Μαυριτανία Σενεγάλη Απο Σενεγαλη .. Μαυριτανια και το τελος....

[LULLU]

Το απόγευμα έχει αφιερωθεί στη εξερεύνηση του χωριού Toubakouta που μας φιλοξενει..

Με το που βγαίνουμε από ο ξενοδοχείο βρισκόμαστε αντιμέτωποι με χαμογελαστούς , πρόθυμους για φωτογράφιση κατοίκους , με καλωσορίσματα και κεράσματα ..

Τι γίνεται καλέ? Σε άλλη χώρα είμαστε? Εδώ μας αγριοκοιτάζουν με το που θα βάλουμε στο μάτι τη μηχανή….

Είδες τι σου κάνει ο τουρισμός? Η επαφή με άλλο κόσμο?

Στο χωριό οι κάτοικοι προσπαθούν να πιάσουν το ρυθμό και τις απαιτήσεις των επισκεπτών, βρίσκουν ευκαιρίες να δημιουργήσουν καλύτερες συνθήκες και για αυτούς.. Τα σπίτια τους, τα μαγαζιά τους είναι πεντακάθαρα , τα σκουπίδια έχουν εξαφανιστεί από δρόμους και αλάνες, ίσως τα πήγαν στα χωράφια του διπλανού χωριού, αλλά η καθαριότητα είναι κάτι που αρχίζουν να μαθαίνουν.. Το σκουπίδι που υπάρχει στη χώρα δεν παίζεται…ενας κουρουπητος( χωματερή) όλη η χώρα..

Βόλτα στα μαγαζάκια και είναι η πρώτη φορά που δεν ενθουσιάζουν, δεν με ενδιαφέρουν τα στολίδια και τα αγαλματάκια.. Ασε που μάσκες και ξυλόγλυπτα προέρχονται από Καμερούν και εχω γεμίσει από αυτά το σπίτι μου..

Οι κοπέλες ρίχνονται στις αγορές υφασμάτων… φουλάρια και παρεο, που όταν τα ανοίξεις βλέπει πως είναι τρύπια και κακοκομμένα.. .., εδώ τελικα γούστο έχει η διαλογή, το παζάρι και όχι το προϊόν.. Στη πλατεία παίζουν bocce , ένα ιταλικό παιχνίδι( αυτοι επιμένουν πως είναι γαλλικό) με μπάλες και μας επιτρέπουν να παρακολουθήσουμε.. Παιδιά πάνε και έρχονται πάνω σε κάρα φορτωμένα με ξύλα, μηχανόβιοι ( παντου ετσι και εδώ) κόβουν βόλτες και σπινιάρουν στους χωμάτινους δρόμους.. Κατηφορίζουμε στη παραλία.. Στα αριστερά μας είναι ένα καινούργιο ξενοδοχείο που φτάνει ως το νερό.. Εδώ ο φύλακας δεν μας αφήνει ούτε να πατήσουμε το πόδι μας στη αμμο, ιδιωτική περιοχή μας λέει…

Του λέμε να μας υποδείξει που δεν είναι ιδιωτική και παμε να φωτογραφίσουμε αλλα προς θεού όχι το ξενοδοχείο και τους φοίνικες του. .απαγορεύεται..

Στη άλλη πλευρά της παραλίας καμμια 15 άνδρες προσπαθούν να συναρμολογήσουν ένα φράκτη ....

Ο ήλιος δύει και η νύχτα αρχίζει να απλώνει το πέπλο της.. επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο για να γευτούμε ένα ακόμη εξαιρετικό δείπνο..

Πέφτουμε για ύπνο νωρίς γιατι αυριο θα έχουμε μια πολύ γεμάτη και δύσκολη μέρα..Θα πορευτούμε βόρεια στο joal fadiouth και πράγματι δεν καταλαβαίνω το λόγο που θα επιστρέψουμε το βράδυ παλι πίσω για να ξαναφύγουμε πάλι προς την ίδια κατεύθυνση αυριο.. ας είναι δεν με πολυχαλάει , ωραίο ξενοδοχείο είναι πολύ καλο φαι εχει, δεν οδηγώ και εγω οπότε όλα καλα..

Εχουμε να διανύσουμε 180 χιλιόμετρα και σταματάμε στο δρόμο κάπου κάπου.. Σε μια από αυτές τις στάσεις που αριστερά μας κινούνται οι άμαξες -ταξι της εποχης

σε ένα χωμάτινο δρόμο, υπάρχει μια περίφραξη και ένα χαντάκι που οδηγει προς τις αλυκες.

.Εκει στις αλυκές υπάρχουν φλαμίνγκο και εγω τρέχω να τα φωτογραφίσω.. δεν πτοούμαι εννοείται από το συρματόπλεγμα το οποίο παραβιάζω και βρίσκω το πιο στενο σημείο για να περάσω απέναντι.. ελα μου πως λογάριαζα χωρίς το ξενοδόχο, με το που πατω το πόδι μου στην υποτιθέμενη ξερη αλατολάσπη βουλιάζω ως το γόνατο.. Βήμα όπισθεν και πέφτω .. το μέλημα μου ήταν η μηχανή μου που τη γλύτωσε μόνο με μια μικρη γρατζουνιά..ενω εγω βουτηγμένη μεσα στη λάσπη ως το γόνατο..

Τα γέλια ακούγονται έντονα με το που διαπιστώσαμε πως τη γλυτωσα , μόνο το ηθικο πληγώθηκε κάπως… Αφησα να περάσει ένα 20 λέπτο στέγνωσε η λασπη πανω στο παντελόνι μου και αφαιρέθηκε η περισσότερη με το τίναγμα .. οσο για τα παπούτσια ευτυχώς αδιάβροχα αλλα γεμάτα λάσπη με το που σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο μου έδωσαν ένα κουβα νερό και τα έπλυνα…όμως αλατόνερο είχε περάσει μέσα στο παπούτσι, οπότε όλη μέρα τα δάκτυλα μου μέσα στην αλμύρα ήταν…μούλιασα κανονικά..

Όσο πρωί και να φύγαμε βάλε και τις καθυστερήσεις, φτάσαμε στο νησί μεσημεράκι…

Το νησί κατοικείται από τους serrer, ανήκει στη περιφέρεια Thies και στην ουσία αποτελείται από ένα κομμάτι στεριάς το Joal που συνδέεται μέσω μιας γέφυρας με το κανονικό νησάκι το Fadioyth.. που η Unesco εχει περιλάβει στους καταλόγους της.. Και οι δυό πόλεις έχουν 46,000 κατοίκους αλλά μόνο το νησάκι εχει 6.000. Η ιστορία έχει ρίζες στον 11 αιώνα , ενώ τον 17 οι πορτογάλοι αποικιοκράτες εγκαταστάθηκαν στη joal που ήταν από τους σημαντικότερους εμπορικούς σταθμούς στη Σενεγάλη και δυτικη Αφρική..οι πορτογάλοι και αργότερα οι γάλλοι προσηλύτισαν τους κατοίκους κάμπτοντας την αντίσταση τους..

To νησι φτιαγμένο όλο από κελύφη αχιβάδων που έχουν χρησιμοποιηθεί και για το χτίσιμο των σπιτιών . Στο νησάκι δεν επιτρέπονται και δεν υπάρχουν αυτοκίνητα κατοικείται από μουσουλμάνους και χριστιανούς σε μια αρμονική συμβίωση και συνύπαρξη. Οι κάτοικοι ζουν φιλικά, προστατεύουν τα συμφέροντα όλων, οι διαφορές τους λύνονται επι τόπου από τους σεβάσμιους γέροντες και σπανίως ζητούν λύση από τις αρμόδιες αρχές του κράτους.. Υπάρχει τζαμί και εκκλησία που λειτουργεί καθημερινά και το Σάββατο γίνεται λειτουργία πρωι και απόγευμα.. τόσος πολύς κόσμος εκκλησιάζεται.. και αφου στη ζωή ζουν αρμονικά δεν θα μπορούσαν να χωριστούν μετά θάνατον, ετσι οι νεκροί αναπαύονται σε κοινο κοιμητήριο φτιαγμένο και αυτό από όστρακα.. Περπατάμε στα δρομάκια του νησιού, χαζεύομε τα μαγαζιά και τα σπίτια και διασχίζοντας μια μικρη γέφυρα βρισκόμαστε στο νεκροταφείο.. Ζέστη πολύ , περπατάμε πανω στα κοχύλια, ανάκατοι τάφοι με σταυρό και τάφοι μουσουλμάνων..

O ήλιος καίει ανελέητα και στο τέλος της επίσκεψης αποφασίζομε να πάρουμε μια πιρόγα να μας μεταφέρει απέναντι παρα να περπατήσουμε …8 ευρω η πιρογάδα……………..

Στο κήπο του εστιατορίου δίνουμε παραγγελία και δροσιζόμαστε με παγωμένο νερό.. Στο τοίχο βλέπω ένα τεράστιο κάδρο.. πλησιάζω και βλέπω πως στολίζεται από τις φωτογραφίες των Αφρικανών ηγετών που πάλεψαν για τη παναφρικανικη ένωση…Πλησιάζω, κοιτώ καλά αλλα κάποιος λείπει..ολοι εδώ εκτος το Κανταφι..

Στη παρατήρηση μου προς τον Χαλίφα εκείνος χειρονομώντας φωνάζει..

That’s why mam φωνάζω ότι ο πρόεδρος είναι προδότης.. κανει ότι πουν οι γάλλοι και οι αλλοι ηγετες..thats why…you know…

Φαγαμε το πιο κακοψημένο ψάρι σε εστιατόριο της χώρας και φεύγουμε ..Π’αμε στο κέντρο σε ένα μαγαζι να αγοράσουμε τροφιμα και υλικά για μια οικογένεια της φυλής που ζει απομονωμένη σε ένα χωριο… Ρυζι, σαπούνι, κερια και καραμέλες για τα παδια που είναι και πολλά αφου εχει 2 γυναίκες ο μάγκας..

Η επίσκεψη δεν κράτησε και πολύ, να τους χαιρετίσουμε να μας δούνε να φωτογραφηθούμε, να δούμε που και πως ζουν , πως κάνουν το μιλετ κους κους και να τραγουδήσουν για εμας.. σας θυμίζει κατι? Ναι. σίγουρα . μόνο που σκέφτομαι πως αν δεν γινόταν ακόμη και ετσι ίσως δεν θα είχαν ρύζι, ισως δεν θα ειχαν φως…ισως τα παιδια δεν θα έτρωγαν καραμέλες.. αν και αυτά μας ζήτησαν μόνο τα νερά μας., σίγουρα θα υπάρχουν και άλλες οικογένειές και αλλα παιδια που έχουν τις ιδιες ανάγκες…

Φεύγουμε , ο κάθε ένας βουτηγμένος στις σκέψεις του , στις αμφιβολίες του στις ενστάσεις του..

Σταματάμε σε ένα σημείο όπου ένα τεράστιο babobao με 27 μέτρα περίμετρο αποτελεί στέκι μικροπωλητών. .αηδίασα.. δεν προλαβαίνεις να βγεις από το αυτοκίνητο και σου την πέφτουν ως κοπαδι ακρίδων… Δεν ξεβολεύτηκα καθισα στη θέση μου περιμένοτας την επιστροφη των κοριτσιών…

Βράδυ φτάνουμε το ξενοδοχείο και τα κορίτσια έχουν μια λύπη που δεν ήταν συνεπής στο ραντεβού τους για τσαι με ένα από τα παιδιά του χωριου.. και πως δεν μπορουσαν να τον ειδοποιήσουν..

Θα το κατάλαβε καλε.. χθες μας ρώτησε αν είμαστε με το μπλε βανακι..και είπαμε ναι. .αφού λοιπον δεν θα είδε( την στήνουν απ εξω και παρακολουθούν) το μπλε βαν να μπαίνει στο ξενοδοχείο , ξερει ότι δεν είμαστε μέσα…

ξεκούραση και πακετάρισμα .. αυριο φεύγουμε από εδώ …

 

[LULLU]

Αποχαιρετάμε το delta Saloum .. για να επισκεφτούμε ένα άλλο πάρκο της Σενεγάλης το Bandia.. Για να αποφύγουμε τη εκνευριστική και χαοτική κίνηση του Kaolack που είναι μια από τις μεγάλες πόλεις της χώρας , πήραμε την εθνική οδό ( φτιαγμένη από γαλλικές και κινέζικες εταιρείες) φτάσαμε στο Foundiougne για να πάρουμε το φερυ (σαπιοκάραβο) για ένα μισάωρο ταξίδι ως απέναντι . Βλέπουμε τα έργα μιας γέφυρας που κατασκευάζεται και κάποια στιγμή στο μέλλον θα ενώσει τα δυο αυτά χερσαία τμήματα..

Φτάνουμε στη Bandia ένα πάρκο που αποτελεί το διαμάντι της περιοχής, γιατί εχει καταφέρει να επανεισάγει ένα μεγάλο μέρος φυσικής πανίδας και πολλα ζώα.. Με έκταση 3.500 εκτάρια φιλοξενεί το μεγαλύτερο δάσος από baobab και πολλα ζωα..
Αφήνουμε το μπλε βανακι μας στην είσοδο. .Μπαίνουμε στο πάρκο , μαγαζάκια, τουαλέτες , μπαρ.. κιόσκια δοκιμής λικέρ κάθε είδους και σιγά μην άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη,,, με δυο σφηνάκια παραπάταγα… το κεντρικό μπαρ βρίσκεται πάνω από μια λιμνούλα που κολυμπούν και λιάζονται κροκοδείλιοι και βαράνοι ..Ο οδηγός μας θα καθυστερούσε και έτσι αποφασίσαμε να χαλαρώσουμε.. Σήμερα έχω γενέθλια και ευκαιρία να γευτούμε παγωτό και γλυκάκια..αμ δε…άρον άρον μας πήρε ο οδηγός για σαφάρι..ενας ξινός που το ξύδι έτρεχε από τα πατζάκια του….

Πω πω τι μούτρα έχει ο τύπος αυτός ??

Μπαίνουμε στο τζίπ..διασχίζουμε τα μονοπάτια μέσα σε ένα κατάξερο δάσος, ένα δάσος χωρίς ζωή… Οι στρουθοκάμηλοι τα πρώτα ζώα και είναι και πολλά, ο ζεστός αέρας κουνά τα φτερά τους ενώ και αυτά είναι ακίνητα ζαβλακωμένα από τη ζέστη..

Επίσης καθήμενοι και ζαβλακωμένοι οι δυο ρινόκεροι που αποτελούν ζευγάρι χωριστά σαν να μην αντέχει ο ένας τον άλλο….Αντιλόπες, καμηλοπαρδάλεις που προσπαθούν να φτάσουν τα ψηλά κλαδιά των ξερών ακακιών.. Δεν ξαφνιάζονται από εμάς δεν ενοχλούνται,.. Στη ρίζες ενός baobab που έχει γίνει χώρος ταφής βλέπουμε τα οστά ..

Ζέστη, ήλιος καυτός.. το τοπίο μοιάζει να έχει βγει από τα χέρια ζωγράφου που αποτυπώνει στο καμβά νεκρή φύση… σκελετωμένα baobab χωρίς φύλλα, ..προσπαθούμε να φανταστούμε τα χρώματα του πράσινου που θα στολίζει το πάρκο τη περίοδο των βροχών..

Επιστροφή στο μαγαζάκι για ψώνια που έχει μέν ωραία αλλα πανάκριβα αντικείμενα..

Για μεσημεριανό επιλέξαμε να φάμε δίπλα στο κυμα…Φτάνουμε στο πιο τουριστικό θέρετρο της χώρας, βίλες, τζαγκουαρ, μερσεντες, πεντάστερα, κόσμος πολύς … εδώ έχει μαζευτει το χρήμα της Σενεγάλης,, στη Laguna Somone….την πατήσαμε.. Ο κόσμος ζει από το τουρισμό, πολλοί δυτικοί απέκτησαν ιδιοκτησίες και το κράτος αφήνει τις επιχειρήσεις να καταπατούν τους βιότοπους χτίζοντας βίλλες , ξενοδοχεία στο όνομα της ανάπτυξης…

Με μια βαρκούλα διασχίζουμε τη Λαγκούνα και πάμε στο εστιατόριο chez tzaz που από το ντεκορ ως ,το ντυσιμο των υπάλληλων είναι ράστα… με πολύ αγαπημένο φυσικά τον Μάρλευ…

Οκ ράστα καλά είναι ναταν και καθαρά όμως…Είχαμε πάρει τη πρώτη κρυάδα ας υποστούμε και τα υπόλοιπα. Σε χρόνο ρεκόρ κατέφτασαν γυναίκες κουβαλώντας τη πραμάτεια τους στο κεφάλι, για πότε άνοιξαν φουλάρια στον αέρα, κρεμαστά, ουτε προλαβαίνεις να καταλάβεις…. Όντως δεν σε αφήνουν σε χλωρό κλαδι…υπομονή, υπομονή μέχρι να έλθουν κάτι τεράστιες καραβίδες και μύδια και παγωμένη μπύρα…νόστιμα και βεβαίως ακριβα…δεν πειραζει το χαρήκαμε…

Η χαρά κόπηκε όταν ο Χαλίφα μας ανακοινώνει πως έχουμε πεζοπορία στο βοτανικό πάρκο με τα μαγκροβια..

Πάμε καλα καταμεσήμερο? Με ντάλα τον ήλιο ? με το στομάχι τίγκα?

Οι μισές προτίμησαν να πιουν κάτι δροσιστικό σε ένα ξενοδοχείο και εμεις οι υπόλοιπες είπαμε να δοκιμάσουμε αντοχές και στομάχι..

Εντάξει τα είδα όλα , όλα και αλλά τόσα..40 βαθμοι, να σέρνω τα πόδια μου πάνω στα δρομάκια του βοτανικού χωρίς ίχνος πουλιού η ζώου.. και εννοείται κατέβασα και στόλισα στον εαυτό μου με ότι στολίδι διαθέτει το λεξιλόγιο μου..

Στο βανακι ανοίγω το ψυγειακι με το πάγο και νερά βουτώ μέσα τη μαντήλα μου και περιβρέχω πρόσωπο και κεφάλι και το επαναλαμβάνω κάμποσες φορές. ένα μπουκάλι παγωμένο νερό στο κεφάλι και ρίχνω τη θερμοκρασία…στο τσακ γλύτωσα το hit stroke..

Tα κορίτσια εμφανίστηκαν φρέσκα και δροσερά ………..

Φεύγουμε για τη Ντακαρ..τη πρωτεύουσα. Ιδρύθηκε γύρω από ένα γαλλικό κάστρο το 1750 πάνω σε έδαφος που προτοκατοικήθηκε από τους Πορτογάλους ενώ το 1895 έγινε και η πρωτεύουσα της Σενεγάλης παίρνοντας το τιτλο από το Σαν Λουις. . Μια πόλη των 3.500 εκκ κατοίκων ( με τη περιφέρεια) χωρισμένη σε πλούσιες και φτωχές γειτονιές με ταχεία ανάπτυξη και πολλές αλλαγές…μια πόλη που κοιτά τη δύση, την Ευρώπη, τη Γαλλία κυρίως.. Σήμερα είναι ένα από τα σπουδαιότερα λιμάνια και εμπορικά κέντρα της δυτικής Αφρικής..

Στη διαδρομή βλέπουμε πολλά τσιμεντένια δοκάρια στα χωράφια, άλλα όρθια αλλα γυρτά... είναι λέει τα σύνορα σε οικόπεδα που εχει αγοράσει ο κόσμος από τη κυβέρνηση. Τι ήταν να ρωτήσω ? Ο Χαλίφα αρχίζει πάλι τα στολίδια προς τη κυβέρνηση..

Μα βλέπεις πως εξαπατούν το κόσμο? Τους πουλούν οικόπεδα που βουλιάζουν, που είναι έλος, η που η έρημος τα καταπίνει… ..

Φτάνουμε στο ξενοδοχείο..lodge almadies.. Διπλα τα κτήρια της UNHER και WHO..

Eχετε προγράμματα αυτών εδώ ρωτώ?

Όχι λέει ο Χαλίφα.. είναι εδώ και επιβλέπουν τα προγράμματα τουs σε άλλες χωρες..

Το ξενοδοχείο καθαρό με μεγάλα δωμάτια και κυρίως με κλιματισμό. Περίεργο σε αυτή τη χώρα όταν σου δίνουν το κλειδι σου δεσμεύουν και ένα σεβαστό ποσόν σε περίπτωση που το χάσεις. Στο Δέλτα ήταν 160 ευρω αν το έχανες, εδώ 10 ευρώ δέσμευση αλλα δεν ξερω αν το έχανα πόσα θα πλήρωνα ακόμη..

Το βράδυ μας έκλεισε με δειπνο στο εστιατόριο του ξενοδοχείου που βρίσκεται δίπλα γιορτάζοντας τα γενέθλια μου..

 

[LULLU]

Αν κάτι τελικά αξίζει να δείς στη χώρα αυτή είναι το νησί των σκλάβων που θα πάμε αύριο το πρωί.. Το νησάκι Ιλ ντε Γκορε η απλα Γκορέ απέχει πολύ λίγο από το Ντακάρ .

. βρίσκεται καταμεσής του όρμου και αποτελεί σύμβολο μνήμης για τους νέγρους της Αφρικής, αποτελεί μνημείο φρίκης και ντροπής για τα όσα συνέβησαν με πρωτεργάτες τους Πορτογάλους το 1444 και μετέπειτα Ολλανδούς 1617 Γαλλων 1677 Αγγλων 1817 για να ξαναπεράσει στα χέρια των Γάλλων το 1817..Ολα αυτά τα χρόνια η συνθήκη των δούλων παρέμεινε ενεργή αναγκάζοντας 23 εκ Αφρικανούς συνολικά να πουληθούν στους πλούσιους γαιοκτήμονες της Αμερικής και της Ευρώπης, να καταδικαστούν σε θάνατο 6 εκ … Δουλεία, ένα επικερδές εμπόριο , το πιο απεχθές στη ανθρώπινη ιστορία.. Τα λιμάνια της Σενεγάλης, Κογκο, Μοζαμβίκης, ήταν τόποι συγκέντρωσης σκλάβων που συλλαμβάνονταν στα χωριά τους, αλυσοδένοντας τους και υποχρεώνοντας στους να περπατούν χιλιόμετρα μεχρι να φτάσουν στα λεγόμενα οχυρα..Πείνα, αρρώστιες, κακουχίες ξυλοδαρμοί δολοφονίες.. όσοι έφταναν στο νησί παρέμεναν έγκλειστοι σε στενά υγρά σκοτεινά μπουντρούμια 6 μήνες περιμένοντας τα καράβια που θα τους μετέφεραν στη Αμερική η Ευρώπη. Στο διάστημα των 6 μηνών ξύλο, βιασμοί πείνα. .και όσοι άντεχαν…Τα πλούτη δεν ήταν μόνο για τους λευκούς…είχαν και συνεργάτες Αφρικανούς, αρκετοί φύλαρχοι, μπήκαν στο παιχνίδι αποκομίζοντας πλούτο εξουσία και με περίσσια απανθρωπιά συνελάμβαναν , καταδίωκαν πρόδιδαν ομοεθνείς τους..τι σου κάνει το χρήμα… Αν δεις αναφορές Αμερικανών ιστορικών λένε πως μόνο 900 χιλιάδες άτομα έφτασαν από το νησι αυτό στη Αμερική. Και αν ακούσεις πάλι τη δικη μας ιστορικό καθηγήτρια Μαρία Ευθυμίου ( που έτρεφα και ένα σεβασμό) να ομιλεί για αυτή τη περίοδο , ουτε καν αναφέρει τη λέξη σκλαβιά , σκλάβοι, σκλαβοπάζαρα.. είπε δε σε ένα σεμινάριο της στα Χανιά πως οι Αφρικανοί επέλεξαν να μεταναστεύσουν στην Αμερική λογω ομοιότητας του κλίματος και των εδαφών.. !!!!!!!!!!!!! ρε αι στο διάβολο είπαν πολλοί και αποχωρήσαν από τη αίθουσα. .Καμμιά απορία λοιπόν πως γράφεται η ιστορία…

Το δουλεμπόριο κηρύχτηκε παράνομο 1807 από τους Άγγλους οι οποίοι ήταν οι μόνοι που είχαν κερδίσει τα περισσότερα από αυτό, ενώ πρώτοι οι Δανοι το 1780 περίπου είχαν απαγορεύσει τη δουλεία..

Κατεβαίνουμε από το πλοίο , απόλυτη σιγή μόνο τα κύματα που σκάνε στις πέτρες.. κανένα μηχανοκίνητο στους δρόμους..Σιγη , σιωπή να μην ξυπνήσουμε τις μνήμες, να μην ενοχλήσουμε τους νεκρούς…

Περπατάμε στα στενά του νησιού που έχει αναστηλωθεί ως μνημείο UNESCO , φτάνουμε στο σπίτι των σκλάβων. .Νομίζεις πως ακούς το κλάμα, τα ουρλιαχτά, τις φωνές των ανθρώπων.. μικρα-μικρα δωμάτια που στοιβάζονται 30 -40 άτομα, αλλού άνδρες αλλού γυναίκες αλλού τα παιδιά, αλλού οι άρρωστοι και αλλού οι γυναίκες που προορίζονταν να αναπαραγωγή. Χριστέ μου τι φρίκη.. τι υπομένει ο άνθρωπο στα χέρια ανθρώπου. .Η πόρτα που οδηγούσε στο καράβι ανοιχτή , αν περνούσες αυτή τη πόρτα η ζωη σου στη Αφρική ειχε τελειώσει και τα βάσανα σου σε νέους τόπους μόλις άρχιζαν…

Τι απέγιναν άραγε οι συνεργάτες των λευκών στο δουλεμπόριο?

-Τίποτα μου απαντά ο Χαλίφα, καμμιά δικαιοσύνη καμμιά ποινή, ίσα ίσα που οι απόγονοι τους κρατούν τις εξουσίες που απέκτησαν, τα κτήματα και τις περιουσίες που αποκτήθηκαν με αυτό το βάναυσο αιματηρό τρόπο…

Και τι μένει? Τα μνημεία να μας θυμίζουν την απανθρωπιά?

Και τι έγινε? Τίποτα.. σταμάτησε η σκλαβιά η δουλεία? Όχι σαφώς.. ζούμε μια καινούργια δουλεία στις μέρες μας.. και τι που κυβερνήσεις, οργανώσεις συνθήκες κόπτονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα? Τα επίσημα στοιχεία είναι τραγικά….

20,9 εκκ άνθρωποι βρίσκονται στη σύγχρονη δουλεία σε όλο το κόσμο από τα οποια τα 5,5 είναι παιδιά…τινα σου κάνει και η Unicef…, 4,5 εκκ άνθρωποι διακινούνται για σεξουαλική εκμετάλλευση ……….τι να πει κανείς….αίσχος, ντροπή…ο μόνος παντοδύναμος θεός το χρήμα..

Σκέψεις , ερωτηματικά συγκρούονται στο μυαλό μου.. Στη μέση του νησιου εμφανίζεται μια εκκλησία..

-Τι σκατα θέλει μια εκκλησία στο σκλαβονήσι? Χτίστηκε λεει 20 χρόνια πριν τη κατάργηση της δουλείας..

-Ε δηλαδή τι ρόλο έπαιξε? Για την εξομολόγηση των εμπόρων? για να ευλογεί τα καράβια η να ευλογεί τα κέρδη? Το κάτι τις στις συναλλαγές το έκανε και αυτή , στην υπηρεσία του θεού σου λέει..

Φεύγω εξαγριωμένη..

Όμορφα κτήρια καθαρά, φρεσκοβαμμένα, πολλά μαγαζιά ..Το μουσείο στη δεξιά πλευρά του λιμανιού που αρχικά ήταν φρούριο στεγάζει την ιστορία του τόπου, στους τοίχους φωτογραφίες των ηρώων, των δουλέμπορων των καραβιών……………..

Στα αυτιά μου φτάνει μουσική.. στο λιμάνι δένει το καράβι και κατεβαίνουν σχολεία και γκρουπ επισκεπτών.. τραγουδούν και χορεύουν , καφάσια τελάρα και τενεκέδες εκτελούν χρέη κρουστών και τυμπάνων.. Για λίγη ώρα το νησι παίρνει μια ζωντανή μορφή, για ελάχιστη ώρα ο νου σου ξεφεύγει από τη ιστορία.. για λίγο σου γίνεται φανερό πως η ζωή συνεχίζεται καλώς η κακώς, δίκαια η όχι, με ειρήνη η πόλεμο με δυνατότητες και επιλογές ………..

Επιστροφή στο Ντακάρ. Επόμενος σταθμός η ρόζ λίμνη..

 

[LULLU]

Λίμνη και ρόζ? Ναι ροζ..

30 χιλιόμετρα από το Ντακάρ βρίσκουμε την Ρεντμπα , την πιο εντυπωσιακή λίμνη της χώρας που η Unesco ετοιμάζεται να την ανακηρύξει παγκόσμιας κληρονομιάς. Το εντυπωσιακό χρώμα της το οφείλει στα βακτήρια Dunaliella salina που αναπτύσσονται εδώ και παράγουν αυτή τη κόκκινη χρωστική ουσία

Μια στενή λωρίδα άμμου χωρίζει αυτή τη λίμνη των 3 τετραγωνικών χιλιομέτρων από τον ατλαντικό που την τροφοδοτεί. Τας νερά της 3 μετρα σε βάθος περιέχουν μεγάλη περιεκτικότητα σε αλάτι και για τους ντόπιους είναι ένα εισόδημα. .Η συλλογή του αλατιού δεν είναι εύκολη ουτε ξεκούραστη δουλειά.. Οι συλλέκτες πρέπει να αλείψουν το σώμα τους με βούτυρο πριν μπουν στο νερό και δεν μπορούν να μείνουν πάνω από 6 ώρες.. Κουβαλούν και σέρνουν ένα πλαστικό δοχείο στα πόδια τους και με ένα φτυάρι σκάβουν στο βυθό και γεμίζουν το δοχειο που το κουβαλούν μετα αδειάζοντας το σε μια βάρκα..

Πολύ εντυπωσιακή λίμνη, η χαρά των φωτογράφων αλλά όλη η περιοχή ενας κουρουπητος από σκουπίδια…

Μπαίνουμε σε μια βάρκα για μια βαρκάδα. .Πλησιάζουμε ένα αλατοσυλλεκτη και ευτυχώς δέχεται να τον φωτογραφίσουμε. Παρακολουθούμε κάμποση ώρα πως μαζεύει το αλατι και πως το μεταφέρει ως τη βάρκα, που όταν γεμίσει την μεταφέρει στη ακτη σε ένα χώρο συγκέντρωσης οπου υπάρχουν βουνά από αλάτι..εκει υπάρχει άλλο συνεργείο εργατών , άλλοι γεμίζουν σακιά , άλλοι τα μεταφέρουν και τα φορτώνουν σε φορτηγά που ετοιμα πια φεύγουν για τις αγορές της χώρας..

Επιστροφή στο Ντακάρ για την επόμενη στάση μας που είναι η ψαραγορά.. Το ειχαμε μάθει ότι εκει η κατάσταση είναι κάπως δύσκολη, μπορεί να εξελιχτεί ασχημα αν φωτογραφίσουμε χωρις την αδεια των ψαράδων..

Πολύ ζωή, έντονα χρώματα και αρώματα και ο κόσμος δεν ήταν και τόσο αρνητικός. Παρακολουθήσαμε το άδειασμα , τη μεταφορά ψαριών και τη αγοραπωλησία Πολλά και μεγάλα ψάρια , εδω είδαμε οτι ψαρεύουν και το λαγόψαρο που εμείς το έχουμε κατατάξει στα δηλητηριώδη.. Ξέρουν λέει πως να το καθαρίσουν και πως να το ψήσουν...Ικανοποιημένες φεύγουμε από εικόνες και φωτογραφίες για να παμε στο βανακι. Στη πλατεία σηκώνω να φωτογραφίσω και νασου ο μπάτσος.. μια μαλακοφατσα με σκουλαρικακι..

-Με φωτογράφισες λεει ποιος σου εδωσε την αδεια;

-Δεν φωτογράφισα εσας

Ποιος σου ειπε να φωτογραφίσεις..?

Εκεί άρχισα να τα παίρνω .. φώναζα.

Μου παίρνει το διαβατήριο ..πάμε στο κομισαριάτο,,

Άντε πάμε..λεω

Έχω τώρα βάρδια θα έλθεις αυριο το απόγευμα

Εγώ αύριο φεύγω.. πάρε τηλ το αρχηγό σου να στείλει περιπολικό η κάποιον να με μαζέψει,

Αυτός κοιτά αλλού…κατάλαβα..

Κάποιος ενημερώνει το Χαλίφα και σκάει μύτη.. τι είπαν μεταξύ τους δεν γνωρίζω αλλα αυτό που μου τη βίδωσε ήταν ότι πείστηκε ότι ειχα φωτογραφίσει τον αστυνομικό και του έδωσε τα λεφτά που ζήτησε, χωρίς να με ρωτήσει .γιατι εγω θα επέμενα να πάω κομισαριάτο….
Mμπάτσοι διαφθοράς με διεθνή φάτσα ..γουρουνοφάτσα..

Φεύγουμε και σε είκοσι μέτρα μας σταματά ενας άλλος μαλάκας αστυνομικός. Έλεγχος ..δεν βρήκε κατι και μας αφησε…

Συγχίστηκα ….. θα περάσει και αυτό…πάμε για αλλα.. αύριο άλλη μέρα παμε στο San Louis..

 

[LULLU]

Πρωί πρωι αναχωρούμε για το San Louis..Παραδώσαμε τα κλειδιά στη ρεσεψιόν, αλλά συναντήσαμε την απροθυμία να μας επιστρέψουν τα χρήματα που μας είχαν παρακρατήσει, πράγμα που λύθηκε με την επιμονή στο αίτημα μας..

Αναχωρούμε από τη αδιάφορη μα την αλήθεια πόλη , εγω είχα και τους λόγους μου να κατατάξω τη χώρα στα τάρταρα, θα μου πεις μην γενικεύεις, οκ αλλα εγω αυτή την εμπειρία έχω και αυτή θα διηγούμαι…..

Σε μια από τις στάσεις φωτογραφικού ενδιαφέροντος , με το που πατώ στη ακρη του δρόμου, αποκολλάται ο δρόμος που ασφαλτοστρωμένος δε μη καλοπατημένος αφ ετέρου, και νασου κατάχαμα εγώ….αστράκια και βογγητά.. ο κόκκυγας μου υποφέρει και με το ζόρι περπατώ… α τι ατυχία πάλι. .σε κάθε σκαμπανέβασμα και ταρακούνημά του αυτοκίνητου εγω ουρλιάζω από το πόνο σιωπηλά( πόνος βουβός που λέμε) να μην γίνω και ρεζίλι στους άλλους..

Επόμενη στάση η Laguna de Barbarie , Στην ουσία είναι μια γλωσσίδα άμμου , μια στενή αμμώδη χερσόνησο ,που χωρίζει τον ατλαντικό από το ποταμό Σενεγάλη. .Εξ άλλου και το Barbarie στα γαλλικά ,σημαίνει ακριβώς αυτό, γλώσσα.. Το ομώνυμο πάρκο 2000 στρεμμάτων που βρίσκεται στη νότια πλευρά της χερσονήσου είναι καταφύγιο για πολλά πουλιά και 3 ειδών χελωνών και στη ουσία είναι σαν νησί αποκομμένο από τη κυρίως χώρα λόγω παρεμβάσεων για να προστατέψουν το San Louis από ενδεχόμενες πλημμύρες.

Με μια βαρκα περνάμε απέναντι στο νησάκι και περπατάμε τα 800 μέτρα που μας χωρίζουν από τον ατλαντικό..

Κοχύλια, καβούρια μας υποδέχονται και τα μανιασμένα κύματα. Περπατήσαμε κατά μήκος της αμμουδιάς αλλά για λίγο αφου ο καυτός ήλιος ήταν ανελέητος. Γυρνάμε στη βάρκα και πάμε να βρουμε ένα καταφύγιο δροσιάς.. Είναι ένα πανέμορφο lodge ocean lodge , ενός Ελβετού, ο οποίος χαίρει βαθιάς εκτίμησης και σεβασμού από τους ντόπιους, είναι λέει ενας πολύ καλός άνθρωπος και εργοδότης…

Από θέα κρατά υψηλή βαθμολογία, από εξυπηρέτηση προσωπικού πέφτει στα μισα , από ποιότητα καφέ και φαγητού πάει στα τάρταρα…

Ωρα μας για να δούμε επιτέλους τη πρώτη πρωτεύουσα της χώρας ,που οι ντόπιοι την γνωρίζουν με το όνομα Ndar, το μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco..απο το 2000..

Iιδρύθηκε το 1659 , στις εκβολές του ποταμού Σενεγάλη 320 χιλιόμετρα βόρεια της σημερινής πρωτεύουσας Ντακάρ , που ήκμασε ως πρωτεύουσα των αποικιοκρατών Γάλλων από το 1673 μέχρι το 1902..

Το ιστορικό κέντρο, η καρδία της παλιάς αποικιακής πόλης στην ουσία βρίσκεται πάνω σε μια στενή λωρίδα γής, ένα μικρό νησάκι 2 χιλιομέτρων μήκος και 400 μέτρα πλάτος, πάνω στο ποταμό Σενεγάλη που ενώνεται με τη στεριά μέσω μιας γέφυρας 500 μέτρων Ponte Faidherbe χτίσμα του 19 αιώνα.

Περίμενα να δω δεν ξέρω και εγω τι ,αλλά αυτό που είδα δεν περιγράφεται. Σαν να μην είναι η ίδια πόλη που περιγράφει ο Παναγιωτης στη ιστορία του

Ο σκουπιδότοπος, η βρώμα…,βάρκες, ψάρια, σκουπίδια, ζώα και άνθρωποι ένα μείγμα ,. Δεν ξέρεις τι να διαχωρίσεις και πως…

Περνάμε τη γέφυρα και βρισκόμαστε στη απόλυτη βρώμα που συμπληρώνεται με τις εργασίες στους δρόμους,. οι δρόμοι σκάβονται και παρατημένοι με λακκούβες, καδρόνια και σίδερα να προεξέχουν, σκόνη λάσπη, τούβλα, καρότσια παρατημένα , αλλού δρόμοι κλειστοί ,με την αστυνομία και στρατό να περιπολεί.. όλοι βρίσκονται σε ένα απίστευτο εκνευρισμό και τσατίλα και η όλη άγρια κατάσταση δεν αργεί αν επηρεάσει και εμάς.. που δεν θέλαμε και πολύ…Μια αρνητική ενέργεια τόσο έντονη αναβλύζει από αυτό το τόπο που δεν μας αφήνει ανέγκικτους.

Ανεβαίνουμε σε κάρο.. να διασχίσουμε το παλιό κέντρο..εκεί ειδα το χριστό φαντάρο…το κάρο κατακτυπά και ελλείψει αμορτισέρ( ειδα και τα αυτοκίνητα που ειχαν) εγω ουρλιάζω σιωπηλά (είπαμε έχουμε και χαρακτήρα να δείξουμε) από το πόνο στο κόκκυγα ..αν δεν ειχε σπάσει σίγουρα θα σπάσει τώρα..

Κοιτώ τα παλιά κτήρια ξεχασμένα και αφημένα στο χρόνο, διώροφα με ξύλινα μπαλκόνια κόκκινες κεραμιδένιες σκεπές και περίτεχνα παραθυρόφυλλα και μπαλκόνια ανάμνηση αίγλης και ακμής.. Τα αναστηλωμένα κτίσματα μετρημένα στα δάκτυλα ενός χεριού , κάποια δε παραδομένα στις φλόγες., άλλα κλειστά , μισογκρεμισμένα …Ακόμη και τα δυο τρία ωραία μαγαζάκια και το ενδιαφέρον φωτογραφικό μουσείο που επισκεφτήκαμε , δεν κατάφεραν να μας αλλάξουν μουντ..

Μα τι διάολο κάνει η UNESCO? Δεν επιβλέπει που πάνε τα λεφτά της? Δεν επιβλέπει τα έργα? Δεν εγκρίνει τα σχέδια αναστήλωσης που όσα έχουν γίνει έχουν γίνει με αρκετές παρεμβάσεις..

Το ξενοδοχείο μας για απόψε βρίσκεται στο νότιο τμήμα του san louis..Τα δωμάτια χαμένα μέσα στους λουλουδιασμένους διαδρόμους, μια όαση πρασίνου και χρωμάτων ..απόψε γράφεται το τέλος για το πρώτο μέρος αυτού του ταξιδιού. Αν ερωτηθώ αν μου άρεσε, αβίαστα θα βγει αρνητική απάντηση και έχει να κάνει τελικά με το χρόνο επίσκεψης της χώρας. .την επισκέφτηκα αργά και έχω δει ωραιότερες αφρικανικές χώρες, καλύτερα σαφάρι αν όχι και καλύτερους ανθρώπους που έχουν ιδιαίτερη θέση στη μνήμη μου,.. αυριο φεύγουμε για Μαυριτανία, την απόκοσμη αυτή χώρα που τη καταπίνει η ερημος σιγά σιγά..

 

[skoumpi]

Σε παρακολουθώ ....Την επισκέφτηκες αργά σε σχεση με τον πραγματικό χρόνο... δηλαδη 10 χρόνια νωρίτερα ηταν αλλιώς ή με αργα σε σχέση με το ταξιδιωτικό σου βίο??? Έχεις δει πολλά και δύσκολα εντυπωσιαζεσαι?

 

[LULLU]

Σε παρακολουθώ ....Την επισκέφτηκες αργά σε σχεση με τον πραγματικό χρόνο... δηλαδη 10 χρόνια νωρίτερα ηταν αλλιώς ή με αργα σε σχέση με το ταξιδιωτικό σου βίο??? Έχεις δει πολλά και δύσκολα εντυπωσιαζεσαι?

πολυ αργα σ ε σχεση με το ταξιδιωτικο μου βιο.. ετσι οπως λες εχω δει πολλα και δυσκολα πια εντυπωσιαζομαι...

 

[LULLU]

Μαυριτανία.. η δεύτερη αραιοκατοικημένη χώρα του κόσμου με μόλις 4.500 εκκ κατοίκους και με το πιο παράξενο όνομα νομίσματος παγκοσμίως, ‘’ουγκίγια’’ βρίσκεται στη δυτική Αφρική. .Ο Ατλαντικός βρέχει τα παράλια της και η δύναμη του νερού αντιστέκεται στις ορέξεις της κατακτητικής ερήμου που όλο και κερδίζει έδαφος σε αυτή την συνεχόμενη αδιάκοπη μάχη των αιώνων..

Από το Sun Louis διανίουμε τα 22 χιλιόμετρα που μας χωρίζουν από τα σύνορα Diama. Το μικρό χωριό βρίσκεται πάνω στο ομώνυμο φράγμα του ποταμού Σενεγάλη , το φυσικό σύνορο μεταξύ Σενεγάλης -Μαυριτανίας . Το φράγμα δημιουργήθηκε για να αποτρέπονται οι αλατοπλημμυρίδες και να επιτρέπεται η άρδευση των 45.000 στρεμμάτων καλλιεργειών της περιοχης..

Φτάσαμε νωρίς στο φυλάκιο. .Γνωρίζαμε πως η γραφειοκρατία και η διαπεραίωση των διαδικασιών θα έπαιρνε χρόνο..

Γύρω μας Σενεγαλέζοι και Μαυριτανοί με εμπορευματα , ζώα και σαραβαλιασμένα αυτοκίνητα μετακινούνται και από τις δυο πλευρές.. κάποια σταθερά μικρομαγαζα-εστιατορεια ετοιμάζουν φαγητά και ντόπια εδέσματα για τους πεινασμένους , ξενυχτισμένους ταλαιπωρημένους περαστικούς..

Ο Αχμέτ , τυλιγμένος στη γαλάζια μπουμπου( παραδοσιακή φορεσιά) και το τουρμπάνι στο κεφάλι, ο ξεναγός προσπαθεί να συνεννοηθεί στα γαλλικά ..εμεις γαλλικά γκρι, δεν είμαστε των κολεγίων και πιανοαναθρεμενων κορασίδων.. τώρα πως μας έστειλαν γαλλόφωνο ξεναγό ενώ γνώριζαν ότι είμαστε αγγλόφωνοι ήταν ένας γρίφος που λύθηκε γρήγορα…γιατί απλά αγγλικά μιλάνε ελάχιστοι και είναι δυσεύρετοι.. Η Κική στύβει το μυαλό της και από την καλή ανατροφή και εκπαίδευση σε κολλέγιο καλογριών ξεθάβει τα γαλλικά .. α γειά σου κοπελιά μου… πιάνο μην μας ζητήσεις όμως στην ερημιά..

Καταφτάνουν και δεκάδες μηχανόβιοι

με κάτι τεράστιες μηχανές .λάτρεις της περιπέτειας, του ανωμάλου δρόμου και της σκόνης…αναβιώνουν εν μέρει το ράλι Παρισι-Ντακαρ που εδώ και χρόνια έχει μετακομίσει σε άλλη χώρα μετα τη δολοφονία μιας οικογένειας Γάλλων τουριστών από αντάρτες Μαλινέζους το 2008 …

Στηνόμαστε μπροστά σε κάμαρες, δακτυλικά αποτυπώματα και παλι φωτογραφία, και νασου τυπώνεται η βίζα αφού πληρώσαμε και 55 ευρώ, που θέλει υπογραφή από τον υπεύθυνο για να πάρει σειρά μια πρόχειρη μικροανακριση από ένα άλλο αστυνομικό και αφού εγινε έλεγχος των αποσκευών (,συνολικός χρόνος 3 ωρων) είμαστε έτοιμες να μπούμε στα Μαυριτανικά εδάφη..

Χαλαρές πια παρατηρούμε γύρω μας. .Υπάρχει εντονη διαφορά μεταξυ των δύο χωρών.. Εμφανή τα σημεία της ελλιπής ανάπτυξης, των υποδομών, των οδικών αρτηριών. Οι κάτοικοι πιο φτωχοί, με ήρεμα χαρακτηριστικά και περίσσεια υπομονή..

Χωριστήκαμε σε τρία τζιπ και αναχωρούμε για τη πρωτεύουσα διασχίζοντας το πάρκο Diawling..O Aχμετ υποσχέθηκε ότι θα μας βρει μεταφραστή για το υπόλοιπο του ταξιδιού ,γεγονός που μας χαροποιεί..

Το ταξίδι, το οδοιπορικό ξεκινά… Τα τζιπ μουγκρίζοντας καταπίνουν τη αμμο…κάνουν ελιγμούς και προσπεράσματα στο πουθενά.., εκει που δεν υπάρχει δρόμος, η εμείς δεν βλέπουμε το δρόμο η αυτό που εκείνοι λένε δρόμο εγω με το πονεμένο κόκκυγα τόν λέω λακκούβες και πέτρες..

Φτάνουμε στη είσοδο του Παρκου Diawling που δημιουργήθηκε το 1991 έχει έκταση 16000 εκτάρια και είναι καταφύγιο εκατοντάδων πτηνών. Οι ντόπιοι εδώ δεν είδαν με καλό μάτι την ίδρυση του προστατευόμενου πάρκου φοβούμενοι τις απαγορεύσεις στην αλιεία, στη καλλιέργεια , στη βόσκηση όπως έγινε και από τη πλευρά της Σενεγάλης στο καταφύγιο Djoudi που συνορεύει με το Diawlling και που θα επηρέαζαν το τρόπο ζωής τους ..

Και η ζωή τους σίγουρα επηρεάστηκε από τη δημιουργία του φράγματος που επέφερε σημαντική αύξηση των κρουσμάτων ελονοσίας , μάστιγα για τους κάτοικους εδώ…

Πληρώνουμε 5 ευρω εισοδο..

Βλάστηση, παραπόταμοι, λίμνες, ελη, πολλά πουλιά, εκατοντάδες φλαμίνγκο αγριόχοιροι, αγρια γαϊδουράκια οι μόνιμοι κάτοικοι του πάρκου και εμείς με ταχύτητες Λεκρεκ (φορμουλα ..)

Μα δεν θα κατέβουμε ούτε για μια φωτογραφία?

Όλα τα κανονίζει το πρωτο αυτοκίνητο..

Να χεσω το πρώτο αυτοκίνητο….. πως θα συνεννοηθούν ? η γαλλόφωνη είναι στο τελευταίο τζιπ ..

Περάσαμε σαν σίφουνες το πάρκο, ούτε οι μηχανές προλάβαιναν να καδράρουν.. την ωρα που ειχες το στοχο έπεφτες και σε λακκούβα, εγω να βογκώ από τους πόνους και η μηχανή στο ουρανό του αυτοκινήτου…

Κοπέλες τη κάτσαμε τη βάρκα…

Βγαίνουμε από το πάρκο και μπαίνουμε στο πουθενά, η μπήκαμε στο σύννεφο άμμου.. Ορίζοντας φλατ, ανύπαρκτος, γύρω μόνο πέτρες, ξέρα και ένα σύννεφο σκόνη και άμμου να σε καταπίνει..ενα τοπίο απόκοσμο..

Χαμηλά σπίτια βαμμένα ροζ η μπλε για να σπουν αυτή τη μονοτονία του τοπίου και καμιά καμήλα που προχωρά αγέρωχη στη απεραντοσύνη ,σαν εικόνες άλλου τόπου , άλλου χρόνου…που σε κανει αν αναρωτιέσαι, μα που είμαι??

 

[travelbreak]

Επιτέλους, να δούμε και ωραίες φωτογραφίες (ελπίζω) στη Μαυριτανία.
Ήδη άνοιξε το μάτι μου, με φτωχά αλλά καθαρά μέρη.
Επί τη ευκαιρία, καλά να περάσετε σήμερα στη συνάντηση στο Λάβετε Φάγετε.

 

[LULLU]

Φτάνουμε στη πρωτεύουσα Νουακσοτ, (τι όνομα και αυτό παναγία μου μπερδεύει η γλώσσα).. αλλα στα Βερβερικα σημαίνει το μέρος των ανέμων Μια πόλη που γεννήθηκε το 1958 για ένα και μόνο λόγο. .για να έλθει δω ο Γάλλος πρόεδρος Ντεγκόλ για να υπογράψει τη συνθήκη ανεξαρτησίας της χώρας…Δεν γίνεται λοιπόν να ποθείς τη ανεξαρτησία σου, να την κερδίζεις και να μην έχεις βρε αδελφέ ένα υπουργείο, ένα γραφείο ,ένα ξενοδοχείο για να υποδεχτείς ολόκληρο πρόεδρο και την ακολουθία του..

Γύρω λοιπόν από ένα ξεροπήγαδο λίγα χιλιόμετρα από τον ατλαντικό και σε μια αμμώδη κοιλάδα ( τι άλλο εκτος από άμμο) έριξαν τα θεμέλια της πόλης…

Καμμιά γκλαμουριά, κανένα μεγάλο εργο πέρα του αεροδρομίου και των μεγάλων δρόμων (ας είναι και χωμάτινοι) αλλά με ηλιακά πάνελ σε όλα τα ΄φωτα του δρόμου, δεν σε συγκινεί σε αυτή τη πόλη που σήμερα είναι το διοικητικό και εμπορικό κέντρο της χώρας με 1.500,000 εκ κατοίκους. .μια πόλη που στερείτε ύδρευσης, εδω το νερό είναι πολυτέλεια . Πιθανολογείται δε, ότι ήταν εδώ τόπος καταγωγής των Βερβερων Αλμοραβιδων, Γενικά ελάχιστα είναι τα στοιχεία για τη προέλευση του πληθυσμού της χώρας γιατί με το όνομα Μαυριτανοί καλούνταν όλοι οι λαοί της βορειοανατολικής Αφρικής και Σαχάρας. Ετσι δικαιολογείται η παντελής έλλειψη αρχιτεκτονικών Μαυριτανών στοιχείων που υπάρχουν σε Ισπανία , Ανδαλουσία και Πορτογαλία.., εδω μόνο έρημος και πέτρες.

Εθνότητες προέρχονται από τους Άραβες, Βέρβερους ,Ουλεντ Ντελιμ, Ρεγκμπατ,Φουλανι, Τεκρουρ με επίσημη γλώσσα τα αραβικά και επίσημη θρησκεία το Ισλαμ αν και στη Νουακσοτ υπάρχει και ο καθεδρικός ναός του Αγίου Ιωσήφ..

Αν και ο μισός πληθυσμός της χώρας βρίσκεται στη πρωτεύουσα , οι υπόλοιποι προτιμούν το νότο που υπάρχει ζήτηση εργασίας και καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Η δε Σαχάρα η απέραντη Σαχάρα μένει μόνη και ερημη δηλώνοντας τη ταυτότητα της…έρημος’’, μόνο στα σύνορα της χώρας με το Μάλι βρήκαν καταφύγιο 55 χιλιάδες πρόσφυγες( υπάρχουν και αλλού όχι μόνο στα νησια μας ) στο καταυλισμό Erbera χωρίς νερό, χωρίς εξασφαλισμένη σίτιση, μόνο σκόνη και άμμος και φόβος , φόβος για επιδρομές και δολοφονίες από τους αντάρτες του Μαλι….

Φτάνουμε στο σπίτι του Αχμετ …δεν καταλάβαμε και καλά τίνος ήταν το σπίτι ..αυτο που καταλάβαμε ήταν ότι εδώ θα τρώγαμε για μεσημεριανό..

Περάσαμε την αυλη, αριστερά η κουζίνα που δυο κοπελούδες μαγείρευαν, στο κεντρικό δωμάτιο απέναντι βρίσκουμε ξαπλωμένες δυο μεγαλύτερες γυναίκες πάνω στα στρώματα, Στη μια γωνία ένας νεαρός ασχολείται με τη προετοιμασία του τσαγιού…, οι κυρίες είναι αμέτοχες.. Αριστερά υπάρχει ένα άλλο δωμάτιο με στρώματα και χαλιά.. εδώ θα είναι η τραπεζαρία μας.

.Ο Αχμέτ και οι οδηγοί ασχολούνται με το στρώσιμο τραπεζιού και το φαγητό και πάλι οι κυρίες άφαντες…δηλαδή ξαπλωμένες…

Τρώμε τονοσαλατα που πολύ μας άρεσε , πεινάγαμε κιόλας, αλλα δεν φανταστήκαμε ,πως η σαλάτα θα αποτελούσε το μεσημεριανό μας για τις υπόλοιπες οκτώ μέρες… Το καρπούζι καθάρισε λίγο τη ψαρίλα στη γεύση μας και το τσαι ανεβάζει τη τιμη σακχάρου μας στα υψη…Εδώ το τσαι είναι αργό τελετουργικό…είναι. τέχνη .Βράζει στη φωτιά σιγά με ζάχαρη σερβίρετε σε μικρά ποτηράκια ( σφηνοποτηρα) πέφτοντας από ψηλά για να κάνει αφρό και σερβιρεται 3 φορές., λέγεται ότι το πρώτο ποτηράκι είναι πικρό σαν τη ζωή, το δεύτερο ισχυρό (αφού συμπληρώσουν και άλλη ζάχαρη) σαν αγάπη και το τρίτο απαλό σαν το θάνατο…Δοκιμάσαμε και τα τρία αν και ορισμένες πρότειναν χωρίς σάκχαρη αλλά και πάλι γλυκό ήταν.. τότε δεν ξέραμε για τελετουργικό και τη σημασία του.., τις επόμενες μέρες καταφέραμε να κρατήσουμε τα επίπεδα ζαχάρου μας φυσιολογικά μην πίνοντας τσαι σε καθημερινή βάση..

Και ενώ απολάμβανα λίγη χαλάρωση το καθήκον με καλεί..

Ελα ακούω.. εδώ υπάρχει μια γυναίκα άρρωστη ….Δεν εχω αφιερώσει τόσο χρόνο στη λήψη ιστορικού από την αποστολή στη Σομαλία το 94..

Να λέω στη Κική στα ελληνικά τις ερωτήσεις, εκείνη στα γαλλικά στον Αχμέτ, ο Αχμέτ στα αραβικά και πάλι πίσω … Μας πήρε ώρα αλλά όλα καλά.. είχαμε και φάρμακα και το θέμα λύθηκε ..

Εμφανίζεται επιτέλους και ο αγγλόφωνος Μαυριτανός., ακούει στο όνομα Μοχάμεντ όπως εκκ άλλοι , είναι καθηγητής αγγλικών παρακαλώ σε σχολείο και θα είναι μαζι μας τις επόμενες μέρες, παίρνοντας φυσικά άδεια από τη σημαία.. τη πρωτότυπο !!

Φεύγουμε προς Nouamhgar και θα διανυκτερεύσουμε στο Tiwillit..σε ελεύθερο κάμπινγκ .. και εδώ το μαρτύριο ξεκινά.. Εντάξει το γνώριζα ότι μια μέρα θα είχαμε κάμπινγκ και είχα προετοιμαστεί ..ελα σου όμως πως αναλύοντας το πρόγραμμα το Αχμετ ανέφερε πως όλες οι νύχτες μας θα είναι κατω από τα αστέρια!!!!!!!!!!!!!!

Εγώ απανωτά τα εγκεφαλικά…

Με τη βοήθεια του Μοχαμεντ που μετέφραζε, διατύπωσα τις ενστάσεις μου λέγοντας πως στο πρόγραμμα είχαμε δυο μέρες ως στέγη τον έναστρο ουρανό και τις υπόλοιπες είχαμε auberge, που ανάθεμα και αν ήξερα τι ήτανε αλλα για να το αναφέρει το πρόγραμμα έτσι και όχι free camp θεώρησα πως ήταν αλλιώς…ειχα μπει και στο ίντερνετ και είχα δει πως ήταν καλυβουλες αλλά μόνιμη κατασκευή σε σταθερό χώρο κυρίως με νερό και τουαλέτες..

Τι να μου εξηγήσει τώρα ο άνθρωπος και πως ..τη μια δεν υπάρχουν ανοικτά αυτή την εποχή τα auberge, την άλλη θα δούμε, θα κάνει προσπάθεια να αλλάξει κάτι στη διαδρομή, κάτι τα γελάκια δυο τριών που το παίζουν κατασκηνωτές και λάτρεις της φύσης έβγαλα το σκασμό και εφάρμοσα το σκάσε και κολύμπα…

Επιλέγουμε ένα ύψωμα δίπλα στο ατλαντικό να στήσουμε τις σκηνές την ώρα που έδυε ο ηλιος χαρίζοντας μια χρωματιστή παλέτα στο ουρανό και το φεγγάρι ολόγιομο να εμφανίζεται σιγά σιγά λάμπει ο ουρανός λάμπει και ο ατλαντικός…Τόσο μας συνεπήρε το όλο σκηνικό που καθίσαμε ώρες χαζεύοντας τα άστρα και ακούγοντας το τραγούδι των κυμάτων..

 

[LULLU]

Η νύχτα ήταν ακριβώς όπως την είχα σκεφτεί και υπολογίσει.. εγώ να βογκώ από το πόνο πάνω στο λεπτό στρωματάκι σε κάθε γύρισμα, να επισκέπτομαι συχνά τη αμμοθυνη πίσω από τη σκηνή και να χαζεύω το φεγγάρι που μεσουρανεί λαμπρό.. Κρύο δεν είχε τις πρώτες ώρες, άλλα κατά τις 3 τα ξημερώματα και στον υπνόσακο μπήκα που τον είχα ως ως μαξιλάρι και φλις φόρεσα και τα σεντονακια που είχα φέρει χρησιμοποίησα..

6 το πρωί εγερτήριο….πλύσιμο με μαντηλάκια, και εμφιαλωμένο νερό . Τρώμε το πρωινό μας απολαμβάνοντας μια υπέροχη πολύχρωμη ανατολή. .μαζεύομαι σκηνές και πράγματα, βοηθούμε στο φόρτωμα και ξεκινάμε μια πρωινή βόλτα στη παραλία. .Στο πέρασμα μας ενοχλούνται τα γλαροπούλια ,που ξεσηκώνονται σε ένα σύννεφο χορού, ενώ το κύμα καλύπτει τις ρόδες των τζιπ που προπορεύονται.. Περπατήσαμε γύρω στο μισάωρο μέχρι να φτάσουμε το σημείο που είχαν σταματήσει τα αυτοκίνητα.

Η πορεία μας σήμερα είναι για Bennichab μια πολύ ωραία περιοχή που θα μας χαρίσει λίγα από τα πιο υπέροχα τοπία της χώρας. Δεν χορταίνει το μάτι μας αυτήν την απεραντοσύνη της ξηρασίας, της άμμου της πέτρας και στο βάθος οι αμμοθύνες. Είμαστε οι μόνοι που διασχίζουμε αυτή την απεραντοσύνη , εμείς και περιπλανώμενες καμήλες που ψάχνουν φαί και νερό .

Ένα εγκαταλελειμμένο κτήριο κινέζικης κατασκευής που χρησιμοποιήθηκε από τους κινέζους εργάτες οδοποιίας , θα γίνει ο χώρος του εστίασης για το μεσημεριανό μας.

Αρκετά από τα δωμάτια έχουν λεηλατηθεί και άλλα έχουν καταπατηθεί από αιγοπρόβατα αλλά όσα διατηρούνται ακόμη δίνουν στους τουρίστες και περαστικούς ένα μέρος κατάλληλο για διαμονή αποφεύγοντας το καυτό ήλιο, τη ζέστη και την αμμο.

Ο Αχμέτ και οι οδηγοί ανάβουν φωτιά και ετοιμάζουν το φαγητό.. Μονοτονία μενού, σαλάτα , φρούτα και τσάι η καφές…αλλά ο ενθουσιασμός μεγάλος ..

Φεύγουμε.. τα τζιπ χύνονται οργώνοντας την έρημο. .η εικόνα μια.. έρημος, βρίσκεσαι στο αχανές, διασχίζεις μια απεραντοσύνη άμμου πέτρας , πέτρας άμμου. .εμείς και το απέραντο, εμείς και τρεις μηχανόβιοι που φάνηκαν μέσα σε ενα σύννεφο σκόνης και χάθηκαν ξαφνικά. .

Με τέτοια κτυπήματα λακκούβες και πέτρες δεν αποφύγαμε το σκάσιμο λάστιχου στο δικό μας τζιπ.. Οι οδηγοί αλληλοβοηθιούνται και έτσι σε ελάχιστη ώρα μπήκαμε ξανά στο κατακτύπι.

Απορώ τι θα κάνουμε αν ξαναπαθουμε λάστιχο στη μέση του πουθενά δεδομένου πως μια ρεζέρβα είχε το τζιπ..

-Μα κάτι απορίες που σε πιάνουν ώρες ώρες λέει η Όλγα..

-Ε καλα θα βρούμε καμήλες τότε. .τόσες πάνε και έρχονται κατά καιρούς..

Θα περνάγαμε από ένα υδραγωγείο και ένα ορυχείο..

Στα δεξιά κάποια στιγμή βλέπω να ξεφυτρώνει μια οαση.. δέντρα , δροσιά.. ωραία θα σταματήσουμε..αμ δε.. προσπερνάμε παλι με ταχύτητες Χάμιλτον αυτή τη φορα, που σημαίνει φάε τη σκόνη μου…

Ο καθηγητής-ξεναγός ( που είναι πια μόνιμος συνεπιβάτης του τζιπ νούμερο 2)μου λέει πως περάσαμε τη πηγή από όπου πηγάζει το νερό που πίνουμε..

-Μα είχαμε πει ότι θα σταματάγαμε..

-Ξεείπαμε λέει η Όλγα..

Ρε εσείς λέω, εδώ όλα θα τα δούμε τρέχοντας .Δεν σταματήσαμε στο πάρκο, δεν έχουμε σταματήσει έστω να πατήσουμε το ποδαράκι μας πάνω σε ένα αμμόλοφο που τόσους συναντήσαμε στο δρόμο , δεν σταματήσαμε στο υδραγωγείο, δεν σταματάμε στο ορυχείο που είναι τώρα δίπλα, περνάμε τώρα… φωνάζω .. τι συμβαίνει?

-Λες να τελειώσουν οι αμμόλοφοι?

-Που να ξέρω? Μπας και εχω ξαναέλθει?

Τουλάχιστον μας είπε ο Μοχάμεντ πως είναι ένα παλιό ορυχείο ασημιού. Η χώρα εχει ασήμι, χρυσό, σίδηρο και τώρα ανακάλυψαν και αέριο και πετρέλαιο στα χωρικά τους ύδατα.. περιμένουν και αυτοί με ανυπομονησία να πλουτίσουν κάποιοι σίγουρα αλλά να έχουν και μια καλύτερη ζωή οι περισσότεροι..

-Σιγουρα ρωτω?

-Ναι λέει , ο πρόεδρος μας είναι πολύ καλός, στέκεται πάνω στα προβλήματα του τόπου, χτιζει νεα σχολεία και νοσοκομεία..

-Νάτος και ετούτος φιλοκυβερνητικός..

-Μα δεν προέρχεται από στρατιωτική υπηρεσία? Δεν ήταν το δεξί χέρι του προηγούμενου ,που ειχε πάρει την εξουσία πραξικοματικά από τον προγενέστερο ,που και εκείνος με τη σειρά του είχε κάνει πραξικόπημα?

Εδώ η χώρα κάθε χρόνο βίωνε και από ένα πραξικόπημα και κατάντησε στο τέλος οι πρόεδροι να ήταν όλοι στρατιωτικοί..

-Ναι λέει αλλά τούτος βγήκε με εκλογές , εχει εμπειρία και όρεξη να σταθεί στο λαό του..

-Το ευχόμαστε..

Προχωράμε διασχίζοντας ένα wadi χουρμαδιές. Πολλές χουρμαδιές.. Μόνο χουρμαδιές και ελάχιστους κατοίκους, τα σπίτια κλειστά και άδεια. .Ο καθηγητής μας ενημερώνει ότι εδώ το χωρίο σφίγγει από ζωη μόνο από Ιούνιο -Ιούλιο τη εποχή της συγκομιδής των χουρμάδων, όλο τον άλλο καιρό βρίσκονται στη πόλη η στα πιο μεγάλα κέντρα για άλλες δουλειές.

Ένα μικρο αναπήδημα του τζιπ και ωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω βγαινει από το στόμα μας..

Μπροστά μας αμμόλοφοι δυο χρωμάτων , αμμόλοφοι λευκοί και σοκολατί…

-Αν δεν σταματήσουμε και τώρα κάνω φόνο ..Μοχάμεντ κάνε σήματα στους άλλους δεν ξέρω πως, κάνε καπνό κάνε μορς να σταματήσουν αλλιώς καπουτ!

Τίποτα από όλα αυτά δεν χρειάστηκε.. Τα τζίπ πήραν κυκλικά θέση και πριν προλάβουν να σβήσουν οι μηχανές εγώ είχα πηδήξει έξω..

Τι θέαμα, τι εικόνα!

Μα που είμαστε λέι η Σοφία του 3 τζιπ? Κάθε μέρα και μια αποκάλυψη, τι θεϊκό!

-Τι ομορφιά ετούτη.. χάνεσαι χάνεται το βλέμμα, χάνεται ο νους. . περπατάς και γίνεσαι κόκκος, γονατίζεις και λές και μπαίνεις στα έγκατα της γής, και δεν θες να σηκωθείς μπας και αντικρύσεις τη ασκήμια του κόσμου .

Χαθήκαμε μόνο το κλικ των μηχανών διατάραζε το τοπίο. .Οι οδηγοί γύρω γονατιστοί στο καθιερωμένο προσκύνημα τους στο Αλλαχ..

 

[LULLU]

Βρήκαμε ένα αμμόλοφο 55 μέτρων ψηλό για να κατασκηνώσουμε στη βάση του ..Ξεφορτώσαμε τα τραπέζια τις καρέκλες και τις σκηνές ..Σήμερα βοηθήσαμε στο στήσιμο των σκηνών μιας και χθες πήραμε εντατικά μαθήματα κυρίως πως μπαίνει το δεύτερο αδιάβροχο κάλυμμα.

Η τέντα κουζίνα στήθηκε και άναψε η φωτιά.. ώρα για το τσαι μας..

Τα κορίτσια του ορειβατικού ανέβηκαν στη κορυφή του αμμολόφου να πάρουν μια πανοραμική θέα.. εγώ από τη βάση κουνώ μαντήλι…δεν είναι για εμένα αυτές οι ταρζανιές..

Ο ήλιος χάνεται χωρίς βιασύνη πίσω από τις χουρμαδιές είναι η ώρα που νιώθεις ότι αιωρείσαι που αφήνεις τις έγνοιες, τα προβλήματα , που αδειάζεις .Στρώθηκε το τραπέζι. .Για απόψε δεν είναι απαραίτητο το ηλιακό πάνελ και φως, έχουμε αυτό το υπέροχο φως του φεγγαριού….Το μενού σούπα. .τώρα πόσες πιθανότητες έχεις να θέλεις λεμόνι στη σούπα και να βρεις?

Καμμιά θα μου πείτε….Και όμως, η καλη Βούλα βρήκε τα λεμόνια στο ψυγείο της και είπε δεν βαριέσαι ας τα πάρω που ξέρεις??

Έτσι νοστιμίσαμε τη σούπα μας και τα λαχανικά μπλουμ που σερβιριστηκαν ως δεύτερο πιάτο.. ο καημένος ο Αχμετ κάνει ότι μπορεί.. αλλά ως σεφ σίγουρα θα αποκλειστεί από το πρώτο γύρο σε διαγωνισμό μαγειρικής.

Γύρω από τη φωτιά προσπαθούμε να λύσουμε το πρόβλημα της απλυσιάς μας .. Προτείνουμε στο Αχμετ για αύριο στο Ανταρ να βρούμε ένα ξενοδοχείο, μια πανσιόν οτιδήποτε με προϋπόθεση να υπάρχει τρεχούμενο νερό και ηλεκτρισμός, πρέπει να βγάλουμε λίγη αμουτσα και ιδρώτα από πάνω μας και να φορτίσου με τις μπαταρίες των μηχανών.. Εκείνος υποσχέθηκε ότι θα το τακτοποιήσει και εμείς αρχίσαμε τα γέλια και τα πειράγματα στη παράκληση της θεσσαλονικιας φίλης Μαρίας που ζητά μονόκλινο…η φίλη μας λοιπόν που δεν τη φωνάζουμε με το όνομα της αλλά με το μεγαλοκυρα, μιας και οι απαιτήσεις της αλλά και η άνεση που έχει στη διαβίωση της μας παρακίνησε να της δώσουμε αυτό το χαρακτηρισμό, που τον έχει αποδεχτεί πλήρως σε όλα τα ταξίδια μας.. Περνάμε στιγμές γέλιου όταν διηγούμαστε το πως διαχειριζόμαστε τις δυσκολίες. .Η μεγαλοκυρα μας κάνει να λυνόμαστε στα γέλια αλλά είναι γεγονός πως αν ήμουν στο ίδιο τζιπ μαζί της θα μουρμουρίζαμε και οι δυο, η μια για τα πεντάστερα , η άλλη για τη κοκκυγοδυνια και τη έλλειψη νερού και η έκρηξη θα ήταν γεγονός.. Εγώ όμως στο τζιπ είμαι με την αγία Όλγα και τη οσία Βούλα ήρεμες χαλαρές οπότε δεν έχω κάποια να με σεκοντάρει…

Πάμε για ύπνο …η νύχτα όπως και η χθεσινή.. ,σκηνη-αμμολοφος, σκηνή αμμόλοφος..

Το ξυπνητήρι στις 6 ακριβώς. . Ετοιμάζουμε βαλίτσες και μέχρι να ετοιμαστεί το πρωινό απολαμβάνουμε τις τελευταίες στιγμές ζωής του φεγγαριού στον ουρανό ενώ ο ήλιος έχει κάνει την εμφάνιση του .. Τι χρώμα, τι σκηνικό.. στο ουρανό ταυτόχρονα φεγγάρι και ήλιος..

Μαζεύομε και φορτώνουμε τα πράγματα στα τζιπ..

Φεύγομε πάλι μέσα από τις δίχρωμες αμμοθύνες με κατεύθυνση το wadi Qued ..`

H διαδρομή μέσα από πετρώδεις εκτάσεις κα ερημο..