Βολιβία Περού Χιλή Από τον Αμαζόνιο στις Άνδεις & από την Έρημο στον Ειρηνικό

[orestcrete]

Καλημερα, εκπληκτικη περιγραφη!

Θα μπορουσες να μας δωσεις περισσοτερες λεπτομερειες για το γραφειο που κανατε το Inca trail, τα κοστη κλπ απο οτι φαινεται ηταν πολυ καλα οργανωμενοι

 

[annoulafolle]

Καλημερα, εκπληκτικη περιγραφη!

Θα μπορουσες να μας δωσεις περισσοτερες λεπτομερειες για το γραφειο που κανατε το Inca trail, τα κοστη κλπ απο οτι φαινεται ηταν πολυ καλα οργανωμενοι

Σ'ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.
Το θέμα τρεκ με δυσκόλεψε πολύ γιατί ενώ πάντα ήθελα να κάνω το Inca trail διάβαζα για το πόσο τουριστικό έχει γίνει και είχα ψιλοφρικάρει... Τελικά επειδή πήγαμε τη βροχερή περίοδο, δεν ήταν καθόλου τουριστικό...
Το πρακτορείο, Alpaca Expeditions, ήταν φοβερό και μόνο τα καλύτερα λόγια έχω να πω για αυτούς. Είναι Περουβιάνικη επιχείρηση, λειτουργούν εδώ και 6 χρόνια, φοβεροί επαγγελματίες... Πάντα μας απαντούσαν αμέσως και μας βοήθησαν πολύ με την όλη οργάνωση του τρεκ... Οι δε οδηγοί καταπληκτικοί! Και το πιο σημαντικό, φέρονται άψογα στους εργαζομένους τους. Μόνο οι δικοί μας πόρτερ φορούσαν ορειβατικά παπούτσια και σωστή αδιάβροχη ενδυμασία! Οι πόρτερ των υπόλοιπων εταιριών ήταν με πέδιλα, ναι με πέδιλα στα κατσάβραχα και κάποιοι ξυπόλητοι... Σε έπιανε η καρδιά σου να τους βλέπεις.
Πληρώσαμε γύρω στα 800 δολάρια ο καθένας μας, αλλά νοικιάσαμε υπνόσακους, μπατόν πεζοπορίας, υπόστρωμα (άχρηστο για μένα, καθώς το έβρισκα άβολο), δύο εισόδους για το Μάτσου Πίκτσου και για την Wayna Picchu και το τρένο της επιστροφής από Aguas Calientes προς Ollantaytambo. Είναι πανάκριβο, αλλά όλες οι εταιρίες εκεί κυμαίνονται και φυσικά υπάρχουν και πιο ακριβές ακόμα.
Έχει πάντως πανέμορφα πολυήμερα τρεκ στο Βόρειο Περού, στην Cordillera Blanca & Huayhuash, που επειδή δεν είναι καθόλου γνωστά είναι πολύ πιο φτηνά. Λόγω όμως βροχερής περιόδου τα καλά και σοβαρά πρακτορεία δεν πραγματοποιούσαν τα τρεκ. Αν ξαναπάω ποτέ και με κρατάν τα πόδια μου, θέλω να περπατήσω το Huayhuash circuit trek, το οποίο θέλει καμία 10ρια μερούλες, αλλά η φύση δεν υπάρχει!

 

[annoulafolle]

4η μέρα 21/12 Machu Picchu

Ξύπνησα πριν καν μας καλέσει η γλυκιά φωνή του Νταβίντ για το εγερτήριο. Άνοιξα τη σκηνή και βροχή δεν άκουγα. Βρε λες να είμαστε τόσο τυχεροί και να έχει χαρά θεού σήμερα;! Ετοιμαστήκαμε μέσα σε 15 λεπτά, χαιρετήσαμε γρήγορα γρήγορα τους πόρτερ μας (οι σοβαρές ευχαριστίες και αποχαιρετισμοί είχαν γίνει το προηγούμενο βράδυ), πήραμε το πρωινό μας, που μας το είχαν ετοιμάσει οι γλυκούλιδες πακέτο, φορέσαμε τους φακούς κεφαλής και μέσα σε πίσσα σκοτάδι ξεκινήσαμε στις 3.20 π.μ.

Μετά από 10 λεπτά φτάσαμε στην είσοδο που σηματοδοτούσε το τελευταίο κομμάτι του τρεκ, 6 χλμ. μακριά από το Μάτσου Πίκτσου. Ήμασταν η 4η ομάδα που φτάσαμε και αμέσως τρέξαμε να βρούμε θέση στον πάγκο κάτω από το υπόστεγο να κάτσουμε. Οι επόμενοι που ήρθαν μετά από εμάς, περίμεναν όρθιοι μιάμιση ώρα μέχρι να ανοίξουν οι πύλες στις 5.00 π.μ. Το κρύο τσουχτερό και η υγρασία να σου τρυπάει τα κόκκαλα! Γύρω στις 4.00 ξεκίνησε να βρέχει… Μάλιστα… κακός οιωνός είπε ο Νταβίντ! Παιδιά μάλλον δεν θα δούμε τον ήλιο να χαϊδεύει με τις ακτίνες του το Μάτσου Πίκτσου… Παγωμάρα έπεσε στην ομάδα…

Για να φτιάξει η διάθεση λιγάκι αποφάσισα να ανοίξω το πακέτο του πρωινού που μας είχαν μοιράσει νωρίτερα. Προς μεγάλη μου έκπληξη, εκτός από σαντουιτσάκια, μπισκότα, χυμούς είχαμε και από ένα μήλο ο καθένας!!! Άνοιξα και τη σακούλα του Πολυνείκη και κατάσχεσα το μήλο του. ‘Τι κάνεις εκεί;’ Με ρώτησε. ‘Κρύβω τα μήλα για να μην τα φας! Τα θέλω για τις φωτογραφίες με τα λάμα!’. ‘Ε καλά εσύ είσαι τελείως θεότρελη!’, η απάντηση που έλαβα!

Λίγο πριν από τις 5.00 παραταχθήκαμε όλοι σε μία σειρά, μας ελέγξανε πάλι διαβατήρια και άδειες. Μόλις είδα την ταμπέλα να γράφει προς Μάτσου Πίκτσου συγκινήθηκα και κρατιόμουν να μη φύγουν τα δάκρυα… Ε εντάξει δεν κατάφερα να τα συγκρατήσω… Φοβερό το συναίσθημα που νιώθει κανείς όταν πραγματοποιούνται τα όνειρά του…

Οι φωνές των υπαλλήλων στην πύλη που μαρτυρούσαν ότι οι πύλες άνοιξαν με επανέφεραν στον πραγματικό κόσμο. Σκούπισα τα δάκρυά μου, ίσιωσα το ανάστημα και άρχισα να τρέχω, όχι να περπατάω αλλά να τρέχω… Μπατόν πεζοπορίας δεν είχαμε πια, καθώς απαγορεύονται μέσα στον αρχαιολογικό χώρο και το μονοπάτι γλιστρούσε, αλλά δεν με ένοιαζε τίποτα, τα πόδια μου είχαν βγάλει φτερά! Τις προηγούμενες μέρες ήμουν σχεδόν πάντα από τις τελευταίες στη σειρά, τώρα ήμουν πρώτη και καλύτερη!

Έβλεπα κάτι τεράστια σύννεφα να πηγαίνουν προς εκεί που ήταν το Μάτσου Πίκτσου! Όχι!!! έστω για ένα δευτερόλεπτο θέλω να δω τη θέα της Ιερής Πόλης των Ίνκα από την Πύλη του Ήλιου χωρίς τα παλιοσύννεφα! Έτσι έπαιζα κυνηγητό με τα σύννεφα. Μέχρι και τα μαϊμουδοσκαλα τα ανέβηκα αστραπή, δεν σταμάτησα πουθενά! Θα σταματούσα μια και καλή στην Πύλη. Τον Πολυνείκη τον έχασα και τους οδηγούς και την ομάδα μου…

Τα σύννεφα τρέχουν προς το Μάτσου Πίκτσου...

Ξαφνικά ανέβηκα κάποια σκαλιά και είδα κόσμο να στέκεται. Τι έγινε ρε παιδιά; Γιατί σταματήσατε εδώ; Ρωτούσα αγνώστους στα αγγλικά. Εδώ είναι η Πύλη του Ήλιου! Πήρα την απάντηση. Η ποια; Κοιτάω κάτω και δεν φαίνεται τίποτα! Ένα ή μάλλον όλα τα σύννεφα του κόσμου είχαν έρθει και είχαν στρογγυλοκαθίσει πάνω από το Μάτσου Πίκτσου! Είστε σίγουροι; Ξαναρωτούσα… Μπορεί να είναι πιο κάτω… Ρε κοπελιά να και η ταμπέλα… Intipunku! Κάγκελο είχα μείνει! Δεν ήξερα τι να κάνω; Να κλάψω ή να γελάσω; Μετά από λίγο εμφανίστηκε και ο Πολυνείκης και η ομάδα μου…Ήμουν το κακό μου το χάλι..Από την υπερπροσπάθεια, τον ιδρώτα και τη βροχή είχα γίνει αγνώριστη. Η φάτσα μου ήταν όλη κατακόκκινη και τα μαλλιά μου είχαν γίνει μία μάζα αηδίας…Μάταια προσπαθούσαν ο Πολυνείκης και ο Νταβίντ να με παρηγορήσουν… Ο Νταβίντ μας μάζεψε και πρότεινε να περιμένουμε λιγάκι μπας και ανοίξει ο καιρός. Είχα κάτσει σε μία γωνία μονάχη μου, έτρωγα το σαντουιτσάκι μου και έπινα το χυμό μου και δεν ήθελα να μου μιλάει κανείς! Μετά από κανένα μισάωρο ήρθε ο Νταβίντ και μου λέει ΄΄μην στενοχωριέσαι κοπέλα μου. Κάνω αυτή τη δουλειά 20 χρόνια και ζήτημα να έχω δει το Μάτσου Πίκτσου από εδώ 10 φορές. Θα δεις τι όμορφο που είναι όταν αρχίσει να σηκώνεται η ομίχλη! Και εσύ να είσαι καλά να ξανάρθεις και να το δεις με ήλιο! Λέω τώρα να φεύγουμε γιατί έχουμε κανένα 40λεπτό περπάτημα μέχρι την πόλη…’’

Η θέα από την Πύλη του Ήλιου

Intipunku ή Πύλη του Ήλιου

Σηκώθηκα με βαριά καρδιά και συνέχισα να περπατάω. Μετά από κανένα 40λεπτό φτάσαμε στο σημείο που υποτίθεται ότι φαίνεται η πόλη και η Wayna Picchu από πίσω της και εμείς δεν βλέπαμε ούτε τη μύτη μας. Βγήκαμε έξω από τον αρχαιολογικό χώρο, αφήσανε τα υπόλοιπα παιδιά τις τσάντες τους στην υποδοχή, ο Νταβίντ μάζεψε όλα τα διαβατήρια για να μας βάλει τις σφραγίδες του Μάτσου Πίκτσου και κάναμε και μία απαραίτητη στάση στις τουαλέτες.

Ανασυγκροτηθήκαμε σαν ομάδα και μπήκαμε και επισήμως στο Μάτσου Πίκτσου! Η ομίχλη καλά κρατούσε και δεν φαινόταν ακόμα τίποτα! Πήγαμε και κάτσαμε σε ένα σημείο και ο Νταβίντ μας μίλησε για την ιστορία της πόλης. Λοιπόν, χτίστηκε τον 15ο αιώνα από τον σημαντικότερο όλων των Ίνκα, Pachacutec και τα νεότερα ιστορικά ευρήματα δείχνουν ότι ήταν κάτι σαν θέρετρο του μεγάλου Ίνκα αυτοκράτορα, όπου διέμενε με τους ανώτερους αυλικούς του. Στο απώγειο της δόξας του υπολογίζεται πως περί τους 500 ανθρώπους ζούσαν εκεί.

Μας εξήγησε πως οι αυτοκράτορες των Ίνκα, όταν πέθαιναν, τους έκαναν μούμιες και συνέχιζαν να ζουν οι μούμιες με τους αυλικούς τους στα παλάτια τους. Ο νέος αυτοκράτορας έπρεπε να χτίσει από την αρχή το δικό του παλάτι. Μάλλον για αυτό το λόγο υποψιάζονται ότι και το Μάτσου Πίκτσου εγκαταλείφθηκε σταδιακά και δεν το βρήκαν ποτέ οι Ισπανοί. Πάντως δεν είναι η χαμένη πόλη των Ίνκα, όπως λανθασμένα πίστευε ο Hiram Bingham, όταν ΄΄ανακάλυψε΄΄ το Μάτσου Πίκτσου το 1911. Αυτή είναι η Vilcabamba, όπου κατέφυγε το 1540 ο Manco Inca με τα 3 του παιδιά και όσους είχαν απομείνει από τη βασιλική οικογένεια και ίδρυσε ένα νέο κράτος για τους Ίνκα, προκειμένου να αντισταθούν στους Ισπανούς κατακτητές. Η Vilcabamba, η οποία βρίσκεται μέσα στη ζούγκλα (την ψιλή, cloud forest) κατακτήθηκε από τους Ισπανούς το 1572, όταν έπιασαν αιχμάλωτο και τον τελευταίο απόγονο των Ίνκα αυτοκρατόρων, Tupac Amaru.

Επίσης το Μάτσου Πίκτσου μία χαρά γνωστό ήταν στους αυτόχθονες. Μάλιστα όταν το ανακάλυψε ο Bingham ζούσαν εκεί δύο οικογένειες αγροτών, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν τις αγροτικές ταράτσες για τις καλλιέργειες τους. Το μνημείο πάντως καμία σχέση δεν είχε με το πώς είναι σήμερα, αφού η πυκνή βλάστηση της ζούγκλας τα είχε καλύψει όλα. Όσο για τον Bingham οι ντόπιοι έχουν μία σχέση μίσους και πάθους. Από τη μία του είναι ευγνώμονες που έκανε το Μάτσου Πίκτσου γνωστό σε όλη την υφήλιο, από την άλλη άρπαξε πολλά ευρήματα, τα οποία είτε τα παρέδωσε στο Πανεπιστήμιο του Yale, είτε τα κράτησε για πάρτη του…

Σιγά σιγά η ομίχλη άρχιζε να υποχωρεί και άρχισαν αμυδρά να φαίνονται τα πρώτα κτίρια. Άρχισαν όμως να φαίνονται και τα γύρω βουνά που περικυκλώνουν την πόλη σαν πιστοί σωματοφύλακες… Τι ομορφιά θεέ μου! Και είναι γεγονός ότι τα σύννεφα προσέδιδαν μία δόση μυστηρίου στο όλο τοπίο!

Κάναμε μία περιήγηση με τον Νταβίντ μέσα στο χώρο, αλλά η Wayna Picchu ακόμα δεν φαινόταν… Έριχνε και ένα ψιλόβροχο που είχε καθηλώσει την κάμερα μέσα στην ασφάλεια της τσάντας μου. Υπέροχα ούτε φωτογραφίες μπορώ να βγάλω! Και είχα και τον Πολυνείκη να μου λέει κάθε 5 λεπτά ότι αν είναι ο καιρός έτσι μέχρι τις 10 (ώρα εισόδου μας για την ανάβαση στην Wayna ή Huayna Picchu) εκείνος δεν θα ανέβει εκεί πάνω και ούτε θα αφήσει και εμένα.

Ο γλυκούλης ο Νταβίντ ερχόταν συνέχεια σε εμένα να μου δώσει συμβουλές για το τι μπορούσαμε να κάνουμε και να δούμε εγώ και ο Πολυνείκης με την δεύτερη είσοδο μας στο Ματσου Πίκτσου. Και μου έλεγε με το μεγάλο του χαμόγελο για να μου δώσει κουράγιο ότι πάντα μετά τις 11-12 ο ήλιος βγαίνει, ο πολύς κόσμος φεύγει και ότι θα βγάλω άπειρες φωτογραφίες! (Εδώ και κάποιο καιρό έχουν επιβάλλει διάφορους περιορισμούς οι Περουβιανοί για την είσοδο στην πόλη. Έχει δύο εισόδους, μία από τις 6.00 το πρωί μέχρι τις 12.00. και μία από τις 12.00 μέχρι τις 17.30. Επίσης έχουν συγκεκριμένο δρόμο για να ακολουθείς μέσα στον αρχαιολογικό χώρο και δεν μπορείς να πας προς τα πίσω! Προσοχή γιατί την πατήσαμε άσχημα…Εμείς είχαμε αγοράσει εισιτήρια και για τα δύο ωράρια. Ε δεν ταξίδεψα από την άλλη άκρη της γης για να δω το Μάτσου Πίκτσου μου βιαστικά και να φύγω! Ήθελα να το απολαύσω και να το απολαύσω μόνη μου!).

Με την ξενάγηση του Νταβίντ περάσαμε από τα λουτρά, τον Ναό του Ήλιου, που ακριβώς από κάτω είναι ο αυτοκρατορικός τάφος, αν και ποτέ δεν βρέθηκε καμία μούμια εκεί, το παλάτι του Ίνκα, το σπίτι του Αρχιερέα, τον κεντρικό ναό και μετά πήγαμε και κάτσαμε σε ένα ξέφωτο και χαζεύαμε τις δυτικές αγροτικές ταράτσες, όπου και αυτές είχαν διφυή σκοπό (καλλιέργειες και στήριξη ενάντια στη διάβρωση του εδάφους).

Επιτέλους αχνοφάνηκε η Wayna Picchu!!!

Τα πανέμορφα βουνά!

Ο ναός του Ήλιου

Royal Tomb

Ίνκα ταράτσες για καλλιέργεια και στήριξη ενάντια στη διάβρωση του εδάφους

Κατά τις 10.30 μας είπε ο Νταβίντ ότι είχε έρθει η ώρα να αποφασίσουμε αν θα ανέβουμε στην Wayna Picchu καθώς μπορούσαμε να μπούμε μέχρι τις 11.00. Ο καιρός ήταν αρκετά καλύτερος, οπότε έπεισα τον Πολυνείκη να ανέβουμε. Η ομάδα μας συνόδευσε μέχρι την είσοδο της Wayna Picchu, όπου αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε και αποχαιρετιστήκαμε. Είναι απίστευτο πόσο πολύ μία τέτοια περιπέτεια σε δένει με ανθρώπους τόσο διαφορετικούς μέσα σε μόλις 4 μέρες! Εκείνοι θα συνέχιζαν για μεσημεριανό και επιστροφή με το τρένο στο Κούσκο όλοι μαζί.

Μπήκαμε στην είσοδο της Wayna Picchu δώσαμε τα εισιτήρια μας (μόνο 400 άτομα την ημέρα επιτρέπονται και χωρίζονται σε δύο βάρδιες, μία στις 7 και μία στις 10. Η τιμή είναι 25 δολάρια το άτομο και τα εισιτήρια πωλούνται πολύ γρήγορα! Θέλει τουλάχιστον 2 βδομάδες πριν κράτηση), εγγραφήκαμε στο βιβλίο επισκεπτών και αρχίσαμε την ανάβαση οι δυο μας! Βλέπαμε να κατεβαίνουν κάποιοι καταταλαιπωρημένοι και ο Πολυνείκης πάλι άρχιζε να έχει ενδοιασμούς… Πολυνείκης: ‘Ελπίζω να μην είναι απότομα τα σκαλιά εκεί που πάμε. Και να ξέρεις ότι με πιάνει ίλιγγος στα ύψη!’ Εγώ: ‘ Ναι το είδαμε, στη Σίφνο όταν ανεβαίνεις στα κατσάβραχα σαν κατσίκι και βουτάς μέσα στη θάλασσα, δεν σε πιάνει ίλιγγος, εδώ βρήκες να γίνεις υψοφοβικός!’

Μπροστά μας είχαμε τόσα σκαλιά και πουθενά δεν φαινόταν το τέλος! Ανεβαίναμε, σταματούσαμε να ξεκουραστούμε και ξανασυνεχίζαμε. Δεν μιλούσαμε πολύ, ήμασταν απόλυτα συγκεντρωμένοι στο επόμενο βήμα, στο επόμενο σκαλί… Εν τω μεταξύ ανέβαιναν και κατέβαιναν άνθρωποι όλων των ηλικιών, οικογένειες με παιδιά, ηλικιωμένοι, αλλά ήταν και αρκετοί που τα παρατούσαν και γυρνούσαν πίσω. Η κόπωση είχε αρχίσει να μας νικά, αλλά εμείς εκεί… σιγά σιγά, βήμα βήμα… Τα σκαλάκια όλο και στένευαν και ευτυχώς που είχε και σχοινιά να κρατηθείς, αλλιώς σίγουρα θα είχα φάει τα μούτρα μου… Κάποια στιγμή μετά από κανένα 40λεπτο φτάσαμε σε ένα ξέφωτο. Το Μάτσου Πίκτσου φαινόταν μία σταλίτσα εκεί κάτω! Αλλά το μαρτύριο δεν είχε τελειώσει… Είχε κάτι σκαλάκια κούτσικα τσίμα τσίμα να τα ανέβει ένας άνθρωπος! Και δεν χωράει όλο το παπούτσι, μόνο οι μύτες των ποδιών! Χρησιμοποίησα και τα χέρια και τσουπ ανέβηκα! Πίσω δεν κοίταξα, γιατί αν κοίταζα ήταν σίγουρο ότι θα με έπιανε ίλιγγος. Ξεκούραση, φωτογραφίες και συνεχίζουμε… ‘ Έλα, λέω στον Πολυνείκη, πάμε, έχει κι άλλο!’ ‘Ρε μας δουλεύεις; Τι άλλο, που θα πάμε πια στον ουρανό;!!!’ Και συνεχίσαμε την ανάβαση… Φτάσαμε στον ναό, βγάλαμε φωτογραφίες και μετά αράξαμε στο ψηλότερο σημείο και χαζεύαμε τη θέα! Είχε βγει και ένας ήλιος και ήταν χάρμα οφθαλμών! Το Μάτσου Πίκτσου κάτω να λαμπυρίζει, σαν τεράστιος κόνδορας που λάμπει το φτέρωμά του!

‘Πεινάω’ λέει ο Πολυνεικάκος! Και εγώ πεινούσα, αλλά είχαμε φάει όλα τα σνακ κατά τη διάρκεια των τριών ημερών του τρεκ… Πολυνείκης: ‘ Μωρέ μήπως να τρώγαμε τα μήλα;’ Τι να κάνω τον λυπήθηκα τον καημένο… Σε τόση ταλαιπωρία τον είχα βάλει τις τελευταίες μέρες… Έβγαλα και του έδωσα το ένα μήλο… Εγώ το δικό μου θα το κρατούσα για τη φωτογραφία μου με τα λάμα! Άσε που δεν μου αρέσουν καθόλου τα μήλα! Έλα όμως που μόλις τον είδα να το δαγκώνει και ήταν και τραγανό τραγανό άρχισαν να μου τρέχουν τα σάλια! Αμέσως έβγαλα και το δικό μου μήλο και το χλαπάκιασα και μου φάνηκε τόσο νόστιμο, σαν φρέσκος σιφνέικος σαργός ψημένος στα κάρβουνα(ότι πιο νόστιμο για μένα)!

Το Μάτσου Πίκτσου από ψηλά

Rio Urubamba

Μιλάμε για πολλά σκαλιά...

Η θέα από την κορυφή!

Από εκεί πάνω μας έδιωξε ο φρουρός γιατί στη 13.00 κλείνει η Wayna Picchu. Αν δεν μας έδιωχνε, παίζει εγώ ακόμα εκεί να ήμουν… Στην κατάβαση περάσαμε μέσα από ωραίες σπηλιές και κάποια σκαλάκια εγώ τα κατέβηκα με τον ποπό γιατί δεν ήθελα να φάω τα μούτρα μου…

Μετά την κατάβαση και πριν ξαναμπούμε στον αρχαιολογικό χώρο αποφασίσαμε να κάνουμε ένα διάλλειμα στην καφετέρια, να φάμε και να πιούμε ένα καφεδάκο, να γεμίσουμε λιγάκι τις μπαταρίες μας…

Αφότου κάτσαμε στην καφετέρια μέσα σε 5 λεπτά είχαν μαζευτεί κάτι μαύρα σύννεφα και άρχισαν βροντές, αστραπές και καταρρακτώδης βροχή… Ε εντάξει μωρέ, μπόρα είναι και θα περάσει! Παραγγείλαμε, φάγαμε, χωνέψαμε και η μπόρα ακόμα εκεί… Ε στις 14.30 δεν άντεξα, σηκώθηκα, έβαλα το πόντσο μου και λέω στον Πολυνείκη, πάμε! ‘Που να πάμε παιδάκι μου; Είσαι τρελή; Γίνεται χαμός!’ Και όντως γινόταν, αλλά πήγαμε!

Με το που μπήκαμε πάλι ήρθαν τα σύννεφα και κάλυψαν όλη την πόλη… Μία φωτογραφία πρόλαβα να πάρω όλη κι όλη, προστατεύοντας την κάμερα κάτω από το πόντσο μου… Περπατήσαμε μέσα στη βροχή και ήμασταν σχεδόν μόνοι μας. Εμείς και άλλοι 5-10 τρελοί… Κάναμε την ίδια διαδρομή με αυτή που είχαμε κάνει με τον Νταβίντ και πήγαμε και προς την οικιστική και τη βιομηχανική περιοχή, που προηγουμένως δεν είχαμε επισκεφτεί…Ακόμα και έτσι ήταν μαγεία και σίγουρα δεν μπορώ να παραπονεθώ για ορδές τουριστών αφού ήμασταν στην κυριολεξία σχεδόν ολομόναχοι στη δεύτερη είσοδο (ούτε όμως το πρωί είχε πολλούς τουρίστες). Σιγά σιγά, άρχισε να κόβει η πολύ δυνατή βροχή και εμφανίστηκαν και κάποια λάμα να σουλατσάρουν. Τα κυνηγούσαμε να βγάλουμε φωτογραφίες μαζί τους, αλλά δεν σου δίνουν και πολύ σημασία γενικά, είναι πολύ περήφανα ζώα ή ξινά, όπως το βλέπει κανείς…

Ε εάν δεν είναι αυτό γκαντεμιά, τί είναι;

Ναός του Ήλιου από ψηλά

Η μία και μοναδική φωτογραφία που κατάφερα να τραβήξω με το που μπήκαμε για 2η φορά...

Ναός των 3 παραθύρων

Καλλιτέχνες της πέτρας!

Intihuatana, κάτι σαν το ημερολόγιο των Ίνκα.. Για να καταλαβαίνουν τη θέση του Ήλιου στον ουρανό...

Λάμα ή αλλιώς οι μόνιμοι κάτοικοι του Μάτσου Πίκτσου

Μήλο δεν είχα, αλλά μία φωτογραφία με τα λατρεμένα λάμα την καταφέραμε....

Η ώρα είχε πάει 17.00 και στις 18.20 έφευγε το τρένο μας για το Ollantaytambo… Έπρεπε να φεύγουμε σιγά σιγά αλλά τώρα που είχε ανοίξει κάπως ο καιρός και είχε σταματήσει να βρέχει έπρεπε να πάμε γρήγορα στο σημείο που μας είχε υποδείξει ο Νταβίντ για την κλασσική φωτογραφία του Μάτσου Πίκτσου, που φαίνεται ολόκληρη η πόλη….Λογαριάζαμε όμως χωρίς τον ξενοδόχο, γιατί οι φρουροί δεν μας επέτρεψαν να πάμε προς τα εκεί, λόγω των ηλίθιων κανονισμών που έχουν επιβάλλει… Είναι κοντά στην είσοδο και πρέπει να πάει κανείς με το που μπαίνει στον αρχαιολογικό χώρο. Περάσαμε από εκεί το πρωί, γιατί το Inca Trail καταλήγει εκεί, αλλά με την ομίχλη δεν φαινόταν τίποτα και στη δεύτερη είσοδο έβρεχε με το τουλούμι και είχε πάλι σύννεφα, οπότε το αφήσαμε για πιο μετά όταν και αν άνοιγε ο καιρός… Τέτοια απογοήτευση δεν νομίζω ότι έχω ξαναφάει στη ζωή μου…

Αντίο Μάτσου Πίκτσου μου! Είσαι πανέμορφο αλλά ο καιρός και αυτοί οι ηλίθιοι που σε φυλάνε με στεναχώρησαν…Hasta la proxima!

Τώρα που φεύγουμε, βγαίνει ο ήλιος....

 

[Sassenach77]

Πέσαμε και πάνω σε μία πομπή στην Σαν Μπλας, η οποία δεν καταλάβαμε αν ήταν κηδεία ή κάποιο άλλο θρησκευτικό γεγονός, αλλά τέσσερις άντρες κουβαλούσαν ένα φέρετρο και από πίσω ακολουθούσε αρκετός κόσμος και μία μπάντα που έπαιζαν πανηγυρικά σχεδόν εμβατήρια… Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε τι ήταν όλο αυτό… Αν κάποιος ξέρει, παρακαλώ να μας διαφωτίσει…

Στο προαύλιο του καθεδρικού ναού του Chucuito, έξω απο το Πούνο, συναντήσαμε αρκετό κόσμο, μαυροφορεμένο, να παίζει μουσική, να τραγουδάει και να πίνει! Θα έλεγε κανείς οτι βρεθήκαμε σε γλέντι, αν όλοι δεν φορούσαν μαύρα και το πρόσωπο τους δεν πρόδιδε την θλίψη τους...Η ατμόσφαιρα μύριζε αρκετά αλκοόλ... Φέρετρο δεν είδαμε, αλλά ο οδηγός-ξεναγός μας, μας είπε οτι πρόκειται για κηδεία, οπότε αρκεστήκαμε να κάνουμε βόλτα μόνο στο προαύλιο του ναού.
Νομίζω οτι κάτι παρόμοιο είδατε και εσείς.

 

[depy!!!]

Κι εγω στο Μεξικο ειδα μπροστα τη μαυρη νεκροφορα, πισω ακολουθουσαν 3 αντρες με παραδοσιακα ρουχα και οργανα, επαιζαν μουσικη και τραγουδουσαν και απο πισω ο κοσμος, οχι στα μαυρα, αλλα με τα καθημερινα του ρουχα.

 

[annoulafolle]

Κι εγω στο Μεξικο ειδα μπροστα τη μαυρη νεκροφορα, πισω ακολουθουσαν 3 αντρες με παραδοσιακα ρουχα και οργανα, επαιζαν μουσικη και τραγουδουσαν και απο πισω ο κοσμος, οχι στα μαυρα, αλλα με τα καθημερινα του ρουχα.

Στο προαύλιο του καθεδρικού ναού του Chucuito, έξω απο το Πούνο, συναντήσαμε αρκετό κόσμο, μαυροφορεμένο, να παίζει μουσική, να τραγουδάει και να πίνει! Θα έλεγε κανείς οτι βρεθήκαμε σε γλέντι, αν όλοι δεν φορούσαν μαύρα και το πρόσωπο τους δεν πρόδιδε την θλίψη τους...Η ατμόσφαιρα μύριζε αρκετά αλκοόλ... Φέρετρο δεν είδαμε, αλλά ο οδηγός-ξεναγός μας, μας είπε οτι πρόκειται για κηδεία, οπότε αρκεστήκαμε να κάνουμε βόλτα μόνο στο προαύλιο του ναού.
Νομίζω οτι κάτι παρόμοιο είδατε και εσείς.

Ναι και εγώ νομίζω ότι ήταν κηδεία τελικά αυτό που είδαμε... Σας ευχαριστώ για τα διαφωτιστικά μηνύματα σας.

 

[psilos3]

Καταπληκτική η έως τώρα περιγραφή και αποτύπωση, και εξαιρετικές φωτογραφίες.
Συγχαρητήρια @annoulafolle για όλα όσα μας μεταφέρεις!
Διαβάζω την ιστορία σου ξανά και ξανά και δε τη χορταίνω, καθώς το Περού αποτελεί ονειρεμένο προορισμό για μένα και θέλω να βρεθώ εκεί κάποια στιγμή. Δε ξέρω βέβαια πως θα το χωρέσω μέσα σε 10 μέρες, αλλά αυτό είναι κάτι που συζητιέται όταν με το καλό βρούμε τα κατάλληλα εισιτήρια.
Παρακαλώ θερμά να σταθείς όσο γίνεται περισσότερο στο θέμα των εξόδων, αλλά και σε ότι αφορά την ασφάλεια ειδικά στις μεγάλες πόλεις, καθώς απ' ότι βλέπω ταξιδεύετε μόνοι πέραν των τρεκ. Παίρνουμε ιδέες και κρατάμε σημειώσεις για όλα!

 

[s-travelholic]

Για μένα το Περού είναι το Νο1 από τις 67 χώρες που έχω πάει μέχρι σήμερα. Καταπληκτική η αφήγηση σου , με ταξίδεψες τόσο που αντί των ελβετικών τρένων που μπήκα να αναζητήσω, ρούφηξα την ιστορία σου. Πάντα τέτοια εύχομαι !

 

[annoulafolle]

Για μένα το Περού είναι το Νο1 από τις 67 χώρες που έχω πάει μέχρι σήμερα. Καταπληκτική η αφήγηση σου , με ταξίδεψες τόσο που αντί των ελβετικών τρένων που μπήκα να αναζητήσω, ρούφηξα την ιστορία σου. Πάντα τέτοια εύχομαι !

Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!

 

[annoulafolle]

Καταπληκτική η έως τώρα περιγραφή και αποτύπωση, και εξαιρετικές φωτογραφίες.
Συγχαρητήρια @annoulafolle για όλα όσα μας μεταφέρεις!
Διαβάζω την ιστορία σου ξανά και ξανά και δε τη χορταίνω, καθώς το Περού αποτελεί ονειρεμένο προορισμό για μένα και θέλω να βρεθώ εκεί κάποια στιγμή. Δε ξέρω βέβαια πως θα το χωρέσω μέσα σε 10 μέρες, αλλά αυτό είναι κάτι που συζητιέται όταν με το καλό βρούμε τα κατάλληλα εισιτήρια.
Παρακαλώ θερμά να σταθείς όσο γίνεται περισσότερο στο θέμα των εξόδων, αλλά και σε ότι αφορά την ασφάλεια ειδικά στις μεγάλες πόλεις, καθώς απ' ότι βλέπω ταξιδεύετε μόνοι πέραν των τρεκ. Παίρνουμε ιδέες και κρατάμε σημειώσεις για όλα!

Σ'ευχαριστώ πολύ! Προσπαθώ να είμαι όσο πιο λεπτομερείς γίνεται. Αν στο τέλος μου ξεφύγει τίποτα και έχεις απορίες, μη διστάσεις, ρώτησέ με!

 

[annoulafolle]

Με βαριά καρδιά πήραμε το λεωφορείο που θα μας γυρνούσε στο Aguas Calientes, όπου έπρεπε να βρούμε το εστιατόριο που ο Νταβίντ είχε αφήσει τα πράγματα μας και να πάρουμε το τρένο της επιστροφής για το Ollantaytambo.

Μέσα στο λεωφορείο κάτσαμε δίπλα σε μία οικογένεια Περουβιανών από την Λίμα που είχαν έρθει και αυτοί να επισκεφτούν το πανέμορφο Μάτσου Πίκτσου. Μας άκουσαν να μιλάμε μία εξωτική (γι’αυτούς) γλώσσα και μας έπιασαν τη συζήτηση. Αφού ανταλλάξαμε με τον μπαμπά της οικογένειας τα βασικά στα ισπανικά, το εμπόδιο της γλώσσας δεν μας επέτρεψε να προχωρήσουμε περαιτέρω… Τότε ανέλαβε δράση ο μικρός γιος της οικογένειας, ο οποίος ήταν μόλις 12 χρονών και μιλούσε άπταιστα αγγλικά με ……… αμερικανική προφορά! Γρήγορα έμαθα ότι ο μικρός έμαθε αγγλικά από το θείο του που ζούσε στην Αμερική (εξού και η προφορά) και με ρωτούσε πληροφορίες για την Ελλάδα, για τους θεούς του Ολύμπου, για τον Όλυμπο και αν έχω πάει στο βουνό των θεών, για τον Ηρακλή και τους άθλους του, για τους Ολυμπιακούς αγώνες… Είχα μείνει με την μόρφωση του πιτσιρίκου και τη δίψα του για γνώση! Ο δικός μου ανιψιός που είναι 13 χρονών μόνο για την ΑΕΚ νοιάζεται….

Κατεβήκαμε από το λεωφορείο και η φοβερή οικογένεια άρχισε να ρωτάει παντού για το που βρίσκεται το εστιατόριο που ψάχναμε! Αποχωριστήκαμε με αγκαλιές και φιλιά μόνο όταν βεβαιώθηκαν πως βρήκαμε το εστιατόριο και πως τα πράγματα μας ήταν εκεί. Φοβερά χαμογελαστοί, ανοιχτόκαρδοι και φιλόξενοι άνθρωποι! Πήραμε τα πράγματα μας μέσα σε δύο λευκά πλαστικά τσουβάλια και ξεκινήσαμε για το τρένο.

Καταταλαιπωρημένοι και μέσα στην μπίχλα καθίσαμε στις θέσεις μας στο τρένο. Σχεδόν αμέσως ήρθε ένα ζευγαράκι και έκατσε απέναντί μας. Μας κοιτούσαν καλά καλά και το ίδιο κάναμε και εμείς… Αυτοί ήταν ωραία ντυμένοι, καθαροί και φρέσκοι, σε αντίθεση με εμάς, που είχα την αίσθηση ότι είχα μεταμορφωθεί σε ασβό… ‘Γιατί μας κοιτάνε έτσι;’ ρώτησε ο Πολυνείκης. ‘Γιατί βρωμάμε!’ απάντησα εγώ. ‘Από πού λες να είναι;’ Ξαναρώτησε ο Πολυνείκης. ‘Κοίτα τέτοιες γυναικάρες είναι είτε από Κολομβία, είτε από Βενεζουέλα. Δεν νομίζω να είναι από αλλού…’, απάντησα εγώ….

Δεν άργησαν να μας πιάσουν την κουβέντα και όντως ήταν Κολομβιανοί, από το Μεντεγίν! Λάτρεις των ταξιδιών και αυτοί σαν εμένα ξεκινήσαμε να μιλάμε για ταξίδια περασμένα και μελλοντικά. Ανακαλύψαμε ότι είχαμε παντρευτεί την ίδια περίοδο και πως και για τους τέσσερις αυτό το ταξίδι ήταν ο μήνας του μέλιτος! Ανταλλάξαμε στοιχεία και αφού μας κάλεσαν στο Μεντεγίν και τους καλέσαμε και εμείς σε Αθήνα και Σίφνο σφιχταγγαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε και χωριστήκαμε!

Κατεβήκαμε από το τρένο και γελώντας, σκεφτόμενοι τη φάτσα των γονιών μας, όταν (και αν ποτέ) τους ανακοινώσουμε πως θα πάμε στην Κολομβία, κινήσαμε να πάμε περπατώντας στο ξενοδοχείο μας.

Το Picaflor Tambo (55 δολάρια/βράδυ) ήταν ομολογουμένως καταπληκτικό! Κάναμε ζεστό μπανάκι (α ρε πόσο εκτιμάει κανείς τις πιο απλές απολαύσεις της ζωής μετά από 4 μέρες απλυσιάς), στείλαμε μηνύματα και κάποιες φωτογραφίες σε γονείς και φίλους να τους ενημερώσουμε ότι επιβιώσαμε των Άνδεων και βγήκαμε να βρούμε φαγητό, γιατί μας είχε κόψει η λόρδα.

Το Ollantaytambo ήταν άδειο στις 11 το βράδυ και κανείς δεν κυκλοφορούσε στους δρόμους. Αφού 2 εστιατόρια μας ενημέρωσαν ότι η κουζίνα τους είχε κλείσει, βρήκαμε μία πολύ συμπαθητική πιτσαρία, φάγαμε δύο μικρές πιτσούλες, ήπιαμε και τοπικές μπυρίτσες από μικρόζυθοποιϊες και επιστρέψαμε στο δωματιάκι μας. Έξω από το ξενοδοχείο περνούσε ένας χείμαρρος και υπό τους ήχους του τρεχούμενου νερού κοιμηθήκαμε σαν αγγελούδια!


22/12/2018 Ιερή Κοιλάδα

Ξυπνήσαμε πρωί πρωί γιατί στις 9.00 περιμέναμε τον κυρ Λούσιο να έρθει να μας παραλάβει για το τουρ στην Ιερή Κοιλάδα.

Ποιος είναι όμως ο κυρ Λούσιο; Όταν ξεκινήσαμε το ταξίδι μας στο Περού δεν είχαμε ιδέα πως θα πηγαίναμε από το Ollantaytambo πίσω στο Κούσκο, επισκεπτόμενοι κάποια βασικά αξιοθέατα της Ιερής Κοιλάδας, όπως τις αλυκές του Μάρας και τις πειραματικές αγροτικές ταράτσες του Moray. Στο ξενοδόχειο στο Κούσκο όμως γνωρίσαμε τυχαία την κυρία Ρόζα, η οποία οργανώνει ιδιωτικά τούρ και κανόνισε να έρθει ο σύζυγός της, ο κυρ Λούσιο, να μας πάρει από το Ollantaytambo και να μας πάει στο Μάρας και στο Μοράι για μόνο 50 δολάρια. Ο κυρ Λούσιο, συνταξιούχος αστυνομικός, ήταν γλυκύτατος, με καλά αγγλικά και φοβερές γνώσεις πάνω στους Ίνκα και τον πολιτισμό τους! Επιστροφή στην ιστορία τώρα…

Με το που σηκωθήκαμε, έτρεξα να ανοίξω την μπαλκονόπορτα και από το μπαλκόνι χάζευα για αρκετή ώρα τη θέα με τα θεόρατα βουνά, τις αποθήκες τροφίμων των Ίνκα και τους ντόπιους να σουλατσάρουν στο δρομάκι κάτω από το ξενοδοχείο μας. Σειρά είχε το πιο νόστιμο και πλούσιο πρωινό του ταξιδιού μας. Tι φρέσκα φρούτα, τι χυμοί, τι σπιτικές μαρμελάδες, τι σπιτικά κέικ, τι ζεστό φρεσκότατο ψωμάκι!

Η θέα από το μπαλκονάκι μας!

Μόλις φάγαμε, βγήκαμε μία γρήγορη βόλτα στο χωριουδάκι. Ε να δούμε και λιγάκι το Ollantaytambo, το οποίο είναι πανέμορφο! Αν ξαναπάω ποτέ θα ήθελα να μείνω περισσότερο από μερικές ώρες. Πανέμορφα σπιτάκια, πλακόστρωτα δρομάκια, τα οποία τα διέσχιζαν ρυάκια με νερό, φιλικότατοι ντόπιοι, οι οποίοι δεν προσπαθούσαν να μας πουλήσουν τίποτα, απλά κάνανε τις δουλειές τους και μας καλημέριζαν!

Χτύπησε το τηλέφωνο και ο κυρ Λούσιο μας ενημέρωσε ότι είχε φτάσει, οπότε αποχαιρετίσαμε το πανέμορφο Ollantaytambo και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο να συναντήσουμε τον φοβερό Λούσιο!

Πρώτη στάση: το Οχυρό του Ollantaytambo. Ό,τι και να πω εγώ είναι λίγο. Η μαγεία δεν περιγράφεται με λόγια. Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τις αγροτικές ταράτσες και να θαυμάζουμε για μία ακόμη φορά την απίστευτη αρχιτεκτονική των Ίνκα και το δούλεμα της πέτρας. Όταν φτάσαμε στην κορυφή, όπου υπάρχει ένας μισοτελειωμένος ναός, ο Λούσιο μας ανακοίνωσε ότι αυτές οι θεόρατες πέτρες (πρέπει να ήταν τουλάχιστον 3 μέτρα στο ύψος και δεν ξέρω και εγώ πόσους τόνους ζύγιζε η κάθε μία) είχαν κοπεί και μεταφερθεί εκεί από το απέναντι βουνό.

Θεόρατες πέτρες

Θέα του Ollantaytambo από ψηλά!

Μας εξήγησε για τη φοβερή μάχη και ήττα των Ισπανών από τον Manco Inca το 1536, όπου με κάποιο πανέξυπνο τρόπο οι Ίνκα πλημμύρισαν την κοιλάδα και τα άλογα των Ισπανών ήταν ανήμπορα να πολεμήσουν σε πλημμυρισμένο έδαφος, οπότε οπισθοχώρησαν, κυνηγημένοι από τους πολεμιστές του Manco Inca. Δυστυχώς η νίκη τους δεν κράτησε για πολύ γιατί σύντομα οι Ισπανοί γύρισαν ενισχυμένοι και ο Manco Inca αναγκάστηκε να καταφύγει στη Vilcabamba.

Δεν γίνεται να μην αναρωτηθείς τι θα είχε συμβεί και πως θα είχε εξελιχθεί η Ιστορία αν είχαν επικρατήσει ολοκληρωτικά οι Ίνκα τότε. Πάντα όταν επισκέπτομαι έναν αρχαιολογικό χώρο, όπου έλαβε μέρος κάποια μεγάλη μάχη, προσπαθώ να σκεφτώ πως ήταν ο χώρος, ο πυρετός της προετοιμασίας, τα όπλα, οι άνθρωποι…. Τί θα σκεφτόντουσαν; ή όταν παίζεται η ζωή σου δεν σκέφτεσαι τίποτα και το μυαλό σου θολώνει ή μήπως καθαρίζει; Και όλες αυτές οι σκέψεις ερχόντουσαν σε πλήρη αντίθεση με την ηρεμία που επικρατούσε γύρω μας. Ήμασταν μόνοι μας στον αρχαιολογικό χώρο, καθώς τα πούλμαν με τους τουρίστες φτάνουν πιο μετά. Ο ήλιος έλαμπε και έλαμπαν και οι πέτρες. Ο ουρανός είχε βαθύ μπλε χρώμα, που έσπαγε που και που από κάποια παχιά άσπρα σύννεφα. Το μόνο που ακουγόταν ήταν το τιτίβισμα των πουλιών. Τι μαγικό μέρος! Και μόνο που γράφω γι’ αυτό ανατριχιάζω….

Αποθήκες συντήρησης τροφίμων

Και άλλα πολλά μας εξιστόρησε ο Λούσιο και τα έλεγε με τέτοιο τρόπο ο μπαγάσας, που έκανε τον Πολυνείκη να του ζητήσει να μας πάει να αγοράσουμε κάποιο βιβλίο για τους Ίνκα, που να περιέχει όλες αυτές τις πληροφορίες. Εγώ έμεινα κάγκελο, καθώς ο Πίκης (ναι έτσι τον φωνάζουμε..) δεν φημίζεται και για τη λατρεία του προς την Ιστορία και τους αρχαιολογικούς χώρους! Αλλά ο Λούσιο βρήκε στο πρόσωπο του Πολυνείκη τον πιο καλό μαθητή του. Όλη την μέρα είχε τεντώσει τα αυτιά του, είχε γουρλώσει τα μάτια του και ήταν εκεί ψυχή τε και σώματι!

Κάναμε μία στάση σε ένα βιβλιοπωλείο να προμηθευτεί ο Πίκης το βιβλίο ιστορίας του και σε έναν φοβερό ντόπιο φούρνο να προμηθευτώ εγώ καλούδια, γιατί όσο να ναι οι μάχες, οι αρχαιολογικοί χώροι και η ιστορία μου είχαν ανοίξει την όρεξη.

Κάναμε και μία δεύτερη στάση στον ποταμό Urubamba, όπου ο Λούσιο μας έδειξε κάτι βράχους μέσα στο ποτάμι και μας εξήγησε πως τους βράχους αυτούς τους είχαν μεταφέρει και τους είχαν τοποθετήσει εκεί οι Ίνκα. Η τοποθεσία τους δεν ήταν καθόλου τυχαία, αφού τους είχαν βάλει μπροστά από τις βάσεις της γέφυρας, που ένωνε τις δύο όχθες του ποταμού. Τοποθετώντας τους βράχους εκεί απέτρεπαν το νερό να πέσει με ορμή πάνω στις βάσεις της γέφυρας και να τις καταστρέψει! Ιδίως τη βροχερή περίοδο, το νερό του ποταμού είναι πολύ ορμητικό! Είπαμε ιδιοφυείς μηχανικοί οι Ίνκα!

Μετά συνεχίσαμε τη διαδρομή μας όχι στην κοιλάδα όπως νόμιζα, αλλά αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τα βουνά. Ο Λούσιο μας εξήγησε ότι θα παίρναμε έναν εναλλακτικό δρόμο, που ήταν μόνο αγροτικός για να φτάσουμε πιο γρήγορα στο Μοράι. Ε ήταν λίγο κατσικόδρομος, αλλά η θέα των βουνών, των παγετώνων και την κοιλάδας κάτω ήταν απίστευτη!

Μετά από κανένα 40λεπτο φτάσαμε και στις πειραματικές αγροτικές καλλιέργειες των Ίνκα. Γιατί πειραματικές θα μου πείτε τώρα και θα προσπαθήσω να το εξηγήσω… Κάθε ‘κυκλική’ ταράτσα είναι και έχει το δικό της μικροκλίμα. Οι θερμοκρασίες διαφέρουν από 20 βαθμούς κελσίου στο επίκεντρο των λουριών μέχρι 15 βαθμούς κελσίου στα ανώτερα στρώματα των λουριών. Αυτό επέτρεπε στους Ίνκα να εξομοιώνουν σε ένα μέρος περισσότερες από 20 οικολογικές ζώνες και να καλλιεργούν φρούτα και λαχανικά που κανονικά καλλιεργούνται σε μέρη που μπορεί να απέχουν και μεταξύ τους περισσότερο από 1000 μέτρα σε υψόμετρο. Δηλαδή κάθε ένα λουρί εξομοιώνει κλιματικές συνθήκες διαφορετικών οικολογικών ζωνών, όπως και οι διαφορετικές οικολογικές ζώνες που συναντιούνταν στην τεράστια έκταση της αυτοκρατορίας των Ίνκα. Ουφ… ελπίζω να βγάζει νόημα αυτό που μόλις έγραψα… Οι τύποι δεν υπάρχουν! Είναι ιδιοφυίες και στις αγροτικές καλλιέργειες! Πέρα από την ιδιοφυία της σύλληψης αυτής, είναι και πολύ εντυπωσιακά στην εμφάνιση αυτά τα λουριά και με τα βουνά από πίσω, το μέρος πάλι ήταν άπαιχτο.

Καθίσαμε σε ένα παγκάκι κάτω από ένα υπόστεγο γιατί είχε αρχίσει να ψιχαλίζει (ο καιρός άλλαζε μέσα σε λίγα λεπτά, από ήλιο σε βροχή και από καταιγίδες σε ήλιο με καταγάλανους ουρανούς) και θαυμάζοντας την ομορφιά γύρω μας, μοιραστήκαμε τα καλούδια που είχα αγοράσει από το φούρνο. Ο Λούσιο με θλίψη στα μάτια και κάποια πικρία στη φωνή μας έλεγε πως επί Ίνκα κανένας δεν πείνασε. Υπήρχε αφθονία στα τρόφιμα. Αργότερα με τους Ισπανούς όλα τα κανάλια νερού που υπήρχαν και οι πειραματικές καλλιέργειες εγκαταλείφθηκαν με αποτέλεσμα τα χωράφια και τα χωριά να εγκαταλειφθούν και ο λαός να πεθάνει της πείνας. Πόσο ηλίθιοι ήταν πια αυτοί οι Ισπανοί;;;!!! Αλλά τα ίδια δεν γίνονται ακόμα και σήμερα; Δυστυχώς δεν έχουμε βάλει μυαλό και δεν έχουμε μάθει και πολλά από τα λάθη του παρελθόντος…

Με βαριά καρδιά και χαμένοι στις σκέψεις μας ο καθένας ξεκινήσαμε για τις αλυκές στο Μάρας. Ο Λούσιο μας έκανε ένα γρήγορο πέρασμα από το γλυκό χωριουδάκι, το οποίο ήταν σαν εγκαταλελειμμένο. Δεν κυκλοφορούσε ψυχή στους δρόμους… ε σκέφτηκα και εγώ ότι οι άνθρωποι κάνουν τη μεσημεριανή τους σιέστα. Όμως έκανα λάθος.

Όλο το χωριό είχε κατέβει στις αλυκές. Είχαν την καθιερωμένη χριστουγεννιάτικη συνάντηση και γιορτή τους. Βλέπετε οι αλυκές ανήκουν μόνο στις οικογένειες που κατάγονται και μένουν στο Μάρας. Ακόμα και αν κάποιος μετακομίσει σε άλλη πόλη ή εκτός χώρας δεν επιτρέπεται να δώσει τις αλυκές του σε κάποιον που δεν κατοικεί στο Μάρας. Επίσης όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται δημοκρατικά. Μαζεύονται σε τακτικές συνελεύσεις οι κάτοικοι του χωριού στις αλυκές και αποφασίζουν με σύστημα άμεσης δημοκρατίας. Με τον τρόπο αυτό έχουν καταφέρει να διαχειρίζονται αυτοί το αλάτι που παράγουν εδώ και τουλάχιστον 1000 χρόνια!!! Και τι αλάτι; Είναι ένα από τα 4 μέρη στον κόσμο που παράγει ροζ αλάτι, το οποίο είναι εμπλουτισμένο με πολύτιμα στοιχεία, όπως μαγνήσιο, ασβέστιο, κ.α.

Οι εικόνες ήταν μαγευτικές! Παππούδες να κάθονται σε διάφορα καρεκλάκια, γιαγιάδες να πηγαινοέρχονται με λιχουδιές στα χέρια και να τρατάρουν τους παρευρισκόμενους, παιδάκια να τρέχουν δεξιά και αριστερά. Όλοι ντυμένοι με παραδοσιακές πολύχρωμες φορεσιές. Εμείς κοιτούσαμε σαν υπνωτισμένοι. Τόσο υπνωτισμένοι που κανείς μας δε σκέφτηκε να πάρει την κάμερα ή τα κινητά να τραβήξει φωτογραφίες. Δυστυχώς οι εικόνες αυτές είναι αποτυπωμένες μόνο στον εγκέφαλό μας και εγώ δεν το έχω καθόλου με τη ζωγραφική, οπότε αφήστε τη φαντασία σας να οργιάσει για το πώς ήταν το όλο σκηνικό.

Σειρά είχε η επίσκεψη στις αλυκές, οι οποίες είναι σαν πισίνες σκαμμένες στην πλαγιά ενός βουνού και γεμίζουν με αλμυρό νερό που κατεβαίνει σε ποταμάκι από το βουνό. Αυτές οι πισινούλες ντυμένες σε όλες τις διαφορετικές αποχρώσεις του λευκού και του μπεζ ήταν πολύ εντυπωσιακό θέαμα. Εμένα πάντως το καλύτερό μου ήταν να βουτάω τα δάχτυλά μου μέσα στο αλμυρό νερό και να τα γεύομαι μετά! Περιττό να πω πως μετά κοράκιασα όλη μέρα και παίζει να κατανάλωσα και 10 λίτρα νερό!

Γιαγιάδες πάνε να μαζέψουν το αλάτι τους...

Αλμυρό ποταμάκι

Οι ντόπιοι είπαν κάτι στο Λούσιο και αυτός μας πήρε και μας πήγε σε μία αίθουσα που έφτιαχναν τη χριστουγεννιάτικη φάτνη τους από αλάτι! Η φάτνη ήταν τεράστια, κάλυπτε ένα ολόκληρο δωμάτιο. Απορώ πόσο καιρό τους πήρε να τη φτιάξουν! Πανέμορφο θέαμα και μας δώσανε για δώρο και ένα κρύσταλλο από αλάτι.

Φύγαμε από τις αλυκές, αφού αγοράσαμε και πολλά σακουλάκια με αλάτι για τους γονείς μας και τους φίλους μας. Ο Πολυνείκης κλασσικά βέβαια φώναζε και διαμαρτυρόταν λέγοντας πως θα ανοίξουν τα σακουλάκια και θα χυθεί το αλάτι στο σάκο του αλλά εγώ σημασία δεν του έδινα!

Αλμυρή φάτνη!

Και κάπου εκεί νομίζαμε πως θα πάρουμε το δρόμο της επιστροφής για το Κούσκο, όμως ο Λούσιο είχε άλλες ιδέες. Μας δήλωσε πως θα μας πάει και στο Chinchero για να δούμε πως βάφονται τα υφάσματα με φυσικό τρόπο και να επισκεφτούμε μία πανέμορφη αποικιακή εκκλησία.

Πρώτα όμως ο οδηγός μας είχε πεινάσει, οπότε κάναμε μία στάση σε ένα από αυτά τα παραδοσιακά σταντ, που είναι στην άκρη του δρόμου για να φάει. Αυτά είναι διάσπαρτα σε όλη την Ιερή Κοιλάδα και αποτελούνται από ένα χτιστό πάγκο, όπου εκεί ανάβουν φωτιά, φέρνουν τις κατσαρόλες τους και μαγειρεύουν. Κάθε σταντ έχει και διαφορετικό φαγητό, άλλο έχει κρέας, άλλο ψάρι, άλλο λαχανικά. Το τι φαγητό έχουν τα σταντ είναι πάντα ίδιο (ε το ίδιο κυρίως υλικό) για να ξέρουν οι περαστικοί, αν π.χ. έχουν όρεξη για ψαράκι που θα σταματήσουν. Η μαγείρισσα όμως είναι κάθε μέρα διαφορετική. Οι πάγκοι αυτοί ανήκουν στις τοπικές κοινότητες, οι οποίες και τους διαχειρίζονται. Οι κάτοικοι αυτών των κοινοτήτων είναι κυρίως αγρότες ή κτηνοτρόφοι και οι γυναίκες τους μοιράζονται αυτούς τους πάγκους εναλλάξ. Εννοείται ότι τα εισοδήματα από τους πάγκους πάνε στην κοινότητα και μοιράζονται δημοκρατικά. Είναι η συνεισφορά των γυναικών στην κοινότητά τους!

Ο Λούσιο μας εξήγησε πως οι άνθρωποι στην επαρχία δεν πεινάνε πια, αρκεί να έχουν όρεξη να καλλιεργούν τη γη ή να εκτρέφουν ζώα. Πως όλοι αυτοί που έχουν μαζευτεί στις παραγκουπόλεις της Λίμα είναι επειδή θέλουν να βγάλουν εύκολα χρήματα στην πόλη και δεν θέλουν να δουλεύουν στα χωράφια. Δεν καταφέρνουν όλοι να πιάσουν την καλή (οι περισσότεροι) και πολλοί ντρέπονται να γυρίσουν πίσω στα χωριά τους, οπότε παραμένουν μέσα στη φτώχια και την αθλιότητα των παραγκουπόλεων.

Αφότου χαιρετήσαμε τη γλυκιά γιαγιάκα που μαγείρευε στον πάγκο, μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να κατευθυνθούμε προς το Chinchero. Στη διαδρομή ο Λούσιο μας εξήγησε πως στο Chinchero υπάρχουν σχέδια να χτιστεί ένα διεθνές αεροδρόμιο λίγο έξω από το χωριουδάκι, καθώς το αεροδρόμιο στο Κούσκο δεν είναι διεθνές και δεν καλύπτει πλέον τις τουριστικές ανάγκες της περιοχής. Μας εξήγησε πως οι κάτοικοι του χωριού πουλάνε μαζικά τα χωράφια τους σε διεθνείς επενδυτικές εταιρίες, οι οποίες καταστρώνουν τα επόμενα επενδυτικά και ‘αναπτυξιακά’ τους σχέδια γύρω από το χτίσιμο του νέου διεθνούς αεροδρομίου. Φυσικά μας εξήγησε πως αυτό θα σημάνει και το τέλος της περιοχής έτσι όπως είναι τώρα και υπάρχουν αντίθετες φωνές, οι οποίες μιλούν για οικολογική καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, καταστροφή ή σοβαρή επιβάρυνση από τους ρύπους των αεροπλάνων για τα αρχαία της περιοχής και εξάλειψη του ντόπιου πληθυσμού και πολιτισμού… Πόσο στενάχωρο…

Φτάσαμε στο Chinchero και ο Λούσιο μας οδήγησε σε ένα σπιτάκι, όπου μαμά και κόρη έβαφαν και ύφαιναν ντόπια υφάσματα, σωστά αριστουργήματα! Εγώ βέβαια πιο πολύ ενθουσιάστηκα με ένα γιγαντιαίο σπιτάκι για ινδικά χοιρίδια, το οποίο πρέπει να φιλοξενούσε πάνω από 100 ζωάκια. Προσπαθούσα να τα πιάσω για να τα χαϊδέψω, τα τάιζα πράσινα χορταράκια. Μαμά, κόρη και Λούσιο είχαν μείνει με το πόσο με διασκέδαζε το …. φαγητό τους! Με μεγάλη δυσκολία με ξεκόλλησαν από τα πάνγλυκα ζωάκια για να δω πως καθαρίζουν, γνέφουν και βάφουν από φυσικά υλικά το μαλλί. Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι ότι το κόκκινο χρώμα παράγεται από ένα έντομο τη κοχενίλη (cochineal) που ζει μέσα σε κακτοειδή φυτά. Το παίρνουν, το αποξηραίνουν, το λιώνουν και έτσι παράγουν μία σκούρα κόκκινη σκόνη, η οποία μόλις αναμιχθεί με ζεστό νερό δίνει το κόκκινο χρώμα στο μαλλί.

Η γιαγιάκα ετοιμάζει τα ξύλα για να ανάψει τη φωτιά στο τζάκι.

Η παλιά γενιά επιβλέπει την νεότερη

Ινδικά χοιρίδια ή αλλιώς cuy, που αποτελούν και παραδοσιακό περουβιάνικο έδεσμα!

Πως γνέθουν το μαλλί από αλπακά

Μαλλί βαμμένο από φυσικά χρώματα

Κόκκινο χρώμα από κοχενίλη!

Μετά την επίδειξη βαψίματος των μαλλιών με φυσικά χρώματα, η μαμά μας έδειξε πως υφαίνουν το μαλλί και μας εξήγησε, μέσω του Λούσιο, γιατί μιλούσε μόνο Κέτσουα, πως τα σχέδια που υπάρχουν πάνω στα υφαντά έχουν τη σημασία τους και επίσης μπορεί να υποδεικνύουν και σε ποια τοπική κοινότητα ανήκεις. Επίσης για να υφάνει ένα σάλι της παίρνει ένα μήνα καθημερινής εργασίας. Δυστυχώς το ένα σάλι κοστολογούταν γύρω στα 200 με 300 ευρώ, ανάλογα το μαλλί, οπότε ούτε καν που τα πλησίασα… Βέβαια αγόρασα κάποιες υπέροχες χειροποίητες τσαντούλες για τις κολλητές μου αλλά και για να ενισχύσω τους ανθρώπους που τόσο κόπο κάνανε να μας επιδείξουν την τέχνη τους.

Σειρά είχε μία μίνι εξερεύνηση του χωριού και τέλος μία επίσκεψη στην αποικιακού στυλ εκκλησία του Chinchero, η οποία είναι πολύ όμορφη και σίγουρα αξίζει μία επίσκεψη αν κάποιος βρεθεί στο χωριουδάκι.

Είχε αρχίσει να νυχτώνει και εμείς πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το Κούσκο, έχοντας ολοκληρώσει επιτυχώς μία επίσκεψη στην ιερή κοιλάδα των Ίνκα. Με ταλάνιζε βέβαια ένα ερώτημα στην επιστροφή. Γιατί την είχαν ονομάσει Ιερή αυτή την κοιλάδα οι Ίνκα; Ο κυρ Λούσιο όμως ήταν εκεί για να μας λύσει κάθε απορία. Σύμφωνα με τον Λούσιο, η Ιερή Κοιλάδα ήταν ιερή για τους Ίνκα, γιατί ευθυγραμμίζεται με τον γαλαξία και γιατί ο ποταμός Urubamba, σήμα κατατεθέν της κοιλάδας είναι ο μόνος στην περιοχή αυτή που κυλάει από το βορρά προς τον νότο.

Επιστροφή στο αγαπημένο μας ξενοδοχείο, δώσαμε τα άπλυτα μας για μπουγάδα, ντουζάκι, φορέσαμε κανονικά ρουχαλάκια και φύγαμε για την τελευταία μας νυχτερινή βόλτα στο πανέμορφο Κούσκο! Έχει άλλη μαγεία αυτή η πόλη την νύχτα! Ξαναπήγαμε στο Uchu και αυτή τη φορά παραγγείλαμε και πάλι φιλέτο αλπάκα! Ποιος ξέρει αν και πότε θα το ξαναφάμε! Στο εστιατόριο μας περίμενε και μία ευχάριστη έκπληξη, καθώς ξανασμίξαμε τυχαία με κάποια από τα παιδιά από το Ίνκα τρέιλ και μείναμε μέχρι αργά στο εστιατόριο να πίνουμε κρασιά, να ανταλλάζουμε απόψεις και να θυμόμαστε όλα αυτά που είχαμε ζήσει στο μονοπάτι των Ίνκα. Επιστροφή στο ξενοδοχείο, όπου κοιμηθήκαμε και πάλι σαν αγγελούδια!

23/12/2018 Κούσκο

Ξυπνήσαμε την επόμενη μέρα, μαζέψαμε τα μπογαλάκια μας καθώς το βράδυ θα αναχωρούσαμε για την λίμνη Τιτικάκα και τη Βολιβία! Κάναμε μία όμορφη πρωινή βόλτα στο Κούσκο και πήραμε ένα ταξάκι για να πάμε στο οχυρό Sacsaywaman. Ο καιρός ήταν τέλειος, μπλε ουρανός και κατάλευκα σύννεφα. Το οχυρό είναι τεράστιο και να σκεφτεί κανείς ότι μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό σώζεται από το αρχικό οχυρό, καθώς οι Ισπανοί με την επικράτησή τους κατέστρεψαν το οχυρό, παίρνοντας τις περισσότερες πέτρες για να χτίσουν τα δικά τους κτίρια. Το μόνο που άφησαν πίσω τους ήταν οι μεγαλύτερες πέτρες, κάποιες από αυτές πρέπει να ζυγίζουν κάτι εκατοντάδες τόνους!

Το οχυρό αυτό είχε χτιστεί από τον τεράστιο Ίνκα Pachacutec, ο οποίος είχε οραματιστεί το Κούσκο σε σχέδιο πούμα και το Sacsaywaman σαν το κεφάλι του πούμα. Κάποιες πέτρες είναι τοποθετημένες σε ζιγκ ζαγκ μορφή και συμβολίζουν τα δόντια του πούμα.

Το 1536, δύο χρόνια μετά την είσοδο του Πιζάρο στο Κούσκο, ο Μάνκο Ίνκα, επαναστατώντας εναντίον των Ισπανών, κατέλαβε το οχυρό. Δυστυχώς όμως υπέστη μία πολύ οδυνηρή ήττα από μόλις 50 ισπανούς, αφήνοντας πίσω του χιλιάδες νεκρούς. Μετά την ήττα, μάζεψε όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει και κατέφυγε στο οχυρό του Ollantaytambo.

Το Κούσκο από ψηλά!

Τα δόντια του Πούμα

Η μεγαλύτερη πέτρα του οχυρού!

Και στο βάθος το λευκό άγαλμα του Χριστού να επιβλέπει το Κούσκο από ψηλά και να ανοίγει τις αγκαλιές του για να υποδεχτεί τους νέους πιστούς...

Για αρκετή ώρα περιπλανηθήκαμε ανάμεσα από τις γιγαντιαίες πέτρες, νιώθοντας πολύ μικροί δίπλα τους και θαυμάζοντας το πώς τις μετέφεραν και τις τοποθέτησαν εκεί! Θαυμάσαμε τη θέα του Κούσκο από ψηλά, η οποία στην κυριολεξία σου κόβει την ανάσα! Τον περισσότερο χρόνο μας βέβαια και πάλι τον αφιερώσαμε στον να χαζεύουμε και να κυνηγάμε λάμα και αλπακά!

Τί να κάνω; Τους έχω μία ιδιαίτερη αδυναμία!

Αφού το χορτάσαμε, κατεβήκαμε και πάλι στην πόλη. Πρώτη στάση κάναμε στην αγορά του Σαν Πέδρο, όπου ήπιαμε πάλι τους αγαπημένους μας χυμούς και φάγαμε από ένα καλαμπόκι ο καθένας μας να στανιάρουμε. Περιπλανηθήκαμε στην Plaza de Armas, που για μεγάλη μου χαρά είχε μία τεράστια αγορά και χόρτασα να αγοράζω διάφορα δώρα για φίλους και συγγενείς.

Πόσο χαρούμενο μπορεί να κάνει ένα καλαμπόκι έναν άνθρωπο...

Ε τα ψώνια είχαν επιφέρει μία κούραση, ήταν και απογευματάκι, ένα καφεδάκι ήταν επιβεβλημένο, οπότε ανηφορήσαμε προς την περιοχή του Σαν Μπλας για μία τελευταία βόλτα στην πιο όμορφη γειτονιά του Κούσκο! Μετά από πολλές φωτογραφίες, καθίσαμε στο γλυκούλη μπαλκονάκι ενός καφέ στην Σαν Μπλας και κάναμε μία αποτίμηση του πρώτου κομματιού του ταξιδιού. Συναισθηματικά ήμασταν και οι δύο φορτισμένοι και νιώθαμε μία απέραντη θλίψη που σε λίγο έπρεπε να αφήσουμε το πανέμορφο Περού. Για μένα τα μεγαλύτερα highlights του ταξιδιού ήταν στο Περού: Λίμα, Αμαζόνιος, Inca trail, Machu Picchu, οπότε η θλίψη ήταν λιγάκι πιο έντονη!

Μετά βαλθήκαμε να μετράμε όλα αυτά που είχε ακόμα να μας προσφέρει το Περού και είχαμε αφήσει εκτός προγράμματος για αυτό το ταξίδι και υποσχεθήκαμε ο ένας στον άλλο πως αργά ή γρήγορα θα ξαναεπιστρέψουμε στο Περού, γιατί μονάχα μία μυρωδίτσα πήραμε από αυτήν την υπέροχη, την πανέμορφη, την μοναδική χώρα!

Μετά από ένα πολύ μέτριο έως κακό και σίγουρα πανάκριβο δείπνο στο Ceviche seafood kitchen, πήραμε τα μπογαλάκια μας, χαιρετήσαμε τους φιλικότατους ανθρώπους στο ξενοδοχείο μας και κατευθυνθήκαμε προς το σταθμό των λεωφορείων γιατί μας περίμενε ένα ολονύκτιο ταξίδι προς το Πούνο.

Για να με εμψυχώσει ο Πολυνεικάκος και να μου φτιάξει το κέφι, μου έλεγε πως σε λίγες ώρες θα πίνω τον πρωινό καφεδάκο μου στις όχθες της λίμνης Τιτικάκα! Ε ρε κούνια που μας κούναγε! Ούτε καν που μπορούσαμε να διανοηθούμε ότι η μεγαλύτερη περιπέτεια και ταλαιπωρία μόλις άρχιζε…..

 

[LULLU]

μπραβο σας.. περιμενουμε τη υπολοιπο κομματι....την ταλαιπωρια....