Αϊτή Αϊτή: Ολίγον τίποτε και μπόλικο καθόλου

[Yorgos]

Ο Κώστας είναι από τους καλύτερους συνταξιδιώτες που είχα ποτέ: πάντα πρόθυμος, δεν κολλάει πουθενά, διαθέτει χρόνο και δε λυπάται να ξοδέψει όποιο χρήμα έχει, είναι μόνιμη πηγή θετικής ενέργειας και προσαρμόζεται σε οποιαδήποτε συνθήκη. Σε οποιαδήποτε. Όταν μου είπε ότι θα έρθει επιτέλους στην Κούβα και ότι θα ήθελε να επισκεφθεί και άλλη μια χώρα στην ευρύτερη περιοχή, ένα όνομα καρφώθηκε στο μυαλό μου: Αϊτή. Δύσκολα θα πήγαινα μόνος, δύσκολα θα έβρισκα άλλον να έχει διάθεση να συνταξιδεύσει σε τέτοιο προορισμό και το timing ήταν τέλειο.

Φυσικά θεώρησα σωστό να προειδοποιήσω τον Κώστα για το τι θα αντιμετωπίζαμε: μια χώρα σχεδόν ανέκαθεν διαλυμένη, αλλά ακόμη πιο διαλυμένη μετά το σεισμό, με επιδημία χολέρας, σοβαρά προβλήματα εγκληματικότητας, chinkungunya (τον πρόδρομο του zika), μηδαμινές υποδομές, ελάχιστα αξιοθέατα, υψηλό κόστος και μάλλον εχθρικό πληθυσμό. Και τότε γιατί να πάμε εκεί κι όχι κάπου αλλού; Εμμμ, επειδή δεν είχα ξαναπάει, επειδή μπορούσα να χρησιμοποιήσω μίλια κι επειδή, όπως και να έχει, ήταν μοναδική ευκαιρία, ο Κώστας είναι ο μόνος άνθρωπος που θα δεχόταν να έρθει μαζί μου στην Αϊτή και μάλιστα με ενθουσιασμό.

Αρχικά το σχέδιο προέβλεπε ότι θα πηγαίναμε μαζί στην Αϊτή και κάπως έτσι κανονίσαμε τις πτήσεις μας. Λόγω αλλαγής δικών μου επαγγελματικών υποχρεώσεων όμως, το σχέδιο άλλαξε. Ο Κώστας θα πήγαινε οδικώς μέχρι το Σαντιάγο της Κούβας, απ’ όπου θα πετούσε για το Πορτ ντε Πρενς, όπου θα περνούσε δύο βράδυα μόνος του προτού συναντηθούμε στο Cape Haitien, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Αϊτής, όπου θα μετέβαινα μέσω Μαϊάμι. Δεν ένιωθα καθόλου καλά που ο Κώστας θα έφτανε μόνος του σε μια χώρα σαν την Αϊτή, θα περνούσε δυο μέρες σε μια πόλη σαν το Πορτ ντε Πρενς και θα νοίκιαζε μόνος το τζιπ που χρειαζόμασταν για να έρθει να με παραλάβει κάνοντας πάνω από 400 χιλιόμετρα στους “δρόμους” της Αϊτής.

Φτάνω βράδυ στο αεροδρόμιο του Μαϊάμι και θα πρέπει να περάσω το βράδυ εκεί. Το αεροδρόμιο προσφέρει μια ώρα δωρεάν ίντερνετ και συνδέομαι, βρίσκοντας online τον Κώστα, που βρίσκεται ήδη στο Πορτ ντε Πρενς. Τον “ένιωσα” να είναι λίγο σφιγμένος όσο τσατάραμε, πράγμα ασυνήθιστο. Μου είπε ότι το δωμάτιο που του είχαμε κλείσει δεν είχε παράθυρο, ότι το τζιπ που παρέλαβε ήταν ένα σαράβαλο που έτριζε συνεχώς, ότι τον υπερχρέωσαν, ότι οι Αϊτινοί είναι απατεωνίσκοι, ότι το Πορτ ντε Πρενς είναι γεμάτο σκουπίδια κι έχει ελάχιστα πράγματα να δεις. Τα ξέραμε αυτά και τα έχουμε ξαναπεράσει σε άλλους προορισμούς, οπότε απέδιδα τη γενική αίσθηση δυσαρέσκειας ενός ανθρώπου που με έχει συνηθίσει μόνο σε τόνους ενθουσιασμού και αισιοδοξίας στην κούραση. Μέχρι που μου πέταξε τη βόμβα:

- Α δε σου είπα… είδα και μια δολοφονία…

- Τι πράγμα; Τι λες ρε Κώστα;

- Ε ναι, στο κέντρο σήμερα…

- Καλά ρε συ μισή ώρα μιλάμε και δε θεώρησες πρωτεύον να μου πεις ότι είδες δολοφονία;

- Τι να σου πω… Είμαι κουρασμένος, απογοητευμένος, θα το ξέχασα…

- Πώς έγινε;

- Ε ναι… πήρα ένα πιτσιρικά με ένα μηχανάκι να με πάει στο κέντρο να δω τα αξιοθέατα… Σιγά τα αξιοθέατα δηλαδή… Καλό παιδί, και παρότι δε μιλούσε Αγγλικά συνεννοηθήκαμε, του έδωσα και φιλοδ…

- Ρε πέντε λεπτά σύνδεσης απομένουν, μπες στο ζουμί!

- Ε να, του είπα να με πάει στο προεδρικό μέγαρο, με το που φτάσαμε κατέβηκα να βγάλω καμιά φωτογραφία και ξαφνικά ακούω πίσω μου ένα “μπαμ”. Νόμιζα ότι ήταν κάποιο τρακάρισμα, αλλά όταν γύρισα είδα έναν άνθρωπο αιμόφυρτο στο δάπεδο.

- Και μετά;

- Μετά ήρθε από πάνω του αυτός που τον πυροβόλησε και του έριξε άλλη μια σφαίρα στο κεφάλι για να τον αποτελειώσει.

- Τι λες τώρα;;; Και τι έκανες;

- Ε καβαλήσαμε το μηχανάκι και όπου φύγει-φύγει. Το είπα στην κυρία που μου νοικιάζει το δωμάτιο και δεν την είδα να εκπλήσσεται και ποτέ ρε αδερφέ. Είναι και εκλογές μου είπε, τεταμένα τα πνεύματα….

- Θες να το ακυρώσουμε;

- ‘Οχι μωρέ, έλα κι εσύ αύριο και βλέποντας και κάνοντας. Αλλά είμαι σε κατάσταση σοκ… πρώτη μέρα και να δω δολοφονία…

Δυο λεπτά αργότερα το ίντερνετ κόπηκε απότομα. Υποτίθεται ότι θα κοιμόμουν μερικές ώρες στο αεροδρόμιο αλλά δεν με έπαιρνε ο ύπνος με τίποτε. Σκεφτόμουν τη σκηνή ξανά και ξανά και είχα και τύψεις για τον Κώστα που τον άφησα μόνο του στη χώρα των ζουλού, ενώ την επόμενη θα είχε να κάνει και 400χλμ για να έρθει να με βρει. Σε τι χώρα πάμε;;

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 17

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 17

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[hydronetta]

Αχ και μετα μου λες για το Πακιστάν. Παράδεισος. Η Αιτή είναι από τις χώρες που ποτε δεν είχα βλέψεις και μαλλον θα μείνει στο bottom list.

 

[Yorgos]

Αχ και μετα μου λες για το Πακιστάν. Παράδεισος. Η Αιτή είναι από τις χώρες που ποτε δεν είχα βλέψεις και μαλλον θα μείνει στο bottom list.

Δε χάνεις και πολλά. Το Πακιστάν όπως το βλέπω από την ιστορία σου είναι ο παράδεισος του φωτογράφου και όχι μόνο. Η Αϊτή πάλι...

 

[jimp]

Δηλαδή βρε Κώστα σας πείραζε να μείνετε με κανένα γκομενάκι αραχτοί στην Κούβα; Αυτά τα μίλια είναι σκότωμα @Yorgos !

 

[alma]

Από τις ελάχιστες χώρες της περιοχής που καθόλου μα καθόλου δεν ενδιαφέρομαι να πάω...ωστόσο περιμένω με ενδιαφέρον την συνέχεια της ιστορίας...

 

[LULLU]

και......περιμενουμε..

 

[taver]

Δεν είχες ξαναπάει στην Αϊτή; Η αναφερόσουν σ' αυτό το ταξίδι;
http://www.travelstories.gr/community/threads/η-μεγαλυτερη-γκαφα-που-εχετε-κανει-σε-ταξιδι.45546/page-13#post-610483 (οπότε χρυπάς και ρεκόρ καθυστερημένης ιστορίας...);

 

[karfitsa]

Ρεκόρ καθυστερημένης ιστορίας; ....έχουν υπάρξει κάποιοι που γράφουν ιστορίες μετά απο 2,3 χρόνια που έχουν πάει σε κάποιο μέρος.

 

[alma]

Ρεκόρ καθυστερημένης ιστορίας; ....έχουν υπάρξει κάποιοι που γράφουν ιστορίες μετά απο 2,3 χρόνια που έχουν πάει σε κάποιο μέρος.

Και παραπάνω από 2 και 3 χρόνια μετά...π.χ.ο @hydronetta μοιράζεται μαζί μας ωραίες εμπειρίες από ταξίδια που πραγματοποίησε χρόνια πριν...
π.χ.
http://www.travelstories.gr/communi...ένα-χαλί-Ιράν-ένας-ταξιδιωτικός-έρωτας.18735/


http://www.travelstories.gr/communi...ταν-μια-χώρα-που-τη-λέγαν-Υεμένη.51351/page-2

 

[Yorgos]

Η πτήση της American Airlines από το Μαϊάμι ήταν γεμάτη με Κορεάτες εθελοντές υγείας. Ποιος ξέρει τι να καταπολεμούσαν; Τη χολέρα; Το chinkungunya; Ή μήπως το δάγγειο πυρετό, την ελονοσία; Έχει και τόσες πολλές επιδημίες η χώρα που είναι σαφής η εντολή των περισσότερων κυβερνήσεων να μην επισκέπτεται κανείς τη χώρα ΄”εκτός κι αν είναι ύψιστη ανάγκη”. Τι ύψιστη ανάγκη έχω εγώ; Την ύψιστη μαζοχιστική περιέργεια να δω πώς ζει ο κόσμος στην Αϊτή. Κι έσυρα μαζί μου και τον κακομοίρη τον Κώστα… Σε αυτή τη φάση το μόνο που ευχόμουν ήταν να γυρίσουμε στην Κούβα σώοι και αβλαβείς.

Κατά την επιβίβαση δυο Αμερικανοί μπροστά μου πιάνουν κουβέντα και στήνω αυτί:

“Αν τυχόν σταματήσεις στο φανάρι, την πάτησες! Σου έρχονται με όπλο για να σου πάρουν το τζιπ κι αν προβάλεις αντίσταση, σου ρίχνουν με την μία, δεν παίζουν εκεί!”, λέει ο πιο έμπειρος στον διπλανό του. Ωραία, σκέφτηκα. Άφησα και τον Κώστα να με πείσει να νοικιάσουμε τζιπ. Καλά έλεγα εγώ ότι οι μόνοι δυο λευκοί τουρίστες στη χώρα θα δίνουμε στόχο, ειδικά μέσα σε τζιπ. Η δική μου πρόταση ήταν να ταξιδέψουμε με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, όπως το είχα κάνει πριν λίγα χρόνια με το Τζόρντι στο Νίγηρα, το φτωχότερο κράτος στον κόσμο, που τότε μαστιζόταν από απαγωγές και αποκεφαλισμούς. Είχαμε ταξιδέψει με λεωφορεία και είχαμε περάσει απαρατήρητοι, σε αντίθεση με έναν δύσμοιρο Γάλλο που είχαν αποκεφαλίσει οι της Αλ Κάιντα την ίδια περίπου εποχή επειδή ο Σαρκοζί αρνήθηκε να πληρώσει λύτρα. Ο μπροστινός μου συνεχίζει να νουθετεί το συνεπιβάτη του: “Καλά για το βράδυ δεν το συζητάμε, πού να βγεις; Οι μισοί οπλοφορούν και οι δολοφονίες είναι σε ημερήσια διάταξη.”. Σκέφτομαι πως μιλάει για το Πορτ ντε Πρενς και χαίρομαι που τουλάχιστον δε θα ξεκινήσουμε από κει. Άλλωστε και η δολοφονία της οποίας υπήρξε μάρτυρας ο Κώστας εκεί ήταν, εκτός πρωτευούσης πρέπει να είναι πιο ήσυχα τα πράγματα, προσπάθησα να με καθησυχάσω. “Κι όλα αυτά στο Cap Haitien, ε; Μη σου πω καν για το Πορτ ντε Πρενς!”, συμπληρώνει και μου κόβει τα πόδια.

Προσπαθώ να μην ακούω άλλο τη συζήτηση των δύο υστερικών Αμερικανών. Ας βάλουμε τα πράγατα σε μια σειρά: επιβιβάζομαι σε ένα αεροπλάνο με σχεδόν αποκλειστικά ξένους. Όλοι αυτοί στην Αϊτή πάνε, πόσοι από αυτούς θα δολοφονηθούν σε μια εβδομάδα τέλος πάντων; Πέντε; Τρεις; Κανείς; Ένας; Ε, δεν πιστεύω να είμαι τόσο γκαντέμης.

Δίπλα μου κάθεται ένας αξιωματούχος της Interamerican Bank. Ευγενέστατος, πιάνουμε αμέσως κουβέντα. Σηκώνει τα φρύδια όταν του λέω πως πηγαίνω για τουρισμό και απορεί που δεν πήγα με κάποιο κρουαζιερόπλοιο στο μοναδικό θέρετρο όπου πραγματικά υπάρχει τουρισμός, το Labadee. Το διαβόητο Labadee δηλαδή, εκεί όπου ξερνάνε τους κρουαζιεράδες τους τα κρουαζιερόπλοια επειδή έχει μια από τις –υποτίθεται- ομορφότερες παραλίες της Καραϊβικής, όπου οι τουρίστες όμως χωρίζονται με φράχτη (!) από το χωριό, οι ντόπιοι αποκλείονται από την παραλία και όπου τα προγράμματα των κρουαζιερόπλοιων αρνούνται να χρησιμοποιήσουν τη λέξη “Αϊτή”. Δεν πηγαίνουν στην Αϊτή, στο Labadee πηγαίνουν, λες και είναι κανένα ανεξάρτητο κράτος ή είναι μύασμα να παραδεχθούν ότι πηγαίνουν στο φτωχότερο κράτος του δυτικού ημισφαιρίου. “Εκεί να πάτε κι εσείς”, μου λέει ο αξιωματούχος, “θα είστε ασφαλείς και η παραλία είναι εξαιρετική, τα ξενοδοχεία πολύ καλά”. Προτιμώ να κόψω το λαιμό μου, να κολλήσω χολέρα και να μας κλέψουν το τζιπ.

Ο συπαθής κύριος μού εξηγεί το τι ακριβώς κάνει στην Αϊτή: προσελκύουν επενδυτές για να φτιάξουν εργοστάσια καλλυντικών, ρούχων κλπ στη Βόρεια Αϊτή, που είναι και το φτωχότερο μέρος της χώρας. Προφανώς λόγω των χαμηλών μισθών υπάρχει οικονομικό κίνητρο για τις εταιρείες, ενώ οι επιδοτήσεις από τους διάφορους οργανισμούς λειτουργούν ενισχυτικά. Το εύκολο συμπέρασμα είναι να πει κανείς ότι οι κακές εταιρείες εκμεταλλεύονται τους ντόπιους, αλλά οι μισθοί που δίνουν είναι πενταπλάσιοι των υπαρχόντων, έχουν δημιουργηθεί 8.600 θέσεις εργασίας σε μια περιοχή με αστρονομική ανεργία, μέσα σε μια τριετία θα έχουν φτάσει τις 20.000 και τέλος πάντων αν αντιμετωπίζουμε την όποια επένδυση ως επιστροφή στην αποικιοκρατία, δε θα γίνει καμία και δε θα αλλάξει τίποτε. “Βλέπει κανείς τη διαφορά στους ντόπιους, για παράδειγμα οι γυναίκες γύρω από τη βιοτεχνική ζώνη πλέον φοράνε μακιγιάζ, ντύνονται διαφορετικά, πλέον καλύπτουν εύκολα τις βασικές ανάγκες στέγασης, διατροφής και ένδυσης και αρχίζουν να αφιερώνουν χρόνο και στην ψυχαγωγία, τον καλλωπισμό τους. Είναι πολύ ελπιδοφόρα αρχή, αν και με τη γραφειοκρατία και την εκτεταμένη διαφθορά χάνεται πολύτιμος χρόνος και πόροι, ωστόσο ο αντίκτυπος της παρουσίας των επενδύσεων είναι θετικός”.

Ο άνθρωπος έχει πάει στην Αϊτή πολλές φορές κι απ’ ό,τι διαπιστώνω ακόμη ζωντανός είναι, εκτός κι αν συνομιλώ με κάποιο από τα διαβόητα ζόμπι των Αϊτινών. Τον ρωτάω για την ασφάλεια κι αν είμαστε εντελώς τρελοί που νοικιάσαμε τζιπ και θα γυρίσουμε όσο προλάβουμε το νησί, εκμυστηρευόμενος ότι την πρώτη μέρα κιόλας ο συνταξιδιώτης μου είδε έναν άνθρωπο να εκτελείται μέρα μεσημέρι και μάλλον δε σκιάχτηκε και κανείς. Δεν εξεπλάγη ούτε ο μίστερ, αλλά προσπάθησε να είναι πιο καθησυχαστικός. “Επικίνδυνα είναι, αλλά όχι και τόσο επικίνδυνα. Μη σου πω ότι έχω δει και τουρίστες μια δυο φορές! Απλά τώρα με τις εκλογές είναι πιο ζόρικα τα πράγματα, αύριο αναμένεται να ανακοινωθούν τα αποτελέσματα. Όπου δείτε καπνό, να ξέρετε ότι είναι καμένα λάστιχα, το οποίον σημαίνει μπλόκα από διαδηλωτές και άρα φασαρίες, όπου βλέπετε καπνό να κάνετε μεταβολή και να οδηγείτε απομακρυνόμενοι. Μην πάτε στην πρωτεύουσα καθόλου, μην οδηγείτε επουδενί μετά τις 6 και όλα θα πάνε καλά. Ασφάλεια κλοπής αυτοκινήτου δε θα βρείτε να κάνετε… Έχουν καταργηθεί από τις ασφαλιστικής εταιρείες διότι τα αυτοκίνητα τα έκλεβαν οι ίδιοι οι οδηγοί τους για να εισπράξουν την αποζημίωση, οπότε καμία ασφαλιστική δε δέχεται να ασφαλίσει ενοικιαζόμενο όχημα. Αν είστε προσεκτικοί και κινηθείτε σε χωριουδάκια και βουνά όπως μου λες, θα είστε μια χαρά, trust me.” I trusted him, δεν είχα κι άλλη επιλογή, το Ρουβικώνα τον είχα περάσει, ο κύβος ερρίφθη, ο Κορτές βύθισε τα πλοία του και άλλα τέτοια ποιητικά περνούσαν από το μυαλό μου όταν από το παράθυρο είδα την πρώτη θέα της Αϊτής… Ξαναναρωτηθηκα… σε τι χώρα πάμε;

 

[Yorgos]

Τιρκουάζ νερά και καταπράσινες βουνοκορφές ήταν το πρώτο θέαμα που διέκρινα από το παράθυρο του αεροπλάνου. Το χρώμα του νερού ήταν πολύ πιο θελκτικό από της Κούβας, ενώ το πόσα δέντρα υπήρχαν μου προκάλεσε έκπληξη, για μια χώρα για την οποία είχα διαβάσει ότι η αποψίλωση των δασών, που οφείλεται στο ότι οι κάτοικοι ακόμη κόβουν ξύλα για να μαγειρεύουν με φωτιές καθημερινά λόγω έλλειψης σπιτιών με παροχή ρεύματος, έχει δημιουργήσει απίστευτα προβλήματα, οικολογικά και οικονομικά. Πώς έφτασε αυτή η χώρα ως εδώ; Στην τελική μιλάμε για μια χώρα που μοιράζεται το ίδιο νησί με τη Δομηνικανή Δημοκρατία –που με όλα της τα προβλήματα δεν τη λες και κόλαση επί γης- και βρίσκεται τόσο κοντά στην πολιτισμένη, ασφαλέστατη, με δωρεάν σύστημα υγείας και παιδείας Κούβα, όπου από τα βουνά της Σιέρρα Μαέστρα φαίνεται σε μια καθαρή μέρα. Τι διάολο πήγε λάθος σε αυτό το κράτος; Γιατί να μην είναι ένα νορμάλ κράτος της Καραϊβικής, όπως είναι τα υπόλοιπα, με τα προβλήματά τους; Γιατί να μην είναι σαν τις Μπαχάμες, τη Τζαμάικα, την Κούβα η τη Δομινικανή Δημοκρατία; Τι διάολο έκαναν λάθος;

Η ιστορία της Αϊτής δεν είναι και τόσο διαφορετική από αυτή των γειτονικών της χωρών. Εποικήθηκε από φυλές Ινδιάνων που ήρθαν τόσο από το Γιουκατάν όσο και από τη βορειανατολική Νότιο Αμερική, με τους γνωστούς μας Ταϊνος (τους ίδιους που συναντά κανείς στην ιστορία του Πουέρτο Ρίκο, της ΔΔ και της Κούβας) να ονομάζουν το νησί “Αϊτή”, δηλαδή “ορεινό τόπο”. Ο Κολόμβος τους περιέγραψε ως φιλήσυχους ανθρώπους που δε γνώριζαν κακία ή ζηλοφθονία και μοιραία αποδεκατίστηκαν από ασθένειες και σφαγές μέσα σε λιγότερο από έναν αιώνα από την άφιξη των καλών Χριστιανών από την Ιβηρική.

Οι Ισπανοί με τη σειρά τους έχασαν το όποιο ενδιαφέρον είχαν για το δυτικό κομμάτι του νησιού μετά την κατάκτηση του σημερινού Μεξικού και του Περού που τους απέφεραν αμύθητα πλούτη κι επικεντρώθηκαν στο ανατολικό, αυτό που λέμε Δομηνικανή Δημοκρατία σήμερα. Το αποτέλεσμα ήταν η αφύλαχτη πια Αϊτή να αποτελέσει ορμητήριο κουρσάρων, πειρατών και λοιπών στοιχείων που εν τέλει το έριξαν στα ζαχαροκάλαμα και τον καπνό και δέχτηκαν να εκπολιτιστούν στη νέα αποικία που συμφωνήθηκε να ανήκει στη Γαλλία μετά τη συνθήκη του Ryswick με τους Ισπανούς το 1697.

Οι Γάλλοι που δεν είχαν δα και άπειρες αποικίες στην Αμερική όπως οι Ισπανοί, ασχολήθηκαν με την Αϊτή και τη μετέτρεψαν στην πιο επικερδή αποικία του κόσμου, αφού τους απέφερε –χάρη στον ιδρώτα των αφρικανών σκλάβων- περισσότερα από όσα όλες οι βρετανικές αποικίες της Αμερικής μαζί. Ήταν η πρώτη παραγωγός ζάχαρης και καφέ στον κόσμο, με σημαντικές εξαγωγές σε κακάο, indigo και βαμβάκι. Ειδικά δε το Cap Haitien στο οποίο θα προσγειωνόμουν σε λίγα λεπτά ήταν γνωστό ως “το Παρίσι της Καραϊβικής”, γεμάτο με βίλες και πολυετελή θέατρα για την αριστοκρατία.

Με τους σκλάβους να είναι δεκαπλάσιοι από τους λευκούς και το σαδισμό των τελευταίων να χτυπάει κόκκινο, οι επαναστάσεις δεν άργησαν και στο τέλος μια από αυτές ευδοκίμησε το 1791, με το Louvertoure να είναι ο αδιαμφησβήτητος ηγέτης. Με το Ναπολέοντα να αναλαμβάνει τα ηνία της Γαλλίας πάντως, οι Γάλλοι επανήλθαν με το γαμπρό του Βοναπάρτη να συλλαμβάνει το Louvertoure ενώ υπoτίθεται θα διαπραγματεύονταν (καλές κουφάλες οι Γάλλοι…) και εστάλη πακέτο στη Γαλλία αλυσσοδεμένος, όπου πέθανε. Ωστόσο, οι Αϊτινοί στρατηγοί του Louvertoure προέβαλαν τόση αντίσταση που στο τέλος ο Ναπολέοντας αποφάσισε να παρατήσει όχι μόνο την Αϊτή, αλλά και να πουλήσει στις ΗΠΑ τις γαλλικές βορειαμερικάνικες αποικίες, συγχυσμένος με το χάος που προκαλούσαν οι ατέλειωτες επαναστάσεις.

Ο ηγέτης του νεοσύστατου κράτους της Αϊτής Dessalines την ψώνισε ως φαίνεται, αυτοανακηρύχθηκε αυτοκράτορας και στο τέλος εκτελέστηκε σε ένα όμορφο πραξικόπημα, που οδήγησε στον αναμενόμενο εμφύλιο βορά-νότου δηλαδή στο ντέρμπι μαύρων-μιγάδων, δηλαδή Christophe-Petion, όπου δε νίκησε κανείς και στο τέλος πέθαναν και οι δύο, για να αναλάβει ο Boyer, ο διάδοχος του δεύτερου. Αυτός ο καημένος προσπάθησε να αναγνωριστεί η Αϊτή από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις και τελικά υπό την απειλή της γαλλικής αρμάδας συμφώνησε στο να πληρώσει αποζημίωση στους Γάλλους για την απώλεια της απωλεσθείσας περιουσίας τους, με αντάλλαγμα την αναγνώριση. Μέχρι και σήμερα θεωρείται χειρότερη διαπραγμάτευση κι από αυτήν του Kαθηγητή Μπαρούφα, αφού η χώρα κατάντησε να πληρώνει το 80% του ΑΕΠ της (!!!!!) σε δάνεια προς τους Γάλλους, το οποίο οδήγησε τη χώρα σε ανείπωτη φτώχεια, που έφερε ατέλειωτη αστάθεια, πραξικοπήματα, επαναστάσεις και γενικά μέχρι και το 1920 η χώρα ήταν από τις φτωχότερες στον κόσμο.

Τελικά οι μεγάλοι αυτόκλητοι προστάτες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του γαλαξία, του πλανήτη και ειδικά της Καραϊβικής που μας ενδιαφέρει στην προκειμένη, οι Αμερικανοί, αποφάσισαν να βάλουν μια τάξη και να καταλάβουν το νησί το 1920, για να τσαντίσουν τους Αϊτινούς που έκαναν το μόνο που ξέρουν να κάνουν καλά: επανάσταση. Η οποία επανάσταση κούρασε τους Αμερικανούς που αποφάσισαν να αφήουν το νησί στην τύχη του το 1934 και αποχώρησαν.

Μετά από αλλεπάλληλα, αμέτρητα, αβάδιστα και ΑΑΒΟΡΑ πραξικοπήματα, πρωταθλητής των πραξικοπημάτων αναδείχθηκε ο αξέχαστος Φρανσουά Ντουβαλιέ, γνωστός και ως Papa Doc Duvalier (doc γιατί ήταν γιατρός και papa γιατί αργότερα ανέλαβε το άλλο ταλέντο, ο γιόκας του ο Baby Doc Duvalier). O πατέρας-τέρας αυτοανακηρύχθηκε President for Life, έκανε εξαφανίσεις, εκτελέσεις, απαγωγές, μέχρι και όλα τα μαύρα σκυλιά έβαλε να εκτελεστούν σε κάποια φάση, αλλά οι Αμερικανοί τον συντηρούσαν, ως αντικομουνιστή που θα αποτελούσε το αντίβαρο στη νέα απειλή της περιοχής που ήταν μια ψηλή, αξύριστη, καπνίζουσα μορφή ονόματι Φιντέλ Κάστρο. Όταν πέθανε ο πατέρας Ντουβαλιέ, ανέλαβε ο γιόκας του ο Baby Doc στα 19 του, που ήταν ακόμη χειρότερος και καταχρέωσε τη χώρα, μεταξύ άλλων χάρη στα πάρτι της Πρώτης Κυρίας που κόστιζαν κάτι εκατομμύρια και σε μια οικονομική πολιτική κουκουρούκου: στο τέλος η χώρα έμεινε χωρίς βενζίνη αφού δεν είχε χρήματα να την εισάγει κι ο γιόκας την έκανε για τη Γαλλία το 1986, με κάτι εκατομμύρια στους τραπεζικούς του λογαριασμούς.

Εν τέλει αυτός που κέρδισε τις εκλογές καθαρά και ξάστερα ήταν ο ιερέας Aristide, που είχε ολοφάνερα αριστερές ιδέες, οπότε έφαγε κι αυτός ένα πραξικόπημα από τους Αμερικανούς το 1990, αλλά ο διάδοχός του ήταν τόσο μπούφος που απηύδησαν μαζί του μέχρι και οι Αμερικανοί κι έκαναν νέο πραξικόπημα το 1994 για να φέρουν πίσω… τον Aristide (!!) που στο μεταξύ είχε γίνει καλό παιδί και είχε καταλάβει ότι χωρίς γιάνκηδες δεν έχει καρέκλα. Ο διάδοχός του ήταν ο δύσμοιρος Πρεβάλ, που μετά όμως τσακώθηκε με τον Aristide, που κέρδισε τις εκλογές απέναντι στον παλιό του φίλο, αλλά το αποτέλεσμα δεν άρεσε σε πολλούς κι έτσι… ξανάφαγε ένα πραξικόπημα στη μάπα.

Τελικά το comeback το έκανε ο Πρεβάλ, που κέρδισε τις εκλογές, κατάφερε να πείσει τους Αμερικανούς ότι δεν είναι κομουνιστής και τον Τσάβες ότι είναι (!), πήρε οικονομική βοήθεια κι από τους δύο και πάνω που φαινόταν ότι επιτέλους κάτι πάει να γίνει, χτύπησε ο Εγκέλαδος το 2010 με ένα σεισμό 7 Ρίχτερ που ισοπέδωσε την πρωτεύουσα και τα περίχωρα, κόστισε 200.000 ζωές και υποχρέωσε 1,3 εκατομμύρια ανθρώπους να ζουν σε σκηνές, με τους λιμούς και τη χολέρα να οργιάζουν. Σα να μην έφταναν όλα αυτά ο Ντουβαλιέ κι ο Aristide αποφάσισαν να επιστρέψουν και οι δύο ταυτόχρονα, οι πολιτικές εντάσεις συνεχίστηκαν, τα λεφτά από την οικονομική βοήθεια έκαναν φτερά, ο στρατός έκανε ό,τι γούσταρε τις εκλογές και σε αυτή την ωραία ατμόσφαιρα γίνονταν και οι εκλογές στις οποίες θα γινόμασταν μάρτυρες κι εμείς.

Με δυο λόγια η χώρα κέρδισε την ανεξαρτησία της χωρίς να έχει ηγέτες που να ξέρουν να τη διαχειριστούν, μπήκε σε έναν κυκεώνα διαφθοράς, πραξικοπημάτων, λαϊκισμού, αυταρχισμού και ξένων παρεμβάσεων και στο καπάκι τη χτύπησαν και διάφορες φυσικές καταστροφές, από τις οποίες μόλις είχε αρχίσει να επουλώνει τις πληγές της. Σε αυτή την ταλαίπωρη και μουτζωμένη από την ιστορία χώρα προσγειώνομαι σε λίγα λεπτά. Άντε να δούμε τι θα δούμε…

 

[Yorgos]

Ρεκόρ καθυστερημένης ιστορίας; ....έχουν υπάρξει κάποιοι που γράφουν ιστορίες μετά απο 2,3 χρόνια που έχουν πάει σε κάποιο μέρος.

Σωστά και στα πρόχειρα θυμάμαι και ιστορίες της @St.Adamantidou και του @soudianos που είναι και μερικές δεκαετίες παλιές και εξαιρετικά ενδιαφέρουσες.