Γαλλία Ασπρόμαυρη Χριστουγεννιάτικη ιστορία (Γαλλική κουλτούρα στο Παρίσι)

[psilos3]

Βρε Γιάννη, να σου πω, του χωνεύεις εσυ τους Γάλλους ;

Μα οι Γαλλοι αγάπη μου είναι ο πιο κομψός λαός του κόσμου!

Α την ξεκίνησες επιτέλους;; Ανυπομονώ να ταξιδέψω μέσα από τις υπέροχες απρόμαυρες φωτογραφίες που μας έταξες!

Για να δούμε αν θα πάει καλά αυτό...

Μην ακούτε κανέναν, τα καλύτερα παιδιά είναι οι Γάλλοι
Psilos δώσε παρισάκι στον λαό!

Μια χαρά παιδιά ήταν, λίγο φασαριόζοι κι αυτοί βέβαια, αλλά από την άλλη μιλάμε κι εμέις;
Έρχονται πολλά περισσότερα για Παρίσι!

 

[psilos3]

Αναχώρηση, άφιξη & οι πρώτες βόλτες

• Καλά ακόμα εδώ είσαι; Έξι και τέταρτο πάει η ώρα.
• Πως κάνετε έτσι, δίπλα είναι τ΄ αεροδρόμιο, άντε καλές γιορτές να έχουμε.

Κάπως έτσι, με τη χαρακτηριστική αφέλεια που με διακρίνει (την οποία δε ξέρω ποια στιγμή θα πληρώσω χάνοντας πτήση), χαιρέτησα τους συναδέλφους στο γραφείο και έφυγα για το πάρκινγκ και κατόπιν για το αεροδρόμιο, στο οποίο όπως είναι λογικό έφτασα οριακά, μιας και πετούσα στις 19:30 ώρα Ελλάδος. Τουλάχιστον δε συνάντησα πολύ κόσμο κατά τον έλεγχο, με αποτέλεσμα να είμαι παραπάνω από άνετος και να μην έχω άγχος με την επιβίβαση.

Επιβιβάστηκα με χαρά και ικανοποίηση που για μια ακόμη φορά μέσα σε λίγες μέρες πήγαινα κατευθείαν από τη δουλειά σε ταξίδι, χωρίς καν να προλάβω να το σκεφτώ, μια χαρά που έγινε μεγαλύτερη όταν διαπίστωσα ότι η τριάδα απέναντι μου ήταν εντελώς άδεια, κάνοντας με να μεταφερθώ και να ξαπλωθώ με ταχύτατες κινήσεις λίγο μετά την απογείωση.

Λίγο η συγγραφή, λίγο η ταινία που διάλεξα να δω στο laptop και με τράβηξε σαν σφουγγάρι (Oxford Murders) δεν αντιλήφθηκα καν ότι συμπληρώθηκε το τρίωρο πτήσης, απορώντας όταν είδα ξαφνικά φώτα από το φινιστρίνι μου. Προς στιγμή σκέφτηκα «αποκλείεται» , η θέαση όμως του πύργου του Αΐφελ δε μου άφησε περιθώρια αμφιβολίας.

Μα τι μαγικές στιγμές ήταν αυτές; Τι ωραίο νυχτερινό χριστουγεννιάτικο δώρο; Πάνω που η σκέψη μου ήταν ακόμα πίσω στο δύσκολο εργασιακά Δεκέμβρη, τα νέα μέτρα και τους περιορισμούς, ήρθε απ’ το πουθενά αυτή η εικόνα να τα σβήσει μονομιάς όλα! Καταστάσεις και συναισθήματα που μόνο ένα νέο ταξίδι μπορεί να σου δώσει, ασχέτως προορισμού.

Εντυπωσιασμένος όπως ήμουν ούτε κατάλαβα για πότε προσγειωθήκαμε, τροχοδρομήσαμε και κολλήσαμε εν τέλει στη φυσούνα του terminal 3 στο αεροδρόμιο Orly. Πήρα το σακίδιο μου χωρίς βιασύνη και βγήκα έξω τελευταίος, πατώντας κι ένα καυγά με άψογα αγγλοελληνικά μπινελίκια για το καλωσήρθατε με τον υπεύθυνο που επιβίβασε σχεδόν όλη τη πτήση σε ένα λεωφορείο εν καιρώ πανδημίας, θυμίζοντας παστωμένες σαρδέλες στο δρομολόγιο του 31 (Βούλγαρη – Σφαγεία). Κατά τα άλλα ο έλεγχος που περίμενα να περάσω για έγγραφα και πιστοποιητικά δεν έγινε ποτέ, βγαίνοντας έξω σα να μη τρέχει τίποτα.

Ο πολύ καλός καιρός του Παρισίου με ξάφνιασε αναπάντεχα, μιας και στη Θεσσαλονίκη επικρατούσαν αρκετά πιο κρύες θερμοκρασίες, έτσι οι δέκα βαθμοί ήταν ένα πολύ ευχάριστο γεγονός.

H περιπέτεια εύρεσης του οδηγού του transfer κράτησε χονδρικά μία ώρα, κάνοντας με να το μετανιώσω επιτόπου. Οι ακόμα πιο σουρεάλ στιγμές με το δεξιοτίμονο (!) βανάκι ήρθαν να ολοκληρώσουν την έκπληξη. Τέλος καλό – όλα καλά και αφού πήρα μια μικρή γεύση από νυχτερινό Παρίσι στη διαδρομή, γύρω στις 11 ήμουν εν τέλει στο δωμάτιο μου, μασουλώντας ένα σάντουιτς που κουβαλούσα απ’ το σπίτι, κάνοντας παράλληλα σκέψεις αν θα βγω για μια πρώτη βόλτα ή όχι.

Πάλι καλά που δεν άργησα να το αποφασίσω και πολύ, έτσι ετοιμάστηκα γρήγορα παρόλη τη κούραση που κουβαλούσα πάνω μου, παίρνοντας τους άδειους δρόμους για αναγνώριση όχι πολύ μακριά απ’ το ξενοδοχείο μου, καταλήγοντας στο πλακόστρωτο πεζόδρομο της Rue Mouffetard που περνούσε λίγα μέτρα παραδίπλα.

Το όλο μέρος μου φάνηκε για κάποιο λόγο αρκετά οικείο αν και ήσυχο, παρόλο που έβλεπα αρχικά μόνο φαγάδικα με κόσμο που περίμενε υπομονετικά τη σειρά του. Ήμουν σίγουρος ότι θα βρω κάποιο μπαρ παρακάτω αν και η ησυχία δεν έδινε αισιόδοξα μηνύματα.

Η πίστη μου όμως μετουσιώθηκε σε πράξη όταν φτάνοντας στη πλατεία de la Contrescarpe είδα περισσότερο κόσμο και κίνηση. Τι κι αν μερικά από τα μπαράκια ήταν κλειστά προφανώς λόγω εορτών, εγώ βρήκα ένα για το bienvenue στη πόλη και ιδιαίτερα στη Παριζιάνικη νύχτα.

Δεν είχα στο μυαλό μου κάτι συγκεκριμένο, δεν είχα προσδοκίες εν αντιθέσει με άλλες εκδρομές στο τομέα αυτό, ωστόσο μόνο καλή εντύπωση μου έκαναν τα πρώτα καφέ και μπαράκια του Παρισίου που έβλεπα. Καλαίσθητα και πολύ όμορφα, ιδανικά δεμένα με το αστικό τοπίο της περιοχής.

Ιδανική θα έλεγα νύχτα…

 

[psilos3]

Κάποιες λίγες φωτογραφίες από τη πρώτη νύχτα:


(Τι έγχρωμη, τι ασπρόμαυρη, η κλασσική αεροπλανική φωτογραφία δε χαλάει )

Άδεια η Rue Mouffetard

Μα καλά ακόμα 11 είναι, που έχετε πάει όλοι;

Ευτυχώς υπάρχει η πλατεία de la Contrescarpe

Όχι που θα έμενα διψασμένος...

Αψογο Παριζιάνικο στυλ, δε νομίζετε;

 

[mikrh tsopana]

Γιάννη μπράβο !!! Μου άρεσε αυτό που πες πως σε τέτοιες εποχές δύσκολες λόγω πανδημίας η ατάκα '' άστο για αργότερα'' δεν ισχύει πια ...

Το χαν πει και Μωρα στη Φωτια...ο χρονος ειναι τωρα και ο τοπος ειν'εδω (η αιδω, οπως το δει κανεις)

 

[psilos3]

Το χαν πει και Μωρα στη Φωτια...ο χρονος ειναι τωρα και ο τοπος ειν'εδω (η αιδω, οπως το δει κανεις)

Βαθιά υπόκλιση!

 

[turms]

Το χαν πει και Μωρα στη Φωτια...ο χρονος ειναι τωρα και ο τοπος ειν'εδω (η αιδω, οπως το δει κανεις)

Αδρεναλίνη ...

ταξίδι στο κέντρο της γης


klp



PS σορρυ ψηλε...δεν αντεξα....

 

[psilos3]

PS σορρυ ψηλε...δεν αντεξα....

Τι σόρρυ, εδώ μιλάμε για μπαντάρα!
Δε ξέρω, ίσως είναι το πιο δυναμικό, το καλύτερο, το πιο ξεχωριστό ίσως (δε βρίσκω επακριβώς τις λέξεις) ντεμπούτο άλμπουμ στην ελληνική σκηνή.
Εξίσου αναπάντεχο και καταπληκτικό ήταν και το δεύτερο άλπουμ αρκετά χρόνια μετά, στα όρια του μύθου μάλιστα μιας και δε ξέραμε τι παίζει με τη συγκεκριμένη μπάντα και αν είναι ενεργή όλο αυτό το διάστημα.
Οι συναυλίες δε; Αλλησμόνητες. Ποτέ δεν έχω πονέσει περισσότερο σε Live...

 

[turms]

Τι σόρρυ, εδώ μιλάμε για μπαντάρα!
Δε ξέρω, ίσως είναι το πιο δυναμικό, το καλύτερο, το πιο ξεχωριστό ίσως (δε βρίσκω επακριβώς τις λέξεις) ντεμπούτο άλμπουμ στην ελληνική σκηνή.
Εξίσου αναπάντεχο και καταπληκτικό ήταν και το δεύτερο άλπουμ αρκετά χρόνια μετά, στα όρια του μύθου μάλιστα μιας και δε ξέραμε τι παίζει με τη συγκεκριμένη μπάντα και αν είναι ενεργή όλο αυτό το διάστημα.
Οι συναυλίες δε; Αλλησμόνητες. Ποτέ δεν έχω πονέσει περισσότερο σε Live...

οντως...ειναι στα τοπ 5 για μενα σε συναυλιες

το 2000 Μωρα στην φωτια στην Αθηνα (δεν θυμαμαι το μαγαζι)
παπαζογλου στο θεατρο δασους
Τρυπες στα Νταμαρια του Βυρωνα
και
Active Member στο Ροδον μου φαινεται (μετα χαλασανε πολυ...
η πιο επικη κοπανα απο το σχολειο μετα το ταξιδι στην Γανδη)

 

[Smaragda53]

οντως...ειναι στα τοπ 5 για μενα σε συναυλιες

το 2000 Μωρα στην φωτια στην Αθηνα (δεν θυμαμαι το μαγαζι)
παπαζογλου στο θεατρο δασους
Τρυπες στα Νταμαρια του Βυρωνα
και
Active Member στο Ροδον μου φαινεται (μετα χαλασανε πολυ...
η πιο επικη κοπανα απο το σχολειο μετα το ταξιδι στην Γανδη)

Τα ΚΑΠΗ των travelstories που δυστυχώς δεν έχουν ιδέα για τα Μωρά στη φωτιά , θυμούνται την πρώτη συναυλία του Λουκιανού στο Λυκαββητό και το πάρτυ στη Βουλιαγμένη, επίσης τις επικές συναυλίες στο Ρόδον! Στην ιστορική πρώτη συναυλία των Rolling Stones δεν είχα πάει, δε μ΄άφησαν οι γονείς μου!

 

[psilos3]

@turms & @Smaragda53 χαίρομαι που ακόμα μία ιστορία μου γίνεται αφορμή για τέτοιες ωραίες θύμησες. Σας ζηλεύω πολύ να το ξέρετε, πάντα καλοπροαίρετα.
Άλλη μια βαθιά υπόκλιση.

 

[psilos3]

Bonjour mon ami


Κι αν τη νύχτα δε τη περίμενα τόσο, το μπουφέ του πρωινού τον περίμενα με μεγάλη περιέργεια, μιας και τόσα έχω ακούσει ή διαβάσει κατά καιρούς για το σημαντικό αυτό γεύμα στη Γαλλία. Μικρός αλλά θαυματουργός, με εξαιρετική ποικιλία αλμυρών και γλυκών εδεσμάτων, αναγκάζοντας με να σηκωθώ να γεμίσω το πιάτο τρεις και τέσσερις φορές. Τι καλά!

Γεμάτος από φαγητό και σαφώς ανανεωμένος από το καλό ύπνο παίρνω ένα διπλό εσπρέσο και ξεχύνομαι στους φιλόξενους δρόμους της πόλης με ανυπομονησία. Η φωτογραφική μηχανή δε σταματάει να «γράφει» από την ώρα που βγαίνω εκτός ξενοδοχείου, αψηφώντας τη μουντάδα του καιρού που δίνει μια ξεχωριστή γοητεία στο όλο εγχείρημα.

Περνάω και πάλι από το πεζόδρομο Mouffetard, όπου υπό το φως της ημέρας φαίνεται εντελώς διαφορετικός, θυμίζοντας αρκετά τη χώρα μας και τις παραδοσιακές της αγορές, με τον κόσμο να κάνει τα χριστουγεννιάτικα του ψώνια προκειμένου να γεμίσει το τραπέζι του, στο οποίο βέβαια ξεχωριστή θέση έχουν τα θεσπέσια Γαλλικά κρασιά αλλά και τα τοπικά προϊόντα.

Προχωρώ στα στενάκια αλλά και σε μεγαλύτερους δρόμους του 5ου διαμερίσματος, έχοντας ήδη καταρτίσει το πλάνο μου από το προηγούμενο βράδυ, προκειμένου να συνδυάσω όσα περισσότερα σε εύλογο χρονικό διάστημα.

Η πόλη δε θέλει και πολύ να σε κερδίσει, κάτι που συνέβη -ίσως αναπάντεχα- από τα πρώτα μου κιόλας βήματα σ’ αυτήν, γεγονός για το οποίο με είχαν προειδοποιήσει αρκετοί, δε περίμενα όμως να συμβεί και σε μένα. Ποτέ μη λες ποτέ, γιατί τελικά το αποτύπωμα που αφήνει το Παρίσι στον επισκέπτη μόνο τυχαίο δε μπορείς να το πεις.

Με αυτά και άλλα διάφορα κατά νου περιφέρομαι ανάμεσα σε ιστορικά κτήρια, καταλήγοντας στους κήπους Luxembourg στους οποίους βλακωδώς δε μπαίνω για μια βόλτα (απορώ πως δε το σκέφτηκα) και παίρνω λεωφορείο για το 7ο διαμέρισμα, έχοντας εκδώσει εισιτήρια νωρίτερα από τους αυτόματους πωλητές του σταθμού του μετρό κοντά στο ξενοδοχείο, με τη βοήθεια μιας συμπαθέστατης υπαλλήλου.

Κατεβαίνω στη κυκλική πλατεία έξω απ’ το μουσείο των όπλων και το τάφο του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, μπαίνοντας στην αυλή του μετά από το τυπικό έλεγχο των αστυνομικών στη πύλη. Κάνω τη βόλτα μου παράλληλα απ’ τα κανόνια, θαυμάζοντας τους κήπους, το άγαλμα και συνολικά το οικοδόμημα βγαίνοντας όχι πολύ αργότερα από την άλλη πλευρά στην Maréchal Gallieni, προκειμένου να συνεχίσω τη πορεία μου.

Έχω κατεύθυνση πλέον προς το ποτάμι και το 16ο διαμέρισμα της πόλης, σε γειτονιές που με εντυπωσιάζουν περισσότερο από πριν. Τόσο όμορφες, τόσο προσεγμένες και μακριά από τη δική μας πραγματικότητα πλην όμως τόσο ζεστές και γνώριμες για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο.

Μην ήταν το διασημότατο αξιοθέατο που άρχισε δειλά να ξεπροβάλει πάνω από τις στέγες των κτιρίων ανάμεσα στην ομίχλη;

Μήπως είχα ξαναπερπατήσει σ’ αυτούς τους δρόμους σε μια άλλη ζωή;

Μήπως στα όνειρα μου;

 

[Iris_90]

Γιάννη ίσως στη προηγούμενη σου ζωή να ήσουν Γάλλος ...