Βενεζουέλα Βενεζουέλα (Η Κάθοδος Των Αγγέλων)

[go2dbeach]

Μου κινησε την περιεργεια η περιγραφη της πτησης και βρηκα ενα βιντεο να παρουμε μια ιδεα , αν και στο ζωντανο πρεπει να ειναι χιλιες φορες καλυτερο:

 

[GTS]

Έτσι ακριβώς είναι Ζωή...το γέλιο όμως ήταν όταν απογειωθήκαμε από Canaima στην επιστροφή...το έχω και σε δικό μου βίντεο Δε ξέρω πώς θα μπεις εσύ ειδικά εκεί μέσα...

 

[dim kyr]

ή είσαι ο Φουστάνος ή σπουδάζεις ανθρώπινη ανατομία. Ποιό απο τα δύο?

 

[GTS]

Καλά, πήγαινε κι εσύ κι αν δε σου κάνει εντύπωση αυτό που περιγράφω μας το λες να σου κάνω δώρο μπαστούνι και σκύλο νεξτ τάιμ.
Απλά είναι στη κουλτούρα τους πλέον το πλαστικό, τους έχει γίνει προφανώς ψύχωση...ταξιδιωτική ιστορία είναι, μελετάμε και τους ανθρώπους, όχι μόνο τα ντουβάρια και τα ιγκουάνα... Αλλά μέχρι εκεί ε...

 

[varioAthens]

Καλά, πήγαινε κι εσύ κι αν δε σου κάνει εντύπωση αυτό που περιγράφω μας το λες να σου κάνω δώρο μπαστούνι και σκύλο νεξτ τάιμ.
Απλά είναι στη κουλτούρα τους πλέον το πλαστικό, τους έχει γίνει προφανώς ψύχωση...ταξιδιωτική ιστορία είναι, μελετάμε και τους ανθρώπους, όχι μόνο τα ντουβάρια και τα ιγκουάνα... Αλλά μέχρι εκεί ε...

Η αλήθεια είναι ότι στη Βενεζουέλα έχουν ψύχωση με τις πλαστικές και τα καλλιστεία... Έχει στηθεί ολόκληρη βιομηχανία πάνω στα συγκεκριμένα... Υπάρχουν σχολές που εκπαιδεύουν κοπέλες προκειμένου να κατεβούν στους διαγωνισμούς ομορφιάς και βέβαια όσο είναι στις σχολές υπόκεινται σε μερική (ή και ολική?) μεταμόρφωση... Εκατοντάδες κοπέλες έχουν όνειρο ζωής να πάνε στις σχολές αυτές και μετά να διακριθούν στους διαγωνισμούς...

 

[GTS]

Η αλήθεια είναι ότι στη Βενεζουέλα έχουν ψύχωση με τις πλαστικές και τα καλλιστεία... Έχει στηθεί ολόκληρη βιομηχανία πάνω στα συγκεκριμένα... Υπάρχουν σχολές που εκπαιδεύουν κοπέλες προκειμένου να κατεβούν στους διαγωνισμούς ομορφιάς και βέβαια όσο είναι στις σχολές υπόκεινται σε μερική (ή και ολική?) μεταμόρφωση... Εκατοντάδες κοπέλες έχουν όνειρο ζωής να πάνε στις σχολές αυτές και μετά να διακριθούν στους διαγωνισμούς...

Ακριβώς. Και αναφέρθηκα σε αυτό, προφανώς όχι για να τρέξουν τα αγόρια του φόρουμ (σας ξαναλέω ότι κατά τ'άλλα είναι άσχημες), αλλά επειδή είναι μια ζοφερή και τραγική πραγματικότητα της χώρας. Εμένα με χάλασε αυτό, όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο, μου έκανε πραγματικά αλγεινή εντύπωση.

 

[Yorgos]

Οι ωραίες είναι στη διπλανή χώρα,, όπου επίσης πλακώνονται στις πλαστικές, αλλά κάνουν και υγιεινή διατροφή κλπ...

Για ωραίες χωρίς πλαστικές κλπ όπως επισκεφθείτε Παναμά, Rep.Dom και φυσικά την Κούβα. Φανταστικά χαρακτηριστικά έχουν και στο Πουέρτο Ρίκο, αλλά τρώνε ό,τι και οι Αμερικάνοι και γίνονται μπετονιέρες. Κρίμα γιατί έχουν φοβερά γονίδια.

 

[GTS]

Οι ωραίες είναι στη διπλανή χώρα,, όπου επίσης πλακώνονται στις πλαστικές, αλλά κάνουν και υγιεινή διατροφή κλπ...

Για ωραίες χωρίς πλαστικές κλπ όπως επισκεφθείτε Παναμά, Rep.Dom και φυσικά την Κούβα. Φανταστικά χαρακτηριστικά έχουν και στο Πουέρτο Ρίκο, αλλά τρώνε ό,τι και οι Αμερικάνοι και γίνονται μπετονιέρες. Κρίμα γιατί έχουν φοβερά γονίδια.

Αφού γύρισα, βρήκα ένα ποστ δικό σου εδώ μέσα όπου έλεγες ότι είναι απογοήτευση οι γυναίκες στη Βενεζουέλα...δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Κάποιοι θέλουμε γυναίκες φυσικές και...γυναίκες ρε παιδί μου, όχι ξόανα...

 

[taver]

Οι ωραίες είναι στη διπλανή χώρα,, όπου επίσης πλακώνονται στις πλαστικές, αλλά κάνουν και υγιεινή διατροφή κλπ...

Δεν εννοείς τη Γουιάνα, έ?

 

[Yorgos]

Γάτος είσαι. Νιάου.

 

[GTS]

“Come Jorge, lets go”. Μια φωνή με διακόπτει από την νωχελική παρατήρηση του τεράστιου παπαγάλου macaw που έχει στρογγυλοκαθήσει στο δέντρο πάνω απ’το κεφάλι μου. Η φωνή δεν ήταν άλλη από του οδηγού μας, που μας καλούσε έναν-έναν, ή μάλλον μία-μία, να ανέβουμε στη καρότσα του οχήματος που ήταν παρκαρισμένο στο χωματόδρομο μπροστά από το ξενοδοχείο μας. Είχε έρθει η ώρα…

Με την άφιξή μας, είχαμε ήδη μια πρώτη αλλαγή σχεδίων: αντί να κάτσουμε μία μέρα στη Canaima και μετά να ταξιδέψουμε στα ενδότερα προς το Salto Angel, θα συνέβαινε το αντίστροφο. Το γκρουπ είχε ήδη συμπληρωθεί, οπότε Ο Καταρράκτης μας περίμενε, ή μάλλον δε μπορούσε να περιμένει άλλο. Αφήσαμε λοιπόν τις βαλίτσες μας στο ξενοδοχείο στη Canaima και πήραμε μόνο τα σακίδια πλάτης με τα απολύτως απαραίτητα για διαμονή 2 ημερών και μίας νύχτας στο καμπ στη μέση της ζούγκλας. Μια αλλαξιά ρούχα, μαγιώ, καπέλα, αντικουνουπικά, χάπια, φωτογραφική, χαρτί υγείας και το τελευταίο τεύχος του Κυνήγι και Ψάρεμα αρκούσαν (καλά, στο τελευταίο βάλτε ένα μεγάλο Χ). Η παρέα θα αποτελούταν από 2 Έλληνες, ένα νεαρό ζεύγος Εσθονών (ή μήπως Λετονών..) και 7 Βενεζουελάνες. Ο καιρός ήταν σύμμαχός μας σήμερα, απέραντη λιακάδα, καθαρός ουρανός, λίγη υγρασία και το κέφι παρέα με το ηθικό, υψηλότατα both.

Το μεταφορικό μας μέσο, αφού διασχίζει κακοτράχαλους χωμάτινους δρόμους, μας μεταφέρει σε λίγα λεπτά στις ακτές του ποταμού που χύνεται εντυπωσιακά σε μια σειρά από καταρράκτες παρακάτω από μας. Θα έχουμε καιρό γι’αυτά όταν επιστρέψουμε, η κατεύθυνσή μας είναι προς το παρόν αντίθετη, προς τα εντυπωσιακά βουνά που αχνοφαίνονται στον καθαρό ορίζοντα μακριά μας. Μια σειρά από μηχανοκίνητες ξύλινες πιρόγες στέκουν η μία δίπλα στην άλλη στην όχθη, μία από αυτές θα χωρέσει όλο το γκρουπ, καθισμένοι ανά δύο σε μικρές άβολες τάβλες. Η πρώτη παρατήρηση που κάνουμε είναι το χρώμα του νερού, που είναι βαθύ κόκκινο, όπως μαθαίνουμε χάρη σε μία χρωστική ουσία κάποιων φυτών της περιοχής, είναι πραγματικά εντυπωσιακό, δε θυμάμαι να το έχω ξαναδεί αυτό. Δεν υπάρχει όμως καιρός για χάσιμο, πρέπει να φτάσουμε στο καταυλισμό μας πριν νυχτώσει. Πηδάμε στη βάρκα, βάζουμε τα πορτοκαλί σωσίβια και αρχίζουμε να ανεβαίνουμε το ποτάμι.

Ευτυχώς το αεράκι από τη πορεία μας δροσίζει το πρόσωπο και απαλύνει τις επιπτώσεις του καυτού ήλιου στα κορμιά μας. Γύρω μας το τοπίο είναι καταπράσινο, μεγάλα λευκά σύννεφα στολίζουν τον καταγάλανο ουρανό και ο περιστασιακός φοίνικας στέκει στις όχθες του ποταμού ψηλότερα από την υπόλοιπη τροπική βλάστηση. Ύστερα από περίπου μισή ώρα αποβιβαζόμαστε στην όχθη και περπατάμε για λίγο προς μία καλύβα, που την διαχειρίζονται ντόπιοι Ινδιάνοι, η οποία στεγάζει και πουλάει σουβενίρ, αναψυκτικά, νερά και μπύρες, αλλά η επίσκεψή μας γίνεται ώστε να καταναλώσουμε το μεσημεριανό μας στη σκιά της. Κατόπιν, αρχίζουμε μια μίνι πορεία σε ένα μονοπάτι στρωμένο με λευκή άμμο (και με ολίγον ροζ μέσα). Γύρω μας ψηλά χορτάρια, στο βάθος θηριώδη τραπεζοειδή βουνά στέκουν στολισμένα με νέφη στις κορυφές τους.

Είναι τα λεγόμενα tepuy (ή tepui), τα «σπίτια των θεών» σύμφωνα με τους Ινδιάνους Pemon που κατοικούσαν και κατοικούν ακόμα αυτά τα μέρη. Το μοναδικό χαρακτηριστικό τους, οι απότομες, κάθετες πλαγιές που οδηγούν στην επίπεδη κορυφή τους, τα έχουν κάνει επίκεντρο του ενδιαφέροντος για επιστήμονες, εξερευνητές, τουρίστες, hikers. Η φυσική απομόνωση των κορυφών τους έχει ευνοήσει την ανάπτυξη μοναδικών ειδών πανίδας και χλωρίδας, που μόλις τα τελευταία χρόνια γίνεται γνωστή στους επιστήμονες.

Προς το παρόν όμως κάποια άλλα, όχι και τόσο σπάνια είδη πανίδας περπατάνε στο καυτό ήλιο προς τη βάρκα που τους περιμένει στην άλλη πλευρά ώστε να συνεχιστεί η ανάβαση, ή καλύτερα η διείσδυσή τους προς το Χαμένο Κόσμο. Οι εικόνες που σιγά σιγά ξετυλίγονται μπροστά μας είναι πραγματικά εντυπωσιακές, τα tepui είναι αντικείμενα θαυμασμού και απορίας για τη δημιουργία τους, οι μηχανές μας έχουν πάρει φωτιά απαθανατίζοντας τα.

Από τις κάθετες, εντυπωσιακές πλευρές κάποιων, ξεχύνονται μικροί και στενοί καταρράκτες, που λαμπυρίζουν αχνά κάτω από τον ήλιο, που όλο και κρύβεται περισσότερο στα σύννεφα. Μετά από αρκετή πορεία με τη βάρκα, ένα μικρό διάλλειμα για ξεμούδιασμα είναι απαραίτητο και δροσιστικό: συναντάμε έναν μικρό καταρράκτη στην άκρη του ποταμού, η βάρκα μας κόβει ταχύτητα και αράζει στην όχθη. Ο υπόλοιπος λαός, φορώντας ήδη τα μαγιώ του, έχει ήδη ξεχυθεί στα κρυστάλλινα νερά. Αφού αλλάζουμε διακριτικά επί τόπου κι εμείς, δοκιμάζουμε το νερό, το οποίο είναι πολύ κρύο, αλλά what the heck, βουτάμε πάραυτα μέσα και καθόμαστε κάτω από τον καταρράκτη για λίγο υδρομασάζ και παιχνίδι με το νερό.

Γελαστοί, βρεγμένοι αλλά και πιο χαλαροί, συνεχίζουμε την ανάβαση του ποταμού, ανάμεσα σε όλο και εντυπωσιακότερα tepui.

Κάθε φορά που βλέπω έναν καταρράκτη να πέφτει από μία κάθετη πλαγιά, σκέφτομαι μήπως είναι αυτός Ο Καταρράκτης, αλλά διαψεύδομαι, είναι φαίνεται πολύ σύνηθες το φαινόμενο της κατακρήμνισης του νερού από τα tepui με τη γεωμορφολογία τους και τις γενναίες βροχοπτώσεις στις παρυφές της βροχερής περιόδου όπου και βρισκόμαστε. Το τοπίο είναι πραγματικά εντυπωσιακό, είναι ένα γκράντε στημένο σκηνικό…σε ένα γιγαντιαίο tepui μέτρησα πάνω από 5-6 καταρράκτες να στολίζουν διαδοχικά τα πλευρά του, ένα υπερβατικό θέαμα.

Μετά από δύο ώρες όμως ανάβασης, καθώς ο ήλιος είχε πέσει αρκετά χαμηλά πλέον πίσω από τα σύννεφα, οι αμφιβολίες μας για το πού είναι κρυμμένος Ο Καταρράκτης παραμερίζονται: καθώς η βάρκα κόβει ταχύτητα και πηγαίνει αργά προς την βραχώδη όχθη τον βλέπουμε να ορθώνεται μπροστά μας, έστω και σε προφίλ, γυρισμένο, έστω και με το μεγαλείο του μισοκρυμμένο από τις πλαγιές του tepui που τον φιλοξενεί. Καθώς στέκομαι εκστασιασμένος, κοιτώντας αυτό που ήρθα και περίμενα τόσο πολύ να δω τόσες χιλιάδες χιλιομέτρων μακριά, ακούω ένα μεγάλο πλατάγιασμα και δύο τεράστιες μορφές να ανοίγουν τα φτερά τους πάνω από τα κεφάλια μας….Γύπες. Το μέρος γίνεται ολοένα και καλύτερο…

 

[go2dbeach]

Ομολογω οτι δε γνωριζα για τα tepui , ουτε οτι εκτος του μεγαλου καταρρακτη υπαρχουν τοσα πολλα μικροτερα καταρρακτακια. Οι φωτογραφιες δειχνουν μια πανεμορφη φυση , αλλα φανταζομαι το να εισαι εκει , να κατεβαινεις το ποταμι και γυρω σου πυκνη ζουγκλα , πρεπει να ηταν συγκλονιστικο!
Η ιστορια γινεται ολοενα και καλυτερη..