Περιεχόμενα
Μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια αλλά δυστυχώς η οικονομική κρίση των τελευταίων ετών με κράτησε εντός των τειχών για κάποιο χρονικό διάστημα. Ευτυχώς πρόσφατα καλυτέρεψαν τα οικονομικά μου και αποφάσισα να καλύψω το κενό των τελευταίων ετών πραγματοποιώντας ταξίδια στο Λονδίνο και στην Κωνσταντινούπολη.
Με έναν καλό μου φίλο, όμως, ψάχναμε τι θα κάνουμε την περίοδο των εορτών. Είχε προτείνει Δανία, η οποία φαινόταν πανέμορφη αλλά λίγο ακριβή κι έτσι αντιπρότεινα Πολωνία. Δέχθηκε και αφού βρήκαμε μια πολύ καλή προσφορά με την Aegean 137 Ευρώ το άτομο, κλείσαμε για τις 26/12-02/1 εισιτήρια για Βαρσοβία.
Η μέρα έφθασε επιτέλους, ανεβήκαμε στο αεροπλάνο και μετά από δυόμιση ώρες βρισκόμασταν στο αεροδρόμιο Chopin της Βαρσοβίας, ένα σύγχρονο αεροδρόμιο του οποίου όμως ορισμένα μέρη μάλλον ανακαινίζονται αυτή την εποχή. Κατεβήκαμε, σε μικρό χρονικό διάστημα πήραμε τις βαλίτσες, βρήκαμε το κοντινότερο ΑΤΜ για να πάρουμε τα πρώτα μας zloty και επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο 175 για τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης καθώς η πρώτη μας στάση θα ήταν η Κρακοβία. Πρώτη ευχάριστη έκπληξη: τόσο στη στάση στο αεροδρόμιο όσο και σε όλες τις μεγάλες στάσεις λεωφορείων και τραμ υπάρχουν αυτόματα μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων που δέχονται ακόμα και πιστωτικές κάρτες. Σε πολλά λεωφορεία και τραμ υπάρχει και μηχάνημα μέσα σε αυτά ενώ πολλά μέσα μαζικής μεταφοράς έχουν πληροφοριακό σύστημα που δείχνει τη στάση που βρίσκεσαι, ποια είναι η επόμενη στάση και τον αναμενόμενο χρόνο άφιξης στις επόμενες στάσεις.
Για να μη μακρυγορώ, φθάσαμε στον σταθμό, έναν μεγάλο και σύγχρονο σταθμό με πολλές πλατφόρμες και οθόνες έξω από καθεμία από αυτές. Τα εισιτήρια τα είχαμε ήδη εκδώσει on line και με 32 ευρώ το άτομο πήγαινε έλα, κλείσαμε πρώτη θέση στο Intercity Premium, τα καλύτερα τρένα της Πολωνίας. Πραγματικά τα τρένα είναι εκπληκτικά, πεντακάθαρα, δεν καταλαβαίνεις ότι ταξιδεύεις. Μας πρόσφεραν καφέ ή τσάι και χυμό ή νερό καθώς κι ένα απίθανο σοκολατάκι Lindt, τη γεύση του οποίου ακόμα θυμάμαι. Μέσα στο τρένο γεύτηκα και την πρώτη μου πολωνική σούπα zurec. Όσο απομακρυνόμασταν από τη Βαρσοβία τόσο τα χιονισμένα τοπία γίνονταν εντονότερα. Η πολωνική ύπαιθρος δεν με ενθουσίασε αλλά τα χιονισμένα δένδρα ήταν κάτι μαγικό να τα βλέπεις όπως περνούσε το τρένο!
Σε δυόμιση ώρες ήμασταν στον προορισμό μας κι ευτυχώς για εμάς, το Aparthotel Basztowa που είχαμε κλείσει με 40 Ευρώ το δίκλινο, βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από τον σταθμό. Το checkin, όμως έγινε στο διπλανό Polonia Hotel, στο οποίο ανήκει και στο οποίο παίρναμε και το πρωινό μας. Το τοπίο έξω κάτασπρο και ευτυχώς που είχαμε προνοήσει να ντυθούμε σαν κρεμμύδια! Επειδή όμως δεν είχαμε καιρό για χάσιμο, αφήσαμε γρήγορα γρήγορα τα πράγματα μας στο ξενοδοχείο και πήραμε ταξί για το μουσείο Σίντλερ. Δεν μπορώ να καταλάβω, βέβαια, γιατί οι ταξιτζήδες σε όλο τον κόσμο θεωρούν ιερό τους χρέος να κλέψουν τους τουρίστες, καθώς είμαστε βέβαιοι ότι μας έκανε κύκλο για να μας πάει! Τέλος πάντων, φθάσαμε στο μουσείο.
Το μουσείο είναι πολύ ωραίο, εξιστορεί όχι μόνο το ρόλο του Σίντλερ και της βιομηχανίας του την περίοδο του πολέμου, αλλά μας δείχνει και το γενικότερο κλίμα στην Κρακοβία πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου. Στο μουσείο κάτσαμε αρκετά, εξάλλου πάντα όταν πηγαίνω σε ένα μουσείο θέλω να το βλέπω όλο και να καταλαβαίνω τι βλέπω. Αργότερα πήραμε δεύτερο ταξί και πήγαμε στην κεντρική πλατεία της Κρακοβίας.
Η πλατεία πολύ ωραία αλλά σε συνδυασμό με τα δεκάδες πανέμορφα ξύλινα σπιτάκια της χριστουγεννιάτικης αγοράς ήταν υπέροχη. Καθώς είμαι και καλοφαγάς μου έτρεχαν τα σάλια από τα λαχταριστά φαγητά που μαγειρεύονταν. Κρεατικά κάθε είδους, ψητά λαχανικά, λάχανο στιφάδο, λουκάνικα, λαρδί και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς σε χαμηλές τιμές. Αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε ψωμί με λαρδί, εγώ έβαλα και ψητά κρεμμύδια από πάνω. Ωραίο μεν, με χιλιάδες θερμίδες δε! Βέβαια η θερμοκρασία στη χιονισμένη Κρακοβία ήταν περίπου -10 βαθμοί, οπότε τουλάχιστον παρηγοριόμασταν ότι θα κάψουμε όλες αυτές τις θερμίδες λόγω ψύχους (ως γνωστόν καίμε περισσότερες θερμίδες στο κρύο).
Η εκκλησία της Παναγίας μπροστά μας δέσποζε επιβλητική και δε μπορούσαμε παρά να μπούμε μέσα. Οι Πολωνοί είναι θρήσκος λαός και αυτές τις μέρες γέμιζαν τις εκκλησίες. Τα ανάγλυφα αγάλματα ήταν εντυπωσιακά και οι χριστουγεννιάτικες φάτνες, κάτι διαφορετικό για τα δικά μας δεδομένα. Η αλήθεια είναι ότι από εκείνη την ημέρα μπήκα σε πολλές εκκλησίες της Πολωνίας και όλες μας εντυπωσίασαν με την αρχιτεκτονική τους.
Σειρά είχε η αγορά της κεντρικής πλατείας, ιδανικό μέρος για να αγοράσει κανείς κάθε είδους σουβενίρ από την Κρακοβία. Η αγορά ουσιαστικά βρίσκεται σε μια μακρυά στοά, όπου υπάρχουν μικρά περίπτερα - μαγαζάκια τα οποία πωλούν διάφορα σουβενίρ κυρίως. Από εκεί τις επόμενες μέρες ψωνίσαμε και τα σουβενίρ που θέλαμε από την Κρακοβία.
Η ώρα είχε πάει αργά, έτσι κι αλλιώς από τις 16.00 είχε νυχτώσει, αποφασίσαμε να γυρίσουμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο μας περιδιαβαίνοντας τα γραφικά στενά της παλιάς πόλης.
Αφού πέσαμε ξεροί για ύπνο την επόμενη μέρα, 27/12, είχαμε προγραμματίσει να πάμε στα αλατωρυχεία της Wieliczka. Για την επίσκεψη μας είχαμε κλείσει με πρακτορείο on line, το SeeKrakow, με περίπου 34 Ευρώ το άτομο (συμπεριλαμβανομένου του εισιτηρίου για την είσοδο στα αλατωρυχεία). Η επιλογή μας αποδείχθηκε σωστή, καθώς μας παρέλαβαν από το ξενοδοχείο και με δεδομένες τις καιρικές συνθήκες και την απόσταση από την Κρακοβία, είναι σίγουρο ότι θα ταλαιπωριόμασταν περισσότερο. Παρόλο που το χωριό Βιελίτσκα δεν απέχει και πολύ από την Κρακοβία, το χιόνι ήταν σαφώς πιο πυκνό και το κρύο περισσότερο. Τα αλατορυχεία όμως έχουν μόνιμη θερμοκρασία 13-16 βαθμούς και έτσι…ζεστάθηκε το κοκαλάκι μας! Μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς τα αλατορυχεία και κατά την διάρκεια της ξενάγησης μας κατεβήκαμε τρία επίπεδα κάτω. Εντυπωσιακή και ξεχωριστή η τρίωρη ξενάγηση κι εξίσου εντυπωσιακά τα γλυπτά από αλάτι που είχαν δημιουργήσει οι αλατωρύχοι.
Μετά την επιστροφή μας επισκεφθήκαμε το εμπορικό κέντρο Galeria Krakow, ένα αρκετά μεγάλο εμπορικό κέντρο με πάσης φύσεως καταστήματα. Προσωπικά έκανα επιδρομή στο τοπικό Carrefour για να αγοράσω μερικές από τις αναρίθμητες πολωνικές βότκες που υπάρχουν σε κάθε γεύση και μέγεθος. Το υπόλοιπο της ημέρας κύλησε με βόλτες στα σοκάκια της παλιά πόλης και, φυσικά, με φαγητό, όπου βεβαίως δεν παραλείψαμε να γευτούμε και ζεστό κρασί που ήταν ό,τι έπρεπε για την ώρα.
Η επόμενη μέρα, 28/12, είχε πολύ περπάτημα, ήταν η μέρα των walkings tours. Τα walking tours υπάρχουν σχεδόν σε κάθε μεγάλη πόλη του εξωτερικού όπου ένας αγγλόφωνος, συνήθως, ξεναγός, αναλαμβάνει να ξεναγήσει δωρεάν τους τουρίστες που έχουν συγκεντρωθεί σε ένα προκαθορισμένο σημείο, χωρίς ραντεβού ή κράτηση, στην πόλη, να πει δυο λόγια για την ιστορία της κλπ. Πάντα όταν πάω κάπου πηγαίνω τουλάχιστον σε ένα walking tour. Αν στο τέλος της ξενάγησης μείνει κάποιος ευχαριστημένος, προαιρετικά μπορεί να δώσει κάποιο φιλοδώρημα. Η ξενάγηση ξεκίνησε από την κεντρική πλατεία της παλιά πόλης, και οι ιστορίες πολλές για την ιστορία της πόλης και των κτιρίων που βλέπαμε εκεί. Περιηγηθήκαμε σε δρόμους και μαθαίναμε την ιστορία τους με αρκετό χιούμορ, η αλήθεια είναι. Η κατάληξη του tour ήταν στο κάστρο της Wawel, ένα κάστρο που σήμερα στεγάζει διάφορα μουσεία και τον καθεδρικό ναό της πόλης. Όμορφο και με ωραία θέα της πόλης, δεν το επισκεφθήκαμε όμως από μέσα καθώς είχαμε διαβάσει ότι δεν ήταν τόσο εντυπωσιακό εσωτερικά όσο εξωτερικά. Περιηγηθήκαμε όμως στους εξωτερικούς χώρους.
Δυόμιση ώρες περπάτημα στο κρύο δεν μας ήταν αρκετές και φύγαμε αμέσως μετά για να παρακολουθήσουμε το δεύτερο walking tour της ημέρας όπου επισκεφθήκαμε την ιουδαϊκή συνοικία. Ιστορίες των Εβραίων της πόλης και του ολοκαυτώματος, της ζωής τους εκεί, καθώς και των περιοχών που ζούσαν.
Ε, μετά από τόσο περπάτημα μια χαλαρή βόλτα και μια ζεστή σοκολάτα επιβαλλόταν. Μετά και την κλασική βόλτα στην παλιά πόλη, ήρθε η ώρα για ξεκούραση.
Η επόμενη μέρα, 29/12, περιελάμβανε εκδρομή στο Auschwitz ή Oswiecim όπως το αποκαλούν σήμερα οι Πολωνοί. To πρακτορείο το ίδιο, αυτή τη φορά το πούλμαν πολύ μεγαλύτερο καθώς υπήρχαν πολύ περισσότερα άτομα και μάλιστα, όπως είδαμε, υπήρχαν και άλλα πούλμαν του ίδιου πρακτορείου που πήγαιναν εκεί. Η απόσταση επίσης μεγαλύτερη καθώς το Άουσβιτς απέχει 65 χλμ από την Κρακοβία.
Στην είσοδο του νυν μουσείου, και τέως στρατοπέδου συγκέντρωσης, μας περίμεναν οι ξεναγοί για να ξεκινήσει η ξενάγηση από την είσοδο του στρατοπέδου με την περίφημη επιγραφή στα γερμανικά «Η εργασία απελευθερώνει». Δεν μπορούσε κανείς παρά να συγκινηθεί ακούγοντας τις ιστορίες αυτών των ανθρώπων, βλέποντας τα προσωπικά τους αντικείμενα και τις άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους. Πραγματικά το θέαμα ήταν σε μερικά σημεία μακάβριο, όπως στον θάλαμο με τις τρίχες από τα μαλλιά των εκτελεσθέντων, τις οποίες τις έδιναν για να φτιάξουν υφάσματα σε διάφορες βιομηχανίες. Η συνέχεια περιελάμβανε το Birkenau, το δεύτερο στρατόπεδο που βρίσκεται 1,5 χλμ παρακάτω. Το στρατόπεδο αυτό είναι μεγαλύτερο και ίσως και λίγο πιο ρεαλιστικό καθώς στο Άουσβιτς οι περισσότεροι χώροι των κτιριακών εγκαταστάσεων έχουν μετατραπεί σε μουσείο ενώ στο Birkenau έβλεπες τους αυθεντικούς χώρους με τα κρεβάτια στα οποία στοιβάζονταν οι κρατούμενοι, τις άθλιες τουαλέτες που χρησιμοποιούσαν, τις γραμμές και τα μέρη που σταματούσαν τα τρένα που τους μετέφεραν.
Μετά από αυτά πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Όταν φτάσαμε πήγαμε στο Underground museum που βρίσκεται στην πλατεία της παλιάς πόλης. Ουσιαστικά πρόκειται για την ιστορία της Κρακοβίας με την επίδειξη διαφόρων αρχαιολογικών ευρημάτων. Περισσότερο κεντρίζει το ενδιαφέρον ο τρόπος που παρουσιάζονται αυτά, με οθόνες, παρουσιάσεις για μικρά παιδιά (δυστυχώς μόνο στα πολωνικά), σύγχρονο τρόπο διαχωρισμού ενοτήτων κλπ. Ίσως θα έπρεπε μερικοί από εδώ να έπαιρναν μερικά μαθήματα σχετικά με το πώς δημιουργείται ένα σύγχρονο μουσείο.
Μια τελευταία βόλτα και φαγητό στην παλιά πόλη επιβαλλόταν αμέσως μετά, καθώς την επόμενη μέρα θα ξεκινούσαμε για το δεύτερο μέρος του ταξιδιού μας, τη Βαρσοβία.
Με έναν καλό μου φίλο, όμως, ψάχναμε τι θα κάνουμε την περίοδο των εορτών. Είχε προτείνει Δανία, η οποία φαινόταν πανέμορφη αλλά λίγο ακριβή κι έτσι αντιπρότεινα Πολωνία. Δέχθηκε και αφού βρήκαμε μια πολύ καλή προσφορά με την Aegean 137 Ευρώ το άτομο, κλείσαμε για τις 26/12-02/1 εισιτήρια για Βαρσοβία.
Η μέρα έφθασε επιτέλους, ανεβήκαμε στο αεροπλάνο και μετά από δυόμιση ώρες βρισκόμασταν στο αεροδρόμιο Chopin της Βαρσοβίας, ένα σύγχρονο αεροδρόμιο του οποίου όμως ορισμένα μέρη μάλλον ανακαινίζονται αυτή την εποχή. Κατεβήκαμε, σε μικρό χρονικό διάστημα πήραμε τις βαλίτσες, βρήκαμε το κοντινότερο ΑΤΜ για να πάρουμε τα πρώτα μας zloty και επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο 175 για τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης καθώς η πρώτη μας στάση θα ήταν η Κρακοβία. Πρώτη ευχάριστη έκπληξη: τόσο στη στάση στο αεροδρόμιο όσο και σε όλες τις μεγάλες στάσεις λεωφορείων και τραμ υπάρχουν αυτόματα μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων που δέχονται ακόμα και πιστωτικές κάρτες. Σε πολλά λεωφορεία και τραμ υπάρχει και μηχάνημα μέσα σε αυτά ενώ πολλά μέσα μαζικής μεταφοράς έχουν πληροφοριακό σύστημα που δείχνει τη στάση που βρίσκεσαι, ποια είναι η επόμενη στάση και τον αναμενόμενο χρόνο άφιξης στις επόμενες στάσεις.
Για να μη μακρυγορώ, φθάσαμε στον σταθμό, έναν μεγάλο και σύγχρονο σταθμό με πολλές πλατφόρμες και οθόνες έξω από καθεμία από αυτές. Τα εισιτήρια τα είχαμε ήδη εκδώσει on line και με 32 ευρώ το άτομο πήγαινε έλα, κλείσαμε πρώτη θέση στο Intercity Premium, τα καλύτερα τρένα της Πολωνίας. Πραγματικά τα τρένα είναι εκπληκτικά, πεντακάθαρα, δεν καταλαβαίνεις ότι ταξιδεύεις. Μας πρόσφεραν καφέ ή τσάι και χυμό ή νερό καθώς κι ένα απίθανο σοκολατάκι Lindt, τη γεύση του οποίου ακόμα θυμάμαι. Μέσα στο τρένο γεύτηκα και την πρώτη μου πολωνική σούπα zurec. Όσο απομακρυνόμασταν από τη Βαρσοβία τόσο τα χιονισμένα τοπία γίνονταν εντονότερα. Η πολωνική ύπαιθρος δεν με ενθουσίασε αλλά τα χιονισμένα δένδρα ήταν κάτι μαγικό να τα βλέπεις όπως περνούσε το τρένο!
Σε δυόμιση ώρες ήμασταν στον προορισμό μας κι ευτυχώς για εμάς, το Aparthotel Basztowa που είχαμε κλείσει με 40 Ευρώ το δίκλινο, βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από τον σταθμό. Το checkin, όμως έγινε στο διπλανό Polonia Hotel, στο οποίο ανήκει και στο οποίο παίρναμε και το πρωινό μας. Το τοπίο έξω κάτασπρο και ευτυχώς που είχαμε προνοήσει να ντυθούμε σαν κρεμμύδια! Επειδή όμως δεν είχαμε καιρό για χάσιμο, αφήσαμε γρήγορα γρήγορα τα πράγματα μας στο ξενοδοχείο και πήραμε ταξί για το μουσείο Σίντλερ. Δεν μπορώ να καταλάβω, βέβαια, γιατί οι ταξιτζήδες σε όλο τον κόσμο θεωρούν ιερό τους χρέος να κλέψουν τους τουρίστες, καθώς είμαστε βέβαιοι ότι μας έκανε κύκλο για να μας πάει! Τέλος πάντων, φθάσαμε στο μουσείο.
Το μουσείο είναι πολύ ωραίο, εξιστορεί όχι μόνο το ρόλο του Σίντλερ και της βιομηχανίας του την περίοδο του πολέμου, αλλά μας δείχνει και το γενικότερο κλίμα στην Κρακοβία πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου. Στο μουσείο κάτσαμε αρκετά, εξάλλου πάντα όταν πηγαίνω σε ένα μουσείο θέλω να το βλέπω όλο και να καταλαβαίνω τι βλέπω. Αργότερα πήραμε δεύτερο ταξί και πήγαμε στην κεντρική πλατεία της Κρακοβίας.
Η πλατεία πολύ ωραία αλλά σε συνδυασμό με τα δεκάδες πανέμορφα ξύλινα σπιτάκια της χριστουγεννιάτικης αγοράς ήταν υπέροχη. Καθώς είμαι και καλοφαγάς μου έτρεχαν τα σάλια από τα λαχταριστά φαγητά που μαγειρεύονταν. Κρεατικά κάθε είδους, ψητά λαχανικά, λάχανο στιφάδο, λουκάνικα, λαρδί και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς σε χαμηλές τιμές. Αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε ψωμί με λαρδί, εγώ έβαλα και ψητά κρεμμύδια από πάνω. Ωραίο μεν, με χιλιάδες θερμίδες δε! Βέβαια η θερμοκρασία στη χιονισμένη Κρακοβία ήταν περίπου -10 βαθμοί, οπότε τουλάχιστον παρηγοριόμασταν ότι θα κάψουμε όλες αυτές τις θερμίδες λόγω ψύχους (ως γνωστόν καίμε περισσότερες θερμίδες στο κρύο).
Η εκκλησία της Παναγίας μπροστά μας δέσποζε επιβλητική και δε μπορούσαμε παρά να μπούμε μέσα. Οι Πολωνοί είναι θρήσκος λαός και αυτές τις μέρες γέμιζαν τις εκκλησίες. Τα ανάγλυφα αγάλματα ήταν εντυπωσιακά και οι χριστουγεννιάτικες φάτνες, κάτι διαφορετικό για τα δικά μας δεδομένα. Η αλήθεια είναι ότι από εκείνη την ημέρα μπήκα σε πολλές εκκλησίες της Πολωνίας και όλες μας εντυπωσίασαν με την αρχιτεκτονική τους.
Σειρά είχε η αγορά της κεντρικής πλατείας, ιδανικό μέρος για να αγοράσει κανείς κάθε είδους σουβενίρ από την Κρακοβία. Η αγορά ουσιαστικά βρίσκεται σε μια μακρυά στοά, όπου υπάρχουν μικρά περίπτερα - μαγαζάκια τα οποία πωλούν διάφορα σουβενίρ κυρίως. Από εκεί τις επόμενες μέρες ψωνίσαμε και τα σουβενίρ που θέλαμε από την Κρακοβία.
Η ώρα είχε πάει αργά, έτσι κι αλλιώς από τις 16.00 είχε νυχτώσει, αποφασίσαμε να γυρίσουμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο μας περιδιαβαίνοντας τα γραφικά στενά της παλιάς πόλης.
Αφού πέσαμε ξεροί για ύπνο την επόμενη μέρα, 27/12, είχαμε προγραμματίσει να πάμε στα αλατωρυχεία της Wieliczka. Για την επίσκεψη μας είχαμε κλείσει με πρακτορείο on line, το SeeKrakow, με περίπου 34 Ευρώ το άτομο (συμπεριλαμβανομένου του εισιτηρίου για την είσοδο στα αλατωρυχεία). Η επιλογή μας αποδείχθηκε σωστή, καθώς μας παρέλαβαν από το ξενοδοχείο και με δεδομένες τις καιρικές συνθήκες και την απόσταση από την Κρακοβία, είναι σίγουρο ότι θα ταλαιπωριόμασταν περισσότερο. Παρόλο που το χωριό Βιελίτσκα δεν απέχει και πολύ από την Κρακοβία, το χιόνι ήταν σαφώς πιο πυκνό και το κρύο περισσότερο. Τα αλατορυχεία όμως έχουν μόνιμη θερμοκρασία 13-16 βαθμούς και έτσι…ζεστάθηκε το κοκαλάκι μας! Μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς τα αλατορυχεία και κατά την διάρκεια της ξενάγησης μας κατεβήκαμε τρία επίπεδα κάτω. Εντυπωσιακή και ξεχωριστή η τρίωρη ξενάγηση κι εξίσου εντυπωσιακά τα γλυπτά από αλάτι που είχαν δημιουργήσει οι αλατωρύχοι.
Μετά την επιστροφή μας επισκεφθήκαμε το εμπορικό κέντρο Galeria Krakow, ένα αρκετά μεγάλο εμπορικό κέντρο με πάσης φύσεως καταστήματα. Προσωπικά έκανα επιδρομή στο τοπικό Carrefour για να αγοράσω μερικές από τις αναρίθμητες πολωνικές βότκες που υπάρχουν σε κάθε γεύση και μέγεθος. Το υπόλοιπο της ημέρας κύλησε με βόλτες στα σοκάκια της παλιά πόλης και, φυσικά, με φαγητό, όπου βεβαίως δεν παραλείψαμε να γευτούμε και ζεστό κρασί που ήταν ό,τι έπρεπε για την ώρα.
Η επόμενη μέρα, 28/12, είχε πολύ περπάτημα, ήταν η μέρα των walkings tours. Τα walking tours υπάρχουν σχεδόν σε κάθε μεγάλη πόλη του εξωτερικού όπου ένας αγγλόφωνος, συνήθως, ξεναγός, αναλαμβάνει να ξεναγήσει δωρεάν τους τουρίστες που έχουν συγκεντρωθεί σε ένα προκαθορισμένο σημείο, χωρίς ραντεβού ή κράτηση, στην πόλη, να πει δυο λόγια για την ιστορία της κλπ. Πάντα όταν πάω κάπου πηγαίνω τουλάχιστον σε ένα walking tour. Αν στο τέλος της ξενάγησης μείνει κάποιος ευχαριστημένος, προαιρετικά μπορεί να δώσει κάποιο φιλοδώρημα. Η ξενάγηση ξεκίνησε από την κεντρική πλατεία της παλιά πόλης, και οι ιστορίες πολλές για την ιστορία της πόλης και των κτιρίων που βλέπαμε εκεί. Περιηγηθήκαμε σε δρόμους και μαθαίναμε την ιστορία τους με αρκετό χιούμορ, η αλήθεια είναι. Η κατάληξη του tour ήταν στο κάστρο της Wawel, ένα κάστρο που σήμερα στεγάζει διάφορα μουσεία και τον καθεδρικό ναό της πόλης. Όμορφο και με ωραία θέα της πόλης, δεν το επισκεφθήκαμε όμως από μέσα καθώς είχαμε διαβάσει ότι δεν ήταν τόσο εντυπωσιακό εσωτερικά όσο εξωτερικά. Περιηγηθήκαμε όμως στους εξωτερικούς χώρους.
Δυόμιση ώρες περπάτημα στο κρύο δεν μας ήταν αρκετές και φύγαμε αμέσως μετά για να παρακολουθήσουμε το δεύτερο walking tour της ημέρας όπου επισκεφθήκαμε την ιουδαϊκή συνοικία. Ιστορίες των Εβραίων της πόλης και του ολοκαυτώματος, της ζωής τους εκεί, καθώς και των περιοχών που ζούσαν.
Ε, μετά από τόσο περπάτημα μια χαλαρή βόλτα και μια ζεστή σοκολάτα επιβαλλόταν. Μετά και την κλασική βόλτα στην παλιά πόλη, ήρθε η ώρα για ξεκούραση.
Η επόμενη μέρα, 29/12, περιελάμβανε εκδρομή στο Auschwitz ή Oswiecim όπως το αποκαλούν σήμερα οι Πολωνοί. To πρακτορείο το ίδιο, αυτή τη φορά το πούλμαν πολύ μεγαλύτερο καθώς υπήρχαν πολύ περισσότερα άτομα και μάλιστα, όπως είδαμε, υπήρχαν και άλλα πούλμαν του ίδιου πρακτορείου που πήγαιναν εκεί. Η απόσταση επίσης μεγαλύτερη καθώς το Άουσβιτς απέχει 65 χλμ από την Κρακοβία.
Στην είσοδο του νυν μουσείου, και τέως στρατοπέδου συγκέντρωσης, μας περίμεναν οι ξεναγοί για να ξεκινήσει η ξενάγηση από την είσοδο του στρατοπέδου με την περίφημη επιγραφή στα γερμανικά «Η εργασία απελευθερώνει». Δεν μπορούσε κανείς παρά να συγκινηθεί ακούγοντας τις ιστορίες αυτών των ανθρώπων, βλέποντας τα προσωπικά τους αντικείμενα και τις άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους. Πραγματικά το θέαμα ήταν σε μερικά σημεία μακάβριο, όπως στον θάλαμο με τις τρίχες από τα μαλλιά των εκτελεσθέντων, τις οποίες τις έδιναν για να φτιάξουν υφάσματα σε διάφορες βιομηχανίες. Η συνέχεια περιελάμβανε το Birkenau, το δεύτερο στρατόπεδο που βρίσκεται 1,5 χλμ παρακάτω. Το στρατόπεδο αυτό είναι μεγαλύτερο και ίσως και λίγο πιο ρεαλιστικό καθώς στο Άουσβιτς οι περισσότεροι χώροι των κτιριακών εγκαταστάσεων έχουν μετατραπεί σε μουσείο ενώ στο Birkenau έβλεπες τους αυθεντικούς χώρους με τα κρεβάτια στα οποία στοιβάζονταν οι κρατούμενοι, τις άθλιες τουαλέτες που χρησιμοποιούσαν, τις γραμμές και τα μέρη που σταματούσαν τα τρένα που τους μετέφεραν.
Μετά από αυτά πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Όταν φτάσαμε πήγαμε στο Underground museum που βρίσκεται στην πλατεία της παλιάς πόλης. Ουσιαστικά πρόκειται για την ιστορία της Κρακοβίας με την επίδειξη διαφόρων αρχαιολογικών ευρημάτων. Περισσότερο κεντρίζει το ενδιαφέρον ο τρόπος που παρουσιάζονται αυτά, με οθόνες, παρουσιάσεις για μικρά παιδιά (δυστυχώς μόνο στα πολωνικά), σύγχρονο τρόπο διαχωρισμού ενοτήτων κλπ. Ίσως θα έπρεπε μερικοί από εδώ να έπαιρναν μερικά μαθήματα σχετικά με το πώς δημιουργείται ένα σύγχρονο μουσείο.
Μια τελευταία βόλτα και φαγητό στην παλιά πόλη επιβαλλόταν αμέσως μετά, καθώς την επόμενη μέρα θα ξεκινούσαμε για το δεύτερο μέρος του ταξιδιού μας, τη Βαρσοβία.
