Giristroula
Member
- Μηνύματα
- 723
- Likes
- 348
- Επόμενο Ταξίδι
- κάτσε να μαζώξω κάνα χρήμ
- Ταξίδι-Όνειρο
- Κίνα, Ιαπωνία
Περιεχόμενα
Ώρα 7 το πρωϊ της 25ης Μαρτίου και ενώ διάφοροι άλλοι ετοιμάζονταν για την καθιερωμένη παρέλαση και τη γνωστή σε όλους μας εθνική επέτειο, εγώ με δύο φίλες, τρελές και παλαβές για ταξίδια, μόλις είχαμε επιβιβαστεί σε ένα ελικοφόρο αεροσκάφος της Ολυμπιακής και σε λίγο θα απογειωνόμασταν από Ελ . Βενιζέλος με προορισμό το αεροδρόμιο Οτοπένι της Ρουμανίας, λίγο έξω από το Βουκουρέστι.
Ο προορισμός επιλέχτηκε τελευταία στιγμή. Κίνητρο ήταν τα φθηνά αεροπορικά εισιτήρια (γύρω στα 200 Ε και τα κόψαμε 10 μέρες πριν την αναχώρηση, οπότε υπολογίστε οτι 2-3 μήνες νωρίτερα μπορεί να κόστιζαν και τα μισά λεφτά) και γενικά το χαμηλό κόστος ζωής σε αυτή τη χώρα, η επιθυμία να ταξιδέψουμε προς τα Βαλκάνια και να βρεθούμε στην όμορφη φύση των Καρπαθίων.
Το πουλάκι απογειώθηκε στην ώρα του, με ελάχιστα λεπτά καθυστέρησης, που για την Ολυμπιακή δεν είναι ούτε πταίσμα!Αφού μας περιποιηθήκανε τα κορίτσια δεόντως με το πρωινό, με λίγη επανάληψη στις καταγεγραμμένες πληροφορίες από μένα που είχα το ρόλο του ξεναγού και είχα μελετήσει δεόντως γι' αυτό το ταξίδι, με λίγη κουβέντα καταφέραμε να προσγειωθούμε σε μιάμιση ακριβώς ώρα στο Βουκουρέστι.
Πήραμε τις αποσκευές μας και κατευθυνθήκαμε στο χώρο ενοικίασης αυτοκινήτων της εταιρείας Autonom για να πάρουμε το αμαξάκι που είχαμε παραγγείλει.Επειδή δεν υπήρχε διαθέσιμο αμάξι της Β' κλάσης, μας έδωσαν ένα μεγαλύτερο με το ίδιο κόστος, όπου μπορούσαμε και να κοιμηθούμε αν θέλαμε, ήταν ένα Dacia τύπου Station Wagon. Το κόστος;Βαριά βαριά 45 ευρώ ημερησίως με απεριόριστα χιλ., με φουλ ασφαλιστική κάλυψη (κλοπή, πυρκαγιά, ίδιες ζημιές από ατύχημα κλπ), με δυνατότητα οδήγησης και από τις 3 μας και με το θαυματουργό gps-που χωρίς αυτό μέσα στις πόλεις θα είμασταν χαμένες.
Φορτώσαμε τις βαλίτσες, προγραμματίσαμε τη διαδρομή στο όργανο και ξεκινήσαμε. Τις πρώτες μέρες θα τις περνούσαμε στην Τρανσυλβανία και στο Βουκουρέστι θα μέναμε στο τέλος για να είμαστε κοντά στο αεροδρόμιο και στην πτήση της επιστροφής.
Πήραμε λοιπόν το αυτοκινητόδρομο Ε60 και σε 20 περίπου χιλ. κάναμε δεξιά για να επισκεφτούμε την κωμόπολη Σνάγκοβ. Όταν βγήκαμε από τον Ε 60 κάναμε οχτάρια ως το Σναγκόβ. Τόσες λακούβες δεν είχαμε συναντήσει σε κανένα άλλο δρόμο. Στην πόλη αυτή υπάρχει μία λίμνη με το ίδιο όνομα και μέσα σ' αυτή ένα νησί με μία περίφημη εκκλησία του 16ου αι. Τη λίμνη τη βρήκαμε, αλλά το νησί όσο κι αν ψάξαμε δεν καταφέραμε να το βρούμε. Η πόλη δεν έλεγε και πολλά πράγματα, οι λακούβες μας έκαναν τη ζωή δύσκολη και έτσι βγαίνοντας ξανά στον Ε60 συνεχίσαμε βόρεια με προορισμό το χειμερινό θέρετρο Σινάϊα. Η διαδρομή άλλοτε μέσα σε καταπράσινες πεδιάδες και άλλοτε μέσα σε εκτάσεις με φυλοβόλλα δέντρα που ήταν γυμνωμένα, λόγω του χειμώνα.Ο καιρός ήταν πολύ χαρούμενος και ταίριαζε απόλυτα με τη διάθεσή μας!Ο ουρανός καταγάλανος και ο ήλιος πάνω ψηλά.
Πρώτος σταθμός στη Σινάϊα ήταν το κάστρο Πέλες, το οποίο χτίστηκε το 1870 με σκοπό να χρησιμοποιηθεί ως θερινή κατοικία του Καρόλου του Α' και της συζύγου του Ελισάβετ, που ήρθανε από τη Γερμανία.Αφού το φωτογραφήσαμε από μακριά, πήραμε το μονοπάτι και ανεβήκαμε πιο κοντά για να θαυμάσουμε τους κήπους του και το εσωτερικό του. Πήραμε την ξενάγηση του ισογείου που διήρκεσε 45 λεπτά και θαυμάσαμε τα διάφορα δωμάτια. Ωραία διακόσμηση, περίτεχνα χαλιά και βαριά σκαλιστά έπιπλα ήταν αυτά που μας τράβηξαν την προσοχή. Κατεβήκαμε από το κάστρο και συνεχίσαμε προς το Μοναστήρι της Σινάϊα, το οποίο πήρε το όνομά του από το Όρος Σινά. Πρόκειται για Ορθόδοξη εκκλησία που χρονολογείται από το 1846. Στο τέλος κάναμε μία βόλτα στην κεντρική λεωφόρο Carol I, θαυμάζοντς τα τριγύρω κτίρια και τα ξενοδοχεία και κάναμε συνάλλαγμα. Το 1 ευρώ αντιστοιχούσε με 4 lei.
Είχε φτάσει ήδη απόγευμα και έπρεπε να συνεχίσουμε για το Μπρασόβ, όπου και θα παραμέναμε για 3 βράδια.
Η καλή κοπέλα που μιλούσε στο gps μας οδήγησε μια χαρά στην παραπάνω πόλη και στο ξενοδοχείο μας, το οποίο είχαμε κλείσει από το ίντερνετ, το Hotel City Center, πολύ κοντά στην κεντρική πλατεία και τα διάφορα αξιοθέατα. Ξεφορτώσαμε τις βαλίτσες και πήγαμε να παραλάβουμε τη σουίτα που είχαμε κλείσει...το μόνο δωμάτιο που υπήρχε για 3 άτομα ήταν αυτό...ουσιαστικά ένα δίχωρο διαμέρισμα με τεράστιο μπάνιο και τζακούζι στην τιμή των 75 ευρώ
. Κάναμε ένα γρήγορο ντουζάκι για να ανανεωθούμε και βγήκαμε προς αναζήτηση τροφής! Κατόπιν συστάσεως κάποιου μέλους του φόρουμ, αναζητήσαμε το εστιατόριο Bella Musica στην πλατεία Sfatului, το οποίο βρισκόταν σε υπόγειο μεσαιωνικό κελάρι, διέθετε φοβερό σέρβις και νοστιμότατα φαγητά σε οικονομικές τιμές. Απολαύσαμε τοπικές λιχουδιές, χαλαρώσαμε και νωρίς νωρίς αναχωρήσαμε για να ευχαριστηθούμε και το διαμέρισμά μας...Μη ξεχνάτε οτι για να πετάξουμε το πρωί στις 7.30 είμασταν στο Ελ. Βενιζέλος στις 5.30!Υπνος ελαφρύς λοιπόν...ως την επομένη το πρωϊ.
_____________________________________________________________
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons / Αναφορά - Παρόμοια Διανομή 3.0 Unported
Aφού κλείσαμε το οχτάωρό μας παραδομένες στην αγκαλιά του Μορφέα, ξυπνήσαμε και κατεβήκαμε για πρωϊνό. Το πρόγραμμα αυτής της μέρας έλεγε "επίσκεψη στη Σιγκισοάρα", τη γενέτειρα του Βλάντ Τσέπες. Φορτωθήκαμε στο αμαξάκι μας, δώσαμε την εντολή στην κοπελίτσα του GPS και αυτή μας οδήγησε ως τη Σιγκισοάρα. Διαδρομή που μετρούσε 128 χιλ. Μας πήρε περίπου δύο ώρες για να φτάσουμε. Η διαδρομή περνούσε κυρίως από πεδιάδες και χαμηλούς λόφους. Ελάχιστα χιλιόμετρα διανύσαμε μέσα σε δάση κωνοφόρων δέντρων, που λόγω της εποχής είχανε διώξει τα φύλλα τους, είχανε γυμνωθεί στρώνοντας στο έδαφος ένα καφετί χαλί φύλλων. Εκείνο που παρατηρήσαμε στις πεδιάδες ήταν οτι σε πολλές ιδιοκτησίες βάζανε φωτιά με σκοπό να κάψουν το χόρτο και αυτό το κάνουν για απολύμανση του χώματος λέει. Αυτόν τον τρόπο τον εφαρμόζανε παλιότερα και στην Ελλάδα. Στα μέρη μου πάντως δεν το είδα ποτέ.
Φτάνουμε λοιπόν στη Σιγκισοάρα γύρω στις 12.30 το μεσημεράκι και παρκάρουμε σε μία ωραία θέση...που λες και μας περίμενε στον πιο κεντρικό δρόμο που έφερε το όνομα 1 Δεκεμβρίου. Χαζολογήσαμε λίγο στα καταστήματα αυτού του δρόμου και μπήκαμε πιο μέσα με σκοπό να φτάσουμε στο ιστορικό κέντρο. Πρόκειται για εξαιρετικά διαμετρημένη μεσαιωνική πόλη που φωλιάζει σ' ένα πανέμορφο λοφώδες εξοχικό τοπίο. 11 πύργοι ορθώνονται περήφανα κατά μήκος των τειχών της πόλης. Στο εσωτερικό των τειχών λιθόστρωτοι δρόμοι, όμορφες εκκλησίες και άθικτες κατοικίες. Παντού γινόταν έργα.Ο πύργος που δεσπόζει στην περιοχή είναι ο πύργος του ρολογιού, στον οποίο μπορείς να ανεβείς και να δεις την πόλη από ψηλά. Δίπλα στον πύργο υπάρχει μία μοναστηριακή εκκλησία που φιλοξενεί μία συλλογή από ανατολίτικα χαλιά. Ακριβώς απέναντι βρίσκεται το σπίτι όπου γεννήθηκε ο Δράκουλας, ο Βλαντ Τσέπες. Σήμερα φιλοξενεί ένα εστιατόριο, το οποίο δεν μπορέσαμε να τιμήσουμε, λόγω του καλού πρωϊνού που πήραμε στο ξενοδοχείο. Περιδιαβήκαμε στην Piata Colatii που αποτελεί την καρδιά της παλιάς πόλης και θαυμάσαμε ένα προς ένα τα όμορφα παλιά σπίτια, τα οποία φορούν το σύμβολο της Ουνέσκο. Η μέρα ήταν τόσο ζεστή και χαρούμενη...οι άνθρωποι κυκλοφορούσαν ανέμελοι και πολλοί από αυτούς χαλάρωναν στα διάφορα υπαίθρια καφέ. Επείδη ζηλέψαμε...καθίσαμε να λιαστούμε πίνοντας ένα άθλιο καπουτσίνο.Νερό δε φέρνουνε με τον καφέ, ως γνωστό, και για το λόγο αυτό παραγγείλαμε ένα μπουκαλάκι, το οποίο κόστιζε κάτι παραπάνω από τον καφέ..τεσπά!
Αφού λιαστήκαμε αρκετά συνεχίσαμε τη βόλτα μας στην πόλη και κατά το απογευματάκι κατευθυνθήκαμε προς το αυτοκίνητο γιατί είχαμε και το δρόμο της επιστροφής. Φτάνοντας στο αμάξι μας περίμενε μία εκπληξη...ένα μικρό χαρτάκι στο μπαρμπρίζ!Όπως βλέπετε οι πραγματικοί ταξιδιώτες δοκιμάζουν τα πάντα...ακόμη και τις κλήσεις από την τροχαία της περιοχής...Ρωτώντας κάποιους περαστικούς που μιλούσαν χάλια αγγλικά, αλλά κυρίως με τη νοηματική καταλάβαμε πως επρόκειτο για κλήση. Βάλαμε στο GPS τη διεύθυνση που υπήρχε πάνω στην κλήση και ολοταχώς τραβήξαμε προς το γραφείο. Είχαμε παρκάρει σε χώρο όπου έπρεπε να κόψουμε εισιτήριο για τη στάθμευση. Το ποσό για τα δικά μας δεδομένα ήταν γελοίο...μόνο 15 λέει, δηλ. ούτε 4 ευρώ. Για να μη χαλάσουμε λοιπόν τη ζαχαρένια μας, τα πληρώσαμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Γύρω στις 8 το βράδυ φτάσαμε στο Μπράσωβ και κατευθείαν βγήκαμε βραδινή βόλτα προς αναζήτηση τροφής. Περπατήσαμε στην πεζοδρομημένη ζώνη, στην Strada Republicii, και αφού εντοπίσαμε ένα εστιατόριο με τοπική κουζίνα μπουκάραμε για να ικανοποιήσουμε τις βασικές μας ανάγκες. Χαλαρώσαμε δοκιμάζοντας καλοφτιαγμένα πιάτα και τοπική μπύρα. Με την κούραση αυτής της μέρας και τις όμορφες εικόνες επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και ξαπλώσαμε τα ταλαίπωρα κορμιά μας στα άνετα κρεβάτια.
Την τρίτη μέρα μετά το ξύπνημα και το πρωϊνό βολτάραμε στην πόλη του Μπράσωβ για να δούμε τα διάφορα αξιοθέατα και με το φως της μέρας. Η μεσαιωνική πόλη περιβάλλεται από καταπράσινους λόφους. Περπατήσαμε στον πεζόδρομο και φτάσαμε στην κεντρική πλατεία, στο μέσον της οποίας βρίσκεται το μέγαρο του συμβουλίου, που σήμερα στεγάζει το ιστορικό μουσείο. Πάνω από το κτίριο αυτό ορθώνεται ο πύργος του Σαλπιγκτή. Επισκεφτήκαμε τη Μαύρη εκκλησία. Θαυμάσαμε τα αγάλματα που υπήρχαν τριγύρω στον εξωτερικό χώρο αλλά και μέσα. Από τα μπαλκόνια στο εσωτερικό της εκκλησίας κρεμόταν ανατολίτικα χαλιά.
Η συνέχεια του προγράμματος έλεγε Σιμπίου. Ανεβήκαμε στο αυτοκινητάκι μας, δώσαμε τις εντολές μας στην κοπελίτσα που μας μιλούσε στα αγγλικά και ξεκινήσαμε. Σε κανά δίωρο συναντήσαμε πινακίδα που μας προέτρεπε να στρίψουμε αριστερά προς τη λίμνη Balea.Έπρεπε να κάνουμε 35 χιλ. και από κει θα παίρναμε τελεφερίκ για να ανεβούμε στη λίμνη. Σε ελάχιστα χιλιόμετρα όμως συναντήσαμε κάτι χωρικούς και τους ρωτήσαμε, στη νοηματική πάντα, σχετικά με τη λίμνη. Αυτοί μας είπανε οτι η τελεκαμπίνα δε λειτουργεί και να κάνουμε μεταβολή να γυρίσουμε πίσω. Ως υπάκουα παιδιά στρίψαμε και συνεχίσαμε προς το Σιμπίου.
Είχε μεσημεριάσει για τα καλά όταν φτάσαμε. Η πόλη αυτή ήταν η πολιτιστική πρωτεύουσα 2007 και το κέντρο της ήταν άψογα διακοσμημένο.Περπατήσαμε την οδό Μητροπόλεως και φτάσαμε στην κεντρική πλατεία, την Piata Mare. Σ' αυτήν δεσπόζει ο πύργος του Συμβουλίου και το μουσείο Brukenthal, η παλιότερη και σημαντικότερη πινακοθήκη της Ρουμανίας. Η πλατεία είναι τεράστια με χρώμα, αρκετή κίνηση, όμορφα κτίρια και ένα περίεργο συντριβάνι στο μέσον. Τραβήξαμε τις σχετικές φωτογραφίες και συνεχίσαμε στη δεύτερη πλατεία, την Piata Mica. Και αυτή η πλατεία ήταν ζωντανή με αρκετά καφέ και εστιατόρια. Στο τέλος της πλατείας θαυμάσαμε τη γέφυρα των ψεμάτων από την οποία πήραμε πολύ καλλιτεχνικές φωτογραφίες. Διαλέξαμε ένα εστιατόριο και καθίσαμε πάλι έξω για να λιαστούμε και να βάλουμε και λίγο καύσιμο στο στομάχι, είχε φτάσει πια απόγευμα. Πήραμε από μια μερίδα φαγητό και αναψυκτικά και πληρώσαμε συνολικά 95 λέι, περίπου 23 ευρώ. Το εστιατόριο λεγόταν restaurant Crama Sibiana.
Μετά το φαγητό επισκεφτήκαμε την Ευαγγελική εκκλησία στην Piata Huet. Ο εκπληκτικός πύργος της είναι ορατός από μακριά, ενώ στο εσωτερικό της φιλοξενεί μπαρόκ νεκρικά μνημεία και ένα εκκλησιαστικό όργανο με 6000 αυλούς. Ο τάφος του πρίγκιπα Μιχνέα του Τρομερού, γιου του Βλαντ Τσέπες, βρίσκεται σε κλειστό χώρο πίσω από το όργανο. Ο πρίγκιπας αυτός δολοφονήθηκε στην εκκλησία ύστερα από μια λειτουργία το Μάρτιο του 1510.
Επόμενη στάση στη μεγάλη κεντρική πλατεία για απολαυστικό καπουτσίνο και γλυκό σε κάποιο καφέ με θέα την πλατεία καθώς σουρούπωνε. Και τα γλυκά κοστίζαν ελάχιστα...
Είχε βραδιάσει για τα καλά όταν αποφασίσαμε να φύγουμε από το Σιμπίου...με μισή καρδιά...εμένα μου άφησε μία όμορφη, γλυκιά, ρομαντική και έγχρωμη εικόνα.
Περπατήσαμε τη Nicolae Balsescu που αποτελεί την πεζοδρομημένη ζώνη της περιοχής με καταστήματα και ξενοδοχεία και φτάσαμε στο αμάξι, παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής.
Αργά το βράδυ φτάσαμε στο Μπρασώβ και πέσαμε φυσικά...για ύπνο!
Την τέταρτη μέρα μας φάνηκε πως δε ξημέρωνε ποτέ...Ενώ τις άλλες μέρες ο δυνατός ήλιος έμπαινε από τα παράθυρα και μας ξύπναγε με το έτσι θέλω, το πρωϊνό αυτό ήταν διαφορετικό...μουντό και συννεφιασμένο. Όταν δε σηκωθήκαμε από το κρεβάτι και είδαμε προς το μπαλκόνι, συνειδητοποιήσαμε πως έβρεχε και είχε και κρύο. Βάλαμε τα μάλλινά μας λοιπόν, βγάλαμε τις ομπρέλες μας και ετοιμάσαμε τις βαλίτσες, τις οποίες πήραμε μαζί. Αυτή τη μέρα εγκαταλείψαμε το ξενοδοχείο του Μπράσωβ, διότι μετά τις ημερήσιες δραστηριότητες θα καταλήγαμε στο Βουκουρέστι, όπου θα διανυκτερεύαμε άλλες 2 νύχτες, εάν ο Κύριος ήθελε βέβαια...αυτό το τελευταίο κρατήστε το...θα μας χρειαστεί αργότερα!
Πρώτη εξερεύνηση ήταν η Ποϊάνα Μπράσωβ, ελάχιστα χιλιόμετρα από το Μπράσωβ, σκαρφαλωμένη σε βουνό. Αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα χειμερινά θέρετρα της Ρουμανίας. Το ψιλόβροχο μας έκανε παρέα και συνοδεύτηκε και από μια μελαγχολική ομίχλη όσο αφήναμε τα πεδινά και ανεβαίναμε στα ορεινά. Η ομίχλη πύκνωσε ανησυχητικά όταν φτάσαμε στον προορισμό μας, που ίσα ίσα μπορούσαμε να δούμε τα πανύψηλα δένδρα και το δάσος μέσα στο οποίο κινούμασταν και τα αμέτρητα ξενοδοχεία που υπήρχαν στη δεξιά και στην αριστερή πλευρά του δρόμου. Όπως καταλαβαίνετε λόγω του κρύου, της βροχής και της πυκνής ομίχλης δεν μπορέσαμε να κατεβούμε από το αμάξι και να βολτάρουμε...κρίμα, διότι το τοπία ήταν φοβερό! Πώς αλλάζει έτσι ο καιρός σ' αυτά τα μέρη...
Συνεχίσαμε με προορισμό το Ράσνοβ, ένα αρκετά μεγάλο και όμορφο χωριό λίγο πριν το Μπραν. Στο Ράσνοβ υπάρχει ένα κάστρο, το οποίο είναι πολύ πιο εντυπωσιακό και λιγότερο τουριστικό, από αυτό του Δράκουλα στο Μπράν. Ο καιρός όμως και πάλι δε μας επέτρεψε να το επισκεφτούμε, γιατί όταν φτάσαμε στο πάρκιγκ, από όπου έπρεπε να περπατήσουμε κανά δεκάλεπτο, η βρόχη έπεφτε με καταρρακτώδη ρυθμό και δεν έλεγε να γίνουμε μουσκίδια από τόσο πρωϊ! Το αφήσαμε για την επιστροφή...ελπίζοντας πως θα είχε μειωθεί η βροχή!
Μετά από ελάχιστα χιλιόμετρα φτάσαμε στο Μπραν, παρκάραμε νομιμότατα, αφού πληρώσαμε κατι ψιλά και ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε προς το κάστρο. Στο δρόμο υπήρχαν διάφοροι πάγκοι με αναμνηστικά, μάσκες δράκουλα, τυριά, κρασιά, λουκάνικα, ρούχα και άλλα σουβενίρ! Δίπλα στο ταμείο ήταν η είσοδος του μουσείου-χωριού με τις παραδοσιακές αγροικίες της Τρανσυλβανίας, το οποίο όμως ήταν κλειστό αυτή την περίοδο. Έτσι κόψαμε εισιτήριο, 20 λέι δηλ. 5 ευρώ, και ξεκινήσαμε τον ανηφορικό δρόμο προς το κάστρο. Στο κάστρο αυτό λένε οτι έζησε ο κόμης Δράκουλας, αλλά είναι φήμες, αφού ο Βλάντ Τσέπες δεν επισκέφτηκε ποτέ την περιοχή. Ο πύργος στον οποίο ανεβήκαμε είχε 57 αίθουσες, όπου υπήρχαν μόνο κάποια έπιπλα και καμία άλλη διακόσμηση.Δεν έχει δηλαδή καμία σχέση με τα χλιδάτα παλάτια που επισκεπτόμαστε σε άλλες περιοχές. Η περιήγηση μας πήρε περίπου μία ωρίτσα. Βγαίνοντας η βροχή είχε κόψει λίγο και έτσι μπορέσαμε να χαζολογήσουμε λίγο στα μπιχλιμπίδια.
Λόγω του κρύου, νιώσαμε την ανάγκη να φάμε κάτι ζεστό και έτσι μπουκάραμε σ' ένα παραδοσιακό εστιατόριο και χτυπήσαμε από μία σουπίτσα!Εκεί πλήρωσαμε για 3 σούπες και ψωμί μόνο 27 λέι!Τσάμπα πράμα! Έτσι που χαζεύαμε από το παράθυρο και αναρωτιόμουν τι θερμοκρασία να έχει έξω , βλέπω ξάφνου κάτι νιφάδες χιονιού...είχαμε πιάσει το Ο!Αφού χαλαρώσαμε και ξεκουραστήκαμε ξεκινήσαμε για το αμάξι, με σκοπό να ξαναπεράσουμε από το Ράσνοβ, μήπως και ανεβαίναμε στον πύργο του! Δυστυχώς η επίσκεψη στο κάστρο αυτό δεν ήταν τυχερή, διότι η βροχή εξακολουθούσε. Έτσι μετά από δημοκρατικές διαδικασίες...πήραμε το δρόμο για το Βουκουρέστι. Από το Ράσνοβ, όπου είμασταν, μπορούσαμε, αντί να γυρίσουμε στο Μπράσωβ και από κει να μπούμε στον δρόμο Ε 60 με προορισμό το Βουκουρέστι, να περάσουμε μέσα από ένα κομμάτι δάσους, στο οποίο υπήρχε κανονικός ασφάλτινος δρόμος, που στο χάρτη φαινόταν και ως πράσινη διαδρομή, και να γλιτώσουμε λίγα χιλιόμετρα βγαίνοντας πάνω στον Ε 60 λίγο πριν την πόλη Predeal. Όταν ξεκινήσαμε τη διαδρομή αυτή παρατηρήσαμε οτι στα πέριξ είχε στρωθεί ένα χαλί πάχνης, αλλά δε δώσαμε σημασία. Οδηγούσαμε υπό βροχή που κάποτε κάποτε γινόταν χιονόνερο και θαυμάζαμε το τοπίο και τα πανέμορφα Καρπάθια. Σιγά σιγά εμφανίστηκαν οι πρώτες νιφάδες χιονιού και παρατηρήσαμε οτι τριγύρω είχε στρώσει το χιόνι. Ο δρόμος αυτός ήταν πολυσύχναστος...κινούνταν αμάξια και στο δικό μας ρεύμα και στο αντίθετο... λόγω του οτι ήταν Κυριακή ο κόσμος είχε βγει στις εξοχές! Στα επόμενα χιλιόμετρα τα πάντα ήταν κάτασπρα και η οδήγηση στο δρόμο άρχισε να δυσκολεύει λόγω του πάγου. Εμείς απολαμβάναμε το χιονοσμένο τοπίο και δε νοιαζόμασταν για τίποτα...μέχρι που το μπροστινό αυτοκίνητο σταμάτησε απότομα...προφανώς κόλλησε στον πάγο...και αναγκαστικά σταματήσαμε και μεις...το σταμάτημα αυτό ήταν η αρχή της ταλαιπωρίας μας...
Όπως καταλάβατε...κολλήσαμε στα χιόνια και ακολούθησαν και άλλοι πολλοί ταλαίπωροι!Το σύστημα είναι το εξής:οι γεροδεμένοι άνδρες βγαίνανε από τα αμάξια και άρχιζαν να σπρώχνουν. Εάν η τύχη ήταν μαζί τους... με το σπρώξιμο...κάτι γινόταν...αν όχι...καθόταν και κάνανε προσευχές...εν όψει Μεγάλης εβδομάδος μπορεί να έπιαναν τόπο!Εμείς που είμασταν 3 κορασίδες; Ευτυχώς για αρχή ήρθαν 2 καλοί κύριοι Ρουμάνοι και άρχισαν το σπρώξιμο!Εγώ στο τιμόνι για να βγάλω το φίδι από την τρύπα...μη έχοντας ξαναοδηγήσει σε τέτοιες συνθήκες. Εκεί που είχαμε φτάσει ήταν μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, διότι είχαμε ελάχιστα χιλιόμετρα για να βγούμε στον κεντρικό, νομίζω 5 μόνο και δεν έλεγε να κάνουμε στροφή και να γυρίσουμε πίσω. Κάποια αυτοκίνητα που μας προσπερνούσαν χωρίς αλυσίδες σαν να μη συνέβαινε τίποτα, μας έσπαγαν τα νεύρα...Ωραία λοιπόν οι Ρουμάνοι σπρώξανε μία, σπρώξανε δύο, ξεκολλήσαμε κάπως αλλά ούτε μισό χιλιόμετρο δεν είχαμε κάνει!Οπως φαντάζεστε η αδρεναλίνη είχε αγγίξει το κόκκινο και τα τάματα στους τοπικούς αγίους της πόλης μας ξεκίνησαν!Το μόνο ελπιδοφόρο ήταν οτι αυτοκίνητα πηγαινοέρχονταν συνεχώς και τριγύρω υπήρχαν πολλά ξενοδοχεία, στα οποία θα μπορούσαμε να καταλύσουμε για το βράδυ. Το θέμα βέβαια ήταν πόσο θα διαρκούσε η χιονόπτωση και πότε θα έλιωναν τα χιόνια και θα σταμάταγε ο αποκλεισμός μας, σε 40 ώρες πετάγαμε για Ελλάδα. Έτσι λοιπόν βγάλαμε άλλα 3 χιλιόμετρα, με τις δύο κοπέλες πότε να σπρώχνουν και πότε να τις φορτώνω στο αμάξι μέχρι το επόμενο κόλλημα και μένα την τολμηρή στο τιμόνι, μέχρι που φτάσαμε σε κατηφορική πορεία, οπότε το καημενάκι το Ντάτσια τσούλαγε, όπως όλα τα υπόλοιπα αμάξια μπρος και πίσω. Όλο αυτό το σκηνικό, δηλαδή τα 5 χιλ. μέσα στον πάγο, μπορεί να κράτησε και 1,5 ώρα. Βγήκαμε επιτέλους στον Ε60 και εκεί το χιόνι δεν πήγαινε πίσω...τα ίδια χάλια...τι συμφορά ήταν αυτή 28 Μαρτίου; Για καλή μας τύχη, σε ελάχιστα χιλιόμετρα, το χιόνι έγινε βροχή και πουθενά πλέον δεν υπήρχε ούτε νιφάδα χιονιού. Βάλαμε βενζίνη σε κάποιο βενζινάδικο, όπου μας καθάρισαν το αμάξι από τα χιόνια και τραβήξαμε προς Βουκουρέστι, συζητώντας ξανά και ξανά την πολύ όμορφη αυτή εμπειρία...Προσέξτε...τώρα έγινε όμορφη, αυτή η εμπειρία που πριν μία ώρα ήταν άσχημη!Αφού να φανταστείτε μία από μας παραπονιόταν πως δε βγάλαμε ούτε μία φωτογραφία με τα χιόνια!Ευτυχώς η άλλη όταν πια στην κατηφοριά είχαμε ξεκολλήσει, τράβηξε λίγο βίντεο...
Φτάσαμε αρκετά αργά στο Βουκουρέστι, αναζητήσαμε το ξενοδοχείο μας, το Golden Tulip πάνω στην κεντρικότατη Calea Victoriei, αφήσαμε τις βαλίτσες και αναζητήσαμε κάποιο εστιατόριο εκεί κοντά, διότι το στομάχι είχε κολλήσει στην πλάτη!Φαίνεται πως με την αδρεναλίνη στα ύψη το αίσθημα της πείνας γίνεται πιο έντονο! Βρήκαμε μία γουστόζικη τρατορία και χτυπήσαμε κάτι μακαρονάδες...μούρλια!Επιστροφή στο ξενοδοχείο και ύπνος βαρύς, όχι ελαφρύς!
Πόσο γρήγορα περνούν οι μέρες στις διακοπές...Αισίως φτάσαμε στην τελευταία ημέρα...την επομένη πήραμε την πτήση της επιστροφής! Η μέρα αυτή ήταν αφιερωμένη στο Βουκουρέστι. Ξυπνήσαμε χουζουρεύοντας στα μαλακά στρώματα και κατεβήκαμε για πρωϊνό μελετώντας τις σημερινές διαδρομές. Δε θα παίρναμε αυτοκίνητο, διότι θέλαμε να περπατήσουμε την πόλη και σε μια μεγαλούπολη δεν είναι εύκολο να βρίσκεις πάρκιγκ εκεί που το θες. Ξεκινήσαμε από τα πιο μακρινά αξιοθέατα χρησιμοποιώντας το μετρό για να δούμε και σε τι κατάσταση ήταν...οι συρμοί ήταν πεντακάθαροι και ολοκαίνουριοι, οι στάσεις όμως δεν είχαν κάτι το ιδιαίτερο και ήταν και αρκετά βρώμικοι. Πρώτη μας στάση το πάρκο Herastrau με τους εκπληκτικούς κήπους και τη λίμνη. Το πάρκο απλωνόταν σε μεγάλη έκταση, είχε διάφορα παρτέρια με ανθισμένα λουλούδια, αγάλματα σε ορισμένα σημεία και περίπτερα τα οποία πουλούσαν λουλούδια για φύτεμα ενόψει της άνοιξης. Ήτανε ακόμη πρωϊ και δεν είχε μαζευτεί κόσμος. Πλησίον του πάρκου, από τη δεξιά πλευρά, υπήρχε μία μεγάλη λίμνη και από την αριστερή το μουσείο χωριό με τα 300 ξύλινα κατασκευάσματα, εκκλησίες, αγροικίες, κανονικά σπίτια. Για να φτάσουμε όμως στην είσοδο του χωριού, έπρεπε να φτάσουμε στο τέλος του πάρκου, να βγούμε στο δρόμο και να κατεβούμε περίπου ως το μέσον του πάρκου. Η περιήγηση στο πάρκο μας πήρε περίπου μία ώρα και στο χωριό άλλο τόσο.
Αφού βγήκαμε από το χωριό, περπατήσαμε την οδό Kiseleff, την πολυτελέστερη περιοχή του Βουκουρεστίου κατά την κομουνιστική περίοδο. Εκεί θαυμάσαμε διάφορα περίτεχνα στολισμένα αρχοντικά, πολλά από τα οποία ήταν ερειπωμένα και ορισμένες από τις πρεσβείες που υπάρχουν στην περιοχή. Περπατώντας και χαζεύοντας φτάσαμε στην αψίδα του θριάμβου. Τραβήξαμε τις σχετικές φωτογραφίες και συνεχίσαμε το περπάτημά μας, φτάνοντας στην Piata Victoriei. Λίγο πριν βγούμε στην πλατεία θαυμάσαμε το τεράστιο κτίριο που φιλοξενεί το μουσείο του Ρουμάνου χωρικού. Πρόκειται για λαογραφικό μουσείο, που λόγω της ημέρας, ήταν Δευτέρα, ήταν κλειστό.
Μπήκαμε στην Calea Victoriei, έναν από τους πιο κεντρικούς δρόμους και περιεργαζόμασταν τα τριγύρω κτίρια. Φτάσαμε στην έδρα της φιλαρμονικής ορχήστρας του Βουκουρτεστίου, το Ateneul Roman, ένα νεοκλασσικό κτίριο με εκπληκτική διακόσμηση. Επόμενη στάση η Piata Revolutiei. Εκεί σταθήκαμε στην εκκλησία Κρετουλέσκου και θαυμάσαμε το βασιλικό παλάτι, στο οποίο στεγάζεται το τετραόροφο εθνικό μουσείο τέχνης. Απεναντι από την εκκλησία υπάρχει ένα λευκό πλίνθινο κτίριο, που αποτελεί την επίσημη έδρα της γερουσίας. Όταν φτάσαμε στην κάθετη Regina Elisabeta κάναμε αριστερά και βγήκαμε στην πλατεία Παν/μιου, μπήκαμε στην οδό Bratianu και φτάνοντας στην οδό Lipscani στα δεξιά μας στρίψαμε για να μπούμε στο ιστορικό κέντρο. Αποτελεί τον παλιό εμπορικό δρόμο με τις υπαίθριες αγορές και οδηγεί στο πανέμορφο ιστορικό κέντρο της πόλης. Βέβαια στον παραπάνω δρόμο γινόταν έργα με σκοπό να πλακοστρωθεί και περπάταγες ανάμεσα σε διάφορα εμπόδια. Κοσμός αρκετός κυκλοφορούσε τριγύρω και έδινε ζωή στην περιοχή.Τα καταστήματα ήταν ανοιχτά και έτσι ρίχναμε κι ένα βλέφαρο που και που με τις αντίστοιχες στάσεις. Το ιστορικό κέντρο ήταν πεζοδρομημένη περιοχή και εκεί βρήκαμε πέρα από εμπορικά καταστήματα, ωραία καφέ και εστιατόρια, ξενοδοχεία και εκκλησίες. Μία από τις όμορφες εκκλησίες της περιοχής ήταν αυτή της Σταυρουπόλεως που χτίστηκε από Έλληνα μοναχό και προστατεύεται από την Ουνέσκο. Περιδιαβήκαμε αρκετή ώρα στο ιστορικό κέντρο...εμένα σε κάποια σημεία του μου θύμισε του Ψυρρή. Βγαίνοντας από την περιοχή αυτή περπατήσαμε πάλι αρκετά για να φτάσουμε στο Μέγαρο του Κοινοβουλίου, το σπίτι του λαού κατά την περίοδο Τσαουσέσκου. Πρόκειται για ένα απίστευτο σταλινικό κτίσμα, που δεν είχε ακόμη ολοκληρωθεί όταν ο Τσαουσέσκου ανατράπηκε το 1989. Τρεις βάρδιες 20.000 εργατών και 700 αρχιτεκτόνων δούλευαν πυρετωδώς για περισσότερα από 5 χρόνια, προκειμένου να ολοκληρωθεί αυτό το ογκώδες μέγαρο, για την κατασκευή του οποίου χρησιμοποιήθηκαν αποκλειστικά ρουμάνικα υλικά. Καταλαμβάνει 330.000 τμ και αποτελεί το δεύτερο μαγαλύτερο κτίσμα στον κόσμο, μετά το αμερικανικό πεντάγωνο.
Φαντάζεστε πως μετά από τόσο περπάτημα θέλαμε στάση απαραίτητα! Γυρίσαμε στο ιστορικό κέντρο κουτσαίνοντας πλέον και με το στομάχι να παίζει κιθάρα από την πείνα και επισκεφτήκαμε ένα ωραιότατο εστιατόριο, City Grill λεγόταν που είχαμε εντοπίσει νωρίτερα. Στρογγυλοκαθίσαμε για το μεσημεριανό και βραδινό φαγητό μας.
Αφού αποκαταστήσαμε την πείνα μας και ξεκουραστήκαμε κάπως, πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο. Ήταν ήδη 8-9 το βράδυ. Χαζεύοντας πάλι τα μαγαζιά και τους πλανόδιους που πουλούσαν διάφορα μπιχλιμπίδια φτάσαμε στην Piata Unirii και πήραμε το Μετρό ως το ξενοδοχείο. Ετοιμάσαμε τις βαλίτσες μας, κάναμε ένα χαλαρωτικό μπανάκι και ξαπλάραμε νωρίς νωρίς...την επομένη είχε πρωϊνό εγερτήριο στις 6.30, αναχώρηση στις 7.30 για αεροδρόμιο και παράδοση αυτοκινήτου και πτήση με Ολυμπιακή στις 10.10!Όλα τα καλά τελειώνουν γρήγορα, όπως ξαναείπαμε...
Ο προορισμός επιλέχτηκε τελευταία στιγμή. Κίνητρο ήταν τα φθηνά αεροπορικά εισιτήρια (γύρω στα 200 Ε και τα κόψαμε 10 μέρες πριν την αναχώρηση, οπότε υπολογίστε οτι 2-3 μήνες νωρίτερα μπορεί να κόστιζαν και τα μισά λεφτά) και γενικά το χαμηλό κόστος ζωής σε αυτή τη χώρα, η επιθυμία να ταξιδέψουμε προς τα Βαλκάνια και να βρεθούμε στην όμορφη φύση των Καρπαθίων.
Το πουλάκι απογειώθηκε στην ώρα του, με ελάχιστα λεπτά καθυστέρησης, που για την Ολυμπιακή δεν είναι ούτε πταίσμα!Αφού μας περιποιηθήκανε τα κορίτσια δεόντως με το πρωινό, με λίγη επανάληψη στις καταγεγραμμένες πληροφορίες από μένα που είχα το ρόλο του ξεναγού και είχα μελετήσει δεόντως γι' αυτό το ταξίδι, με λίγη κουβέντα καταφέραμε να προσγειωθούμε σε μιάμιση ακριβώς ώρα στο Βουκουρέστι.
Πήραμε τις αποσκευές μας και κατευθυνθήκαμε στο χώρο ενοικίασης αυτοκινήτων της εταιρείας Autonom για να πάρουμε το αμαξάκι που είχαμε παραγγείλει.Επειδή δεν υπήρχε διαθέσιμο αμάξι της Β' κλάσης, μας έδωσαν ένα μεγαλύτερο με το ίδιο κόστος, όπου μπορούσαμε και να κοιμηθούμε αν θέλαμε, ήταν ένα Dacia τύπου Station Wagon. Το κόστος;Βαριά βαριά 45 ευρώ ημερησίως με απεριόριστα χιλ., με φουλ ασφαλιστική κάλυψη (κλοπή, πυρκαγιά, ίδιες ζημιές από ατύχημα κλπ), με δυνατότητα οδήγησης και από τις 3 μας και με το θαυματουργό gps-που χωρίς αυτό μέσα στις πόλεις θα είμασταν χαμένες.
Φορτώσαμε τις βαλίτσες, προγραμματίσαμε τη διαδρομή στο όργανο και ξεκινήσαμε. Τις πρώτες μέρες θα τις περνούσαμε στην Τρανσυλβανία και στο Βουκουρέστι θα μέναμε στο τέλος για να είμαστε κοντά στο αεροδρόμιο και στην πτήση της επιστροφής.
Πήραμε λοιπόν το αυτοκινητόδρομο Ε60 και σε 20 περίπου χιλ. κάναμε δεξιά για να επισκεφτούμε την κωμόπολη Σνάγκοβ. Όταν βγήκαμε από τον Ε 60 κάναμε οχτάρια ως το Σναγκόβ. Τόσες λακούβες δεν είχαμε συναντήσει σε κανένα άλλο δρόμο. Στην πόλη αυτή υπάρχει μία λίμνη με το ίδιο όνομα και μέσα σ' αυτή ένα νησί με μία περίφημη εκκλησία του 16ου αι. Τη λίμνη τη βρήκαμε, αλλά το νησί όσο κι αν ψάξαμε δεν καταφέραμε να το βρούμε. Η πόλη δεν έλεγε και πολλά πράγματα, οι λακούβες μας έκαναν τη ζωή δύσκολη και έτσι βγαίνοντας ξανά στον Ε60 συνεχίσαμε βόρεια με προορισμό το χειμερινό θέρετρο Σινάϊα. Η διαδρομή άλλοτε μέσα σε καταπράσινες πεδιάδες και άλλοτε μέσα σε εκτάσεις με φυλοβόλλα δέντρα που ήταν γυμνωμένα, λόγω του χειμώνα.Ο καιρός ήταν πολύ χαρούμενος και ταίριαζε απόλυτα με τη διάθεσή μας!Ο ουρανός καταγάλανος και ο ήλιος πάνω ψηλά.
Πρώτος σταθμός στη Σινάϊα ήταν το κάστρο Πέλες, το οποίο χτίστηκε το 1870 με σκοπό να χρησιμοποιηθεί ως θερινή κατοικία του Καρόλου του Α' και της συζύγου του Ελισάβετ, που ήρθανε από τη Γερμανία.Αφού το φωτογραφήσαμε από μακριά, πήραμε το μονοπάτι και ανεβήκαμε πιο κοντά για να θαυμάσουμε τους κήπους του και το εσωτερικό του. Πήραμε την ξενάγηση του ισογείου που διήρκεσε 45 λεπτά και θαυμάσαμε τα διάφορα δωμάτια. Ωραία διακόσμηση, περίτεχνα χαλιά και βαριά σκαλιστά έπιπλα ήταν αυτά που μας τράβηξαν την προσοχή. Κατεβήκαμε από το κάστρο και συνεχίσαμε προς το Μοναστήρι της Σινάϊα, το οποίο πήρε το όνομά του από το Όρος Σινά. Πρόκειται για Ορθόδοξη εκκλησία που χρονολογείται από το 1846. Στο τέλος κάναμε μία βόλτα στην κεντρική λεωφόρο Carol I, θαυμάζοντς τα τριγύρω κτίρια και τα ξενοδοχεία και κάναμε συνάλλαγμα. Το 1 ευρώ αντιστοιχούσε με 4 lei.
Είχε φτάσει ήδη απόγευμα και έπρεπε να συνεχίσουμε για το Μπρασόβ, όπου και θα παραμέναμε για 3 βράδια.
Η καλή κοπέλα που μιλούσε στο gps μας οδήγησε μια χαρά στην παραπάνω πόλη και στο ξενοδοχείο μας, το οποίο είχαμε κλείσει από το ίντερνετ, το Hotel City Center, πολύ κοντά στην κεντρική πλατεία και τα διάφορα αξιοθέατα. Ξεφορτώσαμε τις βαλίτσες και πήγαμε να παραλάβουμε τη σουίτα που είχαμε κλείσει...το μόνο δωμάτιο που υπήρχε για 3 άτομα ήταν αυτό...ουσιαστικά ένα δίχωρο διαμέρισμα με τεράστιο μπάνιο και τζακούζι στην τιμή των 75 ευρώ
. Κάναμε ένα γρήγορο ντουζάκι για να ανανεωθούμε και βγήκαμε προς αναζήτηση τροφής! Κατόπιν συστάσεως κάποιου μέλους του φόρουμ, αναζητήσαμε το εστιατόριο Bella Musica στην πλατεία Sfatului, το οποίο βρισκόταν σε υπόγειο μεσαιωνικό κελάρι, διέθετε φοβερό σέρβις και νοστιμότατα φαγητά σε οικονομικές τιμές. Απολαύσαμε τοπικές λιχουδιές, χαλαρώσαμε και νωρίς νωρίς αναχωρήσαμε για να ευχαριστηθούμε και το διαμέρισμά μας...Μη ξεχνάτε οτι για να πετάξουμε το πρωί στις 7.30 είμασταν στο Ελ. Βενιζέλος στις 5.30!Υπνος ελαφρύς λοιπόν...ως την επομένη το πρωϊ._____________________________________________________________
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons / Αναφορά - Παρόμοια Διανομή 3.0 Unported
Aφού κλείσαμε το οχτάωρό μας παραδομένες στην αγκαλιά του Μορφέα, ξυπνήσαμε και κατεβήκαμε για πρωϊνό. Το πρόγραμμα αυτής της μέρας έλεγε "επίσκεψη στη Σιγκισοάρα", τη γενέτειρα του Βλάντ Τσέπες. Φορτωθήκαμε στο αμαξάκι μας, δώσαμε την εντολή στην κοπελίτσα του GPS και αυτή μας οδήγησε ως τη Σιγκισοάρα. Διαδρομή που μετρούσε 128 χιλ. Μας πήρε περίπου δύο ώρες για να φτάσουμε. Η διαδρομή περνούσε κυρίως από πεδιάδες και χαμηλούς λόφους. Ελάχιστα χιλιόμετρα διανύσαμε μέσα σε δάση κωνοφόρων δέντρων, που λόγω της εποχής είχανε διώξει τα φύλλα τους, είχανε γυμνωθεί στρώνοντας στο έδαφος ένα καφετί χαλί φύλλων. Εκείνο που παρατηρήσαμε στις πεδιάδες ήταν οτι σε πολλές ιδιοκτησίες βάζανε φωτιά με σκοπό να κάψουν το χόρτο και αυτό το κάνουν για απολύμανση του χώματος λέει. Αυτόν τον τρόπο τον εφαρμόζανε παλιότερα και στην Ελλάδα. Στα μέρη μου πάντως δεν το είδα ποτέ.
Φτάνουμε λοιπόν στη Σιγκισοάρα γύρω στις 12.30 το μεσημεράκι και παρκάρουμε σε μία ωραία θέση...που λες και μας περίμενε στον πιο κεντρικό δρόμο που έφερε το όνομα 1 Δεκεμβρίου. Χαζολογήσαμε λίγο στα καταστήματα αυτού του δρόμου και μπήκαμε πιο μέσα με σκοπό να φτάσουμε στο ιστορικό κέντρο. Πρόκειται για εξαιρετικά διαμετρημένη μεσαιωνική πόλη που φωλιάζει σ' ένα πανέμορφο λοφώδες εξοχικό τοπίο. 11 πύργοι ορθώνονται περήφανα κατά μήκος των τειχών της πόλης. Στο εσωτερικό των τειχών λιθόστρωτοι δρόμοι, όμορφες εκκλησίες και άθικτες κατοικίες. Παντού γινόταν έργα.Ο πύργος που δεσπόζει στην περιοχή είναι ο πύργος του ρολογιού, στον οποίο μπορείς να ανεβείς και να δεις την πόλη από ψηλά. Δίπλα στον πύργο υπάρχει μία μοναστηριακή εκκλησία που φιλοξενεί μία συλλογή από ανατολίτικα χαλιά. Ακριβώς απέναντι βρίσκεται το σπίτι όπου γεννήθηκε ο Δράκουλας, ο Βλαντ Τσέπες. Σήμερα φιλοξενεί ένα εστιατόριο, το οποίο δεν μπορέσαμε να τιμήσουμε, λόγω του καλού πρωϊνού που πήραμε στο ξενοδοχείο. Περιδιαβήκαμε στην Piata Colatii που αποτελεί την καρδιά της παλιάς πόλης και θαυμάσαμε ένα προς ένα τα όμορφα παλιά σπίτια, τα οποία φορούν το σύμβολο της Ουνέσκο. Η μέρα ήταν τόσο ζεστή και χαρούμενη...οι άνθρωποι κυκλοφορούσαν ανέμελοι και πολλοί από αυτούς χαλάρωναν στα διάφορα υπαίθρια καφέ. Επείδη ζηλέψαμε...καθίσαμε να λιαστούμε πίνοντας ένα άθλιο καπουτσίνο.Νερό δε φέρνουνε με τον καφέ, ως γνωστό, και για το λόγο αυτό παραγγείλαμε ένα μπουκαλάκι, το οποίο κόστιζε κάτι παραπάνω από τον καφέ..τεσπά!
Αφού λιαστήκαμε αρκετά συνεχίσαμε τη βόλτα μας στην πόλη και κατά το απογευματάκι κατευθυνθήκαμε προς το αυτοκίνητο γιατί είχαμε και το δρόμο της επιστροφής. Φτάνοντας στο αμάξι μας περίμενε μία εκπληξη...ένα μικρό χαρτάκι στο μπαρμπρίζ!Όπως βλέπετε οι πραγματικοί ταξιδιώτες δοκιμάζουν τα πάντα...ακόμη και τις κλήσεις από την τροχαία της περιοχής...Ρωτώντας κάποιους περαστικούς που μιλούσαν χάλια αγγλικά, αλλά κυρίως με τη νοηματική καταλάβαμε πως επρόκειτο για κλήση. Βάλαμε στο GPS τη διεύθυνση που υπήρχε πάνω στην κλήση και ολοταχώς τραβήξαμε προς το γραφείο. Είχαμε παρκάρει σε χώρο όπου έπρεπε να κόψουμε εισιτήριο για τη στάθμευση. Το ποσό για τα δικά μας δεδομένα ήταν γελοίο...μόνο 15 λέει, δηλ. ούτε 4 ευρώ. Για να μη χαλάσουμε λοιπόν τη ζαχαρένια μας, τα πληρώσαμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Γύρω στις 8 το βράδυ φτάσαμε στο Μπράσωβ και κατευθείαν βγήκαμε βραδινή βόλτα προς αναζήτηση τροφής. Περπατήσαμε στην πεζοδρομημένη ζώνη, στην Strada Republicii, και αφού εντοπίσαμε ένα εστιατόριο με τοπική κουζίνα μπουκάραμε για να ικανοποιήσουμε τις βασικές μας ανάγκες. Χαλαρώσαμε δοκιμάζοντας καλοφτιαγμένα πιάτα και τοπική μπύρα. Με την κούραση αυτής της μέρας και τις όμορφες εικόνες επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και ξαπλώσαμε τα ταλαίπωρα κορμιά μας στα άνετα κρεβάτια.
Την τρίτη μέρα μετά το ξύπνημα και το πρωϊνό βολτάραμε στην πόλη του Μπράσωβ για να δούμε τα διάφορα αξιοθέατα και με το φως της μέρας. Η μεσαιωνική πόλη περιβάλλεται από καταπράσινους λόφους. Περπατήσαμε στον πεζόδρομο και φτάσαμε στην κεντρική πλατεία, στο μέσον της οποίας βρίσκεται το μέγαρο του συμβουλίου, που σήμερα στεγάζει το ιστορικό μουσείο. Πάνω από το κτίριο αυτό ορθώνεται ο πύργος του Σαλπιγκτή. Επισκεφτήκαμε τη Μαύρη εκκλησία. Θαυμάσαμε τα αγάλματα που υπήρχαν τριγύρω στον εξωτερικό χώρο αλλά και μέσα. Από τα μπαλκόνια στο εσωτερικό της εκκλησίας κρεμόταν ανατολίτικα χαλιά.
Η συνέχεια του προγράμματος έλεγε Σιμπίου. Ανεβήκαμε στο αυτοκινητάκι μας, δώσαμε τις εντολές μας στην κοπελίτσα που μας μιλούσε στα αγγλικά και ξεκινήσαμε. Σε κανά δίωρο συναντήσαμε πινακίδα που μας προέτρεπε να στρίψουμε αριστερά προς τη λίμνη Balea.Έπρεπε να κάνουμε 35 χιλ. και από κει θα παίρναμε τελεφερίκ για να ανεβούμε στη λίμνη. Σε ελάχιστα χιλιόμετρα όμως συναντήσαμε κάτι χωρικούς και τους ρωτήσαμε, στη νοηματική πάντα, σχετικά με τη λίμνη. Αυτοί μας είπανε οτι η τελεκαμπίνα δε λειτουργεί και να κάνουμε μεταβολή να γυρίσουμε πίσω. Ως υπάκουα παιδιά στρίψαμε και συνεχίσαμε προς το Σιμπίου.
Είχε μεσημεριάσει για τα καλά όταν φτάσαμε. Η πόλη αυτή ήταν η πολιτιστική πρωτεύουσα 2007 και το κέντρο της ήταν άψογα διακοσμημένο.Περπατήσαμε την οδό Μητροπόλεως και φτάσαμε στην κεντρική πλατεία, την Piata Mare. Σ' αυτήν δεσπόζει ο πύργος του Συμβουλίου και το μουσείο Brukenthal, η παλιότερη και σημαντικότερη πινακοθήκη της Ρουμανίας. Η πλατεία είναι τεράστια με χρώμα, αρκετή κίνηση, όμορφα κτίρια και ένα περίεργο συντριβάνι στο μέσον. Τραβήξαμε τις σχετικές φωτογραφίες και συνεχίσαμε στη δεύτερη πλατεία, την Piata Mica. Και αυτή η πλατεία ήταν ζωντανή με αρκετά καφέ και εστιατόρια. Στο τέλος της πλατείας θαυμάσαμε τη γέφυρα των ψεμάτων από την οποία πήραμε πολύ καλλιτεχνικές φωτογραφίες. Διαλέξαμε ένα εστιατόριο και καθίσαμε πάλι έξω για να λιαστούμε και να βάλουμε και λίγο καύσιμο στο στομάχι, είχε φτάσει πια απόγευμα. Πήραμε από μια μερίδα φαγητό και αναψυκτικά και πληρώσαμε συνολικά 95 λέι, περίπου 23 ευρώ. Το εστιατόριο λεγόταν restaurant Crama Sibiana.
Μετά το φαγητό επισκεφτήκαμε την Ευαγγελική εκκλησία στην Piata Huet. Ο εκπληκτικός πύργος της είναι ορατός από μακριά, ενώ στο εσωτερικό της φιλοξενεί μπαρόκ νεκρικά μνημεία και ένα εκκλησιαστικό όργανο με 6000 αυλούς. Ο τάφος του πρίγκιπα Μιχνέα του Τρομερού, γιου του Βλαντ Τσέπες, βρίσκεται σε κλειστό χώρο πίσω από το όργανο. Ο πρίγκιπας αυτός δολοφονήθηκε στην εκκλησία ύστερα από μια λειτουργία το Μάρτιο του 1510.
Επόμενη στάση στη μεγάλη κεντρική πλατεία για απολαυστικό καπουτσίνο και γλυκό σε κάποιο καφέ με θέα την πλατεία καθώς σουρούπωνε. Και τα γλυκά κοστίζαν ελάχιστα...
Είχε βραδιάσει για τα καλά όταν αποφασίσαμε να φύγουμε από το Σιμπίου...με μισή καρδιά...εμένα μου άφησε μία όμορφη, γλυκιά, ρομαντική και έγχρωμη εικόνα.
Περπατήσαμε τη Nicolae Balsescu που αποτελεί την πεζοδρομημένη ζώνη της περιοχής με καταστήματα και ξενοδοχεία και φτάσαμε στο αμάξι, παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής.
Αργά το βράδυ φτάσαμε στο Μπρασώβ και πέσαμε φυσικά...για ύπνο!
Την τέταρτη μέρα μας φάνηκε πως δε ξημέρωνε ποτέ...Ενώ τις άλλες μέρες ο δυνατός ήλιος έμπαινε από τα παράθυρα και μας ξύπναγε με το έτσι θέλω, το πρωϊνό αυτό ήταν διαφορετικό...μουντό και συννεφιασμένο. Όταν δε σηκωθήκαμε από το κρεβάτι και είδαμε προς το μπαλκόνι, συνειδητοποιήσαμε πως έβρεχε και είχε και κρύο. Βάλαμε τα μάλλινά μας λοιπόν, βγάλαμε τις ομπρέλες μας και ετοιμάσαμε τις βαλίτσες, τις οποίες πήραμε μαζί. Αυτή τη μέρα εγκαταλείψαμε το ξενοδοχείο του Μπράσωβ, διότι μετά τις ημερήσιες δραστηριότητες θα καταλήγαμε στο Βουκουρέστι, όπου θα διανυκτερεύαμε άλλες 2 νύχτες, εάν ο Κύριος ήθελε βέβαια...αυτό το τελευταίο κρατήστε το...θα μας χρειαστεί αργότερα!
Πρώτη εξερεύνηση ήταν η Ποϊάνα Μπράσωβ, ελάχιστα χιλιόμετρα από το Μπράσωβ, σκαρφαλωμένη σε βουνό. Αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα χειμερινά θέρετρα της Ρουμανίας. Το ψιλόβροχο μας έκανε παρέα και συνοδεύτηκε και από μια μελαγχολική ομίχλη όσο αφήναμε τα πεδινά και ανεβαίναμε στα ορεινά. Η ομίχλη πύκνωσε ανησυχητικά όταν φτάσαμε στον προορισμό μας, που ίσα ίσα μπορούσαμε να δούμε τα πανύψηλα δένδρα και το δάσος μέσα στο οποίο κινούμασταν και τα αμέτρητα ξενοδοχεία που υπήρχαν στη δεξιά και στην αριστερή πλευρά του δρόμου. Όπως καταλαβαίνετε λόγω του κρύου, της βροχής και της πυκνής ομίχλης δεν μπορέσαμε να κατεβούμε από το αμάξι και να βολτάρουμε...κρίμα, διότι το τοπία ήταν φοβερό! Πώς αλλάζει έτσι ο καιρός σ' αυτά τα μέρη...
Συνεχίσαμε με προορισμό το Ράσνοβ, ένα αρκετά μεγάλο και όμορφο χωριό λίγο πριν το Μπραν. Στο Ράσνοβ υπάρχει ένα κάστρο, το οποίο είναι πολύ πιο εντυπωσιακό και λιγότερο τουριστικό, από αυτό του Δράκουλα στο Μπράν. Ο καιρός όμως και πάλι δε μας επέτρεψε να το επισκεφτούμε, γιατί όταν φτάσαμε στο πάρκιγκ, από όπου έπρεπε να περπατήσουμε κανά δεκάλεπτο, η βρόχη έπεφτε με καταρρακτώδη ρυθμό και δεν έλεγε να γίνουμε μουσκίδια από τόσο πρωϊ! Το αφήσαμε για την επιστροφή...ελπίζοντας πως θα είχε μειωθεί η βροχή!
Μετά από ελάχιστα χιλιόμετρα φτάσαμε στο Μπραν, παρκάραμε νομιμότατα, αφού πληρώσαμε κατι ψιλά και ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε προς το κάστρο. Στο δρόμο υπήρχαν διάφοροι πάγκοι με αναμνηστικά, μάσκες δράκουλα, τυριά, κρασιά, λουκάνικα, ρούχα και άλλα σουβενίρ! Δίπλα στο ταμείο ήταν η είσοδος του μουσείου-χωριού με τις παραδοσιακές αγροικίες της Τρανσυλβανίας, το οποίο όμως ήταν κλειστό αυτή την περίοδο. Έτσι κόψαμε εισιτήριο, 20 λέι δηλ. 5 ευρώ, και ξεκινήσαμε τον ανηφορικό δρόμο προς το κάστρο. Στο κάστρο αυτό λένε οτι έζησε ο κόμης Δράκουλας, αλλά είναι φήμες, αφού ο Βλάντ Τσέπες δεν επισκέφτηκε ποτέ την περιοχή. Ο πύργος στον οποίο ανεβήκαμε είχε 57 αίθουσες, όπου υπήρχαν μόνο κάποια έπιπλα και καμία άλλη διακόσμηση.Δεν έχει δηλαδή καμία σχέση με τα χλιδάτα παλάτια που επισκεπτόμαστε σε άλλες περιοχές. Η περιήγηση μας πήρε περίπου μία ωρίτσα. Βγαίνοντας η βροχή είχε κόψει λίγο και έτσι μπορέσαμε να χαζολογήσουμε λίγο στα μπιχλιμπίδια.
Λόγω του κρύου, νιώσαμε την ανάγκη να φάμε κάτι ζεστό και έτσι μπουκάραμε σ' ένα παραδοσιακό εστιατόριο και χτυπήσαμε από μία σουπίτσα!Εκεί πλήρωσαμε για 3 σούπες και ψωμί μόνο 27 λέι!Τσάμπα πράμα! Έτσι που χαζεύαμε από το παράθυρο και αναρωτιόμουν τι θερμοκρασία να έχει έξω , βλέπω ξάφνου κάτι νιφάδες χιονιού...είχαμε πιάσει το Ο!Αφού χαλαρώσαμε και ξεκουραστήκαμε ξεκινήσαμε για το αμάξι, με σκοπό να ξαναπεράσουμε από το Ράσνοβ, μήπως και ανεβαίναμε στον πύργο του! Δυστυχώς η επίσκεψη στο κάστρο αυτό δεν ήταν τυχερή, διότι η βροχή εξακολουθούσε. Έτσι μετά από δημοκρατικές διαδικασίες...πήραμε το δρόμο για το Βουκουρέστι. Από το Ράσνοβ, όπου είμασταν, μπορούσαμε, αντί να γυρίσουμε στο Μπράσωβ και από κει να μπούμε στον δρόμο Ε 60 με προορισμό το Βουκουρέστι, να περάσουμε μέσα από ένα κομμάτι δάσους, στο οποίο υπήρχε κανονικός ασφάλτινος δρόμος, που στο χάρτη φαινόταν και ως πράσινη διαδρομή, και να γλιτώσουμε λίγα χιλιόμετρα βγαίνοντας πάνω στον Ε 60 λίγο πριν την πόλη Predeal. Όταν ξεκινήσαμε τη διαδρομή αυτή παρατηρήσαμε οτι στα πέριξ είχε στρωθεί ένα χαλί πάχνης, αλλά δε δώσαμε σημασία. Οδηγούσαμε υπό βροχή που κάποτε κάποτε γινόταν χιονόνερο και θαυμάζαμε το τοπίο και τα πανέμορφα Καρπάθια. Σιγά σιγά εμφανίστηκαν οι πρώτες νιφάδες χιονιού και παρατηρήσαμε οτι τριγύρω είχε στρώσει το χιόνι. Ο δρόμος αυτός ήταν πολυσύχναστος...κινούνταν αμάξια και στο δικό μας ρεύμα και στο αντίθετο... λόγω του οτι ήταν Κυριακή ο κόσμος είχε βγει στις εξοχές! Στα επόμενα χιλιόμετρα τα πάντα ήταν κάτασπρα και η οδήγηση στο δρόμο άρχισε να δυσκολεύει λόγω του πάγου. Εμείς απολαμβάναμε το χιονοσμένο τοπίο και δε νοιαζόμασταν για τίποτα...μέχρι που το μπροστινό αυτοκίνητο σταμάτησε απότομα...προφανώς κόλλησε στον πάγο...και αναγκαστικά σταματήσαμε και μεις...το σταμάτημα αυτό ήταν η αρχή της ταλαιπωρίας μας...
Όπως καταλάβατε...κολλήσαμε στα χιόνια και ακολούθησαν και άλλοι πολλοί ταλαίπωροι!Το σύστημα είναι το εξής:οι γεροδεμένοι άνδρες βγαίνανε από τα αμάξια και άρχιζαν να σπρώχνουν. Εάν η τύχη ήταν μαζί τους... με το σπρώξιμο...κάτι γινόταν...αν όχι...καθόταν και κάνανε προσευχές...εν όψει Μεγάλης εβδομάδος μπορεί να έπιαναν τόπο!Εμείς που είμασταν 3 κορασίδες; Ευτυχώς για αρχή ήρθαν 2 καλοί κύριοι Ρουμάνοι και άρχισαν το σπρώξιμο!Εγώ στο τιμόνι για να βγάλω το φίδι από την τρύπα...μη έχοντας ξαναοδηγήσει σε τέτοιες συνθήκες. Εκεί που είχαμε φτάσει ήταν μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, διότι είχαμε ελάχιστα χιλιόμετρα για να βγούμε στον κεντρικό, νομίζω 5 μόνο και δεν έλεγε να κάνουμε στροφή και να γυρίσουμε πίσω. Κάποια αυτοκίνητα που μας προσπερνούσαν χωρίς αλυσίδες σαν να μη συνέβαινε τίποτα, μας έσπαγαν τα νεύρα...Ωραία λοιπόν οι Ρουμάνοι σπρώξανε μία, σπρώξανε δύο, ξεκολλήσαμε κάπως αλλά ούτε μισό χιλιόμετρο δεν είχαμε κάνει!Οπως φαντάζεστε η αδρεναλίνη είχε αγγίξει το κόκκινο και τα τάματα στους τοπικούς αγίους της πόλης μας ξεκίνησαν!Το μόνο ελπιδοφόρο ήταν οτι αυτοκίνητα πηγαινοέρχονταν συνεχώς και τριγύρω υπήρχαν πολλά ξενοδοχεία, στα οποία θα μπορούσαμε να καταλύσουμε για το βράδυ. Το θέμα βέβαια ήταν πόσο θα διαρκούσε η χιονόπτωση και πότε θα έλιωναν τα χιόνια και θα σταμάταγε ο αποκλεισμός μας, σε 40 ώρες πετάγαμε για Ελλάδα. Έτσι λοιπόν βγάλαμε άλλα 3 χιλιόμετρα, με τις δύο κοπέλες πότε να σπρώχνουν και πότε να τις φορτώνω στο αμάξι μέχρι το επόμενο κόλλημα και μένα την τολμηρή στο τιμόνι, μέχρι που φτάσαμε σε κατηφορική πορεία, οπότε το καημενάκι το Ντάτσια τσούλαγε, όπως όλα τα υπόλοιπα αμάξια μπρος και πίσω. Όλο αυτό το σκηνικό, δηλαδή τα 5 χιλ. μέσα στον πάγο, μπορεί να κράτησε και 1,5 ώρα. Βγήκαμε επιτέλους στον Ε60 και εκεί το χιόνι δεν πήγαινε πίσω...τα ίδια χάλια...τι συμφορά ήταν αυτή 28 Μαρτίου; Για καλή μας τύχη, σε ελάχιστα χιλιόμετρα, το χιόνι έγινε βροχή και πουθενά πλέον δεν υπήρχε ούτε νιφάδα χιονιού. Βάλαμε βενζίνη σε κάποιο βενζινάδικο, όπου μας καθάρισαν το αμάξι από τα χιόνια και τραβήξαμε προς Βουκουρέστι, συζητώντας ξανά και ξανά την πολύ όμορφη αυτή εμπειρία...Προσέξτε...τώρα έγινε όμορφη, αυτή η εμπειρία που πριν μία ώρα ήταν άσχημη!Αφού να φανταστείτε μία από μας παραπονιόταν πως δε βγάλαμε ούτε μία φωτογραφία με τα χιόνια!Ευτυχώς η άλλη όταν πια στην κατηφοριά είχαμε ξεκολλήσει, τράβηξε λίγο βίντεο...
Φτάσαμε αρκετά αργά στο Βουκουρέστι, αναζητήσαμε το ξενοδοχείο μας, το Golden Tulip πάνω στην κεντρικότατη Calea Victoriei, αφήσαμε τις βαλίτσες και αναζητήσαμε κάποιο εστιατόριο εκεί κοντά, διότι το στομάχι είχε κολλήσει στην πλάτη!Φαίνεται πως με την αδρεναλίνη στα ύψη το αίσθημα της πείνας γίνεται πιο έντονο! Βρήκαμε μία γουστόζικη τρατορία και χτυπήσαμε κάτι μακαρονάδες...μούρλια!Επιστροφή στο ξενοδοχείο και ύπνος βαρύς, όχι ελαφρύς!
Πόσο γρήγορα περνούν οι μέρες στις διακοπές...Αισίως φτάσαμε στην τελευταία ημέρα...την επομένη πήραμε την πτήση της επιστροφής! Η μέρα αυτή ήταν αφιερωμένη στο Βουκουρέστι. Ξυπνήσαμε χουζουρεύοντας στα μαλακά στρώματα και κατεβήκαμε για πρωϊνό μελετώντας τις σημερινές διαδρομές. Δε θα παίρναμε αυτοκίνητο, διότι θέλαμε να περπατήσουμε την πόλη και σε μια μεγαλούπολη δεν είναι εύκολο να βρίσκεις πάρκιγκ εκεί που το θες. Ξεκινήσαμε από τα πιο μακρινά αξιοθέατα χρησιμοποιώντας το μετρό για να δούμε και σε τι κατάσταση ήταν...οι συρμοί ήταν πεντακάθαροι και ολοκαίνουριοι, οι στάσεις όμως δεν είχαν κάτι το ιδιαίτερο και ήταν και αρκετά βρώμικοι. Πρώτη μας στάση το πάρκο Herastrau με τους εκπληκτικούς κήπους και τη λίμνη. Το πάρκο απλωνόταν σε μεγάλη έκταση, είχε διάφορα παρτέρια με ανθισμένα λουλούδια, αγάλματα σε ορισμένα σημεία και περίπτερα τα οποία πουλούσαν λουλούδια για φύτεμα ενόψει της άνοιξης. Ήτανε ακόμη πρωϊ και δεν είχε μαζευτεί κόσμος. Πλησίον του πάρκου, από τη δεξιά πλευρά, υπήρχε μία μεγάλη λίμνη και από την αριστερή το μουσείο χωριό με τα 300 ξύλινα κατασκευάσματα, εκκλησίες, αγροικίες, κανονικά σπίτια. Για να φτάσουμε όμως στην είσοδο του χωριού, έπρεπε να φτάσουμε στο τέλος του πάρκου, να βγούμε στο δρόμο και να κατεβούμε περίπου ως το μέσον του πάρκου. Η περιήγηση στο πάρκο μας πήρε περίπου μία ώρα και στο χωριό άλλο τόσο.
Αφού βγήκαμε από το χωριό, περπατήσαμε την οδό Kiseleff, την πολυτελέστερη περιοχή του Βουκουρεστίου κατά την κομουνιστική περίοδο. Εκεί θαυμάσαμε διάφορα περίτεχνα στολισμένα αρχοντικά, πολλά από τα οποία ήταν ερειπωμένα και ορισμένες από τις πρεσβείες που υπάρχουν στην περιοχή. Περπατώντας και χαζεύοντας φτάσαμε στην αψίδα του θριάμβου. Τραβήξαμε τις σχετικές φωτογραφίες και συνεχίσαμε το περπάτημά μας, φτάνοντας στην Piata Victoriei. Λίγο πριν βγούμε στην πλατεία θαυμάσαμε το τεράστιο κτίριο που φιλοξενεί το μουσείο του Ρουμάνου χωρικού. Πρόκειται για λαογραφικό μουσείο, που λόγω της ημέρας, ήταν Δευτέρα, ήταν κλειστό.
Μπήκαμε στην Calea Victoriei, έναν από τους πιο κεντρικούς δρόμους και περιεργαζόμασταν τα τριγύρω κτίρια. Φτάσαμε στην έδρα της φιλαρμονικής ορχήστρας του Βουκουρτεστίου, το Ateneul Roman, ένα νεοκλασσικό κτίριο με εκπληκτική διακόσμηση. Επόμενη στάση η Piata Revolutiei. Εκεί σταθήκαμε στην εκκλησία Κρετουλέσκου και θαυμάσαμε το βασιλικό παλάτι, στο οποίο στεγάζεται το τετραόροφο εθνικό μουσείο τέχνης. Απεναντι από την εκκλησία υπάρχει ένα λευκό πλίνθινο κτίριο, που αποτελεί την επίσημη έδρα της γερουσίας. Όταν φτάσαμε στην κάθετη Regina Elisabeta κάναμε αριστερά και βγήκαμε στην πλατεία Παν/μιου, μπήκαμε στην οδό Bratianu και φτάνοντας στην οδό Lipscani στα δεξιά μας στρίψαμε για να μπούμε στο ιστορικό κέντρο. Αποτελεί τον παλιό εμπορικό δρόμο με τις υπαίθριες αγορές και οδηγεί στο πανέμορφο ιστορικό κέντρο της πόλης. Βέβαια στον παραπάνω δρόμο γινόταν έργα με σκοπό να πλακοστρωθεί και περπάταγες ανάμεσα σε διάφορα εμπόδια. Κοσμός αρκετός κυκλοφορούσε τριγύρω και έδινε ζωή στην περιοχή.Τα καταστήματα ήταν ανοιχτά και έτσι ρίχναμε κι ένα βλέφαρο που και που με τις αντίστοιχες στάσεις. Το ιστορικό κέντρο ήταν πεζοδρομημένη περιοχή και εκεί βρήκαμε πέρα από εμπορικά καταστήματα, ωραία καφέ και εστιατόρια, ξενοδοχεία και εκκλησίες. Μία από τις όμορφες εκκλησίες της περιοχής ήταν αυτή της Σταυρουπόλεως που χτίστηκε από Έλληνα μοναχό και προστατεύεται από την Ουνέσκο. Περιδιαβήκαμε αρκετή ώρα στο ιστορικό κέντρο...εμένα σε κάποια σημεία του μου θύμισε του Ψυρρή. Βγαίνοντας από την περιοχή αυτή περπατήσαμε πάλι αρκετά για να φτάσουμε στο Μέγαρο του Κοινοβουλίου, το σπίτι του λαού κατά την περίοδο Τσαουσέσκου. Πρόκειται για ένα απίστευτο σταλινικό κτίσμα, που δεν είχε ακόμη ολοκληρωθεί όταν ο Τσαουσέσκου ανατράπηκε το 1989. Τρεις βάρδιες 20.000 εργατών και 700 αρχιτεκτόνων δούλευαν πυρετωδώς για περισσότερα από 5 χρόνια, προκειμένου να ολοκληρωθεί αυτό το ογκώδες μέγαρο, για την κατασκευή του οποίου χρησιμοποιήθηκαν αποκλειστικά ρουμάνικα υλικά. Καταλαμβάνει 330.000 τμ και αποτελεί το δεύτερο μαγαλύτερο κτίσμα στον κόσμο, μετά το αμερικανικό πεντάγωνο.
Φαντάζεστε πως μετά από τόσο περπάτημα θέλαμε στάση απαραίτητα! Γυρίσαμε στο ιστορικό κέντρο κουτσαίνοντας πλέον και με το στομάχι να παίζει κιθάρα από την πείνα και επισκεφτήκαμε ένα ωραιότατο εστιατόριο, City Grill λεγόταν που είχαμε εντοπίσει νωρίτερα. Στρογγυλοκαθίσαμε για το μεσημεριανό και βραδινό φαγητό μας.
Αφού αποκαταστήσαμε την πείνα μας και ξεκουραστήκαμε κάπως, πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο. Ήταν ήδη 8-9 το βράδυ. Χαζεύοντας πάλι τα μαγαζιά και τους πλανόδιους που πουλούσαν διάφορα μπιχλιμπίδια φτάσαμε στην Piata Unirii και πήραμε το Μετρό ως το ξενοδοχείο. Ετοιμάσαμε τις βαλίτσες μας, κάναμε ένα χαλαρωτικό μπανάκι και ξαπλάραμε νωρίς νωρίς...την επομένη είχε πρωϊνό εγερτήριο στις 6.30, αναχώρηση στις 7.30 για αεροδρόμιο και παράδοση αυτοκινήτου και πτήση με Ολυμπιακή στις 10.10!Όλα τα καλά τελειώνουν γρήγορα, όπως ξαναείπαμε...
