Ινδία Από την… Αλαπούτσα στο Μουνάρ (by hydronetta & Rosa)

[apodrasi]

Εμ πες, πες, πες τους μπήκε η ιδέα κι είναι απασχολημένοι οι συγγραφείς, με άλλα, τώρα.

 

[GTS]

Τι θυμήθηκα τώρα...

Μουνάαρρρρ, μουνάαρρρρρρρ, come to my μπουντουάρρρρρρ

 

[hydronetta]

Μπαίνουμε πλέον στην καθαυτό ταξιδιωτική αφήγηση και βάλε να ταξινομήσω και να επιλέξω τις φωτογραφίες, βάλε να ανοίξω τα κιτάπια μου να δω ποια σπηλιά είναι ποιά στην Ajanta (και δεν είναι μία δύο αλλά 30), θέλει λίγο χρόνο. Κεφάλαιο για τους λάτρεις της αρχαιολογίας!

 

[varioAthens]

Του αγίου Aλαπούτσα ανήμερα μάλλον ήθελες να πεις

κλαιω!!!!

 

[greco]

Μολις τελειωσει ο αγαπητος hydronetta για την Αλαπουτσα και το Μουναρ κι αφου ολοκληρωσει η εξαιρετη paefstra για το Μ..πεογκραντ,νομιζω οτι εντελως φυσιολογικα θα ερθουν οι εντυπωσεις μου απο το Ααχ...εν.

 

[paefstra]

Ε, μα, δικό μας παιδί είσαι κι εσύ @greco . 'Η σε εκμαυλίζουμε σιγά σιγά...

 

[Sokratis]

Απο ιστορια και φωτογραφιες, αλαπουτσες μπλε... ακομα ψαχνουν στις σπηλιές να βρουν τα αρνητικά.

 

[hydronetta]

Απο ιστορια και φωτογραφιες, αλαπουτσες μπλε... ακομα ψαχνουν στις σπηλιές να βρουν τα αρνητικά.

Πα πα παραδόπιστος… εντός της ημέρας θα αποστομωθείς δια φρέσκου κεφαλαίου περί των σπηλαίων, σαν τα ψωμάκια από το φούρνο.

 

[emouli]

Γρηγορείτε αγαπητέ γουρούνιε, διότι όπως εξελίσσεται η ιστορία, δεν θα αργήσει να μπουκάρει το ηθών και να το μανταλώσει το θρεντ. Και τότε... την Αλαπούτσα κλαίγανε...

 

[hydronetta]

Σπήλαια Ajanta

Με τα μάτια μισάνοιχτα και κατακόκκινα από το ξενύχτι βαλθήκαμε να καλύψουμε τα 103 χιλιόμετρα που χωρίζουν το αεροδρόμιο του Aurangabad από τα σπήλαια Ajanta. Η πλάστιγγα δεν ήξερε πού να γύρει καθώς από τη μια το βιολογικό ρολόι είχε απορρυθμιστεί κι από την άλλη υπήρχε η ταξιδιωτική απληστία μπας και μας ξεφύγει κάτι στη διαδρομή και δεν το απαθανατήσουμε.
Επειδή οι ινδικοί δρόμοι δεν είναι γερμανικές autobahn, χρειάστηκε ένα γεμάτο δίωρο για να βρεθούμε στο χώρο των σπηλαίων και να πάρουμε το ειδικό λεωφορείο που μας έφερνε στον αρχαιολογικό χώρο.

Φτάνοντας δε χάσαμε ούτε δευτερόλεπτο, ακολουθήσαμε αμέσως το μονοπάτι που οδηγεί σ'αυτά.

Άραγε είναι άξια επίσκεψης τα Σπήλαια Ajanta για να παραβλέψει κανείς άλλους ταξιδιωτικούς προορισμούς στην Ινδία; Σίγουρα για όποιον ενδιαφέρεται για την ιστορία, την αρχαιολογία ή απλώς αγαπά τη τέχνη, μια επίσκεψη είναι επιβεβλημένη. Δεν είναι τυχαίο που έχουν από το 1983 χαρακτηριστεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.

Τα σπήλαια Ajanta είναι ένα σύνολο περίπου 30 λαξευτά βουδιστικά μοναστηριακά μνημεία με μακραίωνη ιστορία. Χτίστηκαν σε δύο φάσεις: η πρώτη γύρω στον 2ο αιώνα π.Χ. με την δεύτερη ομάδα των σπηλαίων να χρονολογείται γύρω από 400-650 μ.Χ.

Απλώνονται σε σχήμα πετάλου στις πλαγιές του φαραγγιού του μικρού ποταμού Waghur. Εκεί που σήμερα ένα σύγχρονο μονοπάτι διασχίζει το βράχο συνδέοντάς τα μεταξύ τους, εκείνα τα χρόνια υπήρχαν σκάλες που επέτρεπαν μεμονωμένη πρόσβαση από τη κοίτη του ποταμού.

Ξεχασμένα για αιώνες μέσα στη ζούγκλα, ανακαλύφθηκαν τυχαία το 1819 από ένα Βρεττανό αξιωματικό που κυνηγούσε στη περιοχή.

Τα σπήλαια περιλαμβάνουν έργα ζωγραφικής και γλυπτά που θεωρούνται ως τα καλύτερα σωζόμενα δείγματα της ινδικής – βουδιστικής τέχνης. Ομολογώ οι γνώσεις μου σχετικά με τις ανατολικές θρησκείες είναι στοιχειώδεις. Αυτό το εκτεταμένο πάνθεον του ινδουισμού, οι μετενσαρκώσεις και τα περίπλοκα ονόματα του βουδισμού παραμένουν ένας γοητευτικός αχταρμάς στο μυαλό μου. Αρκέστηκα στις εντυπώσεις για να εκτιμήσω την θρησκευτική και καλλιτεχνική μοναδικότητα του χώρου.

Ελάτε μαζί λοιπόν για μια περιήγηση – οπτική πανδαισία – αρχαιολογικό οργασμό σε μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα σπήλαια (κάθε σπήλαιο φέρει έναν αριθμό):

Το πρώτο που συναντά κανείς είναι το Σπήλαιο 1, ένα από τα σημαντικότερα μοναστήρια όπου εισέρχεσαι μέσω μιας αυλής κι ενός υποστύλιου πρoθάλαμου.

Αμέσως τη ματιά σου κερδίζουν οι όμορφα σκαλισμένοι κίονες και τα επιστύλια, πριν αντικρύσεις στο εσωτερικό το Βούδα να κάθεται σε θέση διδαχής.

Το σπήλαιο όμως είναι γνωστό τις εκτεταμένες τοιχογραφίες που αναπαριστούν τις Jataka (ιστορίες από τις προηγούμενες ζωές του Βούδα όπου εμφανίζεται σαν βασιλιάς, θεός, ακόμα κι ελέφαντας).

Εδώ βρίσκεται και η αναπαράσταση του πεφωτισμένου (bodhisattva) Vajrapani, προστάτη και καθοδηγητή του Βούδα που θεωρείται από τα αριστουργήματα της ινδικής εικονογραφίας.

Το Σπήλαιο 2 είναι της όψιμης περιόδου όπως το Σπήλαιο 1.

Υπήρξε ένα απλοϊκό κατάλυμμα μοναχών, εντούτοις τόσο η οροφή του προθαλάμου όσο και το εσωτερικό του είναι περίτεχνα διακοσμημένο με αναπαραστάσεις πουλιών, φρούτων και το σύμβολο της υφηλίου mandala.

​

Το Σπήλαιο 6 είναι το μοναδικό διώροφο μοναστήρι στην Ajanta και εκτός του κλασσικού αγάλματος του Βούδα σε στάση διδαχής υπάρχουν και κάποιες όμορφες ζωγραφιές με σκηνές της ζωής του Βούδα.

Το Σπήλαιο 9 δεν είναι μοναστήρι αλλά μια chaitya, ένα ιερό δηλαδή με μια στούπα στο ένα άκρο.

Είναι του 1ου αιώνα π.Χ., μια από τις παλιότερες στην Ajanta κι εντυπωσιάζει με τη θολωτή οροφή (κάποτε επενδυμένη με ξύλο) και τις υπέροχες τοιχογραφίες που αναπαριστούν τον Βούδα με τους οπαδούς του και καλύπτουν μια μακρά περίοδο της ινδικής εικονογραφίας.

Chaitya είναι και το Σπήλαιο 10, ακόμα πιο παλιά (του 2ου αιώνα πΧ), αψιδωτή στο σχεδιασμό της που πλαισιώνεται από δύο κλίτη με κιονοστοιχία από 39 κίονες.

Εδώ βρίσκονται μερικά από τα πιο πρωιμα δείγματα ινδικής ζωγραφικής, ενώ η στούπα του είναι η μεγαλύτερη στην Ajanta.

Το Σπήλαιο 16 ξεχωρίζει για την πύλη του που φυλάσσεται ένθεν κακείθεν από δύο ελέφαντες.

​

Το διπλανό Σπήλαιο 17 πάλι μπορεί να έχει τυπική πρόσοψη όμως το εσωτερικό του είναι μια πανδαισία τοιχογραφιών πολύ καλά διατηρημένων.

Τι Βούδες, τι λουλούδια, τι θεότητες, τι λωτοί, δεν ήξερες πού να πρωτοκοιτάξεις!

Το Σπήλαια 19 είναι chaitya κι αποτέλεσμα ιδιωτικής πρωτοβουλίας, του τοπικού βασιλιά Upendragupta (δεν μπόρεσα να βρω τις εστιν ούτος) ο οποίος κάπου στα μέσα του 5ου αιώνα λάξεψε κι άλλα σπήλαια στην περιοχή. Περίτεχνη πρόσοψη, περίτεχνο και το εσωτερικό με τη στούπα του στο βάθος.

Καλοί, γαλήνιοι οι Βούδες δεν λέω, αλλά όταν αρχίσει το overdosing παθαίνεις ένα déjà vu κι όλα ίδια σου φαίνονται. Ευτυχώς την κατάσταση έσωσε το Σπήλαιο 26, μια chaitya κι αυτή που μας αποζημίωσε με τα υπέροχα γλυπτά της με κορυφαίο ένα τεράστιο επικλινή Βούδα.

O ενθουσιασμός ήταν που δεν μας άφησε να χάσουμε ούτε δευτερόλεπτο ξεκινώντας την περιήγηση, σαν πατήσαμε το πόδι μας στα Σπήλαια Ajanta. Μετά από αρκετή ώρα όμως κι ενώ είχε σχεδόν φτάσει μεσημέρι, ο ήλιος μεσουρανούσε κι η ζέστη πύρωνε τα βράχια. Τότε ως άλλες μωρές παρθένες καταλάβαμε ότι δεν προνοήσαμε…
Η κόπωση του ολονύκτιου ταξιδιού, ο ιδρώτας που άρχισε να στάζει από τα πρόσωπα και το κορμί μας, η γλώσσα που ξεράθηκε σαν τσαρούχι στο στόμα μας, οι Βούδες που φάνταζαν πλέον όλοι ίδιοι, σήμαναν συναγερμό: Δίψα! Κι εμείς δεν είχαμε μαζί μας ούτε μια στάλα νερό. Να πειραματιστούμε με τα μπουκάλια που πουλούσαν μικροπωλητές εντός του αρχαιολογικού χώρου, ούτε μας περνούσε από το μυαλό λόγω αμφιβόλου προέλευσης.

Κάπου μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς την έξοδο όπου υπήρχε ένα αναψυκτήριο. Ήμουν στα όρια της κατάρρευσης, περπατούσα σαν το ζόμπι με το μάτι στηλωμένο στο αναψυκτήριο, άρχισα να έχω σκοτοδύνες εναλλάξ με φωτάκια, πεταλουδίτσες μπλέ, κόκκινες, κίτρινες πριν περάσω το κατώφλι σχεδόν ετοιμόρροπος. Ασθμαίνοντας, απλώθηκα σε μια καρέκλα μπροστά από ένα κλιματιστικό και ξέπνοα παράγγειλα ό,τι πίνεται στον έκπληκτο σερβιτόρο. Νερά, χυμοί, όλα καταπόθηκαν σε απειροελάχιστο χρόνο. Πώς τώρα δεν κληροδοτήθηκα από καμιά βρογχοπνευμονία, πλευρίτιδα κλπ καθήμενος κάθιδρος εμπροσθεν του κλιματιστικού είναι απορίας άξιον.
Αφού απεκατέστησα τα υγρά και τους ηλεκτρολύτες μου, ξεδίψασαν κι οι συνταξιδιώτες μου, επιστρέψαμε στο αμάξι όπου μας περίμενε ο κύριος Χουσεΐν.

Με τις βαλίτσες εντός αυτοκινήτου, πήραμε το δρόμο προς το συμπαθητικό Ηοtel Kailas που ήταν ακριβώς στην είσοδο των Σπηλαίων Ellora , 100 χλμ νοτιoδυτικά από τα Σπήλαια Ajanta.

Το βράδυ στο εστιατόριο του ξενοδοχείου ξεκίνησε κι η μύηση με την ινδική κουζίνα εντός έδρας πια. Παρά τις περί αντιθέτου διαβεβαιώσεις μου ότι θα μείνουμε πεινασμένοι (το ινδικό φαγητό ή το λατρεύεις ή το μισείς, εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία), καταφέραμε να περιδρομιάσουμε τον αγλέουρα πλήρεις ικανοποίησης!

Γεμάτοι εικόνες, χωρίς στομαχοεντερικές διαταραχές, αποσυρθήκαμε στα bungalows νωρίς νωρίς.
Άλλωστε η επόμενη μέρα προβλεπόταν μακρά: επίσκεψη στα σπήλαια Ellora και μια μακρά διαδρομή με στάση για διανυκτερευση όπου θα βόλευε. Τα 650 χλμ ως το Hampi δεν καλύπτονται σε μια μέρα και δη στους ινδικούς αυτοκινητόδρομους.

 

[hydronetta]

Γρηγορείτε αγαπητέ γουρούνιε, διότι όπως εξελίσσεται η ιστορία, δεν θα αργήσει να μπουκάρει το ηθών και να το μανταλώσει το θρεντ. Και τότε... την Αλαπούτσα κλαίγανε...

Αρχίζω να το φοβάμαι….

 

[varioAthens]

Μας πεταξατε εκει ενα κομματι τουριστικου ενδιαφεροντος με σπηλαια και ναους για να ξεχασουμε τις πομπες σας? Ε οχι...