Ιταλία Βενετία. Η Βασίλισσα της Αδριατικής

[Samion]

Να προσθεσω οτι το παλατι των δογηδων ειναι το μοναδικο διασωθεν (αν δε μου παιζει καποιο παιχνιδι η μνημη μου) δημοσιο κτιριο γοτθικου ρυθμου.

χωρίς να είμαι ειδικός. γοτθικού δεν είναι και αυτα?
Palazzo Pisani Moretta, Ca' Foscari (ora sede dell’Universit&agrave, Palazzo Barbaro a San Vidal, Palazzo Loredan dell'Ambasciatore e Palazzo Cavalli-Franchetti,ca D'Oro,Chiesa dei Frari, Santi Giovanni e Paolo, Pisani Moretta.
Guida turistica di Venezia - ScoprireVenezia.it - IL GOTICO VENEZIANO - piazza San Marco, Palazzo Ducale, Canal Grande, Accademia, Dorsoduro, Cannaregio
Canal Grande - Wikipedia

​

 

[ΕΡΣΗ]

Τα παλατια που αναφερεις ειναι φυσικα γοτθικου ρυθμου, αλλα κτιστηκαν καταρχην ως ιδιωτικες κατοικιες επιφανων αριστοκρατων Βενετων, ειναι ιδωτικα παλατια δηλαδη, αν και αργοτερα μπορει καποια απο αυτα να απεκτησαν δημοσια χρηση.
Το παλατι των Δογηδων ομως ειχε εξαρχης δημοσια χρηση.

 

[Samion]

Τα παλατια που αναφερεις ειναι φυσικα γοτθικου ρυθμου, αλλα κτιστηκαν καταρχην ως ιδιωτικες κατοικιες επιφανων αριστοκρατων Βενετων, ειναι ιδωτικα παλατια δηλαδη, αν και εργοτερα μπορει καποια απο αυτα να απεκτησαν δημοσια χρηση.
Το παλατι των Δογηδων ομως ειχε εξαρχης δημοσια χρηση.

a ok.κατάλαβα τι εννοείς. εκτος από τις δυο εκκλησιες, τα αλλα ναι ήταν παλάτια.

 

[ΕΡΣΗ]

Αυτο που εννουσα ειναι οτι ενω εχουν διασωθει πολλες εκκλησιες γοτθικου ρυθμου, κοσμικο κτιριο δημοσιας χρησης ειναι κατι το εξαιρετικο.
Οχι οτι δεν υπηρξαν τετοια, αλλα δεν επιβιωσαν δυστυχως ως τις μερες μας.

 

[soudianos]

Τα παλατια που αναφερεις ειναι φυσικα γοτθικου ρυθμου, αλλα κτιστηκαν καταρχην ως ιδιωτικες κατοικιες επιφανων αριστοκρατων Βενετων, ειναι ιδωτικα παλατια δηλαδη, αν και αργοτερα μπορει καποια απο αυτα να απεκτησαν δημοσια χρηση.
Το παλατι των Δογηδων ομως ειχε εξαρχης δημοσια χρηση.

σωστά, στην Βενετία παλάτια εννοούμε ιδιωτικές κατοικίες, γι αυτό υπάρχουν τόσα πολλά. όσο για των Δόγηδων ο κάθε νέος Δούκας το χρησιμοποιούσε, εξυπακούεται ότι ήταν δημόσιο (π.χ. βασιλικό παλάτι)

 

[soudianos]

Ο Ανεμοδείκτης

 

[soudianos]

Μια απλή σκάλα κάτω από τις στοές που βρίσκονται στη πλευρά του τετραγώνου της πλατείας απέναντι από τον Αγ. Μάρκο, μας οδηγεί στο πρώτο όροφο του μουσείου. Απ’ εδώ δυο τοξοειδείς μαρμάρινες μεγαλοπρεπείς σκάλες μας οδηγούν στην κύρια είσοδο. Ο πρώτος χώρος που μπαίνουμε είναι το σαλόνι του χορού.

Τα όμορφα ελαφρά χρώματα των ερωτικών παραστάσεων από τη ελληνική μυθολογία στην οροφή και στις γωνίες της οροφής, τα λευκά γυμνά αγάλματα κι΄ αυτά του ίδιου θέματος τοποθετημένα στο χώρο, η φωτεινότητα του και η ελαφριά επίπλωση δίνουν μια ευχάριστη και χαρούμενη νότα στον επισκέπτη. Ακόμα και αν δεν έχουμε βάλει το μουσείο στο πρόγραμμα μας, μια επίσκεψη στην αίθουσα αυτή αξίζει, η είσοδος είναι ελεύθερη.

Διασχίζουμε την αίθουσα, παίρνουμε το εισιτήριο και αρχίζουμε την επίσκεψη στο ιστορικό μουσείο. Τα πρώτα εκθέματα είναι όπλα της εποχής εκείνης, μεταλλικές στολές, πανοπλίες, χάρτες και νομίσματα. Εν συνεχεία κάθε αίθουσα αναφέρεται στα μέρη που είχαν κατακτηθεί. Βλέπουμε Βυζάντιο, Χαλκίδα, ονομαστικά τα νησιά του Αιγαίου, Κύπρο, Κρήτη κ.λπ.
Σε μια μικρή αίθουσα μας περιμένει μια έκπληξη. Βλέπουμε σ’ ένα τοίχο δύο υφασμάτινους πίνακες με όμοιο σχεδόν θέμα, κεντημένοι με πολύχρωμα μεταξωτά νήματα. Το θέμα είναι μια κάποια ναυμαχία. Ένα κάστρο στο βουνό, κάτω θάλασσα, δίπλα νησάκι με φρούριο, και μεταξύ αυτών δύο αρμάδες, στρατιώτες πάνω στα πλοία και οβίδες να ανταλλάσουν πυρά. Στην κεντημένη επιγραφή στο κάτω μέρος διαβάζω: «batilia.. armada..Turks..Εnetian..Κalami de Souda 1667(?). Ήταν απεικόνιση της ναυμαχίας για την κατάληψη του όρμου της Σούδας από τους Τούρκους που έγινε στη είσοδο του κόλπου που βλέπουμε σήμερα όταν μπαίνουμε στο λιμάνι, και που είχα αποτέλεσμα την ήττα των Ενετών και την αποβίβαση των τούρκικων στρατιών στην Κρήτη.

Να λοιπόν που κοντά στα μνημεία της παγκόσμιας τέχνης, ανάμεσα στο πλήθος των επισκεπτών του μουσείου που περνούν συνήθως κουρασμένοι κι αδιάφοροι, εγώ ο Έλληνας, διαβάζω το όνομα του τόπου που γεννήθηκα, βλέπω μια τοποθεσία που την έχω δει αμέτρητες φορές.

Τη βιβλιοθήκη του Αγ. Μάρκου την έκτισε ο Φλωρεντινός αρχιτέκτονας Jacopo Sansovino to 1536. Αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα αναγεννησιακού ρυθμού της Βενετίας. Η Βενετία καθυστέρησε να δεχθεί αυτό το ρυθμό εν συγκρίσει με τις άλλες πόλεις της Ιταλίας με την αναμφισβήτητη υπεροχή της Φλωρεντίας. Ο λόγος ήταν η επικοινωνία της πόλης με την ανατολή. Όταν όμως ήλθε ο ρυθμός αυτός εμπλουτίστηκε με την λεπτότητα και την καλαισθησία που οι Ενετοί συνάντησαν στους αρχαίους ναούς της Αλεξάνδρειας, της Αντιοχείας, και με το άπλετο φως της πόλης. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που αποτυπώνονται στη Μαρκιανή βιβλιοθήκη. Στο ισόγειο βλέπουμε κίονες Δωρικού κλασικού ρυθμού, και στον πρώτο όροφο σειρά από κίονες του Ιωνικού κλασικού. Οι αψίδες στηρίζονται κι΄ αυτές σε μια σειρά Ιωνικών μικρών κιόνων. Τα αρχαιοελληνικά αγάλματα στη κορυφή τα τοποθέτησε ο καλλιτέχνης για να δέσει τον χώρο με το απέναντι παλάτι του Δούκα. Στον εσωτερικό χώρου υπάρχουν πίνακες με έργα των Τιτσιάνο, Τιντορέτο και Βρονέζε.[1]

Στη Santa maria della Salute θα πάμε απ΄ εδώ με μια γόνδολα που παίρνει επιβάτες για τη διαδρομή αυτή. Ευκαιρία εδώ για άλλο ένα ταξίδι με γόνδολα που σε πέντε λεπτά με ένα μικρό αντίτιμο σε πηγαίνει στην απέναντι όχθη του Dorsoduro.
Η εκκλησία πήρε το όνομα από την εικόνα της Παναγίας της Μεσοπαντήτισσας που οι Βενετοί την μετέφεραν εδώ, από τον Αγ. Τίτο του Χάνδακα που ήταν τότε καθολική εκκλησία, μαζί με την κάρα του αγίου Τίτου,[2] και άλλα εκκλησιαστικά σκεύη όταν εγκατέλειπαν την πόλη το 1669. Είναι εικόνα του 12ου αιώνα θαυματουργός για ντόπιους και κατακτητές. Ονομάστηκε έτσι γιατί γιορταζόταν στον Χάνδακα μεταξύ των Φώτων και της Υπαπαντής συγκεκριμένα στις 15 Ιανουαρίου. Την ίδια μέρα γιορτάζεται και τώρα στην εποχή μας, μόνο στο Ηράκλειο, και την πανηγυρίζει ο Αγ. Τίτος, μεγάλη εκκλησία με ενετικά στοιχεία και βρίσκεται πίσω από την Λότζια που σήμερα φιλοξενεί το δημαρχείο.

Έχοντας αυτές τις πληροφορίες και με μεγάλη περιέργεια μπαίνουμε στην λευκή μεγαλοπρεπή και ορατή από κάθε σημείο της εδώ περιοχής εκκλησία, με την ελπίδα πως θα μπορέσουμε να ανακαλύψουμε που βρίσκεται αυτή η ιστορική βυζαντινή εικόνα. Στο εσωτερικό της εκκλησίας βλέπουμε μεταξύ των άλλων Τιντορέτο, Τισιάνο αλλά και αρκετές βυζαντινές φορητές εικόνες. Η προσεκτική μας παρατήρηση δεν φέρνει αποτελέσματα. Υπάρχει μια μεγάλη ομάδα επισκεπτών μπροστά στο χώρο του ιερού. Πλησιάζουμε και πίσω από το κιγκλίδωμα πάνω σε βάθρο στο κέντρο του ιερού, βλέπουμε μια φορητή εικόνα της Παναγίας που στο αριστερό της χέρι κρατά το βρέφος. Η κορνίζα είναι χρυσή, περιδέραια και αφιερώματα τη στολίζουν. Κάτω σε μια μικρή μεταλλική πλάκα, γράφει στα Ιταλικά «Παναγία η Μεσοπαντήτισσα, η οποία έχει μεταφερθεί από Cantia de Creta έτος 1669».

Εδώ έχουμε λοιπόν, μια απλή βυζαντινή εικόνα διαστάσεων 45x30 περίπου, ανάμεσα στα μεγαλεία της Κοσμοκράτειρας. Στην Βενετία γιορτάζεται στα Εισόδια της Θεοτόκου στις 21 Νοεμβρίου, σε πανηγυρική ατμόσφαιρα. Μια γέφυρα από γόνδολες μεταφέρει τότε τους προσκυνητές από την περιοχή της πλατείας του Αγ. Μαρκου στο Dorsoduro, έμποροι με γλύκα και εκκλησιαστικά είδη καταλαμβάνουν την έξω της εκκλησίας περιοχή.
Αριστερά από το ιερό βρίσκεται ένα μικρός χώρος όπου μπαίνουμε με εισιτήριο. Απ’ εδώ αγοράζουμε αντίγραφα της εικόνας, αλλά υπάρχουν και τοιχογραφίες οροφής και βλέπουμε να μας σκεπάζουν μοναδικά έργα του Τιτσιάνο όπως «Δαβίδ και Γολιάθ», «Αβραάμ και Ισαάκ», «Κάιν και Άβελ» και του Τιντορέτο «Ο Γάμος της Κανά».

[1] E.H. Gombrich «Το χρονικό της τέχνης»

[2] Τα τελευταία χρόνια την επέστρεψαν πίσω στην εκκλησία του Αγ. Τίτου

 

[Pandora]

Η ξενάγηση συνεχίζεται με αμείωτο ενδιαφέρον...σ΄ακολουθώ καπετάνιε μου

 

[soudianos]

:: ::
:: ::

 

[soudianos]

"Παράδεισος" Τιντορέτο, Παλάτι Δούκα

 

[soudianos]

H περιοχή που είμαστε μοιάζει με τρίγωνο στο χάρτη που καταλήγει σε μια οξεία γωνία με το άγαλμα του ανεμοδείκτη στην άκρη. Τα κανάλια εδώ δε μυρίζουν, τα νερά διοχετεύονται εύκολα στα γειτονικά μεγάλα. Τα στενά, οι μικρές πλατείες, είναι καθαρές και περιποιημένες. Η περιοχή κοντά στα σημαντικά μνημεία της πόλης δεν μπορεί να μείνει αφρόντιστη. Παλιά για τον ίδιο λόγο κατοικούνταν από αρχοντικές οικογένειες για να έχουν εύκολη πρόσβαση στα δρώμενα της πόλης.


Η επέμβαση στον εξωτερικό των κτιρίων στη Βενετία ακολουθεί αυστηρούς κανόνες. Τα εξωτερικά κουδούνια των σπιτιών, οι πίνακες με τα ονόματα των ενοίκων είναι από το ίδιο υλικό, το ίδιο μπρούτζινο χρώμα. Το ίδιο και οι αποχετευτικοί αγωγοί. Σε κάθε σπίτι το καροτσάκι είναι απαραίτητο. Τα βλέπουμε να τα τραβούν στα στενά, να μεταφέρουν οικιακές συσκευές, έπιπλα, ψώνια, εμπορεύματα για τα καταστήματα. Προηγήθηκε η εκφόρτωση τους από κάποιο πλεούμενο, σε μια μικρή αποβάθρα που τα σκαλιά της φτάνουν μέσα στο νερό. Υπάρχουν μηχανοκίνητες μαούνες για κάθε είδους μεταφορές. Από οικοδομικά υλικά μέχρι σκουπίδια της πόλης.


Σε μια στροφή του στενού δρόμου που βαδίζουμε βλέπουμε μια πρόσοψη ενός κτιρίου με μικρό κήπο και τοιχίο με κάγκελα μπροστά του, και μια μικρή μπρούτζινη πινακίδα να γράφει Museo Guggenheim. Απλό, αλλά με τα σπουδαιότερα εκθέματα της μοντέρνα τέχνης στην Ευρώπη.

Είναι νύχτα. Η κίνηση είναι ελάχιστη στα στενά και σκοτεινά δρομάκια. Το μόνο που ακούγεται είναι ο ήχος από το βάδισμα μας στο πλακόστρωτο. Επικρατεί ερημιά. Κάποια στιγμή ακούμε κι΄ άλλους ήχους σαν τους δικούς μας. Δεν ξέρουμε από πού έρχονται. Μήπως είναι ο απόηχος των δικών μας; Σταματάμε αλλά αυτοί συνεχίζονται. Από πού και ποιοι τους προκαλούν; Τώρα ακούμε και ομιλίες. Είναι πολύ κοντά μας όμως δεν φαίνονται. Μας πιάνει ανατριχίλα. Είναι τα φαντάσματα από τα ερειπωμένα σπίτια; Αλλά να, ο στενός μας δρόμος θα διασταυρωθεί σε λίγο με κάποιον άλλον. Με κάποιους συνανθρώπους μας θα συναντηθούμε στη γωνιά, εκεί που ένα άλλο σοκάκι συναντά κάθετα το δικό μας. Δεν φαίνονται ακόμη. Πόσοι είναι; Πως είναι; Είναι οι καλοί ή οι κακοί της νύχτας; Προσέχουμε να μην πέσουμε πάνω τους. Το ίδιο κι’ αυτοί, που συνηθισμένοι σαν ντόπιο που είναι, ελαττώνουν το βηματισμό τους με το «mi scusi» πάντα στα χείλη.



Όμως τα στενά και σκοτεινά σοκάκια, κάτι μου θυμίζουν. Δεν μπορεί, το έχω ξαναζήσει. Μα που αλλού, παρά στο ενετικό λιμάνι της πόλης μου; Αυτής με το μεγάλο γνωστό φάρο στην είσοδο του λιμανιού, όταν μαθητές τη νύχτα σεργιανίζαμε το μακρύ στενό δρόμο ανάμεσα στα παμπάλαια ενετικά σπίτια, με τα μπαλκόνια απαράλλαχτα όπως κι’ αυτά εδώ, τότε που στα ισόγεια τους δεν υπήρχαν ούτε καφετερίες, ούτε μπαρ, ούτε τουριστικά καταστήματα. Μόνο η ερημιά, ένα αμυδρό φως από κάποια δημόσια λάμπα, και κάποια γάτα να τρέχει φοβισμένη από τη φασαρία μας
.
Στην περιοχή της Accademia, βλέπουμε κάποιες μέρες του χειμώνα, μακριούς πάγκους στη μέση του δρόμου, που μοιάζουν να έχουν απομείνει εκεί από κάποια υπαίθρια αγορά, ή ότι ετοιμάζουν κάτι παρόμοιο. Βγαίνουμε γελασμένοι. Πάνω εκεί θα περπατήσουμε όταν πλημμυρίσει η πόλη. Μια σειρήνα θα μας ειδοποιήσει για τις πλυμμήρες.



Στην πινακοθήκη Accademia η επίσκεψη μας είναι επιβεβλημένη. Εκεί βρίσκεται η σπουδαιότερη συλλογή Βενετζιάνικης ζωγραφικής από τη γέννηση της μέχρι τον 18ο αιώνα. Bellini (St.Sebastian). Giorgione, Titiano (Pieta), Tintoreto (Aδάμ και Εύα), Veronese κ.α


Μόλις περάσουμε τη γέφυρα στο αριστερό μας μέρος δίπλα στο Μεγάλο Κανάλι βρίσκεται το Palazzo Grassi. Εδώ γίνονται συνήθως οι περιοδικές εκθέσεις της σημερινής Βενετίας. Αυτή το φορά βλέπουμε την έκθεση με θέμα το Αιγαίο και η αρχιτεκτονική του.

 

[ioanna karagianni]

Αχ ρε παιδιά τι να σας πω, στην Βενετία έμεινα δύο μέρες, περιπλανιόμουν στα στενά της και ρουφούσα όσο μπορούσα τις εικόνες,όμως ένιωθα ότι η πόλη μου ξέφευγε από παντού ήταν μια τουριστική ματιά όμως , διαβάζω τώρα αυτά που γράφει ο Soudianos και συμπληρώνετε οι υπόλοιποι και θέλω να ξαναπάω τώρα