Βολιβία Περού Χιλή Από τον Αμαζόνιο στις Άνδεις & από την Έρημο στον Ειρηνικό

[annoulafolle]

Καλησπέρα και από μένα...
Είναι η πρώτη φορά που γράφω μία ιστορία και ελπίζω να καταφέρω να σας ταξιδέψω, όπως ταξιδεύω και εγώ μέσω των διάφορων ιστοριών που διαβάζω σε αυτό το φόρουμ...
Έχουν περάσει 6 εβδομάδες από το τέλος του ταξιδιού μας και σιγά σιγά αρχίζω να επιστρέφω στην πραγματικότητα και να νιώθω έτοιμη να μοιραστώ μαζί σας όλα αυτά που ζήσαμε.
Πού πήγαμε όμως; Όσοι με ξέρουν καλά, ξέρουν ότι από μικρή είχα ένα όνειρο (καλά πολλά έχω, αλλά ίσως το πιο σημαντικό ταξιδιωτικά)...να πάω στο Περού και στη Χιλή! Για κάποιο ανεξήγητο λόγο έχω πάθος με τη Λατινική Αμερική!
Έτσι λοιπόν πέρυσι γύρω στον Ιανουάριο 2018 αποφάσισα να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα... Βοήθησαν βέβαια και οι συγκυρίες, γιατί λόγω γάμου είχαμε για πρώτη φορά στη ζωή μας λίγα λεφτουδάκια στην άκρη και μία δουλειά που μου επέτρεψε να φύγω για 5 ολόκληρες βδομάδες...
Το είπα λοιπόν στο σύζυγο, ο οποίος στην αρχή έπαθε ένα ψιλοεγκεφαλικό... Ήταν αδιανόητο για εκείνον να λείψει από την εργασία του 5 ολόκληρες βδομάδες (ελεύθερος επαγγελματίας). Αδιανόητο ήταν βέβαια και για τους γονείς μας, τους φίλους μας, κ.α. Εγώ όμως ήμουν ανένδοτη..Δεν ήθελα να πάω τόσο μακριά για μόνο δύο βδομάδες, να δω τα πιο σημαντικά, να βγάλω 5 φωτογραφίες και να φύγω. Ήθελα να ζήσω μία περιπέτεια! Ούτως ή άλλως το πάλαι ποτέ όνειρό μας με την κολλητή μου ήτανε να πάμε για ένα χρόνο, άντε το λιγότερο 6 μήνες στη Λατινική Αμερική! Τελικά οργανώσαμε το ταξίδι γύρω από τα Χριστούγεννα και έτσι ήταν εφικτό και για τους δυο μας να λείψουμε 5 εβδομάδες.... Και εκεί γύρω στο Φεβρουάριο ξεκίνησε ο πυρετός της προετοιμασίας. Εγώ ήθελα σίγουρα Περού και Χιλή και ο σύζυγος Μεξικό. Για λίγο έπεσε και η ιδέα για τα νησιά Γκαλαπάγκος (άλλος διακαής πόθος), αλλά τελικά μετά από πολύ ψάξιμο, καταλήξαμε να αποφασίσουμε να πάμε Περού, Βολιβία και Χιλή. Το Μεξικό το αφήσαμε για την επόμενη φορά.
Γύρω στο Μάιο λοιπόν κλείσαμε και τα αεροπορικά μας εισιτήρια μέσω του expedia.de. Αναχώρηση 8/12/18 από Βρυξέλλες (όπου ζω εγώ) Λίμα μέσω Μαδρίτης και επιστροφή 13/01/19 από Σαντιάγο πάλι μέσω Μαδρίτης με την αγαπητή Latam. 969 ευρώ ο καθένας μας. Γύρω στο Μάρτιο είχαμε βρει και αρκετά φτηνότερα (780 ευρώ), αλλά για διάφορους λόγους δεν μπορούσαμε να τα κλείσουμε νωρίτερα.
Μόλις κλείσαμε και τα αεροπορικά μας, ξεκίνησε ο πραγματικός πυρετός της προετοιμασίας, ποιές πόλεις θα επισκεφτούμε, πόσες μέρες θα κάτσουμε στην κάθε μία, πιο τρεκ θα κάνουμε στο Περού, πως θα μετακινηθούμε, θα πάμε στην Παταγονία, τί έχει η Βολιβία να δούμε; κ.ο.κ.... Στην κυριολεξία σχεδόν κάθε βράδυ μετά τη δουλειά και κάθε σαββατοκύριακο διάβαζα ταξιδιωτικούς οδηγούς, blogs, βιβλία σχετικά με τη Λατινική Αμερική για να δω τι ακριβώς θα κάνουμε και πως θα το κάνουμε. Στο σημείο αυτό να πω, ότι μέσα από το διάβασμα έμαθα άπειρες πληροφορίες για την Λατινική Αμερική, για τις κατακτήσεις των Ισπανών και Πορτογάλων, για την εκμετάλλευση των ιθαγενών. Ένα ολόκληρο κεφάλαιο της Ιστορίας, του οποίου απλά αγνοούσα την ύπαρξή και ας το παίζω λάτρης της Ιστορίας. Πολλές φορές θύμωνα με τον εαυτό μου που αγνοούσα ένα τόσο σημαντικό κεφάλαιο της ανθρώπινης σύγχρονης ιστορίας. Έτσι λοιπόν σιγά σιγά άρχισε να βγαίνει και το πρόγραμμά μας και πολύ νωρίς συνειδητοποίησα ότι μέσα σε 5 βδομάδες απλά θα πάρουμε μία μικρή μυρουδιά των όσων υπέροχων πραγμάτων και τοπίων έχουν να προσφέρουν αυτές οι χώρες. Το άλλο που συνειδητοποίησαμε και οι δύο μας είναι ότι πάμε σε ισπανόφωνες χώρες και από ισπανικά γιοκ. Αποφασίσαμε λοιπόν να ξεκινήσουμε μαθήματα ισπανικών αλλά θέλαμε να τα κάνουμε παρεούλα, αφού παρεούλα θα πηγαίναμε και το ταξίδι μας...Μας πήρε κάμποσο καιρό να βρούμε κάποιον που θα δεχόταν να κάνει μαθήματα μέσω σκαιπ. Τελικά βρήκαμε μία πολύ συμπαθητική Ισπανιδούλα και έτσι τον Οκτώβριο ξεκινήσαμε μία φορά την εβδομάδα τα μαθήματα μας. Όλα και όλα 8 μαθήματα καταφέραμε να κάνουμε, αλλά μας βοήθησαν πάρα πολύ στο ταξίδι μας.
Γύρω στον Ιούλιο εκεί που συζητούσαμε με τον σύζυγο τις λεπτομέρειες του ταξιδιού, αποφάσισε να πιάσει στα χέρια του τον οδηγό της Χιλής που μόλις μου είχε χαρίσει μία φίλη μου. Τον άνοιξε τυχαία σε μία σελίδα και ξαφνικά το πρόσωπό του άστραψε! '' Ρε συ το νησί του Πάσχα ανήκει στη Χιλή! Το είχα ξεχάσει! Όταν ήμουν στο Δημοτικό, στην πρώτη μου εργασία για τη γεωγραφία είχα φτιάξει ένα ξύλινο μοάι και ονειρευόμουν πως κάποια μέρα θα πάω... μήπως να πάμε;'' Εγώ δεν ήξερα και πολλά για το νησάκι αυτό, παρά μόνο ότι είναι πολύ ακριβός προορισμός. Επίσης αν πηγαίναμε εκεί θα έπρεπε να αφήσουμε εκτός είτε τον Αμαζόνιο, είτε την Παταγονία (όνειρα ζωής και τα δύο). Επειδή όμως είδα πως είχε ενθουσιαστεί (και δεν είναι σαν και εμένα να ενθουσιάζεται με το παραμικρό), είμαι και νησιώτισσα (Σιφνιά), οπότε είχα την περιέργεια να δω πως είναι ένα νησάκι στη μέση του Ειρηνικού, αμέσως κοιτάξαμε για εισιτήρια. Μπήκαμε στο σάιτ της Latam και τσεκάραμε τιμές. Οι τιμές, όπως το περίμενα ήταν στο θεό! 1000 ευρώ το άτομο να πάμε και να γυρίσουμε. Πιο ακριβά από το να πάμε από την Ευρώπη στη Νότια Αμερική! Ο σύζυγος καταστεναχωρήθηκε... Εγώ το έβαλα πείσμα να βρω πιο φτηνά εισιτήρια και όσο εκείνος κοιμόταν εγώ άρχισα να ψειρίζω το ιντερνετ να βρω πληροφορίες για το πως να βρούμε πιο οικονομικά εισιτήρια για το Ράπα Νούι. Μετά από αρκετό ψάξιμο, βρήκα ένα ταξιδιωτικό μπλόγκ που έλεγε ότι αν μπεις στο χιλιάνικο σαιτ της Latam οι τιμές είναι πιο φτηνές. Και όντως! Βρήκαμε εισιτήρια με 500 ευρώ πήγαινε- έλα! Δεν το σκέφτηκα δευτερόλεπτο. Έτρεξα να ξυπνήσω το έτερον ήμισυ και κατευθείαν τα κλείσαμε! Ήταν πλέον γεγονός ότι θα πηγαίναμε σε ένα από τα πιο απομακρυσμένα μέρη στον κόσμο!
Πληροφορίες για το πως κλείστηκαν οι υπόλοιποι προορισμοί στη συνέχεια της ιστορίας, γιατί δεν θα φτάσουμε ποτέ στη Λίμα.
6 Δεκεμβρίου κατέφτασε ο σύζυγος από Ελλάδα στις Βρυξέλλες και έτρεχε ο καημένος να κάνει τις τελευταίες αγορές και συνάλλαγμα. Εγώ κατόρθωσα να φύγω στις 7 Δεκεμβρίου από τη δουλειά στις 11.30 το βράδυ και αμέσως έτρεξα να φτιάξω το backpack μου γιατί στις 8 το πρωί ήταν επιτέλους η πτήση μας! Αφού κατόρθωσα να χωρέσω όλα τα πράγματα μου στο backpack (θα συναντούσαμε από υψηλές μέχρι πολύ χαμηλές θερμοκρασίες) και να ξαπλώσω μία ωρίτσα (για ύπνος ούτε συζήτηση! εδώ δεν κοιμάμαι από τον ενθουσιασμό μου κάθε φορά που είναι να πάω στο νησάκι μου, τότε θα κοιμόμουν που σε λίγες ώρες το πιο τρελό μου όνειρο θα γινόταν πραγματικότητα!;;!) φτάσαμε στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών στις 6 π.μ. Η πτήση μας ήταν προγραμματισμένη για 7.40 π.μ. Βρυξέλλες - Μαδρίτη. Όλα πήγαν μία χαρά και κατά τις 9.30 - 10.00 φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης. Είχαμε 3 ωρίτσες να περιμένουμε και τις περάσαμε με τον καλύτερο τρόπο, καταβροχθίσαμε από ένα τέλειο σαντουιτσάκι με χαμόν ο καθένας μας! Τα κέφια μας ήταν στα ύψη και όλο συζητούσαμε για μελλοντικά ταξίδια... Κάπως έτσι φτάσαμε μπροστά στο gate που έγραφε Λίμα και τότε συνειδητοποίησα ότι το όνειρό μου γίνεται πραγματικότητα! Και άρχισα το παραλήρημα, και αν δεν ήταν όλα τόσο ιδανικά όσο τα περίμενα; και αν παθαίναμε κάτι; κλπ... ο καημένος ο σύζυγος καθόταν στωικά και με άκουγε...Μόλις μπήκαμε στο αεροπλάνο και απογειωθήκαμε κάπως ηρέμησα και άρχισα να ξαναδιαβάζω τις σημειώσεις μου για τη Λίμα. Για να κάνουμε όλα αυτά που είχα γράψει θα έπρεπε να κάτσουμε τουλάχιστον 5 μέρες εκεί, οπότε άρχισα να σκέφτομαι τί είναι το πιο σημαντικό για μας... Για τη Λάταμ/Iberia έχω να πω ότι οι θέσεις δεν ήταν όσο άνετες περίμενα. Η μόνη πτήση εκτός Ευρώπης που είχα κάνει μέχρι τότε στη ζωή μου ήταν με Κατάρ για Σιγκαπούρη και ήταν μία όαση, μπροστά σε αυτό που έβλεπα. Με δυσκολία χωρούσαμε στα καθίσματα και το χειρότερο ήταν ότι δεν μας έφερναν ποτέ νερό! Έπρεπε να σηκωνόμαστε εμείς να ζητάμε! Στην Κατάρ περνούσαν κάθε 10 λεπτά και μας έδιναν ότι θέλαμε, νερό, σοκολάτες, κρασιά, εδώ τίποτα! Μετά από 11 ώρες πτήση φτάσαμε αργά το απόγευμα στη Λίμα. Το χόστελ που μείναμε (Casa del Viajero, πολύ συμπαθητικό) μας είχε κανονίσει μεταφορά από το αεροδρόμιο στο Μιραφλόρες. Πάθαμε ένα σοκ με το πως οδηγούν στη Λίμα, αλλά ήμουν τόσο χαρούμενη που ήμουν εκεί (και είχαν φτάσει και τα βαλιτσάκια μας) που δεν με ένοιαζε τίποτα. Ήπιαμε μία παγωμένη μπυρίτσα στην ταράτσα του χόστελ για να χαλαρώσουμε και γύρω στις 10 μ.μ. τοπική ώρα πέσαμε για ύπνο. Την επόμενη μέρα μας περίμενε η Λίμα να την ανακαλύψουμε!

 

[annoulafolle]

Λίμα 8/12 – 10/12

Λόγω διαφοράς ώρας ξυπνήσαμε γύρω στις 5.30 τα ξημερώματα. Εγώ ανυπομονούσα να πάμε να εξερευνήσουμε την πόλη. Σηκωθήκαμε, κάναμε τα μπανάκια μας και δεν περνούσε η ώρα με τίποτα! Το πρωινό σερβιριζόταν από τις 7.30 και έπειτα. Ευτυχώς είχα τη γιορτή μου και άρχισαν τα πρώτα τηλεφωνήματα από συγγενείς και φίλους στην Ευρώπη και έτσι πέρασε η ώρα. Φάγαμε ένα ωραιότατο πρωινό στην εσωτερική αυλή του χόστελ μας και κατά τις 8.30 ξεχυθήκαμε στους δρόμους της υπέροχης Λίμα. Ο καιρός ήταν υπέροχος, μπλε ουρανός, ήλιος και ζέστη! Ότι μου χρειαζόταν μετά την γκριζούρα του Βελγίου. Πρώτο μας μέλημα ήταν να πάμε να σηκώσουμε σόλες και ευτυχώς βρήκαμε μία τράπεζα πολύ κοντά από εκεί που μέναμε. Αμέσως μετά επιβιβαστήκαμε σε ένα ταξί για να πάμε προς το ιστορικό κέντρο. Ευτυχώς ήταν ακόμα πολύ πρωί οπότε δεν είχε καθόλου κίνηση και σε λιγότερο από 20 λεπτά φτάσαμε στην πλατεία Σαν Μαρτίν. Πολύ όμορφη πλατεία με λευκά κτίρια αποικιακού ρυθμού και μωβ λουλουδάκια. Από εκεί πήραμε έναν πεζόδρομο ο οποίος μας οδήγησε στην Plaza de Armas με τα φοβερά κίτρινα κτίρια, επίσης αποικιακού ρυθμού, το Palacio del Gobierno και τον πανέμορφο καθεδρικό. Αφού η μηχανή πήρε φωτιά να βγάζει φωτογραφίες, κάτσαμε σε ένα από τα παγκάκια της πλατείας να απολαύσουμε την ομορφιά τριγύρω μας. Η θερμοκρασία είχε αρχίσει να ανεβαίνει αισθητά και τα σοκάκια γύρω από την πλατεία άρχισαν να σφύζουν από ζωή. Τα μαγαζάκια σιγά σιγά άνοιγαν και οι Λιμένιος ξεκινούσαν την Κυριακάτικη βόλτα τους. Ήταν πολύ περίεργο να βλέπουμε στολισμένα χριστουγεννιάτικα δέντρα και Feliz Navidad παντού και εμείς να σκάμε από τη ζέστη. Αυτό που μας κέντρισε την προσοχή ήταν ένα τεράστιο βουνό, χωρίς ίχνος βλάστησης αλλά με άπειρα μικρά σπιτάκια, που φαινόταν πίσω από το Palacio del Gobierno. Πήγαμε να δούμε τι ήταν και καταλάβαμε ότι 20 μέτρα από την κεντρική πλατεία ξεκινούσε η Ρίμακ, η περιοχή με τις φαβέλες της Λίμα. Ήταν όμως τόσο όμορφα τα δρομάκια με χρωματιστά ψιλοεγκαταλελειμμένα σπιτάκια που δεν αντισταθήκαμε και πήγαμε μία βόλτα προς τα εκεί. Γενικά δεν αισθανθήκαμε καθόλου κίνδυνο και οι Περουβιανοί είχαν κερδίσει τη συμπάθια μας. Πολύ ευγενικοί και μου άρεσε που έκαναν πάντα προσπάθεια να μας καταλάβουν και να μας βοηθήσουν. Βέβαια η φτώχεια μας έκανε εντύπωση. Επιστρέψαμε στην κεντρική πλατεία και πέσαμε πάνω στην αλλαγή της προεδρικής φρουράς, η οποία ήταν αρκετά εντυπωσιακή. Σειρά είχε το μοναστήρι του San Francisco με τις περίφημες κατακόμβες. Δυστυχώς δεν είχε κάποιο τουρ στα αγγλικά, όταν ήμασταν εκεί, αλλά δεν πτοηθήκαμε, βουρ για το ισπανικό τουρ, το οποίο ήταν πολύ βοηθητικό και τόσο το μοναστήρι, όσο και οι κατακόμβες του, φοβερά εντυπωσιακές. Φωτογραφίες δεν επιτρέπονται, οπότε και εγώ το σεβάστηκα και έβαλα την κάμερα στην τσάντα. Υπέροχο μοναστήρι, αρχιτεκτονικό δείγμα ισπανικού μπαρόκ. Στις κατακόμβες του υπάρχουν τα οστά 25.000 ανθρώπων. Μου σηκώθηκε η τρίχα όταν τα είδα. Τα εκθέτουν με πολύ όμορφο τρόπο, αφού ο χαμηλός φωτισμός και το πώς είναι παρατεταγμένα δημιουργούσαν μία πολύ ωραία ατμόσφαιρα. Μετά σειρά είχε η κεντρική αγορά, η οποία είναι ένα ολόκληρο τετράγωνο. Πουλούσαν ότι μπορεί να φανταστεί ο καθένας. Πολύ ζωντάνια και μέσα στην αγορά και στους γύρω δρόμους. Είχε φτάσει μεσημέρι βέβαια και είχαμε αρχίσει να πεινάμε, οπότε πήραμε ταξί με κατεύθυνση στο Μπαράνκο, την μποέμικη συνοικία της Λίμα.

Με το που φτάσαμε στο Μπαράνκο πήγαμε να φάμε σε ένα ταβερνάκι, που φημίζεται για το σεβίτσε του και φαινόταν πολύ αυθεντικό και όντως ήταν. Ήμασταν οι μόνοι τουρίστες.

Το μαγαζί ήταν γεμάτο και ο σερβιτόρος μας ζήτησε πολύ ευγενικά να περιμένουμε έξω. Και ενώ περιμέναμε, λέμε δεν παίρνουμε μία μπυρίτσα Quesquena να δροσιστούμε λιγάκι; Είμαι λάτρης του αλκοόλ και έχω ιδιαίτερη αδυναμία στις μπύρες και το ουίσκι. Αυτή την μπύρα μου την είχαν προτείνει όλοι οι φίλοι που έχουν επισκεφθεί το Περού, οπότε ανυπομονούσα πως και πώς να τη δοκιμάσω. Ζητήσαμε λοιπόν και εμείς μία μπυρίτσα και μας λέει ο σερβιτόρος ότι λόγω εκλογών δεν σερβίρουν μπύρα!!!! Ότι φιλότιμες προσπάθειες και αν έκανα, ήταν ανένδοτος, γιατί όπως μας εξήγησε το πρόστιμο είναι πολύ βαρύ για τις επιχειρήσεις που παραβλέπουν τον νόμο. Η ποτοαπαγόρευση έληγε την επόμενη μέρα στις 10 το βράδυ. Μεγάλη η απογοήτευση μου αλλά γρήγορα το ξεπεράσαμε, γιατί μας πρότειναν να πιούμε chicha morada. Τι είναι αυτό ωρέ; Αυτό λοιπόν είναι το εθνικό τους ρόφημα, δεν περιέχει αλκοόλ και φτιάχνεται από μωβ καλαμπόκια. Ναι μωβ, γιατί στο Περού έχει καλαμπόκια από όλα τα χρώματα που μπορούμε να φανταστούμε και είναι και πεντανόστιμα! Το ίδιο και η chicha morada! Ήταν παγωμένη και πεντανόστιμη. Γρήγορα κάτσαμε και σε τραπέζι. Μέσα στο μαγαζί είχε και τελικό Copa Libertadores River Plate εναντίον Boca Juniors και γινόταν χαμός! Φοβερή ατμόσφαιρα! Παραγγείλαμε σεβίτσε, (που το ονειρευόμουν κάθε βράδυ στον ύπνο μου για κάνα μήνα πριν το ταξίδι), τηγανιτό χταπόδι και γιούκα και ένα ρύζι με χτένια. Εμείς θέλαμε να πάρουμε κι άλλα, αλλά το γκαρσόνι μας έβαλε φρένο και πάλι καλά… Οι μερίδες τεράστιες και οι γεύσεις από άλλον πλανήτη! Ιδίως το σεβίτσε δεν παιζόταν! Ευτυχισμένοι που φάγαμε τέλεια ξεκινήσαμε να ανακαλύψουμε το Μπαράνκο. Πανέμορφη γειτονιά, πολύχρωμα μικρά σοκάκια, μουσικοί να παίζουν στους δρόμους, παιδάκια να τρέχουν, σέρφερ να κουβαλάνε τον απαραίτητο εξοπλισμό! Φοβερές εικόνες! Και έτσι όπως εγώ ακολουθούσα τον ένα πλανόδιο μικροπωλητή, μετά τον άλλο, είδα ξαφνικά τον Ειρηνικό ωκεανό! Τι απεραντοσύνη! Τι θέα! Τι κύματα! Και αυτή η ανεπανάληπτη μυρωδιά του ιωδίου! Τρέξαμε και οι δύο να πάμε στην παραλία με τα τεράστια κύματα και τους σέρφερ! Κάτσαμε λιγάκι να απολαύσουμε το τοπίο και μετά συνεχίσαμε να περπατάμε τον παραλιακό για να φτάσουμε με τα πόδια στο Μιραφλόρες. Απίστευτα εντυπωσιακό τοπίο με τα βράχια, τους ουρανοξύστες πέρα μακριά και τον Ειρηνικό! Πραγματικά απορούσα που κάποιοι μου είχαν πει να μην κάτσουμε καθόλου στη Λίμα, γιατί δεν αξίζει και είναι άσχημη! Εγώ εκεί θα μπορούσα να ζήσω για πάντα! Η διαδρομή υποτίθεται ότι είναι μίας ώρας, αλλά εμάς μας έπιασε η νύχτα για να φτάσουμε στο Μιραφλόρες. Βέβαια σταματούσαμε συνέχεια για να βγάλουμε φωτογραφίες και να απολαύσουμε το τοπίο. Στο σημείο αυτό να προσθέσω ότι γενικά μας έκανε τρομερή εντύπωση η αντίθεση μεταξύ της φτώχειας που είδαμε στο ιστορικό κέντρο και της αφθονίας που αντικρύσαμε στο Μπαράνκο και το Μιραφλόρες. Φοβερά μοντέρνα αρχιτεκτονικά κτίρια, limenos να κάνουν την απογευματινή τους γυμναστική και να πηγαίνουν τα σκυλάκια τους βόλτες, απίστευτα καλοντυμένοι, εμείς μπροστά τους φαινόμασταν σαν τον φτωχό συγγενή… Κατάκοποι φτάσαμε στο εμπορικό κέντρο του Μιραφλόρες και αφού οι προσπάθειες μου να πιώ μια Cusquena πάλι δεν ευδοκίμησαν, πήρα ένα ντόπιο γλυκάκι, suspiro limeno, το οποίο δεν με ξετρέλανε…Επιστροφή στο ξενοδοχείο, γιατί αύριο είχαμε πάλι μεγάλη μέρα.

Το επόμενο πρωί πάλι ξυπνήσαμε με τις κότες. Εγώ ήθελα να πάω στο μουσείο Larco και μετά να φάμε άλλη μία υπέροχη σεβίτσε στο La Mar, αλλά ο έτερος της παρέας βαριέται τα μουσεία, οπότε αποφασίσαμε να πάμε στη Huaca Pucllana που είχε ιστορικό ενδιαφέρον για μένα και αρχιτεκτονικό για εκείνον. Εντυπωσιακό μνημείο, το οποίο είναι χτισμένο από πλίνθους σε πυραμιδοειδή σχηματισμό. Ανήκει σε προ Ίνκα πολιτισμό και χρονολογείται μεταξύ 200 και 700 μ.Χ. Οι ανασκαφές ακόμα συνεχίζονται και το τουρ στα αγγλικά μας βοήθησε πολύ να καταλάβουμε αυτό που βλέπαμε. Μετά θέλαμε να πάμε στο Μουσείο για το Φωτεινό Μονοπάτι (Lugar de la memoria, la tolerancia y la inclusion social) αλλά δυστυχώς είναι κλειστό τις Δευτέρες. Οπότε κατευθυνθήκαμε για μία ακόμη φορά προς τον Ειρηνικό ωκεανό (δεν τον χόρταινα με τίποτα). Στο δρόμο είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε όλα τα φοβερά λεωφορεία της Λίμα, βγαλμένα από άλλες δεκαετίες. Μάταια ψάχναμε να πιούμε έναν καφέ και καταταλαιπωρημένοι από τη ζέστη, αποφασίσαμε να πάμε σε ένα εστιατόριο που μας πρότεινε το χόστελ μας για αυθεντικό και οικονομικό σεβίτσε. Αφού ανεβοκατεβήκαμε καμία δεκαριά φορές το δρόμο, συνειδητοποιήσαμε ότι το εστιατόριο ήταν κλειστό για ανακαίνιση (Punto Azul). Απογοητευμένοι πήραμε το δρόμο της επιστροφής στο ξενοδοχείο, γιατί σε λίγες ώρες πετούσαμε για το Ικίτος. Στη διαδρομή βρήκαμε μία φοβερή sangucheria peruana αλλά δυστυχώς δεν συγκράτησα το όνομα. Επιστροφή στο ξενοδοχείο να παραλάβουμε τα μπαγκάζια μας και εμπρος για το αεροδρόμιο της Λίμα. Ο Αμαζόνιος μας περίμενε και εμείς ήμασταν πανέτοιμοι για την πρώτη μεγάλη μας περιπέτεια!

 

[annoulafolle]

 

[σοφοκλισ23]

Τι μου θύμισες...φοβερό ceviche στο συγκεκριμένο μαγαζί είχα φάει και γω και ειχα παρει το Mix!

 

[annoulafolle]

Αμαζόνιος (10 – 15/12/2018)

Αφήσαμε λοιπόν την Λίμα έχοντας τις καλύτερες εντυπώσεις και δώσαμε την υπόσχεση να ξαναγυρίσουμε αργά ή γρήγορα γιατί αφήσαμε πολλά πράγματα να κάνουμε και να δούμε. Προορισμός μας τώρα το Ικίτος και ο Αμαζόνιος.

Πριν πάμε όμως στον Αμαζόνιο, λίγα λόγια για την προετοιμασία…

Ήταν όνειρο τρελό για μένα να επισκεφτώ το δάσος του Αμαζονίου και ήθελα μία εμπειρία όσο το δυνατόν πιο αυθεντική γινόταν. Έπεσε πολύ διάβασμα για το σε ποια χώρα είναι καλύτερο να επισκεφθεί κανείς τον Αμαζόνιο. Από τη Βραζιλία, το Περού ή τη Βολιβία; Για το τωρινό ταξίδι η Βραζιλία ήταν εκτός προγράμματος, οπότε είχαμε δύο επιλογές, Περού ή Βολιβία.

Από μία γρήγορη πρώτη ματιά το να πάμε στον Αμαζόνιο του Περού φάνταζε αρκετά ακριβό και εκεί υπήρχαν δύο επιλογές Puerto Maldonado ή Iquitos; Διάβασα ότι το Puerto Maldonado είναι αρκετά τουριστικό και η βιομηχανία έχει καταστρέψει μεγάλο κομμάτι της παρθένας ζούγκλας. Στο Iquitos από την άλλη τα lodge που έβρισκα ήταν πανάκριβα και πιο πολύ έμοιαζαν με ξενοδοχεία πέντε αστέρων με πισίνες και κοκτέιλ και φωτογραφίες με κακοποιημένα ζώα! Οπότε γρήγορα η έρευνα μου επικεντρώθηκε στο βολιβιάνικο κομμάτι του Αμαζονίου.

Εκεί ανακάλυψα ότι στη Βολιβία έχει δύο ‘είδη’ ο Αμαζόνιος τα pampas, όπου ουσιαστικά είναι περιοχές με χαμηλή βλάστηση και έχεις περισσότερες ευκαιρίες να δεις άγρια ζώα και τη ζούγκλα, που είναι το παρθένο δάσος με την πυκνή βλάστηση και εκεί μπορείς να βιώσεις την αληθινή εμπειρία. Όσα άρθρα και αν διάβασα δεν μπορούσα να καταλήξω στο αν προτιμώ το ένα έναντι του άλλου. Για καλή μας τύχη βρήκα το Mashaquipe Ecolodge, που αν ήθελες σου προσέφερε συνδυαστικά την εμπειρία και στα δύο. Ωραία και τώρα που βρήκαμε το lodge και μιλήσαμε και μαζί τους και φαίνονται πολύ συμπαθητικοί άνθρωποι και επαγγελματίες με σεβασμό στο περιβάλλον και στα ζώα, πως φτάνουμε εκεί; Ρώτησε ο Πολυνείκης. Α, μα θα πάρουμε ένα μικρό αεροπλανάκι από τη Λα Παζ που προσγειώνεται σε έναν μικρό χωμάτινο αεροδιάδρομο στο Rurrenabaque και από εκεί θα μας πάνε αυτοί στο lodge. Για να εισπράξω την απάντηση ότι είμαι εντελώς θεότρελη, πως εκείνος δεν έμπαινε σε τέτοιο αεροπλάνο και πως αν το άκουγε αυτό ο πατέρας μου θα πάθαινε καρδιακή προσβολή επιτόπου!

Έψαξα να βρω εναλλακτικό τρόπο για να πάμε στο Rurrenabaque. Ο εναλλακτικός τρόπος ήταν με λεωφορείο 18 ώρες από τη Λα Παζ, αλλά τα ατυχήματα είναι πολλά και τη βροχερή περίοδο που θα πηγαίναμε εμείς είναι ακόμα πιο επικίνδυνα και το ταξίδι μπορεί να διαρκέσει και 22 ώρες! Αυτό δεν ήταν εναλλακτική για εμένα τώρα. 22 ώρες σε λεωφορείο δεν κάνω με τίποτα! Έψαξα λοιπόν στο διαδίκτυο και βρήκα ότι μονάχα μία φορά έχει γίνει ατύχημα με το αεροπλανάκι, επειδή δεν κατέβηκε η μία ρόδα και πάλι και τότε όλοι οι άνθρωποι σώθηκαν, οπότε με αυτό το επιχείρημα έπεισα τον Πολυνείκη να το ξανασκεφτεί. Το πρόβλημα όμως είναι ότι την βροχερή περίοδο ακυρώνονται πολύ συχνά οι πτήσεις και μπορεί να σου πάρει και 3 ολόκληρες μέρες να φτάσεις εκεί. Εμείς είχαμε πολύ σφιχτό πρόγραμμα, οπότε για να χάσουμε πτήση και μέρες ούτε συζήτηση… Και εκεί κάπου φαινόταν να χάνεται το όνειρο του Αμαζονίου, προς μεγάλη χαρά του Πολυνείκη.

Έλα όμως που εγώ δεν το βάζω τόσο εύκολα κάτω! Μετά από 2 μέρες ψαξίματος βρήκα δύο πολύ οικονομικές επιλογές από το Ικίτος, οι οποίες πληρούσαν τις προϋποθέσεις μας: αυθεντική εμπειρία και σεβασμό στο περιβάλλον.

Η μία ήταν να πάμε με μία ομάδα (Amazon Explorer) που κατασκηνώνουν μέσα στη ζούγκλα και κάνεις ημερήσιες εξορμήσεις από το χώρο του κάμπινγκ και η άλλη να πάμε σε ένα lodge (Muyuna Lodge), το οποίο βρίσκεται 3,5 ώρες με speed boat από το Ικίτος σε πολύ παρθένα ζούγκλα. Τα χρήματα ήταν πάνω κάτω τα ίδια και για καμιά βδομάδα το σε ποιο από τα δύο θα πάμε κατέληξε να είναι το βασικό θέμα συζήτησης. Εγώ την είχα δει πολύ Indiana Jones και ήθελα κάμπινγκ, ο Πολυνείκης ούτε που να το ακούσει. Διάβασε και την μαρτυρία ενός τύπου που βγήκε από τη σκηνή το βράδυ για να κατουρήσει και παραλίγο να πατήσει ένα δηλητηριώδες φιδάκι και δεν το συζητούσε καν! Μάταια εγώ επέμενα ότι ο τύπος ήταν καθυστερημένος, γιατί δεν είχε φορέσει τις γαλότσες του για να πάει να κατουρήσει! Τελικά η λογική επικράτησε και κλείσαμε με το lodge. Δεν το μετάνιωσα καθόλου!

Έπρεπε όμως για να πάμε στη ζούγκλα να κάνουμε και τις ανάλογες ιατρικές προετοιμασίες. Ευτυχώς εδώ στις Βρυξέλλες υπάρχει μία ταξιδιωτική κλινική, παίρνεις τηλέφωνο, λες ποιες χώρες θα επισκεφτείς και σου λένε ποια εμβόλια και φάρμακα χρειάζεσαι και ζητάνε και το βιβλιάριο σου για να δουν αν έχεις κάνει όλα τα απαραίτητα εμβόλια. Πήρα και εγώ τηλέφωνο και μου είπαν ότι πρέπει να κάνω σίγουρα το εμβόλιο του Κίτρινου Πυρετού και τα υπόλοιπα θα τα έβλεπαν ανάλογα με το βιβλιάριο μου. Επειγόντως έβαλα τους γονείς μου στην Αθήνα να ψάχνουν για το παιδικό μου βιβλιάριο! Αφού βρέθηκε και έφτασε στα χέρια μου στις Βρυξέλλες, ξεκίνησα και εγώ για το Νοσοκομείο να κάνω το εμβόλιο μου. Η απέχθεια μου για τις βελόνες και τους γιατρούς είναι πασίγνωστη στους γύρω μου, αφού και μόνο που τις βλέπω, λιποθυμάω.

Είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά και έλεγα πως ολόκληρη γαϊδάρα δεν θα λυγήσω μπροστά σε μία βελόνα. Εντωμεταξύ τα γαλλικά μου είναι σε πολύ βασικό επίπεδο και η γιατρός δεν μίλαγε γρι αγγλικά! Έφτασα στο Νοσοκομείο και υπομονετικά περίμενα. Με φωνάζει λοιπόν η γιατρός, επαναλαμβάνω τις χώρες που θα επισκεφτώ και της δίνω και το βιβλιάριο. Πάει στο ντουλαπάκι της και γυρνάει με όχι ένα αλλά 5 κουτάκια στα χέρια της. Τι είναι όλα αυτά;!!! Ένα για Κίτρινο Πυρετό, ένα για Τυφοειδή Πυρετό, ένα για Ηπατίτιδα Α, ένα για λύσσα (αν με δαγκώσει πιθήκη ή σκύλος) και ένα τρίπλεξ για τέτανο και κάτι άλλα… Εμένα με έκοψε κρύος ιδρώτας, εγώ για ένα ήμουν προετοιμασμένη! Της εξήγησα με τα σπασμένα μου γαλλικά ότι τα ζωάκια με αγαπάνε και γενικά τα πάω καλά μαζί τους και δεν θέλω να κάνω αυτό για τη λύσσα και γενικά ότι δεν τα πάω καλά με τα εμβόλια και τους γιατρούς! Αυτή εκεί επέμενε! Εγώ ανένδοτη ! Για τη λύσσα εμβόλιο δεν κάνω! Ναι αλλά αν σας δαγκώσει κάτι, τότε θα πρέπει να κάνετε 2 εμβόλια, εκεί που θα πάτε! Ε καλά κυρά μου αν με δαγκώσει, τότε βλέπω τι θα κάνω… Ένα κουτάκι μείον. Τα υπόλοιπα όμως δεν τα γλίτωσα… Θα κάνουμε δύο από το κάθε χέρι, μου εξήγησε… Με έβαλε να κάτσω και σε αυτά τα κρεβάτια που έχουν στα νοσοκομεία, αλλά όχι να ξαπλώσω, να καθίσω… Εγώ ήξερα τι θα γινόταν γι’ αυτό ήθελα να ξαπλώσω εξαρχής… Μου κάνει το πρώτο, α μία χαρά εγώ. Κυρία! Μου κάνει το δεύτερο, ε εντάξει μάλλον είχα αρχίσει να ασπρίζω λίγο… Με βάζει να ξαπλώσω και μου λέει να κάνουμε ένα διάλειμμα. Μετά από 10 λεπτά με σηκώνει να κάνουμε και το τρίτο. Ε κάπου μεταξύ τρίτου και τέταρτου, πάει η Αννούλα…. Λιποθύμησα! Πάντως όταν ξύπνησα, είχαν γίνει και τα τέσσερα εμβόλια!

Συνήλθα, την ευχαρίστησα και πήγα να φύγω. Αμ δε! Μου έγραψε και φάρμακα για τη μαλάρια. Εγώ διαμαρτυρήθηκα! Μα οι φίλοι μου που έχουν πάει στη ζούγκλα, μου είπαν να μην τα πάρω γιατί έχουν παρενέργειες! Και τι είναι οι φίλοι σου, γιατροί; Μου λέει με ένα βλέμμα που καλύτερα να με μαχαίρωνε. Όχι, οι φίλοι μου δεν είναι γιατροί… (Ο κολλητούλης μου φαρμακοτρίφτης είναι, αλλά ήταν πολύ μακριά για να τον καλέσω σε βοήθεια). Μου έγραψε και φάρμακα για το υψόμετρο στο Κούσκο (diamox). Και εκεί που την χαιρέτησα για δεύτερη φορά και πήγα να φύγω, με πήρε από το χέρι και μου λέει ’’τώρα θα πάμε να σας πάρουν αίμα. Δεν μπορώ να καταλάβω αν έχετε κάνει το εμβόλιο για την Ηπατίτιδα Β, οπότε πρέπει να δω αν έχετε τα αντισώματα’’. Εγώ έμεινα κάγκελο! Τι να κάνω; Δεν ήταν από τα άτομα που τα βάζεις εύκολα μαζί τους! Πάλι βελόνα και χειρότερο μαρτύριο, ευτυχώς όμως δεν ξαναλιποθύμησα. Μέσα σε μισή ώρα άρχισαν να με πονάνε τα χέρια μου πάρα πολύ. Για τις επόμενες 48 ώρες πονούσα πολύ και δεν μπορούσα να τα κουνήσω, σαν κουλή ήμουν, αλλά πυρετό δεν έκανα. Ο Πολυνείκης έξαλλος έλεγε ότι όλη αυτή την ταλαιπωρία την περνάμε μόνο και μόνο για ένα καπρίτσιο μου, για 5 μέρες στον Αμαζόνιο! Θα με ρωτήσετε τώρα αν άξιζε όλη αυτή η ταλαιπωρία για 5 μέρες στον Αμαζόνιο…μωρέ και 100 εμβόλια τα άξιζε!


Ικίτος

Φτάσαμε στο Ικίτος το βράδυ της 10ης Δεκεμβρίου 2018. Τα αεροπορικά τα κλείσαμε με την low cost Viva Air (200 ευρουλάκια και για τους δυό μας πήγαινε –έλα Λιμα - Ικίτος) και παρά τα όσα φρικτά είχαμε διαβάσει για αυτήν την εταιρία, όλα πήγαν μία χαρά. Δεν είχαμε και άλλη επιλογή, με τις υπόλοιπες εταιρίες, ήταν πανάκριβα τα εισιτήρια.

Το ξενοδοχείο που είχαμε κανονίσει να μείνουμε (Epoca) έστειλε οδηγό να μας πάρει από το αεροδρόμιο. Ήταν πολύ όμορφο ξενοδοχείο, αν και φαινόταν ότι οι ένδοξες μέρες του ανήκουν ανεπιστρεπτί στο παρελθόν. Έβρεχε καταρρακτωδώς και πάθαμε πλάκα με το πόσα μηχανάκια κυκλοφορούσαν στους δρόμους. Στο δωμάτιο μας περίμεναν δωράκια καλωσωρίσματος από το Muyuna lodge, δηλαδή το lodge που είχαμε κλείσει να μείνουμε στον Αμαζόνιο. Αφού κάναμε τα απαραίτητα μπανάκια να φρεσκαριστούμε, πήγαμε στο μπαρ του ξενοδοχείου να πιούμε επιτέλους μπυρίτσες και τα πρώτα μας pisco sour! Αμέσως καταλάβαμε ότι ήμασταν στη ζούγκλα, καθώς απολαμβάναμε τα ποτάκια μας παρέα με μία αράχνη, ένα γιγαντιαίο σκαθάρι και ένα περίεργο ιπτάμενο γιγαντιαίο έντομο με μαύρο κεφάλι που προσγειώθηκε στο τραπέζι μας. Η βροχή δεν είχε σταματήσει δευτερόλεπτο, οι δρόμοι είχαν μετατραπεί σε ποτάμια και ήταν τόσο δυνατή που νομίζαμε ότι θα τρυπήσει το ταβάνι! Ύπνος σχετικά νωρίς γιατί την επόμενη μέρα, η περιπέτεια μας περίμενε!

Το πρωί με το που χτύπησε το ξυπνητήρι τρέξαμε και οι δύο για την τραπεζαρία, ο καθένας για τους λόγους του. Ο Πολυνείκης για το πρωινό και εγώ για να αντικρύσω για πρώτη φορά τον απέραντο Αμαζόνιο ποταμό και ολίγον από ζούγκλα. Η βροχή είχε σταματήσει αλλά ο ουρανός ήταν κατάμαυρος και η υγρασία στα ύψη! Φάγαμε ένα ωραιότατο πρωινό, αν και είχαν αρχίσει να μας πονάνε οι κοιλίτσες μας… Νομίζαμε ότι έφταιγε το νερό που είχαμε πλύνει τα δόντια μας το προηγούμενο βράδυ και ήταν καφετί, καθώς έρχεται κατευθείαν από το ποτάμι, αλλά τις επόμενες μέρες συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν από τα χάπια για την μαλάρια. Στο σημείο αυτό να προσθέσω ότι εκ των υστέρων δεν θα ξαναέπαιρνα τα χάπια για την μαλάρια, καθώς η περιοχή εκεί δεν έχει κρούσματα μαλάριας εδώ και χρόνια και μία ισπανίδα γιατρός που ταξίδευε μαζί μας, δεν τα έπαιρνε..).

Στις 8.30 ήρθανε και μας πήραν από το lodge. Μας πήγαν στα κεντρικά τους για να προμηθευτούμε τις απαραίτητες γαλότσες , να γνωρίσουμε τον οδηγό μας , Ρότζερ (καταπληκτικός οδηγός, γέννημα θρέμμα του Αμαζονίου, καταγόμενος από ένα χωριό, που απείχε κάτι μέρες με το συμβατικό πλοίο από το Ικίτος) και να γνωρίσουμε τους υπόλοιπους συνταξιδιώτες μας, οι οποίοι ήταν 3 Ισπανοί και ένας Καλιφορνέζος.


Βουρ για το ταχυπλοο που θα μας μεταφέρει στο lodge μας. Φοβερές εικόνες με τα τσίγκινα σπίτια, στοιβαγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, παρατημένα σαπιοκάραβα, κότες να κόβουν βόλτες, το καφετί του ποταμού και το έντονο μαύρογκρι του ουρανού να κάνουν φοβερή αντίθεση μεταξύ τους! Μετά από 2 ώρες στο ταχύπλοο, κάναμε μία στάση στο κεφαλοχώρι, Tamshiyacu Tahuayo για να ξεπιαστούμε λιγάκι… Άλλες φανταστικές εικόνες βγαλμένες από ντοκιμαντέρ… Παιδάκια να τρέχουν και να παίζουν ξυπόλυτα, σπίτια από ελενίτ, ένα μπαρ-εστιατόριο-μπακάλικο -όλα σε ένα, άνθρωποι να κουβαλάνε ολόκληρα κλαδιά που πάνω τους κρέμονταν μπανάνες!

Ικίτος

Tamshiyaku Tahuayo

Να τί έχουν για κατοικίδιο στον Αμαζόνιο!!! Καπυμπάρα!!!

Αμαζόνιος

1,5 ώρα μετά το χωριό φτάσαμε στον παράδεισο…το lodge μας! Μικρά μικρά σπιτάκια πάνω σε ξύλινους στύλους, χωρίς τοίχους γύρω γύρω αλλά με σήτες ! Αφού βολευτήκαμε στο μικρό σπιτάκι μας στη ζούγκλα, φάγαμε ένα ωραιότατο γεύμα και αράξαμε στις αιώρες μας στο μπαλκονάκι μας. Οι εικόνες που είχαμε δει μέχρι στιγμής ήταν απίστευτες, αλλά εντάξει αν έχει δει κάποιος ντοκιμαντέρ, είναι κάπως προετοιμασμένος για το τι θα συναντήσει… Βέβαια, άλλο να το βλέπεις σε μία οθόνη και άλλο με τα ματάκια σου… Αλλά για αυτό που δεν ήμασταν προετοιμασμένοι, ήταν οι ήχοι της ζούγκλας!!! Σωστή συναυλία!!! Τι φοβεροί ήχοι!!! Πιθήκια, βατράχια και πουλιά είχαν βαλθεί να μας μαγέψουν!!! Τσιμπάγαμε ο ένας τον άλλο για να βεβαιωθούμε ότι όντως το ζούμε αυτό και δεν ονειρευόμαστε!!!

Μετά την απαραίτητη ξεκούραση φύγαμε για την πρώτη μας εξερεύνηση στη ζούγκλα! 2ωρο περπάτημα στη ζούγκλα πίσω από το lodge για μία πρώτη γνωριμία!!! Θεέ μου τι δέντρα γιγαντιαία! Μανιτάρια να ξεπροβάλλουν από παντού, τεράστια μυρμήγκια να τρέχουν! Προσπάθησα να βάλω το χέρι μου δίπλα σε ένα για φωτογραφία, για να φαίνεται πόσο μεγάλο είναι, για να εισπράξω κατσάδιασμα από τον γλυκούλη το Ρότζερ, ο οποίος μας ενημέρωσε ότι πολλά μυρμήγκια είναι δηλητηριώδη και πονάει πολύ το τσιμπημά τους. Μας εξήγησε πως παλιά οι φυλές όταν ήταν σε πόλεμο μεταξύ τους και πιάναν κάποιον αιχμάλωτο από αντίπαλη φυλή, το βασανιστήριο ήταν να τον δένουν σε δέντρα και να τον τσιμπάνε δηλητηριώδη μυρμήγκια!!! Μας είπε να μην πιάνουμε ούτε τα δέντρα γιατί επίσης πολλά είναι δηλητηριώδη ή έχουν τεράστια αγκάθια. Μας πρόσφερε να φάμε τους καρπούς από ένα πράγμα σαν γιγαντιαίο καρύδι και εγώ δέχτηκα! Αποδείχτηκε βέβαια ότι αυτό που είχε μέσα το καρύδι δεν ήταν καρπός, αλλά ένα μεγάλο παχουλό σκουλήκι… Μας εξήγησε ότι οι ιθαγενείς την πρωτεΐνη τους κυρίως από εκεί τη λαμβάνουν και από ψάρια. Ντράπηκα να αρνηθώ και μιας και δεν μου δίνεται η ευκαιρία κάθε μέρα για τέτοιες γευσιγνωσίες το έφαγα και ήταν και μία χαρά, νοστιμότατο!!! Ζώα δεν είδαμε πολλά, παρά μονάχα κάτι πιθηκάκια, αλλά τα ακούγαμε!!! Η μουσική της ζούγκλας ήταν παντού γύρω μας!!!

Επιστροφή στο lodge και γρήγορα μπήκαμε στις βάρκες να πάμε να δούμε το ηλιοβασίλεμα σε μία από τις γειτονικές λίμνες, μιας και ο ουρανός ήταν καθαρός, πράγμα σπάνιο για την εποχή. Έπαθα πλάκα με τα νούφαρα και το πώς περνούσε η βάρκα μέσα τους… τα χρώματα του ουρανού, τα δέντρα… ήμουν στον παράδεισο!!!

Μετά από ένα πεντανόστιμο φαγητό, βραδινή βαρκάδα για να βρούμε μωρά κέυμαν… Ωραία και τα κέυμαν, αλλά το πιο φοβερό ήταν και πάλι οι ήχοι της ζούγκλας και οι πυγολαμπίδες!!! Ήταν παντού! Μέσα στα νούφαρα και στα δέντρα, σαν μικροσκοπικά κόκκινα φωτάκια που αναβοσβήνουν!!! Τι μαγευτικό θέαμα ήταν αυτό!!! Η βαρκάδα μας διακόπηκε ξαφνικά όταν άνοιξαν οι ουρανοί και υπό τους ήχους της ζούγκλας και της βροχής, έκανα μακράν τον καλύτερο ύπνο της ζωής μου…

Ηλιοβασίλεμα στον Αμαζόνιο

Muyuna Lodge

Ο φοβερός οδηγός μας, ο Ρότζερ

Γιγαντιαία δέντρα

Αρουραίος της ζούγκλας

2η μέρα στη ζούγκλα

Το πρόγραμμά μας στρατιωτικό. 6.30 πρωινό και 7.15 η πρώτη δραστηριότητα της μέρας!!! Βαρκάδα για να δούμε ζώα (βραδύποδες, πιθηκάκια, άπειρα πουλιά, κ.α.). Είδαμε και τα μυθικά ροζ δελφίνια του Αμαζονίου, γκρι δελφίνια και κολυμπήσαμε κοντά τους! Οι εμπειρίες τόσες πολλές και εικόνες τόσο δυνατές!!! Μεσημεριανό, ξεκούραση στις λατρεμένες αιώρες μας και φύγαμε για ψάρεμα!!! Λατρεύω το ψάρεμα!!! Πρώτη φορά όμως πήγαινα για ψάρεμα πιράνχας! Με χίλια ζόρια κατάφερα να πιάσω ένα (είναι πανέμορφα, αν και όχι τόσο νόστιμα) και ο Πολυνείκης έπιασε μία πανέμορφη σαρδέλα του Αμαζονίου, την οποία στο γυρισμό την ταΐσαμε σε ένα γεράκι (old mama)!

Το βράδυ είχε νυχτερινό περπάτημα στη ζούγκλα… Ήμασταν πια εξοικειωμένοι! Κανένας φόβος (εντάξει σχεδόν κανένας…φοβόμουν πολύ τα φίδια..). Είδαμε γιγαντιαίους βάτραχους, αρουραίους της ζούγκλας, άπειρα μυρμήγκια, 2 φίδια και εγώ κυρία, καθόλου δεν φοβήθηκα, αφού είδα ότι εκείνα φοβήθηκαν πιο πολύ όταν μας αντίκρισαν και έτρεξαν να κρύψουν το κεφαλάκι τους.. κόλλησε κάποια στιγμή και η γαλότσα μου στη λάσπη και από τον ενθουσιασμό μου ούτε που το κατάλαβα και έτσι γύρισα να μαζέψω κουτσαίνοντας το παπούτσι που είχε κολλήσει στη λασπουριά! Δεν είχαμε δει όμως, προς μεγάλη μου απογοήτευση, ταραντούλα… μάταια έψαχνε ο καημένος ο Ρότζερ να μου βρει μία για να δω… Κορυφαία στιγμή ήταν όταν ο Ρότζερ μας ζήτησε να κλείσουμε τους φακούς για να απολαύσουμε με όλες μας τις αισθήσεις τους ήχους της ζούγκλας!!! Αχ αυτοί οι ήχοι!!! Από όλο το ταξίδι, αυτό μου λείπει πιο πολύ!!!

Επιστρέψαμε στο lodge, πλύναμε τις γαλότσες μας και πήγαμε στο δωμάτιο να αλλάξουμε για να απολαύσουμε μία κρύα μπύρα μετά την πεζοπορία μας… Και τι μας περίμενε έξω από το δωμάτιο;;; Μία γιγαντιαία ταραντούλα!!! Εγώ τρελάθηκα!!! Βούτηξα την κάμερα και άρχισα να την αποθανατίζω!!! Είναι πολύ ντροπαλές όμως…μετά από 3 φωτογραφίες, γύρισε πίσω στη φωλιά της…ναι, ήμασταν γείτονες!!!

Βαρκάδα

Γιγαντιαίος Βάτραχος

Coral snake - φιδάκι

Μανιτάρια

Η γειτόνισσα μας

3η μέρα στη ζούγκλα

Ξύπνημα πάλι στις 6.00 και σήμερα το πρόγραμμα είχε βαρκάδα και περπάτημα σε ακόμα πιο παρθένα ζούγκλα, μακριά από το lodge και το γειτονικό χωριό των 15 σπιτιών… Ο καλιφορνέζος προτίμησε να κάτσει στο δωμάτιο, γιατί είχε κουραστεί από τις συνεχόμενες δραστηριότητες, οπότε ήμασταν μόνοι μας στο τουρ με τον Πολυνείκη (οι ισπανοί είχαν άλλον ξεναγό και ακολουθούσαν άλλο πρόγραμμα από εμάς).

Η βροχή δεν είχε σταματήσει από το προηγούμενο βράδυ, οπότε βαρκάδα και περπάτημα γίνανε υπό συνθήκες βροχής… Καθόλου δεν μας πτόησε η βροχή! Ευτυχώς είχαμε τα πόντσο μας, τα οποία εμείς για το Ίνκα τραίηλ τα είχαμε προμηθευτεί, δεν μου είχε καν περάσει από το μυαλό, ότι θα τα χρειαζόμασταν γενικά σχεδόν σε όλο το ταξίδι. Ήταν ότι πιο φτηνό και χρήσιμο αγοράσαμε. Πάλι για μία ακόμη φορά το τοπίο μαγευτικό, γιγαντιαία δέντρα, λίμνες, νούφαρα, λάσπη, μαιμουδάκια, πουλιά!!!

Στην επιστροφή από τη βαρκάδα κάναμε και μία στάση στο κούτσικο γειτονικό χωριό… Πόσο γλυκούλιδες οι ντόπιοι! Μας υποδέχτηκαν και μας πήγαν κατευθείαν στο σπίτι-μπαρ-παντοπωλείο του αρχηγού του χωριού, ο οποίος μας κέρασε κάτι τοπικά λικέρ και με το ζόρι δέχτηκε λεφτά από τον Πολυνείκη. Όλο το χωριό έχει μονάχα μία τηλεόραση στον κοινόχρηστο χώρο και μαζεύονται όλοι οι κάτοικοι εκεί για να δουν τηλεόραση! Η τηλεόραση βέβαια από άλλες δεκαετίες, μου θύμισε την παλιά τηλεοράση στο σπίτι των παππούδων μου, που βλέπαμε αθλητική Κυριακή το 90! Το συγκλονιστικό είναι ότι ο Ρότζερμας εξηγούσε συγκινημένος ότι οι περισσότεροι τουρίστες δεν θέλουν να επισκεφτούν το χωριό και δεν τους νοιάζει καθόλου για το πώς ζουν οι ντόπιες κοινότητες.

Το μεσημέρι άνοιξε ο καιρός, οπότε πήραμε τα καγιάκ και ξεχυθήκαμε στο ποτάμι!!! Τι απίστευτη ελευθερία! Πηγαίναμε μέσα στα νούφαρα με το καγιάκ και ευτυχώς δεν φάγαμε καμία τούμπα, γιατί εκεί που ήμασταν υπήρχαν και πιράνχας και ανακόντα, σύμφωνα με τον Ρότζερ πάντα…

Το βράδυ πάλι νυχτερινό καγιάκ κάτω από τον έναστρο ουρανό… Δεν ξέρω αν είναι η εντύπωσή μου, αλλά έχω την αίσθηση ότι στο νότιο ημισφαίριο έχει πιο πολλά αστέρια!!! Μιλάμε για εκατομμύρια αστέρια!!! Και πόσα πεφταστέρια!!! Χάσαμε στην κυριολεξία το μέτρημα!!! Και λατρεμένες πυγολαμπίδες πάλι!!! Η πιο μαγική βραδιά!!! Δεν ήθελα με τίποτα να τελειώσει!

Δέντρα .... η σκούρα γραμμή πάνω στα δέντρα δείχνει που θα έχει φτάσει η στάθμη του νερού στο τέλος της βροχερής περιόδου.

Τερμίτες

Το γειτονικό χωριό

Arapaima ή Paiche (όλο το χωριό ήταν πολύ χαρούμενο με το αποτέλεσμα της ψαριάς)

Παπαγαλάκια κατοικίδια στο σπίτι - μπαρ-παντοπωλείο του χωριού

Ο σοφός του χωριού

4η μέρα στη ζούγκλα και επιστροφή στο Ικίτος

Τελευταία μέρα που ξυπνούσαμε στον παράδεισο υπό τους ήχους της ζούγκλας… Όμως η περιπέτεια δεν είχε τελειώσει ακόμα… Μας περίμενε μία επική βαρκάδα! Φοβερά τοπία πάλι, τρομερά πουλιά, αυγά πουλιών πάνω σε φωλιές, ανακόντα μικρό, ανακόντα μεγάλο, κέυμαν!!! Ο οδηγός μας ο Ρότζερ ήταν συγκλονιστικός! Η ικανότητά του να εντοπίζει ζώα, το πόσο πολύ αγαπάει αυτό που κάνει… κάναμε 1,5 ώρα παραπάνω από το προγραμματισμένο βαρκάδα μόνο και μόνο για να ψάχνουμε να βρούμε μεγάλο ανακόντα και στο τέλος το βρήκαμε!

Αφού αποχαιρετήσαμε τον οδηγό μας και το προσωπικό του lodge επιβιβαστήκαμε στο ταχύπλοο για την επιστροφή στο Ικίτος. Κάναμε 2 ωρίτσες βόλτα στην πόλη, παρακολουθήσαμε ένα ντόπιο αγώνα ποδοσφαίρου από παιδάκια που παίζανε ξυπόλυτα ή με σαγιονάρες και επιστροφή στο αεροδρόμιο με έναν ντόπιο οδηγό, ο οποίος και πολύ καλά αγγλικά μιλούσε και ήξερε για την κρίση στην Ελλάδα και τον πολιτισμό της και μας ρωτούσε να μάθει πως είναι τα πράγματα. Μου έκανε φοβερή εντύπωση ότι γενικά σχεδόν παντού στις χώρες που επισκεφτήκαμε ξέρανε για την Ελλάδα και την ιστορία της. Το 2015 όταν είχα επισκεφτεί τη Σιγκαπούρη για επαγγελματικούς λόγους και με ρωτούσαν από πού είμαι, δεν είχαν ιδέα το που πέφτει η Ελλάδα!;;;!!! Κατέληξα να είμαι από μία χώρα κοντά στην Ιταλία!!!

Επιστροφή για μερικές ώρες στη Λίμα και από εκεί στο λατρεμένο Κούσκο. Από τον Αμαζόνιο στις Άνδεις λοιπόν!!!

Στην αρχή το μόνο που βρήκαμε ήταν δέρμα ανακόντα

Που είναι το κέυμαν;

Η πιο όμορφη ακρίδα (και η αγαπημένη μου φωτογραφία από όλο το ταξίδι)

Old mama (λόγω του άσπρου τριχώματος στο κεφάλι της)

Ανακόντα

 

[annoulafolle]

Κούσκο – Μέρος 1ο (15/12-17/12/2018)

Μεσάνυχτα Παρασκευής προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο της Λίμα. Μιας και σε λιγότερο από 8 ώρες έπρεπε να είμαστε πίσω στο αεροδρόμιο για να πετάξουμε για Κούσκο, βρήκαμε ένα κατάλυμα πολύ κοντά στο αεροδρόμιο, μόλις 10 λεπτά με αυτοκίνητο.

Στο αεροδρόμιο μας υποδέχτηκε μία πολύ γλυκιά γιαγιάκα, ντυμένη με παραδοσιακά Περουβιάνικα ρούχα, με μακριές κοτσίδες και ένα….δόντι! Κρατούσε ένα ταμπελάκι με τα ονόματά μας και μόλις την πλησίασα με αγκάλιασε πολύ σφιχτά και με φιλούσε, σαν να ήμουν η εγγονή της που είχε να δει χρόνια! Μας οδήγησε στον γιό της δίνοντας του οδηγίες να μας φροντίσει και να μας προσέχει! Η γιαγιάκα μιλούσε σπασμένα αγγλικά, ο γιος τίποτα, γιοκ, ούτε μία λέξη. Η γιαγιάκα μας ζήτησε συγνώμη που δεν μπορούσε να μας συνοδέψει η ίδια στο διαμέρισμα και αφού μας σφιχταγκάλιασε και μας φίλησε με την ίδια θέρμη, μας παρέδωσε στο γιό της. Μπήκαμε σε ένα ταξί όλοι μαζί και ξεκινήσαμε την πολύ σύντομη διαδρομή για το διαμέρισμα που θα περνούσαμε λίγες ώρες…

Όσοι έχουν επισκεφτεί την Λίμα, μπορεί να έχουν παρατηρήσει ότι η περιοχή γύρω από το αεροδρόμιο είναι λίγο ΄΄κάπως΄΄, σκοτεινή να την πω, παρακμιακή; Ίσως βέβαια να φταίει και το ότι φτάσαμε μεσάνυχτα, πτώματα από την κούραση και το ότι από την απόλυτη ηρεμία της ζούγκλας είχαμε βρεθεί σε μία τρελομεγαλούπολη!

Φτάσαμε λοιπόν σε ένα σκοτεινό μικρό στενάκι, μπροστά από ένα κτίριο το οποίο είχε κάγκελα -σαν φυλακής- στα παράθυρα και στο ισόγειο είχε κάτι σαν νοσοκομείο, μικρή κλινική, όπου περπατούσαν πάνω κάτω ασθενείς με ορούς και νοσοκόμες… Ε δεν ήταν και το πιο ωραίο θέαμα… Κοιτάξαμε ο ένας τον άλλο με ένα τεράστιο ερωτηματικό ζωγραφισμένο στο βλέμμα μας.

Ευτυχώς ανεβήκαμε σε ένα πολύ μοντέρνο και πεντακάθαρο διαμέρισμα, το οποίο υποτίθεται θα μοιραζόμασταν με ένα ακόμα ζευγάρι, αλλά προς μεγάλη μας χαρά, ανακαλύψαμε ότι ήμασταν ολομόναχοι!

Και κάπου εκεί άρχισε η παρωδία με τον γιο της γιαγιάκας, ο οποίος ζητούσε να πληρωθεί άμεσα για το δωμάτιο και τη διαμονή. Μάταια προσπαθούσε ο καημένος ο Πολυνείκης να του εξηγήσει ότι είχαμε ήδη πληρώσει και για τα δύο. Και εκεί που πήγαν να ανάψουν τα αίματα και ο γιος άρχισε να ζητάει και παραπάνω χρήματα, για ένας Θεός ξέρει τι, μπήκα εγώ στη μέση, του ξαναδείξαμε για εκατοστή φορά τις αποδείξεις των πληρωμών και ως δια μαγείας, κατάλαβε τι του λέγαμε και συνεννοηθήκαμε τι ώρα να έρθει να μας πάρει το επόμενο πρωί. Μας καληνύχτισε και έφυγε κλειδώνοντάς μας μέσα στο διαμέρισμα!

Δεν είχαμε τη δύναμη να αγχωθούμε που ήμασταν κλειδωμένοι μέσα σε ένα άγνωστο σπίτι, πάνω από κάτι που έμοιαζε με κλινική, κάπου κοντά στο αεροδρόμιο της Λίμα, καθώς η κούραση ήταν τεράστια και η ανάγκη να πλυθούμε ακόμα πιο μεγάλη! Η πιο ευχάριστη έκπληξη ήταν ότι το κρεβάτι μας ήταν γιγαντιαίων διαστάσεων και πολύ άνετο! Άνετα χωρούσαν 5 ενήλικες να κοιμηθούν χωρίς να στριμωχτούν!

16/12/2018

Για καλή μας τύχη, το πρωί στις 6.30 ήρθε και μας ξεκλείδωσε ο γιος, που μας συμπεριφερόταν σαν να είμαστε κολλητοί φίλοι! Στη διαδρομή μέχρι το αεροδρόμιο μου έδειχνε παραδοσιακούς περουβιάνικους χωρούς, έλεγε αστεία και γελούσε μόνος του, γιατί εμείς δεν καταλαβαίναμε τίποτα! Εντάξει για 30 ευρώ διαμονή και μεταφορά, άξιζε το διαμερισματάκι! (Inka Huset το όνομα του για όποιον ενδιαφέρεται).

Η πτήση μας ήταν προγραμματισμένη για τις 9.45 π.μ. με Peruvian Airlines (100 ευρουλάκια και για τους δυο μας). Στη σημείο αυτό να προσθέσω ότι από Μάρτιο μέχρι Νοέμβριο, έχει απευθείας πτήση Ικίτος-Κούσκο!

Όλα πήγαν μία χαρά και κατά τις 11 είδα για 1η φορά στη ζωή μου το λατρεμένο Κούσκο από ψηλά! Για κάποιο λόγο το είχα φανταστεί μικρούλη, αλλά εκεί μπροστά μου απλωνόταν μία μεγαλούπολη!

Πήραμε ταξάκι με 30 δολάρια (νομίζω) και φτάσαμε στο υπέροχο ξενοδοχείο μας! (Corihuasi με απίστευτη θέα σε όλο το Κούσκο, μιας και βρίσκεται κοντά στην εκκλησία του San Cristobal). Μας κέρασαν ένα τσάι από φύλλα κόκας και μας οδήγησαν στο δωμάτιο. Γωνιακό δωμάτιο, με μεγάλα τζάμια περιμετρικά, απίστευτη θέα στο Κούσκο, 2 μεγάλα διπλά κρεβάτια, γραφείο, πολυθρόνες, τέλειο μπάνιο και όλα αυτά και πρωινό για 50 ευρώ το βράδυ!

Θέα από το δωμάτιο

Εννοείται πως δεν κρατιόμασταν! Πετάξαμε τις αποσκευές και ξεχυθήκαμε στο Κούσκο. Έπρεπε να πάμε και στο πρακτορείο που θα κάναμε το Ίνκα trail σε λίγες μέρες να δηλώσουμε παρουσία…

Πάθαμε πλάκα με τα σοκάκια, τα σπιτάκια, τον κόσμο! Η Plaza de Armas μόλις 3 λεπτά με τα πόδια από το ξενοδοχείο… Καθόμασταν και χαζεύαμε σαν χάνοι, με ανοικτό το στόμα, την ομορφιά! Τι πανέμορφα που είναι τα βουνά γύρω από το Κούσκο! Τι φοβερή ενέργεια που έχει αυτή η πόλη! Που και που κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο για να εξακριβώσουμε αν είμαστε καλά και λέγαμε πόσο υπερβολικοί ήταν όλοι αυτοί που μας τα είχαν πρήξει με το υψόμετρο! (ε ρε κούνια που μας κούναγε!!!)

Αφού χαζέψαμε για καμία ώρα την Plaza De Armas, κινηθήκαμε προς Plaza San Francisco και Mercado Central de San Pedro. Χρώματα, μυρωδιές, εικόνες φοβερές μας είχαν συνεπάρει! Βέβαια μας ενόχλησε λίγο το πόσο τουριστικά ήταν και σε κάθε βήμα υπήρχε και κάποιος να μας προσφέρει ένα μασάζ… Στην κεντρική αγορά προμηθευτήκαμε και τα απαραίτητα φύλλα κόκας για παν ενδεχόμενο… Κάτσαμε σε ένα καφέ, τσιμπήσαμε κάτι ελαφρύ, empanadas (γιατί το βράδυ θέλαμε να πάμε για Αλπάκα), ήπιαμε τσάι Munas (πεντανόστιμο!) και ξεκινήσαμε για το πρακτορείο να δηλώσουμε παρουσίες….

Έλα που για να ανέβουμε στο πρακτορείο είχε καμία δεκαριά σκαλάκια… Εκεί άρχισα να καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά…μετά το τέταρτο σκαλί δεν είχα ανάσα…έπρεπε να σταματήσω να πιάσω την ανάσα μου, λες και είχα τρέξει κατοστάρι! Αφού ανεβήκαμε στο πρακτορείο μετά από κανένα δεκάλεπτο, βλέπω τον Πολυνείκη, ο οποίος ήταν κάτασπρος και δεν μιλούσε… τίποτα, μούγκα… Έκανα εγώ όλες τις συνεννοήσεις με τα παιδιά του πρακτορείου (πότε θα γίνει η ενημέρωση, τι θα γίνει με τους υπνόσακους, τα μπατόν πεζοπορίας, πληρωμές, διαβατήρια, άδειες)και δίπλα μου είχα μία μούμια! Συνήθως όλα αυτά τα αναλαμβάνει εκείνος, αλλά τώρα καταλάβαινα ότι για να με αφήνει εμένα να χειρίζομαι τα οικονομικά, η κατάσταση ήταν πιο πολύ και από κρίσιμη! Εντωμεταξύ ο υπάλληλος του πρακτορείου μας εξηγούσε ότι οι βροχές ακόμα δεν έχουν έρθει αλλά ότι αυτό είναι μία σκέτη καταστροφή για τους αγρότες και τα σπαρτά και πρέπει να παρακαλάμε να έρθουν οι βροχές! (Καλά βρε κύριε, κάτσε να κάνουμε το Ίνκα τρέιλ με ήλιο και να δούμε τις πρώτες ακτίνες του ήλιου να χαϊδεύουν το Μάτσου Πίκτσου και μετά ξεκινάνε οι βροχές! Για 5-6 μερούλες ακόμα χωρίς βροχή δεν χάθηκε και ο κόσμος!)

Βγήκαμε από το πρακτορείο και ο Πολυνείκης με το ζόρι στεκόταν όρθιος… Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, αλλά η επιστροφή ήταν σωστό βασανιστήριο… είχε και μία ελαφρά κλίση η διαδρομή από την κεντρική πλατεία στο ξενοδοχείο και η επιστροφή γινόταν ακόμη πιο δύσκολη.. Τις επόμενες μέρες γελούσαμε βέβαια με την κατάντια της πρώτης μέρας… Επιστροφή στο ξενοδοχείο γύρω στις 18.00, όπου τι πυρετό ανέβασε ο καημενούλης, τι εμετούς, είχε γίνει πιο κάτασπρος! Και οι άνθρωποι από το ξενοδοχείο συνέχεια με ρωτούσαν και μας έφερναν τσάι κόκας και νερό! Εγώ πέρα από έναν ελαφρύ πονοκέφαλο, δεν είχα τίποτε άλλο…. Και έτσι πέρασε η πρώτη μας μέρα στο Κούσκο… ανησυχούσα για τον Πολυνείκη, είχα όμως και το άγχος του πως θα ήμασταν την επόμενη μέρα, γιατί μας περίμενε το Pisac και η πρώτη μας διαδρομή στις Άνδεις (ε να μην κάνουμε μία μίνι προπόνηση πριν από το Ίνκα τρέιλ;!) Σιγά σιγά άρχισε να βραδιάζει, αφού πρώτα ο ουρανός βάφτηκε με όλες τις δυνατές αποχρώσεις του ροζ και κόκκινου και τα φωτάκια της πόλης άρχισαν σιγά σιγά να ανάβουν…

16/12/2018

Μετά από 14 ώρες ύπνου με ξύπνησε ένας ολοζώντανος Πολυνείκης. ‘’Άντε υπναρού, ξύπνα! Μας περιμένει το Πίζακ και πεινάω! Πάμε για πρωινό!’’ Καλέ τι μεταμόρφωση είναι αυτή;!!! Εκείνος μέσα στη ζωντάνια, εγώ με ένα κεφάλι καζάνι! Λες και το προηγούμενο βράδυ είχα πιει όλο το Βόσπορο σε αλκοόλ!

Σηκώθηκα με βαριά καρδιά από το κρεβάτι, φόρεσα και τα ορειβατικά μου και κατέβηκα να βρω τον Πολυνείκη για πρωινό… Και εκεί αρχίσαμε να συζητάμε πως θα φτάσουμε στο Πίζακ… Η επιλογή του να πάμε με γκρούπ δεν μας άρεσε γιατί δεν θέλαμε να δούμε βιαστικά την Ιερή Κοιλάδα μέσα σε μία μέρα και να σκάσουμε και ένα κάρο λεφτά και θέλαμε να κάνουμε και μία πεζοπορία από την αρχαία Ακρόπολη των Ίνκα στο χωριουδάκι… Αφού ρωτήσαμε ταξιτζήδες και μας ζητήσανε αρκετά χρήματα (γύρω στα 60 δολάρια), αποφασίσαμε να πάμε με κολεκτίβο, όπως οι ντόπιοι… Πού θα τα βρούμε όμως; Μας βοήθησαν από το ξενοδοχείο και μας είπαν ότι τα κολεκτίβο φεύγουν από την οδό Puputi.

Κάναμε λοιπόν μία ωραία πρωινή βόλτα στο Κούσκο και σταματήσαμε στην κεντρική πλατεία να δούμε την καθιερωμένη έπαρση της Περουβιάνικης σημαίας (η οποία χρειάστηκε 3 προσπάθειες για να ανέβει, κάνοντας τον στρατηγό που ήταν εκεί έξαλλο και τα όργανα να ξεκινούν και να σταματούν τον εθνικό ύμνο κάθε φορά που κολλούσε η σημαία! Πολύ γέλιο το όλο σκηνικό!), φτάσαμε στην οδό Puputi και περιμέναμε στη σειρά μαζί με άλλους ντόπιους να πάρουμε το βανάκι για το Πίζακ. Τα βανάκια γέμιζαν συνέχεια και περίπου κάθε 10 λεπτά εμφανιζόταν και ένα. Μπήκαμε, πληρώσαμε (κάτι λιγότερο από 1 ευρώ ο καθένας) και ξεκινήσαμε για την πρώτη μας στάση στην Ιερή Κοιλάδα των Ίνκας!

Προσπαθούσαν όλοι να ξεμπλοκάρουν τη σημαία!

Λάμα και αλπακά

Αριστερά τειχία των Ίνκα, δεξιά των Ισπανών...

Περιμένοντας το Κολεκτίβο...

Το βανάκι αυτό ήταν φοβερή εμπειρία, αφού στην κυριολεξία μέχρι να τιγκάρει, σταματούσε σε διάφορα σημεία καταμεσής του δρόμου και έπαιρνε κόσμο, γυναίκες, παιδιά, παππούδες, γιαγίαδες που πήγαιναν στην τοπική αγορά να πουλήσουν την πραμάτεια τους, κτλ. Κάποια στιγμή μας ρώτησε ένας νεαρός που καθόταν μπροστά μας με τα παιδάκια του που πάμε και του είπαμε Πίζακ για να ανακαλύψουμε ότι το είχαμε περάσει προ πολλού. Αμέσως άρχισε να φωνάζει στον οδηγό να σταματήσει. Ο οδηγός έκανε ένα απότομο σταμάτημα, κατέβηκε το μισό βανάκι για να βγούμε και μας άφησε στη μέση του πουθενά, υποδεικνύοντας μας να περάσουμε στην αντίθετη πλευρά του δρόμου και δίνοντας μας οδηγίες να περιμένουμε εκεί και να σταματήσουμε οποιοδήποτε βανάκι περνούσε… και έτσι μείναμε οι δυο μας στη μέση του πουθενά κάπου στην ιερή κοιλάδα των Ίνκα…

Ευτυχώς δεν περιμέναμε πολύ γιατί πολύ σύντομα ένα άλλο βανάκι σταμάτησε και μας πήγε στη γέφυρα του Πίζακ… Είχαμε χάσει αρκετή ώρα και εγώ ακόμα δεν την πολυπάλευα με το υψόμετρο, οπότε αντί για τα ποδαράκια μας, πήραμε ένα ταξί να μας ανεβάσει στην αρχαία Σιταντέλ των Ίνκα…

Τι όμορφο μέρος! Ελάχιστοι τουρίστες. Τα βουνά μαγευτικά! Και αυτές οι αγροτικές ταράτσες που μοιάζουν αλλά ταυτόχρονα δεν έχουν και καμία σχέση με τα λουριά των Κυκλάδων, πόσο εντυπωσιακά! Τι φοβερές πέτρες και πόσο φοβερά δουλεμένες! Παντού κανάλια νερού! Περπατήσαμε, βγάλαμε άπειρες φωτογραφίες, ανεβήκαμε στα ερείπια της αρχαίας πόλης, παρατηρήσαμε ότι το βουνό πίσω από τον αρχαιολογικό χώρο είχε πάρα πολλές τρύπες (σαν κουφάλες, όχι τίποτα μικρούλες τρύπες) σε μία πολύ απόκρημνη πλαγιά του βουνού και συνειδητοποιήσαμε ότι αυτά ήταν τάφοι των Ίνκα. Και εκεί που αναρωτιόμασταν πως θάβανε τους νεκρούς εκεί, ξαφνικά σύννεφα μαζεύτηκαν και άρχισε να βρέχει μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου! Εμείς τρέχαμε να προστατευτούμε κάπου για να μην γίνουμε μούσκεμα και φυσικά από μέσα μου έριχνα επικά καντήλια στον υπάλληλο του πρακτορείου που είχε φαγωθεί με τις βροχές!

Ευτυχώς η βροχή δεν κράτησε για πολύ. Μόλις σταμάτησε να βρέχει, ξεκίνησαν οι προσπάθειες να βρούμε το Ίνκα μονοπάτι για να κατέβουμε στο χωριουδάκι. Αφού πήραμε λάθος μονοπάτια και μας την είπαν οι φρουροί γιατί παίρναμε δρόμους, οι οποίοι ήταν κλειστοί, είτε για συντήρηση, είτε γιατί ήταν επικίνδυνοι, καταφέραμε να βρούμε το μονοπάτι, στο οποίο ήμασταν κυριολεκτικά οι δυο μας… Η διαδρομή είναι μίας άντε μιάμιση ώρα, αλλά εγώ σταματούσα σχεδόν συνέχεια να βγάλω φωτογραφίες και να απολαύσω το τοπίο… Μιλάμε δεν χόρταινα να βλέπω τα βουνά, τις κορυφές τους να είναι κρυμμένες μέσα στα σύννεφα, το ποτάμι της Urubamba να κόβει στα δύο την Ιερή Κοιλάδα και το χωριουδάκι όλο και να φαίνεται πιο καθαρά…Κατά τη διάρκεια του μονοπατιού ανακαλύψαμε και άλλες αγροτικές ταράτσες και άλλα ερείπια, στα οποία ήμασταν κυριολεκτικά οι δυο μας… για κανένα δυομισάωρο δεν είδαμε ψυχή, εκτός από μία κυριούλα ντόπια που πούλαγε την πραμάτεια της.. Το μονοπάτι αυτό είναι πολύ εύκολο γιατί είναι κατηφορικό, οπότε δεν αντιμετωπίσαμε κανένα πρόβλημα.

Το τέλος του μονοπατιού μας έβγαλε στην κεντρική πλατεία του χωριού που τις Κυριακές έχει αγορά από ντόπια φρούτα και λαχανικά, μέχρι μάλλινα προϊόντα από μαλλί αλπακά, λάμα, κ.α. Η αγαπημένη μου αγορά από όσες είδαμε στο ταξίδι μας… Ίσως επειδή ήταν και η πρώτη μου, αλλά τα χρώματα, οι μυρωδιές, οι φωνές ήταν όλα μοναδικές εμπειρίες… Λιμοκτονούσαμε, οπότε κάτσαμε σε ένα από τα καφέ της κεντρικής πλατείας στα μπαλκονάκια και φάγαμε πεντανόστιμη κινόα σαλάτα και πέστροφα τυλιχτή σε λαδόκολλα με διάφορα μπαχαρικά και λαχανικά της περιοχής και δύο μεγάλα ποτήρια φυσικό χυμό από διάφορα φρούτα..και το καλύτερο ήταν ότι για όλα αυτά πληρώσαμε γύρω στα 12 ευρώ!

Μετά βουρ για την αγορά! Εμένα με έπιασε μανία! Ήθελα να τα αγοράσω όλα και κυρίως τα φρούτα και τα λαχανικά… Αλλά ήμασταν σε ταξίδι, κάτι χιλιάδες μίλια μακριά από την κουζίνα μας (και να φανταστεί κανείς ότι πίσω στα πάτρια εδάφη το να μπω στην κουζίνα να μαγειρέψω, είναι σαν να με βάζουν τιμωρία). Μετά βάλθηκα να θέλω να αγοράσω δώρα για όλους, για τους γονείς μας, για τα αδέρφια μας, για τους φίλους μας, για τα ανίψια μας, κτλ. Και εκεί ξεκίνησε ένας καβγάς, ο οποίος θα επαναλαμβανόταν σε κάθε αγορά που πηγαίναμε, σε κάθε χώρα που επισκεφτήκαμε…

-Πολυνείκης: Μα βρε παιδάκι μου backpack έχουμε μόνο; Που θα τα κουβαλάμε σε όλο το ταξίδι τόσα δώρα;!!! Και το κυριότερο, που θα τα βάλουμε;!!!

-Εγώ: Αφού σου είπα να πάρω το μεγάλο backpack και δεν με άφησες και υποσχέθηκες ότι θα κουβαλάς εσύ όλα τα δώρα που θέλω να πάρω! Τα ξερα εγώ τι γρουσούζης, μίζερος και τσιγκούνης είσαι!

Τέτοιου τύπου συζητήσεις παίζανε σχεδόν σε καθημερινή βάση, ιδίως όσο ήμασταν στο Περού και στη Βολιβία! Και πάλι κατάφερα να του γεμίσω το μισό backpack με δώρα, αλλά αν με είχε αφήσει ελεύθερη θα έστελνα κούτες από την άλλη άκρη της γης!

Και αφού κάναμε κάποιες αγορές και χαζέψαμε όλα τα καλούδια της αγοράς, πιάσαμε ένα κολεκτίβο από τη γέφυρα του Πίζακ και γυρίσαμε στο Κούσκο. Φρεσκαριστήκαμε, βάλαμε τα καλά μας και βγήκαμε για απογευματινή βόλτα! Νομίζω ότι την ώρα που σουρουπώνει νιώθεις όλη τη μαγεία του… σουλατσάραμε στα δρομάκια, κάτσαμε στην κεντρική πλατεία και χαζεύαμε τους περαστικούς, μέχρι που πεινάσαμε και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τι θα φάμε… Και μιας και είχαμε χάσει το δείπνο της προηγούμενης βραδιάς, πήγαμε κατευθείαν για αλπακά ψητό σε πέτρα και λουκάνικα από αλπακά και άλλα ντόπια κρέατα. Το εστιατόριο λέγεται Uchu και μόνο που το σκέφτομαι μου τρέχουν τα σάλια. Για τον Πολυνείκη είναι το νούμερο ένα εστιατόριο σε όλο το ταξίδι, για μένα το νούμερο δύο…Στεγασμένο σε ένα πανέμορφο χώρο, κοντά στην Plazoleta de las Nazarenas, αλλά το πιο σημαντικό ήταν το φαί, το οποίο ήταν υπέροχο από ντόπια υλικά (ντόπιο κρέας, πατάτες, αβοκάντο) και η συνοδεία μίας παγωμένης Cusquena απογείωναν την γαστρονομική εμπειρία.

17/12/2018

Σήμερα η μέρα είχε εξερεύνηση του Κούσκο και στις 18.30 συνάντηση με τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ και τον οδηγό μας για το Ίνκα δρομάκι που ξεκινούσε την επομένη…

Ανοίγουμε τις κουρτίνες και τι να δούμε;!!! Τέτοια γκριζούρα, βροχή και συννεφιά, ούτε στις Βρυξέλλες… Πάλι άρχισα να βρίζω τον υπάλληλο του πρακτορείου που παρακαλούσε να έρθουν οι βροχές!

Μετά από ένα γρήγορο πρωινό επισκεφτήκαμε τον Καθεδρικό ναό του Κούσκο, που δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιαστήκαμε, εντάξει έχει ενδιαφέρον να βλέπεις ένα cuy (ινδικό χοιρίδιο) να κοσμεί το μυστικό δείπνο και την Παναγία-προστάτιδα των σεισμών. Μετά σειρά είχε η Qorikancha, ήτοι ο Ναός του Ήλιου των Ίνκα, πάνω στον οποίο χτίσανε βέβαια οι Ισπανοί. Πολύ εντυπωσιακό οικοδόμημα, το οποίο βέβαια μας προκάλεσε μία θλίψη, προσπαθώντας να φανταστούμε πως θα ήταν όταν μεσουρανούσε ο πολιτισμός των Ίνκα και ο ναός, όπως λέγεται, ήταν όλος ντυμένος με φύλλα χρυσού… Έξω έριχνε μία επική καταιγίδα με φοβερές αστραπές και βροντές που έκαναν όλο το οικοδόμημα να σείεται…
Qorikancha

Οι Ίνκα ήταν φοβεροί αστρονόμοι

Σειρά είχε η πανέμορφη γειτονιά Σαν Μπλας με τα μικρά γραφικά σοκάκια. Εκεί ανακαλύψαμε και ένα φοβερό καφέ, με τον καλύτερο καφέ που ήπιαμε σε όλο το ταξίδι και φοβερά κέικ από κινόα, σοκολάτα και ντούλτσε ντε λέτσε! Γενικά μας έκανε εντύπωση που στο Περού παράγουν μία από τις καλύτερες ποικιλίες καφέ στον κόσμο και ο καφές παντού ήταν κυρίως στιγμιαίος ή χάλια…

Πέσαμε και πάνω σε μία πομπή στην Σαν Μπλας, η οποία δεν καταλάβαμε αν ήταν κηδεία ή κάποιο άλλο θρησκευτικό γεγονός, αλλά τέσσερις άντρες κουβαλούσαν ένα φέρετρο και από πίσω ακολουθούσε αρκετός κόσμος και μία μπάντα που έπαιζαν πανηγυρικά σχεδόν εμβατήρια… Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε τι ήταν όλο αυτό… Αν κάποιος ξέρει, παρακαλώ να μας διαφωτίσει…

Μετά το διάλειμμα για καφέ, περπατήσαμε και πάλι στα πανέμορφα δρομάκια του Κούσκο και κατευθυνθήκαμε για ακόμη μία φορά στην κεντρική αγορά να προμηθευτούμε διάφορα καλούδια για το Ίνκα τρέιλ. Αφού αγοράσαμε υπέροχους ξηρούς καρπούς, αποξηραμένα μάνγκο, ακτινίδια, παπάγια, κράνμπερυ, αποφασίσαμε να ξαποστάσουμε σε ένα από τα πολλά σταντ και να γευτούμε κάποιον φυσικό χυμό. Διαλέξαμε την πιο γλυκιά κοπελίτσα, η οποία μας έφτιαξε υπέροχους χυμούς από εξωτικά φρούτα. Και μόλις τελειώσαμε το γιγαντιαίο ποτήρι και πήγαμε να φύγουμε, η κοπελίτσα μας ξαναγέμισε το ποτήρι, ξανά και ξανά… πληρώσαμε λιγότερο από 1 ευρώ ο καθένας για 3 γιγαντιαία ποτήρια φυσικών χυμών! Απίστευτη εμπειρία, την οποία τη συστήνω ανεπιφύλακτα! Ο Πολυνείκης λιγουρευόταν και τα καλαμπόκια που έβραζαν σε γιγαντιαία καζάνια διάφορες ντόπιες γιαγιάδες, αλλά φοβόταν να φάει μην πάθει καμία δηλητηρίαση… Μάταια τον παρακαλούσα να πάρει ένα!

Σειρά είχε το Museo Historico Regional, το οποίο είναι πολύ ενδιαφέρον και μας βοήθησε να καταλάβουμε την ιστορία γύρω από την περιοχή του Κούσκο και εξιστορεί με πολύ όμορφο τρόπο τους Πολιτισμούς των Wari, Pucara και Ίνκα. Η είσοδός του συμπεριλαμβάνεται στο Boleto Turistico, το οποίο έχει τιμή 130 περουβιάνικες σόλες, ισχύει για 10 μέρες και το προμηθευτήκαμε την προηγουμένη στο Πίζακ.

Η ώρα πλησίαζε 18.30 και είχε φτάσει η στιγμή να γνωρίσουμε τους οδηγούς μας και την υπόλοιπη ομάδα, που θα κάναμε μαζί το Ίνκα τρέιλ τις επόμενες μέρες. Αυτή τη φορά οι σκάλες δεν μας δυσκόλεψαν και τόσο, αν και πάλι έπρεπε να σταματήσουμε κάναδυο φορές να πιάσουμε την αναπνοή μας. Γνωρίσαμε τον φοβερό οδηγό μας Νταβίντ και τον 2ο οδηγό, Ησαΐα. Χάρηκα με το γεγονός ότι η υπόλοιπη ομάδα αποτελούνταν από νεαρό κόσμο και οι περισσότεροι ήταν γύρω στα τριάντα, όπως και εμείς. Είχαμε βέβαια και δύο φοβερές Αμερικάνες πενηντάρες, οι οποίες αποδείχτηκαν η ψυχή της ομάδας μας! Ευτυχώς κανένας δεν φαινόταν super fit, κάτι που με καθησύχασε, γιατί δεν ήθελα με τίποτα να είμαι η τελευταία του γκρουπ και όλοι να περιμένουν εμένα…. Μας μοιράσανε τις τσαντούλες μας για να βάλουμε μέσα μέχρι 3 κιλά ρούχων ο καθένας, που θα τα χρησιμοποιούσαμε κατά τη διάρκεια του Ίνκα τρέιλ… βέβαια ήμασταν όλοι λίγο στρεσαρισμένοι, αλλά οι οδηγοί προσπαθούσαν συνέχεια να μας καθησυχάσουν…

Πριν πάμε στο δωμάτιο να ετοιμαστούμε για την επόμενη μεγάλη περιπέτεια και τρελό όνειρο ζωής για μένα, είπαμε να απολαύσουμε ένα τελευταίο ωραίο δείπνο στο Κούσκο. Σειρά είχε αυτή τη φορά το Λίμο, ένα εστιατόριο κουζίνας Nikkei, που είναι το πάντρεμα Περουβιάνικης και Γιαπωνέζικης κουζίνας! Οι δύο πιο αγαπημένες μου κουζίνες μαζί! Όντως το αποτέλεσμα ήταν φαντασμαγορικό! Αφού πήραμε σαν πρώτα κάποια σούσι (τα οποία ήταν από τα καλύτερα που έχω φάει στη ζωή μου), πήρα σαν κυρίως ένα Lomo saltado, που είναι κλασσικό περουβιάνικο φαγητό, αλλά πειραγμένο με νουντλς χοντρά χειροποίητα και ο Πολυνείκης ένα φοβερό κρεατάκι με πουρέ από ντόπιες γλυκοπατάτες και συνοδεύσαμε τα φαγητά μας με μία παγωμένη Cusquena!

Μετά το επικό φαγητό επιστροφή στο ξενοδοχείο να φτιάξουμε τους σάκους μας για το Ίνκα τρέιλ αλλά και τα υπόλοιπα πράγματα, καθώς τα σακίδια μας θα τα μεταφέραμε στο Ογιατάιταμπο, όπου θα επιστρέφαμε μετά το τρέιλ. Από όταν προσγειωθήκαμε στο Κούσκο, είχα ένα ελαφρύ μούδιασμα στα δάχτυλα των χεριών, αλλά δυστυχώς τη Δευτέρα είχε χειροτερέψει πολύ με αποτέλεσμα να μην μπορώ να ελέγξω τα χέρια μου και με δυσκολία να διπλώνω τα ρούχα μου και να μαζεύω τα πράγματα μου… Θεωρούσα πως το μούδιασμα προερχόταν από το υψόμετρο αλλά μία γρήγορη ματιά στο διαδίκτυο με έπεισε πως ήταν παρενέργεια από τα βρωμοχάπια που παίρναμε για το υψόμετρο.. Από τότε δεν ξαναπήρα ποτέ αυτό το χάπι και επανήλθαν τα χέρια μου…

Κατά τις 11 το βράδυ ήμασταν έτοιμοι και πέσαμε για ύπνο γιατί το εγερτήριο ήταν προγραμματισμένο για τις 3.30 π.μ. Το Ίνκα τρέιλ μας περίμενε!

 

[Μανολης Γκ.]

Πολύ δυνατές φωτογραφίες και ωραία περιγραφή! Μπράβο!
Οι ήχοι της ζούγκλας είναι αυτό που με εντυπωσίασε εμένα και τους έχω ακόμα στα αυτιά μου!

 

[annoulafolle]

Πολύ δυνατές φωτογραφίες και ωραία περιγραφή! Μπράβο!
Οι ήχοι της ζούγκλας είναι αυτό που με εντυπωσίασε εμένα και τους έχω ακόμα στα αυτιά μου!

Σ'ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια! Μου δίνουν κουράγιο για να συνεχίσω την ιστορία. Συμφωνώ ότι οι ήχοι της ζουγκλας είναι μοναδική εμπειρία!

 

[skoumpi]

Τι ωραία ιστορία και φωτογραφίες..... Συνέχισε μια χαρά τα πας, και γράφε και χρηστικές λεπτομέρειες (χρόνος , κόστος, επιλογές /από ξενοδοχεία, εστιατόρια τουρ ) όσο τα θυμάσαι... Περιμένουμε!!

 

[mariath]

Εξαιρετική ιστορία και υπέροχες οι φωτογραφίες από τη ζούγκλα!

 

[annoulafolle]

Inca Trail to Machu Picchu 18-21/12/02018

1η μέρα 18/12

4.00 π.μ. έξω πίσα σκοτάδι και το Κούσκο κοιμόταν βαθιά… εμείς με μεγάλη ανυπομονησία περιμέναμε το βανάκι να έρθει να μας πάρει. Γύρω στις 4.15 εμφανίστηκε στην πόρτα του ξενοδοχείου με ένα τεράστιο χαμόγελο και φοβερή ενέργεια ο οδηγός μας, ο Νταβίντ. Μπήκαμε στο βανάκι για να ξεκινήσει η περιπέτεια που από μικρό παιδί περίμενα… Ήμασταν οι τελευταίοι που μαζέψανε και ήδη οι περισσότεροι κοιμόντουσαν. Με ησυχία καθίσαμε στις θέσεις μας και παρόλο που ο Νταβίντ μας προέτρεψε να κοιμηθούμε η χαρά και η αγωνία μας ήταν τόσο μεγάλες που το μάτι δεν έκλεινε με τίποτα…Μετά από κανα δύωρο φτάσαμε στο Ollantaytambo, όπου αφήσαμε τα backpack μας στο ξενοδοχείο που θα μέναμε εγώ και ο Πολυνείκης μετά το Inca trail. Επιστροφή στο λεωφορείο και ξεκινήσαμε για το 82ο χλμ., όπου ξεκινάει και επίσημα το Inca trail.

Αφού περάσαμε μέσα από φυτείες καλαμποκιών και πατάτας και επιβλητικά βουνά, καλυμμένα από σύννεφα, φτάσαμε στον προορισμό μας. Ξεκίνησε η οργάνωση της ομάδας. Μας μοιράσανε τους υπνόσακους, τα μπατόν πεζοπορίας, τα στρώματα. Αφού βάλαμε ό,τι έπρεπε να βάλουμε μέσα στα πράσινα σακίδια, οι πόρτερς, αυτοί οι άγιοι υπεράνθρωποι που κουβαλούσαν όλα μας τα πράγματα, ξεκίνησαν την πεζοπορία… Εμείς αφού φάγαμε ένα ωραιότατο πρωινό με φοβερή θέα στο ποτάμι και στα βουνά, ξεκινήσαμε…

Το πρόγραμμα της 1ης μέρας είχε να διανύσουμε 14 χλμ, 6-7 ώρες περπάτημα δηλαδή. Ξεκινήσαμε στα 2.850 μέτρα υψόμετρο και θα κοιμόμασταν στα 3.300. Η πρώτη μέρα είναι μέτριας δυσκολίας και οι οδηγίες ήταν να ντυθούμε ελαφρά.

Βγάλαμε τις κλασσικές φωτογραφίες μπροστά από την πινακίδα που σηματοδοτεί το ξεκίνημα του Inca trail, δείξαμε τα διαβατήρια μας στην είσοδο, πήραμε τις άδειές μας και πια δεν μας σταματούσε τίποτα… Διασχίσαμε τη γέφυρα και η περιπέτειά μας είχε μόλις ξεκινήσει…

Με το καλημέρα ανεβήκαμε μία σχετικά μεγάλη ανηφόρα και εκεί συνειδητοποιήσαμε πως αυτό το trail θα ήταν μοναδικό! Μετά από περίπου δύο ώρες και αφού συναντήσαμε αρκετούς ντόπιους και γαϊδουράκια, φτάσαμε στο πρώτο Inca μνημείο, πόλη-σημείο ελέγχου προς το Μάτσου Πίκτσου, τη Patallacta. Εκεί μας μάζεψε ο οδηγός να μας εξηγήσει πως καθ’ όλη τη διάρκεια του Inca trail θα συναντούσαμε διάφορες τέτοιες πόλεις- σημεία ελέγχου και μας έδωσε διάφορες πληροφορίες για τους Ίνκα και τον πολιτισμό τους. Ο καιρός μας έκανε νούμερα, μία έβρεχε και φορούσαμε τα αδιάβροχα πόντσο μας, μία έβγαινε ο ήλιος και σκάγαμε από τη ζέστη… Περισσότερο χρόνο χάναμε στο να ντυνόμαστε και να γδυνόμαστε παρά στο περπάτημα… Ήταν και η πρώτη μέρα και μέχρι να βρούμε τις συνήθειες και τα πατήματα μας ήταν λιγάκι κουραστικό και ενοχλητικό.

Patallacta

Μετά την Patallacta είχαμε άλλες δύο ώρες περπάτημα μέχρι το μεσημεριανό. Ο Νταβίντ ήθελε την πρώτη μέρα να είμαστε όλοι μαζί, οπότε η ομάδα κινούταν με αρκετά αργό ρυθμό… Το ζευγαράκι των Κινέζων που ήταν μαζί μας τα είχε δει όλα και η κοπελίτσα ήθελε να γυρίσει πίσω… Την πείσαμε όμως να συνεχίσει μαζί μας. Δεν είναι καθόλου εύκολη η πεζοπορία στο υψόμετρο. Τα μαγουλά μου ήταν μονίμως κόκκινα από την υπερπροσπάθεια και ιδίως στις ανηφόρες έπρεπε να σταματάω συχνά να πιάσω την αναπνοή μου. Απορούσα με τους πόρτερς μας που κουβαλούσαν 30 κιλά ο καθένας στις πλάτες τους, πήγαιναν γρήγορα, γρήγορα και ήταν και μέσα στο χαμόγελο όλη την ώρα. Πολλοί από αυτούς κουβαλούσαν ραδιοφωνάκι και άκουγαν παραδοσιακή μουσική! Το αστείο ήταν που όταν πετυχαίναμε κανέναν στη διαδρομή μας χειροκροτούσε για να μας δώσει κουράγιο ή μας προσέφεραν φύλλα κόκας! Είναι τόσο αξιοθαύμαστοι αυτοί οι άνθρωποι! Οι ήρωες του Inca trail για μένα.

Μετά από αρκετές ανηφόρες και κατηφόρες και αφού οι ουρανοί είχαν ανοίξει για τα καλά, φτάσαμε στο χώρο του μεσημεριανού…. μία μεγάλη σκηνή μέσα στην οποία είχαν στήσει καρέκλες και τραπέζια. Το γεύμα ήταν πραγματικά λουκούλλειο! Τι σαλάτες, τι ψάρια, τι κρέατα, τι σούπες, τι φρούτα! Δεν μπορούσαμε με τίποτα να φανταστούμε ότι μας περίμενε τέτοιο γεύμα υπερπαραγωγή στη μέση του πουθενά!

Ιδού και η απόδειξη!

Ο Ησαΐας μας εξηγεί το τρεκ στον χάρτη!

Μετά το πεντανόστιμο γεύμα είχαμε άλλες δύο ώρες πεζοπορίας μέσα στο ψιλόβροχο. Περάσαμε δύο πολύ μικρούλικα χωριουδάκια και οι ντόπιοι βγαίναν από τα σπιτάκια τους να μας προϋπαντήσουν και να μας πουλήσουν νερό, χυμούς, σοκολάτες (αχ αυτές οι sublime!). Κατά τις 17.30 φτάσαμε στο πρώτο basecamp, όπου οι πόρτερς μας περίμεναν στη σειρά, μας χειροκρότησαν για το κατόρθωμά μας και μας μοίρασαν στις σκηνές μας. Μας έφεραν ζεστό νερό να πλυθούμε και μας ενημέρωσαν ότι στην κεντρική σκηνή μας περίμεναν κουλουράκια, ζεστό κακάο, καφές και διάφορα τσάγια. Με τον Πολυνείκη είχαμε μείνει. Πως ήταν δυνατό αυτοί οι άνθρωποι, που κουβαλούσαν και 30 κιλά ο καθένας τους, να είχαν φτάσει πριν από εμάς, να είχαν στήσει όλες τις σκηνές, τα στρώματα, τους υπνόσακους και να έχουν και το πιο φωτεινό χαμόγελο ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους;!!!!

Ποταμάκι

Η ομάδα εν δράσει!

Οι σκηνές μας

Κυριούλα που μας περίμενε στο basecamp να μας πουλήσει χυμούς και νερά

Μετά από ένα φοβερό δείπνο, που πάλι δεν του έλειπε τίποτα, o Νταβίντ μας παρουσίασε το πλάνο της επόμενης μέρας, μας έδωσε οδηγίες ντυσίματος (ζεστά ρούχα) και συμφώνησε με τους Κινέζους να ξεκινήσουν μαζί με τον Ησαΐα, τον δεύτερο οδηγό, μία ώρα νωρίτερα από τους υπόλοιπους, γιατί η επόμενη μέρα ήταν η πιο δύσκολη και απαιτητική του Inca trail.

Με τις κοιλίτσες μας γεμάτες και έντρομοι για το τι μας περίμενε την επόμενη μέρα πήγαμε στη σκηνή να κοιμηθούμε. Αφού καταφέραμε μέσα σε καταστάσεις απείρου κάλους να πλύνουμε τα δόντια μας, να βγάλουμε τους φακούς επαφής, προσπαθήσαμε να κοιμηθούμε. Εγώ δεν μπορούσα με τίποτα να βολευτώ στον υπνόσακο και κάθε δέκα λεπτά σηκωνόμουν να βάλω και άλλα ρούχα πάνω μου, γιατί είχα ψοφήσει στο κρύο… Μετά από καμία ώρα και αφού είχα φορέσει ότι είχα στην κυριολεξία και είχα γίνει μία μπάλα, προσπάθησα να κοιμηθώ…έλα όμως που γλιστρούσα από το στρώμα και έπεφτα… πέταξα και το στρώμα και προσπάθησα να κοιμηθώ στο υπόστρωμα… και εκεί που επιτέλους ένιωθα ότι σιγά σιγά έπεφτα στην αγκαλιά του Μορφέα, να σου η φωνή του Νταβιντ να μας καλεί να ξυπνήσουμε με ένα ζεστό τσαγάκι από φύλλα κόκας στο χέρι!

Εγώ: ‘Ρε Πολυνείκη τι μας φωνάζει αυτός να ξυπνήσουμε;!!! Εγώ δεν κοιμήθηκα καθόλου;’ Πολυνείκης: ‘Έλα σοβαρά; Ούτε εμένα με άφησες να κοιμηθώ όλο το βράδυ!’

Και άντε πάλι να βγάλω ότι είχα φορέσει κατά τη διάρκεια της νύχτας και να φορέσω τα παγωμένα και υγρά από την υγρασία ρούχα της πεζοπορίας… Άντε πάλι μέσα στη νύχτα να φορέσουμε τους φακούς…άντε να βάλουμε πάλι όλα τα ρούχα μέσα στα πράσινα σακίδια…

Καταταλαιπωρημένοι πήγαμε για πρωινό.. Και οι υπόλοιποι δεν είχαν κοιμηθεί καλά και ήμασταν όλοι μούγκα, γιατί ξέραμε τι μας περίμενε εκείνη την ημέρα…

2η μέρα 19/12

Τι μας περίμενε λοιπόν; 16 χλμ. περπατήματος, 7-8 ώρες, αλλά εμείς το κάναμε 10 ώρες… Από τα 3.300 μέτρα υψόμετρο που ξεκινήσαμε θα φτάναμε σε 4 ώρες στο Dead Woman’s Pass στα 4.215 μέτρα και από εκεί κατηφόρα για 1,5 ώρα μέχρι τα 3.400 μέτρα. Από εκεί ανηφόρα για 2 ώρες για να φτάσουμε στα 4.000 μέτρα και το δεύτερο πέρασμα, Runcu Raccay και μετά άλλη 1,5 ώρα για να φτάσουμε στο basecamp στα 3.600 μέτρα.

Ξεκινήσαμε λοιπόν και ήδη από την αρχή φάνηκε σε τι μαρτύριο είχαμε υποβάλει τους εαυτούς μας. Κάθε 5 σκαλιά που ανεβαίναμε έπρεπε να σταματήσουμε να πάρουμε δυνάμεις για τα επόμενα 5 άντε 10 το πολύ σκαλιά. Ο Νταβίντ μας είχε δώσει οδηγίες να πηγαίνει ο καθένας με το ρυθμό του και ραντεβού όλοι η ομάδα, πλην Κινέζων, στο Dead Woman’s Pass. Ο καημενούλης είχε μείνει μόνος του με 10 άτομα και όλο ανεβοκατέβαινε να σιγουρέψει ότι ήμασταν καλά… Κατά διαστήματα ερχόταν να μας μετρήσει το οξυγόνο στο αίμα, με ένα μηχανηματάκι που το βάζαμε στο δάχτυλό μας… Εγώ μονίμως ήμουν οριακά στις μετρήσεις… Τα βήματα αργά αργά, το ένα πόδι μπροστά από το άλλο… Δεν υπήρχε τίποτα άλλο γύρω μου…μόνο η ανάσα μου και υπερσυγκέντρωση στα βήματα…που και που γυρνούσα να δω τον Πολυνείκη, ο οποίος ήταν κάτασπρος και έκανε υπερπροσπάθεια να ανέβει τα σκαλιά. Είχα τρομάξει! Πίστευα ότι για εκείνον θα ήταν εύκολο το trail, αφού έχει πολύ καλή φυσική κατάσταση καθώς παίζει ποδόσφαιρο και μπάσκετ! Αλλά στο υψόμετρο μάλλον αυτά δεν έχουν σημασία…

Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα ότι δεν αντέχω άλλο… Πρώτη φορά ένιωσα να φτάνω στα όρια μου… Τότε σταματούσα και κοιτούσα γύρω μου… Τα βουνά! Αχ αυτά τα περουβιάνικα βουνά! Οι χιονισμένες κορυφές να παίζουνε κρυφτό μέσα στα σύννεφα! Λάμα να βόσκουν στις απέναντι πλαγιές! Και που και που να φτάνει στα αυτιά μου η μουσική των Άνδεων από τα κασετοφωνάκια των πόρτερς. Ήμουν εκεί και ζούσα το όνειρο μου! Και ξαφνικά μία δύναμη που και γω δεν ξέρω από πού ερχόταν, μου έδινε μία και συνέχιζα… μέχρι την επόμενη μεγάλη στάση…

Κάποια στιγμή περίπου 100 μέτρα από την κορυφή ήρθε ο Νταβίντ με το πλατύ του χαμόγελο και μου έδωσε κουράγιο…Κατάλαβε ότι με βάραινε η τσάντα και προσφέρθηκε να μου την πάρει…Ήταν αλήθεια ότι ένιωθα σαν να κουβάλαγα 100 κιλά και τι κουβαλούσα; Μία κάμερα, δύο φακούς, το φλις μου και το αδιάβροχο! Έ όχι να μου κουβαλήσουν και τη τσάντα! Πήρα μία τέτοια δύναμη και ανέβηκα τα τελευταία 100 μέτρα μονοκοπανιά!

Μετά από λίγο εμφανίστηκε και ο Πολυνείκης και ήμουν σίγουρη ότι θα μου ζητούσε διαζύγιο και αποζημίωση για ψυχική οδύνη μαζί! Ευτυχώς ο καημενούλης έτρεξε να δει πως είμαι και με ένα τεράστιο χαμόγελο πανηγύριζε ότι τα είχαμε καταφέρει…

Ακολούθησαν και οι Αμερικανίδες και μετά σειρά είχαν οι κλασσικές φωτογραφίες στο πέρασμα και ξεκούραση… Ο αέρας εκεί πάνω ήταν αμείλικτος! Ήμασταν μέσα στα σύννεφα και δεν βλέπαμε τίποτα τριγύρω μας!

Φτάσαμε στην κορυφή!

Σε λίγο ούτε την μύτη μας δεν θα βλέπαμε...

Η ομάδα ξεκουράζεται..

Αναμνηστική φωτογραφία από την κορυφή!

Μετά ξεκίνησε η κατηφόρα για δύο ώρες και το βασανιστήριο για τα γόνατα μου…Έβρεχε κιόλας και τα σκαλιά γλιστρούσαν, γεγονός που έκανε την κατάβαση ακόμα πιο δύσκολη και επίπονη…

Στο τέλος της κατάβασης μας περίμενε ακόμα ένα γευστικότατο τσιμπούσι, αλλά δεν φάγαμε και πολύ γιατί είχαμε άλλες 3,5 ώρες περπατήματος μπροστά μας… Κάποιοι ήταν τόσο χάλια που δεν άγγιξαν το φαγητό…

Μετά το φαγητό άλλες δύο ώρες ανάβασης, οι οποίες μετά την επίπονη για μένα και τα γονατάκια μου κατάβαση, μου φάνηκαν παιχνίδι. Περάσαμε μέσα από πανέμορφες λίμνες και εξωγήινα τοπία.

Ακολούθησε μία ώρα κατάβασης και κάποια στιγμή κάναμε στάση και ο Νταβιντ μας είπε, όσοι θέλουμε, να ανηφορήσουμε στο Ίνκα χωριουδάκι, Sayacmarca. Μπορεί τα πόδια μου να μην με κρατούσαν άλλο, αλλά η ψυχή μου δεν έλεγε να μην πάω να επισκεφτώ το χωριουδάκι… Παράτησα την τσάντα μου στον Πολυνείκη, πήρα τη gopro μαζί μου (για την κάμερα ούτε λόγος, γιατί έβρεχε με το τουλούμι) και ανηφόρησα στο χωριουδάκι… Τι ομορφιά ήταν αυτή;! Πόσο μυστικιστικό τοπίο;! Το χωριουδάκι κρυμμένο μέσα στα σύννεφα δεν φαινόταν και ξαφνικά όσο προχωρούσα, άρχισε σιγά σιγά να αποκαλύπτεται μπροστά στα μάτια μου! Το είδα, το περπάτησα, το ανακάλυψα, στοχάστηκα.. Πόσο όμορφη στιγμή! Και μόνο για αυτή την εμπειρία, άξιζε όλη η ταλαιπωρία!

Από το χωριουδάκι, το basecamp απείχε μόνο μισή ώρα, αλλά εμένα μου φάνηκε ένας αιώνας!

Πάλι μας περίμεναν οι σκηνές μας στημένες, πάλι μας περίμεναν λιχουδιές και καφέδες/τσάγια μέχρι το δείπνο, το οποίο ήταν και πάλι πεντανόστιμο.

Έβρεχε καταρρακτωδώς και ο Νταβίντ μας συμβούλεψε να καλύψουμε όλες τις ηλεκτρικές μας συσκευές μέσα σε ρούχα, γιατί η υγρασία και το υψόμετρο μπορεί να τα χαλάσουν… Κάλυψα τις κάμερες και τους φακούς, ξέχασα όμως το κινητό μου, το οποίο από την επόμενη μέρα εμφάνισε μία μαύρη τρύπα στην οθόνη, η οποία μέχρι το τέλος του ταξιδιού εξαπλώθηκε σε όλη την οθόνη…

Πλύναμε δόντια, βγάλαμε φακούς, φόρεσα δύο παντελόνια, δύο ζευγάρια κάλτσες, δύο μπλούζες, το φλις, το μπουφάν, τα γάντια, το σκούφο, μπήκα μέσα στον υπνόσακο και έπεσα για ύπνο… έξω η βροχή έπεφτε καταρρακτώδης, πήρα αγκαλιά την τσάντα με την κάμερα (σε περίπτωση που πλημμυρίζαμε να σωνόταν η κάμερα) και κοιμήθηκα σαν αγγελούδι!

3η μέρα 20/12

Η φωνή του Νταβίντ που μας καλούσε να ξυπνήσουμε ηχούσε σαν φωνή αγγέλου στα αυτιά μου…Ξύπνησα χορτάτη από το βαθύ μου ύπνο και με όρεξη άνοιξα το φερμουάρ της σκηνής μας για να πάρω το ζεστό τσάι από φύλλα κόκας που μας προσέφερε ο οδηγός μας. Έξω ήταν πίσσα σκοτάδι. Άφησα τις καυτές κούπες στο πάτωμα και αμέσως έπιασα τον φακό να τον ανάψω για να ξεκινήσουμε τη διαδικασία γδυσίματος και ντυσίματος μέσα στη σκηνή. Συνειδητοποίησα ότι η βροχή είχε σταματήσει και με μεγάλη χαρά κατάλαβα ότι δεν είχε μπει ούτε στάλα βροχής μέσα στη σκηνή. Άναψα το φακό και μόλις φώτισα το πρόσωπό μου, είδα το πρόσωπο του Πολυνείκη να με κοιτάει με έκπληξη και τρόμο! ‘‘Ωχ το πρόσωπό σου!’’ μου λέει.. ‘‘Ε τι; Τι έχει το πρόσωπό μου;!!!’’ απάντησα εγώ. ‘‘Ρε είναι πολύ πρησμένο. Σαν να έχεις κάνει μπότοξ και πήγε στραβά η επέμβαση! ’’. Ε, να μην σας τα πολυλογώ, πήρα το καθρεφτάκι του κοιτάχτηκα στον καθρέπτη και φρίκαρα! Όντως είχα παραμορφωθεί… μάλλον από την υπερπροσπάθεια της προηγούμενης μέρας… Κατά τη διάρκεια της ημέρας έφυγε το πρήξιμο, αλλά ήταν λίγο σοκαριστικό το ξεκίνημα της τρίτης μέρας.

Πήγαμε για πρωινό και όλοι οι συνοδοιπόροι αναρωτιόντουσαν αν ήμουν καλά. Εγώ πάντως όσο δεν κοιταζόμουν στον καθρέπτη μία χαρά ένιωθα… Ε δεν πήγαινα και για τα καλλιστεία, στο Μάτσου Πίκτσου πήγαινα!

Μετά το πεντανόστιμο πρωινό (μαρμελάδες, φρούτα και κρεμούλες από κινόα) μαζευτήκαμε για πρώτη φορά όλη η ομάδα και οι πόρτερς για να γνωριστούμε μεταξύ μας. Από τους 19 πόρτερς, ζήτημα οι 3-4 να μιλούσαν ισπανικά. Οι υπόλοιποι μόνο κέτσουα, οπότε ο αρχηγός έκανε τον διερμηνέα. Σοκαριστήκαμε με το πόσο μεγάλοι σε ηλικία μας φαινόντουσαν οι πόρτερς. Όλοι ήταν τουλάχιστον μία δεκαετία κάτω από αυτό που υπολογίζαμε. Σχεδόν όλοι ήταν η δεύτερη δουλειά τους να είναι πόρτερς, ήταν πρωτίστως αγρότες.

Πριν ξεκινήσουμε το τρεκ της ημέρας είχαμε λίγο χρόνο να θαυμάσουμε την απίστευτη ομορφιά που μας περικύκλωνε. Όλοι συμφωνήσαμε ότι ήταν το πιο όμορφο basecamp. Χαζεύαμε τα σύννεφα να καλύπτουν τις χιονισμένες βουνοκορφές, κοιτούσαμε τους παγετώνες που κάλυπταν μαγικά βουνά και με βαριά καρδιά αφήσαμε όλη αυτή την ομορφιά για να ξεκινήσουμε για τον επόμενο προορισμό μας.

Η θέα που μας περίμενε μόλις ξυπνήσαμε!

Τι μας περίμενε όμως σήμερα; Όπως μας είπε ο αρχηγός μας, η τρίτη μέρα είναι και η πιο όμορφη του τρεκ! 10χλμ., δηλαδή 5 ώρες περπάτημα, κατά βάση κατηφόρας και θα μπαίναμε πάλι στην ζούγκλα (cloud forest), καθώς θα κατεβαίναμε αρκετά σε υψόμετρο από τα 3.600 στα 2.600 μέτρα υψόμετρο. Οι θερμοκρασίες θα ανέβαιναν και πάλι και καθώς είχε βρέξει με το τουλούμι όλη τη νύχτα, δεν περιμέναμε βροχές.

Με το που ξεκινήσαμε τη διαδρομή, μας υποδέχτηκαν κάποια λάμα, τα οποία περπατούσαν μαζί μας για κάποιο διάστημα, λες και θέλανε να μας υποδείξουν το δρόμο προς το Μάτσου Πίκτσου. Οι στάσεις ήταν συχνές, καθώς έπρεπε να δώσουμε χρόνο στους πόρτερ μας να μας προσπεράσουν για να προετοιμάσουν την επόμενη διαμονή μας. Καθόλου δεν μας χάλασε αυτό, μετά την προηγούμενη μέρα της κολάσεως. Είχαμε άπλετο χρόνο να μιλάμε για τους Ίνκα και τον πολιτισμό τους, να μας λύνει ο οδηγός μας τις όποιες απορίες είχαμε και να βγάζουμε ένα τόνο φωτογραφίες σε κάθε στάση.

Κάποια στιγμή ο Ησαϊας, ο οποίος κουβαλούσε από το ξεκίνημα του τρεκ ένα μάτσο χορτάρια, μας έδειξε πως από τα χορτάρια οι άνθρωποι των Άνδεων έφτιαχναν σχοινιά και γέφυρες για να περνάνε από το ένα βουνό στο άλλο. Όσο και αν τραβούσαμε όλοι μαζί με όλη μας τη δύναμη, δεν κοβότανε με τίποτα το άτιμο!

Λάμα

Μας δείχνουν το δρόμο

Τα σύννεφα να παίζουν κυνηγητό με τα βουνά

Μοναδική διαδρομή!

Μετά από κανένα δίωρο φτάσαμε στην τελευταία μας κορυφή τη Phuyupatamarka. Κάποιοι είχαν χρησιμοποιήσει αυτή την κορυφή για basecamp. Θεέ μου τι θέα ήταν αυτή! Τι ομορφιά! Προσπαθούσαμε να μετρήσουμε τις κορυφές των βουνών και μπερδευόμασταν, όπως τα καλοκαίρια στη Σίφνο, όταν προσπαθούμε να μετρήσουμε τα αστέρια στον ουρανό! Έβγαλα κάποιες φωτογραφίες, αλλά το θεωρούσα προσβολή, αντί να απολαμβάνω την ομορφιά τριγύρω μου, εγώ να προσπαθώ να την αποτυπώσω στην κάμερα. Τέτοια ομορφιά καμία κάμερα και κανένας φωτογράφος δεν μπορούν να αποτυπώσουν! Όπως είπαμε και με τον Πολυνείκη εκεί μάλλον ήταν το basecamp των θεών!

Το basecamp των θεών!

Από την Phuyupatamarka ξεκίνησε μία επική κατάβαση, η οποία ήταν ότι έπρεπε για τα ποδαράκια μου! Αλλά ευτυχώς είχαμε μονάχα 3 ώρες περπάτημα ακόμα. Οι σκηνές τριγύρω μας μαγικές. Μπαίνοντας στη ζούγκλα είδαμε καταπληκτικά κόκκινα λουλούδια, κόκκινες μαργαρίτες, τροχιλίδες (hummingbirds) των οποίων τα φτερά βγάζανε έναν περίεργο ήχο, σαν μουσική, προσπαθώντας με το μακρύ ράμφος τους να ρουφήξουν το νέκταρ από τα λουλούδια. Είχα την αίσθηση ότι έχω μεταφερθεί ως δια μαγείας σε κάποιο national geographic ντοκιμαντέρ!

Γύρω στις 1.00 το μεσημέρι φτάσαμε και στο τρίτο και τελευταίο basecamp. Φάγαμε ένα απολαυστικότατο γεύμα, πραγματικά οι μάγειρες έβαλαν τα δυνατά τους και έφτιαξαν υπερπαραγωγές και σε γεύση και σε εμφάνιση, παίξαμε παιχνίδια και γελάσαμε με τους συνοδοιπόρους μας, ξεκουραστήκαμε στη σκηνή μας, χαζεύοντας τα βουνά και κατά τις 16.00 ξεκινήσαμε να επισκεφτούμε την αρχαία Ίνκα πόλη Winay Wayna (forever young), που σημαίνει για πάντα νέος και απείχε μόλις 10 λεπτά από τις σκηνές μας.

Causa: τυπικό περουβιάνικο φαγητό...πεντανόστιμο!

Η θέα από τη σκηνή μας!

Φοβερό μνημείο, περιτρυγιρισμένο από βουνά καλυμμένα με πυκνή βλάστηση και που και που να ξεπροβάλλονται φοβεροί τεράστιοι καταρράκτες! Α ρε Περού τι ομορφιές κρύβεις! Φυσικά από το μνημείο δεν έλειπαν οι αγροτικές ταράτσες/ λουριά, όπου καλλιεργούσαν διάφορα φρούτα και λαχανικά οι Ίνκα. Οι ταράτσες αυτές φτάνουν μέχρι κάτω τη ζούγκλα, όπου καλλιεργούσαν τα τροπικά φρούτα και φυσικά τα φύλλα κόκας. Απίστευτες διάνοιες οι Ίνκα. Ο τρόπος που μετέτρεπαν το περιβάλλον γύρω τους προς όφελός τους είναι μοναδικός!

Ο Νταβίντ μας εξήγησε πως αυτές οι καλλιέργειες τροφοδοτούσαν με φρούτα και λαχανικά το Μάτσου Πίκτσου. Εκεί μένανε κυρίως αγρότες και κτηνοτρόφοι. Επίσης οι ταράτσες, όπως και στο Μάτσου Πίκτσου έχουν διφυή χαρακτήρα, για καλλιέργειες λαχανικών, πατάτας και φρούτων αλλά λειτουργούσαν και σαν στηρίγματα ενάντια στη διάβρωση του εδάφους!

Μετά την ενημέρωση μας άφησαν ελεύθερους να περιπλανηθούμε στην πόλη και μας είπαν να γυρίσουμε πίσω όποτε θέλουμε. Εκτός από το γκρουπ μας, δηλαδή τα 14 άτομα δεν υπήρχε κανένας άλλος, είχαμε όλο τον αρχαιολογικό χώρο για πάρτη μας! Περιπλανηθήκαμε ανάμεσα στα κτίρια, ανεβοκατεβήκαμε όλα τα σκαλιά, τις ταράτσες, βγάλαμε άπειρες φωτογραφίες και αφού κουραστήκαμε κυνηγούσαμε να ταΐσουμε τα λάμα που κόβαν βόλτες ελεύθερα. Μάταια τα κυνηγούσα με ένα μάτσο χορτάρια, δεν μου δίνανε σημασία! Και εγώ γκρίνιαζα που είχα ξεχάσει να πάρω από το Κούσκο την αγαπημένη τους λιχουδιά, τα μήλα! (Δοκιμασμένη συνταγή, δυστυχώς όχι από εμένα αλλά από φίλους: αν θέλετε φωτογραφία με λάμα, κρατήστε ένα μήλο μπροστά από την μουσούδα τους και θα δείτε για πότε θα στηθούν, αλλά μην τα βασανίσετε πολύ γιατί μπορεί να σας φτύσουν! Ναι, φτύνουν! Επίσης φτύνουν όταν είναι έγκυος και όταν πειράζετε τα μωρά τους!).

Κακά λάμα

Όταν άρχιζε να βραδιάζει με βαριά καρδιά αφήσαμε τον αρχαιολογικό χώρο, είχαμε μείνει οι δυο μας στο τέλος και πήγαμε προς τις σκηνές γιατί μας περίμενε το πιο νόστιμο δείπνο! Έφτιαξαν και μία γιγαντιαία τούρτα για τις αμερικανίδες που είχαν τα γενέθλια τους! Πως έφτιαξαν στη μέση του πουθενά μία γιγαντιαία τούρτα, ποτέ δεν θα καταλάβω!

Μετά το υπέροχο δείπνο μαζευτήκαμε ξανά όλοι μαζί, ευχαριστήσαμε τους πόρτερ, τους δώσαμε τα tips τους και ξεκίνησε η ενημέρωση για την επόμενη μεγάλη μέρα. Συμφωνήσαμε να μην φάμε πρωινό και να μας ετοιμάσουν κάτι στο χέρι για να είμαστε από τις πρώτες ομάδες στην πύλη για το Μάτσου Πίκτσου. Η πύλη απείχε μόλις 10 λεπτά από το basecamp και από εκεί είχαμε περίπου 1,5 ώρα περπάτημα μέχρι την Πύλη του Ήλιου αφού περνούσαμε τα monkey steps ή gringo killer steps, όπως είναι γνωστά αφού τα ανεβαίνεις στα 4, με χέρια και με πόδια!

Την επόμενη μέρα το ημερολόγιο έλεγε 21 Δεκεμβρίου, που είναι το θερινό ηλιοστάσιο για το νότιο ημισφαίριο, δηλαδή η ημέρα κατά την οποία ο ήλιος φτάνει το ψηλότερο σημείο που έχει το μεσημέρι στη διάρκεια ενός χρόνου. Σύμφωνα με τον Νταβιντ μονάχα εκείνη την ημέρα οι πρώτες ακτίνες του ήλιου περνάνε μέσα από την Πύλη του Ήλιου και χαϊδεύουν το Μάτσου Πίκτσου! ‘Αν είμαστε τυχεροί και βρέξει το βράδυ και καθαρίσει ο ουρανός, μας είπε, τότε θα αντικρύσουμε αυτό το φαινόμενο! Γι’ αυτό εγερτήριο στις 03.00 για να είμαστε στις 3.30 στην είσοδο του τελευταίου κομματιού του τρεκ και να είμαστε από τους πρώτους που θα αντικρύσουμε τις ακτίνες του ήλιου να πέφτουν στο Μάτσου Πίκτσου.’ Αμέσως όλοι τρέξαμε στην είσοδο της σκηνής να δούμε τον ουρανό! Τα αστεράκια έλαμπαν και σύννεφα δεν φαινόντουσαν πουθενά!

Προσπάθησα να κοιμηθώ, αλλά είχα τεντωμένα τα αυτιά μου να ακούσω τη βροχή… μάταια την περίμενα… σιγά σιγά με πήρε ο ύπνος κάνοντας όνειρα να βλέπω τις ακτίνες του ήλιου να χαιδεύουν το Μάτσου Πίκτσου. Η μεγάλη μέρα είχε πια φτάσει! Σε 5 ώρες θα ξεκινούσαμε για το Μάτσου Πίκτσου μου!

 

[skoumpi]

Ουαου....... σε ευχαριστώ πολύ για την περιγραφή!!!!