Τουρκία Αϊβαλί - Κωνσταντινούπολη με αμάξι

[maroulini]

Αρχές Απριλίου αποφασίζουμε κάπως ξαφνικά θα έλεγα να τηρήσουμε την υπόσχεσή που δώσαμε πέρσι στον εαυτό μας ότι και του χρόνου εδώ θα είμαστε λατρεμένη μας Κωνσταντινούπολη. Με τη μόνη διαφορά ότι φέτος θα πηγαίναμε οδικώς από Αϊβαλί. Μέρες δεν είχαμε και πολλές, αφού λέγαμε για την εβδομάδα μετά το Πάσχα. Κλείνουμε εισιτήρια Μυτιλήνη-Αϊβαλί στις 16/4 αφού τα δρομολόγια αλλάζανε κάθε εβδομάδα (αμάξι και 2 άτομα 76 ευρώ πήγαινε-ελα) και ξεκινάει σε χρόνο ρεκόρ η μελέτη του google earth, κατεβάζουμε χάρτες, gps, laptop όλα έτοιμα. Αφού μελετάμε καλά το site της IDO (ναυτιλιακή εταιρία που ενώνει την Κων/λη ακτοπλοϊκώς με διάφορα λιμάνια) καταλήγουμε σε τρεις επιλογές: ή πάμε από Βadirma (λιγότερη οδήγηση, περισσότερη ώρα στο πλοίο, πιο ακριβό το εισιτήριο και πιο αραιά δρομολόγια) ή από Yalova (λιγότερη ώρα στο πλοίο, πιο συχνά δρομολόγια και πιο φτηνό εισιτήριο) ή Yalova - Pendik και από εκεί Κων/λη. Οπότε καταλήγουμε στην επιλογή της Yalovas και από εκεί βλέπουμε. Μπορείς να πας και από Canakκale αλλά αυτό το αποκλείσαμε εντελώς. Αφού κλείσαμε και ξενοδοχείο, αρκετά καθυστερημένα θα έλεγα (sirkeci park hotel στο sultanahmet, με δωρεάν parking) περιμέναμε να έρθει η μεγάλη μέρα όπου το μικρό μου corsaki (1200) θα έκανε το παρθενικό του ταξίδι στο εξωτερικό. Τελευταία στιγμή διαβάζω εδώ στο Forum για την πράσινη κάρτα η οποία έπρεπε να έρθει από Αθήνα και μας πήρε λίγες μέρες αλλά ευτυχώς οριακά προλάβαμε. Βέβαια κάναμε τις ανάλογες προμήθειες (αντιπυρετικά, χάπια για γαστρεντερίτιδα, depon κλπ) και φυσικά το μηχανάκι του καφέ με όλα τα σύνεργα, τσουρεκάκια της μαμάς για το δρόμο μιας και θέλαμε να προλάβουμε το ferry οπότε δεν είχαμε χρόνο για στάσεις.
1η ημέρα 25-4-2010 Αναχώρηση το πλοίο στις 9:00 για Αϊβαλί. Περνάμε από το τελωνείο δεν καθυστερήσαμε σχεδόν καθόλου, το πλοίο φεύγει στην ώρα του, ο καιρός λίγο χάλια, κουνούσε αρκετά αλλά εμείς δεν καταλαβαίνουμε τίποτα. Σε μιάμιση ώρα είμαστε στο Αϊβαλί, στο τελωνείο δεν καθυστερούμε ιδιαίτερα, ούτε που ελέγχουν το αμάξι τι έχει μέσα, μας γράφουν στα κιτάπιά τους μας δίνουν και ένα χαρτί που το επιστρέφουμε όταν γυρίζουμε και είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση. Αφού ανοίγουμε gps, laptop, φτιάχνουμε το φραπέ μας, κάνουμε το σταυρό μας και ξεκινάμε. Οι δρόμοι μεγάλες ευθείες, μέχρι Balikesir δεν είχε και πολύ κίνηση, ταμπέλες παντού, δεν υπάρχει περίπτωση να χαθείς ακόμη και αν πας χωρίς χάρτη. Από Balikesir είχε απίστευτη κίνηση, τόσα φορτηγά και λεωφορεία δεν έχω ξαναδεί, τρέχουνε με υπερβολική ταχύτητα αλλά ευτυχώς είχε τρεις λωρίδες ανά κατεύθυνση οπότε το corsaki μου έπιανε άκρη και κανένα πρόβλημα. Περάσαμε έξω από την Προύσα, ευτυχώς και πάλι οι πινακίδες τους είναι άψογες και κατευθυνόμαστε προς Yalova. Δυστυχώς δεν προλάβαμε για Pendik το καραβάκι για λίγο οπότε οι επιλογές μας ήταν ή να περιμένουμε μέχρι τις 7:30 για Yenicapi (Κων/λη)η ώρα ήταν 4:40 περίπου ή να συνεχίσουμε οδικώς άλλα 160 χιλιόμετρα περίπου. Δεν το πολυσκεφτήκαμε, θέλαμε να περάσουμε και από τη γέφυρα του Βοσπόρου, οπότε ξεκινάμε να κάνουμε όλο τον κύκλο. Δυστυχώς από ένα σημείο και μετά λόγω έργων είχε απίστευτο μποτιλιάρισμα και καθυστερήσαμε αρκετά. Μέχρι εκείνη τη στιγμή διόδια δεν είχαμε δει, κάποια στιγμή να σου και εμφανίζονται, αλλά δεν υπήρχαν μπάρες όλοι πέρναγαν οπότε περάσαμε και εμείς, τώρα σφύριξε δε σφύριξε δεν ξέρω. Και πάνω που κοντεύαμε να φτάσουμε στη γέφυρα μετά από απίστευτη κίνηση δεν ξέρω πώς έγινε και στρίψαμε κάπου που δυστυχώς μας έβγαζε στην άλλη γέφυρα αρκετά πιο πάνω. Και εδώ είχε διόδια αλλά πάλι περάσαμε έτσι (αφού όλοι πέρναγαν), εδώ σαν να ακούσω κάτι να σφυρίξει αλλά επειδή είχε και αστυνομία και λογικά μας είδε αν ήταν θα μας σταματούσανε. Επιτέλους πατάμε Ευρώπη. Σε λίγο θα φτάναμε στο ξενοδοχείο, να πάω και wc που κόντευα να σκάσω. Αμ δε που στο Σουλταναχμέτ είχανε κλείσει πολλούς δρόμους (μάλλον τους κάνουνε πλακόστρωτους) και άντε να βγάλεις άκρη. Αφού κάναμε μερικές έως αρκετές στροφές και εγώ να είμαι μες τη γκρίνια, επιτέλους βρήκαμε το σωστό δρόμο. Τα παιδιά στο ξενοδοχείο κάτι παραπάνω από φιλικά. Το δωμάτιο αρκετά καλό και καθαρό αν και χωρίς θέα. Κάπως έτσι τελείωσε η πρώτη μας μέρα, κοιμόμαστε νωρίς γιατί από αύριο μας περιμένει πολύ περπάτημα.
2η μέρα 26/4/2011
Πρωινό στο ξενοδοχείο, πολύ μα πάρα πολύ καλό. Επίσκεψη στο Φανάρι. Ρωτάμε το παιδί στη ρεσεψιόν, μας κατατοπίζει πλήρως. Κοντά στη γέφυρα του Γαλατά εκεί που φεύγουν τα καραβάκια για τουρ στο Βόσπορο, έχει αφετηρία για πολλά λεωφορεία, παίρνεις το 99 (αν θυμάμαι καλά έχει και 99Α το ίδιο είναι) δε θυμάμαι τιμή έχει εισπράκτορα μέσα και κατεβαίνεις στη στάση Fener. Εγώ ως πολύ ξύπνια, βλέπω τη Μεγάλη του Γένους Σχολή και υποθέτω ότι αυτό είναι το Πατριαρχείο, οπότε αρχίζει η ανάβαση. Αφού διαπιστώνουμε ότι τελικά δεν είναι αυτό, ρωτάμε κάποιο κύριο που δε μίλαγε βέβαια αγγλικά αλλά κατάλαβε τι θέλαμε και μας πήγε ο ίδιος με τη μόνη διαφορά ότι μας πήγε σε μία άλλη εκκλησία. Εκεί ίσα που προλάβαμε τον πατέρα Διονύσιο και την κυρία Γερασιμούλα, η οποίοι το τι χαρά κάνανε όταν τους είπαμε ότι ήρθαμε από Ελλάδα δεν περιγράφεται, αφού απ’ ότι μας είπανε κανείς δεν επισκέπτεται αυτή την εκκλησία και απόρησαν οι άνθρωποι πώς βρεθήκαμε εκεί. Μας έδωσαν αυγά κόκκινα και μας έστειλε ο πατήρ Διονύσιος τον οδηγό του να μας κατεβάσει στο Φανάρι όπου μας περίμενε και ο ίδιος (είχε φύγει νωρίτερα). Σε αυτήν την Εκκλησία (είναι Παναγία αλλά δε θυμάμαι πώς τη λένε) υπάρχει ένα τούνελ που όπως μας είπε ο φύλακας σε βγάζει στην Αγ.Σοφιά, το οποίο όμως είναι κλειστό. Αφού μας ξενάγησαν στο Πατριαρχείο, ο πατήρ Διονύσιος μας έδωσε το τηλέφωνό του αν θέλαμε να μας πήγαινε μία άλλη ημέρα στην Παναγία τη Βλαχέρνα και σε κάποιες άλλες εκκλησίες. Φυσικά τέτοιες ευκαιρίες δε σου δίνονται συχνά οπότε την επομένη κιόλας κανονίζω συνάντηση στο Πατριαρχείο με ξενάγηση. Φεύγουμε και επόμενη στάση μας είναι ο Πύργος του Γαλατά, στον οποίο δεν προλάβαμε να πάμε πέρσι. Αποφασίζουμε μιας και ο καιρός ήταν καλός να πάμε ποδαράτοι, αν και λίγο μακριά. Φυσικά πήραμε το Tunel για να βγούμε στην Istiklal και αρχίσαμε την κάθοδο, γιατί μετά από τόσο ποδαρόδρομο δεν έλεγε και ανηφόρα. Είναι εντυπωσιακός αν τον κοιτάς ακριβώς από κάτω, νομίζω κάπου 64 μέτρα ύψος. Περιμέναμε λίγο στην ουρά, 11 λίρες είσοδο και όντως η θέα σε αποζημιώνει. Καθίσαμε και για ένα Turkish Καφε 6 λίρες και μία μπύρα 10 λίρες (εντάξει δεν το κάνουμε και κάθε μέρα). Επιστροφή στο ξενοδοχείο ποδαράτοι με μία στάση όμως στο spice bazaar και προμήθεια μπακλαβαδάκια (μεγάλη αδυναμία, τζάμπα το γυμναστήριο τόσο καιρό). Η ώρα είχε πάει ήδη 5, ξεκούραση και αργότερα βόλτα στην Istiklal. Παίρνουμε το τραμ από τη σατάση Gulhane κατεβαίνουμε στο Kabatas και από εκεί το funicular για Ταξίμ. Βόλτα στην Ιστικλάλ ή Πέραν, φαγητό, απαραίτητη στάση στο Saray muhallebisi και με τον ίδιο τρόπο επιστροφή στο ξενοδοχείο, με τη μόνη διαφορά ότι κάναμε και μία στάση στην Αγ. Σοφιά να τη δούμε φωτισμένη βράδυ. Τέλος και η δεύτερη μέρα.

 

[i love to travel]

Πολύ όμορφη η ιστορία σου!! Συνέχισε γιατί έχω και μια ιδιαίτερη αδυναμία στον συγκεκριμένο προορισμό!!!

 

[pattyyy]

Η περιγραφή σου μου δημιουργεί πολλές εικόνες της Πόλης! Περιμένω και τη συνέχεια!

 

[maroulini]

λογικά αύριο η συνέχεια, καθίσαμε αρκετές μέρες, οπότε έχω αρκετά να γράψω (φύγαμε 25/4 και γυρίσαμε χθες βράδυ) και θα προσπαθήσω να ανεβάσω και φώτο.

 

[maroulini]

3η μέρα 27/4/2011
Αφού τρώμε ένα αρκετά καλό πρωινό ξεκινάμε για το Πατριαρχείο. Εκεί είχαμε ραντεβού με τον πατήρ Διονύσιο και πρώτη μας στάση η Παναγία η Βλαχέρνα. Εκεί συναντάμε πολλούς Έλληνες, κυρίως γκρούπ. Η εκκλησία ανακαινίζεται αυτή τη στιγμή και πρέπει μέχρι αρχές Ιουλίου που θα τη λειτουργήσει ο Πατριάρχης να έχει τελειώσει, πράγμα δύσκολο αφού οι ρυθμοί των εργασιών είναι αργοί. Όπως μας εξήγησαν είναι η πρώτη φορά που η εκκλησία μένει τόσο καιρό χωρίς λειτουργία και πριν δύο μήνες περίπου κάποιος είδε στην αυλή μία κυρία (Παναγία) να ψάλλει και όταν πήγε να ειδοποιήσει τους υπόλοιπους, είχε εξαφανιστεί. «Σημάδι ότι πρέπει να πιέσω να τελειώνουν» μας λέει ο πατήρ Διονύσιος. Οι ιερείς εκεί πέραν του δέοντος φιλικοί, χαρούμενοι που συνάντησαν Έλληνες μας προσφέρουν καφέ, συζητάμε για την κατάσταση γενικά στην Τουρκία και τις ανάγκες του Πατριαρχείου και των εκκλησιών εκεί. Δεν είναι και τόσο ρόδινα τα πράγματα (τουλάχιστον εγώ είχα μία άλλη εντύπωση) και αφού τελειώνουμε το καφεδάκι μας, αναχωρούμε για τα βυζαντινά ανάκτορα και την Παναγία τη Χατζηριώτισσα στην περιοχή Tekfur. Ο Πατήρ Διονύσιος θέλοντας να μας προετοιμάσει μας ενημερώνει ότι η συγκεκριμένη περιοχή είναι πολύ υποβαθμισμένη έως επικίνδυνη. Πρώτη στάση τα Βυζαντινά ανάκτορα. Δεν είχαμε ιδέα ότι εκεί υπήρχαν ανάκτορα και ίσως φανήκαμε και ανίδεοι αφού κάναμε την ηλίθια ερώτηση τι ανάκτορα ήταν αυτά. Φυσικά όταν λέμε ανάκτορα εννοούμε γκρεμισμένους τοίχους αλλά που μαρτυρούν ακόμη την αίγλη που είχαν κάποτε. Φυσικά η μόνη επεξηγηματική πινακίδα είναι γραμμένη με σπρέυ χειρόγραφα και αναφέρει TEKFUR PALACE CONSTANTINE (αν καταφέρω θα ανεβάσω και φώτο). Γύρω παντού σπίτια σε άθλια κατάσταση και ενώ ο πατήρ Διονύσιος μας μιλάει για το παλάτι εγώ προσπαθώ να τραβήξω κάποιες φωτογραφίες από τη γειτονιά. Ωστόσο τα έντονα έως εχθρικά βλέμματα των κατοίκων με αποθαρρύνουν αλλά δήθεν ότι φωτογραφίζω το παλάτι καταφέρνω να βγάλω και μερικές τα σπίτια. Ένας κύριος σε ένα μπακάλικο δίπλα με αγριοκοιτάζει και τον νιώθω ότι είναι έτοιμος να έρθει να μου αρπάξει τη μηχανή. Ξαφνικά άρχισαν από το πουθενά να μας περιτριγυρίζουν παιδιά και η αλήθεια, δεν ξέρω αν ήταν από περιέργεια ή από κάτι άλλο εγώ άρχισα να φοβάμαι οπότε καιρός να την κάνουμε. Φυσικά ο ιερέας δεν ήταν με ράσα, αλλά με μία μαύρη μακριά καμπαρντίνα. Επόμενη στάση η Παναγία η Χατζηριώτισσα. Εννοείται ότι οι φύλακες (ένα γλυκύτατο ζευγάρι ηλικιωμένων) κλειδαμπαρωμένοι μέσα και η εκκλησία γύρω γύρω με συρματοπλέγματα, όπως στο στρατό. Όπως μας είπαν (μένουνε σε δύο δωματιάκια στην αυλή της εκκλησίας) συχνά πυκνά τους πετάνε μπουκάλια και διάφορα άλλα αντικείμενα και πριν λίγες μέρες κάποιοι τους είχανε ψεκάσει με υπνωτικό και αποπειράθηκαν να ληστέψουν την εκκλησία. Ως δια θαύματος όμως δεν είδαν το κλειδί (ένα τεράστιο παλιό κλειδί) που κρεμόταν στον τοίχο και χωρίς να γνωρίζει κανείς τι συνέβη, παράτησαν όλα τα σύνεργα και έφυγαν χωρίς να καταφέρουν να μπούνε τελικά μέσα στην εκκλησία. Ο παππούς μας φέρνει και μας δείχνει σιδερολοστούς, όπλο, κατσαβίδια και διάφορα άλλα όπως και μία τεράστια σκάλα. Απορώ αφού έγινε καταγγελία στην αστυνομία γιατί δεν πήραν τα σύνεργα. Anyway, οι άνθρωποι ως συνήθως μες την τρελή χαρά, αν και δε μιλάνε γρι ελληνικά καταφέρνουμε να συνεννοηθούμε, μας κερνάνε τσάι, κουλουράκια, κονιάκ με βύσσινο, αυγά πασχαλιάτικα βαμμένα με κρεμμυδόφυλλα. Κάνουμε και χιούμορ αφού δείχνω στην κυρία φωτογραφία με τα δικά μου αυγά που τα έχω φτιάξει με τον ίδιο τρόπο, αλλά εμένα έχουνε και σχέδια και εισπράττω το chocguzel (αυτό ξέρω τι σημαίνει). Ώρα να φεύγουμε, τους φωτογραφίζουμε, ευχαριστίες, αγκαλιές, φιλιά, μας καλούνε να ξαναπάμε και κατευθυνόμαστε τώρα προς τον Αγ. Γεώργιο, όχι του Φαναρίου κάπου άλλου, που δε θυμάμαι όμως που. Και εκεί μία από τα ίδια, η εκκλησία με πολλές ρωγμές που χρήζει άμεσης επισκευής και κάποιους γείτονες που φυσικά θέλουν να καταπατήσουν το χώρο και αμολάνε σκυλιά μέσα στον αύλιο χώρο της εκκλησίας και να φανταστείτε οι φύλακες εκεί έχουνε δύο μικρά παιδάκια και όπως μας είπανε οι άνθρωποι φοβούνται να αφήσουν τα παιδιά τους να βγουν στην αυλή. Κάπου εδώ η ξενάγηση του πατήρ Διονύσιου τελείωσε, καταβαίνει στο Φανάρι και λέει τον οδηγό του να μας πάει όπου θέλουμε. Ένα απλό ευχαριστώ είναι λίγο γι΄αυτόν τον άνθρωπο, που ενώ εμείς πιστεύαμε ότι τον βάζαμε σε κόπο εκείνος έλεγε και ξαναέλεγε ότι είναι μεγάλη του ευχαρίστηση αυτό. Μακάρι και οι εδώ ιερείς να συμπεριφέρονταν με τον ίδιο τρόπο. Ο οδηγός μας αφήνει στο CAPALICARSI κάνουμε τις βόλτες μας, χαθήκαμε ως συνήθως, κάναμε κάποια ελάχιστα ψώνια και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο onfoot, από το δρόμο με τα πολλά μαγαζιά με μαντήλια και τα νυφικά υπερπαραγωγή, δεν κρατήθηκα και έβγαλα φωτογραφίες μιας και το θέαμα μάλλον ήταν περίεργο και για αρκετούς ξένους που τα φωτογράφιζαν. Η ολόχρυση γόβα βέβαια όλα τα λεφτά. Τελευταία στιγμή αποφασίζουμε να κάνουμε στάση και στο misircarsisi (με τα μπαχαρικά) και να προμηθευτούμε πολλών ειδών μπαχαρικά αφού εδώ (Μυτιλήνη) φαγητό χωρίς μπαχαρικό δε νοείται. Παίρνουμε και την παραγγελία της μαμάς μπόλικο κύμινο για τα κεφτεδάκια, μία στάση και για pide donerκαι ώρα για το ξενοδοχείο. Αμ δε, δίπλα ακριβώς πουλούσανε σπόρους, φυντάνια ντομάτες κλπ και μιας και το τελευταίο μας χόμπι είναι τα κηπευτικά, αρχίσαμε να χαζεύουμε τους σπόρους, συγκρίσεις με την αντίστοιχη ελληνική ονομασία αλλά και τη μυτιληνιά διάλεκτο που υπήρχαν πολλές ομοιότητες και η ώρα περνάει χωρίς να το καταλάβουμε. Φτάνουμε επιτέλους στο ξενοδοχείο κομμάτια και το παιδί στη ρεσεψιόν όλο χαρά θέλει να μας κεράσει κάτι με sugar. Όλο απορία περιμέναμε να δούμε τι είναι αυτό το sugar (γιατί ζάχαρη δε νομίζω να μας κέρναγε). Και εμφανίζει ένα σακούλι με κουφέτα. Του εξηγούμε στην Ελλάδα πώς τα λένε και τι χρησιμότητα έχουνε.
Συνεχίζεται….