hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.167
- Likes
- 14.538
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Η ιδέα έπεσε στο τραπέζι σαν έσκασαν… "μύτη" στο διαδίκτυο οι προσφορές της Pegasus: πτήση για Τιφλίδα κι απο κεί οδικώς για Αρμενία.
Άλλωστε η απόσταση απο το αεροδρόμιο της Γεωργίας προς τη γείτονα Αρμενία ήταν σαν να πετάγεσαι από την Αθήνα στη Κόρινθο για να πιείς ένα ( ; ) ποτήρι κρασί με αγαπημένους φίλους.
Η πρόταση για Πάσχα στην ομόθρησκη (πλην όμως δογματικά αιρετική) Αρμενία ακουγόταν πολύ δελεαστική, μιας και η ευρύτερη περιοχή ήταν ανεξερεύνητη και τα αξιοθέατά της πλήρως στο πνεύμα της Μεγάλης Εβδομάδας: μοναστήρια, μοναστήρια, μοναστήρια….
Από κοντά κι η συμπάθεια εκ μέρους μας: έθνος ανάδελφο κι αυτοί, ταλαιπωρημένοι ανά τους αιώνες, με συνεχείς αγώνες για το δικαίωμα της ιστορικής τους ύπαρξης, με ευημερούσα διασπορά… Βέβαια ρόλο επαιξαν και κάποια ...κατώτερα κίνητρα. Ειδικά όταν οι αρμένιοι στην χώρα μας έχουν να επιδείξουν ταλέντο στη παρασκευή εξαιρετικού παστουρμά και σουντζουκίων, η ιδέα των οποίων έκανε τα σάλια μας να τρέχουν προκαταβολικά.
Ήμασταν δυό, γίναμε τρείς και καταλήξαμε τέσσερις τραβελστορίτες να ετοιμάζουμε βαλίτσες. Με τον travelogato και τον snapper είχα πλούσιο ταξιδιωτικό παρελθόν. Ο νέος, αλλά έμπειρος, συνταξιδιώτης ήταν ο αγαπητός taver, ο οποίος υπέστει σε μια κρασομεζεδοκατάνυξη πλύση εγκεφάλου και υπέκυψε στην πρότασή μας να γίνουμε κουαρτέτο.
Με τους LP ανά χείρας σχεδιάστηκε το πρόγραμμα επί χάρτου, εξασφαλίστηκαν οι διαμονές μέσω booking, νοικιάσαμε αμάξι για τις μετακινήσεις και χαλαροί πλέον περιμέναμε απλά τις βδομάδες να κυλήσουν.
Μαύρο βράδυ λοιπόν φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Τιφλίδας κι επειδή δεν είμασταν διατεθειμένοι να χάσουμε λεπτό, είχαμε συνεννοηθεί να μας παραλάβει οδηγός με minivan και να μας οδηγήσει ασφαλώς ως νυμφίους εν τω μέσω της νυκτός στη πρωτεύουσα της Αρμενίας απ’όπου και θα ξεκινούσε η περιήγηση στη χώρα. Άνετο το minivan, τυπικός στο ραντεβού του ο οδηγός, αλλά ουδείς τον προειδοποίησε ότι θα θέλαμε να κλείσουμε και μια σταλιά τα ματάκια μας αφού δεν χορτάσαμε ύπνο. Με το γκάζι πατημένο τέρμα σε δρόμους με στροφές κι ένα οδόστρωμα άθλιο (εντός Αρμενίας), καταντήσαμε ολίγον φραπέ.
Mια σχεδόν ώρα μετά φτάσαμε στα σύνορα όπου μας υποδέχθηκαν οι αρμένιοι συνοριοφύλακες με τους φακούς στο χέρι επιθεωρώντας πρόχειρα τις αποσκευές μας.
Bari galust Hayastan! Καλωσορίσατε στην Αρμενία.
Και ο πλέον ανυποψίαστος ταξιδιώτης αμέσως θα αντιληφθεί ότι οι αρμένιοι χρησιμοποιούν το δικό τους αλφάβητο αποτελούμενο από μόλις… 38 γράμματα που επινοήθηκε περίπου τον 5ο αιώνα μ.Χ. από τον μοναχό και αργότερα άγιο Μεσρόπ Μαστότς. Αν περιμένετε να το αποκρυπτογραφήσετε χωρίς πρότερη σκληρή προετοιμασία μάλλον είστε χαμένοι από χέρι. Ούτε λόγος βέβαια να γίνεται για τον προφορικό λόγο.. Ένα ευχαριστώ πήγα να μάθω, στραμπούληξα τη γλώσσα μου και το ξέχασα εντός των επόμενων λεπτών. Και ποιό το όφελος άλλωστε, όταν η lingua franca της χώρας είναι τα ρωσικά. Σχεδόν οι πάντες τα μιλούν. Τώρα μας υποχρέωσες θα μου πείτε. Πάντως η έστω νηπιακή γνώση των ρωσικών μου απεδείχθη εξαιρετικά χρήσιμη για να επικοινωνώ.
Πρόταση λοιπόν: Σαν βρεθείτε στον πηγαιμό για Καύκασο αλλά και άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, φροντίστε να έχετε εντρυφήσει στη μαγεία της γλώσσας του Τολστόϊ και του Ντοστογιέφκι (κάτι σπασίμπα, βότκα, καλίνκα, σασλίκ, μπορς, μπάμπουσκα κλπ κλπ ξεχάστε τα. Δεν αποτελούν δείγμα γλωσσικής επάρκειας).
Αφότου είχε χαράξει, κάπου εκτός Yerevan, κάναμε μια στάση σ’ένα σουπερμάρκετ-φούρνο όπου ψωνίσαμε για ένα κολατσιό. Παρατήρηση πρώτη : ενώ βρίσκαμε ότι φίρμες ήθελες σε βότκα ή κονιάκ (ανώνυμες , επώνυμες και γενικώς), μια ικανοποιητική ποικιλία αλλαντικών, (τυριά επιεικώς κάτω του μετρίου) ο πολυπόθητος παστουρμάς ήταν ανύπαρκτος!
Μέσα στα διαλείμματα ύπνου ξύπνιου συνειδητοποίησα ότι η άνοιξη δεν είχε φτάσει ακόμα στην Αρμενία. Τα δέντρα ήταν ακόμα γυμνά από φύλλα και στα ορεινά περάσματα υπήρχε χιόνι.
Προσπαθώντας μέσα στο minivan να ευθυγραμίσουμε τη μπουκιά στο στόμα , σιγά σιγά άρχισε να διαγράφεται η εικόνα των προαστίων της αρμένικης πρωτεύουσας. Με τη μύτη κολλημένη τζάμι ρουφούσαμε άπλυστα τις εικόνες αλλά δεν χρειάστηκε και πολύ να καταλάβουμε ότι η πόλη δεν κερδίζει τα εύσημα ομορφιάς. Μας υποδέχτηκαν τερατουργήματα πολυκατοικιών σχεδόν αφημένα στη τύχη τους να ρημάζουν, τα οποία όμως συνέχιζαν να υπάρχουν και εντός του κέντρου της πόλης. Σφίχτηκε ελαφρώς η καρδιά μας αλλά είπαμε πως νωρίς είναι ακόμα και θα πρέπει να δώσουμε ευκαιρίες στη πόλη να αναδείξει τις ομορφιές της.
Το κατάλυμμα αποδείχτηκε πολύ καλό. Ευρυχωρα δωμάτια, πεντακάθαρα, σε κεντρικό σημείο της πόλης (δίπλα από την όπερα) κάτι που δικαιολογούσε και τις διθυραμβικές κριτικές στο booking.
Δεν χάσαμε λεπτό. Ξεχυθήκαμε στις φαρδιές λεωφόρους.
To Υerevan περηφανεύεται ότι αποτελεί βάσει αρχαιλογικών ευρημάτων μια από τις αρχαιότερες πόλεις του κόσμου. Εντούτοις μια οι αλλεπάλληλοι κατακτητές και μια οι σεισμοί, στη σημερινή μορφή της επικρατεί μια αυστηρη αισθητική σοβιετικής εποχής. Συχνά ταλαιπωρημένης…
Παρατήρηση δεύτερη: Σάββατο, ώρα 9.30πμ: σχεδόν τα πάντα θεόκλειστα και η κίνηση υποτονική. Σαν τους αφηνιασμένους ψάχναμε κάπου να πιούμε ένα καφέ να κυλίσει λίγη καφεϊνη στον οργανισμό μας. Με τα χίλια ζόρια εντοπίσαμε ένα.
Παρατήρηση τρίτη: το κάπνισμα επιτρέπεται παντού ακόμα και σε εσωτερικούς χώρους. Αναμενόμενο άλλωστε για ένα έθνος που φιγουράρει στη διεθνή top list των καπνοθεριακλήδων.
H οβάλ Πλατεία Δημοκρατίας ήταν η πρώτη στάση του οδοιπορικού. Κεντρικό σημείο της πόλης, πριν μερικές δεκαετίες ονομαζόταν Πλατεία Λένιν και φιλοξενούσε το άγαλμά του. Παρελθόν η ΕΣΣΔ; Παρελθόν κι ο αδριάντας του Βλαντιμίρ Ιλιτς Ουλιάνοφ για την πλατεία, μιας και αποκαθηλώθηκε.
Την πλατεία κοσμούν η Εθνική Πινακοθήκη και το Ιστορικό Μουσείο, κυβερνητικά κτήρια και το ξενοδοχείο Marriott, χτισμένα όλα από τον χαρακτηριστικό κοκκινωπό ή ώχρα πορόλιθο που συναντά κανείς παντού στην Αρμενία. Το σκηνικό πλαισώνεται από όμορφα φωτιστικά και συντριβάνια. Η εικόνα εντυπωσιάζει τον επισκέπτη περισσότερο με την αυστηρή της ομοιογένεια και τις μικρές λεπτομέρειες στα σοβιετικής αισθητικής κτήρια. Αλλοιώς δεν έχεις να κάνεις τίποτ’αλλο εκεί. Ούτε ένα καφέ στο πόδι να πιείς που λέει ο λόγος.
Αφού φωτογραφήσαμε κάθε γωνιά της, ο δρόμος μας έφερε στην κοντινή υπαίθρια αγορά του Vernisagge. Βιβλία (τα περισσότερα ρώσικα), σουβενίρ, πίνακες ζωγραφικής, μέχρι και ότι ψιλολόι μπορεί να βάλει ο νους από προηγούμενες δεκαετίες πουλιόταν στους πάγκους. Χαζέψαμε, ψιλοψωνίσαμε όμως το πρόγραμμα επέβαλε να συνεχίσουμε ακάθεκτοι. Αν εκ των προτέρω το γνώριζα θα αφιέρωνα περισσότερο χρόνο καθώς ήταν ένα από τα πιο ζωντανά κι ενδιαφέροντα μέρη της πόλης και θα μπορούσε κανείς ψάχνοντας αρκετά να κάνει κάποιες ενδιαφέρουσες αγορές (ακόμα μετανοιώνω που δεν αγόρασα ένα πίνακα που μου γυάλισε)
Η πυξίδα έδειξε προς το γειτονικό λόφο όπου βρισκόταν το Μουσείο Γενοκτονίας των Αρμενίων. Ξεκινήσαμε να καλύπουμε την απόσταση πεζή όμως η συσσωρευμένη κούραση μας ανάγκασε στο τέλος να σταματήσουμε ένα ταξί. Η διαδρομή παράλληλα στο παρακμιακό πάρκο και τις αδιάφορες πολυκατοικίες δεν παρουσίαζε κάποιο ενδιαφέρον. Ούτε καν ο νεόδμητος καθεδρικός Surp Grigor Lusavorich μας κέντρισε το ενδιαφέρον. Άλλωστε το Yerevan δεν έχει να επιδείξει ενδιαφέρουσες εκκλησίες.
“Tsitsernakaberd” είπαμε στο ταξιτζή αλλά φαίνεται πως η γλωσσολογική μας δεινότητα στα αρμένικα ήταν πτωχή. Μας κοιτούσε σα χάνος. Του το δείξαμε και γραμμένο και τότε ο εγκέφαλός του έκανε ένα κλικ. Έβαλε ρότα... εντελώς αντιδιαμετρικά από το στόχο μας και περνώντας από το κέντρο της πόλης, μας οδήγησε τελικά σε διαφορετικό λόφο όπου βρίσκεται το Πάρκο της Νίκης με το άγαλμα της Μητέρας Αρμενίας. Συνεννόηση μπάχαλο.
Δεν απογοητευτήκαμε όμως. Ούτως ή άλλως ήταν ένα από τα σημεία που ήταν προς επίσκεψη σύμφωνα με το πρόγραμμα.
Η Μητέρα Αρμενία είναι ένα επικών διαστάσεων χάλκινο άγαλμα 22 μέτρων, τοποθετημένη σ’ενα βάθρο ύψους 50 μέτρων (στεγάζει ένα πολεμικό μουσείο αφιερωμένο σήμερα στον πρόσφατο πόλεμο του Nagorno-Karabakh που δεν μπήκαμε στο κόπο να επισκεφθούμε) και συμβολίζει την ειρήνη και τη δύναμη. Κρατώντας ένα ξίφος επιθεωρεί την πόλη με το βλέμμα στραμμένο πού αλλού; στην αιώνια απεχθή γείτονα. Την Τουρκία.
Εικόνα εγκατάλειψης στους χώρους πράσινου κι ένα λούνα παρκ που θύμιζε αντίστοιχα πριν κάποιες δεκαετίες στη χώρα μας συνέθεταν το σκηνικό.
Η θέα απρόσκοπτη προς την πόλη, αλλά τι να δεις πέρα από ένα συνονθύλευμα πολυκατοικιών; Μόνο το ιερό βουνό των Αρμενίων, το Αραράτ, εθνικό σύμβολο αλλά κομμάτι άλλης χώρας, να στέκει περήφανο με τις δυό χιονοσκεπείς κορφές του χαμένες στα σύννεφα.
Aπό τον ένα λόφο, κινηθήκαμε στον άλλο (ευτυχώς ο ταξιτζής κατάλαβε που θέλαμε να πάμε) και βρεθήκαμε στο πάρκο όπου στεγάζεται το Μουσείο της Γενοκτονίας των Αρμενίων. Στον περιποιημένο χώρο όπου πλανιόταν υποβλητική μουσική, εντοπίσαμε αρχικά μια συστάδα δενδρυλίων που είχαν «φυτευτεί» από προσωπικότητες της διεθνούς πολιτικής σκηνής που επισκέφθηκαν το χώρο. Δεν μας πήρε χρόνο να βρούμε και το δεντράκι του Κ.Παπούλια, πριν πάρουμε το δρόμο προς το λιτό κωνικό μνημείο.
Το σχήμα παραπέμπει στο ιερό βουνό των Αρμενίων, το Αραράτ και αποτελείται από 12 επικλινείς πλάκες (παραπέμπουν στις 12 «χαμένες» επαρχίες της Δυτικής Αρμενίας), γύρω από την αιώνια φωτιά που καίει στο κέντρο.
Παρά τον διακαή πόθο μου να επισκεφθούμε το Μουσείο της Γενοκτονίας καθώς το φωτογραφικό υλικό θα ήταν σίγουρα διαφωτιστικό, βρήκαμε τις πόρτες του κλειστές, καθώς το Μουσείο τελεί υπό ανακαίνιση.
Ελαφρώς απογοητευμένοι πήραμε το δρομο επιστροφής προς αναζήτηση ταξί που βεβαια στις ερημιές του λόφου ήταν δυσεύρετο.
Το Κaskad δεν είναι τίποτ’αλλο από μια σειρά από σκαλιά, κρήνες (άνευ νερού) και παρτέρια που καταλήγουν στην αδιάφορη πλατεία με το μνημείο της 50ης επαιτείου της Σοβιετικής Αρμενίας (μόνο η θέα προς την όπερα και την υπόλοιπη πόλη κάτι αξίζει). Ήταν από τις πιο ευχάριστες γωνιές της πόλης. Τα παρτέρια ήταν περιποιημένα κι υπήρχαν ενδιαφέροντα αγάλματα του Botero!
Η βόλτα μεχρι την παρακείμενη Όπερα μέσα από τα όμορφα πάρκα ήταν σε απόλυτη αντιδιαστολή από την ως τώρα αδιάφορη ως θλιβερή εικόνα.
Μιας και ήταν ήδη προχωρημένο απόγευμα, κάναμε μια στάση για παγωμένη μπυρίτσα συνοδεία ομελέττας με, ω του θαύματος, παστουρμά!
Αφού ξεκουραστήκαμε στο ξενοδοχείο, σαν πια είχε νυχτώσει, αποφασίσαμε να δειπνίσουμε σε μια εκ των προτάσεων του tripadvisor. To Afrikyanneri Pandok φιγουράρει στην top 5 λίστα, όμως εμάς δεν μας κέρδισε με ούτε με τις γεύσεις, ούτε με το σέρβις του και ήταν και τσιμπημένο στις τιμές του.
Γυρνώντας στο κατάλυμμά μας, κάναμε ένα πρώτο απολογισμό των εντυπώσεων της πρωτης μέρας.
Η κοινή αίσθηση ήταν ότι το Yerevan δεν έχει πολλά να προσφέρει στον επισκέπτη και η εικόνα της πόλης είναι σχετικά καταθλιπτική (συγκρινόμενη πάντα με πρωτεύουσες πρώην σοβιετικών δημοκρατιών). Ίσως να φταίει η χρωματική ομοιομορφία των κτηρίων, ίσως κι η εποχή που τα δέντρα (πανταχού παρόντα στις λεωφόρους) ήταν γυμνά…. Οφείλω να της καταλογίσω όμως στα θετικά ότι έχει πολλά έργα τέχνης στους δρόμους και η νυχτερινή βόλτα στις φαρδιές λεωφόρους είναι απολαυστική (τουλάχιστον το σκοτάδι κρύβει τις ατέλειες).
Βέβαια δεν θα μπορούσαν να λείψουν και τα πρώτα σχόλια για την εμφάνιση του κόσμου.
Ατυχώς, οι Αρμένιοι γενικά δεν είναι μορφόσογο. Ως και άσχημους θα τολμούσα να τους έλεγα σε σχέση με τους γείτονες γεωργιανούς (για να μην αναφερθώ στους ιρανούς).
Και δεν θα διστάσω να σχολιάσω το μορφολογικό χαρακτηριστικό που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο: την αετίσια μύτη!!! Τόσο αετίσια που έτυχε να διαβάσω στο διαδίκτυο ότι οι ρινοπλαστικές είναι από τις πιο διαδεδομένες αισθητικές επεμβάσεις στην Αρμενία.
Δεν ξέρω λοιπόν αν το ράσο δεν κάνει τον παπά, πάντως η μύτη προδίδει τον Αρμένη!
Γνώθι σ'αυτόν…
Άλλωστε η απόσταση απο το αεροδρόμιο της Γεωργίας προς τη γείτονα Αρμενία ήταν σαν να πετάγεσαι από την Αθήνα στη Κόρινθο για να πιείς ένα ( ; ) ποτήρι κρασί με αγαπημένους φίλους.
Η πρόταση για Πάσχα στην ομόθρησκη (πλην όμως δογματικά αιρετική) Αρμενία ακουγόταν πολύ δελεαστική, μιας και η ευρύτερη περιοχή ήταν ανεξερεύνητη και τα αξιοθέατά της πλήρως στο πνεύμα της Μεγάλης Εβδομάδας: μοναστήρια, μοναστήρια, μοναστήρια….
Από κοντά κι η συμπάθεια εκ μέρους μας: έθνος ανάδελφο κι αυτοί, ταλαιπωρημένοι ανά τους αιώνες, με συνεχείς αγώνες για το δικαίωμα της ιστορικής τους ύπαρξης, με ευημερούσα διασπορά… Βέβαια ρόλο επαιξαν και κάποια ...κατώτερα κίνητρα. Ειδικά όταν οι αρμένιοι στην χώρα μας έχουν να επιδείξουν ταλέντο στη παρασκευή εξαιρετικού παστουρμά και σουντζουκίων, η ιδέα των οποίων έκανε τα σάλια μας να τρέχουν προκαταβολικά.
Ήμασταν δυό, γίναμε τρείς και καταλήξαμε τέσσερις τραβελστορίτες να ετοιμάζουμε βαλίτσες. Με τον travelogato και τον snapper είχα πλούσιο ταξιδιωτικό παρελθόν. Ο νέος, αλλά έμπειρος, συνταξιδιώτης ήταν ο αγαπητός taver, ο οποίος υπέστει σε μια κρασομεζεδοκατάνυξη πλύση εγκεφάλου και υπέκυψε στην πρότασή μας να γίνουμε κουαρτέτο.
Με τους LP ανά χείρας σχεδιάστηκε το πρόγραμμα επί χάρτου, εξασφαλίστηκαν οι διαμονές μέσω booking, νοικιάσαμε αμάξι για τις μετακινήσεις και χαλαροί πλέον περιμέναμε απλά τις βδομάδες να κυλήσουν.
Μαύρο βράδυ λοιπόν φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Τιφλίδας κι επειδή δεν είμασταν διατεθειμένοι να χάσουμε λεπτό, είχαμε συνεννοηθεί να μας παραλάβει οδηγός με minivan και να μας οδηγήσει ασφαλώς ως νυμφίους εν τω μέσω της νυκτός στη πρωτεύουσα της Αρμενίας απ’όπου και θα ξεκινούσε η περιήγηση στη χώρα. Άνετο το minivan, τυπικός στο ραντεβού του ο οδηγός, αλλά ουδείς τον προειδοποίησε ότι θα θέλαμε να κλείσουμε και μια σταλιά τα ματάκια μας αφού δεν χορτάσαμε ύπνο. Με το γκάζι πατημένο τέρμα σε δρόμους με στροφές κι ένα οδόστρωμα άθλιο (εντός Αρμενίας), καταντήσαμε ολίγον φραπέ.
Mια σχεδόν ώρα μετά φτάσαμε στα σύνορα όπου μας υποδέχθηκαν οι αρμένιοι συνοριοφύλακες με τους φακούς στο χέρι επιθεωρώντας πρόχειρα τις αποσκευές μας.
Bari galust Hayastan! Καλωσορίσατε στην Αρμενία.
Και ο πλέον ανυποψίαστος ταξιδιώτης αμέσως θα αντιληφθεί ότι οι αρμένιοι χρησιμοποιούν το δικό τους αλφάβητο αποτελούμενο από μόλις… 38 γράμματα που επινοήθηκε περίπου τον 5ο αιώνα μ.Χ. από τον μοναχό και αργότερα άγιο Μεσρόπ Μαστότς. Αν περιμένετε να το αποκρυπτογραφήσετε χωρίς πρότερη σκληρή προετοιμασία μάλλον είστε χαμένοι από χέρι. Ούτε λόγος βέβαια να γίνεται για τον προφορικό λόγο.. Ένα ευχαριστώ πήγα να μάθω, στραμπούληξα τη γλώσσα μου και το ξέχασα εντός των επόμενων λεπτών. Και ποιό το όφελος άλλωστε, όταν η lingua franca της χώρας είναι τα ρωσικά. Σχεδόν οι πάντες τα μιλούν. Τώρα μας υποχρέωσες θα μου πείτε. Πάντως η έστω νηπιακή γνώση των ρωσικών μου απεδείχθη εξαιρετικά χρήσιμη για να επικοινωνώ.
Πρόταση λοιπόν: Σαν βρεθείτε στον πηγαιμό για Καύκασο αλλά και άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, φροντίστε να έχετε εντρυφήσει στη μαγεία της γλώσσας του Τολστόϊ και του Ντοστογιέφκι (κάτι σπασίμπα, βότκα, καλίνκα, σασλίκ, μπορς, μπάμπουσκα κλπ κλπ ξεχάστε τα. Δεν αποτελούν δείγμα γλωσσικής επάρκειας).
Αφότου είχε χαράξει, κάπου εκτός Yerevan, κάναμε μια στάση σ’ένα σουπερμάρκετ-φούρνο όπου ψωνίσαμε για ένα κολατσιό. Παρατήρηση πρώτη : ενώ βρίσκαμε ότι φίρμες ήθελες σε βότκα ή κονιάκ (ανώνυμες , επώνυμες και γενικώς), μια ικανοποιητική ποικιλία αλλαντικών, (τυριά επιεικώς κάτω του μετρίου) ο πολυπόθητος παστουρμάς ήταν ανύπαρκτος!
Μέσα στα διαλείμματα ύπνου ξύπνιου συνειδητοποίησα ότι η άνοιξη δεν είχε φτάσει ακόμα στην Αρμενία. Τα δέντρα ήταν ακόμα γυμνά από φύλλα και στα ορεινά περάσματα υπήρχε χιόνι.
Προσπαθώντας μέσα στο minivan να ευθυγραμίσουμε τη μπουκιά στο στόμα , σιγά σιγά άρχισε να διαγράφεται η εικόνα των προαστίων της αρμένικης πρωτεύουσας. Με τη μύτη κολλημένη τζάμι ρουφούσαμε άπλυστα τις εικόνες αλλά δεν χρειάστηκε και πολύ να καταλάβουμε ότι η πόλη δεν κερδίζει τα εύσημα ομορφιάς. Μας υποδέχτηκαν τερατουργήματα πολυκατοικιών σχεδόν αφημένα στη τύχη τους να ρημάζουν, τα οποία όμως συνέχιζαν να υπάρχουν και εντός του κέντρου της πόλης. Σφίχτηκε ελαφρώς η καρδιά μας αλλά είπαμε πως νωρίς είναι ακόμα και θα πρέπει να δώσουμε ευκαιρίες στη πόλη να αναδείξει τις ομορφιές της.
Το κατάλυμμα αποδείχτηκε πολύ καλό. Ευρυχωρα δωμάτια, πεντακάθαρα, σε κεντρικό σημείο της πόλης (δίπλα από την όπερα) κάτι που δικαιολογούσε και τις διθυραμβικές κριτικές στο booking.
Δεν χάσαμε λεπτό. Ξεχυθήκαμε στις φαρδιές λεωφόρους.
To Υerevan περηφανεύεται ότι αποτελεί βάσει αρχαιλογικών ευρημάτων μια από τις αρχαιότερες πόλεις του κόσμου. Εντούτοις μια οι αλλεπάλληλοι κατακτητές και μια οι σεισμοί, στη σημερινή μορφή της επικρατεί μια αυστηρη αισθητική σοβιετικής εποχής. Συχνά ταλαιπωρημένης…
Παρατήρηση δεύτερη: Σάββατο, ώρα 9.30πμ: σχεδόν τα πάντα θεόκλειστα και η κίνηση υποτονική. Σαν τους αφηνιασμένους ψάχναμε κάπου να πιούμε ένα καφέ να κυλίσει λίγη καφεϊνη στον οργανισμό μας. Με τα χίλια ζόρια εντοπίσαμε ένα.
Παρατήρηση τρίτη: το κάπνισμα επιτρέπεται παντού ακόμα και σε εσωτερικούς χώρους. Αναμενόμενο άλλωστε για ένα έθνος που φιγουράρει στη διεθνή top list των καπνοθεριακλήδων.
H οβάλ Πλατεία Δημοκρατίας ήταν η πρώτη στάση του οδοιπορικού. Κεντρικό σημείο της πόλης, πριν μερικές δεκαετίες ονομαζόταν Πλατεία Λένιν και φιλοξενούσε το άγαλμά του. Παρελθόν η ΕΣΣΔ; Παρελθόν κι ο αδριάντας του Βλαντιμίρ Ιλιτς Ουλιάνοφ για την πλατεία, μιας και αποκαθηλώθηκε.
Την πλατεία κοσμούν η Εθνική Πινακοθήκη και το Ιστορικό Μουσείο, κυβερνητικά κτήρια και το ξενοδοχείο Marriott, χτισμένα όλα από τον χαρακτηριστικό κοκκινωπό ή ώχρα πορόλιθο που συναντά κανείς παντού στην Αρμενία. Το σκηνικό πλαισώνεται από όμορφα φωτιστικά και συντριβάνια. Η εικόνα εντυπωσιάζει τον επισκέπτη περισσότερο με την αυστηρή της ομοιογένεια και τις μικρές λεπτομέρειες στα σοβιετικής αισθητικής κτήρια. Αλλοιώς δεν έχεις να κάνεις τίποτ’αλλο εκεί. Ούτε ένα καφέ στο πόδι να πιείς που λέει ο λόγος.
Αφού φωτογραφήσαμε κάθε γωνιά της, ο δρόμος μας έφερε στην κοντινή υπαίθρια αγορά του Vernisagge. Βιβλία (τα περισσότερα ρώσικα), σουβενίρ, πίνακες ζωγραφικής, μέχρι και ότι ψιλολόι μπορεί να βάλει ο νους από προηγούμενες δεκαετίες πουλιόταν στους πάγκους. Χαζέψαμε, ψιλοψωνίσαμε όμως το πρόγραμμα επέβαλε να συνεχίσουμε ακάθεκτοι. Αν εκ των προτέρω το γνώριζα θα αφιέρωνα περισσότερο χρόνο καθώς ήταν ένα από τα πιο ζωντανά κι ενδιαφέροντα μέρη της πόλης και θα μπορούσε κανείς ψάχνοντας αρκετά να κάνει κάποιες ενδιαφέρουσες αγορές (ακόμα μετανοιώνω που δεν αγόρασα ένα πίνακα που μου γυάλισε)
Η πυξίδα έδειξε προς το γειτονικό λόφο όπου βρισκόταν το Μουσείο Γενοκτονίας των Αρμενίων. Ξεκινήσαμε να καλύπουμε την απόσταση πεζή όμως η συσσωρευμένη κούραση μας ανάγκασε στο τέλος να σταματήσουμε ένα ταξί. Η διαδρομή παράλληλα στο παρακμιακό πάρκο και τις αδιάφορες πολυκατοικίες δεν παρουσίαζε κάποιο ενδιαφέρον. Ούτε καν ο νεόδμητος καθεδρικός Surp Grigor Lusavorich μας κέντρισε το ενδιαφέρον. Άλλωστε το Yerevan δεν έχει να επιδείξει ενδιαφέρουσες εκκλησίες.
“Tsitsernakaberd” είπαμε στο ταξιτζή αλλά φαίνεται πως η γλωσσολογική μας δεινότητα στα αρμένικα ήταν πτωχή. Μας κοιτούσε σα χάνος. Του το δείξαμε και γραμμένο και τότε ο εγκέφαλός του έκανε ένα κλικ. Έβαλε ρότα... εντελώς αντιδιαμετρικά από το στόχο μας και περνώντας από το κέντρο της πόλης, μας οδήγησε τελικά σε διαφορετικό λόφο όπου βρίσκεται το Πάρκο της Νίκης με το άγαλμα της Μητέρας Αρμενίας. Συνεννόηση μπάχαλο.
Δεν απογοητευτήκαμε όμως. Ούτως ή άλλως ήταν ένα από τα σημεία που ήταν προς επίσκεψη σύμφωνα με το πρόγραμμα.
Η Μητέρα Αρμενία είναι ένα επικών διαστάσεων χάλκινο άγαλμα 22 μέτρων, τοποθετημένη σ’ενα βάθρο ύψους 50 μέτρων (στεγάζει ένα πολεμικό μουσείο αφιερωμένο σήμερα στον πρόσφατο πόλεμο του Nagorno-Karabakh που δεν μπήκαμε στο κόπο να επισκεφθούμε) και συμβολίζει την ειρήνη και τη δύναμη. Κρατώντας ένα ξίφος επιθεωρεί την πόλη με το βλέμμα στραμμένο πού αλλού; στην αιώνια απεχθή γείτονα. Την Τουρκία.
Εικόνα εγκατάλειψης στους χώρους πράσινου κι ένα λούνα παρκ που θύμιζε αντίστοιχα πριν κάποιες δεκαετίες στη χώρα μας συνέθεταν το σκηνικό.
Η θέα απρόσκοπτη προς την πόλη, αλλά τι να δεις πέρα από ένα συνονθύλευμα πολυκατοικιών; Μόνο το ιερό βουνό των Αρμενίων, το Αραράτ, εθνικό σύμβολο αλλά κομμάτι άλλης χώρας, να στέκει περήφανο με τις δυό χιονοσκεπείς κορφές του χαμένες στα σύννεφα.
Aπό τον ένα λόφο, κινηθήκαμε στον άλλο (ευτυχώς ο ταξιτζής κατάλαβε που θέλαμε να πάμε) και βρεθήκαμε στο πάρκο όπου στεγάζεται το Μουσείο της Γενοκτονίας των Αρμενίων. Στον περιποιημένο χώρο όπου πλανιόταν υποβλητική μουσική, εντοπίσαμε αρχικά μια συστάδα δενδρυλίων που είχαν «φυτευτεί» από προσωπικότητες της διεθνούς πολιτικής σκηνής που επισκέφθηκαν το χώρο. Δεν μας πήρε χρόνο να βρούμε και το δεντράκι του Κ.Παπούλια, πριν πάρουμε το δρόμο προς το λιτό κωνικό μνημείο.
Το σχήμα παραπέμπει στο ιερό βουνό των Αρμενίων, το Αραράτ και αποτελείται από 12 επικλινείς πλάκες (παραπέμπουν στις 12 «χαμένες» επαρχίες της Δυτικής Αρμενίας), γύρω από την αιώνια φωτιά που καίει στο κέντρο.
Παρά τον διακαή πόθο μου να επισκεφθούμε το Μουσείο της Γενοκτονίας καθώς το φωτογραφικό υλικό θα ήταν σίγουρα διαφωτιστικό, βρήκαμε τις πόρτες του κλειστές, καθώς το Μουσείο τελεί υπό ανακαίνιση.
Ελαφρώς απογοητευμένοι πήραμε το δρομο επιστροφής προς αναζήτηση ταξί που βεβαια στις ερημιές του λόφου ήταν δυσεύρετο.
Ξεποδαριαστήκαμε φτάνοντας τελικά στα ριζά του λόφου, όπου από τη λεωφόρο πήραμε άλλο ταξί για τον νέο προορισμό μας, το Kaskad.
Σ’όλη τη διαδρομή ο ταξιτζής δεν έβαλε γλώσσα μέσα, αναλύωντας σε άπταιστα ρωσικά την πονεμένη ιστορία της Αρμενίας, τις χαμένες πατρίδες που φτάναν μέχρι το Ερζερούμ και τη Μαύρη Θάλασσα, ενώ δεν ξέχασε να περιλούσει και με διόλου κολακευτικά σχόλια ... ως και τον Πούτιν.Το Κaskad δεν είναι τίποτ’αλλο από μια σειρά από σκαλιά, κρήνες (άνευ νερού) και παρτέρια που καταλήγουν στην αδιάφορη πλατεία με το μνημείο της 50ης επαιτείου της Σοβιετικής Αρμενίας (μόνο η θέα προς την όπερα και την υπόλοιπη πόλη κάτι αξίζει). Ήταν από τις πιο ευχάριστες γωνιές της πόλης. Τα παρτέρια ήταν περιποιημένα κι υπήρχαν ενδιαφέροντα αγάλματα του Botero!
Η βόλτα μεχρι την παρακείμενη Όπερα μέσα από τα όμορφα πάρκα ήταν σε απόλυτη αντιδιαστολή από την ως τώρα αδιάφορη ως θλιβερή εικόνα.
Μιας και ήταν ήδη προχωρημένο απόγευμα, κάναμε μια στάση για παγωμένη μπυρίτσα συνοδεία ομελέττας με, ω του θαύματος, παστουρμά!
Αφού ξεκουραστήκαμε στο ξενοδοχείο, σαν πια είχε νυχτώσει, αποφασίσαμε να δειπνίσουμε σε μια εκ των προτάσεων του tripadvisor. To Afrikyanneri Pandok φιγουράρει στην top 5 λίστα, όμως εμάς δεν μας κέρδισε με ούτε με τις γεύσεις, ούτε με το σέρβις του και ήταν και τσιμπημένο στις τιμές του.
Γυρνώντας στο κατάλυμμά μας, κάναμε ένα πρώτο απολογισμό των εντυπώσεων της πρωτης μέρας.
Η κοινή αίσθηση ήταν ότι το Yerevan δεν έχει πολλά να προσφέρει στον επισκέπτη και η εικόνα της πόλης είναι σχετικά καταθλιπτική (συγκρινόμενη πάντα με πρωτεύουσες πρώην σοβιετικών δημοκρατιών). Ίσως να φταίει η χρωματική ομοιομορφία των κτηρίων, ίσως κι η εποχή που τα δέντρα (πανταχού παρόντα στις λεωφόρους) ήταν γυμνά…. Οφείλω να της καταλογίσω όμως στα θετικά ότι έχει πολλά έργα τέχνης στους δρόμους και η νυχτερινή βόλτα στις φαρδιές λεωφόρους είναι απολαυστική (τουλάχιστον το σκοτάδι κρύβει τις ατέλειες).
Βέβαια δεν θα μπορούσαν να λείψουν και τα πρώτα σχόλια για την εμφάνιση του κόσμου.
Ατυχώς, οι Αρμένιοι γενικά δεν είναι μορφόσογο. Ως και άσχημους θα τολμούσα να τους έλεγα σε σχέση με τους γείτονες γεωργιανούς (για να μην αναφερθώ στους ιρανούς).
Και δεν θα διστάσω να σχολιάσω το μορφολογικό χαρακτηριστικό που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο: την αετίσια μύτη!!! Τόσο αετίσια που έτυχε να διαβάσω στο διαδίκτυο ότι οι ρινοπλαστικές είναι από τις πιο διαδεδομένες αισθητικές επεμβάσεις στην Αρμενία.
Δεν ξέρω λοιπόν αν το ράσο δεν κάνει τον παπά, πάντως η μύτη προδίδει τον Αρμένη!
Γνώθι σ'αυτόν…
Last edited by a moderator:
