Αϊτή Αϊτή: Ολίγον τίποτε και μπόλικο καθόλου

[Yorgos]

Επέστρεψα με μια μικρή χρονοκαθυστέρηση ώστε να τελειώσει κι αυτή η ιστορία για να μπορέσω να γράψω την επόμενη, που έχει πολύ πιο ενδιαφέροντες προορισμούς και ήταν για μένα το καλύτερο ταξίδι όλων των εποχώνε (Περού, Βολιβία, Χιλή, ολίγη Αργεντινή και Ανταρκτική). Καταγράφω ό,τι θυμάμαι και παρακαλείται ο @Krekouzas να τσοντάρει με αναμνήσεις, φωτό και βιντεάκια που θα τα χρειαστούμε...

Μια μικρή ανακεφαλαίωση λοιπόν: Ο Κώστας είχε προσγειωθεί στην πρωτεύουσα Πορτ ντε Πρενς, όπου πέρασε δυο βράδια βλέποντας και μια χαριτωμένη δολοφονία "γιατί έτσι γίνεται στις εκλογές", μετά οδήγησε ένα απαράδεκτο τζιπ μέχρι τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη, το Cap Haitien προκειμενου να παραλάβει την αφεντιά μου κι αφού επισκεφθήκαμε στα προαστιά της το ένα από τα δύο σοβαρά αξιοθέατα που διαθέτει η χώρα, δηλαδή ερείπια του παλατιού Sans Souci και του φρουρίου Citadelle (το άλλο αξιόλογο αξιοθέατο είναι οι διάφοροι καταρράκτες ανά την επικράτεια), αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε πτος την "πόλη" Hinche, τρώγοντας στο δρόμο κονσέρβες από σβαν και... ανανά, σε μια φιλότιμη προσπάθεια να μη γινουμε στατιστική θυμάτων χολέρας κι εμείς. Τα θυμηθήκατε;

Στο Hinche προσπαθήσαμε να βρούμε δωμάτιο (κρατήσεις γιοκ, για οργάνωση Yorgos μιλάμε) αλλά το καλύτερο που βρήκαμε ήταν μια σιδερένια καλύβα με λουκέτο. Τελικώς στα προάστια καταλήξαμε να ρωτάμε πριν πέσει η νύχτα στο Παλέρμο να ψάχνουμε σε κάτι χωματόδρομους ανάμεσα σε δέντρα ένα "νέο ξενοδοχείο" που μας υπέδειξαν οι ντόπιοι. Η αλήθεια είναι ότι περιμενα να βρω κανένα παράπηγμα, αλλά βρεθήκαμε προ ενός ημιτελούς (εν μέρει υπό κατασκευή) ξενοδοχείου, εντελώς αδικαιολόγητα τεράστιου και παντελώς άδειου (πρέπει να είχε πάνω από εξήντα δωμάτια και αποδείχθηκε ότι οι πελάτες ήμασταν έξι, λιγότεροι από τους εργαζόμενους).

Σκέφθηκα πως θα επρόκειτο ή για ξέπλυμα χρημάτων ή για κάποιον Αϊτινό που επαναπατρίστηκε και δεν είχε τι να κάνει τα λεφτά του και η κυρία στη "ρεσεψιόν", που αποδείχθηκε πως ήταν η ιδιοκτήτρια, μου επιβεβαίωσε πως επρόκειτο για το δεύτερο σενάριο (όχι ότι θα παραδεχόταν κανείς το πρώτο, αν και λίγο δύσκολα θα επέλεγε κανείς την πολύπαθη Αϊτή για πλυντήριο χρημάτων εδώ που τα λέμε). Η κυρία λοιπόν μιλούσε εξαιρετικά Αγγλικά, καθότι είχε ζήσει πάνω από δύο δεκαετίες στη Νέα Υόρκη κι επέλεξε να επαναπατριστεί και να φτιάξει ένα ξενοδοχείο στη χώρα της. Γιατί; Ο Θεός και η ψυχή της. Δε βρισκω ούτε μια λογική εξήγηση για την οποία κάποιος θα άφηνε τη Νέα Υόρκη για να πάει να επενδύσει στην Αϊτή, αλλά χαίρομαι που υπάρχουν άλλοι που το βλέπουν αλλιώς.

Διάθεση για παζάρι πάντως δεν είχε η μανδάμ, παρότι άλλους πελάτες δεν είχε και μας χρέωσε ένα ποσό που βρήκαμε υπέρογκο, όσο κι αν το ξενοδοχείο ήταν μια σοβαρή -έστω και ημιτελής- κατασκευή και το δωμάτιο που μας δόθηκε ήταν ευρύχωρο, ολοκαίνουριο και με ζεστότατο νερό. Για ίντερνετ ούτε λόγος βέβαια, αλλά το μοντέρνο της κατασκευής και οι μηδαμινές πιθανότητες εύρεσης εστιατορίου στην "πόλη" μας έπεισαν να δοκιμάσουμε και το δείπνο που προσέφεραν. Το οποίο αποδείχθηκε χάλια, ακόμη και για τα μετριότατα στάνταρ της Αϊτής: ελαχιστότατες μερίδες, απαράδεκτες πατάτες, η σούπα μου τουλάχιστον τρωγόταν, σε αντίθεση με τα πουλάκια που έφεραν στον Κώστα να φάει, τα οποία ήταν κυριολεκτικά κάρβουνο, δεν αναγνώριζες το τι ακριβώς υποτίθεται πως ήταν. Το δε προσωπικό ήταν αγέλαστο και απίστευτα αργό... και δεν είμαι και απαιτητικός έχοντας την Κούβα ως μέτρο σύγκρισης.

Πέσαμε για ύπνο απολαμβάνοντας τον κλιματισμό που δούλευε μια χαρά και κάναμε τα σχέδιά μας για την επόμενη ημέρα, που θα επισκεπτομασταν τους καταρρακτες Bassin Zim, κάτι σπηλιές με πετρογλυφικά των δύσμοιρων Ταϊνος αλλά κυρίως την εμονή μου, το κάστρο Fort Drouet, το οποίο άκουσον-άκουσον ήταν... χαμένο ως το 2009. Δηλαδή ο έξω κόσμος αγνοούσε την ύπαρξή του, αφού το είχε καταπιεί η βλάστηση παρότι σώζεται σε πολύ καλή κατάταση.

Με αυτό το πλάνο ξεκινήσαμε πρωινιάτικα για να δούμε τον πρώτο μας καταρράκτη, που σύμφωνα με τον (μετριότατο) οδηγό Bradt (για την Αφρική είναι εξαιρετικοί, στην Αϊτή δε με ξετρέλανε κιόλας, αλλά δε βρήκα και άλλον να αγοράσω) είναι ένα από τα "συγκλονιστικότερα φυσικά θαύματα τη Αϊτης". Ε, φύγαμε κι εμείς λοιπόν για να συγκλονιστούμε. Στο δρόμο ήραμε με ωτοστόπ μια λευκή, που αποδείχθηκε πως ήταν Αμερικανίδα, η οποία έκανε κάτι σαν εθελοντική εργασία στην Αϊτή. Μου είπε ότι της άρεσε περισσότερο η ζωή στην Αϊτή διότι οι άνθρωποι είναι ειλικρινείς, χαμογελαστοί και όχι υποκριτές, ψεύετες και διεφθαρμένοι σαν εκείνους στην Αμερική, που είναι η χώρα "με την περισσότερη πολιτική διαφθορά στον κόσμο". Σεβαστή η άποψη αλλά πιο δειφθαρμένη από την Αϊτή... τέλος πάντων, κάτι θα ξέρει η κοπελιά, την αφήσαμε στη μέση του πουθενά όπου θα πήγαινε στο πολιτιστικό κέντρο στο οποίο εργαζόταν και συνεχίσαμε.

Τον καταρράκτη το βρήκαμε με τη βοήθεια κάποιων ντόπιων πιτσιρικάδων που για ένα μικρό ποσό δέχτηκαν να μας φυλάξουν το αμάξι και να μας δείξουν και το μονοπάτι που οδηγεί στη σπηλιά με τα πετρογλυφικά των Ταϊνος. Καλά παλικάρια φαίνονταν, μάλλον ενθουσιασμένα που έβλεπαν ξένους και είπαμε να δεχθούμε για ν' αφήσουμε και κανένα φράγκο. Το σπήλαιο είχε μια μάλλον ελπιδοφόρα είσοδο, αλλά στο σκοτεινό εσωτερικό είχε μάλλον περισσότερα γκραφίτι και σφηκοφωλιές παρά τα ελάχιστα πετρογλυφικά που απεικόνιζαν πρόσωπα και κρανία που είχαν αφήσει πίσω τους οι άκλαφτοι Ταϊνος. Η πιτσιρικαρία πάντως έδειχνε ενθουσιασμένη και δε χόρταινε να βγαίνουν φωτογραφίες με την κάμερα του Κώστα, ενώ δεν κρατιότουσαν για να μας πάνε και στον καταρράκτη. Δυστυχώς ορισμένοι από αυτούς απέπνεαν και μια εντονότατη δυσοσμία, άλλο ένα δείγμα της μηδαμινής υγιεινής που έχουν οι ντόπιοι (σε χώρα με χολέρα κι ο κόσμος έτρωγε με τα χέρια χωρίς να πλυθεί μετά την αφόδευση....)

Ε φτάσαμε και στον ποθητό καταρράκτη, το σήμα κατατεθέν της χωρας, το "κλασικό δείγμα του ότι η Αϊτή δεν παύει ποτέ να εκπλήσσει" και άλλα τέτοια εμπριμέ που διαβάζαμε... Καλός ήταν μωρέ αλλά δεν πάθαμε και την πλάκα μας: σχετικά μικρός, με μια λιμνούλα μπροστά του στην οποία επέπλεαν και κάποια σκουπίδια. "Αυτό είναι το βασικό φυσικό αξιοθέατο της χώρας;" σκεφτήκαμε. Σημαντική η απογοήτευση, αλλά τα καλύτερα έρχονταν, σε λίγες ώρες θα βρισκομασταν στο Fort Drouet, το off road οχυρό που έμενε κρυφό για τόσα χρόνια... ή έτσι νομίζαμε (ότι θα βρισκόμασταν εκεί σε λιγες ώρες, όχι ότι ήταν χαμενο, αυτό όντως ίσχυε).


ένα πετρογλυφικό ανάμεσα στα γκραφίτι...

εμείς δεν ξετρελάθηκαμε αλλά τα παιδάκια καλά πέρασαν

Ε δεν ειναι και το Ιγκουασού...

Ντόπιοι πάνε στις δουλειές τους με τα γαϊδουράκια τους το πρωί

 

[isabelle]

Αν προσπαθείς να μας πείσεις να μην πάμε, νομίζω ότι τα έχεις ήδη καταφέρει. Εννοείται ότι αυτό δεν αλλάζει στο παραμικρό την απόλαυση της αφήγησης, μη σου πω ότι την κάνει ακόμα πιο έντονη αφού η ανάγνωση είναι πλέον αυτοσκοπός.

 

[Yorgos]

Αφήσαμε πίσω τους τρομερούς καταρράκτες και ξεκινήσαμε για την κοιλάδα Artibonite, με στόχο εκείνο το χαμένο οχυρό που ανακαλύφθηκε πρόσφατα και για το οποίο ελάχιστες πληροφορίες είχα βρει στο ίντερνετ. Το μόνο που ξέραμε είναι πως ο δρόμος είναι κακοτράχαλος αλλά αυτός ήταν και ο βασικός λόγος για τον οποίο είχαμε νοικιάσει το τζιπ έτσι κι αλλιώς. Επίσης στην περιοχή βρισκόταν και ο καταρράκτης Saut d' Eau, που έχει θρησκευτική αξία για τους ντόπιους, αφού αποτελούν το σημαντικότερο σημείο για προσκηνυτές, τόσο για Χριστιανούς όσο και για τους οπαδούς του βουντού.

Ξεκινήσαμε λοιόν για το Mirebalais, που αποδείχθηκε άλλη μια μέτρια κωμόπολη. Μάλλον πιο ενδιαφέρον ήταν ότι στη διαδρομή πέσαμε πάνω σε μια από τις διάσημες κηδείες των βουντού, με κόσμο και κοσμάκη να συρρέει. Το όλο θέμα με τις ταφές των βουντού έχει ενδιαφέρον, οι δε αριθμοί των γραφείων κηδειών ανά τη χώρα είναι εξωφρενικοί προφανώς λόγω εθίμων και του ποσού που είναι διατεθειμένοι οι συγγενείς του θανόντος να καταβάλουν είναι εξαιρετικά επικερδές επάγγελμα. Ώρες-ώρες η χώρα σου έδινε την εντύπωση πως το 80% των καταστημάτων ήταν είτε στοιχηματατζήδικα, είτε κουρεία, είτε γραφεία τελετών κι άλλα μαγαζιά δεν πολυβλέπει κανείς. Η Αϊτή δηλαδή είναι μια χώρα όπου βασικά ο κόσμος χτενίζεται, μετά πάει χτενισμένος και τζογάρει και μετά τα τινάζει, not necessarily in that order...

Αφού λοιπόν προσπεράσαμε διακριτικά την κηδεία,

ρίξαμε και μια ματιά στο τοπικό νεκροταφείο

και βρήκαμε ένα μπαρ όπου έχει ο οποιοσδήποτε το δικαίωμα να μπει μέσα και να τα κάνει όλα π...να,

φτάσαμε και στο πάρκινγκ του διαβόητου καταρράκτη. Το οποίο πρακτικά ήταν ένα πάρκινγκ-αλάνα, ο δε καταρράκτης είχε τουρνικέ (!), εισπράκτορα και τέλος πάντων πολύ κατάνυξη δεν ανέδυε. Τέλος πάντων, λέμε αφού φτάσαμε ως εδώ ας μπούμε να δούμε περί τίνος πρόκειται, παρότι η είσοδος ήταν παρανοϊκά ακριβή (αν θυμάμαι καλά 10€/άτομο), αποφεύγοντας κανα-δυο επίμονους ενοχλητικούς που ήθελαν να μας κάνουν τους ξεναγούς (στον καταρράκτη ;;; Δηλαδή να μας πουν "this is a waterfall" ; ).

Λοιπόν μπήκαμε, κατεβήκαμε κάτι σκαλιά και αντικρύσαμε κάτι τέτοιο:

Mάααλιστα...
Νομίζω η όλη επίσκεψη δεν έφτασε το τρίλεπτο και την κάναμε με ελαφρά πηδηματάκια, με στόχο το "χαμενο" Fort Drouet. Αυτό δηλαδή που θα ήταν και το χάιλάιτ της ημέρας, ελπίζοντας ότι θα ήταν ολίγον λιγότερο μούφα.

 

[Yorgos]

Η αλήθεια είναι πως ξεκινήσαμε ενθουσιασμένοι. Υπήρχε μεν μια ανησυχία ότι το κάστρο δε θα είναι τόσο φοβερό όσο το περιέγραφε ο δύσμοιρος ο συγγραφέας του οδηγού μας (γιατί για να σε στείλουν να γράψεις οδηγό για την Αϊτή δύσμοιρος είσαι, δυσκολεύομαι να πιστέψω πως είναι ο προορισμός για τον οποίο έκοβε τις φλέβες του ο συγγραφέας, ότι απείλησε τους editors του Bradt με αυτοκτονία αν δεν τον έστελναν «τώρα κιόλας» στην Αϊτή), αλλά από την άλλη το Fort Drouet είχε όλα αυτά τα στοιχεία που σε προετοιμάζουν για μια μεγάλη περιπέτεια: βρισκόταν στη μέση του πουθενά, είχε «ξεχαστεί» από τους ανθρώπους για δεκαετίες σε βαθμό που η «ανακάλυψή» του το 2009 προκάλεσε πάταγο, ο «δρόμος» από κοτρώνες που οδηγούσε προς τα κει δεν εμφανιζόταν σε κανένα χάρτη και κανένα googlemaps ή στο GPS του Κώστα και τέλος πάντων ήμασταν σίγουροι ότι
Α) θα ήμασταν μόνοι μας
Β) η διαδρομή για εκεί θα ήταν περιπέτεια από μόνη της

Αυτό το Β) μάλλον το υποτιμήσαμε... Ο δρόμος άρχισε να ανεβαίνει, αλλά πια δεν ήταν δρόμος. Ήταν ένα μονοπάτι από μεγάλες και κάτασπρες κοτρώνες και το τζιπ άρχισε να τρίζει επικίνδυνα. Έτριζε που έτριζε δηλαδή ακόμη και πάνω στην άσφαλτο, έτριζε στους χωματόδρομους, αλλά πάνω στις κοτρώνες ένιωθες να ταρακουνιέσαι συθέμελα και κάθε δυο μέτρα ανησυχούσαμε ότι κάποιος από τους ήχους σήμαινε ότι έσπασε ο άξονας. Ο καιρός βέβαια ήταν συνεργάσιμος, αν και τα σύννεφα και το απρόβλεπτο της Καραϊβικής υπονοούσαν ότι σε περίπτωση βροχής θα μέναμε στη λάσπη. Η θέα των βουνών εήταν όμορφη κι όσο ανεβαίναμε σε υψόμετρο, συνέχεια δηλαδή, είχαμε όλο και καλύτερη θέα της κοιλάδας από κάτω μας. Το πιο ανησυχητικό όμως ήταν πως δεν υπήρχε πουθενά πολιτισμός: δεν υπήρχαν οικισμοί, σπίτια, μποστάνια... κάτι; Για ταμπέλες δεν το συζητώ καν, αλλά με δεδομένο πως μόνο ένα μονοπάτι υπήρχε, δεν μπορούσαμε να πηγαίνουμε και λάθος. Φυσικά δεν είδαμε κανένα όχημα σε όλη τη διαδρομή και οι μόνοι άνθρωποι που αντικρύσαμε ήταν δυο μικρές ομάδες ανθρώπων που κουβαλούσαν ξύλα για μαγείρεμα και κάποιους κουβάδες με νερό, ένας Θεός ξέρει για πόσες ώρες κάτω από τον καυτό ήλιο. Αναρωτήθηκα πού να μένουν αφού σε ακτίνα χιλιομέτρων δεν υπήρχε το παραμικρό παράπηγμα. Η περπατούσαν για ώρες ή έμεναν σε σπηλιές, με τις δυο επιλογές να φαίνονται εξίσου αξιολύπητες, μεγάλη ταλαιπωρία και προφωνώς καθημερινή...

Το μονοπάτι έγινε ακόμη χειρότερο... Είπα στον Κώστα να κάνουμε αναστροφή, δε βλέπαμε φως στο τούνελ και σε περίπτωση βλάβης θα μέναμε εκεί, στη μέση του πουθενά χωρίς φαγητό, χωρίς νερό, χωρίς σήμα τηλεφώνου και χωρίς άνθρωπο ή πολιτισμό σε ορατή απόσταση, υπολόγισα πως το κοντινότερο/τελευταίο χωριό που είχαμε δει πρέπει να ήταν περίπου δυόμιση ώρες περπάτημα. Ο Κώστας επέμεινε να συνεχίσουμε «ίσως είμαστε κοντά, κρίμα να τα παρατήσουμε τώρα», αλλά μετά από μισή ώρα κι ελάχιστα χιλιόμετρα (σε καμία περίπτωση δεν πηγαίναμε με περισσότερα από 15χλμ/ώρα, το τερέν και η κατάσταση του τζιπ δεν το επέτρεπαν) η θλιβερή απόφαση να κάνουμε αναστροφή πάρθηκε. Το off the beaten track highlight του ταξιδιού μας εγκαταλείφθηκε, προς μέγιστη απογοήτευση. Τουλάχιστον μας έμειναν μερικές φωτογραφίες από τα ελάχιστα όμορφα τοπία της διαδρομής, τα οποία φαντάζομαι ελάχιστοι ταξιδιώτες στον κόσμο έχουν δει.

Τουλάχιστον επειδή ήταν σχετικά νωρίς, ελπίζαμε ότι θα κερδίζαμε χρόνο και θα καταφέρναμε να κατευθυνθούμε προς και να διανυκτερεύσουμε στο Jacmel, μια πόλη με αποικιακή αρχιτεκτονική και έντονη καλλιτεχνική ζωή νοτίως του Port Au Prince, το οποίο και θα προσπερνούσαμε... ή έτσι νομίζαμε...

Για να μη σας τα πολυλογώ, δεν καταφέραμε να βρούμε το δρόμο που περνούσε έξω από την πρωτεύουσα και όταν το διαπιστώσαμε ήταν λίγο αργά. Πήραμε τη λάθος απόφαση να κατευθυνθούμε μέσω Port Au Prince στον προορισμό μου, άλλωστε θα ήταν και μια ευκαιρία να δω και γω την πρωτεύουσα, έστω και μέσα από το τζιπ, αφού ο Κώστας την είχε ήδη «απολάυσει» στις δυο μέρες που πέρασε εκεί πριν έρθει να με παραλάβει στα βόρεια της χώρας. Το τι αντικκρύσαμε νομίζω ήδη το έχει περιγράψει ο Κώστας: μια σκουπιδούπολη με τόνους απορριμάτων στη μέση των δρόμων, ένα τρομερό κυκλοφοριακό χάος, πανβρώμικες οσμές, οχετούς, άσχημα κτίρια και το κέντρο της πόλης να είναι ένα απέραντο τσαντίρι με συνθήκες φτώχειας και –κυρίως- υγιεινής αντίστοιχες με αυτές των φτωχότερων χωρών του πλανήτη. Επειδή έχω πάει μάλιστα σε μερικές από τις στατιστικά φτωχότερες και τη φτωχότερη αυτών (Δημοκρατία του Νίγηρα), ανακηρύσσω την πρωτεύουσα της Αϊτής ως τη χειρότερη που έχω δει παγκοσμίως, αλλά καόμη κι έτσι ήταν μια εμπειρία και ως εκ τούτου δε μετανιώνω που την έζησα και σε κάποιο βαθμό την ανέμενα.

Αυτό που δεν ήταν αναμενόμενο ήταν... η αδυναμία εξόδου από την πόλη. Ο Κώστας επέμενε να χρησιμοποιήσουμε το καταραμένο GPS του, το οποίο θα μας έβγαζε νοτίως από την πόλη. Αυτό το επάρατο μηχάνημα όμως έδειχνε στενά τα οποία δεν υπήρχαν και δεν αργήσαμε να καταλάβουμε το γιατί: τα κτίρια/παραπήγματα που κάποτε δημιουργούσαν αυτή την υποτυπώδη πόλη πλέον δεν υπήρχαν, είχε φροντίσει ο Εγκέλαδος γι’ αυτό. Η όλη εμπειρία ήταν σουρεαλιστική: σε 50 μέτρα στρίψτε αριστερά, έλεγε το GPS, αλλά επί 200 μέτρα αριστερά μας υπήρχαν μόνο τόνοι σκουπιδιών. Προχωρήστε ευθεία για 500 μέτρα... ΟΚ, αλλά στα διακόσια μέτρα βρεθήκαμε να διασχίζουμε ένα ποτάμι βάθους μισού μέτρου με λύματα και σκουπίδια, με τους απορημένους ντόπιους να μας κοιτούν από χαλάσματα σπιτιών ή τις σκηνές τους. Κανένας δρόμος δεν ήταν παράλληλος, τα κτίρια πλέον ήταν χαλάσματα, ουσιαστικά στίβες από πέτρες και τούβλα και ήταν εμφανές πως μπαίναμε όλο και σε χειρότερες περιοχές. Δυο λευκοί μέσα σε ένα τζιπ να διασχίζουν περιοχές ανείπωτης φτώχειας περνώντας μέσα από μια χωματερή η οποία κατά το GPS ήταν λεωφόρος (!), μάλλον δεν αποτελούσαν και ευπρόσδεκτο θέαμα. «Δεν παρατάμε το GPS να ρωτήσουμε κανέναν άνθρωπο ρε Κώστα;» ρώτησα εγώ που δεν τα πολυπιστεύω τα μαραφέτια. «Μα τι λες, GPS είναι, δεν κάνει λάθος!», απάντησε ο γκατζετάκιας οδηγός, ακλόνητα πιστός σε ένα διβολικό μηχάνημα που σε κάθε στροφή μας έβγαζε ακόμη πιο λάθος. Κάναμε zoom out κάθε τόσο για να έχουμε μια πιο γενική άποψη του πού στο διάολο βρισκόμαστε σε σχέση με τη νότια έξοδο της πόλης... αλλά μάταια, κάθε φορά βρισκόμασταν όλο και πιο χαμένοι σε ένα λαβύρινθο από ερείπια, σκουπίδια και αμέτρητους άστεγους.

Ο ήλιος άρχισε να πέφτει και διέξοδος δε διαφαινόταν πουθενά. Ο στόχος πλέον δεν ήταν να φτάσουμε στο Jacmel, ούτε καν να βγούμε από το Port Au Prince, αλλά τουλάχιστον να βρεθούμε σε μια περιοχή με κάποιο κατάλυμα ή ίχνος πολιτισμού γιατί δε νομίζω να τη βγάζαμε τη νύχτα διανυκτερεύοντας μέσα στο τζιπ σε ένα από τα χειρότερα κομμάτια μιας πόλης γνωστής για την εγκληματικότητα και την ανέχειά της. Αποφάσισα δημοκρατικά να «προσλάβω» ένα μηχανάκι για να μας δείξει την έξοδο. Βρήκα έναν τύπο σε μοτοσικλέτα, ακόμη θυμάμαι ότι του πρότεινα στα φοβερά Γαλλικά μου να προπορευτεί δείχνοντάς μας την έξοδο για ένα ποσό σε gourdes και το μικρό χάος μέχρι να συνεννοηούμε για το σε ποιο νόμισμα συζητάμε... Α, αυτό δε σας το είπα... Στην Αϊτή το θέμα χρήματα είναι τουλάχιστον περίπλοκο: Επισήμως το νόμισμα της χώρας είναι η γούρδα (έτσι νομίζω λέγεται στα Ελληνικά, με ), η οποία ιστορικά ήταν δεμένη με το δολλάριο σε αναλογία ένα προς πέντε. Μετά όμως υιοθετήθηκε το Αϊτινό δολάριο (Η$), του οποίου η ισοτιμία με το αμερικάνικο δολλάριο είναι κυμαινόμενη, ενώ ταυτόχρονα ο κόσμος συχνά αναφέρεται στις τιμές σε όρους αμερικάνικων δολλαρίων. Δηλαδή ένα χαρτονόμισμα 100HTG στην πραγματικότητα είναι 20Η$ και άλλη ισοτιμία σε δολάριο, ενώ αν πέσεις σε κάποιον ευσεβούς ηλικίας ενδεχομένως να αναφέρεται καις την παλαιότερη ισοτιμία του δολαρίου... Το μπάχαλο είναι ατέλειωτο, αφού κάποια προϊόντα αναφέρονται σε γούρδες, άλλα σε Αϊτινά δολάρια, άλλα σε παλιές γούρδες κι άλλα σε αμερικάνικα δολάρια. Μπερδευτήκατε; Κι εγώ, ειδικά μετά τη δύση του ηλίου, μιλώντας από το παράθυρο ενός τζιπ (σιγά μην έβγαινα έξω) σε ένα τύπο που φορούσε κράνος (και άρα δεν μπορούσα να διαβάσω τα χείλη του) σε συνθήκες πλήρους χάους. Τέλος πάντων συνεννοηθήκαμε και ο άνθρωπος μετά από ατέλειτα ζιγκ ζαγκ και περίπου 45 λεπτά οδήγησης ανάμεσα σε πρώην δρόμους, μας έβγαλε σε έναν ας τον πούμε δρόμο που είχε άσφαλτο και ήταν σαφές πως οδηγούσε προς τα νότια. Τον ευχαριστήσαμε και ήταν τα χρησιμότερα πέντε δολάρια (αμερικάνικα, όχι από τα άλλα τα μπερδεψουά) που ξόδεψα στο ταξίδι.


Χαρούμενοι ότι επιτέλους βγαίνουμε από την πόλη είδαμε το GPS να μας ανακοινώνει ότι σε τρεις ωρίστες θα ήμασταν στο πολυπόθητο Jacmel, μακριά από το Πορτ-ο-Πρενς... Αμ δε! Ο δρόμος δεν είχε φωτισμό και στη συνέχεια... δεν είχε άσφαλτο, ενώ λίγο πιο κάτω δεν είχε και δρόμο η κατηφόρα... Καταλήξαμε να διασχίζουμε ένα δάσος, να περνάμε μια γέφυρα που –με τος κοτάδι να είναι απόλυτο- παραλίγο να τη χάσουμε αντελώς, η βενζίνη τελείωνε, δεν είχαμε ιδέα αν πηγαίναμε σωστά, εγώ άρχισα να βρίζω όλα τα GPS αυτού του πλανήτη και των υπόλοιπων διαγαλαξιακών συστημάτων και βρεθήκαμε να κάνουμε... πίσω ολοταχώς προς το Port Au Prince ψάχνοντας κατάλυμα στις 11 το βράδυ...

Βρήκαμε ένα εξωτερικά πολυτελές ξενοδοχείο σε μια πολύ καλή γειτονιά, αλλά ο ρεσεψιονίστ μου είπε πως το κρεβάτι κόστιζε... 200 δολάρια. Ναι αμερικάνικα, τρεις φορές τον ρώτησα, μέχρι που με πέρασε για τελείως ηλίθιο και έβγαλε δυο πράσινα κατοστάρικα και μου τα κούνησε λέγοντας «this is American dollar!”. Συνεχίσαμε ψάχνοντας έστω έναν οίκο ανοχής, χρησιμοποιώντας και τον οδηγό, ρωτώντας από εδώ, και λίγο πιο κάτω και κάπου παραπέρα, στους λόφους της πρωτεύουσας όπου έκαναν την εμφάνισή τους οι πρώτες φωτιές, αφού οι άποροι και άστεγοι τις χρειάζονταν για να ζεσταθούν για το βράδυ, καθώς στους λόφους κάνει κρύο. Με τα πολλά βρήκαμε ένα μέρος μέσα στα σκοτάδια σε ένα προάστιο ονόματι Kenscoff. Το κατάλυμα λεγόταν Florville, η καλή κυρία μας έδωσε ένα δωμάτιο στο υπόγειο υπερτιμημένο στα 80$, αλλά ήταν ασφαλές, είχε πάνρκινγκ και... παρότι μεσάνυχτα ΄και η κουζίνα είχε κλείσει η κυρία μας είπε ότι απέμεναν δυο πιάτα κοτόπουλο που θα μπορούσε να ζεστάνει που μας φάνηκαν γκουρμέ με την πείνα που είχαμε όλη μέρα, οι δε δυο ολόκληρες Coca Cola εμοιαζαν νέκταρ. Πέσαμε για ύπνο κατάκοποι, αλλά ευτυχείς: δεν μείναμε στο δρόμο, δεν μας επιτέθηκε κανείς, δεν είχαμε κολλήσει χολέρα ακόμη, και την επομένη ίσως καταφέρναμε να βγούμε από την καταραμενη πρωτεύουσα. Αυτή είναι η Αϊτή, μια χώρα όπου το απλό φαντάζει κατόρθωμα.

Εκεί όπου κόλλησε το αμάξι... (όπου βλέπετε σάπια ποιότητα φωτογραφίας προφανώς είναι δική μου, η προηγούμενη που ήταν καλή ήταν του Κώστα).

Κάνοντας αναστροφή με βαριά καρδιά.

Υπό το βλέμμα των ανέκφραστων ντόπιων που δεν καταλάβαμε πού πήγαιναν.

 

[Krekouzas]

Να πως είναι να οδηγείς το βράδυ σε κεντική οδό της πρωτεύουσας χώρας!!!! Μια κολόνα ρεύματος στη μέση του δρόμου! Άντε τωρα να είσαι κουρασμένος και να μην το προσέξεις μπροστά σου αυτό το πράγμα!!

 

[Krekouzas]

Το μεσιμεριανό μας! Πολύ τις εκτιμήσαμε αυτες τις κονσερβούλες.
Το απιστευτα ακριβό ξενοδοχείο.
Και το τελευταίο σημείο της ανάβασης που θα μπορούσες να πεις οτι ναι υπάρχει καποιο μονοπάτι να οδηγήσεις. Λίγα μέτρα μετά δεν το έβλεπες ούτε αυτό.

 

[LULLU]

να οι λογοι να μην σκεφτεις να πας στη χωρα...

 

[dim kyr]

Πεστε με ψυχοπαθή, δεν με νοιάζει, αλλά εμένα αυτή η χώρα μου μίλησε στην καρδιά σαν τα blues του Νότου ένα πράγμα. Εχω μια ταξιδιωτική εκκρεμότητα να τακτοποιήσω και μετά θα σκεφτώ σοβαρά την περίπτωση της Αιτής. Μου ταιριάζει απόλυτα. Ευχαριστώ Γιώργο.

 

[hydronetta]

Πεστε με ψυχοπαθή, δεν με νοιάζει, αλλά εμένα αυτή η χώρα μου μίλησε στην καρδιά σαν τα blues του Νότου ένα πράγμα. Εχω μια ταξιδιωτική εκκρεμότητα να τακτοποιήσω και μετά θα σκεφτώ σοβαρά την περίπτωση της Αιτής. Μου ταιριάζει απόλυτα. Ευχαριστώ Γιώργο.

Δεν λέω, περί ταξιδιωτικών και μη διαστροφών κολοκυθόπιττα, αλλά η ιστορία δεν διαθέτει ΚΤΕΛ βρε @dimkyr. Δεν βλέπω το πως....

 

[dim kyr]

Δεν λέω, περί ταξιδιωτικών και μη διαστροφών κολοκυθόπιττα, αλλά η ιστορία δεν διαθέτει ΚΤΕΛ βρε @dimkyr. Δεν βλέπω το πως....

Αστα Παναγιώτη..... έπαθα μια μικρή* πλάκα στο Καζακσταν απο ΚΤΕΛ και έτσι θα μπορέσω να κάνω μια μικρή έκπτωση στα προαπαιτούμενά μου...

*Δεν ήταν μικρή: είχε διαστάσεις Πλανήτη, μη σου πω και ολόκληρου του ηλιακού μας σστήματος

 

[hydronetta]

Αστα Παναγιώτη..... έπαθα μια μικρή* πλάκα στο Καζακσταν απο ΚΤΕΛ και έτσι θα μπορέσω να κάνω μια μικρή έκπτωση στα προαπαιτούμενά μου...

*Δεν ήταν μικρή: είχε διαστάσεις Πλανήτη, μη σου πω και ολόκληρου του ηλιακού μας σστήματος

 

[alma]

Πεστε με ψυχοπαθή, δεν με νοιάζει, αλλά εμένα αυτή η χώρα μου μίλησε στην καρδιά σαν τα blues του Νότου ένα πράγμα. Εχω μια ταξιδιωτική εκκρεμότητα να τακτοποιήσω και μετά θα σκεφτώ σοβαρά την περίπτωση της Αιτής. Μου ταιριάζει απόλυτα. Ευχαριστώ Γιώργο.

Κοίτα το μόνο που μένει είναι να βρεις εκεί και μια παραγκ...εεεε εννοώ σούπερ ξενοδοχειάρα πεντάστερη σαν αυτές που συνήθως μας περιγράφεις και είσαι έτοιμη για μια ταξιδάρα που θα έχει αυθεντική υπογραφή dim kyr και φυσικά ισάξια ιστορία.