών. Αφού ήπια τις πρώτες γουλιές καφέ, άρχισα να βλέπω τις τοιχογραφίες από καρχαρίες και διάφορες κατασκευές με το συγκεκριμένο θέμα. Στο καθιστικό του καταδυτικού ας το πω, είναι ακόμη εννέα άτομα. Ένιωσα λιγότερο τρελός μόλις είδα και αυτούς. Όλοι από Νότια Αφρική και Αμερική.
Ο υπεύθυνος, άρχισε να μας δίνει οδηγίες όσο οι άλλοι έτρωγαν. Εμείς δεν φάγαμε για να μην ανακατευτούμε. Μας είπε για το πώς θα κρατιόμαστε μέσα στο κλουβί, για το πώς θα παίρνουμε αναπνοή, για το ότι υπάρχει τουαλέτα και άλλες ευκολίες στο σκάφος, για το ένα, για το άλλο και μας προειδοποίησε να μην βγάλουμε έξω από το κλουβί το χέρι μας. Το να δούμε καρχαρίες, είπε, είναι αρκετά πιθανό αυτή την εποχή, αλλά ποτέ δεν είναι εγγυημένο. Ήλπιζα να μην πήγε χαμένος ο κόπος μας. Για να τελειώσουμε τη θεωρητική διαδικασία, υπογράψαμε όλοι για την αποδοχή οποιασδήποτε ευθύνης σχετικά με την επικείμενη βουτιά.
Βγήκαμε έξω και τότε άρχισε το κρύο να με διαπερνά. Ήταν τόσο πολύ το κρύο, που από το τρέμουλο δεν μπορούσα να μιλήσω στην αδερφή μου για να κάνουμε μια επανάληψη των βασικών που μας είπαν. Βέβαια, είχα φορέσει ένα μπουφανάκι, υποτίθεται αντιανεμικό, αλλά τι να μου κάνει, αφού από κάτω φορούσα βερμούδα. Ήταν βασανιστική η αναμονή.
Η SharkLady κινήθηκε. Μπήκαμε μέσα, πριν την ρίξουν στη θάλασσα. Έπιασα θέση καμπίνα. Μην φανταστείτε καμιά κλειστή καμπίνα, αλλά κάτι ήταν κι αυτό. Οι περισσότερο τολμηροί κάθισαν στην πλώρη ή πάνω από την καμπίνα. Το σκάφος ρίχτηκε στο νερό.
Εκτός από εμάς τους έντεκα, στο σκάφος ήταν ο υπεύθυνος, ο καπετάνιος της καταστροφής, κάποιος άλλος που θα έριχνε τροφή στη θάλασσα και ένας καμεραμάν που θα απαθανάτιζε τις στιγμές. Τα κύματα ήταν τεράστια. Νιώθαμε το σκάφος να βρίσκεται πολλές φορές στον αέρα και να ξαναπέφτει στα κύματα. Οι τολμηροί που είχαν καθίσει μπροστά, είχαν γίνει χαλκομανία στο τζάμι της καμπίνας. Ο καπετάνιος είχε ράμματα στη μύτη, στο χέρι και ένας Θεός ξέρει που αλλού. Ήξερα πως το είχε πάθει. Καμιά άλλη φορά, θα’ χε σπάσει το σκάφος και θα είχε πέσει η καμπίνα πάνω του. Μαζί με όλα αυτά που ζούσα, σκεφτόμουν και το τι θα δούμε. Θα πετύχουμε καρχαρίες ή τζάμπα χαραμίζουμε τον χρόνο μας και μάλιστα περνώντας τόσα –στην κυριολεξία- βασανιστήρια;
Συνεπιβάτης, παλεύοντας με τα κύματα
Με το κρύο να μην υποχωρεί και τα χέρια μας γαντζωμένα συνεχώς δεξιά και αριστερά, φτάσαμε μετά από ανυπολόγιστη ώρα κάπου μεσοπέλαγα. Παρά το κούνημα, που ώρες ώρες νόμιζες πώς βρίσκεσαι στον ουρανό και άλλες στο βυθό της θάλασσας, καταφέραμε να δούμε μια φάλαινα που έκοβε βόλτες, πολύ κοντά στο σκάφος. Φωτογραφία μην περιμένετε, αν άφηνα τα χέρια μου, θα γινόμουν μεζές της.
Έπεσαν δύο άγκυρες και το κλουβί στη θάλασσα. Ο ναύτης άρχισε να ρίχνει τροφή, που μύριζε σαν ψάρι παστό και ήταν ότι χειρότερο μετά από τη διαδρομή που μόλις είχαμε ζήσει. Η πρώτη ομάδα τεσσάρων ατόμων που θα έπεφτε στο κλουβί, φόρεσε τις βρεγμένες καταδυτικές στολές, που κρέμονταν σε έναν οριζόντιο σωλήνα, καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιωτικού παραληρήματος του σκάφους. Πώς θα βουτήξω σ’ αυτή την παγωνιά; Πόσο θα αντέξω εκεί μέσα; Ήταν οι σκέψεις που έκανα όσο προσπαθούσα να κατευνάσω τα σωθικά μου. Παράλληλα, αν και ενίσχυε την ανακατωσούρα μας, είχαμε στραμμένα τα βλέμματα στη θάλασσα.
Το πτερύγιο εμφανίστηκε. Ήταν λευκός καρχαρίας! Ο υπεύθυνος φώναξε πως ήταν πολύ νωρίς, ακόμη δεν είχαν ρίξει άγκυρες καλά καλά και ο πρώτος είχε κάνει περήφανος την εμφάνισή του. Το βρωμερό παστό ψάρι, έκανε καλή δουλειά, δοκιμασμένο κόλπο προφανώς. Έπιασα την φωτογραφική και άρχισα να απαθανατίζω τα κόλπα που έκανε.
Έκανε την εμφάνισή του
Τα τέσσερα άτομα, ξεκίνησαν να μπαίνουν ένα ένα στο κλουβί, με συγκεκριμένο τρόπο που μας είχαν πει και βγάζοντας κραυγές λόγω της χαμηλής θερμοκρασίας του νερού. Εμείς απλά κοιτάζαμε και έβγαλα μερικές ακόμη φωτογραφίες. Ωστόσο, συνέχιζαν να κάνουν και άλλοι λευκοί την εμφάνισή τους. Ήμασταν κάπου στους τέσσερις μέχρι τώρα.
Έπρεπε να είμαστε έτοιμοι να βουτήξουμε μόλις οι προηγούμενοι βγουν από τη θάλασσα. Φόρεσα τη στολή μου, πάγωσα φορώντας τη και περίμενα. Αφού όλοι ετοιμάστηκαν, άνοιξε το πάνω μέρος του κλουβιού ο υπεύθυνος και βγήκε έξω η πρώτη ομάδα. Μια κοπέλα απ’ αυτές που έβγαιναν μου είπε ότι δεν είναι τόσο κρύο τελικά.
Ήμουν ο πρώτος που μπήκα στο κλουβί από τη δική μας ομάδα. Στη μέση, μπήκαν οι δύο κοπέλες (συμπεριλαμβανομένης της αδερφής μου) και στην άλλη άκρη ένας άλλος νεαρός. Κατά την είσοδο στο κλουβί, δεν έδωσα και πολύ βάση στην πολική θερμοκρασία. Αγκύλωσα τα χέρια μου στη μία κίτρινη οριζόντια μεταλλική βέργα που βρίσκεται λίγα εκατοστά πιο μέσα από τα εξωτερικά κάγκελα και κοίταξα να εντοπίσω την δεύτερη παράλληλη κίτρινη βέργα που ήταν χαμηλά στο κλουβί, για να γαντζώνουμε τα πέλματά μας. Στο δεξί μου χέρι είχα κρεμάσει τη υποβρύχια φωτογραφική.
Ο λευκός ήρθε αμέσως. Με τη βοήθεια του δολώματος, περνούσε μπροστά από το κλουβί κυνηγώντας το. Μετά, ερχόταν άλλος και άλλος. Λογικά είχε αυξηθεί ο αριθμός τους. Για να πάρουμε αναπνοή, βγάζουμε το κεφάλι μας έξω από το νερό, περιμένουμε και μόλις ο υπεύθυνος εντοπίσει κάποιον καρχαρία που θα επιτεθεί, μας φωνάζει από ποια πλευρά θα έρθει. Όταν είναι σε κοντινή απόσταση, μας λέει να βουτήξουμε μέσα και εμείς είμαστε ήδη έτοιμοι για το που θα κοιτάξουμε. Ένας, άρπαξε το δόλωμα και έγινε η μάχη για να το τραβήξει ακριβώς δίπλα μου. Είχε εξαγριωθεί και σταμάτησε να φαίνεται όταν είχε ανακατέψει το νερό πολύ.
Παράλληλα, θέλω να βγάλω μερικές φωτογραφίες. Η όλη διαδικασία είναι δύσκολη. Πρέπει στα τεράστια κύματα να κρατιέμαι με το αριστερό μου χέρι, με το δεξί να βγάζω φωτογραφίες, προσπαθούσα να πιέζω το σώμα μου κάθε φορά προς τα κάνω και να κερδίσω την άνωση, γαντζώνοντας τα πέλματα στη μπάρα χαμηλά. Και το σημαντικότερο, να μη βγάλω απ’ τα κάγκελα κανένα χέρι ή πόδι. Το υπερβολικό κρύο δυσκολεύει την ελαστικότητα των χεριών μου και πολλές φορές το δάχτυλό μου πιέζει συνεχώς το zoomμε αποτέλεσμα να μη φαίνεται τίποτα στη φωτογραφία. Μαρτύριο κανονικό δηλαδή... Η ώρα που δικαιούμασταν να μείνουμε είχε τελειώσει. Βγήκαμε έξω από το κλουβί, με συγκεκριμένη πάλι διαδικασία και παρακολουθήσαμε το τρίτο γκρουπ, που αποτελούταν από τρία άτομα. Όσο βρισκόμαστε έξω, οι καρχαρίες έχουν αυξηθεί στους εφτά.
Προφίλ
Αμφάς
Παράτησα τη μηχανή στην άκρη και άφησα το αριστερό μου χέρι απ’ το οποίο κρατιόμουν στο κάγκελο να ξεκουραστεί. Ο υπεύθυνος με ρώτησε αν θέλω να μπω ξανά, αλλά τα χέρια μου είναι ακόμη κουρασμένα. Τη θέση μου παίρνει και δυσκολεύομαι να το πιστέψω, η αδερφή μου. Είχα σκοπό να βουτήξω ξανά, αλλά χωρίς τη μηχανή αυτή τη φορά. Ήθελα να βουτήξω για μένα και θα έβαζα τα δυνατά μου να αντέξω για πολύ ώρα.
Το κρύο είναι τόσο, που κάποιος από την Τρίτη ομάδα σηκώνει το χέρι του, ως ένδειξη του ότι θέλει να βγει. Παίρνω τη θέση του. Μπαίνω στην αριστερή πλευρά του κλουβιού, με δυο χέρια ελεύθερα. Παρακολουθώ με προσοχή ότι περνάει μπροστά από το κλουβί. Στόματα ανοιχτά, δόντια κοφτερά. Κοιτάζω τους καρχαρίες στα μάτια, τα σώματά τους έχουν πολλά σημάδια. Δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι από πάλη ή από κάτι άλλο. Έρχονταν πολλοί και συνεχώς, προσπαθούσα να κρατηθώ, να ανεβαίνω να παίρνω σωστές αναπνοές, να δίνω βάση στα σήματα του υπευθύνου ώστε να μην χάσω κάτι καλό.
Επίσκεψη στον οδοντίατρο...επειγόντως!
Μασουλώντας
Καθ’ όλη τη διάρκεια που βρίσκομαι στο κλουβί, υποσυνείδητα, όπως όλοι φαντάζομαι, σκέφτομαι ότι μπορεί να υπάρξει ατύχημα. Είχα δει και ένα ντοκιμαντέρ όσο ήμουν Ελλάδα ακόμη και έδειχνε περιστατικά με καρχαρίες και με βουτιές σαν τη σημερινή (βαλτοί ήταν. Πολλοί, με ρωτάνε τώρα γιατί δεν έβγαλα έξω απ’ το κλουβί το χέρι μου, να αγγίξω έναν καρχαρία. Οι λόγοι είναι πως μας είχαν προειδοποιήσει ότι αν γίνει κάτι τέτοιο, λήγει η εκδρομή και κακά τα ψέματα, δεν τολμάς να το βγάλεις το χέρι! Τουλάχιστον εγώ, θέλω να παίζω πιάνο για πολλά χρόνια ακόμη…
Κάποια στιγμή περιφέρεται μια φώκια στην περιοχή. Όχι, δε φαγώθηκε. Ήρθε στο κλουβί, μπήκε μέσα, βγήκε, ξαναμπήκε, έκανε τούμπες εντός και εκτός κλουβιού, αλλά την γλίτωσε. Θα μπορούσε να είχε γίνει ένα καλό πρωινό.
Τη δεύτερη φορά που βούτηξα, άντεξα αρκετή ώρα, δεν το περίμενα. Συνήθως κρυώνω γρήγορα όταν βουτάω δεύτερη φορά στη θάλασσα, πόσο μάλλον εδώ που είναι όπως είναι. Καθ’ όλη τη διάρκεια, άλλοι βγαίνουν από το κλουβί και άλλο παίρνουν τη θέση τους. Σήκωσα το χέρι μου και βγήκα και εγώ. Δεν άντεξα περισσότερο το κρύο, αλλά είχα ήδη μείνει περισσότερη από μισή ώρα.
Σκουπίστηκα με την πετσέτα και προσπάθησα να συμμαζέψω τα πράγματά μου. Στο σκάφος γίνεται πανικός. Υπάρχουν έντεκα ζευγάρια παπούτσια εδώ κι εκεί, ρούχα, πετσέτες, τσάντες και σακίδια, καταδυτικές στολές, μάσκες, κινητά τηλέφωνα, φωτογραφικές μηχανές, γυαλιά ηλίου, ψυγειάκια με σνακ και αναψυκτικά παντού. Παράλληλα, χτυπάει το κινητό μου, κλήση από Ελλάδα, να μάθουν αν βγήκαμε ζωντανοί από το κλουβί.
Τα κύματα έκαναν τη δουλειά τους, με τη βοήθεια της μυρωδιάς του δολώματος. Ένας ξερνάει στην πλώρη, μια κοπέλα στην άλλη πλευρά της πλώρης και ακόμη μία απέναντί μας. Δεν ξέρω οι υπόλοιποι που ήταν έξω όταν ήμασταν μέσα για δεύτερη φορά τι έκαναν. Παρά το γεγονός πως εγώ και η Τ δεν είχαμε φάει, ανακατευτήκαμε και ακολουθήσαμε τους άλλους.
Η αλήθεια είναι πώς μετά από τη βουτιά στα παγωμένα νερά, η εξωτερική θερμοκρασία μου φάνηκε κάπως υψηλότερη από πριν. Σημάδια ήλιου δεν υπήρχαν. Η συννεφιά ήταν πυκνή και είχαμε από νωρίς βγάλει από το μυαλό μας την παρουσία ήλιου.
Κατεβήκαμε από το ταχύπλοο όταν βγήκε στη στεριά, ρυμουλκούμενο από μια μπουλντόζα ή κάτι τέτοιο και πήγαμε πάλι στο καταδυτικό γραφείο.
Δεν θα ξεχάσω αυτή τη μυρωδιά που συνέχισε να ζεσταίνει το χώρο, ζεστό ψωμί, πάλι ζεστός καφές, σούπα λαχανικών και διάφορα άλλα. Δυστυχώς το στομάχι μου δεν ήταν σε κατάσταση να δεχτεί τροφή, οπότε έφαγα λίγο φρεσκοψημένο ψωμί για να μπορέσω να πιώ το χάπι πρόληψης ελονοσίας. Αν και η Νότια Αφρική, δεν έχει κίνδυνο όσον αφορά την ελονοσία, η θεραπεία που ξεκίνησε δύο μέρες πριν την αναχώρησή μας από την Ελλάδα, τελειώνει 7 ημέρες μετά την αναχώρηση από την χώρα που υπάρχει κίνδυνος, τη Ζιμπάμπουε δηλαδή.
Όσο εμείς τσιμπάγαμε, άρχισε να παίζει το dvdαπό την εξόρμησή μας στην οθόνη. Ευτυχώς, ήταν σκηνές μόνο από τη σημερινή βουτιά. Μέσα ήμασταν εμείς και όχι κάποιοι άλλοι που είχαν βουτήξει άλλη φορά, με τους σημερινούς λευκούς και διάρκειας περίπου είκοσι λεπτών. Με 200 ZAR, ήτοι 20 ευρώ, πήραμε το dvd, φυσικά ήταν προαιρετικό, αλλά άξιζε τα λεφτά του.
Ο εκπαιδευτής ρώτησε ποιος έχει logbook (βιβλίο καταδύσεων) και υπέγραψε στο αντίστοιχο σημείο για την επιβεβαίωση της βουτιάς. Δεν είχε άλλος εκτός από μένα logbookή ταυτότητα κατάδυσης, ούτε είναι απαραίτητο για την πραγματοποίηση αυτής της βουτιάς, μιας και είναι τελείως επιφανειακή, το κλουβί μένει σχεδόν στην επιφάνεια της θάλασσας (αν δεν έχει κύματα!).
Χαιρετίσαμε τα υπόλοιπα παιδιά που θα έμεναν πίσω και οι τέσσερις που είχαμε ξεκινήσει μαζί το πρωί, μπήκαμε στο βανάκι για την επιστροφή στο CapeTown. Δεν είχα σκοπό να κοιμηθώ, για να δω λίγο έξω, αλλά δεν αντιστάθηκα. Ξεκουράστηκα ακόμη δύο ώρες, συμπληρώνοντας τις αναγκαίες για τον οργανισμό οκτώ ώρες ύπνου.
Στο δωμάτιο φτάσαμε νωρίς και όταν ετοιμαστήκαμε για έξω, ήταν σχεδόν δύο το μεσημέρι. Ο καιρός ήταν πολύ καλός, σύννεφα δεν υπήρχαν και πήρα τηλέφωνο στο Cablewayτου TableMountain να επιβεβαιώσω ότι λειτουργεί. Αν φυσάει, δεν γίνονται δρομολόγια, εκτός αν το πάρεις περπατώντας – δεν το είχαμε σκοπό.
Πήραμε ένα ταξί και μας πήγε στο ενυδρείο. Επιβάλλεται να αναφέρω ότι όσο περιμέναμε ταξί (και συμβαίνει πάντα όταν περιμένεις ταξί), σταματάνε διάφορα πουλμανάκια με μουσική και φιμέ τζάμια και ανοίγουν τη συρόμενη πλαϊνή πόρτα για να μπεις. Που να ξέρω που σε πάνε και τι πληρώνεις, ιδέα δεν έχω. Μια απ’ τις πολλές φορές, λέω, θα ρωτήσω, αφού αργούσε να περάσει και ταξί. Ανοίγει ο μαυρούκος την πόρτα, τι γίνεται με αυτό τον ρωτάω, την κλείνει και φεύγουν. Που να μας εξηγεί στη μέση του δρόμου… Πάνω στην ώρα, ήρθε ταξί.
Είχαμε μείνει στο ότι μας κατέβασε στο ενυδρείο το ταξί. Εκεί, είναι η αφετηρία του Hopon-hopoffλεωφορείου. Βγάλαμε εισιτήριο για το κόκκινο, που πάει ως το TableMountain με 140 ZAR(14 ευρώ) και πέρασαν μόλις 6 λεπτά ως την αναχώρηση.
Καθίσαμε στο πάνω μέρος του λεωφορείου, στο μισοσκεπασμένο κομμάτι. Για να καθόμασταν κάτω, έκανε ζέστη. Για να καθίσουμε πάνω στο ξεσκέπαστο κομμάτι, έκανε ζέστη. Αυτή ήταν η ορθή επιλογή.
Περάσαμε από 12 στάσεις προτού βγούμε στην είσοδο του Εθνικού Πάρκου TableMountain. Κατά τη διαδρομή, πήρα μια καλύτερη γεύση της πόλης. Μου φάνηκε αρκετά πράσινη, πολύ καθαρή, επίπεδη, απλωμένη και γενικά πανέμορφη. Το εισιτήριο για το υπερσύγχρονο τελεφερίκ κοστίζει 190 ZAR (19 ευρώ) μετ’ επιστροφής. Τα βαγόνια έχουν σχήμα μπάλας, με αφορμή το Παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου που είχε διεξαχθεί. Είναι πολύ μεγάλα και περιστρέφονται κατά τη διάρκεια του δρομολογίου. Η διαδρομή ξεκινάει στα 302 μέτρα και τελειώνει στην κορυφή του βουνού, στα 1067 μέτρα.
Η θέα απ' το τελεφερίκ
Η θέα από την κορυφή είναι φανταστική, αρκεί να μην υπάρχουν σύννεφα. Είναι όλα μπροστά στα μάτια μας. Ολόκληρη η πόλη, το στάδιο του CapeTown, ο Ατλαντικός, το RobbenIslandκαι διάφορες παραλίες. Ο ήλιος ήταν ακριβώς από πάνω μας και μπόρεσα να βγάλω και τις κατάλληλες φωτογραφίες.
Περπατήσαμε την περιοχή και αφού το πρόγραμμά μας ήταν πλέον ελεύθερο, αφού όλα είχαν γίνει νωρίτερα απ’ ότι τα υπολόγιζα, καθίσαμε να φάμε και να πιούμε μια κόκα κόλα στην καφετέρια που υπάρχει στο επίπεδο αυτό μέρος. Ήθελα οπωσδήποτε μια κόκα κόλα, γιατί ζαλιζόμουν ακόμη από το πρωί και άλλη μία φορά που το είχα πάθει, μου πέρασε πίνοντας μία. Είναι ένα ωραίο μέρος, με καθίσματα εντός και εκτός για όσους θέλουν να απολαμβάνουν τη θέα προς τις παραλίες και με καλές κριτικές στο διαδίκτυο.
Ξοδέψαμε συνολικά λίγες ώρες στην περιοχή και πήραμε πάλι στο τελεφερίκ για την επιστροφή. Μπήκαμε στο λεωφορείο, όπου στο μπροστινό μας κάθισμα κάθονταν Κύπριοι. Μας ρώτησαν αν είμαστε ζευγάρι και απαντήσαμε αρνητικά, ενώ εκείνοι έκαναν εκεί το ταξίδι του μέλιτος. Τι ρομαντικό σκέφτομαι… Η διαδρομή τώρα γίνεται από την παραλιακή πλευρά. Η θέα είναι πολύ όμορφη, υπάρχουν πολλές παραλίες κατά μήκος και τα σπίτια που υπάρχουν είναι εντυπωσιακά. Είναι μεγάλα, με πισίνες, τεράστιες τζαμαρίες και παρκινγκ με δύο-τρία πολυτελή αυτοκίνητα.
TableMountain: πρέπει να πάει κανείς με την πρώτη ευκαιρία. Πρώτα τηλεφωνεί να ελέγξει αν λειτουργεί το τελεφερίκ, διότι πολύ συχνά λόγω ανέμου, είναι εκτός λειτουργίας. Επίσης, τα σύννεφα και η ομίχλη γενικότερα είναι πολύ συχνό φαινόμενο. Στις τέσσερις ημέρες που μείναμε, μόνο μία ήταν η κατάλληλη για εκεί, οπότε οι πιθανότητες να πετύχει κάποιος καλή μέρα δεν είναι πάρα πολλές. Να θυμάστε, με την πρώτη ευκαιρία!
Δεν είχε ακόμη σκοτεινιάσει όταν φτάσαμε στο ενυδρείο, στην αρχή του Waterfrontδηλαδή και βρήκαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε στο μέρος, να κάνουμε μια ολοκληρωμένη βόλτα, αφού δεν είχαμε προλάβει νωρίτερα. Τα μουσικά γκρουπ υπήρχαν και σήμερα, όπως και οι ζογκλέρ. Το απίστευτο πια ήταν πως όταν έπαιζε μουσική ένα γκρουπ, το άλλο έκανε διάλειμμα και το αντίθετο. Ευγενής άμιλλα ή απλά πολιτισμός.
Το Waterfront το βράδυ
Ήρθε η ώρα να βάλουμε κάτι στο στομάχι μας. Σήμερα επιλέξαμε το GreekFisherman. Αν και δεν περίμενα πολλά από ένα ελληνικό μαγαζί, είπαμε να το τιμήσουμε. Μείναμε πολύ ικανοποιημένοι τελικά, παρόλο που πίστευα ότι ο Έλληνας ιδιοκτήτης θα ‘‘κορόιδευε’’ τους πελάτες του. Πήραμε και μια δεύτερη κόκα κόλα καθένας μας, μήπως ξεζαλιστούμε επιτέλους, αλλά μάταια. Μάλλον η γιατρειά θα ερχόταν με τον ύπνο.
Με γεμάτα τα στομάχια πια, πήραμε ένα ταξί με έναν γκαζοφονιά οδηγό και μας πήγε στο διαμέρισμα. Η μουσική ήταν διαπασών και ήμουν σίγουρος ότι θα μας έκανε καμιά δεκαριά βόλτες πριν βρει την σωστή οδό. Πού τον πετύχαμε πάλι; Μας διέψευσε κι αυτός, βρήκε εύκολα την οδό και ευτυχώς γιατί θα είχαμε κουφαθεί από την δυνατή μουσική.
Άλλη μια μοναδική μέρα είχε φτάσει στο τέλος. Μετά την πρώτη βουτιά στην Devil’sPool, η δεύτερη βουτιά, με τους λευκούς καρχαρίες, ήταν κατά κάποιο τρόπο η σφραγίδα όλου του ταξιδιού. Ήταν ένα σημάδι πως το ταξίδι είχε σχεδόν ολοκληρωθεί. Είχε σχεδόν ολοκληρωθεί, με εμάς σωματικά ολοκληρωμένους, αφού ήμασταν αρτιμελής!
Στις τέσσερις το πρωί, είχαμε κατέβει στο ισόγειο. Το βανάκι περίμενε απ’ έξω, μέσα ήταν ήδη ξαπλωμένο ένα ζευγάρι, που το ξυπνήσαμε κατά την είσοδό μας. Σε ελάχιστα λεπτά είχαμε κοιμηθεί και εμείς, με το νανούρισμα που μας πρόσφερε το ελαφρύ κούνημα του βαν στο δρόμο, σε συνδυασμό με την σιγανή καλή μουσική που έπαιζε το ράδιο.
Δύο ώρες αργότερα, φτάσαμε στο Gansbaai. Είναι το γνωστότερο μέρος απ’ όπου φεύγουν τα σκάφη για τις βουτιές με καρχαρίες. Αγουροξυπνημένοι, μπήκαμε σε ένα μονώροφο κτίριο που στον χώρο υπήρχε σκορπισμένη η μυρωδιά ζεστού καφέ, muffin, τοστ και άλλων λιχουδιών. Αφού ήπια τις πρώτες γουλιές καφέ, άρχισα να βλέπω τις τοιχογραφίες από καρχαρίες και διάφορες κατασκευές με το συγκεκριμένο θέμα. Στο καθιστικό του καταδυτικού ας το πω, είναι ακόμη εννέα άτομα. Ένιωσα λιγότερο τρελός μόλις είδα και αυτούς. Όλοι από Νότια Αφρική και Αμερική.
Ο υπεύθυνος, άρχισε να μας δίνει οδηγίες όσο οι άλλοι έτρωγαν. Εμείς δεν φάγαμε για να μην ανακατευτούμε. Μας είπε για το πώς θα κρατιόμαστε μέσα στο κλουβί, για το πώς θα παίρνουμε αναπνοή, για το ότι υπάρχει τουαλέτα και άλλες ευκολίες στο σκάφος, για το ένα, για το άλλο και μας προειδοποίησε να μην βγάλουμε έξω από το κλουβί το χέρι μας. Το να δούμε καρχαρίες, είπε, είναι αρκετά πιθανό αυτή την εποχή, αλλά ποτέ δεν είναι εγγυημένο. Ήλπιζα να μην πήγε χαμένος ο κόπος μας. Για να τελειώσουμε τη θεωρητική διαδικασία, υπογράψαμε όλοι για την αποδοχή οποιασδήποτε ευθύνης σχετικά με την επικείμενη βουτιά.
Βγήκαμε έξω και τότε άρχισε το κρύο να με διαπερνά. Ήταν τόσο πολύ το κρύο, που από το τρέμουλο δεν μπορούσα να μιλήσω στην αδερφή μου για να κάνουμε μια επανάληψη των βασικών που μας είπαν. Βέβαια, είχα φορέσει ένα μπουφανάκι, υποτίθεται αντιανεμικό, αλλά τι να μου κάνει, αφού από κάτω φορούσα βερμούδα. Ήταν βασανιστική η αναμονή.
Η SharkLady κινήθηκε. Μπήκαμε μέσα, πριν την ρίξουν στη θάλασσα. Έπιασα θέση καμπίνα. Μην φανταστείτε καμιά κλειστή καμπίνα, αλλά κάτι ήταν κι αυτό. Οι περισσότερο τολμηροί κάθισαν στην πλώρη ή πάνω από την καμπίνα. Το σκάφος ρίχτηκε στο νερό.
Εκτός από εμάς τους έντεκα, στο σκάφος ήταν ο υπεύθυνος, ο καπετάνιος της καταστροφής, κάποιος άλλος που θα έριχνε τροφή στη θάλασσα και ένας καμεραμάν που θα απαθανάτιζε τις στιγμές. Τα κύματα ήταν τεράστια. Νιώθαμε το σκάφος να βρίσκεται πολλές φορές στον αέρα και να ξαναπέφτει στα κύματα. Οι τολμηροί που είχαν καθίσει μπροστά, είχαν γίνει χαλκομανία στο τζάμι της καμπίνας. Ο καπετάνιος είχε ράμματα στη μύτη, στο χέρι και ένας Θεός ξέρει που αλλού. Ήξερα πως το είχε πάθει. Καμιά άλλη φορά, θα’ χε σπάσει το σκάφος και θα είχε πέσει η καμπίνα πάνω του. Μαζί με όλα αυτά που ζούσα, σκεφτόμουν και το τι θα δούμε. Θα πετύχουμε καρχαρίες ή τζάμπα χαραμίζουμε τον χρόνο μας και μάλιστα περνώντας τόσα –στην κυριολεξία- βασανιστήρια;
Συνεπιβάτης, παλεύοντας με τα κύματα
Με το κρύο να μην υποχωρεί και τα χέρια μας γαντζωμένα συνεχώς δεξιά και αριστερά, φτάσαμε μετά από ανυπολόγιστη ώρα κάπου μεσοπέλαγα. Παρά το κούνημα, που ώρες ώρες νόμιζες πώς βρίσκεσαι στον ουρανό και άλλες στο βυθό της θάλασσας, καταφέραμε να δούμε μια φάλαινα που έκοβε βόλτες, πολύ κοντά στο σκάφος. Φωτογραφία μην περιμένετε, αν άφηνα τα χέρια μου, θα γινόμουν μεζές της.
Έπεσαν δύο άγκυρες και το κλουβί στη θάλασσα. Ο ναύτης άρχισε να ρίχνει τροφή, που μύριζε σαν ψάρι παστό και ήταν ότι χειρότερο μετά από τη διαδρομή που μόλις είχαμε ζήσει. Η πρώτη ομάδα τεσσάρων ατόμων που θα έπεφτε στο κλουβί, φόρεσε τις βρεγμένες καταδυτικές στολές, που κρέμονταν σε έναν οριζόντιο σωλήνα, καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιωτικού παραληρήματος του σκάφους. Πώς θα βουτήξω σ’ αυτή την παγωνιά; Πόσο θα αντέξω εκεί μέσα; Ήταν οι σκέψεις που έκανα όσο προσπαθούσα να κατευνάσω τα σωθικά μου. Παράλληλα, αν και ενίσχυε την ανακατωσούρα μας, είχαμε στραμμένα τα βλέμματα στη θάλασσα.
Το πτερύγιο εμφανίστηκε. Ήταν λευκός καρχαρίας! Ο υπεύθυνος φώναξε πως ήταν πολύ νωρίς, ακόμη δεν είχαν ρίξει άγκυρες καλά καλά και ο πρώτος είχε κάνει περήφανος την εμφάνισή του. Το βρωμερό παστό ψάρι, έκανε καλή δουλειά, δοκιμασμένο κόλπο προφανώς. Έπιασα την φωτογραφική και άρχισα να απαθανατίζω τα κόλπα που έκανε.
Έκανε την εμφάνισή του
Τα τέσσερα άτομα, ξεκίνησαν να μπαίνουν ένα ένα στο κλουβί, με συγκεκριμένο τρόπο που μας είχαν πει και βγάζοντας κραυγές λόγω της χαμηλής θερμοκρασίας του νερού. Εμείς απλά κοιτάζαμε και έβγαλα μερικές ακόμη φωτογραφίες. Ωστόσο, συνέχιζαν να κάνουν και άλλοι λευκοί την εμφάνισή τους. Ήμασταν κάπου στους τέσσερις μέχρι τώρα.
Έπρεπε να είμαστε έτοιμοι να βουτήξουμε μόλις οι προηγούμενοι βγουν από τη θάλασσα. Φόρεσα τη στολή μου, πάγωσα φορώντας τη και περίμενα. Αφού όλοι ετοιμάστηκαν, άνοιξε το πάνω μέρος του κλουβιού ο υπεύθυνος και βγήκε έξω η πρώτη ομάδα. Μια κοπέλα απ’ αυτές που έβγαιναν μου είπε ότι δεν είναι τόσο κρύο τελικά.
Ήμουν ο πρώτος που μπήκα στο κλουβί από τη δική μας ομάδα. Στη μέση, μπήκαν οι δύο κοπέλες (συμπεριλαμβανομένης της αδερφής μου) και στην άλλη άκρη ένας άλλος νεαρός. Κατά την είσοδο στο κλουβί, δεν έδωσα και πολύ βάση στην πολική θερμοκρασία. Αγκύλωσα τα χέρια μου στη μία κίτρινη οριζόντια μεταλλική βέργα που βρίσκεται λίγα εκατοστά πιο μέσα από τα εξωτερικά κάγκελα και κοίταξα να εντοπίσω την δεύτερη παράλληλη κίτρινη βέργα που ήταν χαμηλά στο κλουβί, για να γαντζώνουμε τα πέλματά μας. Στο δεξί μου χέρι είχα κρεμάσει τη υποβρύχια φωτογραφική.
Ο λευκός ήρθε αμέσως. Με τη βοήθεια του δολώματος, περνούσε μπροστά από το κλουβί κυνηγώντας το. Μετά, ερχόταν άλλος και άλλος. Λογικά είχε αυξηθεί ο αριθμός τους. Για να πάρουμε αναπνοή, βγάζουμε το κεφάλι μας έξω από το νερό, περιμένουμε και μόλις ο υπεύθυνος εντοπίσει κάποιον καρχαρία που θα επιτεθεί, μας φωνάζει από ποια πλευρά θα έρθει. Όταν είναι σε κοντινή απόσταση, μας λέει να βουτήξουμε μέσα και εμείς είμαστε ήδη έτοιμοι για το που θα κοιτάξουμε. Ένας, άρπαξε το δόλωμα και έγινε η μάχη για να το τραβήξει ακριβώς δίπλα μου. Είχε εξαγριωθεί και σταμάτησε να φαίνεται όταν είχε ανακατέψει το νερό πολύ.
Παράλληλα, θέλω να βγάλω μερικές φωτογραφίες. Η όλη διαδικασία είναι δύσκολη. Πρέπει στα τεράστια κύματα να κρατιέμαι με το αριστερό μου χέρι, με το δεξί να βγάζω φωτογραφίες, προσπαθούσα να πιέζω το σώμα μου κάθε φορά προς τα κάνω και να κερδίσω την άνωση, γαντζώνοντας τα πέλματα στη μπάρα χαμηλά. Και το σημαντικότερο, να μη βγάλω απ’ τα κάγκελα κανένα χέρι ή πόδι. Το υπερβολικό κρύο δυσκολεύει την ελαστικότητα των χεριών μου και πολλές φορές το δάχτυλό μου πιέζει συνεχώς το zoomμε αποτέλεσμα να μη φαίνεται τίποτα στη φωτογραφία. Μαρτύριο κανονικό δηλαδή... Η ώρα που δικαιούμασταν να μείνουμε είχε τελειώσει. Βγήκαμε έξω από το κλουβί, με συγκεκριμένη πάλι διαδικασία και παρακολουθήσαμε το τρίτο γκρουπ, που αποτελούταν από τρία άτομα. Όσο βρισκόμαστε έξω, οι καρχαρίες έχουν αυξηθεί στους εφτά.
Προφίλ
Αμφάς
Παράτησα τη μηχανή στην άκρη και άφησα το αριστερό μου χέρι απ’ το οποίο κρατιόμουν στο κάγκελο να ξεκουραστεί. Ο υπεύθυνος με ρώτησε αν θέλω να μπω ξανά, αλλά τα χέρια μου είναι ακόμη κουρασμένα. Τη θέση μου παίρνει και δυσκολεύομαι να το πιστέψω, η αδερφή μου. Είχα σκοπό να βουτήξω ξανά, αλλά χωρίς τη μηχανή αυτή τη φορά. Ήθελα να βουτήξω για μένα και θα έβαζα τα δυνατά μου να αντέξω για πολύ ώρα.
Το κρύο είναι τόσο, που κάποιος από την Τρίτη ομάδα σηκώνει το χέρι του, ως ένδειξη του ότι θέλει να βγει. Παίρνω τη θέση του. Μπαίνω στην αριστερή πλευρά του κλουβιού, με δυο χέρια ελεύθερα. Παρακολουθώ με προσοχή ότι περνάει μπροστά από το κλουβί. Στόματα ανοιχτά, δόντια κοφτερά. Κοιτάζω τους καρχαρίες στα μάτια, τα σώματά τους έχουν πολλά σημάδια. Δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι από πάλη ή από κάτι άλλο. Έρχονταν πολλοί και συνεχώς, προσπαθούσα να κρατηθώ, να ανεβαίνω να παίρνω σωστές αναπνοές, να δίνω βάση στα σήματα του υπευθύνου ώστε να μην χάσω κάτι καλό.
Επίσκεψη στον οδοντίατρο...επειγόντως!
Μασουλώντας
Καθ’ όλη τη διάρκεια που βρίσκομαι στο κλουβί, υποσυνείδητα, όπως όλοι φαντάζομαι, σκέφτομαι ότι μπορεί να υπάρξει ατύχημα. Είχα δει και ένα ντοκιμαντέρ όσο ήμουν Ελλάδα ακόμη και έδειχνε περιστατικά με καρχαρίες και με βουτιές σαν τη σημερινή (βαλτοί ήταν
. Πολλοί, με ρωτάνε τώρα γιατί δεν έβγαλα έξω απ’ το κλουβί το χέρι μου, να αγγίξω έναν καρχαρία. Οι λόγοι είναι πως μας είχαν προειδοποιήσει ότι αν γίνει κάτι τέτοιο, λήγει η εκδρομή και κακά τα ψέματα, δεν τολμάς να το βγάλεις το χέρι! Τουλάχιστον εγώ, θέλω να παίζω πιάνο για πολλά χρόνια ακόμη…Κάποια στιγμή περιφέρεται μια φώκια στην περιοχή. Όχι, δε φαγώθηκε. Ήρθε στο κλουβί, μπήκε μέσα, βγήκε, ξαναμπήκε, έκανε τούμπες εντός και εκτός κλουβιού, αλλά την γλίτωσε. Θα μπορούσε να είχε γίνει ένα καλό πρωινό.
Τη δεύτερη φορά που βούτηξα, άντεξα αρκετή ώρα, δεν το περίμενα. Συνήθως κρυώνω γρήγορα όταν βουτάω δεύτερη φορά στη θάλασσα, πόσο μάλλον εδώ που είναι όπως είναι. Καθ’ όλη τη διάρκεια, άλλοι βγαίνουν από το κλουβί και άλλο παίρνουν τη θέση τους. Σήκωσα το χέρι μου και βγήκα και εγώ. Δεν άντεξα περισσότερο το κρύο, αλλά είχα ήδη μείνει περισσότερη από μισή ώρα.
Σκουπίστηκα με την πετσέτα και προσπάθησα να συμμαζέψω τα πράγματά μου. Στο σκάφος γίνεται πανικός. Υπάρχουν έντεκα ζευγάρια παπούτσια εδώ κι εκεί, ρούχα, πετσέτες, τσάντες και σακίδια, καταδυτικές στολές, μάσκες, κινητά τηλέφωνα, φωτογραφικές μηχανές, γυαλιά ηλίου, ψυγειάκια με σνακ και αναψυκτικά παντού. Παράλληλα, χτυπάει το κινητό μου, κλήση από Ελλάδα, να μάθουν αν βγήκαμε ζωντανοί από το κλουβί.
Τα κύματα έκαναν τη δουλειά τους, με τη βοήθεια της μυρωδιάς του δολώματος. Ένας ξερνάει στην πλώρη, μια κοπέλα στην άλλη πλευρά της πλώρης και ακόμη μία απέναντί μας. Δεν ξέρω οι υπόλοιποι που ήταν έξω όταν ήμασταν μέσα για δεύτερη φορά τι έκαναν. Παρά το γεγονός πως εγώ και η Τ δεν είχαμε φάει, ανακατευτήκαμε και ακολουθήσαμε τους άλλους.
Η αλήθεια είναι πώς μετά από τη βουτιά στα παγωμένα νερά, η εξωτερική θερμοκρασία μου φάνηκε κάπως υψηλότερη από πριν. Σημάδια ήλιου δεν υπήρχαν. Η συννεφιά ήταν πυκνή και είχαμε από νωρίς βγάλει από το μυαλό μας την παρουσία ήλιου.
Κατεβήκαμε από το ταχύπλοο όταν βγήκε στη στεριά, ρυμουλκούμενο από μια μπουλντόζα ή κάτι τέτοιο και πήγαμε πάλι στο καταδυτικό γραφείο.
Δεν θα ξεχάσω αυτή τη μυρωδιά που συνέχισε να ζεσταίνει το χώρο, ζεστό ψωμί, πάλι ζεστός καφές, σούπα λαχανικών και διάφορα άλλα. Δυστυχώς το στομάχι μου δεν ήταν σε κατάσταση να δεχτεί τροφή, οπότε έφαγα λίγο φρεσκοψημένο ψωμί για να μπορέσω να πιώ το χάπι πρόληψης ελονοσίας. Αν και η Νότια Αφρική, δεν έχει κίνδυνο όσον αφορά την ελονοσία, η θεραπεία που ξεκίνησε δύο μέρες πριν την αναχώρησή μας από την Ελλάδα, τελειώνει 7 ημέρες μετά την αναχώρηση από την χώρα που υπάρχει κίνδυνος, τη Ζιμπάμπουε δηλαδή.
Όσο εμείς τσιμπάγαμε, άρχισε να παίζει το dvdαπό την εξόρμησή μας στην οθόνη. Ευτυχώς, ήταν σκηνές μόνο από τη σημερινή βουτιά. Μέσα ήμασταν εμείς και όχι κάποιοι άλλοι που είχαν βουτήξει άλλη φορά, με τους σημερινούς λευκούς και διάρκειας περίπου είκοσι λεπτών. Με 200 ZAR, ήτοι 20 ευρώ, πήραμε το dvd, φυσικά ήταν προαιρετικό, αλλά άξιζε τα λεφτά του.
Ο εκπαιδευτής ρώτησε ποιος έχει logbook (βιβλίο καταδύσεων) και υπέγραψε στο αντίστοιχο σημείο για την επιβεβαίωση της βουτιάς. Δεν είχε άλλος εκτός από μένα logbookή ταυτότητα κατάδυσης, ούτε είναι απαραίτητο για την πραγματοποίηση αυτής της βουτιάς, μιας και είναι τελείως επιφανειακή, το κλουβί μένει σχεδόν στην επιφάνεια της θάλασσας (αν δεν έχει κύματα!).
Χαιρετίσαμε τα υπόλοιπα παιδιά που θα έμεναν πίσω και οι τέσσερις που είχαμε ξεκινήσει μαζί το πρωί, μπήκαμε στο βανάκι για την επιστροφή στο CapeTown. Δεν είχα σκοπό να κοιμηθώ, για να δω λίγο έξω, αλλά δεν αντιστάθηκα. Ξεκουράστηκα ακόμη δύο ώρες, συμπληρώνοντας τις αναγκαίες για τον οργανισμό οκτώ ώρες ύπνου.
Στο δωμάτιο φτάσαμε νωρίς και όταν ετοιμαστήκαμε για έξω, ήταν σχεδόν δύο το μεσημέρι. Ο καιρός ήταν πολύ καλός, σύννεφα δεν υπήρχαν και πήρα τηλέφωνο στο Cablewayτου TableMountain να επιβεβαιώσω ότι λειτουργεί. Αν φυσάει, δεν γίνονται δρομολόγια, εκτός αν το πάρεις περπατώντας – δεν το είχαμε σκοπό.
Πήραμε ένα ταξί και μας πήγε στο ενυδρείο. Επιβάλλεται να αναφέρω ότι όσο περιμέναμε ταξί (και συμβαίνει πάντα όταν περιμένεις ταξί), σταματάνε διάφορα πουλμανάκια με μουσική και φιμέ τζάμια και ανοίγουν τη συρόμενη πλαϊνή πόρτα για να μπεις. Που να ξέρω που σε πάνε και τι πληρώνεις, ιδέα δεν έχω. Μια απ’ τις πολλές φορές, λέω, θα ρωτήσω, αφού αργούσε να περάσει και ταξί. Ανοίγει ο μαυρούκος την πόρτα, τι γίνεται με αυτό τον ρωτάω, την κλείνει και φεύγουν. Που να μας εξηγεί στη μέση του δρόμου… Πάνω στην ώρα, ήρθε ταξί.
Είχαμε μείνει στο ότι μας κατέβασε στο ενυδρείο το ταξί. Εκεί, είναι η αφετηρία του Hopon-hopoffλεωφορείου. Βγάλαμε εισιτήριο για το κόκκινο, που πάει ως το TableMountain με 140 ZAR(14 ευρώ) και πέρασαν μόλις 6 λεπτά ως την αναχώρηση.
Καθίσαμε στο πάνω μέρος του λεωφορείου, στο μισοσκεπασμένο κομμάτι. Για να καθόμασταν κάτω, έκανε ζέστη. Για να καθίσουμε πάνω στο ξεσκέπαστο κομμάτι, έκανε ζέστη. Αυτή ήταν η ορθή επιλογή.
Περάσαμε από 12 στάσεις προτού βγούμε στην είσοδο του Εθνικού Πάρκου TableMountain. Κατά τη διαδρομή, πήρα μια καλύτερη γεύση της πόλης. Μου φάνηκε αρκετά πράσινη, πολύ καθαρή, επίπεδη, απλωμένη και γενικά πανέμορφη. Το εισιτήριο για το υπερσύγχρονο τελεφερίκ κοστίζει 190 ZAR (19 ευρώ) μετ’ επιστροφής. Τα βαγόνια έχουν σχήμα μπάλας, με αφορμή το Παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου που είχε διεξαχθεί. Είναι πολύ μεγάλα και περιστρέφονται κατά τη διάρκεια του δρομολογίου. Η διαδρομή ξεκινάει στα 302 μέτρα και τελειώνει στην κορυφή του βουνού, στα 1067 μέτρα.
Η θέα απ' το τελεφερίκ
Η θέα από την κορυφή είναι φανταστική, αρκεί να μην υπάρχουν σύννεφα. Είναι όλα μπροστά στα μάτια μας. Ολόκληρη η πόλη, το στάδιο του CapeTown, ο Ατλαντικός, το RobbenIslandκαι διάφορες παραλίες. Ο ήλιος ήταν ακριβώς από πάνω μας και μπόρεσα να βγάλω και τις κατάλληλες φωτογραφίες.
Περπατήσαμε την περιοχή και αφού το πρόγραμμά μας ήταν πλέον ελεύθερο, αφού όλα είχαν γίνει νωρίτερα απ’ ότι τα υπολόγιζα, καθίσαμε να φάμε και να πιούμε μια κόκα κόλα στην καφετέρια που υπάρχει στο επίπεδο αυτό μέρος. Ήθελα οπωσδήποτε μια κόκα κόλα, γιατί ζαλιζόμουν ακόμη από το πρωί και άλλη μία φορά που το είχα πάθει, μου πέρασε πίνοντας μία. Είναι ένα ωραίο μέρος, με καθίσματα εντός και εκτός για όσους θέλουν να απολαμβάνουν τη θέα προς τις παραλίες και με καλές κριτικές στο διαδίκτυο.
Ξοδέψαμε συνολικά λίγες ώρες στην περιοχή και πήραμε πάλι στο τελεφερίκ για την επιστροφή. Μπήκαμε στο λεωφορείο, όπου στο μπροστινό μας κάθισμα κάθονταν Κύπριοι. Μας ρώτησαν αν είμαστε ζευγάρι και απαντήσαμε αρνητικά, ενώ εκείνοι έκαναν εκεί το ταξίδι του μέλιτος. Τι ρομαντικό σκέφτομαι… Η διαδρομή τώρα γίνεται από την παραλιακή πλευρά. Η θέα είναι πολύ όμορφη, υπάρχουν πολλές παραλίες κατά μήκος και τα σπίτια που υπάρχουν είναι εντυπωσιακά. Είναι μεγάλα, με πισίνες, τεράστιες τζαμαρίες και παρκινγκ με δύο-τρία πολυτελή αυτοκίνητα.
TableMountain: πρέπει να πάει κανείς με την πρώτη ευκαιρία. Πρώτα τηλεφωνεί να ελέγξει αν λειτουργεί το τελεφερίκ, διότι πολύ συχνά λόγω ανέμου, είναι εκτός λειτουργίας. Επίσης, τα σύννεφα και η ομίχλη γενικότερα είναι πολύ συχνό φαινόμενο. Στις τέσσερις ημέρες που μείναμε, μόνο μία ήταν η κατάλληλη για εκεί, οπότε οι πιθανότητες να πετύχει κάποιος καλή μέρα δεν είναι πάρα πολλές. Να θυμάστε, με την πρώτη ευκαιρία!
Δεν είχε ακόμη σκοτεινιάσει όταν φτάσαμε στο ενυδρείο, στην αρχή του Waterfrontδηλαδή και βρήκαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε στο μέρος, να κάνουμε μια ολοκληρωμένη βόλτα, αφού δεν είχαμε προλάβει νωρίτερα. Τα μουσικά γκρουπ υπήρχαν και σήμερα, όπως και οι ζογκλέρ. Το απίστευτο πια ήταν πως όταν έπαιζε μουσική ένα γκρουπ, το άλλο έκανε διάλειμμα και το αντίθετο. Ευγενής άμιλλα ή απλά πολιτισμός.
Το Waterfront το βράδυ
Ήρθε η ώρα να βάλουμε κάτι στο στομάχι μας. Σήμερα επιλέξαμε το GreekFisherman. Αν και δεν περίμενα πολλά από ένα ελληνικό μαγαζί, είπαμε να το τιμήσουμε. Μείναμε πολύ ικανοποιημένοι τελικά, παρόλο που πίστευα ότι ο Έλληνας ιδιοκτήτης θα ‘‘κορόιδευε’’ τους πελάτες του. Πήραμε και μια δεύτερη κόκα κόλα καθένας μας, μήπως ξεζαλιστούμε επιτέλους, αλλά μάταια. Μάλλον η γιατρειά θα ερχόταν με τον ύπνο.
Με γεμάτα τα στομάχια πια, πήραμε ένα ταξί με έναν γκαζοφονιά οδηγό και μας πήγε στο διαμέρισμα. Η μουσική ήταν διαπασών και ήμουν σίγουρος ότι θα μας έκανε καμιά δεκαριά βόλτες πριν βρει την σωστή οδό. Πού τον πετύχαμε πάλι; Μας διέψευσε κι αυτός, βρήκε εύκολα την οδό και ευτυχώς γιατί θα είχαμε κουφαθεί από την δυνατή μουσική.
Άλλη μια μοναδική μέρα είχε φτάσει στο τέλος. Μετά την πρώτη βουτιά στην Devil’sPool, η δεύτερη βουτιά, με τους λευκούς καρχαρίες, ήταν κατά κάποιο τρόπο η σφραγίδα όλου του ταξιδιού. Ήταν ένα σημάδι πως το ταξίδι είχε σχεδόν ολοκληρωθεί. Είχε σχεδόν ολοκληρωθεί, με εμάς σωματικά ολοκληρωμένους, αφού ήμασταν αρτιμελής!
Last edited by a moderator:
varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.536
- Likes
- 13.101
Πω πω, Αντώνη, τι τέλεια μέρα ήταν αυτή!!! :xmas_smile:
Εκπομπές Travelstories
