Βδομάδα 1η

[ΕΡΣΗ]

Πωπω! Μασαζ! Τελειο! θελω και εγω...

 

[Lachesis]

Τίτα είσαι όνειρο! Οι Θεσσαλονικιότικοι διάλογοι είναι ξεκαρδιστικοί! Μου θύμησες το Λαζόπουλο και το Σταρόβα στο μπαλκόνι!

Πάντως ομολογώ ότι σε ζηλεύω...

 

[tita]

Μετακόμιση-μπαίνω στην εστία

(προειδοποίηση: το παρακάτω κείμενο περιέχει γκρίνια. η γράφουσα δεν φέρει καμία ευθύνη για το εάν εσείς θέλετε να το διαβάσετε ή όχι!)

Παίρνω λοιπόν το δρόμο για την εστία και περνάω πάλι από τα μισοπαγωμένα κανάλια. Καθόμουν και τα κοιτούσα σαν χαζή, διότι αν και έχω δει πολλά κανάλια στη ζωή μου, κανένα δεν ήταν παγωμένο. Χάζευα λοιπόν τις πάπιες που άλλες στεκόντουσαν ή έκαναν άθελά τους πατινάζ πάνω στην παγωμένη επιφάνεια και άλλες κολυμπούσαν ή βουτούσαν το μισό τους σώμα μέσα στο νερό, στα σημεία που δεν υπήρχε πάγος, επιδεικνύοντάς μας τον φτερωτό τους ποπουδάκο.



Φτάνω στο σταθμό του metro, και κατεβαίνω κάτω. Ήταν η πρώτη φορά που θα χρησιμοποιούσα μετρό στο Άμστερνταμ, και ήξερα ότι η κάρτα που χρησιμοποιούσα για το τραμ και το λεωφορείο, δεν γίνεται δεκτή στο μέσο αυτό. Οπότε πλησίασα δύο ένστολους και τους ρώτησα πρώτον από πού μπορώ να βγάλω εισητήριο (διότι το μηχάνημα τα έλεγε στα ολλανδικά και τρέχα γυρευε, αν έκανα κανα λάθος θα έβρισκα τον μπελά μου) και δεύτερον από πού παίρνω το 53, διότι δεν υπάρχουν εμφανείς πινακίδες που να βοηθάνε. Καμία σχέση με Γερμανία. Για άλλη μια φορά κατάλαβα ότι μπορεί Ολλανδία να είναι Ευρώπη, αλλά την οργάνωση των Γερμανών δεν την έχουν!
Ευτυχώς και πάλι ήταν πάρα πάρα πολύ ευγενικοί οι κύριοι, και ιδίως ο μαυρούλης (δεν ξέρω γιατί, έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στους μαύρους, και τα αισθήματα είναι αμοιβαία!). Εξυπηρετικότατος και ευγενικος, μου εξήγησε τι πρέπει να κάνω, σε ποιό γραφείο να απευθυνθώ. Πήγα λοιπόν στα γκισέ, στην είσοδο των οποίων υπήρχε ένδειξη ότι απαγορεύεται η χρήση κινητού τηλεφώνου! Φαντάζεστε να το είχαν αυτό στην Ελλάδα; ε ρε γκρίνια που θα έπεφτε....
Έβγαλα εισητήριο πήγαινε-έλα, με έκπτωση 5 ευρώ, και ισχύ 2 ωρών. Στην έξοδο ευχαρίστησα και πάλι τον μαυρούλη, και κατέβηκα κάτω για να πάω στον προορισμό μου.


Και τώρα, αρχίζουν τα ωραίαααα....:
Είναι αυτό που λέμε ότι αν μια μέρα είναι να σου πάει στραβά, θα σου πάει, ο κόσμος να χαλάσει!
Βγαίνω από το σταθμό του μετρό, και προσπαθώ να προσανατολιστώ. Καμία πινακίδα που να δείχνει τους δρόμους ενώ βρίσκομαι σε διασταύρωση, παντού χιόνι και παγωνιά και κανένας άνθρωπος να ρωτήσω. Κουβαλάω στην πλάτη μία σχετικά βαριά τσάντα, στον ώμο μία άλλη και στο χέρι κρατώ το πακέτο με τα είδη κρεββατιού, και παίρνω έναν δρόμο. Κάτι δεν μου αρέσει, γιατί βρίσκομαι σε περιοχή με αρκετά σπίτια, ενώ στο internet είχα δει ότι η εστία είναι μεγάλη και φαίνεται και δεν έχει κοντά άλλα σπίτια. Βρίσκω μία κυριούλα που έσερνε το καρότσι με τα ψώνια και τη ρωτάω, αλλά αυτή έχει μόλις 1 βδομάδα που μένει εδώ λέει, και δεν ξέρει. Ευτυχώς στη στάση βλέπω κάθεται τώρα ένας emo, οπότε τον ρωτάω αυτόν. Σιάζει την φράντζα που έπεφτε όλη μπροστά στα μάτια του και ευγενικά προσπαθεί να με βοηθήσει, αλλά δεν έχει ιδέα. Τελικά παίρνω το μεγάλο δρόμο, και βλέπω την εστία να ξεπροβάλει στα δεξιά μου, με τα χαρακτηριστικά πράσινα μπαρμπαδέλια να κρέμονται γύρω της.
Επειδή δεν μου έφτανε η ταλαιπωρία, η γκαντεμιά μου ήρθε και έδεσε καθώς έκανα σχεδόν όλο το γύρο της εστίας για να βρω την είσοδο, περπατώντας μέσα στο χιόνι. Έχει 3-4 εισόδους, αλλά είναι τέτοια η αρχιτεκτονική και η αρίθμηση των δωματίων, που δεν βγάζω άκρη. Ευτυχώς με βλέπει ένας άλλος μαυρούλης, που με βοηθάει, αν και κάναμε 5 λεπτά να βρούμε τη σωστή είσοδο, το σωστό όροφο, το σωστό δωμάτιο. Με τα πολλά, το στάμπαρα το δωμάτιό μου: από την πρώτη ανοιχτή είσοδο (γιατι η κανονική πρώτη ειναι πάντα κλειστή) μπαίνω, πάω αμέσως δεξιά, ανεβαίνω στον 4ο όροφο, βλέπω τον αριθμό μου και μπουκάρω.
Μπαίνω μέσα και ενώ στην αρχή με ικανοποιεί, όταν αρχίζω και το περιεργάζομαι, με πιάνει μία φρίκη. Ο προηγούμενος από εμένα ό,τι μπορούσε να πάρει, το πήρε. Λείπουν κάποια πράγματα που έπρεπε να υπάρχουν στη λίστα που μας δώσαν, δύο λάμπες είναι τελείως χαλασμένες, ένας διακόπτης βρίσκεται κάπου στη μέση αλλά ακόμα είναι άγνωστο ποιά είναι η λειτουργία του, ο απορροφητήρας έχει κέφια και ακούραστα δουλεύει συνέχεια, άσχετα αν ο διακόπτης του είναι πατημένος ή όχι (αν πατήσεις το διακόπτη δυναμώνει απλά), τα πιάτα θέλουν ξανά πλύσιμο, οι κάλτσες μου έχουν γίνει μαύρες από κάτω, το πάπλωμα να σου δίνει την εντύπωση ότι μπορεί να μην είναι αρκετό για το κρύο και μάλιστα ΤΟΣΟ κρύο...Ωραία πράγματα!
Βλέπω ότι του λείπουν βασικά πράγματα, και παίρνω την απόφαση να τακτοποιήσω ό,τι πράγματα μπορώ τώρα, αλλά μετά, αφού προσφέρθηκαν και τα παιδιά, να πάω ξανά πίσω προς το “κέντρο”, να πάρω ό,τι χρειάζεται και αύριο το πρωί με το καλό να κάνω την μετακόμιση και όχι απόψε, διότι έτσι θα πρέπει να σέρνω μέσα στο σκοτάδι και το κρύο τη βαλίτσα 20 κιλών και ό,τι θα έχω ψωνίσει. Να 'ναι καλά τα παιδιά και πάλι, που μου λένε “κάτσε σε εμάς όσο χρειάζεται”! Έκανα τα απαραίτητα ψώνια, ήτοι ό,τι είχε το σούπερμάρκετ από απορρυπαντικά το σήκωσα (θα τρόμαξε η ταμίας, σου λέει πού πάει αυτή, στην εκπομπή 'how clean is your house?” και πήγα να μείνω για ένα τελευταίο βράδυ στο σπίτι.


Την άλλη μέρα το πρωί, πριν φύγουν οι άλλοι για το ινστιτούτο, τους ευχαρίστησα και τους αποχαιρέτησα για να πάω στο δωμάτιο. Ευτυχώς με το φως του ήλιου πλέον τα πράγματα ήταν καλύτερα. Όλη μέρα όμως δεν έκανα τίποτα άλλο από το να καθαρίζω, τακτοποιώ και γενικά αυτό που λένε αγγλιστί “settle down”.


Α, για όποιον ενδιαφέρεται, ιδού τι περιείχε το κουτί με τα beddings:

Στην πρώτη φωτογραφία φαίνεται το μέγεθος σε σχέση με μία τσάντα πλάτης, αν και έχω ανεβάσει και παραπάνω φωτογραφίες.
Στη δεύτερη: Το πρώτο αριστερά είναι το στρώμα, μετά το κατωσέντονο, το γαλαζωπό είναι οι θήκες μαξιλαριού και στρώματος και δεξιά ειναι το μαξιλάρι. Είναι όλα από το Ikea, και το ειχαμε πληρωσει (οσοι θελαν) προκαταβολικα, 40 ευρω. Λένε τα ιδια στο ikea ολα μαζί είναι πιο ακριβά.






ps: να μη με ζηλεύετε καθόλου. Αφήστε τα, τώρα όλα φαινονται φυσιολογικά, αναμενόμενα, αλλά οι πρώτες ώρες ήταν για μένα ολίγον τι φρίκη! Είχα 500 δουλειες, και όλο προστίθονταν νέες. Το χειροτερο βασικα ειναι οτι στην αρχή δεν ξέρεις το μέρος, και δεν ξέρεις πού θα βρεις σουπερμαρκετ στη γειτονιά, τι συγκοινωνία υπάρχει και πόσο τακτική είναι κλπ.

 

[ΕΡΣΗ]

E ναι ετσι ειναι η εγκατασταση σε ενα ξενο μερος! Στη συνεχεια θα το μαθεις, θα βρεις τη βολη σου και θα νιωθεις πολυ πιο ανετα...
Νομιζω οτι καλα θα εκανες να ενημερωσεις καποια αρμοδια υπηρεσια για το πως βρηκες τι δωματιο για να μην χρεωσουν σε εσενα την απωλεια των αντικειμενων που δεν υπηρχαν.

 

[tita]

Και η εγκατάσταση σε ένα μέρος απομακρυσμένο από το κέντρο, αλλά κυρίως σε ένα άδειο μέρος, που από άδειο δωμάτιο, πρέπει να το κάνεις 'το σπιτικό σου", για να αισθάνεσαι κι εσύ ωραία και να το αγαπάς, αλλά και όσοι έρχονται σε αυτό.
Ναι, πρεπει να ειδοποιήσω εντός 14 ημερών τον αρμόδιο, του οποίου το ωράριο ειναι 10-11 καθε πρωί (τρεχα γυρευε δλδ) για όσα δεν υπήρχαν ενώ έπρεπε σύμφωνα με τη λιστα. Αλλιώς τα χρεωνομαστε:roll:

 

[vickygian]

tita είσαι τέλεια!!!! Κοριτσάρα μου εύχομαι όλα να σου πάνε τέλεια και να μαζέψεις όσες περισσότερες εμπειρίες μπορείς!

 

[maraki86]

πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά και μένα θα μου χρειαστούν αν αποφασίσω και πάω για μεταπτυχιακό στην Ολλανδία...αλλά μια ερώτηση-επειδη γίνεται αναφορά για το the undutchables-το βιβλίο αυτό κυκλοφορεί στην Ελλάδα; Κυκλοφορεί και στα ελληνικά εκτός από τα αγγλικά; που μπορώ να το βρώ;

 

[tita]

χμ...δεν έχω ιδέα αν υπάρχει στα ελληνικά, δεν το έχω δει πουθενά. Είναι πολύ ευκολοδιάβαστο όμως, και θα το βρεις παντού στην Ολλανδία, ακόμα και στα μικρά βιβλιοπωλεία-χαρτοπωλεία στους σταθμούς και στο αεροδρόμιο.

 

[maraki86]

οκ σε ευχαριστώ πολύ!!!