Γιαννης Σαρτο
Member
- Μηνύματα
- 133
- Likes
- 1.119
- Επόμενο Ταξίδι
- Χαβάη
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μαγαδασκάρη
Επισκεφτέιτε και το blog μου αν θέλετε:
Βαρκελώνη 2005,2023&2024
Βαρκελώνη
Η πρώτη φορά που αναρωτήθηκα που βρίσκεται η Βαρκελώνη στον χάρτη ήταν στους ολυμπιακούς του '92. Ήμουν μόλις έντεκα χρονών, Πατουλίδου και Δήμας κέρδιζαν ανέλπιστα χρυσά μετάλλια για την Ελλάδα στους ολυμπιακούς αγώνες που διοργανώνονταν εκεί και στα κανάλια επικρατούσε πανζουρλισμός. Ακόμα και σε εκείνη την τρυφερή ηλικία, η ιδέα του εξωτερικού προκαλούσε την περιέργεια μου αν και πέρα από αοριστίες με ταύρους και βεντάλιες, λίγες παραστάσεις είχα στο μυαλό μου για την Ισπανία πόσο μάλλον για συγκεκριμένα μέρη της.
H δεύτερη αφορμή να επανεστιάσω δόθηκε πολύ αργότερα, το 2002 λόγω του πολύ αγαπημένου φιλμ "L'Auberge Espagnole", μίας κινηματογραφικής βίβλους των υποψήφιων ερασμιτών ανά την Ευρώπη (στην ταινία ο Γάλλος πρωταγωνιστής, φοιτητής οικονομικών κάνει το erasmus του στη Βαρκελώνη και τα πλάνα του αλλάζουν ριζικά!) . Ονειρευόμουν και εγώ ότι ίσως η συμμετοχή μου στο πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών θα μου έδινε την ευκαιρία να βγάλω τα απωθημένα ετών μετά από μία αμήχανη φοιτητική ζωή στη Θεσσαλονίκη. Τελικά κατάφερα να το πραγματοποιήσω στην Μαδρίτη το 2005 και να ζήσω εμπειρίες που μέσα στον εγωισμό και την ατέλειωτη ομφαλοσκόπηση μου, θεωρούσα ότι η ζωή για κάποιο λόγο μου χρωστούσε.
Ο μύθος της Βαρκελώνης και η κυριαρχία της στο ευρωπαϊκό ταξιδιωτικό τοπίο όντως εντάθηκε το 92 μα αυτό συνέβη όχι τόσο λόγο της αναμετάδοσης στα διεθνή μέσα διαφόρων αθλοπαιδιών αλλά στις αλλαγές στην συνολική μορφή της όπως η ανάπλαση του παραλιακού μετώπου της. Δημιουργήθηκε το Passeig Marítim μετατρέποντας την σε ένα προορισμό που πραγματικά αγκαλιάζει την θάλασσα, χτίστηκαν περιφερειακοί δρόμοι και αναβαθμίστηκαν γενικότερα οι υποδομές της. Δεν είναι τυχαίο ότι η συγκεκριμένη διοργάνωση αποτελεί το πλέον ενδεικτικό παράδειγμα προς μίμηση πόλης που με αφορμή τους ολυμπιακούς αναγεννήθηκε.
Η επιτυχία της στον τομέα της επισκεψιμότητας τις τελευταίες δύο τρεις δεκαετίες ήταν τέτοια που ως ένα βαθμό της γύρισε μπούμερανγκ. Η Βαρκελώνη ήταν το πρώτο μέρος στο κόσμο όπου εγώ τουλάχιστον θυμάμαι να σημειώθηκαν διαμαρτυρίες κατά του τουρισμού. Ίσως εδώ να γεννήθηκε το φαινόμενο του υπερτουρισμού στην σημερινή εκδοχή του όπου λόγω της αθρόας προσέλευσης ξένων πολλοί πολίτες της δεν μπορούσαν να πληρώσουν το μέχρι πρότινος λογικό νοίκι, ολόκληρες γειτονιές της αφιερώθηκαν στην ολότητα τους στους τουρίστες και στις ανάγκες τους και έχασαν τον όποιο τοπικό τους χαρακτήρα δίνοντας την θέση τους σε άψυχες επιχειρήσεις και ξενοδοχεία. Αυτό οφείλεται σίγουρα στα κάλλη της ως προορισμό αλλά και στην ταυτόχρονη έκρηξη των πτήσεων χαμηλού κόστους και ειδικά του φαινομένου του airbnb.
Η πρώτη μου επίσκεψη εκεί ήταν στα 24 όταν ήδη πραγματοποιούσα το erasmus μου στην χώρα. Με λίγους φίλους πήραμε αν θυμάμαι καλά το λεωφορείο από τη Μαδρίτη για την καταλανική πρωτεύουσα για ένα αρκετά μακρύ και κουραστικό ταξίδι εφτά ωρών.
2023
Συναντήσαμε καλοκαιρινό κλίμα και διάθεση και μία μικρή και διαχειρίσιμη πολιτεία που θυμίζει συχνά μία λιγότερο βαλκανική εκδοχή της Θεσσαλονίκης. Στη μνήμη μου μου έχει παραταύτα χαραχθεί η πολυκοσμία, η αγένεια των σερβιτόρων ( "πλήρωσε!" μόλις σου αφήνουν το ποτό ) αλλά και των υπαλλήλων στο youth hostel όπου μέναμε. Ήταν από τότε κορεσμένη από τους τουρίστες και οι ντόπιοι μοιάζανε κάπως μπουχτισμένοι. Οι πιο θετικές αναμνήσεις από αυτή τη πρώτη κρούση με την Βαρκελώνη ήταν όλες σχεδόν από την ηλιόλουστη Barceloneta ( αν και μέσα στο νερό δεν κολυμπούσανε παρά ελάχιστοι).
Βρίσκω για έναν καφέ μία συμφοιτήτρια μου που κατέληξε να κάνει το αντίστοιχο εξάμηνο πρόγραμμα της εκεί και η οποία μου περιγράφει έναν μονίμως ανάλαφρο τρόπο ζωής, για ατέλειωτες ποδηλατοβόλτες και για το πως οι συγκάτοικοι της την κοροϊδεύαν για το ότι δεν διάβαζε ποτέ. " Μα μιά ζωή δεν έκανα και τίποτα άλλο μέχρι τώρα, τους λέω" μου διηγείται και την νιώθω παρότι καταλαβαίνω ότι σε μία εργασιακή και φοιτητική πραγματικότητα μιας άλλης χώρας, αυτό το ερασμιακό ξαλεγράρω το δικό μας μάλλον θα τους φαίνεται άκρως κακομαθημένο. Αλλού υποθέτω ότι η εισαγωγή στα πανεπιστήμια είναι μία πιο φυσιολογική διαδικασία αλληλένδετων γεγονότων και καλού συστήματος δημόσιας παιδείας, σε αντίθεση με εμάς που τα πάντα μετατρέπονται σε έναν πρωταθλητισμό γονιών και ( ανώριμων ακόμα ) παιδιών να βρεθούν τα κατάλληλα φροντιστήρια που θα καλύψουν τα κενά που το ανεπαρκές δημόσιο σχολείο δημιουργεί με τη σειρά του, για την μητέρα όλων των μαχών: τις πανελλήνιες!
Πραγματοποιώ μία δεύτερη επίσκεψη εξπρές το 2010 μόλις για ένα τριήμερο. Πιο ανθρώπινες καταστάσεις, μένω σε ξενοδοχείο αντί σε youth hostel μα η όποια μαγεία του προορισμού ξανά μου διαφεύγει. Μετά το εξάμηνο του 2004 νιώθω ότι τα ισπανικά μου είναι πλέον σε αξιοπρεπέστατο επίπεδο μα όταν ζητάω οδηγίες πολλοί μου απαντάνε στα καταλανικά, κάτι που με εκνευρίζει δεδομένου ότι η προφορά μου είναι τόσο έντονη που είναι φως φανάρι ότι δεν είμαι Ισπανός.
Ήταν σε πολύ αργότερο χρόνο αφότου μετακόμισε εδώ ένας πολύ καλός μου φίλος που μέχρι πρότινος ζούσε στο Λονδίνο που και εγώ εκτίμησα την πόλη και τα θέλγητρα της. Στην βρετανική πρωτεύουσα ο συγκεκριμένος κολλητός μου αφού απηύδησε για μία εξαετία με τα παρανοϊκά νοίκια για κατώτατης ποιότητας διαμερίσματα και τον μονίμως απειροελάχιστο ελεύθερο χρόνο, ζήτησε από την εταιρεία του να τον μεταθέσει οπότε τα μάζεψε και έφυγε ( από όσο μου λέει δεν θα άλλαζε με τίποτα την καινούργια του πατρίδα.) Τον επισκέφθηκα για μερικές μέρες το καλοκαίρι του 2023 και τον χειμώνα του '24 και ανακάλυψα την αναπάντεχη γοητεία της Βαρκελώνης η οποία εν τέλη δεν έγκειται τόσο σε τρία τέσσερα κύρια αξιοθέατα άλλα στο να ζεις όλο αυτό που λαμβάνει χώρα εκτός των τουριστικών περιοχών.
2005
Πριν μιλήσει κανείς για στα όποια μνημεία της πόλης θα πρέπει αρχικά να αναφερθεί σε δύο προσωπικότητες που την έχουν σημαδέψει : τον Αντόνι Γκαουντί, τον σημαντικότερο Καταλανό αρχιτέκτονα έργα του οποίου αποτελούν και σήμερα ορόσημα της και τον Πάμπλο Πικάσσο, έναν αχαλίνωτο πολυσχιδή ζωγράφο/γλύπτη που άφησε το αποτύπωμα του όχι μόνο στη γενέτειρα του αλλά σε ολόκληρο παγκόσμιο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι.
Σαγκράδα φαμίλια: Το σήμα κατατεθέν την Βαρκελώνης, αυτή η γωνιώδης επιβλητική εκκλησία ορθώνεται σε μικρή έκταση, απότομη με τέτοια καθετότητα σχεδόν σαν γκρεμός και μέχρι σήμερα αποτελεί έργο εν εξέλιξη. Το μακρινό 2005 στην πρώτη μας επίσκεψη θυμάμαι το εσωτερικό της να είναι κάτι πολύ ασαφές και ασχημάτιστο με εργοτάξια παντού, λευκούς σοβάδες και ελάχιστα για να κρατήσει ο επισκέπτης σαν ανάμνηση. Απορούσα φωναχτά τότε μα με πιο σκεπτικό μας χρεώσανε εισιτήριο. Ανεβήκαμε πολλά απότομα σκαλιά για να πάρουμε κάποιες μάλλον γενναίες φωτογραφίες με τις ψηφιακές μας φωτογραφικές ( τα κινητά ήταν...παλαιολιθικής τεχνολογίας και δεν είχαν κάμερες της προκοπής) μα πέραν αυτού λίγα πράγματα. Πρόσφατα μου είπανε ότι θα ολοκληρωθεί τελικά σε δύο χρόνια οπότε ίσως επιτέλους ήρθε η ώρα να κόψουμε ένα δεύτερο εισιτήριο. Να πω πάντως ότι είχα ξαφνιαστεί ευχάριστα με την μοντέρνας αισθητικής αναπαράσταση βιβλικών σκηνών στην είσοδο των Παθών στο εξωτερικό του ναού ( ένα μεταγενέστερο έργο/προσθήκη του γλύπτη Josep Maria Subirachs με τον Ιησού να κουβαλάει το σταυρό στην δεύτερη είσοδο ).
Συνηθισμένος από την εκκλησίες στην Ελλάδα ή και σε μία δύο άλλες χώρες που είχα επισκεφτεί με τους γονείς μου σε μικρότερη ηλικία ( Ιταλία, Γαλλία ), δεν είχα διανοηθεί ποτέ ότι η μοντέρνα τέχνη και η θρησκευτική αρχιτεκτονική θα μπορούσαν να συμπορευτούν. Μία ακόμα συμβολική διαφορά είναι το γεγονός ότι η συγκεκριμένη εκκλησία μοιάζει περισσότερο σαν ένα δημιουργικό εργαστήριο για την καλλιτεχνική κοινότητα της Καταλονίας παρά για ναό ο οποίος φιλοξενεί πιστούς που προσεύχονται στα σκαμνιά της, παντρεύονται ή βαφτίζουν εκεί τα παιδιά τους (παρότι πραγματοποιείται τελετή τις Κυριακές σε μία κρύπτη της για περιορισμένο αριθμό πιστών). Άλλωστε η θρησκεία είναι θεσμός που και στην Ισπανία έχει μάλλον περάσει στο παρασκήνιο της καθημερινότητας των περισσοτέρων.
2023
Τα σπίτια του Γκαουντί: Επρόκειτο για μόλις τρία κτίρια ( Casa Batlló, Casa Mila, Casa Vicens) παρόλο που από όλες τις καρτ ποστάλ που είχα δει νεότερος, μου είχε δωθεί η εντύπωση πως η μισή πόλη είναι χτισμένη με παρεμφερές δημιουργικό στυλ και αρχιτεκτονική τρέλα ( όπως αντίστοιχα πολλοί ξένοι φαντάζονται όλη την Ελλάδα με πόλεις σε κυκλαδικό στυλ, λευκές μονοκατοικίες με μπλε παραθυρόφυλλα). Πολύχρωμα και ασυνήθιστα και τα τρία μα σχετικά ακριβά για τον επισκέπτη ( αλγεινή εντύπωση μου είχε κάνει τότε ότι για το Casa Batllo έπρεπε κανείς να πληρώσει επιπλέον χρέωση αν ήθελε να ανέβει και να δει τον δεύτερο όροφο ή την ταράτσα παρότι επρόκειτο για ένα μικρό κτίσμα).
Park Guel Ένας ακόμα τόπος τουριστικού προσκυνήματος είναι αυτό το πάρκο στην Βόρεια Βαρκελώνη. Σχεδιασμένο από τον Γκαουντί, γεμάτο με όμορφα γλυπτά, πρωτότυπες πινελιές και μεταξύ άλλων τη σαυρίτσα El drac , ένα γλυπτό/μωσαϊκό φτιαγμένο με την τεχνική trencandis. Είναι περισσότερο η τόλμη στην σύλληψη των διάφορων λεπτομερειών που ίσως κάποιος πιο ειδήμων στα θέματα της αρχιτεκτονικής θα μπορέσει να εκτιμήσει. Στις τότε φωτογραφίες μας πάντως μοιάζουμε σαν ροκ συγκρότημα παρά την κούραση μας.
Στο Πάρκο Γκουέλ το μακρινό 2005
Οι Las Ramblas :Στο μυαλό του τουρίστα υπάρχει μόνο μία και μοναδική, αυτή που διαχωρίζει το Barrio Gotic από το El Raval. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για γενικότερο ρυμοτομικό χαρακτηριστικό της Βαρκελώνης που συναντάται και σε άλλα σημεία της σε ενδεχομένως βελτιωμένη εκδοχή. Είναι ουσιαστικά πεζόδρομοι στο ενδιάμεσο δύο ρευμάτων κυκλοφορίας. Σε άλλες γειτονιές θα τις βρείτε γεμάτες ντόπιους σε χαλαρή διάθεση να κάθονται στις μπιραρίες, στα μεζεδοπωλεία ή να τρώνε empanadas που φαίνεται να είναι πολύ της μόδας. Σε αυτήν που υπάρχει στο κέντρο από την άλλη, η κατάσταση είναι σαφώς πιο φορτική με μιλιούνια τουρίστες και μαγαζιά ταχυφαγείας ή σουβενίρ σε κάθε γωνία της. Θυμάμαι μία συνέντευξη με την πρώην δήμαρχο της πόλης Ana Colau, μία σχετικά νέα πολιτικό πενήντα χρονών να αναπολεί την συγκεκριμένη περιοχή όταν ήταν παιδί ως ένα μέρος όπου συναντιόντουσαν οι βαρκελωνέζοι για να μιλήσουν ή να συνοδεύει τη μαμά της που πήγαινε εκεί γιατί υπήρχε ένα καλό χασάπικο και ήθελε να ψωνίσει κρεατικά. Η όποια αθωότητα έχει πλέον εξανεμιστεί και η νοσταλγική αυτή αστική εικόνα ζει μόνο στις μνήμες της δημάρχου και όσων κατοίκων της διανύουν ήδη τη μέση ηλικία.
2024
Barri Gòtic : η Γοτθική συνοικία που καταλαμβάνει τον χώρο μεταξύ των La Rambla και Via Laietana είναι στην πλειοψηφία της πεζοδρομημένη και γεμάτη με μικρά και μεγαλύτερα αξιοθέατα αρχιτεκτονικής κυρίως του 19ου και 20ού αιώνα., γραφικά καταστήματα και εστιατόρια. Ενώ ακολουθεί κανείς μικρά περάσματα οδηγείται ξαφνικά σε διάφορες πλατείες με το τοπίο να ανοίγει, με τις πολύ όμορφες Plaça Reial και Casa de la Ciutat ( όπου βρίσκεται το δημαρχείο ) να ξεχωρίζουν.
2023
Αν κάποιος μάλιστα την περπατήσει μετά τις 11 μ.μ, όπου τα πράγματα ηρεμούν, συναντά διάφορους καλλιτέχνες και τραγουδιστές να καταλαμβάνουν το πόστο τους σε κάποιο στενό παίζοντας σαξόφωνο ή τραγουδώντας όπερα προς τέρψιν των περαστικών. Τότε πιστεύω ότι μία ονειρική ατμόσφαιρα αυτής της πόλης αναδεικνύεται περαιτέρω.
Προς τα που πάμε για...εχεμ....
Η επιμήκης παραλία της μόλις μερικά βήματα μακριά αποτελεί τόπο συνάντησης της νεολαίας και το σημείο όπου λαμβάνουν χώρα ατέλειωτα μικρά πικ νικ και πάρτυ μεταξύ παρεών στο τέλος της ημέρας.
Εικόνες από την Playa de Bogatell 2023&2024
Ένα επιπλέον ατού της είναι ότι επρόκειτο για μία φιλελεύθερη πόλη σε μία φιλελεύθερη χώρα. Υπάρχει μέχρι και μία μικτή πλαζ γυμνιστών εντός του αστικού ιστού την οποία επισκέφτηκα ...όπως αρμόζει, παρά τους πάρα πολλούς δισταγμούς που είχα αρχικά.
Εικόνες από την Playa de La Mar Bella 2023
Ποδήλατα: Οι ποδηλατόδρομοι είναι παντού αν και η διάβαση τους δεν είναι πάντα η ευκολότερη κυρίως λόγω έργων και του μόνιμου πλήθους. Το σύστημα πάντως ενοικίασης ποδηλάτων του δήμου μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον και τα εδραίωσε σε μεγάλο βαθμό ως μέσο μετακίνησης. Κανείς μπορεί να αποκτήσει δυνατότητα χρήσης τους για ένα χρόνο ανοίγοντας online λογαριασμό με τα στοιχεία της ταυτότητας του και ετήσιο κόστος στο 50-60 ευρώ. Η ευνοϊκή τιμή νομίζω αποτελεί από μόνη της κίνητρο σε κάποιον να το διαλέξει αντί του αυτοκινήτου ή των συγκοινωνιών.
Στην Barceloneta τον Μάιο του 2005
Η Θεσσαλονίκη που είναι επίσης παραθαλάσσια και έχει παρόμοιο μέγεθος με την καταλανική πρωτεύουσα θα μπορούσε να επιχειρήσει κάτι αντίστοιχο αν καταφέρουν οι αρχές να δαμάσουν τον εγωισμό των Ελλήνων οδηγών και κατασκευάσουν πολύ περισσότερους ποδηλατοδρόμους από τους ήδη υπάρχοντες (τιμωρώντας ταυτόχρονα το διπλοπαρκάρισμα εντός τους).
2023
Mercado de la Boqueria : Μία υπαίθρια αγορά με οπωροκηπευτικά και μεζέδες, όλα τους φωτογενή και στρατηγικά τοποθετημένα πάνω στους πάγκους. Ένα όμορφο μέρος σε πολύ κεντρικό σημείο που σαν ατραξιόν στις μέρες μας υπάρχει σε όλο και περισσότερες ευρωπαϊκές πόλεις.
Από μουσεία, επισκέφθηκα συνολικά μόλις δύο παρά τις τέσσερις φορές μου εκεί: το Μουσείο Πικάσσο (εντυπωσιακά καλλιτεχνήματα σε πέντε επικοινωνούντα αρχοντικά στην Calle de Montcada) το οποίο προτείνω ανεπιφύλακτα και τo Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της πόλης ( MACBA ) στην Plaça dels Àngels. Λησμονημένα τα φευγάτα του εκθέματα και περισσότερο θυμάμαι τους νέους που έκαναν skate board στις μοντέρνες επιφάνειες που αποτελούν τον προαύλιο χώρο του.
Καμπ Νου - Στην πρώτη και μόνο επίσκεψη όπου αντιμετώπιζα ακόμα τον τουρισμό σαν λίστα όπου βάζεις τικ δίπλα από οτιδήποτε προτείνανε οι διάφοροι ταξιδιωτικοί οδηγοί ( νομίζω είχα έναν lonely planet τότε ), πήγα και στο Καμπ Νου, παρότι ποτέ δεν με ενδιέφερε το ποδόσφαιρο. Υπάρχει και ένα διεκπεραιωτικό μουσείο εντός του σταδίου αν και το όλο ζήτημα είναι να κλείσεις θέση σε αγώνα για να ζήσεις το ποδόσφαιρο ως την γιορτή που φαντάζομαι πως είναι για αυτούς που ακολουθούν το άθλημα.
Poblenou
Η γειτονιά στα ανατολικά του κέντρου όπου αναδιαμορφώθηκε μετά των προετοιμασιών για τους Ολυμπιακούς και σου δείχνει του πόσο ευχάριστη μπορεί να είναι η καθημερινότητα που δύναται να προσφέρει αυτή η πόλη.
Φαγητό
H καταλανική κουζίνα δεν έχει για την ώρα διεθνοποιηθεί πέραν ίσως από την crema Catalana που βρίσκει κανείς σε πολλά εστιατόρια σε όλη την Ισπανία να προσφέρεται ως επιδόρπιο. Κάποια από τα καλύτερα εστιατόρια του κόσμου με αστέρια michelin και κάθε λογής βραβεία βρίσκονται πάντως εδώ. Παρά ταύτα είναι περισσότερο οι φρέσκες και υψηλής ποιότητας πρώτες ύλες και η φαντασία των σεφ και πειραματισμοί τους και όχι οι όποιες καταλανικές μαγειρικές παραδώσεις που τα κάνουν να διακρίνονται. Για τους μάλλον ανίδεους τουρίστες περί των αψιμαχίων μεταξύ τμημάτων της Ισπανίας, στη Βαρκελώνη παραδόξως προσφέρονται ακόμα και παέλια και σόου φλαμένκο , κάτι που υποθέτω ότι αποτελεί μαχαιριά στην καρδιά του κάθε καταλανού τοπικιστή.
Εγώ έχω να προτείνω δύο περουβιανά εστιατόρια που μου άρεσαν πολύ, τα Yakumanka και Cocorobarcelona σε κοντινή απόσταση μεταξύ τους στην περιοχή L'Eixample.
Yakumanka by Gastón Acurio | Restaurante Cebichería Peruana
Cocorocó - Sazon Peruana en el Eixample
Λίγα λόγια για το καταλανικό ζήτημα : σε μία εποχή που τα σύνορα στην Ευρώπη σταδιακά καταργούνται, η Καταλονία ήθελε να ανεξαρτητοποιηθεί και να δημιουργήσει ένα καινούργιο με σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού να το στηρίζει. Το κίνητρο δεν θα μπορούσε να βασισθεί σε κάποια παρούσα καταπίεση - οι Καταλανοί χρησιμοποιούν ελεύθερα τη γλώσσα τους στα σχολεία και τις υπηρεσίες, έχουν τη δική τους αστυνομία και αυτονομία σε αποφάσεις πχ στο σύστημα υγείας ή παιδείας τους. Η πηγή της αντιπαράθεσης μοιάζει να έχει περισσότερο ιστορικές ρίζες, ειδικά στη ταπεινωτική μεταχείριση της επαρχίας και του κόσμου της από τον δικτάτορα Φράνκο. Εμένα πάντως, προσωπικά η παρούσα αντιπαράθεση ομολογώ δεν με συγκινεί. Η Καταλονία δεν είναι Παλαιστίνη και μου είναι δύσκολο να στηρίξω τον "αγώνα για λευτεριά" του πλέον πλούσιου της υπόθεσης. Η κρισιμότητας της για την Ισπανική οικονομία είναι αδιαμφισβήτητη και οι αυτό που οι πολιτικοί της μοιάζει να επιζητούν κυρίως είναι η αποκλειστική και όχι μερική διαχείρηση των πόρων και φόρων. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο κόσμος δεν έχει δικαίωμα να αισθάνεται τη διαφορετικότητα του απέναντι στους υπόλοιπους κατοίκους της χώρας και να την προασπίζεται αλλά το κατα πόσο χρειάζεται νέο σύνορο μεταξύ των δύο σε μία πολυεθνική επαρχία (αν εκλάβουμε τους διάφορους Ισπανούς ως συνομοσπονδία "εθνών" όπως αυτοχαρακτηρίζονται συχνά και οι ίδιοι, εδώ ζουν χιλιάδες Ανδαλουσιανοί, Γαλήκιοι κλπ κλπ εδώ και πάμπολλες γενιές) σε μία όλο και πιο πολυεθνική ήπειρο, εγώ προσωπικά το αμφισβητώ.
Συνοψίζοντας, αν κάποιος θέλει να αξιολογήσει την Βαρκελώνη σαν πιθανό προορισμό διακοπών, τα σημεία υπέρ της είναι όντως πολλά. Οι νέοι θα σαγηνευτούν από την καλοκαιρινή αύρα, το γλέντι και ίσως και το πόσο εύκολα μπορούν να συγχρωτιστούν με συνομηλίκους τους από όλη την Ευρώπη 365 μέρες το χρόνο ( άλλωστε οι πάντες από παντού συρρέουν εδώ για 'fiesta'). Οι μεγαλύτεροι θα εκτιμήσουν την κουλτούρα, την αρχιτεκτονική και τη γαστρονομία. Να επισημάνω πάντως ότι όσοι έλληνες γνωστοί μου άνω των 40 την επισκέφθηκαν για εκδρομή γυρίσανε απογοητευμένοι και κάπως αφοριστικοί. Η ολιγοήμερη παραμονή εκεί ίσως να αφήσει ασυγκίνητους αρκετούς. Αυτό έχει να κάνει με το ότι η πόλη μοιάζει αποκαλύπτει το δέλεαρ της σταδιακά, στον τυχερό ερασμίτη ή στον επαγγελματία που θα έχει χρόνο να παραμείνει, να την εξερευνήσει σε βάθος και να γίνει τμήμα της έστω για μερικούς μήνες.
Ήταν στις δύο πιο πρόσφατες επισκέψεις μου που και εγώ πιο υποψιασμένος και χωρίς να χρειάζεται να αναλώνομαι πλέον σε αξιοθέατα, την βίωσα αλλιώς. Μου δημιουργήθηκε μάλιστα σε κάποιες στιγμές η ψευδαίσθηση (ίσως και λόγο ηλικίας) ότι αν ζούσα εδώ θα ήμουν σαν του αθλητικούς όμορφους ντόπιους που κάνουν γρήγορο τζογκιγκ στην παραλία χωρίς φανελάκι ( γιατί φυσικά και θα ήμουν φέτες άμα ζούσα εδώ...) ή ποδήλατο με επαγγελματικό εξοπλισμό και ray-ban γυαλιά.
Την πόλη αυτή τη διακρίνει ένα δυναμικό παρόν που εμπνέει. Η Βαρκελώνη είναι μία πόλη με φιλοδοξίες και αυτό μοιάζει να την οδηγεί μπροστά σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
