LULLU
Member
- Μηνύματα
- 3.615
- Likes
- 8.264
- Επόμενο Ταξίδι
- το ψαχνω....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νιγηρας-Μαλι
Το απόγευμα έχει αφιερωθεί στη εξερεύνηση του χωριού Toubakouta που μας φιλοξενει..
Με το που βγαίνουμε από ο ξενοδοχείο βρισκόμαστε αντιμέτωποι με χαμογελαστούς , πρόθυμους για φωτογράφιση κατοίκους , με καλωσορίσματα και κεράσματα ..
Τι γίνεται καλέ? Σε άλλη χώρα είμαστε? Εδώ μας αγριοκοιτάζουν με το που θα βάλουμε στο μάτι τη μηχανή….
Είδες τι σου κάνει ο τουρισμός? Η επαφή με άλλο κόσμο?
Στο χωριό οι κάτοικοι προσπαθούν να πιάσουν το ρυθμό και τις απαιτήσεις των επισκεπτών, βρίσκουν ευκαιρίες να δημιουργήσουν καλύτερες συνθήκες και για αυτούς.. Τα σπίτια τους, τα μαγαζιά τους είναι πεντακάθαρα , τα σκουπίδια έχουν εξαφανιστεί από δρόμους και αλάνες, ίσως τα πήγαν στα χωράφια του διπλανού χωριού, αλλά η καθαριότητα είναι κάτι που αρχίζουν να μαθαίνουν.. Το σκουπίδι που υπάρχει στη χώρα δεν παίζεται…ενας κουρουπητος( χωματερή) όλη η χώρα..
Βόλτα στα μαγαζάκια και είναι η πρώτη φορά που δεν ενθουσιάζουν, δεν με ενδιαφέρουν τα στολίδια και τα αγαλματάκια.. Ασε που μάσκες και ξυλόγλυπτα προέρχονται από Καμερούν και εχω γεμίσει από αυτά το σπίτι μου..
Οι κοπέλες ρίχνονται στις αγορές υφασμάτων… φουλάρια και παρεο, που όταν τα ανοίξεις βλέπει πως είναι τρύπια και κακοκομμένα.. .., εδώ τελικα γούστο έχει η διαλογή, το παζάρι και όχι το προϊόν.. Στη πλατεία παίζουν bocce , ένα ιταλικό παιχνίδι( αυτοι επιμένουν πως είναι γαλλικό) με μπάλες και μας επιτρέπουν να παρακολουθήσουμε.. Παιδιά πάνε και έρχονται πάνω σε κάρα φορτωμένα με ξύλα, μηχανόβιοι ( παντου ετσι και εδώ) κόβουν βόλτες και σπινιάρουν στους χωμάτινους δρόμους.. Κατηφορίζουμε στη παραλία.. Στα αριστερά μας είναι ένα καινούργιο ξενοδοχείο που φτάνει ως το νερό.. Εδώ ο φύλακας δεν μας αφήνει ούτε να πατήσουμε το πόδι μας στη αμμο, ιδιωτική περιοχή μας λέει…
Του λέμε να μας υποδείξει που δεν είναι ιδιωτική και παμε να φωτογραφίσουμε αλλα προς θεού όχι το ξενοδοχείο και τους φοίνικες του. .απαγορεύεται..
Στη άλλη πλευρά της παραλίας καμμια 15 άνδρες προσπαθούν να συναρμολογήσουν ένα φράκτη ....
Ο ήλιος δύει και η νύχτα αρχίζει να απλώνει το πέπλο της.. επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο για να γευτούμε ένα ακόμη εξαιρετικό δείπνο..
Πέφτουμε για ύπνο νωρίς γιατι αυριο θα έχουμε μια πολύ γεμάτη και δύσκολη μέρα..Θα πορευτούμε βόρεια στο joal fadiouth και πράγματι δεν καταλαβαίνω το λόγο που θα επιστρέψουμε το βράδυ παλι πίσω για να ξαναφύγουμε πάλι προς την ίδια κατεύθυνση αυριο.. ας είναι δεν με πολυχαλάει , ωραίο ξενοδοχείο είναι πολύ καλο φαι εχει, δεν οδηγώ και εγω οπότε όλα καλα..
Εχουμε να διανύσουμε 180 χιλιόμετρα και σταματάμε στο δρόμο κάπου κάπου.. Σε μια από αυτές τις στάσεις που αριστερά μας κινούνται οι άμαξες -ταξι της εποχης
σε ένα χωμάτινο δρόμο, υπάρχει μια περίφραξη και ένα χαντάκι που οδηγει προς τις αλυκες.
.Εκει στις αλυκές υπάρχουν φλαμίνγκο και εγω τρέχω να τα φωτογραφίσω.. δεν πτοούμαι εννοείται από το συρματόπλεγμα το οποίο παραβιάζω και βρίσκω το πιο στενο σημείο για να περάσω απέναντι.. ελα μου πως λογάριαζα χωρίς το ξενοδόχο, με το που πατω το πόδι μου στην υποτιθέμενη ξερη αλατολάσπη βουλιάζω ως το γόνατο.. Βήμα όπισθεν και πέφτω .. το μέλημα μου ήταν η μηχανή μου που τη γλύτωσε μόνο με μια μικρη γρατζουνιά..ενω εγω βουτηγμένη μεσα στη λάσπη ως το γόνατο..
Τα γέλια ακούγονται έντονα με το που διαπιστώσαμε πως τη γλυτωσα , μόνο το ηθικο πληγώθηκε κάπως… Αφησα να περάσει ένα 20 λέπτο στέγνωσε η λασπη πανω στο παντελόνι μου και αφαιρέθηκε η περισσότερη με το τίναγμα .. οσο για τα παπούτσια ευτυχώς αδιάβροχα αλλα γεμάτα λάσπη με το που σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο μου έδωσαν ένα κουβα νερό και τα έπλυνα…όμως αλατόνερο είχε περάσει μέσα στο παπούτσι, οπότε όλη μέρα τα δάκτυλα μου μέσα στην αλμύρα ήταν…μούλιασα κανονικά..
Όσο πρωί και να φύγαμε βάλε και τις καθυστερήσεις, φτάσαμε στο νησί μεσημεράκι…
Το νησί κατοικείται από τους serrer, ανήκει στη περιφέρεια Thies και στην ουσία αποτελείται από ένα κομμάτι στεριάς το Joal που συνδέεται μέσω μιας γέφυρας με το κανονικό νησάκι το Fadioyth.. που η Unesco εχει περιλάβει στους καταλόγους της.. Και οι δυό πόλεις έχουν 46,000 κατοίκους αλλά μόνο το νησάκι εχει 6.000. Η ιστορία έχει ρίζες στον 11 αιώνα , ενώ τον 17 οι πορτογάλοι αποικιοκράτες εγκαταστάθηκαν στη joal που ήταν από τους σημαντικότερους εμπορικούς σταθμούς στη Σενεγάλη και δυτικη Αφρική..οι πορτογάλοι και αργότερα οι γάλλοι προσηλύτισαν τους κατοίκους κάμπτοντας την αντίσταση τους..
To νησι φτιαγμένο όλο από κελύφη αχιβάδων που έχουν χρησιμοποιηθεί και για το χτίσιμο των σπιτιών . Στο νησάκι δεν επιτρέπονται και δεν υπάρχουν αυτοκίνητα κατοικείται από μουσουλμάνους και χριστιανούς σε μια αρμονική συμβίωση και συνύπαρξη. Οι κάτοικοι ζουν φιλικά, προστατεύουν τα συμφέροντα όλων, οι διαφορές τους λύνονται επι τόπου από τους σεβάσμιους γέροντες και σπανίως ζητούν λύση από τις αρμόδιες αρχές του κράτους.. Υπάρχει τζαμί και εκκλησία που λειτουργεί καθημερινά και το Σάββατο γίνεται λειτουργία πρωι και απόγευμα.. τόσος πολύς κόσμος εκκλησιάζεται.. και αφου στη ζωή ζουν αρμονικά δεν θα μπορούσαν να χωριστούν μετά θάνατον, ετσι οι νεκροί αναπαύονται σε κοινο κοιμητήριο φτιαγμένο και αυτό από όστρακα.. Περπατάμε στα δρομάκια του νησιού, χαζεύομε τα μαγαζιά και τα σπίτια και διασχίζοντας μια μικρη γέφυρα βρισκόμαστε στο νεκροταφείο.. Ζέστη πολύ , περπατάμε πανω στα κοχύλια, ανάκατοι τάφοι με σταυρό και τάφοι μουσουλμάνων..
O ήλιος καίει ανελέητα και στο τέλος της επίσκεψης αποφασίζομε να πάρουμε μια πιρόγα να μας μεταφέρει απέναντι παρα να περπατήσουμε …8 ευρω η πιρογάδα……………..
Στο κήπο του εστιατορίου δίνουμε παραγγελία και δροσιζόμαστε με παγωμένο νερό.. Στο τοίχο βλέπω ένα τεράστιο κάδρο.. πλησιάζω και βλέπω πως στολίζεται από τις φωτογραφίες των Αφρικανών ηγετών που πάλεψαν για τη παναφρικανικη ένωση…Πλησιάζω, κοιτώ καλά αλλα κάποιος λείπει..ολοι εδώ εκτος το Κανταφι..
Στη παρατήρηση μου προς τον Χαλίφα εκείνος χειρονομώντας φωνάζει..
That’s why mam φωνάζω ότι ο πρόεδρος είναι προδότης.. κανει ότι πουν οι γάλλοι και οι αλλοι ηγετες..thats why…you know…
Φαγαμε το πιο κακοψημένο ψάρι σε εστιατόριο της χώρας και φεύγουμε ..Π’αμε στο κέντρο σε ένα μαγαζι να αγοράσουμε τροφιμα και υλικά για μια οικογένεια της φυλής που ζει απομονωμένη σε ένα χωριο… Ρυζι, σαπούνι, κερια και καραμέλες για τα παδια που είναι και πολλά αφου εχει 2 γυναίκες ο μάγκας..
Η επίσκεψη δεν κράτησε και πολύ, να τους χαιρετίσουμε να μας δούνε να φωτογραφηθούμε, να δούμε που και πως ζουν , πως κάνουν το μιλετ κους κους και να τραγουδήσουν για εμας.. σας θυμίζει κατι? Ναι. σίγουρα . μόνο που σκέφτομαι πως αν δεν γινόταν ακόμη και ετσι ίσως δεν θα είχαν ρύζι, ισως δεν θα ειχαν φως…ισως τα παιδια δεν θα έτρωγαν καραμέλες.. αν και αυτά μας ζήτησαν μόνο τα νερά μας., σίγουρα θα υπάρχουν και άλλες οικογένειές και αλλα παιδια που έχουν τις ιδιες ανάγκες…
Φεύγουμε , ο κάθε ένας βουτηγμένος στις σκέψεις του , στις αμφιβολίες του στις ενστάσεις του..
Σταματάμε σε ένα σημείο όπου ένα τεράστιο babobao με 27 μέτρα περίμετρο αποτελεί στέκι μικροπωλητών. .αηδίασα.. δεν προλαβαίνεις να βγεις από το αυτοκίνητο και σου την πέφτουν ως κοπαδι ακρίδων… Δεν ξεβολεύτηκα καθισα στη θέση μου περιμένοτας την επιστροφη των κοριτσιών…
Βράδυ φτάνουμε το ξενοδοχείο και τα κορίτσια έχουν μια λύπη που δεν ήταν συνεπής στο ραντεβού τους για τσαι με ένα από τα παιδιά του χωριου.. και πως δεν μπορουσαν να τον ειδοποιήσουν..
Θα το κατάλαβε καλε.. χθες μας ρώτησε αν είμαστε με το μπλε βανακι..και είπαμε ναι. .αφού λοιπον δεν θα είδε( την στήνουν απ εξω και παρακολουθούν) το μπλε βαν να μπαίνει στο ξενοδοχείο , ξερει ότι δεν είμαστε μέσα…
ξεκούραση και πακετάρισμα .. αυριο φεύγουμε από εδώ …
Με το που βγαίνουμε από ο ξενοδοχείο βρισκόμαστε αντιμέτωποι με χαμογελαστούς , πρόθυμους για φωτογράφιση κατοίκους , με καλωσορίσματα και κεράσματα ..
Τι γίνεται καλέ? Σε άλλη χώρα είμαστε? Εδώ μας αγριοκοιτάζουν με το που θα βάλουμε στο μάτι τη μηχανή….
Είδες τι σου κάνει ο τουρισμός? Η επαφή με άλλο κόσμο?
Στο χωριό οι κάτοικοι προσπαθούν να πιάσουν το ρυθμό και τις απαιτήσεις των επισκεπτών, βρίσκουν ευκαιρίες να δημιουργήσουν καλύτερες συνθήκες και για αυτούς.. Τα σπίτια τους, τα μαγαζιά τους είναι πεντακάθαρα , τα σκουπίδια έχουν εξαφανιστεί από δρόμους και αλάνες, ίσως τα πήγαν στα χωράφια του διπλανού χωριού, αλλά η καθαριότητα είναι κάτι που αρχίζουν να μαθαίνουν.. Το σκουπίδι που υπάρχει στη χώρα δεν παίζεται…ενας κουρουπητος( χωματερή) όλη η χώρα..
Βόλτα στα μαγαζάκια και είναι η πρώτη φορά που δεν ενθουσιάζουν, δεν με ενδιαφέρουν τα στολίδια και τα αγαλματάκια.. Ασε που μάσκες και ξυλόγλυπτα προέρχονται από Καμερούν και εχω γεμίσει από αυτά το σπίτι μου..
Οι κοπέλες ρίχνονται στις αγορές υφασμάτων… φουλάρια και παρεο, που όταν τα ανοίξεις βλέπει πως είναι τρύπια και κακοκομμένα.. .., εδώ τελικα γούστο έχει η διαλογή, το παζάρι και όχι το προϊόν.. Στη πλατεία παίζουν bocce , ένα ιταλικό παιχνίδι( αυτοι επιμένουν πως είναι γαλλικό) με μπάλες και μας επιτρέπουν να παρακολουθήσουμε.. Παιδιά πάνε και έρχονται πάνω σε κάρα φορτωμένα με ξύλα, μηχανόβιοι ( παντου ετσι και εδώ) κόβουν βόλτες και σπινιάρουν στους χωμάτινους δρόμους.. Κατηφορίζουμε στη παραλία.. Στα αριστερά μας είναι ένα καινούργιο ξενοδοχείο που φτάνει ως το νερό.. Εδώ ο φύλακας δεν μας αφήνει ούτε να πατήσουμε το πόδι μας στη αμμο, ιδιωτική περιοχή μας λέει…
Του λέμε να μας υποδείξει που δεν είναι ιδιωτική και παμε να φωτογραφίσουμε αλλα προς θεού όχι το ξενοδοχείο και τους φοίνικες του. .απαγορεύεται..
Στη άλλη πλευρά της παραλίας καμμια 15 άνδρες προσπαθούν να συναρμολογήσουν ένα φράκτη ....
Ο ήλιος δύει και η νύχτα αρχίζει να απλώνει το πέπλο της.. επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο για να γευτούμε ένα ακόμη εξαιρετικό δείπνο..
Πέφτουμε για ύπνο νωρίς γιατι αυριο θα έχουμε μια πολύ γεμάτη και δύσκολη μέρα..Θα πορευτούμε βόρεια στο joal fadiouth και πράγματι δεν καταλαβαίνω το λόγο που θα επιστρέψουμε το βράδυ παλι πίσω για να ξαναφύγουμε πάλι προς την ίδια κατεύθυνση αυριο.. ας είναι δεν με πολυχαλάει , ωραίο ξενοδοχείο είναι πολύ καλο φαι εχει, δεν οδηγώ και εγω οπότε όλα καλα..
Εχουμε να διανύσουμε 180 χιλιόμετρα και σταματάμε στο δρόμο κάπου κάπου.. Σε μια από αυτές τις στάσεις που αριστερά μας κινούνται οι άμαξες -ταξι της εποχης
.Εκει στις αλυκές υπάρχουν φλαμίνγκο και εγω τρέχω να τα φωτογραφίσω.. δεν πτοούμαι εννοείται από το συρματόπλεγμα το οποίο παραβιάζω και βρίσκω το πιο στενο σημείο για να περάσω απέναντι.. ελα μου πως λογάριαζα χωρίς το ξενοδόχο, με το που πατω το πόδι μου στην υποτιθέμενη ξερη αλατολάσπη βουλιάζω ως το γόνατο.. Βήμα όπισθεν και πέφτω .. το μέλημα μου ήταν η μηχανή μου που τη γλύτωσε μόνο με μια μικρη γρατζουνιά..ενω εγω βουτηγμένη μεσα στη λάσπη ως το γόνατο..
Τα γέλια ακούγονται έντονα με το που διαπιστώσαμε πως τη γλυτωσα , μόνο το ηθικο πληγώθηκε κάπως… Αφησα να περάσει ένα 20 λέπτο στέγνωσε η λασπη πανω στο παντελόνι μου και αφαιρέθηκε η περισσότερη με το τίναγμα .. οσο για τα παπούτσια ευτυχώς αδιάβροχα αλλα γεμάτα λάσπη με το που σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο μου έδωσαν ένα κουβα νερό και τα έπλυνα…όμως αλατόνερο είχε περάσει μέσα στο παπούτσι, οπότε όλη μέρα τα δάκτυλα μου μέσα στην αλμύρα ήταν…μούλιασα κανονικά..
Όσο πρωί και να φύγαμε βάλε και τις καθυστερήσεις, φτάσαμε στο νησί μεσημεράκι…
Το νησί κατοικείται από τους serrer, ανήκει στη περιφέρεια Thies και στην ουσία αποτελείται από ένα κομμάτι στεριάς το Joal που συνδέεται μέσω μιας γέφυρας με το κανονικό νησάκι το Fadioyth.. που η Unesco εχει περιλάβει στους καταλόγους της.. Και οι δυό πόλεις έχουν 46,000 κατοίκους αλλά μόνο το νησάκι εχει 6.000. Η ιστορία έχει ρίζες στον 11 αιώνα , ενώ τον 17 οι πορτογάλοι αποικιοκράτες εγκαταστάθηκαν στη joal που ήταν από τους σημαντικότερους εμπορικούς σταθμούς στη Σενεγάλη και δυτικη Αφρική..οι πορτογάλοι και αργότερα οι γάλλοι προσηλύτισαν τους κατοίκους κάμπτοντας την αντίσταση τους..
To νησι φτιαγμένο όλο από κελύφη αχιβάδων που έχουν χρησιμοποιηθεί και για το χτίσιμο των σπιτιών . Στο νησάκι δεν επιτρέπονται και δεν υπάρχουν αυτοκίνητα κατοικείται από μουσουλμάνους και χριστιανούς σε μια αρμονική συμβίωση και συνύπαρξη. Οι κάτοικοι ζουν φιλικά, προστατεύουν τα συμφέροντα όλων, οι διαφορές τους λύνονται επι τόπου από τους σεβάσμιους γέροντες και σπανίως ζητούν λύση από τις αρμόδιες αρχές του κράτους.. Υπάρχει τζαμί και εκκλησία που λειτουργεί καθημερινά και το Σάββατο γίνεται λειτουργία πρωι και απόγευμα.. τόσος πολύς κόσμος εκκλησιάζεται.. και αφου στη ζωή ζουν αρμονικά δεν θα μπορούσαν να χωριστούν μετά θάνατον, ετσι οι νεκροί αναπαύονται σε κοινο κοιμητήριο φτιαγμένο και αυτό από όστρακα.. Περπατάμε στα δρομάκια του νησιού, χαζεύομε τα μαγαζιά και τα σπίτια και διασχίζοντας μια μικρη γέφυρα βρισκόμαστε στο νεκροταφείο.. Ζέστη πολύ , περπατάμε πανω στα κοχύλια, ανάκατοι τάφοι με σταυρό και τάφοι μουσουλμάνων..
O ήλιος καίει ανελέητα και στο τέλος της επίσκεψης αποφασίζομε να πάρουμε μια πιρόγα να μας μεταφέρει απέναντι παρα να περπατήσουμε …8 ευρω η πιρογάδα……………..
Στο κήπο του εστιατορίου δίνουμε παραγγελία και δροσιζόμαστε με παγωμένο νερό.. Στο τοίχο βλέπω ένα τεράστιο κάδρο.. πλησιάζω και βλέπω πως στολίζεται από τις φωτογραφίες των Αφρικανών ηγετών που πάλεψαν για τη παναφρικανικη ένωση…Πλησιάζω, κοιτώ καλά αλλα κάποιος λείπει..ολοι εδώ εκτος το Κανταφι..
Στη παρατήρηση μου προς τον Χαλίφα εκείνος χειρονομώντας φωνάζει..
That’s why mam φωνάζω ότι ο πρόεδρος είναι προδότης.. κανει ότι πουν οι γάλλοι και οι αλλοι ηγετες..thats why…you know…
Φαγαμε το πιο κακοψημένο ψάρι σε εστιατόριο της χώρας και φεύγουμε ..Π’αμε στο κέντρο σε ένα μαγαζι να αγοράσουμε τροφιμα και υλικά για μια οικογένεια της φυλής που ζει απομονωμένη σε ένα χωριο… Ρυζι, σαπούνι, κερια και καραμέλες για τα παδια που είναι και πολλά αφου εχει 2 γυναίκες ο μάγκας..
Η επίσκεψη δεν κράτησε και πολύ, να τους χαιρετίσουμε να μας δούνε να φωτογραφηθούμε, να δούμε που και πως ζουν , πως κάνουν το μιλετ κους κους και να τραγουδήσουν για εμας.. σας θυμίζει κατι? Ναι. σίγουρα . μόνο που σκέφτομαι πως αν δεν γινόταν ακόμη και ετσι ίσως δεν θα είχαν ρύζι, ισως δεν θα ειχαν φως…ισως τα παιδια δεν θα έτρωγαν καραμέλες.. αν και αυτά μας ζήτησαν μόνο τα νερά μας., σίγουρα θα υπάρχουν και άλλες οικογένειές και αλλα παιδια που έχουν τις ιδιες ανάγκες…
Φεύγουμε , ο κάθε ένας βουτηγμένος στις σκέψεις του , στις αμφιβολίες του στις ενστάσεις του..
Σταματάμε σε ένα σημείο όπου ένα τεράστιο babobao με 27 μέτρα περίμετρο αποτελεί στέκι μικροπωλητών. .αηδίασα.. δεν προλαβαίνεις να βγεις από το αυτοκίνητο και σου την πέφτουν ως κοπαδι ακρίδων… Δεν ξεβολεύτηκα καθισα στη θέση μου περιμένοτας την επιστροφη των κοριτσιών…
Βράδυ φτάνουμε το ξενοδοχείο και τα κορίτσια έχουν μια λύπη που δεν ήταν συνεπής στο ραντεβού τους για τσαι με ένα από τα παιδιά του χωριου.. και πως δεν μπορουσαν να τον ειδοποιήσουν..
Θα το κατάλαβε καλε.. χθες μας ρώτησε αν είμαστε με το μπλε βανακι..και είπαμε ναι. .αφού λοιπον δεν θα είδε( την στήνουν απ εξω και παρακολουθούν) το μπλε βαν να μπαίνει στο ξενοδοχείο , ξερει ότι δεν είμαστε μέσα…
ξεκούραση και πακετάρισμα .. αυριο φεύγουμε από εδώ …
Attachments
-
586,4 KB Προβολές: 0
-
317,1 KB Προβολές: 0
-
424,7 KB Προβολές: 0
-
525 KB Προβολές: 0
-
438 KB Προβολές: 0
-
154,7 KB Προβολές: 0
-
215,8 KB Προβολές: 0
-
467 KB Προβολές: 0
-
396,9 KB Προβολές: 0
-
251,7 KB Προβολές: 0
-
265,8 KB Προβολές: 0
-
292,4 KB Προβολές: 0
-
415,3 KB Προβολές: 0
-
388,7 KB Προβολές: 0
-
456,2 KB Προβολές: 0
-
245,4 KB Προβολές: 0
-
282,5 KB Προβολές: 0
-
501,7 KB Προβολές: 0
-
557,3 KB Προβολές: 0
-
254,4 KB Προβολές: 0
-
778,9 KB Προβολές: 0
-
673,5 KB Προβολές: 0
-
369,3 KB Προβολές: 0
-
467,3 KB Προβολές: 0
-
206,2 KB Προβολές: 0
-
242,5 KB Προβολές: 0
-
243,2 KB Προβολές: 0
-
336,6 KB Προβολές: 0
-
345,5 KB Προβολές: 0
-
85,6 KB Προβολές: 0
-
110,7 KB Προβολές: 0
-
148,3 KB Προβολές: 0