Γαλλία Ασπρόμαυρη Χριστουγεννιάτικη ιστορία (Γαλλική κουλτούρα στο Παρίσι)

[Pel]

Το πανό λέει

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ ΑΣ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ... (και μετά δεν φαίνεται!)

 

[psilos3]

Στο ποτάμι και γύρω από τα νησιά


Έχοντας πάρει τις ανάσες μου και με κλειστή επιτέλους ομπρέλα κατηφορίζω προς τη Βαστίλη και κινούμαι διαγώνια στη περιοχή που ονομάζεται Arsenal. Όλες μου οι πληροφορίες ανέφεραν ότι έπρεπε οπωσδήποτε να δω τη πλατεία des Vosges, ως μια από τις ωραιότερες πλατείες στο Παρίσι, κάτι που ήταν ευκαιρία μιας και ήμουν αρκετά κοντά.

Τα υπέροχα κτήρια που περιστοιχίζουν αρμονικά την εν λόγω πλατεία δίνουν την πολύ όμορφη αίσθηση, παρόλο που θεωρώ ότι ο χειμωνιάτικος καιρός δεν ευνοεί απόλυτα. Μαθαίνω ότι αποτελεί τη πρώτη σχεδιασμένη πλατεία της πόλης κατά το 17ο αιώνα.

Περνάω κάτω από την είσοδο ανάμεσα στα κτήρια φωτογραφίζοντας καταλήγοντας στη Rue Saint-Antoine, έναν ακόμα καταπληκτικό δρόμο της περιοχής του St Gervais, με πολύ δυνατές εικόνες, όμορφες εκκλησίες και κόσμο κλασσικά …στα ραπιντάδικα.

Ξαναμπαίνω στο σημαντικότερο σημείο της πόλης, στο ιστορικό κέντρο που δε σ’ αφήνει στιγμή να πάρεις τα μάτια σου απ’ αυτό, καθώς όπου και να γυρίσεις το βλέμμα σου έχει κάτι σημαντικό να δεις. Πατάω στη γέφυρα Louis-Philippe και παράλληλα φωτογραφίζω τα τουριστικά πλοία που πραγματοποιούν τις βόλτες τους στο ποτάμι. Σκεφτόμουν κι εγώ να μπω σ’ ένα τέτοιο αλλά τελικά δε το έκανα, προτιμώντας την αγαπημένη μου πάντα λύση του περπατήματος.

Όσο δέος προκαλούν οι εικόνες από το Hôtel de Ville απέναντι, τόση θλίψη προκαλούν αυτές στο καθεδρικό του Notre-Dame, μετά την ανυπολόγιστης αξίας καταστροφή που υπέστη ο ναός τον Απρίλη του 2019. Το μικρό στενάκι ανάμεσα στα σουβενιράδικα και τις λαμαρίνες, έχει αφιερωθεί πλέον σε έκθεση φωτογραφίας σχετικά με τη καταστροφή και την αποκατάσταση της παναγίας των Παρισίων, η οποία βεβαίως και είναι κλειστή για το κοινό.

Είναι ακόμα ένα μέρος που βλέπω αρκετό συγκεντρωμένο κόσμο με αποτέλεσμα να φορέσω τη μάσκα μου, αλλά ακούω κι αρκετά Ελληνικά. Ο κάθε νορμάλ άνθρωπος έχει συνδυασμένο στο μυαλό του τούτο εδώ το μέρος, με κάποια ταινία, κάποιο λογοτεχνικό αριστούργημα ή ακόμα με κάποιο από τα γνωστά παραμύθια. Εγώ πάλι ζητώ από μια παρέα Ασιατών (εγγύηση) να με βγάλει φωτογραφία, τραγουδώντας αυτό το ΕΠΟΣ της μετεφηβικής μου ηλικίας:

Παίρνω την απόφαση να φτάσω κοντά στο νερό και κατεβαίνω τις σκάλες της διπλανής γέφυρας, διαπιστώνοντας ότι δεν είμαι ο μόνος που έχει την ίδια ιδέα. Διασχίζω πλέον κάθετα το μεγάλο νησί σε μια περίπου αντιγραφή της χθεσινοβραδινής μου διαδρομής σε πολύ καλύτερες βέβαια συνθήκες. Βλέπω τη στήλη - σιντριβάνι Fontaine du Châtelet του 1808, ακόμα ένα μνημείο προς τιμήν των εκστρατειών του Βοναπάρτη, καταλαβαίνοντας ότι πρέπει να κάνω αριστερά, συνεχίζοντας παράλληλα με τον ποταμό.

Η ευχάριστη έκπληξη είναι ότι το σημείο εκείνο δίπλα στο Σηκουάνα πεζοδρομείται σε μεγάλο βαθμό, δίνοντας μου την ευκαιρία για μια υπέροχη βόλτα που αποδίδει και φωτογραφικά εκτός των άλλων.

Σταματάω προς στιγμήν και παίρνω τηλέφωνο στο σπίτι για ευχές πετυχαίνοντας τους πάνω στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Ζηλεύω και δε το κρύβω, ωστόσο βρίσκομαι σε ένα τόσο υπέροχο μέρος που το ξεχνάω το επόμενο κιόλας δευτερόλεπτο…

 

[psilos3]

Φωτογραφίες 7ου κεφαλαίου:

Επιστροφή στη Βαστίλλη

Η καταπληκτική πλατεία des Vosges

Saint-Antoine΄& Saint-Paul-Saint-Louis. Μια ομορφιά

Τεστ εγώ; Οχι σήμερα

Να μαι ξανά στις γέφυρες

Το Hôtel de Ville

Ο καθεδρικός του Notre-Dame και οι εικόνες καταστροφής

Έδωσα τα πάντα για σένανε μαντάμ
και τώρα je suis bossu de clos de Notre Dame.

(η Γαλλική μύτη που λέγαμε σε προηγούμενο κεφάλαιο )

Είχε αρκετούτσικο κόσμο δε λέω

Περνώντας κάτω απ' τις γέφυρες του Σηκουάνα

Να και οι χθεσινοβραδινές εικόνες

Fontaine du Châtelet

Η υπέροχη διαδρομή δίπλα στο ποτάμι

 

[Iris_90]

Πάντα επιβλητικός και με στυλ ... Οι φωτογραφίες υπέροχες , δεν κουράζουν καθόλου ...

Το Je suis Bossu των Ημιζ είναι ένα από τα guilty pleasures μου ...

 

[psilos3]

Πάντα επιβλητικός και με στυλ ... Οι φωτογραφίες υπέροχες , δεν κουράζουν καθόλου ...

Σ' ευχαριστώ πολύ! Μπορεί να είναι λίγο μονότονες και το καταλαβαίνω, βάζω όσες λιγότερες μπορώ.

Το Je suis Bossu των Ημιζ είναι ένα από τα guilty pleasures μου ...

Δικαίως, αφού είναι κομματάρα!

 

[Smaragda53]

οι φωτογραφίες είναι υπέροχες! το τραγούδι επίσης!

 

[gkalla]

Μπορεί να είναι λίγο μονότονες και το καταλαβαίνω, βάζω όσες λιγότερες μπορώ.

Οι φωτογραφίες είναι μια χαρά! Ίσως με μια εξαίρεση, αυτές της Sacré-Cœur, λόγω της ιδιαιτερότητάς της.
Αυτό που με δυσκολεύει, εμένα προσωπικά, είναι η παράθεση των φωτογραφιών σε ξεχωριστό post και όχι μέσα στο κείμενο. Χάνω τον μπούσουλα που είναι τι παρόλο που την ξέρω κάπως την πόλη. Θα μου πεις είναι και η ηλικία...

 

[psilos3]

Αυτό που με δυσκολεύει, εμένα προσωπικά, είναι η παράθεση των φωτογραφιών σε ξεχωριστό post και όχι μέσα στο κείμενο. Χάνω τον μπούσουλα που είναι τι παρόλο που την ξέρω κάπως την πόλη.

Δεν έχεις άδικο, ήταν στα πλαίσια του να γράψω μια «διαφορετική» κάπως ιστορία, δίνοντας βάση λίγο περισσότερο στο κείμενο (δύσκολο) και συμπληρωματικά στις εικόνες, όχι με τη μορφή οδηγού ίσως που μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιος από προηγούμενες ιστορίες μου. Είναι σε άλλη φιλοσοφία και όντως πιο δυσανάγνωστη ίσως έτσι.

Ίσως με μια εξαίρεση, αυτές της Sacré-Cœur, λόγω της ιδιαιτερότητάς της.

Κάτι σκέφτηκα και γι αυτό...

οι φωτογραφίες είναι υπέροχες! το τραγούδι επίσης!

Χαίρομαι που εγκρίνεις και στα δύο.

 

[fenia42]

Έχω μια απορία ως solo traveler: δηλαδή πας σε αγνώστους και τους λες «βγάλτε με μια φωτό προφίλ μπροστά στη Νοτρ Νταμ» γελάς και πονηρά και βγαίνεις έτσι ανέμελα κι ωραία, χωρίς να ντρέπεσαι ;

 

[psilos3]

Έχω μια απορία ως solo traveler: δηλαδή πας σε αγνώστους και τους λες «βγάλτε με μια φωτό προφίλ μπροστά στη Νοτρ Νταμ» γελάς και πονηρά και βγαίνεις έτσι ανέμελα κι ωραία, χωρίς να ντρέπεσαι ;

Αυτό ακριβώς και κάτι παραπάνω.
Περίμενα λίγα λεπτά να φύγει όσο το δυνατόν ο πιο πολύς ο κόσμος, έχοντας σταμπάρει μια παρέα Ασιατών που δεν είχε αντίρρηση και θα έβγαζε εγγυημένα τις καλύτερες φωτογραφίες. Ποιά ντροπή;

 

[turms]

ψηλος νεος και ωραιος...
που ξερουμε οτι το solo ταξιδι δεν τελειωσε solo?

 

[psilos3]

Μα πόσα αξιοθέατα έχετε ακόμα;


Ανεβαίνω τα σκαλιά και με δύο δρασκελιές περνάω το δρόμο «Φρανσουά Μιτεράν» και βρίσκομαι στο προαύλιο ενός από τα πιο γνωστά μουσεία τέχνης -και όχι μόνο- στο κόσμο. Παραδόξως εκείνη τη στιγμή δε συναντώ αρκετούς επισκέπτες, κάτι που αλλάζει μερικά λεπτά αργότερα, ενώ εν τω μεταξύ έχω βρει ένα ακριανό παγκάκι να ξαποστάσω απ’ το περπάτημα της ημέρας.

Η πάγια αντίληψη και η θέση μου για τα μουσεία που συμπεριλαμβάνουν κλεψιμαίικα αντικείμενα είναι πολύ συγκεκριμένη, ωστόσο το Λούβρο το υπερβαίνει όλο αυτό όντας τρομερά πιο πολυδιάστατο με αποτέλεσμα να επιθυμώ σίγουρα να το επισκεφτώ. Ο ήδη περιορισμένος χρόνος όμως δεν επαρκεί, το μειωμένο επίσης ωράριο λειτουργίας δε βοηθάει μιας και η τελευταία επίσκεψη είναι στις 15:00, οπότε το κρίνω σκόπιμο να το αφήσω για την επόμενη φορά.

Κατευθύνομαι λοιπόν προς το παράδεισο των απανταχού ινφλουένσερ, έναν από τους πολλούς που διαθέτει η πόλη, την είσοδο δηλαδή με τη χαρακτηριστική γυάλινη πυραμίδα. Η συντριπτική πλειοψηφία έχει έρθει εδώ για τη βόλτα και τη φωτογραφία απ’ ότι φαίνεται, δεν είμαι ο μόνος. Θαυμάζω το εντυπωσιακό κατά τα άλλα κτήριο με τα περίτεχνα αγάλματα και τους κήπους στη πρόσοψη του όσο απομακρύνομαι και μπαίνω στη μικρή πλατεία du Carrousel.

Μπροστά μου βρίσκεται ακόμα μια αψίδα νεοκλασικής αρχιτεκτονικής προς τιμήν των νικών του Ναπολέοντα (τι περίεργο), η Arc de Triomphe du Carrousel, ευρισκόμενη σε μια φυσική μεγάλη ευθεία με την αντίστοιχη μεγαλύτερη αψίδα. Από κει ξεκινάει και το πάρκο Jardin des Tuileries που σφύζει από ζωή την ώρα αυτή, από το οποίο έτσι κι αλλιώς είχα σκοπό να περάσω. Οι περισσότεροι βέβαια κατευθύνονται προς το λούνα παρκ που έχει στηθεί μέσα στο πολύ όμορφο πάρκο. Εγώ μιας και δε τα συμπαθώ συνεχίζω στην ευθεία και το περνάω ξόφαλτσα. Προτιμώ τις μικρές λιμνούλες με τις πάπιες και τη γαλήνη που προσφέρουν μες τη πολυκοσμία.

Βρίσκομαι στην άλλη έξοδο και τη Place de la Concorde όπου επίσης τη πετυχαίνω με έργα. Είναι το σημείο που οριοθετεί το τέλος του 1ου διαμερίσματος και την αρχή του πολύ μεγαλύτερου 8ου και για άλλη μια φορά στη συγκεκριμένη εκδρομή οι εικόνες είναι μοναδικές, αναγκάζοντας με σε περιστροφή και αμέτρητα πήγαινε – έλα. Βγάζω μερικές από τις καλύτερες φωτογραφίες μου, με αποκορύφωμα αυτή προς τη γεμάτη des Champs-Élysées και την αψίδα του θριάμβου, κάδρο που έχω δει και «ζηλέψει» ουκ ολίγες φορές.

Ανεβαίνω στη γέφυρα de la Concorde προκειμένου να πάρω το δρόμο της επιστροφής και σταματάω για πολλοστή φορά πάνω απ’ το Σηκουάνα, που μοιράζει τα στιγμιότυπα απλόχερα προς το πύργο του Αΐφελ, συνειδητοποιώντας πλέον απόλυτα τι σημαίνει κέντρο του Παρισιού και γιατί γίνεται τόση μεγάλη κουβέντα γι’ αυτή τη πόλη.

Η στιγμή που θα πέσει ο ήλιος δεν αργεί κοντεύοντας 5, οπότε κατευθύνομαι αντίθετα αυτή τη φορά προς την άλλη όχθη του ποταμού, βλέποντας από τη μία τα μουσεία με την εντυπωσιακή τους αρχιτεκτονική κι από την άλλη τα καραβάκια να φορτώνουν κόσμο για τη μίνι κρουαζιέρα, ίσως στην ενδεδειγμένη ώρα.

Ένας πάγκος με ρετρό περιοδικά και εικόνες μου κίνησε τη περιέργεια ώστε να σταματήσω, ενδεχομένως και να ψωνίσω παρόλο που δε καταλάβαινα τίποτα. Πόσο πιο όμορφες μπορούσαν να γίνουν οι εικόνες τις ημέρας;