Μαυριτανία Σενεγάλη Βίος λιτός (Μαυριτανία & Σενεγάλη)

[LULLU]

ζηλευω το ταξιδι και τη παρεα σας...εκτος απο τις φωτο εννοειται ετσι?

 

[hydronetta]

Κεφ.4: Το κατσάβραχο που λέγεται Σαχάρα

Η ομάδα είναι στο πόδι, έτοιμη να κατακτήσει τη Μαυριτανική Σαχάρα.
Μόνο που μέχρι να φτάσουμε στην Ouadane, μια διήμερη διαδρομή με κατεύθυνση βόρεια μέσα από κακοτράχαλες πίστες, ελάχιστα ήταν συμβατό με τα στερεότυπα κλισέ που έχουμε στο μυαλό μας. Ότι η Σαχάρα είναι μια απέραντη έκταση με αμμόλοφους επί αμμολόφων που αλλάζει συνέχεια μορφή από τους ανέμους που φυσούν κι όπου κινούνται αργόσυρτα καραβάνια καμηλιέρηδων.
Αντίθετα αυτό που συναντήσαμε με το που εγκαταλείψαμε το Atar ήταν κατάξερη επίπεδη πέτρα. Ευκαιρία για το Κώστα σ’αυτό το δωρικό τοπίο με τη στεντόρια φωνή του να απαγγέλει και να τραγουδά μελοποιημένο Ελύτη (ομολογουμένως το ταλέντο του θα ζήλευαν Κατράκης και Μπιθικώτσης μαζί)

Ήμουν μεν γοητευμένος απ’ την απέριττη απλωσιά, αλλά κι από την άλλη ανυπόμονος. Πού είναι οι αμμόλοφοι που είχα πλάσει με τη φαντασία μου να σκαρφαλώνω σαν Λώρενς της Αραβίας;

Αρχικά κάναμε στάση στο πουθενά σ’ένα νεόδμητο μαυσωλείο αγνώστου ταυτότητος αγίου; οσίου; όπου ο Ζύντ υπέβαλε τα σέβη του.

Μοναδικοί ενοίκοι της περιοχής κάποιες καμήλες και κάποιες ταφόπλακες με αραβουργήματα.

Στη σκιά των λιγοστών δένδρων ξαποστάσαμε για την υποχρεωτική τεϊποσία.

Συναντήσαμε ένα νομάδα όπου στο τσαρδί του ο οδηγός μας ξαπόστασε πίνοντας γάλα καμήλας...

...κι επισκεφθήκαμε ένα παρατημένο πετρόχτιστο χάνι απαράμιλλης αισθητικής με αρκετές αρχιτεκτονικές αναφορές σε ανάλογα αιγαιοπελαγίτικα χτίσματα. Δυό κρεβάτια, με κουβέρτες και κάμποσα κατσαρολικά πεταμένα ήταν το σκηνικό του εσωτερικού του. Για δεδομένα του λιτού βίου του ταξιδιού μας και μόνο η ύπαρξη έστω αυτών των κρεβατιών μετέτρεπε το μπιχλοχάνι σε σουίτα!

Ακολούθησαν νέες εκτάσεις μαύρης πέτρας κι αλατοπεδίων.
Ήταν ένα άνοιγμα σ’ένα απέραντο ορίζοντα όπου το μόνο που ξεχωρίζει είναι κατάξερη γης κι ουρανός.
Αισθάνεσαι μικροσκοπικός, χαμένος, σχεδόν καταδικασμένος χωρίς έννοια χρόνου και προσανατολισμού σε μια αίσθηση ότι το έδαφος αυτό είναι πλασμένο ξένο στην ανθρώπινη παρουσία κι απλώς σε ανέχεται.

Στη άκρη ενός wadi στο El Bayed φτάσαμε σαν πια ο ήλιος έβαφε χρυσοκόκκινα τα βράχια. Κοντά στη σκηνή μιας οικογένειας νομάδων στήσαμε και τη δική μας.

Στρώσαμε και με τη βοήθειά τους ανάψαμε φωτιά από τα χαμόκλαδα. Παρά τους φόβους μας η νύχτα στην έρημο αποδείχθηκε ζεστή, γλυκειά κι αδιατάραχτη.

Με το ξημέρωμα τρυπώσαμε μέσα στο wadi.
Αμέσως το σκηνικό μεταμορφώθηκε. Εμφανίστηκαν οι χρυσοκίτρινοι αμμόλοφοι που τόσο ονειρευόμουν.

Το σκηνικό δεν κράτησε πολύ.

Περάσαμε μια παράδοξα καταπράσινη (για τα δεδομένα της Μαυριτανίας) έκταση με καμήλες να βόσκουν μακάρια και κάναμε στάση στη σκηνή ενός νομάδα...

...ξαναχαθήκαμε σε αμμοθίνες όπου συναντήσαμε ένα νεαρό καμηλιέρη που ξεφύτρωσε από το πουθενά...

...για να πάρουμε την ανιούσα σ'ένα οροπέδιο καταξερο, επίπεδο, πέτρα κι ουρανός όπου στο μοναδικό δενδρύλιο που φύτρωνε στην απόλυτη ξεραϊλα υποστήκαμε το μαρτύριο του τσαγιού για μια ακόμα φορά.

Η ανιούσα έχει και το θετικό της.
Σαν βρεθείς στην άκρη του οροπεδίου όταν πια ο ήλιος αρχίσει το κατωφερές ταξίδι του στη δύση, το μάτι σου απλώνεται στην απεραντοσύνη. Μόνο που αυτή εδώ έχει και ονοματεπώνυμο: Guelb er Richat.
Αυτό λοιπόν είναι ένας τεράστιος κυκλικός σχηματισμός (50 χιλιόμετρα σε διάμετρο), που μοιάζει με ένα μάτι όταν κανείς το βλέπει από το διάστημα. Γι'αυτό έχει και το προσωνύμιο το «Μάτι της Αφρικής»

(from Google)​

Γιατί η δομή είναι σχεδόν κυκλική, ωστόσο, παραμένει ένα μυστήριο.
Κρατήρας λόγω πτώσης μετεωρίτη ή προϊόν διάβρωσης ή ηφαιστειακής έκρηξης, είναι ένα διαχρονικό γεωλογικό τεχνούργημα στη μέση της ερήμου Adrar που κρατά καλά φυλαγμένα τα μυστικά του.
Σε μας τους κοινούς θνητούς που το τηρούσαμε από το επίπεδο του εδάφους ήταν αδύνατον να αντιληφθούμε την έκταση και την συμμετρία του σχηματισμού. Αρκεστήκαμε στην μοναδική αίσθηση.

Η περασμένη ώρα δεν επέτρεπε να συνεχίσουμε για Ouadane.
Υπήρχε χρόνος ίσα για να στήσουμε τη σκηνή
Στη μέση του πουθενά βρήκαμε πάλι ένα τσαντήρι νομάδων και δίπλα τους στήσαμε το δικό μας.

Ένα λευκό pixel στο Μάτι της Αφρικής αν κανείς μας φωτογράφιζε από το διάστημα!

 

[hydronetta]

Κεφ.5: Ouadane

Με το ξημέρωμα ξεκίνησαν και οι δημόσιες σχέσεις με την οικογένεια του νομάδα. Με τη πιτσιρίκα της οικογένειας μέσα στο βήχα και τη μύξα και με τη μητέρα της απελπισμένη να μου προτείνει 5-6 μπουκαλάκια φαρμάκων που τους είχαν συνταγογραφήσει (ό,τι βάλει ο νους σας από αντιβηχικά μέχρι αντιβιώσεις) εκκλήθην να πράξω το ιπποκράτειο λειτούργημά μου όπως έκαναν αιώνες πριν, απουσία στηθοσκοπίου. Ζητώντας την άδεια των γονιών για να τηρούνται τα προσχήματα έβαλα το αυτί... στο θώρακα της μικρής. Μετά από ενδελεχή φυσική εξέταση κι αναλογιζόμενος ότι η πολυφαρμακία είναι παγκόσμιο φαινόμενο (αλλά κυρίως τρικοσμικό) της πρότεινα ότι το μαυριτάνικο τσάι αλλά σε γενναίες ποσότητες μάλλον θα έχει ευεργετικότερη δράση προς θλίψιν των φαρμακοβιομηχανιών...

Κινήσαμε για τα μερικές δεκάδες χιλιόμετρα που μας χώριζαν από τον πρώτο σημαντικό αξιοθέατο του ταξιδιού. Την ιστορική πόλη Ouadane.

Η διαδρομή με αποζημίωσε και με τη καλή φωτογραφία. Έναν αμμόλοφο όπως επιθυμούσα να τον απαθανατίσω. Με το ιδανικό φως και τις σκιές που είχα βομβαρδίσει τις φωτογραφικές μου φαντασιώσεις.

Φτάσαμε στην Ouadane, μια μικρή πόλη στο νότιο άκρο του οροπέδιου Adrar, ανηφορίζοντας στο ύψωμα που βρίσκεται ο μικρός σύγχρονος οικισμός έξω από την πύλη της παλιάς πόλης.
Σ’εναν από τους λιγοστούς ξενώνες που απέμειναν μετά τη κρίση, καταλύσαμε. Τα δωμάτια σπαρτάτικα όπως επιτάσσει η διακοσμητική εσωτερικών χώρων της Μαυριτανίας: ένα στρώμα στο πάτωμα, μερικές κουβέρτες και that’s all. Ως ξενώνας όμως είχε και πολυτέλειες. Διέθετε κοινόχρηστες τουαλέτες και ντουζιέρα. Τώρα μην έχετε την απαίτηση να έχει και ζεστό νερό. Θα μου πεις στη Σαχάρα είσαι, ζέστη πρέπει να κάνει, τι το θες το ζεστό νερό; Αυτό ίσως τη μέρα, γιατί το βράδυ η θερμοκρασία πέφτει σε μονοψήφια νούμερα και το μόνο που ονειρεύεσαι είναι να χουχουλιάξεις κάτω από τις κουβέρτες κι όχι να κάνεις ένα κρύο ντους. Ίσως η πολυτιμότερη υπηρεσία που απολαύσαμε στον ξενώνα ήταν το σπιτικό φαγάκι από τα χεράκια της σπιτονοικοκυράς, οκλαδόν στο χαλί του δωματίου που εκτελούσε χρέη τραπεζαρίας (τρόπος του λέγειν τραπεζαρία, διότι ούτε τραπέζι υπήρχε ούτε καρέκλες). Μίνιμαλ άποψη στον ύψιστο βαθμό. Βίος λιτός ούτε στα πιο τρελλά όνειρα του Yanis!

Η Ouadane σήμερα είναι ένας μικρός οικισμός σκαρφαλωμένος στο ύψωμα στις παρυφές της παλιάς πόλης.
Η παλιά πόλη, Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO είναι ένα φάντασμα του χρόνου. Η ιστορία της Ouadane χάνεται στη λήθη του παρελθόντος, αλλά είναι πιθανό ότι άκμασε από το εμπόριο χρυσού κι αλατιού στους δρόμους καραβανιών της Σαχάρα. Η πόλη παρήκμασε σταδιακά από τον 16ο αιώνα και σήμερα είναι ένας σωρός ερείπια.

Από το σκήνωμα του πρότερου μεγαλείου που συνεχίζει να ρημάζει, σημαντικότερο είναι το τζαμί με καμάρες στο πέριβολό του, που χτίστηκε πιθανότατα το 15ο αιώνα, όταν η πόλη επεκτάθηκε.

Είμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες. Μοναδικοί ήταν κι οι ένοικοι των ερειπίων, τεράστια τρωκτικά που χάνονταν ανάμεσα στις πέτρες σαν πλησιάζαμε.

Βαδίσαμε στα ανηφορικά σοκάκια ανάμεσα σε μισογκρεμισμένους τοίχους, τρυπώσαμε σε αυλές σπιτιών, πλανηθήκαμε σ’έρημη πλατεία που κάποτε θα έσφυζε από ζωή. Τώρα μόνο σιωπή. Απέραντη σιωπή και λήθη.

Μόνο εκεί που η παλιά πόλη άγγιζε τον νέο οικισμό, γέμιζε από ανθρώπινη παρουσία. Αρχικά από τα ίχνη του σύγχρονου πολιτισμού: πλαστικά σκουπίδια. Και μετά αραιά, λιγοστά αγόρια κι άντρες που μαζεύονταν για την απογευματινή προσευχή στο νέο τζαμί χτισμένο στα αισθητικά πρότυπα του παλιού.

Με το αμάξι κινηθήκαμε κι εκτός ορίων του οικισμού, στο πλατύ wadi με τα φοινικόδενδρα και τους διάσπαρτους οικισμούς.

Στη παλιά πόλη επαναλάβαμε τη βόλτα μας αργότερα σαν ο ήλιος της ερήμου έβαφε απόκοσμα τα χαλάσματα ένα χρυσοκόκκικο της φωτιάς.

 

[varioAthens]

Αχ αυτο το χρωμα...

 

[hydronetta]

Αχ αυτο το χρωμα...

Η Αφρική με έχει αποζημιώσει με τα καλύτερα ηλιοβασιλέματα και τα εντυπωσιακότερα χρώματα δειλινού…
Σκέψου τα χρώματα και την ηρεμία, χωρίς κανέναν άλλον στο οπτικό σου πεδίο… Η χαρά του φωτογράφου;;;

 

[hydronetta]

Η τελευταία φωτό, ίδια λίγο πριν τη δύση

 

[LULLU]

ειπαμε πλανευτρα Αφρικα...

 

[hydronetta]

Κεφ.6: Chinguetti

Αποχαιρετήσαμε την Ouadane με κατεύθυνση νότια προς Chinguetti κοιτώντας ανήσυχοι προς το απόλυτο κενό της ερήμου. Ο γαλανός ουρανός είχε δώσει τη θέση του σ’ένα πέπλο πορτοκαλοκίτρινης θολούρας. Καταλάβαμε αμέσως ότι άνοιξαν οι ασκοί του Σιμούν μ’ό,τι αυτό συνεπάγεται!
Αν αισθανόμαστε αμέσως μια δυσφορία όταν εμφανίζεται στην Αθήνα η αφρικανική σκόνη φανταστείτε τον πανικό σαν χάνεσαι μέσα δυσεκατομμύρια κόκκους άμμου οι οποίες τρυπώνουν οπουδήποτε…μα κυρίως στους ευαίσθητους αισθητήρες των ψηφιακών φωτογραφικών μηχανών.

Για την γεωλογική μετεξέλιξη του πλανήτη μας τι καλύτερος μάρτυρας από μικροσκοπικά κοχύλια που ανακαλύψαμε καταμεσίς της ερήμου εκατοντάδες χιλιόμετρα μακρυά από τη θάλασσα.

Σαν από όνειρο αναδύθηκε από μακρυά η όαση της Tanichert. Eίναι η παραδοξότητα της ερήμου. Μια ανήσυχη θάλασσα άμμου και καταμεσίς ένα μικροσκοπικό καταπράσινο νησί με φοίνικες.

Το νερό, ζωοδότης, επέτρεπε μέχρι και μποστάνια να έχουν στους κήπους τους οι λιγοστοί κάτοικοι της όασης.

Ο παππούς μια πολυμερούς οικογένειας με περηφάνεια (και τη κρυφή ελπίδα ότι κάτι θα του αφήναμε μπαξίσι) μας ξενάγησε στο ισχνό κήπο με τα λαχανικά.

Ο αέρας κι ή άμμος που αναδευόνταν δεν ήταν σύμμαχοι για ν’απολαύσουμε τη ξεχωριστή ομορφιά της όασης. Αντίθετα περπατήσαμε έκθετοι στα στοιχεία της φύσης για να βρεθούμε κοντά στους νομάδες που βγαζαν νερό από το πηγάδι και πότιζαν της καμήλες τους.

Απολαμβάνοντας το τσάϊ μας από τα χέρια της βεδουϊνας, αγνοώντας επιδεικτικά τα χαϊμαλιά που είχε στρωμένα κι αναζητούσαν απεγνωσμένα αγοραστή...

...συνεχίσαμε την αμμοδαρμένη πορεία μας για να φτάσουμε στο Chinguetti, άλλη πόλη σταθμό στο διάβα των καραβανιών.
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ό τι το τοπίο ήταν καταπράσινο πριν χιλιάδες χρόνια όπως μας αποκαλύπτουν σπηλαιογραφίες στην ευρύτερη περιοχή με εικόνες καμηλοπαρδάλεων, αγελάδων κι ανθρώπων ανάμεσα σε πυκνή βλάστηση. Τόσο διαφορετικό από τους αμμόλοφους της ερήμου που καταπίνουν κυριολεκτικά σιγά σιγά τη παλιά πόλη, τόσο που αρκετά από τα σπίτια της έχουν πλέον εγκαταληφθεί.

Η είσοδος θαμμένη στην άμμο​

To Chinguetti είναι ένα Ksar ή μεσαιωνικό εμπορικό κέντρο πουιδρύθηκε το 777 μΧ, γνώρισε την παρακμή για δυό αιώνες και επανιδρύθηκε το 13ο αιώνα οπότε και ήκμασε. Για αιώνες η πόλη ήταν ο βασικός τόπος συγκέντρωσης για τους προσκυνητές του Μαγκρέμπ στο δρόμο προς τη Μέκκα. Έγινε γνωστή ως ακαδημαϊκό κέντρο. Στα σχολεία της διδάχθηκε εκτός από θεολογία, ρητορική, δίκαιο, αστρονομία, τα μαθηματικά και ιατρική. Το Chinguetti θεωρείται από τους ντόπιους ότι είναι η έβδομη πιο ιερή πόλη του Ισλάμ. Η παλιά συνοικία του Chinguetti έχει πέντε σημαντικές βιβλιοθήκες με χειρόγραφα επιστημονικών και Κορανικών κειμένων, πολλά από τα οποία χρονολογούνται από τον ύστερο Μεσαίωνα.

Αυτή η μικρή πόλη, Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς εξακολουθεί να προσελκύει μια χούφτα επισκεπτών. Τόσο που η παρουσία έστω και τριών ξεμπαρκων ελλήνων ταξιδευτών να κινητοποιήσει όλες τις καλοκυράδες που με πιεστικά παρακαλετά πάλευαν να πουλήσουν τα χαϊμαλιά που κρέμονταν από τα χέρια τους.

Τα σπίτια είναι κατασκευασμένα από λαξεμένες πέτρες και λάσπη, με επίπεδες ξύλινες στέγες και μασίφ χειροποίητες πόρτες από αρχαία δέντρα ακακίας, τα οποία έχουν από καιρό εξαφανιστεί από τη γύρω περιοχή. Πολλά σπίτια περιλαμβάνουν αυλές ή βεράντες που συνωστίζονται κατά μήκος των στενών δρόμων σ’ενα λαβύρινθο που οδηγεί στο κεντρικό τζαμί της Παρασκευής που έχει ένα τετράγωνο μιναρέ που έχει στις πέντε άκρες του αυγό στρουθοκαμήλου! Το Τζαμί της Παρασκευής του Chinguetti, θεωρείται ευρέως από τους Μαυριτανούς ως το εθνικό σύμβολο της χώρας.

Τη παλιά πόλη χωρίζει ένα φαρδύ wadi από τον σύγχρονο άγχρωμο οικισμό, που δημιουργήθηκε στην αντίπερα όχθη για να ξορκίσουν την επέλαση της ερήμου.

Μέσα στη αμμοθύελα θελήσαμε κι εμείς να βολτάρουμε στα στενά της παλιάς πόλης που κατά τόπους έδειχνε να βουλιάζει κάτω από την έρημο που επεκτείνεται. Τα σπίτια στην άκρη της είχαν πλέον εγκαταληφθεί, πόρτες και παράθυρα μόλις που κατάφερναν να πάρουν μια ανάσα θαμμένα στην άμμο.

Οι μακρυνοί ήχοι μουσικών και φωνών μας κίνησε την περιέργεια. Κι αν η περιέργεια σκοτώνει τη γάτα, στη περίπτωσή μας βγήκε σε καλό καθώς πέσαμε στο υπαίθριο bachelor πάρτυ μιας νεονύμφου. Όλες οι γυναίκες σ’ένα στενό κύκλο με τα πολύχρωμα mulafa τους γέλαγαν, πειράζονταν, φώναζαν με κείνο το υψίσυχνο αλλάλαγμα. Άντρες και παιδιά ήταν ακροβολισμένοι τριγύρω. Από κοντά κι εμείς προσπαθώντας διακριτικά και μη, να παρεισφρίσουμε απαθανατίζοντας χρώματα, εκφράσεις, τη χαρά του γεγονότος όπως το βιώνουν μοναδικά οι άνθρωποι σ’αυτή τη ξεχασμένη γωνιά του πλανήτη.

Μιας και δεν μπήκαμε στο κόπο να έχουμε ελέγξει αν τα διεθνή ψαχτήρια καταλυμμάτων περιλαμβάνουν και το Chinguetti στις λιστες τους, κάναμε μια γύρα να ελέγξουμε τι υπάρχει διαθεσιμο (άλλωστε οι τουρίστες εκεί είναι είδος υπό εξαφάνιση). Χτυπάγαμε πόρτες και ψάχναμε τους υπεύθυνους, πέσαμε σε μια ημίτρελλη γαλλίδα που δωμάτια διαθέσιμα είχε, αλλά δωμάτια δεν έδινε, τελικά καταλήξαμε σ’ένα ξενώνα με τη γνωστή διάταξη: δωμάτια μ’ένα στρώμα καταγής, κοινόχρηστες τουαλέτες και ντουζιέρα. Εδώ είχε και κάποιους ξέμπαρκους αλλοδαπούς για ν’ανταλλάξουμε και μια κουβέντα και γλιτώσαμε το μαγείρεμα απολαμβάνοντας ένα φρεσκομαγειρεμένο δείπνο.

Το πρωινό πριν εγκαταλείψουμε το Chinguetti, κανονίστηκε να επισκεφθούμε και μια από τις αρχαίες βιβλιοθήκες. Ήταν για μένα από τις προτεραιότητες του ταξιδιού. O κλειδοκράτορας μιας εξ’αυτών, ο κύριος Saif, αρχοντάνθρωπος, εμφανίστηκε φορώντας τη παραδοσιακή μαυριτάνικη φορεσιά του.

Μας έκανε μια εκτενή εισαγωγή πριν με το μαγικό του κλειδί μας εισάγει στα ενδότερα της βιβλιοθήκης. Με παραστατικότητα και θρησκευτική ευλάβεια φορώντας γάντια μας έδειξε παμπάλαια εύθραυστα βιβλία με περίτεχνα αραβουργήματα κι απήγγειλε μ’εξέχουσα θεατρικότητα ερωτικούς στίχους αράβων ποιητών.

Έμπλεοι εικόνων και γνώσεων ετοιμαστήκαμε για να χαθούμε πάλι εκ νέου στα θαύματα της ερήμου Σαχάρας. Αυτή τη φορά με την υπόσχεση ότι με περίμεναν οι πολυπόθητοι φωτογενείς αμμόλοφοι…

τραβελστορίτες μου.... ​

 

[Yorgos]

Μπράβο hydronetta. Ξυπνάς ωραίες μνήμες. Τους Μαυριτανούς τους βρήκα φοβερά φιλόξενους και ειλικρινείς, σε αντίθεση με τους Σενεγαλέζους. Συμφωνείς;

 

[hydronetta]

Μπράβο hydronetta. Ξυπνάς ωραίες μνήμες. Τους Μαυριτανούς τους βρήκα φοβερά φιλόξενους και ειλικρινείς, σε αντίθεση με τους Σενεγαλέζους. Συμφωνείς;

Η ημέρα με τη νύχτα. Ειδικά οι νομάδες. Εξαίρεση η μαφία ταξί των συνόρων
Περαν των δικών σου εμπειριών που τις είχα ξεκοκκαλήσει πριν παω, νομίζω έλειπε από το φόρουμ μια εκτενής αναφορά στην ιδιαίτερη αυτή χώρα.
Άλλωστε δεν προβλέπω και πολλούς να πηγαίνουν κατά κει με την αστάθεια που υπάρχει στην περιοχή...

 

[LULLU]

ωραια ωραια .. αλλα παντου βρε παιδι μου και οι Γαλλοι επιχειρηματιες παντου???

 

[hydronetta]

ωραια ωραια .. αλλα παντου βρε παιδι μου και οι Γαλλοι επιχειρηματιες παντου???

η συγκεκριμένη ήταν παντρεμένη με ντόπιο όπως μας είπαν, μάλλον γι'αυτό είχε λαλήσει. Δεν την είδα , αλλά από τις περιγραφές της Ισαβέλλας δεν χρειάστηκε πολύ να καταλάβω ότι ήταν διαταραγμένη
πρώην αποικία τι περιμένεις… άλλωστε και η πλειονότητα των τουριστών γάλλοι ήταν χάρις στα πρακτορεία τύπου Point Afrique