Ρωσία Αρκτικός Κύκλος, Σιβηρία, Ταταρστάν, Βόλγας, Καύκασος κι άλλα κομμάτια της μητέρας Ρωσίας

[KonstantinosAlyona]

οι οποίοι μου φάνηκαν και πολύ πολύ πιτσιρικάδες, δηλαδή άνω των 21-22 δεν πρέπει να ήταν κανείς.

Γνωρίζεις πιστεύω ότι στη Ρωσία οι φοιτητές δεν μπορούν να μείνουν όσο γουστάρουν στη σχολη. Αν αφήσεις μαθήματα, φεύγεις, απλά. Επίσης οι περισσότεροι δουλεύουν ενώ σπουδάζουν, θα δεις φοιτήτριες με νεογέννητα κτλ. Πάντως 34 χρόνων με φοιτητικό πάσο, δεν παίζει.

το Inzhir

Δηλαδή "Το σύκο", μου έχει μείνει αυτή η λέξη

 

[Yorgos]

Γνωρίζεις πιστεύω ότι στη Ρωσία οι φοιτητές δεν μπορούν να μείνουν όσο γουστάρουν στη σχολη. Αν αφήσεις μαθήματα, φεύγεις, απλά. Επίσης οι περισσότεροι δουλεύουν ενώ σπουδάζουν, θα δεις φοιτήτριες με νεογέννητα κτλ. Πάντως 34 χρόνων με φοιτητικό πάσο, δεν παίζει.

Είπαμε, είναι μεσαιωνικοί οι άνθρωποι, 300 χρόνια πίσω , άκου δεν έχουν αιώνιους φοιτητές και δουλεύουν κι ούτε μια αφίσα "εκδρομή με τη ΔΑΠ στη Μύκονοοοο με 99 ευρώ και α και ου" με κανένα ξώβυζο για μόστρα, ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ.

Στο μεταξύ στα κτίρια του πανεπιστημίου έμπαινες με ηλεκτρονική κάρτα κι είχε αστυνομία στις εισόδους που τσεκάριζε. Μην κοιτάτε που εγώ είμαι Μητσάρας και μπήκα.

Δηλαδή "Το σύκο", μου έχει μείνει αυτή η λέξη

Του ματς ινφορμέισιον, γουί αρ όπεν μάηντετ.

 

[GKCAPO]

Η ιστορία σας είναι εξαιρετική! Περιμένω εναγωνίως την συνέχεια. Απορώ γιατί κανείς δεν διαμαρτύρεται για την απόλυτη σιγή σας....

 

[fotast]

Η ιστορία σας είναι εξαιρετική! Περιμένω εναγωνίως την συνέχεια. Απορώ γιατί κανείς δεν διαμαρτύρεται για την απόλυτη σιγή σας....

Έτοιμη την έχουμε την διαμαρτυρία αλλά είπαμε να μην πιέζουμε τον συγγραφέα...

 

[GKCAPO]

Έτοιμη την έχουμε την διαμαρτυρία αλλά είπαμε να μην πιέζουμε τον συγγραφέα...

Εννοείται πως είμαστε ευγενείς...Εγώ όμως μπαίνω 3-4 φορές την ημέρα, μήπως και...Εδώ κι ένα μήνα...
Έχουμε και δουλειές...

 

[Yorgos]

Ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον. Θα επανέλθει η ιστορία μετά τις 5.7

 

[James]

Ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον. Θα επανέλθει η ιστορία μετά τις 5.7

Οοοοοοχι φιλαράκι. Θα γράφεις και στις διακοπές σου. Ανάσα μη πάρεις.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14
Γεκατερίνεμπουργκ: Γέλτσινμπουργκ...
​

Η πτήση μου στο (Γ)Εκατερίνεμπουργκ μέσω Μόσχας κύλησε απόλυτα ομαλά και ήδη από το αεροδρόμιο συνειδητοποιεί κανείς πως πρόκειται για μια σοβαρή πόλη. Αυτά που γνώριζα πάντως γι αυτήν πριν από το ταξίδι ήταν ελάχιστα: ότι είναι η γενέτειρα της μετασοβιετικής Μαφίας της χώρας και -συμπτωματικά- και του Γέλτσιν και πως είναι από τις εύπορες πόλεις της αχανούς Ρωσίας. Διαβάζοντας τον οδηγό μου έμαθα και πως έχει πληθυσμό 1,5 εκ, πως είναι η πρωτεύουσα των Ουραλίων, ο τόπος εκτέλεσης των Ρομανόφ, πως διαθέτει έναν ουρανοξύστη με μια από τις καλύτερες θέες αστικού τοπίου στη χώρα και κύκλωσα και το μουσείο στο Μπόρις Γέλτσιν, με την απορία γιατί να κάνει κάποιος μουσείο σε αυτή την προσωπικότητα.

Η πόλη had me at hello όταν στο Yandex ήρθε να με πάρει μια εκπάγλου Ρωσιδούλα ονόματι Νατάλια, η οποία δε μιλούσε Αγγλικά, δεν είχε ρέστα, αλλά είχε ασορτί παντελόνι και βάψιμο νυχιών σε χρώμα διαρροιέ/σκατουλί/κουραδί και τέλος πάντων με πήγε στο σταθμό του τραίνου για να αφήσω το σάκο μου. Το οποίο δεν αποδείχθηκε τόσο εύκολο, αφού η αγαπημένη μου αίθουσα χρίνιανια ήταν κλειστή, τα αυτόματα κουτιά γεμάτα κι εν τέλει ακολούθησα μια μπαμπούσκα που έδειξε σε δυο Ρώσους πού να αφήσουν τις αποσκευές τους, δηλαδή στην αίθουσα VIP, η είσοδος στην οποία είναι μέσω... των Burger King. Η κυρία της αίθουσας αρχικά απάντησε με ένα μεγαλοπρεπές “ΝΙΕΤ” στο ερώτημά μου αν μπορώ να αφήσω τις αποσκευές μου, αλλά με λίγο κλάψιμο και καραγκιοζιλίκια παντομίμα, έσκασε ένα χαμόγελο και δέχθηκε να τις βάλει στην αποθήκη. Γενικά τα χαμόγελα είπαμε πως δεν παίζουν καθόλου εύκολα στη χώρα, αλλά όταν στα δίνουν νιώθεις ότι τα κέρδισες.

Τέλος πάντων, άφησα και την τσάντα και το σάκο, οπότε ήμουν ελεύθερος από βάρη και με αρκετές ώρες στη διάθεσή μου, αφού το τραίνο για το Tobolsk έφευγε περίπου μεσάνυχτα. Το κρύο ήταν παραδόξως τσουχτερό κι αποφάσισα να πάρω το τραμ για το Μουσείο Γέλτσιν, αναρωτώμενος τι διάολο έκανε αυτός ο μεθύστακας που να δικαιολογεί τη δημιουργία μουσείου για πάρτη του. Επειδή παρέδωσε τη χώρα σε δυο ντουζίνες ολιγάρχες;

Το κτίριο με εξέπληξε; Τι μοντερνιά είναι αυτή; Τι πακετάρα έχει πέσει εδώ; Για να μην πω για το αγγλόφωνο audioguide, τα επεξηγηματικά κείμενα σε άψογα Αγγλικά στα εκθέματα, τη θέα σε όλη την πόλη αλλά κυρίως το κόνσεπτ: το μουσείο παρουσιάζει επτά ημέρες από τη ζωή του Γέλτσιν, εστιάζοντας σε επτά αποφάσεις του που έκριναν τη στροφή της Ρωσίας στην κονοβουλευτική δημοκρατία (λέμε τώρα). Το εισαγωγικό βίντεο που προβάλλεται σε ειδική αίθουσα με τεράστια κυρτή οθόνη με έκανε να ανατριχιάσω: φοβερά γραφικά όπου σε φουτουριστικά animation βλέπει κανείς τους Rus να επεκτείνονται στις στέπες, το Λένιν να κάνει ομιλίες, να εισβάλλουν σκηνές από το Δεύτερο Παγκόσμιο, το Γκορμπατσόφ να διαλύει το τείχος του Βερολίνου με ένα γερανό κατεδαφίσεων και στο τέλος όλες οι μεγάλες προσωπικότητες της Ρωσίας εμφανίζονται ο ένας δίπλα στον άλλον από τη Μεγάλη Αικατερίνη μέχρι... το Γέλτσιν.

Προχωρώντας και παρακολουθώντας την ιστορία του Γέλτσιν, αντελήφθην την ιδέα: η βασική του προσφορά δεν είναι τα όσα έκανε στην οικονομία (που μιλάμε για εγχειρίδιο καταστροφής) αλλά το ότι άνοιξε το δρόμο για τη δημοκρατία, τις εκλογές, ενώ η δεύτερη εκλογική του νίκη θεωρείται πως δημιούργησε τις βάσεις για τη δημοκρατία, αφού σε περίπτωση νίκης του Ζουγκάνοφ η χώρα υποτίθεται πως θα επέστρεφε στον κομουνισμό, όπως και αν είχε πετύχει το πραξικόπημα εναντίον του. Δεκτά αυτά, αλλά δεν είδα πουθενά να αναφέρεται πως η όλη ανατροπή σε εκείνες τις εκλογές, με το Γέλτσιν να παίρνει... 4% στην πρόθεση ψήφου στην αρχή της προεκλογικής εκστρατείας, δεν έγινε έτσι απλά, αλλά μετά από συμφωνία με τους 22 ολιγάρχες, στους οποίους ο Γέλτσιν υποσχέθηκε να δώσει και ό,τι είχε απομείνει από τους εθνικούς πόρους, με αντάλλαγμα την οικονομική και -κυρίως- μιντιακή στήριξη. Καμία νύξη για τις σχέσεις του με τη μαφία, ενώ τα μόνα προβλήματα υγείας του αποδίδονται... στην καρδιά του κι όχι στο ποτήρι. Κορυφαία σκηνή τα βίντεο όπου διάφοροι όχι και τόσο δημοκρατικοί ηγέτες εκθειάζουν τη δημοκρατικότητα του Γέλτσιν, ξεχώρισα την ομιλία του... Λουκασένκο .

Παρόλα αυτά το μουσείο είναι άκρως ενημερωτικό, με πολλές άγνωστες -σε μένα τουλάχιστον-πτυχές της εποχής Γέλτσιν να φωτίζονται: το γράμμα στο Γκορμπατσόφ τη δεκαετία του '80 με τις διαφωνίες του για την κατεύθυνση που έχει πάρει η χώρα, η παραίτηση από το ΚΚ εντός Βουλής κλπ. Συμφωνεί-διαφωνεί κανείς με τα συμπεράσματα, η παρουσίαση ήταν ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ, ενώ φοβερά ήταν τα βίντεο για τη μαύρη αγορά και το βομβαρδισμό των κυβερνητικών κτιρίων από τα τανκς, δίνουν μια πολύ καλή ιδέα του πλήρους χάους της μετασοβιετικής εποχής.

Το υπόλοιπο κτίριο, με καφέ, εμπορικό κέντρο και χώρους πολιτισμού ήταν κι αυτό εντυπωσιακό, αλλά προτίμησα να φύγω για τον ουρανοξύστη Vysotskiy για να δω την πανοραμική θέα της πόλης. Μη σας τα πολυλογώ, μούφα μου φάνηκε, σιγά τη θέα και ήταν κι ακριβά, πεταμένα λεφτά.

Αντίθετα, η πρόταση για να φάω στο “shoko” ήταν εξαιρετική. Γέλασα με τις κοπελίτσες, που φυσικά δεν ήξεραν λέξη Αγγλικά, αλλά κατάφερα να παραγγείλω ριζότο, μια πολύ ωραία σαλάτα και φυσικά γλυκάκι, πριν συνεχίσω τη νυχτερινή μου βόλτα. Η πόλη έχει ζωάρα, σε αντίθεση με το Ιρκούτσκ ας πούμε, αλλά ένιωσα πως κρύωσα, την άρπαξα ή τσίμπησα κανέναν κορωνοιό; Είχα ξαφνικά μεγάλη καταρροή, πόνο στο κούτελο και ίσως και λίγο πυρετό. Έψαξα στο γούγλη για διανυκτερεύον φαρμακείο, πήρα τα βασικά από τον πιτσιρικά φαρμακοποιό που δε φάνηκε να σκιάζεται και πήγα στο σταθμό του τραίνου.

Παρέλαβα τις αποσκευές μου από την κυρία "νιετ", πήγα στο βαγόνι μου και διαπίστωσα πως θα μοιραζόμουν το θάλαμο με έναν υπέρβαρο Ρώσο που ροχάλιζε σα λοκομοτόρα κι έφτυνε φλέματα (εν μέσω πανδημίας) σα λάμα. Αυτό με τη “μαγεία του ταξιδιού με το τραίνο” δεν το κατάλαβα ποτέ.


Έτσι, για να μην ξεχνάμε σε τι εποχή ταξίδεψα.

Τα χεράκια της φωνάρας Νατάλια με τα κουραδί νύχια.

Αθάνατη ΕΣΣΔ.

Αγαπώ κυριλλικό αλφάβητο.

Αγαπώ και ξεχαρβαλωμένα τραμ.

Πολλά σύγχρονα κτίρια η πόλη.

Αλλά το πιο εκθαμβωτικό είναι το Κέντρο Γέλτσιν.

Στο μεταξύ το καφέ ονομάζεται "1991" λες και είναι καμιά ημερομηνία που θυμάται κανείς με νοσταλγία.

Το προεδρικό αυτοκίνητο είναι το πρώτο έκθεμα που αντικρύζει κανείς στο μουσείο.

Η κυρτή οθόνη με το φοβερό βίντεο που δείχνει την ιστορία της Ρωσίας ανά τους αιώνας και αναδεικνύει το Γέλτσιν ως μια από τις κορυφαίες 5 φυσιογνωμίες. Εδώ η εκκίνηση, με την πόρτα και το λουκέτο να σπάνε.

Οι υπόλοιπες φωτογραφίες δε νομίζω πως χρειάζονται επεξήγηση, είναι iconic στιγμές της ρώσικης ιστορίας.

Ε κι ένας πατερούλης πάντα χωράει.

Και το φωτογραφικό υλικό του μουσείο ήταν πολύ αξιόλογο.

Μπαίνεις στο ιστορικό λεωφορείο και αντικρύζεις το Γέλτσιν και τη μαμά του να μιλάει για την παιδικη του ηλικία.

Για να πας από τη μία αίθουσα στην άλλη περνούσες μέσα από κλασικά σοβιετικά σπίτια.

η διαχωριστική γραμμή της ιστορίας ανάμεσα σε Ρωσία και ΕΣΣΔ.

Εξαιρετική και η θέα.

Το γραφείο από όπου έκανε την ανακοίνωση της παραίτησής του ο πρόεδρος Γέλτσιν.

Δεν είμαι εγώ κοντός, ο Γέλτσιν είναι 2.14.

Κτιριάρα του έφτιαξαν πάντως.

Και η θέα από τον ουρανοξύστη που λέγαμε. Σιγά τα ωά.

Μια χαρά φάγαμε στη Ρωσία.

Πολλά και τα όμορφα κτίρια στο Εκατερίνεμπουργκ, άξιζε η βόλτα. Κρίμα που ξεχάστηκα και δεν πήγα στο σημείο εκτέλεσης των Ρομανόφ.

 

[evaT]

Αυτή η πρώην ΕΣΣΔ κάτι μου κάνει...Φοβερό ταξίδι και περιγραφές.
Γιώργο δεν είναι κουραδί τα νύχια της κοπέλας, μόκα το λέμε το χρώμα

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 15
Tobolsk: To Τολέδο της Σιβηρίας και ο Dr Snoopy​

Tα φλέματα του Ρώσου συνεπιβάτη μου συνεχίστηκαν όλο το βράδυ, όπως και ο ασταμάτητος βήχας του, ενώ εκτός από τις μάσκες δεν του είχαν μιλήσει ούτε για το Rexona.Τέλος πάντων, μια χαμογελαστή ταβάριτσα μας γνωστοποίησε πως φτάσαμε στο Τομπάλσκ, όπου και θα διανυκτέρευα.

Την πόλη την είχα επιλέξει ως πρώην πρωτεύουσα της Σιβηρίας, επειδή είναι σχετικά μικρή κωμόπολη (100.000 κάτοικοι) κι επειδή διάβασα πως το λευκό της Κρεμλίνο είναι από τα πιο όμορφα της χώρας. Με πλούσια ιστορία, αφού αποτέλεσε το κέντρο εποίκησης της Σιβηρίας το 16ο αιώνα, ήταν από τα βασικά χάιλάιτς που είχα σημειώσει, ενώ λίγες ώρες μακριά βρισκόταν και το Tyumen, από όπου θα μπορούσα να πάρω πτήση για τον επόμενο προορισμό μου (εκτός Σιβηρίας πια) τη μεθεπόμενη.

Είδα στο κινητό μου πως το ξενοδοχειάκι μου δεν ήταν και πολύ μακριά από το σιδηροδρομικό σταθμό, οπότε αποφάσισα να πάω με τα πόδια. Το κακό είναι πως πια είχα πολύ μεγάλη καταρροή, άρχισαν να βουλώνουν και τα αυτιά μου κι ένιωθα και μια σχετική δυσφορία. Το καλό ήταν πως ο καιρός ήταν ηλιόλουστος. Μπήκα μάλιστα σε ένα λεωφορείο, αλλά κατέβηκα σύντομα λόγω ζέστης, όντας και ζαλωμένος με το σάκο μου και φορώντας το μπουφάν μου ίδρωνα, μη έχοντας ιδέα πώς τα καταφέρνουν αυτοί οι σατανάδες οι Ρώσοι και δεν ιδρώνουν φορώντας κάτι παλτά από προβιές, μάλλινα γάντια και σκούφους που χωράνε δυο γάτες σε παστωμένα λεωφορεία.

Πράγματι, είδα όμορφα κτιριάκια και μια πολύ τακτοποιημένη πόλη μέχρι να φτάσω στο ξενοδοχείο μου, που όντως θα μπορούσε να είναι δικό μου, αφού ονομάζεται Georgievska. Δεν το περίμενα τόσο μεγάλο, αλλά η νταρντάνοβα που μου έκανε τσεκ ιν (χωρίς Αγγλικά φυσικά) με οδήγησε σε ένα δωμάτιο εκτός του κεντρικού κτιρίου. Θυμάμαι ότι ανεβαίνοντας τις σκάλες χάζεψα βλέποντας τις γάμπες της, πρέπει να ήταν 3-4 φορές σαν του Πύρρου Δήμα και φαινόταν πως έτσι ήταν από την κατασκευή τους, η γυναίκα πρέπει να ήταν μίνιμουμ 1.90, με περίεργη σωματοδομή και τεράστιο κεφάλι με θεόρατη μύτη και παλάμες σαν του Αντετοκούμπο, νταρντάνοβα όνομα και πράγμα δηλαδή.

Το δωμάτιό μου ήταν όμορφο, αλλά κυρίως είχε αξιοπρεπές ντους όπου πήγα σφαίρα, τόσο επειδή είχα περάσει την προηγούμενη στο τραίνο, όσο κι επειδή έλπιζα ότι με το ζεστό νερό θα κατάφερνα κάποια αποσυμφόρηση στη μύτη μου. Δυστυχώς αυτό δε συνέβη, αλλά είπα να μην πτοηθώ και να βγω να δω την πόλη, παρά τη δυσφορία που ένιωθα.

Το Κρεμλίνο ήταν σε περπατήσιμη απόσταση, άλλωστε στην παλιά πόλη βρισκόμουν, και πράγματι ήταν εντυπωσιακό, τεράστιο και κατάλευκο, ενώ φτάνοντας στην άκρη του διαπίστωνε κανείς ότι η γεωγραφική θέση της παλιάς πόλης ήταν εξαιρετική, αφού το Κρεμλίνο είχε κτιστεί στην άκρη μιας χαράδρας, θυμίζοντας ολίγον από Τολέδο. Το καλύτερο μουσείο της πόλης υποτίθεται πως είναι το πρώην Αντικυβερνείο, που παρότι πολύ καλοδιατηρημένο ως κτίριο είχε μάλλον βαρετά εκθέματα, αν κι ακόμη κι έτσι έμαθα πραγματάκια, όπως για παράδειγμα ότι η Μεγάλη Αικατερίνη ήταν κακάσχημη και πολύ πιο νταρντάνα κι από τη ρεσεψιoνίστ του Georgievska. Επίσης έμαθα πως το Τομπάλσκ ήταν το ρποπύργιο της Ρωσίας στις εποχές της δόξας τους, κάτι σαν το τελευταίο σύνορο.

Περπάτησα κι άλλο, πείνασα κι ένα από τα όμορφα κτιριάκια που είδα ήταν το εστιατόριο Τρακτίρ, το οποίο και τίμησα. Χρησιμοποιώντας τις φωτογραφίες του μενού και το γούγλομεταφραστή κατάφερα μάλιστα να ζητήσω η σούπα μου να έρθει καυτερή, μπας και ξεβουλώσει κάποιο αυτί, αλλά ούτε τότε τα κατάφερα. Έφαγα πάντως καλά, με μια ωραία σαλάτα λαχανικών, ένα καλό ψάρι κι έκλεισα με το αγαπημένο πια στανταράκι της ημέρας, το σουφλέ σοκολάτας.

Στο ξενοδοχείο πάντως γύρισα καταπονημένος, με ενοχλούσε και η αφόρητη ζέστη στο δωμάτιο (έλεος με τη θέρμανση σε αυτή τη χώρα!) και ξάπλωσα για να ξυπνήσω λίγη αργότερα με την αίσθηση ότι ανέβαζα πυρετό. Πράγματι, το θερμόμετρο έδειξε δέκατα, ένιωσα πως ανέβαινε ο πυρετός και τον άφησα να δω μέχρι πού θα φτάσει, οπότε και άγγιξε το 37.4 . Οι οδηγίες που μας είχαν δώσει κατά την είσοδο στη χώρα έλεγαν να πάμε σε γιατρό μόνο αν έχουμε άνω του 38, αν χάσουμε την οσμή μας ή αν έχουμε βήχα, οπότε αποφάσισα να μην πανικοβληθώ, άλλωστε η καταρροή από μια γρήγορη ματιά που έριξε δεν αναφερόταν στα βασικά συμπτώματα covid. Είχα και πρησμένους αδένες, το οποίο το θεώρησα ύποπτο, αλλά ήθελα να ρωτήσω κι ένα γιατρό.

Πού βρίσκουμε γιατρό σε μια κωμόπολη της Σιβηρίας; Ε, στο travelstories. Θυμόμουν ότι είχα δει κάποια handles με “Dr” και όντως βρήκα τον... @DrSnoopy. Με όλο το θράσος λοιπόν του έστειλα μήνυμα με το καταπληκτικό περιεχόμενο “φίλε να σε ρωτήσω, είσαι όντως γιατρός;”. Επειδή το φόρουμ γιατρεύει πάσα νόσο και πάσα χαριτωμενιά, ο άνθρωπος όχι μόνο μου απάντησε αλλά τις επόμενες μέρες μου έδινε και πολύ χρήσιμες ιατρικές συμβουλές και με καθησύχαζε. Ένα δημόσιο ευχαριστώ στον άνθρωπο κι από εδώ, που να πω ότι στη -δυστυχώς- πολύ σοβαρή περιπέτεια που περνάω όχι απλά μου έχει σταθεί, αλλά του τα έχω κάνει τσουρέκια κι είναι πάντα εκεί, με καλή διάθεση, σύνεση και τις γνώσεις του. Αγαπητέ σε ευχαριστώ για όλα, από καρδιάς. Σου είμαι υπόχρεος για όλα όσα κάνεις για μένα, απόδειξη πως τα φόρουμ είναι κάτι παραπάνω από χώρος ανταλλαγής απόψεων, τουριστικών πληροφοριών και τσακωμών, είναι πάνω απ' όλα κοινότητες. Τώρα μην αρχίσετε και του γράφετε όποτε πάτε ταξίδι!!

Στα καλά παιδιά του φόρουμ είναι και ο @KonstantinosAlyona , στον οποίο κατέφυγα προκειμένου να μάθω πού μπορώ να βρω ένα rapid test ή self test στη Ρωσία για να σιγουρευτώ πως δεν έχω κορωνοιό. Αρχικά μου είπε πως είναι διαθέσιμα σε φαρμακεία, αλλά εντός ολίγων λεπτών η Alyona του είπε πως αν με βρουν θετικό θα πρέπει να μείνω 14 μέρες σε κρατική δομή απ' όπου θα μπορώ να βγω μόνο μετά από τρία αρνητικά τεστ, οπότε έκατσα στα αβγά μου.

Αποφάσισα να πέσω για ύπνο και να αποφασίσω την επόμενη τι θα έκανα, ενώ έκλινα προς το να πάω στο Tuymen, που τέλος πάντων και μεγαλύτερη πόλη είναι και αεροδρόμιο έχει. Η αλήθεια είναι ότι ψυχολογικά ήμουν ετοιμασμένος ότι ίσως κολλήσω κορωνοιό, ήξερα ότι το να ταξιδέψω δεν ήταν η πιο έξυπνη απόφαση αλλά ήταν ρίσκο υπολογισμένο. Τις επόμενες μέρες θα με έζωναν λίγο τα φίδια...


Πολύ χαμογελαστή η συγκεκριμένη provodnitsa.

Στα μνημεία δεν παίζονται οι Ρώσοι.

Δεν έχω ιδέα ποιος είναι, αλλά μου άρεσε, σαν από διαφήμιση Μάρλμπορο ήταν.

Είχε και τα ξύλινα σπιτάκια του.

Και το Κρεμλίνο κατάλευκο.

Νταρντάνοβα.

Είπαμε, Τολέδο φάση, απόρθητο το φρούριο.

Το εστιατοριάκι που έφαγα πολύ καλά.

Πάντα προτιμάμε διαιτητικές επιλογές για επιδόρπιο.

 

[evaT]

Κράτα μας κι άλλο σε αγωνία...μπορείς!

 

[KonstantinosAlyona]

Αγαπώ και ξεχαρβαλωμένα τραμ.

Ελααα, το συγκεκριμένο δεν είναι και πολύ άσχημο, είμαι σίγουρος ότι έχεις μπει σε χειρότερα.

η Μεγάλη Αικατερίνη ήταν κακάσχημη και πολύ πιο νταρντάνα

Στην περίπτωσή της, δηλαδή, ο όρος "Μεγάλη" είναι κυριολεκτικός, όχι σαν τον Ναπολέων ξέρω γω, ε;

Παρεμπιπτόντως, τόσα ταγκαρίσματα (για καλό λόγο) που με έχεις κάνει στην ιστορία αυτή, ούτε στα χρόνια προ γάμου δεν έπεφταν.