Βενεζουέλα Βενεζουέλα (Η Κάθοδος Των Αγγέλων)

[KLEOPATRA]

Ωραιο το σημερινο κομματι Χορχε.Ειδικα η τελευταια φωτο με τους γυπες ..μου φερνει στο μυαλο κατι παλια κομικς του αδελφου μου που διαβαζα μικρη ..εστω κ αν το τοπιο δεν ηταν το ιδιο.
ΥΓ. "..και 7 Βενεζουελανες "
Μαλλον εκανες καστινγκ για τη στελεχωση της ομαδας:xmas_mrgreen:

 

[LULLU]

..κατασκηνωσατε και διπλα στο ποταμι η δεν ειχατε χρονο????

 

[_antonis_]

Υπέροχο σκηνικό....πανέμορφα!! Που να είσαι κι εκεί...σοκ κανονικό!!

 

[GTS]

Φορτωμένοι τα με τα λιγοστά μας πράγματα, ισορροπούμε πάνω στις μεγάλες στρογγυλές και λείες πέτρες στην όχθη του ποταμού. Καθώς ανηφορίζουμε προς τη πυκνή ζούγκλα, συναντάμε ένα μικρό μονοπάτι από λευκή άμμο, το ακολουθούμε και λίγα μέτρα παραπέρα φτάνουμε στο σημείο στο οποίο θα διανυκτερεύσουμε: ένα μεγάλο σκέπαστρο και από κάτω καμιά 30αριά αιώρες, η μία δίπλα στην άλλη. Αυτό θα είναι το ταπεινό μας σπιτικό για σήμερα. Λίγα μέτρα παραπέρα, δύο μεγάλα τραπέζια για φαγητό και μία μικρή καλύβα, στην οποία αυτό ετοιμαζόταν από ντόπιους. Όλα απλά, λιτά, τόσο υπέροχα, ανυπομονούσα να περάσω τη βραδιά αυτή στην αγκαλιά της αιώρας μου, να αναπνέω τον καθαρό αέρα, να ακούω τη νυχτερινή φύση. Στο τραπέζι μας περίμενε χυμός και ζεστό καφές, αλλά εμείς υπακούοντας στο νεύμα του οδηγού μας τον ακολουθούμε παραπέρα. Διασχίζουμε τον μικρό μας καταυλισμό, περνάμε μέσα από τη πυκνή ζούγκλα και φτάνουμε σε ένα ξέφωτο όπου φαίνεται πάλι, αν και μισός καθώς τον κρύβουν τα δέντρα, ο Καταρράκτης. Τον θαυμάζουμε για 1-2 λεπτά, αλλά το θέαμα γίνεται ακόμα καλύτερο, όταν προχωράμε ακόμα παρακάτω, φτάνοντας στην όχθη του ποταμού. Επιβλητικά tepui ορθώνονται ολόγυρα και στο μέσο, σε μια φυσική εσοχή, κατακρημνίζονται χιλιάδες λίτρα νερού, μέχρι να φτάσουν 979 μέτρα παρακάτω. Ο Salto Angel είναι ένα υπερθέαμα και πλαισιωμένος με ένα τέτοιο τοπίο, αποτελεί μια εμπειρία ζωής. Ο τρόπος που το νερό πέφτει από τόσο μεγάλο ύψος είναι υπνωτικός, το βλέπεις να πέφτει αργά αργά και σε μαγνητίζει, είναι λες και σου κάνουν μάγια, κοιτάς αποχαυνωμένος. Από τη μία η υπνωτική μαγεία του Καταρράκτη, το βραχώδες και απόκοσμο τοπίο των tepui ολόγυρα, η ζούγκλα, το ορμητικό ποτάμι που κυλάει μπροστά μας και οι γύπες που πετάνε με τα πελώρια φτερά τους στο φόντο, συνιστούν μία αξέχαστη σκηνή. Νιώθουμε ευλογημένοι.

Επιστρέφοντας στο καταυλισμό, τακτοποιούμε τα πράγματά μας, αλλάζουμε σε στεγνά ρούχα και πιάνουμε τη κουβέντα περιμένοντας το δείπνο. Μου κάνει εντύπωση η ησυχία που επικρατεί, ενώ σε άλλες ζούγκλες που έχω βρεθεί χιλιάδες έντομα χαλάνε τον κόσμο, εδώ επικρατεί μια περίεργη σιγαλιά. Όταν καθόμαστε για φαγητό, πεινάμε αρκετά και προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε με τους συνταξιδιώτες μας. Πιάνω κουβέντα με το ζευγάρι των Εσθονών (ή Λετονών) και συζητάμε για ταξίδια που έχουμε κάνει. Εντυπωσιάζομαι από τα πολλά ταξίδια που έχουν κάνει μαζί σαν ζευγάρι και μάλιστα από μια φτωχή χώρα, πιο φτωχή από τη δική μας, μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον. Σκέφτομαι πως είναι υπέροχο να μοιράζεσαι τα ταξίδια της ζωής σου με το σύντροφό σου ή με τους καλύτερούς σου φίλους. Περνώντας στο ντόπιο πληθυσμό, τα λέμε με τη γλυκιά Grecia που μιλάει καλά αγγλικά, λιγότερο με τις άλλες κοπέλες που δε ξέρουν γρι, όπως δε ξέρουμε κι εμείς γρι ισπανικά. Στο τέλος οι κοπέλες αποσύρονται σε μια άκρη, αφού όπως μας είπε η επικεφαλής τους, η Τατιάνα, αποτελούν ομάδα κάποιου είδους ψυχοθεραπείας ή εμψύχωσης, δε κατάλαβα και πολύ καλά και θα έκαναν κάποιες ασκήσεις στα πλαίσια του ταξιδιού. Διακριτικά λοιπόν τις αφήνουμε στην ησυχία τους και πιάνουμε κουβέντα με τον καλό μας οδηγό. Προσωπικά μου έλειπε αρκετά το στοιχείο της επικοινωνίας με άλλο κόσμο, αφού και το άλλο γκρουπ που ήταν στον καταυλισμό αποτελούταν από ντόπιους, επικοινωνία γιοκ λοιπόν και μ’αυτούς. Κακόμαθα στη Μποτσουάνα όπου ανά πάσα στιγμή ήσουν σε κουβεντούλα με κάποιον από το 12μελές γκρουπ. Ο φίλος μας είχε τις καλές του, μας παίρνει από το χέρι και μας οδηγεί και μέσα στα μαύρα σκοτάδια στο μονοπάτι προς το viewpoint του καταρράκτη. Φτάνοντας στο ξέφωτο, μας είπε ότι ακόμα και τώρα, με πίσσα σκοτάδι, αν κοιτάξουμε προσεκτικά προς τον Καταρράκτη, θα δούμε να διακρίνεται το νερό που πέφτει, όχι φυσικά καθαρά, αλλά φαίνεται. Μετά λοιπόν από λίγη προσπάθεια, ο φίλος μας δικαιώνεται: μέσα στο σκοτάδι, πίσσα, απαλλαγμένο από κάθε είδους τεχνητό φωτισμό για εκατοντάδες χιλιόμετρα, φαίνεται ο Καταρράκτης, σαν μια λεπτή ασημένια λωρίδα να διασχίζει κάθετα τον ουρανό. Κι από πάνω χιλιάδες αστέρια και το Milky Way του γαλαξία μας πεντακάθαρο σαν σύννεφο στον νυχτερινό ουρανό.

Εξουθενωμένοι, τυλιχτήκαμε στην αγκαλιά της αιώρας μας, μια γλυκιά αγκαλιά που μας νανούρισε και μας κοίμισε μέχρι το πρωϊ. Ήταν μια τέλεια βραδιά κάτω από τ'αστέρια, βαθιά μέσα στη ζούγκλα της Βενεζουέλας.

 

[xenos]

Μπραβο ρε GTS μας περιγραφεις καταπληκτικες σκηνες απο το ταξιδι σου.
Πολυ γουσταρω ...ζουγκλα..αιωρες...καταρρακτες.

Παντα τετοια φιλαρακι:xmas_cool:

 

[_antonis_]

Να 'σαι καλά Γιώργο που μας κάνεις να ξεφεύγουμε λίγο απο τη μουντίλα που μας περικυκλώνει!!

 

[GTS]

Τα μάτια μου ανοίγουν στο σκοτάδι, ρίχνω μια ματιά στο ρολόι, είναι μόνο 4 αλλά ύπνο δεν έχω. Η ψιλή κουβέρτα με την οποία έχω τυλιχτεί δεν επαρκεί πλέον για να με κρατήσει ζεστό στην αιώρα, θα ξημερώσει σε καμιά ώρα και η ψύχρα στη ζούγκλα της Canaima φτάνει στη κορύφωσή της. Κάθομαι λοιπόν με τα μάτια ανοικτά, με το ένα πόδι σπρώχνω το έδαφος και λικνίζομαι απαλά βυθισμένος σε σκέψεις.

Καθώς η αυγή έκανε την εμφάνισή της δειλά δειλά, σηκώθηκα και έσυρα το σαρκίο μου μέχρι την όχθη για να απολαύσω το θέαμα του Καταρράκτη. Στην αρχή, τυλιγμένος μέσα σε πυκνή ομίχλη, έπειτα ολόγυμνος, συνέχιζε να κάνει αυτό για το οποίο έγινε διάσημος, να στέλνει νερό 979 μέτρα στους βράχους παρακάτω.

Ο ουρανός σιγά σιγά καθάρισε, ο ήλιος έκανε την εμφάνισή του, προβλεπόταν μια υπέροχη ηλιόλουστη μέρα και για εμάς ιδίως πολύ ξεχωριστή. Πρωϊνό στο τραπέζι με όλη τη παρέα και ενημέρωση από τον οδηγό μας για το σημερινό πρόγραμμα που περιελάμβανε trekking μέχρι τη βάση του Καταρράκτη. Καθώς λοιπόν ο ήλιος έλαμπε στον ουρανό, περνάμε στην απέναντι όχθη και ξεκινάμε τη πεζοπορία βαθιά μέσα στη ζούγκλα. Η πεζοπορία δεν ήταν εύκολη ούτε ανώδυνη, αφού το έδαφος ανηφόριζε, η ζέστη κι η υγρασία ήταν αποπνικτικές και το έδαφος γεμάτο εμπόδια από πέτρες, πελώριες ρίζες δέντρων, μικρά ρυάκια, λάσπη. Ευτυχώς δεν είχε κουνούπια ούτε βδέλλες, οπότε είχαμε να ανησυχούμε μόνο για τη κούραση και να μη παραπατήσουμε και έχουμε κάποιο ατύχημα. Μετά από περίπου μία επίπονη ώρα και κάτι, φτάνουμε σε μία ταμπέλα που μας οδηγεί σε ένα σημείο απ’όπου μπορούμε να δούμε μια πανοραμική θέα του Καταρράκτη. Έχουμε ήδη ψοφήσει στη κούραση, είμαστε μούσκεμα στον ιδρώτα αλλά κάνουμε μια τελευταία προσπάθεια να σκαρφαλώσουμε στο θεόρατο βράχο από πάνω. Και τι θέαμα είναι αυτό που μας προσφέρει…

Καθόμαστε μαγεμένοι και κοιτούμε το νερό που πέφτει. Καθώς γκρεμοτσακίζεται στα βράχια από κάτω, σχηματίζει ένα ορμητικό ρυάκι το οποίο εξελίσσετε σε έναν ακόμα καταρράκτη λίγο παρακάτω. Σε έναν άλλο βράχο παραδίπλα που αιωρείται πάνω απ’το κενό βρίσκω τη Τατιάνα να κάθεται, πιάνουμε τη κουβέντα, μου λέει ότι έχει έρθει στο σημείο αυτό δεκάδες φορές συνοδεύοντας άλλα κορίτσια, είναι ψυχολόγος και επικεφαλής του γκρουπ. Τα λέμε φιλικά καθισμένοι στο βράχο, βγάζουμε φωτογραφίες με φόντο τον Καταρράκτη και απολαμβάνουμε το εξωπραγματικό τοπίο στο βάθος, στη κοιλάδα πέρα από τον Salto Angel. Είναι ένα τοπίο βγαλμένο από ταινία υπερπαραγωγή, από στούντιο ειδικών εφέ, σα ψεύτικο, είναι ο Χαμένος Κόσμος του sir Arthur Conan Doyle, είναι το εντυπωσιακότερο τοπίο από τα τόσα και τόσα που έχω αντικρύσει.

Kαθώς χαζεύω μαγεμένος για άλλη μια φορά τον Καταρράκτη, υπνωτίζομαι καθώς το νερό που πέφτει από τόσο μεγάλο ύψος, χωρίζεται σε μυριάδες μικρές σταγόνες, κάθε μία ακολουθεί το δικό της ρυθμό, καβαλάει τη δική της ριπή ανέμου, χαράζει τη δική της διαδρομή για 979 μέτρα πριν ενωθεί ξανά με τις άλλες, χαρίζοντάς μας έντονα σχήματα που συνεχώς εναλλάσσονται στον αέρα. Νομίζω πως με χτύπησε ο ήλιος, η κούραση, μαζί και η ευτυχία που ένιωθα τις στιγμές εκείνες, αλλά ήταν σαν να έβλεπα αγγέλους να κατεβαίνουν από ψηλά.....Η Κάθοδος των Αγγέλων…

 

[KLEOPATRA]

Πολυ ωραιος ο επιλογος !!!!!!

 

[GTS]

Πολυ ωραιος ο επιλογος !!!!!!

Άντε και πλησιάζουμε για Λος Ρόκες Κλεό...εκεί να βγουν οι σαλιάρες και τα υπογλώσσια...

 

[KLEOPATRA]

Σαλιαρες ευτυχως εχουμε σπιτι ξεμεινεμενες !
Πρεπει να αρχισω συντηρητικη αγωγη με τα φαρμακα παλι!
Γιαυτο πηγα στα χιονια βρε ..για να αποταξω το Σατανα του Τροπικου ..που με βαζει σε πειρασμο συνεχεια.:xmas_mrgreen:

 

[GTS]

Θα δεις και θα μου πεις....:xmas_cheesygrin: Εγώ ακόμα στο Φραντσισκί έχω μείνει πάντως...:snorkel:

 

[go2dbeach]

Άντε και πλησιάζουμε για Λος Ρόκες Κλεό...εκεί να βγουν οι σαλιάρες και τα υπογλώσσια...

Ωπα! Να τα τα απειλητικα μυνηματα...Δε μασαμε κυριε , εχουμε φαει πολλες σφαλιαρες εδω μεσα! Ή μηπως θα μασησουμε? :roll:
Τελειο το ζουγκλο-σκηνικο , μαγεια ο καταρρακτης!