Ανέκδοτα

[makisg]

 

[panpan]

Πονηρούλη.

 

[makisg]

Πονηρούλη.

Εγώ το ηθικό δίδαγμα μετέφερα, που την είδες την πονηριά;

 

[panpan]

-Που είσαι ρε Ελένη? Δε σε γνώρισα!
-Εε πέρασε καιρός...Μεγαλώσαμε κιόλας...Δεν είμαι κ η Ελένη...

 

[orestcrete]

Και η Aegean ακόμα μας δείχνει αεροπλανάκια στο χάρτη και ETA.

 

[poised]

Η πλάκα είναι η απογοήτευση όσων πάνε να δουν το Daddio πιστεύοντας πως είναι ερωτική ταινία από τα click bait αυτά

 

[McElk]

Ήταν μια φορά δυο παιδικοί φίλοι. Μαζί στο δημοτικό, μαζί στο γυμνάσιο, μαζί στο λύκειο, μαζί στο στρατό…
Μετά το στρατό οι δρόμοι τους χώρισαν και ο καθένας τράβηξε το δικό του.

Συναντήθηκαν τυχαία μετά τρία χρόνια.
Ο πρώτος οδηγούσε ένα Φιατάκι σε καλή κατάσταση, σπορ ντύσιμο μπλουτζινάκι – μπουφανάκι, κάπνιζε Άσσο φίλτρο των 10 δραχμών.
Ο δεύτερος οδηγούσε ένα παλιό μηχανάκι, ήταν ατημέλητος, κάπνιζε Νο 7 Παπαστράτου άφιλτρο των 5 δραχμών και κάθε τόσο έβγαζε από τη τσέπη του ένα μπουκάλι με ποτό και έπινε.

- Τι γίνεται, τι κάνεις;

-Καλά είμαι, έπιασα δουλειά πωλητής σε ένα μεγάλο σουπερμάρκετ – ευχαριστημένος! Εσύ;

-Εγώ πίνω … πίνω… (με βαριά φωνή). Και όσο μιλούσαν κάθε τόσο έβγαζε από τη τσέπη του ένα μπουκάλι με ποτό και έπινε.

Χώρισαν. Ξανασυναντήθηκαν τυχαία μετά τρία χρόνια.
Ο πρώτος οδηγούσε ένα Τογιότα Κορόλα σε πολύ καλή κατάσταση, καλοντυμένος – σακάκι, παντελόνι, κάπνιζε Παλλάς των 13 δραχμών.
Ο δεύτερος οδηγούσε ένα σαραβαλιασμένο ποδήλατο, ήταν αξύριστος, φορούσε τα ίδια ρούχα με την άλλη φορά μόνο που τώρα ήταν πολύ φθαρμένα, κάπνιζε Νο 26 Ματσάγγου των 3 δραχμών και κάθε τόσο έβγαζε από τη τσέπη του ένα μπουκάλι με ποτό και έπινε.

- Τι γίνεται, τι κάνεις;

-Καλά είμαι, πήρα προαγωγή στη δουλειά από πωλητής που ήμουνα στο σουπερμάρκετ έγινα προϊστάμενος πωλήσεων – πολύ ευχαριστημένος είμαι! Εσύ;

-Εγώ πίνω … πίνω… (με αργή βαριά φωνή). Και όσο μιλούσαν κάθε τόσο έβγαζε από τη τσέπη του ένα μπουκάλι με ποτό και έπινε.

Χώρισαν. Ξανασυναντήθηκαν τυχαία μετά τρία χρόνια.
Ο πρώτος οδηγούσε μία Μπι Εμ Βε σχεδόν καινούργια, κοστουμάτος, κάπνιζε Άστορ των 16 δραχμών.
Ο δεύτερος έσερνε τα πόδια του, ελεεινός, φορούσε τα ίδια ρούχα με την άλλη φορά μόνο που τώρα είχαν γίνει κουρέλια, τα δάχτυλα των ποδιών του βγαίναν από τα τρύπια παπούτσια του, κάπνιζε γόπες που μάζευε απ’ το δρόμο και κάθε τόσο έβγαζε από τη τσέπη του ένα μπουκάλι με ποτό και έπινε.

- Τι γίνεται, τι κάνεις;

-Πολύ καλά είμαι, πήρα προαγωγή στη δουλειά, από προϊστάμενος που ήμουνα στο σουπερμάρκετ έγινα διευθυντής πωλήσεων – πολύ ευχαριστημένος είμαι! Εσύ;

-Εγώ πίνω … πίνω… (με ξεψυχισμένη φωνή). Και όσο μιλούσαν κάθε τόσο έβγαζε από τη τσέπη του ένα μπουκάλι με ποτό και έπινε.

Χώρισαν. Ξανασυναντήθηκαν τυχαία μετά τρία χρόνια.
Ο πρώτος οδηγούσε μία καινούργια Μερσεντές, κοστουμαρισμένος – γραβατωμένος, κάπνιζε σιγαρίλος Βέλος των 20 δραχμών.
Ο δεύτερος:::

Ρόλς Ρόις Φάντομ με οδηγό με πηλίκιο! Καθισμένος στην πολυτελή πίσω δερμάτινη πολυθρόνα φορούσε κοστούμι Πιέρ Γκαρντέν ραμμένο από τον ίδιο τον Πιέρ Γκαρντέν, αδαμαντοκόλλητο Ρόλεξ στο αριστερό χέρι, πούρο Αβάνας στο δεξί τεράστιο σαν αυτά που κάπνιζε ο Φιντέλ Κάστρο, με μια μελαχρινή θεογκόμενα στα αριστερά του να τον ταΐζει με το κουταλάκι στο στόμα μαύρο χαβιάρι και μια ξανθή στα δεξιά του να τον κερνά σαμπάνια στο ποτήρι …

Ο πρώτος έμεινε αποσβολωμένος, κάτωχρος, έτοιμος να λιποθυμήσει από το σάστισμά του.

Κατάφερε να ψελλίσει μερικές λέξεις.

–Καλά εγώ πήρα προαγωγή, έγινα γενικός διευθυντής είμαι πολύ καλά, αλλά εσύ πως; Εσύ όλο έπινες! ΠΩΣ;

-Πούλησα τα μπουκάλια!!!

 

[Nikos86]

Ήταν μια φορά δυο παιδικοί φίλοι. Μαζί στο δημοτικό, μαζί στο γυμνάσιο, μαζί στο λύκειο, μαζί στο στρατό…
Μετά το στρατό οι δρόμοι τους χώρισαν και ο καθένας τράβηξε το δικό του.

Συναντήθηκαν τυχαία μετά τρία χρόνια.
Ο πρώτος οδηγούσε ένα Φιατάκι σε καλή κατάσταση, σπορ ντύσιμο μπλουτζινάκι – μπουφανάκι, κάπνιζε Άσσο φίλτρο των 10 δραχμών.
Ο δεύτερος οδηγούσε ένα παλιό μηχανάκι, ήταν ατημέλητος, κάπνιζε Νο 7 Παπαστράτου άφιλτρο των 5 δραχμών και κάθε τόσο έβγαζε από τη τσέπη του ένα μπουκάλι με ποτό και έπινε.

- Τι γίνεται, τι κάνεις;

-Καλά είμαι, έπιασα δουλειά πωλητής σε ένα μεγάλο σουπερμάρκετ – ευχαριστημένος! Εσύ;

-Εγώ πίνω … πίνω… (με βαριά φωνή). Και όσο μιλούσαν κάθε τόσο έβγαζε από τη τσέπη του ένα μπουκάλι με ποτό και έπινε.

Χώρισαν. Ξανασυναντήθηκαν τυχαία μετά τρία χρόνια.
Ο πρώτος οδηγούσε ένα Τογιότα Κορόλα σε πολύ καλή κατάσταση, καλοντυμένος – σακάκι, παντελόνι, κάπνιζε Παλλάς των 13 δραχμών.
Ο δεύτερος οδηγούσε ένα σαραβαλιασμένο ποδήλατο, ήταν αξύριστος, φορούσε τα ίδια ρούχα με την άλλη φορά μόνο που τώρα ήταν πολύ φθαρμένα, κάπνιζε Νο 26 Ματσάγγου των 3 δραχμών και κάθε τόσο έβγαζε από τη τσέπη του ένα μπουκάλι με ποτό και έπινε.

- Τι γίνεται, τι κάνεις;

-Καλά είμαι, πήρα προαγωγή στη δουλειά από πωλητής που ήμουνα στο σουπερμάρκετ έγινα προϊστάμενος πωλήσεων – πολύ ευχαριστημένος είμαι! Εσύ;

-Εγώ πίνω … πίνω… (με αργή βαριά φωνή). Και όσο μιλούσαν κάθε τόσο έβγαζε από τη τσέπη του ένα μπουκάλι με ποτό και έπινε.

Χώρισαν. Ξανασυναντήθηκαν τυχαία μετά τρία χρόνια.
Ο πρώτος οδηγούσε μία Μπι Εμ Βε σχεδόν καινούργια, κοστουμάτος, κάπνιζε Άστορ των 16 δραχμών.
Ο δεύτερος έσερνε τα πόδια του, ελεεινός, φορούσε τα ίδια ρούχα με την άλλη φορά μόνο που τώρα είχαν γίνει κουρέλια, τα δάχτυλα των ποδιών του βγαίναν από τα τρύπια παπούτσια του, κάπνιζε γόπες που μάζευε απ’ το δρόμο και κάθε τόσο έβγαζε από τη τσέπη του ένα μπουκάλι με ποτό και έπινε.

- Τι γίνεται, τι κάνεις;

-Πολύ καλά είμαι, πήρα προαγωγή στη δουλειά, από προϊστάμενος που ήμουνα στο σουπερμάρκετ έγινα διευθυντής πωλήσεων – πολύ ευχαριστημένος είμαι! Εσύ;

-Εγώ πίνω … πίνω… (με ξεψυχισμένη φωνή). Και όσο μιλούσαν κάθε τόσο έβγαζε από τη τσέπη του ένα μπουκάλι με ποτό και έπινε.

Χώρισαν. Ξανασυναντήθηκαν τυχαία μετά τρία χρόνια.
Ο πρώτος οδηγούσε μία καινούργια Μερσεντές, κοστουμαρισμένος – γραβατωμένος, κάπνιζε σιγαρίλος Βέλος των 20 δραχμών.
Ο δεύτερος:::

Ρόλς Ρόις Φάντομ με οδηγό με πηλίκιο! Καθισμένος στην πολυτελή πίσω δερμάτινη πολυθρόνα φορούσε κοστούμι Πιέρ Γκαρντέν ραμμένο από τον ίδιο τον Πιέρ Γκαρντέν, αδαμαντοκόλλητο Ρόλεξ στο αριστερό χέρι, πούρο Αβάνας στο δεξί τεράστιο σαν αυτά που κάπνιζε ο Φιντέλ Κάστρο, με μια μελαχρινή θεογκόμενα στα αριστερά του να τον ταΐζει με το κουταλάκι στο στόμα μαύρο χαβιάρι και μια ξανθή στα δεξιά του να τον κερνά σαμπάνια στο ποτήρι …

Ο πρώτος έμεινε αποσβολωμένος, κάτωχρος, έτοιμος να λιποθυμήσει από το σάστισμά του.

Κατάφερε να ψελλίσει μερικές λέξεις.

–Καλά εγώ πήρα προαγωγή, έγινα γενικός διευθυντής είμαι πολύ καλά, αλλά εσύ πως; Εσύ όλο έπινες! ΠΩΣ;

-Πούλησα τα μπουκάλια!!!

Τώρα που μας το λες τα πετάξαμε τα μπουκάλια!

 

[McElk]

Γεννήθηκε κάποτε ένα αγοράκι με ένα σωματικό ελάττωμα: Δεν είχε @ρχίδι@!

Τελείωσε το δημοτικό, έβγαλε το γυμνάσιο, το λύκειο, έδωσε εισαγωγικές εξετάσεις και πέρασε με καλή σειρά Αριστοτέλειο – τμήμα Πολιτικών Μηχανικών, τελείωσε τις σπουδές του, έκανε Διπλωματική στις Σιδηρές Κατασκευές με βαθμό 10, πήρε το Δίπλωμα του με βαθμό «λίαν καλώς 8,5», υπηρέτησε τη θητεία του ως Ι-2 στη Διεύθυνση Στρατιωτικών Έργων, απολύθηκε από το στρατό...
- Άντε τώρα να ψάξουμε για δουλειά…

Δεν ήθελε το ελεύθερο επάγγελμα, προτιμούσε υπάλληλος σε τεχνική εταιρεία.

Πληροφορείται από το Ενημερωτικό Δελτίο του Τεχνικού Επιμελητηρίου ότι η εταιρεία Γενική Δομική Α.Ε. ζητά νέους μηχανικούς για τα έργα της στο Θεσσαλικό κάμπο. Πάει στα γραφεία της εταιρείας στη διεύθυνση προσωπικού όπου του δίνουν να συμπληρώσει ένα βιογραφικό.

Γράφει λοιπόν το παλικάρι: γεννήθηκα εδώ, σπούδασα εκεί, Διπλωματική με θέμα τάδε και βαθμό 10, Δίπλωμα με βαθμό 8,5, υπηρέτησα στην τάδε θέση στο στρατό όπου απέκτησα μια μικρή εμπειρία, γνωρίζω καλά Αγγλικά και λίγα Γερμανικά, μπλά μπλά μπλά … στο τέλος είχε και μία ερώτηση: υγεία και αρτιμέλεια.

Ειλικρινής καθώς ήταν ο νεαρός συμπληρώνει: Υγιής είμαι αλλά όχι αρτιμελής. Στερούμαι όρχεων.

Δίνει το βιογραφικό του και του λένε πέρασε σε 10 μέρες να σου πούμε. Πάει λοιπόν σε 10 μέρες όπου τον δέχεται ο διευθυντής προσωπικού:

-Νέε μου τα προσόντα σου πολύ καλά αλλά εμείς στη εταιρεία μας θέλουμε το προσωπικό μας να είναι τελείως αρτιμελές. Δυστυχώς δεν μπορούμε να σε προσλάβουμε!

-Ε… καλά λέει το παλικάρι, θα δοκιμάσω και σε άλλη εταιρεία.

Μαθαίνει ότι ή ΑΞΩΝ Α.Τ.Ε. ζητά νέους μηχανικούς για τα έργα της στον Αραβικό κόσμο. Πάει στα γραφεία της εταιρείας όπου του δίνουν να συμπληρώσει ένα βιογραφικό παρόμοιο σχεδόν με το προηγούμενο. Στο τέλος πάλι η ίδια ερώτηση: υγεία και αρτιμέλεια.

Γράφει πάλι ο νεαρός: Υγιής αλλά όχι αρτιμελής. Στερούμαι όρχεων. Πάει μετά 10 μέρες στα γραφεία όπως του είχαν πει αλλά παίρνει πάλι την ίδια απάντηση: -Tα προσόντα σου πολύ καλά αλλά θέλουμε το προσωπικό μας τελείως αρτιμελές. Δυστυχώς δεν μπορούμε να σε προσλάβουμε!

Αφού δοκίμασε και σε άλλες 5-6 εταιρείες με την ίδια πάντα κατάληξη: «Θέλουμε το προσωπικό μας αρτιμελές - δυστυχώς δεν μπορούμε να σε προσλάβουμε!» σκέφτεται :

- Δεν δοκιμάζω την τύχη μου στο Δημόσιο;

Διαβάζει σε μια διακήρυξη ότι η Νομαρχία Νοτιοανατολικής Αττικής ζητά μηχανικό για την τεχνική της υπηρεσία. Πάει στα γραφεία της Νομαρχίας όπου του δίνουν να συμπληρώσει ένα βιογραφικό σχεδόν παρόμοιο με τα άλλα. Στο τέλος πάλι ή ίδια ερώτηση: υγεία και αρτιμέλεια!

Ειλικρινής ο νεαρός γράφει πάλι: Υγιής αλλά όχι αρτιμελής. Στερούμαι όρχεων.

Δεν περνούν 5 μέρες και τον παίρνει τηλέφωνο μία υπάλληλος από τη Νομαρχία:

- Ελάτε στα γραφεία, σας θέλει ο Προσωπάρχης.

Πάει λοιπόν ο νεαρός μηχανικός στη Νομαρχία στο γραφείο του Προσωπάρχη, τον υποδέχεται αυτός με μια χειραψία:

-Νέε μου τα προσόντα σου τέλεια. Συγχαρητήρια – προσλαμβάνεσαι!

Χάρηκε προς στιγμήν το παλικάρι αλλά αμέσως τον ζώσαν τα φίδια: -Μήπως δεν πρόσεξαν την τελευταία απάντηση στο βιογραφικό; Μήπως την εντοπίσουν αργότερα σε κάποιο έλεγχο και με απολύσουν κακήν κακώς και μου βάλουν και κανένα πρόστιμο;

Λέει λοιπόν στον Προσωπάρχη:

- Κύριε προσωπάρχα, στην τελευταία ερώτηση στο βιογραφικό μου γράφω ότι στερούμαι όρχεων, μήπως δεν το προσέξατε, γιατί στις άλλες δουλειές που πήγα δεν με προσέλαβαν γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο.

-Α… το προσέξαμε αλλά εμάς δεν μας ενδιαφέρει αυτό.

-Μπορώ δηλαδή να ξεκινήσω; Από πότε;

- Άμεσα! Έλα την ερχόμενη Δευτέρα το πρωί στις ένδεκα να πιάσεις δουλειά.

-Στις ένδεκα; Μα εγώ ξέρω ότι το Δημόσιο πιάνει δουλειά το πρωί στις επτά!

-Ε… καλά… στις επτά πιάνουμε κι εδώ. Αλλά μέχρι τις ένδεκα που ξύνουμε τα @ρχίδι@ μας εσύ τι θα κάνεις;;;