Αϊτή Αϊτή: Ολίγον τίποτε και μπόλικο καθόλου

[isabelle]

Ενώ μέχρι τώρα απολάμβανα την αφήγησή σου ως αυτοσκοπό χωρίς την παραμικρή πρόθεση να πατήσω το πόδι μου εκεί, να που άρχισες να μου σπέρνεις ζιζάνια. Ένα ολόκληρο παλάτι φάντασμα χωρίς (τουριστική) ψυχή ζώσα στα πέριξ; Και έχει ξεφύγει εμού της ερειπολάγνας και ζοφοσυλλέκτριας ένα τέτοιο κελεπούρι; Απαράδεκτο! Μήπως να το ξανασκεφτώ;

 

[hydronetta]

Ενώ μέχρι τώρα απολάμβανα την αφήγησή σου ως αυτοσκοπό χωρίς την παραμικρή πρόθεση να πατήσω το πόδι μου εκεί, να που άρχισες να μου σπέρνεις ζιζάνια. Ένα ολόκληρο παλάτι φάντασμα χωρίς (τουριστική) ψυχή ζώσα στα πέριξ; Και έχει ξεφύγει εμού της ερειπολάγνας και ζοφοσυλλέκτριας ένα τέτοιο κελεπούρι; Απαράδεκτο! Μήπως να το ξανασκεφτώ;

Όχι ! Δεν πας καλύτερα Αφγανιστάν μιας και πήρες το κολάι; Κι εκεί παλάτι φάντασμα έχει

 

[isabelle]

Όχι ! Δεν πας καλύτερα Αφγανιστάν μιας και πήρες το κολάι; Κι εκεί παλάτι φάντασμα έχει

Καλή ιδέα! Και στους γέρους μου θα πω ότι πάω στην Αϊτή για να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους!

 

[Borealis]

Το τελειότερο είναι ότι δεν συνοδεύεται η περιγραφή του παλατιού από φωτογραφία, έτσι το έφτιαξα και εγώ όπως θα το ήθελα (όχι για να μείνω, μάλλον για να το σκάψω).
Συγχαρητήρια για μια ακόμη φορά

 

[Yorgos]

Aφήνοντας πίσω το Sans Souci είχα μια αίσθηση dejavu, ότι ξαναβρέθηκα στο –κατεδαφισμένο πια- παλάτι του Sihanouk στην Καμπότζη, το οποίο είχα την τύχη να επισκεφθώ μόλις 4 μέρες πριν μετατραπεί μαζί με τους εξωτερικούς χώρους του σε γήπεδο γκολφ. Δεν ξέρω σε τι θα μετατραπεί το Sans Souci, αλλά χαίρομαι πολύ που πρόλαβα και το είδα. Και για όποιον επιθυμεί να κάνει το ίδιο χωρίς να περάσει ιδιαίτερα πολύ χρόνο στην Αϊτή, υπάρχει η προφανής επιλογή της ημερήσιας επίσκεψης από τη Δομινικανή Δημοκρατία.

Μπήκαμε στο τζιπ κι αρχίσαμε να ανεβαίνουμε σε υψόμετρο, περνώντας δίπλα από ταλαιπωρημένες κυρίες που κουβαλούσαν νερό και άλλα λιγότερο πολύτιμα αγαθά στα κεφάλια τους, african style πάντα, αγροτόσπιτα με μηδαμινή υποδομή και κανα-δυο σχολεία με τα κοριτσάκια να φοράνε φανταστικά γαλάζια κοτσιδάκια. Ωραία όλα αυτά, αλλά τη Citadelle δε βλέπουμε, που θα έπρεπε, άλλωστε υποτίθεται ότι τα στατιστικά από μόνα τους προκαλούν ίλιγγο: χτιζόταν επί 14 χρόνια με 20.000 εργάτες να ιδρώνουν νυχθημερόν, ανεβάζοντας υλικά στα 900 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας ώστε να κατασκευάσουν ένα κάστρο-θηρίο με τείχη ύψους 40 μέτρων ύψος και πάχους τεσσάρων, που χωρούσε 5.000 στρατιώτες αλλά δεν αναμείχθηκε ποτέ σε καμία μάχη. Ενδεικτικό της υστερίας του Cristophe και της ανασφάλειας που είχε για τυχόν γαλλική εισβολή, είναι το ότι όταν το ανέλαβε αυτός (διότι η κατασκευή του ήταν έμπνευση του Dessalines), απαγόρευσε σε οποιονδήποτε Ευρωπαίο να το πλησιάζει.

Με τα πολλά φτάσαμε μέχρι το χωριουδάκι Choiseul, με το τζιπ να τρίζει επικίνδυνα. Εκεί υποτίθεται ότι έπρεπε να παρκάρουμε σε έναν αυτοσχέδιο χώρο σταύθμευσης και να ξεκινήσουμε την ανάβαση. Υπήρχε η επιλογή ανάμεσα στο ποδαράτο και το γαϊδουράτο, αλλά ως νέοι άνθρωποι (περίπου) είπαμε να πάμε με το τραμ 2. Η ανηφόρα ήταν παραπάνω από εξουθενωτική, ο ήλιος τιμωρούσε και Citadelle δε βλέπαμε, μέχρι που ανάμεσα σε κάτι μπανανιές ξεπρόβαλλε η μπροστινή γωνία του οχυρού… ή μάλλον κάστρου, που πιο πολύ με γιγάντια πέτρινη πλώρη πλοίου έμοιαζε. Αναθαρρήσαμε και συνεχίσαμε την ανηφόρα, αλλά δε φαινόταν να πλησιάζουμε και πολύ, παρότι οι εικόνες των χωριών στο δρόμο ήταν αρκετά όμορφες. Εν τέλει το μονοπάτι έγινε πιο ξεκάθαρο, αλλά επουδενί λιγότερο ανηφορικό, άρχισα να νιώθω πολύ γέρος, κάποτε αυτά τα κατάπινα απνευστί.

Επιτέλους φτάσαμε στην είσοδο, όπου εκτός από μια γιαγιά που πωλούσε κοκακόλες, είδαμε και τρεις έγχρωμους αμερικανούς τουρίστες που τσακώνονταν με τον τύπο που τους είχε νοικιάσει άλογα για να ανέβουν εκεί πάνω. Άλλοι τρεις τουρίστες στην Αϊτή! Έστω κι αν αυτοί ήταν από κρουαζιερόπλοιο, δεν παύουν να είναι άλλοι τρεις… ήταν και οι τελευταίοι που θα βλέπαμε. Πέραν από αυτούς και την κοκακολατζού (την οποία τιμήσαμε δεόντως αφού χρησιμοποίησε το τρικ της προσωποποιημένης πώλησης “Τι θα αγοράσεις από τη Λούσι σήμερα; Βοήθησε τη Λούσι να ταϊσει τα παιδιά της”), το όλο μέρος μας χάρισε και καταπληκτική θέα των γύρω βουνών που έμοιαζαν ατελείωτα. Είπαμε, το σλόγκαν της χώρας τη συνοψίζει άψογα: "Και μετά τα βουνά τι έχει; Κι άλλα βουνά...". Ο καιρός απειλούσε με βροχή, αλλά δεν μας πολυένοιαζε, είχαμε φτάσει και επιτέλους ξεχυθήκαμε σαν εμετοί στο κάστρο.

Το οχυρό είναι όντως τεράστιο, έως επιβλητικό, αν και πέρα από τις άπειρες μπάλες κανονιών, την παρανοϊκή τάφρο και τα εξωφρενικά φαρδιά τείχη, την παράσταση κλέβει η θέα. Η όλη γαλήνη που απέπνεε το μέρος μετά από τόση ταραχώδη ιστορία προκαλούσε μια ενδιαφέρουσα αντίθεση. Σίγουρα βρήκαμε τη Citadelle λιγότερο εντυπωσιακή από το Sans Souci, αλλά για άλλη μια φορά η πολυτέλεια του να μην υπάρχει κυριολεκτικά ούτε ψυχή σε μνημείο τέτοιου όγκου μας αποζημίωσε.

Ξεκινήσαμε την κατηφόρα λίγο πιο χαλαροί, η έλλειψη λαχανιάσματος και η υποχώρηση των μαύρων συννέφων μας έδωσαν την ευκαιρία να παρατηρήσουμε τους ντόπιους και τους οικισμούς τους λίγο καλύτερα: πάμφτωχες κοινότητες, καλύβες χωρίς τρεχούμενο νερό, άνθρωποι που περπατούν ένας Θεός ξέρει πόσα χιλιόμετρα με ντεπόζιτα γεμάτα νερό στο κεφάλι τους, ντράπηκα να πάρω φωτογραφίες. Το άλλο που με ξένισε ήταν το πόσο μη ελκυστικοί (στα δικά μου μάτια τουλάχιστον) είναι οι Αϊτινοί, παρότι είμαι από αυτούς που θεωρούν τη μαύρη φυλή πολύ εμφανίσιμη, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι είναι επειδή –σε αντίθεση με τους Κουβανούς- απλά δεν τους βλέπεις να χαμογελούν. Τελικώς φτάσαμε στο τζιπ και ανακουφιστήκαμε που το βρήκαμε εντάξει διότι μια ανησυχία την είχα… αν μας το έκλεβαν τι ακριβώς θα κάναμε εκεί πάνω;

Γνωρίζαμε ότι ο δρόμος για τον επόμενο προορισμό μας, το Hinche, θα είναι δύσκολος αλλά δεν περιμέναμε και τέτοιο χάλι. Σε κανένα σημείο δε νομίζω να ξεπεράσαμε τα 35 χιλιόμετρα την ώρα, αλλά ο κόπος μας ήταν πταίσμα μπροστά στα άθλια παραπήγματα τα οποία υπομένουν οι ντόπιοι, τις απίστευτες αποστάσεις που καλύπτουν για να προμηθευτούν νερό, κάτω από τον ήλιο, μέσα στη σκόνη, τα παιδάκια έκαναν μπάνιο σε κάτι βρωμόνερα πέραν περιγραφής, ενώ τα πανώ και οι ταμπέλες υπενθύμιζαν σε όλους ότι η χολέρα καραδοκεί σε κάθε γωνιά της χώρας, με πάνω από 3.000 θανάτους μόνο στους τελευταίους τρεις μήνες και με το 7% του πληθυσμού της χώρας να έχει προσβληθεί. Αναλογιζόμενος ΠΟΣΟ πίσω από την Κούβα είναι η Αϊτή, ένιωσα την κοιλιά μου να γουργουρίζει, οπότε είχε έρθει η ώρα να καταναλώσουμε τις συγκλονιστικές κονσέρβες που είχαμε αγοράσει την προηγούμενη. Το πρόβλημα ήταν πως δεν είχαμε μαχαιροπήρουνα, αλλά για καλή μας τύχη περάσαμε από ένα συνωστισμό παραπηγμάτων όπου κάποιος κύριος πουλούσε κουτάλια άθλιας ποιότητας για… 10$ προφανώς επειδή ήμασταν αλλοδαποί, τα οποία και αγόρασα εν τέλει για 2$ και τα έπλυνα με εμφιαλωμένο νερό όπως δεν έχω ξαναπλύνει τίποτε στη ζωή μου.

Κάτσαμε στο πίσω κάθισμα του τζιπ, ανοίξαμε τις κονσέρβες και αντικρύσαμε το γεύμα μας: ανανάς, σβαν (!) και… σαρδέλες. Δεν ήταν και ο καλύτερος συνδυασμός, αλλά χολέρα δε θα κολλούσαμε και το στομάχι μας θα το γεμίζαμε, έστω και υπό το βλέμμα μερικών άναυδων περαστικών.

Συνεχίσαμε με το ηθικό αναπτερωμένο διασχίζοντας ένα ποτάμι, βοηθούμενοι από τα ντόπια παιδάκια, που μας υπέδειξαν το ρηχότερο σημείο προκειμένου να μη βουλιάξουμε κι εμείς και το σαράβαλό μας. Το Hinche δε φαινόταν πουθενά πάντως, το καταραμένο gps του Κώστα δεν έλεγε να βοηθήσει και τελικά πήραμε ένα συμπαθή φοιτητή ωτοστόπερ με τρύπια παπούτσια που μας υπέδειξε ότι περίπου σωστά πηγαίναμε, αν και οι υπολογισμοί των χρόνων που μας έδινε ήταν υπεραισιόδοξοι στην καλύτερη περίπτωση, μαλλον επειδή είχε συνηθίσει να διανύει τις αποστάσεις με μηχανάκια, τα οποία όντως κινούνταν πιο γρήγορα από τα αυτοκίνητα αφού αποφεύγουν πιο εύκολα τις λακούβες-κρατήρες, σε δρόμους που δεν έχουν γνωρίσει τη λέξη άσφαλτο. Το ταξίδι συνέχισε να είναι κουραστικό, ήθελα να κάνω ένα ντους, να πιω μια κρύα σοκολάτα και να σταματήσω να βλέπω σκόνη και λάσπες κινούμενος σαν κομπρεσέρ, αλλά το μόνιμο ερώτημα του ταξιδιού ήταν αυτό που δονούσε το μυαλό μου: γιατί δεν είναι στην Αφρική αυτή η χώρα και πώς διάολο βρέθηκε εδώ;

 

[Nektarios P.]

Γιατι αραγε κατι μου λει οτι ειμαι ο πρωτος και ο πιο ανωμαλος καμμενος αναγνωστης??? (αλλα η ιστορια παντως αποζημιωνει)

 

[Yorgos]

Πρώτη θέα του Sans Souci.

Και τα λοιπά...

 

[Yorgos]

Σχολείο με γαλαζοκοτσιδάκια.

Επιτέλους οπτική επαφή με τη Citadelle.

Φαινόταν κοντά αλλά δε φτάναμε με τίποτε και η ανηφόρα ατέλειωτη.

Η θέα πάντως μας αποζημίωσε.

Εκτός των τειχών.

Μια υπερβολή με τις μπάλες την είχαν πάντως.

Περίεργο πράγμα να είσαι σε υψόμετρο σε νησί και να μη βλέπεις τη θάλασσα.

Τοπικό χωριουδάκι.

 

[Yorgos]

Να πούμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των φωτογραφιών είναι του Κώστα, εγώ είχα μείνει χωρίς φωτογραφική και πήρα μερικές με ένα κινητό.

Προσοχή στα κοτσιδάκια.

Υπερπολύτιμα κουτάλια, μόλις αγοράστηκαν.

Στρώσαμε το τραπέζι...

Παιδάκια μας δείχνουν από πού να περάσουμε.

Φτάνει με τις φωτό, την επόμενη Τρίτη θα έχει πάλι κείμενο.

 

[mikrh tsopana]

Και ήμουν έτοιμη να σε ρωτήσω αν πήρες φωτογραφική Πολύ καλές οι φώτο μπράβο! Καλά για τη διήγηση δεν έχω λόγια

 

[isabelle]

το μόνιμο ερώτημα του ταξιδιού ήταν αυτό που δονούσε το μυαλό μου: γιατί δεν είναι στην Αφρική αυτή η χώρα και πώς διάολο βρέθηκε εδώ;

Μη σου πω ότι έχω αρχίσει να αναρρωτιέμαι μήπως θα έπρεπε να αποτελεί μια ξεχωριστή ήπειρο από μόνη της!

Άσχετο και σχετικό μαζί: Στο ταξίδι σου στη Δυτική Αφρική, αν θυμάμαι καλά, δεν είχες επισκεφτεί την Γκάνα (διόρθωσε με αν κάνω λάθος). Το σημειώνω γιατί η Citadelle μου θύμησε με τράγικο τρόπο τα αποικιακά δουλεμπορικά κάστρα της λεγόμενης Golden Coast. Τι ειρωνία ο πρώην σκλάβος και μετέπειτα βασιλιάς Christophe να διατάξει να χτιστεί κάτι ανάλογο στην Αϊτή μετά την απελευθερωση...

 

[Yorgos]

Μη σου πω ότι έχω αρχίσει να αναρρωτιέμαι μήπως θα έπρεπε να αποτελεί μια ξεχωριστή ήπειρο από μόνη της!

Άσχετο και σχετικό μαζί: Στο ταξίδι σου στη Δυτική Αφρική, αν θυμάμαι καλά, δεν είχες επισκεφτεί την Γκάνα (διόρθωσε με αν κάνω λάθος). Το σημειώνω γιατί η Citadelle μου θύμησε με τράγικο τρόπο τα αποικιακά δουλεμπορικά κάστρα της λεγόμενης Golden Coast. Τι ειρωνία ο πρώην σκλάβος και μετέπειτα βασιλιάς Christophe να διατάξει να χτιστεί κάτι ανάλογο στην Αϊτή μετά την απελευθερωση...

Γκάνα δεν πήγα, σωστά τα λες, αν και κάτι ψιλοαντίστοιχο είχαν Μπενίν και Σενεγάλη.
Στο μεταξύ να πούμε ότι οι εκλογές στην Αϊτή έχουν καταντήσει ανέκδοτο αφού έχουν αναβληθεί στη νιοστή:
https://en.wikipedia.org/wiki/Haitian_presidential_election,_2015
Γενικώς αν κάποιος υποκινηθεί από την ιστορία να επισκεφθεί τη χώρα (που δε νομίζω...), να ξέρει πως ακόμη μπάχαλο θα είναι, δεν προβλέπεται σταθερότητα σύντομα έτσι όπως το πάνε.